Σελίδες

Κυριακή 31 Ιουλίου 2022

ΕΙΠΕ Ο ΑΒΒΑΣ ΠΑΥΛΟΣ: ΠΟΛΛΟΙ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΕΣ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΜΕ ΡΩΤΑΝΕ, ΕΦΑΓΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΟΙΝΩΝΗΣΩ;

Eἶπε ὁ ἀββᾶς Παῦλος: πολλοὶ προσκυνητὲς ἔρχονται καὶ μὲ ρωτᾶνε, ἔφαγα μπορῶ νὰ κοινωνήσω; Δὲν ἔχω δεῖ ὅμως κανέναν μέχρι τώρα νὰ μὲ ρωτήσει, κατέκρινα μπορῶ νὰ κοινωνήσω;

ΙΕΡΟΚΗΡΥΚΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ: Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΒΟΥΡΚΩΜΕΝΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ!

Ιεροκήρυξ Δημήτριος Παναγόπουλος: Ο άνθρωπος πρέπει πάντοτε να βρίσκεται με βουρκωμένα τα μάτια μπροστά στα αγαθά που του προσφέρει ο Θεός. Μα σε ένα ζεστό πιάτο φασολάδα, μα σε μερικές ελιές και λίγο ψωμί με την ωραία όρεξη και σε ένα ποτήρι κρασί. Ο άνθρωπος να βρίσκει πάντοτε την ευκαιρία να δοξολογεί και να ευχαριστεί το Θεό, για όλα τα αγαθά Του.
Που έχει ένα ρούχο πάνω του, που έχει μια καλή συντροφιά• όλα αυτά είναι από το Θεό, δεν είναι δικά μας. Αν όμως ο άνθρωπος ξεγελαστεί και πιστέψει, πως ό,τι έκανε είναι δικό του, θα έρθει μια μέρα που θα βγει σαν την τρίχα από το προζύμι και θα εξευτελιστεί.
Αλίμονο στον άνθρωπο που θα περάσει από το νου η σκέψη, ότι δεν έχει την ανάγκη του Θεού και ότι αυτά που έχει, τα έχει αποκτήσει εαυτού του και με τις δικές του δυνάμεις.

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΚΡΟΣΤΑΝΔΗΣ: ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ ΠΟΣΟ ΑΠΕΡΑΝΤΑ ΣΕ ΑΓΑΠΑ Ο ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟΣ ΚΑΙ ΠΑΝΣΟΦΟΣ ΘΕΟΣ, ΠΟΥ ΑΝΕΧΕΤΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟ!

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης: Όταν είσαι ταραγμένος και απελπισμένος από την κακία των ανθρώπων, να θυμάσαι πόσο απέραντα σε αγαπά ο παντοδύναμος και πάνσοφος Θεός, που ανέχεται το κακό «έως καιρού» και μετά το τιμωρεί με δικαιοκρισία.

ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ: "ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΜΕΣΙΤΕΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΝΑ ΠΛΗΣΙΑΣΕΙ ΤΟΝ ΘΕΟ".

Χωρίς την μεσιτεία της Θεοτόκου, δεν μπορεί κανένας να πλησιάσει τον Θεό, ούτε άνθρωπος, ούτε άγγελος, διότι αυτή μόνη βρίσκεται στο σημείο μεταξύ της Ακτίστου Αγίας Τριάδος και της κτιστής φύσεως των αγγελικών δυνάμεων. Διότι μόνο αυτή είναι, ''Θεός'' άμεσος, μετά τον Θεό και έχει τα δευτερεία της Αγίας Τριάδος, επειδή είναι αληθινά Μητέρα του Θεού και  αυτή είναι, όχι μόνο ο θησαυροφύλακας όλου του πλούτου της θεότητος, αλλά και ο διαμοιραστής σε όλους, αγγέλους και ανθρώπους, όλων των υπερφυσικών ελλάμψεων και πνευματικών χαρισμάτων, που δίνονται από τον Θεό στην κτίση. 

Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης

ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ: "ΤΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ".

Τα χαρακτηριστικά της Παναγίας Θεοτόκου. 

Η Κυρία Θεοτόκος κατά τον έξω χαρακτήρα και ήθος του σώματος 
ήτο σεμνή και σεβάσμια κατά πάντα, ολίγα και απαραίτητα λαλούσα, 
ήτο ογλήγορος εις το υπακούειν και ευπροσήγορος,
ετίμα όλους και επροσκύνει, 
είχε το μέγεθος του σώματος μέσον και σύμμετρον,
δεν επαρουσιάζετο εις κάθε άνθρωπον, 
ήτο μακράν από τόν γέλωτα 
και έξω από κάθε ταραχήν και θυμόν.
Το χρώμα του θεοδόχου Της σώματος
ήτο όμοιο με το χρώμα του σιταριού. 
Είχε ξανθάς τάς τρίχας της κεφαλής,
είχεν οφθαλμούς πολλά ωραίους, 
χρωματισμένους με θείαν σεμνότητα,
ωραισμένους με κόρας οξείς 
και όμοιας με τήν ελαίαν 
και καλλυνομένας με βλεφαρίδας φαιδροπρεπείς.
Είχε τα οφρύδια μαύρα, κυκλικώς σχηματισμένα.
Είχε τήν μύτην ομαλήν και ευθείαν.
Τα πανάμωμα χείλη Της ήτον ανθηρά,
λάμποντα κοσμίως με ερυθρόν χρώμα 
και γέμοντα από την των λόγων γλυκύτητα.
Είχε το ιεροπρεπές πρόσωπον ολίγον μακρύ, 
είχε τάς θεοδόχους χείρας Της μακράς 
και τούς δακτύλους των χειρών μακρούς με λεπτότητα.
Ήτο ανυπερήφανος και είχε ταπείνωσιν υπερβάλλουσαν,
εφόρει ρούχα φυσικώς χρωματισμένα, 
καθώς δηλούται από το άγιον μαφόριον, αυτόχροον υπάρχον.
Και δια να ειπούμεν καθολικώς, 
η Κυρία Θεοτόκος ήτο κατά τα εξωτερικά μέλη του σώματος γεμάτη τόση θείαν χάριν και σεβασμιότητα, 
ώστε όπου όστις έβλεπεν Αυτήν, ελάμβανε εις την ψυχήν του κάποιον φόβον και ευλάβειαν 
και χωρίς να Τήν ηξεύρη προτύτερα,
εγνώριζεν από μόνον τόν εξωτερικόν χαρακτήρα Της 
ότι Αύτη αληθώς εστί Μήτηρ Θεού.
Και ο Αρεοπαγίτης θείος Διονύσιος, 
από την πολλήν αγάπην που είχε πρός τόν Χριστόν,
ακούσας ότι έζη σωματικώς η πανάμωμος Μήτηρ Αυτού, 
επήγε να Την ιδεί, 
και λοιπόν βλέπων τήν θείαν θεωρίαν 
και τήν θαυμάσιαν και βασιλικήν ωραιότητά Της
, ίδών δε και τούς Αγγέλους ισταμένους τριγύρω Αυτής 
και Τήν εδορυφόρουν ως βασίλισσαν,
ακούσας δε και τα ουράνια λόγια εκ του αγίου στόματός Της, εξέστη ομολογήσας ότι και μόνος ο σωματικός Αυτής χαρακτήρ και το είδος Της Τήν εμαρτύρουν 
ως εστί Μήτηρ Θεού κατ' άλήθειαν.
Μεγαλείον και εξαίρετον ήτο εις μόνην τήν Θεοτόκον, 
διότι θεόθεν ήτο δεδωρημένον,
ίνα γεννηθή εν τη Παλαιά Διαθήκη Παιδίον θήλυ κατ' επαγγελίαν, και μάλιστα εκ της στείρας, της θεοπρομήτορος Άννης.
Γνωστόν όμως έστω ότι η Κυρία Θεοτόκος, 
δια τα μεγαλεία ως Της έδωκεν ό Θεός, 
εσυνερίζετο τρόπον τινά και εφιλοτιμείτο να αγωνίζεται και Αυτή μετά τήν Ανάληψιν του Υιού Της με προσευχάς,
με γονυκλισίας και με κάθε είδος ασκήσεως.
Όθεν λέγεται λόγος ότι, από τάς συχνάς γονυκλισίας,
όπου η Θεοτόκος εποίει, εβαθούλωσαν αι πλάκαι, 
επάνω εις τας οποίας τα γόνατα έκλινεν.

Όσιος Νικόδημος Αγιορείτης

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΟΥΡΟΖ ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΜΠΛΟΥΜ: "ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ: ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΘΕΡΑΠΕΙΑ".

Κυριακή Ζ’ Ματθαίου: Σχετικά με την θεραπεία 
(† Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος Bloom)
(Ματθ 9, 27-35)

Ὑπάρχουν πολλὰ κείμενα στὸ Εὐαγγέλιο ὅπου ὁ Χριστὸς ἔχοντας στραφεῖ σ’ ἕνα πρόσωπο ποὺ εἶναι ἄρρωστο νοητικὰ ἤ σωματικὰ τοῦ κάνει μία ἐρώτηση, καὶ αὐτὴ ἡ ἐρώτηση εἶναι πάντα: Θέλεις νὰ γίνεις καλά; Καὶ νομίζω αὐτὴ ἡ φράση εἶναι σημαντικὴ ἐπειδὴ ὑπονοεῖ κάτι πιὸ μεγάλο, πιὸ ὁλοκληρωμένο ἀπὸ τὴν ἁπλὴ ἀποκατάσταση τῆς ὑγείας ἑνὸς ἀνθρώπου: σημαίνει τὴν ἐπιστροφὴ στὴν κατάσταση ποὺ ἦταν ὁ ἄρρωστος πρὶν τὸν προσβάλλει ἡ ἀσθένεια. Ἐπειδὴ πολὺ συχνὰ ἡ ἀσθένεια εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα τοῦ τρόπου τῆς ζωῆς μας, τῆς ἀφροσύνης μας, τῆς κληρονομικότητας, τῶν ἐξωτερικῶν καταστάσεων καὶ αὐτὸ ὅλο ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴν κατάσταση τῆς ζωῆς μας σ’ ἕνα κόσμο ποὺ ἀπὸ χριστιανικῆς ἀπόψεως εἶναι ἕνας κόσμος ἐκπεσμένος, ἐὰν προτιμᾶτε, ἕνας κόσμος διεστραμμένος, ἕνας κόσμος ποὺ ἔχει χάσει τὴν ἁρμονία του, τὴν ἀκεραιότητα του, ἤ ποὺ δὲν τὴν ἔχει προσεγγίσει. Ἀπὸ ὅποια πλευρὰ καὶ να τὸ δεῖτε ὁ κόσμος μας εἶναι ἕνας κόσμος θρυμματισμένος.

