Σελίδες

Παρασκευή 28 Απριλίου 2017

Η ΑΠΑΤΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΠΟΓΟΝΟΥΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΑΓΔΑΛΗΝΗΣ

Η ιδέα ότι η Μαρία Μαγδαληνή είναι η μοναδική γυναίκα απόστολος που έχει γράψει δικό της Ευαγγέλιο είναι παλιά και φτάνει μέχρι την αρχαιότητα.
AdTech AdΟι περισσότεροι μελετητές θεωρούν το “Ευαγγέλιο της Μαρίας” απόκρυφο, δηλαδή ότι γράφτηκε πολύ αργότερα από τα γεγονότα που ισχυρίζεται ότι καταγράφει και συγγραφέας δεν είναι η ίδια. Ωστόσο, η Μαρία ήταν μία σημαντική προσωπικότητα για ένα απόκρυφο χριστιανικό κίνημα γνωστό ως Γνωστικισμό, το οποίο ήταν αντίθετο προς την επικρατούσα ιδεολογία της Εκκλησίας.
Οι Γνωστικοί, όπως και όλοι οι άλλοι Χριστιανοί που η επίσημη Εκκλησία θεωρούσε αιρετικούς, διώχθηκαν. Σύμφωνα με την παράδοση της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, μετά από τη σταύρωση και την ανάσταση του Χριστού, η Μαρία Μαγδαληνή συνόδευσε την Παρθένο Μαρία στην ελληνική πόλη της Εφέσου, όπου πέθανε και τάφηκε. Το σώμα της μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη, όπου διατηρήθηκε ως πολύτιμο λείψανο.
Σύμφωνα με μια άλλη, πολύ μεταγενέστερη παράδοση, η Μαρία ταξίδεψε στη ρωμαϊκή επαρχία Γκάλια Ναρμπογένσις, τη σημερινή Προβηγκία στη νότια Γαλλία, φέρνοντας μαζί της το Άγιο Δισκοπότηρο. Κατά τον Μεσαίωνα, δύο γαλλικά μοναστήρια ισχυρίστηκαν ότι έχουν τα λείψανα της Μαρίας Μαγδαληνής, αν και μάλλον πρόκειται για δύο μεσαιωνικές απάτες. Τα μοναστήρια καταστράφηκαν όπως και τα λείψανα, κατά τη Γαλλική Επανάσταση. Πάντως στη γαλλοκαθολική παράδοση, δεν υπάρχει καμία αναφορά σχετικά με τον γάμο της Μαρίας και του Ιησού.
Ο Νταν Μπράουν βάσισε το δημοφιλές μυθιστόρημά του, “Ο Κώδικας Ντα Βίντσι”, στο έργο των Μάικλ Μπέιτζεντ, Ρίτσαρντ Λι και Έρικ Λίνκολν, που εξέδωσαν το βιβλίο τους, “Άγιο αίμα, Άγιο Δισκοπότηρο” το 1982. Αν και υπάρχουν πολλές ομοιότητες μεταξύ του βιβλίου τους και του Μπράουν, υπάρχουν επίσης σημαντικές διαφορές. Ο Μπράουν εμπλέκει την οργάνωση Opus Dei, περιγράφοντάς την ως ομάδα κρούσης της Καθολικής Εκκλησίας, επανδρωμένης με μισότρελους μοναχούς-δολοφόνους. Οι Μπέιτζεντ, Λι και Λίνκολν βασίζουν τη θεωρία τους για τους επιζώντες απογόνους του Ιησού Χριστού και της Μαρίας Μαγδαληνής σε έγγραφα που ανακάλυψαν στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας τη δεκαετία του 1970. Τα έγραφα που αποτελούν το “κλειδί” για το μυστήριο της συνωμοσίας, έχουν το όνομα “Μυστικοί φάκελοι του Ανρί Λομπινό”.

Οι Μυστικοί Φάκελοι του Ανρί Λομπινό

Οι φάκελοι αποκάλυψαν ένα εξωπραγματικό μυστικό, αν και όχι αυτό που αποκαλύπτεται στο “Άγιο αίμα, Άγιο Δισκοπότηρο” ή στον “Κώδικα ΝταΒίντσι”. Οι 27 σελίδες των Φακέλων είναι ένα μείγμα εγγράφων, μεταξύ των οποίων η “Γενεαλογία των Μεροβίγκιων Βασιλέων και η Μεροβίγκια προέλευση πολλών γαλλικών και ξένων Οίκων”. Υπάρχει ακόμα ένα τμήμα της ιστορίας του Κοινού της Σιών, της μυθικής οργάνωσης που υποτίθεται ότι κινούσε τα νήματα της πολιτικής και της θρησκείας για αιώνες, μαζί με μία λίστα των Μεγάλων Δασκάλων της, η οποία περιλαμβάνει φωτεινές μορφές όπως ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, ο Ισαάκ Νεύτων, ο Βίκτωρ Ουγκώ και ο Ζαν Κοκτό. Και μία γενεαλογία που αποδεικνύει την άμεση καταγωγή ενός Γάλλου, του Πιερ Πλαντάρ, από τον τελευταίο Μεροβίγκιο βασιλιά, τον Δαγοβέρτο τον ΙΙ. Ο Πιερ Πλαντάρ γεννήθηκε στο Παρίσι το 1920.
Οι γονείς του ήταν και οι δύο υπηρέτες, ενώ ο ίδιος εκπαιδεύτηκε ως σχεδιαστής. Στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν η μισή Γαλλία βρισκόταν υπό γερμανική κατοχή, ο Πλαντάρ προσπάθησε να σχηματίσει αρκετές οργανώσεις με ισχυρά εθνικιστική, αντισημιτική και αντιμασονική ιδεολογία. Αντί να ευχαριστηθούν οι γερμανικές αρχές, του απαγόρευσαν αυτές τις δραστηριότητες. Όταν αυτός συνέχισε, οι Γερμανοί τον συνέλαβαν και τον έκλεισαν στη φυλακή για τέσσερις μήνες. Το 1951 ο Πλαντάρ παντρεύτηκε και μετακόμισε στο Ανμάς στη νοτιοανατολική Γαλλία. Το 1953 κλείστηκε ακόμη έξι μήνες στη φυλακή για απάτη. Το Μάιο του 1956, ο Πλαντάρ αποφάσισε να σπρώξει λίγο το πεπρωμένο του και ίδρυσε μια τοπική οργάνωση με το όνομα Κοινό της Σιών, την οποία περιέγραψε με μεγαλοπρέπεια ως ένα “Καθολικό ιπποτικό τάγμα για την προαγωγή μιας ανεξάρτητης συντηρητικής ένωσης”.
Όμως, οι σκοποί του Κοινού αποδείχθηκαν αρκετά ήπιοι, καθώς περιορίστηκε στην εκστρατεία για κοινωνική στέγαση χαμηλού κόστους στην Ανμάς. Το όνομα “Σιών” δεν ήταν κάποια αναφορά στο Ισραήλ ή στην Ιερουσαλήμ, αλλά στο κοντινό Όρος Σιών. Σύμφωνα με το γαλλικό κράτος, το Κοινό της Σιών διαλύθηκε το φθινόπωρο του 1956 και δεν είχε καμία δραστηριότητα μετά από την ημερομηνία αυτή. Όμως η δημιουργία του ήταν μόνο το πρώτο νήμα σε έναν πολύπλοκο ιστό επινόησης, απάτης και πλαστογραφίες στις οποίες θα επιδίδονταν ο Πλαντάρ και οι συνένοχοί του, Φιλίπ ντε Σεριζί και Ζεράρ ντε Σεντ, στη διάρκεια της επόμενης δεκαετίας.

