ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΣ: ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΔΙΑΘΕΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ; ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ

Ὑπάρχουν ὅρια στήν διάθεση τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος;

Θεολογική καί ἐπιστημονική προσέγγιση

Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ.Ἱερόθεος στις 30-03-2018 συμμετεῖχε στήν Διημερίδα Βιοηθικῆς, πού διοργανώθηκε ἀπό τά Ἀρσάκεια Σχολεῖα Πατρῶν σέ συνεργασία μέ τό Τμῆμα Φιλοσοφίας τοῦ Πανεπιστημίου Πατρῶν. Στήν συνέχεια δημοσιεύουμε τήν εἰσήγηση τοῦ Σεβασμιωτάτου.

Τό θέμα πού μοῦ δόθηκε νά ἀναπτύξω στήν Διημερίδα αὐτή Βιοηθικῆς εἶναι: «Ὑπάρχουν ὅρια στήν διάθεση τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος; Θεολογική καί ἐπιστημονική προσέγγιση». Ὅπως ἀντιλαμβάνεσθε τό θέμα αὐτό εἶναι μεγάλο καί θά ἀρκεσθῶ σέ μερικές ἀπαραίτητες ἐπισημάνσεις.

Κατ’ ἀρχάς διαβάζοντας τήν ἐρωτηματική πρόταση καί τήν καταφατική πρόταση πού μοῦ δόθηκε, ἀντιλαμβάνομαι ὅτι ἀπό ἐμένα θέλετε νά σᾶς πῶ γιά τήν «διάθεση τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος», δηλαδή τίς μεταμοσχεύσεις, γιά τό ἄν «ὑπάρχουν ὅρια» σέ αὐτήν τήν διάθεση καί ποιά εἶναι αὐτά, καθώς ἐπίσης νά κάνω μιά μικρή θεολογική καί ἐπιστημονική προσέγγιση τοῦ σοβαροῦ αὐτοῦ θέματος καί ὅλα αὐτά σέ χρονικό διάστημα εἴκοσι λεπτῶν. 

Ἐν πάσῃ περιπτώσει θά τονίσω μερικά σημεῖα καί στήν συζήτηση πού θά γίνη θά δώσω εὐρύτερες ἐξηγήσεις. Στήν ἀρχή θά τονίσω τά θεωρητικά καί μετά τά πρακτικά.

1. Μερικές βασικές θεολογικές ἀρχές γιά τήν ζωή καί τόν θάνατο

Ἐπειδή εἶμαι Κληρικός καί θεολόγος πρέπει νά τονίσω τίς βασικές θεολογικές ἀρχές γιά τήν ζωή καί τόν θάνατο.

Πρώτη βασική θεολογική ἀρχή εἶναι ὅτι, κατά τήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος τό τονίζει αὐτό ἐπιγραμματικά: «Τό τεκεῖν ἄνωθεν ἔχει τήν ἀρχήν, ἀπό τῆς τοῦ Θεοῦ προνοίας, καί οὔτε γυναικός φύσις, οὔτε συνουσία, οὔτε ἄλλο οὐδέν αὔταρκες πρός τοῦτο ἐστίν». Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ ζωή δέν εἶναι ἰδιοκτησία κανενός, δέν ἔχουμε ἀποκλειστική κατοχή πάνω σέ αὐτήν. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός κάνει τήν διάκριση μεταξύ τοῦ «ἐφ’ ἡμῖν», δηλαδή τοῦ αὐτεξουσίου καί τοῦ «οὐκ ἐφ’ ἡμῖν», στό ὁποῖο ὑπάγονται ὅσα ἀνήκουν στόν Θεό, ἤτοι ἡ ζωή καί ὁ θάνατος, ὅπως καί ἀπό τά γινόμενα ἄλλο εἶναι στήν ἐξουσία μας καί ἄλλο δέν εἶναι. Γιά παράδειγμα, δέν εἶναι στήν ἐξουσία μας καί στήν θέλησή μας νά δημιουργήσουμε ἕνα Σύμπαν.

Δεύτερη θεολογική ἀρχή εἶναι ὅτι ἡ ψυχή συνδέεται μέ τήν ζωή, ὁπότε δέν ὑπάρχει ζωή στόν ἄνθρωπο χωρίς ψυχή, οὔτε, βέβαια, προϋπῆρχε ἡ ψυχή πρίν τήν σύλληψη. Ἀμέσως μέ τήν σύλληψη τοῦ ἀνθρώπου, ὑπάρχει καί ψυχή. Αὐτό στόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Δαμασκηνό λέγεται ὅτι ἡ ψυχή ὑπάρχει «ἐξ ἄκρας συλλήψεως» καί ὅτι «ἅμα τῇ συλλήψει ἐμψύχωται».

Αὐτό σημαίνει ὅτι ἀπό τήν πρώτη στιγμή πού γονιμοποιεῖται τό ὠάριο ἀπό τό σπερματοζωάριο καί δημιουργεῖται τό ζυγωτό, ὑπάρχει ψυχή. Γνωρίζουμε ἀπό τήν βιολογία ὅτι ἀμέσως μετά τήν γονιμοποίηση τοῦ πρώτου κυττάρου, τά βλαστοκύτταρα πολλαπλασιάζονται χωρίς νά διαφοροποιοῦνται. Ἡ διαφοροποίηση τῶν βλαστοκυττάρων ἀρχίζει τήν 14η ἡμέρα ἀπό τήν σύλληψη. Ἀμέσως μετά τήν πρώτη διαφοροποίηση ἀρχίζουν νά δημιουργοῦνται οἱ ἱστοί, γιά νά γίνουν τά ὄργανα, ὁ ἐγκέφαλος, ἡ καρδιά καί ὁλόκληρο τό σῶμα. Ὅμως, ἀπό τήν πρώτη στιγμή πρίν διαφοροποιηθοῦν τά βλαστοκύτταρα, πρίν σχηματισθοῦν τά ὄργανα, ὑπάρχει ἡ ψυχή μέσα στό ζυγωτό. Αὐτό εἶναι ἄκρως σημαντικό γιά τίς μεταμοσχεύσεις, ὅπως θά δοῦμε.

Τρίτη βασική θεολογική ἀρχή εἶναι ὅτι ἡ ψυχή εἶναι μία, ἀλλά εἶναι πολυδύναμη. Οἱ δυνάμεις τῆς ψυχῆς εἶναι ἡ ζωτική ἐνέργεια πού δίνει ζωή στό σῶμα, ἡ θρεπτική ἐνέργεια πού τρέφει τό σῶμα, ἡ αὐξητική πού αὐξάνει τό σῶμα, ἡ συντηρητική πού τό συντηρεῖ, ἡ λογική πού ἐνεργεῖ στόν ἐγκέφαλο καί ἡ νοερά πού εἶναι αὐτοτελής οὐσία πού δέν ἔχει κάποιο ὀργανο γιά νά ἐνεργήση. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς θά πῆ ὅτι ἡ ψυχή «πανταχοῦ τοῦ σώματος ἐστί» καί ἐνεργεῖ διαφοροτρόπως. Αὐτό σημαίνει ὅτι τό σῶμα δέν τρέφεται, αὐξάνεται, συντηρεῖται, σκέπτεται μέ τά κύτταρα ἁπλῶς, ἀλλά μέ τήν ζωή πού ὑπάρχει σέ αὐτά καί τήν ψυχή πού εἶναι στενά συνδεδεμένη μέ τήν ζωή. Γι’ αὐτό ὅσοι ἐπιστήμονες δέν πιστεύουν στήν ψυχή δέν μποροῦν νά ὁρίσουν τί εἶναι ἡ ζωή, ἁπλῶς ὁμιλοῦν γιά μιά vis vitalis. 

Ἔτσι, δέν συγκρατεῖ τό σῶμα τήν ψυχή, ὅπως ἔλεγε ὁ Πλάτων, οὔτε ὑπάρχει ποιητική καί παθητική ψυχή, ὅπως ἔλεγε ὁ Ἀριστοτέλης, ἀλλά ἡ ψυχή ζωογονεῖ καί τρέφει τό σῶμα. Ὁπότε, ὅταν μερικά κύτταρα, ἱστοί, ὄργανα πάθουν κάποια ζημία, δέν ἐνεργεῖ σέ αὐτά ἡ ψυχή, ἀλλά ἐνεργεῖ στά ἄλλα πού λειτουργοῦν. Ὁπότε, ἡ ψυχή ὑπάρχει ἐκεῖ πού ὑπάρχει ἡ ζωή.

Αὐτό σημαίνει ὅτι, στήν περίπτωση πού μᾶς ἐνδιαφέρει, ὅταν ὑπάρχη νέκρωση τοῦ ἐγκεφαλικοῦ στελέχους, ὁ λεγόμενος ἐγκεφαλικός θάνατος, τότε δέν ἐνεργεῖ στόν ἐγκέφαλο ἡ λογική ἐνέργεια τῆς ψυχῆς, ἀλλά ὑπάρχει ἡ νοερά ἐνέργεια καί ἔχει ὁ ἄνθρωπος ἐπικοινωνία μέ τόν Θεό, ὅπως λειτουργοῦν οἱ ἄλλες ἐνέργειες τῆς ψυχῆς, ἤτοι ἡ θρεπτική, ἡ αὐξητική, ἡ συντηρητική, γι’ αὐτό καί ὁ ὀργανισμός τοῦ ἐγκεφαλικά νεκροῦ τρέφεται καί συντηρεῖται, ὅπως ἐπίσης ἐνεργεῖ ἡ ζωτική ἐνέργεια τῆς ψυχῆς στήν καρδιά στίς λεγόμενες φυσικές λειτουργίες της, ὅπως τόν κόμβο Ταβάρα, τόν κόμβο τοῦ Χείθ καί τό δεμάτιο τοῦ Χίς. Βεβαίως, στήν περίπτωση τοῦ ἐγκεφαλικοῦ θανάτου τίθεται ἡ μηχανική ὑποστήριξη τῆς ἀναπνοῆς, ἀλλά ἄν δέν ὑπάρχη στίς «φυσικές» μπαταρίες τῆς καρδιᾶς ἡ ζωτική ἐνέργεια τῆς ψυχῆς, δέν θά μπορεῖ νά λειτουργήση ἡ καρδιά.

Τέταρτη βασική θεολογική ἀρχή εἶναι ὅτι τό δικαίωμα στόν θάνατο τοῦ ἀνθρώπου ἀνήκει ἀποκλειστικά στόν Θεό. Ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά ἀποφασίση νά δώση τήν ζωή του γιά τόν Θεό καί τούς συνανθρώπους του, γιά μεγάλα καί ὑψηλά ἰδανικά, ὅπως τό ὑπέδειξε ὁ Χριστός μέ τόν ἑκούσιο θάνατό Του στόν Σταυρό, πού ἀγάπησε τούς Μαθητές Του καί ὅλους τούς ἀνθρώπους «μέχρι τέλους», ἀλλά δέν μπορεῖ νά γίνη ἀποδεκτή ἡ αὐτοχειρία, οὔτε ἡ στέρηση τῆς ζωῆς του ἀπό κάποιους ἄλλους, χωρίς τήν θέλησή του.

Αὐτές τίς τέσσερεις βασικές θεολογικές ἀρχές πρέπει νά τίς συγκρατήσετε γιά νά δοῦμε τό θέμα τῶν μεταμοσχεύσεων ἀπό πλευρᾶς θεολογικῆς καί Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

2. Οἱ μεταμοσχεύσεις ἀπό θεολογικῆς προοπτικῆς

Ὅταν κάνουμε λόγο γιά μεταμοσχεύσεις, ἐννοοῦμε τήν ἀφαίρεση τοῦ μοσχεύματος, δηλαδή κάποιου ὀργάνου ἤ ἱστοῦ, ἀπό ἕναν ἄνθρωπο καί τήν ἐμφύτευσή του σέ ἄλλον ἄνθρωπο. Στήν περίπτωση αὐτή εἶναι ὁ δότης, πού δίνει τά ὄργανα, ὁ λήπτης πού τά λαμβάνει καί ἡ μεταμοσχευτική ὁμάδα πού κάνει αὐτό τό λεπτό καί δύσκολο ἔργο.

Ἐπίσης, διακρίνονται δύο μορφῶν μεταμοσχεύσεις.

Ἡ πρώτη εἶναι ὅταν λαμβάνωνται μοσχεύματα ἀπό ζωντανούς δότες, δηλαδή, ἐάν ἕνας ἄνθρωπος θέλη νά δώση κάποιο διπλό ὄργανό του, ὅπως ἕναν νεφρό, ἕναν ὀφθαλμό, τό δέρμα, χωρίς αὐτό νά συντελέση στόν θάνατό του, ἤ νά γίνη μετάγγιση αἵματος, ἀφοῦ τό αἷμα εἶναι ρευστός ἱστός. Αὐτό τό κάνουν μερικές φορές οἱ γονεῖς στά παιδιά τους, ὅπως σημειώνεται στήν βιβλιογραφία, οἱ γυναῖκες γιά τούς ἄνδρες τους, σπάνια δέ οἱ ἄνδρες γιά τίς γυναῖκες τους. Αὐτό γίνεται γιατί αὐτή ἡ πράξη δέν ἀπαιτεῖ μόνον ἀνδρεία, ἀλλά εὐαισθησία, καρδιά, ἀγάπη.

