Π. ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ: ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

ὑπό π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου (†)

Τό ἰδανικό τῆς «κοινωνίας τῆς εὐημερίας καί τῶν καταναλωτικῶν ἀγαθῶν» πού ἐρωτεύθηκε παράφορα ὁ ἄνθρωπος τῆς Δύσεως, ὡδήγησε χωρίς ἀμφιβολία στό λεγόμενο «βιομηχανικό θαῦμα», ἀλλά ταυτόχρονα καί στήν ὁλοκληρωτική ἐκκοσμίκευσι. 

Ὁ ἄνθρωπος ἀποκόπηκε ἀπό τίς μεταφυσικές του ρίζες καί λησμόνησε ἐντελῶς τήν συγκεκριμένη θέσι πού ἔχει ταχθῆ γι’ αὐτόν μέσα στήν ἁρμονία τῆς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι, ἐγκαταλείποντας τή θέσι αὐτή, παρέσυρε καί τή λοιπή δημιουργία στή δυσαρμονία, δημιουργώντας ἔτσι προβλήματα ἐντελῶς καινούργια, γνωστά μέ τόν ὅρο «οἰκολογικά προβλήματα».

Ἡ κοινωνία μας χαρακτηρίζεται σάν ἀντι-μεταφυσική· στηρίζεται στή θεωρία πώς ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά «κατασκευάση» κάθε εἴδους «εὐτυχίας», στήν ἰδεολογία τῆς «ἀποδόσεως». Πάνω σ’ αὐτό τό θεμέλιο θέλουν πολλοί καί στήν πατρίδα μας νά οἰκοδομήσουν καί τήν αὐριανή κοινωνία τῶν παιδιῶν μας, γι’ αὐτό φροντίζουν νά εἰσηγοῦνται τίς ἀνάλογες «μεταρρυθμίσεις» στήν ἑλληνική παιδεία, γιά νά δημιουργήσουν τήν κατάλληλη «ὑποδομή»!

Ὁ Θεός ἐδημιούργησε τόν ἄνθρωπο νά τόν θέση ὡς κέντρο τῆς δημιουργίας μέ σκοπό ὄχι νά καταστρέψη τήν ἁρμονία καί τήν ἰσορροπία της, ἀλλά νά τήν διατηρήση, «νά ἐργάζεται καί νά φυλάττη» τόν παράδεισο τοῦ Θεοῦ (Γέν. β΄ 16). Ἀλλά καί ὁ ἄνθρωπος δέν ἦταν χωρίς «κέντρο». Βρισκόταν σέ κοινωνία μέ τόν Τριαδικό Θεό, τό πρωτότυπο τῆς πλήρους ἁρμονίας, τῆς πλήρους Τριαδικῆς ἀγάπης, τῆς κοινωνίας τῶν τριῶν προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἔτσι ἡ θέσι αὐτή τοῦ ἀνθρώπου ἔναντι τῆς δημιουργίας καί ἡ προσωπική του σχέσι μέ τόν Τριαδικό Θεό προσδιόριζε τήν ταυτότητά του καί τοῦ ἔδιδε τό βαθύτερο νόημα τῆς ζωῆς.

Κάτι τέτοιο δέν συμβαίνει στήν ἐποχή μας ὄχι μόνο στή Δύσι, ἀλλά καί στήν πατρίδα μας: σήμερα προπαγανδίζεται μέ θρησκευτικό θά ἔλεγα φανατισμό ἡ «χειραφέτησι»· ὁ «αὐτοπροσδιορισμός» καί ἡ «αὐτοδιάθεσι» τοῦ ἀνθρώπου. Τό «ἀξιολογικό κριτήριο», πού μερικοί θέλουν νά ἐπιβάλλουν στήν ἑλληνική ἐκπαίδευσι εἶναι τό «5+7=12», ἤ ἐκεῖνο πού οἱ ἴδιοι θεωροῦν γνῶσι «ἀξιόλογη, χρήσιμη, σημαντική».

Δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία πώς ὁλόκληρη ἡ κοινωνία τῆς «εὐημερίας καί τῶν καταναλωτικῶν ἀγαθῶν» βασίστηκε σ’ αὐτή τή «μαθηματική ἀλήθεια». Εἶναι ἑπομένως φυσικό νά ἑρμηνευθῆ ἀνάλογα καί τό δεύτερο «κριτήριο» τῆς «σωστῆς παιδείας», σύμφωνα βέβαια μέ τήν ἄποψι τῆς αὐτόκλητων «σωτήρων» τῆς Ἑλλάδος τοῦ μέλλοντος: «ἀξιόλογη γνῶσι» καί ἑπομένως ἄξια νά εἰσαχθῆ στά σχολεῖα μας εἶναι ἐκείνη πού συντελεῖ στήν ἀνάπτυξι τῆς «κοινωνίας τῆς εὐημερίας καί τῶν καταναλωτικῶν ἀγαθῶν», «χρήσιμη» εἶναι ἐκείνη πού ὑπηρετεῖ αὐτή τήν κοινωνία καί «σημαντική» εἶναι ἐκείνη πού χαρακτηρίζεται ἔτσι ἀπό τούς «προφῆτες» μιᾶς τέτοιας κοινωνίας.

Ὅμως τό «πείραμα» αὐτό δοκιμάσθηκε τίς τελευταῖες δεκαετίες στή Δύσι. Τά ἀποτελέσματα ἦσαν τρομακτικά: ἀντί νά ὁδηγήση τόν σύγχρονο ἄνθρωπο στόν «αὐτοπροσδιορισμό», τόν ὁδήγησε στήν ἀπώλεια τῆς προσωπικῆς του ταυτότητος· ἀντί νά φέρη τούς νέους στήν «αὐτοδιάθεσι», τούς ὡδήγησε στήν ὁλοκληρωτική ἄρνησι τῆς κοινωνίας ἤ τούς ὑπέταξε σέ ἐπιτήδειους ἀνθρώπους, πού ἔγκαιρα ἐπισήμαναν τά «κενά» τῆς καταναλωτικῆς κοινωνίας καί πρόσφεραν τά προϊόντα τους μέ διάφορους τίτλους καί βασική ὑπόσχεσι τό «νόημα τῆς ζωῆς»!

Ἡ Π.Σ., μιά δυτικογερμανίδα νέα, πού ἔπεσε στά δίκτυα τῆς φρικτῆς φασιστικῆς ὀργανώσεως τοῦ Σάν Μυούνγκ Μούν («ὁ κομμουνισμός εἶναι ὁ διάβολος, πρέπει νά ἐνταχθοῦμε στό στρατόπεδο τοῦ Θεοῦ - στό συνασπισμό τῆς Ἀμερικῆς – καί νά προετοιμασθοῦμε νά συντρίψουμε τόν κομμουνισμό στόν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, ὁπότε θά ἐγκατασταθῆ στή γῆ "ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ" κάτω ἀπό ἕνα κυβερνήτη καί μέ βάσι μία ἰδεολογία, τήν ἰδεολογία τοῦ Σάν Μυούνκ Μούν»), ὁμολογεῖ σέ προσωπική της ἔκθεσι:

«Ἤδη στή διάρκεια τῶν μαθητικῶν μου χρόνων μέ ἐνοχλοῦσε ἡ ἀδικία, πού ἔβρισκε ἔκφρασι στήν ἄνιση μεταχείριση μεταξύ τῶν παιδιῶν τῶν ἐργατῶν καί τῶν παιδιῶν τῶν πλουσίων ἀνθρώπων. Ὅλο καί περισσότερο σχηματίζοντο στό σχολεῖο μας μικρές πολιτικές ὁμάδες ἀριστερᾶς κατευθύνσεως. Αὐτές οἱ ὁμάδες μέ ἐξέλεξαν πρόεδρο τῆς τάξεως. Ἰδεολογικά ζητοῦσα ὑποστήριξι στήν ἀριστερά…

Ὅμως ἡ ἄγνοια τῶν ἀνθρώπων σχετικά μέ τήν ὕπαρξί τους ἐδῶ στή γῆ μέ τρόμαζε. Συνειδητοποίησα αὐτό τό πρόβλημα καί ζητοῦσα ἐναλλακτικές λύσεις. Ὡς ἐκείνη τή στιγμή μοῦ φαινόταν ὁ κομμουνισμός σάν ἡ καλλίτερη λύσι. Ὅμως ἡ πρᾶξι στίς κομμουνιστικές χῶρες μέ ἀποθάρρυνε: βία, περιορισμός τῆς προσωπικῆς γνώμης· αὐτό δέν ἦταν ἡ ἀνθρώπινη μοῖρα.

Μέσω φίλων συστήθηκα σ’ ἕνα μέλος τῆς Ἑνωτικῆς Ἐκκλησίας. Τό ἐπιχείρημα ὅτι πάνω ἀπό τό σῶμα βρίσκεται τό πνεῦμα καί ἄλλες ἀπόψεις τῶν "θεϊκῶν ἀρχῶν" τοῦ Μούν ἔγινε αἰτία νά προσχωρήσω στήν κίνησι αὐτή. Ὁ σκοπός μου, δηλαδή νά βοηθήσω νά γίνη αὐτός ὁ κόσμος καλλίτερος, δέν ἄλλαξε· ἀντίθετα ἐνισχύθηκε ἀκόμη περισσότερο μέ τή διδασκαλία τῆς Ἑνωτικῆς Ἐκκλησίας…».

Ἡ Π.Σ. δέν εἶναι μοναδικό παράδειγμα στή Γερμανία· σέ 200.000 ὑπολογίζονται οἱ νέοι ἐκεῖνοι πού βρίσκονται στά διάφορα κοινόβια ἀδίστακτων ἀνθρώπων, πού χρησιμοποιοῦν τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ καί ὑπόσχονται τό «νόημα τῆς ζωῆς» στή νεολαία τῆς κοινωνίας πού βασίστηκε στή λογική τοῦ «5+7=12». Νομίζουν πώς βρῆκαν τό «σκοπό τῆς ζωῆς τους» καί πώς ἐργάζονται γιά ἕνα «καλλίτερο κόσμο», ἐνῶ στήν πραγματικότητα ὑπηρετοῦν ξένα οἰκονομικοπολιτικά συμφέροντα.

Ἀναδημοσίευση ἀπό τό περιοδικό: «Παναγία ἡ Ἐλευθερώτρια», Μάρτιος 1983

Περιοδικό «διάλογος» Αύγουστος -Σεπτέμβριος 2016, τεύχος 85

Από impantokratoros.gr

ΑΠΟ ΘΑΥΜΑ ΣΩΘΗΚΑΝ ΜΑΘΗΤΕΣ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΑΓΓΙΣΤΑ ΣΕΡΡΩΝ

Θ.Π.: Είναι σχεδόν βέβαιο πως η Παναγία έβαλε πάλι το ευλογημένο  χέρι Της για να αποφευχθεί μια τραγωδία. “Χαῖρε, δεινῶν κατευνάζουσα σάλον, χαῖρε, Χριστοῦ μυστηρίων τὸ βάθος. Χαῖρε, Κόρη μητρόθεε.”

Αλλά και ο Άγιος Νεκτάριος που εικονίζεται αναποδογυρισμένος στην πλάτη του καθίσματος του οδηγού φαίνεται πως βοήθησε αρκετά….

news.gr: Άγιο φαίνεται πως είχαν οι μαθητές δημοτικού σχολείου και οι γονείς τους που επέβαιναν σε τουριστικό λεωφορείο, το οποίο εξετράπη της πορείας του στο 38ο χλμ. της Εθνικής Οδού Σερρών - Καβάλας και στη συνέχεια ανετράπη, χωρίς ευτυχώς να υπάρξει κανένας σοβαρός τραυματισμός. Το ατύχημα συνέβη στις 08.45 το πρωί, στην περιοχή της Αγγίστας. Το λεωφορείο εκτελούσε το δρομολόγιο προγραμματισμένης σχολικής εκδρομής. 

Σύμφωνα με όσα δήλωσαν στο ΑΠΕ-ΜΠΕ οι διοικητές των νοσοκομείων Καβάλας, Αθανάσιος Καρασαββόγλου και Δράμας, Νικόλαος Λιατσής, συνολικά 21 παιδιά και γονείς τραυματίστηκαν ελαφρά στη διάρκεια του ατυχήματος. Από το σύνολο των τραυματιών, οι 15 μεταφέρθηκαν και νοσηλεύονται στο νοσοκομείο Σερρών, τέσσερις στο Γενικό Νοσοκομείο Καβάλας και δύο στο νοσοκομείο Δράμας, όλοι εκτός κινδύνου, ενώ κάποιοι νοσηλεύονται για καθαρά προληπτικούς λόγους, σύμφωνα πάντα με τους διοικητές των δύο νοσηλευτικών ιδρυμάτων.

Το Τμήμα Τροχαίας Σερρών συνεργασία με τα τμήματα Τροχαίας Καβάλας και Δράμας εξετάζει όλα τα ενδεχόμενα για τα αίτια του ατυχήματος, συλλέγοντας στοιχεία και πληροφορίες απ’ όλους τους τραυματίες που μεταφέρθηκαν στα τρία νοσηλευτικά ιδρύματα.

pronews.gr: Οι εικόνες από το εσωτερικό του λεωφορείου, στο οποίο επέβαιναν μαθητές δημοτικού σχολείου και οι γονείς τους και εξετράπη της πορείας του στο 39ο χλμ. της Εθνικής Οδού Σερρών - Καβάλας, με αποτέλεσμα στη συνέχεια να ανατραπεί, είναι ενδεικτικές από το σοκ που υπέστησαν τα παιδιά και οι γονείς τους, καθώς και οι συνοδοί καθηγητές.

Υπενθυμίζουμε ότι το ατύχημα συνέβη στις 08:45 το πρωί, στην περιοχή της Αγγίστας. Το λεωφορείο εκτελούσε το δρομολόγιο προγραμματισμένης σχολικής εκδρομής.

Σύμφωνα με όσα δήλωσαν στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, οι διοικητές των νοσοκομείων Καβάλας, Αθανάσιος Καρασαββόγλου και Δράμας, Νικόλαος Λιατσής, συνολικά 21 παιδιά και γονείς τραυματίστηκαν ελαφρά στη διάρκεια του ατυχήματος.

Από το σύνολο των τραυματιών, οι 15 μεταφέρθηκαν και νοσηλεύονται στο νοσοκομείο Σερρών, τέσσερις στο Γενικό Νοσοκομείο Καβάλας και δύο στο νοσοκομείο Δράμας, όλοι εκτός κινδύνου, ενώ κάποιοι νοσηλεύονται για καθαρά προληπτικούς λόγους, σύμφωνα πάντα με τους διοικητές των δύο νοσηλευτικών ιδρυμάτων.

Το Τμήμα Τροχαίας Σερρών συνεργασία με τα τμήματα Τροχαίας Καβάλας και Δράμας εξετάζει όλα τα ενδεχόμενα για τα αίτια του ατυχήματος, συλλέγοντας στοιχεία και πληροφορίες απ’ όλους τους τραυματίες που μεταφέρθηκαν στα τρία νοσηλευτικά ιδρύματα. Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

protothema.gr: Το λεωφορείο σύρθηκε 15 μέτρα - Επικράτησε πανικός, λέει δάσκαλος που ήταν μέσα

Αρκετοί τραυματίες ήταν αιμόφυρτοι, κάποιοι δεν μπορούσαν να κινηθούν, λέει ο κύριος Ευθύμιος Τσιμικίδης

Ο εκπαιδευτικός του δημοτικού σχολείου του Βαμβακόφυτου Σερρών Ευθύμιος Τσιμικίδης που επέβαινε στο λεωφορείο που ανετράπη με αποτέλεσμα να τραυματιστούν 9 μαθητές και 5 γονείς, μίλησε στο protothema.gr για όλα όσα έζησε.

Ο ίδιος καθόταν στην μπροστινή θέση και είδε όλο το τροχαίο ατύχημα: «Εγώ καθόμουν στην δεξιά μπροστά θέση, στην πρώτη από τις κανονικές θέσεις. Αντιλήφθηκα το συμβάν. Η δεξιά ρόδα βρέθηκε εκτός οδοστρώματος, σε ένα σημείο στενό με μία ανηφορική στροφή. Πηγαίναμε με χαμηλή ταχύτητα, περίπου με 40 χιλιόμετρα. Αυτό που συνέβη στην συνέχεια είναι ότι το όχημα κινήθηκε με την δεξιά ρόδα περίπου μισό μέτρο εκτός οδοστρώματος. Ο οδηγός έκανε κάποια προσπάθεια να το επαναφέρει αλλά το σημείο που πατούσε η ρόδα το οδόστρωμα χαμήλωνε και το λεωφορείο ντελαπάρισε χωρίς να κάνει τούμπες όμως. Έπεσε με την κολόνα την μπροστά δεξιά και στην συνέχεια σύρθηκε περίπου 15 μέτρα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι επιβαίνοντες που ήταν στην δεξιά μεριά κυρίως να τραυματιστούν. Πραγματοποιούσαμε ημερήσια εκδρομή στην Αλεξανδρούπολη. Επικράτησε πανικός γιατί αρκετοί τραυματίες ήταν αιμόφυρτοι, κάποιοι δεν μπορούσαν να κινηθούν. Έχουμε κάποιους σχετικά σοβαρά τραυματίες. Δεν είχε χάσει κάποιος τις αισθήσεις του, δεν ήταν σε ιδιαίτερα επικίνδυνη κατάσταση, ωστόσο υπήρχαν χτυπήματα στο κεφάλι, υπήρχαν αιμόφυρτοι και δυο παιδάκια χτύπησαν αρκετά, αλλά δεν κινδυνεύουν. Εγώ δεν αισθάνομαι να έχω χτυπήσει πολύ, από την πρόσκρουση έχει τρανταχτεί ο αυχένας μου. Επειδή είχα αντιληφθεί το γεγονός από νωρίς ότι το όχημα βγήκε από το οδόστρωμα, έβαλα το δεξί μου χέρι στο τζάμι. Είχα πλήρη συνείδηση του ατυχήματος από την στιγμή που το όχημα βγήκε έξω από οδόστρωμα. Ήρθαν πολλά ασθενοφόρα στο σημείο, έχουν πάει σε δύο νοσοκομεία νομίζω. Εγώ δεν αντιλήφθηκα άλλο όχημα να μας χτύπησε και να μας έβγαλε εκτός πορείας, δεν έχω όμως πλήρη εικόνα του λόγου που βγήκαμε από το οδόστρωμα».

Δείτε βίντεο: H συγκλονιστική μαρτυρία του δασκάλου για το τροχαίο με τους μαθητές στις Σέρρες 

http://epanastasilae.blogspot.gr

Η ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΠΙΣΤΗΣ

Πολύτεκνη Θεολόγος διώκεται επειδή δίδαξε τον Ευαγγελικό λόγο και τάχθηκε εναντίον της ομοφυλοφιλίας

Θλιβερή δίωξη θεολόγου επειδή δίδασκε στα παιδιά τις ορθόδοξες απόψεις για την ομοφυλοφιλία. Η Ελλάδα είναι η χώρα που γέννησε την δημοκρατία και η οποία έδωσε ποταμούς αιμάτων για την ελευθερία

Δυστυχώς όμως κάποιοι συνάνθρωποί μας, και μάλιστα μορφωμένοι, πιστεύουν ότι η δημοκρατία και η ελευθερία είναι αγαθά που πρέπει να απολαμβάνουν μόνο όσοι έχουν τις ίδιες αντιλήψεις με αυτούς. Όσοι δεν συμφωνούν μαζί τους πρέπει να διώκονται απηνώς και… ποινικώς.

Αυτές οι θλιβερές σκέψεις ήλθαν στο μυαλό μας, όταν πληροφορηθήκαμε από το διαδίκτυο ότι η Πολύχρωμη Πολυπολιτισμική Ομπρέλα Ξάνθης, σε συνεργασία με το Ελληνικό Παρατηρητήριο Συμφωνιών του Ελσίνκι, το Τμήμα Σεξουαλικού Προσανατολισμού και Ταυτότητας Φύλου του Ελληνικού Παρατηρητηρίου του Ελσίνκι και το Φεστιβάλ (εωσφορικής) Υπερηφάνειας-Athens Pride, κατέθεσαν στις 11 Απριλίου 2017 μήνυση εναντίον θεολόγου, μητέρας τεσσάρων παιδιών, που διδάσκει Θρησκευτικά σε Λύκειο της Ξάνθης, για διανομή φυλλαδίου στη σχολική αίθουσα και μάλιστα ανάρτησαν με περηφάνια την πράξη τους στο διαδίκτυο! Παράλληλα, στις 23 Απριλίου 2017, ζήτησαν από το Υπουργείο Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων την πειθαρχική δίωξη της θεολόγου.

Θέτουμε το φυλλάδιο στην κρίση των αναγνωστών μας, δίνοντάς το όπως είναι. Και τους καλούμε να κρίνουν οι ίδιοι εάν είναι δυνατόν ένα τέτοιο φυλλάδιο να αποκληθεί «ρατσιστικό έγκλημα» και «ομοερωτοφοβικό φυλλάδιο», όπως το ονόμασαν αυτοί που έκαναν την μήνυση. Η κοινωνία μας έχει ειδικευθεί στο να εφευρίσκει ωραίες, ηχηρές και έξυπνες λέξεις για να κρύβει πίσω από αυτές τις μεγάλες αμαρτίες της.

Θυμίζουμε ότι πριν από κάποια χρόνια για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία οι βομβαρδισμοί του ΝΑΤΟ στην Σερβία αποκλήθηκαν «ανθρωπιστικοί». Τώρα έχουμε πλέον και μηνύσεις στο όνομα της «αγάπης». Αγάπη όμως χωρίς Χριστό δεν υπάρχει.

Μήπως εν τέλει αυτό που σκοτώνεται με την μήνυση είναι το δικαίωμα μιας ορθοδόξου θεολόγου ή και ενός χριστιανού να εκφράζεται ελεύθερα και να διδάσκει αυτά που πιστεύει η Εκκλησία μας για την ομοφυλοφιλία;

Διότι τι άλλο μπορεί να διδάξει μια Ορθόδοξη θεολόγος εκτός από Ορθόδοξη θεολογία; Τι άλλο εκτός από το Ευαγγέλιο και την Αγία Γραφή;

Διότι στην πραγματικότητα οι διώξεις που υφίσταται η θεολόγος της Ξάνθης δεν είναι διώξεις εναντίον μιας εκπαιδευτικού, αλλά διώξεις εναντίον της Ορθόδοξης Εκκλησίας, τις απόψεις της οποίας σε γενικές γραμμές απηχεί.

Ποιος μας λέει ότι αύριο ένας ιεροκήρυκας, ένας μητροπολίτης, ένας πνευματικός, ένας απλός χριστιανός που θα εκφράσει δημόσια τις ορθόδοξες αυτές θέσεις για την ομοφυλοφιλία, δεν θα υποστεί την ίδια εκστρατεία φυσικής εξόντωσής του, με μηνύσεις και άλλους διωγμούς;

Το θέμα είναι πολύ απλό και δεν χρειάζεται να περιπλέκεται: είναι ή δεν είναι για την Ορθόδοξη Εκκλησία η ομοφυλοφιλία μεγάλη αμαρτία; Ασφαλώς ναι, και η Εκκλησία και το Ευαγγέλιο δεν θα αλλάξουν, όσοι αιώνες κι αν περάσουν, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι θα παύσουν να αγαπούν τον αμαρτωλό άνθρωπο.

Έχει, κατά τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας, η αμαρτία καταστρεπτικές συνέπειες επάνω σε αυτόν που την πράττει ή όχι; Όλη η παράδοσή της, από τον Αδάμ μέχρι σήμερα, μιλά καταφατικά για αυτό το πράγμα. Για αυτό η Εκκλησία κάνει τα πάντα για να πληροφορήσει τον άνθρωπο. Αυτά τα δύο απλά «εγκλήματα» έκανε η θεολόγος. Είπε δηλαδή ότι η ομοφυλοφιλία είναι αμαρτία και, όπως κάθε αμαρτία, μπορεί να έχει τραγικές συνέπειες στον άνθρωπο. Διότι η αμαρτία είναι χωρισμός από τον Θεό και οι συνέπειες του χωρισμού από τον Θεό είναι πάντα τραγικές.

Για αυτό στην πραγματικότητα οι διώξεις εναντίον της θεολόγου είναι διώξεις εναντίον της «ορθόδοξης» διαφορετικότητας, διώξεις εναντίον του δικαιώματος των χριστιανών να εκδηλώνουν δημόσια την διαφορετικότητα και τις πεποιθήσεις τους.

