ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΜΟΝΑΧΗ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ ΣΩΖΕΙ ΟΡΦΑΝΑ ΚΑΙ ΦΤΩΧΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ

Η αδελφή Νεκταρία είναι μια Ελληνίδα Ορθόδοξη μοναχή στην Ινδία και είναι βαθιά αφοσιωμένη στην εκπαίδευση φτωχών παιδιών. Το ορφανοτροφείο που διευθύνει, βρίσκεται σε μια μικρή πόλη στα περίχωρα της Καλκούτας και είναι επίσης το μόνο προσιτό αγγλικό Middle School σε ολόκληρη την περιοχή.

Το ορφανοτροφείο της Θεοτόκου φιλοξενεί σήμερα 140 παιδιά, ενώ το σχολείου του Αγίου Ιγνατίου φιλοξενεί 635 παιδιά.

Με το νέο σχολικό κτίριο που προσπαθεί να δημιουργήσει, ο αριθμός αυτός θα μπορούσε να αυξηθεί σε 2.000, αλλά χρειάζονται τη βοήθειά μας. «Πιστεύω ότι το έργο είναι εδώ και ότι ο Θεός έφερε μια αδύναμη γυναίκα να αναλάβει ένα τόσο τεράστιο έργο, διότι μέσα από τη δική μας αδυναμία, φαίνεται η δύναμις του Θεού» όπως αφηγείται η Αδελφή Νεκταρία.

Πηγή: www.orthodoxianewsagency.gr

ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΕΡΑΚΗΣ: ΤΑ ΝΕΑ ΠΟΛΥΘΡΗΣΚΕΙΑΚΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΚΑΙ Η ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΤΗΤΑΣ

Τα νέα πολυθρησκειακά Θρησκευτικά

και η αποδόμηση της ορθόδοξης κοινωνικότητας

Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Παιδαγωγικής – Χριστιανικής Παιδαγωγικής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ

Οι νέες αλλαγές που φέρνουν τα ακυρωμένα ήδη από το Συμβούλιο της Επικρατείας μη ορθόδοξα Προγράμματα των Θρησκευτικών είναι, μεταξύ άλλων, η κατάργηση του μονοθρησκειακού χαρακτήρα του μαθήματος των Θρησκευτικών και η μετατροπή του σε ένα μάθημα με πολυθρησκειακό σκοπό, χαρακτήρα και προσανατολισμό.

Έτσι, σύμφωνα με το περιεχόμενό τους, μεταβάλλουν τα Θρησκευτικά σε ένα πολιτικοκοινωνικό μάθημα για να διδάσκονται με αυτό στο σχολείο όλες οι θρησκείες και να τις παρακολουθούν, υποχρεωτικά, όλοι οι μαθητές, ανεξάρτητα από τη θρησκευτική τους προέλευση, με βάση το σκεπτικό ότι οι θρησκείες συμβάλλουν  στην  αντιμετώπιση των συγκρούσεων και στη δημιουργία μιας σύγχρονης πολυπολιτισμικής κοινωνίας.

Στην ουσία, δηλαδή, αφανίζεται ο Θεολογικός σκοπός των Θρησκευτικών, όπως τον γνωρίζαμε διαχρονικά εδώ και 180 χρόνια και μετατρέπεται σε κοινωνικοπολιτικό.

Το μάθημα των  Θρησκευτικών, επομένως, αποσυνδέεται από  τη σχέση που είχε με την Ορθόδοξη Εκκλησία -σχέση που διατηρείται σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, στις οποίες επιδιώκεται η προσέγγιση, κατανόηση και γνώση της οικείας πίστεως των μαθητών- και μετατρέπεται σε ένα μάθημα σχολικού διαθρησκειακού διαλόγου και πολυθρησκειακής κατήχησης των μαθητών.

Οι μαθητές όλων των θρησκειών, που θα παρακολουθούν το υποχρεωτικό αυτό μάθημα, όπως περιγράφεται σε αυτά τα Προγράμματα, θα νοηματοδοτούν τη ζωή τους μέσα από τη γνώση των θρησκειών και των κοσμοθεωριών και θα στοχάζονται ή θα αναστοχάζονται πάνω σε πολλαπλές διαφορετικές θρησκευτικές και φιλοσοφικές θεωρήσεις.

Όλες οι αρχές των νέων αυτών Προγραμμάτων εναντιώνονται στο ελληνικό δικαιϊκό σύστημα, αφού αποφασίστηκαν και λειτουργούν αυθαίρετα, μη στηριζόμενες στις συνταγματικές, επιστημονικές, χριστιανικές και κοινωνικές δομές της ελληνικής παιδείας.

Αυτή η εκ βάθρων μετατροπή του μαθήματος των Θρησκευτικών, επίσης, δεν στοιχειοθετείται με επιστημονικά, ερευνητικά ή εμπειρικά δεδομένα. Δεν δικαιολογείται, επίσης επιστημονικά, η θέση που διατυπώνεται, ότι μόνη της η ορθόδοξη πίστη δεν μπορεί να επιδράσει, ηθικοκοινωνικά, στους μαθητές και χρειάζεται τη σύμπραξη και βοήθεια των θρησκειών.

Πολύ σημαντικό είναι το γεγονός ότι οι αλλαγές που έγιναν με αυτά τα νέα Θρησκευτικά είναι παράνομες και μη επιστημονικές. Εντός των Προγραμμάτων παραθέτονται αυθαίρετες διαπιστώσεις και ισχυρισμοί για την ελληνική κοινωνία χωρίς να υπάρχουν πριν κάποιες επιστημονικές και εμπειρικές έρευνες, που να καταλήγουν σε αντικειμενικά στοιχεία που θα αναδείκνυαν ως αναγκαίες, από επιστημονικής, θεολογικής και παιδαγωγικής πλευράς, αυτές τις μεταβολές.  Το μη επιστημονικά τεκμηριωμένο επιχείρημα, επομένως, ότι η ταυτόχρονη διδασκαλία όλων των θρησκειών ασκεί καλύτερη και ισχυρότερη επίδραση στην πνευματική ανάπτυξη του μαθητή, απ’ ό, τι η διδασκαλία της οικείας ορθόδοξης πίστεως είναι αίολο. Αντίθετα, υπάρχουν μελέτες και έρευνες που αποδεικνύουν το ακριβώς αντίθετο.

Δεν υπάρχουν επίσης μελέτες, που να υιοθετούν τη θέση ότι είναι επιστημονικά έγκυρη και αξιόπιστη η αντιγραφή και εφαρμογή στο ελληνικό σχολείο Προγραμμάτων, που εφαρμόστηκαν στη θρησκευτική αγωγή κάποιας άλλης χώρας, με διαφορετική πίστη, διαφορετικές θρησκευτικές παραδόσεις και άλλο πολιτισμικό και ηθικοκοινωνικό υπόβαθρο.

Και τούτο, διότι, όπως επισημαίνουν και οι ακυρωτικές των Προγραμμάτων αυτών αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας, δεν είναι νομικά, επιστημονικά και θεολογικά ορθό, ένα πολυθρησκειακό κατασκεύασμα, που εγκρίθηκε, με τα κριτήρια που εγκρίθηκε, για να διδάσκεται στο σχολείο, να αντικαταστήσει ή να υποκατασταστήσει την εσωτερική πνευματική και κοινωνική επενέργεια, που έχει η πριν από τη σχολική ζωή, χριστιανική ανατροφή των μαθητών.

Αν, μάλιστα, το πολυθρησκειακό μοντέλο καλλιεργεί μια πιο θετική κοινωνικότητα από ό, τι το μονοθρησκειακό, όπως ισχυρίζονται οι δημιουργοί των πολυθρησκειακών Προγραμμάτων, γιατί δεν εφαρμόζεται και στις θρησκευτικές μειονότητες των μαθητών που ζουν στην Ελλάδα, οι οποίες συνεχίζουν να διδάσκονται ακωλύτως και αμιγώς τη δική τους μονοθρησκειακή πίστη; 

Είναι βέβαιο το πολυθρησκειακό μοντέλο, που επιβάλλεται με τα νέα Θρησκευτικά  στους μαθητές, καταργεί την προσωπική θρησκευτική τους ταυτότητα -είτε είναι χριστιανοί είτε όχι- που θεωρείται το βασικότερο στοιχείο της πολιτισμικής τους ταυτότητας.

Διότι, όντως, η επιβολή αυτού του μοντέλου, εκτός από την ταυτότητα και ετερότητα των ορθόδοξων μαθητών, καταπνίγει θανάσιμα και την ετερότητα ή τη διαφορετικότητα των αλλόθρησκων ή ετερόδοξων μαθητών, που δεν ανήκουν και δεν διδάσκονται, λόγω διασποράς τους σε όλη τη χώρα, μαζί με τα παιδιά των θρησκευτικών μειονοτήτων στην Ελλάδα που είναι μαζεμένα σε κάποιες περιοχές της χώρας.

Αυτό που παρατηρεί κανείς, με βάση την παιδαγωγική διάσταση του θέματος, είναι ότι, στην ουσία, αυτή η πολυθρησκειακή θρησκευτική αγωγή «στοχεύει σ’ ένα συγκρητισμικό μωσαϊκό» και σ’ ένα «πολιτισμικό σχετικισμό», με άλλα λόγια, στη «δημιουργία αισθημάτων ανεστιότητας».

Το νέο αυτό μοντέλο θρησκευτικής διαπαιδαγώγησης των μαθητών εξέρχεται των παιδαγωγικών ορίων αντιμετώπισης των ξένων μαθητών στο ελληνικό σχολείο και επιχειρεί να θέσει σε ισχύ, για όλους γενικά τους μαθητές, αυταρχικά και αυθαίρετα κριτήρια προσέγγισης, ως βάσεις της σχολικής θρησκευτικής αγωγής και της πνευματικής ανάπτυξης των παιδιών.

 Από παιδαγωγικής πλευράς, αυτό το πολυθρησκειακό μείγμα καλλιεργεί την πνευματική σύγχυση σε όλους ανεξαιρέτως τους μαθητές και, επομένως, δεν αποτελεί έγκυρη παιδαγωγική πράξη. Αντίθετα, είναι βέβαιο ότι θα επενεργήσει αρνητικά, από θρησκευτικής, πολιτισμικής και κοινωνικής πλευράς και για τους ορθόδοξους και για τους αλλόθρησκους και για τους ετερόδοξους μαθητές.

Η επιβολή ενός τέτοιου πολυθρησκειακού μωσαϊκού δεν υπονομεύει μόνον την ετερότητα και την ταυτότητα όλων των μαθητών, αλλά υιοθετεί, ταυτόχρονα, την επιβολή και κατίσχυση μίας ομογενοποιημένης πολυθρησκειακής θρησκευτικότητας.

Η απροκάλυπτη υποτίμηση και περιθωριοποίηση του θρησκευτικού και πνευματικού υπόβαθρου του πολιτισμού, τόσο της πλειοψηφίας των ορθοδόξων μαθητών όσο και της μειοψηφίας των ανηκόντων σε άλλη θρησκεία, που επιχειρεί το νέο ΠΣ, πληγώνει και μειώνει τον σεβασμό  της προσωπικότητας των μαθητών, με αποτέλεσμα να υπονομεύεται ταυτόχρονα και η πολιτισμική διαφορετικότητα και ο υγιής πλουραλισμός.

Για να υπάρξει σεβασμός στην πολιτισμική ή θρησκευτική ταυτότητα και ετερότητα, είναι αναγκαίο, καταρχάς, να υπάρχουν και να διατηρούνται οι θρησκευτικές διαφορές μέσα στο σχολείο και όχι να επιχειρείται, μέσω της πολυθρησκείας, η πολτοποίησή τους, με τη δραστική χρήση του εργαλείου της συγχύσεως των διαφορών και των ετεροτήτων.

Ειδικά, για την πλειονότητα των Ελλήνων μαθητών, που είναι οι ορθόδοξοι, ένας από τους λόγους, που το πολυθρησκειακό μοντέλο διδασκαλίας τους απομακρύνει και τους αποξενώνει από το πνεύμα της Ορθόδοξης παραδόσεως, είναι ότι τους αλλάζει τα αγιογραφικά αλλά και πατερικά πρότυπα, που αφορούν στον τρόπο που πολιτεύονται έναντι του ξένου και του διαφορετικού.

Και τούτο, διότι, δεν μαρτυρούνται στην αγιογραφική, πατερική και ιστορική διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, παρόμοιες θέσεις, όπως αυτές που εμφανίζονται στα νέα Θρησκευτικά, όπου, αφενός, αποδομείται -και μάλστα από  ορθόδοξους Θεολόγους- η αδυναμία της ορθόδοξης πίστεως και παραδόσεως να επηρεάζει από μόνη της θετικά και ευεργετικά  την ηθική και κοινωνική συμπεριφορά των πιστών της και, αφετέρου, επιλέγεται, ως λύση αυτής της κατασκευασμένης αδυναμίας, η κάλυψη του εμφανώς πλασματικού αυτού κενού, με την αναζήτηση της ηθικοκοινωνικής και πνευματικής συνδρομής και στήριξης των άλλων θρησκειών.

Αυτές οι θέσεις πλήττουν βαθύτατα, με έναν αιρετικό μάλιστα τρόπο, την οντολογία της Ορθόδοξης Εκκλησιαστικής πίστεως, την οποία πιστεύουν οι πλείστοι μαθητές, ως μέλη της Εκκλησίας, για τους οποίους ο Ιησούς Χριστός είναι, εκτός από τέλειος Θεός, και τέλειος Άνθρωπος και, φυσικά, από κοινωνικής πλευράς, αποτελεί την αλήθεια, τη ζωή και την οδό.

Αυτές οι μη επιστημονικές και αλλόκοτες θέσεις των νέων Θρησκευτικών, οδηγούν σε θεολογική οπισθοδρόμηση, θεολογική μειονεξία και θεολογική αλλοτρίωση. Στην ορθόδοξη χριστιανική διδασκαλία, διαχρονικά, δεν μαρτυρούνται προηγούμενα τέτοιων μη χριστιανικών επιλογών, όπου ένα μωσαϊκό διδασκαλίας, πολυθρησκειακού περιεχομένου, να θεωρείται ότι  έχει τη δύναμη και τη δυνατότητα, ως πρότυπο διδασκαλίας, να καλλιεργεί ηθικοκοινωνικές πεποιθήσεις σε ορθόδοξους μαθητές και, μάλιστα, να επιδρά θετικότερα στη μάθηση, την μόρφωση και τη συμπεριφορά από ό, τι η αμιγής ορθόδοξη διδαχή.

Ορθόδοξη Αλήθεια, 16-01-2019

http://thriskeftika.blogspot.com

ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟ ΠΛΗΡΩΣΑΝ ΟΙ ΑΡΕΙΑΝΟΙ ΝΑ ΣΚΟΤΩΣΕΙ ΤΟΝ ΓΡΗΓΟΡΙΟ

Μπερκουτάκης Μιχαήλ
Θεολόγος - Εκπαιδευτικός 

Την άνοιξη του 379 μ.Χ. έφτασε με πλοίο στην Κωνσταντινούπολη ένας ανεπιθύμητος επισκέπτης. Ονομαζόταν Γρηγόριος και καταγόταν από τη Ναζιανζό. Πριν από λίγους μήνες είχε πεθάνει ο αγαπημένος του φίλος, ο μέγας Βασίλειος, και ενώ θρηνούσε ακόμη για το χαμό του μια μικρή ομάδα ορθοδόξων τον παρακάλεσε να έρθει στη Βασιλεύουσα, για να αναλάβει το έργο της καταπολέμησης του αρειανισμού.

Πλήθος κόσμου τον περίμενε στο λιμάνι, όχι με μουσικές και λουλούδια, αλλά με πέτρες και ξύλα. Οι ηγέτες των αρειανών είχαν λόγους να φοβούνται το Γρηγόριο. Παρέταξαν λοιπόν έγκαιρα τους ανθρώπους τους σε θέσεις μάχης και ήταν αποφασισμένοι να μην τον αφήσουν να αποβιβαστεί στην πόλη τους. Δεν πρόλαβε ο Γρηγόριος να πατήσει το πόδι του στη Βασιλεύουσα και μια οργανωμένη ομάδα αγοραίων ανδρών του επιτέθηκε προσπαθώντας να τον τρομοκρατήσει με φωνές και ουρλιαχτά. Ορισμένοι μάλιστα του έριξαν πέτρες, ενώ τα χειρότερα αποφεύχθηκαν χάρη στην παρέμβαση λίγων ορθοδόξων που με κίνδυνο της ζωής τους οδήγησαν το Γρηγόριο σε ασφαλές μέρος.

Στην Κωνσταντινούπολη του 379 μ.Χ. τα πάντα ήταν υποταγμένα στην αίρεση του αρειανι­σμού. Ο αυτοκράτορας, η αυλή του, οι επίσκοποι, οι ιερείς και η συντριπτική πλειοψηφία του λαού είχαν υποκύψει στην αίρεση. Ο Γρηγόριος δεν βρήκε ούτε έναν ορθόδοξο ναό για να λειτουργήσει. Μετέτρεψε ένα παράπηγμα σε ναό, τον οποίο αφιέρωσε στην Α­νά­στα­ση του Κυρίου. Εκεί λειτουργούσε με τη βο­ή­θεια των ελάχιστων ορθοδόξων της πό­λης. Σε αυτόν όμως τον ταπεινό ναό εκφώνησε τους θεολογικούς του λόγους, με τους οποίους διακήρυξε τη θεότητα του Αγίου Πνεύματος, συνέτριψε τη διδασκαλία του αρειανισμού και ανέτρεψε το αρνητικό για την ορθοδοξία κλίμα της εποχής του. Αρχικά λίγοι έδειξαν ενδιαφέρον για τη διδασκαλία του. Σύντομα όμως τα επιχειρήματά του διαδόθηκαν στη Βασιλεύουσα και πολλοί χριστιανοί άρχισαν να προβληματίζονται.

Οι ηγέτες των αρειανών τρομοκρατήθηκαν από την απήχηση των λόγων του Γρηγορίου και, αφού δεν μπορούσαν να αντικρούσουν τη διδασκαλία του, έπαιξαν το τελευταίο χαρτί τους. Το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου, ενώ ο Γρηγόριος ετοιμαζόταν να τελέσει τη λειτουργία του Πάσχα, οι άνθρωποί τους εισέβαλαν ένοπλοι και εξαγριωμένοι στον ταπεινό ναό των ορθοδόξων, προπηλάκισαν άγρια όσους βρίσκονταν εκεί και με ασυγκράτητη μανία κατέστρεψαν τα πάντα. Ο Γρηγόριος για μία ακόμη φορά φυγαδεύτηκε έγ­και­ρα, αλλά το μίσος των αρειανών δεν είχε κοπάσει. Πλήρωσαν επαγγελματία δολοφόνο για να εξοντώσει το Γρηγόριο. Ακόμη όμως και αυτός συγκλονίστηκε από την άγια μορφή του και τελικά δεν τον δολοφόνησε όταν του δόθηκε η ευκαιρία.

Λίγο αργότερα έγινε αυτοκράτορας ο μέγας Θεοδόσιος. Η εκλογή του θα σημάνει την οριστική στροφή της αυτοκρατορικής πολιτικής υπέρ της ορθοδοξίας, που θα ολοκληρωθεί με τη σύγκληση της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου το 381 μ.Χ. στην Κωνσταντινούπολη. Την ώρα όμως του θριάμβου της ορθοδοξίας ο Γρηγόριος δεν θα είναι εκεί. Ενώ οι εργασίες της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου βρίσκονταν σε εξέλιξη, θα παραιτηθεί από την προεδρία της και τον αρχιεπισκοπικό θρόνο, στον οποίο ανήλθε για λίγους μόνο μήνες μετά από πολλές πιέσεις και προσωπική παράκληση του νέου αυτοκράτορα με μοναδικό σκοπό την προετοιμασία της Συνόδου, και θα αποχωρήσει σιωπηλά από τη Βασιλεύουσα. Ο ιερός Γρηγόριος αναδείχθηκε νικητής στον αγώνα για την επικράτηση της ορθοδοξίας. Το τίμημα όμως της νίκης ήταν βαρύ, αφού, όπως αναφέρει ο ίδιος στους ιαμβικούς του στίχους, ο πόνος του κατατρεγμού στιγμάτισε για πάντα την ευαίσθητη ψυχή του.

https://ellasnafs.blogspot.com

ΠΩΣ ΚΑΤΑΤΡΟΠΩΣΕ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΤΟΝ ΕΠΑΡΧΟ ΜΟΔΕΣΤΟ;

Όταν το 370 μ.Χ. ο μέγας Βασίλειος εξελέγη αρχιεπίσκοπος Καισαρείας δέχθηκε την επίσκεψη του έπαρχου Μόδεστου. Ο επίσημος επισκέπτης δεν ήθελε να συγχαρεί τον Βασίλειο για την εκλογή του, ούτε να ευχηθεί καλή επιτυχία στο έργο του. Ο πραγματικός σκοπός της εθιμοτυπικής επίσκεψής του ήταν η υποταγή του νέου αρχιεπισκόπου στην εκκλησιαστική πολιτική του αρειανόφρονα αυτοκράτορα Ουάλη, η οποία έπρεπε να διασφα­λι­στεί οπωσδήποτε, έστω και με τη βία. Ο φιλοξενούμενος έπαρχος δεν χαμογέλασε στον οικοδεσπότη, δεν τον αγκάλιασε εγκάρδια, δεν ασπάστηκε το άγιο χέρι του,ούτε το έσφιξε σε ένδειξη τιμής και αναγνώρισης, αλλά του επιτέθηκε απρόκλητα. Με φωνασκίες και ύβρεις απείλησε το Βασίλειο ότι αν συνεχίσει να υπερασπίζεται τις αποφάσεις της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου και δεν δεχθεί τη διδασκαλία του αρειανισμού, θα βρεθεί αντιμέτωπος με τον ίδιο τον αυτοκράτορα, ενδεχόμενο που συνεπάγεται την άμεση εκθρόνισή του, τη δήμευση της περιουσίας του, την εξορία, τη φυλάκιση, τα βασανιστήρια και το μαρτυρικό θάνατο. Ο Βασίλειος άκουσε ατάραχος τις απειλές του Μόδεστου και του α­πάν­τη­σε με πραότητα: 

– «... Όσα λες δεν με φοβίζουν καθόλου, γιατί δεν μπορούν να με χωρίσουν από την Αλήθεια. Αν θέλεις να δημεύσεις την περιουσία μου, μάθε πως έχω μόνο τα βιβλία μου και τα ρούχα που φορώ. Αν πάλι με φυλακίσεις ή με εξορίσεις, δεν θα κερδίσεις τίποτα, γιατί πατρίδα μου δεν είναι κανένας επίγειος τόπος, αλλά η Βασιλεία του Θεού. Αν τέλος βασανίσεις το ασθενικό μου σώμα ή με σκοτώσεις, θα χαρώ διπλά, γιατί θα πάω γρηγορότερα στην αληθινή ζωή ...». 

Ο Μόδεστος σάστισε. Πολλούς επισκόπους εκβίασε με το ίδιο σύστημα και πάντα πετύχαινε το σκοπό του. Αυτή τη φορά όμως το κόλπο δεν έπιασε. 

– «… Κανένας κληρικός δεν μού μίλησε ποτέ έτσι …», είπε στον Βασίλειο. 

– «... Τότε δεν γνώρισες ποτέ έναν αληθινό επίσκοπο ...», ανταπάντησε αυτός. 

Ο θυμώδης έπαρχος αποχώρησε άπρακτος και σιωπηλός. Ίσως γιατί κάτι από το μεγαλείο και την αγιότητα του Βασίλειου άγγιξε τη σκληρή καρδιά του. Ίσως πάλι γιατί κατάλαβε πως γνώρισμα των αληθινά μεγάλων ανδρών δεν είναι ο φόβος και η δειλία, η επαίσχυντη κυβίστηση και ο συμβιβασμός με τους ισχυρούς, η ιδιοτέλεια και το ατομικό βόλεμα, αλλά το απαθές πάθος για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη, που τους δίνει τη δύναμη να αντιμάχονται μέχρι θανάτου όλες τις προκλήσεις του κακού και των κατά περίσταση εκπροσώπων του.

https://ellasnafs.blogspot.com

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ - ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ - ΚΟΝΤΑΚΙΟΝ - ΚΑΘΙΣΜΑ - ΟΙΚΟΣ - ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ

http://agiostherapon.blogspot.com

ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ: Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΘΛΙΨΙΣ, ΔΙΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΞΟΡΙΑ!

Γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής: Η ζωή του ανθρώπου, παιδί μου, είναι θλίψις, διότι είναι στην εξορία. Μη ζητής τελείαν ανάπαυσιν. Ο Χριστός μας σηκωσε τον σταυρόν, και ημείς θα σηκώσωμεν. Όλας τα θλίψεις εαν τας υπομένωμεν ευρίσκωμεν Χάριν παρά Κυρίου. Δι’ αυτό μας αφήνει ο Κύριος να πειραζώμεθα. δια να δοκιμάζη τον ζήλον και την αγάπην προς αυτόν όπου έχομεν. Δι’ αυτό χρεία υπομονής. Χωρίς υπομονήν δεν γίνεται ο άνθρωπος πρακτικός, δεν μανθάνει τα πνευματικά, δεν φθάνει εις μέτρα αρετής και τελειώσεως.

ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ: ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΑΓΑΠΟΥΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!

Γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής: Οι άνθρωποι του κόσμου αγαπούν τον κόσμο, επειδή δεν εγνώρισαν ακόμη την πικρίαν αυτού. Είναι ακόμη τυφλοί στην ψυχήν και δεν βλέπουν τι κρύπτεται μέσα εις αυτήν την προσωρινήν χαράν. Δεν ήλθεν ακόμη εις αυτούς φως νοητόν. Δεν έφεξεν ακόμη ημέρα σωτηρίας. 

ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΣ: ΟΤΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΔΙΑΘΕΣΙΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ, Η ΑΜΑΡΤΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ!

Γέρων Ιωσήφ Βατοπεδινός: Όταν υπάρχει η διάθεσις της αγάπης, η αμαρτία δεν μπορεί.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΘΑ ΕΙΧΑ ΤΡΕΛΑΘΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΔΙΚΙΑ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Θα είχα τρελαθεί με την αδικία αυτού του κόσμου, αν δεν ήξερα ότι η τελευταία λέξη είναι του Κυρίου.

ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΦΙΛΟΘΕΪΤΗΣ: ΑΓΑΠΑΤΕ, ΥΠΟΜΕΝΕΤΕ... ΓΙΑ ΝΑ ΟΜΟΙΑΣΕΤΕ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΑΣ!

Γέρων Εφραίμ Αριζόνας: Αγαπάτε, υπομένετε, παραβλέπετε, μην θυμώνετε, μην εξάπτεσθε, αλληλοσυγχωρείτε, για να ομοιάσητε του Χριστού μας και αξιωθήτε να είσθε κοντά του εις την βασιλεία Του.

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ: ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΚΥΒΕΡΝΑΣΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΟ, ΝΑ ΜΗ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΑΜΑΡΤΑΝΕΙΣ!

Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός: Αν θέλεις να κυβερνάσαι από το Θεό, να μη θέλεις να αμαρτάνεις. Γιατί αν αμαρτάνεις, πως θα κυβερνηθείς από το Θεό;

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: ΟΠΩΣ ΤΟ ΣΩΜΑ ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΥΛΙΚΗ ΤΡΟΦΗ!

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Όπως το σώμα έχει ανάγκη από υλική τροφή, έτσι και η ψυχή έχει ανάγκη από καθημερινή υπόμνηση και τροφή πνευματική.

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: ΔΩΣΕ ΨΩΜΙ ΚΑΙ ΠΑΡΕ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ!

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Δώσε ψωμί και πάρε Παράδεισο. Δώσε μικρά και πάρε μεγάλα. Δώσε θνητά και πάρε αθάνατα. Λύτρο της ψυχής είναι η ελεημοσύνη.

ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΤΙΜΩΡΕΙ, Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΥΤΟΤΙΜΩΡΕΙΤΑΙ!

Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: Ο Θεός δεν τιμωρεί, ο άνθρωπος αυτοτιμωρείται, απομακρυνόμενος από τον Θεό. Είναι, ας πούμε: Εδώ νερό, εκεί φωτιά. Είμαι ελεύθερος να διαλέξω, βάζω το χέρι μου στο νερό, δροσίζομαι, το βάζω στη φωτιά, καίγομαι.

ΑΡΧΙΖΕ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΤΟ ΘΕΟ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΩΝΕ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΤΟ ΘΕΟ!

Άρχιζε πάντα με το Θεό και τελείωνε πάντα με το Θεό!

ΕΙΡΗΝΗ ΥΜΙΝ!

ΕΙΡΗΝΗ ΥΜΙΝ!

ΘΑΥΜΑΤΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ, ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΘΕΣ ΝΑ ΤΑ ΠΙΣΤΕΨΕΙΣ!

Θαύματα γίνονται καθημερινά, αρκεί να θες να τα πιστέψεις.

ΚΑΜΜΙΑ ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΗ ΓΗ ΔΕ ΣΥΓΚΡΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

Καμμία δύναμη στη γη, δε συγκρίνεται με τη δύναμη της αγάπης του Θεού!

Η ΕΛΠΙΣ ΜΟΥ Ο ΠΑΤΗΡ, ΚΑΤΑΦΥΓΗ ΜΟΥ Ο ΥΪΟΣ, ΣΚΕΠΗ ΜΟΥ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟ ΑΓΙΟΝ!

«Ἡ ἐλπίς μου ὁ Πατὴρ καταφυγή μου ὁ Υἱὸς 

σκέπη μου τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, Τριὰς Ἁγία δόξα σοι».

Προσευχή που απαγγέλλεται κατά το Μικρό Απόδειπνο.

ΑΓΙΟΣ ΝΕΙΛΟΣ Ο ΑΣΚΗΤΗΣ: ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΕΣΑΙ, ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΤΑΡΙΕΣΑΙ ΚΑΝΕΝΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΟΥ!

Άγιος Νείλος ο Ασκητής: Να αγωνίζεσαι να μην καταριέσαι κανένα στην προσευχή σου, για να μη γκρεμίζεις όσα χτίζεις, κάνοντας έτσι σιχαμερή την προσευχή σου.

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: Ο ΙΗΣΟΥΣ ΩΣ ΠΑΤΕΡΑΣ, ΑΔΕΛΦΟΣ, ΦΙΛΟΣ ΚΑΙ ΝΥΜΦΙΟΣ

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Εγώ είμαι ο Πατέρας σου, εγώ ο αδερφός σου, εγώ νυμφίος της ψυχής σου, εγώ το σπίτι που μπορείς να καταφύγεις, εγώ η τροφή σου, εγώ το ένδυμά σου, εγώ η ρίζα σου, εγώ το στήριγμα σου, εγώ είμαι κάθε τι που επιθυμείς, κοντά μου δε θα 'χεις ανάγκη τίποτε . Εγώ και θα σε υπηρετήσω, γιατί ήρθα να υπηρετίσω και όχι να με υπηρετήσουν. Εγώ είμαι και φίλος και μέλος του σώματος σου και κεφαλή και αδελφός και αδελφή και μητέρα, όλα εγώ για σένα, αρκεί να έχεις φιλικά αισθήματα απέναντι μου. Εγώ έγινα φτωχός για σένα με την ενανθρώπηση μου, έγινα και ζητιάνος για σένα, για σένα ανέβηκα στο Σταυρό, για σένα κατέβηκα στον τάφο, στον ουρανό παρακαλώ για σένα τον Πατέρα μου, κατέβηκα στη γη για σένα ως αντιπρόσωπος του Πατέρα μου. Εσύ για μένα είσαι τα πάντα-και αδελφός και συγκληρονόμος και φίλος και μέλος του σώματος μου. Τι περισσότερο θέλεις; Γιατί αποστρέφεσαι Αυτόν που σε αγαπάει;
Είναι φανερό λοιπὸν, είναι ξεκάθαρο από κάθε πλευρά, ότι ο Θεός μας αγαπάει περισσότερο από όσο εμείς τον εαυτό μας.

ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ: ΕΙΝΑΙ ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΣΚΕΠΤΕΤΑΙ ΤΟΝ ΘΕΟ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΑΥΤΗ!

Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος: Είναι ανώτερος από τον θάνατο, εκείνος που σκέπτεται τον Θεό στη ζωή αυτή.

ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ: ΜΗ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΜΕ ΠΕΙΣΕΙΣ ΜΕ ΤΑ ΛΟΓΙΑ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΕΡΓΑ!

Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος: Μη θέλεις να με πείσεις με τα λόγια, αλλά με έργα. Μισώ τη διδασκαλία που είναι αντίθετη με τον τρόπο ζωής.

ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ- ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ

Ἀπολυτίκιον  

Ἦχος α’.
Ὁ ποιμενικός αὐλός τῆς θεολογίας σου, τάς τῶν ῥητόρων ἐνίκησε σάλπιγγας· ὡς γάρ τά βάθη τοῦ Πνεύματος ἐκζητήσαντι, καί τά κάλλη τοῦ φθέγματος προσετέθη σοι. Ἀλλά πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, Πάτερ Γρηγόριε, σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν.

ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ

Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος γεννήθηκε το 329 μ.Χ. στην Αριανζό, κωμόπολη της Καππαδοκίας, από τον Γρηγόριο, επίσκοπο Ναζιανζού και την Νόννα. Έχει δύο αδέρφια: τον Καισάρειο και τη πασίγνωστη για την ευσέβειά της αδερφή Γοργονία.

Στη Ναζιανζό, διδάσκεται τη στοιχειώδη εκπαίδευση, ενώ τη μέση στη Καισάρεια, όπου γνωρίζεται με το συμμαθητή του Μέγα Βασίλειο. Έπειτα, πηγαίνει κοντά σε περίφημους διδασκάλους της ρητορικής στη Παλαιστίνη και στην Αλεξάνδρεια και, τέλος, στα Πανεπιστήμια της Αθήνας. Οι σπουδές του διήρκεσαν 13 ολόκληρα χρόνια (από 17 έως 30 ετών).

Μετά τις σπουδές στην Αθήνα ο Γρηγόριος επιστρέφει στη πατρίδα του μονολότι του πρόσφεραν έδρα Καθηγητή Πανεπιστημίου. Εκεί, ο πατέρας του, επίσκοπος Ναζιανζού, τον χειροτονεί πρεσβύτερο. Αλλά ο Άγιος Γρηγόριος προτιμά την ησυχία του αναχωρητηρίου στο Πόντο, κοντά στο φίλο του Βασίλειο, για περισσότερη άσκηση στη πνευματική ζωή.
Μετά, όμως, από θερμές παρακλήσεις των δικών του, επιστρέφει στην πατρίδα του και μπαίνει στην ενεργό δράση της Εκκλησίας. Στα 43 του χρόνια ο Θεός τον ανύψωσε στο επισκοπικό αξίωμα. Έδρα του ορίστηκε η περιοχή των Σασίμων την οποία ποτέ δεν ποίμανε λόγω των Αρειανών κατοίκων της.
Όμως, ο θάνατος έρχεται να πληγώσει τη ψυχή του, με αλλεπάλληλους θανάτους συγγενικών προσώπων. Πρώτα του αδερφού του Καισαρείου, έπειτα της αδερφής του Γοργονίας, μετά του πατέρα του και, τέλος, της μητέρας του Νόννας. Μετά απ’ αυτές τις θλίψεις, η θεία Πρόνοια τον φέρνει στην Κωνσταντινούπολη (378 μ.Χ.), όπου υπερασπίζεται με καταπληκτικό τρόπο την Ορθοδοξία και χτυπά καίρια τους Αρειανούς, που είχαν πλημμυρίσει την Κωνσταντινούπολη.
Η κατάσταση ήταν πολύ δύσκολη. Όλοι οι ναοί της Βασιλεύουσας ήταν στα χέρια των αιρετικών. Όμως ο Άγιος δεν απελπίζεται. Μετατρέπει ένα δωμάτιο στο σπίτι που τον φιλοξενούσαν σε ναό και του δίνει συμβολικό όνομα. Ονομάζει το ναό Αγία Αναστασία δείγμα ότι πίστευε στην ανάσταση της Ορθόδοξης Πίστης.

Οι αγώνες είναι επικίνδυνοι. Οι αιρετικοί ανεβασμένοι πάνω στις σκεπές των σπιτιών του πετούν πέτρες και έτσι ο Άγιος Γρηγόριος δοκιμάζεται πολύ. Στο ναό της Αγίας Αναστασίας εκφωνεί τους περίφημους πέντε θεολογικούς λόγους που του έδωσαν δίκαια τον τίτλο του Θεολόγου.
Μετά το σκληρό αυτό αγώνα, ο Μέγας Θεοδόσιος τον αναδεικνύει Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως (381 μ.Χ.). Η Β’ Οικουμενική Σύνοδος τον αναγνώρισε ως Πρόεδρό της. Όμως μια μερίδα επισκόπων τον αντιπολιτεύεται για ευτελή λόγο. Τότε ο Γρηγόριος, αηδιασμένος, δηλώνει τη παραίτησή του, αναχωρεί στη γενέτειρά του Αριανζό και τελειώνει με ειρήνη τη ζωή του, το 390 μ.Χ.

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος άφησε μεγάλο συγγραφικό έργο. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα φιλοσοφημένα 408 ποιήματά του 18.000 περίπου στίχων. Είναι από τα μεγαλύτερα πνεύματα του Χριστιανισμού και από τους λαμπρότερους αθλητές της ορθόδοξης πίστης.
Η τίμια κάρα του φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Βατοπεδίου, στο Άγιο Όρος ενώ το ιερό σκήνωμα του φυλάσσετε στον ομώνυμο Ναό του στην Νέα Καρβάλη. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Αγίου στις 25 Ιανουαρίου.

http://www.saint.gr

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ ΠΑΥΛΟΣ: ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΜΑΣ ΥΠΟΦΕΡΕΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ!

Μητροπολίτης Σιατίστης Παύλος: Από τις αμαρτίες μας υποφέρει η πατρίδα μας

«...Αυτό που χαρακτηρίζει το χριστιανό, είπε, είναι η αγάπη και η συγγνώμη..
Δεν μπορείς να αγαπάς αν δεν συγχωρείς. Και δεν αγαπάς ούτε το Θεό ούτε τους ανθρώπους παρά το δικό σου θέλημα. Και η συγγνώμη βγαίνει χωρίς δυσκολία απ’ την καρδιά που αγαπά το Θεό και επειδή αγαπά το Θεό αγαπά και τον αδελφό του.
Έτσι μπαίνουμε σε ένα στάδιο πνευματικού αγώνα και καλούμεθα να ετοιμάσουμε τον εαυτό μας, να τον συμμαζέψουμε. Και η Εκκλησία μας, μαζί με αυτά, μας καλεί να εξετάσουμε τον εαυτό μας και να προετοιμαστούμε.
Αγάπη – Συγγνώμη – Εξομολόγηση είναι τα βασικά δεδομένα αυτής της περιόδου. Χωρίς αυτά, όχι σαράντα, ογδόντα μέρες να νηστέψουμε μας είναι άχρηστες. Είναι πολύ σημαντικό, να το καταλάβουμε αυτό.
Όσες μέρες και να νηστέψω χωρίς συγγνώμη και αγάπη, είναι άχρηστες. Δεν με ωφελούν σε τίποτα και ίσως με βλάπτουν. Γιατί καλλιεργούν την υποκρισία μου.
Φαίνομαι στους άλλους ότι νηστεύω, αλλά εγώ γράφω στα παλιά μου τα παπούτσια, του Θεού το θέλημα. Και ο αγώνας του πιστού ανθρώπου, αυτός είναι. Και η εξομολόγηση δεν είναι τίποτα άλλο, παρά η αποκατάστασή μας στο Σώμα του Χριστού, στην Εκκλησία του, την οποία ενότητα την έχει διασπάσει ο εγωισμός δια της αμαρτίας μας.
Ο πιο μεγάλος Σταυρός, όσων είμαστε πνευματικοί, είναι η δυσκολία των Χριστιανών μας να συγχωρήσουνε. Αλλά πόσο πιο απλά να τους πούμε ότι, δεν είστε καν χριστιανοί, ακόμη και αν κοινωνείτε χωρίς συγγνώμη και χωρίς αγάπη.
Δεν υπάρχουν δικαιολογίες, γιατί όλα δείχνουν μια καρδιά που δεν είναι αγαθή, μια καρδιά που προσπαθεί, και το Θεό να τον εμπαίξει, και να τον κοροϊδέψει, αλλά στην ουσία κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας.
Η εξομολόγηση δεν είναι για να πάμε να πούμε τα συνηθισμένα πράγματα, τα οποία θα τα επαναλάβουμε στην άλλη μας εξομολόγηση, γιατί τα έχουμε επαναλάβει στην καθημερινότητά μας. Τότε, δεν είμαστε ειλικρινείς στην εξομολόγησή μας και είναι μια εξομολόγηση χωρίς μετάνοια και με πολύ εγωισμό.
Να φανώ στο Θεό ή στον Ιερέα καλός, που εξομολογούμαι, αλλά όμως το θέλημα του Θεού δεν θέλω να το κάνω. Και αυτό είναι πραγματικά το μεγάλο σκάνδαλο. Ερχόμαστε να εξομολογηθούμε, αλλά χωρίς μετάνοια. Ο Θεός ξέρει τις αμαρτίες μας. Αυτό που ζητά είναι να δει τη μετάνοιά μας, γιατί αυτή είναι μία πράξη δική μας.
Και αυτή είναι η βασικότερη αιτία, που ο κόσμος μας δεν αλλάζει. Γιατί δεν αλλάζουμε εμείς οι ίδιοι. Γιατί ο χριστιανός είναι το αλάτι, αλλά αυτό το αλάτι έχει χαλάσει και είναι άχρηστο και όχι μόνο δεν σώζει αλλά συνεργεί στο σάπισμα της κοινωνίας μας.
Και γι’ αυτό είπα, ότι, είναι η ώρα να αρχίσουμε να ξεχωρίζουμε. Ο χριστιανός ζει στον κόσμο, αλλά «δεν είναι εκ του κόσμου». Διότι υποτασσόμενος στον κόσμο και στην νοοτροπία του, τότε πλέον έχει χάσει τη χάρη του Θεού. Και πορεύεται και μόνος του και μπερδεμένος. Και γι’ αυτό δεν έχει χαρά στη ζωή του.
Σήμερα, όπως πάντα, ο διάβολος πολεμά την Εκκλησία. Η Εκκλησία πάντοτε παράγει Αγίους. Και τώρα τελευταία, ο Θεός μας χάρισε πολλούς Αγίους, για να μείνουμε τελείως αναπολόγητοι. Ο Θεός με τους Αγίους μας καλεί σε μετάνοια. Δεν έχει νόημα να θαυμάζω τους Αγίους, να μιλάω για τους Αγίους, αλλά να μην μιμούμαι τους Αγίους στην ταπείνωσή μου ενώπιον του Θεού, στην υπακοή μου στο θέλημα του Θεού. Και μέσα στην Εκκλησία υπάρχει ενότητα και τάξη.
Έτσι, λοιπόν, δεν μπορεί να είναι γνήσια η εξομολόγησή μας και αυτό φαίνεται καθαρά, γιατί δεν αλλάζουμε. Γιατί δεν είμαστε ταπεινοί. Ο Τελώνης της Παραβολής, αυτός δεν έδειξε το Φαρισαίο.
Εμείς σήμερα παριστάνουμε τους τελώνες, για να δείξουμε τους Φαρισαίους. Και αποδεικνυόμαστε ότι, εμείς είμαστε οι Φαρισαίοι. Διότι ο Τελώνης ξέροντας τις αμαρτίες του δεν έκρινε απολύτως κανένα. Εμείς κρίνουμε τους πάντες. Γιατί, ακριβώς, μας λείπει η ταπείνωση, μας λείπει η αγάπη. Είμαστε μπερδεμένοι….
Με την αγάπη κερδίζεις τον άλλον, όχι με την κριτική. Με την σιωπή και την ταπείνωση κερδίζεις τον άλλον. Με το να ζεις ταπεινά και όχι με το να επιδεικνύεσαι, γιατί έτσι χάνεις και τον Θεό τον ίδιο, που μας είπε: «μάθετε από μένα ότι είμαι πράος και ταπεινός τη καρδία».
Και είστε εσείς πρώτοι, που πρέπει να ξέρετε γιατί πάτε να εξομολογηθείτε, και πάνω από όλα πρέπει να είστε αποφασισμένοι για τη συγνώμη και την αγάπη, ακόμα και στους εχθρούς σας. Αλλιώς δεν έχει αξία η εξομολόγησή σας, και θα μας πει ο ίδιος ο Χριστός, «δι υμών το όνομα του Θεού βλασφημείται εν τοις έθνεσι».
Εξ αιτίας σας. Δεν είναι καθαρή η εξομολόγησή μας, όχι γιατί δεν λέμε την αλήθεια, αλλά γιατί δεν έχουμε πραγματικά μετανοήσει, γιατί, όπως σας είπα, δυσκολευόμαστε να συγχωρήσουμε. Και εμείς οι πιστοί χριστιανοί, εκείνο το λόγο που λέει: «εάν μη αφήτε…, ούτε ο Πατήρ ο ουράνιος θα αφήσει τα δικά σας παραπτώματα…», δεν τον υπολογίζουμε και συνεχίζουμε μία πορεία φαρισαϊκή, που διώχνει τους ανθρώπους και όχι μια ταπεινή πορεία που ελκύει τους ανθρώπους.
Το γνώρισμα όλων των μεγάλων Αγίων μας ήταν ότι, ήταν πολύ αυστηροί στον εαυτό τους και πολύ επιεικείς στους άλλους ανθρώπους. Εμείς είμαστε πολύ αυστηροί στους άλλους αλλά πολύ επιεικείς σε μας. Κι αυτή είναι η πλάνη μας…
Να ζήσουμε, λοιπόν, την Μεγάλη Τεσσαρακοστή με όλο της το ευλογημένο και πολυδύναμο πνευματικό περιεχόμενο που μας προσφέρεται. Και αυτό θα το δούμε στη ζωή μας ο καθένας. Πρέπει να γινόμαστε καλύτεροι.
Ο Άγιος Μάξιμος λέει: «κάθε φορά που μπαίνεις στην Εκκλησία πρέπει να γυρίσεις πίσω καλύτερος. Να ’χεις ανεβεί ένα σκαλοπάτι». Αλλά εμείς πολλές φορές, ενώ ανεβαίνουμε τα σκαλοπάτια της Εκκλησίας κατεβαίνουμε μέσα στην Εκκλησία πολλά σκαλοπάτια, γιατί πολλές φορές ούτε το χώρο σεβόμαστε ούτε τίποτα… Για ποιον πάμε στην Εκκλησία; Πάμε για τον Θεό; Πάμε να μαζέψουμε τον νου μας; Πάμε για την προσευχή μας;
Ή πάμε να δούμε για να πούμε; Ο Τελώνης δεν έβλεπε τίποτα, ούτε τον Φαρισαίο που τον έδειχνε και γι’ αυτό έγινε δεκτός από το Θεό. Και εδώ, αγαπητοί αδελφοί, μπαίνει το τελικό ερώτημα. Μας ενδιαφέρει να είμαστε δεκτοί από το Θεό; Ή μας ενδιαφέρει να γινόμαστε δεκτοί από τους ανθρώπους; Αυτό είναι το ερώτημα, που πρέπει όλοι μας να απαντήσουμε…
…Πρέπει να επαναστατήσουμε στον εαυτό μας. Αυτή είναι η μόνη επανάσταση που θα μας σώσει. Να γίνουμε άλλοι άνθρωποι. Διαφορετικά είμαστε το αλάτι, που όχι μόνο δε σώζει αλλά βοηθάει στο σάπισμα παραπέρα.
Να ευχηθούμε, λοιπόν, αγαπητοί αδελφοί, ευχηθείτε και εσείς για μένα, να ζήσουμε αυτή τη Μεγάλη Σαρακοστή όπως την θέλει ο Χριστός, όπως την όρισε η Εκκλησία, με συγγνώμη, με αγάπη, με ταπείνωση, με προσευχή και με συμμετοχή στις ακολουθίες της Εκκλησίας μας.
Αλλιώς δεν θα είναι Σαρακοστή, γιατί αυτά είναι τα γνωρίσματά της. Αν αυτά δεν τα ζήσουμε, τότε δεν είναι Σαρακοστή. Είναι κατ’ ευφημισμόν.
Έτσι, λοιπόν, να το προσπαθήσουμε, για να μας λυπηθεί ο Θεός, να του εκφράσουμε την αληθινή μετάνοιά μας, διότι το είπαν και οι Πατέρες μας, τότε που έπεσε η Κωνσταντινούπολη. Για έναν λόγο, είπαν, «έπεσε για τις αμαρτίες μας». Και για έναν λόγο υποφέρει η πατρίδα μας.
Για τις δικές μας αμαρτίες και δη των χριστιανών, διότι εμείς θα μπορούσαμε να αλλάξουμε τον κόσμο, αλλά για να αλλάξουμε τον κόσμο πρέπει να αλλάξουμε εμείς, κατά το θέλημα του Θεού, χωρίς «ναι μεν αλλά» και χωρίς κρατούμενα.
Ας κάνουμε, λοιπόν, μια επανάσταση στην προσευχή μας, με αγάπη στην συγγνώμη, στην ταπείνωση, και τότε ο Θεός, θα δείτε ότι, θα σκύψει και θα μας προσέξει».

Πηγή: agiotopia.gr, https://agioskonstantinoschalkida.gr

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΜΑΣ

Πνευματικά τα αίτια της κρίσης μας

Γράφει ο Γεώργιος Ι. Μάτσος

Η Παλαιά Διαθήκη, την οποία πολλοί συμπατριώτες μας σήμερα καταφρονούν ως δήθεν «εβραϊκή», είναι γεμάτη διδαχές για την εύνοια και την οργή του Θεού έναντι του περιούσιου λαού Του, που καθόρισαν τελικά και την πορεία της ιστορίας του εβραϊκού έθνους από τον Αβραάμ μέχρι σήμερα.

            Αντίστοιχη είναι η πορεία και του ελληνικού έθνους, προς το οποίο ο Κύριος έδειξε την ιδιαίτερη εύνοια να καταστήσει όχημα μεταφοράς του Ευαγγελικού κηρύγματος στην ανθρωπότητα.

            Το 626 μ.Χ. η ανυπεράσπιστη Κωνσταντινούπολη και ενόσω ο αυτοκράτορας Ηράκλειος πολεμούσε με το στρατό του στην Περσία για να ανακτήσει τον Τίμιο Σταυρό, σώζεται από βέβαιο κίνδυνο με επέμβαση της Υπεραγίας Θεοτόκου. Το θαύμα εκείνο εορτάζεται μέχρι σήμερα κατά τις πέντε σαρακοστιανές Παρασκευές του Ακαθίστου Ύμνου.

            Αμέσως μετά την ανάκτηση του Τιμίου Σταυρού, ο Ηράκλειος, προσπαθώντας να συγκεράσει τις πολιτικές αντιθέσεις που προκαλούσε η αίρεση του μονοφυσιτισμού σε Συρία, Παλαιστίνη και Αίγυπτο, υιοθετεί την αίρεση του μονοθελητισμού, την επιβάλει στα πέντε Πατριαρχεία και προσπαθεί να την επιβάλει σε όλη την αυτοκρατορία. Μόνος μένει να υπερασπίζεται το ορθόδοξο δόγμα ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής. Κατά «σύμπτωση» όμως, εκείνη ακριβώς την περίοδο που ο Ηράκλειος προσπαθούσε να επιβάλει τον μονοθελητισμό, ακριβώς οι μονοφυσιτικές επαρχίες της Αιγύπτου, της Συρίας και της Παλαιστίνης κυριεύονται από τους μωαμεθανούς εισβολείς.

            Σαν άλλο χιόνι που σκεπάζει τα σπαρτά, οι μωαμεθανοί δημιούργησαν λίγο αργότερα ασφαλές περιβάλλον για άλλο μεγάλο Άγιο της Εκκλησίας, τον Ιωάννη τον Δαμασκηνό, κατά την περίοδο της εικονκλαστικής μανίας των βυζαντινών αυτοκρατόρων του 8ου και 9ου αιώνα.

            Με την έλευση του Μεγάλου Φωτίου στο πατριαρχικό θρόνο και την οριστική επικράτηση του ορθοδόξου δόγματος, αρχίζει νέα εποχή ακμής του Ελληνισμού. Η οποία λήγει όταν οι αυτοκράτορες αποδέχθηκαν την καταδυνάστευση των αγροτικών πληθυσμών της αυτοκρατορίας από τους «Δυνατούς». Οι εξουσιαστικές διενέξεις και η καταπίεση του λαού οδήγησαν τελικά στη δοκιμασία της πρώτης Άλωσης.

            Εκεί αρχίζει το νήμα που οδηγεί στο σήμερα. Η δοκιμασία της πρώτης Αλώσεως έληξε το 1261. Επί έναν περίπου αιώνα το Βυζάντιο διατηρήθηκε ως υπολογίσιμη κρατική υπόσταση, έως ότου ξεκίνησαν οι λεγόμενες «ησυχαστικές έριδες». Στην πραγματικότητα, επρόκειτο για σύγκρουση μεταξύ Ορθοδοξίας και Ρωμαιοκαθολικισμού. Η σημασία των ερίδων αυτών για τη συλλογική μας μεταφυσική δεν έχει κατανοηθεί ευρέως: Τότε ακριβώς το ελληνικό έθνος αποφασίζει να μην υπολογίζει πια στον αληθινό Θεό για βοήθεια, να παραιτηθεί από την αυτοδύναμη ανθρωπίνως, συν τη Θεία βοήθεια, υπεράσπιση του εαυτού του και να στραφεί για «προστασία» προς τη Δύση, θαμπωμένο από την υλική της ισχύ.

            Η ψευδοσύνοδος Φερράρας-Φλωρεντίας, όπου αποφασίζεται η ψευδοένωση των Εκκλησιών, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η οριστική συγκατάνευση του βυζαντινού κράτους προς τον εγχώριο βαρλααμισμό του 14ου αιώνος.

            Τα Χριστούγεννα του 1452, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, εμπιστευόμενος περισσότερο τα όπλα της αιρετικής Δύσης παρά τη δύναμη του Θεού, πραγματοποιεί «ενωτική» Θεία Λειτουργία στην Αγιά-Σοφιά. Ήταν η τελευταία χριστουγεννιάτικη Λειτουργία στην Αγιά-Σοφιά. Η Δύση στέλνει εμφανώς ανεπαρκή στρατό και η Πόλη πέφτει στα χέρια των μωαμεθανών.

            Άραγε δεν περνάει η σκέψη από το μυαλό μήπως, εάν ο Παλαιολόγος είχε εμπιστευθεί τη δύναμη του Θεού μάλλον παρά την αίρεση, είχε επαναληφθεί το θαύμα της Υπεραγίας Θεοτόκου του 626 μ.Χ. και η Πόλη σωζόταν από τους επιδρομείς;

            Οι επιδρομείς λειτούργησαν πάλι όπως το χιόνι στα σπαρτά. Η αλήθεια της Ορθοδόξου πίστεως διατηρήθηκε αλώβητη σε όλη την πρώην Ρωμανία και όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, το έθνος αναγεννήθηκε.

            Όμως ο βαρλααμισμός συνέχισε να είναι η συλλογική μεταφυσική μας. Πολλοί συμπατριώτες μας, μάλιστα οι πιο διακεκριμένοι, υβρίζουν ανοικτά ή κρυφά την ώρα και τη στιγμή που δεν υποβιβαστήκαμε σε κάτι σαν Κροάτες της Νότιας Βαλκανικής. Ζηλεύουν την υλική πρόοδο της Δύσης και δεν βλέπουν ότι η υποτιθέμενη πνευματική της πρόοδος ήταν ατελής και αδιέξοδος αγώνας για ελευθερίες που ήδη διασφάλιζε και με το παραπάνω η Ορθόδοξη πίστη στον άνθρωπο.

            Έτσι, φτιάξαμε ελλαδικό κράτος πολιτικό και πνευματικό προτεκτοράτο των ξένων. Πρόθυμο εξαρχής να πολεμήσει την Εκκλησία, απρόθυμο να εγκολπώσει τους εκτός Ελλάδος Έλληνες, δεκτικό κάθε υπονόμευσης των εθνικών του συμφερόντων, συρρίκνωσε και συρρικνώνει τον Ελληνισμό.

            Στη δε Κύπρο η άφρονα ανάμιξη του εκκλησιαστικού της ηγέτη με την πολιτική οδήγησε στην εθνοκάθαρση και στην απώλεια του μισού νησιού.

            Η συνθήκες πνευματικής κρίσης εντάθηκαν μετά το 1974.

            Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης ήδη επεσήμανε ότι ποτέ δεν είχαμε προβλήματα εθνικού πληθυσμιακού χαρακτήρα στη Θράκη, μέχρις ότου οι Ελληνίδες αποφάσισαν να σκοτώνουν τα παιδιά τους με τις εκτρώσεις. Ήδη βλέπουμε η ισλαμική μετανάστευση που ξεκίνησε μετά την κοίμηση του Αγίου, να αλλάζει δραματικά την πληθυσμιακή σύνθεση όλης της χώρας.

            Και να ήταν μόνον οι εκτρώσεις. Η αμαρτία και η ανταρσία έναντι του Θεού έχουν γίνει παντού μόδα – μοιχεία, πορνεία, αλλόθρησκες τελετουργίες τύπου «γιόγκα». Ο πόλεμος κατά της Εκκλησίας έγινε ύψιστος προοδευτισμός και πεδίο συναίνεσης των πολιτικών κομμάτων. Θεσμοποιήθηκε νομικά και κοινωνικά η ομοφυλοφιλία (το αμάρτημα εξαιτίας του οποίου καταστράφηκαν τα Σόδομα και τα Γόμορρα), εξελέγη για πρώτη φορά άθεος πρωθυπουργός, προχωρά η αποθρησκειοποίηση της παιδείας και της δημόσιας ζωής, κυριαρχεί η μοχθηρότητα και η συκοφαντία κατά του Χριστιανισμού.

            Πώς δεν θα τεθούν σε λειτουργία οι πνευματικοί νόμοι έναντι του έθνους μας, που τόσο παραστατικά περιγράφει ο Άγιος Παΐσιος;

            Η εξέλιξη του Μακεδονικού είναι η ύστατη δοκιμασία. Θα ενταθεί και άλλο, αν δεν μετανοήσουμε, σε συλλογικό και σε προσωπικό επίπεδο, ως έθνος και ο καθένας μας χώρια. Η χώρα θα κινδυνεύσει με νέο 1453, με νέο 1922. Οι προφητείες από μόνες τους δεν θα σώσουν το έθνος. Να θυμόμαστε τον Ιωνά. Ο Θεός έχει κάθε δικαίωμα να μην υλοποιήσει τις προφητείες.

            Ένα «Κύριε ελέησον» να πει ο καθένας, η βοήθεια του Θεού θα είναι μεγάλη. Και κάποιοι μόνον από εμάς να μετανοήσουν για τις πολλές και μεγάλες αμαρτίες μας, ο Θεός κάτι θα κάνει. Διότι οι ηγέτες που έχουμε σήμερα, είναι αυτοί που μας αξίζουν. Επιτρέπει ο Θεός να πλήττουν το κάποτε ευσεβές έθνος μας, ακριβώς επειδή δεν τηρούμε τις εντολές Του.

            Προσευχή, μετάνοια, πνευματική ζωή. Οι δοκιμασίες μας δεν θα τελειώσουν εδώ. Η υπερψήφιση των Πρεσπών θα είναι μόνον η αρχή. Ελπίδα μας και ασφάλειά μας στις δυσκολίες είναι όμως ο Θεανθρώπινος οργανισμός της Εκκλησίας. «Πύλαι Άδου ου κατισχύσουσι αυτής». Αν το έθνος μας και ατομικά ο καθένας μας μετανοήσουμε και προσκολληθούμε στην Εκκλησία, στις εντολές του Ευαγγελίου, στη μυστηριακή ζωή, θα βγούμε αλώβητοι και ενισχυμένοι. Ο Θεός μπορεί. Οργώνει ο διάβολος για να σπείρει ο Θεός. Εμείς ας είμαστε με τον Θεό και τα υπόλοιπα που, όπως διαπιστώσαμε αυτές τις ημέρες, ανθρωπίνως δεν επιλύονται, ας τα αφήσουμε πάνω Του. Σοι Κύριε.

Γεώργιος Ι. Μάτσος

Δ.Ν., Δικηγόρος

http://www.antibaro.gr