ΠΕΡΙ ΣΙΩΠΗΣ- ΩΦΕΛΙΜΟΙ ΛΟΓΟΙ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

Περί Σιωπής - Ωφέλιμοι Λόγοι Αγίων Πατέρων 

• Ο αββάς Ισαάκ ο Σύρος παραγγέλει, όχι μόνο στους μοναχούς, ν' αγαπήσουμε πάνω από όλα τη σιωπή, γιατί αυτή είναι η γλώσσα του μέλλοντος αιώνος, της ατελεύτητης, πανευφρόσυνης, ουράνιας βασιλείας. 

• Ο απόστολος Παύλος γράφει σε ωραιότατη επιστολή του προς τους χριστιανούς της Κορίνθου «ότι ηρπάγη εις τον παράδεισον και ήκουσεν άρρητα ρήματα, α ουκ εξόν ανθρώπω λαλήσαι». Αδυνατεί, λέει, να εκφράσει την εμπειρία του με λόγια. 

• Ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ λέγει : «Μην ανοίγεις το στόμα σου και την καρδιά σου στον καθένα, στους χίλιους κι αν ένας σε καταλάβει». 

• Αναφέρεται πως είχαν πάει τρεις επισκέπτες στον Μέγα Αντώνιο. Οι δύο τον ρωτούσαν για πολλά και διάφορα πράγματα. Ο τρίτος δεν ρωτούσε τίποτε. Όχι γιατί δεν είχε ανάγκη από νουθεσία ή γιατί αισθανόταν πνευματικά επαρκής και δεν εκτιμούσε τον χαρίεντα λόγο του οσίου, αλλά γιατί διδασκόταν περισσότερο από τη στάση του, τη σιωπή του, την ηρεμία της μορφής του. Όταν τον ρώτησε ο Άγιος «εσύ γιατί δεν με ρωτάς κάτι;», του λέει αυθόρμητα: 

«Μου φτάνει μόνο που σε βλέπω άγιε του Θεού». Του ήταν αρκετό, διδακτικό, ωφέλιμο αυτό. Συναισθανόταν τη θεολογία της σιωπής του, που καταφάσκει στο άλγος του κόσμου κι αρνείται τη γοητεία της υπερφίαλης γνώσης. 

• O όσιος Αρσένιος προσευχόταν στον Θεό να του φανερώσει πως να σωθεί, κι άκουσε «Φεύγε, σιώπα, ησύχαζε».  

• Ένας άλλος όσιος λέγει πως η σιωπή και η κρυφή πνευματική εργασία φέρνουν αγιότητα. 

• Ο αββάς Μωυσής έλεγε χαρακτηριστικά πως ο άνθρωπος που αγαπά τη σιωπή και αποφεύγει τις πολλές κουβέντες μοιάζει με ώριμο σταφύλι γεμάτο γλυκό χυμό, ενώ ο πολυλογάς μοιάζει με αγουρίδα. 

• Ο μέγας της διακρίσεως πατήρ, ο αββάς Ποιμήν, λίαν εύστοχα παρατηρεί : «Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που με τα χείλη σωπαίνουν και με τον νου τους φλυαρούν, ενώ άλλοι μιλάνε από το πρωί ως το βράδυ κι όμως κρατάνε σιωπή, γιατί τίποτε από αυτά που λένε δεν είναι περιττό και ανώφελο». 

• Στο Γεροντικό επίσης αναφέρεται: «Αν αποκτήσεις την αρετή της σιωπής, μην καυχηθείς πως κατόρθωσες κάτι σπουδαίο. Πείσε καλύτερα τον εαυτό σου πως δεν είσαι άξιος ούτε να μιλάς!». 

• Κατά τον όσιο Εφραίμ τον Σύρο, τα λόγια είναι τα φύλλα και τα έργα οι καρποί. Τα έργα εικονίζουν την αρετή και τα λόγια θα πρέπει να είναι η σκιά της εικόνας των έργων. 

• Κατά τον αββά Ποιμένα, αυτός που διδάσκει και δεν ποιεί αυτά που λέγει, μοιάζει με κρήνη, που τους άλλους ποτίζει και πλένει και τον εαυτό του δεν μπορεί να καθαρίσει. Κι αλλού σοφά και ταπεινά συνεχίζει : «Ζητάμε από τους άλλους την τελειότητα και μεις δεν κάνουμε το παραμικρό, αν η ζωή μας δεν έχει σχέση με τα λόγια μας, και τα λόγια μας δεν ανταποκρίνονται στη ζωή μας, μοιάζουμε με ψωμί δίχως αλάτι». 

• Ο αββάς Aμμωνάς αναφέρει πως η καύση της καρδιάς, η πνευματική θερμότητα σβήνει με τον περισπασμό των μάταιων λόγων. Δεν μπορεί κανείς να έχει κατανυκτική και καθαρή προσευχή το βράδυ αν όλη μέρα έχει κουτσομπολέψει όλη την πόλη. Η ματαιολογία διασπά την προσοχή, χαλαρώνει την εγρήγορση, μειώνει την ανάταση, χωλαίνει την ανάπαυση.  

• Δίδασκε τους άλλους με τη ζωή σου έλεγε ένας Γέροντας κι όχι με τα λόγια σου. 

• Ο όσιος Εφραίμ ο Σύρος επαναλαμβάνει συχνά πως όποιος θέλει να λέει πολλά, ανοίγει μέτωπα και θα δεχθεί πόλεμο μίσους, όποιος μετρά τα λόγια του θ’ αγαπηθεί σύντομα. 

• Ο άγιος Νείλος ο Ασκητής γνωρίζει καλά τι λέει: « Η άμετρη πολυλογία θα σε λυπήσει και θα οργίσει τους δαίμονες. Η γλώσσα πολλούς κενόδοξους κατέστρεψε». 

• Λίγα κανείς να λέει και πολλά να κατανοεί, λέγει πάλι ο άγιος Νείλος ο Ασκητής 

• Ο όσιος Ιωάννης ο Σιναΐτης, ο συγγραφέας της περίφημης Κλίμακος, αποφθεγματικά αναφέρεται στην πολυλογία: «Πρέπει να δούμε την αιτία απ' όπου μπαίνει και βγαίνει το αμάρτημα της πολυλογίας. Η πολυλογία είναι θρόνος της ματαιοδοξίας. Καθισμένη πάνω της η κενοδοξία προβάλλει και διαφημίζει τον εαυτό της. Η πολυλογία είναι σημάδι αγνωσίας, είσοδος στην κατάκριση, οδηγός στην ανοησία, πρόξενος του ψεύδους, διάλυση της πνευματικής ευφορίας της προσευχής. Είναι αυτή που προσκαλεί και δημιουργεί την αδιαφορία για τις αμαρτίες, που εξαφανίζει την προφύλαξη του νου κατά των παθών, ψυχραίνει την πνευματική θερμότητα και σκοτίζει την προσευχή». 

• O μεγάλος όσιος Πατήρ επαινεί την σιωπή λέγοντας: «Η σιωπή που ασκείται μ’ επίγνωση και διάκριση είναι μητέρα της προσευχής, ανάκληση από την αιχμαλωσία των παθών, επιστάτης των λογισμών, σκοπός που παρατηρεί τους εχθρούς, δέσμευση του πνευματικού πένθους για τις αμαρτίες μας, φίλη των καρδιακών δακρύων, που είναι καρποί της προσευχής, καλλιεργητής της μνήμης του θανάτου, εχθρός του αδιάκριτου θάρρους, σύζυγος της ησυχίας, αντίπαλος της τάσης να κάνεις τον δύσκολο, μυστική πνευματική πρόοδος, κρυφή πνευματική ανάβαση».

Π. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΤΣΗΣ: ΑΝΩΦΕΛΕΙΣ ΑΙ ΘΕΩΡΙΑΙ ΔΙΧΩΣ ΤΗΝ ΠΡΑΞΙΝ!

Ἀνωφελεῖς αἱ θεωρίαι δίχως τὴν πρᾶξιν
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση 

Πολλὲς φορὲς βλέπουμε πιστοὺς ἀνθρώπους νὰ περιφρονοῦν γνωστὲς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ πολυλογοῦν γιὰ σπουδαῖες ἀρετές, χωρὶς νὰ ἔχουν καὶ τὸν ἀνάλογο πνευματικὸ ἀγῶνα. Τοὺς εὐχαριστοῦν οἱ μεγάλες καὶ εὔκολες θεωρίες, οἱ ὁποῖες, γιὰ νὰ γίνουν πράξη ἀπαιτοῦν διαρκῆ κόπο. Λησμονοῦν ὅτι οἱ ἀρετὲς ἀποκτῶνται μὲ ἱδρῶτα, διατηροῦνται δύσκολα καὶ πολὺ εὔκολα χάνονται. Γιὰ τὴν ἀπόκτηση χρειάζεται ἄσκηση, γιὰ τὴ διατήρηση χρειάζεται καὶ ἄσκηση καὶ ἐγρήγορση, ἐνῷ γιὰ τὴν ἀπώλεια ἀρκεῖ ἡ ἀδιαφορία.

  Ἡ ἐπικοινωνία μὲ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους συνήθως εἶναι εὔκολη καὶ στὴν ἀρχὴ εὐχάριστη. Τὰ σύννεφα τῆς δυσαρέσκειας ἐμφανίζονται μετὰ ἀπὸ μικρὸ χρονικὸ διάστημα, ὅταν δηλαδὴ τὰ συμπεράσματα τῶν πολύωρων συναντήσεων δὲν ἐπηρεάζουν τὴ ζωή τους καὶ ἀρχίζουν νὰ δικαιολογοῦν τὴν ἀναποφασιστικότητά τους μὲ νέες θεωρίες γιὰ τὴν ἀλλαγὴ τῶν ἐποχῶν, γιὰ ἐκσυγχρονισμὸ στὴν Ἐκκλησία, γιὰ χαλαρότητα τῶν ἠθικῶν ἐντολῶν, γιὰ ἀνάγκη ἄμβλυνσης τοῦ ἠθικοῦ κριτηρίου καὶ διόρθωση τῆς λειτουργίας τῆς συνείδησης μὲ ἄλλου τύπου ἠθικὲς ἀρχὲς καὶ τελικὰ γιὰ τὸ συμβιβασμὸ μὲ τὸν ἁμαρτωλὸ κόσμο, ποὺ εἶναι ἀναπόφευκτος. Μὲ ἄλλα λόγια «ρίχνουν πολὺ νερὸ στὸ κρασί τους», τὸ ὁποῖο μεταβάλλεται σὲ ἄγευστο ὑγρὸ ποὺ δὲν καταπίνεται.

