Κάποτε
τό φίδι δάγκωσε τήν Εὔα. Τό δηλητήριο διεπέρασε τήν ψυχή της ἀστραπιαῖα. Ἔπειτα
καί τό σῶμα της. Τό ἴδιο καί τοῦ Ἀδάμ. Ὁ θάνατος τῆς ψυχῆς (δηλαδή ὁ χωρισμός
της ἀπό τήν πηγή τῆς ζωῆς, τόν Θεό) ἦταν ἀκαριαῖος. Τοῦ σώματος ἀκολούθησε
ἀργότερα.
Ἡ
ἁμαρτία – πύρινο ἀστροπελέκι – ἔσκισε μονομιᾶς τό σύμπαν. Τό σατανικό δηλητήριο
μόλυνε τά πάντα. Θόλωσε τή σκέψη τοῦ ἀνθρώπου, βύθισε τό πνεῦμα του σέ πυκνό
σκοτάδι, ἔστρεψε τίς ἐπιθυμίες του στά παρερχόμενα τοῦ κόσμου τούτου, τό ἔσυρε
στή λάσπη τῶν ἀκάθαρτων παθῶν, βύθισε τό σῶμα στόν βρωμερό βοῦρκο τῶν ἡδονῶν.
Στή
διάρκεια τῶν αἰώνων πού ἀκολούθησαν τό φθονερό φίδι δέν ἔπαψε νά χύνει καί νέο
δηλητήριο στίς γενιές τῶν ἀνθρώπων.
Ὅπως
παραπλάνησε τόν Ἀδάμ καί τήν Εὔα, ἔτσι μέ παρόμοιους ὕπουλους τρόπους ἀπεμάκρυνε
τούς ἀπογόνους τους ἀπό τόν Δημιουργό τους στρέφοντάς τους πρός ἀνύπαρκτους
ψευδοθεούς.
Ἐκεῖ
ὅμως πού ξέσπασε μέ λυσσασμένη μανία ἦταν ὁ εὐλογημένος λαός τοῦ Θεοῦ, ὁ
Ἰσραήλ. Τό φίδι, θυμωμένο καί ἀδίστακτο, παρακινοῦσε μέ μύριους δόλιους τρόπους
τόν λαό τοῦ Θεοῦ νά πάψει τόν ἀπόλυτο διαχωρισμό του ἀπό τά ἄλλα ἔθνη καί νά
γίνει πιό «κοινωνικός». Νά ἀναγνωρίσει ὅτι δέν εἶναι ὁ μόνος φορέας τῆς
ἀληθινῆς πίστεως καί νά τιμήσει μέ σεβασμό καί λατρεία καί τούς «θεούς» τῶν
εἰδωλολατρῶν.
Νά
παραβιάσει δηλαδή τήν ξεκάθαρη ἐντολή τοῦ Θεοῦ πού ζητοῦσε ἀπό τόν λαό Του νά
ἀποφεύγει τήν ἀνάμειξή του μέ ἄλλους λαούς, γιά νά μή νοθευτεῖ ἡ ἀλήθεια τῆς
πίστεώς του, ἀλήθεια τήν ὁποία τοῦ εἶχαν παραδώσει οἱ Γενάρχες καί Πατέρες του,
οἱ μεγάλοι Πατριάρχες Ἀβραάμ, Ἰσαάκ καί Ἰακώβ.
Κι
εἶναι ἀλήθεια ὅτι πολλές φορές τό πέτυχε. Οἱ Ἑβραῖοι πρόδωσαν τήν ἀγάπη Του καί
«ἐμίγησαν ἐν τοῖς ἔθνεσι καί ἔμαθον τά ἔργα αὐτῶν· καί ἐδούλευσαν τοῖς γλυπτοῖς
αὐτῶν, καί ἐγενήθη αὐτοῖς εἰς σκάνδαλον· καί ἔθυσαν τούς υἱούς αὐτῶν καί τάς
θυγατέρας αὐτῶν τοῖς δαιμονίοις» (Ψάλμ. ρε΄ [105] 35-37).
Σέ
ἐκεῖνες τίς κρίσιμες περιστάσεις οἱ θεόσταλτοι Προφῆτες, διαγγελεῖς τοῦ
θελήματος τοῦ Θεοῦ, ὕψωναν τή φωνή τους μέ πάθος καί κατηγοροῦσαν τόν ἀχάριστο
λαό ὡς πόρνο καί μοιχό. Πόρνο καί μοιχό, διότι διαρκῶς ἐγκατέλειπε τόν ἀληθινό
Θεό καί προσκυνοῦσε τά εἴδωλα τῶν ἄλλων λαῶν. Ἐνῷ ὁ Θεός τόν εἶχε ἐκλέξει κατά
κάποιον τρόπο ὡς σύζυγό του, ἐκεῖνος προδιδε τή συζυγική πίστη καί συνῆπτε
μοιχικές σχέσεις μέ τούς δαιμονικούς «θεούς» τῶν πλανεμένων λαῶν.
Κάποτε
ἡ προγονική κατάρα πού βάραινε πάνω στό γένος τῶν ἀνθρώπων ἀναιρέθηκε. Τό
καταπιεστικό ἔγγραφο τῆς καταδίκης σκίστηκε πάνω στόν Γολγοθᾶ. Τό μαῦρο φίδι
δέχτηκε καίριο χτύπημα στό κεφάλι. Ὡστόσο δέν ἔπαυσε νά ἐπιβουλεύεται τό πλάσμα
τοῦ Θεοῦ. Τοῦ παραχωρήθηκε νά μπεῖ καί στόν νέο παράδεισο, τήν Ἐκκλησία. Καί
ἐδῶ ἔσπειρε ζιζάνια, δημιούργησε πανσπερμία αἱρέσεων, πάντα μέ τόν ἴδιο σκοπό:
νά ἀπομακρύνει τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν Δημιουργό του, τήν πηγή τῆς ζωῆς καί τῆς
εὐτυχίας.
Σήμερα,
μετά ἀπό τόσες χιλιετίες καί ἀναρίθμητες γενιές ἀνθρώπων, τό σατανικό φίδι
σέρνεται καί πάλι προδοτικά μέσα στήν Ἐκκλησία καί σφυρίζει σαγηνευτικά καί
ὕπουλα τόν ἴδιο δολερό του σκοπό. Τό φαρμακερό του τραγούδι χαϊδεύει τά ἀφτιά
τῶν ὀρθόδοξων χριστιανῶν, ἐπαναλαμβάνοντας σέ ὅλους τούς ἤχους καί μέ τίς πιό
γλυκές μελωδίες τό ἴδιο πανάρχαιο ψέμα: «Μήν εἶστε ἀπόλυτοι! Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι
παιδιά τοῦ ἴδιου Θεοῦ εἶναι. Καί οἱ θρησκεῖες τους δέν εἶναι παρά διαφορετικοί
δρόμοι πού ὁδηγοῦν στόν ἴδιο Θεό». «Στό τέλος ὅλων τῶν δρόμων, λένε τά ὄργανά
του, δέν ὑπάρχει οὔτε Χριστός, οὔτε Μωάμεθ, οὔτε Βούδας ἀλλά μόνον ὁ Ἄρρητος»!
Οἱ
ἰδέες αὐτές ἀρχικά διαδόθηκαν στόν δυτικό κόσμο ἀπό τούς γκουρού τοῦ
ἰνδουϊσμοῦ. Ἔλεγε π.χ. πρίν πάνω ἀπό ἕναν αἰῶνα ὁ Σουάμι Βιβεκανάντα στήν
Ἀμερική πού εἶχε πάει: «Ἄν μιά θρησκεία εἶναι ἀληθινή, τότε καί ὅλες οἱ ἄλλες
εἶναι ἀληθινές… Ἐμεῖς οἱ ἰνδουϊστές ὄχι ἁπλῶς ἀνεχόμαστε, ἀλλά ἑνωνόμαστε μέ
κάθε θρησκεία, προσευχόμενοι στό τζαμί τοῦ Μωαμεθανοῦ, λατρεύοντας μπροστά στή
φωτιά τοῦ Ζωροάστρη καί γονατίζοντας στόν σταυρό τοῦ χριστιανοῦ». Σήμερα ἡ ἰδέα
αὐτή ἔχει διεισδύσει ἐπικίνδυνα μέσα σέ ὅλο τόν χριστιανικό κόσμο.