Δυστυχώς, η σύγχρονη κοινωνία μας διατυμπανίζει συνέχεια τον σεβασμό στην διαφορετικότητα, αλλά αρνείται να σεβαστεί την διαφορετικότητα των χριστιανών.

Και δεν πρέπει να λησμονούμε: το σεξ, ομοφυλοφιλικό ή ετεροφυλικό, δεν ταυτίζεται με την αγάπη. Δεν μπορεί από μόνο του να ολοκληρώσει τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος ολοκληρώνεται μόνο με την αγάπη, που είναι ο ίδιος ο Θεός. Και αληθινή αγάπη σημαίνει να αγαπάς κάποιον, χωρίς να περιμένεις από αυτόν τίποτε, ούτε την σαρκική ικανοποίηση.

Όσο για την θεολόγο οφείλουμε να την συγχαρούμε για το θάρρος της και την καλούμε να μην πτοηθεί από τον διωγμό, αλλά να συνεχίσει τον αγώνα της με την ελπίδα στον Θεό, για τον οποίο εργάζεται.

του Γιώργου Θεοχάρη

Ακολουθεί το [όμορφα διατυπωμένο, επιστημονικά τεκμηριωμένο και επεξηγηματικό] φυλλάδιο της θεολόγου…

ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, ΚΑΙΝΗ ΚΤΙΣΙΣ

Ο ΓΑΜΟΣ ΣΕ ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΗ

Γιώργος Μπάρλας- Εκπαιδευτικός (θεολόγος-φιλόλογος)

Όλο και περισσότεροι Έλληνες και Ελληνίδες παντρεύονται πια κοντά στα σαράντα τους χρόνια. Πολλές γυναίκες αποκτούν το πρώτο τους παιδί σ’ αυτή την ηλικία, ενώ είναι κοινός τόπος ότι πολλοί δεν θέλουν καν να παντρευτούν, και αν τελικά προχωρήσουν στον γάμο, στην πρώτη δυσκολία δεν διστάζουν να καταφύγουν και στο διαζύγιο.

Στις μέρες μας γίνεται πολύς λόγος για τις σχέσεις. Ίσως ποτέ δεν υπήρξε τόσο μεγάλο ενδιαφέρον για την αγάπη και τον έρωτα μεταξύ των δύο φύλων. Η λογοτεχνία, το τραγούδι, η ψυχολογία, περιοδικά, ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές ασχολούνται – σε βαθμό που προδίδει ακόμη και εμμονή – με τον έρωτα. Υπ’ αυτές τις συνθήκες θα περίμενε κανείς οι σχέσεις να έχουν γίνει ακόμη πιο σταθερές και μόνιμες σε σχέση με το παρελθόν. Όχι μόνο δεν συνέβη κάτι τέτοιο αλλά η σχέση με το άλλο φύλο είναι περισσότερο ένα είδος πειραματισμού των προσδοκιών που κάθε φορά καλλιεργούνται και που συνήθως καταλήγουν σε πλήρη αποτυχία.

Στο όχι πολύ μακρινό παρελθόν η διάλυση μιας σχέσης, και προ του γάμου, ήταν κάτι σπάνιο και πάντως δεν περνούσε απαρατήρητη από την τοπική κοινωνία. Σήμερα, η διακοπή της σχέσης κατανοείται με όρους ανανέωσης και αλλαγής και σίγουρα όχι σαν αποτυχία, γι’ αυτό και δεν προκαλεί καμιά δυσαρέσκεια στον κοινωνικό περίγυρο. Θα έλεγε κανείς ότι η κοινωνία σήμερα παρέχει μεν ελευθερία στην προσωπική ζωή του καθενός, αλλά ταυτόχρονα δείχνει και την αδιαφορία της απέναντι σε πρακτικές που κάποτε θα χαρακτηρίζονταν ως ηθικά καταδικαστέες. Η διακοπή μιας σχέσης, επομένως και το διαζύγιο, είναι σήμερα μια πράξη ηθικά ουδέτερη. Η αξιολόγησή της δεν γίνεται με κριτήρια ηθικά, αλλά με τα κριτήρια που θέσπισε η μοντέρνα εποχή και που έχουν να κάνουν με τα ατομικά δικαιώματα και τη χειραφέτηση.

Η αγάπη και ο έρωτας, κατά την αντίληψη αυτή, είναι δυνατό να επιδιώκονται μέσω απανωτών σχέσεων, δίχως καμιά αναφορά στο ηθικό πεδίο. Μάλιστα οι σχέσεις αυτές καθιστούν τον άνθρωπο πιο επιδέξιο στο να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις μιας επόμενης σχέσης ή ακόμη και να τον κάνουν πιο ικανό για τον γάμο.[…]. Είναι προφανές ότι οι αιτίες για την αλλαγή του τρόπου με τον οποίο βλέπουν οι άνθρωποι σήμερα τη σχέση με το άλλο φύλο έχουν να κάνουν με τη συνολική θέαση της ζωής και των προσδοκιών που έχουν από αυτή. Ο μοντέρνος άνθρωπος συχνά όχι μόνο δεν βλέπει τον άλλον ως πλησίον αλλά ως εχθρό, ο οποίος, αν μη τι άλλο, μπορεί «να μου χαλάσει την ησυχία». Και, ασφαλώς, ο γάμος ως μόνιμη σχέση με όλα τα παρεπόμενά του χαλάει – κατά τον πλέον ριζικό τρόπο – την ησυχία του ανθρώπου. Αντιθέτως, η σχέση εκτός γάμου παρέχει την ευκολία τής – ανά πάσα στιγμή – διάλυσής της, όταν δεν φέρει πλέον τις ικανοποιήσεις που μέχρι χτες υποσχόταν. Οι άνθρωποι σήμερα αναζητούν στις σχέσεις τους «πώς να έχουν και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο, πώς να απομυζήσουν τους γλυκούς χυμούς μιας σχέσης αποφεύγοντας συνάμα τα πικρά και σκληρότερα μέρη της. Πώς να κάνουν τη σχέση να εκπληρώνει χωρίς να υποχρεώνει»1.

Το τελευταίο αναφέρεται και στην εντονότερη όσο ποτέ επιθυμία του σημερινού ανθρώπου να μην πονέσει. Η ευθύνη έναντι του άλλου αναλαμβάνεται με τον πλέον καθοριστικό τρόπο μέσω του γάμου και η ευθύνη αυτή σημαίνει ότι «απέναντι στον Άλλον το είναι μου πια δεν μου ανήκει, δεν είμαι κύριος του κόσμου μου, μια υποχρέωση έχει παρεισφρήσει που βάζει, σε δεύτερη μοίρα το γλυκό καθήκον της αυτοσυντήρησης και της αυτοανάπτυξης. Η ύπαρξή μου καταδικάζεται να μη βρίσκει πια τη δικαίωση της στον εαυτό της»2. Τα λόγια αυτά αφορούν γενικά τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, αλλά στον γάμο η ευθύνη αυτή είναι αναπόφευκτη. Η ευθύνη σημαίνει και πόνο, ο οποίος όμως δεν δικαιολογείται με τίποτα σήμερα.

Αν και η λέξη «έρωτας» χρησιμοποιείται στις μέρες μας ποικιλοτρόπως, η αναφορά του στη σεξουαλική λειτουργία παραμένει το βασικό του περιεχόμενο. Σήμερα το σεξ και η συζήτηση γύρω από αυτό όχι μόνο δεν αποκρύπτεται αλλά βρίσκεται συνεχώς στο επίκεντρο του δημόσιου ενδιαφέροντος. Η σεξουαλική συμπεριφορά μάλιστα του μεταμοντέρνου ανθρώπου είναι βασικότατο στοιχείο της ταυτότητάς του, η οποία συμπεριφορά διερευνάται συνεχώς και, επομένως, αλλάζει.

Ο γάμος υποτίθεται ότι περιορίζει δραματικά αυτήν τη δυνατότητα. Η καταναλωτική νοοτροπία του σύγχρονου πολιτισμού μειώνει, επίσης, τις πιθανότητες να δει θετικά κάποιος τη δέσμευση ενός γάμου. Ο καταναλωτικός τρόπος ζωής ευνοεί ασφαλώς την αέναη αλλαγή των σχέσεων όταν αυτές δεν ικανοποιούν πια τον χρήστη. Η «αγάπη» συγχέεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις με τα αποτελέσματα που υπόσχεται και η διαφήμιση για διάφορα προϊόντα και υπηρεσίες. Όσο ο άλλος μάς προσφέρει ηδονή, ασφάλεια και συντροφικότητα, τον κρατάμε. Όταν πάψει να προσφέρει και μάλιστα άμεσα και γρήγορα όλα τούτα, τότε έχουμε τη δυνατότητα να αφήσουμε το «προϊόν» ως αναποτελεσματικό και να το αντικαταστήσουμε. Αξιοσημείωτη εδώ είναι και η ικανότητα λήθης – ιδιαίτερο γνώρισμα του καταναλωτή – με την οποία εύκολα ξεχνιέται μια παλιά σχέση, όπως ακριβώς συμβαίνει και με το παλιό μας αυτοκίνητο κ.ο.κ. Η ενασχόληση με τον έρωτα εδώ δεν έχει να κάνει με ό,τι σχετικά μ’ αυτόν υμνήθηκε στην παγκόσμια λογοτεχνία, αλλά με έναν στυγνό ορθολογισμό που λαμβάνει υπόψη του μόνο τη μεγιστοποίηση της παρεχόμενης από τον άλλον ηδονής με την αντίστοιχη ελαχιστοποίηση του κόστους, δηλαδή της δέσμευσης3.

______________________

1. Αλαίν Φίνκελκροτ, Η Σοφία της Αγάπης, σ. 132, εκδ. Αρσενίδη.

2. Φίνκελκροτ, ό.π. σ. 135.

3. βλ. περισσότερα στό Ζ. Μπάουμαν, Ρευστή αγάπη, σσ. 36-43.

(Από το βιβλίο «Φύλακας του αδελφού μου – κείμενα για την αγάπη και την πίστη σήμερα», εκδ. Αρχονταρίκι, Αθήνα 2011).

ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΑΡΙΖΟΝΑΣ: ΕΧΘΡΟΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ

Γέρων Εφραίμ Αριζόνας: Εχθροί του χριστιανού είναι ο διάβολος, είναι ο κόσμος με το αμαρτωλό φρόνημά του. Εχθρός του χριστιανού είναι ο εαυτός του με τις αδυναμίες και τα πάθη του.

ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ: ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΕΙΤΕ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ, ΤΑΠΕΙΝΩΘΕΙΤΕ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΧΩΜΑ!

Άγιος Νεκτάριος: Αλλά γιά νά βρείτε τόν Κύριο, ταπεινωθείτε μέχρι τό χώμα, γιατί ο Κύριος βδελύσσεται τούς υπερήφανους, ενώ αγαπάει καί επισκέπτεται τούς ταπεινούς στήν καρδιά.

ΚΥΡΙΕ, ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ! ΓΕΝΗΘΗΤΩ, ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΣΟΥ ΚΥΡΙΕ!

ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΘΕΙΟΣ ΕΡΩΤΑΣ!

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο PΩΣΟΣ ΚΑΙ Ο ΟΣΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΗΣ ΕΥΒΟΙΑΣ

Ο Άγιος Ιωάννης ο Pώσσος και ο Όσιος Γέροντας Ιάκωβος της Εύβοιας

  

Ο Γέροντας Ιάκωβος τακτικά επισκεπτόταν τον Άγιο Ιωάννη το Ρώσο κυρίως πηγαίνοντας για την Αθήνα για τους γιατρούς που τον παρακολουθούσαν: «Κάποτε, έλεγε, πήγα και βλέπω τον Άγιο ζωντανό μέσα στη λάρνακά του. Του λέω:

–Άγιε μου πώς περνούσες στη Μικρά Ασία, τι αρετές είχες και αγίασες;

–Ο Άγιος μου απάντησε:

–Μέσα στην σπηλιά που ήταν στάβλος κοιμόμουνα και με τα άχυρα σκεπαζόμουνα τον χειμώνα για να μην κρυώνω. Είχα και την ταπείνωση και την πίστη.

Σε λίγο μου λέει:

-Περίμενε, πάτερ Ιάκωβε, γιατί ήρθαν τώρα δύο άνθρωποι και με παρακαλούν για ένα παιδί άρρωστο. Περίμενε να πάω να το βοηθήσω.

Ξαφνικά άδειασε η λάρνακα γιατί ο Άγιος έφυγε. Σε λίγη ώρα ξαναγύρισε, δεν τον είδα πώς γύρισε, αλλά τον είδα να τακτοποιείται μέσα στη λάρνακά του σαν ένας άνθρωπος»!

*****

Το Ιερό λείψανο του Αγίου Ιωάννη «αλλάζει πλευρό»- θέση όπως είναι ξαπλωμένο, ενίοτε και μπροστά στον κόσμο-προσκυνητές- και ακούγεται θόρυβος από εκεί. Μάλιστα, μια από τις φορές που έγινε αυτό, το 1990, ήταν παρών και ο μακαριστός και όσιος γέροντας Ιάκωβος, ηγούμενος της Ιεράς μονής του Οσίου Δαυίδ στην Εύβοια ο οποίος για να καθησυχάσει τον κόσμο που τρόμαξε είπε:

«Χριστιανοί μου μη φοβάστε, ο άγιος είναι ζωντανός απλά άλλαξε πλευρό…»

Είναι περίεργο ότι ένιωθε αλλιώς για τους άλλους Αγίους και αλλιώς για τον όσιο Ιωάννη το Ρώσο, τον όποιο μάλιστα καλούσε για βοήθεια μαζί με τον όσιο Δαβίδ. Όταν καλούσε και τους δύο, έδινε την εντύπωση ότι ο όσιος Ιωάννης ήτανε αναγκαίος ως νεώτερος, να τρέξει γρηγορότερα, επειδή ο όσιος Δαβίδ ήτανε γηραιός. Με τον όσιο Ιωάννη όμως δεν γινόταν επιτακτικός, όπως με τον όσιο Δαβίδ.

Ντρεπόταν ακόμη και να λειτουργήσει στο Προσκύνημα του όσιου Ιωάννη, στο Προκόπι. Του ζητούσαν:

-Ελάτε, π. Ιάκωβε, να λειτουργήσετε στον όσιο Ιωάννη.

Και κείνος απαντούσε:

–Είμαι άξιος εγώ ο χοϊκός να βρεθώ μπροστά στο θείο Ιωάννη!

Και πάντα, όταν πρόφερε το όνομα του όσιου Ιωάννη, τον οποίο συχνότερα έλεγε «θείο Ιωάννη» και «Ομολογητή», η φωνή του στις λέξεις «θείος» και «Ομολογητής» έπαιρνε μια μεγαλόπρεπη επισημότητα, λες κι έβλεπε τον άγιο μπροστά του και τον προσφωνούσε ως βασιλέα.

*****

Τον όσιο Ιωάννη όχι μόνο τον παρακαλούσε να συντρέχει στις ανάγκες των πιστών, μα τον έβλεπε ζωντανό, έξω από τη λάρνακα του, να σπεύδει σε βοήθεια. Το 1986, ο π. Ιάκωβος διηγόταν πως ο άγιος Ιωάννης εργάζεται ζωντανός έξω από τη λάρνακα. Τον ρώτησα χαμηλόφωνα, καθώς καθόμουν δίπλα του:

-Τον είδατε σεις έξω;

Ο γέροντας συνέχισε, γιατί στη συζήτηση βρισκόσανε κι άλλοι. Το ίδιο ερώτημα, του το έκανα δυο φορές ακόμα, χαμηλόφωνα, να μην ακούσουνε οι άλλοι. Τότε αφοπλιστικά, χωρίς ν’ αλλάξει ρυθμό, απάντησε:

-Αφού τον βλέπεις το πρωί, που μαζεύεται ο Άγιος και μπαίνει στη λάρνακα του! Είναι ώρες που δε βρίσκεται στη λάρνακα!

*****

Το θαύμα τούτο, ότι κάποτε ο Άγιος Ιωάννης δε βρίσκεται στη λάρνακα του, το έχουνε διαπιστώσει και άλλοι, όπως ο ιερέας-προϊστάμενος του Προσκυνήματος. Ο όσιος Ιωάννης αξίωνε το μακαριστό γέροντα με διαλογική συζήτηση εναργή και αφοπλιστική. Ακόμα περισσότερο, ο γέροντας έβλεπε ολόσωμο και ζωντανό τον Όσιο, με τον όποιο συζητούσε. Επιστρέφοντας από ιατρικές εξετάσεις, πέρασε, όπως πάντα, να προσκυνήσει τον όσιο Ιωάννη. 

Γονάτισε στη λάρνακα του οσίου και σε λίγο είδε τον Όσιο να του λέει, καθώς τα διηγήθηκε ο ίδιος ο γέροντας:

-Έχω μια δουλειά τώρα και πρέπει να φύγω. Εσύ να μη δεχτείς να κάνεις Εσπερινό μέχρι να επιστρέψω.

Όταν γύρισε ο Άγιος, του είπε:

–Νομίζεις ότι ευλογώ όλους όσους έρχονται εδώ; Να, αυτή τη γυναίκα, που προσκύνησε τώρα με τα παιδιά της, δεν την ευλόγησα.

«Γιατί»; ρώτησε ο π. Ιάκωβος.

-Γιατί βλαστημάει τα παιδιά της!

*****

Στις 15 Ιουλίου 1990, ημέρα Κυριακή, το πρωί, μόλις ο π. Ιάκωβος (Τσαλίκης) κατέβηκε από το κελλάκι του στο Ναό για την Θεία Λειτουργία, περιέγραφε μέσα στο ιερό με πρόσωπο εκστατικό σε Πατέρες της Μονής του όσα ο Θείος Ιωάννης ο Ρώσος «πνευματικώ τω τρόπω» του είχε πει την νύχτα που πέρασε –«ο Θεός οίδε πως»– εμπρός στην Ιερή Λάρνακα με το αδιαλώβητο σκήνος Του στο Ναό Του στο Προκόπι.

–«Νομίζουν πως κοιμάμαι, ότι είμαι νεκρός, και δεν με υπολογίζουν οι Χριστιανοί. Εγώ όμως είμαι ζωντανός. Τους πάντες βλέπω. Το σώμα μου είναι μέσα, αλλά εγώ εξέρχομαι πολλές φορές από την λάρνακά μου. Τρέχω ανάμεσα στους ανθρώπους για να τους βοηθήσω. Πολύς ο πόνος. Αυτοί δε με βλέπουν. Εγώ τους βλέπω και τους ακούω τι λένε. Και πάλι μπαίνω στη λάρνακα μου. Αλλά άκουσε Πάτερ μου να σου πω. Πολλή η αμαρτία στο κόσμο, πολλή η ασέβεια και πολλή η απιστία».

–«Γιατί τα λες αυτά άγιέ μου»; Του απάντησα. «Δεν βλέπεις πόσος κόσμος έρχεται στη χάρη σου και σε προσκυνά»;

 «Πολλοί έρχονται, Πάτερ Ιάκωβε, αλλά λίγα είναι τα τέκνα μου», πρόσθεσε ο Όσιος και συνέχισε.

– «Για αυτό πρέπει να γίνει πόλεμος. Γιατί πολλή η αμαρτία στον κόσμο».

–«Όχι, άγιε μου» του είπα ταραγμένος. «Από μικρό παιδί όλο σε πολέμους και ταλαιπωρίες βρέθηκα. Στην Μικρά Ασία που γεννήθηκα αλλά και όταν ήλθαμε στην Ελλάδα. Ύστερα άγιε μου αν γίνει έξαφνα ο πόλεμος θα χαθούν και ψυχές πριν προφτάσουν να μετανοήσουν».

–«Πρέπει να γίνει πόλεμος, πρέπει να γίνει πόλεμος, πρέπει να γίνει πόλεμος», απάντησε λυπημένα με μια σταθερή φωνή ο Όσιος». 

Πηγή: Από το βιβλίο «ΕΝΑΣ ΑΓΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ Ο Μακαριστός Ιάκωβος Τσαλίκης». 

ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΤΟ Α ΚΑΙ ΤΟ Ω!

ΑΝ ΔΕΝ ΣΠΑΣΕΙΣ ΤΟ ΕΓΩ ΚΑΙ ΤΟ ΑΔΕΙΑΣΕΙΣ,ΠΩΣ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ ΧΩΡΟ ΝΑ ΕΡΘΕΙ Ο ΘΕΟΣ;

ΓΕΡΩΝ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΗΣ: ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΤΟΝΙΖΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΤΗΝ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΤΟΥ, ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ!

Γέροντας Αἰμιλιανὸς Σιμωνοπετρίτης: Ποτέ δέν τονίζουμε σέ κάποιον τήν ἀδυναμία του, τό πρόβλημά του. Ποτέ δέν τοῦ ὑπενθυμίζουμε τήν κακία του, τήν ἁμαρτία του. Μόνον τόν ἔπαινο χρησιμοποιοῦμε, ἀλλά τόν εὐγενῆ ἔπαινο, ὄχι τόν ἀφελῆ.

Διότι ὁ ἄνθρωπος οὐδέποτε διορθώνεται μέ ὀνειδισμό, ὅπως καί μέ παρατήρηση. Πρέπει νά εἶναι πολύ ἅγιος, γιά νά δεχθῆ νά διορθωθῆ μέ τόν ὀνειδισμό, τήν ὑπόδειξι ἤ τήν παρατήρησί σου. Ἀλλά, ἐάν ἦταν τόσο ἅγιος, δέν θά εἶχε αὐτό τό ἐλάττωμα, γιά τό ὁποῖο χρειάσθηκε νά τοῦ κάνης παρατήρησι ἐσύ.

Αφοῦ λοιπόν τό ἔχει, τό μόνο πού χρειάζεται, εἶναι ὁ ἄκρος σεβασμός σου, γιά νά μπορέση κάποτε νά ταπεινωθῆ καί νά διορθωθῆ, βλέποντας τήν δική σου εἰρήνη, πραότητα, ταπείνωσι, ἀγάπη, μακροθυμία, χρηστότητα, ἐπιείκεια, γλυκύτητα… Μόνον ὅποιος ἔχει αὐτές τίς ἀρετές μπορεῖ νά διορθώση κάποιον ἄλλον. Ας μην ονειδίζουμε λοιπόν τον άλλον και του υπενθυμίζουμε το ελάττωμά του. Αυτό απαιτεί η αξιοπρέπειά μας, η ευγένειά μας και η στοιχειώδης φιλαδελφία μας. 

«Νηπτική ζωή καί ἀσκητικοί κανόνες»

ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: ΜΕΛΕΤΩΝΤΑΣ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΘΕΡΑΠΕΥΕΤΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ!

Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: Μελετώντας τα λόγια του Θεού, θεραπεύεται κανείς χωρίς να το καταλάβει!

ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ Ο ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΣ: ΜΟΝΟ Ο ΘΕΟΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥ!

Γέρων Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός: Μόνο ο Θεός γνωρίζει το συμφέρον του κάθε ανθρώπου καλύτερα από τον ίδιο τον άνθρωπο.

ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ ΚΡΙΜΑΙΑΣ: ΚΑΝΕ ΤΗ ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ!

Άγιος Λουκάς Κριμαίας: Κάνε την καρδιά σου μοναστήρι. Χτύπα εκεί το σήμαντρο, κάλεσε εκεί για αγρυπνία, θυμίασε και ψιθύρισε ακατάπαυστα προσευχές. Ο Θεός είναι δίπλα σου!

ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ ΕΙ ΕΝ ΤΩ ΣΤΕΡΕΩΜΑΤΙ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ!

ΤΗ ΥΠΕΡΜΑΧΩ ΣΤΡΑΤΗΓΩ ΤΑ ΝΙΚΗΤΗΡΙΑ!

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΡΩΣΟΣ

Όσιος Ιωάνης ο Ρώσος

Ο Όσιος Ιωάννης γεννήθηκε σε ένα χωριό της λεγομένης Μικράς Ρωσίας, περί το 1690 μ.Χ., από γονείς ευλαβείς και ενάρετους. Όταν έφθασε σε νόμιμη ηλικία στρατεύθηκε, ενώ βασίλευε στη Ρωσία ο Μέγας Πέτρος. Έλαβε μέρος στον πόλεμο που έκανε εκείνος ο τολμηρός τσάρος εναντίον των Τούρκων κατά το 1711 μ.Χ., και συνελήφθη αιχμάλωτος από τους Τατάρους. Οι Τάταροι τον πούλησαν σε έναν Οθωμανό αξιωματικό Ίππαρχο, που καταγόταν από το Προκόπιον της Μικράς Ασίας, το οποίο βρίσκεται πλησίον στην Καισάρεια της Καππαδοκίας. Ο αγάς τον πήρε μαζί του στο χωριό του. Πολλοί από τους αιχμαλώτους συμπατριώτες του αρνήθηκαν την πίστη του Χριστού και έγιναν Μουσουλμάνοι, είτε γιατί κάμφθηκαν από τις απειλές, είτε γιατί δελεάστηκαν από τις υποσχέσεις και τις προσφορές υλικών αγαθών.

Ο Ιωάννης, όμως, ήταν από μικρός αναθρεμμένος με παιδεία και νουθεσία Κυρίου και αγαπούσε πολύ τον Θεό και την πίστη των πατέρων του. Ήταν από εκείνους τους νέους, όπου τους σοφίζει η γνώση του Θεού, όπως κήρυξε ο σοφός Σολομών, λέγοντας: «Ο δίκαιος είναι γνωστικός και στη νεότητά του. Διότι τιμημένο γήρας δεν είναι το πολυχρόνιο, ούτε μετριέται με τον αριθμό των ετών. Η φρονιμάδα πιο νέους ανθρώπους είναι σεβάσμια ωσάν να είναι φέροντες και ο καθαρός βίος τους κάνει ωσάν να είναι γέροντες πολύμαθοι».

Έτσι, λοιπόν, και ο μακάριος Ιωάννης, έχοντας την σοφία που δίδει ο Θεός σε εκείνους που τον αγαπούν, έκανε υπομονή στη δουλεία και στην κακομεταχείρηση του αφέντη του και στις ύβρεις και τα πειράγματα των Οθωμανών, οι οποίοι τον φώναζαν «κιαφίρη», δηλαδή άπιστο, φανερώνοντάς του την περιφρόνηση και την απέχθειά τους. Στον αφέντη του και σε όσους τον παρακινούσαν να αρνηθεί την πίστη του, αποκρινόταν με σθεναρή γνώμη ότι προτιμούσε να πεθάνει, παρά να πέσει σε τέτοια φοβερή αμαρτία. Στον αγά είπε: «Εάν με αφήσεις ελεύθερο στην πίστη μου, θα είμαι πολύ πρόθυμος στις διαταγές σου. Αν με βιάσεις να αλλαξοπιστήσω, γνώριζε ότι σού παραδίδω την κεφαλή μου, παρά την πίστη μου. Χριστιανός γεννήθηκα και Χριστιανός θα αποθάνω».

Ο Θεός, βλέποντας την πίστη του και ακούγοντας την ομολογία του, μαλάκωσε την σκληρή καρδιά του αγά και με τον καιρό τον συμπάθησε. σε αυτό συνήργησε και η μεγάλη ταπείνωση όπου στόλιζε τον Ιωάννη, καθώς και η πραότητά του.

Έμεινε, λοιπόν, ήσυχος ο μακάριος Ιωάννης από τις υποσχέσεις και απειλές του Οθωμανού κυρίου του, ο οποίος τον είχε διορισμένο στον σταύλο του, για να φροντίζει τα ζώα του. Σε μία γωνιά του σταύλου ξάπλωνε το κουρασμένο σώμα του και αναπαυόταν, ευχαριστώντας τον Θεό, διότι αξιώθηκε να έχει ως κλίνη τη φάτνη στην οποία ανεκλίθη κατά την γέννησή Του ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός. Ήταν δε αφοσιωμένος στο έργο του, περιποιούμενος με στοργή τα ζώα του κυρίου του, τα οποία αισθάνονταν τόση την προς αυτά αγάπη του Αγίου, ώστε να τον ζητούν όταν απουσίαζε, να τον προσβλέπουν με αγάπη και να χρεμετίζουν με χαρά όταν τα χάιδευε, ωσάν να συνομιλούσαν μαζί του.

Με τον καιρό ο αγάς τον αγάπησε, καθώς και η σύζυγός του, και του έδωσαν για κατοικία ένα μικρό κελλί κοντά στον αχυρώνα. Όμως ο Ιωάννης δεν δέχθηκε και εξακολούθησε να κοιμάται στον σταύλο, για να καταπονεί το σώμα του με την κακοπέραση και με την άσκηση, μέσα στη δυσοσμία των ζώων και στα ποδοβολητά τους. Κάθε νύχτα ο σταύλος γέμιζε από τις προσευχές του Αγίου και η κακοσμία γινόταν οσμή ευωδίας πνευματικής. Ο μακάριος Ιωάννης είχε εκείνο τον σταύλο ως ασκητήριο, και εκεί πορευόταν κατά τους κανόνες των Πατέρων, επί ώρες γονυπετής και προσευχόμενος, κοιμώμενος για λίγο επάνω στα άχυρα, χωρίς άλλο σκέπασμα παρά μία παλαιά κάπα, γευόμενος με διάκριση, πολλές φορές μόνο λίγο ψωμί και νερό, και νηστεύοντας τις περισσότερες ημέρες.

Συνέχεια έψαλλε τους λόγους του ιερού ψαλμωδού: «Ὁ κατοικῶν ἐν βοηθείᾳ τοῦ Ὑψίστου, ἐν σκέπῃ τοῦ Θεοῦ τοῦ οὐρανοῦ αὐλισθήσεται. Ἐρεῖ τῷ Κυρίῳ· ἀντιλήπτωρ μου εἶ καὶ καταφυγή μου, ὁ Θεός μου καὶ ἐλπιῶ ἐπ’ Αὐτόν. Ὅτι Αὐτὸς ρύσεταί με ἐκ παγίδος θηρευτοῦ καὶ ἀπὸ λόγου ταραχώδους. Ἔθεντο με ἐν λάκκῳ κατωτάτῳ, ἐν σκοτεινοῖς καὶ ἐν σκιᾷ θανάτου. Ἐγὼ δὲ πρὸς τὸν Κύριον ἐκέκραξα ἐν τῷ θλίβεσθαί με καὶ εἰσήκουσέ μου. Κύριος φυλάξει τὴν εἴσοδόν μου καὶ τὴν ἔξοδόν μου ἀπὸ τοῦ νῦν καὶ ἕως τοῦ αἰῶνος. Πρὸς σὲ ἦρα τοὺς ὀφθαλμούς μου Κύριε, τὸν κατοικοῦντα ἐν τῷ οὐρανῷ. Ἰδοὺ ὡς ὀφθαλμοὶ δούλων εἰς χεῖρας τῶν κυρίων αὐτῶν, οὕτως οἱ ὀφθαλμοὶ ἡμῶν πρὸς Κύριον τὸν Θεόν ἡμῶν, ἕως οὗ οἰκτιρῆσαι ἡμᾶς». Ψαλμούς σιγόψαλλε και κατά την ώρα που ακολουθούσε πίσω από το άλογο του αφέντη του.

Με την ευλογία που έφερε ο Άγιος στον οίκο του Τούρκου Ιππάρχου, αυτός πλούτισε και έγινε ένας από τους ισχυρούς του Προκοπίου.

Ο Άγιος ιπποκόμος του, εκτός της προσευχής και της νηστείας, που έκανε ως άλλος Ιώβ, πήγαινε τη νύχτα και έκανε όρθιος αγρυπνίες στο νάρθηκα της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου, η οποία ήταν κτισμένη μέσα σε ένα βράχο και βρισκόταν κοντά στον οίκο του Τούρκου κυρίου του. Εκεί πήγαινε κρυφά τη νύχτα, κοινωνούσε δε κάθε Σάββατο τα Άχραντα Μυστήρια. και ο Κύριος, «ὁ ἐτάζων καρδίας καὶ νεφρούς», επέβλεψε επί τον δούλο του τον πιστό και έκανε, ώστε να πάψουν να τον περιπαίζουν και να τον υβρίζουν οι σύνδουλοί του και οι άλλοι αλλόθρησκοι.

Αφού, λοιπόν, ο αφέντης του Ιωάννη πλούτισε, αποφάσισε να υπάγει για προσκύνημα στη Μέκκα, τη ιερά πόλη των Μωαμεθανών.

Αφού πέρασαν αρκετές ημέρες από την αναχώρησή του, η σύζυγός του παρέθεσε τράπεζα και προσκάλεσε τους συγγενείς και τους φίλους του ανδρός της, για να ευφρανθούν και να ευχηθούν να επιστρέψει υγιής στον οίκο του από την αποδημία. Ο μακάριος Ιωάννης διακονούσε στην τράπεζα. Παρέθεσαν δε σε αυτή και ένα φαγητό, το οποίο άρεσε πολύ στον αγά, το λεγόμενο πιλάφι, το οποίο συνηθίζουν πολύ στην Ανατολή. Τότε η οικοδέσποινα θυμήθηκε τον σύζυγό της και είπε στον Ιωάννη: «Πόση ευχαρίστηση θα ελάμβανε, Γιουβάν, ο αφέντης σου, αν ήταν εδώ και έτρωγε μαζί μας από τούτο το πιλάφι!». Ο Ιωάννης τότε ζήτησε από την κυρία του ένα πιάτο γεμάτο πιλάφι και είπε ότι θα το έστελνε στον αφέντη του στη Μέκκα. Στο άκουσμα των λόγων του γέλασαν οι προσκεκλημένοι. Αλλά η οικοδέσποινα είπε στην μαγείρισσα να δώσει το πινάκιο με το φαγητό στον Ιωάννη, σκεπτόμενη ή ότι ήθελε να το φάει ο ίδιος μόνος του ή να το πάει σε καμιά φτωχή χριστιανική οικογένεια, όπως συνήθιζε να κάνει, δίδοντας το φαγητό του.

Ο Άγιος το πήρε και πήγε στον σταύλο. Εκεί γονυπέτησε και έκανε προσευχή εκ βάθους καρδίας παρακαλώντας τον Θεό να αποστείλει το φαγητό στον αφέντη του με όποιον τρόπο οικονομούσε Εκείνος με την παντοδυναμία Του. Με την απλότητα που είχε στην καρδιά του ο Ιωάννης πίστεψε ότι ο Κύριος θα εισακούσει την προσευχή του και το φαγητό θα πήγαινε θαυματουργικά στη Μέκκα. Πίστευε, «μηδὲν διακρινόμενος» κατά τον λόγο του Κυρίου, χωρίς να έχει κανένα δισταγμό ότι αυτό που ζήτησε θα γινόταν. Και, όπως λέγει ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος, «τὰ ὑπερφυῆ ταῦτα σημεῖα συμβαίνουσι τοῖς ἁπλουστέροις τῇ διανοίᾳ καὶ θερμοτέροις τῇ ἐλπίδι», ότι, δηλαδή, αυτά τα υπερφυσικά θαύματα συμβαίνουν σε εκείνους που έχουν απλούστερη διάνοια και είναι θερμότεροι στην ελπίδα την οποία έχουν προς τον Θεό. Πράγματι! το πιάτο με το φαγητό χάθηκε από τα μάτια του Οσίου. Ο μακάριος Ιωάννης επέστρεψε στην τράπεζα και είπε στην οικοδέσποινα ότι έστειλε το φαγητό στη Μέκκα. Ακούγοντας οι προσκεκλημένοι τον λόγο αυτό γέλασαν και είπαν ότι το έφαγε ο Ιωάννης.

Αλλά ύστερα από λίγες ημέρες γύρισε από την Μέκκα ο κύριός του και έφερε μαζί του το χάλκινο πιάτο, προς μεγάλη έκπληξη των οικίων του. Μόνο ο μακάριος Ιωάννης δεν εξεπλάγη. Έλεγε, λοιπόν, ο αγάς πιο οικίους του: «Την δείνα ημέρα (και ήταν η ημέρα του συμποσίου, κατά την οποία είπε ο Ιωάννης ότι έστειλε το φαγητό στον αφέντη του), την ώρα κατά την οποία επέστρεψα από το μεγάλο τζαμί στον τόπο όπου κατοικούσα, βρήκα επάνω στο τραπέζι, σε έναν οντά (δωμάτιο) όπου τον είχα κλειδωμένο, τούτο το σαχάνι (πιάτο) γεμάτο πιλάφι. Στάθηκα με απορία, σκεπτόμενος, ποίος άραγε είχε φέρει εκείνο το φαγητό και προ πάντων δεν μπορούσα να εννοήσω με τί τρόπο είχε ανοίξει την πόρτα, την οποία είχα κλείσει καλά. Μη γνωρίζοντας πως να εξηγήσω αυτό το παράδοξο πράγμα, περιεργαζόμουν το πιάτο μέσα στο οποίο άχνιζε το πιλάφι και είδα με απορία ότι ήταν χαραγμένο το όνομά μου επάνω στο χάλκωμα, όπως σε όλα τα χάλκινα σκεύη της οικίας μας. Ωστόσο, με όλη την ταραχή όπου είχα από εκείνο το ανεξήγητο περιστατικό, κάθισα και έφαγα το πιλάφι με μεγάλη όρεξη, και ιδού το πιάτο που το έφερα μαζί μου, και είναι αληθινά το δικό μας».

Ακούγοντας αυτή τη διήγηση οι οικείοι του Ιππάρχου εξέστησαν και απόρησαν, η δε σύζυγός του, του εξιστόρησε πως ζήτησε ο Ιωάννης το πιάτο με το φαγητό και είπε ότι το έστειλε στη Μέκκα, και ότι, ακούγοντάς τον να λέγει ότι το έστειλε, γέλασαν.

Αυτό το θαύμα μαθεύτηκε σε όλο το χωριό και στη γύρω περιοχή και όλοι θεωρούσαν πλέον τον Ιωάννη ως άνθρωπο δίκαιο και αγαπητό στον Θεό, τον έβλεπαν δε με φόβο και σεβασμό, και δεν τολμούσε κανείς να τον ενοχλήσει. Ο κύριός του και η σύζυγός του τον περιποιούνταν περισσότερο και τον παρακαλούσαν πάλι να φύγει από τον σταύλο και να κατοικήσει σε ένα οίκημα, το οποίο ήταν κοντά στον σταύλο, όμως εκείνος δεν ήθελε να αλλάξει κατοικία. Περνούσε, λοιπόν, τον βίο του με τον ίδιο τρόπο, ως ασκητής, εργαζόμενος όπως πριν στην περιποίηση των ζώων και κάνοντας με προθυμία τα θελήματα του αγά.

Αλλά ύστερα από λίγα χρόνια, κατά τα οποία έζησε ο μακάριος Ιωάννης με νηστεία, προσευχή και χαμευνία, πλησιάζοντας στο τέλος της ζωής του, ασθένησε και ήταν ξαπλωμένος πάνω στα άχυρα του σταύλου, τον οποίο είχε αγιάσει με τις δεήσεις του και με την κακοπάθεια του σώματός του για το όνομα και την αγάπη του Χριστού.

Προαισθανόμενος ο Όσιος το τέλος του, ζήτησε να κοινωνήσει των Αχράντων Μυστηρίων και γι' αυτό έστειλε και κάλεσε έναν ιερέα. Αλλά ο ιερεύς φοβήθηκε να μεταφέρει φανερά τα Άγια Μυστήρια στο σταύλο, εξαιτίας του φανατισμού των Τούρκων. Όμως σοφίστηκε, κατά Θεία φώτιση, και πήρε ένα μήλο, το έσκαψε, έβαλε μέσα την Θεία Κοινωνία και έτσι μετέβη στο σταύλο και κοινώνησε τον μακάριο Ιωάννη. Ο Ιωάννης, μόλις έλαβε το Άχραντο Σώμα και το Τίμιο Αίμα του Κυρίου, παρέδωσε την αγία ψυχή του στα χέρια του Θεού, τον Οποίο τόσο αγάπησε. Ήταν το 1730 μ.Χ.

Το 1733 μ.Χ., το ακέραιο και ευωδιάζον ιερό λείψανο του Οσίου Ιωάννου μεταφέρθηκε, μετά την εκταφή του, αρχικά στη λατομημένη σε βράχο εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, αργότερα στο νεόδμητο ναό του Αγίου Βασιλείου και τέλος στο ναό που ανεγέρθηκε προς τιμήν του. Τοποθετήθηκε σε λάρνακα στο δεξιό μέρος της Εκκλησίας. Εκεί κατέφθαναν αναρίθμητοι προσκυνητές και πάσχοντες από διάφορα νοσήματα που εύρισκαν την θεραπεία τους.

Το Λείψανο του Οσίου βρίσκεται αδιάφθορο στο ομώνυμο Προσκύνημα Προκοπίου Ευβοίας. Η δεξιά του Οσίου βρίσκεται στη Μονή Παντελεήμονος Αγίου Όρους. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου στις 27 Μαΐου. 

http://www.saint.gr

ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΡΩΣΟΣ

ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΡΩΣΟΣ