Η ΘΕΣΗ ΚΑΙ ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑÏΣΙΟΥ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Η ΘΕΣΗ ΚΑΙ ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑÏΣΙΟΥ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ
πρεσβ. Άγγελος Αγγελακόπουλος εφημέριος Ι. Ν. Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης Νέου Φαλήρου Πειραιώς

Εν Πειραιεί  10-7-2012                                                                                                

Συμπληρώνονται φέτος 18 χρόνια από την κοίμηση του συγχρόνου οσίου Γέροντος Παϊσίου του αγιορείτου (12-7-1994). Πολλοί ισχυρίζονται, λανθασμένως βέβαια, ότι ο γέροντας ασχολήθηκε μόνο με τα μοναχικά του καθήκοντα, την άσκηση, την προσευχή, την κάθαρση από τα πάθη, την υπακοή, την ταπείνωση, την παρθενία, βοήθησε τους ανθρώπους με το προορατικό και διορατικό χάρισμά του, έκανε θαύματα, όμως δεν είχε εκφραστεί καθόλου περί πίστεως, τουλάχιστον δημόσια, επειδή στην εποχή του, όπως και σήμερα στη δική μας, η Εκκλησία αντιμετώπιζε τον κίνδυνο από τις αιρέσεις του Παπισμού και του Οικουμενισμού, με την συνέναινεση και σύμπραξη του τότε Οικουμενικού Πατριάρχου Αθηναγόρα και ως εκ τούτου ήταν οικουμενιστής και συμφωνούσε με τις πράξεις του Αθηναγόρα.

Για τον λόγο αυτό, θα παρουσιάσουμε δύο επιστολές πόνου του Γέροντος Παϊσίου κατά των οικουμενιστών και των φιλενωτικών. Το θέμα και το μήνυμά τους είναι ιδιαίτερα επίκαιρα, καθώς ο οικουμενισμός Πατριαρχών, Αρχιεπισκόπων, Επισκόπων και θεολόγων έχει υπερβεί τα «εσκαμμένα» όρια και είναι όσο ποτέ άλλοτε ακραίος και επικίνδυνος.

Την πρώτη επιστολή ο Γέροντας Παΐσιος την έγραψε μαζί με άλλους δύο ιερομονάχους στην Ι.Μ.Σταυρονικήτα στις 21-11-1968. Ανάμεσα στα άλλα λέγονται και τα εξής:

«‘Το νόμισμα της αγάπης’ που κυκλοφορεί μετά από το ‘κλείσιμο των δογμάτων’, η ‘επανίδρυσις της Μιάς... Εκκλησίας’ και τόσα άλλα είναι ακατανόητα και κυριολεκτικώς βλάσφημα διά την Ορθόδοξο Εκκλησία...

Η άρνησις προς τον Πατριάρχη (Αθηναγόρα) δεν είναι άρνησι προς την αγάπη ούτε προς την ενότητα. Είναι «όχι» προς το ψευδές και «ναι» προς την Αλήθεια, που κρύβει μέσα της η Εκκλησία.

Όταν οι πιστοί διακρίνουν διαφορές, που υπάρχουν μεταξύ Ορθοδόξων και Ετεροδόξων, δεν σημαίνει ότι επιθυμούν το σχίσμα και τη διαιώνισί του, αλλά ζητούν την αληθινή ενότητα, τη μόνη σωτήριο για όλους. Είναι άρα αυτό ένας σταυρός, που υποφέρουν από αγάπη για τους αδελφούς...

Οι Πατέρες της Εκκλησίας, που φάνηκαν «σκληροί» στη διατήρηση του Δόγματος, είναι εκείνοι που αγάπησαν περισσότερο από κάθε άλλον τον άνθρωπο. Γιατί γνώρισαν τα απύθμενα βάθη του και δεν θέλησαν ποτέ να τον κοροϊδέψουν με τις συνθηματολογίες εφήμερης και ανύπαρκτης αγάπης, αλλά τον σεβάστηκαν προσφέροντάς του το Ευαγγέλιο της Αληθείας, που χαρίζει τη μακαρία εν Αγίω Πνεύματι ζωή.

Δεν είναι λοιπόν η πιστότης στο Δόγμα στενοκεφαλιά ούτε ο αγώνας για την Ορθοδοξία μισαλλοδοξία, αλλά ο μοναδικός τρόπος αληθινής αγάπης»[1].

Αυτά συνυπογράφει ο Γέροντας Παΐσιος μαζί με άλλους δύο ιερομονάχους στην πρώτη επιστολή. 

Την δεύτερή του επιστολή ο Γέροντας Παΐσιος την έγραψε κι αυτή στην Ι.Μ.Σταυρονικήτα στις 23-1-1969. Γράφει ο ίδιος: «Επειδή βλέπω τον μεγάλο σάλο εις την Εκκλησίαν μας, εξ αιτίας των διαφόρων φιλενωτικών κινήσεων και των επαφών του Πατριάρχου (Αθηναγόρα) μετά του Πάπα, επόνεσα κι εγώ σαν τέκνον Της και εθεώρησα καλόν, εκτός από τις προσευχές μου, να στείλω κι ένα μικρό κομματάκι κλωστή (που έχω σαν φτωχός Μοναχός), διά να χρησιμοποιηθεί κι αυτό, έστω για μια βελονιά, διά το πολυκομματιασμένο φόρεμα της Μητέρας μας... Φαντάζομαι ότι θα με καταλάβουν όλοι, ότι τα γραφόμενά μου δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας βαθύς μου πόνος διά την γραμμήν και κοσμικήν αγάπην δυστυχώς του πατέρα μας κ. Αθηναγόρα. Όπως φαίνεται, αγάπησε μιάν άλλην γυναίκα μοντέρνα, που λέγεται Παπική «Εκκλησία», διότι η Ορθόδοξος Μητέρα μας δεν του κάμνει καμμίαν εντύπωσι, επειδή είναι πολύ σεμνή. Αυτή η αγάπη, που ακούσθηκε από την Πόλι, βρήκε απήχησι σε πολλά παιδιά του, που την ζουν εις τας πόλεις. Αλλωστε αυτό είναι και το πνεύμα της εποχής μας: η οικογένεια να χάση το ιερό νόημά της, που ως σκοπόν έχουν την διάλυσιν και όχι την ένωσιν...

Με μια τέτοια περίπου κοσμική αγάπη και ο Πατριάρχης μας φθάνει στη Ρώμη. Ενώ θα έπρεπε να δείξη αγάπη πρώτα σε μας τα παιδιά του και στη Μητέρα μας Εκκλησία, αυτός, δυστυχώς, έστειλε την αγάπη του πολύ μακριά. Το αποτέλεσμα ήταν να αναπαύσει μεν όλα τα κοσμικά παιδιά, που αγαπούν τον κόσμο και έχουν την κοσμικήν αυτήν αγάπην, να κατασκανδαλίση, όμως, όλους εμάς, τα τέκνα της Ορθοδοξίας, μικρά και μεγάλα, που έχουν φόβο Θεού.

Μετά λύπης μου, από όσους φιλενωτικούς έχω γνωρίσει, δεν είδα να έχουν ούτε ψίχα πνευματική ούτε φλοιό. Ξέρουν, όμως, να ομιλούν για αγάπη και ενότητα, ενώ οι ίδιοι δεν είναι ενωμένοι με τον Θεόν, διότι δεν Τον έχουν αγαπήσει.

Θα ήθελα να παρακαλέσω θερμά όλους τους φιλενωτικούς αδελφούς μας: Επειδή το θέμα της ενώσεως των Εκκλησιών είναι κάτι το πνευματικόν και ανάγκην έχουμε πνευματικής αγάπης, ας το αφήσουμε σε αυτούς που αγαπήσανε πολύ τον Θεόν και είναι θεολόγοι, σαν τους Πατέρας της Εκκλησίας, και όχι νομολόγοι, που προσφέρανε και προσφέρουν ολόκληρο τον εαυτόν τους εις την διακονίαν της Εκκλησίας (αντί μεγάλης λαμπάδας), τους οποίους άναψε το πυρ της αγάπης του Θεού και όχι ο αναπτήρας του νεωκόρου. Ας γνωρίζομεν ότι δεν υπάρχουν μόνο φυσικοί νόμοι, αλλά και πνευματικοί. Επομένως η μέλλουσα οργή του Θεού δεν μπορεί να αντιμετωπισθή με συνεταιρισμόν αμαρτωλών (διότι διπλήν οργήν θα λάβωμεν), αλλά με μετάνοιαν και τήρησιν των εντολών του Κυρίου.

Επίσης ας γνωρίσωμεν καλά ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία μας δεν έχει καμμίαν έλλειψιν. Η μόνη έλλειψις, που παρουσιάζεται, είναι η έλλειψις σοβαρών Ιεραρχών και Ποιμένων με πατερικές αρχές. Είναι ολίγοι οι εκλεκτοί˙ όμως δεν είναι ανησυχητικόν. Η Εκκλησία είναι Εκκλησία του Χριστού και Αυτός την κυβερνάει... Ο Κύριος, όταν θα πρέπη, θα παρουσιάση τους Μάρκους τους Ευγενικούς και τους Γρηγορίους Παλαμάδες, διά να συγκεντρώσουν όλα τα κατασκανδαλισμένα αδέλφια μας, διά να ομολογήσουν την Ορθόδοξον Πίστιν, να στερεώσουν την Παράδοσιν και να δώσουν χαράν μεγάλην εις την Μητέρα μας».