Κάτι ποὺ μ’ ἔχει προβληματίσει τὰ τελευταῖα χρόνια εἶναι αὐτό: γιατὶ ὁ Χριστὸς ρωτάει ἕναν ἄνθρωπο ἄν θέλει νὰ γίνει καλά. Δὲν εἶναι φανερὸ ὅτι ὁ κάθε λογικὸς ἄνθρωπος θὰ πεῖ: Φυσικὰ θέλω,- μὲ τὴ συνέπεια ποὺ ἔχει ἡ λέξη «φυσικά». Γιατὶ κάνετε μιὰ ἀνόητη ἐρώτηση; Ποιὸς ἐπιθυμεῖ νὰ εἶναι ἄρρωστος; Καὶ ὅμως νομίζω ὅτι εἶναι μιὰ πολὺ σημαντικὴ ἐρώτηση ἐπειδὴ κατὰ τὴν Εὐαγγελικὴ ἔννοια, ἀποκτᾶμε ὑγεία δὲν σημαίνει ἁπλὰ ὅτι ἀπαλλασόμαστε ἀπὸ μιὰ σωματικὴ ἀσθένεια, ἀλλὰ ἐντασσόμαστε σὲ μιὰ ποιότητα ζωῆς ποὺ δὲν εἴχαμε πρὶν καὶ ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς προσφερθεῖ ὑπὸ προυποθέσεις. Ἀποκτᾶμε ὑγεία ἔστω σωματικὰ, σημαίνει ὅτι πρέπει ν’ ἀναλάβουμε προσωπικὰ τὴν εὐθύνη γιὰ τὴν νοητικὴ καὶ τὴν σωματικὴ κατάσταση στὴν ὁποία βρισκόμαστε κατὰ τρόπο που δὲν τὸ εἴχαμε κάνει πρὶν. Ἡ ἀνάκτηση τῆς σωματικῆς μας ὑγείας ἀποτελεῖ ἴσως μιὰ μικρὴ εἰκόνα τῆς ἐπιστροφῆς μας στὴν ζωὴ ἀφοῦ φτάσαμε πρὶν στὸ χεῖλος τοῦ θανάτου. Ἡ ζωὴ ποὺ θὰ συνεχιζόταν δίχως ἐμᾶς δίχως τὴν θεραπευτικὴ πράξη τοῦ Θεοῦ, θὰ ἦταν μιὰ ζωὴ ποὺ σταδιακὰ θὰ ἐπιδεινωνόταν ὁλοένα καὶ πιὸ πολὺ καὶ θὰ μᾶς ἔφερνε στὸ θάνατο, στὴ διάσπαση τῆς νοητικῆς καὶ σωματικῆς μας κατάστασης. Καὶ ἄν μᾶς προσφέρεται ξανὰ ἡ ἑνότητα ποὺ ἔχουμε χάσει ἤ ποὺ ἴσως ποτὲ πρίν δὲν εἴχαμε, σημαίνει ὅτι ἡ ζωὴ ποὺ τώρα, μετὰ τὴν θεραπεία, εἶναι δική μας, δὲν δίνεται ἁπλὰ νὰ τὴν χρησιμοποιοῦμε μὲ ὅποιον τρόπο ἐπιλέγουμε, εἶναι ἕνα δῶρο ποὺ δὲν μᾶς ἀνήκει. Εἴμασταν νεκροὶ, πεθαίναμε, ἐπιστρέψαμε σὲ μιὰ πληρότητα ζωῆς καὶ αὐτὴ ἡ πληρότητα δὲν μᾶς ἀνῆκει, εἶναι χάρισμα. Ἔτσι, κατὰ τὸ Εὐαγγέλιο, ὅσο μπορῶ νὰ καταλάβω, ὅταν ὁ Χριστὸς λέει: «Θέλεις νὰ γίνεις ὑγιής;», Ἐννοεῖ: «Ἄς ὑποθέσουμε ὅτι σὲ κάνω καλά, εἶσαι ἕτοιμος νὰ ζήσεις μιὰν ἀκέραια ζωή ἤ θέλεις νὰ σὲ κάνω ὑγιῆ γιὰ νὰ ἐπιστρέψεις πίσω σὲ ὅ,τι κατέστρεψε αὐτὴν τὴν ἑνότητα, σ’ ὅ,τι σὲ κατέστρεψε σωματικὰ καὶ ψυχικὰ;» Καὶ αὐτὴ εἶναι μιὰ ἐρώτηση ποὺ τίθεται σὲ κάθε ἀσθενῆ, ἄν καὶ οἱ περισσότεροι, πρακτικὰ ὅλοι δὲν ἔχουν ἰδέα γι’ αὐτὸ τὸ ἐρώτημα, καὶ τίθεται σίγουρα ἐνώπιον μας ὅταν θέλουμε νὰ θεραπευτοῦμε πέρα ἀπὸ μιὰ σωματική ἀσθένεια.

Ὑπάρχει μιὰ ἄλλη διάσταση στο θέμα τῆς σωματικῆς καὶ ψυχικῆς ἀποκατάστασης, ὅπως περιγράφεται σὲ ἄλλες περιπτώσεις στὸ Εὐαγγέλιο, ὅταν ὁ Χριστὸς λέει σὲ κάποιον: «Πήγαινε καὶ μὴν ἁμαρτήσεις ξανά». Πιστεύω πρέπει να καταλάβουμε ὅτι ὅταν μιλᾶμε γιὰ θεραπεία μὲ Χριστιανικοὺς ὅρους δὲν μιλᾶμε ἁπλὰ γιὰ τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ ἤ τῶν ἁγίων Του ἥ γιὰ τὴν δύναμη ποὺ ἔχουν ἄνθρωποι ποὺ δὲν ἦταν μήτε ἅγιοι μήτε Θεοι, κατέχουν ὅμως ἕνα φυσικὸ χάρισμα νὰ μᾶς κάνουν ὑγιεῖς γιὰ νὰ συνεχίσουμε νὰ ζοῦμε μὲ τὸν τρόπο ποὺ ζούσαμε πρίν, γιὰ νὰ παραμείνουμε ἴδιοι δίχως ν’ ἀλλάξουμε. Ὁ Θεὸς δὲν μᾶς θεραπεύει γιὰ νὰ ἐπιστρέψουμε ξανὰ στην ἁμαρτωλή μας κατάσταση. Μᾶς προσφέρει μιὰ νέα ζωή, ὄχι τὴν παλιὰ ποὺ ἔχουμε ἤδη χάσει. Καὶ ἡ νέα ζωὴ ποὺ μᾶς προσφέρεται δὲν εἶναι πλέον δική μας, εἶναι δική Του, εἶναι δική Του δωρεά, εἶναι δῶρο. Ἦταν δικό μου καὶ σοῦ τὸ δίνω, πάρτο. Καὶ ἀπὸ πνευματικῆς ἀπόψεως, αὐτὸ εἶναι ἀλήθεια. Ἐπειδὴ τὶ εἶναι ἁμαρτία; Προσδιορίζουμε συνεχῶς τὴν ἁμαρτία σὰν ἠθικὴ παράβαση, ἀλλά εἶναι κάτι περισσότερο ἀπο αὐτό: Εἶναι ἀκριβῶς ἐκεῖνο γιὰ τὸ ὁποῖο μιλοῦσα, εἶναι ἡ ἔλλειψη τῆς ὁλότητας. Ὅταν κρίνουμε τὸν ἑαυτό μας: Εἶμαι διχασμένος – ὁ νοῦς εἶναι κόντρα στὴν καρδιά, ἡ καρδιὰ κόντρα στὴν θέληση, τὸ σῶμα ἐνάντια σ’ ὅλα τὰ ὑπόλοιπα. Δὲν εἴμαστε μόνο σχιζοφρενεῖς, ἀλλὰ σχιζοφρενεῖς στὰ πάντα, εἴμαστε ὅπως ἕνας σπασμένος καθρέφτης και ἔτσι εἶναι ἡ κατάσταση τῆς ἁμαρτίας: δὲν εἶναι τόσο ὅτι ὁ καθρέφτης δὲν ἀντανακλᾶ σωστὰ, τὸ γεγονὸς εἶναι ὅτι εἶναι σπασμένος, αὐτὸ εἶναι τὸ πρόβλημα. Μπορεῖτε, φυσικὰ, νὰ προσπαθήσετε νὰ πάρετε ἕνα μικρὸ κομμάτι του καὶ νὰ δεῖτε ὅ,τι μπορεῖτε, ἀλλὰ παραμένει ἕνας σπασμένος καθρέφτης. Καὶ τοῦτο τὸ σπάσιμο ἔχει νὰ κάνει μὲ τὸ σπάσιμο στὶς σχέσεις μας μὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους. Τοὺς φοβόμαστε, τοὺς ζηλεύουμε, εἴμαστε ἄπληστοι. Ἔτσι αὐτὸ δημιουργεῖ μιὰν ἁμαρτωλότητα καὶ ἀπευθύνεται κυρίως στὸν Θεό, ἐπειδὴ ὅλα ἀπορρέουν ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι χάσαμε τὴν ἁρμονία μας μὲ τὸν Θεό. Οἱ ἅγιοι εἶναι ἅνθρωποι ποὺ βρίσκονται σὲ ἁρμονική σχέση μ’ Ἐκεῖνον. Καὶ σὰν ἀποτέλεσμα τῆς σχέσης αὐτῆς μὲ τὸν Θεὸ, μποροῦν νὰ βρίσκονται σὲ ἁρμονία μέσα τους καὶ μὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους.

Καὶ θέλω να σᾶς προτείνω κάτι ποὺ ἴσως θὰ βρεῖτε δύσκολο νὰ δεχτεῖτε: εἴτε κάποιος θεραπεύεται σωματικὰ εἴτε ὄχι, αὐτὸ εἶναι δευτερεῦον, ὄχι γιὰ τοὺς συγγενεῖς μας, γιὰ τοὺς φίλους μας ἀλλὰ γιὰ τὸ ἐνδιαφερόμενο πρόσωπο. Αὐτὸ ποὺ μετράει εἶναι ν’ ἀποκατασταθεῖ ἡ ἑνότητα τοῦ προσώπου καὶ ὅταν γίνει αὐτὸ καὶ συμβεῖ μαζὶ νὰ θεραπευθεῖ σωματικὰ – εἶναι καλό, ἄν ὄχι, μπορεῖ νὰ εἶναι το ἴδιο καλό.

(Ἀπόσπασμα ἀπο μιὰ ὁμιλία στὶς 22.11.1987)

(Πηγή ψηφ. κειμένου: agiazoni.gr)

Σάββατο 30 Ιουλίου 2022

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΩΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΝ ΗΜΕΡΩΝ

 Ο ΜΥΘΟΣ ΤΩΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΝ ΗΜΕΡΩΝ
 
«Βίος ἀνεόρταστος μακρὰ ὁδὸς ἀ­πανδόχευτος» ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι μας πρόγονοι, γιατί γνώριζαν ὅτι οἱ γιορτές ἔρχονται νά ἀπαντήσουν σέ μιά μεγά­λη ψυχολογική ἀνάγκη. Κάθε ψυχικά ὑ­γιής ἄνθρωπος θέλει νά βρεῖ τρόπο νά ἑορ­τάσει, γιά νά ἐξωτε­ρικεύσει ὅ,τι πι­στεύει καί ζῆ μέσα του. Αὐτά τά συν­αι­σθήματα ἐξέφραζε ὁ Γεώργιος Θε­ο­το­κᾶς, ὅταν ἔγραφε: «Ἡ Ὀρθο­δοξία, ὅ­πως παρου­σι­ά­ζεται στά μάτια τοῦ ἑλ­ληνικοῦ λαοῦ, εἶναι θρησκεία ἐθνική, συνυφα­σμένη ἀ­ξεδιά­λυτα μέ τά ἤθη του καί τόν ὁμα­δι­κό χαρακτῆ­ρα... Οἱ μεγάλες ἑορ­τές της, ὁ Εὐαγγελισμός, τό Πάσχα, ὁ Δεκα­πεν­ταύγουστος, τά Χριστού­γεννα, τά Δω­δεκάμερα καί ἄλ­λες εἶναι κάθε χρόνο οἱ μεγάλες μέρες τῆς Ἑλλάδας, οἱ μέ­ρες ὅπου τό ἐθνικό σύνολο αἰσθά­νεται πε­ρισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη ὥρα τήν ἑνό­τητά του, τήν ἀλληλεγγύη του, τήν ἀμοιβαία ἀγάπη τῶν μελῶν του. Αὐτή ἡ θαλπωρή, αὐτά τά ζεστά κύματα πού με­ταδίδονται ἀ­κατάπαυ­στα σέ ὅλη τήν Ἑλ­λάδα ἀπό τούς ὀρθόδοξους ναούς καί τίς βυ­ζαν­τινές τους ἀκολου­θίες ἀ­πο­τε­λοῦν στοιχεῖο συστατικό, ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ τῆς ἑλληνικῆς ζωῆς».
 
 Τά τελευταῖα, ὅμως, χρόνια κα­θιε­ρώθηκαν ἀπό τόν Ὀργανισμό Ἡνω­μέ­νων Ἐθνῶν (Ο.Η.Ε.) καί ἄλλους παγ­κόσμιους ὀργανισμούς οἱ λεγόμε­νες Παγ­κόσμιες Ἡμέρες, οἱ ὁποῖες τείνουν νά διεισδύσουν σέ κάθε χώρα καί τόπο. Κά­ποιες ἔχουν καθιερωθεῖ, γιά νά θυ­μᾶται ὁ κόσμος σέ ὅλο τόν πλα­νήτη σημαν­τι­κά γεγονότα, νά ἐνημε­ρώνεται ἤ καί νά εὐαισθητοποιεῖται γιά ζητή­μα­τα μεί­ζο­νος σημασίας (π.χ. ἡ­μέ­ρα πε­ρι­βάλ­λον­τος ἤ κατά τοῦ Aids). Ὡστόσο, ὑπάρ­χουν καί ἄλλες πού δη­μιουργοῦν ἐρω­τήματα· ἐνδεικτικά ἀνα­φέρω με­ρι­κές Παγκό­σμιες Ἡμέρες: 21/1 - Ἀγ­κα­λιᾶς, 22/2 - Σκέψης, 14/3 -Σταθερᾶς π, 21/3 - Ὕ­πνου, 1/5 - Νομιμοποίησης τῆς Κάν­να­βης, 23/5 - Χε­λώνας, 15/6 - Ἀνέ­μου, 22/6 - Σκα­ρα­βαίου, 20/8 - Φάρων, 2/10 - Που­λιῶν, 8/10 - Αὐ­γοῦ, 15/10 - Πλυ­σί­ματος Χε­ριῶν, 19/11 - Δημόσιας Τουαλέτας, 21/11 - Χαι­­ρε­τισμοῦ.
 Γιά τήν καθιέρωσή τους εὐθύνεται ἐν πρώτοις ἡ θρησκευτική ἀδιαφορία καί ἡ ἀποστασιοποίησή μας ἀπό τόν Θε­ό. Ἐδῶ καί χρόνια ἡ ἀθεϊστική προ­πα­γάνδα ἀπεργάζεται τήν ἀποκαθή­λω­ση τῶν χριστιανικῶν ἑορτῶν, παρουσιά­ζον­τας αὐτές ὡς ψεύδη καί πρω­τό­γο­νους μύθους, πού δέν ἔχουν τίποτε νά προσ­φέρουν στόν σύγχρονο κόσμο. Ση­μαν­τική στό θέμα αὐτό ὑπῆρξε καί ἡ συμ­βολή τῆς παγκοσμιο­ποίησης, οἱ ἐμ­πνευ­στές τῆς ὁποίας ὁραματίστηκαν ἕναν κόσμο μέ λαούς χωρίς ἰδιο­προ­σ­ωπία, χωρίς ταυτότητα, δίχως τά ἰδι­αί­τερα ἤθη καί ἔθιμα καθεμιᾶς ἐθνότητας.
 Εἶναι γνωστό ὅτι πολλές ἀπό τίς γιορτές αὐτές χρηματοδοτοῦνται ἀπό τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση, καθώς προ­βάλ­λουν συγκεκριμένα προϊόντα καί ἱκανο­ποιοῦν οἰκονομικά συμφέροντα. Ἐπι­- πλέον, ὅλοι μας εἴμαστε μάρτυρες τοῦ διαγκωνισμοῦ πού παρατηρεῖται -μετα­ξύ δήμων, φορέων τοπικῆς αὐτο­διοί­κη­σης, συλλόγων καί ἄλλων παρα­γόντων τῆς κοινωνικῆς ζωῆς- γιά τήν ἀνάληψη τέτοιων πρωτο­βουλιῶν. Ἐνί­οτε, μάλι­στα, περιβάλ­λονται ἀπό τέ­τοια αἴγλη, ὥστε νά ὑπερβαίνουν τίς χριστια­νικές γιορ­τές.
 Ὁ ἑορτασμός τῶν Παγκόσμιων Ἡ­με­ρῶν πολλές φορές ἐξελίσσεται σέ εὐ­και­ρία ἀποχαλιναγώγησης ποικίλων παθῶν, κοσμικῆς ἐπίδειξης, πρόσκαι­ρης εὐφο­ρίας καί προβληματικῆς δια­σκέδα­σης. Ὀργανωμένες γύρω ἀπό ἀ­όριστα πρόσ­ωπα (π.χ. ἡμέρες τῆς γυ­ναίκας, τοῦ πα­τέ­ρα κ.ἄ.) ἤ γενικές ἰ­δέ­ες (π.χ. ἡμέρες τῆς δασοπονίας, τοῦ διαβήτη κ.ἄ.) μοι­άζουν μέ εἰδωλο­λα­τρι­κά μυστήρια, συν­δεδεμέ­να μέ κάποιον μῦθο. Μέ τόν τόσο προσωρινό καί ἀπο­σπασματικό τους χα­ρακτήρα, φαντά­ζουν σάν ριπές... πολυ­βό­λου, οἱ ὁποῖες, ἄν δέν ἐκτελοῦν τήν ἠθική καί πνευ­ματική μας ἀκεραιότητα, σαφῶς κα­θο­δηγοῦν τίς ἐνέργειές μας σέ ἄλλες κατευθύνσεις.
 Ὡς παγκοσμιοποιημένες οἱ ἐν λόγῳ ἡμέρες ἀντιμάχονται τήν παγκοσμιό­τητα τῶν ἑορτῶν τοῦ Θεοῦ καί φιλο­δο­ξοῦν νά ἀντικαταστήσουν τίς ἐκκλη­­σι­αστικές ἑορτές ἤ τουλάχιστον νά διεκ­δι­κήσουν μιά ἰσότιμη θέση δίπλα τους. Στίς γιορτές τῆς Ἐκκλη­σίας μας ἡ παγκοσμιοποίηση ἀντιτάσ­σει τίς δι­κές της, γιά νά γιορταστεῖ καί νά προ­βληθεῖ ὁτι­δήποτε ἄλλο, καλύ­πτοντας ἐκεῖνο πού μᾶς συνδέει ἀπο­κλειστικά μέ τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία καί συμ­βάλλει στήν πνευμα­τική μας ἀνύ­ψωση.
 Τό ζητούμενο εἶναι ἄν, τελικά, ἔ­χουν ἀνταποκριθεῖ οἱ Παγκόσμιες Ἡ­μέρες στίς προσδοκίες πού ὁδήγη­σαν στή θέ­σπισή τους. Ἐξετάζοντας τά δε­δομέ­να γύρω μας, καταλήγουμε στό συμπέ­ρα­σμα ὅτι οἱ στόχοι, ποὺ ὑπο­τίθεται ὅτι πρεσβεύουν, δέν ἔχουν ἐ­πιτευχθεῖ· λόγου χάρη παρά τόν ἐκ­κω­φαντικό ἑορ­τασμό τῶν ἀντίστοιχων ἡ­μερῶν παρατη­ρεῖται αὔξηση τῶν φο­ρέ­ων τοῦ Aids, αὔ­ξηση τῆς χρήσης ναρ­κωτικῶν οὐσιῶν καί μάλιστα ἀπό ἄτομα νεαρῆς ἡλικίας, πε­ρισσότεροι πόλεμοι σέ χῶρες τῆς Ἀνα­τολῆς, ὑψηλά ποσο­στά παιδικῆς ἐρ­γασίας καί κακο­ποί­η­σης, καθώς καί ὑπε­ράριθμα περιβαλ­λοντικά προβλή­ματα.
 Καί αὐτό, γιατί δέν εἶναι δυνατό τό παγκοσμιοποιημένο ἑορτολόγιο νά ἀ­παντήσει στίς ἀγωνίες τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου. Πῶς μπορεῖ νά τόν ἀγγίξει ὑπαρξιακά, νά τοῦ μεταδώσει αἰσιοδο­ξία, ἐλπίδα γιά τό μέλλον, δύναμη νά συν­εχίσει τόν ἀγώνα του, νά τοῦ με­ταγγίσει ἀγαλλίαση καί εὐφροσύνη, νά τόν ἀνα­και­νίσει; Καί κάτι ἄλλο εἶναι ἄ­ξιο παρα­τηρήσεως. Ἀκόμη καί οἱ πλέ­ον ἀθῶες Παγκόσμιες Ἡμέρες, λειτουρ­γώντας θε­τικά, δέν κάνουν τίποτε ἄλ­λο ἀπό τό νά ἀποπροσα­νατολίζουν καί νά στρώ­νουν τό χαλί στή «νέα ἠθική»· ἀκόμη καί οἱ πλέον «καλές» δέν ἔχουν κανένα νό­ημα πνευματικό· ἀντίθετα ὑ­ποβάλλουν μη­νύματα σαρκικά, μά­ταια καί γήινα, καθώς δέν ἀποβλέπουν στήν αἰώνια ψυχή μας, ἀλλά στό φθαρτό σῶ­μα μας καί στό «τώ­ρα» τῆς ζωῆς μας!
 Κοντολογίς οἱ Παγκόσμιες Ἡμέρες εἶναι γιορτές τῆς «Νέας Ἐποχῆς», οἱ ὁ­ποῖες κοντά στά ἄλλα εὐνοοῦν τή στα­διακή ἐγκαθίδρυση τῆς πανθρη­σκεί­ας. Γιά τήν ἐπέλασή της μᾶς προϊ­δεά­ζουν οἱ Παγκόσμιες Ἡμέρες Σκέ­ψης (μήπως κα­λύτερα διαλογι­σμοῦ;), ἀνεκτι­κότητας      -ἀνεξιθρη­σκεί­ας, ἀν­τιρ­ρησιῶν συνείδη­­σης, βλασφημίας, γιόγ­κα. Μᾶς ἐξωθοῦν σάν «ζαλισμένο κο­πάδι» σέ σκοτεινές καί ὕποπτες ἀ­τρα­πούς. Ὅμως, ἡ φωνή τῶν ἁγίων Πατέρων διασχίζει τούς αἰῶ­νες καί κρυ­στάλ­λινη φθάνει ὥς τίς μέρες μας, δεί­χνοντάς μας τόν θεοπρεπῆ τρό­πο ἑ­­ορτασμοῦ: «Κεφά­λαιον ἑορτῆς μνή­μη Θεοῦ, Θεοῦ μνημο­νεύσωμεν... Τοι­γα­ροῦν ἑορτά­ζωμεν μὴ πανηγυρι­κῶς, ἀλλὰ θεϊκῶς· μὴ κοσμικῶς, ἀλλ’ ὑπερ­κοσμίως· μὴ τὰ ἡμέτερα, ἀλλὰ τὰ τοῦ ἡ­μετέρου, μᾶλλον δὲ τὰ τοῦ Δεσπό­του». Ἄς ἀφυπνισθοῦμε, λοιπόν!
 
Εὐδοξία Αὐγουστίνου
Φιλόλογος - Θεολόγος

ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΕΔΕΣΣΗΣ: "ΔΙΩΧΝΕ ΜΑΚΡΙΑ ΣΟΥ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΠΟΛΥΛΟΓΙΑΣ".

Διώχνε μακριά σου το πνεύμα της πολυλογίας. Γιατί σ’ αυτή βρίσκονται φοβερότατα πάθη, το ψεύδος, η θρασύτητα, οι αστειότητες, η αισχρότητα, η μωρολογία και γενικώς όπως έχει λεχθεί:

«Από την πολυλογία δεν θα ξεφύγεις την αμαρτία» (Παροιμ. 10:19). 

Ο σιωπηλός όμως άνθρωπος είναι θρόνος της επιγνώσεως (Παροιμ. 12:23). 

Αλλά και λόγο θα δώσουμε για κάθε λόγο περιττό και ανωφελή, είπε ο Κύριος (Ματθ. 12:36). 

Επομένως η σιωπή είναι πολύ αναγκαία και ωφέλιμη.

Αγίου Θεοδώρου Εδέσσης

http://hristospanagia3.blogspot.com

ΑΒΒΑΣ ΠΟΙΜΕΝΑΣ: "ΠΕΡΙ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΣ".

 ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ι´
Περὶ διακρίσεως

83. Ἕνας ἀδελφὸς συμβουλεύθηκε τὸν ἀββᾶ Ποιμένα:

«Διέπραξα -εἶπε- μεγάλη ἁμαρτία καὶ θέλω νὰ μπῶ σὲ κανόνα μετανοίας γιὰ τρία χρόνια».

Καὶ ὁ Γέροντας τοῦ λέει:

«Πολύ εἶναι».

«Μήπως γιὰ ἕνα χρόνο;» ρωτάει ὁ ἀδελφός.

«Πολύ εἶναι» ἀπαντᾷ πάλι ὁ Γέροντας.

Αὐτοὶ ποὺ βρίσκονταν ἐκεῖ εἶπαν:

«Μέχρι σαράντα μέρες;»

Καὶ πάλι ὁ Γέροντας εἶπε:

«Εἶναι πολύ».

Καὶ πρόσθεσε:

«Ἐγὼ πιστεύω ὅτι ἐὰν ὁ ἄνθρωπος μετανοήσει μὲ ὅλη του τὴν καρδιὰ καὶ δὲν συνεχίσει νὰ κάνει τὴν ἁμαρτία, καὶ μέσα σὲ τρεῖς μέρες τὸν δέχεται ὁ Θεός».

96. Κάποιος ἀδελφὸς εἶπε στὸν ἀββᾶ Ποιμένα:

«Ἂν δῶ κάτι, τὸ βλέπεις σωστὸ νὰ μιλήσω γι᾿ αὐτό;»

Ὁ Γέροντας τοῦ λέει: «Εἶναι γραμμένο ὅτι ὅποιος ἐκφράσει γνώμη, πρὶν τοῦ δώσουν τὸν λόγο, προδίδει ἀμυαλοσύνη καὶ εἶναι ντροπή του. Ἂν σὲ ρωτήσουν, μίλησε, ἀλλιῶς σώπαινε».

102. Κάποιος ἀδελφὸς ρώτησε τὸν ἀββᾶ Ποιμένα:

«Ἐὰν βρεθεῖ ἕνας ἄνθρωπος νὰ κάνει κάποια ἁμαρτία καὶ μετανοήσει, θὰ τὸν συγχωρήσει ὁ Θεός;»

Καὶ ὁ Γέροντας τοῦ λέει:

«Μά, ὁ Θεὸς ποὺ ἔδωσε ἐντολὴ στοὺς ἀνθρώπους νὰ κάνουν αὐτό, πολὺ περισσότερο δὲν θὰ τὸ κάνει ὁ ἴδιος; Εἶναι γνωστὸ ὅτι στὸν Πέτρο ἔδωσε ἐντολή: Μέχρι ἑβδομήντα φορὲς τὸ ἑφτὰ νὰ συγχωροῦμε».

111. Ρώτησε κάποιος ἀδελφὸς τὸν ἀββᾶ Ποιμένα:

«Τί εἶναι μετάνοια γιὰ τὴν ἁμαρτία;»

Καὶ ὁ Γέροντας ἀπάντησε: «Τὸ νὰ μὴν κάνει κανεὶς στὸ ἑξῆς τὴν ἁμαρτία. Γι᾿ αὐτὸ τὸν λόγο οἱ δίκαιοι ὀνομάσθηκαν ἄμεμπτοι, γιατὶ ἔπαυσαν νὰ ἁμαρτάνουν καὶ ἔγιναν δίκαιοι».

121. Ἄλλος ἀδελφὸς ρώτησε τὸν ἀββᾶ Ποιμένα:

«Εἶναι προτιμότερο τὸ νὰ μιλάει κανεὶς ἢ νὰ σιωπᾷ;»

Ὁ Γέροντας εἶπε: «Ἐκεῖνος ποὺ μιλάει, ἐπειδὴ τὸ θέλει ὁ Θεός, καλὰ κάνει. Καὶ ἐκεῖνος ποὺ σιωπᾷ, γιατὶ τὸ θέλει ὁ Θεός, ἐπίσης καλὰ κάνει».

Παρασκευή 29 Ιουλίου 2022

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΟΥΡΟΖ ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΜΠΛΟΥΜ: "ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΣΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΕΙ ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ".

"Μια Κυριακή, ο Μητροπολίτης του Σουρόζ, Αντώνιος Μπλουμ, έκανε ένα πολύ μικρό κήρυγμα ως εξής:

-"Χθες το βράδυ μια γυναίκα με ένα παιδί ήρθε σε αυτήν εδώ την εκκλησία. Φόραγε παντελόνι και ήταν χωρίς μαντήλα. Κάποιος την μάλωσε. Έφυγε.
Δεν ξέρω ποιος από εσάς το έκανε αυτό, αλλά επιβάλλω σε αυτό το άτομο να προσεύχεται γι' αυτήν τη γυναίκα και το παιδί της μέχρι το τέλος της ζωής του στο Θεό για τη σωτηρία τους. Εξαιτίας σου μπορεί να μην πάει ποτέ ξανά στην εκκλησία."

Κατόπιν ο Μητροπολίτης γύρισε με το κεφάλι κάτω, και μπήκε στο ιερό. Αυτό ήταν όλο κι όλο το κήρυγμα του.

_______________________________

Η αρετή θέλει διάκριση και μέτρο. Χωρίς διάκριση η αρετή χάνει πολλή από την αξία της ή δεν είναι καθόλου αρετή.

(Αγίου Ιωάννου Κρονστάνδης)

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ: "ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΕ ΤΟ ΨΑΛΤΗΡΙ".

Προσευχή με το Ψαλτήρι

Θέλει πολλή προσευχή σήμερα. Η μόνη λύση η προσευχή είναι· αλλιώς δεν γίνεται. Πάντως το Ψαλτήρι πολύ βοηθάει. Είναι κεραυνός για τον διάβολο. Πόση παρηγοριά βρίσκω με το Ψαλτήρι! Το χώρισα σε τρία μέρη107Κάθε μέρα διαβάζω και ένα μέρος. Σε τρεις μέρες το τελειώνω και μετά το αρχίζω πάλι από την αρχή.

- Γέροντα, δεν προλαβαίνω να διαβάσω το Ψαλτήρι. 
– Καλά είναι να εξοικονομής λίγη ώρα, για να το διαβάζης μέσα στην ημέρα. Κι αν δεν έχης πολύ χρόνο, καλύτερα είναι να διαβάσης μισό Κάθισμα101 και να προσέχης τα νοήματα, παρά ολόκληρο και να βιάζεσαι. Αυτά τα νοήματα να τα έχης μετά συνέχεια στον νού σου. Το Ψαλτήρι είναι προσευχή. 
Μερικοί παρεξηγούν τον Προφήτη Δαβίδ και λένε ότι σε κάποιους Ψαλμούς καταριέται. Όταν όμως ο Δαβίδ λέη: «Εκλείποιεν αμαρτωλοί από της γης και άνομοι, ώστε μη υπάρχειν αυτούς»102, δεν εννοεί να εξολοθρευθούν οι αμαρτωλοί, αλλά να μετανοήσουν και να μην υπάρχουν αμαρτωλοί πάνω στην γή. Εγώ, με το Ψαλτήρι νιώθω μια αγαλλίαση· είναι όλο προφητεία, όλο παρηγοριά. Σε μια δύσκολη κατάσταση, αν διαβάσης Ψαλτήρι, νιώθεις ανακούφιση, λύτρωση, σιγουριά ότι θα βοηθήση ο Θεός. «Σωτηρία, λέει, των δικαίων παρά Κυρίου, και υπερασπιστής αυτών εστιν εν καιρώ θλίψεως»103.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ ΣΤ’ «Περί Προσευχής» - 76 -
101 Το Ψαλτήρι είναι χωρισμένο σε είκοσι ενότητες, οι οποίες ονομάζονται Καθίσματα. 
102 Ψαλμ. 103, 35.
103 Ψαλμ. 36, 39
107 Πρώτο μέρος: 1ος Ψαλμός έως τον 54ο. Δεύτερο μέρος: 55ος έως τον 100ο. Τρίτο μέρος: 101ος έως τον 150ο

ΑΓΙΑ ΘΕΟΔΟΤΗ Η ΜΑΡΤΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ

 
Αγία Θεοδότη η Μάρτυς και τα τρία παιδιά της
 
Η Αγία Θεοδότη καταγόταν από τη Νίκαια της Βιθυνίας. Από μικρή τηρούσε στην ζωή της με μεγάλη συνέπεια τις εντολές του Θεού κάτι το οποίο προσπαθούσε να περάσει και στα παιδιά της. Λόγω της χριστιανικής της πίστης συνελήφθη από τον άρχοντα Λευκάδιο, (ο οποίος την είχε ζητήσει σε γάμο, αλλά εκείνη του το είχε αρνηθεί) και αυτός την παρέδωσε στον άρχοντα της Βιθυνίας, Νικήτιο. Εκείνος, σκληρός και κακεντρεχής όπως ήταν, έριξε την Θεοδότη και τα τρία παιδιά της μέσα σε πυρακτωμένη κάμινο, όπου παρέδωσαν την ψυχή τους στον Θεό, για να λάβουν το στέφανο της αιωνίου ζωής.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη της Αγίας και των τριων τέκνων της στις 29 Ιουλίου και επαναλαμβάνεται και την 22α Δεκεμβρίου με παρόμοια βιογραφικά στοιχεία.
 
https://www.saint.gr

Πέμπτη 28 Ιουλίου 2022

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΗΣ ΟΣΙΑΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΟΥ!

 Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΗΣ ΟΣΙΑΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΟΥ!

Αυτά και άλλα σοφά και ψυχωφελή λόγια τους έλεγε, την τελευταία εκείνη ώρα. Μετά, αφού σήκωσε για τελευταία φορά τα αγιασμένα της χέρια στον ουρανό, προσευχήθηκε με αυτά τα λόγια.

– Δέσποτα, Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού του ζώντος, ο ποιμένας ο καλός, που μας λύτρωσες όλους από την τυραννία του σατανά, με τα άγια Πάθη, τη θεία Σταύρωση και την αγία Σου Ανάσταση, σε Σένα παραδίνω σήμερα την ταπεινή μου ψυχή.

Σκέπασε με τις αγίες φτερούγες της θεϊκής Σου αγάπης το μικρό αυτό ποίμνιο που μου εμπιστεύτηκες και οδήγησε όλες τις αδελφές στον αγιασμό και τη λύτρωση. Σε ευχαριστούμε και Σε δοξολογούμε πάντοτε.

Μόλις τέλειωσε την προσευχή της, ένα χαμόγελο και μια χαρά απλώθηκε σ’ όλο της το πρόσωπο. Οι άγιοι άγγελοι είχαν έρθει να συνοδέψουν στον ουρανό την αγιασμένη ψυχή της.

Ξαφνικά το πρόσωπο της φωτίζεται σαν τον ήλιο και με απερίγραπτη χαρά ψιθυρίζει:

– Να! Έρχονται οι άγιοι Άγγελοι! Ω Κύριε! Ας έχει δόξα το υπερύμνητο όνομα Σου.

Έπειτα σταυρώνει τα χέρια της, κλείνει τα μάτια της και παραδίδει στο Νυμφίο Χριστό την πανέμορφη αγία ψυχή της.

Ήταν 28 Ιουλίου του έτους 938 μ.Χ.

Η αγία μας, όταν κοιμήθηκε εν Κυρίω, ήταν 103 χρονών και παρά την μεγάλη της ηλικία, φαινόταν σαν πανέμορφη νέα, ίσως, για να μαρτυρεί την ωραιότητα της ψυχής της.

Με τις πρεσβείες της αγίας Ειρήνης της Χρυσοβαλάντου, ελέησε πολυέλεε Κύριε όλους εμάς τους ταπεινούς Σου δούλους. Αμήν.

askitikon.eu

ΟΣΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΟΥ: "ΤΑ ΜΑΓΙΑ ΤΗΣ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ".

 ΟΣΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΟΥ: " ΤΑ ΜΑΓΙΑ ΤΗΣ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ".

Από την πατρίδα της οσίας Ειρήνης ήρθε κάποτε μια κοπέλα να γίνει μοναχή. Είχε ευγενική καταγωγή και ήταν πολύ ωραία. Την κοπέλα αυτή την αγάπησε ένα παλικάρι και ήθελε να την παντρευτεί.

Στην αρχή, πιεσμένη και από τους γονείς της που ήθελαν το νεαρό αυτό για γαμπρό τους, δέχτηκε και τον αρραβωνιάστηκε.

Μετά όμως, μια και μέσα στην καρδιά της δεν τον αγαπούσε αληθινά, αφού ήθελε να αφιερωθεί στο Χριστό και να γίνει μοναχή, διέλυσε αυτόν τον αρραβώνα και πήγε στο μοναστήρι του Χρυσοβαλάντου.

Η αγία Ειρήνη είδε την απλότητα και την εγκάρδια αγάπη της στο Χριστό και την έκανε μοναχή.

Ο δαίμονας, που έψαχνε να βρει ευκαιρία για να πληγώσει την αγία, μπήκε μέσα στην καρδιά του πρώην αρραβωνιαστικού της και φούντωσε σαν φωτιά τον έρωτα του γι’ αυτήν.

Επειδή δεν μπόρεσε να τη βγάλει από το μοναστήρι, πήγε σ’ ένα μάγο για να της κάνει μάγια, ώστε να επιστρέψει πίσω σ’ αυτόν και να την παντρευτεί.

Ο μάγος προσκάλεσε τότε τους πιο ισχυρούς δαίμονες, της έκαμε μάγια και τους έστειλε κατόπιν στο μοναστήρι να πειράξουν τη μοναχή. Ήταν τόσο ισχυρά τα μάγια, που η γυναίκα έχασε τα μυαλά της.

Γύριζε σαν τρελή γύρω – γύρω το μοναστήρι φωνάζοντας το όνομα του παλικαριού. Απειλούσε δε με όρκους πως, αν δεν την άφηναν να πάει κοντά του, θα πνιγόταν.

Όλη η αδελφότητα με εντολή της αγίας Ειρήνης, νήστεψε όλη την εβδομάδα και με θερμές προσευχές, κάνοντας από χίλιες μετάνοιες η κάθε μια, παρακαλούσαν το Θεό να λυτρώσει από τα δεσμά του σατανά την αδελφή τους.

Την τρίτη νύχτα, εκεί που προσευχόταν στο κελί της με καυτά δάκρυα η αγία Ειρήνη, βλέπει σε όραμα τον Μέγα Βασίλειο να της λέει:

– Γιατί μας ονειδίζεις, Ειρήνη, ότι αφήνουμε και γίνονται στην πατρίδα μας τα μιαρά, σατανικά μάγια; Δεν ξέρεις πως παραχωρεί ο Κύριος στους δαίμονες κάποια ψευτοεξουσία για να δοκιμάζει τους εκλεκτούς Του;

Όταν ξημερώσει, πάρε την άρρωστη μαθήτρια σου και έλα στο ναό των Βλαχερνών. Εκεί θα έρθει η Μητέρα του Κυρίου μας να την θεραπεύσει.

Αυτά είπε ο άγιος Βασίλειος και χάθηκε.

Το πρωί, αφού πήρε μαζί με την άρρωστη και άλλες δύο αδελφές, ήρθε στο Ναό που της υπέδειξε ο άγιος. Πέρασαν όλη την ημέρα τους με δάκρυα και προσευχές μπροστά στην εικόνα της Παναγίας.

Τα μεσάνυχτα, όταν από τον πολύ κόπο έκλεισαν για λίγο τα μάτια τους, βλέπει η αγία στον ύπνο της πολύ κόσμο που φορούσαν χρυσές στολές και ήταν ολόφωτοι, να ραίνουν με μυρωδάτα λουλούδια τους δρόμους και να θυμιάζουν. Πλησίασε και τους ρώτησε:

– Για ποιο λόγο κάνετε τόση ετοιμασία;

– Έρχεται η Μητέρα του Θεού και πρέπει και συ να ετοιμαστείς για να την προσκυνήσεις. Να, έφτασε η Παντάνασσα!

Είδε τότε η οσία Ειρήνη ένα αμέτρητο πλήθος φωτεινών ανθρώπων να κατεβαίνει από τον ουρανό και ανάμεσα τους την Υπεραγία Θεοτόκο. Άστραφτε τόσο πολύ το πρόσωπο της, που δεν μπορούσε άνθρωπος να το δει.

Η Παναγία αφού πέρασε από όλους τους αρρώστους, έφτασε και στην άρρωστη μοναχή. Η αγία μας, με αμέτρητη αγάπη και ευλάβεια, έσκυψε να προσκυνήσει τα άχραντα πόδια της Θεοτόκου, όταν την άκουσε να φωνάζει τον Μέγα Βασίλειο και να τον ρωτά τι ήθελε η Ειρήνη.

Εκείνος της είπε όλη την υπόθεση.

Κάλεσε τότε η Θεοτόκος την αγία Αναστασία να έρθει κοντά της. Όταν εκείνη ήρθε, της είπε:

– Πηγαίνετε μαζί με τον Βασίλειο στην Καισάρεια, εξετάστε με επιμέλεια την περίπτωση της και να θεραπεύσετε αυτή την κόρη, γιατί σε σας έδωσε ο Υιός και Θεός μου αυτή τη Χάρη.

Κι ενώ ο άγιος Βασίλειος και η αγία Αναστασία έφυγαν αμέσως να εκτελέσουν τη διαταγή, άκουσε η Ειρήνη τη φωνή της Θεοτόκου που της έλεγε να επιστρέψει στο μοναστήρι, γιατί εκεί θα θεραπευθεί.

Πλημμυρισμένη από χαρά η αγία μας, γι’ αυτά που είδε και άκουσε, φανέρωσε το όραμα της στις άλλες αδελφές και επέστρεψαν αμέσως στο μοναστήρι τους. Ήταν ημέρα Παρασκευή.

Αφού τέλειωσαν τον εσπερινό στην κατανυκτική τους εκκλησία, διηγήθηκε το όραμα της και σ’ όλη την αδελφότητα.

Με το τέλος της αφήγησης, παρακάλεσε όλες τις αδελφές της να σηκώσουν τα χέρια στον ουρανό και να φωνάξουν μ’ όλη τους την καρδιά και με δάκρυα το ¨Κύριε ελέησον πολλές φορές.

Ενώ η προσευχή των μοναζουσών, σαν πύρινος στύλος ανέβαινε στον ουρανό, ξαφνικά, όλες οι αδελφές βλέπουν με θαυμασμό τον άγιο Βασίλειο και την αγία Αναστασία να πετάνε στον αέρα.

– Άπλωσε Ειρήνη τα χέρια σου να πάρεις αυτά που σου φέραμε και μη μας ονειδίζεις πλέον άδικα.

Τα λόγια αυτά τα είπε στην οσία Ειρήνη ο άγιος Βασίλειος, γιατί η αγία μας μπροστά στην εικόνα του προσευχόταν συνεχώς, ώστε να διώξει τους μάγους από την πατρίδα τους, την Καππαδοκία και την Καισάρεια.

Άπλωσε λοιπόν τα χέρια της και έπιασε στον αέρα ένα δέμα που της έδωσε ο άγιος Βασίλειος. Ζύγιζε περίπου τρεις λίτρες.

Όταν το άνοιξαν, βρήκαν μέσα διάφορα μάγια, σπάγκους, τρίχες, μολύβια, δεσίματα και ονόματα δαιμόνων. Βρήκαν και δυο μικρά μολυβένια αγαλματάκια, το ένα σαν άνδρας και το άλλο σαν γυναίκα, ενωμένα σε αισχρή αμαρτία.

Το δέμα αυτό με τα μάγια το έστειλε το πρωί, μαζί με δυο μοναχές και την άρρωστη, στο Ναό των Βλαχερνών για να τα λειτουργήσει ο ιερέας. Αυτός, μετά τη θεία Λειτουργία, έχρισε με λάδι από το καντήλι της Παναγίας την άρρωστη και έβαλε όλα τα μαγικά πάνω στα κάρβουνα.

Καθώς αυτά καιγόντουσαν και τα μολυβένια αγαλματάκια έλιωναν πάνω στη φωτιά, έβγαιναν από τα κάρβουνα δυνατές φωνές, σαν των γουρουνιών όταν τα σφάζουν.

Τρομοκρατημένοι οι άνθρωποι που τ’ άκουγαν, έφευγαν μακριά, θαυμάζοντας τη δύναμη της πίστης μας και δοξάζοντας τον Θεό.

Μόλις έλιωσαν όλα τα μάγια, θεραπεύθηκε τελείως η άρρωστη μοναχή και ευχαριστούσε την αγία μας με δάκρυα ευγνωμοσύνης και αγάπης.

Όλες οι μοναχές και ο κόσμος θαύμαζαν το μεγαλείο της αγιότητας της δούλης του Θεού Ειρήνης.

Η Ειρήνη όμως, απόφευγε τον έπαινο των ανθρώπων και με μεγάλη ταπείνωση κατηγορούσε τον εαυτό της σαν να ήταν η ο χειρότερος άνθρωπος του κόσμου.

Τόσο πολύ κατανυγόταν με αυτές τις σκέψεις, που για να μη βλέπουν οι άνθρωποι το πάντα δακρυσμένο πρόσωπο της, το σκέπαζε με το ράσο της.

askitikon.eu

ΟΣΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΟΥ: "Ο ΔΑΙΜΟΝΑΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΚΑΨΕΙ ΤΗΝ ΑΓΙΑ".

ΟΣΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΟΥ: 
"Ο ΔΑΙΜΟΝΑΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΚΑΨΕΙ ΤΗΝ ΑΓΙΑ".

Όλα αυτά έκαναν το δαίμονα να λυσσάει από το κακό του και να ψάχνει να βρει τρόπο να εκδικηθεί την αγία μας.
Μια νύχτα, κατά την συνήθειά της, σήκωσε τα χέρια στον ουρανό για να προσευχηθεί. Σαν λάβα καυτή από ηφαίστειο έβγαινε η προσευχή από τα βάθη της ψυχής της. Οι δαίμονες ούρλιαζαν και την απειλούσαν.
Δεν μπορούσαν να αντέξουν την προσευχή της, γιατί αυτό που τους έκαιγε πιο πολύ από όλα τα ασκητικά της κατορθώματα και τους έκανε να υποφέρουν ήταν η πύρινη προσευχή της.

Εκείνη λοιπόν τη νύχτα, μαζεύτηκαν όλοι γύρω της και άρχισαν να κάνουν μεγάλη φασαρία. Φώναζαν άγρια, έβριζαν, προκαλούσαν φοβερούς κρότους, ταραχές, θορύβους, έσειαν το κελί της, λες και ήθελαν να το κρημνίσουν, μόνο και μόνο για να σταματήσει η αγία μας την προσευχή της.

Ένας από αυτούς ο πιο σιχαμερός, ήρθε κοντά της και άρχισε να την κοροϊδεύει λέγοντας:
– Ειρήνη ξύλινη, που σε βαστάζουν πόδια ξύλινα, μέχρι πότε θα πικραίνεις το γένος μας; Μας καις με τις προσευχές σου και μας δίνεις τόση λύπη και θλίψη!

Ενώ αυτά έλεγε εκείνος ο δαίμονας, οι άλλοι την περιτριγύρισαν με πηδήματα άγρια και άρχισαν να κλαίνε για τη συμφορά που τους βρήκε.
Την φοβέριζαν πως, αν δεν σταματήσει την προσευχή της, θα την κάψουν και θα την σκοτώσουν.
Μάταια όμως. Η αγία δεν έδινε καθόλου προσοχή στα λόγια τους αλλά συνέχιζε ατάραχη και ακίνητη τη φλογερή προσευχή της.
Τότε ο δαίμονας, αφού δεν μπόρεσε να σταματήσει την προσευχή της, έβαλε φωτιά στο κουκούλι της κεφαλής της για να την κάψει.
Γρήγορα η φωτιά απλώθηκε παντού, σ’ όλο της το ράσο και έκαψε όχι μόνο αυτό, αλλά και αυτές ακόμη τις σάρκες της.
Δηλαδή τους ώμους, το στήθος, τα νεφρά, και τη ράχη.
Θα καιγόταν ολόκληρη, αν δεν την έπαιρνε είδηση κάποια αδελφή που έμενε δίπλα από το κελί της.

Αυτή, μόλις μυρίστηκε τη μυρωδιά της καμένης σάρκας και του ράσου, έτρεξε γρήγορα στο κελί της αγίας μας, για να την δει όλη κατακαμένη, φριχτό θέαμα, χωρίς καθόλου να σαλεύει.
Έσβησε γρήγορα τη φωτιά και κατέβασε τα ανυψωμένα στον ουρανό χέρια της αγίας Ηγουμένης της. Έκπληκτη όμως την άκουσε να της λέει με παράπονο:
– Γιατί μου προξένησες τόσο κακό, παιδί μου; Γιατί με στέρησες τόσων αγαθών; Μέχρι την ώρα αυτή, παραστεκόταν δίπλα μου Άγγελος Κυρίου, που μου έπλεκε ένα στεφάνι από διάφορα άνθη.
Ήταν τόσο ωραία και ευωδιαστά, που ανθρώπινα μάτια δεν έχουν ξαναδεί. Κι όταν άπλωσε τα χέρια του να μου το φορέσει στο κεφάλι, ήρθες εσύ και επιμελήθηκες του σώματος μου, κάνοντας τον Άγγελο να φύγει βλέποντας σε.
Έτσι μου προξένησες αντί χαρά, λύπη και ζημιά ανυπολόγιστη.

Σαν άκουσε αυτά τα λόγια η μοναχή, έπεσε στα πόδια της αγίας κλαίγοντας και ζητώντας της συγνώμη.
Όπως ξεκολλούσε τα καμένα ράσα από τις σάρκες της, έβγαινε τέτοια μεθυστική ευωδία από το σώμα της, που ξεπερνούσε και τα πιο πολύτιμα αρώματα. Για πολλές μέρες ευωδίαζε το μοναστήρι από αυτό το άρωμα, προκαλώντας το θαυμασμό όλων.
Επειδή δεν είχε άλλο ράσο η αγία μας, της έφερε η μοναχή ένα άλλο και την έντυσε.
Σε λίγες μέρες ο Κύριος θεράπευσε πλήρως και τα εγκαύματα της οσίας Ειρήνης και της έδωσε άλλο ένα μεγάλο χάρισμα, να προφητεύει.

askitikon.eu

ΟΣΙΑ ΕΙΡΗΝΗ Η ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΟΥ- Η ΑΓΙΑ ΝΑ ΠΡΕΣΒΕΥΕΙ ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!



Οσία Ειρήνη η Χρυσοβαλάντου

Η Οσία Ειρήνη έζησε στα χρόνια της βασίλισσας Θεοδώρας, που αναστήλωσε τις άγιες εικόνες. Η Ειρήνη καταγόταν από την Καππαδοκία και διακρινόταν όχι μόνο για την ευσέβειά της, αλλά και για την σωματική ωραιότητά της και για την ευγενή ανατροφή της.

Είχε ζητηθεί λοιπόν σε γάμο, από διακεκριμένο άνδρα του παλατιού και ξεκίνησε για το Βυζάντιο. Στη διαδρομή όμως, πέρασε από τη Μονή του Χρυσοβαλάντου και τόσο ελκύστηκε από τη συναναστροφή των καλογριών, ώστε πήρε τη μεγάλη απόφαση να παραμείνει μαζί τους. Έτσι απέρριψε τις κοσμικές δόξες, γύρισε στην πατρίδα της, πούλησε τα υπάρχοντά της, βοηθώντας πολλούς φτωχούς και τα υπόλοιπα χρήματα τα εναπόθεσε στη Μονή. Έγινε μοναχή και η ζωή της μέσα στο μοναστήρι υπήρξε πολύ ασκητική και αγία.

Όταν πέθανε η ηγουμένη, η Ειρήνη, παρά την άρνηση της, ορίστηκε διάδοχος της. Από τη νέα της θέση, επετέλεσε τα καθήκοντα της άριστα. Ο Θεός μάλιστα, την προίκισε με το προφητικό και θαυματουργικό χάρισμα. Έτσι διά της προσευχής της, απάλλαξε πολλούς από τα δαιμόνια. Προαισθάνθηκε τον θάνατο της και απεβίωσε ειρηνικά, γεμάτη χαρά για το ευχάριστο ουράνιο ταξίδι της. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη της Οσίας στις 28 Ιουλίου.

Τετάρτη 27 Ιουλίου 2022

ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΓΑΛΑΚΤΙΑ: ΣΤΗΝ ΑΝΟΜΒΡΙΑ Ή ΣΤΙΣ ΕΠΙΔΗΜΙΕΣ ΕΙΧΑΜΕ ΤΙΣ ΛΙΤΑΝΕΙΕΣ!

Γερόντισσα Γαλακτία: Στὴν ἀνομβρία ἢ στὶς ἐπιδημίες εἴχαμε τὶς λιτανεῖες. Ἔδινε ἐντολὴ γιὰ αὐστηρὴ νηστεία μίας ἑβδομάδας, συμφιλιώνονταν ὅσοι εἶχαν ἔχθρα καὶ ἐξομολογοῦνταν ὅλο τὸ χωριό. Ἔπειτα γινόταν ἀγρυπνία. Τὸ πρωὶ παίρνανε τὰ ἑξαπτέρυγα καὶ τὶς εἰκόνες. «Πήρατε καὶ ὀμπρέλες;» ρώταγε ὁ παππούς μου. «Ἂν δὲν πάρετε ὀμπρέλες δὲν ξεκινᾶμε. Ποῦ εἶναι ἡ πίστη σας;».

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΟΡΦΟΥ Κ. ΝΕΟΦΥΤΟΣ: Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ!

Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος: Η "ευλογημένη η Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος" (σ.σ. Θεία Λειτουργία) να τελείται και για τα δέντρα, θα στείλει μιαν ωραία βροχή ο Θεός! 

Όταν θα φύγουν οι Πόλεμοι και οι άλλοι πειρασμοί που έρχονται και θα δούμε τα δέντρα - λεν οι πατέρες οι Άγιοι -  τα κεκαυμένα, τα δοκιμασμένα και από άλλες πειρασμικές καταστάσεις που έρχονται, να αυξάνουν εν τάχει! Θα είναι ένα από τα θαύματα που θα δούμε και θα ζήσουμε τα αμέσως επόμενα χρόνια! 

Πώς θα καθαρίσει ο Θεός τον κόσμο Του, το περιβάλλον, την Δημιουργία Του, με ταχύτητα, με θαυμαστούς τρόπους και ταυτόχρονα φυσικούς"!

ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑ ΚΑΙ ΕΝΑΝ ΡΟΥΜΑΝΟ ΑΣΚΗΤΗ ΣΤΙΣ ΚΑΡΥΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ!

 *Θαυμαστό γεγονός μέ τόν Ἅγιο Παντελεήμονα 
και έναν Ρουμάνο ασκητή στις Καρυές του Αγίου Όρους*.

Kοντά στις Καρυές ασκήτευαν δύο Ρουμάνοι σε ένα Κελλί. Ο ένας είχε αρρωστήσει κάποτε πολύ βα­ριά και ο άλλος, δυστυχώς, βαριόταν να τον διακονεί. Γι' αυτό παρακαλούσε συνέχεια τον Άγιο Παντελεήμονα ή να γιατρέψει γρήγορα τον άρρωστο ή να τον πάρει απ' αυ­τή την ζωή, για να απαλλαγεί από τον λίγο κόπο πού έκα­νε διακονώντας τον άρρωστο. Μια μέρα λοιπόν, ενώ παρακαλούσε πάλι τον Άγιο Παντελεήμονα, του παρουσιάστηκε ο Άγιος και του λέει:

-Τι παρακαλείς; Από αρετές είσαι γυμνός, από την περιποίηση του αδελφού σου θα πάρεις λίγο μισθό από τον Θεό.

Τα λόγια αυτά του Αγίου Παντελεήμονος συγκλόνι­σαν τον διακονητή αδελφό. Έκτοτε διακονούσε με πολ­λή προθυμία τον άρρωστο και παρακαλούσε τον Θεό να ζήση πολλά χρόνια, για να τον γηροκομήσει στην συνέ­χεια.

apantaortodoxias.
hristospanagia3.

ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑ!

ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ 
ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑ!

Ο Γέροντας είχε μόλις μεταφέρει τα πράγματά του στο κελλί της Παναγούδας χωρίς να προλάβει να τα τακτοποιήσει. Ετοιμαζόταν για τον εσπερινό και ρώτησε τον μοναχό που τον βοηθούσε ποιος άγιος εόρταζε την επόμενη ,αλλά εκείνος δεν θυμόταν. Του είπε ότι αύριο που θα έρθει θα του πει και έφυγε βιαστικός, γιατί σουρούπωνε.

Την συνέχεια την διηγήθηκε ο γέροντας ως εξής: « Είχα τα Μηναία σε κιβώτια . Έψαχνα να βρω τα γυαλιά μου για να δω τον άγιο της ημέρας και δεν τα έβρισκα. Για να μην χάνω χρόνο, έκανα τον εσπερινό με το κομποσκοίνι λέγοντας: «Άγιοι της ημέρας, πρεσβεύσατε υπέρ ημών».

Όταν σηκώθηκα μετά τα μεσάνυχτα, πάλι προσπάθησα με τον φακό για μισή ώρα να βρω το τον Άγιο, χωρίς αποτέλεσμα. Είπα: «Πάει το Μεσονυκτικό». Για να μην περάσει η νύχτα ψάχνοντας έλεγα πάλι στο κομποσκοίνι, «Άγιοι του Θεού…» , χωρίς να αναφέρω τα ονόματα των αγίων της ημέρας.

π. Παϊσιος

»Είδα τότε τον άγιο Παντελεήμονα αν συνοδεύει κάποιον μέσα στο Κελλί μου.

-Ποιος είσαι; Τον ρώτησα.

-Ο άγιος Λουκιλλιανός, απάντησε.

»Δεν θυμόμουν να υπάρχει τέτοιος Άγιος και ξαναρώτησα:

-Λουκιανός;

-Όχι, Λουκιλλιανός.

-Πώς; Λογγίνος; Ρώτησα για δεύτερη φορά.

-Λου-κιλ-λια-νός, επανέλαβε ο Άγιος, προφέροντας για τρίτη φορά αργά το όνομά του.

»Στην συνέχεια απευθυνόμενος προς τον άγιο Παντελεήμονα του είπε να μου εξετάσει τα τραύματα από την εγχείρηση , να δει αν έγιναν καλά. Με πλησίασε ο άγιος Παντελεήμων που φορούσε άσπρη ποδιά σαν γιατρός .Αφού τα εξέτασε βάζοντας το χέρι του στον κόρφο μου, στο σημείο που είχε γίνει η εγχείρηση στους πνεύμονες, είπε στον άγιο Λουκιλλιανό: «Καλά είναι. Να τα λάβεις υπ΄ όψιν στο πτυχίο (εξετάσεις)».

Οι άγιοι εξαφανίστηκαν και ο Γέροντας, δοξάζοντας τον Θεό και ευχαριστώντας τους αγίους, άναψε κερί και βρήκε ότι εκείνη την ημέρα, 3 Ιουνίου, ήταν η μνήμη του αγίου Λουκιλλιανού.

Την άλλη μέρα το πρωί που ήρθε ο μοναχός που τον βοηθούσε, ο Γέροντας χαμογελώντας τον ρώτησε: «’Αγιος Λουκιλλιανός, ε;» και του διηγήθηκε την εμφάνιση των Αγίων.

Ο Γέροντας, όταν διάβασε το Συναξάρι του Αγίου, εξεπλάγη συνειδητοποιώντας την εξής «σύμπτωση»: Ο κατά πλάτος βίος του Αγίου, που βρίσκεται στην Ι.Μ. Ιβήρων , καταχωρείται στις 27 Φεβρουαρίου, ημερομηνία δηλαδή κατά την οποία του είχε εμφανιστεί η αγία Ευφημία. Η σχέση αυτή του Μάρτυρος με την Αγία, που τόσο ευλαβείτο, αλλά και η εγγύτητα του χρόνο, αλλά και ιδίως του τόπου του μαρτυρίου των δύο Αγίων, τον χαροποίησε ιδιαίτερα.

Έκτοτε τον τιμούσε κατ΄ έτος και έβαλε την εικόνα του στην Εκκλησία του και στο κελλί του.

Πήγε κατόπιν στην Κουτλουμουσιανή Σκήτη και προσκύνησε τον άγιο Παντελεήμονα. Ανέφερε ότι η εικόνα του στο προσκυνητάρι μοιάζει πολύ με την αγία μορφή του.

Αυτό το θαυμαστό γεγονός παρηγόρησε τον Γέροντα και έδιωξε την κόπωση και τις στεναχώριες, που περνούσε εκείνη την μεταβατική περίοδο.

Aπό το βιβλίο_ Βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου, του Ιερομονάχου Ισαάκ, σ. 288-290

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΛΑΝΑΣ ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑΣ!

 Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΛΑΝΑΣ ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑΣ!

Ο Άγιος Νικόλας Πλανάς έγινε εφημέριος εις τον Άγιον Παντελεήμονα, εις τον Νέον Κόσμον.

Η ενορία του απηρτίζετο από… 13 οικογένειας. Εις το διάστημα της εφημερίας του, τον επεσκέφθη ένας ιερεύς άνευ ενορίας, τον παρεκάλεσε να συλλειτουργήσουν, και αυτός ως καλός και αγαθός τον εδέχθη ολοψύχως.

Αυτός όμως ο ιερεύς τα συνεφώνησε με τούς τότε επιτρόπους της εκκλησίας του Αγίου Παντελεήμονος, τον έδιωξαν και τον έστειλαν εις την εκκλησίαν τού Αγίου Ιωάννου της οδού Βουλιαγμένης (τον «Κυνηγόν», ως τον έλεγαν τότε). Η ενορία της εκκλησίας αυτής απηρτίζετο από… οχτώ οικογενείας! Και η πληρωμή τού ιερέως ήτανε ένα κομμάτι κρέας από το μανάρι των Απόκρεω ή των Χριστουγέννων. Αυτό δεν τον πείραζε, είχε κεφάλαιον την νηστείαν. Αρκεί να είχε εκκλησία να λειτουργή.

Αυτός ο διωγμός από την εκκλησία τού Αγίου Παντελεήμονος τού έφερε μεγάλο ψυχικό πόνο. Μια βραδιά, φεύγοντας από τον Άγιο Ιωάννη για να πάη στο σπίτι του, έκλαιγε στο δρόμο. Έρημος ο τόπος τότε.

Βλέπει άξαφνα στο δρόμο ένα νεαρό παλληκάρι και τού λέγει: Τι κλαις, πάτερ μου;

– Κλαίω, παιδί μου, γιατί με διώξανε από τον Άγιο Παντελεήμονα.

– Μη λυπείσαι, πάτερ μου, και εγώ είμαι πάντοτε μαζί σου.

Τού λέγει: Ποιος είσαι συ, παιδί μου;

– Εγώ, τού λέγει, είμαι ο Παντελεήμων, πού μένω στον Νέο Κόσμο- και τον έχασε αμέσως από εμπρός του. Αυτήν την οπτασίαν την διηγείτο ο ίδιος επί λέξει εις μίαν κόρη της συνοδείας του.

ΜΑΡΘΑ μοναχή

Πάντοτε την παραμονή του αγίου Παντελεήμονος, ο Άγιος Νικόλαος ο Πλανάς, τελούσε Αγρυπνία στον ιερό ναό του στον Ιλισσό. Μια χρονιά όμως ήταν άρρωστος με υψηλό πυρετό. Οι δικοί του τον απέτρεπαν να πάει για την Αγρυπνία. Εκείνος φλεγόταν από αγάπη προς τον Άγιο. Και πήγε. Όπως έλεγε αργότερα, τη νύχτα, μετά τη Λιτή ακούμπησε, εξαντλημένος από τον πυρετό, στην άκρη της Αγίας Τραπέζης. Και βλέπει εμπρός του τον Άγιο «να κρατά ένα μικρό ποτήρι γεμάτο φάρμακο» και του λέει:

«Πιέτο, πάτερ μου, να γίνης καλά».

Το πήρε, το ήπιε, έφυγε ο πυρετός, έγινε τελείως καλά. Και έλεγε:

«Επί μίαν εβδομάδα είχα τη γλύκα στο λάρυγγά μου… Το θεώρησα αμαρτία και αγνωμοσύνη να μη το ειπώ…».

iconandlight

ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ Ο ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΚΑΙ ΙΑΜΑΤΙΚΟΣ

Άγιος Παντελεήμων ο Μεγαλομάρτυς και Ιαματικός
 
Ο Άγιος Παντελεήμων (Παντελέων το πρότερον όνομα) καταγόταν από τη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας και έζησε στα χρόνια του Μαξιμιανού (286 - 305 μ.Χ.). Πατέρας του ήταν ο Ευστόργιος, ο οποίος ήταν εθνικός και μετά τις νουθεσίες του γιου του έγινε χριστιανός. Μητέρα του ήταν η Ευβούλη, η οποία προερχόταν από χριστιανική οικογένεια.
Εκπαιδεύτηκε στην ιατρική από τον Ευφρόσυνο και κατηχήθηκε στη χριστιανική πίστη και βαπτίσθηκε από τον πρεσβύτερο Ερμόλαο που ήταν ιερέας της Εκκλησίας της Νικομήδειας. Κάποια στιγμή όταν οχιά δάγκωσε έναν νεαρό και ουσιαστικά τον θανάτωσε ο Άγιος Παντελεήμονας επικαλούμενος τον Χριστό τον ανάστησε.
Αφορμή του μαρτυρίου του στάθηκε ένα ακόμα θαύμα του Αγίου. Κάποτε είχε θεραπεύσει έναν τυφλό, ο οποίος και ανέφερε το γεγονός της θεραπείας του στον βασιλιά, λέγοντάς του ότι τον θεράπευσε ο Παντελέων στο όνομα του Χριστού, στον οποίο και ο ίδιος πλέον πίστευε. Ο βασιλιάς αφού τον άκουσε, αμέσως διέταξε και τον αποκεφάλισαν. Ο ίδιος ο Παντελέων προσήχθη στον βασιλιά, ο οποίος διέταξε τον βασανισμό του με σκοπό την άρνηση της πίστεώς του.
Ο Άγιος βασανίσθηκε σκληρά με διάφορους τρόπους, όμως δεν υπέκυψε στις πιέσεις αφού ο Κύριος εμφανίσθηκε μπροστά του με τη μορφή του πνευματικού του Ερμόλαου και του έδωσε θάρρος. Τέλος διατάχθηκε ο αποκεφαλισμός του και τότε ακούστηκε φωνή από τον ουρανό που τον καλούσε όχι ως Παντελέοντα αλλά ως Παντελεήμονα. Μόλις όμως ο δήμιος άπλωσε το χέρι του για να κόψει με το σπαθί του το κεφάλι του Αγίου, το σπαθί λύγισε και το σίδερο έλιωσε σαν κερί. Μπροστά σε τέτοιο θαύμα και οι παραβρισκόμενοι στρατιώτες έγιναν χριστιανοί. Τότε ο Άγιος εκουσίως παραδόθηκε στο μαρτύριο. Λέγεται ότι από τη πληγή του δεν έτρεξε αίμα αλλά γάλα και το δέντρο της ελιάς, στο οποίο τον είχαν δέσει καρποφόρησε ξαφνικά. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Αγίου στις 27 Ιουλίου.
 
https://www.saint.gr 

Τρίτη 26 Ιουλίου 2022

ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ: "ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΑΥΤΟΥ ΓΕΝΕΣΘΩ ΕΙΣ ΑΜΑΡΤΙΑΝ... (ΨΑΛΜ.ΡΗ 7)".

 Στο Γεροντικό του Αγίου Όρους διαβάζουμε:

 «Από το χωριό «Αγία Παρασκευή» της Χαλκιδικής, πριν από πολλά χρόνια (το 1860) στην ιερά Μονή Δοχειαρίου, μόναζε, ένας περίφημος και πολύ καλλίφωνος ψάλτης με το όνομα Συνέσιος.

Ο Μοναχός αυτός ιδιαίτερη ευλάβεια είχε στην Αγία Παρασκευή και πάντοτε μετά από τον καθορισμένο κανόνα της προσευχής του — μετάνοιες και κομβοσχοίνια — που ήταν υποχρεωμένος να κάνει, απαραίτητα έκανε και ιδιαίτερη προσευχή στην Αγία Παρασκευή. Στην προσευχή του αυτή παρακαλούσε την Αγία να τον βοηθήση, για να σώση την ψυχή του, κι αν σαν άνθρωπος έχη επάνω του κάτι που είναι εμπόδιο για την ψυχική του σωτηρία, να του το αφαιρέση με όποιο τρόπο γνωρίζει εκείνη.

Πολλά χρόνια συνέχιζε να λέη αυτή την προσευχή και ένα πρωί, μετά την πανηγυρική ιερή Ακολουθία και τη θεία Λειτουργία, στην μνήμη του μαρτυρίου της Αγίας Παρασκευής (26 Ιουλίου) αισθάνθηκε λίγο μία μικρή ενόχληση στο λαρύγγι του, κι από την ενόχληση αυτή λίγο λίγο άρχισε η φωνή του να γίνεται βραχνή.

Από τότε έκανε πολλές προσπάθειες, για να καθαρίση τη φωνή του, αλλά βελτίωση και θεραπεία δεν υπήρχε, απεναντίας όσο πήγαινε και χειροτέρευε η βραχνάδα στη φωνή του.

Επειδή ήταν καλός μουσικός και περίφημος ψάλτης λυπήθηκε ο ίδιος κι όλοι οι αδελφοί της Μονής αυτής, αλλά και όλοι οι πατέρες που τον γνώριζαν σ’ ολόκληρο το Άγιον Όρος.

Έκαναν όλοι θερμή προσευχή στο Θεό, για την θεραπεία του αδελφού αυτού Συνεσίου, οπόταν μετά από ικανό διάστημα, φανερώθηκε στον ύπνο του ηγουμένου της Μονής η αγία Παρασκευή και του είπε: «Γιατί, πάτερ, ενοχλείτε τον Κύριο, με τις καθημερινές προσευχές σας, για τον αδελφό Συνέσιο; Και γιατί παραπονείστε, εφ’ όσον ο ίδιος με παρακαλούσε τώρα και πολλά χρόνια να του αφαιρέσω εκείνο που είναι εμπόδιο στην ψυχική του σωτηρία;».

Ο ηγούμενος κάλεσε τον αδελφό Συνέσιο και τον ρώτησε, για ποιό πράγμα παρακαλούσε την Αγία Παρασκευή; Ο π. Συνέσιος είπε πως παρακαλούσε την Αγία να του αφαιρέση ό,τι πράγμα εμποδίζει την σωτηρία της ψυχής του και πρόσθεσε στον ηγούμενο πως, όταν έψαλε, αισθάνονταν μία ιδιαίτερη ευχαρίστηση και γλυκαίνονταν επάνω στην μελωδική φωνή του τόσο, που ξεχνιόταν ο νους του και ξέφευγε από την έννοια των θείων λόγων και αντί να δοξολογή, με τους θείους ύμνους αυτούς τον Ύψιστον, όπως ο Ψαλμός του Δαυίδ λέγει: «Ηδυνθείη αυτώ η διαλογή μου, εγώ δε ευφρανθήσομαι επί τω Κυρίω» (Ψαλμ. ΡΓ’ 103) αυτός γλυκαινόταν για την φωνή του που ήταν γλυκιά και μελωδική, κι έμπαινε μέσα στην ψυχή του, στο λογισμό του ένα είδος κρυφής υπερηφάνειας και με τον τρόπο αυτόν, κατάφερνε ο δαίμων της υπερηφάνειας, να χάνη αυτός την επαφή των ψαλλομένων και την ένωση του νου του με το Θεό, σαν ψάλτης, και έτσι μετατρεπόταν η προσευχή του σε αμαρτία, όπως και πάλι λέγει το Πνεύμα το Άγιον «και η προσευχή αυτού γενέσθω εις αμαρτίαν…» (Ψαλμ. ΡΗ 7).

ΠΗΓΗ: iconandlight