ΟΣΙΑ ΣΟΦΙΑ ΚΛΕΙΣΟΥΡΑΣ: ΠΟΤΕ ΜΗΝ ΠΕΙΣ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ. Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ!

Αγία Σοφία της Κλεισούρας: Ποτέ μην πεις ότι είμαι εγώ. Ο Θεός είναι. Εσύ δεν είσαι τίποτα, αλλά μόνο να πιστεύεις στο Χριστό. Άμα πιστεύεις, όλα θα έρχονται βολικά αλλά να μην υπερηφανεύεσαι. 

ΟΣΙΑ ΣΟΦΙΑ ΚΛΕΙΣΟΥΡΑΣ: ΟΠΟΙΟΣ ΚΑΝΕΙ ΥΠΟΜΟΝΗ, ΧΑΡΑ Σ' ΑΥΤΟΝ!

Αγία Σοφία της Κλεισούρας: Σας παρακαλώ, όποιος κάνει υπομονή , χαρά σ' αυτόν. Όποιος κάνει υπομονή, σαν τον ήλιο θα λάμψει. Πολλή υπομονή να κάνετε.

ΟΣΙΑ ΣΟΦΙΑ ΚΛΕΙΣΟΥΡΑΣ: ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟΙ ΚΑΙΡΟΙ!

Αγία Σοφία της Κλεισούρας: Έρχονται δύσκολοι καιροί, απ' όλες τις μεριές θα μας χτυπάνε. Και θα αντέξουν μόνο αυτοί, που μάθανε νωρίς να αγαπάνε.

ΟΣΙΟΣ ΔΩΡΟΘΕΟΣ: Η ΠΙΟ ΕΥΚΟΛΗ ΑΜΑΡΤΙΑ!

Ξέρεις πόσο μεγάλη αμαρτία είναι να κρίνεις τον πλησίον; Πραγματικά, τί μπορεί να είναι βαρύτερο απ’ αυτό; Τί άλλο μισεί τόσο πολύ και αποστρέφεται ο Θεός σαν την κατάκριση; Όπως ακριβώς είπαν οι Πατέρες, δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα απ’ αυτήν.

Και όμως λένε ότι από αυτά τα μικροπράγματα φτάνει κανείς σ’ αυτό το τόσο μεγάλο κακό. Από το να δεχτεί μιά μικρή υποψία για τον πλησίον, από το να λέει: «Τί σημασία έχει αν ακούσω τι λέει αυτός ο αδελφός; Τί σημασία έχει αν πω και εγώ αυτόν τον λόγο; Τί σημασία έχει αν δω που πάει αυτός ο αδελφός ή τι πάει να κάνει αυτός ο ξένος»; Αρχίζει… ο νους να αφήνει τις δικές του αμαρτίες και ν’ απασχολείται με τη ζωή του πλησίον. Από εκεί φτάνει κανείς στην κατάκριση, στην καταλαλιά, στην εξουθένωση. Από εκεί πέφτει σ’ όσα κατακρίνει. Επειδή δεν φροντίζει για τις δικές του κακίες, επειδή δεν κλαίει, όπως είπαν οι Πατέρες, τον πεθαμένο εαυτόν του, δεν μπορεί σε τίποτα απολύτως να διορθώσει τον εαυτόν του, αλλά πάντοτε απασχολείται με τον πλησίον. Και τίποτα δεν παροργίζει τόσο το Θεό, τίποτα δεν ξεγυμνώνει τόσο τον άνθρωπο και δεν τον οδηγεί στην εγκατάλειψη, όσο η καταλαλιά, η κατάκριση και η εξουθένωση του πλησίον.

Γιατί άλλο πράγμα είναι η καταλαλιά και άλλο η κατάκριση και άλλο η εξουθένωση.

• Καταλαλιά είναι το να διαδίδεις με λόγια τις αμαρτίες και τα σφάλματα του πλησίον π.χ. ο τάδε είπε ψέματα, οργίστηκε ή πόρνευσε ή κάτι τέτοιο έκαμε. Λέγοντας όλα αυτά, ήδη κανείς «καταλαλεί», δηλαδή, μιλάει με εμπάθεια εναντίον κάποιου, συζητάει με εμπάθεια για το αμάρτημά του.

• Κατάκριση είναι το να κατηγορήσει κανείς τον ίδιο τον άνθρωπο, λέγοντας ότι αυτός είναι ψεύτης, είναι οργίλος, είναι πόρνος. Γιατί έτσι κατέκρινε την ίδια τη διάθεση της ψυχής του και έβγαλε συμπέρασμα για όλη τη ζωή του, λέγοντας ότι είναι τέτοια η ζωή του, τέτοιος είναι αυτός και σαν τέτοιο τον κατέκρινε. Και αυτό είναι πολύ μεγάλη αμαρτία. Γιατί είναι άλλο να πει κανείς ότι κάποιος οργίστηκε και άλλο να πει ότι κάποιος είναι οργίλος και να βγάλει συμπέρασμα, όπως είπα, για όλη του τη ζωή. Και τόσο πιο βαριά από κάθε άλλη αμαρτία είναι η κατάκριση, ώστε και ο ίδιος ο Χριστός να φτάσει να πει: « Υποκριτή, βγάλε πρώτα από το μάτι σου το δοκάρι, και τότε κοίταξε να βγάλεις την αγκίδα από το μάτι του αδελφού σου» (Λουκ. 6, 42). Και παρομοίασε τη μεν αμαρτία του πλησίον με αγκίδα, τη δε κατάκριση με δοκάρι. Τόσο πολύ βαριά είναι η κατάκριση που ξεπερνάει σχεδόν κάθε άλλη αμαρτία…

Γιατί να μην κατακρίνουμε καλύτερα τους εαυτούς μας και τα ελαττώματά μας, που τα ξέρουμε πολύ καλά και που γι’ αυτά θα δώσουμε λόγο στο Θεό; Γιατί αρπάζουμε την κρίση από το Θεό; Τί ζητάμε από το πλάσμα Του;…Γιατί θέλουμε να πάρουμε επάνω μας τα βάρη των άλλων; Εμείς έχουμε τι να φροντίσουμε, αδελφοί μου. Καθένας ας έχει το νου του στον εαυτόν του και στις αμαρτίες του. Μόνο ο Θεός μπορεί είτε να δικαιώσει είτε να κατακρίνει τον καθένα, γιατί Αυτός μόνο ξέρει του καθενός την κατάσταση και τη δύναμη και το περιβάλλον και τα χαρίσματα και την ιδιοσυγκρασία και τις ιδιαίτερες ικανότητές του και κρίνει σύμφωνα μ’ όλα αυτά, όπως Αυτός μόνον γνωρίζει. Διαφορετικά, βέβαια, κρίνει ο Θεός τα έργα του επισκόπου και διαφορετικά του άρχοντα, αλλιώς του ηγουμένου και αλλιώς του υποτακτικού, αλλιώς του νέου και αλλιώς του γέρου, αλλιώς του αρρώστου και αλλιώς του γερού. Και ποιός μπορεί να κρίνει σύμφωνα μ’ αυτές τις προϋποθέσεις παρά μόνον Αυτός που δημιούργησε τα πάντα, Αυτός που έπλασε τα πάντα και γνωρίζει τα πάντα;…

Τίποτα απολύτως δεν μπορεί να ξέρει ο άνθρωπος από τις βουλές του Θεού. Μόνον Αυτός είναι Εκείνος που καταλαβαίνει τα πάντα και είναι σε θέση να κρίνει τον καθένα, όπως μόνος αυτός γνωρίζει. Πραγματικά, συμβαίνει να κάνει κάποιος αδελφός μερικά πράγματα με απλότητα. Αυτή όμως η απλότητα ευαρεστεί στο Θεό περισσότερο από ολόκληρη τη δική σου ζωή. Και συ κάθεσαι και τον κατακρίνεις και κολάζεις τη ψυχή σου; Και αν κάποτε υποκύψει στην αμαρτία, πώς μπορείς να ξέρεις πόσο αγωνίστηκε και πόσο αίμα έσταξε, πριν κάνει το κακό, ώστε να φτάνει να μοιάζει η αμαρτία του σχεδόν σαν αρετή στα μάτια του Θεού; Γιατί ο Θεός βλέπει τον κόπο του και τη θλίψη που δοκίμασε, όπως είπα, πριν να κάνει το κακό, και τον ελεεί και τον συγχωρεί. Και ο μεν Θεός τον ελεεί, εσύ δε τον κατακρίνεις, και χάνεις τη ψυχή σου; Πού ξέρεις ακόμα και πόσα δάκρυα έχυσε γι’ αυτό, ενώπιον του Θεού; Και συ μεν έμαθες την αμαρτία, δεν ξέρεις όμως τη μετάνοια. Μερικές φορές μάλιστα δεν κατακρίνουμε μόνο, αλλά και εξουθενώνουμε.

• Εξουθένωση είναι όταν, όχι μόνον κατακρίνει κανείς κάποιον, αλλά και τον εκμηδενίζει, σαν να τον αποστρέφεται και τον σιχαίνεται σαν κάτι αηδιαστικό. Αυτό είναι ακόμα χειρότερο καο πολύ πιο καταστρεπτικό από την κατάκριση.

Όσοι όμως θέλουν να σωθούν δεν προσέχουν καθόλου τα ελαττώματα του πλησίον, αλλά προσέχουν πάντοτε τις δικές τους αδυναμίες και έτσι προκόβουν. Σαν εκείνον που είδε τον αδελφό του να αμαρτάνει και στενάζοντας βαθιά είπε: «Αλλοίμονό μου, γιατί σήμερα πέφτει αυτός, οπωσδήποτε αύριο θα πέσω εγώ». Βλέπεις με ποιό τρόπο επιδιώκει τη σωτηρία του, πως προετοιμάζει τη ψυχή του; Πως κατάφερε να ξεφύγει αμέσως από την κατάκριση του αδελφού του; Γιατί λέγοντας ότι: «Οπωσδήποτε θα αμαρτήσω και εγώ αύριο» έδωσε την ευκαιρία στον εαυτόν του ν’ ανησυχήσει και να φροντίσει για τις αμαρτίες που επρόκειτο δήθεν να κάνει. Και μ’ αυτό τον τρόπο ξέφυγε την κατάκριση του πλησίον. Και δεν αρκέστηκε μέχρις εδώ, αλλά κατέβασε τον εαυτόν του χαμηλότερα απ’ αυτόν που αμάρτησε λέγοντας: «Και αυτός μεν μετανοεί για την αμαρτία του, εγώ όμως δεν είναι σίγουρο ότι θα μετανοήσω, δεν είναι σίγουρο ότι θα τα καταφέρω, δεν είναι σίγουρο ότι θα έχω τη δύναμη να μετανοήσω».

Βλέπεις το φωτισμό της θείας αυτής ψυχής; Γιατί όχι μόνον κατάφερε να ξεφύγει από την κατάκριση του πλησίον, αλλά έβαλε τον εαυτό της πιο κάτω απ’ αυτόν.

Και εμείς οι άθλιοι, εντελώς αδιάκριτα, κατακρίνουμε, αποστρεφόμαστε, εξευτελίζουμε, αν δούμε ή αν ακούσουμε ή αν υποψιαστούμε κάτι. Και το χειρότερο είναι ότι δεν σταματάμε μέχρι τη ζημιά που κάνουμε στον εαυτό μας, αλλά συναντάμε και άλλον αδελφό και αμέσως του λέμε: « Αυτό και αυτό έγινε». Και του κάνουμε κακό βάζοντας στην καρδιά του αμαρτίες… Αλλά ενώ κάνουμε διαβολικό έργο δεν ανησυχούμε κιόλας. Γιατί, τί άλλο έχει να κάνει ο διάβολος από το να ταράζει και να βλάπτει; Και γινόμαστε συνεργάτες των δαιμόνων και για τη δική μας καταστροφή και για του πλησίον…

Από ποιό άλλο λόγο τα παθαίνουμε αυτά, παρά από το ότι δεν έχουμε αγάπη; Γιατί αν είχαμε αγάπη και συμπαθούσαμε και πονούσαμε τον πλησίον μας, δεν θα είχαμε το νου μας στα ελαττώματα του πλησίον…Αν είχαμε αγάπη, η ίδια η αγάπη θα σκέπαζε κάθε σφάλμα, όπως ακριβώς έκαναν οι άγιοι, όταν έβλεπαν τα ελαττώματα των ανθρώπων. Γιατί μήπως είναι τυφλοί οι άγιοι και δεν βλέπουν τα αμαρτήματα; Και ποιός μισεί τόσο πολύ την αμαρτία όσο οι άγιοι; Και όμως δεν μισούν εκείνον που αμαρτάνει, ούτε τον κατακρίνουν, ούτε τον αποστρέφονται, αλλά υποφέρουν μαζί του, τον συμβουλεύουν, τον παρηγορούν, τον γιατρεύουν σαν άρρωστο μέλος του σώματός τους. Κάνουν τα πάντα για να τον σώσουν…Με την μακροθυμία και την αγάπη τραβούν τον αδελφό και δεν τον απωθούν, ούτε τον σιχαίνονται… Ας αποκτήσουμε λοιπόν και εμείς αγάπη, ας αποκτήσουμε ευσπλαχνία για τον πλησίον. Και έτσι θ’ αποφεύγουμε να καταλαλούμε, να κατακρίνουμε, να εξουδενώνουμε τους άλλους. Ας βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον σαν να είμαστε μέλη του ίδιου σώματος… Ο Θεός ας μας αξιώσει να προσέχουμε όσα μας συμφέρουν πνευματικά και να τα εφαρμόζουμε. Γιατί όσο φροντίζουμε και ενδιαφερόμαστε να εφαρμόζουμε όσα ακούμε, τόσο περισσότερο μας φωτίζει ο Θεός πάντοτε και μας διδάσκει το θέλημά Του.

(Αββά Δωροθέου, Έργα Ασκητικά, Εκδόσεις «Ετοιμασία», Ι. Μ. Αγίου Ιωάννου Προδρόμου Καρέα, Αθήναι 1981, Στ΄ Διδασκαλία (αποσπάσματα) σ. 187- 203).

ΟΣΙΑ ΜΑΤΡΩΝΑ: ΓΙΑΤΙ ΕΠΕΤΡΕΨΕ Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΝ ΤΟΣΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ;

Ρώτησαν την Αγία Ματρώνα...

«Γιατί επέτρεψε ο Θεός να κλείσουν και να γκρεμίσουν τόσες Εκκλησίες;»

και απάντησε με τα παρακάτω λόγια,

«Αυτό ήταν το θέλημα τού Θεού. Ο λαός είναι σαν υπνωτισμένος και μία φοβερή δαιμονική δύναμη έχει μπει σε δράση. Βρίσκεται στον αέρα, και διεισδύει παντού.

Παλιά η δαιμονική αυτή δύναμη κατοικούσε στα έλη και στα πυκνά δάση επειδή οι άνθρωποι πήγαιναν τακτικά στην εκκλησία, φορούσαν και τιμούσαν τον σταυρό. Τα σπίτια τους ήταν προστατευμένα από τις εικόνες, τα κανδήλια πού έκαιγαν, τον αγιασμό πού έκαναν... Τα δαιμόνια πετούσαν μακριά και φοβόντουσαν να πλησιάσουν...»

ΑΓΙΑ ΜΑΤΡΩΝΑ: Ο ΛΑΟΣ ΕΙΝΑΙ ΥΠΝΩΤΙΣΜΕΝΟΣ, ΕΧΕΙ ΧΑΣΕΙ ΤΑ ΝΕΡΑ ΤΟΥ, ΜΙΑ ΦΟΒΕΡΗ ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΜΠΗΚΕ ΣΕ ΔΡΑΣΗ!

Αγία Ματρώνα: Ο λαός είναι υπνωτισμένος, έχει χάσει τα νερά του. Μία φοβερή δαιμονική δύναμη μπήκε σε δράση. Βρίσκεται στον αέρα, διεισδύει παντού. Παλιά κατοικούσε στα έλη και τα πυκνά δάση, επειδή οι άνθρωπο εκκλησιάζονταν, φορούσαν το σταυρό. Τα σπίτια ήταν προστατευμένα από τις εικόνες, τα κανδήλια, τον αγιασμό. Τα δαιμόνια πετούσαν από δίπλα και δεν μπαίνανε μέσα σ’ αυτά τα σπίτια. Σήμερα όμως έχουν γίνει κατοικητήριο των δαιμόνων και οι ίδιοι οι άνθρωποι για την απιστία τους και την απομάκρυνσή τους από Tο Θεό.

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: ΑΣ ΜΗΝ ΠΕΡΙΦΡΟΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ!

Επειδή, λοιπόν, είναι μεγαλύτερο το κέρδος και μεγαλύτερη η ευκολία σ' εκείνους που πλησιάζουν τον Θεό, ας μην περιφρονούμε την προσευχή. Γιατί τότε θα συμφιλιωθείς και θα συνομιλήσεις καλύτερα μ' Αυτόν, τότε σου δίνει ευκολότερα εκείνο που ζητάς, όταν εσύ ο ίδιος τον παρακαλείς, όταν η καρδιά σου είναι καθαρή, όταν οι λογισμοί σου συνοδεύονται από σωφροσύνη, όταν δεν Τον παρακαλείς με αδιαφορία, πράγμα που κάνουν πολλοί, και η μεν γλώσσα τους λέει τα λόγια της προσευχής, ενώ η ψυχή περιφέρεται σε πολλά μέρη του σπιτιού, της αγοράς, των δρόμων!

Αυτή είναι η όλη δολιότητα που επινόησε ο διάβολος. Επειδή δηλαδή γνωρίζει ότι κατά την ώρα εκείνη της προσευχής μπορούμε να επιτύχουμε τη συγχώρηση των αμαρτιών μας, θέλοντας να μας φράξει το λιμάνι της προσευχής, εξεγείρεται κατά την ώρα εκείνη, απομακρύνει τη σκέψη μας απ' τα λόγια της προσευχής, ώστε να φύγουμε ζημιωμένοι μάλλον, παρά κερδισμένοι».

Γνωρίζοντας λοιπόν αυτά, όταν προσέρχεσαι στο Θεό, σκέψου σε ποιόν προσέρχεσαι, και σου είναι αρκετό για σωφροσύνη το αξιόπιστο Εκείνου που πρόκειται να σου δώσει τη χάρη.

Ρίξε το βλέμμα σου προς τον ουρανό κι αναλογίσου με ποιόν συνομιλείς. Γιατί, εάν κάποιος συνομιλώντας με κάποιον άνθρωπο που έχει ανεβεί λίγο τις ανθρώπινες τιμές, κι αν ακόμη είναι ο πιο αδιάφορος απ' όλους, οπωσδήποτε τότε συγκεντρώνει τον εαυτό του και κάνει πιο προσεκτική την ψυχή του, πολύ περισσότερο αν σκεφθούμε εμείς, ότι συνομιλούμε με τον Κύριο των αγγέλων, θα μας γίνει αυτό σπουδαία αφορμή για να γίνουμε προσεκτικοί.

Αν όμως χρειάζεται ν' αναφέρω και κάποια άλλη μέθοδο, με την οποία θα μπορέσουμε ν' αποφύγουμε την αδιαφορία αυτή,  θα μπορούσα να πω, ότι, πολλές φορές, αφού κάναμε την προσευχή μας, φύγαμε χωρίς ν' ακούσουμε τίποτε από εκείνα που είπαμε! Αν λοιπόν σκεφτούμε αυτό, αμέσως θ' αποκτήσουμε και πάλι την προθυμία γι' αυτήν. Και αν πάλι πάθουμε το ίδιο, ας επαναλάβουμε αυτή για τρίτη και τέταρτη φορά, και να μη σταματήσουμε προηγουμένως την προσευχή μας, μέχρι που να την πούμε ολόκληρη με σκέψη και καρδιά γεμάτη από σωφροσύνη.

Αν αντιληφθεί ο διάβολος, ότι δεν απομακρυνόμαστε από την προσευχή μας, μέχρι που να την πούμε με προθυμία και με καρδιά και σκέψη γεμάτη από σωφροσύνη, θ' απομακρυνθεί ο πανούργος, γνωρίζοντας ότι δεν θα κερδίσει τίποτα απ' την επιβουλή του αυτή, παρά το να μας αναγκάζει να επαναλαμβάνουμε την ίδια προσευχή.

Πολλά τραύματα, αγαπητοί, καθημερινά δεχόμαστε απ' τούς δικούς μας και τους ξένους στην αγορά, στο σπίτι, από τα δημόσια πράγματα, από τα ιδιωτικά, απ' τους γείτονες, από τους φίλους. Σ' όλα εκείνα τα τραύματα ας βάλουμε φάρμακα κατά την ώρα της προσευχής. Γιατί ο Θεός έχει τη δύναμη, εάν προσέλθουμε σ' Αυτόν με σκέψη γεμάτη από σωφροσύνη, με ψυχή κυριευμένη απ' τη φλόγα του πόθου μας γι' Αυτόν, και με θερμή συνείδηση και Του ζητήσουμε συγγνώμη, να μας δώσει τη συγχώρηση για όλα τα αμαρτήματά μας ...».

(Αγ. Ιω. Χρυσόστομος «Εις την  Μ. Εβδομάδα»)

ΓΕΡΩΝ ΖΩΣΙΜΑΣ: ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΛΑΨΕΙ ΜΙΑ ΠΙΣΤΗ ΨΥΧΗ!

Γέρων Ζωσιμάς: Κανείς δεν μπορεί να βλάψει μια πιστή ψυχή. Αλλά οτιδήποτε κι αν πάθει, υπολογίζεται σαν κέρδος της. Ενώ ο άπιστος τιμωρείται από την ίδια του την απιστία, όπως ο εργάτης, που κοπιάζει χωρίς να ελπίζει πώς θα πληρωθεί μετά τον κόπο. Ο πιστός, αντίθετα, βρίσκει πολλή παρηγοριά, επειδή ακριβώς και τότε που κοπιάζει είναι πιστός, κι ελπίζει ν’ ανταμειφθεί για την υπομονή του. Ενώ ο άπιστος, αφού δεν πιστεύει πως θα πάρει μισθό από τον Κύριο, τι παρηγοριά να βρει;

Και το παραμικρό λοιπόν να πάθει, κάθεται και σαπίζει στους λογισμούς του, και συλλογίζεται “και μου είπε”, “και έχω να του πω”, μνησικακώντας και βάζοντας με το νου του πράγματα αδύνατα, που συχνά δεν μπορεί να τα πραγματοποιήσει. Οι άνθρωποι, βλέπετε, δεν κατορθώνουν όσα σκέφτονται, αλλά μόνο όσα τους επιτρέπει ο Θεός, κι αυτά για τους λόγους που μόνο Εκείνος ξέρει...

ΑΓΙΟΣ ΝΕΙΛΟΣ Ο ΑΣΚΗΤΗΣ: ΜΗ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΑΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΤΑ ΘΕΛΗΜΑΤΑ ΣΟΥ, ΓΙΑΤΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

Άγιος Νείλος ο ασκητὴς: Μη προσεύχεσαι να γίνουν τα θελήματά σου, γιατί παντοντε δεν συμφωνούν με το θέλημα του Θεού. Καλύτερα, λέγε στην προσευχή σου: Γενηθήτω το θέλημά Σου. Και σε κάθε πράγμα έτσι να ζητάς από Εκείνον, να γίνη το θέλημά Του, γιατί ο Θεός θέλει το αγαθόν και συμφέρον της ψυχής σου. Ενώ εσύ δεν ζητείς πάντοτε το συμφέρον σου.

ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ ΚΡΙΜΑΙΑΣ: ΝΑ ΚΡΑΤΑΤΕ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΙΩΝΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΗ!

…Ο πνευματικός κόσμος δεν ερευνάται με τις μεθόδους που ερευνούμε τον υλικό κόσμο. Οι μέθοδοι αυτές είναι εντελώς ακατάλληλες για να ερευνούμε μ’ αυτές τον πνευματικό κόσμο…. Υπάρχουν φαινόμενα τα οποία η επιστήμη ποτέ δεν θα μπορέσει να τα εξηγήσει γιατί δεν χρησιμοποιεί τις κατάλληλες μεθόδους….

Μπορεί η επιστήμη να μας πει πώς ο μεγάλος προφήτης Ησαΐας 700 χρόνια πριν τη γέννηση του Χρίστου προείπε τα πιο σημαντικά γεγονότα της ζωής Του; Να μας εξηγήσει την διορατική χάρη που έχουν οι άγιοι και να μας πει, με ποιες φυσικές μεθόδους απέκτησαν οι άγιοι αύτη την χάρη και πώς μπορούσαν μόλις έβλεπαν έναν άνθρωπο άγνωστο αμέσως να καταλαβαίνουν την καρδιά του και να διαβάζουν τις σκέψεις του; Χωρίς να περιμένουν από τον επισκέπτη ε­ρώτηση έδιναν απάντηση σ’ αυτά που τον προ­βλημάτιζαν. Ας μας εξηγήσουν με ποιον τρόπο προέλεγαν οι άγιοι τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα τα οποία με τον καιρό πραγματοποιούνταν α­κριβώς όπως τα είχαν προφητέψει….

…. Μην σκανδαλίζεστε όταν ακούτε αυτά που λένε κατά της πίστεως. Αφού αυτοί που τα λένε δεν καταλαβαίνουν την ουσία της… Ε­σείς να θυμάστε πάντα την βασική αρχή που γνώριζαν πολύ καλά οι πρώτοι χριστιανοί. Αυτοί θεωρούσαν δυστυχισμένο τον άνθρωπο που γνωρίζει όλες τις επιστήμες, δεν γνωρίζει όμως τον Θεό. Και αντίθετα θεωρούσαν μακάριο αυτόν που γνωρίζει τον Θεό, έστω και να μην γνώ­ριζε απολύτως τίποτα από τα ανθρώπινα.

Να φυλάγετε αυτή την αλήθεια σαν το μεγα­λύτερο θησαυρό της καρδίας σας, προχωράτε ευθεία και μην κοιτάζετε δεξιά και αριστερά. Ας μην μας κάνουν, αυτά που ακούμε κατά της Θρησκείας, να χάνουμε τον προσανατολισμό μας. Να κρατάμε την πίστη μας που είναι αλήθεια αιώνια και αναμφισβήτητη. Αμήν.

Διδαχές Αγίου Λουκά Κριμαίας Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη”

ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ: ΔΙΧΩΣ ΘΛΙΨΕΙΣ ΔΕΝ ΗΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΙΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ!

«Τέκνον, δίχως θλίψεις δεν ημπορείς να προσεγγίσεις τον Ουράνιον Πατέρα στην Βασιλείαν των Ουρανών. Οι θλίψεις είναι για να γίνεσαι ανώτερος άνθρωπος, για την σωτηρία της ψυχής. Να γίνεσαι ανώτερος άνθρωπος όχι από φαντασίαν, αλλά από προσοχή. Πρέπει να δώσεις ανώτερη προσοχή στον εαυτόν σου, δηλαδή να ελέγχεις περισσότερον την ζωήν σου. Έλεγχος χρειάζεται. Όταν ελέγχεις πολύ προσεκτικά την ζωήν σου, τότε θα σπάζει και θα εξαφανίζεται ένα-ένα κλαδί και η οδός θα ελευθερωθεί για να πλησιάσεις τον Κύριον. Οι θλίψεις θα φέρουν και την χαράν. Οι θλίψεις θα φέρουν τον καθαρόν και ανεξάντλητον δρόμον.
Το κάθε τι που παρουσιάζεται στη ζωή σου, να αφήνεις να φεύγει αθόρυβα. Το κάθε τι είναι τα εμπόδια τα ατελείωτα, που κουράζουν τον άνθρωπον και τον κάνουν ατελή. Περίπλοκα εμπόδια υπάρχουν στη ζωή των ανθρώπων, που πολλές φορές είναι αδιόρθωτα και αξεπέραστα.
Τέκνον μου, να προσέχεις στην ζωήν σου με υπομονήν και σταθερήν θέλησιν να καθαρίζει η οδός, για να βρεις ορθόν τέλος. Ο άνθρωπος για να καλλιτερεύσει την πνευματικήν του ζωήν, δεν πρέπει να επανέρχεται στα σφάλματά του.
Ο Χριστός ήρθε στη γη να συγχωρήσει και να σώσει τον άνθρωπον. Ο Χριστός είναι μέσα στην καρδιά του ανθρώπου, αλλά ο άνθρωπος Τον διώχνει όταν κάνει την κακήν πράξιν. Όταν ο άνθρωπος σκέπτεται το κακόν, διώχνει τον Χριστόν και τότε ο πονηρός παραπλανά τον άνθρωπον.
Ο Χριστός δίνει χαρά στον άνθρωπον που Τον αισθάνεται. Του πονηρού η χαρά είναι εφήμερη.»

Διδαχές Αγίου Ραφαήλ
Βιβλίο «Απάνθισμα», σελ. 30-31
5 Μαρτίου 1973.

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΕΙΣ ΑΠΟΦΑΣΗ, ΟΤΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΑΥΤΗ ΘΑ ΕΧΕΙΣ ΒΑΣΑΝΑ!

"Πρέπει να το πάρεις απόφαση, άνθρωπέ μου, ότι στη ζωή αυτή θα έχεις βάσανα…"

Άλλωστε, πρέπει να το πάρεις απόφαση, άνθρωπέ μου, ότι στη ζωή αυτή θα έχεις βάσανα, δοκιμασίες, προβλήματα, πειρασμούς. Πρέπει να τ’ αντιμετωπίζεις με γενναιότητα όλα αυτά, χρησιμοποιώντας ως όπλα την πίστη, την ελπίδα, την υπομονή.

Ας εύχεσαι, βέβαια, να μην πέσεις ποτέ σε πειρασμό. Όταν, όμως, παραχωρεί κάποιον ο Θεός, μην ταράζεσαι. Κάνε ότι μπορείς για να φανείς αληθινός στρατιώτης του Χριστού. Δεν βλέπεις που οι γενναίοι στρατιώτες, όταν η σάλπιγγα τους καλεί στην μάχη, αποβλέποντας στη νίκη, θυμούνται τους ένδοξους προγόνους τους, που έκαναν μεγάλα κατορθώματα, και ρίχνονται με θάρρος στον αγώνα; Όμοια κι εσύ, όταν έρχεται η ώρα της πνευματικής μάχης, να θυμάσαι τα κατορθώματα των αγίων μαρτύρων και ν’ αγωνίζεσαι με γενναιότητα, με πίστη, με χαρά.

Δεν μπορεί, λοιπόν, ποτέ να λυπάται ο χριστιανός; Μπορεί, αλλά για δύο μονάχα λόγους: Όταν είτε ο ίδιος είτε ο πλησίον του έρχεται σε αντίθεση με το Θεό και το άγιο θέλημά Του. Δεν πρέπει, επομένως, να στενοχωριούνται και να θλίβονται εκείνοι που κακολογούνται, μα εκείνοι που κακολογούν.

Γιατί δε θ’ απολογηθούν οι πρώτοι ,για όσα λέγονται σε βάρος άλλων. Αυτοί πρέπει να τρέμουν και ν’ ανησυχούν, γιατί αργά ή γρήγορα θα συρθούν στο φοβερό Δικαστήριο του Θεού, όπου θα λογοδοτήσουν για όσες κακολογίες ξεστόμισαν. Κι εκείνοι που κακολογούνται, πάντως, πρέπει ν’ ανησυχούν, αν όσα λένε γι’ αυτούς είναι αληθινά.

ΑΓΙΟΣ ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ Ο ΑΘΩΝΙΤΗΣ: Η ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΕΜΠΟΔΙΖΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΝΑ ΜΠΕΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ!

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης: Η υπερηφάνεια εμποδίζει την ψυχή να μπει στο δρόμο της πίστεως. Στον άπιστο δίνω μια συμβουλή. Ας πει: «Κύριε, αν υπάρχεις, φώτισε με, και θα Σε υπηρετήσω μ΄ όλη μου την καρδιά και μ’ όλη μου την ψυχή». Και ο Κύριος θα φωτίσει οπωσδήποτε μια τέτοια ταπεινή σκέψη και προθυμία για την υπηρεσία του Θεού.

ΑΓΙΟΣ ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ Ο ΑΘΩΝΙΤΗΣ: Η ΑΠΙΣΤΙΑ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ!

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης: Η απιστία προέρχεται από την υπερηφάνεια. Ο υπερήφανος ισχυρίζεται ότι θα γνωρίσει τα πάντα με τον νου του και την επιστήμη, αλλά η γνώση του Θεού παραμένει ανέφικτη γι’ αυτόν, γιατί ο Θεός γνωρίζεται μόνον με αποκάλυψη του Αγίου Πνεύματος. Ο Κύριος αποκαλύπτεται στις ταπεινές ψυχές. Σε αυτές δείχνει ο Κύριος τα Έργα Του, που είναι ακατάληπτα για τον νου μας. Αν ένας λαός ή μια πολιτεία υποφέρουν, τότε πρέπει να μετανοήσουν οι πάντες κι ο Θεός θα τα εξομαλύνει όλα προς το καλό.

ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ: Η ΥΠΟΜΟΝΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΤΩΝ ΑΡΕΤΩΝ, ΔΙΟΤΙ Μ' ΑΥΤΗ ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΕΤΑΙ Η ΣΩΤΗΡΙΑ!

Άγιος Νεκτάριος: Η υπομονή είναι Αρετή, αφού υπάρχει ως καρπός της ελπίδας προς τον Θεό. Η θλίψη οδηγεί στην υπομονή, η υπομονή στον δοκιμασμένο χαρακτήρα, ο δε δοκιμασμένος χαρακτήρας στην ελπίδα. Κι η ελπίδα τελικά δεν απογοητεύει. Η υπομονή είναι η πρώτη των Αρετών, διότι μ’ αυτή επιβραβεύεται η Σωτηρία. ''ὁ δὲ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται''. (Ματθ. 10,22)

ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ: Η ΜΑΚΡΟΘΥΜΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΕΤΗ ΓΕΝΝΑΙΑΣ ΚΑΙ ΕΥΓΕΝΙΚΗΣ ΨΥΧΗΣ!

Άγιος Νεκτάριος: Η μακροθυμία είναι αρετή γενναίας και ευγενικής ψυχής, που έχει θεμέλιο την αγάπη προς τον πλησίον. Είναι μεγαλοψυχία, μεγαλοφροσύνη και φίλη της πραότητας. Η μακροθυμία μαρτυρεί καλή αγωγή ψυχής και εκδηλώνεται σαν συμπάθεια, φιλανθρωπία, μετριοφροσύνη και δικαιοσύνη.

ΑΓΙΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ: ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΟ ΘΕΟ, ΓΕΜΙΖΟΥΝ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΚΑΛΗ ΕΝΝΟΙΑ!

Άγιος Αντώνιος: Εκείνοι που γνωρίζουν το Θεό, γεμίζουν από κάθε καλή έννοια και επειδή επιθυμούν τα ουράνια, καταφρονούν τα βιοτικά. Αυτοί οι άνθρωποι ούτε αρέσουν στους πολλούς, ούτε και αυτοί αρέσκονται με τους πολλούς. Και γι' αυτό όχι μόνο τους μισούν αλλά και τους περιγελούν οι πιο πολλοί ανόητοι. Υπομένουν όσα τους φέρνει η φτώχεια επειδή γνωρίζουν ότι εκείνα που οι πολλοί θεωρούν κακά, σ' αυτούς είναι καλά. Γιατί εκείνος που στοχάζεται τα επουράνια, πιστεύει στον Θεό γνωρίζοντας ότι όλα είναι έργα της θελήσεώς Του. Εκείνος όμως που δε τα στοχάζεται, δεν πιστεύει ποτέ ότι ο κόσμος είναι έργο του Θεού και ότι δημιουργήθηκε για τη σωτηρία του ανθρώπου.

ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΣΤΑΡΕΤΣ ΑΝΑΤΟΛΙΟΥ

Ό στάρετς είχε προφητέψει πώς ή οργανική ενότητα τής Ρωσικής Εκκλησίας θά διασπαστεί σε διάφορα κομμάτια. Αυτό έγινε στις 27 Φεβρουάριου του 1917, όταν παρομοίασε τη Ρωσική Εκκλησία με πλοίο: «Θά ενσκήψει καταιγίδα. Τό ρωσικό πλοίο θά ναυαγήσει. Μάλιστα, θά γίνει αυτό, οί άνθρωποι θά σωθούν άλλά θά ’ναί σκορπισμένοι, ναυαγοί. Οχι, δέ θά χαθούν όλοι...» Προφήτεψε επίσης πώς ή κανονική ενότητα θ’ αποκατασταθεί: Θ’ αποκαλυφθεί ένα μεγάλο θαύμα τού Θεού.

Με τή δύναμη καί τό θέλημα του Θεού, όλα τα κομμάτια καί τά ναυάγια θα συγκεντρωθούν μαζί καί θα ενωθούν, τό πλοίο θ’ αναδημιουργηθεί, θ’ αποκτήσει τό παλιό κάλλος του καί θ’ ακολουθήσει τό δρόμο πού είχε χαράξει ό Θεός. Θα γίνει αυτό καί θα ’ναί ένα θαύμα πού θα τό δουν όλοι...»

Σέ άλλη περίπτωση πάλι προφήτεψε: «Οι αιρέσεις θα διαδοθούν παντού καί θα πλανήσουν πολλούς. Ό εχθρός του άνθρώπινου γένους θα ένεργήσει μέ πανουργία ώστε, άν είναι δυνατό, νά πλανήσει άκόμα καί τούς εκλεκτούς. Δέ θα ξεκινήσει απορρίπτοντας ανοιχτό τό δόγμα της Αγίας Τριάδας ή τής θεότητας του Χριστού καί τήν παρθενία τής Θεοτόκου. Θ’ αρχίσει ύπουλα νά διαφθείρει τίς διδαχές καί τήν τάξη τής Εκκλησίας πού μας κληροδότησαν οί άγιοι πατέρες μας μέ τό φωτισμό του Αγίου Πνεύματος.

Λίγοι θα παρατηρήσουν τίς παγίδες αυτές του εχθρού, εκείνοι μόνο πού είναι πιό έμπειροι στήν πνευματική ζωή. Οί αιρετικοί θ’ αποκτήσουν δύναμη στήν Εκκλησία καί θα τοποθετήσουν τούς εκπροσώπους τους παντού. Τούς ευλαβείς πιστούς θα τούς περιφρονούν. Από τών καρπών αυτών έπιγνώσεσθε αυτούς, είπε ό Κύριος.  από τά έργα των αιρετικών, άπό τούς καρπούς τους, προσπαθήστε νά ξεχωρίσετε τούς αληθινούς ποιμένες. Οί αιρετικοί είναι πνευματικοί ληστές. Εισβάλουν στό λογικό ποίμνιο τού Χριστού (στήν Εκκλησία) άπό «άλλο δρόμο» καί είναι ληστές, όπως τούς αποκάλεσε ό Κύριος: « Ό μη εισερχόμενος διά της θύρας εις τήν αυλήν των προβάτων, άλλά άναβαίνων άλλαχόθεν, εκείνος κλέπτης έστί καί ληστής» (Ίωάν. ι'1). Ούσιαστικό τους καθήκον είναι ό διωγμός τών αληθινών ποιμένων. Θέλουν νά τούς φυλακίσουν, νά τούς στείλουν εξορία, διαφορετικά θα τούς είναι αδύνατο νά εισβάλουν μέσα στό ποίμνιο του Χριστού.

»Γι’ αυτό, γιέ μου, έλεγε, όταν δεις την παραβίαση τής πατερικής παράδοσης καί της θείας τάξης τής Εκκλησίας, τής τάξης πού θέσπισε ό ίδιος ό Θεός, νά γνωρίζεις πώς οί αιρετικοί έχουν κάνει ήδη τήν εμφάνισή τους, αν καί στήν άρχή ίσως κρύψουν τήν άσέβειά τους. Θα νοθεύσουν τήν πίστη σιγά σιγά, άνεπαίσθητα, γιά νά κατορθώσουν εύκολότερα νά δελεάσουν και νά πλανήσουν τούς άπειρους, νά τούς μπλέξουν στά δίχτυα τους. Ό διωγμός δε θα περιοριστεί μόνο στούς άληθινούς ποιμένες, άλλά θα στραφεί κι ένάντια σ’ όλους τούς δούλους τού Θεού, γιατί όλοι εκείνοι πού έχουν μολυνθεί από την αίρεση δεν ανέχονται τήν ευλάβεια. Τούς λύκους αύτούς πού φορούν προβιές προβάτων, θα τους καταλάβεις από τήν υπερηφάνεια καί τή φιλαρχία τους. Θα συκοφαντήσουν, θα προδώσουν, θα σπείρουν παντού τό μίσος καί τήν έχθρα. Γι’ αυτό είπε ό Κύριος πώς θα τούς αναγνωρίσουμε άπό τούς καρπούς τους. Οί αληθινοί δούλοι του Θεού είναι ταπεινοί, αγαπούν τόν πλησίον τους καί υποτάσσονται στήν Εκκλησία. Οί μοναχοί θα πιεστούν πολύ από τούς αιρετικούς, ή μοναχική ζωή θα περιφρονηθεί. Τά μοναστήρια θα λιγοστέψουν πολύ, ό αριθμός των μοναχών επίσης. Κι αυτοί πού θα παραμείνουν, θα υποστούν πολλές διώξεις.

» Οί εχθροί αυτοί τού μοναχισμού πού έχουν μόνο τό ένδυμα τής ευσέβειας, θα προσπαθήσουν πολύ νά προσελκύσουν τούς μοναχούς μέ τό μέρος τους. Θα τούς υποσχεθούν προστασία, εγκόσμια αγαθά καί θ’ απειλήσουν εκείνους πού απειθούν με απέλαση. Οί απειλές τους θα φέρουν σέ απόγνωση τούς ολιγόψυχους. Εσύ όμως, γιέ μου, νά χαίρεσαι πού έζησες ως αύτή τή στιγμή, γιατί τότε άκόμα κι οί πιστοί πού δέν έχουν δείξει άλλες άρετές, θα στεφανωθούν μόνο έπειδή στάθηκαν σταθεροί στήν πίστη τους, όπως βεβαίωσε ό Κύριος (βλ. Ματθ. ι 32), ’Έχε φόβο Κυρίου, γιέ μου. Νά φοβάσαι μή χάσεις τό στεφάνι πού έχει προετοιμαστεί γιά σένα, μήπως σέ άποβάλει ό Χριστός στο εξώτερο σκότος, στήν αιώνια κόλαση. 

Μείνε σταθερός στήν πίστη. ’Άν χρειαστεί, νά υπομείνεις διωγμούς κι άλλες θλίψεις. Τότε ό Κύριος θα είναι μαζί σου κι οί άγιοι μάρτυρες κι ομολογητές θα παρακολουθούν τόσο έσένα όσο καί τούς αγώνες σου μέ χαρά. Αλίμονο στούς μοναχούς εκείνων τών ήμερων πού θ’ άσχοληθούν μέ περιουσίες καί

πλούτη, πού γιά νά διατηρήσουν τήν ειρήνη τους είναι έτοιμοι νά υποταχτούν στούς αιρετικούς· αύτούς πού καθησυχάζουν τή συνείδησή τους μέ το επιχείρημα ότι τά κάνουν όλα γιά νά διατηρήσουν τό μοναστήρι κι ό Κύριος θα τούς συγχωρήσει. Οι δυστυχείς καί τυφλοί αυτοί δέν καταλαβαίνουν ότι προσχωρώντας στήν αίρεση, οί δαίμονες θα μπουν στό μοναστήρι, πού τότε δε θα είναι καθόλου άγιο παρά μόνο τοίχοι απ’ όπου ή χάρη τού Θεού θα έχει αναχωρήσει.

»Ό Θεός βέβαια είναι πολύ ισχυρότερος από τόν εχθρό καί δε θα εγκαταλείψει ποτέ τους δούλους Του. Οί αληθινοί χριστιανοί θ’ αντέξουν ώς τό τέλος, μόνο πού θα διαλέξουν νά ζήσουν άπομονωμένοι, σέ έρημους τόπους. Μή φοβάσαι τίς θλίψεις άλλά τήν επικίνδυνη αίρεση, γιατί αύτή μάς άποξενώνει από τή χάρη καί μας χωρίζει από τό Χριστό. Αύτός είναι ό λόγος πού ό Κύριος μάς προειδοποίησε νά λογαριάζουμε τούς αιρετικούς όπως τούς είδωλολάτρες καί τους τελώνες. Γι’ αυτό, γιέ μου, «ένδυναμού έν τή χάριτι τή έν Χριστώ Ιησού...κακοπάθησον ως καλός στρατιώτης Ιησού Χριστού» (Β' Τιμ. β' 1,3), πού είπε: «Γίνου πιστός άχρι θανάτου, και δώσω σοι τόν στέφανον της ζωής» (Άποκ. β' 10). Σ’ Εκείνον, μαζί με τόν Πατέρα καί τό Άγιο Πνεύμα, πρέπει ή τιμή, ή δόξα καί ή προσκύνηση

στούς αιώνες των αιώνων. Αμήν».

Ό γέροντας έλεγε γιά τόν τσάρο: «Δέν υπάρχει μεγαλύτερη αμαρτία από τήν αντίσταση στο θέλημα τού χρισμένου από τό Θεό...Προσέξτε τον, γιατί αυτός προστατεύει τόσο τή ρωσική γη όσο καί τήν ορθόδοξη πίστη...Αλλά...τό πεπρωμένο τού τσάρου είναι καί πεπρωμένο τής Ρωσίας. ’αν ό τσάρος χαίρεται, όλη ή Ρωσία χαίρεται. ’Άν ό τσάρος κλαίει, τό ίδιο κάνει κι ή Ρωσία.. Όπως ό άνθρωπος μέ κομμένο κεφάλι παύει πιά να είναι άνθρωπος, άλλά ένα δυσώδες πτώμα, έτσι κι ή Ρωσία χωρίς τόν τσάρο, θα γίνει ένα πτώμα βρωμερό...»

Μετά τήν επανάσταση οί στρατιώτες του κόκκινου στρατού τόν συνέλαβαν πολλές φορές, τόν ξύρισαν, τόν βασάνισαν, τόν μυκτήρισαν. Υπόφερε πολλά. Δέν έπαψε όμως νά δέχεται τούς πιστούς όποτε τού δίνονταν ή ευκαιρία Τό βράδυ τής 29ης Ιουλίου του 1922 τον έπισκέφτηκε μιά επιτροπή από σοβιετικούς, τον άνέκρινε γιά πολλή ώρα καί μετά του είπαν πώς θα τόν συλλάβουν. Ό στάρετς δε διαμαρτυρήθηκε. Μόνο τούς ζήτησε ταπεινά νά καθυστερήσουν τή σύλληψή του 24 ώρες γιά νά ετοιμαστεί. 

Εκείνοι προειδοποίησαν αύστηρά κι απείλησαν τόν διακονητή του π. Βαρνάβα, τόν καμπούρη, νά ετοιμάσει τό γέροντα, γιατί τήν άλλη μέρα θα έρχονταν να τόν συλλάβουν. ’Έφτασε ή νύχτα κι ό στάρετς άρχισε να ετοιμάζεται γιά τήν αναχώρησή του. Τήν άλλη μέρα τό πρωί ή επιτροπή γύρισε. Τά μέλη τής επιτροπής βγήκαν από τ’ αυτοκίνητά τους καί ρώτησαν τόν π. Βαρνάβα:

-         Ετοιμάστηκε;

-         Μάλιστα, απάντησε εκείνος.

Άνοιξε τήν πόρτα καί τούς οδήγησε στό κελί τού στάρετς. Εκεί τούς περίμενε μιά έκπληξη πού τούς άφησε εμβρόντητους. Ό στάρετς, μετά τήν προετοιμασία του, κείτονταν νεκρός στό φέρετρό του, στη μέση του δωματίου. Ό Κύριος δέν επέτρεψε να βεβηλώσουν κι άλλο τόν πιστό δούλο Του καί τόν πήρε κοντά Του τήν ίδια εκείνη νύχτα.

Λίγες μέρες νωρίτερα ό στάρετς είχε ειδοποιήσει πολλούς ανθρώπους, άλλους μ’ επιστολή, άλλους εμφανιζόμενος στόν ύπνο τους κι άλλους ακόμα μέ διάφορους άλλους τρόπους να τόν επισκεφτούν στό κελί του. Τούς περίμενε γιά τήν κηδεία του. Τό σκήνωμά του ενταφιάστηκε δίπλα στόν τάφο του στάρετς Μακαρίου, του οποίου τά λείψανα βρέθηκαν άφθαρτα.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑΣ. ΠΕΤΡΟΣ ΜΠΟΤΣΗΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ: ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΩΝ ΕΣΧΑΤΩΝ ΧΡΟΝΩΝ!

Απόστολος Παύλος: Οι άνθρωποι των εσχάτων χρόνων.

''Τίς ἔσχατες ἡμέρες θά ἔρθουν δύσκολοι καιροί. Γιατί οἱ ἄνθρωποι θά εἶναι φίλαυτοι, φιλάργυροι, ἀλαζόνες, ὑπερήφανοι, βλάσφημοι, ἀπειθεῖς στούς γονεῖς τους, ἀχάριστοι, ἀσεβεῖς, ἄστοργοι, ἀδιάλλακτοι, συκοφάντες, ἄσωτοι, ἄγριοι, ἐχθροί τοῦ καλοῦ, προδότες, αὐθάδεις, φουσκωμένοι ἀπό ἐγωισμό. Θ΄ ἀγαπᾶνε πιό πολύ τίς ἡδονές παρά τόν Θεό. Θά δείχνουν ὅτι ἔχουν εὐσέβεια, ἀλλά θά ἔχουν ἀρνηθεῖ τή δύναμή της μέ τίς πράξεις τους. Κι αὐτούς νά τούς ἀποφεύγεις...''

Προς Τιμόθεον Β´ επιστολή, κεφ. γ´, στίχοι 1-6

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ: Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΕΙΡΗΝΗ!

Φρόντισε, όπως λέχθηκε, να μη συγχυσθή ποτέ η καρδιά σου, ούτε να αναμιχθή σε κάποια υπόθεσι που την ενοχλεί, αλλά να αγωνίζεσαι πάντοτε και να την κρατάς ειρηνική και αναπαυμένη. Και ο Θεός που σε βλέπει να ενεργής έτσι και να αγωνίζεσαι, θα οικοδομήση με την χάρι του στην ψυχή σου μία πόλι ειρήνης. Και η καρδιά σου θα είναι ένας οίκος τρυφής (χαράς), όπως, κατά κάποιον τρόπο, εννοείται εκείνο το ψαλμικό: «Ιερουσαλήμ που οικοδομείσαι ως πόλις» (Ψαλμ. 121, 2).
Αυτό μόνο θέλει από σένα ο Θεός· κάθε φορά που θα τύχη να ταραχθής, αμέσως να αλλάξης και να προσπαθήσης να ησυχάζης και να ειρηνεύης σε όλα σου τα έργα και τους λογισμούς. Και όπως δεν οικοδομείται μία πόλις σε μία ημέρα, έτσι να σκεφθής και συ, ότι, δηλαδή, σε μια μέρα δεν μπορείς να αποκτήσης αυτή την εσωτερική ειρήνη. Γιατί αυτό δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά να οικοδομήσης για τον Θεό της ειρήνης έναν οίκο και ένα σκήνωμα στον ύψιστο και να γίνης ναός του. Και να γνωρίζης ότι ο ίδιος ο Θεός είναι εκείνος που θα οικοδομήση τόν οίκον αυτόν. Διότι ο κόπος σου διαφορετικά θα ήταν μάταιος, όπως λέγει και το γραφικό: «εάν ο Κύριος δεν οικοδομήση τον οίκο, άδικα κοπίασαν εκείνοι που οικοδομούν» (Ψαλμ.126, 1).
Εκτός από αυτά να γνωρίζης ότι το βασικό θεμέλιο αυτής της καρδιακής ειρήνης είναι η ταπείνωσις και το να αποφεύγης, όσο μπορείς, τις ταραχές και τα σκάνδαλα. Γιατί και στη Γραφή βλέπουμε ότι ο Θεός δέν θέλησε να του κτίση ναό και κατοικία ο Δαβίδ, που είχε πολέμους και ταραχές σχεδόν σε όλη την διάρκεια της ζωής του, αλλά ο υιός του ο Σολομώντας, διότι, σύμφωνα με το όνομά του, παρέμενε ειρηνικός βασιλιάς και με κανένα δεν έκανε πόλεμο.

Οσίου Νικοδήμου Αγιορείτου, «Αόρατος Πόλεμος»