ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ: ΟΙ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΒΒΑ ΑΒΡΑΑΜ

 Οι ερωτήσεις του αββά Αβραάμ

 

Κάποιος ασκητής απέκτησε την φήμη ότι επί πενήντα χρόνια έζησε με αυστηρή νηστεία, αποφεύγοντας και αυτό το ψωμί και το κρασί. Έλεγε μάλιστα και ο ίδιος:
-Θανάτωσα την φιληδονία, την φιλαργυρία και την φιλοδοξία.
 
Όταν το άκουσε ο αββάς Αβραάμ, πήγε και τον συνάντησε.
-Εσύ είπες αυτά τα λόγια; Τον ρώτησε
- Ναι, απήντησε εκείνος.
-Δεν μου λες, εάν μπεις στο κελλί σου και βρεις μια γυναίκα, μπορείς να μείνεις τελείως αδιάφορος για το φύλο της.
-Όχι, αλλά θα αγωνισθώ να μην την αγγίξω.
-Άρα, συμπέρανε ο αββάς Αβραάμ, δεν θανάτωσες το πάθος της φιληδονίας. Το νίκησες μόνο και το έχεις δεμένο… Εάν τώρα, καθώς περπατάς δεις όστρακα, πέτρες και ανάμεσα χρυσάφι, μπορείς να μείνεις αδιάφορος γι’ αυτό και να το θεωρήσεις σαν τα όστρακα και τις πέτρες;
- Όχι, αλλά θα αγωνισθώ να μην το πάρω.
-Άρα, συμπέρανε πάλι ο αββάς Αβραάμ, δεν θανάτωσες το πάθος της φιλαργυρίας. Το νίκησες μόνο και το έχει δεμένο… Εάν τώρα μάθεις ότι έρχονται να σε επισκεφθούν δύο αδελφοί, και γνωρίζεις ότι ο ένας σε επαινεί, ενώ ο άλλος σε κακολογεί, θα τους δεχθείς με την ίδια διάθεση;
-Όχι, αλλά θα αγωνισθώ ν’ αναπαύσω και εκείνον που με κακολογεί, όπως και εκείνον που με επαινεί.
-Άρα, ούτε το πάθος της φιλοδοξίας έχεις θανατώσει. Τα πάθη λοιπόν δεσμεύονται, πλην όμως δεν θανατώνονται.
 
Από το Γεροντικό

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΜΦΩΝΟ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ

Μ’ ένα πύρινο άρθρο του ο Μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος κάνει την κριτική του στο σύμφωνο συμβίωσης.

"Για άλλη μια φορά, λίγες μέρες πριν από τα Χριστούγεννα, μάλιστα με την μορφή του κατεπείγοντος, επιχειρείται η ψήφιση ενός νομοσχεδίου παντελώς ξένου προς τα επικρατούντα ήθη, εντελώς ασυμβίβαστου προς την κοινή λογική, ιδιαίτερα προκλητικού για τον θεσμό της οικογένειας και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.   Ο σεβασμός στον κάθε άνθρωπο και τα βασικά δικαιώματά του είναι οφειλή των δημοκρατικών και πολιτισμένων κοινωνιών. Η συμπάθεια σε όποιον δυστυχεί μέσα στην ασάφεια της ταυτότητας του φύλου του είναι ουσιώδης έκφραση της γνήσιας εκκλησιαστικής αγάπης και αντίληψης.   Κάθε όμως προσπάθεια νομιμοποίησης ή πολύ περισσότερο θεσμοθέτησης αντίθετων με την φύση επιλογών που προσβάλλουν την ανθρώπινη οντολογία, που υποτάσσουν εγωιστικά την ιερότητα της αναπαραγωγής στην ηδονική παθολογία των σεξουαλικών ορμών, και τα απαράγραπτα χρηστά ήθη στον αλόγιστο εγωισμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων αποτελεί αθέμιτη παρανομία που εκδικείται τον άνθρωπο και καταλύει την κοινωνία.   Ελπίζουμε ότι αυτοί που είναι εντεταλμένοι να νομοθετούν και να εκφράζουν το λαϊκό αίσθημα θα ακούσουν την υπαρξιακή ανάσα του λαού που τους έδωσε την ψήφο του και δεν θα προσβάλουν το τίμιο κομμάτι του ασεβώντας στην αξιοπρέπειά του και τα χρηστά ήθη. Καμία κομματική πειθαρχία δεν επιτρέπεται να πνίξει την τίμια βουλευτική συνείδηση. Καμία Ευρωπαϊκή οδηγία δεν μπορεί βίαια να ασελγήσει στο ιερό σώμα της παράδοσης και της ιστορίας μας. Κανένα Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων δεν μπορεί να τιμωρήσει τη λογική, το ήθος, τον αυτοσεβασμό και την οικογενειακή ιερότητα.   Όταν η προσωπική δυστυχία από ανομία γίνεται απαιτητικό δικαίωμα, στη συνέχεια εξελίσσεται σε πανίσχυρο lobby, έπειτα σε παγκόσμια μόδα και καταλήγει σε διεθνή νομιμοποίηση και θεσμοθέτηση, τότε η πραγματική απειλή δεν είναι το ψέμα της λεγόμενης «ομοφοβίας», αλλά το παραλήρημα της άκριτης ομομανίας.   Ίσως μια ποιμαντική διαχείρισης της ιερής παρακαταθήκης του φύλου να αποτελούσε την δύσκολη αλλά ευλογημένη εναλλακτική πρόταση στην επιχειρούμενη νομική θεσμοθέτηση. Η Εκκλησία έχει πολλούς λόγους να καταδικάζει την εκτροπή, έχει όμως πολύ περισσότερους και πλούσια διδασκαλία για να αγκαλιάζει τους ανθρώπους και να την μετατρέπει σε θεραπευτική επιστροφή. Ίσως και η πολιτεία να έχει τους δικούς της λόγους να νομιμοποιεί την εκτροπή, έχει όμως πολύ περισσότερους για να την αποτρέψει.   Ίσως πάλι να είναι καιρός να αποσυρθεί το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης και από τα ετερόφυλα ζευγάρια. Από εκεί άρχισε το κακό. Όσο για τα ομόφυλα άτομα, ο δρόμος είναι ένας∙ για όλους η υπομονή και για κάποιους η μετάνοια. Η δε κοινωνία μας, για να μπορέσει να αυτοσυντηρηθεί, χρειάζεται ταπεινή στροφή στον Θεό, πίστη, τόλμη και σοφία και λίγη εξυπνάδα..."

https://www.romfea.gr

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ ΠΑΥΛΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΜΦΩΝΟ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ

Τη θέση του για το σύμφωνο συμβίωσης κατέθεσε ο Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Παύλος. Ο ίδιος τονίζει ότι η Εκκλησία δεν μπορεί να αποδεχθεί την ομοφυλοφιλία αλλά υπογραμμίζει ότι: «Ἡ κάθετη άρνηση της Ἐκκλησίας στην αποδοχή της ομοφυλοφιλίας δεν σημαίνει την απόρριψη, ούτε την περιφρόνηση, ούτε περισσότερο το φτύσιμο κανενός ανθρώπου. Αυτός ο λόγος που ακούστηκε από ιερωμένο πρόσωπο ΔΕΝ έχει σχέση με την Εκκλησία γιατί δεν έχει καμμία σχέση με τον Χριστό. Ο Χριστός δεν μίλησε ΠΟΤΕ με τέτοιο τρόπο για τους αποτυχημένους και τους αμαρτωλούς».   Ταυτόχρονα κάνει λόγο για μέρες σήψης και παρακμής που έρχονται, ενώ ρωτάει τον Αλέξη Τσίπρα, αν θα διδάξει στα παιδιά του ότι μπορούν να έχουν άνετα οποιοδήποτε σεξουαλικό προσανατολισμό θέλουν.

Φοβοῦμαι ὅτι σέ αὐτό τόν τόπο μπερδευτήκαμε τόσο πολύ ὥστε δέν μποροῦμε πιά νά χωρίσουμε δυό γαϊδουριῶν ἄχυρα.   Χάσαμε τίς λέξεις καί τίς ἔννοιές τους. Φθάσαμε στό σημεῖο λέξεις καί ἔννοιες πού τίς χρησιμοποιοῦμε ἀπό αἰῶνες τώρα νά τίς καταστήσουμε περιττές γιά τό λεξιλόγιο μας, κάποιες ἴσως καί ἐπικίνδυνες. Προσπαθοῦμε νά ἐπιβάλουμε τό στραβό καί τό λάθος σάν καλό καί συκοφαντοῦμε τό καλό σάν ἐπικίνδυνο, σάν ρατσιστικό, σάν λάθος.   Ὅλα ἐτοῦτα σκέπτομαι αὐτές τίς ἡμέρες καθώς γίνεται λόγος γιά τό σύμφωνο ἐλεύθερης συμβίωσης καί στόν χῶρο τῶν ὁμοφυλόφίλων σχέσεων.   Κατ’ἀρχήν ἡ Πολιτεία ἀκούγεται ὅτι τό προωθεῖ. Ἐδῶ ἴσως θά ταίριαζε τό ἄλλο ἀπόφθεγμα τοῦ λαοῦ μας. « Ἐδῶ ὁ κόσμος καίγεται καί ἡ γριά ξεροχτενίζεται».   Στήν πραγματικότητα ἡ Πολιτεία ἀποδεικνύει πόσο ἐμπαίζει τόν κόσμο ὅταν μιλάει γιά διαβούλευση, τήν ὁποίαν προφανῶς δέν ἐννοεῖ.   Ἁπλά ἐπιχειρεῖ νά δώσει ἕνα ἐπίχρισμα δημοκρατικότητας στίς πρό πολλοῦ εἰλημμένες ἀποφάσεις της. Κάποιος μέ ρώτησε ἄν ἔλαβα μέρος στήν διαβούλευση καί ἐγώ ἁπλά χαμογέλασα.   Ἁπλά, τίς ἑκάστοτε ἐξουσίες δέν τίς ἐνδιαφέρει ὁ λαός, ἀλλά τά συμφέροντα τῆς ἐξουσίας, οἱ ἀπόψεις της, οἱ ἰδεοληψίες της τίς ὁποῖες κάθε φορά ἐπιχειρεῖ νά δικαιώσει.
Οἱ ἐξουσίες, ὅπως γράφει ὁ Ντοστογιέφσκι, ποτέ δέν πίστεψαν τόν λαό καί ποτέ δέν σεβάσθηκαν τόν λαό. Μονίμως τόν ἐνέπαιξαν καί τόν ἐμπαίζουν.   Χάρηκα πολύ πού διαπίστωσα ὅτι συμφώνησε καί ἡ Νέα Δημοκρατία στήν ἐπέκταση τοῦ συμφώνου, διότι ἐπί τέλους ἔπεσαν οἱ μάσκες καί αἰσθάνομαι ἀπόλυτα δικαιωμένος γιά ὅσα καί στό παρελθόν καί τόν τελευταῖο καιρό ἔχω πεῖ καί ἔχω γράψει γιά τήν ἀληθινή ταυτότητα τῶν πολιτικῶν κομμάτων.   Μήπως ἦλθε ἡ ὥρα νά κλείσουμε τήν πόρτα σέ ὅλους αὐτούς πού μᾶς ἐπισκέπτονται τάχα ἀπό σεβασμό καί ἐπί τῆς οὐσίας γιά τά παιχνίδια τῆς ἐξουσίας τους; 

Ἄς προχωρήσουμε ὅμως παρακάτω. Πιστεύει στ’ἀλήθεια κανείς ὅτι ἡ Ἐκκλησία μπορεῖ νά ἀλλάξει τίς αἰώνιες ἀλήθειες Της καί νά προσαρμόζεται στίς ἀντιλήψεις τῆς κάθε ἐποχῆς; Τότε δέν μπορεῖ νά εἶναι καί νά λέγεται Ἐκκλησία.   Ἡ θέση τῆς Ἐκκλησίας γιά τόν ἄνθρωπο, γιά τή ζωή του, γιά τήν ταυτότητα του εἶναι ξεκάθαρη καί ἡ καθημερινότητα ἐπιβεβαιώνει τήν αἰώνια ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας.   Ἡ Ἐκκλησία ὡς ἔχουσα τήν ἀλήθεια μπορεῖ καί ἑρμηνεύει τήν οὐσία τῶν ὅσων συμβαίνουν σήμερα καί πάρα πολλά ἀπό αὐτά, τά ἔχει πεῖ ἀπό καιρό. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι ξεκάθαρος. Ὁ Τριαδικός Θεός ἐδημιούργησε τόν ἄνθρωπο, «κατ’εἰκόνα Θεοῦ ἐποίησεν αὐτόν, ἄρσεν καί θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς».

Ὁ Θεός κατεσκεύασε τόν ἄνθρωπο καί ὁ τρόπος τῆς κατασκευῆς του, ἡ διαφοροποίηση τῶν φύλων, τό γενετικό ὑλικό τοῦ κάθε φύλου, ἡ σοφία τῆς κατασκευῆς τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος εἶναι ἔργο τοῦ Θεοῦ, ἔργο τῆς Σοφίας Του καί τῆς Ἀγάπης Του. 
Αὐτή δέ ἡ ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἐκείνη πού «πανταχοῦ, πάντοτε καί ὑπό πάντων ἐπιστεύθη». Αὐτή ἡ ἀλήθεια δέν ἀλλάζει γιατί ἁπλά εἶναι ἀλήθεια.   Ἔτσι ἐπάνω στό θέμα τῆς ὁμοφυλοφιλίας ἡ θέση τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ξεκάθαρη.Ὁ Θεός ἐποίησε τόν ἄνθρωπο! «ἄρσεν καί θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς» καί μέ τόν τρόπο τῆς κατασκευῆς τους τούς ἔδωσε τήν δυνατότητα νά αὐξάνονται καί νά πληθύνονται καί νά κατακυριεύσουν τῆς γῆς. Οὔτε ἄρσεν καί ἄρσεν, οὔτε θῆλυ καί θῆλυ, ἀλλά ἄρσεν καί θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς. Ἀπό τήν ἄλλη μεριά ἡ Ἐκκλησία μίλησε γιά τήν ἁμαρτία τοῦ ἀνθρώπου.   Τό ρῆμα ἁμαρτάνω σημαίνει στά ἑλληνικά ἀποτυχαίνω, κάνω λάθος. Ἡ λέξη ἁμαρτία σημαίνει ἀποτυχία.   Κάποιοι νόμισαν ὅτι ἄν ἀλλάξουν ἤ περιποιηθοῦν τίς λέξεις θά ἀλλάξουν καί τά πράγματα.   Ἔτσι μποροῦν νά βαπτίσουν τήν ἀποτυχία σάν «διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολοισμό». Τό θέλετε ἔτσι; Νομίζετε ὅτι μέ τόν τρόπο αὐτό ἀλλάζετε τήν οὐσία τῶν πραγμάτων; Εὐχαρίστως ἄν αὐτό σᾶς ἱκανοποιεῖ νά δεχθῶ τόν ὅρο «διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό», ἀλλά ἔχω τήν εὐθύνη νά σᾶς προειδοποιήσω ὅτι πρόκειται γιά ἀποτυχημένο προσανατολισμό.
Ἡ σεξουαλικότητα δέν εἶναι γιά τήν σεξουαλικότητα. Ἡ ἑτερότητα τῶν φύλων ἀποβλέπει στήν δημιουργία.   Αὐτή εἶναι ἡ πίστη τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί ἡ ἀλήθεια τῶν πραγμάτων. Δέν μπορεῖ νά πεῖ ψέματα σέ κανένα. Δέν μπορεῖ νά παραπλανήσει κ α ν έ ν α. Ἀσφαλῶς ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού θέλουν νά παραπλανηθοῦν.   Διακίωμα τους, ἀλλά καί δικαίωμα ἀναφαίρετο τῆς Ἐκκλησίας νά καταθέτει τήν ἀλήθειά Της. Εἶναι λοιπόν ἀσυμβίβαστη ἡ ὁμοφυλοφιλία μέ τήν Ἐκκλησιαστική ζωή.   Ἡ Ἐκκλησία πιστεύει, ὅπως καί κάθε λογικός ἄνθρωπος, ὅτι καί μέ τήν ἀνθρώπινη ζωή εἶναι ἀσυμβίβαστη.   Μήπως κύριοι τῆς Ἐξουσίας θά πρέπει ἡ Ἐκκλησία νά προσαρμοστεῖ αὕριο καί μέ τήν παιδοφιλία ἤ τήν κτηνοβασία; Κάποιοι περιμένουν μετά τό πέρασμα τῆς σχετικῆς νομοθεσίας νά ἀρχίσουν νά σᾶς ἐνοχλοῦν καί γιά τήν νομιμοποίηση καί τῆς παιδοφιλίας.   Θά ἀρχίσει ἴσως νά σᾶς πιέζει ἡ Εὐρώπη. Ἐσεῖς εἶσθε ἱκανοί γιά ὅλα. Μήπως πρέπει καί πάλι νά συμβιβαστοῦμε; Ἡ κάθετη ἄρνηση τῆς Ἐκκλησίας στήν ἀποδοχή τῆς ὁμοφυλοφιλίας δέν σημαίνει τήν ἀπόρριψη, οὔτε τήν περιφρόνηση, οὔτε περισσότερο τό φτύσιμο κανενός ἀνθρώπου. 
Αὐτός ὁ λόγος πού ἀκούστηκε ἀπό ἱερωμένο πρόσωπο ΔΕΝ ἔχει σχέση μέ τήν Ἐκκλησία γιατί δέν ἔχει καμμία σχέση μέ τόν Χριστό. Ὁ Χριστός δέν μίλησε ΠΟΤΕ μέ τέτοιο τρόπο γιά τούς ἀποτυχημένους καί τούς ἁμαρτωλούς.   Μίλησε μέ ἀγάπη, τούς θεράπευσε ἀπό τίς ἀσθένειες τους, τούς προειδοποίησε νά μήν ξαναμαρτήσουν γιά νά μήν τούς συμβοῦν χειρότερα, ἀλλά ποτέ δέν τούς ἔφτυσε καί δέν ἔδιωξε κανένα ἀπό ὅσους τόν πλησίασαν.   Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι ἰδεολογία, εἶναι ἀγάπη καί ἐπειδή εἶναι ἀγάπη, εἶναι ἀλήθεια καί διακονεῖ καί τήν ἀγάπη καί τήν ἀλήθεια.   Ἄλλωστε οἱ ἄνθρωποι πού ἐνδίδουν στόν πειρασμό, οἱ ἄνθρωποι πού παρασύρονται σέ λάθος τρόπο ζωῆς δέν ἔχουν ἄλλο ἀποκούμπι ἀπό τήν Ἐκκλησία. Οἱ ὑποτιθέμενοι φίλοι καί συμπαραστάτες τους τούς γυρίζουν τήν πλάτη σέ περίπτωση πού νοσήσουν ἀπό κάποια ἀπό τίς σχετικές ἀσθένειες.   Αὐτός πού γράφει αὐτή τήν ὥρα ἔχει δεχθεῖ καί ἔχει στηρίξει τέτοια πρόσωπα, ὅταν οἱ ἄλλοι, «οἱ προοδευτικοί», οἱ «μοντέρνοι» τούς ἔχουν γυρίσει τήν πλάτη καί νοιώθει ἰδιαίτερη ἱκανοποίηση γιατί κάποια νέα παιδιά τά βοήθησε καί τά βοηθᾶ νά βροῦν τό δρόμο τους.   Ξεκάθαρα λοιπόν καί μέ τήν γλῶσσα τή δική σας εἶναι ἕνας ἀποτυχημένος σεξουαλικός προσανατολισμός. Αὐτό λοιπόν κατάντησε ὁ ἄνθρωπος; Συρρικνώθηκε σέ κάποιον α ἤ β σεξουαλικό προσανατολισμό!!! Σέ μιά μηχανή ἠδονῆς!!!   Ὁ Σωκράτης ἔλεγε: «μήν σᾶς νοιάζει τί λένε οἱ πολλοί, ἀλλά τί λέει ὁ ἕνας, ὁ εἰδικός, ἡ ἀλήθεια!»   Ἡ ἀλήθεια δέν εἶσθε ἐσεῖς κύριοι, ἡ ἀλήθεια δέν εἶναι ἡ Εὐρώπη, ἡ ἐν ἁμαρτίαις γηράσασα, ἡ ἀλήθεια μέ τήν ὀντολογική ἔννοια τῆς λέξης εἶναι μόνο Ἐκεῖνος πού νίκησε τό θάνατο. Οἱ «ἄλλες ἀλήθειες» ἔχουν γίνει καί αὐτές σκουπίδια μέσα στόν τάφο.   Νά ἐπισημάνω καί κάτι ἄλλο. Ἡ σημερινή ἐξουσία μιλάει γιά ἄλλου τύπου «οἰκογένειες» τίς ὁποῖες θέλει λέει νά προστατεύσει. Νά τό ξεκαθαρίσουμε λοιπόν!   Οἰκογένεια εἶναι μόνον ἐκείνη πού ἔχει ἀνδρόγυνη συγκρότηση. Αὐτό πίστευε πάντοτε ἡ ἀνθρωπότητα. Εἶναι ἀστεῖο κάποιοι νά νομίζουν ὅτι ἡ ἱστορία ἀρχίζει ἀπό αὐτούς.   Οἰκογένεια ἐπίσης μπορεῖ νά χαρακτηρισθεῖ καί ἡ μονογονεϊκή Οἰκογένεια γιατί στόν πυρήνα της εἶναι ἀνδρόγυνη, καμμία ἄλλη. Μή διαφθείρετε ἐπί τέλους ἀκόμη καί τίς λέξεις.   Μπορεῖ ἄλλου εἴδους «οἰκογένειες» νά ὑπῆρχαν καί ἄλλοτε, ἀλλά ἡ κοινή πανανθρώπινη συνείδηση ποτέ ΔΕΝ τίς ὀνόμασε οἰκογένειες. Μήν μολύνετε λοιπόν τήν ἱερή αὐτή λέξη.   Ἡ Οἰκογένεια περιέχει καί τήν ἀγάπη καί τόν ἔρωτα καί τήν σεξουαλικότητα, ἀλλά εἶναι ταυτόχρονα κάτι πολύ περισσότερο ἀπό αὐτά, εἶναι κάτι πολύ περισσότερο ἀπό ἕνα σεξουαλικό προσανατολισμό, κάτι ἀφάνταστα περισσότερο καί μέσα της ἔχει ἕνα στοιχεῖο ἱερότητας. Ὅπου αὐτό δέν ὑπάρχει ἡ οἰκογένεια εὐτελίζεται σέ ποικίλες σχέσεις.   Ὁ κ. Ὑπουργός Δικαιοσύνης πρόσφατα ἀνακοίνωσε, καθώς διαβάζω στόν τύπο, ὅτι ἐξισώνονται τά δικαιώματα τῶν ζευγαριῶν -ἀνεξαρτήτως σεξουαλικοῦ προσανατολισμοῦ-πού συνάπτουν σύμφωνο συμβίωσης , μέ ἐκεῖνα πού συνάπτουν Γάμο..   Ἐξισώνεται μία ἄθεσμη σχέση μέ ἕνα ἱερό καί πανανρώπινο θεσμό. Ζευγάρια ποικίλου σεξουαλικοῦ προσανατολισμοῦ ὑπάρχουν, ἀλλά αὐτά δέν μπορεῖτε νά τά ὀνομάσετε οἰκογένεια.   Δικαιολογημένα ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος κ. Ἱερώνυμος σᾶς εἶχε προειδοποιήσει ὅτι αὐτή ἡ ἐξίσωση ὑποτιμᾶ τήν Οἰκογένεια καί τόν Γάμο.   Γιατί εἶναι ὑποτίμηση ἡ ἐξίσωση τῆς Οἰκογένειας μέ σχέσεις ποικίλου σεξουαλικοῦ προσανατολισμοῦ, μέ τίς ποικίλες σεξουαλικές σχέσεις.   Κάνετε κ. Ὑπουργέ ὅτι δέν τό καταλαβαίνετε; Ἐμπαίζετε τήν στοιχειώδη νοημοσύνη μας; Ἐκτός καί ἐάν αὐτό ἀπότελεῖ προάγγελο τῆς πρόθεσης σας νά δώσετε σέ αὐτοῦ τοῦ εἴδους τίς «οἰκογένειες» δικαίωμα υἱοθεσίας καί παιδιῶν γιά νά ὁλοκληρώσετε τό ἔγκλημα σας.
Ὁ Μακαριώτατος δικαιολογημένα σᾶς παρετήρησε. Γιατί ἦταν ἀνάγκη μιά τἐτοια ἀπόφαση σας νά περάσει ἀπό τήν Βουλή ἤ ἀκόμη χειρότερα μιά τέτοια ρύθμιση νά ἐνταχθεῖ στό Οἰκογενειακό δίκαιο; Ἀκόμη κι’ἄν δέν πιστεύετε στό Θεό, καί αὐτό εἶναι δικαίωμα σας, ἀπιστεῖτε καί διαστρέφετε καί αὐτή τήν φύση τῶν ὄντων.
Δέν μπορεῖτε νά κρύψετε ὅτι συνειδητά ὑπονομεύετε τήν Οἰκογένεια. Τό νομοσχέδιο σας κ. Ὑπουργέ δέν ἐκσυγχρονίζει τό οἰκογενειακό δίκαιο, ἀλλά ναρκοθετεῖ τήν Οἰκογένεια.   Θά ἤθελα νά ρωτήσω ξεκάθαρα τόν ἴδιο τόν Πρωθυπουργό καί τόν Ὑπουργό τῆς Δικαιοσύνης: Τώρα λοιπόν   κ. Πρωθυπουργέ κ. Ὑπουργέ τῆς Δικαιοσύνης   μποροῦν οἱ γονεῖς, οἱ δάσκαλοι στό σχολεῖο νά διδάξουν στά παιδιά ὅτι μποροῦν πλέον νά δημιουργήσουν τίς ὁποιεσδήποτε σχέσεις, ἀπό ὁποιαδήποτε ἡλικία, ὅτι πλέον τούς προστατεύει ὁ νόμος νά δημιουργήσουν τόν ὅποιο δεσμό καί τήν ὁποιαδήποτε σχέση, μπορεῖ ὁ καθένας ἀφοῦ πλέον καλύπτεται ἀπό τό νόμο νά διδάσκει στά παιδιά ὅτι μποροῦν ἄνετα νά ἔχουν τόν ὁποιοδήποτε σεξουαλικό προσανατολισμό ἤ γιά τήν ἀκρίβεια νά τούς καλλιεργοῦν τόν σεξουαλικό προσανατολισμό τῆς ἀρεσκείας τους καταστρέφοντας τίς ἀνώριμες παιδικές ψυχέ;   Θά τό διδάξετε ἐσεῖς κ. Πρωθυπουργέ στά παιδιά σας καί σεῖες κ. Ὑπουργέ στά ἐγγόνια σας καί θά φυλακίσετε τόν πατέρα ἤ τήν μάνα πού θά ἐπιχειρήσουν νά ἀποτρέψουν τά παιδιά τους. Νομίζω ὅτι πρέπει νά σᾶς πῶ ξεκάθαρα ὅτι ἑτοιμάζετε γιά τήν Πατρίδα μέρες σήψης καί παρακμῆς στίς ὁποῖες πρῶτοι ἐσεῖς θά βουλιάξετε.   

Υ.Γ. Σκέφθηκα σάν ὑπότιτλο τοῦ παρόντος κειμένου νά ἔθετα τίς λέξεις «Αἰδώς Ἀργεῖοι» πληροφορήθηκα ὅμως ὅτι ἔχει γίνει πρόταση πού πρόκειται νά ψηφισθεῖ ἀπό τήν Βουλή ὅτι ἡ λέξη «Αἰδώς» θά ἀπαλειφθεῖ ἀπό τό ἑλληνικό λεξιλόγιο.

https://www.newsbeast.gr

Ο ΑΓΙΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΚΑΙ Η ΣΥΓΧΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΔΕΡΦΟΥ ΤΟΥ

ΑΓΙΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ, ΕΚ ΖΑΚΥΝΘΟΥ

(+17 Δεκεμβρίου, +23 Αυγούστου)
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΥ ΣΥΓΧΩΡΕΣΕ ΤΟΝ ΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ ΤΟΥ

Ήταν απόγευμα και ο ηγούμενος της Ι. Μονής Παναγίας Αναφωνήτριας στη Ζάκυνθο, Διονύσιος Σιγούρος κλάδευε τα δέντρα του περιβολιού του μοναστηριού, όταν ένα νέος άντρας, τρομαγμένος κι ανήσυχος, πλησίασε και πέφτοντας στα πόδια του Διονυσίου ψιθύρισε: 

“Σώσε με, γέροντα. Με κυνηγούν να με σκοτώσουν”, ρίχνοντας αγωνιώδεις ματιές στην αυλόπορτα. 

Ο ηγούμενος, που σαν Ζακυνθινός γνώριζε όλους τους συντοπίτες του, κατάλαβε πως ο επισκέπτης ήταν ξένος. 

“Ποιος, παιδί μου, καταδιώκει έναν ξένο άνθρωπο στο φιλόξενο νησί μας;” ρώτησε παραξενεμένος. 

“Οι Σιγούροι, γέροντα.” 

Ξαφνιάστηκε ξανά ο γέροντας, καθώς άκουσε πως τον ξένο κυνηγούσαν συγγενείς του. 

“Γιατί σε κατατρέχουν οι Σιγούροι;”, τον ρώτησε ο ηγούμενος. 

“Έκαμα φονικό, δέσποτα”.

Ο Διονύσιος έμεινε εμβρόντητος. “Ποιον σκότωσες;”, τον ρωτά. 

“Τον άρχοντα Κωνσταντίνο Σιγούρο”, του απαντά εκείνος κατεβάζοντας τα μάτια. 

Πληγώθηκε κατάκαρδα ο ηγούμενος, καθώς άκουσε πως σκοτωμένος ήταν ο αδερφός του! Τα μάτια του υγράνθηκαν. Συναισθήματα θλίψης κι οργής τον τύλιξαν και για μια στιγμή πέρασε από το μυαλό του να εκδικηθεί το φονιά του αδερφού του, παραδίνοντάς τον για άμεση και δίκαιη τιμωρία. Όμως, ευθύς αμέσως μετάνιωσε για τη σκέψη του. Χαλιναγώγησε το πάθος της εκδίκησης, που γεννήθηκε στην ψυχή του. Όχι, δεν έπρεπε να πάρει εκδίκηση. Θυμήθηκε πως ο Κύριος είχε συγχωρήσει τους σταυρωτές Του πάνω στο σταυρό. «Κύριε, ελέησόν με, τον αμαρτωλό», ψιθύρισε κι έκαμε το σημείο του σταυρού. 

Στράφηκε στο φονιά και, δίχως να του αποκαλύψει πως ήταν αδερφός του θύματος, τον ρώτησε ήρεμα: 
“Γιατί, παιδί μου, σκότωσες αυτόν τον καλό άρχοντα του νησιού;” 
Κι εκείνος όλο αγωνία και τρόμο είπε βιαστικά: 
“Η κακιά η ώρα, γέροντα. Μα μην το ψάχνεις. Κρύψε με μονάχα, σε παρακαλώ, να γλιτώσω από τη δικαιολογημένη οργή τους. Κρύψε με, γιατί όπου να ναι καταφτάνουνε στο μοναστήρι και θα με τουφεκίσουν.” 
Τότε ο Διονύσιος, πράττοντας κατά μίμηση Χριστού,του είπε: 
“Θα σε κρύψω. Ακολούθα με.” 

Τον έκρυψε σε απόκρυφο μέρος, που μήτε οι καλόγεροι δεν γνώριζαν.
Μόλις που πρόλαβε ν' ασφαλίσει το φονιά κι οι Σιγούροι, ξαδέρφια και συγγενείς του, κατέφτασαν αρματωμένοι, κατάκοποι και αγριεμένοι:
“Πού είναι ο φονιάς, γέροντα;”, τον ρώτησαν χωρίς περιστροφές. 
Ο πατέρας Διονύσιος έκανε πως δεν γνώριζε τίποτε: 
“Δεν είμαστε φονιάδες εδώ, αδέρφια μου.” 
“Δε λέμε για τους ανθρώπους του μοναστηριού, αλλά για το φονιά που τρύπωσε δω μέσα πριν από λίγο.”, του απάντησαν. 
Ο ηγούμενος κράτησε όλη την ψυχραιμία του. 

Έπρεπε να τους πείσει όχι μονάχα με λόγια, αλλά και με τη στάση του, πως ο φονιάς δεν ήταν εκεί. Αν υποψιάζονταν πως τον έκρυβε για λόγους χριστιανικής ανεξικακίας, εκείνοι θα κάναν το παν να τον ανακαλύψουν. 

“Γιατί πρόκειται;” ρώτησε ο Διονύσιος. 

Εκείνοι του εξιστόρησαν τα γεγονότα όλα κι ο Άγιος άφησε τα δάκρυά του, που ως τότε συγκρατούσε με κόπο, να τρέξουν στο πρόσωπό του. Θρήνησε βουβά τον άδικο χαμό του αγαπημένου του αδερφού. 

Μετά από λίγες στιγμές ο Διονύσιος τους ρώτησε, σκουπίζοντας τα μάτια του: 

“Ναι, αδέρφια μου, μα τώρα τι γυρεύετε με τα ντουφέκια στο Μοναστήρι;” 

Ένας από τους διώκτες του απάντησε: 

“Είδαμε πως ο φονιάς τράβηξε κατά δω, γέροντα, και νομίσαμε πως θα σου γύρευε καταφύγιο. Όμως, πάμε, φεύγουμε, κάπου εδώ γύρω θα κρύβεται, αλλά θα τον βρούμε. Δε θα γλιτώσει.” 

Οι Σιγούροι άφησαν το Μοναστήρι και συνέχισαν την αναζήτηση του φονιά στο νησί. 

Όταν οι συγγενείς του ξεμάκρυναν, ο πατέρας Διονύσιος, πήγε στην κρυψώνα και κάλεσε το φονιά να βγει έξω. Μόλις εκείνος βγήκε, του καταφίλησε τα χέρια: “Σ' ευχαριστώ, άγιε ηγούμενε. Μου έσωσες τη ζωή.” 

Κι ο Άγιος τον ρώτησε: 

“Άνθρωπέ μου, γνωρίζεις ποιος είμαι;” 

Εκείνος κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. 

“Είμαι ο αδερφός του σκοτωμένου”, του είπε με φωνή γεμάτη πόνο. 

“Ο αδελφός μου, που εσύ του αφαίρεσες τη ζωή, κανέναν δεν είχε βλάψει. Γιατί το έκανες;” 

Σάστισε ο φονιάς. Χλώμιασε ενώ το πάνω χείλι του τρεμόπαιξε: 

“Κακιά ώρα, δέσποτα”, δικαιολογήθηκε ξανά τραυλίζοντας. 

“Πρέπει, αδελφέ μου, να μετανιώσεις γι' αυτή σου την πράξη. Να γυρέψεις συχώρεση από το Θεό. Αν χάσεις την ψυχή σου, τα 'χεις όλα χαμένα.”, του 'πε ο Ηγούμενος. 

Ο άλλος έβαλε τα κλάματα λέγοντας με συντριβή: 

“Μετανιώνω, γέροντα, μετανιώνω.”. 

Ο πατέρας Διονύσιος τον συγχώρεσε. Του έδωσε μάλιστα και κάποια χρήματα για τις πρώτες του ανάγκες και τον συνόδεψε στο γιαλό, όπου τον μπαρκάρισε σε περαστικό καράβι για την Πελοπόννησο.

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ: ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟΝ ΑΔΥΝΑΤΟ ΠΟΥ ΠΕΦΤΕΙ!

 Συμπαράσταση στον αδύνατο που πέφτει

 

Πήγε κάποτε ένας αδελφός σε κάποιον Γέροντα και του λέει: «Ο αδελφός μου με βγάζει από τη σειρά μου πηγαίνοντας εδώ κι εκεί και στενοχωριέμαι». Κι ο Γέροντας τον παρηγόρησε συμβουλεύοντάς τον: «Να τον υπομείνεις, αδελφέ, και ο Θεός βλέποντας τον κόπο της υπομονής σου, θα τον επαναφέρει. Γιατί με τρόπο σκληρό δεν είναι εύκολο να μεταστρέψεις κάποιον. Ούτε ένας δαίμονας διώχνει άλλον δαίμονα. Αλλά μάλλον με την καλοσύνη σου θα τον επαναφέρεις. Γιατί και ο Θεός μας ελκύει τους ανθρώπους προσφέροντάς τους την παρηγοριά».
 
Και του διηγήθηκε το εξής: Ήταν δύο αδελφοί στη Θηβαϊδα και ο ένας πολεμήθηκε από τον πειρασμό της πορνείας και είπε στον άλλο: «Θα γυρίσω στον κόσμο». Ο άλλος όμως με κλάματα του έλεγε: «Δεν σ’ αφήνω, αδελφέ μου, να φύγεις και να χάσεις τον κόπο σου και την παρθενία σου». Αλλ’ αυτός δεν πειθόταν και έλεγε: «Δεν μπορώ να μείνω άλλο, θα φύγω. ‘Η έλα μαζί μου και επιστρέφω πάλι μαζί σου ή άφησε με και θα μείνω στον κόσμο».
Πήγε λοιπόν (ο άλλος) αδελφός και το ανέφερε σε κάποιον μεγάλο Γέροντα. Και ο Γέροντας του είπε: «Πήγαινε μαζί του. Και ο Θεός για τον κόπο σου δεν θα τον αφήσει να πέσει». Σηκώθηκαν λοιπόν και κατέβηκαν στον κόσμο. Μόλις όμως έφτασαν στο χωριό, ο Θεός βλέποντας τον κόπο της αγάπης του, πήρε τον πόλεμο από τον αδελφό. Και του λέει ο αδελφός: «Ας γυρίσουμε πίσω στην έρημο, αδελφέ. Να, πες ότι αμάρτησα, και τι κέρδισα;». Και γύρισαν στο κελί τους χωρίς να πάθουν ζημιά.
 
Από το Γεροντικό

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΚΡΟΣΤΑΝΔΗΣ: ΠΡΟΣΟΧΗ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΙ ΠΟΛΛΟΥΣ Ο ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΠΟΓΝΩΣΗΣ

«Ο Θεός επιτρέπει σ’ αυτόν τον πειρασμό να προσβάλλει τις δυνατότερες φύσεις, αυτούς δηλαδή, που είναι πιο πεπειραμένοι στον πνευματικό πόλεμο.

Ο εχθρός σου τον παρουσιάζει, επειδή βλέπει ότι οι αγώνες σου φθάνουν σ’ ένα τέλος, ότι ετοιμάζεται για σένα στον ουρανό μια ανταμοιβή και θέλει να σε χτυπήσει και να σε ρίξει κάτω μ’ ένα δυνατό τίναγμα και να σου στερήσει έτσι τον στέφανο.

Έχει καταστρέψει πολλούς με την απόγνωση. Να είσαι δυνατή και ανδρεία, να πολεμάς τις μηχανορραφίες του εχθρού. Μην παραδίδεσαι. Να σηκώνεις αυτόν τον σταυρό με ταπείνωση και αντοχή. Να θεωρείς ότι αυτός ο πειρασμός σου παρουσιάζεται, για να μεγαλώσει την ταπεινοφροσύνη σου και ο Κύριος θα σε βοηθήσει.

Αυτός που έχει θεμελιωμένη την ψυχή του πάνω σε βράχο, δεν θα κλονισθεί από τους ανέμους των πειρασμών του εχθρού, καμιά καταιγίδα δεν είναι αρκετά δυνατή να συγκλονίσει τα θεμέλια. Εκείνος όμως, που το σπίτι της ψυχής του είναι χτισμένο στην άμμο, η ψυχή, που δεν έχει σαν θεμέλιο της την Πέτρα Χριστό, εύκολα καταστρέφεται ακόμη και με μια μικρή μπόρα.

Την πνευματική κλίμακα να την ανεβαίνεις, όχι να την κατεβαίνεις. Να ανυψώνεσαι στο πνεύμα και στον νου.

Κλήθηκες, για να οδηγήσεις το μικρό σου ποίμνιο των παρθένων, που τις έχει διαλέξει ο Θεός, για ν’ ακολουθήσουν την μοναχική ζωή. Αυτό το έργο να μην το θεωρείς κατώτερο ή μικρότερο από τις αρετές εκείνες και τα ασκητικά επιτεύγματα, που θα μπορούσες να επιτύχεις με την ησυχία προσπαθώντας να σώσεις μόνο την ψυχή σου.

Τώρα δεν έχεις ειρήνη, επειδή υπηρετείς τον πλησίον σου. Οι αγώνες σου τώρα είναι οι φροντίδες και οι θλίψεις. Είναι φροντίδες και θλίψεις μαρτύρων, γιατί εσύ σταυρώνεσαι για όλους, για χάρη της αγάπης του Θεού και του πλησίον σου. Τι θα μπορούσε να είναι υψηλότερο;»

Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ: ΚΟΥΒΑΛΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ!

        Γεροντικό: Κουβαλώντας την αμαρτία του άλλου

 

Κάποτε ένας μοναχός κάποιας Μονής παρακάλεσε τον Θεό να του ανοίξει τα μάτια για να βλέπει σε κάθε άνθρωπο την κρυμμένη κακία και να μπορεί έτσι να προτρέχει σε βοήθεια. Όταν ο Κύριος εισάκουσε την προσευχή του, ο μοναχός προσπάθησε να εντείνει τις προσπάθειες του, καθώς τώρα διέκρινε με σαφήνεια το κακό. Εξαιτίας όμως της πνευματικής του ανωριμότητας, το κακό τον γέμισε τρόμο, και στη συνεχεία ένιωσε αηδία και τελικά αποστροφή για τους ανθρώπους.
 
Μια μέρα έφτασε στο μοναστήρι κάποιος που ήθελε να μιλήσει με το γέροντα της Μονής. Ο μοναχός που είχε αξιωθεί να βλέπει το κακό, βλέποντας πόσο αμαρτωλός και βαθιά εξαχρειωμένος ήταν ο επισκέπτης, του είπε τα εξής: «Πώς τολμάς να εμφανίζεσαι και να ζητάς το γέροντα έτσι όπως είσαι; Η παρουσία σου τον προσβάλλει»! Ο επισκέπτης έφυγε. Ο γέροντας τότε κάλεσε τον μοναχό και τον ρώτησε αν είχε έλθει κανείς.
 
«Ναι», απάντησε ο μοναχός
«Και γιατί δεν είναι εδώ;», ξαναρώτησε ο γέροντας.
«Τον έδιωξα…».
 
Ο γέροντας τον κοίταξε και του είπε: «Δεν σκέφτηκες ό,τι ίσως αυτή ήταν η τελευταία ευκαιρία του ανθρώπου αυτού;». Ο νεαρός μοναχός ταραγμένος, ζήτησε από το γέροντα να ικετεύσει το Θεό να του αφαιρέσει το διορατικό χάρισμα που είχε λάβει. Όμως ο γέροντας του απάντησε: «Όχι, ο Θεός δεν παίρνει πίσω ό,τι δωρίζει. Θα Του ζητήσω όμως, όταν θα βλέπεις το κακό σε κάποιον άνθρωπο, να το βιώνεις σαν να ήταν δικό σου, επειδή και αυτός και εσύ είστε μέλη ενός μοναδικού σώματος, του σώματος της ανθρωπότητας…»
 
Ο ίδιος αυτός μοναχός, στα πλαίσια των περιοδειών του, έφτασε κάποτε έξω από ένα σπίτι, όπου και ζήτησε φιλοξενία ή πιο συγκεκριμένα να του επιτρέψουν να μπει και να του παραχωρήσουν ένα μικρό χώρο για να προσευχηθεί. Δεν ικέτεψε για καταφύγιο και στέγη, παρά μόνο για το δικαίωμα να κάνει την προσευχή του. Ο οικοδεσπότης ξαφνιάστηκε, και όταν ο φιλοξενούμενος του μπήκε στο δωμάτιο και άρχισε να προσεύχεται, έστησε αυτί. Ξαφνικά άκουσε τον μοναχό να προσεύχεται κλαίγοντας και να εξομολογείται στο Θεό τα αμαρτήματα του οικοδεσπότη (που ήταν άνθρωπος κακός, φορτωμένος με πολλά αμαρτήματα) σαν να τα είχε διαπράξει ο ίδιος. Ακούγοντας όλα του τα αμαρτήματα, ο οικοδεσπότης είδε τον εαυτό του. Μέσα από τα μάτια εκείνου του δίκαιου ανθρώπου, κοίταξε τον δικό του εαυτό. Τρόμαξε, άρχισε να μετανοεί και να κλαίει. Εξομολογήθηκε στο μοναχό εκείνο και μόλις τελείωσε, είχε πια θεραπευτεί.
 
Από το βιβλίο του AnthonyBloom – «Το μυστήριο της ίασης»

ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ ΣΤΗ ΖΩΗ!

Προτεραιότητες στη ζωή

 

Ο καθηγητής στάθηκε μπροστά στους φοιτητές του στη φιλοσοφική σχολή, έχοντας μπροστά του κάποια αντικείμενα. Όταν η τάξη ησύχασε, χωρίς να μιλήσει, γέμισε ένα βάζο του γλυκού με μπαλάκια του τένις. Όταν πλέον δε χωρούσε άλλα, τους κοίταξε και τους ρώτησε αν το βάζο ήταν γεμάτο. Απάντησαν, ναι.
 
Τότε ο καθηγητής πήρε χαλίκια και άρχισε να γεμίζει το βάζο, κουνώντας το για να πάνε στα κενά που άφηναν τα μπαλάκια του τένις. Όταν δε χωρούσε άλλα, τους κοίταξε και τους ρώτησε αν το βάζο ήταν γεμάτο. Με κάποια αμηχανία, απάντησαν, ναι!
Στη συνέχεια, ο καθηγητής πήρε άμμο και άρχισε να γεμίζει τα κενά ανάμεσα στα χαλίκια και τα μπαλάκια του τένις. Όταν δε χωρούσε άλλη άμμος, τους ρώτησε αν το βάζο γέμισε. Απάντησαν όλοι μαζί, ναι!
Τότε ο καθηγητής έσκυψε και πήρε κάτω από το γραφείο του δύο κούπες με καφέ και τις άδειασε μέσα στο βάζο. Οι φοιτητές του κοιτούσαν απορημένοι και γελούσαν.
 
Ο καθηγητής άρχισε να τους λέει: «Θέλω να θεωρήσετε ότι το βάζο αντιπροσωπεύει τη ζωή σας.
Οι μπάλες του τένις αντιπροσωπεύουν τα πλέον μεγάλα και σημαντικά πράγματα στη ζωή όπως η οικογένεια, τα παιδιά σας, οι φίλοι σας και οι αγαπημένες σας ασχολίες. Πράγματα που ακόμα κι αν όλα τα άλλα χαθούν, αυτά είναι ικανά να γεμίσουν τη ζωή σας.
Τα χαλίκια αντιπροσωπεύουν πράγματα σημαντικά όπως η δουλειά σας, ένα αυτοκίνητο, ένα σπίτι. Η άμμος αντιπροσωπεύει άλλα μικρότερα πράγματα.
Αν γεμίσετε το βάζο πρώτα με άμμο, δεν θα υπάρχει χώρος για να βάλετε τα χαλίκια και τις μπάλες του τένις. Το ίδιο ισχύει και για τη ζωή σας! Αν ξοδέψετε την ώρα και την ενέργεια σας με μικρά πράγματα δεν θα έχετε χρόνο και δύναμη για μεγαλύτερα και πιο σημαντικά για σας πράγματα.
Φροντίστε πρώτα τα μπαλάκια του τένις και τα χαλίκια. Τα υπόλοιπα είναι άμμος.»
Ένας φοιτητής σήκωσε το χέρι και ρώτησε τι αντιπροσωπεύει ο καφές. Ο καθηγητής χαμογέλασε και είπε:
«Ο καφές είναι για να σας δείξει πως όσο γεμάτη κι αν είναι η ζωή σας, πάντα θα υπάρχει χώρος για ένα καφέ με κάποιο φίλο».
 
ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΑΒΒΑΣ ΣΙΣΩΗΣ: Σ' ΟΠΟΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΒΡΕΘΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, Σ' ΑΥΤΗ ΚΑΙ ΦΕΥΓΕΙ!

 
Ένας αδελφός ρώτησε τον αββά Σισώη:
- Τι να κάνω, αββά που έπεσα;
Του λέει ο γέροντας:
- Να σηκωθείς.
- Σηκώθηκα και ξανάπεσα.
- Να σηκωθείς πάλι και πάλι.
- Μέχρι πότε;
- Μέχρι που να σε βρει ο θάνατος είτε στο καλό είτε στην πτώση. Γιατί σ’ όποια κατάσταση βρεθεί τότε ο άνθρωπος, σ’ αυτή και φεύγει.
 
Από το Ευεργετινό

ΜΕΓΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ: ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΥΠΕΡΒΟΛΕΣ!

Μέγας Αντώνιος: Διάκριση και όχι υπερβολές
Από το Γεροντικό

Κάποιος που κυνηγούσε στην έρημο άγρια ζώα είδε τον αββά Αντώνιο να αστειεύεται με τους αδελφούς και σκανδαλίστηκε. Θέλοντας δε ο γέροντας να τον διδάξει ότι είναι ανάγκη που και που να συγκαταβαίνει κανείς στους αδελφούς, του λέγει: «Βάλε μία σαΐτα στο τόξο σου και τέντωσέ το».
Το έκαμε εκείνος. Του λέγει: «Τέντωσέ το πιο πολύ». Και το τέντωσε. Και πάλι του λέγει: «Ακόμη πιο πολύ». Του απαντά τότε ο κυνηγός: Αν το τεντώσω υπερβολικά, θα σπάσει το τόξο».
Και ο γέροντας του λέει: «Έτσι και το έργο του Θεού. Αν τεντώσουμε υπερβολικά τη συμπεριφορά μας απέναντι στους αδελφούς, θα σπάσουν και αυτοί. Πρέπει, λοιπόν, που και που να συγκαταβαίνουμε στους αδελφούς».
Και έφυγε πολύ ωφελημένος από τον γέροντα. Οι δε αδελφοί, στηριγμένοι, έφυγαν και πήγαν στον τόπο τους.

ΝΕΟΕΠΟΧΙΤΙΚΑ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΑ ΜΑΓΙΚΟΠΑΖΑΡΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Νεοεποχίτικα εναλλακτικά μαγικοπάζαρα στην Ελλάδα

Του   Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Δυστυχώς πολλοί Χριστιανοί στην Ελλάδα επισκέπτονται το καταστήματα με είδη της δαιμονιώδους πλάνης Φενγκ Σούι.  Το Φενγκ Σούι είναι ένα μαγικοθρησκευτικό κράμα   που περιέχει στοιχεία από τον Βουδισμό, τον Ταοϊσμό, το Τσιγκ και τον Κουμφουκιανισμό κλπ.

Θα παρατηρήσει κάποιος  ότι αρκετοί νέοι αγοράζουν τέτοια μαγικο-είδη Φενγκ Σούι. Συνήθως τους προσελκύει η οσμή των λιβανωτών sticks.  Ανυποψίαστοι λοιπόν αγοράζουν ‘’είδη’’ Φενγκ Σούι, όπως ‘’κομποσχοίνια μάλα’’, κομπολόγια τύχης, διάφορα είδη ‘’τύχης’’ που υπόσχονται αφθονία, θετική ενέργεια, προστασία κλπ,  μπάλες tai chi, ημιπολύτιμοι λίθοι (με μαγικές ιδιότητες), αγαλματίδια του Βούδα, μάντρας (ανίερες μαγικές συλλαβές της Βεδικής πλάνης), απεικονίσεις ψευδοθεοτήτων Ganesh, Krishna, Shiva, λιβανωτά  sticks καμωμένα από βότανα του Θιβέτ για διαλογισμό, εξαγνισμό κλπ,  διάφορες μορφές ζωδίων, αφού κατά μέγα μέρος προέρχεται από την κινεζική θρησκευτική πλάνη, μάνταλες με αρχέτυπα σύμβολα, γιάντρας, cd (Ενεργοποιώντας τα ιερά σας σύμβολα, Οι 12 ιεροί πλανήτες & ζώδια),  ‘’φυλακτά για πνευματική εξέλιξη και άλλα συναφή μαγικο-είδη.

Επίσης πωλούν και κάποιες βυζαντινές εικόνες, γεγονός που ξεγελά τον ανυποψίαστο πελάτη.  Δεν παραλείπουν επίσης να παρασύρουν  τους πελάτες στις νεοεποχίτικες εναλλακτικές ατραπούς, της ρεφλεξολογίας της δια ζωδίων ερμηνείας, της αρωματοθεραπείας, της κρυσταλλοθεραπείας  κλπ.  Φυσικά ‘’εν τη ρύμη’’ των συμβουλών επεκτείνονται και σε άλλες εναλλακτικές πλάνες.

Είναι προδοσία της Πίστης στον Αληθινό Τριαδικό Θεό να εκζητεί ο Ορθόδοξος Χριστιανός, με τέτοια ψεύτικη ελπίδα σε τέτοιες ‘’μαγικο- βοήθειες’’.  Όπως η αμαρτία είναι λησμοσύνη του Θεού, έτσι και οι ψεύτικες αυτές εναλλακτικές ελπίδες, μπορούμε να πούμε ότι είναι η παντελής λησμοσύνη του Θεού.

http://aktines.blogspot.gr

ΑΓΓΕΛΟΣ ΕΣΩΣΕ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ

ΠΩΣ ΝΑ «ΞΕΠΑΓΩΣΟΥΜΕ ΤΑ ΛΑΔΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ» ΠΡΙΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΟΥΜΕ

Η προσευχή είναι μία εσωτερική κίνηση τής ψυχής για επικοινωνία με τον Θεό…

Αν κάποιος δεν έχει όρεξη για προσευχή και δεν είναι αποδεδειγμένα κουρασμένος, αυτός μπορεί να ξεκινήσει τον προσωπικό του διάλογο με τον Θεό προσευχόμενος για τους άλλους, έτσι ώστε σιγά – σιγά «να ξεπαγώσουν τα λάδια της ψυχής του» και μετά να αρχίσει να προσεύχεται και για τον εαυτό του.

Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, ο Ρώσος, (+24.9.1938) που έζησε στο Μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονος (Ρώσικο), μας είπε ότι οι πιο ευπρόσδεκτες προσευχές για τους άλλους είναι οι εξής:

Πρώτα πρέπει να προσευχόμαστε για τους εχθρούς μας, γιατί μη ξεχνάμε ότι και ο Χριστός προσευχήθηκε για τους σταυρωτές Του πάνω από το Σταυρό…

Δεύτερον πρέπει να προσευχόμαστε για τους νεκρούς μας, γιατί αυτοί από μας τους ζωντανούς περιμένουν μέχρι τη Β’ Παρουσία, για να τους βοηθήσουμε με τις ευχές, προσευχές, μνημόσυνα και ελεημοσύνες μας υπέρ συγχωρήσεως και αναπαύσεως της ψυχής τους.

Και τρίτον πρέπει να προσευχόμαστε για τους λαούς της γης που δεν πίστεψαν ακόμη στην Ορθοδοξία ώστε να γνωρίσουν εν Πνεύματι Αγίω τον Σωτήρα και Λυτρωτή μας Χριστό.

Μάλιστα άλλος Γέροντας είπε ότι «όποιος προσεύχεται πρώτα για τους εχθρούς του και τους συγχωρεί από την καρδιά του, αυτού ο Θεός δεν συγχωρεί μόνο τις αμαρτίες του, αλλά και εισακούει και όλη την υπόλοιπη προσωπική προσευχή του”.

Ακόμη κάτι για την προσευχή. Αν κάποιος δεν ξέρει τι να πει στην προσευχή του, θα αρχίσει να προσεύχεται για τους άλλους, όπως προείπαμε. Αυτό εμπεριέχει αγάπη και ενδιαφέρον και είναι λιγάκι πιο προσιτό στους περισσότερους. Πέστε όμως ότι δεν ξέρουμε πολλές προσευχές.

Λέγει λοιπόν ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ ότι όποιος ζει μέσα στον κόσμο και λέγει τρεις φορές το «Πάτερ ημών», τρεις φορές το «Θεοτόκε Παρθένε» και μια φορά το «Πιστεύω» σώζεται. Αλλά όλα αυτά όμως κάθε μέρα.

Με την Κυριακή προσευχή συμπροσεύχεται με αυτόν τον Χριστό που μας δίδαξε πως να προσευχόμαστε.

Με το «Θεοτόκε Παρθένε» συμπροσεύχεται με τον Αρχάγγελο Γαβριήλ που προσφώνησε στον Ευαγγελισμό τη Θεοτόκο με αυτά τα άγια λόγια.

Και με το Σύμβολο της Πίστεως συμπροσεύχεται και συνομολογεί την Πίστη της Εκκλησίας με τους Άγιους Πατέρες που συνέθεσαν αυτό το «Πιστεύω» στις δύο πρώτες Άγιες Οικουμενικές Συνόδους.

Αν μ’ αυτά και μ’ αυτά δεν ξεκινήσει το χάρισμα της προσευχής μέσα μας, ασφαλώς τότε πρέπει να ανησυχήσουμε θετικά, αλλά μπορούμε και κάτι άλλο να κάνουμε σύμφωνα με τη συμβουλή του μακαριστού Μητροπολίτη Αντωνίου του Σουρόζ. Δηλ. μπορούμε να πάμε σε μια εκκλησία μόνοι μας και μέσα στη σιωπή να μη μιλήσουμε εμείς στο Θεό, αλλά να περιμένουμε Αυτός να «μιλήσει» σε μάς μέσα στην ευλαβική κατάνυξη του ναού. Αυτό μπορούμε να το κάνουμε και στο σπίτι μας μπροστά στα εικονίσματα.

Άνθρωπος που δεν προσεύχεται ή δεν έμαθε, ή δεν προσπάθησε ή… χρειάζεται άμεσα Εξομολόγηση .»
Μετά την εξομολόγηση έλεγε ο αείμνηστος π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, η προσευχή τρέχει σα νεράκι». Καλή είναι και η μελέτη πριν από την προσευχή πνευματικών βιβλίων, καθαρίζει το μυαλό μας.

Ο διάβολος δεν θέλει να προσευχόμαστε και κατά την ώρα της προσευχής εγείρει πειρασμούς, λογισμούς και περισπασμούς. Πλην όμως, όπως και όλα τα καλά και το μέγιστο καλό της προσευχής θέλει βία. «Όσοι εκβιάζουν τον εαυτό τους στο καλό, αυτοί αρπάζουν τη Βασιλεία των Ουρανών», μας λέγει ο Κύριος.

Χριστιανική Εστία Λαμίας

ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ: «Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΦΕΥΓΕΙ ΤΗΝ ΑΡΡΩΣΤΗΜΕΝΗ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΤΗΤΑ»

Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

«Ο χριστιανός πρέπει να αποφεύγει την αρρωστημένη θρησκευτικότητα: τόσο το αίσθημα ανωτερότητας για την αρετή του, όσο και το αίσθημα κατωτερότητας για την αμαρτωλότητά του.

Άλλο πράγμα είναι το κόμπλεξ και άλλο η ταπείνωση, άλλο η μελαγχολία και άλλο η μετάνοια…

Με επισκέφθηκε κάποτε ένας κοσμικός ψυχίατρος και μου κατηγόρησε τον Χριστιανισμό, διότι, όπως είπε, δημιουργεί ενοχές και μελαγχολία.

Του απάντησα: Παραδέχομαι, ότι μερικοί χριστιανοί, από σφάλματα δικά τους ή άλλων, παγιδεύονται στην αρρώστια των ενοχών, αλλά κι εσύ πρέπει να παραδεχθείς, ότι οι κοσμικοί παγιδεύονται σε μια χειρότερη αρρώστια, την υπερηφάνεια. Και οι μεν θρησκευτικές ενοχές, κοντά στον Χριστό, φεύγουν με την μετάνοια και την εξομολόγηση, η υπερηφάνεια όμως των κοσμικών, που ζουν μακριά από τον Χριστό, δεν φεύγει.

Ο ΦΤΩΧΟΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ

Ο φτωχός τσαγγάρης

Στα χρόνια του αυτοκράτορα Θεοδοσίου του Μικρού, ζούσε στην Πόλη ένας καλός και ευσεβής άνθρωπος. Δούλευε στο Παλάτι σαν βασιλικός γραμματικός. Είχε ένα όμορφο σπίτι, πολλούς υπηρέτες και μεγάλα κτήματα έξω από τη βασιλεύουσα. ο αυτοκράτορας τον εκτιμούσε πολύ και τον καλούσε συχνά στα συμπόσια και στις διασκεδάσεις του. Εκείνος πήγαινε για να μη προσβάλει το βασιλιά, όμως ήξερε καλά πως τα μεγαλεία του κόσμου είναι προσωρινά. Ήθελε να μάθει πώς θα μπορούσε να κερδίσει τα αιώνια. 

Ένα δειλινό λοιπόν, μέρα Παρασκευή, καθώς περνούσε πεζός έξω από την Παναγία των Χαλκοπρατείων, πρόσεξε πως η εκκλησία ήταν ανοιχτή. Γυναίκες και άντρες, σεμνά ντυμένοι, μπαίνανε κάνοντας το σταυρό τους, ενώ η γλυκειά ψαλμωδία ακουγόταν ίσαμε έξω. Έστειλε στο σπίτι τον υπηρέτη που τον συνόδευε και μπήκε στην εκκλησία. Δεν ήταν πολύ μεγάλη, αλλά ήταν ολοκαίνουργια. Η Αυγούστα Πουλχερία είχε φανεί πολύ γενναιόδωρη κι έτσι δεν έλειπε τίποτα από το ναό. Εκείνη την ώρα λιγοστές λαμπάδες και ταπεινά κεράκια φώτιζαν απαλά τον ιερό χώρο και τις μορφές, που, όρθιες ή γονατισμένες προσεύχονταν.. Βρήκε ένα άδειο στασίδι κι ακούμπησε. Κατάλαβε πως τελούσαν αγρυπνία. Γνωστές προσευχές ανέβηκαν αυθόρμητα στα χείλη του, η ψυχή του άρχισε να γαληνεύει, διώχνοντας μακριά τις κοσμικές έγνοιες. Συνεπαρμένος από την κατάνυξη, που βασίλευε ολόγυρα του, σιγόψελνε τα τροπάρια και σιγομουρμούριζε τις ευχές. και κάποια στιγμή, το βλέμμα του, σαν μαγνητισμένο, έπεσε σε μια προσευχόμενη μορφή: ήταν ένας άντρας μεσόκοπος, φτωχοντυμένος, που δεότανε με ιδιαίτερη θέρμη. Πεσμένος στα γόνατα, με τα μάτια στραμμένα ψηλά, έστελνε στον Παντοδύναμο τις ικεσίες του. Δάκρυα αυλάκωναν τα σκαμμένα του μάγουλα. η στάση του μαρτυρούσε πολλή ευλάβεια και ταπείνωση.

Με το πρώτο φως της αυγής, τέλειωσε η αγρυπνία. ο βασιλικός γραμματικός δε βιάστηκε να βγει. Περίμενε να δει τι θα κάμει ο άγνωστος εκείνος άνθρωπος. Κάποια στιγμή τον είδε να συνέρχεται από τη βαθειά κατάνυξη και να κατευθύνεται στην έξοδο. Σπρωγμένος από ανεξήγητη περιέργεια, τον ακολούθησε. Βγήκαν από την εκκλησία και τους τύλιξε η πρωινή δροσιά. ο άνθρωπος τράβηξε κατά το Δίππιο, όπου ήταν ο ναός του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου. Εκείνη την ώρα ήταν κλειστός. Όμως ο άνθρωπος στάθηκε μπροστά στην κεντρική θύρα, έκαμε τρεις μετάνοιες, αυτοσυγκεντρώθηκε για λίγα λεπτά —σίγουρα προσεύχεται, σκέφτηκε ο γραμματικός που τον ακολουθούσε – και οι πύλες του ναού άνοιξαν διάπλατα, σα να τις κινούσε αόρατο χέρι! ο άγνωστος μπήκε στο ναό. 

Τι είναι τούτο! σάστισε ο γραμματικός, μη πιστεύοντας τα μάτια του. η περιέργειά του είχε κορυφωθεί. 

Περίμενε υπομονετικά. Λιγοστοί διαβάτες τον κοίταζαν, εντυπωσιασμένοι από το αρχοντικό του ντύσιμο, τον προσπερνούσαν, σίγουρα απορώντας πώς ένας άνθρωπος της τάξης του, βρισκόταν τέτοια ώρα έξω ολομόναχος. Μόνο το χρυσό του δαχτυλίδι άξιζε μια μικρή περιουσία. Ωστόσο, εκείνος αδιαφορούσε. Όλη του η προσοχή ήταν στραμμένη στις θύρες της εκκλησίας, που άνοιξαν πάλι με τρόπο θαυματουργικό, για να βγει ο άγνωστος. Κι έκλεισαν πίσω του μ’ ένα ελαφρό τρίξιμο. Σαν να μη συνέβαινε τίποτα, ο άνθρωπος βάδισε προς το σταυροδρόμι, χωρίς να υποψιάζεται πως τον ακολουθούν, Έστριψε σ’ ένα στενό σοκάκι, στάθηκε μπροστά σ’ ένα χαμόσπιτο, έσπρωξε την παμπάλαιη πόρτα και μπήκε. 

«Ώστε εδώ κάθεται», συμπέρανε ο βασιλικός γραμματικός και γύρισε στο αρχοντικό του προβληματισμένος. 

Πέρασε το Σαββατοκύριακο με πολλή δουλειά στο Παλάτι. Όμως την αυγή της Δευτέρας, ο αυτοκράτορας και οι αυλικοί βγήκαν να κυνηγήσουν. Βρήκε λοιπόν τον καιρό, να περάσει μονάχος από το σπίτι του ανθρώπου εκείνου. Στο κατώφλι στεκόταν μια νοικοκυρεμένη γυναίκα κι έστριφτε το αδράχτι της. 

Πού είναι ο άνθρωπος που μένει εδώ; τη ρώτησε.

Λιγάκι σαστισμένη από την εμφάνιση κι από τον τόνο της φωνής του, τον κοίταζε, σαν να μη καταλάβαινε πώς μιλούσε σ’ εκείνη. 

Τον άντρα μου εννοείς, κύριέ μου; κατάφερε να ψελλίσει. 

Δεν ξέρω αν είναι άντρας σου, εγώ γυρεύω τον άνθρωπο που μένει εδώ. 

Μόνο ο άντρας μου κι εγώ μένουμε εδώ, κύριέ μου. Είναι τσαγκάρης κι έχει πάει στην αγορά να πουλήσει τα παπούτσια που έφτιαξε την περασμένη βδομάδα. Μπορείς να μου πεις τι τον θέλεις; 

Θέλω να του παραγγείλω παπούτσια. 

Τότε μπορείς να τον περιμένεις ή να αφήσεις παραγγελία. 

Ο γραμματικός σκέφτηκε λιγάκι. Τελικά έβγαλε από το πουγκί του ένα νόμισμα και το έδωσε στη γυναίκα. 

Θα τον περιμένω, εξήγησε. Εσύ ωστόσο πήγαινε να ψωνίσεις κάτι να φάμε.

Εκείνη τον κοίταξε απορημένη.

Το χαμόσπιτό μας, κύριέ μου, Δεν είναι για σένα, είπε. Φαίνεσαι αρχοντομαθημένος. Εδώ μέσα θέλεις να φας; 

Γιατί όχι; της αντιγύρισε. το σπίτι μου είναι πολύ μακριά, Δεν μπορώ να πάω και να ξαναγυρίσω. 

Η γυναίκα κούνησε το κεφάλι υποταγμένη. Πήγε στην κοντινή αγορά και γύρισε φορτωμένη ψωμί, τυρί, ψάρια και φρούτα. Ώσπου να ετοιμαστεί το φαί, γύρισε κι ο τσαγκάρης. Σάστισε μόλις είδε τον ξένο να περιμένει υπομονετικά, καθισμένος στο μοναδικό σκαμνί. Χαιρέτισε ταπεινά. 

Στη διάθεσή σου, άρχοντά μου. Τι προστάζεις; 

Θέλω να μου φτιάξεις μερικά ζευγάρια παπούτσια για τους ανθρώπους μου. 

Ο τσαγκάρης Δεν αποκρίθηκε αμέσως. Μια τέτοια παραγγελία ήταν ανέλπιστη, θα κέρδιζε τόσα, όσα Δεν κέρδιζε ολόκληρο το χρόνο. Κι όμως αντί να χαίρεται, ένιωθε αμήχανα. 

Κύριέ μου, εγώ φτιάχνω χοντροπάπουτσα για χωριάτες, είπε. Δεν είμαι κανένας σπουδαίος τεχνίτης, σαν αυτούς που είναι στο μεγάλο δρόμο. Σίγουρα Δεν θα μπορέσω να σε ευχαριστήσω. 

Καλά, καλά, τον έκοψε ο γραμματικός, ας φάμε πρώτα και μετά μιλάμε για τη δουλειά. τα ψάρια μοσχομυρίζουν. 

Θα φας μαζί μας; απόρησε ο τσαγκάρης. το φτωχικό μας… 

Τα ίδια μου είπε κι η γυναίκα σου και της εξήγησα πως το σπίτι μου είναι πολύ μακριά. που να πηγαίνω και να ξανάρχομαι! 

Ότι πεις, κύριέ μου. 

Η γυναίκα σερβίρισε ψάρια και ψωμοτύρι για τον ξένο, στην καλύτερη πήλινη γαβάθα της, ύστερα αυτή κι ο άντρας της στρώθηκαν κατάχαμα σταυροπόδι κι άρχισαν να τρώνε με όρεξη από την ίδια γαβάθα. Σαν ήρθε η ώρα του φρούτου, λέει ο γραμματικός του τσαγκάρη, «θέλω να σου μιλήσω ιδιαιτέρως». 

Δεν έχω μυστικά από τη γυναίκα μου, κύριέ μου, αποκρίνεται εκείνος. Τόσα χρόνια που είμαστε παντρεμένοι, Δεν της έκρυψα ποτέ τίποτα. Ότι έχεις να πεις, πες το μπροστά της. 

«Ας είναι. Λοιπόν, την περασμένη Παρασκευή, σε είδα στην αγρυπνία, στην Παναγία των Χαλκοπρατείων. Ύστερα σε ακολούθησα μέχρι τον άγιο Ιωάννη. Είδα τι έγινε εκεί. Σκέφτηκα, λοιπόν, πως είσαι άνθρωπος του Θεού. το διαπίστωσα και πριν από λίγο, σαν μου μίλησες τόσο τίμια για τη δουλειά σου. Φτιάξε μου παπούτσια για τους ανθρώπους μου. Αλλά, σε παρακαλώ, μη μου κρύψεις τις αρετές σου, ώστε να σε μιμηθώ κι εγώ». 

«Άρχοντά μου, εσύ θέλεις να μιμηθείς εμένα, ένα φουκαρά τσαγκάρη;» 

Πιστεύω πως είσαι άνθρωπος του Θεού, επέμεινε ο γραμματικός, και σ’ έχει προικίσει με ξεχωριστά χαρίσματα. 

Κύριέ μου, αυτό που είδες, Δεν το κατάφερα εγώ, αλλά ο Θεός. Ούτε είμαι κανένας άγιος, κάθε άλλο… 

Ωστόσο είμαι σίγουρος πως κάτι κάνεις, που ευχαριστεί ιδιαίτερα το Θεό, αλλιώς δε θα είχες τέτοια ευλογία. 

Τι να σου πω! Όπως βλέπεις, είμαι τσαγκάρης. Όσα κερδίζω, τα χωρίζω σε τρεις μερίδες: κρατώ τη μια για να ζούμε, με τη δεύτερη αγοράζω υλικά για τη δουλειά μου και την τρίτη τη δίνω στους φτωχούς, γιατί υπάρχει πάντα ο φτωχότερος από το φτωχό. Κι η γυναίκα μου κι εγώ τηρούμε τις νηστείες, πάμε τακτικά στην εκκλησία. Τίποτα το ξεχωριστό δηλαδή. 

Σταμάτησε να μιλά, κοίταξε ικετευτικά το γραμματικό. 

Κι όσο για κείνο που είδες στον άγιο Γιάννη, μη πεις σε κανένα τίποτα, ώσπου να με πάρει ο Θεός, πρόσθεσε. 

Ο γραμματικός κούνησε καταφατικά το κεφάλι. 

«Άνθρωπέ μου, είναι τιμή μου που σε γνώρισα, είπε. 

Έσκυψε, τον ασπάστηκε και βγήκε από το χαμόσπιτο. Ένιωθε ανάλαφρος και πιο γνωστικός. 

Από το βιβλίο της Αγγελικής Π. Νικολοπούλου: «Τα μυστικά της ερήμου».

Εκδόσεις «Τήνος». Αθήνα 1995. Σελ. 59 – 68.