Αὐτό δέν ἀπαγορεύεται ἀπό πλευρᾶς βιοθεολογίας, ἀρκεῖ νά γίνεται μέ ὁρισμένες προϋποθέσεις πού θά τονισθοῦν πιό κάτω.

Ἡ δεύτερη μορφή μεταμοσχεύσεων εἶναι ὅταν δίνωνται μοσχεύματα ἀπό λεγόμενους πτωματικούς δότες. Γιά παράδειγμα, ὅταν μποροῦν νά λάβουν ὄργανα ἀμέσως μετά τόν βιολογικό θάνατο τοῦ ἀνθρώπου, ὅπως τόν κερατοειδῆ χιτώνα.

Ἐκεῖνο πού ἐπικρατεῖ σήμερα εἶναι ὅτι θεωρεῖται συνήθως ὁ ἐγκεφαλικός θάνατος, δηλαδή ἡ νέκρωση τοῦ ἐγκεφαλικοῦ στελέχους (προμήκης μυελός) ὡς βιολογικός θάνατος.

Στήν περίπτωση αὐτή τίθενται τρεῖς βασικές προϋποθέσεις γιά νά ληφθοῦν ὄργανα. Ἡ πρώτη νά γίνη πιστοποίηση ἐγκεφαλικοῦ θανάτου, ἀπό συγκεκριμένες κλινικές καί ἐργαστηριακές ἐξετάσεις καί μέ τήν παρέλευση συγκεκριμένων ὡρῶν. Ἡ δεύτερη προϋπόθεση νά ὑπάρχη ἔγγραφη ἐλεύθερη συγκατάθεση τοῦ δότη ὅσο εἶναι ζωντανός. Εἶναι εὐνόητον ἀπό πλευρᾶς ὀρθοδόξου θεολογίας δέν μποροῦμε νά ἀποδεχθοῦμε τήν «εἰκαζόμενη συναίνεση» ἤ τήν ἀντικατάσταση τῆς συναίνεσης τοῦ ἐγκεφαλικά νεκροῦ ἀπό τήν συναίνεση τῶν συγγενῶν. Καί ἡ τρίτη προϋπόθεση εἶναι νά μή γίνη τό μόσχευμα ἀντικείμενο ἐμπορικῶν συναλλαγῶν, καί φυσικά νά τηροῦνται οἱ προϋποθέσεις τῆς ἐπιλογῆς τῶν ὑποψηφίων γιά τήν λήψη τοῦ μοσχεύματος.

Αὐτές οἱ τρεῖς προϋποθέσεις εἶναι ἀναγκαῖες γιά τήν λήψη τῶν ὀργάνων τῶν ἐγκεφαλικά νεκρῶν, σέ περίπτωση πού θεωρεῖται ὅτι ταυτίζεται ὁ ἐγκεφαλικός θάνατος μέ τόν βιολογικό θάνατο. Βέβαια, στό σημεῖο αὐτό πρέπει νά σημειωθῆ ὅτι ἄλλαξαν πολλές φορές τά κριτήρια τοῦ θανάτου καί αὐτό δημιουργεῖ προβληματισμό.

Ἀπό πλευρᾶς ὀρθοδόξου θεολογίας ὑφίσταται στό σημεῖο αὐτό ἕνα καίριο ἐρώτημα: Εἶναι ὁ ἐγκεφαλικός θάνατος βιολογικός θάνατος;

Διατυπώθηκαν πολλές ἀπόψεις πάνω στό ἐρώτημα αὐτό. Ἡ μία ἀπάντηση εἶναι ὅτι στήν ἰατρική κοινότητα ἔγινε κατά βάση ἀποδεκτό ὅτι ταυτίζεται ὁ ἐγκεφαλικός θάνατος μέ τόν βιολογικό θάνατο, ἀφοῦ στόν ἐγκεφαλικά νεκρό δέν ὑπάρχει ἀναστρεψιμότητα, οὔτε γίνεται μεταμόσχευση ἐγκεφάλου, οὔτε μπορεῖ ὁ ἐγκεφαλικά νεκρός νά ζήση χωρίς μηχανική ὑποστήριξη τῆς ἀναπνοῆς (ἀναπνευστήρα). Μιά ἄλλη ἄποψη εἶναι ὅτι ὁ ἐγκεφαλικός θάνατος εἶναι μία «ἰατρογενής ἔννοια», πού εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς τεχνολογίας καί ὄχι τῆς φυσιολογικῆς ἐξελίξεως τοῦ ἀνθρώπινου ὀργανισμοῦ, καί πάντως δέν εἶναι θέμα τῶν ἰατρῶν νά θεολογήσουν πότε ἐξέρχεται ἡ ψυχή ἀπό τό σῶμα, ὁπότε αὐτό ἀφήνεται στίς θρησκευτικές, φιλοσοφικές καί θεολογικές ἀρχές τοῦ ἐγκεφαλικά νεκροῦ ἀνθρώπου. Ἐπίσης, δέν εἶναι ἀπόλυτο ὅτι ὁ ἐγκεφαλικά νεκρός εἶναι καί βιολογικά νεκρός, διότι οἱ ἐγκεφαλικά νεκροί, πού ζοῦν μέ μηχανική ὑποστήριξη τῆς ἀναπνοῆς, ἔχουν στοιχεῖα ζωῆς, ἀφοῦ εἶναι θερμά, ἔχουν καρδιακό παλμό καί αἱματική ροή, παράγουν οὖρα καί ἀπορροφοῦν καί μεταβολίζουν τίς τροφές, ἀναφέρθηκαν δέ στήν βιβλιογραφία καί περιπτώσεις πού ἔγκυες γυναῖκες κυοφοροῦν (περίπτωση Susan Torres, πού ἔμεινε ἐγκεφαλικά νεκρή 3 μῆνες, πού κυοφοροῦσε καί ὕστερα ἀπό τήν γέννηση τῆς κόρης της, ἀποσυνέδεσαν τήν μηχανική ὑποστήριξη τῆς ἀναπνοῆς). Ὁπότε, ἕναν ἄνθρωπο πού παράγει οὖρα, τρέφεται, συντηρεῖται καί κυοφορεῖ δέν μπορεῖ κανείς νά τόν θεωρήση βιολογικά νεκρό.

Ἀπό πλευρᾶς θεολογίας ἐδῶ ὑπάρχει ἔντονος προβληματισμός. Θυμηθῆτε τήν βασική θεολογική ἀρχή πού σᾶς ἐξέθεσα στήν ἀρχή τῆς εἰσηγήσεώς μου, ὅτι ἡ ψυχή ὑπάρχει ἀπό τήν πρώτη στιγμή τῆς συλλήψεως τοῦ ἐμβρύου πρίν διαφοροποιηθοῦν τά βλαστοκύτταρα, πρίν σχηματισθοῦν οἱ ἱστοί καί τά ὄργανα, πρίν σχηματισθῆ ὁ νευρικός ἱστός πού θά γίνη ἐγκέφαλος πού διαφοροποιεῖται ἀπό τήν 14 ἡμέρα ἀπό τήν σύλληψη, πρίν ἀρχίσουν νά λειτουργοῦν τά κύτταρα πού θά γίνουν καρδιά καί αὐτό γίνεται τήν τρίτη ἑβδομάδα ἀπό τήν σύλληψη τοῦ ἐμβρύου. Δηλαδή, τό ἔμβρυο, ὁ ἄνθρωπος ἀπό πλευρᾶς ὀρθοδόξου θεολογίας, ὑφίσταται «ἐξ ἄκρας συλλήψεως» ἀπό τήν πρώτη στιγμή τῆς σύλληψης.

Εἶμαι σίγουρος, ὅτι θά ἔχετε τήν ἐρώτηση τελικά ποιά εἶναι ἡ ἄποψη τῆς ὀρθοδόξου θεολογίας γιά τίς μεταμοσχεύσεις; Τίς ἀποδέχεται ἤ τίς ἀπορρίπτει;

Ἡ Ἐκκλησία δέν ἔχει ἠθικό πρόβλημα μέ τούς ζωντανούς δότες, ἀρκεῖ νά τηροῦνται οἱ ἀπαραίτητες προϋποθέσεις ὅτι δίνονται μέ ἐλεύθερη συγκατάθεση καί τά μοσχεύματα δέν θά εἶναι ἀντικείμενα ἐμπορικῶν συναλλαγῶν. Γιά τούς λεγόμενους «πτωματικούς δότες» μπορεῖ νά ἀποδεχθῆ τήν προσφορά τους ὅταν γίνεται μέ ἐλεύθερη συγκατάθεση, ὅταν εἶχαν σώας τάς φρένας, ὅταν τό εἶχαν δηλώσει, καί δέν μπορεῖ νά ἀποδεχθῆ τήν εἰκαζόμενη συναίνεση, γιατί καταργεῖται τό βασικό γνώρισμα τοῦ ἀνθρώπου πού εἶναι τό αὐτεξούσιο, ἡ προαίρεση καί ἡ ἐλευθερία, καί ὅταν αὐτή ἡ προσφορά τεθῆ στήν προοπτική τῆς θυσίας ὡς προσφορᾶς καί ὄχι μέ τήν προοπτική ὅτι ὁ ἐγκεφαλικός θάνατος εἶναι συγχρόνως καί βιολογικός θάνατος.

Πρέπει νά ἀναφερθῆ ὅτι ἐκτός τῶν ἄλλων κειμένων πού ἔχω γράψει γιά τό θέμα αὐτό, ἔκανα μία εἰσήγηση στήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μέ τίτλο «οἱ μεταμοσχεύσεις ἀπό ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστική πλευρά». Στήν εἰσήγηση αὐτή ἀφοῦ ἀναφέρθηκα στήν πολυποίκιλη, πολυεπίπεδη καί πολυσήμαντη ἀντιμετώπιση τῶν μεταμοσχεύσεων ἀπό πλευρᾶς κοινωνικῆς, βιοηθικῆς, νομικῆς καί ἰατρικῆς καί ἀφοῦ προσδιόρισα τίς θεολογικές σχέσεις γιά τό πρόβλημα τῶν μεταμοσχεύσεων καί τήν ποιμαντική ἀντιμετώπιση τοῦ θέματος κατέληξα σέ μιά συγκεκριμένη πρόταση, ἡ ὁποία ἔγινε ἀποδεκτή ἀπό τήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Καταγράφω αὐτήν τήν πρόταση.

«1. Σεβόμαστε τήν ἰατρική ἐπιστήμη καί ἐπικροτοῦμε κάθε προσπάθεια γιά τήν θεραπεία τῶν ἀσθενῶν καί τήν παράταση τῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων, ἡ ὁποία ζωή ἔχει μεγάλη σημασία γιά τήν πνευματική ὁλοκλήρωση τοῦ ἀνθρώπου. Ἀρκεῖ, βέβαια, καί ἡ ἰατρική ἐπιστήμη, καθώς ἐπίσης καί οἱ ἰατρικές ἔρευνες νά κινοῦνται μέσα στά πλαίσια τῶν ἰατρικῶν καί βιοηθικῶν δεοντολογικῶν κανόνων, καί οἱ ὁποῖοι κανόνες προστατεύουν τόν ἄνθρωπο ὡς προσωπικότητα (πρέπει νά γίνεται κλινική καί ἐργαστηριακή διαπίστωση τοῦ θανάτου). Καί οἱ ἰατροί πρέπει νά ἐργάζωνται μέ ταπείνωση καί βαθυτάτη αἴσθηση ὅτι εἶναι ὄργανα τοῦ Θεοῦ γιά τήν ἐξυπηρέτηση τοῦ ἀνθρώπου. 

2. Σεβόμαστε τήν ἐλευθερία τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων πού, γιά διαφόρους λόγους, δέν ἐπιθυμοῦν νά γίνουν δότες ὀργάνων τοῦ σώματός τους, καθώς ἐπίσης σεβόμαστε καί τήν ἐλευθερία τῶν ἰατρῶν ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἀπό εὐαισθησία καί λόγους συνειδήσεως δέν ἐπιθυμοῦν νά συμβάλλουν στήν θανάτωση ζωντανῶν ὑπάρξεων, γιά νά ἐξυπηρετήσουν κάποια ἄλλη ὕπαρξη (πρέπει νά καταργηθῆ τό σχετικό ἄρθρο τοῦ νέου νόμου).

3. Σεβόμαστε τήν ἐλεύθερη ἐπιθυμία (προσωπική συναίνεση) ἐκείνων πού ἐπιθυμοῦν νά γίνουν δότες ὀργάνων τοῦ σώματός τους, ἀρκεῖ βέβαια αὐτό νά γίνεται μέσα στό πνεῦμα τῆς αὐτοθυσίας καί τῆς ὁλοκληρωτικῆς ἀγάπης καί ὄχι γιά ἄλλους σκοπούς (ἐμπορικές συναλλαγές).

4. Σεβόμαστε τήν ἐπιθυμία τῶν ἀσθενῶν ἐκείνων, πού μέ τήν λήψη μοσχευμάτων ἐπιθυμοῦν νά παρατείνουν τόν χρόνο τῆς βιολογικῆς τους ζωῆς, μέ τήν προϋπόθεση ὅτι θά συντελέση στήν πνευματική τους ὁλοκλήρωση καί τήν ἐπίτευξη τοῦ σκοποῦ τῆς ὑπάρξεώς τους. 

5. Γενικά, ἡ ποιμαντική τῆς Ἐκκλησίας πρός τούς δότες, τούς λῆπτες καί τούς ἰατρούς πρέπει νά εἶναι τέτοια, ὥστε μέ ὅλους αὐτούς τούς τρόπους νά δοξάζεται ὁ Θεός, νά ὁλοκληρώνωνται πνευματικά οἱ ἄνθρωποι, καί ἡ ἀσθένεια ἤ ἡ παράταση ζωῆς νά γίνουν προϋπόθεση γιά τήν ἐκπλήρωση τοῦ βαθυτέρου σκοποῦ τῆς δημιουργίας».

(Μεταξύ δύο αἰώνων, σελ. 167-168).

Αὐτή εἶναι καί ἡ ἐπίσημη ἀπόφαση τῆς Ἐκκλησίας πάνω στό θέμα τῶν μεταμοσχεύσεων. Ὅπως ἀντιλαμβάνεσθε ἡ ἀπόφαση αὐτή δέν κινεῖται σέ ἀρνητική προοπτική, οὔτε σέ μιά ἠθικιστική καί πατροναλιστική νοοτροπία, ἀλλά ὁμιλεῖ μέ θετικό τρόπο, θέτοντας κάθε φορά τίς ἀπαραίτητες προϋποθέσεις. Μέ τόν τρόπο αὐτόν ἡ Ἐκκλησία ἀσκεῖ ποιμαντική στά τέκνα της καί ἔτσι ἐπιλύει δύσκολα ζητήματα, χωρίς νά ἀπαγορεύη, ἀλλά θέτει τίς ἀπαραίτητες προϋποθέσεις καί τίς οὐσιαστικές μεθοδολογικές ἀρχές καί ἀσκεῖ εὐαίσθητη ποιμαντική διακονία. Ἄρα ὑπάρχουν κάποια θεολογικά ὅρια τά ὁποῖα ὑπερβαίνονται μέ τήν ἐθελούσια προσφορά, τήν κενωτική ἀγάπη μέσα στό πλαίσιο τοῦ αὐτεξουσίου τοῦ ἀνθρώπου.

3. Μιά σύγχρονη μαρτυρία ἀναισθησιολόγου ἰατροῦ 

Πρόσφατα μοῦ ἐστάλη ὡς ἐπιστολή ἕνα κείμενο πού εἶναι γραμμένο ἀπό Ἰατρό Ἀναισθησιολόγο, ὁ ὁποῖος ἐργάσθηκε πάνω ἀπό τριάντα (30) χρόνια σέ μονάδα ἐντατικῆς θεραπείας στήν Γερμανία, καί κατέληξε νά εἶναι διευθυντής στήν μονάδα αὐτή, καί ἑπομένως ἔχει μεγάλη πείρα πάνω στά θέματα αὐτά.

Στό κείμενο αὐτό γράφονται πολλά ἐνδιαφέροντα σημεῖα γιά τήν θέσπιση τοῦ ἐγκεφαλικοῦ θανάτου, γιά «τό μεγάλο φάσμα καί ἐλαστικότητα» πού παρατηρεῖται σχετικά μέ τήν συζήτηση «γιά μερικό καί ὁλικό θάνατο γιά κριτήρια τοῦ θανάτου» καί ὅτι «ὅλοι αὐτοί οἱ ὁρισμοί εἶναι σχετικά ἀσαφεῖς καί παρουσιάζουν μιά ρευστότητα ὥστε εὔκολα νά μεταβαίνει ἡ μιά κατάσταση στήν ἄλλη ἀνάλογα μέ τίς ἀνάγκες». Ἐπίσης, τίθεται τό θέμα ὅτι ὁ θάνατος «εἶναι ἕνα μυστήριο, καί ἡ παγκόσμια πολυφωνία δηλώνει ἄγνοια καί ἀδιαφορία τῶν ἐπιστημῶν». Σέ αὐτήν τήν ἀναζήτηση τοῦ ὁρισμοῦ τοῦ θανάτου δέν πρέπει νά εἶναι μόνη ἡ ἰατρική ἐπιστήμη πού θά ὁρίση τόν θάνατο. Ἀκόμη, στό κείμενο αὐτό τίθενται διάφορα ζητήματα τῶν ὁποίων ὁ συγγραφεύς ἀπέκτησε γνώση ἀπό προσωπική ἐμπειρία γιά τόν «νόμο τῆς ἀγορᾶς, προσφορᾶς καί ζήτησης» ὀργάνων, γιά τήν λίστα ἀναμονῆς πού εἶναι ἐλαστική κατά περίπτωση, τήν ἐξαφάνιση φοιτητῶν καί πώληση στήν μαύρη ἀγορά ὀργάνων, γιά τά οἰκονομικά προβλήματα πού τίθενται, γιά τό ὅτι «ἡ ὑγεία ἔχει γίνει ἐμπόρευμα, ὁ ἀσθενής πελάτης καί σκοπός τό κέρδος» κ.ἄ.

Ἀπό ὅλα ὅσα ἐνδιαφέροντα γράφει σημειώνω δύο.

Τό πρῶτον, τά ὅσα ἀναφέρονται στόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο λαμβάνονται τά ὄργανα γιά μεταμόσχευση ἀπό τόν δότη. Γράφει:

«Ὁ δότης πρέπει νά εἶναι τόσο νεκρός ὅσο εἶναι ἀναγκαῖο, καί τόσο ζωντανός ὅσο εἶναι δυνατό. Κατ’ ἀνάγκη νεκρός, κατά δύναμη ζωντανός. Ἔχει καρδιοαναπνευστικό σύστημα πού λειτουργεῖ ἔστω καί μέ διαρκῆ ὑποστήριξη, παραμένει ζεστός μέ πλήρη ἤ μερική λειτουργία τῶν ὀργάνων. Ἀντιδρᾶ κατά τήν διάρκεια τῆς ἐκτομῆς τῶν ὀργάνων μέ ταχυκαρδία, αὔξηση τῆς ἀρτηριακῆς πίεσης, ἐφίδρωση καί κινητικότητα. Ὁρισμένοι τά ἑρμηνεύουν σάν ἀντανακλαστικές ἀντιδράσεις, ἄλλοι σάν ἐκδηλώσεις πόνου. Αὐτό δείχνει, ὅπως καί ἡ πείρα, ὅτι ὑπάρχουν πολλές ἀντιδράσεις ἤ καί πλάνες ὅσον ἀφορᾶ στό θέμα τῆς διαγνώσεως τοῦ ἐγκεφαλικά νεκροῦ».

Γι’ αὐτό ἡ ἀφαίρεση τῶν ὀργάνων γίνεται μέ ἀναισθησία.

Τό δεύτερο σημεῖο ἀναφέρεται στό ὅτι ἡ προσφορά ὀργάνων μπορεῖ νά γίνεται ἀπό ἐλεύθερη ἀπόφαση τοῦ δότη, ὕστερα ἀπό ἐνημέρωση καί ὄχι μέσα ἀπό ἀσαφεῖς ὁρισμούς περί ἐγκεφαλικοῦ θανάτου. Γράφει:

«Ποιός εἶναι ἆραγε ὁ πληρεξούσιος τῆς ζωῆς; Ὅλα εἶναι ρευστά. Ἕνα μένει ἄθικτο, τό αὐτεξούσιο, ἡ ἐλεύθερη ἀπόφαση τοῦ δότη, ἡ ὁποία εἶναι ὀρθό νά λαμβάνεται σέ εὔθετο χρόνο μετά ἀπό πολύπλευρη ἐνημέρωση. Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τά προβλήματα τῆς Μ.Ε.Θ. Σέ ἕνα εἶδος ταυτότητος τεκμηριώνεται ἡ ἐπιθυμία τοῦ δότη ἡ ὁποία μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπό πολλούς πονοκεφάλους. Ὁ δότης καί μόνο αὐτός ἀποφασίζει μετά ἀπό ἀντικειμενική πληροφόρηση, χωρίς πιέσεις καί ἐπιρροές. Ἡ ἀπόφαση αὐτή ὄχι μόνο εἶναι σεβαστή, ἀλλά πρέπει καί νά προστατευθῆ. Ἡ καλή πληροφόρηση ἐπιβάλλεται, ἡ ἐπιβολή ἀπαγορεύεται. Οἱ καιροί εἶναι πονηροί. Σέ λίγο ὁ μή τεκμηριωμένος μή δότης θεωρεῖται αὐτόματα δότης μέ συνέπεια τήν ἀφαίρεση τῶν ὀργάνων του».

Ὁ ἐπιστήμονας αὐτός ἀναισθησιολόγος καταλήγει τίς σκέψεις του: «Ἡ πείρα μου στίς Μ.Ε.Θ. πάνω ἀπό τριάντα (30) χρόνια μέ ἐδίδαξε μεταξύ ἄλλων τήν ἀδυναμία μου, περιορισμός γνώσεων, τήν ματαιότητα τοῦ κόσμου καί ὅτι ὁ θάνατος εἶναι μεγάλος παιδαγωγός».

Τελικά, οἱ μεταμοσχεύσεις εἶναι ἕνα σοβαρό ζήτημα τό ὁποῖο πρέπει νά μελετηθῆ ἀπό πολλές πλευρές, γιατί ἀφορᾶ τήν ζωή καί τόν θάνατο καί τοῦ δότη καί τοῦ λήπτη καί ἐμπλέκονται ζητήματα βιοηθικῆς πού ἀφοροῦν τήν διαδικασία τῶν μεταμοσχεύσεων. Χρειάζεται σοβαρή ἔρευνα καί μεγάλη ὑπευθυνότητα μέ ὅλους ὅσοι ἀσχολοῦνται μέ τό σοβαρό αὐτό ζήτημα.

Εκκλησιαστική Παρέμβαση – parembasis

https://aktines.blogspot.com

ΣΑΒΒΑΣ ΗΛΙΑΔΗΣ: ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ, Ο ΕΧΘΡΟΣ ΤΩΝ ΘΕΙΩΝ ΑΡΕΤΩΝ

Οικουμενισμός, ο εχθρός των θείων αρετών

Σάββας Ηλιάδης, δάσκαλος- Κιλκίς

          

Ο Οικουμενισμός, που αποτελεί το όργανό της Νέας Τάξης Πραγμάτων στο χώρο της Εκκλησίας, μεταξύ των άλλων κακών, εργάζεται μεθοδικά για την αλλοίωση, κατάργηση και αντικατάσταση(;!) των αγίων αρετών στην Ορθόδοξη Εκκλησία, και μάλιστα εκ των έσω. Αγωνίζεται, επί παραδείγματι, για την ανάδειξη της αγάπης ως κορυφαίας αρετής και παράλληλα απαξιώνει και σχετικοποιεί την πίστη στην Αλήθεια. Αγάπη όμως δίχως πίστη στην Αλήθεια είναι ψέμα και απάτη. Ενεργεί καταχρηστικώς, αφού καπηλεύεται με περισσό θράσος αυτές τις θεόσδοτες, ζωογόνες και αληθείς αρετές,  όπως εξαρχής και διά παντός φανερώνονται και ενεργούν μέσα στην Παράδοση, με την πλήρη και καθαρή μορφή, αλλά και με την ουσιώδη και σωστική δύναμή τους. 

     Οι εργάτες του τις ιδιοποιούνται και τις διδάσκουν αυθαίρετα, χωρίς να έχουν ζήσει την εμπειρία τους.  Και επιπλέον, ενώ αποσιωπούν και βάζουν στο περιθώριο βασικές ευαγγελικές αρετές, ανακαλύπτουν και «κατασκευάζουν» νέες, επίπλαστες, ανάρετες αρετές, τις οποίες προωθούν, διδάσκοντάς τες στο λαό. Προσπαθούν να τις θεμελιώσουν αναιδώς και ανενδοιάστως πάνω σε μεταπατερικές, και νεοπατερικές θεολογίες και σε αντιπατερικές θεωρίες, αλλοιώνοντας την Αλήθεια, την ορθόδοξη πίστη. Μιλάνε, δηλαδή, για τα ίδια θέματα που μίλησαν οι άγιοι, αλλά, ως αμέτοχοι της θείας  Χάριτος, προσπαθούν να περάσουν την πάσχουσα δογματικώς θεολογία τους με σκοπό την αλλοίωση του ήθους και ορθοδόξου κριτηρίου του λαού του Θεού.

     Οι αρετές είναι απόσταγμα του αίματος και των δακρύων των αγίων μας, άρα και γέννημα ουράνιο, γνήσιο και καθαρό της Παράδοσης της Εκκλησίας μας. Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος συνοψίζει αυτήν την αλήθεια,  αρχίζοντας το λόγο του για τον άγιο Αθανάσιο με τη φράση: «Ἀθανάσιον ἐπαινῶν, ἀρετὴν ἐπαινέσομαι. Ταυτὸν γὰρ, ἐκεῖνόν τε εἰπεῖν, καὶ ἀρετὴν ἐπαινέσαι, ὅτι πᾶσαν ἐν ἑαυτῷ συλλαβὼν εἶχε τὴν ἀρετὴν, ἢ, τό γε ἀληθέστερον εἰπεῖν, ἔχει. Θεῷ γὰρ ζῶσι πάντες οἱ κατὰ Θεὸν ζήσαντες, κἂν ἐνθένδε ἀπαλλαγῶσι». (Λόγος κα΄. Εἰς τὸν μέγαν Ἀθανάσιον ἐπίσκοπον Ἀλεξανδρείας).

  Αυτές τις αρετές τις μεταλλάσσουν, τις προσδίδουν άλλο νόημα και από σωστικά πνευματικά ιάματα τις μετατρέπουν σε  θανατηφόρα  δηλητήρια, για την νέκρωση της ψυχής. Ως συνεργάτες δε των κοσμικών αρχών και εξουσιών, μεθοδεύουν δολίως την χειραγώγηση του λαού του Θεού και την επιβολή μιας κακόζηλης, καινοφανούς, κενόσοφης αλλά και απάνθρωπης κοινωνικής, πολιτικής, πολιτιστικής ομογενοποίησης. Κυρίως όμως, ενός εξουθενωτικού θρησκευτικού συγκρητισμού, κατάλληλου για την προετοιμασία των ανθρώπων, ώστε να υποτάσσονται εύκολα, δίχως αντιστάσεις σε οποιασδήποτε μορφής ολοκληρωτικά συστήματα.

     Οι Πατέρες της Εκκλησίας μάς διδάσκουν καθαρώς, αλλά και εμμέσως, πλην σαφώς, πώς να φυλαχτούμε από αυτές τις παγίδες και να στηριχτούμε πρώτα στις ένθεες αρετές. Σ` αυτές που δωρίζονται στις ταπεινές καρδιές από τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος και μας φωτίζουν, για να ζήσουμε μακριά από την πλάνη και μέσα στην πραγματική ελευθερία. Αυτοί απηχούν και ερμηνεύουν κατά κανόνα τις απόψεις της Αγίας Γραφής περί αρετής. Προκειμένου δε να τονίσουν τις επί μέρους αρετές, αναφέρονται στα πρόσωπα, και στα ιδιαίτερα χαρίσματά τους, της Παλαιάς Διαθήκης και της Καινής ή σε μάρτυρες και αγίους της Εκκλησίας, τους οποίους παρουσιάζουν ως υποδείγματα αρετής.

     Η ενάρετη ζωή και ο αρετηφόρος λόγος των αγίων, που λάμπουν και φωτίζουν από τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, μας στηρίζουν, μας καθοδηγούν και μας βοηθούν, να θεμελιώσουμε εσωτερικά το ένθεο φρόνημα.  Να μπορέσουμε να δούμε και να εκφράσουμε στο βίο και στην πολιτεία μας τις αρετές με ορθή αξιολόγηση. Εξάλλου, στην εν Χριστώ αληθινή ζωή, η αξιολόγηση και η κατάταξη των αρετών δεν γίνεται με τα γνωστά ανθρωποκεντρικά κριτήρια αλλά με τρόπο μυστικό και ιεροκρύφιο: «Ἁγίῳ Πνεύματι πᾶσα ψυχὴ ζωοῦται, καὶ καθάρσει ὑψοῦται λαμπρύνεται, τῇ τριαδικῇ Μονάδι ἱεροκρυφίως». (Αναβαθμοί Δ΄ Ήχου, Α΄Αντιφωνο).

     Οι άνθρωποι λησμονούν, αλλά οι πνευματικοί νόμοι δεν παύουν ποτέ να λειτουργούν! Διότι συνεχίζει στο λόγο του ο άγιος Γρηγόριος: «Ἀρετὴν δὲ ἐπαινῶν, Θεὸν ἐπαινέσομαι, παρ᾿ οὗ τοῖς ἀνθρώποις ἡ ἀρετὴ». Σύμφωνα με αυτό, η αυθαίρετη αλλοίωση των αρετών είναι ύβρις κατά  του Θεού, πλάνη και αίρεση.

     Όλα τα κακά, που κατά τρόπο χειμαρρώδη πνίγουν σήμερα τον κόσμο και την πατρίδα μας, έλκουν την γέννα τους από τον Οικουμενισμό! Κάτω από τη σκιά του Οικουμενισμού συνεχίζουν να διενεργούνται σήμερα όλα τα προδοτικά αντίχριστα και αντεθνικά έργα, όλων των επισήμων κρατικών, εκκλησιαστικών, και λοιπών, προσώπων και φορέων. Τίποτε δεν είναι τυχαίο ούτε άσχετο και ανεπηρέαστο από την κακοδοξία αυτή, που εργάζεται πλέον ανεμπόδιστη σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Απολύτως τίποτε! Ακόμη και αυτή η συνάλγηση της φύσεως, με τα ακραία καταστροφικά ξεσπάσματα! Είναι νόμος πνευματικός! Δεν μπορεί να τρελάθηκε έτσι ξαφνικά ο κόσμος! Δεν είναι δυνατόν να ανατρέπονται αρχές, αξίες, σεβάσματα και ιερά και όσια αιώνων μέσα σε τόσο σύντομο χρόνο και μάλιστα με τέτοια ορμή και πάθος!  

     Αν δεν το πιστέψουμε αυτό, αν δεν το τοποθετήσουμε στην κορυφαία θέση της καρδιάς μας, αν δεν κάνουμε αίτημα προσευχής την μετάνοια των πρωτεργατών ιεραρχών και λοιπών συνενόχων τους, ώστε να επιστρέψουν στην Αγία Πατερική Παράδοση και να επανορθώσουν, δεν θα υπάρξει θείο έλεος, διότι, απλούστατα, δεν θα είναι του συμφέροντός μας!

Σάββας Ηλιάδης

Δάσκαλος

Κιλκίς, 10-11-2018

https://aktines.blogspot.com 

ΓΕΡΩΝ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΖΕΡΒΑΚΟΣ: Η ΕΛΛΑΣ ΕΓΙΝΕ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΠΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΒΑΒΕΛ

Όπως στους οικοδομούντας τον Πύργο της Βαβέλ από υπερηφάνεια, οργίστηκε ο Θεός και παρεχώρησε την σύγχυση των γλωσσών, έτσι συμβαίνει και στο δυστυχισμένο έθνος μας και στην Εκκλησία. Κάθε ένας έχει δική του γλώσσα^. ο ένας δεν ακούει τον άλλον, και όσα είναι τα πάθη μας, τόσες είναι και οι γλώσσες μας. Όλοι ομιλούν κατά το ίδιο συμφέρον, κανείς για το κοινό όφελος^. γι’ αυτό γίνεται ταραχή και σύγχυση και κανένα καλόν. Κακό σημείο και τρανή απόδειξη, ότι η πίστη δεν ενεργείται με αγάπη. Το όνομα της Εκκλησίας είναι ενώσεως και συμφωνίας και όχι χωρισμού. Τί είναι, όμως, αυτόν τον καιρό η Εκκλησίας μας ; πυργοποιΐα ! Τί είναι η πίστη μας ; σύγχυση των γλωσσών……………!

ΠΗΓΗ : ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΖΕΡΒΑΚΟΥ, ΠΑΤΡΙΚΕΣ ΔΙΔΑΧΕΣ, εκδ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ», ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2018, σ. 7.

ΙΣΤΟΡΙΚΗ Η ΕΥΘΥΝΗ ΚΑΙ ΚΡΙΣΙΜΗ Η ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΑΔΙΚΟΥ ΙΕΡΟΥ ΚΛΗΡΟΥ!

Ἱστορική ἡ εὐθύνη καί κρίσιμη

ἡ στάση τοῦ Ἑλλαδικοῦ Ἱεροῦ Κλήρου!

ὑπό Δημ. Κ. Ἀναγνώστου, Θεολόγου

   

Οἱ ὧρες εἶναι κρίσιμες γιά τό Ἔθνος καί τήν Ἐκκλησία, τουλάχιστον ὅπως μᾶς τά παρέδωσαν οἱ Πατέρες μας. Ὀφείλουμε νά δοῦμε πίσω ἀπό τά λεγόμενα καί νά προσέξουμε τά σημαινόμενα. Ἡ τακτική νά ἀκολουθοῦμε ὅ,τι ἄλλοι σχεδιάζουν καί οἱ ἀντιδράσεις μας νά ἀφοροῦν στό μέρος καί ὄχι στό ὅλον τοῦ σχεδιασμοῦ, ὁδηγεῖ σέ ἀδιέξοδο.

Οἱ κυβερνῶντες εἶναι ἡλίου φαεινότερον, δεδηλωμένο ἄλλωστε ἀπό τούς ἰδίους, ὅτι δέν πιστεύουν στήν Ἐκκλησία, δέν πιστεύουν στόν Θεό, δέν πιστεύουν στήν Ὀρθοδοξία. Ἀντιθέτως πιστεύουν στήν ἀνάγκη τῆς περιθωριοποιήσεώς των. Αὐτό δέ τό ἐπιχειροῦν μέ τό γνωστό ἰδεοληπτικό τους πεῖσμα. Πόσο, λοιπόν, συνετό εἶναι νά τούς ἐμπιστευόμαστε;

Ὅσο κι ἄν μᾶς ἀπογοητεύει ἡ στάση τῆς διοικούσης Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία δείχνει νά διαπραγματεύεται διακατεχόμενη ἀπό αἴσθημα φόβου, ἠττοπαθείας καί, ὅπερ τό χειρότερον, ἐνίοτε ὑποχωρητικότητος μέ χαρακτηριστικά ἀδιάκριτου συμβιβασμοῦ, πρέπει νά μή λησμονοῦμε ὅτι Ἐκκλησία εἴμαστε ὅλοι!

Εἰδικότερα, ὁ Ἱερός Κλῆρος, ὁ ὁποῖος διαχρονικά σηκώνει τό μεγαλύτερο βάρος τῆς ὑπερασπίσεως τῆς Πίστεως τοῦ Λαοῦ καί τῆς στηρίξεώς του στίς Παραδόσεις του, ἔχει ἱστορική εὐθύνη καί ἡ στάση του εἶναι κρίσιμη. Τό σεβασμό τῶν κυβερνώντων τόν εἰσέπραξε μέσα ἀπό τήν πρότασή των νά ἐκπαραθυρωθοῦν οἱ Κληρικοί ἀπό τό Δημόσιο καί τήν μετατροπή τῆς ἐκ μέρους των ὀφειλετικῆς μισθοδοσίας του σέ ἐπιδοματική πολιτική!

Ὀρθῶς ἐπισημάνθηκε ὅτι πρόκειται γιά τή βιαιότερη ἀνατροπή ἐργασιακῶν σχέσεων πού σημειώθηκε ποτέ στήν Ἑλληνική κοινωνία καί τόν εὐρύτερο ἐργασιακό χῶρο. Θά προσέθετε δέ κανείς καί τήν πιό ἀπαίσια ἔκφραση τοῦ λαϊκισμοῦ, ὅταν ἡ δῆθεν προοδευτική πολιτική τῶν κυβερνώντων ἀποκαλύπτεται βαρέως νοσοῦσα ἀπό τήν ἔκπαλαι προγεγραμμένη νόσο τῆς παροχολογίας ἐν ὄψειἐπερχομένων χαλεπῶν ἐκλογῶν.

Πέραν τῆς μεγίστης προσβολῆς στόν ἄμεσα ἐνδιαφερόμενο ἐφημεριακό Κλῆρο, ὁ ὁποῖος περιφρονήθηκε καί παντελῶς ἀγνοήθηκε στίς μυστικές σχετικές διαπραγματεύσεις Πρωθυπουργοῦ καί Ἀρχιεπισκόπου, τά προβλήματα καί οἱ συνέπειες πού θά προκύψουν στήν περίπτωση ἐφαρμογῆς τῶν συμφωνηθέντων εἶναι τεράστιες καί καταλυτικές γιά τήν συνολική παρουσία τῆς Ἐκκλησίας στήν Ἑλληνική κοινωνική πραγματικότητα.

Μάλιστα, δέν εἶναι καθόλου τυχαῖο ἀπό πλευρᾶς στρατηγικῆς καί ἐπικοινωνιακῆς πολιτικῆς τῆς Κυβερνήσεως, τό γεγονός ὅτι προτάσσεται στήν ὑπόθεση τῆς ἀναθεωρήσεως τοῦ Συντάγματος καί εἰδικότερα στά ἀφορῶντα τήν Ἐκκλησία καί τήν Πίστη τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ, τό οἰκονομικό ζήτημα μεταξύ Κράτους καί Ἐκκλησίας μέ στόχο νά προκαλέσουν τήν ἀποδοκιμασία καί δυσφορία τοῦ Λαοῦ, ὁ ὁποῖος συνεχίζει νά ὑποφέρει. Ἔτσι, θά ἐπιτευχθεῖ ἡ "ἀβρόχοις ποσί" γιά τήν Κυβέρνηση προώθηση τῶν οὐσιαστικῶν ἀλλαγῶν στίς σχέσεις Πολιτείας καί Ἐκκλησίας, τίς ὁποῖες ὡς ὄχημα φέρει καί περιέχει, τουλάχιστον "ἐν δυνάμει" (αὐτό ἀρκεῖ γιά τό πλαίσιο τοῦ Συντάγματος, τό δέ "ἐν ἐνεργείᾳ" θά προκαλεῖται διά τῶν ἑκάστοτε ἑρμηνειῶν του καί ἀναλόγων νομοθετικῶν ρυθμίσεων), ἡ μείζων ἀνατροπή τοῦ χαρακτηρισμοῦ πλέον τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους ὡς οὐδετεροθρήσκου!

Προχθές ὁ κ. Πρωθυπουργός σέ τηλεοπτική του συνέντευξη (στόν τηλεοπτικό σταθμό ALPHA) ἀναφερόμενος στήν Ἐκκλησία τήν χαρακτήρισε ἀσεβῶς κοινότητα ("ἔστω κι ἄν λέγεται ἐκκλησία", ὅπως χαρακτηριστικά καί προκλητικά ἀνέφερε)! Μόλις δέ πού χρειάζεται νά σχολιάσουμε ὡς στάχτη στά μάτια τῶν ἀφελῶν τίς προφορικές ἀσύντακτες διαβεβαιώσεις τοῦ κ. Τσίπρα ὅτι ἀποτελοῦν ἀστειότητες καί κωμικοτραγικά (στοιχεῖα) τά λεγόμενα ὑπό ὁρισμένων περί δῆθεν ἀφαιρέσεως τῶν ἱστορικῶν (;) συμβόλων, ὅπως ὁ Σταυρός, ἀπό τά ἱστορικά μας σύμβολα (sic), δηλαδή τή Σημαία μας.

Ἄς προσέξουμε, λοιπόν, νά εἴμεθα ὅλοι,κατά τό Γραφικό,"φρόνιμοι ὡς οἱ ὄφεις καί ἀκέραιοι ὡς αἱ περιστεραί", ὅταν εἶναι πασίδηλο ὅτι οἱ πολεμοῦντες ἡμᾶς εἶναι παμπόνηροι, γόητες καί ἀδίστακτοι στίς ἐνέργειες καί μεθοδεύσεις τους.

Ἐάν ὁ ἐφημεριακός Ἱερός Κλῆρος δέν βγεῖ μπροστά, ἀκόμη καί στούς δρόμουςμαζί μέ τίς οἰκογένειές των, ὅπως ἔπραξε ἱστορικά σέ κρίσιμες στιγμές τό ἐκκλησιαστικό σῶμα μάλιστα μέ ἐπικεφαλῆς ὑψηλά πνευματικά ἀναστήματα τῆς ἐποχῆς (π.χ. τόν Ἡγούμενο καί μετέπειτα ἀνακηρυχθέντα Ἅγιο Σάββα στά Ἱεροσόλυμα) μέ σεβασμό, ἐπίγνωση ἀλλά καί τήν ἀπαιτούμενη δυναμικότητα, τότε ἡ ἀπώλεια αὐτῆς τῆς μάχης θά ἀποδειχθεῖ στή συνέχεια καθοριστική γιά τόν πόλεμο, ὁ ὁποῖος εἶναι γιά ὅλους τούς μή ἐθελοτυφλοῦντες ἤδη κεκηρυγμένος.

https://aktines.blogspot.com 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ: Η «ΜΑΥΡΗ ΤΡΙΤΗ» ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Η «μαύρη Τρίτη» για την Εκκλησία

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας άρχισε τον προεκλογικό του αγώνα με την ευλογία του Αρχιεπισκόπου κ. Ιερωνύμου.

Ο πιστός λαός εμβρόντητος είδε και άκουσε την αγάπη του Αλ. Τσίπρα προς την Εκκλησία και τους προς αυτόν ύμνους του κ. Ιερωνύμου. Η φιέστα της Τρίτης, 6^ης Νοεμβρίου 2018, στο Μέγαρο Μαξίμου είχε σεναριογράφο, σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή τον πρωθυπουργό και βοηθό του (supporter) τον Αρχιεπίσκοπο. Ο Αλ. Τσίπρας ήταν σε φόρμα. Θύμισε το 2014, όταν υποσχόταν ότι την επομένη της εκλογής ο βασικός μισθός θα ξαναγύριζε στα 750 Ευρώ, ότι οι συντάξεις θα επανέλθουν στα προ των μνημονίων επίπεδα, ότι ουδεμία πρώτη κατοικία θα κατασχεθεί... Ο Αρχιεπίσκοπος με το βλέμμα προς το έδαφος. Το συνηθίζει και στις πιο ευχάριστες, κατ΄ αυτόν, στιγμές...

          Και όμως η Τρίτη, 6^η Νοεμβρίου 2018 είναι μια «Μαύρη Τρίτη» για τους κληρικούς της Ελλαδικής Εκκλησίας και για την ίδια την Εκκλησία. Η συμφωνία Τσίπρα – Ιερωνύμου προβλέπει η Εκκλησία να παραιτηθεί κάθε άλλης αξίωσης από την εκκλησιαστική περιουσία που απέκτησε η Πολιτεία επί δικτατορίας Μεταξά και να παραιτηθεί επίσης από την μισθοδοσία των κληρικών της από το Δημόσιο, έναντι της υπόσχεσης ετήσιας επιδότηση από την Πολιτεία, ισόποσης προς την σημερινή δαπάνη μισθοδοσίας.   

Η συμφωνία αν και συζητιόταν επί «τρία» και περισσότερα χρόνια μεταξύ των δύο ανδρών έχει πολλά κενά και προκαλεί πολλά προβλήματα. Το πρώτο είναι σοβαρό εκκλησιολογικό. Ο Αρχιεπίσκοπος συζητούσε με τον Πρωθυπουργό χωρίς να έχει ενημερώσει καθόλου για τις συζητήσεις του την Ιεραρχία. Και οι χωρίς ενημέρωση  Μητροπολίτες έως προχθές επιχειρηματολογούσαν γιατί οι κληρικοί πρέπει να πληρώνονται από το κράτος...

Είναι ενδεικτικό ότι τον Οκτώβριο, πριν δηλαδή ένα μήνα,  στην Ιεραρχία ο Μητροπολίτης Κηφισίας Κύριλλος αναφέρθηκε, ως εισηγητής,   στο θέμα  και τόνισε ότι «η μισθοδοσία και η εκκλησιαστική εκπαίδευση έχουν αναληφθεί από το Δημόσιο ως μία μορφή αφηρημένης (κατ’ αποκοπήν ) αποζημίωσης προς την Εκκλησία για την εκκλησιαστική (ιδίως μοναστηριακή) περιουσία, που περιήλθε στο Κράτος χωρίς καμία αποζημίωση της Εκκλησίας». Το σωστό ήταν ο Αρχιεπίσκοπος να καλέσει τον Μητροπολίτη Κηφισίας, να του εμφανίσει τη συμφωνία και να του εξηγήσει ότι η Εκκλησία θριαμβεύει με την επικείμενη συμφωνία, ότι παύουν τα οικονομικά της προβλήματα  και να τον πείσει να επιχειρηματολογήσει υπέρ αυτής. Όχι να τον αφήσει  εκτεθειμένο.

Το εκκλησιολογικά ορθό ήταν ο Αρχιεπίσκοπος πρώτα να φέρει στην Ιεραρχία τη συμφωνία, να γίνει συζήτηση και να παρθούν αποφάσεις και με αυτές να προσέλθει στον πρωθυπουργό. Αντίθετα πρώτα συμφώνησε με τον Αλ. Τσίπρα και μάλιστα προεξόφλησε ότι οι Μητροπολίτες μέλη της θα την υιοθετήσουν.... Με τις συζητήσεις  και τη συμφωνία με τον Πρωθυπουργό ερήμην της Συνόδου ο Αρχιεπίσκοπος, φαλκιδεύει το Συνοδικό σύστημα.

          Το δεύτερο εκκλησιολογικό ζήτημα που εγείρεται είναι τι γίνεται με τους κληρικούς της ημιαυτόνομης Εκκλησίας της Κρήτης και αυτών της Δωδεκανήσου, που ανήκουν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Έως τώρα ακολουθούν το καθεστώς και το μισθολόγιο των κληρικών της Εκκλησίας της Ελλάδος. Και ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος δεν μπορεί να κάνει συμφωνία με την Κυβέρνηση για αυτούς. Κανονικά εμπλέκεται το Φανάρι και μπορεί να υπάρξει μια  ακόμη αφορμή έντασης μεταξύ των δύο Εκκλησιών.

          Το τρίτο είναι ζήτημα ισονομίας και εθνικής σημασίας. Παλαιότερα το είχε θέσει και ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Οι κληρικοί της Ορθόδοξης Εκκλησίας χάνουν την ιδιότητα του δημοσίου υπαλλήλου, ενώ την διατηρούν οι Μουφτήδες της Θράκης...

Επί των πρακτικών σημείων της συμφωνίας το βέβαιο είναι ότι οι 10.000 κληρικοί παύουν να είναι δημόσιοι υπάλληλοι, και, ως εκ τούτου, διαγράφονται από την Ενιαία Αρχή Πληρωμών και γίνονται υπάλληλοι της Εκκλησίας. Από την ασφάλεια της πληρωμής του μισθού και της σύνταξης και την εξασφαλισμένη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη περνούν στην αβεβαιότητα  και στην ανασφάλεια ενός συστήματος που δεν έχει δοκιμασθεί. Το συνολικό ποσό της κρατικής επιδότησης θα καταβάλλεται σε ειδικό Ταμείο της Εκκλησίας, που θα έχει την ευθύνη να δημιουργήσει, με δαπάνη της, τον μηχανισμό πληρωμής τους...

Αν αύριο η Ευρωπαϊκή Ένωση, που απορρίπτει τις επιδοτήσεις, επιβάλλει τη μείωση ή την απαλοιφή της κρατικής επιδότησης προς την Εκκλησία, η κυβέρνηση θα είναι υποχρεωμένη να υπακούσει... Τότε εκείνη μεν  θα έχει πάρει την εκκλησιαστική περιουσία και θα έχει απαλλαγεί από την πληρωμή των κληρικών, ενώ η Εκκλησία θα την έχει χάσει έναντι των υποσχέσεων και οι κληρικοί της θα αναζητούν τρόπους επιβίωσης...

http://thriskeftika.blogspot.com

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΣ: ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΑ ΣΧΕΣΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ - ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ

Προβληματισμοί γιὰ τὴ νέα σχέση Ἐκκλησίας - Πολιτείας

Μητροπολίτου Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

Όταν γίνεται ένας σεισμός, οι σεισμολόγοι προσπαθούν να διευκρινίσουν αν ήταν ο κύριος σεισμός ή προσεισμικές και μετασεισμικές δονήσεις.

Θεωρώ ότι στις σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας τις ημέρες που προηγήθηκαν έγιναν δύο ισχυρότατες σεισμικές δονήσεις και φυσικά αναμένονται και μικρότεροι μετασεισμοί, χωρίς να αποκλείονται και ισχυρότεροι.

Πρόκειται για δύο σημαντικά γεγονότα, το πρώτο η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για την αναθεώρηση των διατάξεων του Συντάγματος στο άρθρο 3, και το δεύτερο η «πρόθεση» «για μια ιστορική συμφωνία» μεταξύ «Εκκλησίας και Πολιτείας» για την εκκλησιαστική περιουσία και τη μισθοδοσία των Κληρικών. Και τα δύο αυτά γεγονότα συνδέονται στενά μεταξύ τους, το ένα προϋποθέτει το άλλο.

Ελπίζω η αναγγελθείσα συμφωνία να μη λειτουργήση αποπροσανατολιστικά για να περάση αθόρυβα η προταθείσα αναθεώρηση του Συντάγματος στο 3 άρθρο.

1 Στο πρώτο γεγονός, ήτοι την αναθεώρηση του Συντάγματος είναι θετικό το ότι δεν υιοθετήθηκε η ορολογία «χωρισμός Εκκλησίας Πολιτείας», που ήταν ένα ανύπαρκτο ιδεολόγημα, και τελικά χρησιμοποιήθηκε η ορολογία «εξορθολογισμός των σχέσεων αυτών».

Ομως δημιουργείται έντονος προβληματισμός για το ότι το 3 άρθρο του Συντάγματος «αναδιατυπώθηκε» με την προσθήκη και αφαίρεση φράσεων.

Προστέθηκε η φράση «η Ελληνική Πολιτεία είναι θρησκευτικά ουδέτερη» και όπως ερμηνεύεται στην αιτιολογική έκθεση «με ο,τι αυτό συνεπάγεται κανονιστικά και πρακτικά». Φυσικά πρέπει αυτό να διερευνηθή εξονυχιστικά τι θα πει «ο,τι συναπάγεται» και τι θα πει «κανονιστικά και πρακτικά».

Αφαιρέθηκαν φράσεις, όπως γράφεται στην αιτιολογική έκθεση: «Κατά τα λοιπά, από τη διάταξη απαλείφονται οι θεολογικού χαρακτήρα αναφορές, όπως και η αναφορά στα όργανα διοίκησης της Εκκλησίας, ως ασύμβατες με την καθιέρωση της θρησκευτικής ουδετερότητας». Πρόκειται για σοβαρά ζητήματα που χρήζουν διερεύνησης.

Αν δε με τη «θρησκευτική ουδετερότητα του Κράτους» εννοείται η αλλαγή της νομικής προσωπικότητας της Εκκλησίας της Ελλάδος, να γίνει ένα απλό Σωματείο, τότε πώς θα αντιμετωπισθή η νομική προσωπικότητα των Μουφτειών, που αναφέρεται στους Ελληνες Μουσουλμάνους;

2 Το άλλο γεγονός, που αφορά το οικονομικά ζητήματα και τη μισθοδοσία 10.000 περίπου Κληρικών, χωρίς καν να ερωτηθούν, που γίνεται, προφανώς, σε αναφορά με τη «θρησκευτική ουδετερότητα», αφήνει ανοικτά πολλά θέματα προς συζήτηση.

Μέχρι τώρα γνωρίζουμε ότι κάθε συμφωνία ή έστω «πρόθεση» στηρίζεται σε εξονυχιστικό διάλογο μεταξύ των δύο μερών και σε συγκεκριμένες μελέτες. Ενα σπίτι πρόκειται κανείς να κατασκευάση και χρειάζονται να γίνουν πολλές αρχιτεκτονικές, στατικές, μηχανολογικές, κ.λπ. μελέτες. Στην περίπτωση αυτή δεν γνωρίζω συγκεκριμένους διαλόγους, ούτε καν εάν έχουν εκπονηθή όλες οι μελέτες που να στηρίζουν τέτοιες μεγαλεπήβολες αποφάσεις.

3 Η Εκκλησία της Ελλάδος διοικεί «επιτροπικώς» και τις Μητροπόλεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου εν Ελλάδι, καθώς επίσης στην Ελληνική Επικράτεια υπάρχουν οι Μητροπόλεις της ημιαυτονόμου Εκκλησίας της Κρήτης και οι Μητροπόλεις της Δωδεκανήσου.

Διερωτώμαι αν υπήρξε κάποια συζήτηση και συμφωνία μεταξύ Ελληνικής Πολιτείας και Οικουμενικού Πατριαρχείου ή μεταξύ Εκκλησίας της Ελλάδος και Οικουμενικού Πατριαρχείου. Τελικά, πώς απαιτούμε να σέβονται οι γείτονές μας το Οικουμενικό Πατριαρχείο, και να μη το σέβονται η Ελληνική Πολιτεία και η Εκκλησία της Ελλάδος;

Θεωρώ ότι τα θέματα αυτά είναι σοβαρά και δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται ιδεολογικά και χάριν εντυπωσιασμού. Η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος που θα συγκληθή θα αναλάβη μεγάλη ευθύνη έναντι της ιστορίας. Ζούμε ιστορικές στιγμές.

Μητρόπολη Ναυπάκτου

http://thriskeftika.blogspot.com

ΟΤΑΝ Ο ΤΥΦΛΟΣ ΔΟΓΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΡΙΦΡΟΝΕΙ ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΟΥ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 8^η Νοεμβρίου 2018

ΟΤΑΝ Ο ΤΥΦΛΟΣ ΔΟΓΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΡΙΦΡΟΝΕΙ

ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΟΥ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ

Το αντιχριστιανικό μένος, όχι μόνο δεν λέει να καταλαγιάσει στη χώρα μας, αλλά μάλλον γιγαντώνεται συνεχώς. Από τη μια μεριά οι χριστιανομάχοι πολιτικοί και από την άλλη οι επίσης χριστιανομάχοι δημοσιογράφοι, βάλθηκαν να οδηγήσουν την πατρίδα μας σε μια άθρησκη κοινωνία,

στην οποία η Εκκλησία θα είναι περιθωριοποιημένη και ανίσχυρη να επιτελέσει το σωστικό της έργο, ενώ η πίστη στο Θεό θα αποτελεί όνειδος. Η τιτάνια προσπάθειά τους εστιάζεται πρωτίστως στο να στερήσουν τους νέους μας την δυνατότητα να διδάσκονται τις αλήθειες της πίστεώς μας, ώστε να καθίστανται ζωντανά και δυναμικά μέλη της Εκκλησίας. Για να επιτύχουν το στόχο τους, επεδίωξαν, (και εν πολλοίς το πέτυχαν), να μεταβάλλουν το μάθημα των θρησκευτικών στα σχολεία, από ομολογιακό, από μάθημα συστηματικής διδασκαλίας των βασικών και θεμελιωδών αρχών της Ορθοδόξου πίστεως, της ζωής και της λατρείας της Εκκλησίας μας, σε πολυθρησκειακό, αποκρύπτοντας τις ψευδείς και προκλητικές δοξασίες των ψευδοθρησκειών, όπως λόγου χάριν ότι ο Ινδουϊσμός έχει 350.000.000 θεότητες, ή ότι ο ψευδοπροφήτης του Ισλάμ είχε 9 συζύγους και πλήθος παλλακίδων. Τα νέα προγράμματα σπουδών, δέσμια της νεοεποχίτικης πολυθρησκειακής ιδεολογίας, συνεξετάζουν τον Χριστιανισμό με έξι άλλες θρησκείες, «ως ποικιλία θρησκευτικών προσανατολισμών» και ως«θρησκευτικό φαινόμενο στην ποικιλομορφία του». Χωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψιν τους την πνευματική ανωριμότητα των μαθητών, προκαλούν τελικά σ’ αυτούς σύγχυση και αποπροσανατολισμό, διότι δεν ενδιαφέρονται να δώσουν απάντηση στο θεμελιώδες ερώτημα, ποιος τελικά είναι ο αληθινός Θεός μέσα σ’ αυτό το ανάμικτο πάνθεο των θρησκειών, αφού η κάθε θρησκεία που παρουσιάζουν έχει τον δικό της Θεό. Και επί πλέον συσκοτίζουν σκόπιμα και πονηρά την θεμελιώδη αλήθεια της πίστεώς μας, ότι ο Χριστός είναι ο μοναδικός Θεάνθρωπος και Σωτήρας του κόσμου. Κατά περίπτωση είτε την αποσιωπούν, είτε την διαστρέφουν, εμφανίζοντας τον Χριστό ως ένα μεγάλο διδάσκαλο, ισάξιο με τους άλλους μεγάλους ιδρυτές θρησκειών, είτε τέλος τονίζουν δευτερεύουσες έννοιες, για να αποσιωπήσουν εκείνες που παραπέμπουν στην μοναδικότητα της εν Χριστώ σωτηρίας.

Εν πάσει περιπτώσει είναι γνωστή η πολύπαθη πορεία του μαθήματος των θρησκευτικών στα σχολεία τα τελευταία χρόνια και για το θέμα αυτό έχουν αναφερθεί με εκτενείς αναλύσεις άλλοι, αρμοδιότεροι και καταλληλότεροι από μας. Εμείς, στα πλαίσια της παρούσης ανακοινώσεως μας, θα αρκεστούμε να σχολιάσουμε με πολλή συντομία ένα σχετικό άρθρο που δημοσιεύθηκε στην«Εφημερίδα των Συντακτών» (φ.22-10-2018), με τίτλο: «Περιμένοντας την απόφαση του Σ.τ.Ε.», με συντάκτη τον κ. Πέτρο Παπαγεωργίου. Η σύνταξή του έγινε εν αναμονή της αποφάσεως του Συμβουλίου της Επικρατείας, στο οποίο είχαν προσφύγει εκ νέου, μετά την ακύρωση των αποφάσεων του πρώην υπουργού κ. Φίλη, γονείς, σωματεία και μαζί τους ο σεπτός ποιμενάρχης μας κ. Σεραφείμ, για την ακύρωση των σχετικών υπουργικών αποφάσεων, οι οποίες καθιέρωσαν τα νέα μεταλλαγμένα προγράμματα σπουδών, για τα οποία έγινε λόγος προηγουμένως. Η προσφυγή έγινε με το αίτημα να ακυρωθούν τα νέα προγράμματα, όχι μόνον λόγω της αντισυνταγματικότητός των, αλλά και λόγω της άνισης μεταχείρισης των Ορθοδόξων πιστών, σε σχέση με τις άλλες θρησκευτικές κοινότητες στη Ελλάδα, όπως των μουσουλμάνων, ρωμαιοκαθολικών και Ισραηλιτών Ελλήνων πολιτών, που έχουν την ευχέρεια, βάσει των νόμων 4235/2014, άρθρο 68 και 4386/2016, άρθρο 55, να επιλέγουν τα θρησκευτικά τους εγχειρίδια για την ομολογιακή διδασκαλία τους στα σχολεία, τακτική που αντίκειται στην Αρχή της Ισότητας, κατά το άρθρο 4, παρ.1 του Συντάγματος.

Στο άρθρο του ο συντάκτης, αντί να παραθέσει με αντικειμενικότητα το ζήτημα και να εκφράσει τον σεβασμό του προς τα εκατομμύρια των Ελλήνων πολιτών, οι οποίοι θέλουν να αυτοπροσδιορίζονται ως Ορθόδοξοι χριστιανοί, πληρώνουν φόρους προκειμένου η πολιτεία να εκπληρώσει την εκπαιδευτική της αποστολή και ως εκ τούτου έχουν την απαίτηση να διδάσκονται τα παιδιά τους κατά κύριο λόγο τις βασικές διδασκαλίες της Ορθοδόξου πίστεως, επέλεξε να απομειώσει, με πραγματικά απίστευτη σφοδρότητα, το μάθημα των θρησκευτικών και να το παρουσιάσει ως αίτιο «πνευματικής αποπλάνησης ανηλίκων» και κατ’ επέκταση ως «έγκλημα που πρέπει να διώκεται»! Και ούτε λίγο ούτε πολύ, με τον τρόπο που εκφράζεται, είναι σαν να καλεί τις εισαγγελικές και δικαστικές αρχές, να σύρουν στα δικαστήρια τους καθηγητές θεολόγους, με την κατηγορία του εγκλήματος της αποπλανήσεως ανηλίκων!

   Γράφει: «Το μάθημα των θρησκευτικών δεν είναι μάθημα. Μάθημα λέγεται η διδασκαλία ενός γνωστικού αντικειμένου. Δηλαδή διδάσκεται η γνώση του, η αντικειμενική περιγραφή του. Αμερόληπτα και χωρίς πρόθεση σύστασης Πίστης σε ατεκμηρίωτα στοιχεία του αντικειμένου. Όταν όμως συμβαίνει το δεύτερο, όταν η διδασκαλία δεν παρέχει ούτε ίχνος αντικειμενικής γνώσης, αλλά επιδιώκει να εμφυσήσει στα παιδιά αναπόδεικτη δογματική Πίστη σε φυσικώς αδύνατους ισχυρισμούς, τότε δεν είναι μάθημα, είναι προπαγάνδα, είναι κατήχηση, είναι προσηλυτισμός… Αντικειμενικό είναι, όταν περιγράφεις έναν μύθο, να λες ότι είναι μεν μύθος αλλά ωφελούμαστε από κάποια αξιόλογα ίσως στοιχεία του και διδάγματά του. Κατήχηση και αποπλάνηση είναι να ισχυρίζεσαι ότι το μυθικό αφήγημα είναι εμπράγματο συμβάν του φυσικού κόσμου»! Η περιγραφή του βίου, των θαυμάτων, του πάθους και της αναστάσεως του Κυρίου μας δεν είναι μια αντικειμενική περιγραφή ιστορικών γεγονότων, όπως αυτά κατέγραψαν οι ευαγγελιστές και επιβεβαίωσε η αποστολική μας παράδοση και η παγκόσμια ιστορία; Πως μπορεί να ισχυριστεί ότι οι διηγήσεις των ευαγγελιστών για το πρόσωπο του Χριστού και το έργο του αποτελούν αναπόδεικτες ιστορίες, καθ’ όν χρόνον επιβεβαιώνονται ακόμη και από μη χριστιανούς ιστορικούς όπως ο Πλίνιος και ο Ιώσηπος; Εφ’ όσον λοιπόν τα θαύματα και προ παντός η ανάσταση του Κυρίου μας αποτελούν αναντίρρητα ιστορικά γεγονότα, τότε πιο μπορεί να είναι το συμπέρασμα στο οποίο αναπόδραστα θα καταλήξει κάθε απροκατάληπτος άνθρωπος, που αγαπά την αλήθεια, σχετικά με το πρόσωπο του Χριστού; Ας μας απαντήσει ο συντάκτης: Η ανάσταση του Κυρίου μας είναι έργο ανθρωπίνης, ή θείας δυνάμεως; Αφού λοιπόν είναι έργο θείας δυνάμεως, δεν αποτελεί η ανάσταση ένα ισχυρό, ατράνταχτο και αναντίρρητο ιστορικό τεκμήριο, που αποδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας την Θεότητα του Κυρίου μας; Πως λοιπόν ισχυρίζεται ο συντάκτης ότι η πίστη στο πρόσωπο του Κυρίου μας είναι μια «αναπόδεικτη δογματική πίστη σε φυσικώς αδύνατους ισχυρισμούς»;Και κατ’ επέκταση, πως μπορεί να ισχυριστεί ότι το μάθημα των θρησκευτικών «είναι προπαγάνδα, είναι κατήχηση, είναι προσηλυτισμός»; Σε ποιους ήδη Ορθοδόξους μαθητάς; Γιατί σ’ αυτούς απευθύνεται.

Πέραν αυτών, από πότε η επιστημονική γνώση περιορίστηκε μόνο στην«αντικειμενική περιγραφή» φυσικών φαινομένων; Για να φτάσει κάποιος στην αντικειμενική περιγραφή, δεν πέρασε αναγκαστικά από το στάδιο της υπόθεσης; Επίσης πως θα αξιολογήσει τα λεγόμενα «αξιώματα» και«θεωρήματα», όπως για παράδειγμα το πυθαγόρειο θεώρημα, τα οποία είναι αδύνατον να αποδειχθούν αντικειμενικά; Μήπως πρέπει να παύσουν να διδάσκονται, αφού δεν μπορούν να αποδειχθούν; Πότε μελετήθηκαν με απόλυτη πληρότητα τα μυστήρια του μικρόκοσμου και μακρόκοσμου, ώστε να μπορούμε να κάνουμε πλήρη και «αντικειμενική περιγραφή» τους; Δεν είναι γεγονός ότι συνεχώς ανακαλύπτονται καινούργια δεδομένα και διατυπώνονται νέες θεωρίες, που ανατρέπουν τις παλαιότερες, καθώς αλματωδώς εξελίσσεται η επιστήμη και η τεχνολογία; Για παράδειγμα, ποιος αληθινός επιστήμονας πιστεύει σήμερα στη θεωρία της εξελίξεως; Μπορεί να ισχυριστεί ο συντάκτης, ότι τότε που η επιστήμη μας δίδασκε τις παλαιότερες θεωρίες, (που σήμερα πλέον έχουν ανατραπεί από νεωτέρες), μας δίδασκε μύθους, και μας κατηχούσε με αναπόδεικτες θεωρίες;

Αλλά μήπως τα ίδια δεν ισχύουν και στις λεγόμενες ανθρωπιστικές επιστήμες; Πότε ο άνθρωπος μπόρεσε να περιγράψει πλήρως και αντικειμενικώς τα ψυχικά φαινόμενα; Όπως οι ίδιοι οι ψυχολόγοι, ψυχίατροι και ψυχαναλυτές ομολογούν, τα ψυχικά φαινόμενα χαρακτηρίζονται από πολλούς και απροσδιόριστους παράγοντες, έτσι ώστε να υπάρχουν πολλές αντικρουόμενες θεωρίες και ερμηνείες για το ίδιο ψυχικό φαινόμενο.

Στη συνέχεια αναφέρει: «Επιδιώκεται να τα πιστέψουν τα παιδιά όλα αυτά και να επηρεάζεται η ζωή τους από την πίστη σε αυτά. Καθιστούν την πίστη τρόπο σκέψης για την παραπέρα ζωή τους». Η επιδίωξη αυτή η οποία θεωρείται από τον συντάκτη απαράδεκτη, αποτελεί απαίτηση της συντριπτικής πλειοψηφίας  των γονέων των μαθητών, να μορφώνονται τα παιδιά τους με τις αρχές και τις αξίες της Ορθοδόξου πίστεως, να εμπνέονται από αυτές και να πιστεύουν σ’ αυτές, όπως προβλέπει και η Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, (Ε.Σ.Δ.Α.). Επίσης η επιδίωξη αυτή αποτελεί κύριο εκπαιδευτικό στόχο όλων των άλλων θρησκευτικών κοινοτήτων στην Ελλάδα. Γιατί λοιπόν θα πρέπει οι άλλες θρησκευτικές κοινότητες να έχουν την δυνατότητα να επιτυγχάνουν αυτόν τον στόχο και μόνον η Ορθόδοξη Εκκλησία να την  στερείται; Για ποιο λόγο θα πρέπει να αγνοηθεί η θέληση της συντριπτικής πλειοψηφίας των γονέων των μαθητών; Που είναι ο σεβασμός προς τις βασικές και θεμελιώδεις αρχές της Δημοκρατίας; Που είναι ο σεβασμός της θέλησης της πλειοψηφίας; Αλλά μήπως η αγωγή των παιδιών σύμφωνα με τη διδασκαλία του Ευαγγελίου έρχεται σε αντίθεση με το Σύνταγμα, τα χρηστά ήθη, τους νόμους του ελληνικού κράτους και την ομαλή ανάπτυξη της κοινωνικής ζωής; Όχι μόνο δεν έρχεται σε αντίθεση, αλλά το ακριβώς αντίθετο. Η Εκκλησία, όπως αποδεικνύει η επί 20 αιώνες ιστορική πορεία της, διαπλάθει και αναδεικνύει πολίτες με υψηλό αίσθημα ευθύνης απέναντι στην πολιτεία, πολίτες με ευθύτητα, τιμιότητα και ειλικρίνεια προς τα άλλα μέλη της κοινωνίας, με αγάπη και πνεύμα αυτοθυσίας προς τον πλησίον, με αγάπη προς την πατρίδα και με ηρωικό φρόνημα.

Παρά κάτω γράφει: «Το μάθημα των θρησκευτικών μαθαίνει στα παιδιά ότι στον κόσμο μας υφίστανται στ’ αλήθεια υπερφυσικές οντότητες και επιρροές. Αυτό είναι ψεύδος που έρχεται σε εμφανώς κατάφορη αντίφαση με τη διδασκαλία των επιστημονικών μαθημάτων, που μαθαίνει στα παιδιά μας στο σχολείο πώς αληθινά είναι και πώς λειτουργεί ο κόσμος». Πιο επιστημονικό μάθημα απέδειξε ότι δεν«υφίστανται» υπερφυσικές οντότητες, και ότι δεν υπάρχει Θεός; Η ύπαρξη του Θεού δεν μπορεί να εκφρασθεί με μαθηματικούς όρους. Δεν είναι γνώσις η οποία αποκτάται με το πείραμα, ή με άλλες επιστημονικές μεθόδους. Και προ παντός δεν είναι διανοητικό λειτούργημα, ή ανθρώπινη ανακάλυψη. Είναι εμπειρία, αποκάλυψη Θεού στους ανθρώπους εκείνους που έχουν καθαρή καρδιά και αγαπούν την αλήθεια. Όλοι σχεδόν οι μεγάλοι επιστήμονες παραδέχονται και ομολογούν, ότι η χριστιανική πίστη δεν έρχεται σε αντίθεση με τις φυσικές επιστήμες. Ενδεικτικά παραθέτουμε την ομολογία ενός εξ’ αυτών: Ο Henri Lecomte, μεγάλος Γάλλος βοτανολόγος και μέλος της Παρισινής Ακαδημίας των Επιστημών, όταν ρωτήθηκε εάν η θρησκεία συμβιβάζεται με την επιστημονική έρευνα απάντησε: «Ο ανταγωνισμός μεταξύ επιστήμης και θρησκείας υπάρχει μόνον εις το πνεύμα εκείνων που επιμόνως το θέλουν. Εις την πραγματικότητα η επιστήμη και η θρησκεία εξελίσσονται με τα ίδιά των μέσα, εις εδάφη τα οποία είναι ουσιωδώς διάφορα. Το να θέλει κανείς να αντιτάσσει την μίαν κατά της άλλης, αποδεικνύει απλώς ότι τας παραγνωρίζει», («Η Γαλλική Ακαδημία των Επιστημών περί σχέσεως Θρησκείας και Επιστήμης», μτφρ. Κ. Μεταλληνού, Αθήναι 1932, σελ. 83).

Παρά κάτω γράφει: «Πραγματικό μάθημα» θα είναι όταν «περιγράφει το θρησκευτικό φαινόμενο και την τεράστια και σημαντική ιστορία του "από τα έξω", αντικειμενικά, ως γνώση, όχι ως πίστη. Και έτσι μπορεί να είναι υποχρεωτικό μάθημα. Γνώση». Για πιο λόγο θα πρέπει το μάθημα των θρησκευτικών να περιορίσει την αποστολή του στην μετάδοση απλών γνώσεων και να παρεμποδίζει τους μαθητές να περάσουν από την γνώση στην πίστη; Η Ορθόδοξη χριστιανική πίστη μας σέβεται την ελευθερία του ανθρώπου και δεν εξαναγκάζει κανέναν να περάσει διά της βίας από την απλή γνώση στην πίστη. Το μάθημα των θρησκευτικών, (όπως αυτό ήταν διαμορφωμένο στα παλαιότερα προγράμματα σπουδών), προσφέρει μεν τις αλήθειες της Ορθοδόξου πίστεώς μας, ωστόσο όμως δεν εξαναγκάζει τον μαθητή, αλλά τον  αφήνει ελεύθερο να κρίνει από μόνος του, αν θα παραμείνει στο επίπεδο της απλής γνώσεως, ή θα κάνει ένα βήμα πιο πέρα και θα περάσει από τη γνώση στην πίστη, για να γίνει ζωντανό και συνειδητό μέλος της Εκκλησίας.

Δεν θα πρέπει επίσης να αγνοείται το γεγονός ότι το γνωστικό αντικείμενο του μαθήματος των θρησκευτικών έχει μια ιδιαιτερότητα σε σχέση με τα γνωστικά αντικείμενα των άλλων επιστημών. Ενώ δηλαδή τα γνωστικά αντικείμενα όλων των επιστημών εκτείνονται στο πεδίο του κτιστού κόσμου, στην περίπτωση του μαθήματος των θρησκευτικών το γνωστικό αντικείμενο είναι το υπέρτατο Ον. Είναι ο ίδιος ο Θεός, ο οποίος από αρχαιοτάτων χρόνων, από την εποχή της δημιουργίας του ανθρώπου, επί χιλιάδες χρόνια μέχρι σήμερα, υπήρξε αντικείμενο δέους, λατρείας, αγάπης και αφοσιώσεως. Η αγαπητική στροφή του ανθρώπου προς το θείον είναι έμφυτη μέσα στο άνθρωπο, έχει τις ρίζες της και τα θεμέλιά της στα ενδότερα βάθη της ανθρωπίνης υπάρξεως. Επομένως το μάθημα των θρησκευτικών οφείλει να λάβει σοβαρά υπ’ όψη της αυτή την έμφυτη αγαπητική στροφή των παιδιών προς το θείον και κατ’ ακολουθία την θέληση πολλών εξ’ αυτών να περάσουν από τη γνώση στην πίστη, να αγαπήσουν μ’ άλλα λόγια τον Χριστό ως αληθινό Θεό και να ενταχθούν στη ζωή της Εκκλησίας. 

Πάντως είναι άξιο πολλής προσοχής το γεγονός, ότι ο συντάκτης δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το μάθημα των θρησκευτικών και το πέρασμα των μαθητών από την γνώση στην πίστη των άλλων θρησκευτικών κοινοτήτων, για τις οποίες δεν κάνει ούτε καν νύξη. Αν ήταν αμερόληπτος ερευνητής του θέματος, δεν θα έπρεπε να αναφερθεί οπωσδήποτε και σ’ αυτές; Σίγουρα. Πως συμβαίνει για παράδειγμα να μην ενδιαφέρεται, αλλά να προσπερνά αδιάφορα το γεγονός, ότι εξ’ αιτίας της διδασκαλίας του Ισλάμ στα σχολεία των μουσουλμάνων, σήμερα πολλοί εξ’ αυτών καταντούν τζιχαντιστές και εξτρεμιστές, που σκορπούν γύρω τους τον θάνατο σε χιλιάδες αθώα θύματα; Τι έχει να πει για την φοβερή αυτή κοινωνική πληγή που μαστίζει σήμερα την ανθρωπότητα, η οποία βέβαια είναι καρπός της διδασκαλίας του μαθήματος των θρησκευτικών του Ισλάμ; Έχει τη δύναμη και την τόλμη να κάνει μια απλή σύγκριση της περί Τζιχάντ διδασκαλίας του Κορανίου με την «Επί του Όρους Ομιλία» του Κυρίου και την περί αγάπης διδασκαλία του αποστόλου Παύλου; (βλ. Α΄ Κορ. κεφ. 13).

Τέλος, δίκην μεγάλου ιεροδικαστή, προσπαθεί να προκαταλάβει τους δικαστές του ανωτάτου δικαστηρίου της χώρας μας, αποφαινόμενος ότι  «Εάν το Σ.τ.Ε. κρίνει ότι για τους αποδεχόμενους το περιεχόμενο του ισχύοντος μαθήματος ως αληθινό ή επιθυμητό δεν υπάρχει παραβίαση των άρθρων 13 και 16 του Συντάγματος, αλλά ότι υπάρχει για όσους το θεωρούν ψευδές ή θρησκευτικά ανεπιθύμητο, τότε γι’ αυτούς οφείλει να νομολογήσει προαιρετικότητα συμμετοχής τους στο μάθημα μέσω υπεύθυνης δήλωσης αποχής, λόγω παραβίασης γι’ αυτούς των άρθρων 13 και 16 του Συντάγματος σε συνδυασμό με τον Κανονισμό Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, βάσει του οποίου δεν οφείλεις να δηλώσεις τι είσαι ή τι δεν είσαι». Στ’ αλήθεια δεν γνωρίζει ότι οι γονείς των μαθητών, οι οποίοι δεν αποδέχονται το μάθημα των θρησκευτικών, έχουν τη δυνατότητα να απαλλαγούν τα παιδιά τους από τη διδασκαλία του; Αν δεν το γνωρίζει είναι δικαιολογημένος, εάν το γνωρίζει, γιατί το αναφέρει; Εκπλησσόμαστε πραγματικά!  

Περαίνοντας, θα θέλαμε να  εκφράσουμε την λύπη μας και την απογοήτευσή μας για την γενική κατάπτωση του δημοσιογραφικού λειτουργήματος. Εν προκειμένω ο συντάκτης, αντί να παρουσιάσει σφαιρικά το πρόβλημα και να κάμει αντικειμενική εκτίμηση, σεβόμενος την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, χτυπά ανηλεώς και μονόπλευρα την Ορθόδοξη πίστη, γενόμενος, ηθελημένα ή αθέλητα, όργανο και φερέφωνο της νεοεποχίτικης ιδεολογίας, που θέλει το μάθημα των θρησκευτικών εργαλείο για την προώθηση της πολυπολιτισμικότητος, του θρησκευτικού συγκρητισμού και της Πανθρησκείας. Προσευχόμαστε ο Θεός να φωτίσει τον κατά τα άλλα συμπαθέστατο κ. Π. Παπαγεωργίου, ώστε να παραμερίσει τους παραμορφωτικούς φακούς της στείρας αντιχριστιανικής προπαγάνδας, ώστε να ασκεί με αντικειμενικότητα το υψηλό λειτούργημα της δημοσιογραφίας και να οδηγηθεί σε μετάνοια για τις άδικες για την ορθόδοξη πίστη μας θέσεις του.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

http://thriskeftika.blogspot.com

ΤΕΜΕΝΟΣ ΒΑΓΙΑΖΗΤ ΣΤΟ ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟ - 4 ΕΚ. ΕΥΡΩ ΓΙΑ ΤΟ ΤΖΑΜΙ ΑΥΤΟΥ ΠΟΥ ΜΑΖΕΥΕ ΠΑΙΔΙΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ!

4 ΕΚ. ΕΥΡΩ ΓΙΑ ΤΟ ΤΖΑΜΙ

ΑΥΤΟΥ ΠΟΥ ΜΑΖΕΥΕ ΠΑΙΔΙΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ !

Πάρης Καλοδημίδης

Αφού θα αναστηλώσουμε το τζαμί για τουριστικούς λόγους, θα είναι καλό και χρήσιμο να υπάρχει ένθετη στο κτίσμα και μια βιογραφία του Βαγιαζήτ του Α΄, ο οποίος και μας άφησε το κληροδότημα.

Να φαίνεται πως αυτό δεν είναι μνημείο ούτε ειρηνικής συνύπαρξης, ούτε θρησκευτικού γαληνέματος , ούτε βέβαια κάποιο σπάνιο αρχιτεκτόνημα.

Είναι ένα μνημείο των κατακτητών της πατρίδας μας, το οποίο πρέπει να μας θυμίζει τον τεράστιο φόρο αίματος που έχουμε δώσει στον τούρκικο Οθωμανισμό και επιτέλους να λειτουργεί για τους νεότερους όπως ακριβώς τα εκατοντάδες μνημεία εναντίων του Γερμανικού ναζισμού.

Μιά επιγραφή λοιπον, έξω απο το τζαμί του Βαγιαζήτ που θα γράφει τη δέουσα ιστορική αλήθεια και κάτι σαν “Ποτέ Ξανα Παιδομάζωμα” θα είναι ένας καλός λόγος να μην κλαίμε τα 4 εκατομμύρια που πάνε στην ανάδειξη του“οθωμανικού τεμένους” ενώ περιμένουν τα δεκάδες ιστορικά μνημεία των προγόνων μας θαμμένα στη γή της Θράκης.

Το παιδομάζωμα επί Βαγιαζήτ Α΄

Την περίοδο που στην ηγεσία του Οθωμανικού κράτους βρισκόταν ο Βαγιαζήτ Α΄ έχουμε την πρώτη πηγή που αναφέρεται στο παιδομάζωμα. Η πηγή αυτή είναι ο λόγος του Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Ισιδώρου (1380-1396) του έτους 1395: “Ομιλία περί της αρπαγής των παιδιών[…] και περί της μελλούσης κρίσεως”.

Την χρονιά εκείνη ο Βαγιαζήτ Α΄ διέταξε να γίνει ένα –άγνωστης ακόμη έκτασης παιδομάζωμα σε βάρος των χριστιανών υπηκόων του. Ο παρηγορητικός αυτός λόγος αναφέρεται στη μεγάλη δυστυχία των κατοίκων και κυρίως των γονέων που τους άρπαξαν τα παιδιά. Επιπλέον, ο Ισίδωρος αναφέρεται στις κακουχίες που περιμένουν τα παιδιά, καθώς πρόκειται να αλλάξουν τη θρησκεία τους, τη γλώσσα τους την ενδυμασία τους, τα ήθη και έθιμα τους.

http://aktines.blogspot.com

ΒΟΥΔΙΣΤΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΣΕ ΠΑΙΔΙΑ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ!

Συνεχίζοντας ἀκάθεκτα τὴν κατεδαφιστική του πολιτικὴ τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας ἐνέκρινε – σὲ συνεργασία μὲ τὸ Ὑπουργεῖο Ὑγείας – γιὰ τὸ σχολικὸ ἔτος 2018-19 πιλοτικὸ πρόγραμμα γιὰ παιδιὰ Γ΄, Δ΄ καὶ Ε΄ τάξεων Δημοτικοῦ, μὲ τὸ ὁποῖο τὰ ἐξοικειώνει μὲ πρακτικὲς βουδιστικοῦ διαλογισμοῦ.

Τὸ πρόγραμμα ἐντάσσεται σὲ ἕναν γενικό­τερο θεματικὸ ἄξονα μὲ τίτλο «Προαγωγὴ Ψυ­χικῆς Ὑγείας παιδιοῦ καὶ ἐφήβου» καὶ τὸ ἴδιο ὀνομάζεται: «Ἡ πυξίδα τοῦ ἑαυτοῦ μου» – Mindfulness. Τὸ Mindfulness εἶναι ἕνα εἶδος διαλογισμοῦ ποὺ σκοπὸ ἔχει – σύμφωνα μὲ τοὺς ὑποστηρικτές του – νὰ βοηθήσει τὸν ἄνθρωπο μὲ πολλαπλοὺς τρόπους ὥστε νὰ ἀνταποκρίνεται καλύτερα στὶς ἀνάγκες τῆς καθημερινότητας. Τὸ ὑλικό του εἶναι βασισμένο σὲ βουδιστικὰ κείμενα, τεχνικὲς καὶ διδασκαλίες. Ὅμως – καὶ ἐδῶ εἶναι τὸ φρικῶδες τοῦ πράγματος, καθότι τὰ Ὑπουργεῖα δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀγνοοῦν – πολλὲς δημοσιευ­μένες ἐπιστημονικὲς ἔρευνες ἔχουν ἀποδείξει ὅτι ἡ συγκεκριμένη αὐτὴ τεχνικὴ διαλογι­σμοῦ προκαλεῖ πολλὲς παρενέργειες σὲ ὅ­ποιον τὴν ἀκολουθεῖ, τόσο στὴν ψυχικὴ ὅσο καὶ στὴ σωματικὴ σφαίρα. Συγκεκριμένα ὡς πρὸς τὸν ψυχικὸ τομέα ἔχουν ἀναφερθεῖ τὰ ἑξῆς: ἀδυναμία συγκέντρωσης, ἀποσύνδεση ἀπὸ τὸ περιβάλλον, παράνοια, παραισθήσεις, ψευδαισθήσεις· ἐπιπλέον συναισθηματικὴ ἀστάθεια, κατάθλιψη, μανία, ψύχωση καὶ αὐτοκτονικὸς ἰδεασμός. Στὸ σωματικό: ἀϋπνία, ἐφιάλτες, μείωση τῆς ὄρεξης καὶ ἄρνηση πρόσληψης τροφῆς, αὐξημένος κίνδυνος ἐπιληπτικῶν κρίσεων. Δύο δημοσιεύσεις μὲ μαρτυρίες ἀσκουμένων στὸ Mindfulness ἀναφέρουν ἀρνητικὲς ἐκ μέρους τους ἐμπειρίες, ποὺ ἔβλαψαν τὴν καθημερινή τους ζωή, μὲ ἕνα ποσοστὸ ἐξ αὐτῶν νὰ ἀναφέρει βαριὲς ἀνεπιθύμητες ἐνέργειες, μέχρι καὶ αὐτοκτονία.

Γιὰ ὅλα τὰ παραπάνω ἡ Πανελλήνια Ἕνωση Γονέων (ΠΕΓ) ἤδη ἔχει προβεῖ σὲ ὀξὺ διά­βημα, μὲ τὸ ὁποῖο ζητεῖ νὰ ἀποσυρθεῖ ἀμέσως ἀπὸ τὸ Δημοτικὸ Σχολεῖο τὸ συγκεκριμένο αὐτὸ πρόγραμμα «καὶ ὅποια ἄλλη παρέμβαση σχετίζεται μὲ διαλογισμό, διαλογισμὸ Mindfulness ἢ ὁποιαδήποτε ἄλλη βουδιστικῆς προέλευσης τεχνική. Ἀρνούμαστε νὰ γίνουν τὰ παιδιά μας πειραματόζωα βουδιστικῶν τεχνικῶν, ἐπειδὴ αὐτὲς προωθοῦνται καὶ χρηματοδοτοῦνται. Δὲν δεχόμαστε νὰ γίνουν τὰ παιδιά μας χειραγωγήσιμα ὄντα μιᾶς τάχα “μοντέρνας κοινωνίας”. (…) Οἱ τεχνικὲς αὐτές, τεχνικὲς πλύσεως ἐγκεφάλου στὴν οὐσία, εἶναι τελείως ἔξω ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ παράδοση, φιλοσοφία, κουλτούρα καὶ θρησκεία. Τὸ σχολεῖο ἔχει πολλὰ νὰ διδάξει ἀπὸ τὴν πλούσια ἑλληνική μας παράδοση, ποὺ δὲν ἔχει τίποτα νὰ ζηλέψει ἀπὸ τὶς ἀνατολικῆς προέλευσης φιλοσοφίες καὶ θρησκεῖες. Δὲν ἔχει κανένα δικαίωμα τὸ σχολεῖο νὰ στρέψει τὰ παιδιά μας στὴ βουδιστικὴ φιλοσοφία καὶ θρησκεία ἐρήμην μας, καὶ μάλιστα ὅταν ὑπάρχουν τόσες διεθνεῖς ἀρνητικὲς ἀναφορές».

Ἔπειτα δηλαδὴ ἀπὸ τὴν ἀποδόμηση τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, τὴν ἀπαξίω­ση τῶν μαθημάτων ἀνθρωπιστικῆς κατευθύν­σεως, τὴν ἀφαίρεση ἀπὸ τὰ ἐξεταζόμενα μαθήματα τῶν μαθημάτων θετικῆς κατευθύνσεως, τώρα ἔχουμε τὴν εἰσαγωγὴ μαθημάτων βου­διστικῆς φιλοσοφίας, μὲ τέτοιες μάλιστα φρικτὲς συνέπειες, ποὺ ὀφείλονται σὲ καθαρὰ δαιμονικὴ ἐπήρεια. Λοιπόν, ἀκόμα καθόμαστε καὶ ἀνεχόμαστε;

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

http://aktines.blogspot.com