ΑΓΙΟΙ 33 ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΟΙ ΕΝ ΜΕΛΙΤΗΝΗ

 

Άγιοι Τριάντα τρεις Μάρτυρες «οἱ ἐν Μελιτινῇ»

 
Τα ονόματα των Αγίων Ματρύρων είναι: Ιέρων, Νίκανδρος, Ησύχιος, Βαράχος (ή Βαράχιος), Μαξιμιανός, Καλλίνικος, Ξαντικός (ή Ξανθιάς), Αθανάσιος, Θεόδωρος, Δουκίτιος, Ευγένιος, Θεόφιλος, Ουαλέριος, Θεόδοτος, Καλλίμαχος, Ιλάριος, Γιγάντιος, Λογγίνος, Θεμέλιος, Ευτύχιος, Διόδοτος, Καστρίκιος, Θεαγένης, Μάμας, Νίκων, Θεόδουλος, Βοστρύκιος (ή Ουστρίχιος), Ουΐκτωρ, Δωρόθεος, Κλαυδιανός, Επιφάνιος, Ανίκητος και άλλος Ιέρων.
Ο πρώτος απ' αυτούς, ο Ιέρων, ήταν από τα Τύανα της Καππαδοκίας. Ο πατέρας του πέθανε γρήγορα και την ανατροφή του, καθώς και των δύο αδελφών του, Ματρωνιανού και Αντωνίου, ανέλαβε εξ ολοκλήρου η μητέρα τους Στρατονίκη. Παρ' όλο που ο Ιέρων πήρε αρκετή μόρφωση, ασχολήθηκε με το γεωργικό επάγγελμα. Οι ειδωλολάτρες τέτοιες ενασχολήσεις τις θεωρούσαν υποτιμητικές. Αλλά οι χριστιανοί ήξεραν ότι ο Χριστός δεν απαξίωσε τον ιδρώτα του ταπεινού εργάτη. Και ότι κάθε τίμια εργασία είναι αρετή και μόνο η αργία, πού φέρνει την αμαρτία, αποτελεί για τον άνθρωπο στίγμα. Άλλωστε, ο θεόπνευστος λόγος της Αγίας Γραφής περιγράφοντας τη ζωή των Αποστόλων και κατ' επέκτασιν, όλων των χριστιανών, λέει: «κοπιῶμεν ἐργαζόμενοι ταῖς ἰδίοις χερσί» (Α' προς Κορινθίους, δ' 12). Κοπιάζουμε, δηλαδή, εργαζόμενοι με τα ίδια μας τα χέρια.
Όταν επί Διοκλητιανού άρχισε ο διωγμός κατά των χριστιανών, ο έπαρχος Αγρικόλας συνέλαβε τον Ιέρωνα με την κατηγορία ότι τις Κυριακές και τις άλλες γιορτές περιφερόταν και κήρυττε το Χριστό στους εργάτες, με αποτέλεσμα να αποσπάσει πολλούς από την ειδωλολατρία. Μαζί του συνελήφθησαν οι δύο αδελφοί του και τριάντα ακόμα συνεργάτες του στη διακονία του Ευαγγελίου. Αφού φυλακίστηκαν και φρικτά βασανίστηκαν, τελικά ο έπαρχος Αγρικόλας τους αποκεφάλισε έξω από την πόλη Μελιτινή. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη των Αγίων στις 7 Νοεμβρίου.
 
https://www.saint.gr

Η ΠΡΟΡΡΗΣΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΟΣΜΑ

 Η πρόρρηση του Οσίου Πορφυρίου

για τον μακαριστό Μητροπολίτη Αιτωλίας Κοσμά!

 
Το 1974 έγινα αρχιμανδρίτης και ανέλαβα το έργο του ιεροκήρυκα σε όλη την περιφέρεια της Μητροπόλεως. Το 1985 πήγα με τον αδελφό μου Αποστόλη στον Άγιο Πορφύριο.
Δεν είχε κόσμο και μπήκαμε αμέσως στο Κελλάκι του. Ήταν αδιάθετος και τον βρήκαμε ξαπλωμένο στο κρεβάτι του να μιλάει στο τηλέφωνο με μια κυρία από την Πελοπόννησο ή από την Αυστραλία…, δεν θυμάμαι με σιγουριά. Μίλησε μαζί της επί αρκετή ώρα και εμείς περιμέναμε υπομονετικά. Κάποια στιγμή τον ακούσαμε που της είπε:
– Άντε παιδί μου, να τελειώνουμε, με επισκέφτηκε ένας Επίσκοπος… Πρέπει να σε κλείσω τώρα, γιατί έχω έναν Δεσπότη εδώ μπροστά μου και με περιμένει για να κουβεντιάσουμε…
Έκλεισε το τηλέφωνο και, αφού συζητήσαμε διάφορα θέματα, σηκωθήκαμε, πήραμε την ευχή του και φύγαμε. Όταν βγήκαμε έξω στον δρόμο, με ρώτησε ο Αποστόλης:
– Πρόσεξες τι είπε στην κυρία στο τηλέφωνο;
– Τι είπε;
– Είπε: «Έχω έναν Δεσπότη εδώ μπροστά μου»!
– Ναι, το άκουσα αλλά δεν έδωσα σημασία. Έτσι θα το είπε. Όπως λένε οι Δεσποτάδες στους ιερείς: «Να ‘σαι καλά! Την αρχιεροσύνη σου…!» Κάτι τέτοιο θα εννοούσε. Εξάλλου εγώ δεν έχω βλέψεις για Δεσπότης. Αφού το ξέρεις, δεν με ενδιαφέρει καθόλου.
Μέχρι τότε, ποτέ στη ζωή μου δεν είχε περάσει κάποια σκέψη από το μυαλό μου ότι θα μπορούσε μια ημέρα να γίνω Δεσπότης. Ούτε στην φαντασία μου δεν υπήρχε αυτό το ενδεχόμενο. Κατάγομαι από φτωχή οικογένεια και ποτέ δεν είχα τέτοιες φιλοδοξίες. Ωστόσο, 20 ολόκληρα χρόνια μετά, το 2005, εκλέχτηκα από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας. Ήταν άλλη μια τρομερή προφητεία του Αγίου Πορφυρίου!
Ο Άγιος επαναλάμβανε συχνά τα εξής λόγια: «Να αγαπούμε μωρέ τον Χριστό. Τον Χριστό!» Αυτή η φράση είναι όλη η ουσία και το κέντρο της πνευματικής ζωής μας. Για την προσευχή συμβούλευε: «Με αναστεναγμούς…, με αναστεναγμούς να προσευχόμαστε στον Κύριό μας!»
 
Μαρτυρία Μακαριστού Κοσμά Μητροπολίτη Αιτωλίας και Ακαρνανίας
Από το νέο βιβλίο: Ο Πάνσοφος Όσιος Πορφύριος – Μαρτυρίες (Τόμος Α’)
 
ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΜΕΓΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ: ΝΑ ΦΕΡΝΕΙΣ ΣΤΟ ΝΟΥ ΣΟΥ ΤΙΣ ΕΥΕΡΓΕΣΙΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΝΟΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

 
Άγιος Αντώνιος

Να φέρνεις στο νου σου τις ευεργεσίες και την πρόνοια του Θεού

 
Όταν το βράδυ, με ευχάριστη καρδιά φτάσεις στο κρεβάτι σου για ύπνο, φέρνε στο νου σου τις ευεργεσίες και την πρόνοια του Θεού. Θα γεμίσεις τότε από αγαθές σκέψεις και θα ευφρανθεί πιο πολύ η ψυχή σου.
Τότε ο ύπνος του σώματος γίνεται ξύπνημα πνευματικό της ψυχής και το κλείσιμο των ματιών σου θα γίνεται αληθινή όραση του Θεού και η σιωπή σου, γεμάτη από τα αγαθά αυτά δώρα, θα σου επιτρέψει με όλη τη δύναμη της ψυχής σου να προσφέρεις στο Θεό των όλων δυνατή και βαθιά δοξολογία.
Διότι, όταν απουσιάζει η κακία από τον άνθρωπο, και μόνη η ευχαριστία και ευγνωμοσύνη αρέσει στο Θεό περισσότερο από οποιαδήποτε πολυτελή εξωτερική θυσία.
Σ’ Αυτόν ανήκει η δόξα εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
 
ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ ' ΛΟΥΚΑ: Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΚΟΡΗΣ ΤΟΥ ΙΑΕΙΡΟΥ (ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΟΥΡΟΖ ΑΝΤΩΝΙΟΣ BLOOM+).

 Κυριακή Ζ’ Λουκά: Η ανάσταση της κόρης του Ιαείρου (Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος Bloom (†))

(Λουκ. η’ 41-56)

Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο δὲν ἀφορᾶ μόνο στὰ θαύματα καὶ στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Νομίζω ὅτι ἀφορᾶ στὴν ἐλπίδα πέρα ἀπὸ τὴν ἐλπίδα. Στὴν περίπτωση τῆς κόρης τοῦ Ἰαείρου βλέπουμε ἕνα παιδὶ ἤδη νεκρό. Ὅλοι τὸ γνωρίζουν. Ὑπάρχει τέτοια βεβαιότητα ὥστε ὅταν ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ γίνεται Υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου, λέει: «Ὄχι! Αὐτὸ τὸ παιδὶ δὲν ἔχει πεθάνει, ἀλλὰ κοιμᾶται», ὅλοι τὸν ἀντικρούουν: «Ὄχι αὐτὸ τὸ παιδὶ ὄντως ἔχει πεθάνει». Καὶ τότε ὁ Χριστὸς μὲ ἕναν λόγο δύναμης, ἀλλὰ μὲ μιὰ πράξη ἀγάπης καλεῖ καὶ πάλι τὸ παιδὶ στὴν ἐπίγεια ζωή.

Δὲν εἶναι αὐτὸ -ἐκτὸς ἀπὸ ἕνα ἀληθινὸ γεγονὸς τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας μας – δὲν εἶναι ἐπίσης καὶ μία ἀλληγορία, καὶ μιὰ εἰκόνα ἀπὸ τόσες πολλὲς ἀνθρώπινες περιπτώσεις; Πόσο συχνὰ θὰ λέγαμε, «Δὲν ἔχει νόημα νὰ κάνουμε ὁτιδήποτε γι’ αὐτὸ τὸ πρόσωπο, αὐτὸ τὸ πρόσωπο ἔχει χαθεῖ ἔτσι κι ἀλλιῶς. Δὲν ὑπάρχει κάτι ποὺ νὰ μπορεῖ νὰ κάνει κάποιος γιὰ νὰ σώσει μιὰ δεδομένη κατάσταση, αὐτὴ ἡ περίπτωση εἶναι πέρα ἀπὸ τὴν σωτηρία. Καὶ πρέπει νὰ θυμόμαστε τὰ λόγια ποὺ εἶπε ὁ Χριστὸς στὸν Πέτρο ὅταν ὁ τελευταῖος εἶπε: «Ποιὸς λοιπὸν μπορεῖ νὰ σωθεῖ;» Καὶ ὁ Κύριος τοῦ εἶπε «Ὅ,τι εἶναι ἀδύνατο στὸν ἄνθρωπο, εἶναι δυνατὸ στὸν Θεό».

Ἡ ἐλπίδα πέρα ἀπὸ τὴν ἐλπίδα: Ὄχι ἐπειδὴ δὲν ἔχουμε καλοὺς λόγους νὰ ἐλπίζουμε, ἀλλὰ ἐπειδὴ μπορεῖ νὰ μᾶς διακατέχει μιὰ παθιασμένη βεβαιότητα ὅτι ὄχι μόνο ἡ θεϊκὴ ἀγάπη ἀλλὰ καὶ ἡ ἀνθρώπινη ἀγάπη μπορεῖ νὰ φέρει πίσω στὴ ζωὴ αὐτὸ ποὺ χάθηκε. Ἄνθρωποι ποὺ ἔπεσαν μέσα στὴ βαθύτερη ἐγκατάλειψη, ἄνθρωποι ποὺ μᾶς φαίνονται ἀπελπιστικὰ κακοὶ, ἂν συναντήσουν τὴν θυσιαστικὴ ἀγάπη- καὶ ἡ λέξη «θυσιαστικὴ» εἶναι ἀπαραίτητη- τὴ θυσιαστικὴ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἴδια θυσιαστικὴ ἀγάπη μέσα μας, μπορεῖ αὐτοὶ νὰ λυτρωθοῦν.

Στὴν περίπτωση αὐτοῦ τοῦ παιδιοῦ, αὐτὸ ἔγινε ἀμέσως. Στὶς σχέσεις μεταξύ μας καὶ μὲ τοὺς ἀνθρώπους μπορεῖ νὰ πάρει χρόνια, χρόνια ὑπομονετικῆς ἀγάπης, χρόνια κατὰ τὴ διάρκεια τῶν ὁποίων θὰ δώσουμε τοὺς ἑαυτούς μας, ἀλλὰ ἐπίσης θ’ ἀντέχουμε, θ’ ἀντέχουμε ἀτελείωτα, τὰ πιὸ ἀνυπόφορα πράγματα. Καὶ στὸ τέλος μπορεῖ νὰ ὑπάρξει λύτρωση. Μπορεῖ νὰ ὑπάρξει λύτρωση σ’ αὐτὴ τὴ γῆ, μὲ τὴ μορφὴ ἑνὸς προσώπου ποὺ θεωρεῖτο ἀπελπισμένο, πέρα ἀπὸ κάθε βοήθεια, καὶ ποὺ ἀρχίζει ν’ ἀλλάζει, καὶ τότε βλέπουμε ἕνα θαῦμα, καὶ εἴμαστε περιχαρεῖς καὶ ἡ ἐλπίδα γίνεται τέλεια καὶ πραγματική, καὶ ἡ χαρὰ γεμίζει τὴν καρδιά μας.

Ὡστόσο ὑπάρχει ἀκόμη ἕνας ἄλλος τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο αὐτὴ ἡ θυσιαστικὴ ἀγάπη μπορεῖ νὰ εἶναι ἀπολύτρωση. Ἕνας δυτικὸς θεολόγος κατὰ τὴν περίοδο τοῦ τελευταίου πολέμου, ὅταν τὰ συναισθήματα ἦταν βαθιὰ καὶ ὁ πόνος ἔντονος, εἶπε ὅτι τὰ βάσανα εἶναι τὸ σημεῖο συνάντησης μεταξὺ κακοῦ καὶ ἀνθρωπότητας. Τὰ βάσανα προκαλοῦνται πάντοτε ἀπ’ τὸν ἀνθρώπινο παράγοντα ἀκόμα κι ἂν ὁ ἀνθρώπινος παράγοντας φεύγει μακριὰ ἀπ’ αὐτὰ καὶ δὲν τὰ ξαλαφρώνει. Καὶ τὰ βάσανα πάντοτε τεμαχίζουν τὴν ψυχὴ ἢ τὸ σῶμα τῶν ἀνθρώπων. Ἀλλὰ ὅταν συμβαίνει, τὸ θύμα χρειάζεται τὴν θεϊκὴ ἀγάπη γιὰ νὰ συγχωρήσει, καὶ μέσα ἀπὸ τὴ συγχώρηση νὰ ξεκάνει τὸ κακό, καὶ νὰ λυτρώσει ἐκείνους ποὺ ἔχουν κάνει κακό.

Ἂς στρέψουμε τὴ σκέψη μας σ’ αὐτὸ τὸ σημεῖο. Αὐτὴ ἡ σκέψη δὲν μοῦ ἦρθε ἀπ’ τὸ νοῦ, ἀλλὰ στ’ ἀλήθεια οὔτε μέσα ἀπ’ τὴ ζωή μου ποὺ πάντοτε ὑπῆρξε πολὺ εὔκολη γιὰ μένα ὥστε νὰ μπορῶ νὰ μιλῶ κατ’ αὐτὸ τὸν τρόπο. Ὅμως μετὰ τὸν πόλεμο βρέθηκε ἕνα ἔγγραφο σ’ ἕνα ἀπ’ τὰ στρατόπεδα συγκέντρωσης. Γράφτηκε πάνω σ’ ἕνα σκισμένο κομμάτι τυλιγμένου χαρτιοῦ ἀπὸ ἕναν ἄντρα ποὺ πέθανε σ’ αὐτὸ τὸ στρατόπεδο. Καὶ ἡ οὐσία αὐτοῦ τοῦ μηνύματος ἦταν μιὰ προσευχὴ στὴν ὁποία ἔλεγε, “Κύριε, ὅταν θὰ ἔλθεις ὡς Κριτὴς ἐπὶ τῆς γῆς, μὴν καταδικάσεις τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μᾶς ἔχουν κάνει τόσο ἀπάνθρωπα πράγματα. Μὴν τοὺς τιμωρήσεις γιὰ τὴ σκληρότητά τους καὶ γιὰ τὰ βάσανα ποὺ μᾶς προκάλεσαν, γιὰ τὴ βία τους καὶ τὴν ἀπόγνωσή μας, ἀλλὰ παρατήρησε τὸν καρπὸ ποὺ γεννήθηκε μέσα στὴν ὑπομονή, στὴν ταπείνωση, στὴν καρτερία, στὴ συγχώρηση, στὴν πίστη, στὴν ἀλληλεγγύη. Καὶ ἂς μετρήσουν αὐτοὶ οἱ καρποὶ γιὰ τὴν σωτηρία τους. Μὴν ἐπιτρέψεις ἡ μνήμη μας νὰ εἶναι τρόμος γι’ αὐτοὺς στὴν αἰωνιότητα, ἀλλὰ ἂς εἶναι σωτηρία γι’ αὐτούς“.

Αὐτὴ εἶναι ἐπίσης ἡ ἐλπίδα πέρα ἀπὸ τὴν ἐλπίδα. Καὶ συνδέεται γιὰ μένα μὲ αὐτὴ τὴν ἀντίθεση ἀνάμεσα στὴν ἁμαρτωλή, λανθασμένη, τυφλὴ ἀντίληψη ποὺ ἐκφράζεται ἀπ’ τοὺς ἀνθρώπους στὸ σπίτι (τῆς κόρης τοῦ Ἰάειρου). Αὐτοὶ κοροϊδεύουν τὸ Χριστό, ἐπειδὴ ξέρουν ὅτι τὸ παιδὶ εἶναι νεκρό, ἡ ἐλπίδα εἶναι περιττή, πνιγμένη στὴν ἀπόγνωση – καὶ ἡ νίκη τῆς ἀγάπης καὶ τοῦ ἐλέους ποὺ φαίνεται σ’ αὐτὸ τὸ γεγονὸς ἀλλὰ ποὺ μπορεῖ νὰ ἐξαπλωθεῖ μὲ τόσους διαφορετικοὺς τρόπους στὶς προσωπικές μας ζωὲς σὲ ἁπλούστατο ἐπίπεδο, καὶ στὶς πιὸ ἡρωικὲς ζωὲς ἀκόμη.

Ἂς τὸ ἀναλογιστοῦμε λοιπόν, καὶ ἂς ἐπιλέξουμε τὴν ἐλπίδα πέρα ἀπὸ τὴν ἐλπίδα, τὴν ἀγάπη καὶ τὴν πίστη ποὺ κατακτᾶ. Ἀμήν.

 

(Πηγή και Ἀπόδοση κειμένου: agiazoni.gr)

ΔΕ ΓΝΩΡΙΖΩ ΤΙ ΘΑ ΜΟΥ ΦΕΡΕΙ ΤΟ ΑΥΡΙΟ, ΑΛΛΑ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΑΙ ΤΟ ΘΕΟ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΖΕΙ!

Δε γνωρίζω τι θα μου φέρει το αύριο, αλλά εμπιστεύομαι τον Θεό που γνωρίζει.

ΟΣΙΟΣ ΝΕΙΛΟΣ Ο ΑΣΚΗΤΗΣ: ΥΠΕΜΕΙΝΕ ΤΙΣ ΘΛΙΨΕΙΣ, ΓΙΑΤΙ ΜΕΣΑ Σ' ΑΥΤΕΣ ΦΥΤΡΩΝΟΥΝ ΟΙ ΑΡΕΤΕΣ!

Όσιος Νείλος ο Ασκητὴς: Υπέμεινε τις θλίψεις, γιατί μέσα σ’ αυτές φυτρώνουν οι αρετές. 

ΓΕΡΩΝ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ Ο ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΗΣ: Ο ΘΕΟΣ, ΩΣ ΚΑΛΟΣ ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ, ΟΤΑΝ ΕΧΟΥΜΕ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΚΡΥΦΕΣ, ΜΑΣ ΧΤΥΠΑΕΙ ΜΕ ΑΡΡΩΣΤΙΕΣ!

Γέροντας Αἰμιλιανὸς Σιμωνοπετρίτης: Ο καλός Θεός, ως Παιδαγωγός, όταν έχουμε αμαρτίες και μάλιστα κρυφές, μας χτυπάει με αρρώστιες, για να μη τιμωρηθούμε στην άλλη ζωή. Στους ανθρώπους δε που έχουν κρυφή αγιότητα δίδει, επίσης, αρρώστια, για να μην απολαύσουν τον μισθό τους εδώ στη γη, αλλά στην αιωνιότητα. Εν τέλει, η ασθένεια είναι εκ των ωραιοτέρων δώρων του Θεού προς τον άνθρωπο. Μπορεί να είναι προτιμότερη ακόμη και εκ των εφετών, εκ των πνευματικοτέρων επιθυμιών της καρδιάς του». 

ΑΓΙΟΣ ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ Ο ΑΘΩΝΙΤΗΣ: ΚΡΑΤΑ ΤΟ ΝΟΥ ΣΟΥ ΣΤΟΝ ΑΔΗ ΚΑΙ ΜΗΝ ΑΠΕΛΠΙΖΕΣΑΙ!

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης: Κράτα το νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι.

ΟΣΙΟΣ ΕΥΜΕΝΙΟΣ ΣΑΡΙΔΑΚΗΣ: ΣΥΜΦΕΡΕΙ Η ΑΣΘΕΝΕΙΑ!

Π. Ευμένιος Σαριδάκης: Συμφέρει η ασθένεια. Δεν παρακαλώ να γίνω καλά. Παρακαλώ να μου δίνει υπομονή ο Θεός. Είναι πιο σπουδαίο να μου δίνει υπομονή παρά να μου δώσει υγεία. Γιατί η υπομονή θα μου βρεθεί και στην άλλη ζωή. Την υγεία τι να την κάνω; Η υγεία είναι απαραίτητη μέχρι τον τάφο.

ΑΓΙΟΣ ΕΥΜΕΝΙΟΣ ΣΑΡΙΔΑΚΗΣ: ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΝΕΡΓΟΥΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΜΕ ΤΗ ΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΜΕ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ!

Π. Ευμένιος Σαριδάκης: Οι άνθρωποι ενεργούν περισσότερο με τη λογική και λιγότερο με την πίστη. Γι’ αυτό και πελαγώνουν πολλές φορές. 

ΤΟ ΟΣΙΑΚΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΡΣΛΙΔΗ ΤΗΣ ΔΡΑΜΑΣ.

(Επι τη ευκαιρία της μνήμης του σήμερα 4 Νοεμβρίου)

Το οσιακό τέλος του Οσίου της Δράμας Γεωργίου Καρσλίδη.

Ο όσιος Γεώργιος προείδε και προείπε επακριβώς το μακάριο τέλος του. Προετοιμασμένος από καιρό, το ανέμενε με λαχτάρα και πόθο, αυξάνοντας την προσευχή, τα δάκρυα, δίνοντας τις τελευταίες συμβουλές στ’ αγαπητά πνευματικά του τέκνα. 

Πριν τρεις ημέρες τελέσθηκε το μυστήριο του θείου και ιερού ευχελαίου. Μετάλαβε των αχράντων μυστηρίων για τελευταία φορά, ως εφόδιο ζωής αιωνίου.

 Συγχώρεσε από καρδίας, ευλόγησε από ψυχής και ευχήθηκε σε όλους. 

Στις 4.11.1959, οι τελευταίες λέξεις που άκουσαν από τα χείλη του ήταν: 

“Της ευσπλαχνίας την πύλην άνοιξον ευλογημένη Θεοτόκε”.

 Ο θεοτοκοφιλής όσιος επικαλέσθηκε την ευσπλαχνία της μητέρας τού Θεού και των ανθρώπων, την Κεχαριτωμένη Δέσποινα του κόσμου, την Ανύμφευτη Νύμφη της Γενησαρέτ, την Αειπάρθενο Υπεραγία Θεοτόκο. 

Του άνοιξε την πύλη της σωτηρίας, για να τον υποδεχθεί ο Υιός της και Θεός, ο Ουράνιος Νυμφίος, ο Στεφοδότης Χριστός, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο Σωτήρας και Λυτρωτής του Σύμπαντος κόσμου.

Ένα ορφανεμένο, πενθηφόρο και απαρηγόρητο πλήθος τον ακολούθησε στην τελευταία κατοικία του, πίσω από τον ιερό ναό της Αναλήψεως, όπου λειτουργούσε επί τριάντα περίπου χρόνια.

 Το πρόσωπό του ήταν ειρηνικό, ιλαρό και φωτεινό. Το νεκρό του σώμα ευλύγιστο, όπως των παιδιών της Παναγίας, των Αγιορειτών. 

Τα δύο κυπαρίσσια πλάϊ στον τάφο του λύγισαν να τον προσκυνήσουν, όπως είχε προείπει. 

Πολλά πουλιά συνάχθηκαν την ώρα της ταφής του, δίχως να φοβούνται τον πολύ κόσμο, για να τον αποχαιρετήσουν. Όλοι ήταν βέβαιοι πλέον ότι κηδευόταν και θαβόταν ένας άγιος.

 Ζήτησε να τον θάψουν με τ’ άμφιά του, τον σταυρό του και τα λειτουργικά του βιβλία, που είχε φέρει από τη Γεωργία.

Μετά την οσιακή κοίμησή του ο όσιος έκανε σε πολλούς την παρουσία του φανερή, ως φίλος, διδάσκαλος, ιατρός και πατέρας. Ενίοτε ως αυστηρός επιτιμητής, για τη λησμοσύνη των υποθηκών του. 

Έβλεπαν φως και φωτιά στον τάφο του, παρουσιαζόταν παρηγορητικός στα όνειρά τους, στη ζωή τους, στα προβλήματα και τις διάφορες ανάγκες τους. 

Θύμιαζε τους προσκυνητές, άλλοι αισθάνονταν ευωδία και άλλοι άκουγαν ζωντανά να τους συμβουλεύει και να τους ευλογεί, θεραπεύοντάς τους από ποικίλες ασθένειες μέχρι σήμερα.

Την Αγία του ευχή να έχουμε μνήμης του σήμερα 4 Νοεμβρίου)

Το οσιακό τέλος του Οσίου της Δράμας 

Γεωργίου Καρσλίδη.

Ο όσιος Γεώργιος προείδε και προείπε επακριβώς το μακάριο τέλος του. Προετοιμασμένος από καιρό, το ανέμενε με λαχτάρα και πόθο, αυξάνοντας την προσευχή, τα δάκρυα, δίνοντας τις τελευταίες συμβουλές στ’ αγαπητά πνευματικά του τέκνα. 

Πριν τρεις ημέρες τελέσθηκε το μυστήριο του θείου και ιερού ευχελαίου. Μετάλαβε των αχράντων μυστηρίων για τελευταία φορά, ως εφόδιο ζωής αιωνίου.

 Συγχώρεσε από καρδίας, ευλόγησε από ψυχής και ευχήθηκε σε όλους. 

Στις 4.11.1959, οι τελευταίες λέξεις που άκουσαν από τα χείλη του ήταν: 

“Της ευσπλαχνίας την πύλην άνοιξον ευλογημένη Θεοτόκε”.

 Ο θεοτοκοφιλής όσιος επικαλέσθηκε την ευσπλαχνία της μητέρας τού Θεού και των ανθρώπων, την Κεχαριτωμένη Δέσποινα του κόσμου, την Ανύμφευτη Νύμφη της Γενησαρέτ, την Αειπάρθενο Υπεραγία Θεοτόκο. 

Του άνοιξε την πύλη της σωτηρίας, για να τον υποδεχθεί ο Υιός της και Θεός, ο Ουράνιος Νυμφίος, ο Στεφοδότης Χριστός, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο Σωτήρας και Λυτρωτής του Σύμπαντος κόσμου.

Ένα ορφανεμένο, πενθηφόρο και απαρηγόρητο πλήθος τον ακολούθησε στην τελευταία κατοικία του, πίσω από τον ιερό ναό της Αναλήψεως, όπου λειτουργούσε επί τριάντα περίπου χρόνια.

 Το πρόσωπό του ήταν ειρηνικό, ιλαρό και φωτεινό. Το νεκρό του σώμα ευλύγιστο, όπως των παιδιών της Παναγίας, των Αγιορειτών. 

Τα δύο κυπαρίσσια πλάϊ στον τάφο του λύγισαν να τον προσκυνήσουν, όπως είχε προείπει. 

Πολλά πουλιά συνάχθηκαν την ώρα της ταφής του, δίχως να φοβούνται τον πολύ κόσμο, για να τον αποχαιρετήσουν. Όλοι ήταν βέβαιοι πλέον ότι κηδευόταν και θαβόταν ένας άγιος.

 Ζήτησε να τον θάψουν με τ’ άμφιά του, τον σταυρό του και τα λειτουργικά του βιβλία, που είχε φέρει από τη Γεωργία.

Μετά την οσιακή κοίμησή του ο όσιος έκανε σε πολλούς την παρουσία του φανερή, ως φίλος, διδάσκαλος, ιατρός και πατέρας. Ενίοτε ως αυστηρός επιτιμητής, για τη λησμοσύνη των υποθηκών του. 

Έβλεπαν φως και φωτιά στον τάφο του, παρουσιαζόταν παρηγορητικός στα όνειρά τους, στη ζωή τους, στα προβλήματα και τις διάφορες ανάγκες τους. 

Θύμιαζε τους προσκυνητές, άλλοι αισθάνονταν ευωδία και άλλοι άκουγαν ζωντανά να τους συμβουλεύει και να τους ευλογεί, θεραπεύοντάς τους από ποικίλες ασθένειες μέχρι σήμερα.

Την Αγία του ευχή να έχουμε

Ο ΟΣΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΣΛΙΔΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΕΝΟΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΡΟΦΗΤΗ ΗΛΙΑ.

 Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης

Στα χρόνια της βουλγαρικής κατοχής η μάνα Αργυρώ έμενε στο μοναστηράκι κοντά στον Γέροντα και τον φρόντιζε. Μια βραδιά γύρω στις 2.20 π.μ., ακούστηκε ένας δυνατός θόρυβος σαν να έπεσε ο τοίχος της Εκκλησίας. Φοβήθηκε μήπως ήρθαν οι Βούλγαροι να σκοτώσουν τον Γέροντα, αλλά είδε ότι η Εκκλησία ήταν κλειδωμένη.

Βγήκε στην αυλή, όμως πουθενά ο Γέροντας. Προχώρησε στην γωνιά του φράχτη και βλέπει τότε να έρχεται πετώντας κάτι μαύρο. Όταν πλησίασε και κατέβηκε στην αυλή, κατάλαβε ότι ήταν ο Γέροντας. Ήταν λουσμένος στο φως και είχε μια έντονη γλυκιά ευωδία πάνω του.

Μόλις την είδε, τη μάλωσε που ήταν έξω μέσα στη νύχτα.

«Μα φοβήθηκα μην έπαθες τίποτα κακό» του απάντησε.

«Όχι, όχι, ήρθε ο Προφήτης Ηλίας μαζί με τον Τίμιο Πρόδρομο και με πήραν να λειτουργήσουμε πάνω στον Προφήτη Ηλία» της είπε με απλότητα.

Την επιτίμησε όμως να μη φανερώσει μέχρι τον θάνατό του σε κανέναν όσα είδε εκείνο το βράδυ. Αυτό το θαυμαστό γεγονός διασώθηκε, γιατί η μάνα Αργυρώ το διηγήθηκε στην μητέρα της Κυριακής Κωνσταντινίδου.

ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ο ΝΕΑΠΟΛΙΤΗΣ, Ο ΝΕΟΣ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑΣ

 
Άγιος Γεώργιος ο Νεαπολίτης, ο νέος Ιερομάρτυρας

 
Ο Άγιος Γεώργιος ήταν Ιερέας και καταγόταν από τη Νεάπολη της Μικράς Ασίας, που τούρκικα λέγεται «Νέβ Σεχήρ». Διέπρεπε σαν εφημέριος στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου στη Νεάπολη «ἐν ἀληθείᾳ καὶ ὁσιότητι καὶ δικαιοσύνῃ, πορευόμενος ἐν πάσαις ταῖς ἐντολαῖς καὶ δικαιώμασι τοῦ Κυρίου ἄμεμπτος».
Κατά το 1797 μ.Χ. προσκλήθηκε από τους χριστιανούς του χωρίου Μαλακωτή να Ιερουργήσει, αναπληρώνοντας τον εφημέριο τους, που τον καταδίωκαν οι Τούρκοι. Ο Ιερέας Γεώργιος ευχαρίστως δέχτηκε και αναχώρησε για το χωριό. Ξαφνικά όμως, κοντά στη θέση «Κόμπια-Ντερέ», συνελήφθη από εξαγριωμένους βοσκούς Τούρκους, οι όποιοι τον λήστεψαν, τον βασάνισαν και τελικά τον αποκεφάλισαν.
Το Λείψανο του Νεομάρτυρα Γεωργίου ανακομίσθηκε «σῶον καί ἀκέραιον καί ἄφθαρτον καί πλῆρες οὐρανίου εὐωδίας καί χάριτος», μετά από εμφάνισή του «ἐν ὀράματι εἰς τινα γυναῖκα χήραν, εὐλαβῆ καί φοβουμένην τόν Θεόν». Αρχικά φυλάχθηκε στην κατοικία του συνεφημερίου του, Νεοφύτου, και μετά τον θάνατό του στον ενοριακό ναό της Νεαπόλεως. Εκεί το προσκύνησαν και «οἱ ἀείμνηστοι Μητροπολῖται Καισαρείας Παϊσιος, Κλεόβουλος καί Ἰωάννης, οἵτινες τακτικῶς ἤρχοντο εἰς Νεάπολιν καί ἐθαύμαζον καί ὡμολόγουν τήν χάριν τήν ὁποίαν ἔλαβεν παρά Θεοῦ, ἀναδειχθείς θαυματουργός». Μετά την Μικρασιατική καταστροφή του 1922 μ.Χ., το Ιερό Λείψανο μεταφέρθηκε στην Ελλάδα (με την ευκαιρία της ανταλλαγής των πληθυσμών, το 1924 μ.Χ.), από τον τότε εφημέριο Νεαπόλεως Αρχιμανδρίτη Ιγνάτιο και κατατέθηκε στον Ιερό Ναό Αγίου Ευσταθίου Περισσού Αττικής, όπου και σήμερα φυλάσσεται, σε αρίστη κατάσταση. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Αγίου στις 3 Νοεμβρίου.
 
https://www.saint.gr

ΙΕΡΟΚΥΡΗΚΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ: " ΤΙ ΣΥΜΒΟΛΙΖΕΙ Η ΤΡΑΠΟΥΛΑ (ΤΑ ΧΑΡΤΙΑ)".

 Τι συμβολίζει η τράπουλα (τα χαρτιά)

Να ξέρετε, ότι ο Εβραίος που εφεύρε την τράπουλα, ήθελε με τα τραπουλόχαρτα, 4 πρόσωπα να εξευτελίσει:

α) Με τον ρήγα ήθελε να βλασφημείται ο Θεός Πατήρ

β) με το Βαλέ να βλασφημείται ο Χριστός 

γ) με την Ντάμα να βλασφημείται η Παναγία και

 δ) με το καρό, το σπαθί, το μπαστούνι και την καρδιά να βλασφημείται ο Τίμιος Σταυρός. 

Όσοι παίζουν χαρτιά, να γνωρίζουν, ότι κρατάνε 52 δαίμονες στα χέρια τους...

Δήμητριος Παναγόπουλος  Ιεροκήρυκας

ΑΓΙΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ: "ΓΝΩΣΗ ΧΩΡΙΣ ΠΕΙΡΑ ΕΙΝΑΙ "ΘΕΟΛΟΓΙΑ" ΤΟΥ ΠΟΝΗΡΟΥ".

 Αν εσύ δεν περάσεις εκείνες τις δοκιμασίες, για τις οποίες πρέπει να διδάξεις τον άλλον, τότε πώς θα γίνεις γιατρός του πλησίον σου; 

Γιατρέ, πρέπει πρώτα να θεραπεύσεις τον εαυτό σου. Όμως, όποιος είναι έξυπνος μαθαίνει από τα λάθη του άλλου, ενώ ο ανόητος από τα δικά του. Γνώση χωρίς πείρα είναι «θεολογία» του Πονηρού, έλεγε...

ΑΓΙΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ

ΑΓΙΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ: "ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΣΩΣΤΑ ΤΟ ΣΤΑΥΡΟ ΣΟΥ!".

 Ο Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν σαλός και ομολογητής μιλά πρακτικά μέσα από την εμπειρία του στον Αόρατο Πόλεμο με τα πονηρά πνεύματα και δίνει συμβουλές που κυριολεκτικά σώζουν!

Όταν γινόταν συζήτηση με τον π. Γαβριήλ για το σημείο του σταυρού, εκείνος εξηγούσε:

– Πρέπει να κάνεις σωστά το σταυρό σου.

Όταν δεν τον κάνεις σωστά, τα πονηρά πνεύματα όχι μόνο δεν φεύγουν αλλά γελάνε. Και η Παναγία θυμώνει.

Όταν κάνεις το σημείο του σταυρού, πρέπει να βάλεις το δεξί χέρι πρώτα στο μέτωπο, μετά στον αφαλό, ύστερα στον δεξιό ώμο και έπειτα στον αριστερό.

Εκείνος που βάζει το χέρι του όχι πάνω στον αφαλό αλλά στην καρδιά, βγάζει ανάποδο σταυρό.

Ούτε στον αέρα κάνει να σταυρώνεσαι.

Το χέρι πρέπει οπωσδήποτε να αγγίζει το σώμα. Κι όταν σταυρώνεσαι, πρέπει να προσεύχεσαι. Αλλιώτικα, έτσι σταυρώνονται κι οι ηθοποιοί.

– Πρέπει να σταυρώνεις τα πάντα, εκτός από τα Άγια Δισκοπότηρα της Θείας Μετάληψης. Αν κάτι είναι πεταμένο στο δρόμο, ενδέχεται να είναι εκ του πονηρού. Αν δεις ότι κάποιος άλλος το σταύρωσε, τότε δεν χρειάζεται να το κάνεις κι εσύ. Αν δεν θέλεις να προκαλέσεις σύγχυση σ’ όσους σε βλέπουν αλλά δεν σε κατανοούν, τότε μπορείς να σχηματίσεις το σημείο του σταυρού με τα μάτια σου.

Μια μέρα κάποιος έδωσε ένα μήλο σε έναν πιστό κι εκείνος αμέσως το έφαγε.

Κι ο Γέροντας τον μάλωσε:

– Πόσο εύκολο είναι να σε καταστρέψουν! Κι Άγγελος να σου το έδινε, έπρεπε πρώτα να το σταυρώσεις.

Ρώτησα κάποτε τον Γέροντα:

– Όταν χασμουριόμαστε, τι συμβαίνει;

Τι μεταδίδεται;

– Όταν χασμουριέσαι, είναι καλό. Όμως πρέπει να σταυρώσεις το στόμα σου. Το τι ακριβώς συμβαίνει και τι μεταδίδεται δεν έχω δικαίωμα να σου αποκαλύψω. Δεν κάνει. Είναι μυστήριο.

πηγή vimaorthodoxias.gr

ΑΓΙΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ

 

Ο Άγιος Γαβριήλ ο Ομολογητής, ο Στύλος της Ορθοδοξίας και ο Δομήτωρ της Γεωργίας , την 1η Μαΐου 1965, την ημέρα της διαδήλωσης έκαψε το μεγάλο πορτρέτο του Λένιν, που ήταν κρεμασμένο στο κτίριο του Συμβουλίου των Υπουργών δηλώνοντας με αυτή του την πράξη την αντίθεση του στην ειδωλολατρεία.
Τον συνέλαβαν αμέσως. Κανείς δεν μπορούσε ν’ αντέξει τις βασανιστικές ανακρίσεις της σοβιετικής κρατικής ασφάλειας. Γι’ αυτόν τον ανυπόταχτο μοναχό ζήτησαν ψυχιατρική γνωμάτευση. Ήθελαν με επίσημο έγγραφο να χαρακτηρίσουν τον π. Γαβριήλ τρελό, εξαιτίας της ακλόνητης πίστης του.
Τον υπέβαλαν σε ψυχιατρικές εξετάσεις, τον ρώτησαν ειρωνικά: «Τώρα που είσαι στα χέρια μας, πώς θα σε βοηθήσει ο Χριστός σου;». Κι ο άγιος απάντησε ήρεμα: «Σε εφτά μήνες θα βγω από δω. ”
Τον δίκασαν με βάση τον κώδικα 72 «περί αντισοβιετικής προπαγάνδας»
Όταν στο μεταξύ τον είχαν μεταφέρει από την απομόνωση στο κελί με τους άλλους κρατουμένους, αυτοί στην αρχή δεν του φέρονταν καλά. Κάποιος μάλιστα πήγε και να χειροδικήσει εναντίον του, αλλά ο π. Γαβριήλ τότε σηκώθηκε και άρχισε να προσεύχεται. Οι κρατούμενοι, βλέποντάς τον να γονατίζει και να προσεύχεται με υψωμένα τα χέρια στον ουρανό, απόρησαν αλλά και φοβήθηκαν. Όλοι ζήτησαν να τους συγχωρέσει. Η ενάρετη συμπεριφορά και ο μελίρρυτος λόγος του π. Γαβριήλ συγκίνησε τις σκληρές καρδιές των κρατουμένων του.
 
Διηγείται ο ίδιος:
«Το πρωί σηκωνόμουν νωρίς, σκούπιζα, έπαιρνα τον κουβά της τουαλέτας και τον έβγαζα έξω. Ύστερα με μια βρεγμένη πετσέτα σφουγγάριζα. Δεν απέφευγα τίποτα. Οι ληστές με κοίταζαν με απορία. Από την ψάθα της σκούπας είχα φτιάξει κι ένα σταυρό και προσευχόμουν, και με αυτόν έκανα κήρυγμα σε όλους τους κρατούμενους. Πολύ γρήγορα αρχίσαμε να προσευχόμαστε όλοι μαζί. Μοιραζόμασταν και τις δουλειές. Μόλις έπιανα τη σκούπα, την άρπαζαν οι καημένοι από τα χέρια μου, λέγοντας: ¨Τις δουλειές όλες θα τις κάνουμε εμείς. Εσύ μόνο να μας μιλάς¨
Με τη χάρη του Θεού λέει ο Άγιος με αγάπησαν τόσο, που έλεγαν ότι δεν ήθελαν να αποφυλακιστούν και να με αποχωριστούν»
Λίγο καιρό αργότερα ο π. Γαβριήλ μετήχθη από τη φυλακή στο ψυχιατρικό νοσοκομείο, όπου οι συνθήκες ήταν πολύ χειρότερες από αυτές της φυλακής. Ο διευθυντής και οι ψυχίατροι του νοσοκομείου προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να υπακούσουν και να εφαρμόσουν τις ρητές εντολές που είχαν λάβει από τα ανώτατα στελέχη του κόμματος. Τα βασανιστήρια δεν έλειπαν ούτε εκεί, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που πέθαιναν στα ψυχιατρεία, μην υποφέροντας τον εξευτελισμό, την αδικία και τη βάναυση συμπεριφορά των ιατρών. Για τη ζωή του στο ψυχιατρείο εξιστορεί ο άγιος
« Οι άρρωστοι μου άρπαζαν το ψωμί και έμενα σχεδόν νηστικός. Ήθελαν να με ξυρίσουν αλλά δεν μπορούσαν ν’ αγγίξουν τα γένια μου. Ο Κύριος κοκάλωνε το χέρι τους και τους κυρίευε φόβος. Χτυπούσαν ο ένας τον άλλον, αλλά εμένα δεν τολμούσαν να με ακουμπήσουν˙ με προστάτευε ο Κύριος. Σε όλους έκαναν ηρεμιστική ένεση, όμως εγώ είχα καταλάβει πως σε μερικούς δεν χρειαζόταν˙ πολλοί θα θεραπεύονταν απλώς με μια ευχή. Έδιναν και φάρμακα που έπρεπε να τα πίνουμε υποχρεωτικά μπροστά στους γιατρούς. Εγώ μόλις έβαζα το φάρμακο στην παλάμη μου εξαφανιζόταν. Κι οι γιατροί με κοίταζαν έκπληκτοι. Αν μας έδιναν να φάμε κάτι με το ζόρι, εγώ ύστερα πήγαινα στην τουαλέτα και το έκανα εμετό, για να μη με πειράξει. Οι γιατροί ομολογούσαν ότι λίγο με φοβούνταν και λίγο με αγαπούσαν, ενώ οι ασθενείς κάθε πρωί που με έβλεπαν έλεγαν το Πάτερ ημών».
Ο άγιος περιέγραφε όλα όσα έζησε στο ψυχιατρείο με το χαρακτηριστικό του χιούμορ και το γλαφυρό, θεατρικό του ύφος, και οι πιστοί που τον άκουγαν γελούσαν. Διακόπτοντας όμως την αφήγησή του ξαφνικά, με πόνο και παράπονο έλεγε: «Ξέρετε όμως πόσο άσχημα και σκληρά ήταν όσα πέρασα; Δεν το χωράει ο νους σας». Και ύστερα συνέχιζε με το γνωστό του χιούμορ: «Ο γάιδαρος μισούσε το δυόσμο, κι όμως γέμισαν τη μύτη του. Για ό,τι μου προκαλούσε μεγάλη απέχθεια, με πήγαν από τη φυλακή στο τρελοκομείο, κι εκεί πήρα επισήμως τη σφραγίδα του τρελού. Σαν να με περιγελούσε ο τρισκατάρατος: ¨Βλέπεις; Τώρα εγώ τα κατάφερα και σε ονόμασαν τρελό¨».
Με τη χάρη του Θεού, ο π. Γαβριήλ γλίτωσε και βγήκε από το ψυχιατρείο. Ιδού τι γράφει η σχετική ιατρική έκθεση.
 
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΑΤΡΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ
 
Σ.Σ. Δ. της Γεωργίας
Ψυχονευρολογικό Νοσοκομείο Τιφλίδας (οδ. Ελεκτρόνικ, πάροδος 1)
Νο 666/19.1.1966
 
Ο ασθενής Ουργκεμπάτζε Γκοντέρτζι του Βασιλείου, γεννηθείς το 1929, με εκπαίδευση έξι τάξεων, κάτοικος Τιφλίδας, οδ. Τεθριτσκάρο 11, εισήχθη για νοσηλεία στο Ψυχονευρολογικό Νοσοκομείο στις 18.08.1965.
Διακομίστηκε από το κρατητήριο για υποχρεωτική θεραπεία. Διάγνωση: ψυχοπαθητικό άτομο, που έχει τάσεις σχιζοφρένειας με ψυχωτικές διαταραχές. Στις 19/11/65 πήρε εξιτήριο από το νοσοκομείο. Σύμφωνα με το ιστορικό του ασθενή, σε ηλικία 12 ετών του παρουσιάστηκε ο διάβολος με κέρατα στο κεφάλι. Ο ασθενής ισχυρίζεται πως για ό,τι κακό συμβαίνει στον κόσμο φταίει ο διάβολος. Από τα δώδεκα του άρχισε να πηγαίνει στην εκκλησία και να προσεύχεται. Απέκτησε πολλές εικόνες κι έμαθε την εκκλησιαστική γραφή.
Το 1949 τον κάλεσαν να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία. Στο στρατό τον ελεύθερο χρόνο του τον περνούσε στην εκκλησία. Κάθε Τετάρτη και Παρασκευή δεν έτρωγε τίποτα, και οι στρατιώτες και οι αξιωματικοί που τον άκουγαν γελούσαν όταν παραμιλούσε λέγοντας: «Την Τετάρτη ο Ιούδας πούλησε τον Χριστό για τριάντα αργύρια, και την Παρασκευή οι Εβραίοι αρχιερείς σταύρωσαν τον Χριστό». Είχε πάντοτε παραισθήσεις.
Την 1η Μαΐου 1965, την ημέρα της διαδήλωσης έκαψε το μεγάλο πορτρέτο του Λένιν, που ήταν κρεμασμένο στο κτίριο του Συμβουλίου των Υπουργών. Όταν τον ανέκριναν, δήλωσε ότι προέβη σε αυτή την πράξη διότι δεν πρέπει να θεοποιούν έναν συνηθισμένο άνθρωπο, αναρτώντας το πορτρέτο του. Εκεί έπρεπε να είχαν κρεμάσει την εικόνα της Σταύρωσης του Χριστού. Τότε ανησύχησαν πραγματικά για την υγεία του και τον έστειλαν για ειδική ψυχιατρική εξέταση.
Από την εξέταση διαπιστώθηκε ότι ο ασθενής εκδηλώνει διαταραχή προσανατολισμού ως προς τον τόπο, το περιβάλλον και το χρόνο. Μιλάει μόνος του χαμηλόφωνα: Υπάρχει Θεός, άγγελοι κ.λπ. Συζητώντας, πάντα απευθύνεται στον Θεό, αφού ο Θεός αποφασίζει για όλα κ.λπ. Στην πτέρυγα όπου βρίσκεται, είναι απομονωμένος απ’ όλους τους ψυχασθενείς, κι αν κάποιος του μιλήσει αμέσως αρχίζει να βγάζει λόγο για τον Θεό, για τις εικόνες, για τους αγγέλους κ.λπ. Δεν κάνει κριτική για την κατάσταση που βρίσκεται. Του χορηγήθηκε αμιναζινοφραζία και του έγινε θεραπεία συμπτωματικού χαρακτήρα. Πέρασε από την Επιτροπή Υγείας
Πράξη του Νοσοκομείου Νο 42/1965.
 
ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: Ο ΘΕΟΣ ΜΑΣ ΤΑ ΕΔΩΣΕ ΟΛΑ ΔΙΠΛΑ!

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Ο Θεός μας τα έδωσε όλα διπλά. Δύο μάτια, δύο χέρια, δύο πόδια, ώστε, όταν ένα από αυτά πάθει βλάβη, να εξυπηρετούμαστε από το άλλο. Ψυχή όμως μας έδωσε μόνο μία. Αν την χάσουμε, με ποια θα συντηρηθούμε; Δικό μας κανένα άλλο έργο δεν υπάρχει, παρά το πώς θα προσθέσουμε πλούτο στην ψυχή.

ΑΓΙΟΣ ΙΣΑΑΚ Ο ΣΥΡΟΣ: ΑΣ ΑΠΟΦΕΥΓΟΥΜΕ ΟΣΟΥΣ ΜΑΣ ΒΛΑΠΤΟΥΝ!

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος: Ἂς ἀποφεύγουμε ὅσους μᾶς βλάπτουν, ἔστω κι ἂν εἶναι φίλοι ἢ γιὰ ὁποιοδήποτε λόγο ἀπαραίτητοι. Σὰν πρότυπα νὰ ἔχουμε αὐτοὺς ποὺ ἀσκοῦν τὴν ἀρετή. Φίλος ἄμυαλος καὶ ἐπιπόλαιος εἶναι πηγὴ βλάβης, ἐνῷ ἡ συναναστροφὴ μὲ συνετοὺς εἶναι πηγὴ γλυκύτητας. Τσακίζει τὴν καρδιὰ ἡ συντροφιὰ μὲ ἀσύνετους. Καλύτερα νὰ κατοικήσεις μαζὶ μὲ θηρία, παρὰ μὲ ἀνθρώπους κακότροπους. Κάθισε μαζὶ μὲ γύπες, παρὰ μὲ πλεονέκτη καὶ ἀχόρταγο. Γίνε φίλος μὲ φονιά, παρὰ μὲ φιλόνικο. Κάθισε ἀνάμεσα σὲ λεπρούς, παρὰ ἀνάμεσα σὲ ὑπερήφανους. 

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΣΑΣ ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ ΝΑ ΛΕΤΕ "ΜΕΓΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΑΣ. ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΕ ΣΚΕΠΕ ΗΜΑΣ"!

Έλεγε ο Άγιος Παΐσιος, πως κάθε φορά που σας έρχεται πειρασμός να λέτε: «Μέγα το όνομα της Αγίας Τριάδας. Υπεραγία Θεοτόκε σκέπε ημάς!» Και ο πειρασμός θα φεύγει… Τόση δύναμη έχει αυτή η προσευχητική ικεσία, στο όνομα της Αγίας Τριάδος και της Κυρίας Θεοτόκου.