ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΗΣ: "ΓΙ' ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΖΟΥΜΕ, ΟΧΙ ΦΟΡΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΘΕΟ, ΑΛΛΑ ΟΝΤΑΣ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΘΕΟΙ".

 'Γι’ αυτό και ζούμε, όχι φορώντας τον Θεόν αλλά όντας οι ίδιοι θεοί.."

...Τα πολλά χρόνια είναι δωρεά του Θεού, όμως οι μοναχοί δεν τα βλέπουν σαν κάτι αγαθό – απλώς τα βιώνουν κατά την μοναχική πολιτεία τους. Οι παλαιότεροι μοναχοί ζούσαν ακόμη περισσότερα χρόνια. Η δική μιας γενιά έχει καλύτερους όρους διαβιώσεως, αλλά είναι εξακριβωμένο και βεβαιωμένο ότι, όσο κανείς ενδιαφέρεται για την υγεία του, τόσο ασθενέστερος και ολιγοχρόνιος είναι.

Ο νέος ενιαυτός [η νέα χρονιά] δεν έχει καμιά σχέσι ούτε και με τα αγαθά τα οποία εύχεται ο κόσμος. Για μας ο νέος χρόνος είναι, θα λέγαμε, ένας χρόνος λιγώτερος στην ζωή μιας.

Αυτό σημαίνει ότι δεν μεγαλώνομε άλλα ότι μικραίνομε κατά ένα χρόνο, με το να πλησιάζωμε όλο και περισσότερο να δούμε πρόσωπο προς πρόσωπο τον Θεόν.

Η δική μας χαρά και θερμομέτρησις του χρόνου εξαρτάται από την σχέσι μας με τον Θεόν και από την παρουσία του στην ζωή μας.

Καθώς ο Θεός δίνει διαρκώς μαρτυρίες για τον εαυτό του, δεν υπάρχει άνθρωπος που, μελετώντας είτε την ιστορία του είτε την καρδιά του, δεν κατανοεί πόσον εγγύς είναι ο Κύριος.

Ο Κύριος συγκαταβάς μας κατέστησε συμμέτοχους της Θεανθρωπίνης ζωής του, επομένως εισερχομένους και εξερχομένους μαζί του στην ζωή μας.

Ο Κύριος έγινε αναπόσπαστο στοιχείο της ζωής μας.

Ο Θεός μας έπλασε έτσι, ώστε να μπορούμε να τον περιέχωμε.

Ως εκ τούτου, δεν μπορούμε ποτέ να αναλογισθούμε τον εαυτό μας χωρίς τον Θεόν μέσα μας, όχι απλώς μαζί μας.

Δεν είμαστε σωλήνες μέσα στους οποίους μπήκε κατά κάποιον τρόπο ενεργειακά ο Θεός, αλλά γινόμαστε θεοί.

Ζούμε πραγματικά, ανάλογα με το πόσο είμαστε μέτοχοι θείας παρουσίας, θείας ενεργείας, θείας ζωής.

«Εξαποστελείς το Πνεύμα σου και κτισθήσονται», λέγει ο Ψαλμωδός. Ο Θεός μας εξαπέστειλε κάποτε το Πνεύμα του και έκτοτε παρέμεινε σύσκηνο, σύναιμο, θα λέγαμε σύσσωμο με την δική μας ύπαρξι.

Γι’ αυτό και ζούμε, όχι φορώντας τον Θεόν αλλά όντας οι ίδιοι θεοί.

Ενούμενοι μαζί του, εξιστάμεθα και γινόμαστε ό,τι είναι ο Θεός.

Επομένως, ο νέος χρόνος μας υπενθυμίζει τον συγκαταβάντα και περιτμηθέντα Θεόν, τον γενόμενον κατά πάντα όμοιον με μας, τον Θεόν ο οποίος έγινε νήπιο, οκταήμερος, δωδεκαετής , τριακονταετής, έγινε ό,τι γίναμε και εμείς.

Ο Θεός είναι το περιεχόμενο του χρόνου μας, όπως θα είναι και της αιωνιότητός μας.

Γι’ αυτό εμείς μπορούμε να πούμε ότι με τον νέο χρόνο -πόσο συμβατικός όρος για την ανθρώπινη ζωή!- γινόμαστε αληθέστεροι και όχι συμβατικώτεροι. 

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης