Πνευματικά τα αίτια
της κρίσης μας
Γράφει ο Γεώργιος Ι.
Μάτσος
Η Παλαιά Διαθήκη, την
οποία πολλοί συμπατριώτες μας σήμερα καταφρονούν ως δήθεν «εβραϊκή», είναι
γεμάτη διδαχές για την εύνοια και την οργή του Θεού έναντι του περιούσιου λαού
Του, που καθόρισαν τελικά και την πορεία της ιστορίας του εβραϊκού έθνους από τον
Αβραάμ μέχρι σήμερα.
Αντίστοιχη είναι η πορεία και του ελληνικού έθνους, προς το οποίο ο Κύριος
έδειξε την ιδιαίτερη εύνοια να καταστήσει όχημα μεταφοράς του Ευαγγελικού
κηρύγματος στην ανθρωπότητα.
Το 626 μ.Χ. η ανυπεράσπιστη Κωνσταντινούπολη και ενόσω ο αυτοκράτορας Ηράκλειος
πολεμούσε με το στρατό του στην Περσία για να ανακτήσει τον Τίμιο Σταυρό,
σώζεται από βέβαιο κίνδυνο με επέμβαση της Υπεραγίας Θεοτόκου. Το θαύμα εκείνο
εορτάζεται μέχρι σήμερα κατά τις πέντε σαρακοστιανές Παρασκευές του Ακαθίστου
Ύμνου.
Αμέσως μετά την ανάκτηση του Τιμίου Σταυρού, ο Ηράκλειος, προσπαθώντας να
συγκεράσει τις πολιτικές αντιθέσεις που προκαλούσε η αίρεση του μονοφυσιτισμού
σε Συρία, Παλαιστίνη και Αίγυπτο, υιοθετεί την αίρεση του μονοθελητισμού, την
επιβάλει στα πέντε Πατριαρχεία και προσπαθεί να την επιβάλει σε όλη την
αυτοκρατορία. Μόνος μένει να υπερασπίζεται το ορθόδοξο δόγμα ο Άγιος Μάξιμος ο
Ομολογητής. Κατά «σύμπτωση» όμως, εκείνη ακριβώς την περίοδο που ο Ηράκλειος
προσπαθούσε να επιβάλει τον μονοθελητισμό, ακριβώς οι μονοφυσιτικές επαρχίες
της Αιγύπτου, της Συρίας και της Παλαιστίνης κυριεύονται από τους μωαμεθανούς
εισβολείς.
Σαν άλλο χιόνι που σκεπάζει τα σπαρτά, οι μωαμεθανοί δημιούργησαν λίγο αργότερα
ασφαλές περιβάλλον για άλλο μεγάλο Άγιο της Εκκλησίας, τον Ιωάννη τον
Δαμασκηνό, κατά την περίοδο της εικονκλαστικής μανίας των βυζαντινών
αυτοκρατόρων του 8ου και 9ου αιώνα.
Με την έλευση του Μεγάλου Φωτίου στο πατριαρχικό θρόνο και την οριστική επικράτηση
του ορθοδόξου δόγματος, αρχίζει νέα εποχή ακμής του Ελληνισμού. Η οποία λήγει
όταν οι αυτοκράτορες αποδέχθηκαν την καταδυνάστευση των αγροτικών πληθυσμών της
αυτοκρατορίας από τους «Δυνατούς». Οι εξουσιαστικές διενέξεις και η καταπίεση
του λαού οδήγησαν τελικά στη δοκιμασία της πρώτης Άλωσης.
Εκεί αρχίζει το νήμα που οδηγεί στο σήμερα. Η δοκιμασία της πρώτης Αλώσεως
έληξε το 1261. Επί έναν περίπου αιώνα το Βυζάντιο διατηρήθηκε ως υπολογίσιμη
κρατική υπόσταση, έως ότου ξεκίνησαν οι λεγόμενες «ησυχαστικές έριδες». Στην
πραγματικότητα, επρόκειτο για σύγκρουση μεταξύ Ορθοδοξίας και
Ρωμαιοκαθολικισμού. Η σημασία των ερίδων αυτών για τη συλλογική μας μεταφυσική
δεν έχει κατανοηθεί ευρέως: Τότε ακριβώς το ελληνικό έθνος αποφασίζει να μην
υπολογίζει πια στον αληθινό Θεό για βοήθεια, να παραιτηθεί από την αυτοδύναμη
ανθρωπίνως, συν τη Θεία βοήθεια, υπεράσπιση του εαυτού του και να στραφεί για
«προστασία» προς τη Δύση, θαμπωμένο από την υλική της ισχύ.
Η ψευδοσύνοδος Φερράρας-Φλωρεντίας, όπου αποφασίζεται η ψευδοένωση των
Εκκλησιών, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η οριστική συγκατάνευση του βυζαντινού
κράτους προς τον εγχώριο βαρλααμισμό του 14ου αιώνος.
Τα Χριστούγεννα του 1452, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, εμπιστευόμενος περισσότερο
τα όπλα της αιρετικής Δύσης παρά τη δύναμη του Θεού, πραγματοποιεί «ενωτική»
Θεία Λειτουργία στην Αγιά-Σοφιά. Ήταν η τελευταία χριστουγεννιάτικη Λειτουργία
στην Αγιά-Σοφιά. Η Δύση στέλνει εμφανώς ανεπαρκή στρατό και η Πόλη πέφτει στα
χέρια των μωαμεθανών.
Άραγε δεν περνάει η σκέψη από το μυαλό μήπως, εάν ο Παλαιολόγος είχε
εμπιστευθεί τη δύναμη του Θεού μάλλον παρά την αίρεση, είχε επαναληφθεί το
θαύμα της Υπεραγίας Θεοτόκου του 626 μ.Χ. και η Πόλη σωζόταν από τους
επιδρομείς;
Οι επιδρομείς λειτούργησαν πάλι όπως το χιόνι στα σπαρτά. Η αλήθεια της
Ορθοδόξου πίστεως διατηρήθηκε αλώβητη σε όλη την πρώην Ρωμανία και όταν ήλθε το
πλήρωμα του χρόνου, το έθνος αναγεννήθηκε.
Όμως ο βαρλααμισμός συνέχισε να είναι η συλλογική μεταφυσική μας. Πολλοί
συμπατριώτες μας, μάλιστα οι πιο διακεκριμένοι, υβρίζουν ανοικτά ή κρυφά την
ώρα και τη στιγμή που δεν υποβιβαστήκαμε σε κάτι σαν Κροάτες της Νότιας
Βαλκανικής. Ζηλεύουν την υλική πρόοδο της Δύσης και δεν βλέπουν ότι η
υποτιθέμενη πνευματική της πρόοδος ήταν ατελής και αδιέξοδος αγώνας για
ελευθερίες που ήδη διασφάλιζε και με το παραπάνω η Ορθόδοξη πίστη στον άνθρωπο.
Έτσι, φτιάξαμε ελλαδικό κράτος πολιτικό και πνευματικό προτεκτοράτο των ξένων.
Πρόθυμο εξαρχής να πολεμήσει την Εκκλησία, απρόθυμο να εγκολπώσει τους εκτός
Ελλάδος Έλληνες, δεκτικό κάθε υπονόμευσης των εθνικών του συμφερόντων,
συρρίκνωσε και συρρικνώνει τον Ελληνισμό.
Στη δε Κύπρο η άφρονα ανάμιξη του εκκλησιαστικού της ηγέτη με την πολιτική
οδήγησε στην εθνοκάθαρση και στην απώλεια του μισού νησιού.
Η συνθήκες πνευματικής κρίσης εντάθηκαν μετά το 1974.
Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης ήδη επεσήμανε ότι ποτέ δεν είχαμε προβλήματα
εθνικού πληθυσμιακού χαρακτήρα στη Θράκη, μέχρις ότου οι Ελληνίδες αποφάσισαν
να σκοτώνουν τα παιδιά τους με τις εκτρώσεις. Ήδη βλέπουμε η ισλαμική
μετανάστευση που ξεκίνησε μετά την κοίμηση του Αγίου, να αλλάζει δραματικά την
πληθυσμιακή σύνθεση όλης της χώρας.
Και να ήταν μόνον οι εκτρώσεις. Η αμαρτία και η ανταρσία έναντι του Θεού έχουν
γίνει παντού μόδα – μοιχεία, πορνεία, αλλόθρησκες τελετουργίες τύπου «γιόγκα».
Ο πόλεμος κατά της Εκκλησίας έγινε ύψιστος προοδευτισμός και πεδίο συναίνεσης
των πολιτικών κομμάτων. Θεσμοποιήθηκε νομικά και κοινωνικά η ομοφυλοφιλία (το
αμάρτημα εξαιτίας του οποίου καταστράφηκαν τα Σόδομα και τα Γόμορρα), εξελέγη
για πρώτη φορά άθεος πρωθυπουργός, προχωρά η αποθρησκειοποίηση της παιδείας και
της δημόσιας ζωής, κυριαρχεί η μοχθηρότητα και η συκοφαντία κατά του Χριστιανισμού.
Πώς δεν θα τεθούν σε λειτουργία οι πνευματικοί νόμοι έναντι του έθνους μας, που
τόσο παραστατικά περιγράφει ο Άγιος Παΐσιος;
Η εξέλιξη του Μακεδονικού είναι η ύστατη δοκιμασία. Θα ενταθεί και άλλο, αν δεν
μετανοήσουμε, σε συλλογικό και σε προσωπικό επίπεδο, ως έθνος και ο καθένας μας
χώρια. Η χώρα θα κινδυνεύσει με νέο 1453, με νέο 1922. Οι προφητείες από μόνες
τους δεν θα σώσουν το έθνος. Να θυμόμαστε τον Ιωνά. Ο Θεός έχει κάθε δικαίωμα
να μην υλοποιήσει τις προφητείες.
Ένα «Κύριε ελέησον» να πει ο καθένας, η βοήθεια του Θεού θα είναι μεγάλη. Και
κάποιοι μόνον από εμάς να μετανοήσουν για τις πολλές και μεγάλες αμαρτίες μας,
ο Θεός κάτι θα κάνει. Διότι οι ηγέτες που έχουμε σήμερα, είναι αυτοί που μας
αξίζουν. Επιτρέπει ο Θεός να πλήττουν το κάποτε ευσεβές έθνος μας, ακριβώς
επειδή δεν τηρούμε τις εντολές Του.
Προσευχή, μετάνοια, πνευματική ζωή. Οι δοκιμασίες μας δεν θα τελειώσουν εδώ. Η
υπερψήφιση των Πρεσπών θα είναι μόνον η αρχή. Ελπίδα μας και ασφάλειά μας στις
δυσκολίες είναι όμως ο Θεανθρώπινος οργανισμός της Εκκλησίας. «Πύλαι Άδου ου
κατισχύσουσι αυτής». Αν το έθνος μας και ατομικά ο καθένας μας μετανοήσουμε και
προσκολληθούμε στην Εκκλησία, στις εντολές του Ευαγγελίου, στη μυστηριακή ζωή,
θα βγούμε αλώβητοι και ενισχυμένοι. Ο Θεός μπορεί. Οργώνει ο διάβολος για να
σπείρει ο Θεός. Εμείς ας είμαστε με τον Θεό και τα υπόλοιπα που, όπως διαπιστώσαμε
αυτές τις ημέρες, ανθρωπίνως δεν επιλύονται, ας τα αφήσουμε πάνω Του. Σοι
Κύριε.
Γεώργιος Ι. Μάτσος
Δ.Ν., Δικηγόρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου