ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: ΓΙ' ΑΥΤΟ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΗ ΣΤΕΝΟΧΩΡΙΕΣΑΙ ΓΙΑ ΟΤΙ ΣΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ!

Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: Να ξέρεις, παιδί μου, τίποτε δεν έγινε εική (= άσκοπα, κατά βούληση) και ως έτυχε. Όλα έχουν τον σκοπό τους. Και τίποτα δεν γίνεται χωρίς να υπάρχει αιτία.
Ούτε μια πευκοβελόνα δεν πέφτει από το πεύκο αν δεν θέλει ο Θεός. Γι’ αυτό θα πρέπει να μη στενοχωριέσαι για ο,τι σου γίνεται. Έτσι αγιαζόμαστε.
…Γιατί με τη στενοχώρια δημιουργείς διάφορες σωματικές αρρώστιες. Δεν ξέρεις ακόμα ότι και όλες οι ψυχικές αρρώστιες είναι δαιμόνια;

ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΦΙΛΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΦΩΝΑΖΕΙ!

Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: Ο Χριστός είναι φίλος και το φωνάζει: Σας έχω φίλους, βρε, δεν το καταλαβαίνετε; Είμαστε αδέλφια. Βρε εγώ δεν είμαι… δεν βαστάω την κόλαση στο χέρι, δεν σας φοβερίζω, σας αγαπάω. Σας θέλω να χαίρεσθε μαζί μου τη ζωή... Αγαπήσατε τον Χριστόν και μηδέν προτιμήστε της αγάπης Αυτού.

ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΩΡΟΣ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ, ΕΙΝΑΙ Ο ΤΡΟΠΟΣ!

Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: Μοναστήρι είναι και το σπίτι σου, αν θες. Δεν διαφέρει σε τίποτα απ’ αυτό. Αρκεί να κάνεις αυτά που σού λέω. Δεν είναι ο χώρος που κάνει το Μοναστήρι. Είναι ο τρόπος. Πήγαινε, να προσεύχεσαι και να κάνεις υπομονή σε όλα.

ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: ΤΟ ΠΑΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ!

Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: Το πάν είναι να αγαπήσει ο άνθρωπος το Χριστό και όλα μετά τακτοποιούνται!

ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ!

Μια μοναχή, που ήθελε πολύ την τάξη, είπε στον Γέροντά της αγανακτισμένη:    

-Η τάδε αδελφή μας αναστατώνει στο μοναστήρι με τις δυσκολίες της και το χαρακτήρα της. Δεν μπορούμε να την υποφέρουμε.

Κι ο Γέροντας απάντησε:

-Εσύ είσαι χειρότερη απ΄αυτήν.

Η μοναχή στην αρχή αντέδρασε και εξεπλάγη, αλλά μετά τις εξηγήσεις του Γέροντα το κατάλαβε και ευχαριστήθηκε πολύ. Της είπε, δηλαδή, ο Γέροντας:

-Ενώ εκείνη την κυριεύει το κακό πνεύμα και φέρεται άσχημα, κυριεύει κι εσένα, που είσαι τάχα σε καλύτερη κατάσταση, και σας παίζει και τις δύο. Η αδελφή έρχεται σ΄αυτή την κατάσταση χωρίς να το θέλει, αλλά κι εσύ με την αντίδρασή σου και την έλλειψη της αγάπης σου κάνεις το ίδιο. Έτσι ούτε κι αυτήν ωφελείς κι εσύ βλάπτεσαι”.

“Η αγάπη προς τον αδελφό καλλιεργεί την αγάπη προς τον Θεό”

“Ένα είναι το ζητούμενο στη ζωή μας, η αγάπη, η λατρεία στον Χριστό και η αγάπη στους συνανθρώπους μας. Να είμαστε όλοι ένα με κεφαλή τον Χριστό. Έτσι μόνο θ΄αποκτήσουμε την χάρι, τον ουρανό, την αιώνια ζωή. Η αγάπη προς τον αδελφό καλλιεργεί την αγάπη προς τον Θεό. Είμαστε ευτυχισμένοι, όταν αγαπήσουμε όλους τους ανθρώπους μυστικά. Θα νιώθουμε τότε ότι όλοι μας αγαπούν. Κανείς δεν μπορεί να φτάσει στον Θεό, αν δεν περάσει απ΄τους ανθρώπους. Γιατί, “ό μη αγαπών τον αδελφόν
αυτού, όν εώρακε, τον Θεόν, όν ούχ εώρακε, πώς δύναται αγαπάν;”. Ν΄αγαπάμε, να θυσιαζόμαστε για όλους ανιδιοτελώς, χωρίς να ζητάμε ανταπόδοση. Τότε ισορροπεί ο άνθρωπος. Μια αγάπη που ζητάει ανταπόδοση είναι ιδιοτελής. Δεν είναι γνήσια, καθαρή, ακραιφνής.

Να τους αγαπάτε και να τους συμπονάτε όλους. “Και είτε πάσχει έν μέλος, συμπάσχει πάντα τα μέλη, υμείς δε έστε μέλη Χριστού και μέλη έκ μέρους”. Αυτό είναι Εκκλησία: εγώ, εσύ, αυτός, ο άλλος, να αισθανόμαστε ότι είμαστε μέλη Χριστού, ότι είμαστε ένα. Η φιλαυτία είναι εγωισμός. Να μη ζητάμε, “εγώ να σταθώ, εγώ να πάω στον Παράδεισο”, αλλά να νιώθουμε για όλους αυτή την αγάπη. Καταλάβατε; Αυτό είναι ταπείνωση.

Έτσι, αν ζούμε ενωμένοι, θα είμαστε μακάριοι, θα ζούμε στον Παράδεισο. Ο κάθε διπλανός μας, ο κάθε πλησίον μας είναι “σάρξ έκ της σαρκός μας”. Μπορώ ν΄αδιαφορήσω γι΄αυτόν, μπορώ να τον πικράνω, μπορώ να τον μισήσω; Αυτό είναι το μεγαλύτερο μυστήριο της Εκκλησίας μας. Να γίνουμε όλοι ένα εν Θεώ. Αν αυτό κάνουμε, γινόμαστε δικοί Του. Τίποτε καλύτερο δεν υπάρχει απ΄αυτή την ενότητα. Αυτό είναι η Εκκλησία.

Αυτό είναι η Ορθοδοξία. Αυτό είναι ο Παράδεισος.

Ας διαβάσουμε απ΄τον Ευαγγελιστή Ιωάννη την Αρχιερατική Προσευχή. Προσέξτε τους στίχους: “ίνα ώσιν έν, καθώς ημείς … ίνα πάντες έν ώσι, καθώς σύ, Πάτερ, έν εμοί καγώ έν σοί … ίνα ώσιν έν, καθώς ημείς έν εσμέν … ίνα ώσι τετελειωμένοι είς έν … ίνα όπου ειμί εγώ κακείνοι ώσι μετ΄εμού”.

Βλέπετε; Το λέει και το ξαναλέει. Τονίζει την ενότητα. Να είμαστε όλοι ένα, ένα με κεφαλή τον Χριστό! Όπως ένας είναι ο Χριστός με τον Πατέρα και τον Υιό. Εδώ κρύβεται το μεγαλύτερο βάθος του μυστηρίου της Εκκλησίας μας. Καμία θρησκεία δεν λέει κάτι τέτοιο. Κανείς δεν ζητάει αυτή τη λεπτότητα που ζητάει ο Χριστός, να γίνουμε όλοι ένα σύν Χριστώ. Εκεί βρίσκεται το πλήρωμα. Σ΄αυτή την ενότητα, σ΄αυτή την αγάπη, την έν Χριστώ. Καμία διάσπαση εκεί δεν χωράει, κανείς φόβος. Ούτε θάνατος, ούτε διάβολος, ούτε κόλαση.

Μόνο αγάπη, χαρά, ειρήνη, λατρεία Θεού.

Μπορείς να φτάσεις να λές τότε με τον Απόστολο Παύλο: “Ζώ δε ουκέτι εγώ, ζή δε εν εμοί Χριστός”. Μπορούμε πολύ εύκολα να φτάσουμε σ΄αυτό το σημείο. Αγαθή προαίρεση χρειάζεται κι ο Θεός είναι έτοιμος να έλθει μέσα μας “Κρούει την θύραν” και “καινά ποιεί πάντα”, όπως λέει στην Αποκάλυψη του Ιωάννου. Μεταβάλλεται η σκέψη μας, απαλλάσσεται από την κακία, γίνεται πιο καλή, πιο αγία, πιο εύστροφος. Αν, όμως, δεν ανοίξουμε του κρούοντος την θύραν, αν δεν έχουμε εκείνα που θέλει Αυτός, αν δεν είμαστε άξιοι Του, τότε δεν μπαίνει στην καρδιά μας.

Για να γίνουμε όμως άξιοί Του, πρέπει ν΄αποθάνουμε κατά τον παλαιό άνθρωπο, για να μην αποθάνουμε ποτέ πλέον. Τότε θα ζούμε εν Χριστώ ενσωματωμένοι με όλο το σώμα της Εκκλησίας. Έτσι θα έλθει η θεία χάρις. Και άμα θα έλθει η χάρις, θα μας τα δώσει όλα.

Στον Άγιον Όρος, είδα κάποτε κάτι που μου άρεσε πολύ. Μέσα σε μια βάρκα, στη θάλασσα, μοναχοί, που καταγόταν ο καθένας από διαφορετικό τόπο, κρατούσαν διάφορα ιερά αντικείμενα. Εν τούτοις έλεγαν “αυτό είναι δικό μας” και όχι “δικό μου”.

Από: Γέροντας Πορφύριος «Λόγος περί αγάπης εις τον πλησίον»

ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ: ΠΕΡΙ ΚΟΥΚΟΥΒΑΓΙΑΣ!

Στα κείμενα του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου μαζί με τα βαθιά θεολογικά νοήματα περιέχονται συχνά και διδακτικά παραδείγματα από φανταστικά, υποτιθέμενα περιστατικά. Ένα τέτοιο παρουσιάζουμε στη συνέχεια.

Κάποιος λοιπόν χλεύαζε μια κουκουβάγια για μερικά από τα ιδιαίτερα γνωρίσματά της, που τη διαφοροποιούν από τα άλλα πουλιά. Απαριθμούσε ένα - ένα από αυτά. 

Η κουκουβάγια, αντί να τα παραδεχθεί, προσπαθούσε να τα δικαιολογήσει και να τα αντικρούσει με εύστοχο λόγο και λογικοφανή επιχειρήματα.

-Τι μεγάλο κεφάλι που έχεις! Είσαι κεφάλα!
-Του Δία το κεφάλι να δεις τι μεγάλο που είναι, απαντά η κουκουβάγια.
-Τι γαλαζωπά μάτια που έχεις!
-Αυτά τα μάτια μου είναι όπως της γαλαζομάτας Αθηνάς.
-Και η φωνή σου είναι λυπητερή, θλιβερή και στριγγιά, όχι ευχάριστη.
-Η φωνή όμως της καρακάξας είναι πιο άσχημη, ανταπαντά πάλι η κουκουβάγια.
-Πω πω και κάτι ψιλοπόδαρα που έχεις!
-Ναι, έτσι είναι τα δικά μου πόδια, αλλά του ψαρονιού πώς σου φαίνονται;

-Πρόσεξε, σοφή μου, της λέει στο τέλος ο συνομιλητής της, ότι από αυτά ένα μόνο ελάττωμα έχει το καθένα τους. Εσύ όμως τα έχεις όλα μαζί και σε μεγάλο βαθμό, κουκουβάγια μεγαλοκέφαλη, με τα γαλαζωπά σου μάτια και τη στριγγόφωνη, λυπητερή φωνή σου, κουκουβάγια μου ψιλοπόδαρη.

Σκόνταψε η ταλαίπωρη κουκουβάγια και δεν ήξερε τι να απαντήσει. 

(Γρηγορίου Θεολόγου, Ποίημα ΚΗ΄, Κατά πλουτούντων, στιχ. 235-262, ΕΠΕ, τόμος 9ος, σελ. 362)

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΑ ΟΡΑΜΑΤΑ!

– Γέροντα, ὅταν οἱ ἄνθρωποι μᾶς διηγοῦνται ὁράματα ἢ λένε ὅτι εἶδαν ἕναν Ἅγιο κ.λπ., τί νὰ λέμε;

 – Καλύτερα νὰ τοὺς λέτε νὰ εἶναι ἐπιφυλακτικοί. Αὐτὸ εἶναι πιὸ σίγουρο, γιατὶ δὲν μποροῦν ὅλοι νὰ διακρίνουν ἂν ἕνα ὅραμα εἶναι ἀπὸ τὸν Θεὸ ἢ ἀπὸ τὸν διάβολο. Ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ εἶναι ἕνα ὅραμα, πρέπει νὰ μὴν τὸ δέχεται ἐξαρχῆς ὁ ἄνθρωπος. Ὁ Θεὸς ἴσα–ἴσα συγκινεῖται, κατὰ κάποιον τρόπο, ὅταν βλέπη τὸ πλάσμα Του νὰ μὴν τὸ δέχεται, γιατὶ αὐτὸ δείχνει ὅτι ἔχει ταπείνωση. Ἂν πράγματι ἦταν Ἅγιος αὐτὸς ποὺ παρουσιάσθηκε, ὁ Θεὸς ξέρει μετὰ μὲ ἄλλον τρόπο νὰ πληροφορήση τὴν ψυχὴ καὶ νὰ τὴν ὁδηγήση σ᾿ αὐτὸ ποὺ θέλει. Χρειάζεται προσοχή, γιατὶ μπορεῖ νὰ ἔρθη τὸ ταγκαλάκι, νὰ πατήση τὸ κουμπὶ καὶ νὰ ἀρχίση ἡ τηλεόραση...

Ἦταν μιὰ ψυχὴ ποὺ δὲν εἶχε βοηθηθῆ ἀπὸ ἀνθρώπους, καὶ γι᾿ αὐτὸ δικαιοῦτο τὴν θεία βοήθεια. Ὁ Θεὸς τῆς παρουσίασε κάτι, γιὰ νὰ βοηθηθῆ. Ὕστερα ὅμως ὁ διάβολος τῆς ἔβαλε λογισμούς: «Φαίνεται, γιὰ νὰ σὲ ἀξιώση ὁ Θεὸς νὰ δῆς αὐτὸ τὸ ὅραμα – ποιός ξέρει; – σὲ προορίζει γιὰ κάτι ἀνώτερο». Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ πίστεψε κάτι τέτοιο, ὁ διάβολος ἄρχισε νὰ κάνη τὴν δουλειά του καὶ τὴν ἔκανε κουμάντο! Ἀλλὰ τελικὰ ὁ Θεὸς πάλι τὴν λυπήθηκε. Εἶδε ἕνα ὅραμα καὶ ἄκουσε μιὰ φωνὴ νὰ τῆς λέη: «Νὰ γράψης ὅλα τὰ ὁράματα ποὺ εἶδες στὸν πατέρα Παΐσιο». Ἔτσι μοῦ ἔγραψε ἕνα γράμμα μὲ ὅλα τὰ ὁράματα ποὺ εἶδε. Ὁ πειρασμὸς τὴν εἶχε ἁλωνίσει. Πραγματικὰ ὁράματα, ἀλλὰ ὅλα ἦταν τοῦ πειρασμοῦ. Ἀπὸ ὅλα τὰ ὁράματα ποὺ μοῦ ἀνέφερε, μόνον τὸ πρῶτο καὶ τὸ τελευταῖο ἦταν ἀπὸ τὸν Θεό. Τὸ τελευταῖο τὸ ἐπέτρεψε ὁ Θεός, γιὰ νὰ τὴν φέρη σὲ λογαριασμό, νὰ τὴν βοηθήση νὰ ἀπαλλαγῆ ἀπὸ τὴν πλάνη. Τελικὰ ἡ καημένη ἄκουσε τί τῆς εἶπα καὶ ξέμπλεξε.

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ'

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΜΕ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ ΔΙΝΟΥΜΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΣΜΟ!

Πολύς δαιμονισμός ὑπάρχει σήμερα στὸν κόσμο. Ὁ διάβολος ἁλωνίζει, γιατί οἱ σημερινοί ἄνθρωποι τοῦ ἔχουν δώσει πολλά δικαιώματα καὶ δέχονται δαιμονικές ἐπιδράσεις φοβερές. Ἔλεγε ἕνας πολύ σωστὰ: «Ὁ διάβολος παλιά ἀσχολεῖτο μὲ τούς ἀνθρώπους, τώρα δὲν ἀσχολεῖται! Τούς ἔβαλε στὸν δρόμο καὶ τούς λέει: «Ὥρα καλή!». καὶ τραβᾶνε οἱ ἄνθρωποι!». Εἶναι φοβερό! Βλέπετε, τὰ δαιμόνια στὴν χώρα τῶν Γαδαρηνῶν[1], γιὰ νὰ πᾶνε στὰ γουρούνια, ζήτησαν ἄδεια ἀπὸ τὸν Χριστό, γιατί τὰ γουρούνια δὲν εἶχαν δώσει δικαίωμα στὸν διάβολο καὶ αὐτός δὲν εἶχε δικαίωμα νὰ μπῆ σ' αὐτά. Ὁ Χριστός ἐπέτρεψε νὰ μπῆ, γιὰ νὰ τιμωρηθοῦν οἱ Ἰσραηλίτες, ἐπειδή ἀπαγορευόταν νὰ τρῶνε χοιρινό κρέας.

 – Γέροντα, εἶναι μερικοί ποὺ λένε ὅτι δὲν ὑπάρχει διάβολος.

– Ναί, κι ἐμένα μου εἶπε κάποιος: «Νὰ βγάλης ἀπὸ τὴν γαλλική μετάφραση τοῦ βιβλίου «Ὁ Ἅγιος Ἀρσένιος ὁ Καππαδόκης» αὐτὰ  ποὺ ἀναφέρονται στούς δαιμονισμένους, γιατί οἱ Εὐρωπαῖοι δὲν θὰ τὰ καταλάβουν. Δὲν πιστεύουν ὅτι ὑπάρχει διαβολος»! Τὰ ἐξηγοῦν, βλέπεις, ὅλα μὲ τὴν ψυχολογία. Ἄν πήγαιναν ἐκείνους τούς δαιμονισμένους τοῦ Εὐαγγελίου στούς ψυχιάτρους, θὰ τούς τάραζαν στὰ ἠλεκτροσόκ! Ὁ Χριστός ἔχει ἀφαιρέσει ἀπὸ τὸν διάβολο τὸ δικαίωμα νὰ κάνη κακό. Μόνον ἄν τοῦ δώση ὁ ἄνθρωπος δικαιώματα, μπορεῖ νὰ κάνη κακό. Ὅταν δὲν συμμετέχη κανεὶς στὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, δίνει δικαιώματα στὸν πειρασμό καὶ δέχεται μία ἐπίδραση δαιμονική.

 – Γέροντα, πῶς ἀλλιῶς δίνει κανεὶς δικαιώματα;

– Ἡ λογική[2], ἡ ἀντιλογία, τὸ πεῖσμα, τὸ θέλημα, ἡ ἀνυπακοή, ἡ ἀναίδεια εἶναι ἰδιότητες τοῦ διαβόλου. Ἀνάλογα μὲ τὸν βαθμό ποὺ τὰ ἔχει ὁ ἄνθρωπος, δέχεται μία ἐξοτερική ἐπίδραση. Ὅταν ὅμως ἡ ψυχή ἐξαγνισθῆ, κατοικεῖ στὸν ἄνθρωπο τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ χαριτώνεται ὁ ἄνθρωπος. Ἐνῶ, ὅταν μολυνθῆ μὲ θανάσιμα ἁμαρτήματα, κατοικεῖ τὸ ἀκάθαρτο πνεῦμα. Ὅταν πάλι δὲν εἶναι θανάσιμα μολυσμένη, τότε βρίσκεται ὑπό τὴν ἐπίδραση τοῦ πονηροῦ πνεύματος.

Στὴν ἐποχή μας, δυστυχῶς, δὲν θέλουν οἱ ἄνθρωποι νὰ κόψουν τὰ πάθη τους, τὸ θέλημά τους, δὲν δέχονται συμβουλές. Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα, μιλοῦν μὲ ἀναίδεια καὶ διώχνουν τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Ὅπου νὰ σταθῆ μετά ὁ ἄνθρωπος, δὲν μπορεῖ νὰ κάνη προκοπή, γιατί δέχεται ἐπιδράσεις δαιμονικές. Εἶναι ἐκτός ἑαυτοῦ πιά, γιατί τὸν κάνει κουμάντο ἀπ' ἔξω ὁ διάβολος. Δὲν εἶναι μέσα –Θεὸς φυλάξοι! – ἀλλὰ καὶ ἀπ' ἔξω ἀκόμη μπορεῖ καὶ τὸν κάνει κουμάντο.

Ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ἐγκαταλείπεται ἀπὸ τὴν Χάρη, γίνεται χειρότερος ἀπὸ τὸν διάβολο. Γιατί μερικά πράγματα ὁ διάβολος δὲν τὰ κάνει, ἀλλὰ βάζει ἀνθρώπους νὰ τὰ κάνουν. Δὲν κάνει λ.χ. Ἐγκλήματα, ἀλλὰ βάζει τὸν ἄνθρωπο νὰ κάνη ἐγκλήματα. Ἔτσι δαιμονίζονται μετά οἱ ἄνθρωποι.

---

[1]. Βλ. Λουκ. 8, 26-33

[2]. Ὁ Γέροντας ἐννοεῖ τὸν ὀρθολογισμό.

Η ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΒΟΡΕΙΟ ΗΠΕΙΡΟ ΕΙΝΑΙ ΙΕΡΑ ΚΑΙ ΑΠΑΡΑΓΡΑΠΤΟΣ

Η Βόρειος Ήπειρος είναι Ελληνική και θα παραμείνει Ελληνική και δεν είναι νότιος Αλβανία. Γιατί η Ελληνικότητα της Βορείου Ηπείρου δεν αμφισβητείται. 

Η Βόρειος Ήπειρος στέκεται φρουρός της Ρωμιοσύνης στα βόρεια σύνορα, είναι η συνέχεια του Ηπειρωτικού χώρου με παρόμοιες γεωμορφολογικές και ανθρωπογεωγραφικές συνθήκες. Το Ηπειρωτικό αυτό τμήμα δεν μπορεί να θεωρηθεί ανεξάρτητο και αποκομμένο από τον Ηπειρωτικό κορμό. Ο Ηπειρωτικός χώρος είναι ενιαίος και αδιάσπαστος, με ενιαία εθνολογική σύνθεση. Μάρτυρες αδιάψευστοι τα αρχαία ελληνικά μνημεία, οι ορθόδοξες ελληνικές εκκλησίες που υπάρχουν εκεί χιλιετίες ολόκληρες μαζί με τους αυτόχθονες ελληνικούς πληθυσμούς τους οποίους πασχίζει να αφανίσει η αλβανική κυβέρνηση με πρόσχημα τα «αναπτυξιακά» σχέδια της. 

Ο Γεώργιος Παπανδρέου ο πρεσβύτερος, σε συνεδρίαση της Βουλής των Ελλήνων στις 12 Ιουνίου 1960, είχε κάνει την εξής τοποθέτηση, η οποία παραμένει για εμάς σταθερή αξία: «Εκείνο το οποίο οφείλουν όλες οι Ελληνικές Κυβερνήσεις να γνωρίζουν, είναι ότι το θέμα της Βορείου Ηπείρου υφίσταται. Και εκείνον το οποίον απαγορεύεται εις τον αιώνα, είναι δι΄ οιονδήποτε λόγο η απάρνηση του ιερού αιτήματος… Καθ΄ όσον αφορά την Βόρειο Ήπειρο η διεκδίκηση είναι ιερά και απαράγραπτος». 

Το εθνικό ζήτημα της Βορείου Ηπείρου παραμένει ανοικτό από το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας το οποίο υπέγραψαν στις 17 Μαΐου 1914 οι Μεγάλες Δυνάμεις και η Αλβανία, αναγνωρίζοντας της καθεστώς Αυτονομίας, αλλά και ενώπιον των Υπουργών Εξωτερικών των Τεσσάρων Νικητριών Δυνάμεων του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Πολύ σύντομα ο Αλβανός Πρωθυπουργός, όποιος και αν είναι αυτός, θα αναγκαστεί να το συζητήσει με την Ελλάδα. 

(απόσπασμα)

Εθνικός Σύλλογος Βόρειος Ήπειρος 1914

29-11-2016

http://ellasnafs.blogspot.gr

Η ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΚΑΙ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

"Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι η κατάλληλη μεγάλη κρίση και τα έθνη θα δεχτούν τη νέα τάξη πραγμάτων»... μια μεγάλη οικονομική κρίση θα λειτουργούσε μια χαρά."

Σημειώνοντας με νόημα πως τα «πράγματα θα γίνουν ακόμα πιο ενδιαφέροντα». Λίγο πρωτύτερα, το 2011 συγκεκριμένα, η Societe Generale ανακοίνωνε ότιείμαστε στα πρόθυρα του τέλους του οικονομικού κύκλου που ξεκίνησε το 1980. Η έκθεσή της είχε χαρακτηριστικά τίτλο «Μια νέα τάξη πραγμάτων: όταν η ζήτηση προφταίνει την προσφορά».

Κι ενώ ο τραπεζικός κολοσσός είχε δίκιο για το γεγονός ότι στα τέλη της δεκαετίας του 1970 ο δυτικός κόσμος αναζήτησε φτηνή εργασία και τη βρήκε στην Ασία, εγκαινιάζοντας μια νέα επιχειρηματική ηθική, δεν ξεκαθάρισε καθόλου αυτό το «νέα τάξη πραγμάτων» και πώς θα επηρεάσει την τρέχουσα οικονομική περίοδο που, όπως λέει, φτάνει στο τέλος της.

Ο ίδιος ο δηλωμένος υπέρμαχος της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας εξάλλου Ντέιβιντ Ροκφέλερ δήλωνε χωρίς περιστροφές το 1994: «Είμαστε στα πρόθυρα ενός παγκόσμιου μετασχηματισμού. Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι η κατάλληλη μεγάλη κρίση και τα έθνη θα δεχτούν τη νέα τάξη πραγμάτων». Κι ενώ δεν μας έκανε λιανά τι εννοούσε με αυτό το «μεγάλη κρίση», οι επίγονοί του υπέδειξαν το όραμα του «προφήτη»: μια μεγάλη οικονομική κρίση θα λειτουργούσε μια χαρά.

Κι έτσι πλέον όλοι μιλούν φυσικότατα για τη Νέα Τάξη Πραγμάτων που θα έρθει πάνω στο άρμα της οικονομίας. Κορπορατικά και άλλα οικονομικά συμφέροντα που προωθούν δηλαδή ένα ενοποιημένο σύστημα κάτω από τον απόλυτο έλεγχό τους. Όχημά τους είναι τα τρισ. δολάρια των σκιωδών επενδυτικών κεφαλαίων που δουλεύουν στο περιθώριο της παραγωγικής δραστηριότητας αλλάζοντας άρδην το μοντέλο του καπιταλισμού που κυριάρχησε στη Δύση.

Κι ενώ το αποτέλεσμα δεν είναι πάντα εξασφαλισμένο, αν κρίνουμε τα πράγματα εκ των υστέρων, τότε συνάγουμε αβίαστα το συμπέρασμα πως κολοσσιαία παγκόσμια γεγονότα, όπως ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, λειτουργούν ως κίνητρο για την οικονομική ελίτ ώστε να επωφεληθεί απ’ αυτά και να προσποιηθεί μετά πως όλες οι μοχλεύσεις γίνονται για το καλό του κοσμάκη.

Διεθνείς θεσμοί άλλωστε όπως η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δεν πείθουν πλέον κανέναν με την εκπεφρασμένη διγλωσσία τους πως προασπίζουν το κοινό καλό. Στην ουσία είναι ένας ύπουλος μηχανισμός μεταφοράς πλούτου σε διεθνή χέρια λίγων, παρέχοντας όλους τους μηχανισμούς και τα εχέγγυα σε συνεργαζόμενους κολοσσούς να επεκτείνονται στις τέσσερις γωνιές της οικουμένης.

Ο οικονομικός δολοφόνος Τζον Πέρκινς είχε αποκαλύψει όπως θυμόμαστε το 2004 πώς βυθίζονται τα τρικοκοσμικά κράτη στα χρέη για χάρη της δυτικής πλουτοκρατίας: τα «τσιράκια» του συστήματος σκανάρουν τη χώρα για τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της και κανονίζουν μετά ένα δυσβάσταχτο δάνειο μέσω της Παγκόσμιας Τράπεζας και των μοχθηρών παρακλαδιών της.

Μόνο που τα χρήματα δεν πηγαίνουν ποτέ στο δανειζόμενο έθνος, παρά στους εταιρικούς κολοσσούς που αναλαμβάνουν εργολαβία τα έργα υποδομής, αφήνοντας το κράτος βουτηγμένο στα χρέη και τους πολίτες του εξαθλιωμένους νεόπτωχους. Όποιος διατηρεί ακόμα αμφιβολίες για το πώς ευαγγελίζεται η Νέα Τάξη Πραγμάτων το μέλλον των εθνών, ας ρίξει μια ματιά στο Υπόμνημα 200 του Χένρι Κίσινγκερ, με δηλωτικό υπότιτλο «Επιπτώσεις της παγκόσμιας πληθυσμιακής αύξησης για την ασφάλεια και τα διεθνή συμφέροντα των ΗΠΑ» με ημερομηνία 10 Δεκεμβρίου 1974.

Ο Κίσινγκερ, διευθυντής τότε του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας του Λευκού Οίκου, είπε ούτε λίγο ούτε πολύ ότι ο ανταγωνισμός των αναπτυσσόμενων εθνών του κόσμου απειλεί σοβαρά την αμερικανική πρωτοκαθεδρία στον στρατηγικό, οικονομικό και στρατιωτικό τομέα και κάτι πρέπει να γίνει.

Αν έγινε και τι έγινε, παραμένει αντικείμενο διαμάχης, γεγονός είναι πάντως ότι ο πρόεδρος Τζέραλντ Φορντ ενσωμάτωσε το υπόμνημα του συμβούλου του στην επίσημη εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ τον Νοέμβριο του 1975 (αποχαρακτηρίστηκε και δόθηκε στη δημοσιότητα στις αρχές της δεκαετίας του 1990) και ο Κίσινγκερ τιμήθηκε με Νόμπελ Ειρήνης.

Την «πολιτική των δύο παιδιών ανά οικογένεια» που οραματίστηκε το γεράκι των ΗΠΑ για τον τρίτο κόσμο ανέλαβαν να εκτελέσουν το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα και ο ΟΗΕ χρηματοδοτώντας δυσβάσταχτες ανθρωπιστικές βοήθειες που κουτσούρεψαν κάθε έννοια μέλλοντος στις «ευεργετούμενες» χώρες.

Μια αλήθεια που απηχούσαν και οι αμφίσημες δηλώσεις του Τόνι Μπλερ όταν είπε ότι η εισβολή στο Ιράκ ήταν δικαιολογημένη παρά το γεγονός ότι δεν βρέθηκαν ποτέ όπλα μαζικής καταστροφής. Κι αυτό γιατί το κίνητρό τους ήταν προφανώς κομματάκι διαφορετικό και περιστρεφόταν γύρω από τον έλεγχο των ενεργειακών κοιτασμάτων.

«Το έργο του θα είναι να αναπτύξει μια ολική στρατηγική για την Αμερική σε αυτή την περίοδο, όταν δηλαδή η νέα τάξη πραγμάτων μπορεί να επιτευχθεί», είπε ο Κίσινγκερ το 2009 στο δίκτυο CNBC για τη θητεία του προέδρου Ομπάμα.

Ο κόσμος ως μια παγκόσμια εταιρία φαίνεται πως προωθείται εδώ και καιρό. Όσο τα εθνικά κρατικά μορφώματα χάνουν άλλωστε τη δύναμή τους, το πεδίο μένει ανοιχτό για τον νέο παντοκράτορα. Ο οποίος θα προκύψει από τον κορπορατικό ανταγωνισμό, όπως ακριβώς το θέλει ο Ροκφέρελ όταν λέει (σε συνέντευξή του την 1η Φεβρουαρίου 1999) πως «κάποιος πρέπει να πάρει τη θέση των κυβερνήσεων και οι εταιρίες μού φαίνονται η μόνη λογική οντότητα για να το κάνουν».

Οικονομικά "φόρουμ", όμιλοι προβληματισμού και άλλα τέτοια διεθνή μορφώματα όπως η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ, η Τριμερής Επιτροπή και κυρίως το Συμβούλιο Διεθνών Σχέσεων προωθούν εδώ και χρόνια μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία χωρίς φραγμούς και κρατικούς παρεμβατισμούς.

Η επίσημη γραμμή της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το 2010 δεν άφηνε περιθώρια αμφιβολίας: «Στον κόσμο της διεθνούς χρηματοπιστωτικής, υπάρχουν αυτοί που οδηγούν τις εξελίξεις και αυτοί που αντιδρούν στις εξελίξεις. Την ώρα που οι τελευταίοι είναι περισσότερο γνωστοί, μεγαλύτεροι σε αριθμούς και φαινομενικά πιο ισχυροί, η πραγματική δύναμη κρύβεται στους πρώτους. Γιατί στο επίκεντρο του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος εδράζεται η οικονομική ολιγαρχία, η οποία αντιπροσωπεύεται σήμερα από τη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ».

Τέτοιες διεθνούς ακτινοβολίας και επιρροής δεξαμενές σκέψεις και κέντρα αποφάσεων είναι δυναμικά συστήματα που αλλάζουν με τον καιρό, απορροφώντας τις αλλαγές και δημιουργώντας νέα πλαίσια εγγραφής. «Τα μέλη μας έρχονται και φεύγουν, αλλά το σύστημα το ίδιο δεν αλλάζει ποτέ. Είναι ένα αυτο-διαιωνιζόμενο σύστημα, ένας εικονικός ιστός αράχνης από διαπλεκόμενα οικονομικά, πολιτικά, χρηματοπιστωτικά και βιομηχανικά συμφέροντα», καταλήγει ο εκπρόσωπος της Λέσχης στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Πλέον οι αναλυτές δεν κάνουν καν λόγο για Νέα Τάξη Πραγμάτων ή παγκόσμια (σκιώδη) κυβέρνηση, αλλά για μια ενοποιημένη οικονομία χωρίς έλεγχο, μια παγκόσμια εταιρία βορά στα αρπακτικά. Ήδη από το 1968 και τη διάσκεψη της Μπίλντερμπεργκ στον Καναδά, ο Τζορτζ Μπολ, διπλωμάτης, τραπεζίτης και τομεάρχης του Στέιτ Ντιπάρτμεντ μεταξύ 1961-1966, είχε αναρωτηθεί για το γενικό πλαίσιο αυτού που ονομάστηκε «αριστοκρατία της σκοπιμότητας»: «Πού μπορεί να βρει κανείς μια νόμιμη βάση για τη δύναμη της εταιρικής πολιτικής να παίρνει αποφάσεις που μπορούν να επηρεάσουν βαθιά την οικονομική ζωή των εθνών οι κυβερνήσεις των οποίων έχουν μόνο περιορισμένη ευθύνη;».

Η βάση νομιμοποίησης που τόσο διακαώς αναζητούσε ο αμερικανός πολιτικός δεν ήταν άλλη από την πλουτοκρατία Ευρώπης και ΗΠΑ και η στρατηγική της για παγκόσμια οικονομική ολιγαρχία. Τη δημιουργία ενός διεθνούς συστήματος από παντοδύναμα καρτέλ και πανίσχυρα τραστ, πολύ ισχυρότερα από κάθε κράτος της οικουμένης, με βάση το οποίο η ελίτ θα κυβερνά τις ανάγκες της ανθρωπότητας από τον θρόνο της.

Επενδυτικά κεφάλαια που αισχροκερδούν ελεύθερα ακόμα και κατά ισχυρών κρατών, όπως η Βρετανία (ας θυμηθούμε εδώ τον επαγγελματία κερδοσκόπο Τζορτζ Σόρος, μόνιμο μέλος τέτοιων «δεξαμενών σκέψεων»), δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας για το αντίθετο. Πόσο μάλλον που στη μόχλευση οικονομίας και πολιτικής είναι σταθερά παρόντες οι παγκόσμιοι ηγέτες.

Και μιας και μιλήσαμε για τη Βρετανία, καλεσμένοι της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ έχουν υπάρξει οι πρωθυπουργοί Τόνι Μπλερ, Γκόρντον Μπράουν, Μάργκαρετ Θάτσερ, Έντουαρντ Χιθ και Άλεκ Ντάγκλας-Χιουμ, ο οποίος ήταν ταυτοχρόνως και πρώην πρόεδρος της Λέσχης!

Ακόμα και το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης κυοφορήθηκε στη διαπλοκή πολιτικής και οικονομίας που προωθεί η Λέσχη, η οποία στην έκθεση της συνάντησης του 1955 μιλά ξεκάθαρα για «την πιεστική ανάγκη να φέρουμε κοντά τον γερμανικό λαό, μαζί με τους άλλους λαούς της Ευρώπης, σε μια κοινή αγορά». Όχι σε μια πολιτική ή πολιτισμική ένωση, αλλά σε μια ενοποιημένη αγορά, εκεί όπου οι λέξεις έχουν τη σημασία τους δηλαδή. Συνεχίζει εξάλλου: «να γίνει στον συντομότερο δυνατό χρόνο και με τον μεγαλύτερο βαθμό ολοκλήρωσης, ξεκινώντας με μια κοινή ευρωπαϊκή αγορά». Δύο χρόνια αργότερα (25 Μαρτίου 1957) υπογραφόταν η συνθήκη ίδρυσης της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ).

Η Νέα Τάξη Πραγμάτων πέρα από πολιτικό διακύβευμα, όπως είπαμε στο πρώτο μας θέμα, παραμένει ένα καυτό οικονομικό αλισβερίσι και είναι στην επιχειρηματική ατζέντα που θα δοθεί η αποφασιστική μάχη για την τελική επικράτησή της.

Έννοιες όπως η παγκόσμια οικονομική συνεργασία και η πρόοδος των εθνών είναι μάλλον τυράκια στο δόκανο του πολιτικο-οικονομικού ολοκληρωτισμού, αν και το θέμα της Νέας Τάξης Πραγμάτων δεν εξαντλείται εδώ, μιας και έχει πολλά ακόμα παρακλάδια και συνιστώσες…

https://katanixis.blogspot.gr

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΣΕΛΕΓΓΙΔΗΣ: ΤΙΣ ΔΟΓΜΑΤΙΚΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ ΑΞΙΕΣ ΔΕΝ ΤΙΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΕΣΑΙ, ΤΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΕΥΕΣΑΙ!!!

Με μεγάλη συμμετοχή κόσμου  που κατέκλεισε το αμφιθέατρο του Πολιτιστικού Κέντρου του Δήμου  Καλαμπάκας , πια  ΜΕΤΕΩΡΩΝ ,  πραγματοποιήθηκε το Σάββατο η εκδήλωση του Συλλόγου «ΜΕΤΕΩΡΩΝ ΛΙΘΟΠΟΛΙΣ» με ομιλητή τον γνωστό καθηγητή Δογματικής Θεολογίας του Α.Π.Θ  Δημήτριο Τσελεγγίδη, με θέμα «ΔΟΓΜΑ ΚΑΙ ΖΩΗ , ΜΙΑ ΑΔΙΑΡΡΗΚΤΗ ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ»

Ανοίγοντας την εκδήλωση και εξηγώντας  τις δράσεις  του  Συλ­λό­γου ο Γενικός Γραμματέας του Δημήτριος Λάσκος  τόνισε ότι  από την σύστασή του έχει θέσει ως μία από τις κύριες προτεραιότητες το έμπρακτο ενδιαφέρον  για τα ζητήματα που αφορούν την ελληνορθόδοξη παράδοση. Στο πλαίσιο αυτού του ενδιαφέροντος και της συνολικής δραστηριοποίησής του, επιχειρεί να παρέμβει στην έντονη συζήτηση που αναπτύσσεται το τελευταίο διάστημα, τόσο σχετικά με τον ρόλο και την θέση της ορθοδοξίας στην σύγχρονη ελληνική πολιτεία και κοινωνία μας, όσο και για την ανάγκη διασφάλισης της αλήθειας και της ακρίβειας του ορθόδοξου δόγματος σε μια εποχή πολλαπλών προκλήσεων και απειλών.

Παρουσιάζοντας τον ομιλητή ο κ. Δημήτριος Λάσκος αναφέρθηκε στο  επιστημονικό έργο και στην προσφορά του χαρακτηρίζοντάς τον ως μια φωνή επιστημονικής εγκυρότητας και Ακαδημαϊκής θεολογίας   αλλά και έναν ακάματο υπερασπιστή της Δογματικής αλήθειας γύρω από  τα θεολογικά ζητήματα.

Στην τρίωρη περίπου παρέμβαση  , όπου περιλαμβάνονταν η εισήγηση αλλά και οι απαντήσεις  στις ερωτήσεις που του τέθηκαν από το ακροατήριο  στην συζήτηση που ακολούθησε, ο κ. Τσελεγγίδης μεταξύ των άλλων τόνισε ότι τις δογματικές αλήθειες και αξίες δεν τις διαπραγματευόμαστε, τις πραγματευόμαστε!!! Μιλώντας για την  Αγία και  Μεγάλη Σύνοδο της Κρήτης τόνισε ότι υπάρχει η εσφαλμένη άποψη ότι η σύγκλιση  Οικουμενικής Συνόδου πρέπει να περιλαμβάνει και τις άλλες λεγόμενες «εκκλησίες», που βρίσκονται στην αίρεση, όπως κυρίως είναι ο Ρωμαιοκαθολικισμός και ο Προτεσταντισμός. Αυτό δεν συνέβη ποτέ στην ιστορία των Οικουμενικών Συνόδων. Ποτέ δεν έλαβαν μέρος στις Οικουμενικές Συνόδους όσοι απέκλιναν από την πίστη της Εκκλησίας , όσοι δηλαδή ήταν αιρετικοί. Αίσθηση έκανε η αναφορά του στην διοικούσα εκκλησία λέγοντας ότι στην πράξη η Ορθόδοξη Εκκλησία  φαίνεται να εκτρέπεται  από τον τρόπο  της Αγιοπνευματικής  ζωής και να μιμείται τον Ρωμαιοκαθολικισμό… Λησμονείται δηλαδή  ότι κεφαλή και φερέγγυα Αλήθεια  είναι η ίδια η Υποστακτική Αλήθεια, δηλαδή ο ίδιος ο Χριστός, κάτι που φανερώνει έλλειμμα όχι απλά  Θεολογικού χαρακτήρα αλλά, αλλά της ίδιας της ζωής της Εκκλησίας…

http://aktines.blogspot.gr 

Η ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΣ, ΤΟΥ 1988, ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ ΤΟΥ ΣΑΜΠΕΖΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΠΑΛΑΜΑΝΤ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΚΛΑΔΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Η Συνοδική Απόφαση της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Γεωργίας, του 1988, για τις Συμφωνίες του Σαμπεζύ και του Μπάλαμαντ, για την Θεωρία των Κλάδων και πολύ περισσότερα.

Μία Απόφαση Ορόσημο, μείζον κεφάλαιο στον Αγώνα για την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Η Συνοδική Απόφαση της Αποστολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας της Γεωργίας, του 1998 έχει ξεχωριστή σημασία ανάμεσα στα Κείμενα-ορόσημα της σύγχρονης Ορθοδόξου εκκλησιαστικής ιστορίας, τα οποία σφραγίζουν τον αγώνα της Εκκλησίας να διατηρήσει ανόθευτη την «άπαξ παραδοθείσαν πίστιν» και την πίστη Της στην «Μίαν Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν».

Στο απόηχο μιας παλαιότερης απόφασης της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας της Διασποράς (Υπερορίου), του 1983, η οποία καταδίκαζε την αίρεση του Οικουμενισμού, με ειδικότερη μάλιστα αναφορά στη «Θεωρία των Κλάδων», η εν λόγω Απόφαση της Εκκλησίας της Γεωργίας είναι ευρύτερου φάσματος, καθώς θίγει έξι διαφορετικές εκφράσεις ανορθοδόξων διδαχών, που απορρέουν από την σύγχρονη Οικουμενική κίνηση και οικουμενική διαπλοκή Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών.
Πιο συγκεκριμένα, η Απόφαση αυτή απορρίπτει ονομαστικά τις συμφωνίες του Σαμπεζύ και Μπάλαμαντ, τη συμφωνία που υπεγράφη από το Πατριαρχείο της Αντιοχείας με τους Μη-Καλχηδόνιους στη Συρία, το 1991, την υιοθέτηση του Γρηγοριανού Πασχαλίου από την Εκκλησία της Φινλανδίας υπό το Οικουμενικό Πατριαρχείο, επίσης απορρίπτει την θέση ότι τα Ιερά Μυστήρια υπάρχουν εκτός της Εκκλησίας, όπως και τις ποικίλες εκφάνσεις της «Θεωρίας των Κλάδων», και την συμπροσευχή και τέλεση μυστηρίων από κοινού με μη-Ορθοδόξους. Η ουσιώδης φύση της Αποφάσεως της Εκκλησίας της Γεωργίας, συγκεκριμένη αλλά και ευρέως φάσματος, αποκτά πολλαπλασίως μεγαλύτερη σημασία για την καθ’ όλου Εκκλησία, σήμερα, σε ο,τι αφορά τη διαμόρφωση μιας πανορθοδόξου ομοφωνίας (consensus) έναντι της αιρετικής φύσεως του συγκρητιστικού οικουμενισμού. Πόσο μάλλον εκπληκτικό είναι το γεγονός ότι, (εξ’ όσων γνωρίζουμε), το Κείμενο αυτό δεν είχε ποτέ έως τώρα μεταφραστεί στα Αγγλικά και Ελληνικά. 

Έχει σημασία να επισημάνουμε τα εξής, σε σχέση με την Συνοδική Απόφαση του 1998, ώστε να τη θέσουμε στις πραγματικές ιστορικές και εκκλησιαστικές διαστάσεις της:

Το Συνοδικό Κείμενο βασίστηκε στην ανάλυση και μελέτη που πραγματοποίησε μία θεολογική επιτροπή, η οποία ορίστηκε από τον Καθολικό-Πατριάρχη της Εκκλησίας της Γεωργίας, Ηλία Β’ . Η απόφαση, να συσταθεί η επιτροπή και να εξετάσει τα προαναφερθέντα έξι επίμαχα σημεία και κείμενα, ελήφθη ως άμεσο επακόλουθο μιας μεγάλης, λαϊκής ‘εξέγερσης’ των πιστών Ορθοδόξων της Γεωργίας, πιο συγκεκριμένα, της μοναστικής κοινότητας. Συνεπώς, ήταν η εγρηγορούσα δογματική συνείδηση και ευαισθησία, όχι μόνον ή έστω πρωτίστως της ιεραρχίας της Εκκλησίας, αλλά του πληρώματος, όλων των πιστών, που επέφερε αυτήν την Απόφαση-ορόσημο δημιουργώντας μείζονος σημασίας προηγούμενο προς όφελος της Ορθοδόξου Εκκλησιολογίας . Το σημείο αυτό δεν μπορεί να αγνοηθεί και είναι ανάγκη να ληφθεί σοβαρά υπόψη από τους απανταχού πιστούς σε κάθε Τοπική Εκκλησία, διότι κάθε πιστός είναι συνυπεύθυνος για την διαφύλαξη της Παρακαταθήκης της Πίστεως ακεραίας και αλωβήτου και την απαρασάλευτη πορεία της Εκκλησίας
Τέλος, είναι απαραίτητο να τονισθεί ότι, σε τελική ανάλυση, η διαδικασία αυτοκαθάρσεως της Εκκλησίας από αιρετικές αντιλήψεις και διδαχές, όπως είναι οι διαδιδόμενες στο πλαίσιο του συγκρητιστικού οικουμενισμού, είναι πρωτίστως Τοπικό φαινόμενο και διεργασία. Κατά τα ειωθότα στη σύγχρονη Ορθοδοξία, μία εκάστοτε Τοπική Εκκλησία– κλήρος και λαός – καλείται, πρώτα αυτή, να εξετάσει και να απορρίψει τις τυχόν κακόδοξες διδασκαλίες, που κηρύττονται και προωθούνται στους κύκλους του συγκρητιστικού οικουμενισμού, προτού η Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία του Χριστού καταλήξει να εκδώσει οριστική δογματική διατύπωση, στο πλαίσιο μιας οικουμενικής, πανορθοδόξου Συνόδου. Γι’ αυτό η Απόφαση αυτή της Εκκλησίας της Γεωργίας αποτελεί ένα ορόσημο, πολλά υποσχόμενο για την Εκκλησία. Η διαδικασία αυτή, αντιμετώπισης των οικουμενιστικών προκλήσεων και επανεπιβεβαίωσης της Ορθοδόξου Πίστεως στη Μία, Αδιαίρετη και Καθολική Εκκλησία, έναντι της ΄καινοτόμου’ συγκρητιστικής οικουμενιστικής εκκλησιολογίας, επανεκκινήθηκε ουσιαστικά με την εν λόγω ρύθμιση της Εκκλησίας της Γεωργίας, του 1998 (παρότι άγνωστη εν πολλοίς στους περισσότερους Ορθοδόξους). Συνεχίζεται δε έως τις ημέρες μας, με επίκεντρο τη διοργάνωση της Κρήτης, όσον αφορά τόσο τις προσυνοδικές όσο και τις μετασυνοδικές διαδικασίες, οι οποίες εξετάστηκαν από τις Ορθόδοξες Συνόδους της Γεωργίας και της Βουλγαρίας, με την τελευταία να απορρίπτει τη «Σύνοδο» της Κρήτης, συγκεκριμένα εξαιτίας της οικουμενιστικής εκκλησιολογικής τοποθέτησης αυτής. Με δεδομένη την ιστορική απόφαση της Εκκλησίας της Γεωργίας, του 1998 - ίσως την πλέον σαφή και ευρυφασματική συνοδική απόφαση που έχει εκδοθεί ποτέ κατά του συγκρητιστικού οικουμενισμού, μπορούμε [εύλογα] να αναμένουμε ότι, σύντομα, η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Γεωργίας θα ακολουθήσει κατά πόδας και θα απορρίψει εκκλησιολογικώς τη λεγόμενη «Σύνοδο» της Κρήτης.
Είθε αυτή η απόφαση της Εκκλησίας της Γεωργίας να λάβει την πρέπουσα σημασία από την Ιεραρχία και τους πιστούς όλων των Τοπικών Εκκλησιών, εμπνέοντάς τους να ακολουθήσουν το παράδειγμά της και να δηλώσουν με σαφή τρόπο την πίστη τους στην Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, εναντίον της νέας εκκλησιολογίας του συγκρητιστικού οικουμενισμού, η οποία δυστυχώς κρίθηκε αθώα και αναβίωσε από τη λεγόμενη ‘Σύνοδο’ της Κρήτης. 

- Πρωτοπρεσβύτερος Peter Heers, συγγραφεύς του έργου «Η Εκκλησιολογική Αναθεώρηση της Β’ Βατικανής Συνόδου: Μία Ορθόδοξη Διαρεύνηση του Βαπτισμάτος και της Εκκλησίας κατά το Διάταγμα περί Οικουμενισμού 

Η ΑΠΟΦΑΣΗ:

8 Οκτωβρίου, 1998
 

Πρακτικά της Συνεδριάσεως της Ιεράς Συνόδου 

Η συνεδρίαση της ιεράς Συνόδου της Γεωργιανής Ορθοδόξου Εκκλησίας έλαβε χώρα στην αίθουσα συνεδρίων του πατριαρχείου της Γεωργίας στις 8 Οκτωβρίου, 1998. Στις εργασίες της συμμετείχαν 24 ιεράρχες (πλήρης απαρτία) της Γεωργιανής Ορθοδόξου Εκκλησίας. 

Η Αυτού Μακαριότης και Αγιότης ο Καθολικός-Πατριάρχης πάσης Γεωργίας, Ηλίας ο Β’, ήταν ο προεδρεύων της συνεδριάσεως. Ο επίσκοπος της επαρχίας Πότι – Grigol (Berbichashvili), ορίστηκε γραμματέας της συνεδριάσεως.
Η Ιερά Σύνοδος δέχθηκε την ενημέρωση της Θεολογικής Επιτροπής, η οποία συστάθηκε με τις ευλογίες του Καθολικού-Πατριάρχη πάσης Ρωσίας Ηλία Β’, τον Ιούλιο του 1997. Η εν λόγω επιτροπή εξέτασε τα ζητήματα εκείνα, τα οποία είχαν γίνει αιτία σκανδαλισμού ορισμένων μελών της Εκκλησίας.
Η Θεολογική Επιτροπή εξέτασε τα ακόλουθα Κείμενα και ζητήματα: τα Κείμενα του Σαμπεζύ και του Μπάλαμαντ, το προσχέδιο συμφωνίας μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Αντιοχείας και των Μη-Καλχηδονίων εκκλησιών (της Ανατολής), το οποίο έγινε αντικείμενο επεξεργασίας το 1991, τον εορτασμό του Πάσχα από τη Φινλανδική Ορθόδοξη Εκκλησία, σύμφωνα με το Γρηγοριανό Πασχάλιον, τη διδασκαλία για την ύπαρξη σωτηριώδους χάριτος, πέραν των κανονικών ορίων της Εκκλησίας, καθώς και τη λεγόμενη «Θεωρία των Κλάδων». Η θεολογική Επιτροπή ήλθε σε επικοινωνία με τα πατριαρχεία Κωνσταντινουπόλεως, Αντιοχείας και Ρωσίας και ζήτησε να ενημερωθεί επί των θέσεων των διαφορετικών εκκλησιών, σε ο,τι αφορά τα προαναφερθέντα ζητήματα. 

Πρέπει να τονιστεί ότι, ένας αριθμός αυτοκέφαλων Εκκλησιών, στις οποίες συγκαταλέγεται και η Γεωργιανή Εκκλησία, ουδέποτε έλαβε σαφή απόφαση, στο πλαίσιο γενικών συνελεύσεων, επί των προαναφερθέντων ζητημάτων. Επιπλέον, ορισμένες Εκκλησίες έχουν πράγματι αποφανθεί αρνητικά σχετικά με αυτά, με ειδική απόφαση της ιεράς Συνόδου [μίας εκάστης].
Επειδή τα ζητήματα αυτά αποτελούν πεδίο αμφιβολιών εκ μέρους των πιστών μας, ως εκ τούτου, η Θεολογική Επιτροπή του Πατριαρχείου της Γεωργίας προέβη στη μελέτη τους και εξέδωσε τα συμπεράσματά της σε τρία τεύχη Ενημερωτικών Δελτίων. 

Η Ιερά Σύνοδος της Γεωργιανής Ορθοδόξου Εκκλησίας έλαβε γνώση και συμφώνησε με τα συμπεράσματα της Θεολογικής Επιτροπής του Πατριαρχείου της Γεωργίας. Η τοποθέτηση, που περιγράφεται παρακάτω, εκφράζει τη θρησκευτική κοσμοθεωρία της Γεωργιανής Ορθοδόξου Εκκλησίας η οποία ίσχυε πάντοτε. 

Η θέση αυτή δηλώνεται και επαναδιατυπώνεται σαφώς ως ακολούθως:

Η Ιερά Σύνοδος της Γεωργιανής Ορθοδόξου Εκκλησίας αποφαίνεται για τα εξής: 

1. Τα Κείμενα της Επιτροπής Μικτού Θεολογικού Διαλόγου μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και Μη-Χαλκηδονίων εκκλησιών (της Ανατολής) – οι λεγόμενες Συμφωνίες του Σαμπεζύ, που έλαβαν χώρα μεταξύ 1990-1993 στο Σαμπεζύ (της Ελβετίας) - είναι απαράδεκτα. 

2. Το σχέδιο για την προκαταρκτική συμφωνία μεταξύ Ορθοδόξου Εκκλησίας της Αντιοχείας και Μη-Χαλκηδονίων εκκλησιών (της Ανατολής), το οποίο εκπονήθηκε το 1991, είναι απαράδεκτο. 

3. Το Κείμενο: “ Ουνιτισμός: μέθοδος ενώσεως του παρελθόντος και η παρούσα αναζήτηση της πλήρους κοινωνίας (η λεγόμενη ‘Συμφωνία του Μπάλαμπαντ’), το οποίο έγινε δεκτό από την Μικτή Επιτροπή Καθολικής και Ορθοδόξου Εκκλησίας στο Μπάλαμαντ (Λίβανος), στις 23 Ιουνίου, 1993, είναι απαράδεκτο. 

4. Ο εορτασμός του Πάσχα από την Αυτόνομη Εκκλησία της Φινλανδίας, σύμφωνα με το Γρηγοριανό Πασχάλιον, δεν συνάδει με την απόφαση της Α’ Οικουμενικής Συνόδου, στη Νίκαια, σχετικά με την ημερομηνία [τον χρόνο] εορτασμού του Πάσχα. Ωστόσο πρέπει να τονιστεί ότι, με βάση τη γενική Ορθόδοξη θέση επί του θέματος, το γεγονός αυτό θεωρήθηκε ως παραβίαση Κανόνων και όχι ως αίρεση. Επομένως, απ’ αυτήν την άποψη είναι σημαντικό ότι το πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως (στη δικαιοδοσία του οποίου συμπεριλαμβάνεται και η Αυτόνομη Φινλανδική Εκκλησία), είναι αρνητικά προδιατεθειμένο σχετικά με την παραπάνω Κανονική παραβίαση και θεωρεί ότι το Πάσχα πρέπει να εορτάζεται σύμφωνα με την απόφαση της Α’ Οικουμενικής Συνόδου της Νικαίας (βλ. επιστολή 1214/1997 του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως). 

5. Η αιρετική εκκλησιολογική διδασκαλία, που αναπτύχθηκε στα βάθη της μη-Ορθόδοξης, μοντερνιστικής, θεολογίας, αναφορικά με την ύπαρξη σωτηριώδους [μυστηριολογικής] χάριτος, πέραν των Κανονικών ορίων της Εκκλησίας, όπως και η ακραία εκδήλωσή της - η λεγόμενη ‘Θεωρία των Κλάδων’, σύμφωνα με την οποία οι ποικίλοι χριστιανικοί κλάδοι που υπάρχουν σήμερα, θεωρούνται διαφορετικοί και ισότιμοι κλάδοι της Αληθινής Εκκλησίας του Χριστού – είναι απαράδεκτη. 

6. Τέλος, τόσο η συμπροσευχή, όσο και η μετοχή στα Μυστήρια, από κοινού με μη-Ορθοδόξους, είναι απαράδεκτες, όπως αυτό επαναβεβαιώθηκε στο τελικό Κείμενο, το οποίο απεδέχθη η Διορθόδοξη Σύναξη όλων των Κανονικών Ορθοδόξων Εκκλησιών, (Θεσσαλονίκη, 29 Απριλίου – 2 Μαΐου, 1998). Σύμφωνα με το άρθρο 13, παράγραφος β’ του Κειμένου αυτού: «Οι Ορθόδοξες αντιπροσωπείες δεν θα συμμετέχουν στις οικουμενικές Ακολουθίες, την κοινή προσευχή και λατρεία του Θεού, ούτε σε άλλες θρησκευτικές τελετές της Συνάξεως».

Σημ. Εκτενής ανάλυση των προαναφερθέντων ζητημάτων παρέχεται επίσης στα ενημερωτικά δελτία (υπ. αριθμ. 1,2,3) της Θεολογικής Επιτροπής του Πατριαρχείου της Γεωργίας. 

[μετάφραση: Χαρά-Ανδριάνα Λιαναντωνάκη, για το Orthodoxethos.com]

orthodoxethos.com 

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΥ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Παρέμβαση καί κείμενο στήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος

(Νοέμβριος 2016)

Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

Στήν τελευταία Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (23-24 Νοεμβρίου 2016) ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Σερρῶν κ. Θεολόγος διάβασε τήν εἰσήγησή του, μέ τίτλο «Ἐνημέρωσις περί τῶν διεξαχθεισῶν ἐργασιῶν τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» καί στήν συνέχεια ἔγινε εὐρύτατη συζήτηση γιά τό περιεχόμενο τῆς εἰσηγήσεως καί ἐλήφθησαν ἀποφάσεις.

Ἡ εἰσήγηση εἶχε τρία βασικά σημεῖα, πρῶτον τό Συνοδικό Πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας καί ἡ προετοιμασία τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου, δεύτερον ἡ διαχρονική συνεισφορά τῆς Ἐκκλησίας μας στήν προετοιμασία καί διαμόρφωση τῶν κειμένων της, καί τρίτον οἱ προτάσεις γιά τά περαιτέρω. Στήν πραγματικότητα ἡ εἰσήγηση ἐκινεῖτο στόν ἄξονα τῆς ἐνημερώσεως τῶν μελῶν τῆς Ἱεραρχίας γιά τήν Σύνοδο τῆς Κρήτης καί γιά τίς ἀποφάσεις πού ἔπρεπε νά λάβη ἡ Ἱεραρχία μας.

Κατά τίς Συνεδριάσεις ἔκανα δύο προφορικές παρεμβάσεις καί κατέθεσα ἕνα κείμενο στά Πρακτικά, στό ὁποῖο ἀνέλυα περισσότερο τίς ἀπόψεις μου.

Στήν συνέχεια θά δημοσιευθῆ ἡ κύρια παρέμβασή μου πού ἔγινε τήν πρώτη ἡμέρα τῆς Συνεδριάσεως, καί τό κείμενο πού κατέθεσα στά Πρακτικά τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας.

Ναυπάκτου Ιερόθεος σε Ιεραρχία Νοεμβρίου 2016 για Σύνοδο της Κρήτης by thriskeftika blogspot gr on Scribd

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ ΠΑΥΛΟΣ: ΔΩΣΕ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΣ ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ!

Του Σεβ. Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης Παύλου

«Ἀρχή ἄνδρα δείκνυσι», λέγει ἕνα ἀρχαῖο καί σοφότατο ρητό. Αὐτό σημαίνει: Δῶσε ἐξουσία σέ κάποιον γιά νά δεῖς ποιά εἶναι ἡ ποιότητα του. Πῶς ἀσκεῖ τήν ἐξουσία.

Ἐάν τήν ἀσκεῖ δημοκρατικά ἤ ἀπολυταρχικά. Ὁ συνετός ἄρχων εἶναι αὐτός πού ἀσκεῖ τήν ἐξουσία ἐπί τῇ βάσει τῶν νόμων καί ὄχι κατά τό θέλημα του.

Αὐτός πού σέβεται τούς νόμους καί δέν θεωρεῖ ὅτι νόμος εἶναι τό θέλημα του.  

Αὐτό τό ρητό νομίζω ὅτι προσδιορίζει τόν τρόπο πού ἄσκησε τήν ἐξουσία ὡς ὑπουργός ὁ πρώην Ὑπουργός Παιδείας κ. Φίλης.

Ἄσκησε τήν ἐξουσία κατά τό θέλημα του καί ὄχι ἐπί τῇ βάσει τῶν νόμων. Μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα:

Ὁ κ. Φίλης πολλές φορές σχολιάζοντας τίς δικαιολογημένες ἀντιδράσεις τῆς Ἐκκλησίας στό θέμα τοῦ θρησκευτικοῦ μαθήματος τόνιζε ὅτι «τό κράτος νομοθετεῖ», θεωρώντας μᾶλλον ὅτι τό κράτος ἦταν ἐκεῖνος.

Οὐδείς καί πολύ περισσότερο ἡ Ἐκκλησία ἀμφισβήτησε ποτέ τοῦτο. Τό ἐρώτημα εἶναι τό πῶς νομοθετεῖ. Νομοθετεῖ αὐθαιρέτως, κάνοντας κατάχρηση τῆς ἐξουσίας ἤ νομοθετεῖ ἐπί τῇ βάσει τῶν νόμων; Ἄς τό ἐρευνήσουμε.

Ὑπάρχει νόμος τοῦ Κράτους πού ἀναθέτει στήν Ἐκκλησία τήν ἐπιστασία ἐπί τοῦ δογματικοῦ περιεχομένου τῶν βιβλίων τοῦ θρησκευτικοῦ μαθήματος.

Ἕνας ἀπόλυτα λογικός νόμος ὁ ὁποῖος ἰσχύει σέ πολλά κράτη. Στήν Ἐκκλησία κανείς δέν εἶναι ὑπεράνω τῆς Ἐκκλησίας ὑπεύθυνος γιά τό θέμα αὐτό. Οὔτε κανείς ἐπί μέρους Ἱεράρχης, οὔτε κανείς θεολόγος καθηγητής, οὔτε πολύ περισσότερο κανένας ἐπί μέρους πολίτης ἔστω κι ἐάν εἶναι Ὑπουργός.

Τό Γερμανικό κράτος προκειμένου νά διορίσει ἕνα θεολόγο καθηγητή ὁποιουδήποτε δόγματος σέ ἕνα σχολεῖο τοῦ ζητᾶ τήν ἔγκριση τοῦ Ἀνωτάτου Θρησκευτικοῦ Λειτουργοῦ τοῦ δόγματος του πού ἑδρεύει στήν Γερμανία.

Ἕνας ὀρθόδοξος θεολόγος ἐπί παραδείγματι, δέν ὑπάρχει περίπτωση νά διδάξει θρησκευτικά σέ σχολεῖο τῆς Γερμανίας ἄν δέν ἔχει τήν ἔγκριση τοῦ Μητροπολίτου Γερμανίας.

Ἁπλά τό κράτος εἶναι σοβαρό καί δέν ἀναλαμβάνει εὐθύνες πού δέν ἔχει.

Ἡ Ἐκκλησία αὐτό ζήτησε καί ὁ Ὑπουργός τό ἀρνήθηκε. Ὁ νόμος ὅμως ὑποχρεώνει τήν ἐξουσία νά ζητήσει τήν γνωμάτευση τῆς Ἐκκλησίας καί δεσμεύει τήν ἐξουσία νά σεβαστεῖ αὐτήν τήν γνωμάτευση.

Δέν μπορεῖ κανένα Κράτος, κανένας ὑπουργός, κανένας Πανεπιστημιακός νά ἀποφανθεῖ ἐπί τοῦ θέματος τούτου.

Ἡ θέση τῆς Ἐκκλησίας γιά τό δογματικό περιεχόμενο εἶναι δεσμευτική γιά τήν ἐξουσία καί ὅταν ὁ Ὑπουργός τήν παρακάμπτει στηριζόμενος σέ δικούς του συμβούλους παρανομεῖ.

Ὁ Ὑπουργός μίλησε πολλές φορές γιά οὐδετερόθρησκο κράτος. Μᾶλλον μπέρδεψε τήν ἐπιθυμία του μέ τήν πραγματικότητα.

Τό Σύνταγμα τῆς χώρας μας δέν μιλᾶ γιά οὐδετερόθρησκο κράτος, ἀλλά γιά ἀνεξίθρησκο.

Ἀναγνωρίζει ὅτι ὑπάρχει ἐπικρατοῦσα Θρησκεία. Ἐπιτάσσει τήν καλλιέργεια τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως τῶν μαθητῶν.

Ἑρμηνεύοντας τό Σύνταγμα τό Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας ἔχει μέ δύο ἀποφάσεις του ἐξηγήσει ὅτι αὐτή ἡ διαμόρφωση ἀναφέρεται στήν Ὀρθόδοξη πίστη.

Τό ἴδιο ἀπεφάσισε πρόσφατα καί τό Ἐφετεῖο Χανίων. Τήν ἑρμηνεία τοῦ Συντάγματος δέν τήν κάνει αὐθαίρετα ὁ κάθε Ὑπουργός, ἀλλά ἡ Δικαιοσύνη τῆς ὁποίας οἱ ἀποφάσεις εἶναι δεσμευτικές γιά τόν Ὑπουργό. Τό εἴδαμε ἄλλωστε αὐτό πολύ πρόσφατα καί σέ ἄλλη περίπτωση.

Ἡ Δικαιοσύνη εἶναι θεραπαινίδα τῶν νόμων καί ὄχι τῆς ἐξουσίας, διαφορετικά ἡ Ἐξουσία ρέπει πρός τήν ἀπολυταρχία.

Καί σέ αὐτό λοιπόν τό σημεῖο ὁ κ. Ὑπουργός παρενόμησε καί ἐνήργησε αὐθαίρετα κατά τό δοκοῦν καί ὄχι κατά τό πρέπον.

Ὑπάρχει καί ἕνα ἀκόμη στοιχεῖο πολύ πρόσφατο καί αὐτό. Εἶναι ἡ συνάντηση τοῦ Μακαριωτάτου καί τῶν Ἀρχιερέων οἱ ὁποῖοι τόν συνόδευσαν, μέ τόν Πρωθυπουργό, παρισταμένου καί τοῦ κ. Φίλη. Οἱ δύο πλευρές συμφώνησαν νά ἀρχίσει διάλογος ἀπό μηδενική βάση.

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος χαιρέτησε τήν ἀπόφαση τῆς Πολιτείας. Κατά τήν συνάντηση αὐτή ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ρώτησε τόν κ. Φίλη. «Ἐσεῖς συμφωνεῖτε κ. Ὑπουργέ;» καί ὁ Ὑπουργός ἀπάντησε: «Ἀφοῦ τό λέει ὁ Πρωθυπουργός ἀσφαλῶς συμφωνῶ».

Τά μεσάνυκτα τῆς ἰδίας ἡμέρας ὁ κ. Ὑπουργός ἐκδίδει Δελτίο Τύπου μέ ἄλλο περιεχόμενο. Τό ἑπόμενο πρωῒ ἔκπληκτος ὁ Μακαριώτατος ἀπό τό δελτίο τύπου τοῦ κ. Ὑπουργοῦ ἐρωτᾶ τό Μέγαρο Μαξίμου: «Τί ἰσχύει τελικά, ἡ δέσμευση καί ἡ ἀπόφαση τοῦ Πρωθυπουργοῦ ἤ αὐτά πού δηλώνει ὁ Ὑπουργός;»

Τό Μέγαρο Μαξίμου μέ γραπτή του ἀπάντηση δηλώνει: «Αὐτό πού εἶπε ὁ Πρωθυπουργός, τά ὑπόλοιπα εἶναι προσωπικές ἀπόψεις» ἐννοεῖται τοῦ κ. Ὑπουργοῦ. Ποιός λοιπόν παρενόμησε;

Ποιός ἐπεχείρησε νά παίξει ἄσχημο παιχνίδι εἰς βάρος τῆς Ἐκκλησίας; Ποιός ἐξέθεσε τόν ἴδιο τόν Πρωθυπουργό;

Ὁ κ. Φίλης ἐπεχείρησε νά παρουσιασθεῖ ὡς ἥρωας στό στενό κομματικό ἀκροατήριο.

Ὅτι ἐξυφάνθη συνωμοσία ἐναντίον του, προκειμένου νά ἐπιτευχθεῖ ὁ πολιτικός του θάνατος.

Ἐπί τῆς οὐσίας ἔπεσε ἐκεῖνος στό λάκκο πού ἄνοιξε γιἀ τήν Ἐκκλησία καί τόν λαό τοῦ Θεοῦ.

Ὅμως τόν κ. Φίλη δέν τόν πολέμησε οὔτε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, οὔτε ὁ Πρωθυπουργός, οὔτε κανείς ἄλλος.

Πολεμήθηκε ἀπό τόν ἴδιο τόν ἑαυτό του. Καί ἐκεῖνος δέν προσπάθησε νά πολεμήσει τούς Ἱεράρχες, ἀλλά τίς ἀθῶες ψυχές τῶν παιδιῶν.

Ὑπάρχει ἕνα ἀκόμη σημεῖο ἀποκαλυπτικό τοῦ τρόπου σκέψης καί τῶν μεθόδων τοῦ προσώπου αὐτοῦ. Ἀπό τήν μία πλευρά κατηγόρησε τήν Ἐκκλησία ὡς ὑπεύθυνη γιά τόν ἠθικό ἐκτραχηλισμό τῆς κοινωνίας, ἀλλά ἀπό τήν ἄλλη κατηγόρησε πάλι τήν Ἐκκλησία ὅτι ἐπιδιώκει τόν ἠθικό φρονηματισμό τῶν νέων.

Τί λοιπόν ἀπό τά δύο συμβαίνει, γιατί καί τά δύο δέν μποροῦν νά συνυπάρχουν. Ἁπλούστατα ἀπεκάλυψε ποιός πραγματικά εἶναι ὑπεύθυνος γιά τό πρῶτο.

Ἡ Ἐκκλησία θά ἀγωνίζεται πάντα γιά τόν φρονηματισμό ὅλων τῶν ἀνθρώπων καί αὐτό εἶναι καί τιμή καί καύχημα της. Στό σπίτι λοιπόν τοῦ κρεμασμένου δέν μιλᾶνε γιά σχοινί.

Ὑπάρχουν βέβαια καί ἄλλα σοβαρά θέματα πού ἀφοροῦν τήν Παιδεία τῶν παιδιῶν μας, τήν Παιδεία τῆς Πατρίδος, ὅπως ἡ ἄρνηση τῆς διδασκαλίας τῆς Ἱστορίας.

Ἀκόμη καί αὐτή ἡ πονηρή ἀπόφαση πού μπορεῖ σήμερα νά φαίνεται ἀρεστή τόσο στά παιδιά ὅσο καί στούς γονεῖς τους πού τούς παρέχει τήν εὐκολία ὅσο χαμηλούς βαθμούς κι’ἄν ἔχουν στά πρωτεύοντα μαθήματα ἄν μέ τά ὑπόλοιπα ἔχουν ἕνα μέσο ὅρο 13 νά περνοῦν στήν ἑπόμενη τάξη, ἐπί τῆς οὐσίας ὑπηρετεῖ τόν στόχο νά ἔχουμε ἕνα οὐσιαστικά ἀπαίδευτο λαό, γιά νά μήν ἔχει αὔριο ἀπαιτήσεις οἰκονομικῶν ἀπολαυῶν καί νά εἶναι εὔκολα χειραγωγήσιμος.

Μιά Κυβέρνηση τῆς Ἀριστερᾶς διατάκτης τῆς Νέας Ἐποχῆς.

Ὁ κ. πρ. Ὑπουργός ἀγνόησε κάτι βασικό. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τοῦ Χριστοῦ. Ἐκεῖνος τήν στηρίζει, Ἐκεῖνος τήν προστατεύει, Ἐκεῖνος διασκεδάζει βουλάς καί ἐθνῶν καί ὑπουργῶν.

Ἀγνόησε ὅτι πολλοί ἐπολέμησαν τήν Ἐκκλησία. Οἱ πολεμήσαντες ἀπώλοντο, Αὕτη δέ ὑπέρ τόν οὐρανόν ἀναβέβηκεν.

http://synaxipalaiochoriou.blogspot.gr