Η κομπίνα του Πλαντάρ

Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, ο Πλαντάρ γνώρισε τον Νοέλ Κορμπού, έναν ιδιοκτήτη εστιατορίου στο μικρό χωριό Ρεν-λε-Σατό στην περιοχή του Λανγκτό γκ στη νοτιοανατολική Γαλλία. Ο Κορμπού φημίζονταν στη Γαλλία για τον ρόλο που είχε παίξει στη διάδοση της ιστορίας του Πατέρα Φρανσούα Μπερενζέ Σονιέρ, του ιερέα του Ρεν-λε-Σατό ο οποίος, σύμφωνα με τον Κορμπού, είχε ανακαλύψει έναν αρχαίο θησαυρό, αλλά και κάτι μυστηριώδη έγγραφα κατά την ανακαίνιση του ναού του το 1891. Η αλήθεια ήταν κάπως πιο αποκρουστική. Ο ιερέας Σονιέρ στην πραγματικότητα εξαπατούσε τους ενορίτες του, εισπράττοντας χρήματα για ευχές προς του νεκρούς, τις οποίες δεν διάβαζε ποτέ. Ο θρύλος όμως ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον και ευνοϊκός για τη δουλειά του Κορμπού και τα γαλλικά μέσα ενημέρωσης πίστεψαν την ιστορία του κρυμμένου θησαυρού. Ο Πλαντάρ αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τον θρύλο προς όφελός του, κατασκευάζοντας τα μυστηριώδη έγγραφα, τα οποία υποτίθεται ότι είχε βρει ο ιερέας Σονιέρ μαζί με τον θησαυρό. Φυσικά, τα έγγραφα αφορούσαν το τελείως φανταστικό μεσαιωνικό Κοινό της Σιών και περιείχαν αποδείξεις για τους δεσμούς του Πλαντράρ με τον Δαγοβέρτο τον ΙΙ.
Μαζί με τον Φίλιπ Σεριζί, ο Πλαντάρ δημιούργησε τους “Μυστικούς φακέλους” και τους “φύτεψε” στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας το 1967. Ταυτόχρονα, ένας άλλος συνεργός του, ο συγγραφέας Ζεράρ ντε Σεντ, έγραψε το βιβλίο, “Ο καταραμένος θησαυρός της Ρεν-λε-Σατό”, με περιγραφές των μυστηριωδών εγγράφων και του μεγάλου μυστικού τους. Το βιβλίο έγινε μπεστ σέλερ στη Γαλλία και μεταφράστηκε και στα Αγγλικά. Το μόνο που χρειαζόταν τώρα ο Πλαντάρ ήταν κάποιος που θα “ανακάλυπτε” τα πρωτότυπα και θα έκανε όλες τις συνδέσεις που ήθελε ο Πλαντάρ. Αυτός που τελείως τυχαία μπήκε στη σκηνή ήταν ο Έρικ Λίνκολν, ένας σεναριογράφος που είχε εργαστεί στην επιτυχημένη βρετανική εκπομπή επιστημονικής φαντασίας “Doctor Who”. Συνεργάστηκε με τον Αμερικάνο συγγραφέα Ρίτσαρντ Λι και τον Νεοζηλανδό Μάικλ Μπέιτζεντ για να διερευνήσουν το ζήτημα σε μεγαλύτερο βάθος, οπότε βρήκαν τους πλαστούς φακέλους του Πλαντάρ στη βιβλιοθήκη. Εξέδωσαν το μπεστ σέλερ “Άγιο αίμα, Άγιο Διοσκοπότηρο” το 1982. Σε αυτό το βιβλίο, και όχι στους φακέλους, χρωστάει ο Νταν Μπράουν την ιδέα ότι ο Ιησούς είχε παντρευτεί τη Μαρία Μαγδαληνή, της οποίας οι απόγονοι επέζησαν στη Γαλλία προστατευμένοι από το ψεύτικο Κοινό της Σιών. Πάντως, το μυθιστόρημα του Μπράουν είναι μία φανταστική περιγραφή μια ψευτοϊστορίας, που και η ίδια βασίζεται σε ένα σύνολο πλαστών εγγράφων.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου