ΟΧΙ ΣΤΟ ΝΕΟ ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ

Φρικτή Αποκάλυψις! Εμπαίζονται οι Αρχιερείς, εκπρόσωποι της Ιεραρχίας και οι τεχνικοί σύμβουλοί των

OXI ΕΙΣ ΤΟ ΝΕΟΝ ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ

Ενώ υποτίθεται ότι γίνεται διάλογος με την Εκκλησίαν, το υπουργείον Παιδείας καλεί αφνιδίως εις διημερίδας απο  8 έως 19 Μαΐου 70 εκπαιδευτικούς, δια  να  εκπαιδευθούν ως ινστρούκτορες των νέων προγραμμάτων σπουδών  δια τα Θρησκευτικά.

Ποιά είναι η ιδεολογική βάση του νέου προγράμματος σπουδών για τα Θρησκευτικά: Απόλυτος σχετικισμός και άρνηση ότι υπάρχει αντικειμενική αλήθεια στο χώρο της θρησκείας.

Αυτήν την περίοδο διεξάγεται συζήτηση με εκπροσώπους της Ι. Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος και ειδικούς που όρισε η Σύνοδος με εκπροσώπους του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής για το θέμα του μαθήματος των Θρησκευτικών. Επειδή στο χώρο υπάρχει πολλή παραπληροφόρηση η εφημερίδα μας ερευνώντας σε βάθος το θέμα αποκαλύπτει σήμερα κείμενα των ιδίων των εμπνευστών του προγράμματος, τα οποία σαφώς αποκαλύπτουν ποιές είναι οι ιδεολογικές προϋποθέσεις των σχεδιαστών τους. Επιπλέον παρουσιάζουμε για τους αναγνώστες μας απομαγνητοφωνημένα τμήματα της ομιλίας ενός εξ αυτών, ο οποίος μίλησε για το υποτιθέμενο παιδαγωγικό μέρος του μαθήματος. Τα πράγματα έχουν ως εξής:

Ο τότε Λέκτωρ κ. Κουκουνάρας-Λιάγκης, ο οποίος σημειωτέον είναι μέσα στην ομάδα ευθύνης του ΙΕΠ για την επιμόρφωση 70 εκπαιδευτικών, οι οποίοι καλούνται ονομαστικά 2 με 4 Μαΐου να μετεκπαιδευτούν σε αυτό το πρόγραμμα, ενώ υποτίθεται ότι για το περιεχόμενό του γίνεται διάλογος με την Εκκλησία (69511_ΕΓΚΡΙΣΗ_ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗΣ_ΠΣ_ΘΡΗΣΚ_ΥΑ_27_04_2017), σε άρθρο του στο περιοδικό «Επιστημονικό Εκπαιδευτικό Περιοδικό «eκπ@ιδευτικός κύκλος» Τόμος 3, Τεύχος 1, 2015 © eκπ@ιδευτικός κύκλος ISSN: 2241-4576, σελ. 141, παρουσιάζει ένα πίνακα (σελ. 141-142) για τις κατά την άποψή του διαθέσιμες παιδαγωγικές φιλοσοφίες ως προς το μάθημα των Θρησκευτικών, τις οποίες και συγκρίνει.

Τις διαχωρίζει σε κατηγορίες, σε αυτήν του ιδεαλισμού, του ρεαλισμού, του κριτικού ρεαλισμού, του πραγματισμού και του υπαρξισμού. Κατ’ αυτόν ιδεαλιστική προσέγγιση, είναι όταν πιστεύεις ότι η πραγματικότητα είναι πνευματική, ηθική, αμετάβλητη, ότι ο άνθρωπος είναι λογικό ον, αιώνιος στη φύση όπως ο Θεός και η φύση του είναι ίδια στο χωροχρόνο και υπάρχουν αξίες απόλυτες και αιώνιες. Ο ρεαλισμός δέχεται κατά τον συγγραφέα ότι υπάρχει πραγματικότητα υλική-αντικειμενική, η οποία ορίζεται από φυσικούς νόμους και η οποία υπάρχει ανεξ­άρτητα από τον άνθρωπο, ο άνθρωπος είναι πνευματικό ον, Tabula Rasa, οι δε αξίες είναι απόλυτες και αιώνιες και βασίζονται στους φυσικούς νόμους. Κατά τον κριτικό ρεαλισμό, όπως τον αντιλαμβάνεται ο συγγραφέας, υπάρχει μία υλική πραγματικότητα ανεξάρτητη από τον άνθρωπο, ο άνθρωπος είναι βιολογικό και κοινωνικό ον, οι δε αξίες είναι σχετικές και αποτελούν κοινωνικές κατασκευές συγκεκριμένου πλαισίου. Ως προς τον πραγματισμό ο συγγραφέας θεωρεί ότι η πραγματικότητα βρίσκεται στην εμπειρία, στην αλληλεπίδραση προσώπου-πλαισίου, η οποία αλλάζει και δεν υπάρχει ανεξάρτητα από εμάς, ο άνθρωπος είναι βιολογικό και κοινωνικό ον, οι δε αξίες είναι σχετικές και υποκείμενες σε αλλαγές. Τέλος, ως προς τον υπαρξισμό η πραγματικότητα είναι υποκειμενική και απροσδιόριστη, το άτομο ζει το δράμα της ζωής και η πραγματικότητα υπάρχει στη δράση του ατόμου. Ο άνθρωπος είναι ένα τίποτα μέχρι να δράσει, γίνεται όπως θέλει λόγω προσωπικής επιλογής και είναι καταδικασμένος στην ελευθερία του. Οι αξίες είναι σχετικές, όχι απόλυτες, επιλέγονται ελεύθερα, βασίζονται στις ατομικές αντιλήψεις και μεγαλύτερη αξία είναι η ελευθερία και η υπευθυνότητα του ατόμου.

Ο κ. Κουκουνάρας-Λιάγκης στην παρουσίαση που έγινε για το μάθημα των θρησκευτικών από το σύλλογο ΚΑΙΡΟΣ στην αίθουσα της Στοάς του Βιβλίου στις 3 Απριλίου 2017 ανέφερε τα ακόλουθα, τα οποία έχουν αναρτηθεί και ως βίντεο στην ιστοσελίδα του ΚΑΙΡΟΥ και στο youtube (https://www.youtube.com/watch?v =H5VgSx3uMqU). Στα 56 λεπτά του βίντεο αναφέρει τα ακόλουθα:

«τα νέα προγράμματα σπουδών γόνιμα αναπτύ­χθηκαν με βάση τον κριτικό ρεαλισμό και στις μεγαλύτερες τάξεις με βάση τον πραγματισμό του Dewey και της κονστρουκτιβιστικής προσέγγισης της θρησκευτικής εκπαίδευσης του Grimmitt αλλά του Grimmitt της δεκαετίας του ’90.»

Ο περίφημος Michael Grimmitt (2000) στη σελίδα 144 του ανωτέρω άρθρου του κ. Κουκουνάρα-Λιάγκη κατατάσσεται στους πραγματιστές. Επελέγησαν δηλαδή από το Υπ. Παιδείας από τις ανωτέρω περιγραφόμενες φιλοσοφίες μόνο οι σκληρά σχετικιστικές. Απαντώντας στις αντιρρήσεις για τα νέα προγράμματα σπουδών ο ομιλητής ανεφέρθη και στις αντιρρήσεις ως προς το αν προκύπτει εξ αυτών κίνδυνος σχετικισμού. Στη 1 ώρα και 10  τοῦ βίντεο προσθέτει επίσης και τα εξής:

«Ποιός θα νοηματοδοτήσει αυτό το σούπερ μάρκετ της αγοράς και του διαδικτύου αν δεν το κάνει αντικειμενικά και με σεβασμό το ίδιο το σχολείο… Ως προς το φόβο του σχετικισμού είναι ομολογουμένως ρεαλιστικός και έχει βάση όντως… Από την άλλη ωστόσο δεν έχουμε κανένα δικαίωμα κινούμενοι στενά ομολογιακά αφενός να αρκούμαστε στην αλήθεια της δικής μας πίστης και αφετέρου να δίνουμε υπεραπλουστευμένες και προκατασκευασμένες απαντήσεις στις μεγάλες πνευματικές και διανοητικές προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι στη ζωή τους.»

Επίσης στο 56 λεπτό του βίντεο και λίγο πιο πριν και μετά, προεβάλλετο πίσω από τον ομιλητή η εικόνα μιας ζυγαριάς, η οποία από τη μία μεριά έδειχνε τη χαμένη φιλοσοφία, δηλ. τον ιδεαλισμό, και από την άλλη τις κερδισμένες φιλοσοφίες που γίνονται αποδεκτές στο νέο πρόγραμμα σπουδών, οι οποίες είναι ο κριτικός ρεαλισμός και ο κονστρουκτιβισμός. Η ζυγαριά λοιπόν στην οποία ζυγίζεται η τύχη των εκατομμυρίων των Ελλήνων έδειξε βάσει της ταξινόμησης του ίδιου του ομιλητή, ότι τα παιδιά πρέπει να εκπαιδευτούν στο ότι ο άνθρωπος είναι μόνο ένα βιολογικό και κοινωνικό ον και ότι οι αξίες είναι σχετικές και αποτελούν κοινωνικές κατασκευές, η δε αναφορά σε απόλυτες και αιώνιες αξίες συνιστά η ιδεαλισμό η όπως ελέχθη κατά φρικτό τρόπο κατηχητισμό. Η υποτιθέμενη αντικειμενική πληροφόρηση την οποία οφείλει να δώσει το σχολείο κατά τον ομιλητή, στο ανωτέρω απομαγνητοφωνημένο κείμενό του, είναι απλά ότι αντικειμενικές αξίες δεν υπάρχουν, ότι όλα είναι σχετικά και κοινωνικές κατασκευές.

Ο κ. Κουκουνάρας αναφερόμενος στο άρθρο του «οι θρησκείες στο σχολείο: μία μετανεωτερική προσέγγιση της θρησκευτικής εκπαίδευσης με τεχνικές από το θέατρο στην εκπαίδευση» (Θέατρο & Εκπαίδευση δεσμοί αλληλεγγύης, επιμ. Γκόβας, Ν., Κατσαρίδου, Μ., Μαυρέας, Δ. (επιμ.). (2012). Αθήνα: Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση) αναφερόμενος στην κονστρουκτιβιστική θεώρηση της μάθησης γράφει τα εξής:

«Ο κονστρουκτιβισμός αποτελεί μία ψυχολογική και φιλοσοφική θεωρία και ερμηνεία της φύσης της μάθησης (Simpson 2002), κατά την οποία ο μαθητής δημιουργεί τη δική του μάθηση (Schunk 2010: 252). Επηρεάστηκε από τη θεωρία και έρευνα της ανθρώπινης ανάπτυξης, κυρίως των Piaget (1970,1972), Vygotsky (1997) και άλλων (Von Glasersfeld 1995, Bruner 1996, 1997). Έχει ως βάση τη πραγματιστική παραδοχή ότι η αλήθεια έχει σχετική αξία, γιατί δεν είναι μία αντικειμενική, αμετάβλητη και απόλυτη. Σχετική αξία έχει και η γνώση της, γι’ αυτό δεν υπάρχει απόλυτη και αντικειμενική γνώση η εξήγηση του κοινωνικού κόσμου. Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι η υποκειμενική οικοδόμηση της γνώσης μέσα από πολλαπλά νοήματα και σημασιοδοτήσεις, που προσδίνει ο καθένας».

Ο ίδιος ο συγγραφέας στο άρθρο του «Η χρήση βιβλικών κειμένων στην κονστρουκτιβιστική προσέγγιση του μαθήματος των Θρησκευτικών» (Δελτίο Βιβλικών Μελετών, 29Β, 2011) αναφερόμενος στην κονστρουκτιβιστική θεώρηση της μάθησης έγραφε τα εξής:

«Η κονστρουκτιβιστική θεώρηση της μάθησης αμφισβητεί ότι η σκέψη ενυπάρχει στο  νου, λόγω ενδείξεων ότι αυτή λαμβάνει χώρα στο πλαίσιο καταστάσεων. Ακόμη, δέχεται ότι οι διεργασίες της γνώσης, κατά κύριο λόγο, οικοδομούνται από τα άτομα, σε συνάρτηση με τις εμπειρίες τους (Bredo 1997). Η θεωρία ότι ο μαθητής δημιουργεί τη δική του μάθηση είναι περισσότερο ανατρεπτική από ο,τι φαίνεται. Τοποθετεί στο κέντρο της θεωρίας την πραγματιστική παραδοχή ότι η αλήθεια δεν είναι μία αντικειμενική, αμετάβλητη, αδιαπραγμάτευτη και απόλυτη. Για αυτό η αξία της ίδιας, αλλά και η γνώση της είναι σχετικές. Η γνώση στην πραγματικότητα, για τον κονστρουκτιβισμό, διαμορφώνεται υποκειμενικά, οικοδομείται μέσα από τα πολλαπλά νοήματα και σημασιοδοτήσεις, που προσδίδει ο καθένας».

Είναι αυτονόητο κατόπιν όλων αυτών ότι το να μιλήσουμε για συγχυτικό μείγμα θρησκειών η πανθρησκεία είναι πολύ λίγο και ίσως και κολακευτικό. Στην πραγματικότητα επιχειρείται μία θρασύτατη εισαγωγή στο γενικευμένο σχετικισμό, ο οποίος αποδομεί όχι μόνο την Ορθοδοξία αλλά και κάθε μορφή θρησκείας. Ο μαθητής υποχρεούται να προσηλυτισθεί στο σχετικισμό και όπως ανέφερε κάποιος άλλος ομιλητής «όποιος καθηγητής δεν εφαρμόζει το νέο πρόγραμμα απλά φεύγει».

Από τα ανωτέρω κείμενα, τα οποία είναι κείμενα πιστής αντιγραφής και απομαγνητοφώνησης της παρουσιάσεως των εμπνευστών της νέας αντικατήχησης των εκπαιδευτικών, προκύπτει ότι βρισκόμαστε σε διαδικασία μακιαβελικού τύπου παραπληροφόρησης της Εκκλησίας πρώτα απ’ όλα, των γονέων, των μαθητών και του θεολογικού κόσμου. Αυτό που παρουσιάζεται σαν γνώση που προκύπτει από την εμπειρία-βίωμα δεν έχει καμία σχέση με αυτό που όλες οι θρησκείες εννοούν ως βίωμα, η κάθε μία με το δικό της τρόπο βέβαια, αλλά με αυτό που εννοούσε ο Dewey. Στο βιβλίο του «Α Common Faith» (Yale University Press) που εκδόθηκε το 1934 (επί τη ευκαιρία οι συντάκτες του προγράμματος είναι πολύ ενημερωμένοι με τις πρόσφατες εξελίξεις της παιδαγωγικής βασιζόμενοι στα ευφυολογήματα του προπολεμικού Dewey του 1934!) μας διαβεβαίωνε ότι η παραδοσιακή θρησκεία οδεύει προς τη λησμονιά και θα αφορά μόνο την περιέργεια της ιστορίας. Όπως το αυτοκίνητο, συνεχίζει, ξεπέρασε το άλογο έτσι και η επιστήμη θα ξεπεράσει τη θρησκεία. Όλες οι θρησκευτικές μορφές, συνεχίζει, είναι μυθολογικές και όλες οι μυστικές εμπειρίες έχουν μία φυσική εξήγηση. Στη σελίδα 30 του βιβλίου αυτού προσδοκά όλοι οι μορφωμένοι άνθρωποι να εγκαταλείψουν τη θρησκεία, τον Θεό, τα περί σωτηρίας, χάριτος, προσευχής, μυστηρίων, κλήρου, αποκαλύψεως κ.α. Για να βοηθήσει ο φιλάνθρωπος κ. Dewey τα αμερικανάκια και τους ντόπιους θαυμαστές του το 2017 να ξεπεράσουν το ψυχολογικό πρόβλημα από την απώλεια του Θεού πρότεινε δύο αλλαγές: τον κοσμικό μετασχηματισμό της θρησκείας, που πλέον δεν θα δεχόμαστε σαν αγίους αυτούς που αγωνίζονται κατά των παθών, αλλά θα δεχόμαστε στη θέση τους τους ακτιβιστές, που θα ασχολούνται με τη βελτίωση της ζωής σε αυτόν τον πλανήτη. Επίσης πρότεινε, η δεύτερη πρότασή του, ότι η έννοια Θεός δεν θα αντιστοιχεί σε κάποια συγκεκριμένη θεότητα, αλλά θα αντιστοιχεί στην έννοια της ενότητος όλων των σκοπών, τα οποία διεγείρουν σε εμάς επιθυμίες και δράσεις. Το ότι βέβαια διαψεύστηκε ο κ. Dewey από την ιστορία το ξέρουν οι πάντες. Το ότι όμως εμφανίζεται αυτό το κωμωδιογράφημα ηλικίας σχεδόν 100 ετών ως λύση για τα παιδαγωγικά προβλήματα της ελληνικής νεότητος το 2017 μάλλον θα πρέπει να το αποδώσει κανείς στο θουκυδίδειο, ότι οι έννοιες έχουν χάσει τη σημασία τους, για να μην πούμε το βαρύτερο ότι, όταν μία ιστορία αυτού του τύπου επαναλαμβάνεται, δεν είναι κωμωδία αλλά τραγωδία. Όταν αυτοί οι κύριοι με ύφος 40 Καρδιναλίων μας κουνούν το δάχτυλο και μας ζητούν να εκσυγχρονιστούμε, ίσως θα πρέπει να υποψιαστούν πριν μας απειλήσουν με τις περισπούδαστες παραπομπές τους, ότι μπορεί να υπάρχουν και άνθρωποι που είναι σε θέση να διαβάσουν αυτές τις παραπομπές, να ξέρουν ξένες γλώσσες και κυρίως να ξέρουν ιστορία της εκπαίδευσης. Αν λοιπόν κοπτόμαστε ότι η αναγκαιότητα της αλλαγής που προτείνεται στα νέα προγράμματα σπουδών είναι θέμα παιδαγωγικής ανάγκης, είναι καλό να λεχθεί ποιός τα είπε αυτά, πότε τα είπε και αν το όραμα της ελληνικής παιδείας είναι ο εξαμερικανισμός προπολεμικής παλιάς κοπής. Για να καταλάβουν οι αναγνώστες της εφημερίδας μας περί τίνος πρόκειται ως προς τον μακαρίτη Dewey, είναι  ενδιαφέρον  να  λεχθεί ότι η περίφημη φιλοσοφία του πραγματισμού του βασίζεται σε μία αμίμητη φράση του: «ό,τι δεν μετριέται σε δολλάριο δεν αξίζει τον κόπο να το λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη»! Μπορεί να είμαστε αποικία χρέους υλικά λόγω του υπερδανεισμού μας, αλλά δεν χρειάζεται να γίνουμε και αποικία λοβοτομημένων δολλαριοπλήκτων η ευρωπλήκτων και να θεωρούμε νομική μας υποχρέωση να πείσουμε δικαίους και αδίκους ότι αυτό είναι το προοδευτικό μέλλον της παιδαγωγικής στην Ελλάδα.

Η Εκκλησία της Ελλάδος και οι Άγιοι Αρχιερείς που συμμετέχουν στον διάλογο πρέπει να προσέξουν, γιατί το παιχνίδι παίζεται με σημαδεμένα χαρτιά. Όσο και να προσθέσουμε στοιχεία στον προετοιμαζόμενο φάκελο σπουδών από την Ορθοδοξία μέσα σε αυτό το γκεμπελιστικό πλαίσιο, το μόνο το οποίο θα καταφέρουμε είναι να γελοιοποιήσουμε και την Ορθοδοξία με υπογραφή μάλιστα της Ι. Συνόδου. Όταν η φιλοσοφία των νέων προγραμμάτων είναι ότι όλα είναι σχετικά και δεν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια, έχουμε την έναρξη της επιβολής ενός ριζοσπαστικού αθεϊσμού, ο οποίος ακολουθεί λογικά την αποδόμηση όλων των θρησκειών. Είναι καιρός εγρήγορσης, καιρός αποφάσεων και καιρός ενός όντως ριζοσπαστικού ΟΧΙ από κλήρο και λαό στο νέο αισχρό παιδομάζωμα εις βάρος της ελληνικής νεότητας. Επιπλέον ας λε­χθεί ως υποσημείωση ότι η ιδέα του να εκκοσμικευθεί η παιδεία στην Τουρκία  μέσω  του  πρα­γματισμού του Dewey ήταν «ευφυής» ιδέα του Κεμάλ Ατατούρκ. Ο ίδιος ο John Dewey εκλήθη το 1923 από τον τότε Υπ. Δημόσιας Εκπαίδευσης Σεφά Μπέη και μετέβη στην Τουρκία. Παρέμεινε δύο μήνες περιοδεύοντας την Τουρκία και συνομιλώντας με Τούρκους εκπαιδευτικούς και υπέβαλε δύο εκθέσεις μία πρώτη πριν φύγει από την Τουρκία και μία δεύτερη πιο περιεκτική, όταν επέστρεψε στην Αμερική. Αν ο κεμαλισμός έχει και ελληνική έκδοση θα το δούμε σύντομα στις αίθουσες των ελληνικών σχολείων. Ελπίζουμε η ηγεσία του Υπ. Παιδείας να μη θέλει να συνδέσει το όνομά της με ένα τόσο παλιομοδίτικο αμερικανοκεμαλισμό.

Ορθόδοξος Τύπος