Το χρωστάμε σε όσους
θα έρθουν
Του Δημητρίου Νταφούλη*
Το
θρησκευτικό συναίσθημα και γενικότερα η θρησκεία είναι για κάθε πιστό το
οξυγόνο της ψυχής του. Η θρησκευτικότητα του ανθρώπου είναι συνυφασμένη με την
ψυχή του και έργο της κατήχησης είναι να τον οδηγήσει στην κατάκτηση της γνώσης
του δόγματος ώστε να έχει ορθό θρησκευτικό προσανατολισμό.
Η γνώση
του ευαγγελικού λόγου και των μυστηρίων για έναν τρόπο ζωής με αγάπη στο Θεό
και τον πλησίον, η γνώση του δόγματος, των πατερικών λόγων, της μαρτυρίας των
αγίων και της ιερής παράδοσης, οριοθετεί και ερμηνεύει εννοιολογικά τη
θρησκευτική συνείδηση και το περιεχόμενό της.
Η προσφορά
της στο έθνος μεγάλη, αφού με την εθνική συνείδηση κράτησαν το γένος στη ζωή σε
αιώνες σκλαβιάς και το εμψύχωναν στον αγώνα του για την ελευθερία!
Αυτή η
θρησκευτική συνείδηση τροφοδοτείται και καλλιεργείται τόσο από την οικογένεια
και την εκκλησία όσο και από το σχολείο συστηματικά και προγραμματισμένα με το
μάθημα των Θρησκευτικών και την οργάνωση της σχολικής ζωής.
Μια
ιστορική αναδρομή και μελέτη των σχετικών άρθρων όλων των μέχρι σήμερα
Συνταγμάτων και της νομοθεσίας «περί Παιδείας» της χώρας μας πληροφορεί και
πείθει για την αναγκαιότητα της διδασκαλίας του μαθήματος, αφού έτσι
«επιτυγχάνεται η εθνική και θρησκευτική συνείδηση και διάπλαση ελεύθερων και
υπεύθυνων πολιτών επί τη βάσει του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού αλλά και γιατί
οι νέοι «εξοικειώνονται βαθμιαία με τις ηθικές, θρησκευτικές, εθνικές,
ανθρωπιστικές και άλλες αξίες και να τις οργανώνουν σε σύστημα αξιών».
Συμβάλλει δε καθοριστικά στη δημιουργία μιας ολοκληρωμένης και ισορροπημένης
προσωπικότητας του παιδιού και το βοηθάει να ενταχθεί στην εκκλησία του Χριστού
«ως συμπολίτης των αγίων και οικείος Θεού».
Σήμερα
μάλιστα είναι περισσότερο επιτακτική η διδασκαλία του μαθήματος Θρησκευτικών
γιατί ο άνθρωπος έχει σχεδόν αποηθικοποιηθεί και απομακρυνθεί από τον Χριστό
χάρη του χρήματος και των κάθε είδους απολαύσεων προς ικανοποίηση του «εγώ»
του.
Οφείλουμε,
λοιπόν, ως πιστοί ορθόδοξοι χριστιανοί, πολιτεία, εκκλησία και λαός να
αγρυπνούμε γιατί όπως λέει ο Απ. Παύλος «ενστήσονται καιροί χαλεποί, έσονται
γαρ οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι..
διάβολοι, φιλήδονοι μάλλον ή φιλόθεοι!». Και τότε;
Τι μπορείς
να βάλει άραγε στη θέση του Θεού άμα τον βγάλεις από τη σκέψη του ανθρώπου; Από
πού να βυζάξει ελπίδα και δύναμη;
Τα όποια
προβλήματα δημιουργούνται σήμερα στα σχολεία μας με τη φοίτηση των παιδιών των
μεταναστών, προσφύγων και άλλων δεν θεραπεύονται με εκπτώσεις του δικού μας
πολιτισμού. Ούτε γίνεται να αλλάξουμε τα προγράμματα σπουδών σε βάρος των
Ελληνοπαίδων και να μην προβάλουμε τα εθνικά και θρησκευτικά μας σύμβολα.
Τούτο σε
καμία περίπτωση δεν υποδηλώνει ρατσισμό. Εξάλλου από τον όρκο του Μεγάλου
Αλεξάνδρου γνωρίζουμε «πως τους ανθρώπους δεν τους ξεχωρίζουμε από το χρώμα και
το χώμα αλλά από την αρετή!».
Ας κάνουν
και οι ξένοι ό,τι έκαναν και κάνουν και οι απόδημοι Έλληνες, ιδρύοντας σχολεία
«μητρικής γλώσσας», όπου οργανωμένα τα παιδιά τους να διδάσκονται τη γλώσσα και
τη θρησκεία τους. Και ο απόδημος Ελληνας έζησε δύσκολες καταστάσεις στις χώρες
υποδοχής. Και με την «κατ’ οίκον αγωγή» διδάσκοντας το δικό τους Θεό, ιστορία,
πολιτισμό και θρησκεία επιβίωσε.
Εξάλλου
ένας από τους στόχους των διαπολιτισμικών σχολείων σήμερα είναι να γνωρίσει ο
ένας πολιτισμός τον άλλο.
Η πρόθεση
«δια» δε σημαίνει διαίρεση. Σημαίνει τον τρόπο, τη μέθοδο και τη διαδικασία με
την οποία πραγματώνεται η όσμωση των πολιτισμών.
Ετσι
λειτουργούν και τα ευρωπαϊκά λεγόμενα σχολεία όπου κάθε χώρα - μέλος διατηρεί
το δικαίωμά της σε ιδιαίτερη ώρα και όχι κοινή να διδάσκει το «δόγμα» της και
την ιστορία της.
Τα
προβλήματα βρίσκουν τη λύση τους αν οι θεσμοί εργάζονται με σεβασμό για μια
ανθρώπινη κοινωνία όπου θα απολαμβάνουμε σε ασφάλεια τα αγαθά της ζωής και τα
δώρα τους πνεύματος.
Το
μπορούμε και το χρωστάμε σε όσους έρχονται!
(*) Ο κ. Δημήτριος Νταφούλης υπηρέτησε ως σύμβουλος Εκπαίδευσης
Πρεσβειών BENELUX και επιθεωρητής ευρωπαϊκών σχολείων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου