ΑΝ ΒΙΑΖΕΣΑΙ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ, ΑΡΧΙΣΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ. ΕΙΝΑΙ Ο ΣΥΝΤΟΜΟΤΕΡΟΣ ΔΡΟΜΟΣ.

Τετάρτη 7 Μαΐου 2014

Η ΓΙΑΓΙΑ ΚΑΙ Ο ΧΑΡΟΝΤΑΣ

Μια φορά ήταν μια γριά και κάθε πρωΐ έβγαινε στο δάσος και μάζευε ξύλα για τη φωτιά της και χορταράκια, για να φάει. Καθώς εγύριζε μια μέρα φορτωμένη στον ώμο τα ξύλα και στην ποδιά της τα χόρτα, στο δρόμο συναντάει τον χάροντα.

-Γεια και χαρά σου, χάροντα, του λέει, για ποιόν με το καλό;
-Για του λόγου σου θειά, της λέει ο χάροντας.
Άντε, ετοιμάσου να σε πάρω.
-Τώρα, του λέει, να πάω σπίτι να ξεφορτωθώ και να ετοιμασθώ. Και για νάχω καλό ρώτημα, σαν πως θέλεις να ετοιμασθώ;
- Όπως θέλεις εσύ, απαντάει ο χάροντας.

Τότε η γριά πηγαίνει στο σπίτι, ανάβει το τζάκι και βάζει να βράσει τα χόρτα. Ύστερα έπιασε να ζυμώσει ψωμιά, έφτιαξε και κουλούρια για συγχώρεση.
Ύστερα έστρωσε τραπέζι και περίμενε να ψηθούν τα ψωμιά.
Τότε παρουσιάσθηκε o χάροντας και τη ρωτάει:

-Ε, ετοιμάστηκες θειά;
-Περιμένω γιέ μου να βράσουν τα χόρτα, να ξεφουρνίσω το ψωμί και να φάμε. Δεν κάθεσαι και του λόγου σου να φας μαζί μου;
-Μα δεν μ' έχεις κακία θειά, που θα σου πάρω την ψυχή;
-Μπα, γιατί να σού ΄χω κακία. Όπου την πας την ψυχή μου, θάρχομαι κι εγώ μαζί.
-Και το κορμάκι σου, που θα τα ‘φήσεις εδώ; ξαναρωτάει ο χάροντας.
- Ε, αυτό είναι δική μου υπόθεση, απαντάει η γριά. Εγώ θα το παραδώσω στον Θεό και θα μου το φυλάει. Είδες πού βάζομε σταυρό πάνω απ' τα μνήματα;


Απάνω στην ώρα έβρασαν και τα χόρτα, μύρισε και το ψωμί στο φούρνο και η γριά κατέβασε το φαΐ, ξεφούρνισε κι έβαλε στο τραπέζι δυό πιάτα χόρτα και κάμποσες φέτες ψωμί.

Ο χάροντας όμως φαίνονταν στενοχωρημένος και δεν ήθελε να φάει.
- Δεν μου κάνει κέφι να παίρνω ανθρώπους, πού δεν κλαίνε, λέει στη γριά.
- Και δεν μου λες κι εμένα το λόγο; λέει η γριά. Τι σημασία έχει αν κλαίνε ή όχι; 

- Όταν κλαίνε και θρηνούνε, μόνο τότε είναι δικοί μου και τους πάω στην κόλαση. Όταν είναι ευχαριστημένοι και ήσυχοι, μου τους παίρνει o Θεός και τους πάει ίσια στον Παράδεισο.
-Γι' αυτό κι έχεις κακό όνομα, του λέει η γριά. Φάε λίγο να ζεσταθεί η ψυχή σου, να κάνεις το σταυρό σου, μήπως και πάψεις να κολάζεις τον κόσμο.

Τότε o χάροντας έσκασε απ' το κακό του, πετιέται επάνω και φεύγει λέγοντας.
- Εσένα έτσι κι έτσι χαμένη σ' έχω. Τι κάθομαι και χασομερώ μαζί σου.
Έτσι έφυγε o χάροντας κι η γριά ζει ακόμα και ποιος ξέρει πόσο ακόμα θα ζει και θα 'ναι και ευχαριστημένη και καλόγνωμη.

Σάββατο 3 Μαΐου 2014

ΠΡΟΒΕΣ ΣΦΡΑΓΙΣΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΣΟΥΗΔΙΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΠΑΛΑΜΗ

Μια νέα μέθοδος πληρωμών δοκιμάζεται σε 15 καταστήματα στο Λουντ της Σουηδίας, δίνοντας τη δυνατότητα σε 1.600 εθελοντές να πραγματοποιούν συναλλαγές χρησιμοποιώντας την παλάμη τους σαν ηλεκτρονικό πορτοφόλι.

Αναπτυγμένη από ερευνητές του πανεπιστημίου της πόλης, η τεχνολογία μπορεί να ταυτοποιεί κάθε εθελοντή από το μοναδικό σχήμα που δημιουργούν οι φλέβες στο χέρι του. Έτσι, σε κάθε συναλλαγή, ο χρήστης τοποθετεί το χέρι του πάνω από το ειδικό τερματικό στο κατάστημα, για να αναγνωρισθεί η ταυτότητά του. Στη συνέχεια, το μόνο που χρειάζεται να κάνει είναι να πληκτρολογήσει το PIN, ώστε να επικυρώσει την πληρωμή. 
Οι ερευνητές έχουν ιδρύσει την Quixter, μια start-up για την εμπορική αξιοποίηση της τεχνολογίας, η οποία υποστηρίζουν πως υπόσχεται ταχύτητα και ασφάλεια, χωρίς μάλιστα να χρειάζεται να έχει κανείς μαζί του τίποτε άλλο πέρα από το… χέρι του για τις καθημερινές του πληρωμές. Μάλιστα, το ίδιο απλή και γρήγορη είναι και η εγγραφή στην υπηρεσία, κατά την οποία ο εθελοντής ουσιαστικά καταχωρίζει στον τραπεζικό του λογαριασμό ένα ψηφιακό αντίγραφο του σχήματος που δημιουργούν οι φλέβες στην παλάμη του.

Αυτοί ήταν οι λόγοι που κατάφεραν να πείσουν τα 15 καταστήματα γύρω από την πανεπιστημιούπολη να εγκαταστήσουν τα τερματικά και, ακόμη σημαντικότερο, τις τράπεζες να συμμετάσχουν στη δοκιμή. Οι ίδιοι υποστηρίζουν πως η πρόβα τζενεράλε της τεχνολογίας θα ολοκληρωθεί χωρίς προβλήματα, ώστε να επεκτείνουν τη χρήση της.

Καθώς το σχήμα που δημιουργούν οι φλέβες στην παλάμη είναι μοναδικό σε κάθε άνθρωπο, το συγκεκριμένο βιομετρικό δεδομένο έχει χρησιμοποιηθεί και παλιότερα σε τεχνολογίες ταυτοποίησης – για παράδειγμα, σε σαρωτές σε υπολογιστές, οι οποίοι με αυτό τον τρόπο «ξεκλειδώνουν»  τα μηχανήματα στους νόμιμους χρήστες. Ωστόσο, είναι πρώτη φορά που αυτή η ιδέα εφαρμόζεται σε μια υπηρεσία ηλεκτρονικών πληρωμών.

Πέμπτη 10 Απριλίου 2014

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΟΣ– ΠΟΤΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΡΘΙΟΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ;

Κάθε Ορθόδοξη Χριστιανική Οικογένεια, και γενικότερα κάθε πιστός, πρέπει να εκκλησιάζεται και να συμμετέχει ενσυνείδητα, και όχι τυπολατρικά, στην λατρευτική ζωή της Εκκλησίας.

Κάποτε, οι Χριστιανοί ρώτησαν τον Άγιο Ιωάννη της Κλίμακος: Πότε καταλαβαίνουμε ότι η ψυχή είναι άρρωστη; Εκείνος απάντησε: Όταν ο άνθρωπος δεν θέλει να εκκλησιάζεται.

Είναι δηλαδή σαν να έχουμε δικά μας αγαπημένα πρόσωπα που τα αγαπάμε και μας αγαπούν, και όταν τα βλέπουμε στο δρόμο, ούτε τα χαιρετούμε αλλά και ούτε πάμε σπίτι τους να τα επισκεφθούμε. Τι είδους αγάπη είναι αυτή;

Στις Εκκλησίες μας, η Κυριακάτικη Λατρεία αρχίζει με τον Όρθρο, ο οποίος διαρκεί 1:20 ώρα περίπου. Αμέσως μετά ξεκινά η Θεία Λειτουργία με την εκφώνηση του Ιερέα «Ευλογημένη η βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, νυν και αει και εις τους αιώνας των αιώνων, Αμήν». Την στιγμή αυτή όλοι οι πιστοί πρέπει να είναι όρθιοι. Μετά μπορούμε αν θέλουμε να καθίσουμε. Καλό θα ήταν αν δεν ξέρουμε πότε να σηκωνόμαστε και πότε να καθόμαστε, να παρακολουθούμε τους συμπροσευχούμενούς αδελφούς μας. Σε συντομία, πρέπει να είμαστε όρθιοι στα εξής σημεία του Όρθρου και της Θείας Λειτουργίας:

- Όταν διαβάζεται ο Εξάψαλμος

- Όταν ο Ιερέας διαβάζει το Ευαγγέλιο του Όρθρου και εν συνεχεία βγαίνει να το προσκυνήσουμε

- Στον ύμνο της Παναγίας «Την τιμιωτέραν των Χερουβείμ…»

- Κατά τη Δοξολογία

- Στο «Ευλογημένη η Βασιλεία»…

- Κατά τη Μικρή Είσοδο του Ευαγγελίου από τον Ιερέα

- Κατά το Ευαγγέλιο

- Κατά την Μεγάλη Είσοδο στην οποία ο Ιερέας μεταφέρει τα Τίμια Δώρα

- Κάθε φορά που ο Ιερέας δίνει την ειρήνη του Χριστού και την ευλογία με το «Ειρήνη πάσι» ή μας θυμιατίζει

- Κατά την πιο λεπτή στιγμή της Θείας Λειτουργίας που κατεβαίνει το Άγιο Πνεύμα για να καθαγιάσει τα Τίμια Δώρα, προσφωνώντας εκ του ιερέως «Τα Σα εκ των Σων, Σοι
προσφέρομεν…»

- Όταν ακούμε από τον Ιερέα το «Πρόσχωμεν. Τα Άγια τοις αγίοις» όπου υψώνεται ο Αμνός (Χριστός)

- Κατά την απαγγελία του Συμβόλου της Πίστεως «Πιστεύω…»

- Κατά την απαγγελία της Κυριακής Προσευχής «Πάτερ ημών..»

- Στο «Μετά φόβου Θεού, πίστεως, και αγάπης προσέλθετε» διότι τούτη την στιγμή προσφέρεται το Σώμα και το Αίμα του Χριστού για να μεταλάβουμε, και

- Στην Απόλυση της Θείας Λειτουργίας που κάνει ο Ιερέας με το «Δι’ευχών των Αγίων Πατέρων ημών..».

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ: Η ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ΠΑΓΙΔΑ ΣΤΟΝ ΕΡΗΜΙΤΗ


Ένας Ερημίτης που ασκήτευε στην έρημο του Ιορδάνου, είχε χρόνια πολλά να πειραχτεί από το διάβολο.
Αυτό του είχε δώσει θάρρος κι έλεγε συχνά πώς ο εχθρός δεν τολμούσε να πειράξει τους αγωνιστάς, πήγαινε μόνο στους αμελείς και οκνηρούς. Κάποτε παρουσιάστηκε μπροστά του ο διάβολος και του παραπονέθηκε.
-Τι σου έχω κάνει, Αββά, και μ΄ εξευτελίζεις έτσι. Μήπως ποτέ σ΄ επείραξα;
-Φύγε από δω, πονηρό πνεύμα φώναξε άφοβα ο Ερημίτης, και σήκωσε το ραβδί του να τον χτυπήσει. Δεν έχεις δικαίωμα να πειράζεις τους δούλους του Χριστού. Πήγαινε σ΄ εκείνους, που με την απροσεξία τους σε προσκαλούν.

- Έτσι, λοιπόν, νομίζεις έκανε ο διάβολος με κακία. Δε θα βρω, λες ευκαιρία να σε ρίξω στα σαράντα χρόνια, που έχεις να ζήσης ακόμη;
Βέβαιος τώρα πως το δόλωμά είχε κι’ όλας πετύχει, έγινε άφαντος, αφήνοντας στον αέρα ένα γέλιο ανατριχιαστικό. Από την ίδια στιγμή λοιπόν, άρχισαν να συγχύζονται οι λογισμοί του Ερημίτη.
-Σαράντα χρόνια ζωή ακόμη! Ω, είναι παρά πολλά! μονολογούσε διαρκώς.
Κι’ ύστερα από λίγο:
-Δεν πηγαίνω στον κόσμο να ιδώ λίγο τους συγγενείς μου; Ας δώσω και μία μικρή ξεκούραση στο βασανισμένο μου κορμί. Όταν γυρίσω, συνεχίζω την άσκηση. Έχω καιρό μπροστά μου. Σαράντα χρόνια ζωή!
Πήρε την απόφαση κι ένα πρωινό ξεκίνησε με το ραβδί στο χέρι για την πολιτεία. Μα ο φιλάνθρωπος Θεός λυπήθηκε τόσων χρόνων κόπους κι έστειλε τον άγγελό του να τον εμποδίσει.
-Πού πας, Αββά; ρώτησε ο Αγγελος, φράζοντας του το δρόμο.
-Στην πόλη, βιάστηκε να πει ο Ερημίτης.
-Ευλογημένε άνθρωπε, τώρα στο τέλος της ζωής σου άφησες να σε ξεγελάσει ο πονηρός; Βιάσου να γυρίσεις στην καλύβα σου και κλαύσε την ανοησία σου, προτού να είναι πιά πολύ αργά για σένα.

Ντροπιασμένος για το παθημά του, ο γέρο-ερημίτης, γύρισε πίσω στο κελλί του κι ύστερα από τρεις μέρες πέθανε.

Δευτέρα 7 Απριλίου 2014

ΤΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ


Παραμονή εκλογών, βρίσκομαι στο Αεροδρόμιο- η ώρα τρεις μετά τα μεσάνυχτα. Στις τρεις και μισή πάω για επιβίβαση. Κόσμος πολύς. Στο ταξί μπήκε ένα παλικάρι.
-Καλημέρα! Πειραιά, παρακαλώ.
-Λεβέντη μου, στον ουρανό σε γύρευα, στη γη βρέθηκες!
-Γιατί το λέτε αυτό;
-Καλύτερη διαδρομή δεν θα μπορούσε να μου τύχει! Στον Πειραιά μένω και εγώ!
-Α, ωραία! Σε πάω στο σπίτι σου, ε;
-Ακριβώς. Είμαι άυπνη δεκαπέντε ώρες νομίζω πως έχω κι εγώ δικαίωμα ξεκούρασης και ύπνου.
-Δεκαπέντε ώρες οδηγείτε;
-Όχι, δεκαπέντε ώρες είμαι μέσα στο ταξί.
-Πώς αντέχεις τόσες ώρες; Και δεν φοβάσαι τη νύχτα;
-Όταν έχεις δυνατή πίστη στον Θεό, δεν φοβάσαι τίποτε, νιώθεις ασφαλής.
-Έχεις δίκιο, βλέπω και τις εικόνες σου, ακούς και τον σταθμό της Εκκλησίας. Τα λόγια σου εκπέμπουν σιγουριά. Πράγματι, έχεις τον Θεό δίπλα σου! Χαίρομαι, όταν ακούω και βλέπω ανθρώπους, που πιστεύουν δυνατά, όπως και εσύ. Δεν ήταν τυχαίο που μπήκα στο ταξί σου, ήταν θέλημα Θεού. Πιστεύεις στα θαύματα;
-Και βέβαια πιστεύω.
-Θέλεις να σου πω ένα θαύμα, που έγινε στην οικογένειά μου;
-Με μεγάλη μου χαρά!
-Εργάζομαι στο Ισραήλ, στην Ελληνική Πρεσβεία Είμαι κοντά στον Πανάγιο Τάφο του Χριστού και τώρα ήρθα, για να ψηφίσω.
-Το θαύμα περιμένω να ακούσω.
-Μη βιάζεσαι, θα στα πω όλα από την αρχή• άλλωστε έχουμε δρόμο να κάνουμε.
-Συγγνώμη.
-Αυτό το ταξίδι ήταν και μία ευκαιρία να δω και τη μητέρα μου και ύστερα να πάω Κύπρο, να δω την οικογένειά μου.
-Τώρα με μπέρδεψες.
Εδώ γέλασε.
-Έχεις δίκιο, είμαι παντρεμένος με Κύπρια, έχουμε δυο παιδιά- το δεύτερο παιδί μου δεν το έχω δει ακόμη, αύριο σαραντίζει. Είναι κοριτσάκι- δεν μπόρεσα να είμαι στην γέννησή του δίπλα στη γυναίκα μου και καταλαβαίνεις την αγωνία μου.
-Εγώ καταλαβαίνω την αγωνία σου- τη δική μου αγωνία δεν καταλαβαίνεις εσύ.
Εδώ γελάσαμε και οι δύο.
-Ε, θα σε παιδέψω λίγο, Πειραιωτάκι, δεν θα στο πω μπαμ και κάτω. Που λες, έχει πεθάνει ο πατέρας μου και η μητέρα μου μένει μόνη. Δεν της είπα πως θα έρθω, θα της κάνω έκπληξη.
-Ωραία έκπληξη μέσα στα άγρια μεσάνυχτα! Άντε, πάμε παρακάτω.
-Αύριο θα πάω να ψηφίσω και το βράδυ πετάω για Κύπρο. Άμα μπορείς, έλα να με πας στο Αεροδρόμιο.
-Βρε τον άνθρωπο, δεν έχει τον Θεό του! Θα μου βγάλει την ψυχή, μέχρι να μου πει το θαύμα!
-Άντε, τώρα θα σου πω το θαύμα, φθάνει το παίδεμα. Μπορώ να καπνίσω;
-Έλα μπροστά να καπνίσεις, πίσω δεν το επιτρέπω.
Ήρθε δίπλα μου.
-Θα μου πεις πώς σε λένε;
-Νίκο.
-Ωραία! Εμένα Ράνια.
-Χαίρω πολύ.
-Λοιπόν, Νίκο, θα περιμένω πολύ ακόμη;
Ξεκαρδίστηκε στα γέλια.
-Ψυχοβγάλτης είμαι, ε;
-Αν είσαι...!
-Περίμενε, θα ανάψω τσιγάρο και θα σου πω. Λοιπόν, Ράνια, η κουνιάδα μου δεν μπορούσε να κάνει παιδί. Πήγε σε πολλούς γιατρούς στην Κύπρο, ήρθε στην Ελλάδα, πήγε Λονδίνο, Αγγλία- όμως όλοι της είπαν ένα μεγάλο όχι δεν μπορείς να γεννήσεις παιδί. Ωστόσο είχε φτάσει σαράντα ετών. Οι προσευχές και τα τάματα αμέτρητα. Ώσπου ο καλός Θεός τη λυπήθηκε. Στα σαράντα της έμεινε έγκυος. Καταλαβαίνεις τη χαρά μας. Την προσέχαμε όλοι σαν να ήταν κάτι πολύτιμο. Μη βήξει, μη φτερνιστεί, μην κατέβει μόνη της σκαλιά, τι θα φάει- την είχαμε μη στάξει και μη βρέξει! Ώσπου ήρθε η ώρα να γεννήσει και ήμασταν όλοι κοντά της.
Στο σαλόνι που περιμέναμε έρχεται μια νοσοκόμα με έναν άγγελο στα χέρια. Ήταν τόσο όμορφο μωρό, που ομορφότερο δεν είχα ξαναδεί. Ο γιος μου δεν ήταν τόσο ωραίος, όταν μου τον έφεραν να τον δω. Την επομένη ημέρα όμως μας ήρθε η δυσάρεστη είδηση. Ο γιατρός κάλεσε τον μπατζανάκη μου στο γραφείο το και του είπε πως το παιδί γεννήθηκε με ένα νεφρό και απ' αυτό το μισό ήταν χαλασμένο. Έπρεπε να αρχίσει αιμοκάθαρση. Η είδηση μας ήρθε κεραυνός στο κεφάλι!
Το τρέξαμε όπου μπορείς να φανταστείς• σ' όποιον γιατρό μάς έλεγαν, εμείς τρέχαμε. Πήγαμε στο εξωτερικό, πήγαμε παντού, δεν μπορούσε να γίνει τίποτε. Οι προσευχές νύχτα-μέρα δεν σταματούσαν. Όταν το παιδί έφτασε δύο ετών, η κουνιάδα μου είδε ένα όνειρο. Μη με ρωτήσεις τι. Δεν έχω καταλάβει καλά. Μου ζήτησε να έρθει στους Αγίους Τόπους, να προσκυνήσει.
Πράγματι ήρθε μαζί με το παιδί. Την έστειλα με μια ξεναγό να προσκυνήσει στον Πανάγιο Τάφο. Τι έγινε εκεί; Άκου τι μου είπαν. Όταν μπήκαν μέσα στην Εκκλησία, το μωρό έκλαιγε συνέχεια. Της λέει μια κυρία: «Γιατί κλαίει έτσι το παιδί σας;» -«Είναι άρρωστο», της απάντησε η κουνιάδα μου. Και τότε η κυρία της είπε: «-Βάλτε το παιδί σας πάνω στον Πανάγιο Τάφο και θα σταματήσει το κλάμα!»
Η κουνιάδα μου το ξάπλωσε πάνω στον Πανάγιο Τάφο. Όμως το παιδί σφάδαζε στο κλάμα. Εκείνη στεκόταν σα μαρμαρωμένη, δεν μπορούσε να κάνει ούτε μπρος ούτε πίσω. Το παιδί είχε αρχίσει να μελανιάζει* κάποια στιγμή κατάφερε και το πήρε στην αγκαλιά της. Όμως δεν μπορούσε να αναπνεύσει και το πήγαν εσπευσμένα στο νοσοκομείο. Εκεί του έβαλαν οξυγόνο. Την ίδια μέρα έφυγε για την Κύπρο.
Την επομένη το παιδί έπρεπε να πάει για αιμοκάθαρση. Εκεί, στα Ιεροσόλυμα, έχω γνωριστεί με έναν καλόγερο ασκητή, που όλο μου μιλάει για θαύματα. Όταν έφυγε η κουνιάδα μου, πήγα και τον συνάντησα και άρχισε πάλι να μου μιλάει για τον Θεό και για τα θαύματα, ώσπου ξαφνικά τον ακούω να λέει: «Πω, πω! Τι χειρουργείο ήταν αυτό! Το παιδί σφάδαζε στο κλάμα από τους πόνους!» «-Ποιο παιδί, γέροντα;» «-Το ανιψάκι σου, βρε! μου απάντησε. Άγγελοι το χειρούργησαν και του έβαλαν δύο γερά νεφρά!!!» «Α, ο γέροντας τρελάθηκε», είπα μέσα μου, «και όλα τα θαύματα που μου λέει φαντασίες του είναι». Όταν σηκώθηκα να φύγω, με χτύπησε στην πλάτη και μου είπε: «-Άντε, θα κάνεις και κόρη!»
Έφυγα λυπημένος, με τη βεβαιότητα ότι ο γέροντας είχε χάσει τα μυαλά του εκεί στην ερημιά και στη μοναξιά του. Μπήκα στο αυτοκίνητο μου να πάω στην Πρεσβεία, όταν χτύπησε το κινητό μου. Ήταν η γυναίκα μου. Μου μιλούσε και έκλαιγε- δεν μπορούσα να καταλάβω τι έλεγε, μόνο μια φράση ξεχώρισα: «-Νίκο, το παιδί μας είναι καλά!» Προσπάθησα να την ηρεμήσω, για να καταλάβω τι μου λέει. Και μου είπε τα ίδια λόγια του γέροντα: «-Το παιδί μας έχει δύο γερά νεφρά!»
Έπαθα σοκ! Γύρισα πίσω και πήγα στον γέροντα. Το μυαλό μου μπερδεμένο, οι σκέψεις μου άτακτες, πετούσαν εδώ και εκεί. Έφτασα στον γέροντα και για πρώτη φορά γονάτισα μπροστά του και του φιλούσα τα χέρια. «-Είσαι άγιος!» ψιθύρισα «-Παιδί μου, μην το ξαναπείς αυτό. Άγιος είναι μόνο ο Θεός!»
Σε μια εβδομάδα μου ήρθε η επόμενη ευχάριστη είδηση. Η γυναίκα μου ήταν έγκυος. Με το: «Νίκο, αγάπη μου», που μου είπε, θυμήθηκα τα λόγια του γέροντα. «- Μη πεις τίποτα άλλο. Είσαι έγκυος!» «-Ναι, πού το ξέρεις;» «-Μου το είπε ο καλόγερος, ο φίλος μου, και είναι κοριτσάκι!»
Από το θαύμα που έγινε στο ανιψάκι μου πίστεψα πολύ βαθιά στον Θεό. Κανείς και για τίποτε αυτή την πίστη δε θα την κλονίσει. Αν κάποτε αποφασίσεις να έρθεις στα Ιεροσόλυμα, θα χαρώ να έρθεις να με βρεις, θα με ζητήσεις στην Πρεσβεία. Θα πεις θέλω το Νίκο τον Πειραιώτη.
Ωστόσο έχουμε φτάσει στον Πειραιά- εγώ δεν μπορώ να αρθρώσω λέξη, αλλά ούτε και να κατέβω να βγάλω τη βαλίτσα του Νίκου από το πορτ-μπαγκάζ.

Πηγή: ΒΙΒΛ. ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΑ ΤΕΙΧΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ . ΠΟΡΦΥΡΙΑ ΜΟΝΑΧΗ

Τετάρτη 19 Μαρτίου 2014

Ο Π. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΙΣΛΑΜΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ ΣΤΗΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΧΟΛΗ Α.Π.Θ.

Απόσπασμα από τήν συνέντευξη ποὺ παραχώρησε ὁ ὁμότιμος καθηγητὴς Πατρολογίας π. Θεόδωρος Ζήσης σχετικό μὲ τὴν ἀποφασισθεῖσα ἀπὸ τὴν πλεινότητα τῶν καθηγητῶν ἵδρυση Τμήματος Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν στὴν Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ ΑΠΘ, μὲ σημαντικὲς ἀναφορὲς στὴν παναίρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ ἐντὸς καὶ ἐκτός τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν καὶ σὲ ἄλλα κρίσιμα θεολογικὰ θέματα.



Η ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΛΑΜΠΡΟΥ ΣΙΑΣΟΥ ΠΕΡΙ ΙΣΛΑΜΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ!!!

Ἡ εἰσήγηση ποὺ ἐκφώνησε ὁ καθηγητὴς κ. Σιάσος Λάμπρος κατὰ τὴν συνέλευση τοῦ Θεολογικοῦ Τμήματος τοῦ ΑΠΘ ποὺ πραγματοποιήθηκε τὴν Παρασκευὴ 7 Μαρτίου καὶ ἀφοροῦσε τὴν δημιουργία Ἰσλαμικοῦ Τμήματος Σπουδῶν στὴν Θεολογικὴ Σχολή.

Από την εισήγηση του κ. Λ. Σιάσου, μαθαίνουμε ότι οι Σεβ. Αλεξανδρουπόλεως και Δημητριάδος είναι οι Μητροπολίτες που επεμβαίνουν αντικανονικά στα όρια άλλης Μητροπόλεως -τουτέστιν της Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης- για να συσταθεί Τμήμα Ισλαμικών Σπουδών.
Από την εισήγηση μαθαίνουμε επίσης τον πρωταγωνιστικό ρόλο που διαδραμάτισε ο γνωστός για το μεταπατερικό του φρόνημα και το Διαθρησκειακό του ήθος Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Παιδείας κ. Γ. Καλαντζής. 

ΤΙ ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΕΙ Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΤΟΥ Α.Π.Θ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΣΕΛΕΓΓΙΔΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΤΜΗΜΑ ΙΣΛΑΜΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ ΣΤΗ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΧΟΛΗ

«θα γίνουμε καταγέλαστοι στο διεθνές επιστημονικό κοινό…!»

Ένας περίεργος θόρυβος (με ενδείξεις πολιτικής παρέμβασης, ενδεχομένως και σιωπηρής συμφωνίας με την Τουρκία) έχει ξεκινήσει από κάποιους κύκλους τις τελευταίες εβδομάδες στη Θεσσαλονίκη σχετικά με το ενδεχόμενο οι ισλαμικές σπουδές να εισαχθούν σε κάποια ή κάποιες θεολογικές σχολές στην Ελλάδα. Όλα αυτά τη στιγμή που οι γείτονες Τούρκοι κρατάνε επί δεκαετίες κλειστή τη Χάλκη και τον τελευταίο καιρό, με δηλώσεις του ίδιου του Ερντογάν, θέτουν ανοιχτά θέμα μετατροπής της Αγίας Σοφίας σε τζαμί. Στις 18 Φεβρουαρίου πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη μια εκδήλωση με θέμα «ισλαμικές σπουδές στη θεολογική πραγματική ανάγκη ή πολιτικός σχεδιασμός παίγνιο»; Κάποιες εβδομάδες νωρίτερα, και πιο συγκεκριμένα στις 28 Ιανουαρίου 2014 στη μηνιαία σύναξη των εφημερίων της Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης δημοσιοποιήθηκε ένα ψήφισμα των ιερέων της μητρόπολης οι οποίοι εξέφρασαν την αντίθεσή τους στο θέμα. 
Η «δημοκρατία» επικοινώνησε με τον καθηγητή στη Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ Δημήτρη Τσελεγγίδη, ο οποίος συμμετείχε ως ομιλητής στην παραπάνω συζήτηση και παρακολουθεί στενά το ζήτημα. Ο κ. Τσελεγγίδης αναφέρθηκε αρχικά στο πώς ξεκίνησε η υπόθεση, λέγοντας: «Το πρόβλημα ανακινήθηκε από την ίδια την Πολιτεία, δηλαδή το υπουργείο Παιδείας, το οποίο έστειλε σχετικό έγγραφο στις θεολογικές σχολές. Ομως σε αυτό το κάλεσμα δεν ανταποκρίθηκαν το Πανεπιστήμιο των Αθηνών ούτε η δική μας κοσμητεία. Ανταποκρίθηκε μόνο το Τμήμα Θεολογίας. Το αίτημα ήταν να δημιουργηθεί ένα Τμήμα Μουσουλμανικών Σπουδών, το οποίο θα ήταν τετραετούς φοιτήσεως και θα οδηγούσε σε ξεχωριστό πτυχίο, κάτω από τη σκέπη του δικού μας τμήματος. Ο σκοπός αυτού του τμήματος ήταν να καταρτίσει θεολογικώς τους μουσουλμάνους διδασκάλους του μαθήματος των θρησκευτικών στην Πρωτοβάθμια και τη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση για τις ανάγκες της μειονότητας στη Θράκη. Το ερώτημα που προέκυψε, όμως, ήταν ποιοι θα διδάξουν, αφού τα μαθήματα θα γίνονταν σε μουσουλμάνους. Το υπουργείο Παιδείας έδωσε σε αυτό το αίτημα έναν εθνικό χαρακτήρα. Αυτό ήταν το περιτύλιγμα του πράγματος, του οποίου το περιεχόμενο δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς. Αυτό, όμως, ενέχει κάποια ουσιαστικά προβλήματα. Το ένα είναι, πώς μπορούσαμε εμείς να υποστηρίξουμε μουσουλμανικές σπουδές; Και εννοώ επιστημονικώς. Το δικό μου λοιπόν επιχείρημα, και όχι μόνο, είναι ότι εμείς είμαστε μια ορθόδοξη Θεολογική Σχολή και η επιστημονική μας κατάρτιση γίνεται με βάση την Αγία Γραφή και τη διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας μας, άρα δεν είμαστε σε θέση εμείς επιστημονικά να τους δώσουμε την ταυτότητα αυτή. Το Κοράνιο δέχεται πως ο Χριστός είναι άνθρωπος και ένας προφήτης κατώτερος του Μωάμεθ! Υπάρχουν λοιπόν εδώ προβλήματα και τεχνικά, αλλά και συνειδήσεως. Γι’ αυτό πρότεινα στη συγκεκριμένη περίπτωση το εξής. Το Πανεπιστήμιο Αθηνών έχει Τμήμα Τουρκικών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών, το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας έχει ανάλογο τμήμα, όπως και το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. Γιατί λοιπόν θα έπρεπε να έρθει στη Θεσσαλονίκη η Σχολή, σε μια πόλη στην οποία δεν υπάρχει μειονότητα; Δεν υπάρχει σε καμία Θεολογική Σχολή στην Ευρώπη τέτοιο πρόγραμμα σπουδών, εισαγωγική κατεύθυνση μουσουλμανικών σπουδών, που να δίνει τέτοιο πτυχίο. Ούτε καν στο Ισραήλ όπου υπάρχει σημαντική μουσουλμανική κοινότητα». Στην ερώτηση της «δημοκρατίας» γιατί ορισμένοι επιμένουν για τη Θεσσαλονίκη, ο κ. Τσελεγγίδης απάντησε:
«Ειλικρινά δεν μπορώ να σας πω, γιατί δεν το κατανοώ. Είμαι στην επιτροπή καταρτίσεως των προγραμμάτων. Με κάλεσε ο μητροπολίτης κ. Ανθιμος στο γραφείο του, όπου βρισκόταν ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Παιδείας Γ. Καλατζής αλλά και ο διευθυντής του υπουργείου Εξωτερικών! Όταν ετέθη το θέμα, τους είπα ότι θα γίνουμε καταγέλαστοι στο διεθνές επιστημονικό κοινό και προέβαλα λόγους κοινωνικής αποδοχής αλλά και όλες τις πολιτικές προεκτάσεις. Η απάντηση του γενικού γραμματέα και του διευθυντή του υπουργείου Εξωτερικών σε αυτούς τους προβληματισμούς είναι ότι…  αδυνατούν να απαντήσουν. Ακούστηκε ακόμα ότι είναι σύμφωνοι με τη Σχολή οι τέσσερις Θρακιώτες Επίσκοποι. Αναρωτιέμαι (αν είναι αληθές αυτό), γιατί τότε δεν κάνουν στη Θράκη τη Σχολή από τη στιγμή μάλιστα κατά την οποία ο οικείος μητροπολίτης (Θεσσαλονίκης) δήλωσε την κάθετη αντίθεσή του».
Πιθανή προσφυγή στο ΣτΕ
Ως προς την εξέλιξη του θέματος από εδώ και πέρα φαίνεται ότι όλα είναι ανοιχτά, όπως δήλωσε ο κ. Τσελεγγίδης. «Στις 7 Μαρτίου, στη συνεδρίαση του Τμήματος Θεολογίας ήμασταν μόνο 6 κατά και 23 είπαν “ναι”. Οπότε, αφού ψηφίστηκε αυτό, προχωράει το αίτημα προς τη Σύγκλητο του πανεπιστημίου και μετά θα προωθηθεί στο υπουργείο Παιδείας με την προοπτική, αν προλάβει, (αφού όλοι οι “επάνω” λέγεται πως είναι θετικοί) τον Απρίλιο μάλλον θα μπει στα μηχανογραφικά! Πιθανότατα λοιπόν τον Σεπτέμβριο να έχουμε την είσοδο των πρώτων μουσουλμάνων φοιτητών στο τμήμα μας. Βέβαια υπάρχουν και σοβαρές αντίθετες απόψεις. Σε εκδήλωση που πραγματοποιήσαμε πριν από λίγες εβδομάδες, ο Επίτιμος Πρόεδρος του Αρείου Πάγου κ. Νικόπουλος ανέφερε ότι συνταγματικά είναι παράνομος αυτός ο νόμος. Αρα το θέμα δεν έχει λήξει εφόσον επίκειται προσφυγή ενδεχομένως στο Συμβούλιο της Επικρατείας» καταλήγει ο κ. Τσελεγγίδης.

 (Δημοκρατία,15/03/2014 -Ένθετο  για την Ορθοδοξία)

ΠΟΙΟΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ Α.Π.Θ. ΨΗΦΙΣΑΝ ΝΑΙ ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ ΟΧΙ, ΣΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΙΣΛΑΜΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ;

Το «πράσινο φως» άναψε η Γενική Συνέλευση του Τμήματος Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης για  τη δημιουργία Τμήματος Ισλαμικών Σπουδών.
Τα μέλη     ΔΕΠ που συμμετείχαν στη σχετική ψηφοφορία  υπερψήφισαν τη σχετική πρόταση ,με 23 ψήφους ναι , 6 όχι και  1 λευκό, ενώ 8 καθηγητές ήταν απόντες.

"ΘΑΥΜΑΣΤΕ" ΤΟΥΣ 23 ΑΡΝΗΤΕΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΜΑΣ! 

Ποιοι καθηγητές του Τμήματος Θεολογίας Α.Π.Θ. ψήφισαν ΝΑΙ και ποιοι ΟΧΙ, στην ίδρυση Τμήματος Ισλαμικών Σπουδών…

Παρασκευή 7.3.2014
Ψήφισαν κατ᾽ ἀλφαβητική σειρά  ΝΑΙ (23)

Ἀμοιρίδου Εὐαγγελία
Ἀτματζίδης Χαράλαμπος
Βαλαῆς Διονύσιος
Γκουτζιούδης Μόσχος
Εὐαγγέλου Ἠλίας
Ζιάκα Ἀγγελική
Ιωάννης Φώτιος
Κόλτσιου-Νικήτα Ἄννα
Κούκουρα Δήμητρα
Κυριατζῆ Ἀντωνία
Κωνσταντίνου Μιλτιάδης
Μαρτζέλος Γεώργιος
Μητροπούλου-Μούρκα Βασιλική
Παπαγεωργίου Νίκη
Παχῆς Παναγιώτης
Πέτρου Ἰωάννης
Σκαλτσῆς Παναγιώτης
Σκιαδαρέσης π. Ἰωάννης
Σταμούλης Χρυσόστομος
Στογιαννίδης Ἀθανάσιος
Τσομπανίδης Στυλιανός
Ὑφαντῆς Παναγιώτης
Χατζούλη Γλυκερία

ΟΧΙ (6)

Κογκούλης Ἰωάννης
Κουρεμπελές Ἰωάννης
Μυρίδης Νικόλαος
Οἰκονόμου Ἑλένη
Σιάσος Λάμπρος
Τσελεγγίδης Δημήτριος

ΛΕΥΚΟ (1)

Ράντζου Μαρία


ΑΠΟΝΤΕΣ (8)

Δευτέρα 17 Μαρτίου 2014

ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΥΠΑΡΞΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ: Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΥΡΕΑ


Μια φορά πήγε κάποιος στο κουρείο για το καθιερωμένο κούρεμα και ξύρισμα. Καθώς ο κουρέας άρχισε να δουλεύει, άρχισε μια καλή συζήτηση. Μίλησαν για τόσα πολλά πράγματα και πάρα πολλά θέματα… Όταν τελικά άγγιξαν το θέμα της θρησκείας και του Θεού, ο κουρέας αναφώνησε:

‘Δεν πιστεύω ότι ο Θεός υπάρχει.’

‘Γιατί το λες αυτό;’ ρώτησε ο πελάτης. Και ο κουρέας είπε:

‘Λοιπόν, απλά βγες έξω στο δρόμο για να καταλάβεις γιατί ο Θεός δεν υπάρχει. Πες μου γιατί αν ο Θεός υπάρχει, υπάρχουν τόσοι διεστραμμένοι; Γιατί τόσα εγκαταλελειμμένα παιδιά;

Αν ο Θεός υπήρχε, δε θα υπήρχε ούτε δυστυχία ούτε πόνος. Δε μπορώ να φανταστώ ένα Θεό που αγαπάει και συμπονεί να επιτρέπει όλα αυτά που γίνονται.’

Ο πελάτης το σκέφτηκε για μια στιγμή, αλλά δεν απάντησε γιατί δεν ήθελε να χαλάσει τη συζήτηση.
Ο κουρέας τελικά τελείωσε τη δουλειά του και ο πελάτης έφυγε. Όμως μόλις έφυγε από το κουρείο, είδε ένα άντρα στο δρόμο με μακρυά κατσαρά βρώμικα μαλλιά και γένια. Φαινόταν πολύ βρώμικος και απεριποίητος. Εκείνη τη στιγμή ο πελάτης γύρισε πίσω και ξαναμπήκε στο κουρείο. Τότε είπε στον κουρέα:

‘Ξέρεις τι; Οι κουρείς δεν υπάρχουν!‘

‘Πως μπορείς να το λες αυτό;’ ρώτησε ο έκπληκτος κουρέας.
‘Είμαι εδώ και είμαι κουρέας! Μόλις σε κούρεψα, τι είναι αυτά που λες;’

‘Όχι!’ απάντησε ο πελάτης και εξήγησε:

‘Οι κουρείς δεν υπάρχουν γιατί αν υπήρχαν, δε θα υπήρχαν αχτένιστοι άνθρωποι και με μακρυά βρώμικα μαλλιά, όπως ο τύπος απ’ έξω.‘

‘Μα… οι κουρείς ΌΝΤΩΣ υπάρχουν! Αυτό συμβαίνει όταν οι άνθρωποι δεν έρχονται σε μένα.’

‘Ακριβώς!’ απάντησε ο πελάτης.

‘Αυτό είναι το θέμα! Ο Θεός, επίσης ΥΠΑΡΧΕΙ! Και αυτό συμβαίνει όταν οι άνθρωποι δεν πηγαίνουν σε Αυτόν και δεν αναζητούν σε Αυτόν βοήθεια. Γι’ αυτό υπάρχει τόσος πόνος και δυστυχία στον κόσμο.’

ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ Ή ΣΩΤΗΡΙΑ;



Κάποτε ένας ναυτικός βρέθηκε ναυαγός σ' ένα ακατοίκητο τροπικό νησί μόνος κι έρημος. Με πολλούς κόπους, χωρίς εργα­λεία, εργαζόμενος μόνο με τα χέρια του, κατάφερε να φτιάξει μια ξύλινη καλύβα για να μπορέσει να προστατευτεί κατά την περίοδο των βροχών.
Πράγματι είχε μόλις τελειώσει την καλύ­βα όταν άρχισε να βρέχει ασταμάτητα. Όμως την δεύτερη κιόλας μέρα ένας κε­ραυνός έκαψε την καλύβα του και την έκανε στάχτη.
Ο ναυαγός, πού πρώτα δόξαζε τον Θεό για την σωτηρία του, τώρα ανα­λύθηκε σε δάκρυα. «Γιατί, Θεέ μου;» άρχι­σε να λέει και να παραπονιέται για την κα­ταστροφή. Κι ενώ η απελπισία πλημμύριζε την καρδιά του άκουσε από το πέλαγος το σφύριγμα ενός μεγάλου πλοίου.
Σε λίγο μια βάρκα ήταν στην παραλία.
«Πώς με βρήκατε σε τούτη την ερημιά;» τους ρώτησε.
«Είδαμε», του είπαν, «το σινιάλο του καπνού απ' τη φωτιά πού άναψες»!

"Όταν βλέπεις τα όνειρα, τις επιδιώξεις και τα έργα σου κάποιες φορές να γίνονται στάχτη κι αποκαΐδια, μην απελπίζεσαι. Γιατί στ' αλήθεια: «Τοις αγαπώσι τον Θεόν πάντα συνεργεί εις αγαθόν»..

Κυριακή 9 Μαρτίου 2014

ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΚΟΙΝΩΝΗΣΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΚΟΛΛΗΣΟΥΝ ΜΙΚΡΟΒΙΑ

Ὑπάρχουν χριστιανοί πού φοβοῦνται νά μεταλάβουν γιά νά μήν κολλήσουν μικρόβια! Ἄν ἦταν ἔτσι, δέν θά ζοῦσε κανένας ἀπό τούς ἱερεῖς, ἐπειδή στό τέλος καταλύουν τό περιεχόμενο τοῦ Ἁγίου Ποτηρίου, ἀπό τό ὁποῖο κοινωνοῦν συχνά ἑκατοντάδες πιστοί μέ ποικίλες ἀρρώστιες. Κι ὅμως, κανένας ἱερέας δέν ἔπαθε ποτέ τίποτα. Τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου εἶναι "πῦρ καταναλίσκον".
Ἕνα ἀπό τά πολλά περιστατικά πού ἀποδεικνύουν περίτρανα τήν ἀλήθεια αὐτή εἶναι καί τό ἀκόλουθο:

Ὅταν ὁ Μητροπολίτης Χίου Παντελεήμων Φωστίνης (+1962) ἦταν ἱεροκήρυκας Ἀττικῆς, πῆγε κάποτε νά λειτουργήσει στό φθισιατρεῖο τῆς "Σωτηρίας". Ἐκεῖ τοῦ ἔφεραν οἱ νοσοκόμοι μία μεγάλη πιατέλα μέ πολλά κουταλάκια.
- Τί τά φέρατε αὐτά; τούς ἐρώτησε.
- Μᾶς εἶπαν οἱ γιατροί νά κοινωνήσετε μέ αὐτά τούς ἀσθενεῖς, ἀρχίζοντας ἀπό τούς πιό ἐλαφρά καί προχωρώντας στούς πιό βαριά.
- Δέν χρειάζονται αὐτά, ἀπάντησε μέ πίστη ὁ ἱερέας. Ἔχω τήν Ἁγία Λαβίδα.
Πραγματικά, στή Θεία Λειτουργία κοινώνησε κανονικά τούς ἀσθενεῖς καί ὕστερα πλησίασε τήν Ὡραία Πύλη γιά νά καταλύσει. Τό ἔκανε αὐτό γιά νά τόν βλέπουν ὅλοι, καί νά μάθουν οἱ γιατροί ὅτι ἡ Θεία Κοινωνία εἶναι φωτιά πού καίει τά πάντα.

ΑΡΧΙΜ. ΓΕΡΒΑΣΙΟΣ: Ο "ΑΓΙΟΣ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ" ΠΟΥ ΠΡΟΤΑΘΗΚΕ ΓΙΑ ΝΟΜΠΕΛ!

O Αρχιμανδρίτης Γερβάσιος Ραπτόπουλος Ιεροκήρυκας εδώ και 36 χρόνια, έχει επισκεφθεί φυλακές σε 90 χώρες. Έχει αποφυλακίσει 15.500 άπορους κρατουμένους, δίνοντας 4,4 εκατομμύρια ευρώ. Χρήματα που προήλθαν από προσφορές ανθρώπων που γνωρίζουν το έργο του…

Τον Οκτώβριο του 2012 προτάθηκε για το Νόμπελ Ειρήνης από τη Νορβηγική Ακαδημία. Δίκαια τον αποκαλούν «Άγγελο των φυλακισμένων».

Όταν ακούς τον πατέρα Γερβάσιο, δεν καταλαβαίνεις την ηλικία του. Είναι 83 ετών. Γεννήθηκε στον Αιμιλιανό Γρεβενών το 1931. Και όμως, όταν μιλάει για τους φυλακισμένους, για τους ανθρώπους που βοηθά να αποκτήσουν και πάλι την ελευθερία τους και να ακολουθήσουν το δρόμο του Θεού, νομίζεις ότι ξανανοιώνει.

Η χάρη του Θεού είναι αυτή που του δίνει τη δύναμη να ταξιδεύει από τη μια άκρη του κόσμου στην άλλη, εξηγεί, μιλώντας στο dogma.gr : «Έχω τέτοια όρεξη, τέτοια αγάπη, τέτοιο μεράκι, που αν μου πείτε τώρα να φύγω για την Ιρλανδία, να φύγω για την Αλάσκα, έφυγα αμέσως. Εάν μου πείτε για φυλακή έγινα πουλί και πέταξα».

Το έργο του ξεκίνησε στις 5 Μαρτίου του 1978, όταν υπηρετούσε στην Ιερά Μητρόπολη Σερρών και Νιγρίτης. Την Κυριακή των Αποκρεών. Είναι η Κυριακή που διαβάζεται στη Θεία Λειτουργία η Ευαγγελική περικοπή της κρίσεως : «εν φυλακή ήμην, και ήλθετε προς με». Αυτή η φράση τον ενέπνευσε να ασχοληθεί με τους ανθρώπους, που για μικροαπάτες, κυρίως, βρίσκονται στη φυλακή και δεν έχουν τη δυνατότητα να εξαγοράσουν την ποινή τους.

Η ημέρα αυτή καθιερώθηκε ανεπίσημα, τότε, ως «Ημέρα του Φυλακισμένου» και αργότερα ως «Διακονία Αποφυλακίσεως Απόρων Κρατουμένων».

Το όνομά του είναι γνωστό σε όλο τον κόσμο. Η ζωή του είναι ένα συνεχές ταξίδι. Από τη μία φυλακή στην άλλη. Όσο μακρυά και αν είναι, εάν κάποιος άνθρωπος χρειαστεί τη βοήθειά του, θα πάει να τον βρει. Χωρίς να κοιτάξει χρώμα, φυλή ή θρησκεία.

Μπορεί να μην ξέρει τη γλώσσα τους μας είπε, ξέρει όμως να ακούει τη φωνή τους. Όπου και αν βρέθηκε, τον δέχθηκαν με σεβασμό και αγάπη. Κάποιοι τον κοιτούσαν με περιέργεια. Δεν είχαν ξαναδεί από κοντά χριστιανό ορθόδοξο κληρικό.

Όταν μάλιστα, σε μια φυλακή της Νέας Ζηλανδίας, τον υποδέχθηκαν ιθαγενείς Μαορί, εξεπλάγην, όταν τον χαιρέτησαν με τον παραδοσιακό τρόπο, ακουμπώντας τη μύτη τους στη δική του.

Έχει μάθει να σέβεται τους ανθρώπους, τις παραδόσεις τους, να ακούει τα προβλήματά τους, και όπως μπορεί να βοηθάει και να μεταφέρει το μήνυμα αγάπης του Ιησού.

Σε αυτούς που αναρωτιούνται, γιατί δίνει τόσα χρήματα σε αυτούς που έχουν φυλακισθεί και όχι σε ανθρώπους που τα έχουν ανάγκη και δεν έχουν υποπέσει σε κάποιο αδίκημα, απαντά ότι το έργο του είναι ιεραποστολικό. Δουλειά του είναι να είναι κοντά στους αμαρτωλούς, για να τους φέρει στον ίσιο δρόμο.

Όπως ο γιατρός, θα ασχοληθεί με τον ασθενή που είναι πιο βαριά άρρωστος, έτσι και αυτός ασχολείται με τους αμαρτωλούς που έχουν τη διάθεση να μετανοήσουν ειλικρινά.

Πέμπτη 6 Μαρτίου 2014

ΑΓΙΟΣ ΝΗΦΩΝ: ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΕΤΡΑΕΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ

Κάποτε τον Άγιο Νήφων (Επίσκοπος Κωνσταντιανής της κατ’ Αλεξάνδρειαν) τον βασάνισε ο εξής λογισμός:

«Μήπως, αντί να τρέχω στους ναούς, είναι καλύτερα να κάθομαι σ’ ένα μέρος και να ζητάω το έλεος του Θεού;».

Δεν άργησε ο φιλάνθρωπος Θεός να του αποκαλύψει, ότι κάθε φορά πού ένας άνθρωπος πάει σε εκκλησία για να προσευχηθεί, είτε μέρα είναι είτε νύχτα, τα βήματά του μετριούνται από τούς αγίους αγγέλους, για να μετατραπούν σε ουράνιο μισθό την ημέρα της Κρίσεως.

Είπε πάλι: Ο Θεός δεν κρίνει τον χριστιανό, επειδή αμαρτάνει, αλλά επειδή δεν μετανοεί.

Γιατί το να αμαρτάνει κανείς και να μετανοεί είναι ανθρώπινο, ενώ το να μη μετανοεί είναι γνώρισμα του διαβόλου και των δαιμόνων του.

Επειδή δεν ζούμε συνεχώς στη μετάνοια γι΄ αυτό θα κριθούμε.

Δευτέρα 3 Μαρτίου 2014

ΠΟΤΕ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟ ΣΤΑΥΡΟ ΜΑΣ ΚΑΤΑ ΤΙΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΕΣ

Κάνουμε τον σταυρό μας:

1. Μόλις ανάψουμε το κερί μας.

2. Όταν μπαίνουμε στους Ιερούς Ναούς και όταν βγαίνουμε από αυτούς.

3. Στην αρχή κάθε ακολουθίας.
  
4. Σε κάθε Τριαδική εκφώνηση, δηλαδή κάθε φορά που θα λέγεται ή θα ψάλλεται το: «Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι», η όταν ακούγεται το «… του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος…».

5. Σε κάθε εκφώνηση της Παναγίας: «Της Παναγίας, αχράντου, υπερευλογημένης, ενδόξου, Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας…» που υπάρχει στα Ειρηνικά, Πληρωτικά και Μικρές Συναπτές.

6. Στα Απολυτίκια ή Τροπάρια όταν και όπου ακούγεται το όνομα του Αγίου ή της Αγίας της ημέρας, του Ναού κλπ.

7. Στον Όρθρο, όταν ψάλλεται, επαναλαμβανόμενο, το Μεγαλυνάριο της Παναγίας: «Την τιμιωτέραν των Χερουβείμ και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ…». Το σταυρό μας είναι προτιμότερο να τον κάνουμε , όταν φθάνει η ψαλμωδία στο: «…την όντως Θεοτόκον …», για να τονίζεται η πίστη ότι εγέννησε Θεόν.

8. Στη Μικρή και Μεγάλη Είσοδο, όταν περνούν από μπροστά μας το Ευαγγέλιο και τα Τίμια Δώρα.

9. Στον Τρισάγιο Ύμνο: «Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος, ελέησον ημάς».

10. Στο «Δεύτε προσκυνήσωμεν και προσπέσωμεν…» το οποίο επαναλαμβάνεται τρις. Μαζί με το σταυρό μας σ’ αυτήν την περίπτωση κάνουμε κάθε φορά και μία μικρή μετάνοια.

11. Πριν από το τέλος του Εσπερινού, όταν ο Ιερέας λέγει το «Νυν απολύεις τον δούλον σου, Δέσποτα, κατά το ρήμα σου εν ειρήνη ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου…».

12. Στις απολύσεις των ακολουθιών (Εσπερινού, Όρθρου και λοιπών ακολουθιών), καθώς και στην απόλυση της Θείας Λειτουργίας.

13. Κάθε άλλη φορά, κατά τις διάφορες αιτήσεις του Ιερέα , εφ’ όσον αυτό αναπαύει ή ευχαριστεί τον πιστό.

14. Όταν προσκυνούμε τις άγιες Εικόνες ή άγια Λείψανα.

15. Πριν κοινωνήσουμε και μετά τη Θεία Κοινωνία.

ΔΕΝ κάνουμε τον σταυρό μας:

1. Όταν μας θυμιάζει ο Ιερέας. Στις περιπτώσεις αυτές αντί σταυρού, κάνουμε μια υπόκλιση της κεφαλής ευχαριστούντες τον Ιερέα για την τιμή που μας κάνει: Μετά τις άγιες Εικόνες να θυμιάζει και εμάς, ως εικόνες του Θεού! Εάν καθόμαστε, πρέπει να σηκωνόμαστε.

2. Όταν στην αρχή του Όρθρου αναγινώσκεται ο Εξάψαλμος. Το σταυρό μας μπορούμε να κάνουμε στην αρχή και στο τέλος του Εξάψαλμου. Σ’ όλη όμως τη διάρκεια αυτού, ακόμη και στο μέσον του, όταν λέγουμε τα «Δόξα… Και νυν… Αλληλούια…» ΔΕΝ κάνουμε το σταυρό μας, αλλά παρακολουθούμε «εν πάση σιωπή και κατανύξει» τον Αναγνώστη, ο οποίος «μετ’ ευλαβείας και φόβου Θεού», διαβάζει τον Εξάψαλμο. Διότι ο χρόνος αυτός της αναγνώσεως προεικονίζει το χρόνο της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου, κατά τη διάρκεια του οποίου με φόβο και τρόμο θα αναμένουμε την τελική κρίση Του για εμάς. Και, όπως τότε, έτσι και τώρα θα πρέπει σιωπώντες, όρθιοι, ακίνητοι, χωρίς μετακινήσεις η, προπαντός, χωρίς και τους παραμικρούς θορύβους, να παρακολουθούμε την ανάγνωση αυτή. (Ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται στις εσπερινές ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας, οι οποίες είναι ο Όρθρος της επομένης. Διότι τότε, αφηρημένοι, μπαίνουμε στους Ναούς χωρίς να προσέχουμε, εάν εκείνη την ώρα διαβάζεται ο Εξάψαλμος. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις θα πρέπει να παραμένουμε ακίνητοι στην είσοδο του Κυρίως Ναού και μετά το πέρας της αναγνώσεως να μετακινούμαστε για να καταλάβουμε τη θέση μας).

3. Όταν φιλάμε το χέρι Ιερωμένου. Η συνήθεια ορισμένων να κάνουν το σταυρό τους πριν φιλήσουν το χέρι του Επισκόπου ή Ιερέα ή οποιουδήποτε ρασοφόρου είναι λανθασμένη. Το σταυρό μας τον κάνουμε, όταν ασπαζόμαστε τις άγιες Εικόνες και όχι όταν ασπαζόμαστε το χέρι του Ιερωμένου. Όταν λοιπόν πρόκειται να επικοινωνήσουμε ή να συναντηθούμε με Ιερωμένο, μπορούμε να πούμε «Ευλόγησον, Δέσποτα ή Πάτερ» ή «Την ευχή σας, Σεβασμιώτατε ή Άγιε Καθηγούμενε ή Πάτερ και κάνοντας μία μικρή υπόκλιση της κεφαλής να ασπαστούμε το δεξί του χέρι, οπότε συνεχίζουμε το διάλογο μαζί του, όπως επιθυμεί ο καθένας. Το ίδιο κάνουμε και φεύγοντας από κοντά του. Λέμε, «Την ευχή σας ή Ευλογείτε, Πάτερ», κάνουμε μικρή υπόκλιση, προτείνοντας τις παλάμες μας σταυροειδώς, ασπαζόμαστε τη δεξιά του και φεύγουμε.

4. Όταν λαμβάνουμε το αντίδωρο από το χέρι του Ιερέα, το οποίο (χέρι) στη συνέχεια το ασπαζόμαστε.

Aπό το:"Λατρευτικό Εγχειρίδιο", σελ. 168 & 171 του π. Γεωργίου Κουγιουμτζόγλου