Πιο κάτω ο Γέροντας Παΐσιος μιλά για τον ολέθριο κίνδυνο αποσχίσεως από την Εκκλησία και ιδρύσεως ιδίας Εκκλησίας, εξαιτίας των φιλενωτικών ανοιγμάτων, όπως έκαναν το 1924 οι σχισματικοί Γ.Ο.Χ., Ζηλωτές του παλαιού ημερολογίου. Λέει, λοιπόν:

«Εις τους καιρούς μας βλέπομεν ότι πολλά πιστά τέκνα της Εκκλησίας μας, Μοναχοί και λαϊκοί, έχουν δυστυχώς αποσχισθή από αυτήν εξ αιτίας των φιλενωτικών. Έχω την γνώμην ότι δεν είναι καθόλου καλόν να αποχωριζόμεθα από την Εκκλησίαν κάθε φοράν που θα πταίη ο Πατριάρχης˙ αλλά από μέσα, κοντά στην Μητέρα Εκκλησία έχει καθήκον ο καθένας ν’ αγωνίζεται με τον τρόπον του. Το να διακόψη το μνημόσυνον του Πατριάρχου, να αποσχισθή και να δημιουργήση ιδικήν του Εκκλησίαν και να εξακολουθή να ομιλή υβρίζοντας τον Πατριάρχην, αυτό, νομίζω, είναι παράλογον.

Εάν διά την α’ ή β’ λοξοδρόμησι των κατά καιρούς Πατριαρχών χωριζώμεθα και κάνωμε δικές μας Εκκλησίες – Θεός φυλάξοι! - , θα ξεπεράσωμε και τους Προτεστάντες ακόμη. Εύκολα χωρίζει κανείς και δύσκολα επιστρέφει. Δυστυχώς, έχουμε πολλές «Εκκλησίες» στην εποχή μας.

Δημιουργήθηκαν είτε από μεγάλες ομάδες ή και από ένα άτομο ακόμη...».

Και καταλήγει ο γέροντας αυτή την δεύτερή του επιστολή ως εξής: «Ας ευχηθούμε να δώση ο Θεός τον φωτισμόν Του σε όλους μας και εις τον Πατριάρχην μας κ. Αθηναγόραν, διά να γίνει πρώτον η ένωσις αυτών των «εκκλησιών», να πραγματοποιηθή η γαλήνη ανάμεσα στο σκανδαλισμένο Ορθόδοξο πλήρωμα, η ειρήνη και η αγάπη μεταξύ των Ορθοδόξων Ανατολικών Εκκλησιών, και κατόπιν ας γίνη σκέψις διά την ένωσιν μετά των άλλων «Ομολογιών», εάν και εφ’ όσον ειλικρινώς επιθυμούν ν’ ασπασθούν το Ορθόδοξον Δόγμα»[2].

Τελικά, όμως, ο Γέροντας Παΐσιος απαίτησε και επέβαλε τη διακοπή του πατριαρχικού «μνημοσύνου» και στην Ι.Μ.Σταυρονικήτα. Αυτή τη θέση και στάση τήρησε ο Γέρων, μολονότι στην ανωτέρω επιστολή του δεν συνιστούσε στις αρχές του 1969, την διακοπή του «μνημοσύνου», αλλά τον ορθόδοξο αγώνα εντός της Εκκλησίας, για να μην επεκτείνονται τα ήδη ζηλωτικά σχίσματα.

Στο σημείο αυτό διαπιστώνουμε ότι ουδέποτε ο Γέρων Παΐσιος υποστήριξε τις αιρετικές και βλάσφημες «γνώμες» ότι δήθεν τα ιερά Μυστήρια είναι «άκυρα» χωρίς το επισκοπικό «μνημόσυνο», μάλιστα όταν ο Επίσκοπος κηρύττει αίρεση «γυμνή τη κεφαλή». Αντίθετα, γνώριζε και το γράμμα και το πνεύμα των Ιερών Κανόνων, όπως του λα΄ Αποστολικού και μάλιστα του ιε΄ της ΑΒ΄ Συνόδου επί Αγίου και Μεγάλου Φωτίου. Όπως ακόμη γνώριζε και τις θέσεις, στάσεις και πράξεις των μεγάλων αγίων Πατέρων έναντι των αιρετικών. Πολύ ορθά έπραξαν τόσο ο Γέρων Παΐσιος όσο και άλλοι Αγιορείτες Πατέρες και διέκοψαν τη μνημόνευση του μασώνου και μεγάλου οικουμενιστού πατριάρχου Αθηναγόρα την τριετία 1970-1973. Είχαν άλλωστε οδοδείκτες τις αντιπαπικές συνόδους, την Η΄ Οικουμενική Σύνοδο επί Μ. Φωτίου και την Θ΄ Οικουμενική Σύνοδο επί αγίου Γρηγορίου Παλαμά, και τόσους αγίους Πατέρες. Εκτός από τους Αγιορείτες, το μνημόσυνο διέκοψαν τότε και τρεις Μητροπολίτες της Εκκλησίας της Ελλάδος˙ ο Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης, ο Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος και ο Παραμυθίας Παύλος. Το σημαντικό είναι ότι κανείς, απ’ όσους διέκοψαν και έπαυσαν τη μνημόνευση του πατριάρχη Αθηναγόρα, δεν αποκόπηκε είτε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο είτε από την Εκκλησία της Ελλάδος, ούτε επέβαλαν την διακοπή μνημοσύνου του πατριάρχου στους άλλους επισκόπους, καταδικάζοντάς τους ως αιρετικούς, ούτε διακόπηκε η εκκλησιαστική κοινωνία. Ήταν δηλ. υπέρ της δυνητικής και όχι υποχρεωτικής εφαρμογής του ιε΄ κανόνος της ΑΒ’.

Επίσης, μέγας ήταν ο πόνος του Γέροντος Παϊσίου, ο οποίος, όταν έλαβε γνώση της Ρωσικής προσκλήσεως για συμμετοχή στις εορτές του αγίου Σεργίου της Ιεράς Κοινότητος, αντιτάχθηκε σφόδρα. Μάλιστα έστειλε σε πνευματικά του τέκνα της Ιεράς Κοινότητος Ιερομόναχο και θεολόγο της Ι.Μ.Σταυρονικήτα με το μήνυμα να ματαιωθεί πάση θυσία η μετάβαση Ιεροκοινοτικών Αντιπροσώπων στη Μόσχα. Και αυτό να μη γίνει σιωπηρώς, αλλά με επίσημο γράμμα ομολογιακό και αποδοκιμαστικό της αντορθόδοξης ρωσικής ενέργειας της μεταδόσεως θείας Κοινωνίας στους αιρετικούς Παπικούς. Δόθηκε σκληρή μάχη για να κερδηθεί η πλειοψηφία της Ιεράς Κοινότητος, την οποία είχε παρασύρει και παραπείσει ομάδα Αντιπροσώπων νεωτεριζόντων. Όμως, η πρωτοβουλία, το όνομα και η ανυποχώρητη επίμονή του Γέροντος Παϊσίου, μαζί με τη δύναμη της προσευχής του, έφεραν το καλό αποτέλεσμα της συντάξεως και αποστολής του «αποκαλυπτικού γράμματος της Ιεράς Κοινότητος κατά της μεταδόσεως της θείας Κοινωνίας εις τους αιρετικούς Παπικούς από την Ρωσικήν Εκκλησίαν»[3] στις 27-2-1977.

Για να φανεί πόσο ευαίσθητος και προσεκτικός ήταν ο Γέροντας Παΐσιος σε θέματα επικοινωνίας και συμπροσευχής με αιρετικούς, μεταφέρουμε εδώ το εξής χαρακτηριστικό περιστατικό :

«Κάποτε, διηγήθηκε ο Γέροντας, μου ήρθαν δύο παπικοί, λατίνοι... Μου λέει λοιπόν ο ένας – Έλα να πούμε το ‘Πάτερ ημών...’ – Για να το πούμε μαζί, του είπα, πρέπει να συμφωνούμε στο Δόγμα. Όμως μεταξύ ημών και υμών χάσμα μέγα εστί. Ύστερα μου λέει : - Μόνο οι Ορθόδοξοι είναι κοντά στο Θεό και μόνο αυτοί θα σωθούνε; Ο Θεός είναι με όλο τον κόσμο. – Ναι, του είπα. Εσύ μπορείς να μου πης και πόσος κόσμος είναι κοντά στο Θεό; Έχουμε λοιπόν διαφορές. Είμαστε φυσικά παιδιά του ενός Πατέρα, αλλά μερικά μένουν στο σπίτι και μερικά γυρίζουν έξω. – Να δείξουμε αγάπη, μου λένε μετά. – Και η αμαρτία έγινε μόδα, τους λέω. – Και αυτό μέσα στην αγάπη είναι, μου λένε.              

–Όλοι μιλάνε για αγάπη, ειρήνη και ομόνοια, τους είπα στο τέλος, αλλά όλοι αυτοί είναι διχασμένοι και με τον εαυτό τους και με τους άλλους. Γι’ αυτό και ετοιμάζουν όλο και μεγαλύτερες βόμβες.

Πολλοί που μιλούν για αγάπη και ενότητα, οι ίδιοι δεν είναι ενωμένοι με το Θεό, γιατί δεν τον έχουν αγαπήσει ούτε έχουν αληθινή αγάπη. Αγάπη αληθινή έχει εκείνος που έχει ορθή πίστη, ζη κοντά στο Θεό, και τότε ο Θεός ζωγραφίζεται στο πρόσωπό του και οι άλλοι βλέπουν στο πρόσωπό του τον Θεό.

Εύχομαι ο Θεός να φωτίση όλους τους ανθρώπους, με τους οποίους είμαστε κατά σάρκα αδέλφια – από τον Αδάμ και την Εύα - να έρθουν ‘εις επίγνωσιν αληθείας[4]’, για να γίνουν και πνευματικά μας αδέλφια. Αμήν»![5]

Χαρακτηριστικό είναι και το εξής περιστατικό: Ο τότε Πάπας, έχοντας ακούσει για την φήμη του Γέροντος Παϊσίου, έστειλε μερικούς καρδιναλίους στη καλύβη του γέροντος, για να του ανακοινώσουν ότι ο Πάπας τον προσκαλεί στη Ρώμη για να συζητήσουν περί δογματικών και εκκλησιατικών θεμάτων. Η απάντηση του γέροντα ήταν αποστομωτική: «Ο πάπας δεν είναι έτοιμος ακόμη για μια τέτοια συζήτηση. Πρέπει να αποβάλλει τον εγωϊσμό του».

Για τη θέση και τη στάση του Γέροντος Παϊσίου έναντι του Οικουμενισμού αντλούμε πληροφορίες και από δύο άλλα βιβλία. Το πρώτο είναι το βιβλίο «Επιστολές», που έγραψε ο ίδιος, και το δεύτερο το βιβλίο «Λόγοι Α΄. Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο».

Στο βιβλίο του «Επιστολές» υπάρχουν σαφείς αναφορές για τις «αρρωστημένες πλάνες» των ετεροδόξων ή αιρετικών. Γράφει μεταξύ άλλων: «Στην εποχή μας, όμως, πολλοί από εμάς, επηρεαζόμενοι δυστυχώς από την κοσμική αγάπη, που δεν έχει πνευματικό αντίκρυσμα, πάμε δήθεν να κάνουμε καλό, να δώσουμε αίμα, ενώ το αίμα μας είναι γεμάτο από πνευματικά μικρόβια και βλάπτουμε περισσότερο. Εάν όμως ζούσαμε Πατερικά, θα είχαμε όλοι πνευματική υγίεια, την οποία θα ζήλευαν και όλοι οι ετερόδοξοι και θα άφηναν τις αρρωστημένες τους πλάνες και θα σώζονταν δίχως κήρυγμα. Διότι τώρα δεν συγκινούνται από την Αγία μας Πατερική παράδοση, γιατί θέλουν να ιδούν και την Πατερική μας συνέχεια, την πραγματική μας συγγένεια με τους Αγίους μας».

Πιο κάτω λέει: «... Αυτό που επιβάλλεται σε κάθε Ορθόδοξο είναι να βάζη την καλή ανησυχία και στους ετεροδόξους, να καταλάβουν δηλαδή ότι βρίσκονται σε πλάνη, για να μην αναπαύουν ψεύτικα τον λογισμό τους και στερηθούν και σ’ αυτήν την ζωή τις πλούσιες ευλογίες της Ορθοδοξίας και στην άλλη ζωή στερηθούν τις περισσότερες και αιώνιες ευλογίες του Θεού...»[6].

Στο βιβλίο «Λόγοι Α΄. Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο» γράφονται τα εξής, τα οποία αποτελούν απάντηση στον διαθρησκειακό οικουμενισμό: «...Σήμερα δυστυχώς μπήκε η ευρωπαϊκή ευγένεια και πάνε να δείξουν τον καλό. Θέλουν να δείξουν ανωτερότητα και τελικά πάνε να προσκυνήσουν τον διάβολο με τα δύο κέρατα. ‘Μία θρησκεία, σου λένε, να υπάρχη’ και τα ισοπεδώνουν όλα. Ήρθαν και σ’ εμένα μερικοί και μου είπαν : Όσοι πιστεύουμε στον Χριστό να κάνουμε μία θρησκεία’. ‘Τώρα είναι σα να μου λέτε, τους είπα, χρυσό και μπακίρι (χαλκό) να τα κάνουμε ένα... Έγινε τόσος αγώνας για να λαμπικάρη το δόγμα’. Οι Άγιοι Πατέρες κάτι ήξεραν και απαγόρευσαν τις σχέσεις με αιρετικό. Σήμερα λένε: Όχι μόνο με αιρετικό, αλλά και με Βουδδιστή και με πυρολάτρη και με δαιμονολάτρη να συμπροσευχηθούμε. Πρέπει να βρίσκωνται στις συμπροσευχές τους και στα συνέδρια και οι Ορθόδοξοι. Είναι μια παρουσία’. Τί παρουσία; Τα λύνουν όλα με την λογική και δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα. Το ευρωπαϊκό πνεύμα νομίζει ότι και τα πνευματικά θέματα μπορούν να μπουν στην Κοινή Αγορά...»[7].

Εν κατακλείδι, από τα προαναφερθέντα, καθίσταται σαφές ότι ανέκαθεν ο Γέρων Παΐσιος ήταν κατά του Οικουμενισμού, όπως και κατά παντός μοντερνισμού ή «νεωτερισμού, ως υπαγορεύματος του διαβόλου». Ποτέ δεν έλεγε και δεν έγραψε ότι «είμαστε το ίδιο» με τους ετεροδόξους και όλα όσα ανιστόρητα και αντορθόδοξα και όντως «αρρωστημένα και πλανεμένα» έχουν πει και λένε και γράφουν οι παλαιότεροι και μάλιστα οι σημερινοί Οικουμενιστές και φιλενωτικοί.

Ας ευχηθούμε ο όσιος Γέρων Παΐσιος να στηρίζει με τις προσευχές του και την παρρησία του στον Κύριό μας την αγία μας Ορθοδοξία. Την ευχή του να έχουμε.
 

[1] Ορθόδοξος Τύπος, (1-3-1969) 4.

[2] Όσιος γέρων Παΐσιος Αγιορείτης μοναχός, «Άγνωστη επιστολή πόνου κατά οικουμενιστών και φιλενωτικών», Ορθόδοξος Τύπος  (9/16-3-2007) 1,5.

[3] Ορθόδοξος Τύπος  (30-3-2007) 1,5.

[4] Α΄ Τιμ. 2,4.

[5] Λόγοι Ε΄. Πάθη και αρετές, Σουρωτή Θεσ/κης 2006, σ. 285.

[6] Επιστολές, εκδ. 8η, 2004, σσ. 123, 149-150.

[7] Λόγοι Α΄. Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο, Σουρωτή Θεσ/κης 2006, σ. 347.

https://www.impantokratoros.gr

ΟΤΑΝ Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΑΪΣΙΟ

Αυθεντικό σπάνιο βίντεο από την επίσκεψη του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου στην Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου Αγίου Όρους στις 7 Νοεμβρίου του έτους 1992.

Στο βίντεο διακρίνεται ο Πατριάρχης που ασπάζεται τον Άγιο Παΐσιο. Κατά την Δοξολογία της υποδοχής ο Πατριάρχης ασπάζεται τον όσιο Παΐσιο τον Αγιορείτη καθώς και αυτός προσέρχεται για να λάβει την ευχή του Παναγιωτάτου κατά το έθος.

Στο σπάνιο βίντεο διακρίνεται ο Άγιος Παΐσιος και ο Οικουμενικός Πατριάρχης.

Το αυθεντικό βίντεο παραχωρήθηκε στο Γραφείο Τύπου της Ιεράς Μητροπόλεως Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας από πρώην μαθητή της Αθωνιάδος, στου οποίου την κατοχή περιήλθε τότε.

Ο Όσιος Γέροντας Παΐσιος και ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος συνδεόντουσαν με μακροχρόνια πνευματική σχέση, για την οποία ο Πατριάρχης μιλούσε συχνά. 
Θα πρέπει να αναφερθεί ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος επισκέφθηκε το Άγιον Όρος αμέσως μετά την εκλογή και ενθρόνιση του στον Θρόνο του Πρώτου της Ορθοδοξίας. Τότε ο Άγιος Παΐσιος δημόσια έκανε την εξής μαρτυρία: «Ο Θεός μας έδωσε αυτά τα δύσκολα χρόνια τον καλύτερο Πατριάρχη».

Ο Άγιος Παΐσιος υπήρξε μια από τις πιο φωτισμένες αγίες μορφές της Εκκλησίας μας, των τελευταίων δεκαετιών. Γεννήθηκε στα Φάρασα της Καππαδοκίας, που βρίσκεται στη Μικρά Ασία, στις 25 Ιουλίου του 1924 και προτού γίνει μοναχός ονομαζόταν Αρσένιος. Οι γονείς του, Πρόδρομος και Ευλαμπία Ενζεπίδη, ήταν πολύ ευσεβείς, ενώ ο Αρσένιος είχε άλλα 9 αδέλφια. Ο Αρσένιος από τη βρεφική κιόλας ηλικία, δέχτηκε την ευλογία από το Θεό να βαπτισθεί από έναν Αγιο που ζούσε στην περιοχή του, τον Αγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη.

https://m.eirinika.gr, https://www.romfea.gr

ΑΓΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ: ΕΣΥ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ!

Ό,τι έφερνε απόλαυση αισθητική και υλική το παραμέριζε [ο άγιος Ιάκωβος (Τσαλίκης)]. Αγωνιούσε μόνο και ζητούσε την πνευματική ευφροσύνη. Του την έδινε ο Θεός τις νύχτες με ιερές εμπειρίες, μα και με προσκυνητές.

Ένας και ο μητροπολίτης Χαλκηδόνας Βαρθολομαίος, του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Στις 2 του Οκτώβρη, το 1989, λειτούργησε στη Μονή. Χάρηκε ιδιαίτερα ο γέροντας και του «προφήτεψε» με βεβαιότητα, όταν ακόμη ο Πατριάρχης Δημήτριος δεν είχε ιδιαίτερο πρόβλημα υγείας:

– Εσύ θα γίνεις Πατριάρχης! Θα ποιμάνεις την Εκκλησία του Χριστού, και σου εύχομαι, σαν Πατριάρχης, να επισκεφτείς το μοναστήρι του οσίου Δαβίδ.

Σε δύο χρόνια γεννήθηκε πρόβλημα νέου Πατριάρχη. Ο ταπεινός Δημήτριος είχε κοιμηθεί. Τον Οκτώβριο του 1991, ο γέροντας ρώτησε τον π. Π. κι έμαθε ότι πολλά, για την εκλογή, εξαρτώνται από το αν η τουρκική κυβέρνηση θ’ αφαιρέσει ονόματα συνοδικών μητροπολιτών από τον κατάλογο υποψηφίων.

Τότε κατέβηκε στο ναό και προσευχήθηκε στον όσιο Δαβίδ. Βγήκε και είπε στον π. Π.:

– Εγώ, πάτερ μου, έκανα προσευχή στον Όσιο και του είπα εσύ, άγιε Δαβίδ, μ’ άκουσες σε όσα έχω ζητήσει. Δεν ξέρω τι θα κάνεις, πήγαινε στήν Τουρκία και μπέρδεψε τους Τούρκους και τά χαρτιά τους. Και φρόντισε να βγει ο πατήρ Βαρθολομαίος Πατριάρχης!

Αργότερα, όταν του ανακοίνωσαν ότι εξελέγη Πατριάρχης ο Βαρθολομαίος, έλαμψε από χαρά, σηκώθηκε όρθιος, έκανε το Σταυρό του και είπε τρεις φορές «Δόξα σοι ο Θεός»!

Από το βιβλίο του Στυλιανού Γ. Παπαδόπουλου, ο «Μακαριστός Ιάκωβος Τσαλίκης». Έκδοση Πατέρων της Ι. Μ. Οσίου Δαβίδ του Γέροντος.

http://www.pemptousia.gr

ΟΣΙΟΣ ΠΑΤΑΠΙΟΣ- ΟΣΙΕ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ!

Όσιος Πατάπιος 

Ο Όσιος Πατάπιος γεννήθηκε στην Αίγυπτο και από μικρό παιδί είχε «πνεῦμα ἀγάπης καὶ σωφρονισμοῦ» (Β' προς Τιμόθεον, α' 7). Δηλαδή, πνεύμα αγάπης και πνεύμα που σωφρονίζει, ώστε φρόνιμα και συνετά να κυβερνά τον εαυτό του, αποφεύγοντας κάθε ηθική παρεκτροπή, διατηρώντας την αγνότητα, αλλά συγχρόνως παραδειγμάτιζε και τους συνανθρώπους του. Και αυτό το απέδειξε ακόμα περισσότερο, όταν μεγάλωσε. 

Αφού διαμοίρασε την κληρονομιά του στους φτωχούς, αποσύρθηκε στην έρημο. Εκεί γέμιζε το χρόνο του με προσευχή, μελέτη και αγαθοεργίες. Σε κάθε κουρασμένο οδοιπόρο που περνούσε από το κελί του, πρόσφερε ανάπαυση και φιλοξενία. Αλλά εκμεταλλευόμενος την ευκαιρία του παρείχε με διάκριση και πνευματικές οδηγίες και συμβουλές, χρήσιμες για τη σωτηρία της ψυχής του. Έτσι, η φήμη του Παταπίου εξαπλώθηκε γρήγορα και κάθε μέρα πολλοί έφθαναν στο κελί του για να ακούσουν από τα χείλη του επωφελή διδασκαλία. 

Μετά από καιρό, ο Πατάπιος πήγε στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί, θέλοντας να μείνει άγνωστος, εξέλεξε ένα ησυχαστήριο στις Βλαχερνές. Όμως, η ταπεινή και καθαρή ζωή του Παταπίου, τον αξίωσε να θαυματουργεί. Έτσι και πάλι έγινε γνωστός και πέθανε θεραπεύοντας αρρώστους. 

http://www.saint.gr

ΕΛΛΑΔΑ: Η ΤΕΤΑΡΤΗ ΠΙΟ ΘΡΗΣΚΕΥΟΜΕΝΗ ΧΩΡΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Έρευνα για τη σχέση των Ευρωπαίων με την θρησκεία πραγματοποίησε το Pew Research Center. Οι ερευνητές, για να μπορέσουν να προσδιορίσουν τον «βαθμό της θρησκευτικότητας», εξέτασαν τέσσερις διαφορετικούς παράγοντες. Αυτοί ήταν: η παρακολούθηση θρησκευτικών τελετών, η συχνότητα προσευχής, η πίστη στον Θεό και το πόσο σημαντική χαρακτηρίζει την θρησκεία στη ζωή του το ίδιο το υποκείμενο. 

Στην έρευνα, ως «πολύ θρησκευόμενοι» χαρακτηρίζονται εκείνοι που απάντησαν πως τουλάχιστον δύο από τις τέσσερις παραμέτρους που αναφέρθηκαν είναι «πολύ σημαντικές», ενώ δήλωσαν πως παρακολούθησαν θρησκευτικές τελετές τον τελευταίο μήνα, προσεύχονται καθημερινά, πιστεύουν στον Θεό και πως η θρησκεία είναι «πολύ σημαντική για εκείνους». 

Τα αποτελέσματα της έρευνας παρουσιάστηκαν σε διαδραστικό χάρτη όπου ο χρήστης μπορεί να δει ξεχωριστά την κάθε παράμετρο αλλά και το συνδυαστικό τους αποτέλεσμα. Συνδυαστικά, Ρουμανία, Αρμενία, Γεωργία, Ελλάδα και Μολδαβία είναι οι περισσότερο θρησκευόμενες ευρωπαϊκές χώρες με ποσοστά 55%, 51%, 50%, 49% και 47% αντίστοιχα. 

Στις τελευταίες θέσεις της κατάταξης το Βέλγιο και η Σουηδία με 10%, η Τσεχία και η Δανία με 8% και η Εσθονία με 7%. 

Συγκεκριμένα για την Ελλάδα, το 55% του δείγματος δήλωσε πως η θρησκεία είναι «πολύ σημαντική» στη ζωή του. Είναι το υψηλότερο ποσοστό ανάμεσα στις 34 χώρες του δείγματος. 

Το 38% δήλωσε πως παρακολούθησε θρησκευτικές τελετές κατά τον τελευταίο μήνα. Είναι το έκτο υψηλότερο ποσοστό στην έρευνα. 

Το 29% προσεύχεται καθημερινά. Είναι η ένατη χώρα του δείγματος σε αυτή την παράμετρο. 

Τέλος, το 59% των ερωτηθέντων, πέμπτο μεγαλύτερο ποσοστό στην έρευνα, δήλωσε πως είναι απόλυτα βέβαιο για την ύπαρξη του Θεού. 

Συνολικά οι χώρες της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης είναι «περισσότερο θρησκευόμενες» σε σχέση με αυτές της δυτικής Ευρώπης. Για παράδειγμα, στην Αρμενία και στην Ελλάδα, σχεδόν οι μισοί από τους ενήλικες είναι «πολύ θρησκευόμενοι». Στον αντίποδα μόνο ένας στους δέκα κατοίκους της Δανίας, της Σουηδίας και του Ηνωμένου Βασιλείου μπορούν να περιγραφούν ως «πολύ θρησκευόμενοι» με τα ίδια κριτήρια.

lifo.gr

http://thriskeftika.blogspot.com

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ: ΕΑΝ ΘΕΛΕΙ Ο ΘΕΟΣ!

Σε ένα μεγάλο εμπορικό καράβι, υπήρχε και ένα Χριστιανόπουλο, το οποίο πάντα έλεγε: 

- Εάν θέλει ο Θεός, θα φτάσουμε στον προορισμό μας. 

Κάποια μέρα, ρωτήθηκε ο καπετάνιος από κάποιον ναύτη, πότε θα έφταναν στον προορισμό τους. Εκείνος τον απάντησε, προσδιορίζοντας ημέρα και ώρα. Πετάχτηκε τότε το Χριστιανόπουλο και είπε: 

- Εάν θέλει ο Θεός. 

- Άντε φεύγα από εδώ, εσύ με τον Θεό σου... Πάντα αυτό μας λες...

Η μηχανή δουλεύει κανονικά και εμείς θα κανονίσουμε πότε θα φτάσουμε..., τον παρατήρησε έντονα ο καπετάνιος. 

Κάποτε είχαν φτάσει στην Νέα Υόρκη. Έμειναν εκεί μια μέρα και θα αναχωρούσαν την επομένη. 

Κάποιος ναύτης, ρώτησε τον καπετάνιο: 

- Καπετάνιε, πότε θα αναχωρήσουμε αύριο; 

- Έξι το πρωί, απάντησε εκείνος. 

- Εάν θέλει ο Θεός, τον διέκοψε το Χριστιανόπουλο. 

Ο καπετάνιος τότε τον αγριοκοίταξε και τον έβρισε. 

Έφυγε ο μικρός και προχώρησε παραπέρα και πέφτει από μια κάθετη σκάλα του καραβιού και έσπασε και τα δύο του πόδια. Άρχισαν τότε οι άλλοι ναύτες να γελούν και να του λένε: 

- Γιατί δεν σε φύλαξε τώρα εσένα ο Θεός και σου έσπασε και τα 2 σου πόδια; Ο μικρός δεν μπορούσε να ταξιδέψει μαζί τους και εισήχθη σε νοσοκομείο της Αμερικής. 

Την άλλη μέρα το πρωί έφυγε το καράβι, αλλά το βράδυ έπιασε φωτιά και κάηκε όλο το πλήρωμα! 

Τους συνδυασμούς που κάνει ο Θεός για να βοηθήσει έναν άνθρωπο, δεν μπορεί να τους φανταστεί η ανθρώπινη σοφία, γι' αυτό και πρέπει να έχει ο άνθρωπος, απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό... 

Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυκας

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Απολυτίκιον. Ήχος δ’.

Κανόνα πίστεως, και εικόνα πραότητος, εγκρατείας διδάσκαλον, ανέδειξε σε τη ποίμνη σου, η των πραγμάτων αλήθεια δια τούτο εκτήσω τη ταπεινώσει τα υψηλά, τη πτωχεία τα πλούσια. Πάτερ Ιεράρχα Νικόλαε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

ΑΓΙΕ ΙΕΡΑΡΧΑ ΝΙΚΟΛΑΕ ΒΟΗΘΗΣΕ ΜΑΣ ΣΤΙΣ ΦΟΥΡΤΟΥΝΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ!

Άγιος Νικόλαος ο Θαυματουργός

Ο Άγιος Νικόλαος γεννήθηκε τον 3ο αιώνα μ.Χ. στα Πάταρα της Λυκίας, από γονείς ευσεβείς και πλουσίους και έδρασε την εποχή των αυτοκρατόρων Διοκλητιανού (284 - 304 μ.Χ.), Μαξιμιανού (286 - 305 μ.Χ.) και Μεγάλου Κωνσταντίνου. 

Σε νεαρή ηλικία έμεινε ορφανός και κληρονόμος μιας μεγάλης περιουσίας. Αλλά ο Νικόλαος, εμπνεόμενος από φιλάνθρωπα συναισθήματα, διέθετε την περιουσία του για να ανακουφίζει άπορα, ορφανά, φτωχούς, χήρες, στενοχωρημένους οικογενειάρχες. Ένας μάλιστα, θα διέφθειρε τις τρεις κόρες του, προκειμένου να εξασφαλίσει χρήματα. Όταν το έμαθε αυτό ο Νικόλαος, μυστικά σε τρεις νύκτες εξασφάλισε την προίκα των τριών κοριτσιών, αφήνοντας 100 χρυσά φλουριά στην κάθε μία. Έτσι, οι τρεις κόρες αποκαταστάθηκαν και γλίτωσαν από βέβαιη διαφθορά. 

Στην συνέχεια αφιερώθηκε στον ασκητικό βίο, λόγω όμως της ξεχωριστής αρετής του τιμήθηκε, χωρίς να το επιδιώξει, αρχικά με το αξίωμα του Ιερέα στα Πάταρα και συνέχεια με το αξίωμα του αρχιεπισκόπου Μύρων. Από τη θέση αυτή καθοδηγούσε με αγάπη το ποίμνιό του και ομολογούσε με παρρησία την αλήθεια. Για το λόγο αυτό συνελήφθη από τους τοπικούς άρχοντες και ρίχτηκε στη φυλακή. 

Όταν όμως ανήλθε στον αυτοκρατορικό θρόνο ο Μέγας Κωνσταντίνος ελευθερώθηκαν όλοι οι χριστιανοί και έτσι ο Νικόλαος επανήλθε στο αρχιεπισκοπικό θρόνο. Μάλιστα έλαβε μέρος στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο, όπου ξεχώρισε για τη σοφία και την ηθική του τελειότητα. 

Ο Άγιος Νικόλαος ήταν προικισμένος και με το χάρισμα της θαυματουργίας με το οποίο έσωσε πολλούς ανθρώπους και όσο ήταν εν ζωή αλλά και μετά την κοίμησή του το 330 μ.Χ. Για παράδειγμα όταν κάποτε κινδύνευσε κάποιος στη θάλασσα - λόγω σφοδρών ανέμων - και επικαλέστηκε το όνομα του αγίου σώθηκε και μάλιστα ενώ βρισκόταν στη μέση του πελάγους βρέθηκε αβλαβής στο σπίτι του. Το θαύμα έγινε αμέσως γνωστό στην Πόλη και ο λαός προσήλθε αμέσως σε λιτανεία και αγρυπνία προκειμένου να τιμήσει το θαυματουργό Άγιο. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Αγίου στις 6 Δεκεμβρίου. 

Περί των Ιερών Λειψάνων του Αγίου

Ο τάφος του Αγίου Νικολάου στη Βασιλική του Μπάρι, ανοίχθηκε αναγκαστικά το 1953 μ.Χ., κατά την διάρκεια αναστηλωτικών εργασιών, την νύκτα της 5ης προς 6ης Μαΐου. Για τον σκοπό αυτό συγκροτήθηκε επιτροπή από τον Πάπα, με Πρόεδρο τον τότε Ρωμαιοκαθολικό Αρχιεπίσκοπο του Μπάρι Ερρίκο Νικόδημο, στην οποία ανατέθηκε η κανονική αναγνώριση των λειψάνων του τάφου. Παράλληλα ο αναγνωριστικός έλεγχος και η καταμέτρηση των οστών ανατέθηκε στον Καθηγητή της Ανατομίας στο Πανεπιστήμιο του Μπάρι Λουΐτζι Μαρτίνο και τον βοηθό του Γιατρό Αλφρέντο Ρουγγίερι. 

Τα Λείψανα μέσα στη λάρνακα έπλεαν σέ ένα διαυγές, άχρωμο και άοσμο υγρό, το οποίο είχε βάθος τρία περίπου εκατοστά. Η εξέταση του υγρού αυτού από τα Ινστιτούτα Χημείας και Υγιεινής του Πανεπιστημίου του Μπάρι απέδειξε, ότι επρόκειτο για καθαρό νερό, ελεύθερο από άλατα και στείρο από μικροοργανισμούς! Η έρευνα απέδειξε, ότι το υγρό αυτό προήρχετο από τις μυελοκυψέλες των σπογγωδών οστέων! 

Η τρίτη ιστορικά ανακομιδή έγινε την νύκτα της 7ης προς 8ης Μαΐου 1957 μ.Χ., με σκοπό νέα αναγνώριση, καταμέτρηση, ανατομική και ανθρωπολογική μελέτη, πριν την οριστική κατάθεση στην λάρνακα, μετά το πέρας των αναστηλωτικών εργασιών. Στην ιατρική ομάδα συμμετείχε την φορά αυτή και ο Γιατρός Λουΐτζι Βενέζια. Τα αποτελέσματα της ανθρωπολογικής εξετάσεως των Ιερών Λειψάνων υπήρξαν εντυπωσιακά. Διαπιστώθηκε, ότι ανήκαν σέ ένα και το αυτό άτομο και μάλιστα σε άνδρα που είχε ύψος 1.67 περίπου, τρεφόταν κυρίως με φυτικά προϊόντα και πέθανε σε ηλικία μεγαλύτερη των 70 ετών. Το άτομο αυτό ανήκε στην λευκή Ινδοευρωπαϊκή φυλή. 

Η κατάσταση ορισμένων οστών έδειξε ακόμη, ότι το άτομο στο οποίο ανήκαν, πρέπει να είχε υποφέρει πολύ κάτω από ιδιαίτερα δυσμενείς συνθήκες διαβίωσης, που του άφησαν σημάδια στην υπόλοιπη ζωή του. Η αγκυλωτική σπονδυλοαθρίτιδα και η διάχυτη ενδοκρανιακή υπερόστωση, πρέπει να κληρονομήθηκαν από κάποια υγρή φυλακή, όπου πέρασε αρκετά χρόνια της ζωής του και μάλιστα σε προχωρημένη ηλικία. 

Η ιχνογραφική ανάπλαση του προσώπου, με την μέθοδο της υπερσκελετικής αναπλάσεως των μαλακών μερών της κεφαλής, απέδωσε επίσης θεαματικά αποτελέσματα. Τα σχετικά ιχνογραφήματα που δημοσίευσε ο Καθηγητής Μαρτίνο, βρίσκονται σε συμφωνία με τις παλαιότερες απεικονίσεις του Αγίου, εκείνη της Αγίας Μαρίας της Πρώτης (στη Ρώμη, 8ος ή 9ος αιώνας μ.Χ.) και αυτή του Παρεκκλησίου του Αγίου Ισιδώρου, στον Ναό του Αγίου Μάρκου (στη Βενετία, ψηφιδωτό του 12ου αιώνα μ.Χ.). 

Δηλαδή, με τις εξετάσεις των Λειψάνων του Αγίου Νικολάου, πιστοποιήθηκε η γνησιότητά τους, αποδείχθηκε επιστημονικά η μυροβλυσία του και επίσης ότι η πάροδος του χρόνου δεν άμβλυνε την μνήμη των βασικών χαρακτηριστικών της μορφής του, όπως τα διέσωσε η Ορθόδοξη εικονογραφική παράδοση (πρόσωπο ασκητικό, ευγενικό, με αρμονικές αναλογίες, υψηλό και πλατύ μέτωπο, μεγάλα μάτια - ελαφρά βαθουλωτά - έντονα ζυγωματικά, φαλάκρα). (Βλ. Αντ. Μάρκου, «Τα Λείψανα του Αγ. Νικολάου Επισκόπου Μύρων της Λυκίας και οι ιστορικές τους περιπέτειες»·  

Περιοδικό «Ορθόδοξη Μαρτυρία» Λευκωσίας, φ. 44/1994, σελ. 98 - 106· αγγλική έκδοση από το Κέντρο Παραδοσιακών Ορθοδόξων Σπουδών Έτνας Καλιφορνίας, 1994). 

https://www.saint.gr

ΑΓΙΟΣ ΣΑΒΒΑΣ Ο ΗΓΙΑΣΜΕΝΟΣ - ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ - ΚΟΝΤΑΚΙΟΝ - ΚΑΘΙΣΜΑ - ΟΙΚΟΣ - ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟ

https://agiostherapon.blogspot.com

ΑΓΙΑ ΒΑΡΒΑΡΑ - ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ - ΚΟΝΤΑΚΙΟΝ - ΚΑΘΙΣΜΑ - ΟΙΚΟΣ - ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΑ

https://agiostherapon.blogspot.com

ΕΝΑΣ ΜΟΝΟ ΞΕΡΕΙ ΤΙ ΕΧΕΙΣ ΠΕΡΑΣΕΙ!

Η ΝΗΣΤΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΠΙΣΤΕΩΣ!

ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ Ο ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ - ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ - ΚΟΝΤΑΚΙΟΝ - ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΑ

https://agiostherapon.blogspot.com

ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ Ο ΕΞ ΕΥΒΟΙΑΣ

ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕ Η ΕΟΡΤΙΑ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΤΗΝ ΚΟΝΙΤΣΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΚΟΡΥΤΣΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΤΡΑΤΟ

Ἑόρτια Ἐκδήλωση στὴν Κόνιτσα γιὰ τὴν Ἀπελευθέρωση

τῆς  Κορυτσᾶς ἀπὸ τὸν Ἑλληνικὸ στρατό

(21-22 Νοεμβρίου 1940)

Τὴν Κυριακὴ 25 Νοεμβρίου 2018 στὶς 6 τὸ ἀπόγευμα στὴν εὐρύχωρη Αἴθουσα Ἐκδηλώσεων τοῦ Γυμνασίου καὶ Γενικοῦ  Λυκείου Κονίτσης,

πραγματοποιήθηκε ἀπὸ τὴν Ἱερὰ  Μητρόπολη Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης  Ἐκδήλωση μνήμης γιὰ τὴν Ἀπελευθέρωση τῆς Κορυτσᾶς τῆς  Βορείου Ἠπείρου ἀπὸ τὸν Ἑλληνικὸ Στρατό (17:45 τῆς 22ας Νοεμβρίου 1940). Στὴν Ἐκδήλωση παρεβρέθησαν ὁ Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης κ. Ἀνδρέας, ὁ Δήμαρχος Κονίτσης κ. Ἀνδρέας Παπασπύρου, ὁ  Ἀντιδήμαρχος κ. Γεώργιος Καλλιντέρης, Δημοτικοὶ Σύμβουλοι, ἱερεῖς, καθηγητές καὶ καθηγήτριες, πλῆθος κόσμου  καὶπαιδιῶν ἀπ’ ὅλα τὰ σχολεῖα τῆς Κονίτσης, ἡ «Κιβωτὸς τοῦ Κόσμου», Βορειοηπειρῶτες καὶ ἄλλοι. 

Τὸ πρόγραμμα ξεκίνησε μὲ Ὕμνους ποὺ ἀπέδωσε ἡ Χορωδία  τῶν ἀνδρῶν μὲ τὴν ὀνομασία «Πᾶσαι αἱ ἐπουράνιαι δυνάμεις». Ἐναρκτήριο ψάλσιμο ἀκούστηκε τὸ Ἀναστάσιμον  Ἀπολυτίκιον τοῦ ἤχου τῆς Κυριακῆς (Πρώτου Ἤχου), καὶ στὴ συνέχεια τὸ Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγ. Αἰκατερίνης ποὺ ἑόρταζε ἐκείνη τὴν ἡμέρα καθὼς καὶ τὸ Ἀπολυτίκιον τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου ποὺ ἀποδίδονταν ἡ Ἑορτὴ τὴν ἴδια ἡμέρα. Ἐψάλησαν καὶ ἄλλοι ὕμνοι στὴν συνέχεια, ἀναφερόμενοι στὴν ἑορτὴ τῆς Παναγίας μας καὶ τῆς ἁγίας ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Αἰκατερίνης τῆς πανσόφου.  Ἀκολούθησε σύντομη (10΄) ἐμπεριστατωμένη ὁμιλία, μέσα ἀπὸ τὶς πηγὲς καὶ τὶς ἐφημερίδες τῆς ἐποχῆς τοῦ 1940, ἀπὸ τὸν Ἱστορικὸ κ. Δημήτριο Σκεύα, ποὺ μὲ ἁπλὸ, γλαφυρὸ καὶ  κατανοητὸ τρόπο ἀναφέρθηκε, ἀρχικά, στὴν ἑλληνικότητα τῆς Βορείου Ἠπείρου διαχρονικά, ἑστιάζοντας, στὴν συνέχεια  στὰ γεγονότα ποὺ ἀκολούθησαν στὴν Κατάληψη τῆς  Κορυτσᾶς ἀπὸ τὸν Ἑλληνικὸ Στρατὸ τὸ 1940. Δὲν έμεινε ὅμως ἕως ἐκεῖ ὁ ὁμιλητής, ἀλλὰ τόνισε πὼς πλέον τὰ γεγονότα δείχνουν ὅτι τὰ ἔγγραφα καὶ τὰ Πρωτόκολλα ποὺ ὑπεγράφησαν μεταξὺ Ἀλβανῶν καὶ Ἑλλήνων γιὰ μιὰ Αὐτόνομη Κυβέρνηση τῶν Βορειοηπειρωτῶν ἀποδεικνύονται ἀνίσχυρα καὶ ἀναποτελεσματικὰ γιὰ τὴν ἀσφάλειά τους, μὲ ἀποτέλεσμα μία λύση καὶ μόνο νὰ καταδείκνύεται ὡς ἐφικτή, ἡ Ἕνωση τῆς Βορείου Ἠπείρου μὲ τὴν μητέρα Ἑλλάδα. 

Ἡ Ἑορτὴ συνεχίστηκε μὲ τὸ Θεατρικὸ (3 σκηνὲς) ποὺ ἀναφερόταν στὴν κατάληψη τῆς Κορυτσᾶς ἀπὸ τὸν ἑλληνικὸ  στρατό. Τὰ παιδιὰ ὑποδυόμενα θαυμάσια τοὺς ρόλους τῶν στρατιωτῶν καὶ τῶν κατοίκων τῆς Κορυτσᾶς, συγκίνησαν, τόνωσαν τὸ ἐθνικὸ φρόνημα, μετέδωσαν μέσα ἀπὸ τὶς ὁμιλίες τῶν φαντάρων καὶ τὴν εὔθυμη διάθεση ποὺ ἐπικρατοῦσε τότε, καὶ τέλος ἐνθουσίασαν τὸ ἀκροατήριο ποὺ αὐθόρμητα ξέσπασε σὲ χειροκροτήματα. Παρουσιάστηκαν ἐπιπλέον στὸ ἀκροατήριο τρεῖς προβολές. Οἱ δύο μέσα ἀπὸ τὰ τραγούδια τῆς Σοφίας Βέμπω : «Βάζει ὁ Ντοῦτσε τὴν στολή του», καὶ «Πώ, πώ, τὶ ἔπαθε ὁ Μουσολίνι» καὶ ἡ τρίτη ἀναφερόμενη στὸν ἥρωα Βορ/τη Κων/νο Κατσίφα, τὸν προσφάτως βαναύσως δολοφονηθέντα ἀπὸ τοὺς Ἀλβανούς.  

Νέα τραγούδια τῆς Ἱ. Μητροπόλεως σχετικὰ μὲ τὸ Ἔπος τοῦ 40 καὶ τὴν Βόρειο Ἤπειρο ἀνέβασαν τὸ ἐθνικὸ θερμόμετρο τῆς ἐκδηλώσεως, ἀφοῦ συνοδεύονταν ἀπὸ πολλὰ μουσικὰ ὄργανα καὶ τὴν χορωδία τῶν μικρῶν τὴν ἐπωνομαζομένη «Ὁ Ἅγιος Κήρυκος». Διαβάστηκε ἕνα συγκινητικὸ κείμενο ποὺ περιγράφει τὴ ζωὴ καὶ τὴ θυσία τοῦ στρατιωτικοῦ ἱερέως καὶ  ἱεροκήρυκος Ἀρχιμανδρίτου , Χρυσοστόμου Τσοκώνα, ποὺ  σκοτώθηκε τὸ 1940 καὶ τὴν ἴδια ἡμέρα ποὺ ἐτελεῖτο ἡ  ἑορταστικὴ ἐκδήλωση στὴν Κόνιτσα (25 Νοεμβρίου). Ἕνα τραγούδι ἀπὸ τὴν χορωδία γιὰ τὸν «Νέο Πατροκοσμᾶ», τὸν Μητροπολίτη Δρυϊνουπόλεως Σεβαστιανὸ συγκίνησε καὶ ἔφερε ζωηρὲς ἀναμνήσεις στοὺς περισσοτέρους ἀπὸ τὸ ἀκροατήριο ποὺ τὸν εἶχαν γνωρίσει. Ἀκολούθησε ἕνα νέο τραγούδι τῆς Ἱ. Μητροπόλεως γιὰ τὴν Βόρειο Ἤπειρο. Ἀκούστηκε δημοσίως γιὰ πρώτη φορά. Τὸ πρῶτο μέρος τὸ τραγούδησε ντουέτο παιδιῶν τοῦ Γυμνασίου καὶ τὸ δεύτερο ποὺ ἦταν καὶ ζωηρότερο, χορεύτηκε ὡς τσάμικο ἀπὸ τὰ παιδιὰ τῶν Κατηχητικῶν φορῶντας τὶς ἀνάλογες Ἠπειρώτικες στολές. Σειρὰ τέλος, εἶχε τὸ γνωστὸ δημοτικὸ τραγούδι «Δέλβινο καὶ Τσαμουριά». Τὴν ὅλη ἐκδήλωση τὴν ἔκλεισαν χαιρετισμοὶ ἀπὸ διάφορες ἐθνικὲς καὶ Βορειοπειρωτικὲς ὀργανώσεις, ὁ κ. Δήμαρχος Κονίτσης καὶ ὁ  Σεβασμιώτατος. Ὁ Μητροπολίτης σὲ ὕφος ἔντονο μίλησε γιὰ τὰ ὕπουλα παιχνίδια ποὺ παίχθηκαν ἀλλὰ καὶ συνεχίζονται νὰ παίζονται σχετικὰ μὲ τὴν δολοφονία τοῦ Κων/νου Κατσίφα τόσο ἀπὸ Ἀλβανικῆς πλευρᾶς ὅσο, δυστυχῶς, καὶ ἀπὸ ἑλληνικῆς. Πλέον, τόνισε χαρακτηριστικά, ἡ Αὐτονομία, ποὺ ἦταν αἴτημα παλαιοτέρων καιρῶν, ἐτάφη. Μὸνη λύσις γιὰ τὸ Βορειοηπειρωτικὸ εἶναι ἡ Ἕνωσις. Ζήτω ἡ Ἕνωσις τῆς Βορείου Ἠπείρου μὲ τὴν μάνα Ἑλλάδα. Ἀκολούθησε ὁ Ἐθνικός μας Ὕμνος καὶ ἡ Ἐκδήλωση ἔκλεισε παὶρνοντας ὅλοι τὴν Ἐφημερίδα «Βορειοηπειρωτικὸν Βῆμα».

Χ. Ἱ. Ἀμαραντινὸς

http://thriskeftika.blogspot.com

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ ΙΕΡΕΜΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ ΤΩΝ ΙΕΡΕΩΝ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ

ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ

ΔΗΜΗΤΣΑΝΑ-ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΙΣ

Δημητσάνα, 1η Δεκεμβρίου 2018

ΣΕ ΣΥΝΑΞΗ ΙΕΡΕΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ 

ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ ΤΩΝ ΙΕΡΕΩΝ

Ἀγαπητοί Συμπρεσβύτεροι καί Συλλειτουργοί ἀδελφοί ἱερεῖς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως,

1. Χαίρω καί εὐχαριστῶ τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό γιά τήν Σύναξή μας αὐτή μετά ἀπό μακρό διάστημα. Ἡ αἰτία ἦταν τό ὅτι βασανίστηκα ἀπό σωματική ἀσθένεια, ἀλλά εὐχαριστῶ τήν Κυρία Θεοτόκο γιά τό ὅτι μέ θεράπευσε καί παρέτεινε τήν ζωή μου γιά τήν μετάνοιά μου καί τήν διακονία μου στήν ἑρμηνεία τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Γιατί, πατέρες, ἀλήθεια σᾶς λέγω, γι᾽ αὐτά τά δύο θέλω νά ζῶ.

Ἡ περίοδος κατά τήν ὁποία συναντώμεθα σέ ἱερατική Σύναξη δέν εἶναι καθόλου εὐχάριστη. Τά πράγματα τώρα εἶναι ἀκόμη χειρότερα ἀπό πρῶτα. Ἐνῶ ἡ κρατοῦσα Κυβέρνηση ψήφισε ὡς νόμο τήν συμβίωση τῶν ὁμοφυλοφίλων, τήν ἀναδοχή παιδιῶν σέ πρόσωπα τοῦ ἰδίου φύλου καί τήν δυνατότητα ἀλλαγῆς φύλου κ.ἄ., θέλει τώρα νά ἀλλάξει καί τήν παράδοση τοῦ Ἔθνους μας καί νά κάνει τήν ὀρθόδοξη πατρίδα μας ἄθρησκη. Ἀλλά δέν κρεμάστηκε ὁ δικός μας Πατριάρχης Γρηγόριος ὁ Ε´ καί δέν ἔχυσαν τό αἷμά τους οἱ ἀγωνιστές τοῦ ᾽21 γιά μιά τέτοια πατρίδα, ὅπως θέλουν νά τήν κάνουν οἱ σημερινοί κυβερνῶντες. Ὁ δικός μας Κολοκοτρώνης – γιατί Πελοποννήσιος ἦταν – εἶπε στήν νεολαία πάνω στήν Πνύκα: «Ὅταν πιάσαμε τά ὅπλα γιά τόν ἀγώνα, εἴπαμε:“Πρῶτα ὑπέρ πίστεως καί ἔπειτα ὑπέρ πατρίδος”»!

2. Οἱ σήμερον κυβερνῶντες θέλουν νά τροποποιήσουν τό Σύνταγμα καί, ἐνῶ μέν διατηροῦν τήν ἀρχή του, τήν ἐπίκληση τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὅμως στό ἄρθρο 3, πού λέγει ὅτι «ἡ ἐπικρατοῦσα θρησκεία στήν Ἑλλάδα εἶναι ἡ θρησκεία τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ», προτάσσουν μέ τήν τροποποίησή τους τήν φράση, «ἡ ἑλληνική πολιτεία εἶναι θρησκευτικά οὐδέτερη». Ἡ φράση αὐτή, ἀγαπητοί πατέρες μου, εἶναι λίαν ἐπικίνδυνη. Αὐτό τό ἐδήλωσα καί στήν Ἱερά Σύνοδο, τῆς Ὁποίας εἶμαι μέλος. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἐζήτησε τήν θέση μας ἐπί τοῦ τροποποιηθέντος Συντάγματος καί μάλιστα γραπτῶς. Ἐγώ, ἐνῶ ἐξέφρασα πρῶτα τήν εὐαρέσκειά μου, γιατί διατηρεῖται στό Σύνταγμα τό πρῶτο ἄρθρο του, στό ὁποῖο ὁμολογεῖται πίστη στήν Ἁγία Τριάδα, ὅμως ἐξέφρασα ἔπειτα τήν ἀπαρέσκειά μου, τήν ἀντίθεσή μου καί τόν φόβο μου γιά τήν τροποποίηση στό ἄρθρο 3, γιατί θεωρῶ ὡς ἐπικίνδυνη τήν διαφημιζόμενη «θρησκευτική οὐδετερότητα» καί ὕποπτη τήν ἔκφραση αὐτή, ἐπειδή αὐτή, μαζί μέ τά ἄλλα, θά φέρει καί τήν παύση τῶν μισθῶν τῶν ἱερέων. Τώρα δέ, μετά ἀπό περισσότερη σκέψη, ἔτσι ὅπως ἔκαναν τό Σύνταγμα, θά ἤθελα νά μήν ὑπάρχει οὔτε στό πρῶτο ἄρθρο ἡ ὁμολογία στήν Ἁγία Τριάδα. Γιατί εἶναι ἐμπαιχτικό πρός τόν Θεό νά ὁμολογοῦμε μέν ἀρχικά πίστη στήν Ἁγία Τριάδα καί λίγο παρακάτω νά τό καταργοῦμε αὐτό καί νά μιλᾶμε γιά θρησκευτική οὐδετερότητα. Μή παίζουμε ἐν οὐ παικτοῖς!

Ἡ ἔκφραση «θρησκευτική οὐδετερότητα» δέν σημαίνει τήν ἀνεξιθρησκεία, ὥστε νά ποῦν προφασιζόμενοι οἱ δημιουργοί τῆς ἔκφρασης αὐτῆς ὅτι τήν συνέθεσαν ἀπό σεβασμό πρός τούς ἑτεροθρήσκους. Οἱ θρησκευτικές ἐλευθερίες τῶν ἑτεροδόξων προστατεύονται ἀπό τό ἄρθρο 13 τοῦ Συντάγματος. Γιατί βεβαίως εἶναι ἐλεύθερος ὁ καθένας νά πιστεύει ὅ,τι θέλει, νά πιστεύει καί μία πέτρα ἀκόμη γιά Θεό. Ἀλλά ἡ ἔκφραση «θρησκευτική οὐδετερότητα» σημαίνει καθαρά ὅτι θέλουν νά πᾶνε τόν λαό γιά τήν ἀθεΐα. Καί τό ὅτι «ἐπικρατοῦσα θρησκεία» στήν Ἑλλάδα εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη πίστη, ὅπως γράφει τό Σύνταγμα, ποῦ πάει αὐτό; Ἆ! Αὐτό τό «ἐπικρατοῦσα», μέ τήν θρησκευτική τώρα οὐδετερότητα, ἔχει ἄλλη ἑρμηνεία κατά τούς διαστρεβλωτές. Σημαίνει ὅτι ἦταν κάποτε στήν Ἑλλάδα ἡ Ὀρθόδοξη πίστη ἐπικρατοῦσα θρησκεία, ἤ σημαίνει ὅτι, ἄν καί ἐπικρατοῦσα θρησκεία στήν Ἑλλάδα φαίνεται νά εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία, ὅμως στήν πραγματικότητα ἔχουμε «θρησκευτική οὐδετερότητα»!

Ἀλλά τό τί σημαίνει στά πράγματα, σεβαστοί πατέρες, ἡ λεγόμενη «θρησκευτική οὐδετερότητα» θά φανεῖ καθαρά ἀπό αὐτά πού θά μᾶς συμβοῦν. Ἐάν ἐφαρμοσθεῖ στήν πατρίδα μας ἡ «θρησκευτική οὐδετερότητα», τότε θά καταργηθοῦν σ᾽ αὐτήν ὅλα ὅσα σχετίζονται μέ τήν πίστη μας. Ἀναφέρω μερικά, λόγου χάριν: Θά καταργηθεῖ ἡ ἀργία τῶν Χριστουγέννων καί τῆς Παναγίας. Θά βγοῦν οἱ εἰκόνες ἀπό τά Σχολεῖα, τά Νοσοκομεῖα καί τίς ἄλλες Δημόσιες ὑπηρεσίες. Δέν θά ἐμφανίζεται ἡ Ἐκκλησία στίς Ἔνοπλες Δυνάμεις καί τά Σώματα Ἀσφαλείας μέ προστάτες ἁγίους σ᾽ αὐτά. Καί τό ἄλλο, τό πιό ἐπίμαχο γιά μᾶς θέμα, θά παύσουν οἱ μισθοί τῶν ἱερέων! Γι᾽ αὐτό τό θέμα, θά ἤθελα νά πῶ περισσότερα.

3. Πατέρες! Ὅλοι σχεδόν οἱ Ἱεράρχες ὑπεστηρίξαμε στήν Ἱεραρχία οἱ μισθοί τῶν ἱερέων νά μείνουν ἄθικτοι καί οἱ ἱερεῖς νά πληρώνονται ἀπό τό κράτος, ὅπως μέχρι τώρα. Ἀλλά προσωπικά αὐτό πού ὑπεστήριξα καί σᾶς ὑπόσχομαι ὅτι θά τό ὑποστηρίζω μαζί μέ τούς ἄλλους ἀδελφούς Ἱεράρχες, ἐμένα δέν μέ ἀναπαύει. Δέν μέ ἀναπαύει οὔτε πνευματικά οὔτε θεολογικά. Ἀκοῦστε, γιά νά ἐξηγηθῶ: Κατά πρῶτον δέν μοῦ ἀρέσει αὐτό τό «ξύπνισμα» τῶν ἱερέων τώρα πού θίχθηκαν οἱ μισθοί. Ὅταν τό κράτος θέσπιζε τούς ἐλεεινούς καί ἄθλιους νόμους περί ὁμοφυλοφίλων, περί ἀλλαγῆς φύλου κ.ἄ., ὅταν τό κινδυνευόμενο ἦταν καί εἶναι ἡ πίστη ἀπό τίς διάφορες αἱρέσεις, πού ὁλοέν πληθύνονται, τότε δέν σᾶς εἶδα, πατέρες, νά ταράσσεσθε καί νά διαμαρτύρεσθε, ἀλλά εἴχατε πλήρη ἀπάθεια στά συμβαίνοντα. Γι᾽ αὐτό, καλά νομίζω μᾶς λέγουν στά διαδίκτυα ὅτι κάνουμε ἀγώνα «γιά τήν περιουσία», γιά τούς μισθούς μας, δηλαδή, καί ὄχι γιά τήν «οὐσία», πού εἶναι ἡ πίστη μας.

