ΓΕΡΩΝ ΚΛΕΟΠΑ ΗΛΙΕ: ΕΙΝΑΙ ΑΜΑΡΤΙΑ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΟΡΑΜΑΤΑ;

 Γέρων Κλεόπα Ηλίε
Είναι αμαρτία να πιστεύουν οι χριστιανοί στα όνειρα

και τα οράματα;

 

Λέγει ό άγιος Ιωάννης της Κλίμακας ότι αυτός πού πιστεύει στα όνειρα ομοιάζει μ’ αυτόν πού τρέχει για να πιάσει την σκιά του. Επίσης λέγει, ότι οί δαίμονες της κενοδοξίας γίνονται προφητικοί στα όνειρα. Αυτοί σαν πονηροί πού είναι φαντάζονται τα μέλλοντα καί μας τα γνωστοποιούν εκ των προτέρων. Και όταν εκπληρωθούν τα όνειρα μας, θαυμάζουμε καί καυχώμεθα ότι αποκτήσαμε το χά­ρισμα της προοράσεως. Αυτοί πού άκούουν σ’ αυτά τους δαίμονες αποδεικνύονται συχνά ψευδοπροφήτες.
 
Καί παρακάτω λέγει: «οί δαίμονες δεν γνωρίζουν τα μέλλοντα με το να ειπούν μια είδηση εκ των προτέρων. Διότι καί οί γιατροί μπορούν να μας μιλήσουν για το θάνατο μας εγκαίρως». Κατόπιν τελειώνει, λέγοντας: «Όταν αρχί­σουμε να πιστεύουμε στα όνειρα των δαιμόνων αυτοί οί ίδιοι μας εμ­παίζουν ακόμη καί όταν είμεθα ξύπνιοι. Αυτός πού πιστεύει στα όνειρα καί τίς νυκτερινές φαντασίες είναι τελείως ανόητος. Ενώ αυ­τός πού δεν πιστεύει σ’ αυτά είναι φιλόσοφος» (Ένθα. ανωτέρω).
 
Όποτε λοιπόν, είναι αμαρτία να πιστεύουμε στα όνειρα καί ο­ράματα, με τα όποια μας εξαπατούν πολύ εύκολα οί δαίμονες καί μας ρίχνουν στην φοβερή αμαρτία της υπερηφάνειας καί κενοδο­ξίας, Όταν ό άνθρωπος δώσει πολλή εμπιστοσύνη στον εαυτό του καί όχι στον λόγο του Θεού. Με αυτό το πονηρό τέχνασμα οί δαίμο­νες ξεγέλασαν πολλούς χριστιανούς καί μοναχούς, τους όποιους κατόπιν οδήγησαν στον γκρεμό της απώλειας. Ενώ, Όταν κάποιος έχει παρ’ όλα αυτά αμφιβολία σ’ αυτά πού βλέπει, να εξομολογείται στον Πνευματικό του καί να ζητά την συμβουλή του, διότι δια μέ­σου του Πνευματικού ομιλεί ό Θεός.
 
Από ποιες αιτίες εξαπατώνται οί άνθρωποι με τα ψεύτικα όνειρα καί οράματα;
Από επτά αιτίες πλανώνται οί χριστιανοί άπ’ αυτά πού βλέ­πουν καί συγκεκριμένα: Από υπερηφάνεια, από κενοδοξία, ή οποία είναι ή πρώτη θυγατέρα της υπερηφάνειας, από επιπολαιότητα καί ανοησία των χριστιανών, από τον αδιάκριτο ζήλο μερικών, οί όποιοι προσεύχονται καί νηστεύουν περισσότερο για να ιδούν οπτα­σίες, για τίς όποιες λέγει ό άγιος Ισαάκ ό Σύρος: «ότι από μεγάλη ασθένεια ασθενεί αυτός πού έχει τον ζήλο «ου κατ’ επίγνωση». Πέμ­πτη αιτία από την οποία εξαπατώνται με τα όνειρα καί οράματα εί­ναι ή παρακοή στους Πνευματικούς των καί το πείσμα μερικών πι­στών, προπαντός από υπερηφάνεια, λόγω της οποίας αιχμαλωτίζονται από τον διάβολο. Έκτη αιτία είναι ή κρυφή καί ανεξομολόγητη ζωή των καί τελευταία είναι ή αγνοία της πνευματικής κατα­στάσεως του εαυτού των και ή έλλειψης αναγνώσεως των Αγίων Γραφών καί των Αγίων Πατέρων.
 
Για όλα αυτά λέγει τα έξης ό σοφός Σειράχ: «Μαντείαι καί οιωνισμοί καί ενύπνια μάταια είσι καί ως ώδινούσης φαντάζεται καρ­δία…πολλούς γαρ πλάνησε τα ενύπνια καί έξέπεσον  έλπίζοντες έπ’ αυτοίς» (Σοφ. Σειράχ 34,5-7). Αυτός πού πιστεύει με ευκολία στα όνειρα καί οράματα, χωρίς πολλή εξέταση καί συμβουλές από ενά­ρετους Πνευματικούς, κανονίζεται κατά τον ίδιο τρόπο, με αυτούς πού πηγαίνουν στους μάγους καί γητευτάς, δηλαδή να εμποδίζεται από την Θεία Κοινωνία επί επτά χρόνια.
 
από:  Πνευματικοί Διάλογοι με τον Ρουμάνο ησυχαστή π. Ηλίε Κλεόπα. – Πρωτοπρεσβύτερος. Δημήτριος Στανιλοάε Καθηγητής Δογματικής

ΑΝ ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΚΚΛΗΣΙΑΖΟΜΕΝΟ ΘΑ ΕΔΙΝΑΝ 10 ΛΙΡΕΣ, ΤΙ ΛΕΤΕ ΘΑ ΑΠΟΥΣΙΑΖΕ ΚΑΝΕΝΑΣ;

Αν κάθε Κυριακή σε κάθε εκκλησιαζόμενο θα έδιναν 10 λίρες,

τι λέτε θα απουσίαζε κανένας;

 

«Εξ ημέρας εργά και ποιήσεις πάντα τα έργα σου· τη δε εβδόμη Σάββατα Κυρίω τω Θεώ σου».
 
Κάποτε ένας ιεροκήρυκας είπε στο ακροατήριό του το εξής:
Ένας πλούσιος συνάντησε ένα πτωχό και βάδιζαν μαζί. Λυπήθηκε τον πτωχό και από τις επτά λίρες που είχε του έδωσε δύο.
Μετά από λίγο, όταν άκουσε τα βάσανά του του έδωσε και άλλες δύο.
Σε μια βρύση, που κάθησαν του έδωσε από το φαγητό του και συγχρόνως και άλλες δύο λίρες. Του έδωσε λοιπόν σύνολον έξι λίρες και αυτός κράτησε μία για τον εαυτό του. Τόσο πολύ σπλαγχνικά συμπεριφέρθηκε.
Ξαφνικά όμως αυτός που πήρε τις έξι λίρες αντί ευγνωμοσύνης σηκώνεται πάνω και με την απειλή μαχαίρας του αρπάζει και την έβδομη. Τον αχάριστο! Τι αξίζει σ᾽ αυτόν; Ρώτησε ο Ιεροκήρυκας;
 
Το ακροατήριο απάντησε: «θάνατος»!
Σε σας λοιπόν αξίζει η αυστηρή αυτή τιμωρία, διότι είσθε οι αγνώμονες.
Ο Θεός μας έδωσε έξι ημέρες και κράτησε μία, την Κυριακή. Αλλά του την παίρνουν και αυτή. Με διάφορες εργασίες ασχολούμενοι αφήνουν την Κυριακή.
Αχ δυστυχείς: Αν υποτεθή ότι κάθε Κυριακή σε κάθε εκκλησιαζόμενο θα έδιναν 10 λίρες, τι λέτε θα απουσίαζε κανένας;
 
Λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος «Εκκλησίας ουδέν ίσον· μη απέχου Εκκλησίας· ουδέν γαρ Εκκλησίας ισχυρότερον. Η ελπίς σου η Εκκλησία· η σωτηρία σου η Εκκλησία· η καταφυγή σου η Εκκλησία».
Και ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς παρατηρεί τα εξής: «Κανείς να μη απουσιάζη από αυτές τις ιερές και θεοπαράδοτες συνάξεις, είτε από ραθυμία, είτε από την συνεχή ασχολία με τα γήινα, για να μη εγκαταλειφθή δικαίως από τον Θεό και, επειδή δεν έρχεται στις τακτές συνάξεις, πάθει κάτι παρόμοιο με τον Απόστολο Θωμά.
Και αν ακόμη από κάποια περίσταση απουσιάση μία φορά, την επομένη ας επανορθώση με το να προσέλθη στην Εκκλησία του Χριστού».
 
Κυριακή είναι η ημέρα της Αναστάσεως του Χριστού, ημέρα του Κυρίου και γι᾽ αυτό λέγεται Κυριακή. Από την εποχή των Αποστόλων η Κυριακή ξεχωρίζει και έχει ιδιαίτερη θέση στη ζωή της Εκκλησίας.
Ο άγιος μάρτυρας Ιουστίνος (150 μ.Χ.) σε μία μαρτυρία που δίδει, ονομάζει την Κυριακή «ημέρα ηλίου» (ήλιος είναι ο Χριστός) και γράφει ότι όλοι οι χριστιανοί συγκεντρώνονταν και διάβαζαν τα έργα των Αποστόλων και μετά ο προϊστάμενος της συνάξεως έκανε κήρυγμα και συμβούλευε τον κόσμο να μιμηθή τα καλά που άκουσε.
Οι χριστιανοί αυτοκράτορες Κωνσταντίνος και Θεοδόσιος με ειδικά διατάγματα εξασφάλισαν την αργία της Κυριακής προτρέποντας τους χριστιανούς «την σωτήριον ημέραν να μετέχουν της ενθέου πίστεως ακωλύτως τη εκκλησία του Θεού» (Θεοδ. Κωδ. VIII 8,3 & XV 5,2).
Από τότε και μέχρι σήμερα οι γενιές των χριστιανών τήρησαν με ευλάβεια την αργία της Κυριακής. Στην Ελλάδα προστατεύεται με διάφορα νομοθετήματα και κατοχυρώνεται και από το Σύνταγμα, όπου στο άρθρο 13 αναφέρεται, η λατρεία να τελήται ανεμπόδιστα. […]
 
ΕΚΚΛΗΣΙΑ ONLINE

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ, Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΚΑΙ Ο ΜΑΘΗΤΗΣ

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ, Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΚΑΙ Ο ΜΑΘΗΤΗΣ

 

Μια μέρα ένας μαθητής αποφάσισε να προκαλέσει τον δάσκαλό του. Έτσι σκέφτηκε να του στήσει μια παγίδα. Έπιασε μια πεταλούδα και την κράτησε στη χούφτα του. Όταν θα πήγαινε στο δάσκαλο θα τον ρώταγε τι είχε στο χέρι του. Κι αν ο δάσκαλος το έβρισκε, τότε θα τον ρωτούσε εάν η πεταλούδα ήταν ζωντανή ή νεκρή. Στην περίπτωση που απαντούσε ότι η πεταλούδα ήταν ζωντανή, τότε θα έσφιγγε το χέρι του και θα τη σκότωνε και το αντίστροφο.
Όταν είχαν μάθημα λοιπόν, πλησίασε τον δάσκαλο, μπροστά σε όλους τους υπόλοιπους μαθητές, έτεινε το χέρι προς το μέρος του και τον ρώτησε:
- "Δάσκαλε, τι έχω στο χέρι μου;"
- "Την ψυχή σου έχεις παιδί μου", απάντησε ατάραχος ο δάσκαλος. 
Ο μαθητής προβληματίστηκε για λίγο σκεπτόμενος την απάντηση. Κατέληξε ότι ο δάσκαλος είχε δίκιο. Η πεταλούδα ήταν μια ψυχή που θα μπορούσε να είναι και δική του. Ωστόσο, συνέχισε: 
-"Και είναι ζωντανή η ψυχή μου δάσκαλε ή όχι;"
Ο δάσκαλος τον κοίταξε με καλοσύνη στα μάτια και του είπε χαμογελαστά:
- "από το χέρι σου εξαρτάται".
Αυτήν την μικρή ιστορία την είχα πει κάποτε και σε ένα αδελφικό μου φίλο. Συγκινήθηκε, προσπάθησε να βρει ξανά τον πραγματικό του στόχο, πάλεψε αλλά μετά από καιρό την ξέχασε, έχασε ξανά τον στόχο του και σήμερα ψάχνει σε λάθος βοσκοτόπια να βρει αυτό που θα τον γεμίσει ξανά.
Αν καταφέρει και κοιτάξει ξανά προς τον ουρανό θα δει, θα καταλάβει πως θα γεμίσει ξανά και πραγματικά την ψυχή του, την καρδιά του, την διάνοια του.
Τώρα αυτήν την μικρή ιστορία την λέω και σε εσάς και σας λέω ακόμη πως τίποτα δεν μπορεί να επηρεάσει την ψυχή μας παρά μόνο εάν το επιτρέψουμε εμείς οι ίδιοι!!!!!
O Δάσκαλος της ιστοριούλας είναι ο ίδιος ο Θεός, το παιδί ένας από εμάς και η πεταλούδα η ψυχή μας. Πραγματικά ωφέλιμη ιστορία με πολύ βαθύ νόημα. Σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό σε βάζει σε σκέψεις, έστω και για λίγο. Αυτό το λίγο μπορεί να είναι αρκετό να πάρεις καινούριες αποφάσεις βασισμένες σε κάτι όχι επιφανειακό αλλά βασισμένες στο συμφέρον της ψυχής σου της ίδιας.
Δύσκολο ε; Στα λόγια όλοι είμαστε άνετοι και θαρραλέοι στις πράξεις είναι εκεί που τα βρίσκουμε σκούρα. Λίγο όμως αν προσπαθήσουμε θα δούμε μια εσωτερική αναγέννηση η οποία θα μας εκπλήξει θα μας κάνει άλλον άνθρωπο. Στο χέρι μας είναι που θέλουμε να φτάσουμε.
Η κορυφή του βουνού είναι ψηλά και μακριά από εδώ. Ο δρόμος δύσβατος, απόκρημνος στενός χωράει μόνον δύο, εσένανε και τον Δάσκαλο που θα είναι εκεί έστω κι αν δεν τον βλέπεις για να σε στηρίζει όχι με τον τρόπο που εσύ περιμένεις αλλά με τον τρόπο που Αυτός γνωρίζει πως θα μπορέσεις να οδηγηθείς στην κορυφή.
Εσύ επιλέγεις, από το δικό σου χέρι εξαρτάται αν θα προχωρήσεις και θα αποτελέσεις ίσως ακόμη και παράδειγμα προς μίμηση η θα μείνεις στάσιμος αλλά ποτέ σου δεν θα νιώθεις γεμάτος, ποτέ σου δεν θα είσαι πραγματικά ευτυχισμένος και ξέρεις γιατί; Γιατί μόνον ο Θεός μπορεί να σε γεμίσει εσωτερικά. 
Μόνον ο Θεός μπορεί να σε ολοκληρώσει ως άνθρωπο. Μόνον αυτόν αν έχεις ως συνοδοιπόρο έχεις τα πάντα, αν έχεις όλους τους άλλους εκτός από Αυτόν, τότε λυπάμαι αλλά να ξέρεις πως δεν έχεις τίποτα και θα βασανίζεσαι σε όλη σου την ζωή για να βρεις κάτι που σε γεμίζει. Όσα κι αν κάνεις, όσα κι αν αποκτήσεις αν δεν καταφέρεις να έχεις τον Θεόν-Πατέρα-Δάσκαλο στην καρδιά σου τότε μόλις αποκτάς κάτι καινούριο πάλι άδειος θα αισθάνεσαι.
Μόνον όταν φτάσεις και καταφέρεις αυτό που ίσως και να σε δυσκολεύει μόνο και μόνο στο άκουσμα, να έχεις Θεό μέσα σου, θα νιώσεις αγαλλίαση, ηρεμία, θα νιώσεις ο πιο πλούσιος άνθρωπος πάνω στην γη, μόνον τότε θα νιώσεις ολοκληρωμένος σαν άνθρωπος.
Θα γίνεις κι εσύ ένας μικρός Θεός, όπως ο Σπυρίδων ο Τριμυθούντος, όπως ο Λουκάς ο Συμφερουπόλεως, όπως η Παρασκευή η αθληφόρος. 
Τους ξέρεις αυτούς; Τους έχεις ακούσει; Ναι τους ξέρεις. Τους έχεις ζητήσει και την μεσιτεία τους στον Θεό. Μπορείς να τους μοιάσεις και να τους ξεπεράσεις;
Μπορείς να φτάσεις πιο κοντά από ότι έφτασαν αυτοί στον ίδιον τον Θεόν. Ναι μπορείς γιατί ο Θεός για εκεί σε προορίζει, για τόσο ψηλά σε έχει.
Εσύ είσαι αυτός που δεν θες και δεν κυνηγάς αυτό που θα σε κάνει ολοκληρωμένο σαν άνθρωπο και θα είναι αυτό μέσα στο οποίο δεν θα σου λείπει τίποτα γιατί θα τα έχεις όλα, θα έχεις Θεό. Στο χέρι σου είναι...
Στο εύχομαι!
Στο χέρι σου είναι μην το ξεχνάς.
Ελπίζω να συναντηθούμε στην κορυφή…
 
ΡΟΜΦΑΙΑ

Ο ΑΦΙΛΟΧΡΗΜΑΤΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ

 Ο ΑΦΙΛΟΧΡΗΜΑΤΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ

 

(Παράδειγμα σύγχρονης αγιότητος)
 
Του Δρ Χαραλάμπη Μ. Μπούσια, 
Μεγάλου Υμνογράφου της των Αλεξανδρέων Εκκλησίας
 
Στις 17 Δεκεμβρίου του 2005 «μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν» ο Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Αντώνιος, ένα παράδειγμα σύγχρονης αγιότητος, ο ταπεινός και αφιλοχρήματος. Καταθέτω ένα περιστατικό, όπως μου το διηγήθηκε ο Γέροντας Στέφανος και τούτο προς δόξαν Θεού και παραδειγματισμό όλων μας.
 
Ένα απόγευμα ο φιλάγιος και φιλακόλουθος Μητροπολίτης Αντώνιος έψαλλε τον Εσπερινό μόνος του με ψάλτη τον νυν Ηγούμενο της Μονής του Δρυοβούνου, πατέρα Στέφανο. Στο τέλος του Εσπερινού τον πλησίασε μία γυναίκα και ζήτησε να εξομολογηθεί. Ο π. Στέφανος τον αποχαιρέτισε και ο Δεσπότης έμεινε για να εξομολογήσει την ψυχή που του έστειλε ο Κύριος.
 
Την επομένη ημέρα το πρωϊ, όρθρου βαθέος, ο Δεσπότης πήρε τηλέφωνο τον πατέρα Στέφανο. Εκείνος τα έχασε. Τόσο πρωϊ τηλέφωνο καλό δεν προμηνύει. Το σήκωσε και άκουσε τον Δεσπότη να του λέει.
 
-Δεν είμαι καθόλου καλά. Δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ!
 
-Γιατί, Δεσπότη μου, τον ρώτησε με αγωνία αυτός. Μήπως είσθε άρρωστος και πρέπει να έλθω να σας μεταφέρω σε νοσοκομείο; Σημειωτέον ότι ο Δεσπότης δεν είχε ούτε αυτοκίνητο.
 
-Όχι, πάτερ Στέφανε, απάντησε. Αλλά θυμάσαι χθες εκείνη την γυναίκα που ζήτησε να εξομολογηθεί; Αυτή φεύγοντας μου άφησε ένα φακελλάκι. Όταν το άνοιξα είδα μέσα δέκα λίρες.  Τα έχασα! Μου ανέβηκε η πίεση. Όλο το βράδυ δεν μπόρεσα ούτε να ξαπλώσω στο κρεββάτι. Έλεγα. «Σκέψου, Αντώνιε, να πεθάνεις σήμερα το βράδυ και οι άλλοι να βρουν αυτές τις λίρες και να πουν ότι ήσουν φιλοχρήματος και προσποιητά έκανες τον αφιλάργυρο»! Ανέβαινα και κατέβαινα σκάλες και παρακαλούσα τον Θεό να μην με πάρει αυτή τη βραδιά και φανώ ασυνεπής στα λόγια που διδάσκω για την πτωχεία του Ιησού. Έλα, σε παρακαλώ, να τις πάρεις και να τις διαθέσεις, όπου εσύ θέλεις. Θέλω να φύγουν από κοντά μου!
 
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΑΥΣ

“ΧΤΥΠΑ ΞΥΛΟ”– ΜΙΑ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ, ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΚΑΙ ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ΣΥΝΗΘΕΙΑ

 “ΧΤΥΠΑ ΞΥΛΟ” – ΜΙΑ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ, ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ

ΚΑΙ ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ΣΥΝΗΘΕΙΑ

 

Διάφορες κακές συνήθειες στη ζωή των ανθρώπων, παρουσιάζονται λαθεμένα ως λαϊκές παραδόσεις, ενώ πρόκειται για πλάνες και παραλογισμούς που όπως όλα τα «ανθρωποκαμώματα» διαδόθηκαν στο πέρασμα των αιώνων.
Επί παραδείγματι, όταν κάποια άτομα συνομιλούν και αναφέρονται σε κάτι κακό, όπως θάνατο, αρρώστια, ή συμφορά, τότε κτυπούν ξύλο νομίζοντας ότι τα κακά αυτά που σημαίνουν οι λέξεις που ανέφεραν, θα μεταφερθούν στο ξύλο και όχι σ’ εκείνους, ή ότι δεν θα ακούσουν οι δαίμονες λόγω του θορύβου που προκαλεί το κτύπημα του ξύλου, και έτσι δεν θα πειράξουν τους συνομιλούντες.
Στις περιπτώσεις αυτές οι άνθρωποι αψηφούν ότι το κακό δεν δημιουργείται από τις λέξεις, αλλά από την αμαρτωλότητα εκείνων που δεν έχουν σωστή πνευματική ζωή και σχέση με τον Θεό.
Ο συνειδητός Χριστιανός γνωρίζει ότι οι δοκιμασίες παραχωρούνται στην ζωή του, για να τον ωφελήσουν στον αγώνα για την σωτηρία του.
Ο πιστός που προσεύχεται, νηστεύει, εξομολογείται καθαρά και κοινωνεί τον Χριστό δεν έχει να φοβηθεί τις «κακές λέξεις», νομίζοντας ότι έχουν αρνητική επήρεια στη ζωή του που εξαλείφεται με το χτύπημα του ξύλου!
Εάν σε διάφορες περιστάσεις της ζωής του, ο άνθρωπος νιώθει αδύναμος και φοβισμένος, είναι πρέπον να κάνει τον Σταυρό Του. 

ΙΕΡΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ

Η ΗΧΩ ΚΑΙ Η ΖΩΗ

 Η Ηχώ και η Ζωή

 

Μια φορά ένας άνδρας με τον γιο του περπατούσαν μέσα στο δάσος. Ξαφνικά το αγόρι σκουντουφλά και πέφτει κάτω. Είχε χτυπήσει στο πόδι του και φώναξε δυνατά.
– ΑΑΑΧΧΧ!
Ξαφνιασμένος, ακούει την φωνή του να επιστρέφει:
– ΑΑΑΧΧΧ!
Παραξενεμένος φωνάζει:
– Ποιός είσαι;
Όμως την μοναδική απάντηση που παίρνει είναι:
– Ποιός είσαι;
Θυμωμένος τώρα κάνει αγριεμένα:
– Είσαι δειλός!
Και η φωνή απαντά:
– Είσαι δειλός!
Γεμάτος περιέργεια ρωτά τον πατέρα του.
– Τι συμβαίνει πατέρα; τι γίνεται εδώ;
– Πρόσεξε γιε μου, του λέει εκείνος και φωνάζει:
– Σε θαυμάζω!
Η φωνή απαντά:
– Σε θαυμάζω!
Ο πατέρας φωνάζει για άλλη μια φορά:
– Είσαι υπέροχος!
Η φωνή απαντά:
– Είσαι υπέροχος!

Το αγόρι ακόμα πιο έκπληκτο από πριν, δεν μπορούσε να καταλάβει τι συμβαίνει.
Υστέρα ο πατέρας πιάνει να εξηγήσει στον γιο του:
Το φαινόμενο αυτό, οι άνθρωποι το λένε ΗΧΩ, αλλά στ’ αλήθεια είναι ΖΩΗ. Επειδή εκείνη σου επιστρέφει αυτό που της δίνεις. Η ζωή είναι ένας καθρέφτης των πράξεών σου. Αν θέλεις πιο πολλή αγάπη, τότε να δώσεις πολλή αγάπη! Αν θέλεις κατανόηση, τότε δώσε κατανόηση. Αν θέλεις οι άνθρωποι να σε υπομένουν, τότε να τους υπομείνεις και εσύ. Αυτός είναι ο κανόνας και έχει εφαρμογή σε κάθε τομέα της ζωής μας!
Η ζωή σου με άλλα λόγια είναι όχι απλά μια σύμπτωση από τυχαία γεγονότα αλλά ένας καθρέφτης του ίδιου σου του εαυτού!

Δημήτρης Καραβασίλης
Πηγή: Το Ζωντανό Ιστολόγιο

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΗΡΘΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

Η απάντηση ήρθε από τον Ουρανό

 
Ό Επίσκοπος Παντελεήμων Φωστίνης γράφει:
Όλο το χαριτωμένο νησάκι, οι ξακουστές Οινούσσες, έκλαψαν τήν ευλογημένη νιόπαντρη νοικοκυροπούλα. Τήν καμάρωναν όλοι σαν δική τους κόρη. Κι’ ό ξαφνικός θάνατός της, στην πρώτη γέννα της, βύθισε σε πένθος όλο το νησί. Τήν άμοιρη Κωνσταντία.
Ό πατέρας της, απαρηγόρητος από τότε άρχισε να βυθίζεται σε ιδιαίτερες μελέτες, γιά τήν αθανασία της ψυχής. Οι επιστήμονες τού νησιού, τον συντρόφευαν πάντοτε και συζητούσαν ώρες ολόκληρες γιά τήν ύπαρξη και τήν αθανασία της ψυχής, γιά τήν αιωνιότητα, γιά τήν κρίσι, γιά όλες τις λεπτομέρειες της άλλης ζωής. Μερικές φορές, ετύχαινε να έχει και αντίθετο γνώμη, κάποιος άπ’ τήν παρέα και τότε άρχιζε ή συζήτησις. Και προσπαθούσε, ό πατέρας της Κωνσταντίας να πείσει όλους, γιά τήν ομορφιά της αιωνίου ζωής και να τούς παροτρύνει, να μη λησμονούν ότι σ’ αυτό τον κόσμο, είμαστε όλοι διαβατάρικα πουλιά. Αυτό γινόταν τακτικά. Κάθε μέρα σχεδόν, οι συζητήσεις αυτές.
Πρωί-πρωί, ανέβαινε συχνά στο νεκροταφείο. Είχε αναθέσει, σ’ ένα κηπουρό, να περιποιέται τον τάφο της κόρης του. Κι ό κηπουρός αληθινά ευαίσθητος και ευγενικός άνθρωπος, είχε κάνει αληθινό παράδεισο, τον τάφο της νοικοκυρούλας. Είχε κατορθώσει, να γράψει με πανσέδες το όνομά της. Και ανέβαιναν πολλές ωραίες καρδιές, γιά να χύσουν κρυφά δύο δάκρυα, αντικρίζοντας το όνομά της, ραμμένο στον τάφο της με τα λουλούδια.
Ένα πρωί, ό πατέρας της εκάθησε στο νεκροταφείο πολλές ώρες. Ήταν καλοκαίρι, Ιούλιος μήνας. Τα λουλούδια δροσερά, εσκόρπιζαν ένα λεπτό άρωμα, πού είχε εισχωρήσει στα βάθη της καρδιάς του. Δεν  τού έκανε ή καρδιά να φύγει. Επιτέλους, κατέβηκε στήν ακροθαλασσιά. Ή τακτική παρέα τον περίμενε. Ή συζήτησις πάλι, πάνω στο ίδιο θέμα. Επτά προύχοντες τού νησιού.
Δεν βαριέσαι, καημένε παπά-Μιχάλη, έδώ είναι ή κόλασις, έδώ κι ό παράδεισος. Όλα τα άλλα, είναι λόγια». Είπε, ένας από τήν παρέα, απογοητευμένος.
Ό παπά-Μιχάλης στενοχωρήθηκε: Μη λες, καπετάνιε μου, τέτοιες κουβέντες. Αλλοίμονο στον κόσμο, άν έχανε κι’ αύτήν τήν ελπίδα. Εγώ τουλάχιστον, αφ’ ότου ή Κωνσταντία μου πέταξε σαν πουλάκι, από αυτόν τον κόσμο, μ’ αύτή τήν ελπίδα ζω, ότι ζει στους Ουρανούς. Είχε τόσο ωραία, τόσο λεπτή ψυχή! Είμαι βέβαιος ότι ό Κύριός μας, της έχει δώσει το έλεος Του. Και τον επήρε, τόση συγκίνηση, πού έβγαλε το μαντήλι κι’ άρχισε να κλαίει. Συνεκινήθησαν κι’ όλοι οι άλλοι. «Συζητούμε απλώς, παπά-Μιχάλη. Μη τα πέρνης καί όλα τοις μετρητοΐς».
Εν τω μεταξύ, έφτασε το μεσημέρι και τράβηξαν όλοι, γιά τα σπίτια τους. Ό παπάς δεν έβαλε τίποτα στο στόμα του. Επήγε αμέσως και ξαπλώθηκε στο κρεβάτι του και τον πήρε ένας ύπνος γλυκός και ήρεμος. Τί ευτυχία, πού τον βρήκε! έβλεπε, ότι μαζί με τήν παρέα του ανέβαινε πρός το νεκροταφείο. Όταν ζύγωναν, τούς αφήκε λίγες στιγμές, γιά να πεταχτή επάνω, να ίδή τα λουλούδια και τον τάφο, της αλησμόνητης κόρης του. Μα, ρίγη πέρασαν το κορμί του, όταν ανάμεσα στα λουλούδια τού τάφου της, είδε τήν κόρη του.
Φορούσε ένα ολόασπρο φόρεμα κι’ έλαμπε το πρόσωπό της.
Παιδί μου, παιδί μου, είπε με λαχτάρα ό πατέρας της, πώς περνάς;»
Εκείνη, χαμογέλασε στοργικά κι’ είπε: «’Ά! σε ευχαριστώ πολύ. Έλαβα και το ψάρι, πού μου έστειλε ό θειος ό Κωστής. Ευχαρίστησε τον εκ μέρους μου».
Ό παπάς ευτυχισμένος, πού έβλεπε την κόρη του ευτυχισμένη, ήθελε να τήν δουν και οι άλλοι, πού αποτελούσαν τήν παρέα του. Και τούς εφώναξε: «Ελάτε γρήγορα, να δείτε τήν Κωνσταντία μου, ζει, είναι ευτυχισμένη». Σε λίγο έφτασαν και οι άλλοι και τήν είδαν. Εκείνη, είπε τότε. «Φεύγω, πατέρα μου, είναι ώρα• δεν μπορώ να μείνω περισσότερο». Κι’ αμέσως, άρχισε να εξαϋλώνεται.
Σε λίγες στιγμές χάθηκε. Τήν ίδια στιγμή, ξύπνησε ό πατέρα; γεμάτος ευτυχία, πού είδε τόσο ευτυχισμένη τήν κόρη του.
Έντύθηκε βιαστικά κι’ επήγε στου Καπετάν-Κωστή το σπίτι. «Σε καλό σου, παπά, τέτοια ώρα» τού είπε, ό καπετάνιος. Κι’ ό παπάς τον ρώτησε: «Γιά πες μου, βρέ Κωστή, έκανες τίποτα σύ, γιά τήν Κωνσταντία τήν κόρη μου;».
Ό καπετάνιος, τον κοίταξε περίεργα και τού είπε: «Όχι. Δεν θυμούμαι τίποτε. Γιατί, τί τρέχει;» Ό παπάς με βουρκωμένα μάτια τού διηγήθηκε το όνειρο. «Ή Κωνσταντία μου είπε να έρθω να σε ευχαριστήσω γιά το ψάρι, πού της έστειλες».
Εκείνος άρχισε να σταυροκοπιέται ανατριχιασμένος. «Ώ! Χρίστε μου! Ώ Παναγία μου! τί θαύμα είναι τούτο;» Τώρα θυμούμαι καλά. Όταν γύρισα στο σπίτι από τήν κηδεία της Κωνσταντίας, εύρήκα ένα τακτικό ψαρά, πού μου έφερνε πάντα ψάρια. Είχε φέρει μιά συναγρίδα μεγάλη. Μα εγώ δεν είχα καμιά όρεξη γιά φαΐ και τού είπα: Δεν θέλω τίποτα, βρέ παιδί μου, σήμερα. Το παλληκάρι κίνησε να φύγει. Μα μετανόησα και τού φώναξα πάλι:Έλα δώ, βρέ παιδί μου. Πόσο κάνει το ψάρι; Μου είπε τήν τιμή και εγώ έβγαλα και το πλήρωσα και τού είπα: Δός το σ’ ένα φτωχό σπίτι, να το φάνε γιά συγχώριο της Κωνσταντίας». Κι’ ό απλοϊκός καπετάνιος, άρχισε πάλι να σταυροκοπιέται και να επαναλαμβάνει: «Ώ Χριστέ μου! Ώ Παναγία μοι
Έπειτα μαζί και οι δύο, εύρισκαν την παρέα και τούς διηγήθηκαν & το περιστατικό. Έκοιτάχθηκαν, όλοι μεταξύ τους, άνατριχιασμέ- . Ένας από αυτούς, είπε σ’ αυτόν, πού δεν μπορούσε τέλεια, να πιστέψει στήν αθανασία: «Την απάντηση τήν πήρες, από τον ουρανό λες τώρα;» Εκείνος, έσκυψε το κεφάλι κάτω και έκανε το Σταυρό  του χωρίς λέξι να ειπεί.
Άς κάνωμεν και μείς όλοι το Σταυρό μας, αγαπητοί μου φίλοι, και ας συλλογιστούμε, ότι σ’ αυτόν τον κόσμο, είμαστε διαβάτες. – αληθινή ζωή, αρχίζει από τη στιγμή, πού θά άφήσωμε αύτή τήν πρόσκαιρη. Χαράστον, όποιος άντικρύση τον άληθινό κόσμο και να μπορεί να λάβη το Έλεος τού Θεού. 
 
ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ

Π. ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ: ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ!

 Π. ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ

 

Κάποτε συζητούσε με έναν απλοϊκό Παλαιοημερολογίτη, ο οποίος του έλεγε με οργή και αυτοπεποίθησι:
- Εσείς οι Νεοημερολογίτες δεν θα πάτε στον Παράδεισο!
- Θα πάμε!, του τόνιζε χαμογελώντας ο Γέροντας.
- Δεν θα πάτε!, επέμενε αυτός.
- Θα πάμε!, επανελάμβανε ο Γέροντας.
- Αι, αν πάτε εσείς, εγώ τέτοιο Παράδεισο δεν τον θέλω!
- Βρε ταλαίπωρε, του λέει ο Γέροντας. Τι σ΄ενδιαφέρει εσένα ποιόν θα βάλη ο Θεός στον Παράδεισο; Εμένα δεν θα με πείραζε καθόλου ακόμη κι αν με έβαζε ο Θεός στον Παράδεισο παρέα με τον Νέρωνα, Τον Καλιγούλα, και τον Χίτλερ και αν μου έδινε σαν εργασία να τους γυαλίζω τα παπούτσια. Αρκεί να με βάλη και μένα μέσα, έστω και τελευταίον!
Το μόνο που φοβάμαι είναι οτι εσείς οι Παλαιοημερολογίτες , με τη στενοκεφαλιά την οποία έχετε, θα χάσετε τον Παράδεισο.

Από το βιβλίο "ΥΠΟΘΗΚΕΣ  ΖΩΗΣ"
από τη ζωή και τη διδασκαλία του Πατρός Επιφανίου
Έκδοση Ιερόν Ησυχαστήριον Κεχαριτωμένης Θεοτόκου.
από τη ζωή και τη διδασκαλία του Πατρός Επιφανίου

Π. ΣΙΜΩΝ ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ: ΣΗΚΩΘΗΚΕ ΝΑ ΦΥΓΕΙ, ΑΛΛΑ Η ΠΟΡΤΑ ΤΟΥ ΚΕΛΙΟΥ ΔΕΝ ΑΝΟΙΓΕ!

 Π. Σίμων Αρβανίτης

Σηκώθηκε να φύγει, αλλά η πόρτα του κελιού δεν άνοιγε

 

Κάποια μοναχή πήγε στην Κηφισιά και πήρε ένα ταξί, για να ανέβει στο Μοναστήρι [στην Ιερά Μονή Άγιο Παντελεήμονα Ν. Πεντέλης]. Ο ταξιτζής, που την μετέφερε, είχε ακούσει για τον πάτερα Σίμωνα [Ιερομόναχος Σίμων Αρβανίτης] και ρώτησε την μοναχή γιατί ανεβαίνει επάνω.
 
Εκείνη του είπε ότι πηγαίνει, για να εξομολογηθεί. Όταν άκουσε αυτό ο ταξιτζής, την ρώτησε με έκπληξη:
– Τι αμαρτίες έχεις εσύ που είσαι μοναχή;
Εκείνη του απάντησε πως όλοι έχουμε αμαρτίες. Όταν έφτασε κοντά στο μοναστήρι, η άσφαλτος τελείωνε και άρχιζε ο χωματόδρομος, που ήταν χαλασμένος, και είπε η μοναχή να την αφήσει εκεί, αλλά ο ταξιτζής της είπε:
-Θα σε πάω μέχρι το Μοναστήρι.

Όταν έφτασαν, η μοναχή του είπε να περάσει στην κουζίνα να πάρει έναν καφέ. Μόλις τελείωσε η μοναχή την εξομολόγησή της, είπε στον ταξιτζή:
– Θέλεις να πας μέσα να πεις καμιά λέξη να εξομολογηθείς και να πάρεις την ευχή του;
Ο ταξιτζής δέχτηκε, μπήκε μέσα, πήρε την ευχή του και άρχισε να εξομολογείται. Σηκώθηκε να φύγει, αλλά η πόρτα του κελιού δεν άνοιγε. Ο ταξιτζής λέει στον Γέροντα:
– Πάτερ Σίμων, η πόρτα του κελιού δεν ανοίγει.
Ο Γέροντας του απάντησε:
– Παιδί μου, δε έχεις εξομολογηθεί όλες τις αμαρτίες· γι αυτό δεν ανοίγει.

Ο ταξιτζής τα έχασε, συγκινήθηκε και εξομολογήθηκε όλες τις αμαρτίες του. Αφού είδε ο Γέροντας ότι τα είπε όλα, του διάβασε την ευχή. Όταν σηκώθηκε να φύγει, δεν πρόλαβε να να πιάσει την πόρτα και άνοιξε μόνη της. Μόλις βγήκε έξω τον ρώτησε η μοναχή:
– Πώς σου φάνηκε ο παππούλης;
– Τι να σου πω; Είχες δίκιο, αυτός είναι άγιος άνθρωπος, και της διηγήθηκε ό,τι συνέβη. Της είπε επίσης:
– Ευχαριστώ πάρα πολύ που μου είπες να εξομολογηθώ, γιατί αναπαύτηκε η ψυχή μου, αισθάνομαι άλλος άνθρωπος και φεύγω από δω όχι όπως ήρθα, αλλά σαν να έχω φτερά και πετάω.
 
Από το βιβλίο του Μοναχού Ζωσιμά, «Ιερομόναχος Σίμων Αρβανίτης, (1901-1988), Μαρτυρίες για τη ζωή και το έργο του», τόμος Β’.

ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΚΑΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΟΣΧΗΜΗΣ ΑΝΤΩΝΙΑΣ ΚΑVESHNIKOVA

 ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΚΑΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΟΣΧΗΜΗΣ 

ΑΝΤΩΝΙΑΣ ΚΑVESHNIKOVA (1904-1996)

 

Θα έρθουν οι καιροί, που όλα θα δηλητηριαστούν. Αλλά εάν πορεύεστε με πίστη, θα ζήσετε. Και ο άλλος που θα πιει ή θα φάει το ίδιο πράγμα, χωρίς να έχει πίστη – θα πεθάνει.
 
«Ρωτήστε τον Παντοδύναμο, μην τον ξεχνάτε μέρα και νύχτα. Eίναι καλύτερο να προσεύχεστε νωρίς το πρωί και τη νύχτα. Η πιο ήσυχη ώρα. Ξυπνήστε, σηκωθείτε, πλυθείτε και μιλήστε με το Θεό, πείτε Του τα πάντα.
Ο Κύριος αγαπάει να του μιλάμε. Και θα βρει τρόπους, θα σας σώσει και θα σας βοηθήσει. Αν ο Κύριος δίνει πόνο, δίνει υπομονή και ενισχύσεις από το Άγιο Πνεύμα.
 
– Από τα μεσάνυχτα μέχρι τις τρεις το πρωί ο ουρανός είναι ανοιχτός. Είναι πολύ πολύτιμη η προσευχή κατά τη διάρκεια αυτών των ωρών. Μετά τα μεσάνυχτα, είναι καλό να βάλουμε τρεις μεγάλες μετάνοιες με προσευχή στον Σωτήρα, τη Θεοτόκο και τον Άγγελο τον Άγγελο φύλακα μας…
 
Η γερόντισσα Αντωνία ευλόγησε τα πνευματικά της παιδιά να διδάξουν στη μνήμη τούς τις προσευχές: «ΤΟ ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ «, «ΘΕΟΤΟΚΕ ΚΑΙ ΠΑΡΘΕΝΕ», «Το Σύμβολο της Πίστης», 50ος και 90ος Ψαλμό
 
Με συμβούλεψε να διαβάζουμε τον κανόνα σύντομης προσευχής στον άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ και τη προσευχή: «Κύριε, διαφώτισε το μυαλό μου, ηρέμησε την καρδιά μου, βοήθησε με στη ζωή, γλίτωσε με από το κακό» …
 
– Εάν τα παιδιά είναι άρρωστα, πρέπει να διαβάσετε τον 90ο Ψαλμό και το «Πάτερ ημών » επτά φορές. Εάν είναι κάτι σοβαρό, πρέπει να το διαβάσετε δώδεκα φορές … Εάν δυστυχία συνέβη σε ένα άτομο, θα πρέπει να διαβάσετε τον Ψαλμό 90 …
 
Όταν υπάρχουν ακάθαρτες σκέψεις, απελπισία, μελαγχολία – πολλές φορές διαβάστε την προσευχή «ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ». Ο Κύριος θα δώσει ειρήνη στην ψυχή για τις προσευχές στην Μητέρα του Θεού …
 
«Απλά πρέπει πριν φάτε φαγητό να κάνετε τον σταυρό σας». Θα έρθουν οι καιροί, που όλα θα δηλητηριαστούν. Αλλά εάν πορεύεστε με πίστη, θα ζήσετε. Και ο άλλος που θα πιει ή θα φάει το ίδιο πράγμα, χωρίς να έχει πίστη – θα πεθάνει.
 
«Κλείστε το στόμα σας καλύτερα, με τις επτά κλειδαριές, όπως λένε οι άγιοι πατέρες.
Δημιουργήστε μια προσευχή του Ιησού, διότι φέρνει πολύ καλό στη ζωή». Η σιωπή είναι μια αγγελική προσευχή. Δεν μπορεί να συγκριθεί με την ανθρώπινη προσευχή μας. Μείνετε ήσυχοι και ακούστε περισσότερο, γιατί από αυτήν (αγγελική προσευχή) θα βοηθηθείτε σε όλα!
 
Η γλώσσα μου είναι εχθρός μου, έτσι είναι. Πόσο κακό και απογοήτευση φέρνει στη ζωή …
 
Αν καταδικάσουμε τον γείτονα για κάποια αμαρτία, τότε ζει ακόμα σε μας η αμαρτία. Εάν ένα άτομο μετανοήσει, τότε αυτή η αμαρτία δεν τον αφορά. Όταν η ψυχή είναι καθαρή, δεν θα καταδικαστεί ποτέ. Γιατί «Μην κρίνετε, ώστε να μην κριθείτε» (Ματθαίος 7: 1). »
 
– Η Γερόντισσα ΑΝΤΩΝΙΑ συμβουλεύει καθημερινά να διαβάζουμε το 17 κάθισμα των ψαλμών. Είπε: «Στις δυσκολίες το 17 κάθισμα θα είναι ήδη άμυνα για σας».
 
Η γερόντισσα πίστευε ότι τα κεριά του Πάσχα δίνουν μια ιδιαίτερη χάρη και συγκεκριμένα είπε: «Όταν επισκέπτεστε ένα άρρωστο άτομο, διαβάστε μια προσευχή για τους πόνους και ανάψτε κεράκι από το Πάσχα (κόκκινο)».
 
Ο Λόγος του Θεού είναι τροφή για την ψυχή και το σώμα. Το καθήκον ενός χριστιανού είναι ότι δεν θα πάει να κοιμηθεί αν δεν διαβάσει ένα κεφάλαιο του Ευαγγελίου δύο κεφάλαια των Επιστολών, ξεκινώντας από τις Πράξεις των Αποστόλων και τελειώνοντας με την Αποκάλυψη του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, μερικούς Ψαλμούς από το ψαλτήρι. Και έτσι θα διαβάσουμε σταδιακά ολόκληρη τη Καινή Διαθήκη και το ψαλτήρι, που είναι αυτό που χρειαζόμαστε.… Πρέπει να φτιάξουμε τρεις σελιδοδείκτες και να διαβάσουμε στη σειρά και όταν διαβάσουμε όλα πάλι από την αρχή σε όλη την διάρκεια τη ζωής μας.
 
– Πολλοί από εκείνους που ήρθαν στη μητέρα του συμβούλευε: «Ότι σε κάθε σπίτι να υπάρχουν εικόνες της Μητέρας του Θεού»! Στο σπίτι πρέπει να υπάρχει μια άγια γωνία: για ιερές εικόνες, αγιασμό, αντίδωρο, καντήλι ευχέλαιο. Μπορεί να υπάρχει ναός χωρίς βωμό ή σπίτι χωρίς στέγη; – Έτσι, η οικογένεια δεν πρέπει να ζει χωρίς μια άγια γωνία. Κατά τη διάρκεια της προσευχής ή στις αργίες, το κανδήλι πρέπει να καίει και είναι καλό να ανάβουμε ένα κερί. Στο σπίτι, όπου αυτό συμβαίνει η χάρη του Θεού πέφτει στο σπίτι αυτό".
 
– «Να είστε σε πίστη, δώστε όλες τις αμαρτίες σας στον Θεό. Όλες οι ασθένειες, όλες οι θλίψεις, όλες οι φροντίδες να τις αναθέτετε στον Θεό. Και να είναι εύκολο, να ελευθερώσετε τον εαυτό σας. Ο Θεός ξέρει για σένα. Κάθε πρόσωπο έρχεται στη ζωή να εκτελέσει ένα ρόλο: θα το εκτελέσει – και θα πάει στην αιώνια ζωή  Δεν είμαστε εδώ για πάντα, είμαστε εδώ για μια επίσκεψη. Και θα πάμε σπίτι εγκαίρως, όλοι θα πάμε σπίτι. Ο Κύριος στη γη δεν θα αφήσει κανένα, θα πάρει τον καθένα μας. Η ψυχή δεν πεθαίνει. Το σώμα είναι κοστούμι, είναι ναός της ψυχής. »
 
ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΚΑΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΟΣΧΗΜΗΣ ΑΝΤΩΝΙΑΣ ΚΑVESHNIKOVA (1904-1996)

ΟΣΙΑ ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΚΛΕΙΣΟΥΡΑΣ: ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΕΜΙΛΗΣΕ!

Αγία Σοφία της Κλεισούρας: Το στόμα το χρυσό εμίλησε και είπε: Οι πεθεράδες να σκεπάζουν, οι γεροντάδες να σκεπάζουν. Οι νέοι να φυλάγουν τα λόγια του Θεού· τριαντάφυλλα στο στόμα, χρυσό κρασάκι στο στόμα (= η Θεία Κοινωνία), να είναι πάντα με τον Θεόν.

ΟΣΙΑ ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΚΛΕΙΣΟΥΡΑΣ: ΕΜΕΙΣ ΣΑΝ ΤΟ ΣΙΔΕΡΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ!

Αγία Σοφία της Κλεισούρας: Το σίδερο πώς το βάζουν στην φωτιά επάνω, και κοπανούνε. Και κοπανίζουνε και το βάζουν στην φωτιά. Και κοπανούνε και πάλι το βάζουνε στην φωτιά. Εμείς σαν το σίδερο πρέπει να είμαστε.

ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ: Η ΓΛΩΣΣΑ ΟΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΗ, ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΚΑΤΑΚΡΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ!

Μέγας Αθανάσιος: Όπως ακριβώς, όταν ένα μαχαίρι είναι ακονισμένο, σκοτώνει με πολλή ευκολία, έτσι και η γλώσσα όταν είναι διεφθαρμένη, σκοτώνει με τις διάφορες κατακρίσεις και κατηγορίες. 

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: ΑΣ ΜΗ ΚΑΚΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΠΟ!

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Ας μη κακίζουμε τον κόπο, ας μην καταδικάζουμε την εργασία, γιατί από αυτήν παίρνουμε μεγάλη αμοιβή πριν από τη Βασιλεία των Ουρανών.
ΕΠΕ 31,670 

ΣΥΝΑΞΙΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΟΝΕΩΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ

 
Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος και Ευαγγελιστής

(Σύναξις της αγίας κόνεως της εκπορευομένης εκ του τάφου του Ιωάννου του Θεολόγου)

 
Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, ο αγαπημένος μαθητής του Κυρίου, «ὁ ἐπιπεσῶν ἐπὶ τὸ στῆθος τοῦ Ἰησοῦ», είναι εκείνος που έγραψε το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον, αλλά και τις τρεις Καθολικές Επιστολές, που φέρουν το όνομά του.
Η μνήμη του Αποστόλου Ιωάννου εορτάζεται στις 26 Σεπτεμβρίου. Η σημερινή εορτή συνδέεται με την ανάδυση θαυματουργικής κόνεως (σκόνης) από τον τάφο του Ευαγγελιστού, μέσω της θαυματουργικής επενέργειας του Αγίου Πνεύματος, που οι ντόπιοι την αποκαλούσαν «επίγειο μάνα».

Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, αφού, ύστερα από θείο φωτισμό, προέβλεψε ότι επρόκειτο να μεταστεί από την παρούσα ζωή στην αιώνια και ατελεύτητη, παρέλαβε τους μαθητές του και βγήκε έξω από την Έφεσο. Εκεί σε ένα σημείο υπέδειξε να ανοιγεί τάφος. Μόλις έγινε αυτό, μπήκε μέσα ζωντανός και κοιμήθηκε με ειρήνη. Ο τάφος αυτός εφεξής έγινε πηγή ιαμάτων.

Η Σύναξη του Αγίου Αποστόλου και Ευαγγελιστού Ιωάννου, ετελείτο στον περιφανή ναό του, ο οποίος βρισκόταν στον τόπο που ονομάζεται Έβδομον, στο σημερινό Μακροχώρι Κωνσταντινουπόλεως. Για το ναό αυτό στον Έβδομον, που υπήρχε κατά τα τέλη του 4ου αιώνα μ.Χ., γνωρίζουμε σχετικά από τον Σωκράτη τον Σχολαστικό. Κατά τον 9ο αιώνα μ.Χ. ο ναός του Θεολόγου ήταν καταβεβλημένος, ίσως εξαιτίας σεισμών ή καιρικών επηρειών και γι' αυτό ανήγειρε αυτόν εκ βάθρων ο αυτοκράτορας Βασίλειος ο Μακεδών.

Τέλος, αξίζει να αναφέρουμε, την φράση που συνεχώς έλεγε στους μαθητές του ο Απόστολος Ιωάννης: «Τέκνια, αγαπάτε αλλήλους» (Ιωαν. ιγ΄ 34), που σημαίνει, παιδιά μου, να αγαπάτε ο ένας τον άλλο. Και όταν οι μαθητές του ρώτησαν γιατί συνεχώς τους λέει την ίδια φράση, αυτός απάντησε «διότι είναι εντολή του Κυρίου, και όταν αυτό μόνο γίνεται, αρκεί».

https://www.saint.gr

ΟΤΑΝ Η ΟΣΙΑ ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΚΛΕΙΣΟΥΡΑΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΗ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΜΑΚΡΙΝΑ

Όταν η Οσία Σοφία της Κλεισούρας συνάντησε την Γερόντισσα Μακρίνα

 - Μιά φορά πήγαμε σε μία άσκήτρια,στά μέρη τής Κλεισούρας,στήν Καστοριά. Είχε τό προορατικό χάρισμα.Δέν ξέρω,αν έχετε άκούσει γι’ αυτήν.Ήταν ψηλή γυναίκα καί συγκύπτουσα.

Είχε άλουσία περίπου σαράντα χρόνια καί είχε μία πλεξούδα , δέν ξέρω πόσες οκάδες ζύγιζε!Πώς τήν σήκωνε αύτή τήν πλεξούδα ! Εκανε κρύο , είχε παγωνιά καί τό νερό ήταν κρύο. Ρίγος σ’ έπιανε στο μέρος πού ζούσε - καί κοιμόταν μέσα σε ένα τζάκι.

Αναβε άπό τήν Χάρη τού Θεού πού είχε μέσα της . Είχε τέτοια φλόγα,τέτοιο έρωτα Χριστού στήν καρδιά της ,πού δέν μπορώ νά σάς περιγράφω .Τά μαγουλάκια της ήταν κόκκινα,παρ’ όλο πού ήταν γερόντισσα .Είχε σφυγμό μικρού παιδιού · πήγαιναν οί γιατροί καί τήν έβλεπαν καί θαύμαζαν. Ετρωγε μόνο χόρτα ,τίποτε άλλο.

Μόλις πήγα,μου λέει :

-Έσύ έχεις Μοναστήρι ,καί κοίταξε , θά δώσης λόγο ,αν έρχονται οί άνθρωποι καί δέν τούς μιλάς ,γιά νά γνωρίσουν τον Χριστό .Τά βλέπεις αύτά τά δένδρα ;

Ήταν τό ένα όλο κισσό έπάνω , τ’ άλλο είχε ένα φύλλο εδώ καί ένα εκεί.

-Αύτή είναι ή αρετή, εδώ καί ’κεΐ βρίσκεται ή αρετή , τό άλλο πού είναι πυκνωμένο είναι ή αμαρτία ,ή μεγάλη αμαρτία πού γίνεται.Αμα έρχεται κανείς θά τούς λές όπως καθαρίζουν τά σπίτια τους ,τις γωνιές καί τις τρυπούλες καί βγάζουν τά σκουπίδια ,έτσι νά καθαρίζουν καί τήν ψυχή τους . Νά κάνουν καθαρή εξομολόγηση νά τά βγάζουν , νά καθαρίζουν τό σπίτι τής ψυχής τους . Καί νά μή στενοχωριέσαι , όταν έρχονται στο Μοναστήρι γιά μοναχές καί μετά φεύγουν,γιατί τά σώματά τους είναι στο Μοναστήρι , άλλά τό πνεύμα τους είναι στον κόσμο.Εντρυφούν σε κοσμικά πράγματα καί δεν εντρυφούν στά ούράνια μεγαλεία.Στή θέση τής μοναχής πού φεύγει , ό Θεός στέλνει άγιο Άγγελο .

Ούτε τήν ήξερα ούτε με ήξερε ούτε μέ σύστησε κανείς . Καί πολλά άλλα μου είπε . Είχα μία σαλπούλα καί τήν έρριξα στήν πλατούλα της . Πολύ τήν χάρηκε ! 

«Όπως μέ σκέπασες , μου λέει , έτσι νά σέ σκεπάσει ό Άγγελός σου καί ή Παναγία μέ τήν σκέπη Της».

Είχε πάει ένας ιερέας πού ήθελε νά τή γνωρίσει , άλλά καί αύτή δεν τον γνώριζε . Σκέφτηκε ό ιερέας : «Αφού είναι στήν έρημο , ας πάρω Άγιο Άρτο νά τήν κοινωνήσω . Άς κάνω καί ένα Εύχέλαιο». Μόλις τον βλέπει τού λέει :

-Καλώς τον παπα - Γιάννη.Ήρθες νά μου κάνεις Εύχέλαιο καί νά μέ κοινωνήσεις ;

-Ναί , Γερόντισσα , ήρθα νά σέ κοινωνήσω και νά σου κάνω Εύχέλαιο .

-Σ’ ένα πράγμα σφάλλεις.

Αύτός στάθηκε ό καημένος , «μέ αποκαλεί μέ τό όνομά μου καί σφάλλω !», σκέφτηκε μέ άπορία.

-Έρχονται στήν εκκλησία μερικές γυναίκες καί τά φορέματά τους είναι πάνω άπό τά γόνατα καί σύ τίς ανέχεσαι καί δεν παίρνεις τήν βέργα νά τις βγάλεις έξω . Δεν τις νουθετείς , νά μή τά φορούν.

Γονάτισε ό καημένος ό ιερέας καί δεν μίλησε.

 Μετά τήν έπισκέφθηκε κάποιος άλλος καί είπε σ’ αυτόν : «Νά πλύνεις καλά τό πιάτο σου . Τό πρόσωπό σου έχει πολλή μαυρίλα . Κοίταξε τήν ψυχή σου νά πλύνης». Είχε άποκαλύψει πολλά πράγματα.

’Έπειτα ψάλλαμε τό «Αξιόν Έστι» καί ’κείνη μάς έψαλλε τό «Θεοτόκε Παρθένε». Αυτή είχε καρκίνο καί τήν είχε χειρουργήσει ή άγια Αναστασία ή Φαρμακολύτρια καί ό Αρχάγγελος Μιχαήλ .Είδα τον σταυρό τού είχε σχηματίσει ή τομή πού τής είχαν κάνει . Εκείνοι τήν είχαν ράψει . Δεν θά τό ξεχάσω αύτό τό πράγμα ! Σήκωσε τά ρουχάκια της καί βλέπω έτσι σταυροειδώς τήν ουλή.

 Μάς είπε ότι βγήκε ένα ζωύφιο μέσα άπό τήν κοιλιά της καί αισθάνθηκε σάν νά έφυγε ό καρκίνος. Καί όταν κοιμήθηκε,μάς έλεγε μιά κυρία πού ειχε πάει στήν νεκρώσιμη Ακολουθία της :«Δεν μπορώ νά σάς περιγράφω τί κόσμος παραβρέθηκε,σάν κηδεία υπουργού».Οι άνθρωποι άπό εύλάβεια έπαιρναν πετρούλες από τό τζάκι .Σαράντα πέντε χρόνια μέσα στό τζάκι άσκήτευε , ούτε κελλί είχε ούτε τίποτε.

Τώρα τελευταία ήρθαν κάποιοι προσκυνητές πού είχαν πάει στο Αγιον Όρος και μου έλεγαν γιά τις άγιες καταστάσεις πού έχει ό π. Έφραιμ ό Κατουνακιώτης , όταν λειτουργεί . Γονατίζει κάτω άκουμπώντας τό κεφαλάκι του στήν Αγία Τράπεζα.

Δεν σηκώνεται από την Αγία Τράπεζα από τά δάκρυα πού χύνει ! Μέ κλαυθμό λειτουργεί . Στο σημείο τής Θείας Λειτουργίας όπου εκφωνεί : «Τά σα εκ των σων…» δεν μπορεί νά σηκώσει τό κεφάλι από την κατάνυξη καί τά δάκρυα πού έχει.:

(Σεπτέμβριος 1983

Από το βιβλίο ''Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου-Λόγια Καρδιάς'')