Ο ΑΒΒΑΣ ΠΟΙΜΕΝΑΣ ΜΙΛΗΣΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΒΒΑ ΔΙΟΣΚΟΥΡΟ!

Ἕνας ἀδελφὸς εἶπε στὸν ἀββᾶ Ποιμένα:

«Μὲ ταράζουν οἱ λογισμοί μου καὶ δὲν μ᾿ ἀφήνουν νὰ φροντίσω γιὰ τὶς ἁμαρτίες μου, ἀλλὰ μὲ κάνουν νὰ προσέχω τὶς ἐλλείψεις τοῦ ἀδελφοῦ μου».

Ὁ Γέροντας τοῦ μίλησε τότε γιὰ τὸν ἀββᾶ Διόσκορο, ὅτι στὸ κελί του ἔκλαιγε πάντοτε γιὰ τὸν ἑαυτό του, ἐνῷ ὁ μαθητής του καθόταν στὸ ἄλλο κελί.

Πῆγε λοιπὸν κάποια φορὰ ὁ μαθητὴς στὸ κελὶ τοῦ Γέροντα καὶ τὸν βρῆκε νὰ κλαίει, ὁπότε τοῦ λέει:

«Πάτερ, γιατί κλαῖς;»

Κι ὁ Γέροντας τοῦ ἀπαντᾶ:

«Τὶς ἁμαρτίες μου, παιδί μου, κλαίω».

Τοῦ λέει ὁ ἀδελφός:

«Δεν ἔχεις ἁμαρτίες, πάτερ».

Καὶ ὁ Γέροντας τοῦ ἀποκρίνεται:

«Ἀλήθεια, ἂν ἀφεθῶ νὰ δῶ τὶς ἁμαρτίες μου, δὲν μοῦ φθάνουν ἄλλοι τρεῖς ἢ τέσσερις νὰ κλαῖνε μαζί μου γι᾿ αὐτές».

Εἶπε λοιπὸν ὁ ἀββᾶς Ποιμήν: «Ἔτσι εἶναι ὁ ἄνθρωπος ποὺ γνώρισε τὸν ἑαυτό του».