Ἔπειτα δέν μοῦ ἀρέσει ἡ ἔκφραση μερικῶν, ὁ ἱερεύς νά θεωρεῖται ὡς «δημόσιος ὑπάλληλος». Ὄχι, ὁ ἱερεύς εἶναι Λειτουργός τοῦ Ὑψίστου! Γι᾽ αὐτό καί δέν παύεται ἀπό τήν ἱερή του διακονία μετά ἀπό μερικά χρόνια ὑπηρεσίας, ὅπως οἱ δημόσιοι ὑπάλληλοι, ἀλλά εἶναι διά παντός ἱερεύς τοῦ Χριστοῦ μέχρι τόν θάνατό του, ἀλλά καί μετά τόν θάνατό του, στό οὐράνιο Θυσιαστήριο! Μέ τό ἱερώτατο καί ὑψηλότατο λοιπόν λειτούργημα τῆς ἱερωσύνης δέν συνδέεται ὁ μισθός. Ἀλλά πῶς θά ζήσει ὁ ἱερεύς; Θά τό φροντίσει ἡ Ἐκκλησία αὐτό μέ δική Της μέριμνα.

Ἀκοῦστε, πατέρες: Δώδεκα ἦταν οἱ φυλές τοῦ Ἰσραήλ στήν Παλαιά Διαθήκη, ἀλλά κλῆρο γῆς ἔλαβαν μόνον οἱ ἕνδεκα φυλές. Ἡ φυλή τοῦ Λευΐ, ἡ ὁποία θά ἱεράτευε τόν Κύριο, δέν ἔλαβε κλῆρο γῆς, γιατί αὐτή ἔλαβε τήν πιό ἐκλεκτή κληρονομία, τόν Θεό. Γι᾽ αὐτό καί οἱ ἱερεῖς λέγονται «κληρικοί»! Πῶς θά ζοῦσαν ὅμως οἱ λευΐτες ἱερεῖς; Οἱ ἄλλες ἕνδεκα φυλές ὑποχρεοῦντο νά δώσουν τό ἕνα δέκατον ἀπό τά ὑπάρχοντά τους γιά τήν διατροφή τῶν ἱερέων τους. Αὐτός εἶναι ὁ τρόπος «μισθοδοσίας» τῶν ἱερέων κατά τήν Παλαιά Διαθήκη καί αὐτός ὁ τρόπος εἶχε τήν συνέχειά του καί στήν Καινή Διαθήκη. Οἱ χριστιανοί φρόντιζαν γιά τήν διατροφή τῶν ποιμένων τους.

Ἀλλά τά πράγματα ἄλλαξαν στήν Παλαιά Διαθήκη πρῶτα, ὅταν ὁ βασιλεύς ἔλαβε αὐτός τά ἱερά προσκυνήματα καί τά ἔκανε «βασιλικά ἱερά» καί διώριζε αὐτός τούς ἱερεῖς σ᾽ αὐτά. Οἱ ἱερεῖς τότε ἔγιναν μισθωτοί τοῦ βασιλέως καί κήρυτταν κατά τήν εὐαρέσκειά του καί ὄχι κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἐδῶ ἔχουμε τώρα τούς καυστικούς λόγους τῶν προφητῶν ἐναντίον τῶν ἱερέων, γιατί χάριν ὑλικῶν συμφερόντων νόθευαν τόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Θά μοῦ δοθεῖ εὐκαιρία ἄλλοτε νά σᾶς ἀναφέρω φοβερές περικοπές τῶν προφητῶν κατά τῶν χρηματιζομένων αὐτῶν ἱερέων τοῦ Ἰσραήλ.

Τέλος πάντων, μέ τό θέμα αὐτό! Ἐγώ πάντως, πατέρες, παρά αὐτά πού σᾶς λέγω, σᾶς ἐπαναλαμβάνω ὅτι στήν Ἱεραρχία συνηγοροῦσα μέ ὅλο τό πλῆθος τῶν Ἱεραρχῶν νά παραμείνει ἄθικτος ὁ τρόπος μισθοδοσίας τῶν ἱερέων, νά γίνεται δηλαδή ὅπως γίνεται μέχρι τώρα. Καί αὐτό θά κάνω καί στό ἑξῆς. Ἀλλά κάτι ἄλλο, θέλω νά σᾶς πῶ τώρα. Ἀφοῦ ὑποστηρίξαμε οἱ ἱερεῖς νά ἀμείβονται ὡς οἱ δημόσιοι ὑπάλληλοι, πρέπει καί αὐτοί νά ἐργάζονται ὅπως ἐκεῖνοι καί ἀκόμη περισσότερο βέβαια, γιατί γιά τόν ἱερέα δέν ὑπάρχουν ὡράρια. Ὁ ἱερέας θά ξυπνήσει καί τήν νύκτα γιά νά κοινωνήσει τήν γιαγιά πού πεθαίνει. Καί ὑπάρχουν ἱερεῖς, εὐλαβέστατοι καί φιλότιμοι, πού τούς πολυσέβομαι, ἱερεῖς οἱ ὁποῖοι ἐργάζονται φιλότιμα καί ἐξαντλητικά στήν ἱερή τους διακονία. Ἀλλά ὑπάρχουν καί κάποιοι ὀκνηροί ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι ἐμφανίζονται στό ποίμνιό τους μόνο γιά μία κυριακάτικη Λειτουργία. Γι᾽ αὐτό, γιά τήν ραθυμία μας αὐτή στά λειτουργικά καί ποιμαντικά μας ἱερά καθήκοντα καί τήν ἁμαρτωλότητά μας γενικά, βλέπω ὡς τιμωρία Θεοῦ ἐναντίον μας τίς ἀκουόμενες ἀπειλές γιά κοπή μισθῶν καί τά ἄλλα καί τά ἄλλα. Θά πρέπει νά θυμᾶστε πού σᾶς ἔλεγα ὅτι, ὅπως στήν Παλαιά Διαθήκη ὁ Θεός χρησιμοποίησε τόν εἰδωλολάτρη Ναβουχοδονόσορα γιά νά κτυπήσει τόν λαό Του τόν Ἰσραήλ, ἔτσι καί σέ μᾶς ὁ Θεός θά χρησιμοποιήσει τόν πρωθυπουργό Τσίπρα, πού εἶπε ὅτι δέν πιστεύει στόν Θεό, γιά δική μας τιμωρία.

4. Δυό λόγια ἀκόμη καί τελειώνω. Πατέρες, μήν τρομάζουμε ἀπό τά συμβαίνοντα σήμερα, ἀλλά πρέπει νά ὑπολογίσουμε ὅτι μπορεῖ νά φθάσουμε, εἴτε ἐμεῖς εἴτε τά παιδιά μας, σέ ἐποχή, ὅπως οἱ πρῶτοι χριστιανοί ἐπί Νέρωνα καί Διοκλητιανοῦ, οἱ ὁποῖοι διώκονταν. Τότε οἱ ἱερεῖς δέν ἔπαιρναν μισθό ἀπό τήν κρατική μηχανή καί τά παιδιά τῶν χριστιανῶν δέν διδάσκονταν στά σχολεῖα ὁμολογιακό μάθημα γιά τήν πίστη τους. Ἡ Ἐκκλησία μας ἦταν διωκομένη. Καί ὅμως! Ἀπό αὐτή τήν διωκομένη Ἐκκλησία βγῆκαν ἅγιοι. Ἀπό αὐτή τήν Ἐκκλησία ἔχουμε ἅγιο Δημήτριο, ἁγία Βαρβάρα, ἁγία Παρασκευή καί ἅγιο Γεώργιο. Ὅσα λοιπόν, φοβερά καί τραγικά, ἐπιτρέπει ὁ Θεός νά συμβαίνουν στά χρόνια μας, μπορεῖ νά τά δοῦμε καί ὡς θεῖο σχέδιο,·ὅτι ὁ Θεός θέλει νά κάνει τήν Ἐκκλησία μας διωκομένη, γιά νά ἀναδειχθεῖ καί στά χρόνια μας δοξασμένη. Ναί! Ὅταν ἡ Ἐκκλησία διώκεται γίνεται ἡρωϊκή καί ἔνδοξη. Ὅταν παύει νά διώκεται, χάνει κάτι ἀπό τήν δόξα Της! Ζήσαμε χρόνια εἰρήνης καί καλοζωΐας μέ τά λεπτά μας καί τά τυχερά μας. «Διάλειμμα» ἦταν αὐτό, ὅπως τό ἔλεγε ὁ πατήρ Αὐγουστῖνος. Καί κράτησε πολύ τό διάλειμμα. Ἄς ἑτοιμαζόμαστε τώρα μέ προσευχή καί ἄσκηση γιά διωγμούς καί γιά μαρτύριο ἀκόμη. Ὅπως εἶπα καί στήν Ἱερά Σύνοδο, ὡς μέλος Αὐτῆς, σέ ἕνα σύντομο λογίδιό μου, «ὁ Θεός μπορεῖ νά θέλει καί τώρα νά κάνει τήν Ἐκκλησία Του διωκομένη καί νά ἀφήσουμε τόν Θεό νά κάνει τήν δουλειά Του»!

† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

http://aktines.blogspot.com