Η ΘΛΙΨΗ ΤΟΥ ΑΡΧ. ΜΙΧΑΗΛ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥΣ ΗΓΕΤΕΣ!

Ο Αρχάγγελος δακρύζει

όταν βλέπει θρησκευτικούς και πολιτικούς ηγέτες

να αποστατούν και να μην ζουν

την αγωνία του Θεού για τα σπλάχνα Του.

ΨΑΛΜΟΣ 41: ΔΙΨΑ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΤΟΝ ΘΕΟΝ!

ΕΔΙΨΑΣΕΝ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΤΟΝ ΘΕΟ

(ΨΑΛΜΟΣ 41)

2 ΟΝ ΤΡΟΠΟΝ ἐπιποθεῖ ἡ ἔλαφος ἐπὶ τὰς πηγὰς τῶν ὑδάτων, οὕτως ἐπιποθεῖ ἡ ψυχή μου πρός σέ, ὁ Θεός. 3 ἐδίψησεν ἡ ψυχή μου πρὸς τὸν Θεὸν τὸν ζῶντα· πότε ἥξω καὶ ὀφθήσομαι τῷ προσώπῳ τοῦ Θεοῦ; 4 ἐγενήθη τὰ δάκρυά μου ἐμοὶ ἄρτος ἡμέρας καὶ νυκτὸς ἐν τῷ λέγεσθαί μοι καθ᾿ ἑκάστην ἡμέραν· ποῦ ἐστιν ὁ Θεός σου; 5 ταῦτα ἐμνήσθην καὶ ἐξέχεα ἐπ᾿ ἐμὲ τὴν ψυχήν μου, ὅτι διελεύσομαι ἐν τόπῳ σκηνῆς θαυμαστῆς ἕως τοῦ οἴκου τοῦ Θεοῦ ἐν φωνῇ ἀγαλλιάσεως καὶ ἐξομολογήσεως ἤχου ἑορτάζοντος. 6 ἱνατί περίλυπος εἶ, ἡ ψυχή μου, καὶ ἱνατί συνταράσσεις με; ἔλπισον ἐπὶ τὸν Θεόν, ὅτι ἐξομολογήσομαι αὐτῷ· σωτήριον τοῦ προσώπου μου καὶ ὁ Θεός μου. 7 πρὸς ἐμαυτὸν ἡ ψυχή μου ἐταράχθη· διὰ τοῦτο μνησθήσομαί σου ἐκ γῆς ᾿Ιορδάνου καὶ ᾿Ερμωνιείμ, ἀπὸ ὄρους μικροῦ. 8 ἄβυσσος ἄβυσσον ἐπικαλεῖται εἰς φωνὴν τῶν καταῤῥακτῶν σου, πάντες οἱ μετεωρισμοί σου καὶ τὰ κύματά σου ἐπ᾿ ἐμὲ διῆλθον. 9 ἡμέρας ἐντελεῖται Κύριος τὸ ἔλεος αὐτοῦ, καὶ νυκτὸς ᾠδὴ αὐτῷ παρ᾿ ἐμοί, προσευχὴ τῷ Θεῷ τῆς ζωῆς μου. 10 ἐρῶ τῷ Θεῷ· ἀντιλήπτωρ μου εἶ· διατί μου ἐπελάθου; καὶ ἱνατί σκυθρωπάζων πορεύομαι ἐν τῷ ἐκθλίβειν τὸν ἐχθρόν μου; 11 ἐν τῷ καταθλᾶσθαι τὰ ὀστᾶ μου ὠνείδιζόν με οἱ ἐχθροί μου, ἐν τῷ λέγειν αὐτούς μοι καθ᾿ ἑκάστην ἡμέραν· Ποῦ ἐστιν ὁ Θεός σου; 12 ἱνατί περίλυπος εἶ, ἡ ψυχή μου; καὶ ἱνατί συνταράσσεις με; ἔλπισον ἐπὶ τὸν Θεόν, ὅτι ἐξομολογήσομαι αὐτῷ· σωτήριον τοῦ προσώπου μου καὶ ὁ Θεός

Η ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ (ΚΑΙ Μ’ ΑΥΤΑ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΞΕΨΥΧΗΣΕ…)!

Κάποτε, μία γυναίκα ζούσε με νηστείες και προσευχές.

Φαινόταν εξωτερικά ευλαβής, είχε όμως πολλή υπερηφάνεια και πίστευε πως ήταν αγία.

Είχε επίσης τόση μνησικακία, που, αν μάλωνε με κάποια άλλη, όχι μόνο δεν τη συγχωρούσε, μα ούτε ήθελε να την ξαναδεί στα μάτια της.

Κάποτε αρρώστησε και κάλεσε τον πνευματικό, αλλά δεν εξομολογήθηκε καθαρά- αυτό το συνηθίζουν μερικοί επιπόλαιοι χριστιανοί, που κρύβουν τις μεγάλες αμαρτίες και φανερώνουν τις μικρές.

Τέλος, όταν ο ιερέας έφερε τα Άγια για να την κοινωνήσει, εκείνη γύρισε στον τοίχο το πρόσωπο και δεν μπορούσε ούτε να αντικρίσει τον θείο μαργαρίτη.

Την ίδια στιγμή, με θεία παραχώρηση, ομολόγησε με δυνατή φωνή:

Όπως εγώ από υπερηφάνεια δεν συγχωρούσα όσους μου έφταιγαν, αλλά τους αποστρεφόμουν, έτσι τώρα αποστρέφει και ο Κύριος το πρόσωπό Του από μένα και δεν θέλει να μπει στην ανάξια ψυχή μου. Δεν θα τον δω στην ουράνια βασιλεία, αλλά θα καίγομαι στην αιώνια κόλαση!

Και μ’ αυτά τα λόγια ξεψύχησε…

(Αγαπίου μοναχού (Λάνδου), «Αμαρτωλών σωτηρία»)

http://amartolon-sotiria.blogspot

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΤΟΝ ΑΜΦΙΒΑΛΛΟΝΤΑ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟ

Επτακόσια περίπου χρόνια μετά την γέννηση του Χριστού, ήταν ένας ερημίτης Αθηναίος, σοφός στα γράμματα, και στην αρετή σοφότερος.

Το όνομά του ήταν Αιγίδιος , και μετά τον θάνατο των γονέων του, μοίρασε την περιουσία του στους φτωχούς και αναχώρησε για προσκύνημα στους Αγίους Τόπους. Εκεί απήλθε στα ενδότερα μέρη της ερήμου σε έναν τόπο άβατο και απόκρυφο, όπου βρήκε ένα σπήλαιο με μια πηγή ωραιότατη και λίγα δένδρα.Στην ησυχία λοιπόν του τόπου εκείνου έμεινε και ασκήτευε τρεφόμενος, κατά Θεία Οικονομία, από το γάλα μίας ελαφίνας και άγρια χόρτα.

Κοντά σ’ εκείνα τα μέρη σ’ ένα κάστρο ήταν ένας διδάσκαλος που στο λογισμό του ο μισόκαλος, είχε σπείρει ζιζάνια και είχε αμφιβολία για την Παρθενία της Υπεραγίας Θεοτόκου.Αυτόν τον δαιμονικό λογισμό δεν μπορούσε με τίποτα να τον διώξει απ’ το μυαλό του. «Πως γίνεται να είναι μητέρα και παρθένος;» αναρωτιόταν. 

Όταν άκουσε για τον αναχωρητή Αιγίδιο, ότι ήταν σε μεγάλα πνευματικά μέτρα, αποφάσισε να πάει να τον συμβουλευτεί για τον λογισμό του, και να τον βοηθήσει να απαλλαγεί από αυτή την βλάσφημη σκέψη.