  Μετὰ ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἀρνητικὴ ἐμπειρία, κάθε ἐπικοινωνία μαζί τους εἶναι μάταιη προσπάθεια καὶ χάσιμο πολύτιμου χρόνου. Δυστυχῶς, εἶναι πολλοὶ αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἄνθρωποι, γι’ αὐτὸ καὶ ἀνησυχοῦν οἱ ἀληθινοὶ καὶ συνεπεῖς στὶς ἐντολὲς χριστιανοί, ἀλλὰ καὶ οἱ ἄξιοι ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας.

  Θὰ ἀναφέρουμε ἕνα παράδειγμα, γιὰ νὰ φανεῖ καλύτερα τὸ πνευματικὸ πρόβλημα, ποὺ ὑπάρχει σὲ πολλούς. Βλέπουμε τὴ σχέση τῆς ἐλεημοσύνης μὲ τὴν ἀγάπη. Οἱ ἄνθρωποι μιλοῦν γιὰ τὴν ἀγάπη ποὺ πρέπει νὰ ἔχουν οἱ ἄλλοι πρὸς αὐτούς, ἐνῷ οἱ ἴδιοι δὲν δείχνουν ἀγάπη πρὸς τοὺς συνανθρώπους τους καὶ φυσικὰ δὲν δίνουν ἐλεημοσύνη στοὺς πτωχοὺς καὶ πάσχοντες. Γι’ αὐτοὺς δὲν ἰσχύει ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ «μακάριοι οἱ ἐλεήμονες, ὅτι αὐτοὶ ἐλεηθήσονται». Δὲν ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴ μακαριότητα ποὺ βιώνουν οἱ ἐλεήμονες καὶ οὔτε βέβαια ἐλπίζουν ἢ ἐπιθυμοῦν τὴν ἐλεημοσύνη τοῦ Θεοῦ πρὸς αὐτούς. Ἔχουν μειωμένη ἐλπίδα γιὰ τὴ μέλλουσα ζωή, ὅπου θὰ ἀνταμειφθοῦν οἱ ἐλεήμονες.

  Ὑπάρχει ὅμως καὶ τὸ φωτεινὸ καὶ ἀξιομίμητο παράδειγμα, τὸ ὁποῖο βλέπουν καὶ τονώνονται πνευματικὰ οἱ καλοπροαίρετοι καὶ ταπεινοὶ ἄνθρωποι, πέρα ἀπὸ τὶς ἀνεύθυνες καὶ ρηχὲς ἠθικολογίες. Μᾶς τὸ δίνουν οἱ ἅγιοι, καὶ μάλιστα οἱ σύγχρονοι ἅγιοι, τοὺς ὁποίους γνώρισαν πολλοὶ καὶ μαθήτευσαν κοντά τους. Θεωροῦμε χρήσιμο νὰ σημειώσουμε δύο ἁπλοὺς λόγους, βιωματικοὺς πέρα γιὰ πέρα, ποὺ προέρχονται ἀπὸ δύο ἁγιασμένους γέροντες τῆς ἐποχῆς μας.

  Ὁ ἅγιος Ἰάκωβος Εὐβοίας ἦταν ἐλεήμων σὲ μεγάλο βαθμό. Κάλυπτε τὶς ἀνάγκες τῶν πτωχῶν ποὺ τὸν πλησίαζαν καὶ ὁ ἴδιος παρέμενε πάντα πτωχὸς καὶ ἀκτήμων. Ἔλεγε μὲ τρόπο ταπεινό: «Ἀμέτρητα χρήματα πέρασαν ἀπὸ τὰ χέρια μου, ἀλλὰ ὅλα πῆγαν στὸν προορισμό τους, στοὺς πάσχοντες, στοὺς πτωχοὺς καὶ στοὺς ἔχοντες ἀνάγκη». Καὶ διευκρίνιζε: «Κάθε μήνα ἔχω τὶς οἰκογένειες πού ἔχουν ἀνάγκη καὶ τὶς οἰκονομῶ τὰ ἀπαραίτητα σὲ τρόφιμα καὶ χρήματα. Ἕνα δίνω καὶ ὁ Θεός μοῦ δίνει δέκα. Μόλις σκεφτῶ κάτι νὰ δώσω, ἀμέσως ἡ ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ: μοῦ δίνει πολλαπλάσια. Ἡ ἐλεημοσύνη ποὺ κάνουμε πρέπει νὰ εἶναι ἀγόγγυστη».

  Ἐπίσης ὁ εὐσεβὴς ἀρχιμανδρίτης Εὐσέβιος Γιαννακάκης μιλοῦσε καὶ γιὰ τὴν πνευματικὴ ἐλεημοσύνη, ποὺ εἶναι χρέος κάθε συνειδητοῦ χριστιανοῦ: «Ἐλεημοσύνη δὲν εἶναι μόνο νὰ δώσεις ἕνα κομμάτι ψωμί. Ἐλεημοσύνη εἶναι νὰ πεῖς καὶ μία κουβέντα καλή. Ἐκείνη θὰ μείνει περισσότερο. Τὸ ψωμί θὰ τὸ φάει, πάει. Μία κουβέντα σωστή, καλή, ποὺ θὰ πεῖς, μὲ τὴν ἀρετή σου, μὲ τὴν ἁγιότητά σου, αὐτὴ θὰ μείνει. Αὐτὴ ἀποτελεῖ ὑπέροχη ἐλεημοσύνη».

  Πρέπει νὰ εἴμαστε ἐργάτες τῆς προσφορᾶς. Νὰ δίνουμε χωρὶς νὰ περιμένουμε καμιὰ ἀνταπόδοση. Μοναδικὸς σκοπὸς νὰ καλύπτονται οἱ ὑλικὲς καὶ οἱ πνευματικὲς ἀνάγκες τῶν συνανθρώπων μας. Νὰ προσ­φέρουμε ἐπίσης μὲ ἀπώτερο σκοπὸ νὰ ἀνησυχήσουν πνευματικὰ οἱ ἄνθρωποι καὶ νὰ ἀποδίδουν τὶς εὐεργεσίες ποὺ δέχονται στὸν οὐράνιο Πατέρα. Πρῶτα νὰ προσφέρουμε καὶ μετὰ νὰ συμβουλεύουμε. Τὸ τονίζουμε αὐτό, γιατί συχνὰ βλέπουμε παραδοσιακούς, συντηρητικοὺς καὶ μετρημένους ἀνθρώπους νὰ εἶναι πρόθυμοι στὶς συμβουλὲς καὶ ἀπρόθυμοι στὶς προσφορές! 

Ορθόδοξος Τύπος

ΠΕΝΤΕ ΦΙΓΟΥΡΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΙΒΛΟ ΠΟΥ Η ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΑΛΗΘΙΝΕΣ

Πέντε φιγούρες από την Βίβλο
που η αρχαιολογία αποδεικνύει ότι ήταν αληθινές 

Οι αρχαιολόγοι έχουν κάνει εκπληκτικές ανακαλύψεις τις τελευταίες δεκαετίες που αποδεικνύουν ότι πολλές βιβλικές φιγούρες πραγματικά περπάτησαν πάνω στη Γη.

Η ύπαρξη τουλάχιστον 50 ατόμων που αναφέρονται στην Αγία Γραφή έχει εντοπιστεί μέσω τοιχογραφιών, επιγραφών σε πέτρινες πλάκες και άλλων υλικών στοιχείων.

Ένα από τα πιο σημαντικά ευρήματα ήταν μια πλάκα που έφερε το όνομα Πόντιος Πιλάτος, ο άνθρωπος που καταδίκασε τον Ιησού σε θάνατο από φόβο μήπως χάσει την εξουσία του επί των Εβραίων.

Μια άλλη ανακάλυψη περιελάμβανε ένα σπήλαιο που βρέθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 2000, το οποίο οι αρχαιολόγοι ισχυρίστηκαν ότι χρησιμοποιήθηκε από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή για να χρίσει οπαδούς του Χριστού. 

Η πέτρα του Πόντιου Πιλάτου 

Ο Ρωμαίος ηγέτης που έδωσε την εντολή να σταυρωθεί ο Ιησούς και στη συνέχεια έπλυνε τα χέρια του μπροστά σε πλήθος ήταν μια πραγματική και καλά τεκμηριωμένη ιστορική προσωπικότητα.

Ο Πιλάτος καταδίκασε τον Ιησού για προδοσία και τον καταδίκασε σε θάνατο με σταύρωση.

Ένας Ιταλός αρχαιολόγος ανακάλυψε μια αρχαία πλάκα από ασβεστόλιθο το 1961, η οποία έφερε το όνομα «Πόντιος Πιλάτος».

Η επιγραφή εξήγησε επίσης πώς έχτισε ένα ναό μέσα ή κοντά στην Καισάρεια, αφιερωμένο στον τότε βασιλεύοντα Ρωμαίο αυτοκράτορα, Τιβέριο και η χρονολόγηση της πέτρας έδειξε ότι δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια της ζωής του ηγεμόνα.

Ο Πιλάτος έχει επίσης αναφερθεί από αρχαίους συγγραφείς, όπως ο Εβραίος φιλόσοφος Φίλωνας, ο ιστορικός Ιώσηπος και ο Ρωμαίος ιστορικός Τάκιτος.

Ο Φίλων περιέγραψε τον Πιλάτο ως «άνθρωπο με πολύ άκαμπτη διάθεση, πολύ ανελέητο, επίμονο, υπερβολικά θυμωμένο και έναν άνθρωπο με άγρια ​​πάθη». 

Ο τάφος του βασιλιά Ηρώδη 

Ο βασιλιάς Ηρώδης, γεννημένος το 73 μ.Χ., ήταν ένας Εβραίος ηγέτης που άκουσε μια προφητεία ότι θα ερχόταν στο κόσμο ο «Μεσσίας», ο Βασιλιάς των Εβραίων και διέταξε την σφαγή κάθε αρσενικού βρέφους στην Βηθλέεμ.

Ενώ η βάναυση πράξη δεν υπάρχει στα βιβλία της ιστορίας, αναφέρεται στο ευαγγέλιο του Ματθαίου.

Λέγεται ότι ο βασιλιάς πέθανε πριν από 2.000 χρόνια, αλλά το 2007 οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν τον τάφο του - αν και η ύπαρξή του είχε βρεθεί σε νομίσματα και σε ιστορικές μαρτυρίες.

Ο Ehud Netzer του Εβραϊκού Πανεπιστημίου και η ομάδα του ανέσκαψαν στην Ιερουσαλήμ έναν λόφο σε σχήμα ηφαιστείου που ονομάζεται Ηρώδιο.

Δεκαετίες αργότερα, στις 27 Απριλίου 2007, βρηκαν μια πλάκα από ροζ ασβεστόλιθο που αποκάλυψε τον τάφο του Ηρώδη.

Ωστόσο, η σαρκοφάγος είχε θρυμματιστεί σκόπιμα - πιθανότατα από Εβραίους επαναστάτες.

Άλλοι αρχαιολόγοι από τότε έχουν προτείνει ότι το μέγεθος του τάφου είναι πολύ μικρό για έναν βασιλιά όπως ο Ηρώδης - και η συζήτηση συνεχίζεται. 

Το σπήλαιο του Ιωάννη του Προδρόμου 

Οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν μια σπηλιά το 2004 που ισχυρίστηκαν ότι ήταν εκεί όπου ο Ιωάννης ο Βαπτιστής έχρισε πολλούς από τους μαθητές του.

Η κατασκευή διέθετε μια στέρνα όπου 28 σκαλοπάτια οδηγούν σε έναν υπόγειο χώρο.

Μια ομάδα με επικεφαλής τον Βρετανό αρχαιολόγο Shimon Gibson ανέσκαψε το σπήλαιο, βρίσκοντας 250.000 θραύσματα από μικρές κανάτες που μπορεί να είχαν χρησιμοποιηθεί σε τελετουργίες εξαγνισμού.

Αποκαλύφθηκε επίσης μια πέτρα που χρησιμοποιήθηκε για τον καθαρισμό των ποδιών και τοιχογραφίες με θέμα τη Βιβλική φιγούρα που έπεισε τον Γκίμπσον ότι το σπήλαιο χρησιμοποιήθηκε από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή.

Ο Shimon Gibson είπε, «Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, που ήταν απλώς μια φιγούρα από τα Ευαγγέλια, τώρα ζωντανεύει». 

Ο τάφος του αποστόλου Φιλίππου 

Ο Φίλιππος ήταν ένας από τους δώδεκα αποστόλους του Ιησού και ο Ιταλός αρχαιολόγος Francesco D'Andria πιστεύει ότι βρήκε τον τάφο του το 2011 στην Τουρκία.

Η Βίβλος δηλώνει ότι ο Φίλιππος ήταν παρών κατά τη διάρκεια «του θαύματος των πέντε άρτων και των δύο ψαριών», με το οποίο ο Ιησούς μετέτρεψε μία μικρή ποσότητα φαγητού σε μεγάλη και τάισε 5.000 ανθρώπους .

Ο Φίλιππος, ωστόσο, σταυρώθηκε το 80 μ.Χ. αφού προσηλύτισε τη γυναίκα ενός ηγεμόνα.

Ο τάφος ανακαλύφθηκε ενώ ομάδες ανέσκαψαν μια αρχαία εκκλησία που ήταν χτισμένη γύρω από το αναπαυτήριο του Αποστόλου.

Οι τοίχοι είχαν σχέδια και χαρακτηριστικά που έδειχναν τον Φίλιππο.

Ωστόσο, τα λείψανα του Φιλίππου έλειπαν, με αποτέλεσμα οι αρχαιολόγοι να πιστεύουν ότι μεταφέρθηκαν στη Ρώμη και τοποθετήθηκαν στην Εκκλησία των Αγίων Αποστόλων.

Άλλες αναφορές από τον 12ο αιώνα αναφέρουν ότι το σώμα του βρίσκεται ακόμα στην Κωνσταντινούπολη. 

Η σφραγίδα του Ησαΐα 

Μια πήλινη σφραγίδα που ανακαλύφθηκε στην Ιερουσαλήμ το 2019 και χρονολογείται από τον όγδοο αιώνα π.Χ. μπορεί να φέρει την υπογραφή του Προφήτη Ησαΐα, σύμφωνα με τον Δρ Εϊλάτ Μαζάρ του Εβραϊκού Πανεπιστημίου στην Ιερουσαλήμ.

Λέγεται ότι ο Ησαΐας είχε προβλέψει τον ερχομό του Μεσσία, το οποίο βρίσκεται στο Βιβλίο του Ησαΐα, κεφάλαιο 53.

Στη Βίβλο, ο Ησαΐας περιγράφεται ως στενός σύμβουλος του Εζεκία, ο οποίος ήταν ο βασιλιάς του Ιούδα, και η πήλινη σφραγίδα που γράφει «Προφήτης Ησαΐας» βρέθηκε κοντά σε μία που έφερε το όνομα του Εζεκία στο Όφελ, μια αρχαία οχυρωμένη περιοχή της Ιερουσαλήμ. 

newsbomb.gr 

Π. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΤΣΗΣ: ΑΠΕΡΙΣΚΕΠΤΑΙ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΙ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΙΚΑΙ ΚΟΥΡΑΙ!

 Ἀπερίσκεπται χειροτονίαι κληρικῶν καί μοναχικαί κουραί
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση 

Στὴν ἐγκαταλελειμμένη ἐπαρχία, ποὺ μοιάζει μὲ ἔρημη χώρα, ἀφοῦ ὁ πληθυσμὸς ἔχει λιγοστέψει ἀνησυχητικά, οἱ κατὰ τόπους μητροπολίτες ἀντιμετωπίζουν δυσεπίλυτα προβλήματα, ὅπως εἶναι τὰ ἐφημεριακὰ κενά, ἡ συντήρηση τῶν ναῶν καὶ ἡ διαφύλαξη τῶν κειμηλίων ποὺ ὑπάρχουν, ἡ προστασία τῶν ἐξωκκλησίων καὶ τῶν ἐρειπωμένων μοναστηριῶν. Ἡ λύση αὐτῶν τῶν προβλημάτων σὲ μερικὲς ἀκριτικὲς περιοχὲς εἶναι σχεδὸν ἀδύνατη. Παρήγορο σημάδι εἶναι τὸ ἐνδιαφέρον ποὺ ἐκδηλώνουν μερικοὶ περιφερειάρχες, ποὺ ἀνησυχοῦν γιὰ τὴν κατάσταση τῶν διατηρητέων ἐκκλησιαστικῶν μνημείων καὶ ἐγκρίνουν προγράμματα γιὰ τὴν συντήρησή τους καὶ τὴν ἀνάδειξή τους. Οἱ ἀξιέπαινοι αὐτοὶ τοπικοὶ ἄρχοντες ἐργάζονται μὲ ζῆλο, χωρὶς ὅμως νὰ βρίσκουν τὸ ἀνάλογο ἐνδιαφέρον ἀπὸ τοὺς οἰκείους μητροπολίτες. Δυστυχῶς ἡ ἀδιαφορία τους εἶναι παροιμιώδης. Εὐτυχῶς ποὺ ὑπάρχουν μερικοὶ ζηλωτὲς καὶ ἐνάρετοι κληρικοί, οἱ ὁποῖοι ἐνθουσιάζονται ἀπὸ τὶς καλὲς προσπάθειες τῶν περιφερειαρχῶν καὶ διευκολύνουν τὸ κατὰ δύναμη. Εἶναι ὅμως λίγοι καὶ δὲν ἐπαρκοῦν. Εἶναι χαρακτηριστικὸς ὁ λόγος τοῦ περιφερειάρχη τῆς περιοχῆς μας ποὺ μᾶς εἶπε, μὲ ἀφορμὴ μία σχετικὴ συζήτηση γιὰ τὴν προστασία τῶν ναῶν καὶ τῶν μοναστηριῶν: «Πάτερ, ἐμεῖς φροντίζουμε πολύ, ἀλλά, ὅταν τελειώνουν οἱ ἐργασίες καὶ ὁλοκληρώνονται τὰ ἔργα, δὲν ἔχουμε ποῦ νὰ δώσουμε τὰ κλειδιά!». Συναντοῦν τὴν ἀδιαφορία τῶν ὑπευθύνων, δηλαδὴ τῶν μητροπολιτῶν, τῶν κληρικῶν καὶ τῶν ἐπιτρόπων!

 Τὸ πρῶτο καὶ κύριο ἔργο τῶν μητροπολιτῶν εἶναι ἡ χειροτονία ἄξιων ὑποψηφίων κληρικῶν καὶ οἱ μοναχικὲς κουρὲς σὲ ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν τὴν κλίση γιὰ τὴν ἀφιέρωση στὸ Θεό. Δυστυχῶς, μερικοὶ μητροπολίτες δὲν προσέχουν καὶ εὔκολα, μὲ κλειστὰ μάτια θὰ λέγαμε, χειροτονοῦν ἀκατάλληλα πρόσωπα, ποὺ εἶναι ἱκανοὶ μόνο γιὰ σκάνδαλα. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ καταδικάζονται οἱ ἐνορίες σὲ πνευματικὸ μαρασμὸ καὶ οἱ ἄνθρωποι ἐγκαταλείπουν τὴν Ἐκκλησία.

  Κάτι παρόμοιο συμβαίνει καὶ μὲ τοὺς μοναχοὺς ποὺ δὲν τιμοῦν τὸ σχῆμα τους. Οἱ μητροπολίτες χωρὶς ἐπικοινωνία καὶ ἐνημέρωση κάνουν τὶς μοναχικὲς κουρὲς καὶ τοὺς ἐμπιστεύονται μοναστήρια ποὺ ἔχουν ἱστορία καὶ οἱ ἄνθρωποι τῆς περιοχῆς δείχνουν ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον γι’ αὐτά, μὲ τὴν παρουσία ὅμως μοναχῶν ποὺ δὲν ἔχουν παρθενία, ἀκτημοσύνη καὶ ὑπακοή, προκαλεῖται σκανδαλισμὸς ἀπὸ τὴν ὅλη διαγωγή τους καὶ τὶς ποικίλες δραστηριότητες ποὺ ἀναπτύσσουν. Εὔκολα διαπιστώνει κανεὶς ὅτι στὰ πρόσωπα αὐτὰ δὲν ὑπάρχει οὔτε ἴχνος εὐσέβειας.

  Οἱ συγκεκριμένοι μητροπολίτες ἔχουν μεγάλη εὐθύνη. Εἶναι ἀσεβὲς νὰ παραθεωροῦν τὰ κωλύματα τῆς ἱερωσύνης καὶ νὰ χειροτονοῦν ἄσχετους μὲ τὴν Ἐκκλησία ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ἐπιλέγουν τὴν ἱερωσύνη, γιὰ νὰ ἐξασφαλίσουν τὸ ψωμὶ τῆς οἰκογένειάς τους καὶ ὄχι γιὰ νὰ ἐργαστοῦν πνευματικὰ πρὸς δόξαν Θεοῦ. Οἱ μητροπολίτες πιεζόμενοι ἀπὸ τὰ πολλὰ ἐφημεριακὰ κενὰ τῶν μητροπόλεών τους χειροτονοῦν χωρὶς νὰ βλέπουν καὶ χωρὶς νὰ ἐξετάζουν τὶς προθέσεις τῶν ὑποψηφίων. Ἀγνοοῦν ὅτι εἶναι καλύτερα νὰ ὑπάρχουν ἐφημεριακὰ κενά, παρὰ νὰ ὑπάρχουν ἀνάξιοι κληρικοί, μὲ βίο ἁμαρτωλό, μὲ θρασύτητα καὶ πλήρη ἄγνοια τῶν Ἱερατικῶν τους καθηκόντων. Μιλᾶμε γιὰ ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι παρομοιάζονται μὲ βαρεῖς λύκους ποὺ κατασπαράσσουν τὸ ποίμνιο. Ἀλίμονο στὶς ἐνορίες ποὺ ἔχουν ἀνάξιους ἱερεῖς. Τὰ σκάνδαλα εἶναι καθημερινὰ καὶ οἱ ναοὶ παραμένουν καὶ χωρὶς ἐκκλησίασμα. Ἔχουμε πολλὰ τέτοια παραδείγματα σὲ πολλὲς περιοχές. Ὅμως οἱ συγκεκριμένοι μητροπολίτες μένουν ἀδιάφοροι. Καθησυχάζουν τὴ συνείδησή τους ὅτι δὲν ἔχουν ἐφημεριακὰ κενὰ ἢ ὅτι τὰ λιγόστεψαν μὲ τὶς χειροτονίες ποὺ ἀπερίσκεπτα ἔκαναν. Εἶναι ἀποκαρδιωτικὸ νὰ ἔχει ἐφαρμογὴ καὶ στὴν ἐποχή μας τὸ γνωστό: «οἱ τοῦ βίου ναυαγοί τοῦ Ὑψίστου λειτουργοί». Ἐπίσης οἱ ἀρχιερεῖς αὐτοὶ μένουν ἀδιάφοροι ἀπὸ τὶς διαμαρτυρίες καὶ καταγγελίες τῶν ἀνθρώπων γιὰ τὴ συμπεριφορὰ τῶν ἀνάξιων κληρικῶν τους. Μάλιστα ἐκνευρίζονται, γιατί οἱ ἴδιοι εἶναι αὐτουργοὶ καὶ δική τους εἶναι ἡ εὐθύνη. Ἀλλὰ ποῦ εὐαισθησία! Ἔχουν τὴν ψευδαίσθηση ὅτι ἐνεργοῦν ὀρθά, γιατί ὡς ἀρχιερεῖς ἔχουν τὸ φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ εἶναι ἀσεβὲς νὰ κρίνονται ἀπὸ ἁπλοὺς πιστούς, ποὺ ὑπερβάλλουν καὶ ζητοῦν πράγματα ποὺ εἶναι ἐκτὸς τῆς σύγχρονης πραγματικότητας! Οἱ ἄνθρωποι τελικὰ ἀπογοητεύονται καὶ δὲν βρίσκουν κάποιον νὰ τοὺς συμπαρασταθεῖ στὸ πνευματικὸ θέμα ποὺ τοὺς ἀπασχολεῖ κι ἔχει ἄμεση ἐπίδραση στὴν κατὰ Χριστὸν πορεία τους. Καὶ δικαίως συμπεραίνουν ὅτι εἶναι ἄτυχοι γιὰ τὸν ἱερέα τους, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν μητροπολίτη τους! Βαρὺς ὁ λόγος, ἀλλὰ ὀρθὸς καὶ δίκαιος.

  Τὸ ἴδιο ἀρνητικὸ φαινόμενο παρατηροῦμε καὶ μὲ τὶς μοναχικὲς κουρές. Οἱ μητροπολίτες θέλουν νὰ ἔχουν μοναχούς, σὲ ὅλα τὰ μοναστήρια τῆς περιοχῆς τους, χωρὶς νὰ ἐξετάζουν τὶς προθέσεις τῶν ἀνθρώπων ποὺ θέλουν νὰ μονάσουν. Ἔτσι βλέπουμε μοναχούς, οἱ ὁποῖοι ἔχουν κοσμικὸ φρόνημα, νὰ διαφεντεύουν σὲ μοναστήρια ποὺ ἔχουν ἱστορία, εἶναι γνωστά καὶ προσελκύουν πολλοὺς προσκυνητές. Σὲ αὐτοὺς τοὺς μοναχοὺς εἶναι μάταιο νὰ τοὺς ὑπενθυμίσεις τὶς μοναχικὲς ἀρετές, γιατί τὶς θεωροῦν ξεπερασμένες. Θέλουν ὅμως νὰ φέρουν ὅλα τὰ διακριτικὰ τῶν μοναχῶν, νὰ τοὺς προσφωνοῦν «γέροντες» καὶ νὰ τοὺς ἀναγνωρίζουν οἱ ἀνυποψίαστοι ἐπισκέπτες ἀρετὲς ποὺ δέν ἔχουν καὶ πνευματικὰ κατορθώματα ποὺ οὔτε στὰ ὄνειρά τους δὲν εἶδαν πατέ. Γι’ αὐτοὺς τὸ μοναστήρι δὲν εἶναι τόπος μετάνοιας, ἀλλὰ τόπος ἀνάπαυσης καὶ ρᾳθυμίας!

  Στὴν ἀρχὴ οἱ μοναχοὶ αὐτοὶ ἐντυπωσιάζουν τοὺς κατοίκους τῆς γύρω περιοχῆς καὶ χαίρονται ποὺ ζωντάνεψε τὸ μοναστήρι τους. Γρήγορα ὅμως ἀπογοητεύονται, γιατί οἱ μοναχοὶ συνεχῶς περιφέρονται ἐδῶ κι ἐκεῖ, ἀπαιτοῦν παράλογα πράγματα, ἐπαιτοῦν, ἔχουν ἡγεμονικὸ θάρρος, τὰ ξέρουν ὅλα καὶ φυσικὰ πιστεύουν ὅτι ὑπερέχουν. Δὲν εἶναι «ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων»! Τελικὰ οἱ ἄνθρωποι δὲν τοὺς συμπαθοῦν καὶ λυποῦνται ποὺ σὲ ἱεροὺς τόπους ἐγκαταβιοῦν ἰδιόρρυθμοι καὶ προβληματικοὶ μοναχοὶ ποὺ ἀπογοητεύουν μὲ τὶς ἐκδηλώσεις τους καὶ τὴ συμπεριφορά τους. Ὁ λαὸς ποὺ συντηροῦσε τὰ μοναστήρια καὶ τὰ ἐπισκεπτόταν, παρόλο ποὺ ἦταν ἔρημα, τώρα μὲ τοὺς μοναχοὺς νιώθει ὅτι ἔχασε κάτι ποὺ ἔνιωθε δικό του, ἐνῷ θὰ ἔπρεπε οἱ μοναχοί, νὰ ἔχουν φόβο Θεοῦ καὶ νὰ προκαλοῦσαν χαρὰ μὲ τὴν παρουσία τους.

  Σὲ μερικὲς περιπτώσεις οἱ μητροπολίτες μετανοοῦν γιὰ τὶς ἐπιλογές τους, χωρὶς ὡστόσο νὰ εἶναι εὔκολη ἡ διόρθωση τῶν δυσάρεστων καταστάσεων, γιατί ὅπως ὅλοι γνωρίζουμε οἱ… μητροπολίτες ἀλλὰ πολὺ δύσκολα μπορεῖ νὰ τοῦ τὸ ἀφαιρέσει. Ἀπαιτοῦνται πολλὲς διαδικασίες.

  Ἕνας ἐνάρετος γέροντας, ποὺ εἶχε δεῖ πολλὰ στὴ ζωή του, ἔλεγε μὲ βαθὺ πόνο: «Προσοχή, σεβασμιώτατοι ἀρχιερεῖς! Ἡ Ἐκκλησία δὲν πρέπει νὰ ταλαιπωρεῖται ἀπὸ ἀνάξιους κληρικοὺς καὶ ἀθεόφοβους μοναχούς. Ἡ εὐθύνη σας εἶναι μεγάλη καὶ ὁ Ἀπόστολος Πέτρος δὲν πρόκειται νὰ σᾶς ἐπιτρέψει τὴν εἴσοδο στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν».

  [Διευκρίνιση: Τὸ ἀνωτέρω ἄρθρο στηρίζεται σὲ συγκεκριμένα γεγονότα καὶ δὲν εἶναι συκοφαντικό. Εἶναι δὲ ἄδικο νὰ γενικεύεται τὸ περιεχόμενό του. Σχολιάζουμε τὰ σκάνδαλα ποὺ πληγώνουν τοὺς συνειδητοὺς χριστιανούς, καὶ εἶναι περιττὸ νὰ δηλώσουμε τὸ σεβασμό μας πρὸς τοὺς μητροπολίτες ποὺ ἐργάζονται θεοφιλῶς, τὴν εἰλικρινῆ ἀγάπη καὶ πρὸς τοὺς ἄξιους ἀδελφοὺς καὶ συλλειτουργοὺς καὶ τὸ θαυμασμὸ καὶ πρὸς τοὺς ἀληθινοὺς μοναχούς, οἱ ὁποῖοι διατηροῦν ἀναμμένο τὸ λυχνάρι τῆς πευματικῆς ζωῆς, μὲ τὸν ἀσκητικό τους ἀγώνα, καὶ φωτίζουν κι ἐμᾶς ποὺ κοπιάζουμε, γιὰ νὰ σπείρουμε στὴν ἀγαθὴ γῆ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ]. 

Ορθόδοξος Τύπος

ΣΤΕΝΟΙ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΛΟΑΤΚΙ+ ΚΑΙ ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ

 Στενοί συγγενείς ΛΟΑΤΚΙ+ και μεταπατερική θεολογία
Γράφει ὁ κ. Λέων Μπράνγκ, θεολόγος

Σχιζοφρενικαὶ αἱ θέσεις: «Ὄχι στὴ δικτατορία τῆς φύσης, νὰ εἶσαι ἢ ἄνδρας ἢ γυναίκα». «Ὄχι στὸν προσδιορισμὸ τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴν φύση ἢ οὐσία Του». 

«Ἡ διαστροφὴ τοῦ Θεοῦ, ἕνας θεὸς σύμφωνα μὲ τὴν ἐπιθυμία τοῦ ἀνθρώπου, ἀναπόφευκτα ὁδηγεῖ στὴ διαστροφὴ τοῦ ἀνθρώπου, ἑνὸς ἀνθρώπου σύμφωνα μὲ τὴν ἀρρωστημένη θέλησή του». 

   Σίγουρα πολλοὶ συγκλονίστηκαν, διαβάζοντας τὴν ἱστορία τοῦ Jeffrey Younger, ἡ ὁποία δημοσιεύθηκε στὴν ἱστοσελίδα «lifesitenews.com» τὴν 11η Ὀκτωβρίου 2024 (γιὰ τὴν ἑλληνικὴ μετάφραση βλ. mumdadandkids.gr). Ὁ Jeffrey εἶναι ὀρθόδοξος χριστιανός, ζεῖ στὸ Τέξας καὶ ἀπὸ τὸ 2018 βρίσκεται σὲ δικαστικοὺς ἀγῶνες μὲ τὴν πρώην σύζυγό του, τὴν παιδίατρο Anna Georgoulas, ἡ ὁποία ἔχει βαλθεῖ νὰ ὁδηγήσει τὸν υἱὸ τους James σὲ «μετάβαση φύλου». Ὁ εὐνουχισμὸς καὶ ἡ ἀλλαγὴ φύλου τοῦ τώρα 12χρονου παιδιοῦ ἔχει προγραμματιστεῖ γιὰ τὸν Νοέμβριο 2024.

   Ὅταν τὸ παιδὶ ἦταν σὲ ἡλικία 3 ἐτῶν, ἡ μητέρα ἔδωσε στὸ παιδὶ νὰ καταλάβει, ὅτι ἀγαπάει περισσότερο τὰ κορίτσια ἀπὸ τὰ ἀγόρια, ἄρχισε νὰ τοῦ φέρεται σὰν κορίτσι καὶ νὰ ἀσκεῖ ψυχικὴ βία στὸ παιδί, κλείνοντάς το μόνο του σὲ δωμάτιο καὶ λέγοντάς του ὅτι «τὰ τέρατα τρῶνε μόνο ἀγόρια». Κρυφὰ ἀπὸ τὸν πατέρα τὸν εἶχε γράψει στὸ σχολεῖο ὡς κορίτσι μὲ τὸ ὄνομα Luna. Σὲ μία δίκη τὸ 2019 κατόρθωσε ὁ Jeffrey νὰ ἐξασφαλίσει ὅτι χωρὶς τὴ δική του συναίνεση δὲν μποροῦσε νὰ γίνει ἀλλαγὴ φύλου στὸ παιδί. Ὡστόσο ὁ δικαστὴς ἐπέβαλε καὶ στὶς δύο πλευρὲς νὰ ἀποφύγουν ὁποιαδήποτε δημοσιοποίηση τῆς ὑπόθεσης. Μὲ δικαστικὴ ἀπόφαση τὸν Αὔγουστο τοῦ 2020 ἡ μητέρα πέτυχε νὰ ὑποχρεωθεῖ ὁ Younger νὰ ἀναλάβει τὰ ἔξοδα τῆς συμβουλευτικῆς στήριξης τοῦ παιδιοῦ ὑπὲρ τῆς μετάβασης φύλου, νὰ λάβει ἐπίσημα τὸ δικαίωμα, νὰ στείλει τὸν James ὡς Luna στὸ σχολεῖο, νὰ πάρει τὴν ἀποκλειστικὴ ἐπιμέλεια τοῦ παιδιοῦ χωρὶς ὅμως τὸ δικαίωμα τῆς μονομερῆς ἀπόφασης γιὰ τὴν χημικὴ καὶ χειρουργικὴ ἀλλαγὴ φύλου.

   Ἐν τῷ μεταξὺ ἡ Georgulas μετακόμισε μὲ τὸν James στὴν Καλιφόρνια, ἡ ὁποία εἶναι γνωστὴ ὡς πολιτεία ποὺ εὐνοεῖ τὶς τρὰνς μεταβάσεις. Ἡ προσφυγὴ τοῦ Younger τὸν Ἰανουάριο τοῦ 2023 στὸ Ἀνώτατο Δικαστήριο τοῦ Τέξας μὲ στόχο τὴν ὑποχρεωτικὴ ἐπιστροφή τους στὸ Τέξας δὲν εἶχε ἐπιτυχία. Τοὺς ἐπιτράπηκε ἡ παραμονὴ στὴν Καλιφόρνια, στὴν ὁποία τώρα ἡ Georgulas ζήτησε δικαστικῶς νὰ ἀρθεῖ τὸ δικαίωμα τοῦ πατέρα τοῦ παιδιοῦ νὰ σταθεῖ ἐμπόδιο στὴν ἀλλαγὴ φύλου τοῦ υἱοῦ του. Καὶ μὲ τὴ στήριξη ποὺ ἔχει (5 δικηγόρους καὶ 5 ἐμπειρογνώμονες) ἡ πιθανότητα νὰ τὸ πετύχει ἀνθρωπίνως εἶναι μεγάλη. Διότι στὴ Καλιφόρνια ἔχει ψηφιστεῖ νόμος, ὁ ὁποῖος τὴν τυχὸν ἄρνηση ἐκ μέρους τῶν γονέων νὰ παραχωροῦνται ὁρμόνες ἀντίθετου φύλου, ἀναστολεῖς ἐφηβείας καὶ νὰ γίνουν χειρουργικὲς ἐπεμβάσεις «μετάβασης» φύλου ὁρίζει ὡς μία μορφὴ «κακοποίησης καὶ ἐγκατάλειψης παιδιῶν». Ἡ 28η Ὀκτωβρίου 2024 ἔχει ὁριστεῖ ὡς ἡμέρα τῆς δίκης, στὴν ὁποία ἀναμένεται νὰ ληφθεῖ ἡ τελεσίδικη ἀπόφαση γιὰ τὸ παιδί.

   Στὴν ἀνάγνωση αὐτῆς τῆς ἱστορίας κυριολεκτικὰ προκαλεῖ ἡ μὲ μανία ἐπιμονὴ τῆς μητέρας νὰ ὁδηγήσει τὸ ἀγόρι της τῶν 12 ἐτῶν στὸν εὐνουχισμό, προκειμένου τὸ παιδὶ νὰ προσεγγίσει σωματικὰ τὴ δική της ἐπιθυμητὴ εἰκόνα τοῦ κοριτσιοῦ. Προφανῶς τὸ ἴδιο τὸ παιδὶ σὲ αὐτὴ τὴν μικρὴ ἡλικία εἶναι ἐπιρρεπές, ἢ καλύτερα νὰ ποῦμε, μετατρέπεται σὲ θῦμα τῶν ἐπιλογῶν τῆς μητέρας καὶ τῶν εἰδικῶν ποὺ τῆς συμπαραστέκονται. Ἐκπλήττει ἐπίσης ἡ νομοθεσία, ἡ ὁποία τόσο σκανδαλωδῶς προωθεῖ τὴ ΛΟΑΤΚΙ+ ἀτζέντα καὶ εὐνοεῖ ἐπεμβάσεις, οἱ ὁποῖες πολλὲς φορὲς δὲν εἶναι πιὰ ἀναστρέψιμες. Ὅπως δείχνουν οἱ ἔρευνες, οἱ ἐπεμβάσεις αὐτὲς ὄχι μόνο δὲν βοηθοῦν οὐσιαστικὰ στὴ περίπτωση τῆς σύγχυσης φύλου, ἀντίθετα συχνὰ τὴν ἐπιδεινώνουν καὶ ἐπίσης δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ ἀποτρέπουν τὴν αὐξημένη τάση γιὰ αὐτοτραυματισμὸ τοῦ σώματος καὶ αὐτοκτονία. Ἄλλωστε ἡ δυσφορία φύλου σὲ 80 % τῶν περιπτώσεων, πάλι σύμφωνα μὲ τὶς ἔρευνες, μέχρι τὸ τέλος τῆς ἐφηβείας διορθώνεται μόνη της ἤ θεραπεύεται μὲ ψυχολογικὴ καὶ κυρίως ποιμαντικὴ βοήθεια, ὅταν πρόκειται γιὰ χριστιανούς.

   Πῶς ὅμως δημιουργεῖται αὐτὴ ἡ μανία, πῶς ἐξηγεῖται ἡ τόσο εὐνοϊκὴ νομοθεσία (τὸ εἴδαμε πρὶν ἀπὸ κάποιους μῆνες καὶ στὴ χώρα μας μὲ τὸ νέο νόμο γιὰ τὸν γάμο τῶν ἀνθρώπων τοῦ ἰδίου φύλου καὶ τὴ καθιέρωση τῆς νέας ἀντίληψης γιὰ τὴν οἰκογένεια);  Μεγάλο μερίδιο φυσικὰ ἔχουν οἱ οὕτως λεγόμενοι εἰδικοί, στοὺς ὁποίους ἀναφερθήκαμε ἤδη παραπάνω. Πρόκειται γιὰ ὁλόκληρο λόμπι, γιὰ ἕνα πανίσχυρο ἰδεολογικὸ κίνημα μὲ χρηματοδότηση ἑκατοντάδων ἑκατομμυρίων σὲ ὅλο τὸν κόσμο, πρόκειται γιὰ τὴν ἰδεολογία τῶν φύλων. Μία ἐκ τῶν βασικῶν ἐκφραστῶν τῆς ἰδεολογίας τῶν φύλων εἶναι ἡ πολυβραβευμένη Judith Butler, ἡ ὁποία τὸ 1990 στὸ βιβλίο της «Gender Trouble – Feminism and the Subversion of Identity Identity» (κυκλοφορήθηκε στὰ Ἑλληνικὰ τὸ 2009 ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις Ἀλεξάνδρεια μὲ τὸν τίτλο: «Ἀναταραχὴ φύλου. Ὁ φεμινισμὸς καὶ ἡ ἀνατροπὴ τῆς ταυτότητας»). Σύμφωνα μὲ τὴ συγγραφέα τὸ βιολογικὸ φῦλο εἶναι φαντασίωση, διότι μόνο ἡ τόσο συχνὴ ἀναφορά, ὅτι εἴμαστε ἢ ἄνδρες ἢ γυναῖκες, μᾶς κάνει νὰ τὸ πιστεύουμε. Ἤδη βέβαια στὸ σημεῖο αὐτὸ γίνεται ἔκδηλη ἡ διαστροφὴ τῆς πραγματικότητας ἐκ μέρους τῆς συγγραφέα, ἀφοῦ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἀντιλαμβάνονται ἄμεσα τὴν πραγματικότητα τοῦ φύλου ἐξαιτίας τῶν συγκεκριμένων σωματικῶν χαρακτηριστικῶν. Ἐπὶ πλέον γίνεται καὶ διαγραφὴ τῶν ἐπιστημονικῶν δεδομένων, π.χ. τοῦ χρωμοσωματικοῦ φύλου, τῶν διαφορῶν ποὺ ἀπὸ τὰ μέσα τῆς κύησης διαμορφώνονται στὸν ἐγκέφαλο κ.ἄ.

   Ἡ παραπάνω θεώρηση τῆς Butler, ὅτι δηλαδὴ  τὸ βιολογικὸ φῦλο εἶναι φαντασίωση, στοχεύει προφανῶς στὸ νὰ δικαιώσει σὲ ἀπόλυτο βαθμὸ τὴν ἀνθρώπινη ἐπιθυμία καὶ θέληση, ὅσο ἀρρωστημένες καὶ νὰ εἶναι. Ἰδεολογικὰ ἐνδύει αὐτὴ τὴ δικαίωση τοῦ ἀρρωστημένου «Θέλω» τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν μανδύα τοῦ ἐλεύθερου αὐτοπροσδιορισμοῦ. Ἀλλὰ τὸ φῦλο, ὅπως εἶναι τοῖς πᾶσι γνωστό, δὲν ἐμπίπτει στὸν αὐτοπροσδιορισμὸ τοῦ ἀνθρώπου. Γι’ αὐτὸ ἡ συγγραφέας εἰσάγει τὸν ὅρο δικτατορία τῆς φύσης, ἀπὸ τὴν ὁποία ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ καὶ πρέπει νὰ ἀπαλλαγεῖ μὲ τὸ λεγόμενο κοινωνικὸ φῦλο. Ἀκριβῶς ἐπειδὴ αὐτὸ εἶναι τὸ φῦλο τῆς ἐπιλογῆς του, τὸ θεωρεῖ ὡς μόνο πραγματικὸ φῦλο τοῦ ἀνθρώπου. Ἑπομένως καλεῖ ὡς νέος Μεσσίας τὸν κάθε ἄνθρωπο, νὰ διαστρέψει τὴν πραγματικότητα τοῦ φύλου, τὸ ὁποῖο ὁ Θεὸς καὶ Δημιουργὸς ὅλης τῆς κτίσης δίνει σὲ κάθε δημιούργημά του γιὰ τὴν ὅσο τὸ δυνατὸν πιὸ ἀποτελεσματικὴ καλλιέργεια καὶ ὁλοκλήρωσή του. Τελικά, μόνο μὲ τὴν ἀνταπόκριση τοῦ ἀνθρώπου στὸ μεσσιανικό της κήρυγμα πρόκειται, σύμφωνα μὲ τὴν Butler, νὰ φθάσει σὲ μία ὁλοκληρωμένη ἐλευθερία πέρα ἀπὸ τὴ σκλαβιὰ τῆς φύσης. Μόνο, ἀκολουθώντας αὐτὴ τὴν πορεία, πρόκειται νὰ προσμετρηθεῖ σὲ μία νέα, «ἀνώτερη» ἀνθρωπότητα. Διότι στὴν κατάσταση αὐτὴ ὑπερβαίνει τὰ «φανταστικὰ» βιολογικὰ δεδομένα τῶν δύο φύλων καὶ μεταβαίνει στὴν «ὄντως πραγματικότητα» τῶν πολλῶν φύλων, ἀντίστοιχων στὸν ἀριθμὸ τῶν σεξουαλικῶν ἐπιλογῶν τῶν ἀνθρώπων (π.χ. ὁμοφυλικός, λεσβία, ἀμφιφυλικός, διαφυλικός, μεσοφυλικός, οὐδέτερος ἢ ὁτιδήποτε ἄλλο σεξουαλικά). Οἱ ἔννοιες τοῦ γάμου καὶ τῆς οἰκογένειας, φυσικά, ἀλλάζουν ριζικὰ περιεχόμενο σὲ αὐτὴ τὴν «ἀνώτερη» ἀνθρωπότητα. Ὀφείλουν ὡς θεσμὸς νὰ ἰσχύουν γιὰ ὅλες τὶς παραπάνω νοητὲς μορφὲς σεξουαλικοῦ προσανατολισμοῦ καὶ ταυτότητας φύλου. Ἡ οἰκογένεια πρέπει νὰ ὁρίζεται πλέον ὡς ἡ προσωρινὴ συσχέτιση ἀτόμων ὅλων αὐτῶν τῶν ταυτοτήτων, ὅπου τὰ παιδιὰ δὲν συλλαμβάνονται πλέον, ἀλλὰ σχεδιάζονται καὶ ἐκτρέφονται μὲ τὴν βοήθεια τῆς ἀναπαραγωγικῆς ἰατρικῆς, μέσῳ τραπεζῶν σπέρματος, παρενθετικῆς μητρότητας (δηλ. γυναικῶν ὑποβαθμισμένων σὲ γεννητικὲς μηχανές), γενετικῆς τροποποίησης κ.ἄ.

   Ἐντύπωση προκαλεῖ ἡ ἀνταπόκριση, ἰδίως τῶν δυτικῶν κοινωνιῶν, σὲ αὐτὴ τὴν νέα θεώρηση τοῦ ἀνθρώπου καὶ σὲ αὐτὴ τὴ νέα προοπτικὴ τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων. Ὅπως φαίνεται, κερδίζει ὅλο καὶ περισσότερο ἔδαφος. Στὴν Ὁλλανδία, ποὺ ἔχει τὴν πρωτιὰ στὴν Εὐρώπη στὴν καθιέρωση τοῦ νομικοῦ πλαισίου ὑπὲρ τῆς κατάργησης τῆς, ὅπως ὀνομάζεται, ρατσιστικῆς διάκρισης εἰς βάρος τῆς ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, περίπου τὸ 18 % τῶν ἀνθρώπων αὐτοπροσδιορίζονται ὡς μέλη τῆς ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας. Τὸ ποσοστὸ αὐτὸ ὑπολογίστηκε σύμφωνα μὲ μία πρόσφατη ἔρευνα μεταξὺ περισσότερων ἀπὸ 182.000 κατοίκων τῆς χώρας, (βλ. capital.gr).

   Ποιὰ ὅμως θεολογία θὰ μποροῦσε νὰ στηρίξει καὶ νὰ παρέχει ἕνα ἰσχυρὸ θεμέλιο σ’ αὐτὸν τὸν νέο μεσσιανισμὸ τῆς ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας; Προφανῶς οἱ ἰδεολογικὲς θεωρήσεις τῆς πραγματικότητας δὲν ἐμφανίζονται αἰφνιδιαστικὰ στὴν ἱστορία. Ἀκριβῶς προσαρμοσμένη στὴν ἀνθρωπολογία αὐτὴ εἶναι ἡ λεγομένη μεταπατερικὴ θεολογία. Ἄλλωστε στοὺς θεολόγους αὐτοῦ τοῦ χώρου, τοὺς μοντέρνους θεολόγους τῆς ἐποχῆς μας, παρατηρεῖ­ται μία ἰδιαίτερη ἀνοικτότητα καὶ ἕνας ἐναγκαλισμὸς αὐτοῦ τοῦ κινήματος. Εἶναι ὄντως ἐντυπωσιακὲς οἱ συμπτώσεις θεολογίας καὶ ἀνθρωπολογίας. Σὲ αὐτὴ τὴν μεταπατερικὴ θεολογία πρόκειται, ὅπως λέει ἤδη ὁ ὅρος, γιὰ κάτι ριζικὰ νέο ποὺ ξεπερνάει καὶ ὑπερβαίνει προφανῶς τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ κ. Γεώργιος Καραλῆς, εἰδικὸς στὰ θέματα αὐτά, μάλιστα ἀπεκάλεσε αὐτὴ τὴν νέα θεολογία, ποὺ διαμόρφωσε κυρίως ὁ Ἰωάννης Ζηζιούλας, Μητροπολίτης Γέρων Περγάμου, ποὺ ἀπεβίωσε στὶς 2 Φεβρουαρίου τοῦ 2023, ὡς «κοσμοϊστορική». Πρόκειται βέβαια γιὰ μία πολὺ ἀρνητικὴ καὶ ἄκρως ἐπικίνδυνη «θεολογία», τόσο στὴν Τριαδολογία, ὅσο καὶ στὴν Χριστολογία καὶ Ἐκκλησιολογία. Θὰ μποροῦσε νὰ λεχθεῖ, ὅτι τινάζει τὴν πατερικὴ Τριαδολογία, Χριστολογία καὶ Ἐκκλησιολογία, ἡ ὁποία θεμελιώνεται στὴν Ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ, κυριολεκτικὰ στὸν ἀέρα. Ἐμεῖς ἐδῶ θὰ περιοριστοῦμε σὲ κάποια λίγα στοιχεῖα ποὺ φανερώνουν τὸν παραλληλισμὸ τῆς ἀνθρωπολογίας τῆς ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας κυρίως μὲ τὴν Τριαδολογία τοῦ Σεβασμιώτατου Περγάμου. Ὅποιος ἐνδιαφέρεται νὰ πάρει μία γεύση τῶν πολὺ σοβαρῶν προεκτάσεων αὐτῆς τῆς λεγομένης μεταπατερικῆς θεολογίας, ἂς διαβάσει τὸ ἐξαιρετικὸ ἄρθρο τοῦ κ. Καραλῆ μὲ τίτλο «Ζηζιούλας τοῖς οἰκείοις συντέθνηκε δόγμασι» στὸν Ὀρθόδοξο Τύπο τῆς 7ης καὶ 14ης Φεβρουαρίου 2023.

   Ὁ Σεβασμιώτατος Περγάμου ποὺ ἔχει ἐπηρεαστεῖ ἔντονα ἀπὸ τὸν Γερμανὸ φιλόσοφο Heidegger θεωρεῖ κάθε λογικὴ φύση νὰ ὑποκύπτει ἀπαραιτήτως στὸν ἀναγκασμὸ καὶ ἄρα στερεῖται ἐλευθερίας. Ἐὰν τὸ μεταφέρουμε στὸν Θεό, καὶ ὁ Θεὸς ἀπὸ τὴ φύση του ἐξαναγκάζεται νὰ εἶναι ἀγαθός, μακρόθυμος κ.ἄ. Αὐτὸ ὅμως δὲν μπορεῖ νὰ ταιριάζει στὸν Θεό. Συνεπῶς, προκειμένου νὰ ξεπεραστεῖ αὐτὸς ὁ ἐξαναγκασμός, ὁ Ζ. μεταφέρει τὴν ἐλευθερία καὶ ἡ θέληση στὰ πρόσωπα τῆς Θεότητας καὶ κυρίως στὸν Πατέρα ὡς πηγὴ τῆς Θεότητας. Τὸ πρόσωπο λοιπὸν ὁρίζεται ὡς πηγὴ ἐλευθερίας καὶ κάθε ἀρετῆς καὶ ἐνέργειας τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι, ὅπως λένε οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας, ἡ κοινὴ φύση ἢ οὐσία τοῦ ἑνὸς Θεοῦ. Βλέπουμε μία ἀπόλυτη ἀντιστοιχία μὲ τὴν ὁλοκληρωμένη ἐλευθερία ποὺ ὑπόσχεται ἡ Butler, ὅταν ὁ ἄνθρωπος ξεφεύγει ἀπὸ τὴ δικτατορία τῆς φύσης. Γιὰ τὸν  Θεὸ τοῦ Ζ. σημειώνει χαρακτηριστικὰ ὁ κ. Καραλῆς, ὅτι τὸ κάθε πρόσωπο προηγεῖται ὀντολογικὰ ἀπὸ τὴν φύση. Ἔτσι «ὁ ἕνας Θεὸς δὲν εἶναι ἡ μία οὐσία, ἀλλὰ ὁ Πατήρ, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ αἰτία τῆς γεννήσεως τοῦ Υἱοῦ καὶ τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Πνεύματος… Ὁ Θεὸς λοιπὸν δὲν εἶναι ἀναγκασμένος ἀπὸ τὴν φύση του νὰ εἶναι Θεός, διότι τὸ πρόσωπο τοῦ Πατρὸς ἐλεύθερα ἀποφασίζει νὰ εἶναι Θεός, νὰ ἔχει δηλαδὴ αὐτὴ τὴν φύση. Ἑπομένως ἡ φύση ἐκπηγάζει ἀπὸ τὸ πρόσωπο τοῦ Πατρός», ὅπως καὶ ἀπὸ τὸ πρόσωπο τοῦ κάθε μέλους τῆς ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας πηγάζει ἡ φύση του, ἢ καλύτερα νὰ ποῦμε, τὴ διαμορφώνει ἀκριβῶς ἔτσι, ὅπως τὴν ἐπιθυμεῖ σύμφωνα μὲ τὸν σεξουαλικό του προσανατολισμό.

   Καὶ συμπεραίνουμε: Ἡ μεταπατερικὴ θεολογία τοῦ Σεβασμιώτατου Ζηζιούλα εἶναι μία φανταστικὴ θεολογία, δηλ. φαντάζεται τὸν Θεὸ σύμφωνα μὲ τὶς ἐπιθυμίες του, ἐνῷ ἡ θεολογία τῶν Ἁγίων Πατέρων εἶναι ἐμπειρικὴ θεολογία, ἔπαθαν τὰ Θεῖα, γνώριζαν τὸν Θεὸ ἀπὸ τὰ βιώματά τους. Γι’ αὐτὸ καί, ἀντίθετα μὲ τοὺς αἱρετικούς, συμφωνοῦν σὲ αὐτὰ ποὺ διδάσκουν γιὰ τὸν Θεὸ διαχρονικά. Μία θεολογία σύμφωνα μὲ τὶς ἐπιθυμίες μας γιὰ τὸ Θεό, ἀλλοιώνει τὴν πραγματικότητα τοῦ Θεοῦ, δημιουργεῖ ἕνα εἴδωλο τοῦ Θεοῦ. Τὸ ἴδιο παρατηροῦμε στὴν ἀνθρωπολογία τῆς ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, ἀλλοιώνει τὸν ἄνθρωπο σύμφωνα μὲ ὅ,τι ἐπιθυμεῖ ὁ καθένας στὴν φαντασίωση τοῦ ἑαυτοῦ του. Ἑπομένως ταιριάζει αὐτὴ ἡ φανταστικὴ ἀνθρωπολογία ἀπόλυτα στὴν φανταστικὴ μεταπατερικὴ θεολογία. Κανονικὰ οἱ θιασῶτες τῆς τελευταίας θὰ ἔπρεπε στὴν ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα νὰ τιμοῦν ἰδιαίτερα τὴ γνήσια καὶ ἰδανικὴ ἔκφραση τῶν θεολογικῶν τους πεποιθήσεων. 

Ορθόδοξος Τύπος  

ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΕΡΑΚΗΣ: ΜΠΟΡΕΙ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΝΑ ΑΠΟΤΡΕΨΕΙ ΤΗ ΝΕΑΝΙΚΗ ΠΑΡΑΒΑΤΙΚΟΤΗΤΑ;

 Μπορεί το Μάθημα των Θρησκευτικών
να αποτρέψει τη νεανική παραβατικότητα;
Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής ΑΠΘ,
Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ενώσεως Θεολόγων

Η θρησκευτικότητα αποτελεί μια από τις βασικότερες ανάγκες της ανθρώπινης ύπαρξης. Το μάθημα των θρησκευτικών είναι το ειδικό μάθημα του σχολείου, που βοηθά τον μαθητή να αναπτύξει τη θρησκευτική του συνείδηση και να έχει πίστη στον Θεό, αφού η πίστη αποτελεί ένα κύριο στοιχείο της ανθρώπινης ζωής αλλά και μία βασική ψηφίδα για τη διαμόρφωση μιας στιβαρής ηθικοκοινωνικής συνείδησης.

H ελληνική πολιτεία, από τότε που ιδρύθηκε το Νεοελληνικό Κράτος έως σήμερα, αναγνωρίζοντας, αφενός, ότι όλοι σχεδόν οι Έλληνες, διαχρονικά, είναι ένθεοι και, αφετέρου, ότι είναι θετική η συμβολή της ορθόδοξης  χριστιανικής πνευματικότητας στην ιστορική πορεία διαμόρφωσης και διατήρησης της ελληνικής συνείδησης και ταυτότητας, σε όλες τις περιπέτειες και τους αγώνες του ελληνικού έθνους, θεώρησε ως αναγκαία την ένταξη της ορθόδοξης χριστιανικής θρησκευτικής αγωγής, με την ονομασία «Θρησκευτικά», στο Πρόγραμμα Σπουδών της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης.

Το μάθημα αυτό, όπως ορίζεται, από πλευράς συνταγματικής, έχει ως σκοπό την «ανάπτυξη» της ορθόδοξης χριστιανικής θρησκευτικής συνειδήσεως». Σύμφωνα με την ερμηνεία του ΣτΕ (Απόφ. Ολομ. 1749/2019), ως ανάπτυξη νοείται η εμπέδωση και ενίσχυση της συγκεκριμένης αυτής θρησκευτικής συνειδήσεως των μαθητών, ως εκ τούτου, δε, αφορά αποκλειστικά τους μαθητές, οι οποίοι, ανήκοντες στην κατά τα άνω πλειοψηφία του ελληνικού λαού, ασπάζονται το ορθόδοξο χριστιανικό δόγμα». Η ανάπτυξη αυτή «επιτελείται κυρίως με τη διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών, το οποίο για να υπηρετεί τον εν λόγω σκοπό, πρέπει να διδάσκεται επί ικανό αριθμό ωρών διδασκαλίας εβδομαδιαίως (βλ. ΣτΕ 660, 926/2018 Ολομ.), να μην υποβαθμίζεται, κατά την διδασκαλία και την εξέταση, σε σχέση με άλλα μαθήματα  και να περιλαμβάνει οπωσδήποτε, με σαφήνεια και πληρότητα, τα δόγματα, τις ηθικές αξίες και τις παραδόσεις της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας του Χριστού, χωρίς να προκαλεί σύγχυση με τη διδασκαλία άλλων δογμάτων και θρησκειών (βλ. ΣτΕ 660,926/2018 Ολομ.).

Κατά συνέπεια, ο βασικός κορμός της ύλης του μαθήματος αναφέρεται στη διδασκαλία του Θεανθρώπου και, συνεπώς, δεν μπορεί να λειτουργεί με κριτήρια και στοχεύσεις, που επιδιώκουν να τροποποιούν ή να διαστρέφουν αυτήν τη διδασκαλία. Το μάθημα απευθύνεται, πρωτίστως, στους Ορθόδοξους/ες μαθητές/τριες και έχει ως στόχο να τους διδάξει να ακολουθούν την εν Χριστώ ζωή, οδό και  αλήθεια, που μπορεί να τους βοηθήσει να γίνουν ολοκληρωμένοι άνθρωποι και να ζουν με αγάπη, ειρήνη και ομόνοια, στο πλαίσιο της πίστεώς τους.

Ωστόσο, τον τελευταίο καιρό, παρατηρούμε ότι μια μερίδα από τους νέους μας επιδίδονται, ήδη από την προεφηβεία, στην παραβατικότητα, τη βία και την επιθετικότητα, ακολουθώντας ξένα προς την Ορθοδοξία πρότυπα. Από την άλλη πλευρά, όμως, διαπιστώνουμε ότι υπάρχει, εδώ και κάποια χρόνια, στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση, μια μερίδα δασκάλων, που δεν διδάσκουν τα Θρησκευτικά, παραβιάζοντας, αυθαίρετα, το Σύνταγμα, το οποίο ορίζει ως αποστολή της Παιδείας, «την ανάπτυξη της θρησκευτικής συνειδήσεως» των μαθητών εκείνων, οι οποίοι ανήκοντες στην πλειοψηφία του ελληνικού λαού ασπάζονται το ορθόδοξο χριστιανικό δόγμα.

Είναι άγνωστοι οι λόγοι, που οι συγκεκριμένοι αυτοί δάσκαλοι υποτιμούν τα ηθικοπνευματικά, κοινωνικά και πολιτισμικά πρότυπα, που προσφέρει η Ορθοδοξία στη νέα γενιά μέσα από τα Θρησκευτικά και επιλέγουν, είτε να μη διδάσκουν καν το μάθημα των Θρησκευτικών ή να το διδάσκουν λίαν πλημμελώς.

Υπάρχει, επίσης, ένα άλλο κομμάτι διδασκόντων στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, που επιλέγουν να διδάσκουν το μάθημα, ως πολυθρησκειακό, αγνοώντας το Σύνταγμα, τους νόμους και ακολουθώντας μια μη επιστημονική, αντορθόδοξη και μη παιδαγωγική ατομική επιλογή, ως προς τον σκοπό και το περιεχόμενο του μαθήματος. Έτσι, όμως, δημιουργούνται τεράστια κενά στη διδασκαλία της ορθόδοξης αγωγής, η οποία, τραυματισμένη και παραμορφωμένη, αδυνατεί να επιδράσει στη συνείδηση και στον τρόπο ζωής των μαθητών/τριών.

Το μάθημα των θρησκευτικών, αποτελεί έναν συνδυασμό γνώσεων και βιωμάτων, που στοχεύει να βοηθάει τους μαθητές, όπως ορίζει ο ισχύων εκπαιδευτικός Νόμος, άρθρο 1,  «να έχουν πίστη στα γνήσια στοιχεία της ορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης», που σχετίζονται με το ήθος, τις αρχές και τις αρετές της χριστιανικής διδασκαλίας, που δεν είναι άλλα από τα πρότυπα του Χριστού και των Αγίων, που διδάσκει η ορθόδοξη Εκκλησία από την εποχή των Αποστόλων έως σήμερα και αποδέχεται εδώ και αιώνες  ο λαός του Θεού, ως πολιτισμική και πνευματική του παρακαταθήκη και ως τρόπο σκέψης και ζωής.

Το συγκεκριμένο μάθημα, εάν διδάσκεται σύμφωνα με τον αρμόζοντα και παραδοσιακό τρόπο, μπορεί να υποδεικνύει στους νέους μας έναν, κοινωνικά και οντολογικά, άρτιο  τρόπο σχέσεως του ανθρώπου, τόσο με τον Θεό, του οποίου αποτελεί δημιούργημα, όσο και τον συνάνθρωπο.

Σήμερα, υπάρχει πρόβλημα στις διανθρώπινες σχέσεις μεταξύ, λόγω της μεταμοντέρνας κοσμικής πνευματικότητας και των συγκεχυμένων και αλλόκοτων τρόπων ζωής του εκμοντερνισμού και του ατομικισμού, της ζωής, δηλαδή,  χωρίς τον Θεό, που έχει υιοθετηθεί από κάποιους/ες ως μόδα και χρησιμοποιείται ως διαβατήριο προοδευτισμού, πρωτίστως, στην κοινωνία των ενηλίκων της εποχής μας και, έπειτα, στα τέκνα τους, τα οποία παίρνουν από αυτούς τα πρότυπα της ζωής τους.

Θεωρούμε ότι ένα από τα αίτια της παραβατικότητας μιας μερίδας των νέων μας είναι είτε η απουσία της διδασκαλίας των Θρησκευτικών από την Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση, είτε η πλημμελής και αλλοτριωμένη διδασκαλία τους στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση.

Ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, ήδη από το 2005, στο Πανεπιστήμιο της Δυτικής Μακεδονίας έχει τονίσει την ανάγκη και τον ρόλο της χριστιανικής αγωγής στη νεότητα:  «Έχομεν πεισθή ότι η χριστιανική θρησκευτική αγωγή είναι χρησιμώτατον και πολυτιμότατον στοιχείον της καθόλου αγωγής του νέου. Η χριστιανική θρησκευτική αγωγή συντελεί εις το να αποκτήση ο νέος ηθικάς αρχάς συμπεριφοράς. Βεβαίως, πολλαί πηγαί ηθικής προτείνονται, αλλά εκείνη η οποία ασκεί την εντονωτέραν επίδρασιν εις την ψυχήν του παιδός και του νέου είναι η έχουσα, ως αναφοράν της, την πίστιν εις τον Θεόν της αγάπης, τον πάνσοφον και πατρικόν, ο οποίος δίδει οδηγίας συμπεριφοράς ακριβώς διά το καλόν του ανθρώπου. Αι εγκληματολογικαί στατιστικαί και αι κοινωνιολογικαί έρευναι παρέχουν πλήθος στοιχείων πειθόντων και τους πλέον δυσπίστους ότι οι στερούμενοι υγιούς χριστιανικής θρησκευτικής πίστεως και αγωγής είναι επιρρεπείς εις τας παραβάσεις και την αντικοινωνικήν συμπεριφοράν, την χρήσιν εξαρτησιογόνων ουσιών και την αποφυγήν της παραγωγικής εργασίας.

Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος, επίσης, σε Επιστολή διαμαρτυρίας του στον Πρωθυπουργό και στους πολιτικούς Αρχηγούς, για τις απαράδεκτες και ακατάλληλες για παιδιά αλλαγές που έγιναν, το 2016, στα Θρησκευτικά, με την εισαγωγή των νέων πολυθρησκειακών Προγραμμάτων και των Φακέλων, από τον τότε Υπουργό Παιδείες κ. Φίλη, σημείωνε: «Το υλικό αυτό έρχεται, όχι μόνο να μη βοηθήσει το παιδί μιας ορθόδοξης οικογένειας στη διαμόρφωση συνεκτικής εικόνας για την Ορθοδοξία, αλλά να κλονίσει και τις νωπές ακόμη θρησκευτικές του πεποιθήσεις, να του προκαλέσει σύγχυση, ενσπείροντάς του τη λογική αμφιβολία ότι δεν αποκλείεται, τελικά, ο Χριστός να είναι και προφήτης του Ισλάμ ή ότι όλες οι θρησκευτικές παραδοχές είναι το ίδιο αληθείς. Δεν μπορεί να εκριζώνεται η θεολογική επιστήμη από το μάθημα των Θρησκευτικών, προκειμένου το μάθημα να υπηρετήσει σκοπούς πολιτικής καθοδηγήσεως. Το σχολείο προτείνει μία εξωτερική, καθαρά κοσμική οπτική για την Εκκλησία.  Το κέντρο βάρος έφυγε από τη θεολογική ανάλυση. Δεν γίνεται στη σχολική τάξη αυτοτελής διδασκαλία του δόγματος και της λειτουργικής της ορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης. Πλέον, το νέο μάθημα έγινε διδασκαλία ηθικής και πολιτικής θεωρίας, καλλιτεχνικής παιδείας, κοινωνιολογία των θρησκειών, πολιτισμός και ιστορία θρησκειών. Το εκπαιδευτικό υλικό αρθρώνεται, όχι με κριτήρια μιας επιστημονικά δόκιμης διδασκαλίας ενός θεολογικού μαθήματος, αλλά με κριτήρια την υπηρέτηση της σύνδεσής τους με την κοσμική τέχνη και τις επιστήμες άλλων κλάδων και την ανάπτυξη μιας «κριτικής θρησκευτικότητας».

Επομένως, σύμφωνα με τα παραπάνω, η απόκλιση του μαθήματος των Θρησκευτικών από τον ορθόδοξο σκοπό και το ορθόδοξο περιεχόμενο, δεν είναι πλέον μάθημα ορθόδοξης αγωγής. Έτσι, το σχολικό αυτό μάθημα μπορεί να αποτρέψει τη νεανική παραβατικότητα, μόνον, εάν οι μαθητές παιδαγωγούνται, μέσω αυτού ορθοδόξως, εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου.

thriskeftika.blogspot.com