Καί
εἶναι ἀλήθεια πῶς τό σαγηνευτικό τραγοῦδι τοῦ σατανικοῦ φιδιοῦ ἀκούγεται πλέον
εὐχάριστα ἀπό πλήθη ὀρθοδόξων, μάλιστα ἀπό ἡγέτες τους. Καί εἶναι συχνές οἱ
συναντήσεις, οἱ ἐνέργειες, οἱ ἐκδηλώσεις μέ τίς ὁποῖες προπαγανδίζεται καί
προωθεῖται ἡ σατανική ἰδέα. Ἤδη οἱ πρῶτοι ναοί τῆς τερατώδους ψευδοθρησκείας
ἔχουν δημιουργηθεῖ.
Στή
Γερμανία, στήν καρδιά τοῦ Βερολίνου, στήν περιοχή Petriplatz, ἑτοιμάζεται ναός
στόν ὁποῖοι οἱ χριστιανοί, οἱ μουσουλμάνοι καί οἱ Ἑβραῖοι θά μποροῦν νά
προσεύχονται μαζί. Πρόκειται γιά τόν «Οἶκο τοῦ Ἑνός», ὅπως ἔχει ὀνομαστεῖ, καί
θά ἀποτελεῖ μία ἐκκλησία, μία συναγωγή καί ἕνα τζαμί μέσα στό ἴδιο κτήριο.
Τά
ἀρχιτεκτονικά σχέδια ἔχουν ἐγκριθεῖ καί σύντομα ὁ βέβηλος ναός θά εἶναι
ἕτοιμος. Ραβίνοι, ἰμάμηδες καί πάστορες δηλώνουν ἐνθουσιασμένοι ἀπό τό
πρωτοποριακό ἐγχείρημα.
Δυστυχῶς
κάτι ἀνάλογο ἔχει σχεδιαστεῖ καί γιά τόν ὑπό ἀνέγερση ὀρθόδοξο ναό τοῦ ἁγίου
Νικολάου πού εἶχε καταστραφεῖ μαζί μέ τούς δίδυμους πύργους στό λεγόμενο
«σημεῖο μηδέν» τῆς Νέας Ὑόρκης. Οἱ ἀμερικανικές ἀρχές δέν ἔδιναν ἄδεια νά
ξανακτιστεῖ, παρά μόνο ὑπό τόν ὅρο ὅτι στό κτήριο θά ὑπάρχουν χῶροι προσευχῆς
καί γιά ἄλλες θρησκεῖες.
Ἔτσι,
μέ τό πρόσχημα τῆς ἀγάπης προδίδεται ἡ ἀλήθεια. Ὁ Χριστός γίνεται ἕνας ἀπό τούς
πολλούς «σωτῆρες». Ἡ ἀποστολοπαράδοτη παρακαταθήκη ὅτι «οὔκ ἐστιν ἐν ἄλλῳ
οὐδενί ἡ σωτηρία» (Πράξ. δ΄ 12), ὅτι ὁ μόνος ἀληθινός Θεός καί Σωτῆρας τοῦ
κόσμου εἶναι ὁ Χριστός, καταπατεῖται καί εὐτελίζεται ἀδιάντροπα. Ἡ αὐστηρή
ἀποστολική παραγγελία «τίς κοινωνία φωτί πρός σκότος;
τίς
δέ συμφώνησις Χριστῷ πρός Βελίαλ;» (Β΄ Κόρ. στ΄14, 15) (ποιά ἐπικοινωνία
ὑπάρχει ἀνάμεσα στό φῶς καί τό σκοτάδι; Καί ποιά συμφωνία μπορεῖ νά γίνει
μεταξύ του Χριστοῦ καί τοῦ σατανᾶ;) παραβιάζεται ἐν ψυχρῷ. Νέα προδοσία
συντελεῖται στόν πανάγιο χῶρο τῆς ἀμωμήτου πίστεως.
Καί
τό καίριο, τό ἀδυσώπητο ἐρώτημα εἶναι τοῦτο: Οἱ πρωτοστατοῦντες σ’ αὐτές τίς
κινήσεις ἡγέτες τῆς Ἐκκλησίας δέν προβληματίζονται καθόλου; Δέν βάζουν κάποιο
ἐρωτηματικό στίς ἀντιλήψεις τους; Δέν συλλογίζονται ὅτι καί ἡ «ἐνδοχριστιανική»
καί ἡ «πανθρησκειακή» ἑνότητα πού προωθοῦν μπορεῖ νά ἑτοιμάζει τό ἔδαφος γιά τή
μεγάλη ἀπάτη τῶν αἰώνων, τήν ψευδένωση τῶν καιρῶν τῆς ἀποστασίας καί τοῦ
Ἀντιχρίστου;
Ποῦ
στηρίζουν τόν ἐκστατικό ἐνθουσιασμό τους; Τά ὁλοφάνερα «σημεῖα τῶν καιρῶν» δέν
τά βλέπουν; Δέν ἀντιλαμβάνονται ὅτι ὁ κόσμος μας ὁδηγεῖται σέ ὁλοκληρωτισμό μέ
μία παγκόσμια κυβέρνηση καί μία παγκόσμια θρησκεία; Τί πρέπει νά συμβεῖ γιά νά
συνέλθουν;
Ἀνεξάρτητα
ὅμως ἀπό τή στάση τῶν ἄλλων, ὅποιοι κι ἄν εἶναι αὐτοί, ὀρθώνεται μπροστά μας,
μπροστά στά μάτια μας, τῶν ὀρθόδοξων πιστῶν, ἡ ὥρα τοῦ χρέους. Τί θά κάνουμε;
Ἴσως κάποια στιγμή τά πράγματα ὁδηγηθοῦν πέρα ἀπό κάθε ἀνεκτό ὅριο. Σέ ἐκείνην
τήν κρίσιμη καμπή πόσοι ἀπό μᾶς εἴμαστε ἀποφασισμένοι νά μείνουμε πιστοί καί
ἀμετακίνητοι; Ἴσως χαρακτηριστοῦμε μισαλλόδοξοι, φανατικοί, ἐχθροί τοῦ κοινοῦ
καλοῦ καί τῆς τάξεως.
Ἴσως
δεχθοῦμε ὕβρεις, εἰρωνεῖες, ἀφορισμούς, ἀναθέματα…
Σ’
αὐτήν τήν πειρασμική ὥρα θά ἀποκτήσουν καίρια γιά μᾶς σημασία τά λόγια τοῦ
μεγάλου Ρώσου ποιητῆ Πούσκιν: «Στόν αἰῶνα τῆς ἀθλιότητας, παντοῦ σ’ ὅλες τίς
τάξεις, ὁ ἄνθρωπος εἶναι τύραννος, δεσμώτης ἤ προδότης».
Ναί!
Μόνον αὐτές οἱ τρεῖς ἐπιλογές ὑπάρχουν. Ἤ τύραννοι μέ τούς τυράννους, ἤ
δεσμῶτες στή φυλακή, ἤ προδότες τῆς ἀλήθειας τοῦ Χριστοῦ μας. Λοιπόν, ἄς ποῦμε
ναί στά δεσμά καί στό θάνατο γιά νά μείνουμε ἑνωμένοι μέ τή ζωή, τόν Χριστό, τό
Α καί τό Ω τοῦ σύμπαντος κόσμου.
Μποζοβίτη
Σταύρου,θεολόγου – συγγραφέως