Ενώ βρισκόταν σε μικρή απόσταση πριν από το κελί του αββά Αιγιδίου εξήλθε ο γέροντας να τον προϋπαντήσει. Όταν πλησίασε ο ένας τον άλλον ο διδάσκαλος έβαλε εδαφιαία μετάνοια.

Ο αββάς δεν του αποκρίθηκε αλλά χτύπησε με το ραβδί του πάνω σε μία πέτρα λέγοντας: «Παρθένος προ τόκου» και ευθύς πάνω στη πέτρα φύτρωσε ένα κρίνο όμορφο και με ευωδία θαυμάσια. Ξαναχτυπά την πέτρα λέγοντας :«Παρθένος εν τόκω» και δεύτερο κρίνο φύτρωσε όμοιο με το πρώτο. Έπειτα χτύπησε για Τρίτη φορά με το ραβδί του στην πέτρα λέγοντας: «Και μετά τόκον Παρθένος μείνασα».

Και ευθύς βγήκε άλλο ένα θαυμάσιο κρίνο. Τότε ο αββάς, χωρίς να πει άλλη κουβέντα γύρισε στο κελί του.

Ο δε διδάσκαλος έχοντας μείνει έκπληκτος απ’ αυτή τη θαυματουργία και λυτρωμένος από τον πειρασμό έφυγε και κήρυττε σε όλους το παραπάνω θαύμα, προς δόξαν της Υπεραγίας Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας. Αμήν.

Από το βιβλίο του Αγαπίου Λάνδου «Αμαρτωλών σωτηρία»

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΟΥ

                 

Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ 250.000 ΑΥΤΟΠΤΕΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΣΤΗΝ ZEITUN ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ!

Το ξέρουμε ότι είναι δύσκολο για κάποιους να δεχθούν κάτι το... εξωπραγματικό. Όμως δεν είναι εύκολο να απορρίψουμε έτσι απλά 250.000 αυτόπτες μάρτυρες; Βέβαια, καλό είναι να μην πιστεύουμε ό,τι μας σερβίρουν, διότι υπάρχουν και οι επιτήδειοι.

Όταν όμως υπάρχουν καταγεγραμμένα γεγονότα… εκεί σηκώνεις τα χέρια ψηλά. Το γεγονός της Zeitun στην Αίγυπτο έχει καταγραφεί ιστορικά και έχει κάνει το γύρο του κόσμου.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΤΙ ΚΑΤΟΡΘΩΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ!

ΤΙ ΚΑΤΟΡΘΩΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Ὁ πολιτισμός καλός εἶναι, ἀλλά, γιὰ νὰ ὠφελήση, πρέπει νὰ «πολιτισθή» καὶ ἡ ψυχή. Ἀλλιῶς εἶναι καταστροφή. Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς εἶπε: «Ἀπὸ τούς γραμματισμένους θὰ ἔρθη τὸ κακό» (1). Παρόλο ποὺ ἡ ἐπιστήμη ἔχει προχωρήσει τόσο πολύ καὶ ἔκανε πρόοδο μεγάλη, ἐν τούτοις μὲ ὅ,τι κάνουν γί ἀνά βοηθήσουν τὸν κόσμο, χωρίς νὰ τὸ καταλαβαίνουν, καταστρέφουν τὸν κόσμο. Ὁ Θεὸς ἄφησε τὸν ἄνθρωπο νὰ κάνη τοῦ κεφαλιοῦ του, ἀφοῦ δὲν Τὸν ἀκούει, καὶ ἔτσι τρώει τὸ κεφάλι του. Καταστρέφεται μόνος του ὁ ἄνθρωπος μὲ αὐτὰ  ποὺ φτιάχνει.

Τί κατόρθωσαν οἱ ἄνθρωποι τοῦ 20ου αἰῶνος μὲ τὸν πολιτισμό! Παλάβωσαν τὸν κόσμο, μόλυναν τὴν ἀτμόσφαιρα, τὰ πάντα. Ἡ ρόδα, ἄν ξεφύγη ἀπὸ τὸν ἄξονα, γυρίζει συνέχεια χωρίς σκοπό. Ἔτσι καὶ οἱ ἄνθρωποι, ἅμα ξεφύγουν ἀπὸ τὴν ἁρμονία τοῦ Θεοῦ, βασανίζονται! Παλιά ὑπέφεραν οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ τὸν πόλεμο, σήμερα ὑποφέρουν ἀπὸ τὸν πολιτισμό. Τότε ἔφευγαν ἀπὸ τὶς πόλεις στὰ χωριά ἐξ αἰτίας τοῦ πολέμου καὶ μὲ ἕνα χωραφάκι περνοῦσαν. Τώρα θὰ φύγουν ἀπὸ τὶς πόλεις ἐξ αἰτίας τοῦ πολιτισμοῦ, γιατί δὲν θὰ μποροῦν νὰ ζήσουν μέσα σ' αὐτές. Τότε ὁ πόλεμος ἔφερνε θάνατο. Τώρα ὁ πολιτισμός φέρνει ἀρρώστια.

Αὐτὰ  κάνουν οἱ ἄνθρωποι... Τί σακατεμένος κόσμος ὑπάρχει! Σὲ ποιά ἐποχή ἦταν τόσοι ἄρρωστοι; Παλιά οἱ ἄνθρωποι δὲν ἦταν ἔτσι. Τώρα, ὅποιο γράμμα ἀνοίξω, καρκίνο ἤ ψυχοπάθεια ἤ ἐγκεφαλικό ἤ διαλυμένες οἰκογένειες, αὐτὰ  θὰ συναντήσω. Ἄλλοτε σπάνια ὑπῆρχε καρκίνος. Βλέ­πεις, ἦταν φυσική ἡ ζωή. Ἄλλο θέμα τί ἐπέτρεπε ὁ Θεός. Ἔτρωγε κανεὶς φυσικές τροφές καὶ ἦταν ὑγιέστατος. Φροῦτα, κρεμμύδια, ντομάτες, ἦταν ὅλα καθαρά. Τώρα καὶ αὐτές οἱ φυσικές τροφές σακατεύουν τὸν ἄνθρωπο. Αὐτοί ποὺ τρῶνε ὅλο τέτοιες τροφές παθαίνουν μεγαλύτερη ζημιά, γιατί ὅλα ἔχουν μολυνθῆ. Ἄν ἦταν παλιά ἔτσι, ἐγώ θὰ πέθαινα ἀπὸ νέος, γιατί σάν καλόγερος ἔτρωγα ὅ,τι εἶχε ὁ κῆπος, πράσα, μαρούλια, κρεμμύδια, λάχανα, ὅλο τέτοια, καὶ ἤμουν μία χαρά. Τώρα ἔχουν λιπάσματα, ραντί­σμα­τα. Τί τρῶνε σήμερα οἱ ἄνθρωποι! Τὸ ἄγχος, οἱ νοθευμένες τροφές ἀρρώστια φέρ­νουν. Ἀχρηστεύεται ὁ κόσμος, ὅταν χρησιμοποιῆ ἀδιάκριτα τὴν ἐπιστήμη.

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

ΛΟΓΟΙ Α'- ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΟΙ ΠΟΛΛΕΣ ΕΥΚΟΛΙΕΣ ΑΧΡΗΣΤΕΥΟΥΝ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ!

ΕΓΙΝΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΡΔΙΕΣ ΣΙΔΕΡΕΝΙΕΣ

Επειδή οι ανθρώπινες ευκολίες ξεπέρασαν τα όρια, έγιναν δυσκολίες. Πλήθυναν οι μηχανές, πλήθυνε ο περισπασμός, έκαναν και τον άνθρωπο μηχανή, και τώρα οι μηχανές και τα σίδερα κάνουν κουμάντο και τον άνθρωπο. Γι' αυτό έγιναν και οι καρδιές των ανθρώπων σιδερένιες. Με όλα αυτά τα μέσα που υπάρχουν, δεν καλλιεργείται η συνείδηση των ανθρώπων. Παλιότερα οι άνθρωποι δούλευαν με τα ζώα και ήταν σπλαγχνικοί. Αν φόρτωνες το ζώο λίγο περισσότερο και το κακόμοιρο γονάτιζε, το λυπόσουν. Αν ήταν νηστικό και κοίταζε με παράπονο, σου ράγιζε την καρδιά. Θυμάμαι, όταν αρρώσταινε η αγελάδα μας, υποφέραμε και εμείς, γιατί την θεωρούσαμε μέλος της οικογενείας μας. Σήμερα οι άνθρωποι έχουν τα σίδερα και έχουν καρδιές σιδερένιες. Έσπασε ένα σίδερο; οξυγονοκόλληση. Χάλασε το αυτοκίνητο; το πάνε στο γκαράζ. Αν δεν γίνεται, το πετάνε, δεν το πονάνε. Σου λέει: “Σίδερο είναι!” Δεν δουλεύει καθόλου η καρδιά. Έτσι όμως καλλιεργείται η φιλαυτία, ο εγωισμός.

Δεν σκέφτεται τον άλλον σήμερα ο άνθρωπος. Παλιά, αν έμενε το φαγητό για την άλλη μέρα, θα χαλούσε, και σκέφτονταν οι άνθρωποι και κανέναν φτωχό. “Προκειμένου να χαλάση, έλεγαν, ας το δώσω στον φτωχό”. Ένας που είχε πνευματική κατάσταση έλεγε: “Να φάη πρώτα ο φτωχός και ύστερα εγώ”. Τώρα το βάζουν στο ψυγείο και δεν θυμούνται τον άλλον που έχει ανάγκη. Θυμάμαι, όταν είχαμε καλή σοδειά από λαχανικά κ.λπ., δίναμε και στους γείτονες μας, τα μοιράζαμε. Τι να τα κάναμε τόσα; Έπειτα θα χαλούσαν κιόλας. Τώρα έχουν τα ψυγεία. “Γιατί να δώσουμε στους άλλους; σου λέει. Τα βάζουμε στο ψυγείο και τάχουμε για μας”. Άφησε που τόννους ολόκληρους πετούν ή θάβουν στην χωματερή και εκατομμύρια άνθρωποι αλλού πεινούν.

ΟΙ ΠΟΛΛΕΣ ΕΥΚΟΛΙΕΣ ΑΧΡΗΣΤΕΥΟΥΝ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ

Οι πολλές ευκολίες, όταν ξεπερνούν τα όρια, τον αχρηστεύουν τον άνθρωπο και τεμπελιάζει. Ενώ μπορεί να γυρίση κάτι με το χέρι, σου λέει: “Όχι, καλύτερα να πατήσω ένα κουμπί και να γυρίση μόνο του”! Όταν συνηθίζη κανείς με το εύκολο, θέλει όλο εύκολα μετά. Σήμερα οι άνθρωποι θέλουν να δουλεύουν λίγο και να πληρώνονται πολύ. Αν γίνεται να μη δουλεύουν και καθόλου, ακόμη καλύτερα! Αυτό το πνεύμα έχει προχωρήσει και στην πνευματική ζωή, θέλουμε να αγιάσουμε δίχως κόπο.

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

ΛΟΓΟΙ Α'- ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΟΥΦΛΙΟΥ ΒΑΖΕΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΣΤΑ ΙΕΡΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ: ΝΤΕΚΟΛΤΕ, ΣΤΟΛΙΣΜΟΣ, ΡΥΖΙ ΚΑΙ ΠΑΤΗΜΑ ΠΟΔΙΟΥ ΤΕΛΟΣ

Τι προβλέπει η εγκύκλιος ενδυματολογικού κώδικα και κώδικα συμπεριφοράς για την τέλεση των μυστηρίων γάμου και βάπτισης που εξέδωσε ο μητροπολίτης Διδυμοτείχου-Ορεστιάδας-Σουφλίου

Εγκύκλιο για τον προσδιορισμό των όρων και των προϋποθέσεων τέλεσης των μυστηρίων του γάμου και της βάφτισης εξέδωσε ο μητροπολίτης Διδυμοτείχου, Ορεστιάδας και Σουφλίου κ. Δαμασκηνός, αναφέροντας χαρακτηριστικά ότι «ήλθε η ώρα της απαγορεύσεως».

Συγκεκριμένα για την τέλεση των προαναφερθέντων μυστηρίων, τα οποία εφ’ εξής δεν θα πραγματοποιούνται ταυτόχρονα (γάμος και στη συνέχεια βάφτιση), οι συμμετέχοντες σε αυτά θα πρέπει να προσέρχονται στην εκκλησία ευπρεπώς ενδεδυμένοι, να μην προχωρούν στη ρίψη ρυζιού, κουφέτων ή λουλουδιών κατά το μυστήριο του γάμου, απαγορεύεται ο στολισμός τόσο στο εσωτερικό του ναού όσο και στον αύλειο χώρο, ενώ δεν επιτρέπεται και το «ακατανόητο και αντιχριστιανικό πάτημα του ποδιού του γαμπρού από τη νύφη».

Μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο μητροπολίτης κ. Δαμασκηνός, διευκρίνισε ότι η εγκύκλιος στοχεύει στον επαναπροσδιορισμό του ρόλου της εκκλησίας και της σχέσης της με τους πιστούς, η οποία πρέπει να είναι ουσιαστική και συνειδητή και ότι δεν πρόκειται για μία ακόμη παραίνεση αλλά για απόφαση που ήδη εφαρμόζεται.

«Θα ήταν αναχρονιστικό να ζητήσουμε από τις χριστιανές να εισέρχονται στην εκκλησία με μαντήλι όπως γινόταν παλιά ή όπως γίνεται ακόμη και σήμερα στη Ρωσία και την Ισπανία. Εμείς ζητάμε απλά ένα μέτρο. Ευπρέπεια και σεμνότητα. Η εκκλησία δεν μπορεί να μετατραπεί σε αίθουσα δεξιώσεων ή σε χώρο πάρτι», είπε ο κ. Δαμασκηνός συμπληρώνοντας ότι οι πιστοί θα πρέπει να τον ευγνωμονούν γιατί τους βγάζει από τον πειρασμό της σύγκρισης και των αλόγιστων δαπανών σε μία δύσκολη οικονομικά περίοδο για θρησκευτικά μυστήρια που είναι τα πιο ανέξοδα και λιτά.

http://news247.gr

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ: ΔΕΝ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΝ ΟΙ ΑΘΕΟΙ, ΔΕΝ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΝ ΟΙ ΑΠΙΣΤΟΙ, ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ!

Μητροπολίτης Φλώρινας π. Αυγουστίνος Καντιώτης: Δεν θα νικήσουν οι άθεοι, δεν θα νικήσουν οι άπιστοι, θα νικήσει ο Χριστός. Αν έρθη ημέρα καταραμένη που όλοι στο σπίτι σου αρνηθούν τον Χριστό, εσύ παιδί μου, να μήν τον αρνηθείς.
Και εάν έρθη ημέρα που όλοι στην πόλη σου αρνηθούν τον Χριστό και γίνουν γιαχωβάδες, προτεστάντες, παπικοί και άπιστοι, εσύ να μείνεις πιστός στο Χριστό και να λες· Πιστεύω Κύριε.
Και αν έρθη ημέρα που θα μείνεις μόνος στον κόσμο όλο, να μη φοβηθείς, εσύ ο ένας με το Χριστό θα νικήσεις.

ΜΗΤΡ. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ: ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ, ΚΟΝΤΑ ΣΤΑ ΑΛΛΑ ΔΕΙΝΑ, ΝΑ ΔΟΚΙΜΑΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΕΙΝΑ!

Μητροπολίτης Φλώρινας π. Αυγουστίνος Καντιώτης: Ἦρθε ἡ ὥρα, κοντὰ στὰ ἄλλα δεινά, νὰ δοκιμάσουμε καὶ τὴν πεῖνα, νὰ φωνάξουμε τὸ «Λιμῶ ἀπόλλυμαι». Θὰ ποῦμε τὸ ψωμὶ ψωμάκι. Ἕνα θὰ μᾶς σώση˙ ἡ μετάνοια. Ἄν κʼ ἐμεῖς, ὅπως ὁ ἄσωτος, μετανοήσουμε καὶ ἐπιστρέψουμε στὸ πατρικό μας σπίτι, τὴν Ἐκκλησία, καὶ ποῦμε στὸ Θεὸ τὸ «Ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου˙ οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου˙ ποίησόν με ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου» (Λουκ. 15, 18-19).

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΝΑΤΣΙΟΣ: ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΟ ΕΥΘΥΜΟΓΡΑΦΗΜΑ- ΑΠΟ ΤΑ «ΜΥΞΟΜΑΝΤΙΛΑ» ΣΤΟΥΣ «ΣΦΟΥΓΓΟΚΩΛΑΡΙΟΥΣ»

Προεκλογικό ευθυμογράφημα: Από τα «μυξομάντιλα» στους «σφουγγοκωλάριους»

Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος - Κιλκίς

«Τι φωνάζεις και τους βρίζεις/αφού πας και τους ψηφίζεις»

Σύνθημα σε πανεπιστημιακό ντουβάρι

«...ανθυπνωτικόν φάρμακον εσκέφθην καγώ να μεταχειρισθώ κατά της απαθείας του Έλληνος αναγνώστου καταφεύγων ανά πάσαν σελίδα εις απροσδοκήτους παρεκβάσεις, ιδιοτρόπους παρομοιώσεις ή αλλοκότους λέξεων συγκρούσεις». (Εμμ. Ροΐδης). Ο πολύς Ροΐδης κατέφευγε, όπως γράφει, σε αλλόκοτες συνθέσεις λέξεων ή σπαρταριστές φράσεις, για να αφυπνίσει τους απαθείς Έλληνες. Σ’ αυτόν ανήκει εξάλλου η απαράμιλλη σε ευστοχία φράση «έκαστος τόπος έχει την πληγήν του... και η Ελλάς του Έλληνες».

Ωραίο είναι και το λίαν επίκαιρο:

«Καθώς υπάρχουν αλλαχού εταιρείαι προς προστασίαν των ανυπερασπίστων πλασμάτων, αλόγων, γάτων, περιστερών και άλλων πτερωτών και μαστοφόρων, ούτω να συστηθεί και εις την Ελλάδα προστατευτική των ψηφοφόρων».

Να προσθέσουμε και εκείνο το αμίμητο και αειθαλές που είχε γράψει για πολυφημισμένο για την ηθική του παχυδερμία πολιτικό της εποχής του: «Πτυόμενος σπογγίζεται, ουδόλως δε θεωρείται προσβεβλημένος αν οι σύγχρονοι Έλληνες φρονούσι, γράφουσι και κηρύττουσι περί αυτού, ότι γνωρίζει εικοσιτέσσαρας τρόπους να προμηθεύεται χρήματα, εξ ων (=από τους οποίους) ο τιμιώτερος είναι η κλοπή». (Όλα τα αποσπάσματα από το βιβλίο του Εμ. Ροΐδη, «τα ανθελληνικά», εκδ. «Ροές»).

Κατά καιρούς επινοητικοί συγγραφείς, άριστοι γνώστες της γλώσσας μας, κατασκεύασαν ευμνημόνευτες λέξεις ή φράσεις, οι οποίες απέδωσαν με σαφήνεια ασχημονίες του καιρού τους ή περιέγραψαν ευκρινώς και συντόμως, αξιοκατάκριτους «ανθρωπολογικούς» τύπους της εποχής τους. Για παράδειγμα, «τουρκοπιασμένους», έλεγε ο Μακρυγιάννης τους τότε οπαδούς της ελληνοτουρκικής φιλίας. «Προσκυνημένους», τους ονόμαζε ο Κολοκοτρώνης. «Αρχοντοχωριάτες», αποκάλεσε, ο Σουρής νομίζω, τους νεόπλουτους (κι αυτή η λέξη νεολογισμός, όπως και το αντίθετό της, νεόπτωχος).

«Κοχλιαροφόρους», έλεγε ο Ροΐδης τους πολιτικούς, γιατί κρατούν κοχλιάριον (=κουτάλι), για να αδειάσουν την χύτρα του προϋπολογισμού. Οπότε, «χυτρομαχίαι», οι κομματικές διενέξεις και λοιπές βατραχομυομαχίες, όπως πρέπει να μεταφράζουμε στην ρωμαίικη λαλιά τα λεγόμενα «ντιμπέιτ».

«Σοφολογιότατους», χαρακτήριζε ο Σολωμός τους, κατά τον Σεφέρη, «νεόπλουτους του πνεύματος», τους ημιμαθείς.

«Ταρτούφοι», ονομάζονταν οι ηθικολογούντες υποκριτές, λέξη εμπνεόμενη από την ομώνυμη κωμωδία του Μολιέρου.

«Ψαλιδόκωλους», είπε ο λαός τους φραγκοφερμένους πολιτικάντηδες, οι οποίοι επέπεσαν σαν τις μύγες πάνω στο αιμόφυρτο ακόμη σώμα της νεοσύστατης Ελλάδας, τάχα για να την κυβερνήσουν. Η έμπνευση για την ονοματοδοσία προήλθε από το «φράκο», την επίσημη στολή που κατέληγε «όπισθεν» σε δύο πτερύγια σαν του ψαλιδιού.

«Μυξομάντιλα», έλεγε ο λαός τους κηφήνες που προσκολλούνταν στους κομματάρχες για να αναρριχηθούν και να ζήσουν εις βάρος του δημόσιου ταμείου. Ο υπέροχος αυτός χλευασμός επαναλήφθηκε μετά από 150 χρόνια, ως «σφουγγοκωλάριοι» πλέον, ο οποίος στηλίτευε τον αδηφάγο εσμό των «λακέδων» της εξουσίας. Πολύ επιτυχημένη ήταν και η ανάσυρση από την ρωμαϊκή ιστορία της λέξεως «γραικύλοι», που σημαίνει τον μηδαμινό, τον τιποτένιο, λέξη η οποία χρησιμοποιήθηκε από τον Παπαδιαμάντη με την εξής χρονολογική προσθήκη «γραικύλοι της σήμερον». Η λέξη είναι υποκοριστικό του Γραικός και είχε επινοηθεί από τον ρήτορα Κικέρων, ο οποίος βδελυσσόταν τους Έλληνες, που κολάκευαν «χαμερπώς» τους κυρίαρχους Ρωμαίους. «Ανθρωποκάμπιες», ονόμασε ο Κόντογλου τους διεφθαρμένους πολιτικούς. Ας θυμηθούμε και το επίθετο «μαλλιαροί», με το οποίο ονόμαζαν οι οπαδοί της καθαρεύουσας τους δημοτικιστές, προσωνυμία εφευρεθείσα από τον Ιωάννη Κονδυλάκη. Αντίθετα οι καθαρευουσιάνοι ονομάστηκαν υποτιμητικώς «μακαρονιστές, διότι έγραφαν σε ύφος σχοινοτενές, με εξεζητημένη λεξιθηρία, η οποία έφτανε στα όρια του γελοίου. Να προσθέσουμε και τα γνωστά από τις εμφυλιοπολεμικές εποχές «γερμανοτσολιάς», «εαμοβούλγαρος» ή τα παρακρατικά «χαφιές» ή «μίασμα».

Και η νεότερη όμως εποχή δεν στερείται ευφάνταστων νεολογισμών, οι οποίοι πλουτίζουν την γλώσσα και απαλλάσσουν τον απλό λαό από την βάσανο της περιγραφής ενός νοσηρού φαινομένου.

Κάπου στη χαραυγή της δεκαετίας του ’80 πλάστηκε ο πασίγνωστος «πρασινοφρουρός», για να αντικρούσει την μομφή του «χουντοβασιλικού» που εκτόξευε το αντίπαλον δέος. Στα πολύ κοντινά μας χρόνια, ξεχωρίζουν «τα παπαγαλάκια». Ονομάστηκαν έτσι οι αργυρώνητοι δημοσιογραφίσκοι που παρότρυναν τον κόσμο να ριχθεί στο χρηματιστηριακό μακελειό. Σήμερα βεβαίως προπαγανδίζουν ασυστόλως και ανερυθριάστως το δόγμα της άνευ όρων υποταγής στα μερκελικά κελεύσματα. Λέγονται και μπαμπουϊνοι από τον γνωστό κυρ-Μπάμπη. Λαμπρή φήμη απέκτησε και ο «ευρωλιγούρης» του Ζουράρι, ο οποίος χαρακτήριζε έτσι τους εκσυγχρονιστές, που μας άλλαξαν τα φώτα «εξευρωπαϊζοντάς» μας. Νέας κοπής είναι και ο τηλεοπτικός όρος «γλάστρα» που περιγράφει τις καλλίπυγες νεάνιδες, που ταλαιπωρούν και «πειράζουν» τους μικροαστούς. Αξιοπρόσεκτη κυκλοφορία έχει και η αμερικανόφερτη λέξη «γιάπις» η οποία εξοβέλισε τις παλαιότερες «φλώρος» ή «τζιτζιφιόγκος».

Σήμερα γενέθλιοι τόποι παραγωγής λέξεων-ετικετών είναι οι δύο διακριτοί ιδεολογικοί χώροι: των «προοδευτικών» και των «παραδοσιακών», οι ζητωκραυγαστές του πολυπολιτισμού από την μια και οι υμνητές του ελληνικού πολιτισμού από την άλλη, εν τη διαχρονία του.

Έτσι έχουμε τους «νεοταξοσκώληκες» ή «νεοεποχίτες». Αυτοί ντρέπονται για την Ελλάδα, είναι πάντα με τους κυβερνώντες, υπερασπίζονται ανύπαρκτες μειονότητες, κατηγορούν την εκκλησία, επιθυμούν διακαώς γάμο «θηλύγλωσσων» και τα λοιπά συμπαραμαρτούντα.

Να σημειώσουμε πως η πολύ γνωστή λέξη «κουλτουριάρης», ο δήθεν πνευματώδης και ευφυής των περασμένων δεκαετιών, έγινε «θολοκουλτουριάρης», μάλλον μετά την πτώση του «υπαρκτού». Τότε πολλοί οπαδοί της αριστεράς και της προόδου, μεταβλήθηκαν σε οπαδούς της «αριστερόεσσας» («αστερόεσσα λέγεται η αμερικανική σημαία), διότι... θόλωσαν, ξέμειναν από βαρβάρους και στράφηκαν σ’ άλλους βαρβάρους, για να βρουν μία κάποια λύσιν στην ζωή τους. Εύηχο και καλό είναι και το «Βρυξέλληνες» (Βρυξέλλες + Έλληνες), ευφυές συνώνυμο των ευρωλιγούρηδων. Οι προοδευτικοί τώρα όσους τους κατονομάζουν, ως ανωτέρω, απαντούν με προσδιορισμούς όπως «Ελληναράδες», «σκοταδιστές», «φανατικοί», «ρατσιστές», «φασιστόμουτρα», «θρησκόληπτοι», «υπερπατριώτες», «εθνικιστές» και λοιπά και λοιπά.

Βεβαίως, και η κρίση, μπορεί να κένωσε τις τσέπες μας, αλλά πλούτισε το λεξιλόγιό μας. Τούτη την εποχή έχουμε τους μνημονιακούς ή ναιναίκους και τους αντιμνημονιακούς. Για τις επικείμενες εκλογές μία είναι η λύση: Τα ποικιλώνυμα «μυξομάντιλα» να τα στείλουμε στην θέση τους: στον κάδο απορριμμάτων.

Τελειώνοντας την περιήγηση στις «επώνυμες» λέξεις του νεοελληνικού βίου, θα μεταφέρουμε έναν ακόμη «ανθυπνωτικόν» ορισμό του Έλληνα, συνταχθέντα από τον Ροΐδη: «εκ πάντων των ανθρώπων ο Έλλην είναι ο μείζων έχων κλίσιν εις το να νομίζη εαυτόν μόνην αιτίαν παντός κύκλω του γινομένου θορύβου, ως ο μέθυσος εκείνος όστις ουρών πλησίον βρύσεως έμεινεν εκεί όλην την νύκτα, νομίζων ότι εξ αυτού εκπορεύεται όλον το ύδωρ το οποίον ήκουε να τρέχη».

http://aktines.blogspot.gr

ΠΕΘΑΝΕ ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΜΟΔΕΣΤΟΣ ΤΟΝ ΓΥΡΙΣΕ ΠΙΣΩ!

Από τον αγαπητό πνευματικό αδελφό Θεόδωρο

Κολλήσαμε τις ψυχές μας στα επερχόμενα λες και αυτό θα μας δώσει το προειδοποιητικό μήνυμα της σωτηρίας μας. Σήμερα με τηλεφώνησε η γυναίκα μου. Γιατρός στο επάγγελμα. Μόλις είχε δει ένα ασθενή με πολύ σοβαρό θέμα. Ο άνθρωπος είχε πέσει θύμα σοβαρότατου τροχαίου. Χωρίς να το έχει προκαλέσει ο ίδιος. Διεράγει το μισό του κρανίο. Της έδειξε τη συραφή που ξεκινούσε απ' το ένα μάτι και κατέληγε στο πίσω μέρος της κεφαλής. 'Εκανε ένα μήνα στην εντατική και όλοι τον είχαν ξεγραμμένο. Οι γιατροί όταν συνήλθε έμειναν έκπληκτοι. Του είπαν 1 περίπτωση στο εκατομύριο ήταν να ζήσει.

Η γυναίκα μου κατάλαβε αμέσως ότι είχε μπροστά της περίπωση θαύματος. Του ζήτησε ευθέως να της πει ποιος άγιος τον έσωσε. Ο άνθρωπος αυτός της είπε ότι μετά τη σύγκρουση ένιωσε την ψυχή του να φεύγει από το σώμα του. Βρέθηκε σε ένα ατελείωτο τόπο σαν πράσινο λιβάδι όπου βρισκόταν αμέτρητες ψυχές. Περίμεναν όλες την κρίση και μία μία κατευθυνόταν προς δύο πόρτες και ανάλογα με την αντίστοιχη κρίση έμπαιναν στη δεξιά ή αριστερή πόρτα. Όταν ήρθε και η δική του σειρά τοποθετήκε μπροστά απ' τις πόρτες και περίμενε την απόφαση.

Μέσα του αισθανόταν ότι η απόφαση θα έβγαινε για την αριστερή πόρτα. Λίγο πριν όμως ακουστεί αυτή η φρικτή απόφαση εμφανίστηκε ένας άγιος που του είπε.

"Παρακάλεσα και προσευχήθηκα πολύ στο Θεό για σένα. Να σου δώσει λίγο διάστημα ζωής ακόμη, να προλάβεις να μετανοήσεις γιατί είσαι άνθρωπος καλής προαίρεσης. Είμαι ο άγιος Μόδεστος που τιμάται στο χωριό σου. Να ξέρεις ότι σε φυλάνε οι προσευχές των γονέων σου (ο πατέρας του ήταν ιερέας), που εσφάγησαν απ' τους Τούρκους μέσα στην εκκλησία του χωριού.

Να γυρίσεις πίσω και να τους τιμήσεις στο υπόλοιπο της ζωής, που θα σου χαρίσει ο Κύριος εργαζόμενος την αρετή με διαρκή μετάνοια . Δεν ξέρεις πόσο διάστημα θα σου χαρίσει ο Κύριος και πότε θα σε ξανακαλέσει για να βγεί η απόφαση που δεν βγήκε σήμερα. Πήρες παράταση μετανοίας. Μη χάσεις αυτή την ευκαιρία με ανέμελη ζωή".

Ο άνθρωπος συγκλονίστηκε και του ζήτησε τι θα μπορούσε να κάνει για να τον ευχαριστήσει. Αυτός του απάντησε ότι δεν πρέπει να ευχαριστεί τον ίδιο, αλλά όσο ζει να δοξάζει Κύριο το Θεό του. Και πρόσθεσε ότι καλό θα ήταν να ολοκληρώσει το σπίτι του (την εκκλησία του), που είχε παραμεληθεί απ' τους συγχωριανούς του.

Και τώρα αυτός ο άνθρωπος ασχολείται με την ανακαίνιση της εκκλησίας και σε όποιον τον ρωτάει γιατί το κάνει αυτό διηγείται την ιστορία του ωφελώντας πολλές ψυχές.

Επομένως, η ουσία είναι να αντιληφθούμε, ότι ο δρόμος για τη σωτηρία μας είναι τα έργα της αρετής και η διαρκής μετάνοια και ας μη περιμένουμε προειδοποιητικά μηνύματα για να το πράξουμε.

ΠΩΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΩΣΤΑ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Πώς κάνουμε σωστά το σημείο του Σταυρού;

Πώς όμως θα γίνει και για μας φυλακτήριο το σημείο του σταυρού; Πώς θα γίνει στα χέρια μας φόβητρο των δαιμόνων; Αν το κάνουμε σωστά! Αν το κάνουμε, όπως μας παραδίδει και μας διδάσκει η αγία Εκκλησία μας, δηλαδή με πίστη, ευλάβεια, συναίσθηση, ιεροπρέπεια, ταπείνωση και διάκριση.

Πώς δηλαδή;

   

Αρχικά ενώνουμε τα τρία πρώτα δάκτυλα του δεξιού χεριού, ομολογώντας έτσι την πίστη μας σ' ένα Θεό, που είναι ταυτόχρονα και τρεις υποστάσεις, τρία πρόσωπα -ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιον Πνεύμα-, ομοούσια, ενωμένα μεταξύ τους «αχωρίστως» και «αδιαιρέτως». Τα άλλα δύο δάκτυλα, που ακουμπούν στην παλάμη, συμβολίζουν τις δύο φύσεις, δύο θελήσεις και δύο ενέργειες του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, δηλαδή τη θεία και την ανθρώπινη. Μ' αυτό τον τρόπο κάνουμε μια συμβολική ομολογία της ορθοδόξου πίστεώς μας, που βάσεις και θεμέλιά της αποτελούν το τριαδολογικό και το χριστολογικό δόγμα.

Μετά φέρνουμε το χέρι στο μέτωπο, τη σωματική περιοχή της διανοητικής λειτουργίας, φανερώνοντας έτσι ότι αγαπούμε τον Θεό μ' όλη τη διάνοιά μας, και ότι αφιερώνουμε σ' Αυτόν όλες τις σκέψεις μας.
Το χέρι έρχεται κατόπιν στην κοιλιά. Έτσι δηλώνουμε συμβολικά ότι προσφέρουμε στον Κύριο όλες τις επιθυμίες μας και όλα τα συναισθήματά μας.
Τέλος, φέρνουμε το χέρι στους ώμους, πρώτα στον δεξιό και μετά στον αριστερό, ομολογώντας έτσι ότι και κάθε σωματική μας δραστηριότητα ανήκει σ' Εκείνον.

http://www.impantokratoros.gr

ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ: ''ΕΜΦΥΤΕΥΣΗ ΜΙΚΡΟΤΣΙΠ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ ΤΟ ΡΕΥΣΤΟ ΧΡΗΜΑ, ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ ... ''

Όταν οι Πατέρες μας μιλούσαν για αυτά, μας έλεγαν συνωμοσιολόγους

και φαντασιόπληκτους...

                   

http://ellasnafs.blogspot.gr

ΚΡΙΣΗ: ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ, ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ

Είναι σημαντικό να τονισθεί ότι υπάρχει και άλλος παράγοντας, σημαντικότερος από τους εξωτερικούς, που ορίζει την τύχη μιας χώρας και του λαού της. Συστατικά του παράγοντα αυτού είναι ο λαός και οι άρχοντές του. Υπάρχει δε το γνωστό γνωμικό «κατά τον λαόν οι άρχοντες».

Άρα η ευθύνη για την προστασία μιας χώρας από άσχημες περιπέτειες βαρύνει κυρίως τον λαό, τους πολίτες, το σύνολο των οποίων αποτελεί την Πολιτεία, ο οποίος εκλέγει τους άρχοντές του. Ένας ώριμος λαός εκλέγει ικανούς και κατάλληλους άρχοντες τους οποίους εμπιστεύεται, εξουσιοδοτεί, και νομιμοποιεί να πράξουν το καλύτερο δυνατόν για την προστασία και την ανάπτυξή του. Ποια είναι, όμως, τα κριτήρια για την επιλογή των ικανών και κατάλληλων αρχόντων, των πολιτικών εν προκειμένω;

Η σωστή επιλογή είναι μείζον θέμα και άπτεται της παιδείας των πολιτών, η οποία οδηγεί στην ανάδειξη υπεύθυνων χαρακτήρων. Όταν οι πολίτες μιας χώρας αντιμετωπίζουν με περίσκεψη, νηφαλιότητα, χωρίς εμπάθεια, με σωφροσύνη και μακροπρόθεσμη προοπτική τις υποψηφιότητες των πολιτικών, είναι μάλλον σε θέση να κρίνουν σωστά. Είναι σημαντικό να αναζητούν στον πολιτικό που θα τους εκπροσωπήσει ορισμένα χαρακτηριστικά, τα οποία δείχνουν και το ποιόν του.

Ίσως είναι σκόπιμο να αναφερθούν μερικά χαρακτηριστικά ενός σωστού πολιτικού και ασφαλώς έχει κάθε δικαίωμα να διαφωνήσει κάποιος, ο οποίος θεωρεί τα πράγματα από την δική του σκοπιά και που ενδεχομένως έχει δίκηο. Γενικά είναι παραδεκτόν ότι ο πολιτικός πρέπει να διαθέτει υπευθυνότητα, ακεραιότητα, θάρρος με συνέπεια, σύνεση, σταθερότητα χαρακτήρα αλλά όχι εγωιστικό πείσμα, απλότητα, εργατικότητα, καλοσύνη, να είναι δίκαιος, ψύχραιμος, να αναγνωρίζει το λάθος του και να ζητά συγγνώμη και το σπουδαιότερο να ακούει και να λέγει την αλήθεια.

Τα πολλά λόγια, οι πολλές υποσχέσεις, η παροχολογία, ο λαϊκισμός είναι στοιχεία που πρέπει ιδιαίτερα να τα προσέχει ένας πολίτης. Όταν παρακολουθεί κανείς στα παράθυρα των τηλεοράσεων «πολιτικούς» που εκφράζονται με τσιτάτα, που δεν σέβονται όσους έχουν αντίθετη άποψη, που διεκδικούν τον τίτλο της αυθεντίας, που εχουν έτοιμη την λύση για κάθε πρόβλημα και υπόσχονται την ικανοποίηση κάθε επιθυμίας, στοιχεία που δεν ευσταθούν στην κοινή λογική, πώς να τους εμπιστευθεί διαχείριση σοβαρών θεμάτων; Είναι απορίας άξιο γιατί οι υπεύθυνοι των κομμάτων τους τοποθετούν υποψήφιους και επί αποτυχίας εκλογής των τους τοποθετούν υπεύθυνους σε διοικητικές θέσεις. Όχι μόνο αδυνατούν να λύσουν προβλήματα, αλλά προσθέτουν και νέα και μάλιστα το σοβαρότεο πρόβλημα είναι οι ίδιοι. Αποτελεί δείγμα έλλειψης σεβασμού του πολίτη η ανάθεση ευθυνών σε τέτοιους επιπόλαιους χαρακτήρες. Εδώ βρίσκεται και η ευθύνη των πολιτών. Αντί να θαυμάζουν τους φωνασκούντες «πολιτικούς», να απαιτούν σοβαρότητα στην επιλογή των προσώπων, που θα επανδρώσουν την διοίκηση ενός κράτους.

Για να απαιτήσει σοβαρότητα από τους πολιτικούς ένας πολίτης και τα χαρακτηριστικά ενός σωστού πολιτικού όπως περιγράφηκαν, πρέπει πρώτα ο ίδιος να διαθέτει αντίστοιχα χαρακτηριστικά. Αλλά αυτά είναι αποτέλεσμα της παιδείας του. Αυτή θα δομήσει ακέραιους, αδιάφθορους και υπεύθυνους χαρακτήρες, που θα λέγουν την αλήθεια στον λαό και θα κυβερνούν με δικαιοσύνη. Από αυτούς τους ανθρώπους θα προέρχονται και οι άρχοντες και οι αρχόμενοι. Σωστή Παιδεία σημαίνει σωστοί πολίτες. Αυτή μορφώνει τους χαρακτήρες των πολιτών. Το ζητούμενο είναι το είδος της παιδείας που οδηγεί στην δημιουργία αυτών των χαρακτήρων. Είναι το μεγάλο στοίχημα των πολιτικών και άπτεται της συνέχισης της ύπαρξης ενός ιστορικού λαού. Η γλώσα, η γνώση, η παράδοση και ο πολιτισμός που ανέπτυξε στην ιστορική του πορεία ο Ελληνισμός οφείλεται στην Παιδεία του. Η Παιδεία αυτή οδήγησε στο εξανθρωπισμό και στον πολιτισμό πολλούς λαούς. Την έδωσε στους άλλους και την απόρριψε για τον εαυτό του. Δεν είναι τυχαία η κρίση. Έχει πάθη σύγχυση και θόλωση η κρίση μας. Η Ιστορία θα κρίνει αυστηρά κάθε υπεύθυνο.

---

Παρατήρηση: το παρόν κείμενο αποτελεί τμήμα του άρθρου “ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΥΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ;” (το οποίο η ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ δημοσιεύει σε συνέχειες), του ιατρού Γεωργίου Κόιου

ΠΗΓΗ: ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ

ΟΤΑΝ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΕΧΟΥΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΞΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ!

ΟΤΑΝ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΕΧΟΥΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΞΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ…

Μια συγκλονιστική ιστορία

 
Οδηγώντας σε μια μεγάλη λεωφόρο, μπροστά στα μάτια μιας κυρίας έγινε ένα τροχαίο ατύχημα, με αποτέλεσμα να τραυματισθεί σοβαρά ένας νέος. Με τη βοήθεια κάποιων ανθρώπων, έβαλαν στο αυτοκίνητο της το άγνωστο παλικάρι, περίπου 20 ετών, να το μεταφέρει στο εφημερεύον νοσοκομείο.

Το παλικάρι αιμορραγούσε, η κυρία έφτασε στο νοσοκομείο όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Οι τραυματιοφορείς της βάρδιας το πήραν μέσα. Μπήκε μαζί τους και η κυρία, για να μάθει ποιος είναι, και να ειδοποιήσει τους συγγενείς του. Οι γιατροί της βάρδιας διέγνωσαν πως έπρεπε να μπει επειγόντως στο χειρουργείο. Ειδοποίησαν τον χειρούργο, ο οποίος όμως για να τον χειρουργήσει ήθελε 1000 δολάρια. Το είπαν στην κυρία, η οποία όμως τους εξήγησε ότι δεν γνώριζε αυτό το παλικάρι.

Εξήγησαν και στον γιατρό αλλά αυτός ανένδοτος, ήθελε πρώτα τα χρήματα...
Η ώρα κυλούσε και η κυρία βλέποντας το παλικάρι να αργοπεθαίνει, είπε: 

"Ξεκινήστε να το σώσετε και πάω να σας φέρω εγώ τα χρήματα".

Η κυρία πράγματι πήγε όσο πιο γρήγορα μπορούσε, έφερε τα χρήματα και τότε ήρθε και ο χειρούργος.

Όμως τι ειρωνεία! Τι οδυνηρό παιχνίδι του φύλαξε αυτή τη νύχτα η αγάπη του για τα χρήματα...

Με το που είδε το παλικάρι, έμεινε ακίνητος, κιτρίνισε, άσπρισε, πήρε το χρώμα του νεκρού... Έπεσε πάνω στο παιδί ουρλιάζοντας... Και το παιδί είπε τις τελευταίες του λέξεις:
«Πατέρα με σκότωσες» και ξεψύχησε...

Η κυρία συγκλονισμένη από αυτό το συμβάν πέταξε τα χρήματα στα μούτρα του γιατρού και του είπε:
-Πάρτα, και κάνε τώρα την κηδεία του παιδιού σου.

Σημειωτέον πως ήταν το μόνο παιδί που είχε...

* * *

Αλήθεια, σε τι τραγικά λάθη οδηγεί κάποιους η απληστία για τα χρήματα και η αδιαφορία για τον πόνο των συνανθρώπων τους…

Π. ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ: ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ… ΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΤΗΣ «ΕΥΧΗΣ»

του Πρωτοπρεσβύτερου Στέφανου Κ. Αναγνωστόπουλου

Σε κάποια πόλη της Πελοποννήσου, συναντήθηκα κάποτε με έναν χριστιανό, περίπου 32 ετών, που μοσχομύριζε κάτι σαν δενδρολίβανο.

Και η έκπληξη μου μεγάλωσε ακόμη περισσότερο, όταν άρχισε να μου μιλάει για την Ευχή, το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με», διαπιστώνοντας ότι από το στόμα του εξήρχετο η άρρητος ευωδία του Παναγίου Πνεύματος.

Για το κομποσχοίνι και την Ευχή είχε μάθει πριν από χρόνια στο Άγιον Όρος και από τότε την έλεγε ασταμάτητα, μέρα-νύχτα, και πολλές φορές χωρίς διακοπή ακόμα και τις νύχτες. Η Ευχή αναπλήρωνε και τις φυσικές ανάγκες του ύπνου του.

Έτσι, σιγά-σιγά η προσευχή του Ιησού έγινε πνευματική και νοερά μέσα στην καρδιά του και απολάμβανε το μεγαλείο της, χωρίς να μπορεί να ερμηνεύσει το πως λέγεται μέσα του η Ευχή και μάλιστα από το μέρος της καρδιάς του, με πολλή γλυκύτητα και χωρίς αυτός να την λέγει συνειδητά, είτε προφορικά είτε με τον ενδιάθετο λόγο. (Αυτό είναι το μεγαλείο της πνευματικής προσευχής και ειδικότερα της Νοεράς λεγόμενης προσευχής).

Κάποτε, σε μια τέτοια κατάσταση, αλλοιώθηκε τόσο πολύ από την Χάρη του Θεού, ώστε… (όπως χαρακτηριστικά μου είπε):

«Ξέχασα τον εαυτό μου, ήτο σαν να χάθηκα και απροσδόκητα αισθάνθηκα πως η ψυχή μου ήτο μέσα στα ανοιχτά χέρια του Πνευματικού μου, του πατρός Γ.Κ., ο οποίος προσευχόταν μπροστά σ’ έναν ουράνιο ολόλαμπρο θρόνο, που είχε πολύ Φως και Δόξα Θεού. Σε λίγο -δεν ξέρω πότε- αυτό το ουράνιο Φως έλουσε και τον Πνευματικό μου και τον λάμπρυνε τόσο πολύ, που είχα την αίσθηση ότι έκλεισα τα μάτια της ψυχής μου. Πως έβλεπα και πως τα έκλεισα δεν ξέρω.

Σφιχταγκαλιασμένη καθώς ήτο η ψυχή μου με τον Πνευματικό μου, τον άκουσα να προσεύχεται στον Κύριο ημών Ιησούν Χριστόν για μένα. Δεν τολμούσα να σηκώσω τα μάτια της ψυχής μου, εν τούτοις, ένοιωθα αυτήν την υπέρλαμπρη φωτοχυσία να με πλημμυρίζει, να με λούζει κυριολεκτικά, να με γεμίζει από χαρά, ευτυχία, ειρήνη, θαυμασμό, αγαλλίαση…

Κάποτε συνήλθα. Ένοιωθα να μην πατώ στη γη και η προσευχή του Ονόματος του Ιησού Χριστού να λέγεται από μέσα μου άπειρες φορές: «Ιησού μου… Ιησού μου… Ιησού μου… Ιησού μου…».

Τρεις-τέσσερις μέρες ούτε έφαγα ούτε ήπια σταγόνα νερό ούτε κοιμήθηκα, μόνο απελάμβανα αδιάλειπτα μια ουράνια ευτυχία, που δεν περιγράφεται. Τα δε δάκρυα μου έτρεχαν σαν ποτάμι συνεχώς και ήταν γλυκύτατα».

Εδώ τελείωσε η θεωρία αυτού του χριστιανού, που ζει ανάμεσά μας και αποτελεί εξαίρεση σ’ αυτήν την τρελή εποχή που ζούμε!

από το βιβλίο: «Η Ευχή μέσα στον κόσμο» του Πρωτοπρεσβύτερου Στέφανου Κ. Αναγνωστόπουλου (Πειραιάς 2007).

ΓΕΡΩΝ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΒΙΤΑΛΗΣ: "ΠΗΓΑ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΑ"

             

O γέροντας Νεκτάριος για πρώτη φορά μιλά για την μεταθανάτια εμπειρία του...

Το θαυμαστό γεγονός έζησε ο γέροντας Νεκτάριος στηv Καμαρίζα Λαυρίου Αττικής-Ιερός Ναός Αγίου Νεκταρίου.

Ο γέροντας κατά την ακολουθία της Αποκαθήλωσης ένιωσε αδιαθεσία και μέσα σε λίγα λεπτά έχασε την επαφή με τον περιβάλλον.

Έσπευσαν γιατροί από το πλήθος των προσκυνητών και διαπίστωσαν ότι έχει πεθάνει. Πανικόβλητοι οι διακονητές του παρήγγειλαν το φέρετρο και ειδοποιήθηκαν Ιερείς για να τον ντύσουν.....

ΓΕΡΩΝ ΑΝΘΙΜΟΣ ΑΓΙΑΝΝΑΝΙΤΗΣ: Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΤΟ ΕΣΧΑΤΟ ΣΚΑΛΟΠΑΤΙ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ!

Γέρων Άνθιμος Αγιαννανίτης

Σήμερα η ανθρωπότητα βρίσκεται στην χειρότερη κατάσταση της από κτίσεως κόσμου. Ο δρόμος που ακολουθεί είναι δρόμος παρακμής, δρόμος διαφθοράς, δρόμος σκοταδισμού, δρόμος που οδηγεί στον όλεθρο.

Οι άνθρωποι με τις καταχρήσεις, και ιδίως τις σαρκικές, πάσχουν και λογικώς και σωματικώς. Η θεραπεία τους είναι πολύ δύσκολη. Μόνο ο παντοδύναμος και πανάγαθος Θεός με τις πρεσβείες των πολλών Αγίων, που εδώ στην Ελλάδα είναι πλήθος αμέτρητο, και πάντων των εκατομμυρίων Μαρτύρων, Οσίων, Αποστόλων και Ομολογητών, μπορεί να λυπηθεί τον λαό του και να του δώσει φώτιση...

Με αυτή μόνο ο άνθρωπος θα διορθωθεί και θα βαδίσει ορθά. Το έλεος και η ευσπλαχνία του Θεού αλλάζει τις διαθέσεις του κόσμου. Σήμερα η κατάσταση της σήψεως είναι χειρότερη από αυτή της εποχής των Σοδόμων. Ο βόρβορος της αμαρτίας υπερχείλισε και πλημμύρισε τον κόσμο. Λυπούμε για την απώλεια τόσου πλήθους ψυχών. Ο φιλάνθρωπος Κύριος γι’ αυτό ήρθε στην γη, για να ανεβάσει το πλάσμα Του στον ουρανό.

Μας έδωσε την χάρη και πήρε την αμαρτωλή σάρκα μας και την καθάρισε και την αγίασε και την θέωσε. Έβαλε τον άνθρωπο να καθίσει στα δεξιά του θρόνου της μεγαλωσύνης Του. Πως εμείς μπορούμε να απολογηθούμε για την αχαριστία που δείχνουμε στην τόση Του ευσπλαχνία; Έχουμε φθάσει σήμερα στα πρόθυρα της Δευτέρης Παρουσίας του Κυρίου. Πότε θα γίνει; Ο Θεός μόνο ξέρει, κανείς άλλος…!

…Ας αφήσουμε, όμως αδελφοί μου, τον Θεό να αποφασίσει την ώρα της θριαμβευτικής ελεύσεως Του στη γη, για να κρίνει ζώντες και νεκρούς. Εμείς ας προσπαθήσουμε να αποφύγουμε την αμαρτία, γιατί αυτή είναι πραγματικός θάνατος, αφού μας απομακρύνει, μας χωρίζει από τον Θεό, από την όντως Ζωή, από το Φως, από την ατελεύτητη χαρά, από όλα τα αγαθά.

Είθε, ο καλός Θεός να φωτίσει τα πλάσματα του και μάλιστα τους Έλληνες που «σοφίαν ζητούσι» (Α’ Κορ. α’,23), αλλά τώρα αντί για σοφία πηγαίνουν στους φακίρηδες και στα μέντιουμ, να τους διδάξουν μωρία.