ΠΡΩΤΟΠΡ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ: Ο ΘΑΥΜΑΣΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Ο θαυμάσιος λόγος του Αγίου Γρηγορίου Θεολόγου για τα Χριστούγεννα.

Ομιλεί ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης.

Σεβαστοί πατέρες, αγαπητοί αδελφοί,

είναι τα πρώτα Χριστούγεννα που γιορτάζουμε διωγμένοι από τους ναούς μας. Και το γεγονός αυτό ίσως δημιουργεί σε ορισμένους από εμάς θλιβερά συναισθήματα και λύπη και στενοχωρία. 

Δεν είναι όμως η πρώτη φορά στην ζωή της Εκκλησίας κατά την οποίαν ζουν οι Ορθόδοξοι, οι του ορθού Ορθοδόξου φρονήματος, παρόμοιες καταστάσεις. Ας μεταφερθούμε νοερώς στην Κωνσταντινούπολη το έτος 379. Τον Ιανουάριο του 371 είχε αποθάνει ο Μέγας Βασίλειος, λίγο πριν γίνει η Β’ Οικουμενική Σύνοδος, και είχαν απομείνει ως διάδοχοί του στην θεολογία και στην Ορθοδοξία αρκετοί επίσκοποι και ανάμεσα σ’ αυτούς ο φίλος του ο Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος και ο αδελφός του Άγιος Γρηγόριος Νύσσης.

Η κατάσταση στην Κωνσταντινούπολη ήταν παρόμοια προς την σημερινή κατάσταση. Οι Ορθόδοξοι είχαν εκδιωχθεί από τους ναούς τους, απ’ όλους τους ναούς, και είχαν κυριαρχήσει οι αιρετικοί, οι Αρειανοί, και ο Πατριάρχης ο Δημόφιλος ήταν αιρετικός, ήταν Αρειανός. Ας κάνουμε τον παραλληλισμό. Όπως τώρα οι Πατριάρχες είναι οικουμενιστές, και οι περισσότεροι από τους επισκόπους είναι οικουμενισταί, και οι ναοί οι περισσότεροι έχουν καταληφθεί από οικουμενιστάς.

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος εστάλη από μία σύνοδο Ορθοδόξων επισκόπων στην Κωνσταντινούπολη για να ενθαρρύνει και να διδάξει τους Ορθοδόξους. Να μην παρασυρθούν από την αίρεση του Αρείου και να συντελέσει ώστε να επιστρέψουν και οι παρασυρθέντες στην Ορθοδοξία. Και ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, υπακούοντας αυτήν την σύνοδο Ορθοδόξων επισκόπων, πηγαίνει στην Κωνσταντινούπολη, θα λέγαμε σήμερα, παρ’ ενορίαν -ενώ υπάρχει Πατριάρχης Αρειανός της επισήμου Εκκλησίας δεν πηγαίνει με την ευλογία του Πατριάρχου του επισήμου, του οικουμενιστού θα λέγαμε σήμερα, του αιρετικού Πατριάρχου, αλλά πηγαίνει στην Κωνσταντινούπολη παρακινούμενος από τους Ορθοδόξους. Και εγκαθίσταται σε έναν μικρό ναΐσκο, τον ναό της Αναστάσεως ή της Αναστασίας. Ορισμένοι θεωρούν πως είναι της Αγίας Αναστασίας, άλλοι λένε πως ήταν ο ναός της Αναστάσεως.

Αν συνέβαινε σήμερα αυτό και πήγαινε κάποιος από εμάς επισήμως σε έναν ναό να λειτουργήσει θα λέγανε ότι αυτός λειτουργεί παρ’ ενορίαν, υπόκειται στους Κανόνας της Εκκλησίας. Όταν υπάρχει αίρεσις, δεν υπολογίζει κανείς τους Κανόνες της Εκκλησίας.

Πήγε λοιπόν στην επισήμως αρειανική Κωνσταντινούπολη ο Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος, κι εκεί στον μικρό ναό της Αγίας Αναστασίας άρχισε να κηρύττει εναντίον της αιρέσεως του Αρείου και να προβάλλει την Ορθόδοξη Πίστη. Εκεί εξεφώνησε τους πέντε περιφήμους θεολογικούς λόγους του, οι οποίοι παρέμειναν μέχρι σήμερα υπόδειγμα θεολογικών λόγων και στους οποίους στηρίζεται εν πολλοίς η Ορθόδοξος δογματική. Εκεί μάλιστα είχε πει ο Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος «Ἔχουσιν οὗτοι τοὺς οἴκους, ἡμεῖς τὸν ἔνοικον·». Αυτοί έχουν τους ναούς, εμείς έχουμε το Άγιο Πνεύμα που είναι Αυτός ο οποίος κατοικεί μέσα στους ναούς.

Εκεί λοιπόν στον μικρό ναό της Αγίας Αναστασίας ο Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος, τα Χριστούγεννα του 379 με όλες τις άλλες Εκκλησίες της επισήμου της διοικούσης Εκκλησίας κατειλημμένες από τους αιρετικούς, εξεφώνησε έναν υποδειγματικό, έναν καταπληκτικό λόγο: «Εις τα Θεοφάνεια είτουν Γενέθλια του Σωτήρος».

Δεν υπάρχει καλύτερος λόγος, καλύτερη ομιλία που εξεφωνήθη για τα Χριστούγεννα. Και ότι αυτός είναι ο καλύτερος λόγος που έχει εκφωνηθεί για τα Χριστούγεννα, αποδεικνύεται εκ του ότι αιώνες αργότερα όταν ο Άγιος Κοσμάς ο Μαϊουμά από την Μονή του Αγίου Σάββα θέλησε να κάνει τον Κανόνα των Χριστουγέννων, πήρε την αρχή του λόγου αυτού και έκανε την γνωστή καταβασία την οποίαν ακούμε όλες αυτές τις ημέρες: «Χριστός γεννάται δοξάσατε• Χριστός εξ ουρανών απαντήσατε• Χριστός επί γης υψώθητε.». Είναι παρμένος επί λέξει από τον λόγο αυτόν του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου. Από τον λόγο αυτόν επίσης ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός στο έργο του «Έκδοσις Ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως» παίρνει επί λέξει όσα αφορούν στην ενσάρκωση, στην ενανθρώπιση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Στο δόγμα της Θείας Οικονομίας, όπως λέμε στη γλώσσα της θεολογίας.

Δεν απογοητεύθηκε ο Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος που βρισκότανε εκτός της αιρετικής επισήμου Εκκλησίας, αλλά εξεφώνησε τους θαυμάσιους θεολογικούς λόγους, καλή ώρα σαν κι εμάς που βρισκόμαστε σήμερα εδώ. Και εξεφώνησε επίσης έναν θαυμάσιο λόγο, αυτόν τον οποίον να έχετε λίγη υπομονή να με ακούσετε για να σας τον παρουσιάσω ενδεικτικά. Δεν θα μπορούσε κανένας άλλος ρήτωρ, κανένας άλλος θεολόγος να μας παρουσιάσει το νόημα των Χριστουγέννων καλύτερα από αυτόν τον μεγάλο Πατέρα και Άγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ο οποίος στη συνέχεια από την Β’ Οικουμενική Σύνοδο και νωρίτερα έγινε και Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Έδιωξε ο Αυτοκράτωρ Θεοδόσιος ο Α’ τον αιρετικό, τον οικουμενιστή θα λέγαμε σήμερα, Πατριάρχη τον Δημόφιλο, και ενθρόνισε στην Κωνσταντινούπολη τον Άγιο Γρηγόριο Θεολόγο ως Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλως, και την εκλογή αυτήν την επεκύρωσε στην συνέχεια και η Β’ Οικουμενική Σύνοδος. Πού να βρούμε σήμερα Ορθοδόξους Αυτοκράτορας, Ορθοδόξους Βασιλείς; Πάει και η Βασιλεία, πάνε και όλοι οι θεσμοί καταστράφηκαν. Και ποιός θα επέμβει άραγε στην δύστηνη Εκκλησία μας σήμερα η Οποία κατατρύχεται από την αίρεση του οικουμενισμού; Ποιός θα βρεθεί να διώξει όλους αυτούς τους οικουμενιστάς, τους Πατριάρχες και τους άλλους, και να αποκαταστήσει εις τους θρόνους Ορθοδόξους Πατριάρχες όπως έγινε με τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο;

Πριν γίνει Πατριάρχης όμως, έχοντας συναίσθηση ότι εκφράζει την Ορθόδοξη θεολογία ο Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος είπε στον περίφημο αυτόν λόγο του τα εξής εν συνόψει. Μετά λοιπόν από το προοίμιο αυτό το οποίο σας μνημόνευσα προηγουμένως, «Χριστός γεννάται δοξάσατε• Χριστός εξ ουρανών απαντήσατε• Χριστός επί γης υψώθητε.», ο Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος μας λέει απευθείας ποιός ήταν ο σκοπός της Γεννήσεως του Χριστού. Γιατί γεννήθηκε ο Χριστός; Να δείτε τι υψηλά θεολογικά νοήματα μας δίνει σε αυτόν τον υπέροχο λόγο του.

Μας λέει λοιπόν εισαγωγικά εδώ στο προοίμιο ότι ο Λόγος έγινεν άνθρωπος, για ποιόν λόγο;

ἵν’ ὁ τὸ εἶναι δοὺς, καὶ τὸ εὖ εἶναι χαρίσηται·

Εις τρόπον ώστε Αυτός ο Θεός ο Οποίος μας έδωσε το είναι, μας έδωσε την ζωή, μας έδωσε την ύπαρξη, να μας δώσει και το ευ είναι. Να μας δώσει και την καλή ζωή, την σωτηριώδη, την πνευματική ζωή.

Και διορθώνοντας λίγο αυτήν την σκέψη του είπε:

μᾶλλον δὲ, ῥεύσαντας ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ εὖ εἶναι διὰ κακίαν, πρὸς αὐτὸ πάλιν ἐπαναγάγῃ διὰ σαρκώσεως.

Ή καλύτερα, λέει, για να είμαι ακριβέστερος, επειδή εμείς φύγαμε από το ευ είναι. Ήμασταν στον Παράδεισο στο ευ είναι, ήμασταν σε σωστό δρόμο. Ρεύσαντας δια κακίας, επειδή εξ αιτίας της αμαρτίας χάσαμε το ευ είναι, χάσαμε την καλή ύπαρξη, να μας επαναφέρει πίσω στο ευ είναι δια της σαρκώσεώς Του.

Αυτό είναι το νόημα της πανηγύρεως, λέει, των Χριστουγέννων.

Τοῦτό ἐστιν ἡμῖν ἡ πανήγυρις,
τοῦτο ἑορτάζομεν σήμερον,

Τί γιορτάζουμε σήμερα;

ἐπιδημίαν Θεοῦ πρὸς ἀνθρώπους,
ἵνα πρὸς Θεὸν ἐνδημήσωμεν,

Ήρθε ο Θεός, επιδημεί ο Θεός ανάμεσα στους ανθρώπους εις τρόπον ώστε εμείς να επανέλθουμε, ίνα ημείς ἐπανέλθωμεν προς Θεόν ενδημήσωμεν,

ἵνα τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον ἀποθέμενοι,
τὸν νέον ἐνδυσώμεθα·

Εις τρόπον ώστε να αφήσομε τον παλαιό άνθρωπο και να ενδυθούμε τον νέον, τον δια Χριστόν κτισθέντα.

Και εδώ ο Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος, παλαιότερα στο Αρχονταρίκι του Αγίου Αντωνίου τα παρουσίασα αυτά με άνεση χρόνου .. μας λέει, πως πρέπει να γιορτάζουμε επομένως τα Χριστούγεννα; Αφού λοιπόν σκοπός είναι να επανέλθουμε προς τον Θεό, στην παλιά μας κατάσταση την καλήν, στο ευ είναι όπως στον Παράδεισο.

Τοιγαροῦν ἑορτάζωμεν, μὴ πανηγυρικῶς, ἀλλὰ θεϊκῶς·
μὴ κοσμικῶς, ἀλλ’ ὑπερκοσμίως·
μὴ τὰ ἡμέτερα, ἀλλὰ τὰ τοῦ ἡμετέρου,

Θα πρέπει λοιπόν τώρα τα Χριστούγεννα να τα γιορτάζουμε όχι κοσμικά. Κι ας το πούμε αυτό αγαπητοί μου, δυστυχώς παρασυρόμαστε κι εμείς οι Χριστιανοί μη γνωρίζοντας το νόημα των Χριστουγέννων, παρασυρόμαστε από την κοσμική ατμόσφαιρα των Χριστουγέννων και γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα όχι θεϊκώς, όχι υπερκοσμίως, αλλά τα γιορτάζουμε κοσμικώς. Και μας δίνει παραδείγματα ο Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος τί σημαίνει, και ακριβώς είναι σαν να περιγράφει την σημερινή κατάσταση, με τον στολισμό των δρόμων, με τα πλούσια τραπέζια. Πώς θα γιορτάσουμε, λέει, θεϊκώς και όχι κοσμικώς;

Ἔσται δὲ τοῦτο πῶς;
Μὴ πρόθυρα στεφανώσωμεν, μὴ χοροὺς συστησώμεθα,
μὴ κοσμήσωμεν ἀγυιὰς, μὴ ὀφθαλμὸν ἑστιάσωμεν,
μὴ ἀκοὴν καταυλήσωμεν, μὴ ὄσφρησιν ἐκθηλύνωμεν,
μὴ γεῦσιν καταπορνεύσωμεν, μὴ ἁφῇ χαρισώμεθα,
ταῖς προχείροις εἰς κακίαν ὁδοῖς, καὶ εἰσόδοις τῆς ἁμαρτίας,
μὴ ἐσθῆτι μαλακισθῶμεν, ἁπαλῇ τε καὶ περιῤῥεούσῃ,
καὶ ἧς τὸ κάλλιστον ἀχρηστία, μὴ λίθων διαυγείαις,
μὴ χρυσοῦ περιλάμψεσι, μὴ χρωμάτων σοφίσμασι ψευδομένων τὸ φυσικὸν κάλλος,

Για τις γυναίκες, για τον καλλωπισμό να μην καλλωπίζονται.

καὶ κατὰ τῆς εἰκόνος ἐξευρημένων·
μὴ κώμοις καὶ μέθαις,
οἷς κοίτας καὶ ἀσελγείας οἶδα συνεζευγμένας·
ἐπειδὴ κακῶν διδασκάλων κακὰ τὰ μαθήματα,
μᾶλλον δὲ πονηρῶν σπερμάτων πονηρὰ τὰ γεώργια.
Μὴ στιβάδας ὑψηλὰς πηξώμεθα σκηνοποιοῦντες τῇ γαστρὶ τὰ τῆς θρύψεως.

Να μην συγκεντρώσουμε σωρούς τροφίμων για να υπηρετήσουμε την κοιλιά μας.

Μὴ τιμήσωμεν οἴνων τοὺς ἀνθοσμίας,

Τα κρασιά τα ευωδιαστά.

ὀψοποιῶν μαγγανείας, μύρων πολυτελείας.

Με τις συνταγές τις ωραίες των μαγείρων κτλ..

Και λέει εδώ κάτι το οποίο όντως είναι πολύ βαρύ αλλά είναι αληθινό,

Μὴ γῆ καὶ θάλασσα τὴν τιμίαν ἡμῖν κόπρον δωροφορείτωσαν·

Όλα αυτά τα οποία θα φάμε αυτές τις ημέρες, όλα αυτά θα γίνουν κοπριά, υλικά, και θα πάνε στη θάλασσα. Δεν κάνουμε τίποτε άλλο λοιπόν με αυτήν την τρυφήν, με αυτήν την πολυτέλεια, με αυτά τα καλά τραπέζια εις τρόπον ώστε να δίνουμε κοπριά για την γη και την θάλασσα.

Αυτά σας τα αφήσουμε, λέει, για τους ειδωλολάτρας.

Ἀλλὰ ταῦτα μὲν Ἕλλησι παρῶμεν,
καὶ Ἑλληνικοῖς κόμποις, καὶ πανηγύρεσιν·

Αυτά τα έκαναν οι ειδωλολάτρες, τα πανηγύρια και τις γιορτές για τους θεούς τους.

Αλλά εμείς οι Χριστιανοί πως θα γιορτάσουμε;

Ἡμεῖς … ἐν λόγῳ τρυφήσωμεν.

Εμείς ας τρυφήσουμε, ας γλεντήσουμε, ας διασκεδάσουμε με τον λόγο, ας διασκεδάσουμε με το κήρυγμα.

Και αναφερόμενος εδώ ο Καππαδόκης Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος, ο επαρχιώτης, ο χωριάτης Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος, αναφερόμενος στους αστούς της Κωνσταντινουπόλεως, λέει, αφήστε με λοιπόν εσείς οι αστοί εδώ στην Κωνσταντινούπολη, αφήστε εμένα τον ξένο, τον επαρχιώτη, τον αγροίκο να σας κάνω εγώ το τραπέζι σήμερα. Το πνευματικό τραπέζι του λόγου θα σας το κάνω εγώ σήμερα. Και λέει εδώ,

Ἢ βούλεσθε (καὶ γὰρ ἐγὼ σήμερον ἑστιάτωρ ὑμῖν) ἐγὼ τὸν περὶ τούτων παραθῶ λόγον τοῖς καλοῖς ὑμῖν δαιτυμόσιν,
ὡς οἷόν τε δαψιλῶς τε καὶ φιλοτίμως, ἵν’ εἰδῆτε,
πῶς δύναται τρέφειν ὁ ξένος τοὺς ἐγχωρίους,

Για να δείτε πως μπορεί να θρέψει ο ξένος. Είχε έρθει στην Κωνσταντινούπολη από την πατρίδα του την Νανζιαζό από την Καππαδοκία. Μόλις είχε πάει, δεν είχε πάει ούτε καν χρόνο στην Κωνσταντινούπολη. Πως μπορώ εγώ ο ξένος να θρέψω εσάς τους εγχωρίους,

καὶ τοὺς ἀστικοὺς ὁ ἄγροικος,

και εσάς τους κατοίκους της πόλεως, τους αστούς, εγώ ο ο αγροίκος, ο χωριάτης,

καὶ τοὺς τρυφῶντας ὁ μὴ τρυφῶν,
καὶ τοὺς περιουσίᾳ λαμπροὺς, ὁ πένης τε καὶ ἀνέστιος;
Ἄρξομαι δὲ ἐντεῦθεν·
καί μοι καθήρασθε, καὶ νοῦν, καὶ ἀκοὴν, καὶ διάνοιαν,
ὅσοι τρυφᾶτε τὰ τοιαῦτα·
ἐπειδὴ περὶ Θεοῦ, καὶ θεῖος ὁ λόγος·
ἵν’ ἀπέλθητε τρυφήσαντες ὄντως τὰ μὴ κενούμενα.

Και κάνοντας παραλληλισμό με εκείνο που είπε ότι τα υλικά όλα, τα φαγητά πηγαίνουν στην κοπριά, εγώ λέει θα σας θρέψω με αυτά τα οποία δεν κενούνται.

τρυφήσαντες ὄντως τὰ μὴ κενούμενα.

Ο λόγος του Θεού μένει μέσα στις ψυχές μας και δεν χάνεται μετά, δεν γίνεται κοπριά.

Και αρχίζει ο Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος εδώ, που να είχα χρόνο σήμερα εδώ πολύ να σας παρουσιάσω αυτόν τον υπέροχο λόγο, αρχίζει στη συνέχεια εδώ και τους κάνει μία αναφορά στην θεολογία, στην τριαδολογία και λέει εξαιρετικά πράγματα για τον Θεό, για την Αγία Τριάδα. Στην συνέχεια τους πηγαίνει στην κοσμολογία και τους παρουσιάζει πως ο Θεός έκανε τον νοερό κόσμο, τους Αγγέλους. Πως μετά από τους Αγγέλους έκανε τα αισθητά κτίσματα, τον υλικό κόσμο και πως μετά από αυτήν την δημιουργία έφτασε και στον άνθρωπο. Αυτό αξίζει όμως να σας το πω, τί λέει ο Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος .. πως λέει ότι έκανε ο Θεός τον άνθρωπο διότι από εκεί θα αρχίσει να συνδέσει και το νόημα των Χριστουγέννων.

Αφού λέει λοιπόν ο Θεός έκανε τους Αγγέλους, τον νοητό κόσμο, κι έκανε και τον υλικό κόσμο, τα αισθητά αντικείμενα,

Οὕτω μὲν οὖν ὁ νοητὸς αὐτῷ,
καὶ διὰ ταῦτα ὑπέστη κόσμος,

…..

Ἐπεὶ δὲ τὰ πρῶτα καλῶς εἶχεν…

έκανε τα δεύτερα, τον αισθητό κόσμο.

Και πηγαίνει και στην ανθρωπολογία και λέει.

Νοῦς μὲν οὖν ἤδη καὶ αἴσθησις,
οὕτως ἀπ’ ἀλλήλων διακριθέντα,
τῶν ἰδίων ὅρων ἐντὸς εἱστήκεισαν,
καὶ τὸ τοῦ δημιουργοῦ Λόγου μεγαλεῖον ἐν ἑαυτοῖς ἔφερον,

Φέρτε το νου σας πριν από την δημιουργία του ανθρώπου. Πριν από την δημιουργία του ανθρώπου τί υπήρχε στον κόσμο, στο σύμπαν; Υπήρχε νους και αίσθησις. Υπήρχαν οι νόες, υπήρχαν οι Άγγελοι και υπήρχε και ο αισθητός κόσμος.

σιγῶντες ἐπαινέται τῆς μεγαλουργίας,
καὶ διαπρύσιοι κήρυκες.

Και οι Άγγελοι και ο κόσμος ήταν επαινέται της δημιουργίας του Θεού.

Οὔπω δὲ ἦν κρᾶμα ἐξ ἀμφοτέρων,

Δεν υπήρχε όμως μέχρι τότε ένα ον το οποίο να είναι κράμα, να είναι μείγμα και από τους Αγγέλους, και από τις νοερές φύσεις, και από τον αισθητό κόσμο.

Οὔπω δὲ ἦν κρᾶμα ἐξ ἀμφοτέρων,
οὐδέ τις μίξις τῶν ἐναντίων, σοφίας μείζονος γνώρισμα,
καὶ τῆς περὶ τὰς φύσεις πολυτελείας·

Αφού λοιπόν ο Θεός έκανε πρώτα τους Αγγέλους, τις νοερές φύσεις, έκανε και τον αισθητό κόσμο, έπρεπε να κάνει και ένα μεικτό ον. Τί είναι ο άνθρωπος; Ο άνθρωπος λοιπόν είναι ένα μείγμα

…παρὰ μὲν τῆς ὕλης λαβὼν τὸ σῶμα…

λαβών το σώμα από την ύλη και

παρ’ ἑαυτοῦ δὲ πνοὴν ἐνθεὶς

πήρε από την ύλη το σώμα και έβαλε από την δική Του πνοή. Και τί έκανε; Τοποθέτησε τον άνθρωπο.

…κόσμον δεύτερον, ἐν μικρῷ μέγαν, … ἄγγελον ἄλλον

Άγγελος είναι ο άνθρωπος.

…προσκυνητὴν μικτὸν, ἐπόπτην τῆς ὁρατῆς κτίσεως,
μύστην τῆς νοουμένης,

Δεν υπάρχει αγαπητοί μου πιο μεγαλειώδης ανθρωπολογία, το έχουμε γράψει πολλές φορές αυτό, από αυτήν που παρουσιάζει εδώ και με τον τρόπο που την παρουσιάζει ο Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος. Ότι ο άνθρωπος είναι αυτό το μείγμα του πνεύματος και της ύλης. Ένα μεικτό ον που αποτελεί την σύνοψη του σύμπαντος. Καμμία άλλη ανθρωπολογία, φιλοσοφική και άλλη, δεν έχει αυτήν την μεγαλειώδη εικόνα περί του ανθρώπου.

Σ’ αυτόν λοιπόν τον άνθρωπο, λέει, το μεικτό ον, τον Άγγελο και την ύλη, έδωσε .. στον Παράδεισο εντολή την οποίαν όμως δεν εφύλαξε λόγω του αυτεξουσίου του κι έτσι ο άνθρωπος έπεσε εις την αμαρτίαν. Και εξορίστηκε από τον Παράδεισο. Και τί έκανε ο Θεός για να επαναφέρει τον άνθρωπο στον Παράδεισο; Στην Παλαιά Διαθήκη λέει έκανε πολλές παιδαγωγίες.

Πολλοῖς δὲ παιδευθεὶς πρότερον,
ἀντὶ πολλῶν τῶν ἁμαρτημάτων,

Προ Χριστού ο Θεός στην Παλαιά Διαθήκη έκανε πολλά παιδαγωγικά μέτρα. Έστειλε τον Νόμο, τους Προφήτας, τις ευεγερσίες, τις απειλές, τις πληγές, τους κατακλυσμούς κτλ. αλλά παρά ταύτα με αυτές τις παιδαγωγίες ο άνθρωπος δεν επανερχόταν στον Παράδεισο, δεν μπορούσε να βρει τον εαυτόν του. Είχε αιχμαλωτιστεί από το κακό.

Τέλος ἰσχυροτέρου δεῖται φαρμάκου…

Είχε ανάγκη ο άνθρωπος από ισχυρότερο φάρμακο. Αυτές οι παιδαγωγίες που έκανε ο Θεός δεν του έφταναν. Και για τον λόγο αυτόν

… μείζονος ἐδεῖτο τοῦ βοηθήματος,
μείζονος καὶ τυγχάνει.

Και επειδή ήθελε μεγαλύτερη βοήθεια ο άνθρωπος, γι’ αυτό και ο Θεός του έδωσε μεγαλύτερη βοήθεια. Και ποια είναι αυτή η μεγαλύτερη βοήθεια που του έδωσε ο Θεός; Είναι ο Χριστός που Γεννιέται σήμερον. Και λέει εδώ με θαυμασμό, πως έγινε και ενώθηκε ο Θεός με τον άνθρωπο; Πως κατέβηκε ο ίδιος ο Θεός για να βοηθήσει τον άνθρωπο;

Ὢ τῆς καινῆς μίξεως! ὢ τῆς παραδόξου κράσεως!
ὁ ὢν γίνεται,
καὶ ὁ ἄκτιστος κτίζεται,
καὶ ὁ ἀχώρητος χωρεῖται,
διὰ μέσης ψυχῆς νοερᾶς μεσιτευούσης θεότητι,
καὶ σαρκὸς παχύτητι.
Καὶ ὁ πλουτίζων, πτωχεύει·
πτωχεύει γὰρ τὴν ἐμὴν σάρκα,
ἵν’ ἐγὼ πλουτήσω τὴν αὐτοῦ θεότητα.
Καὶ ὁ πλήρης, κενοῦται·
κενοῦται γὰρ τῆς ἑαυτοῦ δόξης ἐπὶ μικρὸν,
ἵν’ ἐγὼ τῆς ἐκείνου μεταλάβω πληρώσεως.

Είχα σημειώσει εδώ για να σας παρουσιάσω δύο εξαιρετικά κείμενα δύο άλλων Αγίων Πατέρων, για να καταλάβουμε σήμερα τα Χριστούγεννα. Ένα κείμενο του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου που έλεγε [ότι] για να καταλάβουμε πόση σημασία έχουν τα Χριστούγεννα, πόση έκπληξη πρέπει να μας προκαλεί αυτό, να φανταστούμε σαν να κατεβαίνει ο ήλιος στη γη και να περπατάει ανάμεσα στους ανθρώπους. Είναι δυνατόν ποτέ να φανταστούμε ότι θα κατεβεί ο ήλιος που είναι πολύ μεγαλύτερος, αχώρητος από τη γη, να κατεβεί στη γη και να περπατάει ανάμεσά μας; Έτσι, λέει, κατέβηκε και ο Ήλιος της Δικαιοσύνης, ο Χριστός, ο Οποίος είναι πολύ μεγαλύτερος και από το αστέρι τον ήλιο, και κατέβηκε ανάμεσά μας. Και ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός λέει επίσης ότι το μόνον καινόν υπό τον ήλιον είναι αυτή η ενανθρώπησις του Θεού. Αν πάρει κανένας όλη την ιστορία και ψάξει όλα τα γεγονότα, δεν μπορεί να βρει τίποτε πιο καινούριο, τίποτε πιο μεγαλειώδες από το ότι ο Θεός κατέβηκε κάτω στη γη και έγινε άνθρωπος.

Στη συνέχεια ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος μας παρουσιάζει εδώ την ζωή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, μετά από την Γέννησή Του. στον Ιορδάνη, το κήρυγμά Του, τη βάπτισή Του και καταλήγει με τα εξής, με τα οποία κι εγώ θα καταλήξω και θα επιμείνω λίγο σ’ αυτά γιατί έχουν σχέση και με την δική μας εδώ την κατάσταση την οποία ζούμε. Τον διωγμόν.

Πόσαι μοι πανηγύρεις καθ’ ἕκαστον τῶν τοῦ Χριστοῦ μυστηρίων!

Πόσες πανηγύρεις δεν έχουμε για όλες τις γιορτές του Χριστού;

Ὧν ἁπάντων κεφάλαιον ἓν,
ἡ ἐμὴ τελείωσις καὶ ἀνάπλασις,
καὶ πρὸς τὸν πρῶτον Ἀδὰμ ἐπάνοδος.

Η περίληψη όλων των εορτών, όλου του έργου του Χριστού επάνω στη γη ποιά είναι; Η ανάπλασις και η τελείωσις του ανθρώπου και η επάνοδός μας επάνω στον Παράδεισο.

Και αναφερόμενος στα γεγονότα της Γεννήσεως λέει, εσείς λοιπόν χριστιανοί, εσύ λοιπόν χριστιανέ,

Καὶ τὴν ἀπογραφὴν αἰδέσθητι,

Και να σεβαστείς την απογραφή που έκανε ο βασιλιάς ο Αύγουστος, για να πάει να απογραφεί η Παναγίας μας με τον Ιωσήφ,

…καὶ τὴν γέννησιν σεβάσθητι,
…καὶ τὴν Βηθλεὲμ τίμησον τὴν μικρὰν,
ἥ σε πρὸς τὸν παράδεισον ἐπανήγαγε·

η οποία σε επανήγαγε στον Παράδεισο.

…Μετὰ τοῦ ἀστέρος δράμε,

Μαζί με το αστέρι τρέξε κι εσύ

καὶ μετὰ Μάγων δωροφόρησον, χρυσὸν, καὶ λίβανον, καὶ σμύρναν,…

και μαζί με τους Μάγους φέρε δώρα στον Χριστό, χρυσό και λίβανον…

Μετὰ ποιμένων δόξα σον, μετὰ ἀγγέλων ὕμνησον,
μετὰ ἀρχαγγέλων χόρευσον.
Ἔστω κοινὴ πανήγυρις οὐρανίων καὶ ἐπιγείων δυνάμεων.

Αυτά λοιπόν να τα κάνουμε όλα. Αλλά τί πρέπει να μισήσουμε;

Ἓν μίσησον τῶν περὶ τὴν Χριστοῦ γένναν,

Ένα πράγμα να μισήσεις απ’ όλα τα γεγονότα που έχουν σχέση με την Γέννηση του Χριστού.

τὴν Ἡρώδου παιδοκτονίαν·

… Παρακάτω λέει,

Ἂν εἰς Αἴγυπτον φεύγῃ, προθύμως συμφυγαδεύθητι.
Καλὸν τῷ Χριστῷ συμφεύγειν διωκομένῳ.

Αν ο Χριστός φεύγει στην Αίγυπτο, αν διώχνουν τον Χριστό φύγε κι εσύ μαζί Του. Είναι καλό να φεύγεις μαζί με τον Χριστό όταν διώκεται ο Χριστός.

Καλὸν τῷ Χριστῷ συμφεύγειν διωκομένῳ.

Η Ορθοδοξία μας διώκεται μαζί με τον Χριστό. Διώκεται ο Χριστός από τον Ηρώδη, διώκουν οι οικουμενιστές σήμερα την Ορθοδοξία.

Καλὸν τῷ Χριστῷ συμφεύγειν διωκομένῳ.

Μαζί με την Ορθοδοξία λοιπόν που διώκεται, καλά κάνουμε κι εμείς που φύγαμε από τους ναούς και φεύγουμε μαζί με την Ορθοδοξία μας η οποία διώκεται.

Καλὸν τῷ Χριστῷ συμφεύγειν διωκομένῳ.

…Ἁγνίσθητι, περιτμήθητι,
περιελοῦ τὸ ἀπὸ γενέσεως κάλυμμα.
Μετὰ τοῦτο δίδαξον ἐν τῷ ἱερῷ,

Να διδάξεις και στο ιερό όπως έκανε ο Χριστός.

τοὺς θεοκαπήλους ἀπέλασον·

Αυτούς οι οποίοι εμπορεύονται τον Χριστό, τους θεοκαπήλους, διώξε τους. Αυτούς οι οποίοι προδίδουν την Ορθοδοξία διώξε τους όπως έδιωξε ο Χριστός τους εμπόρους μέσα από τον ναό.

τοὺς θεοκαπήλους ἀπέλασον·

λιθάσθητι, ἂν τοῦτο δέῃ παθεῖν·

Ακόμη και να χρειαστεί να σε λιθοβολήσουν. Δόξα τω Θεώ εμείς ακόμη δεν φτάσαμε στο σημείο του διωγμού αυτού. Αλλά αν χρειαστεί ακόμη και να μας λιθοβολήσουν,

λιθάσθητι, ἂν τοῦτο δέῃ παθεῖν·

Λέει,

λήσῃ τοὺς βάλλοντας, εὖ οἶδα,

θα ξεφύγεις (από το λανθάνω).

φεύξῃ καὶ διὰ μέσου αὐτῶν, ὡς Θεός.
…Ἂν Ἡρώδῃ προσαχθῇς, μηδὲ ἀποκριθῇς τὰ πλείω.

Και αν σε καλέσει ο Ηρώδης να σε δικάσει μην του λες πολλά πράγματα.

Αἰδεσθήσεταί σου καὶ τὴν σιωπὴν πλέον ἢ ἄλλων τοὺς μακροὺς λόγους.

Και τελειώνει ο Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος, και τελειώνω κι εγώ αφού έχω την αίσθηση εδώ ότι μόνον μικρή γεύση σας έδωσα από αυτά που είπε αυτός ο μεγάλος Θεολόγος της Εκκλησίας μας τα Χριστούγεννα του 379 σε μια κατάσταση [παρόμοια] με την δική μας.

ἀκάνθαις στεφανώθητι,

Ακόμη και να στεφανωθείς με το ακάνθινο στεφάνι.

Τί περνούμε εμείς τώρα; ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΑ ΛΕΕΙ ΑΥΤΑ, και τελειώνει έτσι.

ἀκάνθαις στεφανώθητι,
τῷ τραχεῖ τοῦ κατὰ Θεὸν βίου·

Ο κατά Θεόν βίος είναι τραχύς, είναι σταυρωμένος βίος. Μην φοβηθείς ακόμη και να σου φορέσουν ακάνθι επάνω στο κεφάλι.

ἀκάνθαις στεφανώθητι,
τῷ τραχεῖ τοῦ κατὰ Θεὸν βίου·
περιβαλοῦ τὸ κόκκινον, δέξαι κάλαμον,
προσκυνήθητι παρὰ τῶν παιζόντων τὴν ἀλήθειαν·
τέλος συσταυρώθητι, συννεκρώθητι,
συντάφηθι προθύμως, ἵνα καὶ συναναστῇς,

Αγαπητοί μου αδελφοί έκανα αυτήν την αναφορά σήμερα και σας πήγα στην Κωνσταντινούπολη του 379, διότι δυστυχώς η ιστορία επαναλαμβάνεται. Η Εκκλησία μας έχει καταληφθεί από την αίρεση του Οικουμενισμού, όπως είχε καταλάβει ο Αρειανισμός την Εκκλησία. Ο Άγιος Γρηγόριος σε έναν μικρό ναό. Αλλά η Γέννησις του Χριστού δίνει σε όλους μας την ελπίδα ότι ο Χριστός τελικώς θα είναι ο νικητής κι εμείς ακολουθούμε τον Χριστό. Φεύγουμε μαζί Του, συσταυρωνόμαστε και περιμένουμε την Ανάσταση και την ανάσταση της Ορθοδοξίας μας. Αμήν.

Απομαγνητοφώνηση Φαίη για το ιστολόγιο ΑΒΕΡΩΦ.

Πηγή βίντεο Κατήχησις

http://aktines.blogspot.gr 

Π. ΑΚΑΚΙΟΣ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ: ΜΙΑ ΑΝΕΚΔΟΤΗ ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΜΕ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΟΡΦΥΡΙΟ

Π. ΑΚΑΚΙΟΣ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ: Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΖΕΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ

ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ - ΣΤΑΧΥΟΛΟΓΗΜΑΤΑ ΑΠ' ΤΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ

ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΒΙΟΣ 

ΑΓ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ -

ΣΤΑΧΥΟΛΟΓΗΜΑΤΑ ΑΠ' ΤΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ

Ο όσιος Σεραφείμ, έζησε τον 18ο και 19ο αιώνα. Γεννήθηκε στις 19 Ιουλίου του 1759 στην πόλη Κούρσκ και έμεινε εκεί ως το δεκαεννέα του χρόνια. Στην ηλικία αυτή πήρε τη γενναία απόφαση να αφοσιωθεί ολόψυχα στο Θεό και οδήγησε τα βήματά του στο Μοναστήρι του Σάρωφ.  

Στη μοναχική του κουρά ονομάσθηκε Σεραφείμ — προηγουμένως είχε το όνομα Πρόχορος. Δύο μήνες αργότερα χειροτονήθηκε διάκονος και ύστερα απ' επτά χρόνια, σε ηλικία 34 ετών, πρεσβύτερος. Όταν λειτουργούσε, πετούσε στα ουράνια. Πολλές φορές αξιωνόταν να βλέπει θαυμαστά οράματα και ν' ακούει αγγελικές μελωδίες.  

Διψώντας να πλησιάσει περισσότερο τον Θεό, θέλησε ν' αποσυρθεί σε μια ερημική περιοχή. Πήρε από τη μονή την άδεια και για δεκαπέντε χρόνια αφοσιώθηκε στη σιωπή, στην άσκηση, στην έντονη προσευχή. Βαθιά μέσα στο δάσος αγωνιζόταν ν' ανεβαίνει μέρα με τη μέρα την κλίμακα που οδηγεί στον ουρανό. Τότε, ανεβασμένος σε μια μεγάλη πέτρα, έκανε και την εκπληκτική άσκηση των χιλίων ημερονυκτίων προσευχής.  

Μαζί με την προσευχή διάβαζε ακατάπαυστα την Αγία Γραφή. «Πρέπει να τρέφεις, έλεγε, την ψυχή με το λόγο του Θεού, γιατί ο λόγος του Θεού είναι ο «άρτος των αγγέλων». Μ' αυτόν πρέπει να τρέφονται οι ψυχές που αγαπούν τον Κύριο». Ένιωθε βαθύτατη ευλάβεια για τη Θεοτόκο. Στο πρόσωπό Της έβρισκε ανέκφραστη πνευματική αγαλλίαση. Έλεγε συχνά: «η Παναγία είναι η χαρά, η μεγαλύτερη απ’ όλες τις χαρές».  

Με τις τόσες προσευχές και μελέτες και ασκήσεις έγινε κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος, γεμάτος χάρη και σοφία και πνευματική δύναμη. Απέκτησε φήμη αγίου και πνευματικού ανθρώπου. Ο κόσμος έτρεχε κοντά του για να ξεδιψάσει πνευματικά.  

Στην αρχή απέφευγε τον κόσμο, αλλά αργότερα, το 1825, σε ηλικία 66 χρόνων, ύστερ' από ένα όραμα και προσταγή της Θεοτόκου, άνοιξε το κελλί του και δεχόταν τους χριστιανούς. Τώρα πιά άρχισε το έργο του στάρετς, του πνευματικού καθοδηγητή.  

Η δράση του ως στάρετς υπήρξε καταπληκτική. Αναρίθμητες ψυχές πήγαιναν να βρούν σ’ αυτόν τη γαλήνη, τη χάρη, τη σωτηρία. Και όσοι δεν μπορούσαν να φθάσουν μέχρι το κελλί του, του έστελναν γράμματα.  

Οι επισκέπτες του έφευγαν άλλοι άνθρωποι. Καθώς προσευχόταν γι’ αυτούς, καθώς τους ευλογούσε με το σημείο του σταυρού, καθώς μύρωνε το μέτωπό τους με λάδι από το καντήλι της Παναγίας, καθώς τους έδινε πνευματικές συμβουλές, μια μυστική δύναμη απλωνόταν στις ψυχές τους. Σ’ όλους μοίραζε ειρήνη, χαρά, θεικές ευλογίες.  

Συνιστούσε συχνά την ειρήνη: «Απόκτησε την πνευματική ειρήνη, και τότε χίλιες ψυχές ολόγυρά σου θα βρούν τη λύτρωση». 

Σχετικά με τον προορισμό μας δίδασκε: «Ο πραγματικός σκοπός της χριστιανικής ζωής είναι η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος». 

Μιλούσε πολύ για την Ανάσταση του Χριστού. Χαιρετούσε τους επισκέπτες του με τα λόγια: «Χαρά μου, Χριστός ανέστη!» Kαι κάθε φορά που κοινωνούσε, έψαλε τον πασχαλινό κανόνα «Αναστάσεως ημέρα…».  

Για τα πνευματικά χαρίσματα που είχε, τι να πρωτοαναφέρουμε; Το μάτι του εισχωρούσε στα βάθη των καρδιών. Είχε βλέμμα προφήτη. Προέβλεπε τα μέλλοντα. Απαντούσε σε επιστολές, χωρίς να τις ανοίξει, γιατί γνώριζε το περιεχόμενό τους. Ήταν ακόμη και θαυματουργός. Σκόρπιζε θεραπείες σε αρρώστους. Πολλές φορές το πρόσωπό του άστραφτε σαν ήλιος. Και μέσα στο δάσος, όταν ασκήτευε, είχε φιλίες με τ' άγρια πουλιά και ζώα, και μάλιστα με μια πελώρια αρκούδα, που κάθε μέρα τον επισκεπτόταν. Ζωή προπτωτική, παραδεισένια!  

Το πέρασμά του από τη γη θα μείνει αξέχαστο. Η Εκκλησία του Χριστού λίγες παρόμοιες μορφές γνώρισε. Τα λόγια του και τα έργα του θα δυναμώνουν πάντα τους πιστούς.   

Ο θάνατός του υπήρξε οσιακός. Στις 2 Ιανουαρίου του 1833 βρέθηκε νεκρός, γονατισμένος, με τα μάτια του προσηλωμένα στην εικόνα της Θεοτόκου, ενώ την προηγουμένη μέρα είχε κοινωνήσει και αποχαιρετήσει τους πατέρες του Μοναστηριού.  

Άγιος ανακηρύχθηκε επίσημα το 1903. Η μνήμη του γιορτάζεται στις 2 Ιανουαρίου, ημέρα της κοιμήσεώς του, και στις 19 Ιουλίου, ημέρα της ανακομιδής των ιερών λειψάνων του. Είθε οι πρεσβείες του να μας ενισχύουν στο δρόμο της ζωής μας και το παράδειγμά του να μας εμπνέει.

Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ, Ιερά Μονή Παρακλήτου

 - Φωνή των Πατέρων

Σταχυολογήματα απ' τη διδασκαλία του

Όπου βρίσκεται ο Θεός, εκεί δεν υπάρχει κακό. Όλα όσα προέρχονται από το Θεό, έχουν μέσα τους την ειρήνη και οδηγούν τον άνθρωπο στην αυτοκατάκριση και την ταπείνωση. 

* * *

«Η πίστη χωρίς τα έργα είναι νεκρή» (Ιακ 2:26). Η αληθινή πίστη δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τα έργα. Όποιος πραγματικά πιστεύει, εκείνος οπωσδήποτε θα κάνει και καλά έργα. 

* * *

Αν ο άνθρωπος από αγάπη στο Θεό και από αφοσίωση στη ζωή της αρετής, δεν πολυμεριμνά για τον εαυτό του, πιστεύοντας ότι γι’ αυτόν φροντίζει ο Θεός, αυτή του η εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού είναι και γνήσια και συνετή. 

* * *

Όποιος πραγματικά αγαπάει τον Θεόν, θεωρεί τον εαυτό του ταξιδιώτη και ξένο στη γη αυτή. Στην επιδίωξή του να ενωθεί με τον Θεόν, Αυτόν μονάχα ατενίζει συνεχώς με το νού και την καρδιά του. 

* * *

Ο άνθρωπος που θ' αποφασίσει να ζήσει την εσωτερική ζωή, πρωτ' απ’ όλα πρέπει να έχει τον φόβο του Θεού που είναι και η αρχή της σοφίας.(Παροιμ. 1:7) 

* * *

Ο νούς του προσεκτικού ανθρώπου μοιάζει με άγρυπνο φύλακα και φρουρό της εσωτερικής Ιερουσαλήμ. Από το ύψος της πνευματικής ζωής, βλέπει με το καθαρό του μάτι τις ενάντιες δυνάμεις, γύρω του και μέσα στην ψυχή του, σύμφωνα με τα λόγια του Ψαλμωδού: «Και είδαν τα μάτια μου τι έπαθαν οι εχθροί μου» (Ψαλμ. 53:9). 

* * *

Ο άνθρωπος, όσο έχει την σάρκα του, μοιάζει με αναμμένο κερί. Όπως το κερί είναι προορισμένο να λιώσει, έτσι και ο άνθρωπος να πεθάνει. Η ψυχή του όμως είναι αθάνατη, γι’ αυτό και πρέπει να μεριμνούμε περισσότερο για την ψυχή παρά για το σώμα: «Τι ωφελείται ο άνθρωπος, αν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο, χάσει όμως την ψυχή του; Η τι μπορεί να δώσει ο άνθρωπος ως αντάλλαγμα για την ψυχή του». (Ματθ. 16:26) 

* * *

Αν επιτρέψει ο Κύριος να δοκιμάσει ο άνθρωπος ασθένειες, τότε Εκείνος θα του δώσει και τη δύναμη της υπομονής. 

* * *

Πρέπει να συνηθίσεις τον νού σου να «κολυμπάει» στον νόμο του Κυρίου. Κάτω από την καθοδήγηση Εκείνου να προσαρμόζεις και την ζωή σου. 

* * *

Η ειρήνη της ψυχής αποκτάται με τις θλίψεις. Η Γραφή λέει «Περάσαμε από τη φωτιά και τον κατακλυσμό των θλίψεων. Τελικά, όμως, μας οδήγησες σε τόπο αναψυχής». (Ψαλμ. 65:12) 

* * *

Τίποτε δεν συμβάλλει τόσο στην απόκτηση της εσωτερικής ειρήνης, όσο η σιωπή και η συζήτηση με τον εαυτό μας μάλλον παρά με τους άλλους. 

* * *

Μπορείς, βλέποντας τον ήλιο με τα φυσικά μάτια, να μη χαίρεσαι; Μα πόσο μεγαλύτερη χαρά θα νοιώθεις, όταν ο νους σου βλέπει με τα εσωτερικά μάτια τον Ήλιο της δικαιοσύνης, το Χριστό; 

* * *

Για να διατηρήσεις την ψυχική ειρήνη πρέπει να διώχνεις από κοντά σου την αθυμία, να προσπαθείς να έχεις το πνεύμα της χαράς, να αποφεύγεις την κατάκριση των άλλων και να συγκαταβαίνεις στις αδυναμίες των αδελφών σου. 

* * *

Κάθε πρόοδο και επιτυχία, σ’ οποιονδήποτε τομέα της ζωής μας, πρέπει να τις αποδίδουμε στον Κύριο. Και μαζί με τον προφήτη να λέμε: «Όχι σ' εμάς, Κύριε, όχι σ' εμάς, αλλά στ' όνομά σου δώσε δόξα.» (Ψαλμ. 113:9) 

* * *

Στο 35ο έτος της ηλικίας του, δηλαδή στα μισά της επίγειας ζωής του, ο άνθρωπος κάνει συνήθως μεγάλο αγώνα για να συγκρατήσει τον εαυτό του. Πολλοί, σ’ αυτή την ηλικία, δεν παραμένουν στο δρόμο της αρετής. Ξεφεύγουν και ακολουθούν τον δρόμο των επιθυμιών τους. 

* * *

Όποιος θέλει να σωθεί πρέπει να διατηρεί την καρδιά του σε κατάσταση μετανοίας και συντριβής: «Θυσία ευάρεστη για το Θεό είναι η ψυχή που έχει συντριβεί με τη μετάνοια. Ποτέ δεν θα καταφρονήσει ο Θεός καρδιά που νιώθει συντριβή και ταπείνωση.» (Ψαλμ. 50:19) 

* * *

Όταν ο άνθρωπος προσπαθεί να έχει καρδιά ταπεινή και λογισμό ειρηνικό, τότε όλες οι σκευωρίες του εχθρού μένουν ανενέργητες. Γιατί όπου υπάρχει η ειρήνη των λογισμών, εκεί αναπαύεται ο ίδιος ο Θεός. 

* * *

Η απελπισία είναι η μεγαλύτερη χαρά του διαβόλου. Είναι αμαρτία θανάσιμη. 

* * *

Προτού ακούσεις τον άλλον δεν πρέπει να απαντάς. «Εκείνος που αποκρίνεται χωρίς ν' ακούσει πρώτα, είναι ασύνετος και ντροπιάζεται». (Παροιμ. 18:13) 

* * *

Όταν ο άνθρωπος δεχθεί κάτι το θεϊκό μέσα του, η καρδιά του χαίρεται. Όταν αντίθετα, δεχθεί κάτι το διαβολικό, τότε συγχύζεται και ταράζεται. 

* * *

Όποιος σηκώνει την αρρώστια με υπομονή και ευγνωμοσύνη στο Θεό, στεφανώνεται σαν μάρτυρας. 

* * *

Πρέπει να διώχνουμε μακριά τους ακάθαρτους λογισμούς, ιδιαίτερα όταν προσευχόμαστε στο Θεό. Γιατί δεν είναι δυνατόν να συνυπάρχουν η δυσοσμία με την ευωδία. 

* * *

Αν εμείς δεν συμφωνούμε με τους κακούς λογισμούς, που προέρχονται από το διάβολο, κάνουμε πολύ καλά. Γιατί το ακάθαρτο πνεύμα μόνο στους εμπαθείς ανθρώπους ασκεί αποτελεσματικά την επίδρασή του, ενώ τους απαθείς προσπαθεί να τους επηρεάσει από μακριά. 

* * *

Ο νέος άνθρωπος είναι αδύνατο να μην ταράζεται από σαρκικούς λογισμούς. Πρέπει γι’ αυτό να προσεύχεται επίμονα στον Θεό, για να σβήνει τη σπίθα των αισχρών επιθυμιών μόλις εμφανίζεται. Έτσι δεν θα δυναμώσει ποτέ η φλόγα. 

* * *

Πρέπει να τα υπομένουμε όλα για χάρη του Θεού με ευχαρίστηση. Η ζωή μας, συγκριτικά με την αιωνιότητα, είναι μια στιγμή. Γι’ αυτό και ο απόστολος λέει πως «όσα υποφέρουμε τώρα, δεν ισοσταθμίζουν τη δόξα που μας επιφυλάσσει ο Θεός στο μέλλον.» (Ρωμ. 8:18) 

* * *

Ας αγαπήσουμε την ταπεινοφροσύνη, για να δούμε τη δόξα του Θεού, γιατί όπου στάζει η ταπεινοφροσύνη, εκεί αναβλύζει η θεική δόξα. 

* * *

Χωρίς το φως, όλα είναι σκοτεινά. Και χωρίς την ταπεινοφροσύνη, τίποτα δεν υπάρχει μέσα στον άνθρωπο, παρά μόνο σκοτάδι. 

* * *

Όπως το κερί αν δεν ζεσταθεί και δεν μαλακώσει, δεν μπορεί να δεχθεί πάνω του σφραγίδα, έτσι και η ψυχή, αν δεν δοκιμαστεί με τους κόπους και τις ασθένειες, δεν μπορεί να δεχθεί πάνω της τη σφραγίδα της αρετής. 

* * *

Στους συνανθρώπους μας πρέπει να φερόμαστε με λεπτότητα, χωρίς ούτε με το βλέμμα μας να τους προσβάλλουμε. 

* * *

Τον συγχυσμένο και θλιμμένο άνθρωπο φρόντισε να τον ενθαρρύνεις με λόγια αγάπης. 

* * *

Για την αδικία που σού προξενούν οι άλλοι, όποια κι’ αν είναι αυτή, δεν πρέπει να εκδικείσαι. Απεναντίας να συγχωρείς από τα βάθη της καρδιάς σου εκείνον που σε αδίκησε. 

* * *

Δεν πρέπει να τρέφεις στην καρδιά σου μίσος και αντιπάθεια εναντίον εκείνου που σε εχθρεύεται. Αλλά να τον αγαπάς και να του κάνεις όσο μπορείς το καλό, ακολουθώντας την εντολή του Χριστού: «Ν' αγαπάτε τους εχθρούς σας, να ευεργετείτε αυτούς που σας μισούν».(Ματθ. 5:44) 

* * *

Η πύλη της μετανοίας είναι για όλους ανοιχτή, και κανείς δεν ξέρει ποιος θα την πρωτοπεράσει∙ εσύ που κατακρίνεις τον άλλον η αυτός που κατακρίνεται από σένα; Κατάκρινε πάντοτε τον εαυτό σου και θα πάψεις να κατακρίνεις τους άλλους. 

* * *

Μπορείς να κατακρίνεις μια πράξη κακή, ποτέ όμως εκείνον που την έκανε. 

* * *

Όταν εγκαταλειφθεί ο άνθρωπος από το Θεό, τότε ο διάβολος είναι έτοιμος να τον αφανίσει, όπως αφανίζει η μυλόπετρα το σπόρο του σιταριού. 

* * *

Η περιττή μέριμνα για τα βιοτικά πράγματα είναι γνώρισμα άνθρωπου άπιστου και μικρόψυχου. Και είναι συμφορά, αν φροντίζουμε οι ίδιοι για τον εαυτό μας, και δεν στηριζόμαστε στο Θεό, που φροντίζει για μας! 

* * *

Είναι καλύτερο να περιφρονούμε όσα δεν είναι δικά μας, δηλαδή τα πρόσκαιρα και τα παροδικά, και να ζητάμε τα δικά μας, δηλαδή τα άφθαρτα και τα αιώνια. 

* * *

Η θλίψη είναι το σκουλήκι της καρδιάς, που κατατρώει τη μητέρα που το γέννησε. 

* * *

Όποιος νίκησε τα πάθη, αυτός νίκησε και τη θλίψη. Όποιος νικιέται από τα πάθη, δεν θα αποφύγει τα δεσμά της θλίψεως. Όπως ο άρρωστος φαίνεται από το χρώμα του προσώπου του, έτσι και ο εμπαθής από την κατάθλιψη. 

* * *

Ο Κύριος φροντίζει για την σωτηρία μας. Ο ανθρωποκτόνος όμως διάβολος προσπαθεί να μας οδηγήσει στην απελπισία. 

* * *

Δεν πρέπει να κλονιζόμαστε στην πνευματική ζωή από καμιά εχθρική δύναμη. Αντίθετα, να στηριζόμαστε στα λόγια του Θεού: «Μη φοβηθείτε ο,τι αυτοί φοβούνται, ούτε να ταραχθείτε, γιατί ο Θεός είναι μαζί μας. Μόνο τον Κύριο να τιμάτε ως άγιο, και μόνο αυτός να σας εμπνέει σεβασμό και φόβο» (πρβλ. Ησ. 8:12-13) 

Ιερά Μονή Παρακλήτου Ωρωπού Αττικής

ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΜΗΝΥΜΑΤΩΝ

ΟΣΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ

Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ 
 

Ο Όσιος Σεραφείμ γεννήθηκε στο Κουρσκ της Ρωσίας στις 19 Ιουλίου 1759 μ.Χ. και ονομάσθηκε Πρόχορος. Οι γονείς του, Ισίδωρος και Αγάθη Μοσνίν, ήταν ευκατάστατοι έμποροι. Ο πατέρας του είχε εργοστάσια πλινθοποιίας και παράλληλα αναλάμβανε την ανέγερση πέτρινων οικοδομημάτων, ναών και σπιτιών. Κάποτε άρχισε να χτίζει στο Κουρσκ ένα ναό προς τιμήν του Οσίου Σεργίου του Ραντονέζ, του Θαυματουργού, αλλά ξαφνικά το 1762 μ.Χ., πεθαίνει, αφήνοντας στην σύζυγό του τη μέριμνα για την ολοκλήρωση του ναού. Ο Πρόχορος κληρονόμησε τις αρετές των γονέων του και ιδίως την ευσέβειά τους.

 Σε ηλικία δέκα ετών άρχισε να μαθαίνει με ζήλο τα ιερά γράμματα, αλλά αρρώστησε ξαφνικά βαριά χωρίς ελπίδα αναρρώσεως. Στην κρισιμότερη καμπή της ασθένειας είδε στον ύπνο του την Παναγία, η οποία υποσχέθηκε ότι θα τον επισκεφθεί και θα τον θεραπεύσει. Πράγματι, έτυχε μια μέρα να γίνεται λιτανεία και να περνά έξω από την οικία του μικρού άρρωστου παιδιού, η θαυματουργή εικόνα της Θεοτόκου. Τη στιγμή εκείνη έπιασε δυνατή βροχή. Η λιτανεία σταμάτησε και η εικόνα μεταφέρθηκε στην αυλή της οικίας του Προχόρου, μέχρι να περάσει η μπόρα. Τότε η μητέρα του Αγάθη, κατέβασε το άρρωστο παιδί της και το πέρασε κάτω από την εικόνα. Από την ημέρα εκείνη η υγεία του βελτιώθηκε μέχρι που αποκαταστάθηκε τελείως.

Νέος εγκαταλείπει το πατρικό του σπίτι, στην πόλη Κουρσκ, και έρχεται να μονάσει στη μονή του Σάρωφ. Η δοκιμασία του προκειμένου να γίνει Μοναχός διαρκεί οκτώ χρόνια. Στις 13 Αυγούστου του 1786 μ.Χ. κείρεται Μοναχός με το όνομα Σεραφείμ. Σε δύο μήνες χειροτονείται Διάκονος.

Περιφρουρούμενος με το ταπεινό φρόνημα ο Διάκονος Σεραφείμ, ανέρχεται στην Πνευματική ζωή «ἐκ δυνάμεως εἰς δύναμιν». Ως Διάκονος παραμένει όλη την ημέρα στο Μοναστήρι, διακονεί στις Ακολουθίες, τηρεί με ακρίβεια τους μοναστηριακούς κανονισμούς και εκτελεί τα διακονήματά του. Το βράδυ όμως απομακρύνεται στο δάσος, στο ερημικό του κελί, όπου διέρχεται τις νυκτερινές ώρες με προσευχή, και πολύ πρωί επιστρέφει πάλι στο μοναστήρι.

Στις 2 Σεπτεμβρίου 1793 μ.Χ. χειροτονείται Ιερεύς και αποδύεται με μεγαλύτερο ζήλο και αγάπη στον Πνευματικό αγώνα. Τώρα πλέον δεν τον ικανοποιεί ο βαρύς για τους άλλους μόχθος της κοινοβιακής ζωής, δηλαδή η κοινή προσευχή, η νηστεία, η υπακοή, η ακτημοσύνη. Μέσα του φουντώνει η δίψα για πιο υψηλές Πνευματικές ασκήσεις. Εγκαταλείπει λοιπόν, με την ευλογία του Ηγουμένου, τη Μονή και αποσύρεται μέσα στο πυκνό δάσος του Σάρωφ. Περνά εκεί δεκαπέντε χρόνια σε τέλεια απομόνωση, με αυστηρή νηστεία, αδιάλειπτη προσευχή, μελέτη του Θείου Λόγου και σωματικούς κόπους. Για χίλιες ημέρες και χίλιες νύκτες μιμείται του παλιούς στυλίτες της Εκκλησίας. Ανεβασμένος σε μία πέτρα και με τα χέρια υψωμένα στον ουρανό, προσεύχεται: «Ὁ Θεὸς ἰλάσθητι μοὶ τῷ ἁμαρτωλῷ».

Τελειώνοντας την αναχωρητική ζωή επανέρχεται στη Μονή του Σάρωφ και κλείνεται σαν σε μνήμα στην απομόνωση για άλλα δεκαπέντε χρόνια. Για τα πρώτα πέντε βάζει τον εαυτό του στον κανόνα της σιωπής. Με την αδιάλειπτη προσευχή φωτίζει ολόκληρος από την Θεία Χάρη και αξιώνεται να ζήσει Πνευματικές αναβάσεις και αν δει θεϊκά οράματα. Μετά τον εγκλεισμό, ώριμος πλέον στην Πνευματική ζωή και γέροντας στην ηλικία, αφιερώνεται στη διακονία του πλησίον, του ελάχιστου αδελφού. Με την αυστηρή ασκητική ζωή του και την φωτεινή μορφή του είχε προσελκύσει γύρω του πλήθος Χριστιανών, που τον αγαπούσαν και πίστευαν ακράδαντα στην θαυματουργική δύναμη των αγίων του προσευχών. Πλούσιοι και φτωχοί, διάσημοι και άσημοι συνέρρεαν καθημερινά στο κελί του, για να λάβουν την ευλογία του και την Πνευματική καθοδήγηση για τη ζωή τους. Τους δεχόταν όλους με αγάπη και όταν έβλεπε τα πρόσωπά τους αναφωνούσε: «Χαρά μου!».

Εξομολογούσε πολλούς, θεράπευε ασθενείς, ενώ σε άλλους έδιδε να ασπασθούν τον σταυρό που είχε κρεμασμένο στο στήθος του ή την εικόνα που είχε στο τραπέζι του κελιού του. Σε πολλούς πρόσφερε ως ευλογία αντίδωρο, αγίασμα ή παξιμάδια, άλλους τους σταύρωνε στο μέτωπο με λάδι από το καντήλι, ενώ μερικούς τους αγκάλιαζε και τους ασπαζόταν λέγοντας: «Χριστὸς Ἀνέστη!».

Την 1η Ιανουαρίου 1833 μ.Χ., ημέρα Κυριακή, ο Όσιος ήλθε για τελευταία φορά στο Ναό του νοσοκομείου των Αγίων Ζωσιμά και Σαββατίου. Άναψε κερί σε όλες τις εικόνες και τις ασπάσθηκε. Μετάλαβε των Αχράντων Μυστηρίων και μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας ζήτησε συγχώρεση από όλους τους αδελφούς, τους ευλόγησε, τους ασπάσθηκε και παρηγορητικά τους είπε: «Σώζεσθε, μὴν ἀκηδιᾶτε, ἀγρυπνεῖτε καὶ προσεύχεσθε. Στέφανοι μᾶς ἑτοιμάζονται». Ο Μοναχός Παύλος πρόσεξε ότι ο Όσιος εκείνη την ημέρα πήγε τρεις φορές στον τόπο που είχε υποδείξει για τον ενταφιασμό του. Καθόταν εκεί και κοίταζε αρκετή ώρα στη γη. Το βράδυ τον άκουσε να ψάλλει στο κελί του Πασχαλινούς ύμνους: «Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι....», «Φωτίζου, φωτίζου ἡ νέα Ἱερουσαλήμ....», «Ὤ, Πάσχα τὸ μέγα καὶ ἱερώτατον, Χριστέ....».

Ο Όσιος κοιμήθηκε με ειρήνη στις 2 Ιανουαρίου 1833 μ.Χ. Οι μοναχοί τον είδαν με το λευκό ζωστικό, γονατιστό σε στάση προσευχής μπροστά στην εικόνα της Θεοτόκου, ασκεπή, με το χάλκινο σταυρό στο λαιμό και με τα χέρια στο στήθος σε σχήμα σταυρού. Νόμιζαν ότι τον είχε πάρει ο ύπνος.

Τα ιερά λείψανά του εξαφανίστηκαν κατά την περίοδο της Οκτωβριανής επαναστάσεως και ξαναβρέθηκαν το 1990 μ.Χ., στην Αγία Πετρούπολη. Το 1991 μ.Χ. επέστρεψαν στην μονή Ντιβέγιεβο. Αποτμήματα των Ιερών Λειψάνων του Αγίου βρίσκονται στη Μονή Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου Πενταλόφου Κιλκίς και στο Ναό Αγίας Αἰκατερίνης Στρογγύλης Κορωπίου Αττικής. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ στις 2 Ιανουαρίου.

http://www.saint.gr

ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ: ΝΑ ΜΗ ΘΕΩΡΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΑΞΙΟ ΓΙΑ ΕΠΑΙΝΟΥΣ!

Μέγας Βασίλειος: Να μη θεωρείς τον εαυτό σου άξιο για επαίνους και να μη νομίζεις κανέναν κατώτερό σου. Με τον τρόπο αυτό ποτέ δεν θ’ ανάψει μέσα σου ο θυμός για τις προσβολές που σου γίνονται!

ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑ

ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ- ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!

Άγιος Βασίλειος ο Μέγας 

Ο Μέγας αυτός πατέρας και διδάσκαλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας γεννήθηκε το 329 μ.Χ., κατ' άλλους το 330 μ.Χ., στη Νεοκαισάρεια του Πόντου στο χωριό Άννησα και μεγάλωσε στην Καισάρεια της Καππαδοκίας. Τα δε εγκυκλοπαιδικά λεξικά αναφέρουν σαν πατρίδα του Μ. Βασιλείου την Καισαρεία της Καππαδοκίας. Είχε 8 αδέρφια, 3 αγόρια και πέντε κορίτσια. Από τα 4 αγόρια τα 3 αγόρια έγιναν επίσκοποι (ο Βασίλειος Καισαρείας, ο Γρηγόριος Νύσσης και ο Πέτρος Σεβάστειας) και το ένα μοναχός (ο Ναυκράτιος). Από τις 5 αδερφές του η πρώτη, και συγχρόνως το πιο μεγάλο παιδί της οικογένειας, η Μακρίνα, έγινε μοναχή. Οι γονείς του Βασίλειος (και αυτός), που καταγόταν από την Νεοκαισάρεια του Πόντου και Εμμέλεια, που καταγόταν από την Καππαδοκία, αν και κατά κόσμον ευγενείς και πλούσιοι, είχαν συγχρόνως και ακμαιότατο χριστιανικό φρόνημα. Αυτοί μάλιστα έθεσαν και τις πρώτες -καθοριστικής σημασίας- πνευματικές βάσεις του Αγίου.

Με εφόδιο αυτή τη χριστιανική ανατροφή, ο Βασίλειος αρχίζει μια καταπληκτική ανοδική πνευματική πορεία. Έχοντας τα χαρίσματα της ευστροφίας και της μνήμης, κατακτά σχεδόν όλες τις επιστήμες της εποχής του. Και το σπουδαιότερο, κατακτά τη θεία θεωρία του Ευαγγελίου, που την κάνει αμέσως πράξη με την αυστηρή ασκητική ζωή του.

Ας αναφέρουμε όμως, περιληπτικά, την πορεία των δραστηριοτήτων του. Μετά τις πρώτες του σπουδές στην Καισαρεία και κατόπιν στο Βυζάντιο, επισκέφθηκε, νεαρός ακόμα, την Αθήνα, όπου επί τέσσερα χρόνια συμπλήρωσε τις σπουδές του, σπουδάζοντας φιλοσοφία, ρητορική, γραμματική, αστρονομία και ιατρική, έχοντας συμφοιτητές του τον Γρηγόριο τον Ναζιανζηνό (τον θεολόγο) και τον Ιουλιανό τον Παραβάτη.

Από την Αθήνα επέστρεψε στην Καισαρεία και δίδασκε την ρητορική τέχνη. Αποφάσισε όμως, να ακολουθήσει τη μοναχική ζωή και γι' αυτό πήγε στα κέντρα του ασκητισμού, για να διδαχθεί τα της μοναχικής πολιτείας στην Αίγυπτο, Παλαιστίνη, Συρία και Μεσοποταμία. Όταν επέστρεψε, αποσύρθηκε σε μια Μονή του Πόντου, αφού έγινε μοναχός, και ασκήθηκε εκεί με κάθε αυστηρότητα για πέντε χρόνια (357 - 362 μ.Χ.). Ήδη τέλεια καταρτισμένος στην Ορθόδοξη Πίστη, χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος από τον επίσκοπο Καισαρείας Ευσέβιο. Ο υποδειγματικός τρόπος της πνευματικής εργασίας του δεν αργεί να τον ανεβάσει στο θρόνο της αρχιεροσύνης, διαδεχόμενος τον Ευσέβιο στην επισκοπή της Καισαρείας (370 μ.Χ.). Με σταθερότητα και γενναίο φρόνημα, ως αρχιερέας έκανε πολλούς αγώνες για την Ορθόδοξη Πίστη. Με τους ορθόδοξους λόγους που συνέγραψε, κατακεραύνωσε τα φρονήματα των κακοδόξων.

Στους αγώνες του κατά του Αρειανισμού αναδείχτηκε αδαμάντινος, ούτε κολακείες βασιλικές του Ουάλεντα (364 - 378 μ.Χ.), που πήγε αυτοπροσώπως στην Καισαρεία για να τον μετατρέψει στον Αρειανισμό, ούτε οι απειλές του Μόδεστου μπόρεσαν να κάμψουν το ορθόδοξο φρόνημα του Αγίου. Υπεράσπισε με θάρρος την Ορθοδοξία, καταπλήσσοντας τον βασιλιά και τους Αρειανούς. Ακόμα, αγωνίστηκε κατά της ηθικής σήψεως και επέφερε σοφές μεταρρυθμίσεις στο μοναχισμό.

Η δε υπόλοιπη ποιμαντορική δράση του, υπήρξε απαράμιλλη, κτίζοντας την περίφημη «Βασιλειάδα», συγκρότημα με ευαγή Ιδρύματα, όπως φτωχοκομείο, ορφανοτροφείο, γηροκομείο, ξενοδοχείο και νοσοκομείο κ.ά., όπου βρήκαν τροφή και περίθαλψη χιλιάδες πάσχοντες κάθε ηλικίας, γένους και φυλής.

Ο Μέγας Βασίλειος έχει πλούσιο και σημαντικό συγγραφικό έργο. Τα κυριότερα έργα του είναι οι 9 ομιλίες στην Εξαήμερο, ομιλίες στους Ψαλμούς, πολλές και διάφορες άλλες ομιλίες, ασκητικά έργα και επιστολές. Εκτός των άλλων έργων του, έγραψε και Θεία Λειτουργία, που, μετά την επικράτηση αυτής της συντομότερης του Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου, τελείται 10 φορές το χρόνο: την 1η Ιανουαρίου (όπου γιορτάζεται και η μνήμη του), τις πρώτες πέντε Κυριακές της Μ. Τεσσαρακοστής, τις παραμονές των Χριστουγέννων και των Θεοφανείων, την Μ. Πέμπτη και το Μ. Σάββατο.

Στα πενήντα του χρόνια ο Μέγας Βασίλειος, εξαιτίας της ασθενικής κράσεώς του και της αυστηρής ασκητικής ζωής του (ορισμένες πηγές λένε από βαριά αρρώστια του ήπατος ή των νεφρών), την 1η Ιανουαρίου του 378 μ.Χ. ή κατ' άλλους το 379 με 380 μ.Χ., εγκαταλείπει το φθαρτό και μάταιο αυτό κόσμο, αφήνοντας παρακαταθήκη και Ιερή κληρονομιά στην ανθρωπότητα ένα τεράστιο πνευματικό έργο.

Η Κάρα του Αγίου βρίσκεται στη Μονή Μεγ. Λαύρας Αγίου Όρους. Η δεξιά βρίσκεται στον Ιερό Ναό Κοιμ. Θεοτόκου Ν. Φιλαδελφείας Αττικής. Μέρος της δεξιάς βρίσκεται στη Μονή Ιβήρων Αγίου Όρους. Μέρη χειρός βρίσκονται στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος και στη Μονή Παναχράντου Άνδρου. Αποτμήματα του Ιερού Λειψάνου του Αγίου βρίσκονται στις Μονές Ιβήρων, Διονυσίου (δύο), Παντοκράτορος (τρία) και Αγ. Παύλου Αγίου Όρους, Αγ. Θεοδοσίου Άργους, Κύκκου Κύπρου, στη Λαύρα Αγ. Αλεξάνδρου Νέβσκι Αγίας Πετρουπόλεως και στο Ναό του Αγ. Γεωργίου των Ελλήνων Βενετίας. Η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμάει τη μνήμη του Αγίου την 1 Ιανουαρίου. 

Το συγγραφικό έργο του

Τα έργα του κατατάσσονται σε τέσσερεις κατηγορίες:

Δογματικά συγγράμματα.
α) «Ανατρεπτικός του Απολογητικού του δυσσεβούς Ευνομίου». Αποτελείται από τρία βιβλία και καταφέρεται ενάντια του αρχηγού των Ανομοίων Ευνομίου.
β) «Προς Αμφιλόχιον, περί του Αγίου Πνεύματος». Επιστολική πραγματεία προς τον επίσκοπο Ικονίου Αμφιλόχιο σχετικά με το Άγιο Πνεύμα.

Ασκητικά συγγράμματα.
α) «Τα Ηθικά». Συλλογή 80 ηθικών κανόνων.
β) «Όροι κατά πλάτος». Περιέχει 55 κεφάλαια με θέμα γενικές αρχές του μοναχισμού.
γ) «Όροι κατ’ επιτομήν». Περιέχει 313 κεφάλαια που αναφέρονται στην καθημερινή ζωή των μοναχών.
δ) «Περί πίστεως».
ε) «Περί κρίματος».
στ) «Περί της εν παρθενία αληθούς αφθορίας». Έργο σχετικό με την παρθενική ζωή.

Ομιλίες.
Ορισμένες από τις ομιλίες του είναι:
α) «Εις την Εξαήμερον». Συλλογή 9 ομιλιών με θέμα τη δημιουργία του κόσμου.
β) «Εις του Ψαλμούς». Συλλογή 18 ομιλιών με αφορμή το περιεχόμενο των Ψαλμών του Δαυίδ.
γ) «Περί του ουκ έστιν αίτιος του κακού ο Θεός».
δ) «Περί πίστεως».
ε) «Κατά Σαβελλιανών, Αρείου και Ανομοίων».
στ) «Προς τους νέους, όπως αν εξ ελληνικών ωφελοίντο λόγων». Το διασημότερο από τα κείμενα του Βασιλείου, στο οποίο πραγματοποιεί προσπάθεια γεφύρωσης μεταξύ χριστιανικής και κλασσικής παιδείας.
ζ) «Προτρεπτικός εις το άγιον βάπτισμα».
η) «Εις το πρόσεχε σεαυτώ».
θ) «Προς Πλουτούντας».
ι) «Εν λιμώ και αυχμώ».
ια) «Εις την μάρτυρα Ιουλίτταν και περί ευχαριστίας».

Επιστολές.
Σώζονται 365 επιστολές με το όνομα του Μεγάλου Βασιλείου, που καλύπτουν την εικοσαετία από την επιστροφή του στην Καισάρεια από την Αθήνα έως και το θάνατό του.

Το έθιμο της βασιλόπιτας

Στα χρόνια του Ιουλιανού του Παραβάτη, όταν το Βυζάντιο κήρυξε τον πόλεμο στην Περσία, ο Ιουλιανός πέρασε με τον στρατό του από την Καισαρεία. Τότε διέταξε να φορολογήσουν όλη την επαρχία και τα χρήματα αυτά θα τα έπαιρνε επιστρέφοντας για την Κωνσταντινουπολη. Ετσι, οι κάτοικοι αναγκάσθηκαν να δώσουν ό,τι είχε ο καθένας χρυσαφικά νομίσματα κ.λπ. Όμως ο Ιουλιανός σκοτώθηκε άδοξα σε μια μάχη στον πόλεμο με τους Πέρσες, έτσι δεν ξαναπέρασε ποτέ από την Καισάρεια. Τότε ο Αγιος Βασίλης έδωσε εντολή και από τα μαζεμένα χρυσαφικά τα μισά να δοθούν στους φτωχούς, ένα μικρό μέρος κράτησε για τις ανάγκες των ιδρυμάτων της Βασιλειάδος, και τα υπόλοιπα τα μοίρασε στους κατοίκους με ένα πρωτότυπο τρόπο: έδωσε εντολή να ζυμώσουν ψωμιά και σε κάθε ψωμί, έβαλε από ένα νόμισμα ή χρυσαφικό μέσα, κατόπιν τα μοίρασε στα σπίτια, έτσι τρώγοντας οι κάτοικοι τα ψωμιά όλο και κάτι έβρισκαν μέσα. Έτσι, γεννήθηκε το έθιμο της πίτας που ονομάσθηκε βασιλόπιτα. 

https://www.saint.gr

2018: ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!

2018: ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ!

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ: Ο ΗΛΙΟΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ!

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ: 2018

2018: ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!