ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ: ΘΥΜΟΣ ΚΑΙ ΟΡΓΗ!

Άγιος Βασίλειος ο Μέγας
Θυμός και οργή

Δυο πράγματα κι εσύ ν' αποφεύγεις: Να μη θεωρείς τον εαυτό σου άξιο για επαίνους και να μη νομίζεις κανέναν κατώτερό σου. Με τον τρόπο αυτό ποτέ δεν θ' ανάψει μέσα σου θυμός για τις προσβολές που σου γίνονται.

Το θυμό σου να τον στρέφεις εναντίον του ανθρωποκτόνου διαβόλου, που είναι ο πατέρας του ψεύδους και ο πρόξενος κάθε αμαρτίας. Να είσαι όμως σπλαχνικός με τον αδελφό σου, γιατί αν συνεχίσει ν' αμαρτάνει, θα παραδοθεί στο αιώνιο πυρ μαζί με το διάβολο.  

Όπως διαφέρουν οι λέξεις θυμός και οργή, έτσι διαφέρουν και οι σημασίες τους. Θυμός είναι μια έντονη έξαψη κι ένα ξέσπασμα του πάθους. Ενώ οργή είναι μια μόνιμη λύπη και μια διαρκής τάση για εκδίκηση, σαν να φλέγεται η ψυχή από τον πόθο ν' ανταποδώσει το κακό. Οι άνθρωποι αμαρτάνουν και με τις δυο καταστάσεις. Άλλοτε ορμούν απερίσκεπτα να χτυπήσουν όσους τους προκάλεσαν και άλλοτε καιροφυλακτούν δόλια να εκδικηθούν όσους τους λύπησαν. Εμείς και τα δυο πρέπει να τ' αποφεύγουμε.

Ας συμμορφωθούμε, λοιπόν, με την εντολή του αποστόλου Παύλου, «Διώξτε μακριά σας κάθε πικρία, θυμό, οργή, κραυγή, βλασφημία, καθώς και κάθε άλλη κακότητα» (Εφ. 4,31), και ας περιμένουμε την εκπλήρωση της υποσχέσεως που έδωσε ο Κύριος στους πράους: «Μακάριοι είναι οι πραείς, γιατί αυτοί θα κληρονομήσουν τη γη της επαγγελίας» (Ματθ.5,5).

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΤΙ ΑΚΟΥΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
Τι ακούει ο Θεός από εμάς!

– Γέροντα, στην νέα γενιά υπάρχει αυτή η τάση να κρίνουν τους πάντες και τα πάντα ή έτσι ήταν πάντοτε;
– Όχι, παλιά δεν ήταν έτσι· αυτό είναι το πνεύμα της εποχής. Τώρα δεν φθάνει που κρίνουν λαϊκούς, όλους τους πολιτικούς και τους εκκλησιαστικούς, αλλά κρίνουν και Αγίους και φθάνουν να κρίνουν και τον Θεό. «Ο Θεός, λένε, στο τάδε θέμα έτσι έπρεπε να ενεργήση· δεν ενήργησε σωστά. Αυτό ο Θεός δεν έπρεπε να το κάνη»! Ακούς κουβέντα; «Βρε, παιδί μου, εσύ θα πης;» «Γιατί; Λέω την γνώμη μου», σου λέει και δεν καταλαβαίνει πόση αναίδεια έχει αυτό. Το κοσμικό πνεύμα έχει καταστρέψει πολλά καλά πράγματα.

Προχωράει το κακό σε άσχημη κατάσταση, σε βλασφημία. Κρίνουν τον Θεό και ούτε τους πειράζει ο λογισμός ότι είναι βλασφημία. Είναι και μερικοί που έχουν μπόι και, αν έχουν και λίγη λογική, αρχίζουν: «Αυτός είναι για μια χούφτα, εκείνος περπατάει στραβά, ο άλλος κάνει έτσι» και δεν υπολογίζουν κανέναν.

Ήρθε μια φορά στο Καλύβι ένας και μου λέει: «Ο Θεός δεν έπρεπε αυτό να το κάνη έτσι». «Εσύ, του λέω, μπορείς να κρατήσης μια πετρούλα στον αέρα; Αυτά τα αστέρια που βλέπεις, δεν είναι μπίλιες που γυαλίζουν. Είναι ολόκληροι όγκοι που κινούνται ιλιγγιωδώς και συγκρατούνται, χωρίς να εκτροχιάζωνται».

«Αυτό, κατά την γνώμη μου, δεν έπρεπε να γίνη έτσι», ξαναλέει. Ακούς κουβέντα! Και εμείς θα κρίνουμε τον Θεό; Μπήκε η λογική και έλειψε η εμπιστοσύνη στον Θεό. Και αν του πης τίποτε, σου λέει: «Με συγχωρής, την γνώμη μου είπα· δεν μπορώ να πω την γνώμη μου;»

Τι ακούει ο Θεός από εμάς! Ευτυχώς που δεν μας παίρνει τοις μετρητοίς.

Στην Παλαιά Διαθήκη αναφέρεται ότι είπε ο Θεός στους Ισραηλίτες: «Διώξτε τους Χαναναίους από την χώρα τελείως». Για να το πη ο Θεός, κάτι ήξερε. Αλλά αυτοί είπαν: «Δεν είναι πολύ φιλάνθρωπο αυτό. Ας τους αφήσουμε· ας μην τους εξοντώσουμε». Μετά όμως παρασύρθηκαν στην ανηθικότητα, στην ειδωλολατρία, και θυσίαζαν τα παιδιά τους στα είδωλα, όπως λέει στον Ψαλμό. Ο Θεός για ό,τι κάνει κάτι ξέρει. Και λένε μερικοί με αναίδεια: «Γιατί να κάνη την κόλαση ο Θεός;» Αρχίζει η κρίση και από ‘κει και πέρα δεν έχει κανείς πνευματική κατάσταση, δεν έχει λίγη Χάρη Θεού, για να καταλάβη λίγο πιο βαθιά, να καταλάβη δηλαδή για ποιο λόγο ο Θεός έκανε κάτι. Το «γιατί;» είναι κρίση, υπερηφάνεια, εγωισμός. 

– Μερικά παιδιά, Γέροντα, ρωτούν: «Γιατί έπρεπε να σταυρωθή ο Χριστός; Δεν μπορούσε να σώση ο Θεός τον κόσμο με άλλον τρόπο;»
– Εδώ τον έσωσε με τέτοιο τρόπο και δεν συγκινούνται οι άνθρωποι, πού να τον έσωζε με άλλον τρόπο! Είναι και μερικοί που λένε: «Ο Θεός δεν έπαθε τίποτε. Ο Υιός θυσιάστηκε». Ένας πατέρας, για μένα, θα προτιμούσε να θυσιασθή ο ίδιος, παρά να θυσιασθή το παιδί του. Πιο οδυνηρό είναι για έναν πατέρα να θυσιασθή το παιδί του παρά ο ίδιος. Αφού δεν καταλαβαίνουν τι θα πη αγάπη, τι να πης; 

Απόσπασμα από το βιβλίο Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου (νυν οσίου Παϊσίου), «Πνευματική αφύπνιση», Λόγοι α’, έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκη.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΧΑΙΡΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑΤΙ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ ΕΒΓΑΛΕ ΑΣΠΡΟΠΡΟΣΩΠΟΥΣ!

 Ὅσιος Παΐσιος ὁ Αγιορείτης
Χαιρόμαστε γιατί ἡ Παναγία μᾶς ἔβγαλε ἀσπροπρόσωπους

Ἡ Παναγία ἔφερε στὸν κόσμο τὴν χαρὰ

– Γέροντα, μπορεῖτε νὰ μᾶς ψάλετε τὸ Μεγαλυνάριο ποὺ εἴχατε γράψει γιὰ τὴν Παναγία;

– Ἔλα νὰ τὸ ψάλουμε μαζί. «Εὗρες πολλὴν Χάριν παρὰ Θεοῦ, Μῆτερ τοῦ Δεσπότου, Μεγαλόχαρη, ἀληθῶς, Κεχαριτωμένη, ὡς Γαβριὴλ ἐβόα, Βασίλισσα Ἀγγέλων, φρούρει τοὺς δούλους σου». Νὰ σοῦ πῶ τώρα καὶ ἕνα δογματικό: Ἡ Παναγία ἦταν Κόρη καὶ Μητέρα, Δούλη καὶ Βασίλισσα, Βασίλισσα ὅλου τοῦ κόσμου. Χωράει στὸν νοῦ τοῦ ἀνθρώπου αὐτό; Καὶ ὁ Εὐαγγελισμὸς τῆς Θεοτόκου εἶναι κάτι τὸ ὑπερφυσικό, ἔξω τῆς λογικῆς. Εὔχομαι ἡ Παναγία νὰ σοῦ δώση τὴν χαρὰ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ καὶ ὁ Ἄγγελος νὰ σὲ εὐλογήση, γιὰ νὰ ἔχης πνευματικὴ πρόοδο. Ἀμήν.

– Γέροντα, ἕνα τροπάριο λέει: «Χαῖρε ἡ τῆς Εὔας χαρά· ἡ γὰρ ἐκείνης λύπη διὰ τοῦ τόκου σου πέπαυται, Ἁγνή» .

– Ὅ,τι καλὸ κι ἂν βρῆ ὁ ἄνθρωπος νὰ πῆ γιὰ τὴν Παναγία, δὲν θὰ μπορέση νὰ ἐκφράση τὸ μεγαλεῖο Της. Ἡ Παναγία μὲ τὴν ὑπακοή Της ἄνοιξε πάλι γιὰ μᾶς τὸν Παράδεισο, ποὺ τὸν εἶχε κλείσει ἡ παρακοὴ τῆς Εὔας. 
Ἡ Εὔα ἔσπασε τὸν κρίκο ποὺ μᾶς ἕνωνε μὲ τὸν Θεὸ καὶ ἔφερε στὸν κόσμο λύπη καὶ πόνο · ἡ Παναγία ἕνωσε πάλι τὸν κρίκο καὶ ἔφερε στὸν κόσμο τὴν παραδεισένια χαρά. Μᾶς συνέδεσε μὲ τὸν Θεό, ἀφοῦ ὁ Χριστὸς εἶναι Θεάνθρωπος.
Ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριὴλ ἔφερε στὸν κόσμο τὴν χαρμόσυνη ἀγγελία ὅτι οἱ ἄνθρωποι χάρη στὴν Παναγία βρῆκαν «χάριν παρὰ Θεοῦ». Χαίρεται ἡ Παναγία, γιατὶ σαρκώθηκε ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ μᾶς λύτρωσε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Χαιρόμαστε καὶ ἐμεῖς, γιατὶ ἡ Παναγία μᾶς ἔβγαλε ἀσπροπρόσωπους. Γι᾿ αὐτὸ ψάλλουμε τὰ Χριστούγεννα: «Ἡ ἔρημος προσφέρει στὸν Χριστὸ τὴν φάτνη καὶ ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι προσφέρουμε τὴν Μητέρα Του, τὴν Παναγία» .

ΑΓΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΛΟΓΟΙ E΄, ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ, εκδ. ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ», ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2010, σσ. 153.

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ: ΦΙΛΑΥΤΙΑ, Η ΠΡΩΤΗ ΡΙΖΑ ΟΠΟΥ ΓΕΝΝΑ ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΚΑ!

 Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης

Φιλαυτία, η πρώτη ρίζα οπού γεννά όλα τα κακά

Ο άγιος Νικόδημος, πατερικός ερμηνευτής της Καινής Διαθήκης, ερμηνεύοντας τους λόγους του αποστόλου Παύλου, στην Β΄ προς Τιμόθεον επιστολή, κεφ. γ΄, γράφει:

«Εὐθύς βάλλει ὁ Ἀπόστολος τό πρῶτον πάθος ἀπό ὅλα τά πάθη καί τήν πρώτην ρίζαν ὁπού γεννᾶ ὅλα τά κακά, ἤγουν τήν φιλαυτίαν, διατί φυσικῶ τῷ τρόπω, πρῶτον τινάς ἀγαπᾶ τόν ἑαυτόν του καί ἔπειτα διά τόν ἑαυτόν του ἀγαπᾶ καί τούς ἄλλους ἀνθρώπους καί τά ἄλλα τοῦ κόσμου πράγματα.

Εἶναι λοιπόν ἡ φιλαυτία μία ἄτακτος φιλία τοῦ ἑαυτοῦ μας, ἀπό τήν ὁποίαν νικώμενοι κάμνομεν ὅλα τά κακά καί τά πάθη διά νά θεραπεύσωμεν τόν ἑαυτόν μας καί ἡ ὁποία μᾶς κάμνει νά μή στοχαζώμεθα καί νά θέλωμεν τό καλόν του πλησίον μας ἀλλά μόνον τό ἐδικόν μας, διότι φίλαυτος λέγεται ἐκεῖνος ὁ ἄνθρωπος, ὁπού φιλεῖ μόνον τόν ἑαυτόν του, ἀπό τό ὁποῖον ἀκολουθεῖ τό νά μή φιλῆ οὔτε τόν ἑαυτόν του.

Διότι καθώς ἀκολουθεῖ καί εἰς τά μέλη τοῦ σώματος καί ἡ βλάβη τοῦ ἑνός μέλους, τοῦ ὀφθαλμοῦ θετέον ἤ τῆς χειρός ἤ τοῦ ποδός διαβαίνει καί εἰς τά ἄλλα μέλη, ἤ καθώς ἀκολουθεῖ εἰς τήν οἰκίαν, εἰς τήν οἰκοδομήν τοῦ οἴκου καί ὅταν ἐβγάνη τινάς μίαν πέτραν ἀπό τόν τοῖχον σείει καί ταράττει καί τάς ἄλλας πέτρας, ἔτσι ἀκολουθεῖ καί εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῶν Χριστιανῶν καί ὅποιος ἐπιμελεῖται μόνον τόν ἑαυτόν του ἀμελεῖ δέ τόν ἀδελφόν του, αὐτός βλάπτει καί τόν ἴδιον ἑαυτόν του».

ΟΣΙΟΣ ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ Ο ΑΘΩΝΙΤΗΣ: ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

 Τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί ἡ ἐλευθερία

Εἶναι μεγάλο ἀγαθὸ νὰ παραδινόμαστε στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ

Ὅσιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης

Εἶναι μεγάλο ἀγαθὸ νὰ παραδινόμαστε στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Τότε στὴν ψυχὴ εἶναι Μόνος ὁ Κύριος καὶ δὲν ἔρχεται καμιὰ ξένη σκέψη· ἡ ψυχὴ προσεύχεται μὲ καθαρὸ νοῦ καὶ αἰσθάνεται τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἔστω καὶ ἂν ὑποφέρει σωματικά.

῞Οταν ἡ ψυχὴ παραδοθεῖ ὁλοκληρωτικὰ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τότε ὁ ῎Ιδιος ὁ Κύριος ἀρχίζει νὰ τὴν καθοδηγεῖ, καὶ ἡ ψυχὴ διδάσκεται ἀπευθείας ἀπὸ τὸν Θεό, ἐνῶ προηγουμένως τὴν ὁδηγοῦσαν οἱ δάσκαλοι καὶ ἡ Γραφή. ᾿Αλλὰ τὸ νὰ εἶναι Δάσκαλος τῆς ψυχῆς ὁ ῎Ιδιος ὁ Κύριος μὲ τὴ χάρη τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος εἶναι σπάνιο καὶ λίγοι γνωρίζουν αὐτὸ τὸ μυστήριο, μόνο ὅσοι ζοῦν κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.

῾Ο ὑπερήφανος δὲν ἀναζητεῖ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ προτιμᾶ νὰ κατευθύνει ὁ ἴδιος τὴ ζωή του. Καὶ δὲν καταλαβαίνει ὅτι χωρὶς τὸν Θεὸ δὲν ἐπαρκεῖ τὸ λογικὸ τοῦ ἀνθρώπου γιὰ νὰ τὸν καθοδηγεῖ. Κι ἐγώ, ὅταν ζοῦσα στὸν κόσμο, προτοῦ νὰ γνωρίσω τὸν Κύριο καὶ τὸ ῞Αγιο Πνεῦμα, στηριζόμουν στὸ λογικό μου. ῞Οταν ὅμως γνώρισα μὲ τὸ ῞Αγιο Πνεῦμα τὸν Κύριό μας ᾿Ιησοῦ Χριστό, τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, τότε παραδόθηκε ἡ ψυχή μου στὸν Θεὸ καὶ δέχομαι ὁτιδήποτε θλιβερὸ μοῦ συμβεῖ καὶ λέω· «῾Ο Κύριος μὲ βλέπει… Τί νὰ φοβηθῶ;». Προηγουμένως ὅμως δὲν μποροῦσα νὰ ζῶ κατ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο.

Γιὰ ὅποιον παραδόθηκε στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ἡ ζωὴ γίνεται εὐκολότερη, γιατὶ καὶ στὶς ἀρρώστιες καὶ στὴ φτώχεια καὶ στὸ διωγμὸ σκέφτεται· «῎Ετσι εὐδόκησε ὁ Θεὸς καὶ πρέπει νὰ ὑπομείνω γιὰ τὶς ἁμαρτίες μου».

Νά, ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια πάσχω ἀπὸ πονοκέφαλο καὶ δύσκολα τὸν ὑποφέρω, ἀλλὰ μὲ ὠφελεῖ, γιατὶ μὲ τὴν ἀσθένεια ταπεινώνεται ἡ ψυχή. ῾Η ψυχή μου ἐπιθυμεῖ διακαῶς νὰ προσεύχεται καὶ νὰ ἀγρυπνεῖ, ἀλλὰ ἡ ἀσθένεια μὲ ἐμποδίζει, γιατὶ τὸ ἄρρωστο σῶμα ἀπαιτεῖ ἀνάπαυση. Παρακάλεσα πολὺ τὸν Κύριο νὰ μὲ θεραπεύσει, ἀλλὰ δὲν μὲ ἄκουσε. Καὶ αὐτὸ σημαίνει ὅτι αὐτὸ δὲν θὰ ἦταν πρὸς ὄφελός μου.

Νά ὅμως καὶ μιὰ ἄλλη περίπτωση, ποὺ ὁ Κύριος μὲ ἄκουσε καὶ μὲ ἔσωσε. Σὲ μιὰ γιορτὴ πρόσφεραν στὴν τράπεζα ψάρι. ᾿Ενῶ λοιπὸν ἔτρωγα, ἕνα κόκκαλο μπῆκε πολὺ βαθιὰ στὸ λαιμό μου. ᾿Επικαλέστηκα τὸν ἅγιο Παντελεήμονα, παρακαλώντας νὰ μὲ θεραπεύσει, γιατὶ ὁ γιατρὸς
δὲν θὰ μποροῦσε νὰ μοῦ βγάλει τὸ κόκκαλο ἀπὸ τὸ φάρυγγα. Καὶ μόλις εἶπα, «γιάτρεψέ με», δέχομαι στὴν ψυχή μου ἀπάντηση· «Βγὲς ἔξω ἀπὸ τὴν τράπεζα, κάνε μιὰ βαθιὰ εἰσπνοὴ καὶ μιὰ ἀπότομη ἐκπνοὴ καὶ τὸ κόκκαλο θὰ βγεῖ μὲ αἷμα». ῎Ετσι κι ἔκαμα καὶ βγῆκε ἕνα μεγάλο κόκκαλο μὲ αἷμα». Καὶ κατάλαβα ὅτι ἂν ὁ Κύριος δὲν μὲ θεραπεύει ἀπὸ τὸν κεφαλόπονο, σημαίνει ὅτι εἶναι ὠφέλιμο γιὰ τὴν ψυχή μου νὰ ὑποφέρω τὸν πόνο.

Τὸ πιὸ πολύτιμο πράγμα στὸν κόσμο εἶναι νὰ γνωρίζεις τὸν Θεὸ καὶ νὰ καταλαβαίνεις, ἔστω καὶ ἐν μέρει, τὸ θέλημά Του.

῾Η ψυχὴ ποὺ γνώρισε τὸν Θεὸν πρέπει νὰ παραδίδεται στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ σὲ ὅλα καὶ νὰ ζεῖ ἐνώπιόν Του μὲ φόβο καὶ ἀγάπη. Μὲ ἀγάπη, γιατὶ ὁ Κύριος εἶναι ἀγάπη. Μὲ φόβο, γιατὶ πρέπει νὰ φοβᾶται μήπως λυπήσει τὸν Θεὸν μὲ κάποιον κακὸ λογισμό. βλ. σ. 426

«῎Ω, Κύριε, ἀξίωσέ μας μὲ τὴ δύναμη τῆς χάριτος τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος νὰ ζοῦμε σύμφωνα μὲ τὸ ἅγιο θέλημά Σου».

῞Οταν ἡ χάρη εἶναι μαζί μας, εἴμαστε δυνατοὶ κατὰ τὸ πνεῦμα. ῞Οταν ὅμως τὴν χάσουμε, βλέπουμε τὴν ἀδυναμία μας, βλέπουμε ὅτι χωρὶς τὸν Θεὸ δὲν μποροῦμε οὔτε νὰ σκεφτοῦμε τὸ καλό.

«῾Ο Θεὸς ὁ ᾿Ελεήμων, Σὺ γνωρίζεις τὴν ἀδυναμία μου. Σὲ παρακαλῶ· Δῶσε μου ταπεινὸ πνεῦμα, γιατὶ κατὰ τὴν εὐσπλαγχνία Σου δίνεις στὴν ταπεινὴ ψυχὴν νὰ ζεῖ κατὰ τὸ θέλημά Σου· ἀποκαλύπτεις σὲ αὐτὴν ὅλα τὰ μυστήριά Σου· δίνεις σὲ αὐτὴν νὰ γνωρίσει ᾿Εσένα καὶ πόσον πολὺ ᾿Εσὺ μᾶς ἀγαπᾶς».

Πῶς εἶναι δυνατὸ νὰ γνωρίζεις, ἂν ζεῖς σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ;

Νά ἡ ἔνδειξη· ῍Αν στενοχωριέσαι γιὰ κάτι, αὐτὸ σημαίνει πὼς δὲν παραδόθηκες τελείως στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἔστω καὶ ἂν σοῦ φαίνεται ὅτι ζεῖς σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.

῞Οποιος ζεῖ κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, αὐτὸς δὲν μεριμνᾶ γιὰ τίποτε. Καὶ ἂν κάτι τοῦ χρειάζεται, παραδίνει τὸν ἑαυτό του καὶ τὴν ἀνάγκη του στὸν Θεό. Κι ἂν δὲν πάρει ὅ,τι θέλει, μένει ἤρεμος, σὰν νὰ τὸ εἶχε.

Ψυχὴ ποὺ παραδόθηκε στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ δὲν φοβᾶται τίποτε· οὔτε θύελλες οὔτε ληστὲς οὔτε τίποτε ἄλλο. ῞Ο,τι καὶ ἂν ἔλθει, λέει· «῎Ετσι εὐδοκεῖ ὁ Θεός», κι ἔτσι διατηρεῖται ἡ εἰρήνη στὴν ψυχὴ καὶ στὸ σῶμα.

῞Οποιος μεριμνᾶ γιὰ τὸν ἑαυτό του, αὐτὸς δὲν μπορεῖ νὰ παραδοθεῖ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ἔτσι, ὥστε ἡ ψυχὴ του νὰ ἔχει εἰρήνη στὸν Θεό. ῾Η ταπεινὴ ὅμως ψυχὴ παραδίδεται στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ ζεῖ ἐνώπιόν Του μὲ φόβο καὶ ἀγάπη. Μὲ φόβο, μήπως λυπήσει σὲ κάτι τὸν Θεό, μὲ ἀγάπη, γιατὶ ἡ ψυχὴ γνώρισε πόσο μᾶς ἀγαπᾶ ὁ Κύριος. (βλ. σ. 425).

Τὸ καλύτερο ἔργο εἶναι νὰ παραδινόμαστε στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ βαστάζουμε τὶς θλίψεις μὲ ἐλπίδα. ῾Ο Κύριος βλέποντας τὶς θλίψεις μας δὲν θὰ ἐπιτρέψει ποτὲ κάτι ποὺ νὰ ξεπερνᾶ τὶς δυνάμεις μας. ῎Αν οἱ θλίψεις μᾶς φαίνονται ὑπερβολικές, αὐτὸ σημαίνει πὼς δὲν ἔχουμε παραδοθεῖ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.

῾Η ψυχὴ παραδόθηκε ὁλοκληρωτικὰ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ ἀναπαύεται κοντά Του, γιατὶ γνωρίζει ἀπὸ τὴν πείρα καὶ τὴν ῾Αγία Γραφὴ ὅτι ὁ Κύριος μᾶς ἀγαπᾶ πολὺ καὶ ἐπαγρυπνεῖ στὶς ψυχές μας, ζωοποιώντας τὰ πάντα μὲ τὴ χάρη Του ἐν εἰρήνῃ καὶ ἀγάπῃ.
῞Οποιος παραδόθηκε στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, δὲν στενοχωριέται γιὰ τίποτε, ἔστω καὶ ἂν εἶναι ἄρρωστος καὶ φτωχὸς καὶ κατατρεγμένος. ῾Η ψυχὴ γνωρίζει ὅτι ὁ Κύριος προνοεῖ σπλαγχνικὰ γιὰ μᾶς. Μαρτυρεῖ γιὰ τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ τὸ ῞Αγιο Πνεῦμα, τὸ ῾Οποῖο γνωρίζει ἡ ψυχή. Οἱ ὑπερήφανοι ὅμως καὶ ἀνυπότακτοι δὲν παραδίνονται στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, γιατὶ ἀγαποῦν ν᾿ ἀκολουθοῦν τὸ δικό τους θέλημα, πράγμα ποὺ βλάπτει πολὺ τὴν ψυχή.

῾Ο ὅσιος Ποιμὴν ὁ Μέγας εἶπε· «Τὸ θέλημά μας εἶναι χάλκινο τεῖχος ἀνάμεσα σὲ μᾶς καὶ στὸν Θεὸ καὶ δὲν μᾶς ἀφὴνει νὰ Τὸν πλησιάσουμε ἢ νὰ δοῦμε τὸ ἔλεός Του».

᾿Οφείλουμε πάντοτε νὰ παρακαλοῦμε τὸν Κύριο γιὰ τὴν εἰρήνη τῆς ψυχῆς, ὥστε νὰ εἶναι εὐχερέστερη ἡ ἐκπλήρωση τῶν ἐντολῶν Του· γιατὶ ὁ Κύριος ἀγαπᾶ ἐκείνους, ποὺ ἀγωνίζονται νὰ ἐκπληρώσουν τὸ θέλημά Του, καὶ ἔτσι βρίσκουν τὴν μεγάλη ἀνάπαυση στὸν Θεό.

῞Οποιος κάνει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, εἶναι εὐχαριστημένος μὲ ὅλα, ἔστω καὶ ἂν εἶναι φτωχὸς καί, ἴσως, ἀσθενὴς καὶ πάσχει, γιατὶ τὸν εὐχαριστεῖ ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ. ῞Οποιος ὅμως δὲν εἶναι ἱκανοποιημένος μὲ τὴ μοίρα του καὶ γογγύζει γιὰ τὴν ἀσθένειά του ἤ ἐναντίον ἐκείνου ποὺ τὸν πρόσβαλε, αὐτὸς νὰ ξέρει πὼς κατέχεται ἀπὸ ὑπερήφανο πνεῦμα καὶ ἔχασε τὴν εὐγνωμοσύνη γιὰ τὸν Θεό. ᾿Αλλ᾿ ἀκόμη καὶ σὲ μιὰ τέτοια περίπτωση μὴ στενοχωριέσαι, ἀλλὰ ζήτησε μ᾿ ἐπιμονὴ ἀπὸ τὸν Κύριο πνεῦμα ταπεινό. Καὶ ὅταν ἔλθει σ᾿ ἐσένα τὸ ταπεινὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ ποὺ ἀναζητᾶς, τότε θὰ Τὸν ἀγαπήσης καὶ θὰ ἔχεις βρεῖ ἀνάπαυση, παρ᾿ ὅλες τὶς θλίψεις σου.

Ψυχὴ ποὺ ἀπέκτησε τὴν ταπείνωση θυμᾶται πάντα τὸν Θεὸ καὶ ἀναλογίζεται· «῾Ο Θεὸς μὲ δημιούργησε· ἔπαθε γιὰ μένα· συγχωρεῖ τὶς ἁμαρτίες μου καὶ μὲ παρηγορεῖ· μὲ τρέφει καὶ φροντίζει γιὰ μένα. Γιατί λοιπὸν νὰ μεριμνῶ ἐγὼ γιὰ τὸν ἑαυτό μου ἤ τί ἔχω νὰ φοβηθῶ, ἔστω καὶ ἂν μὲ ἀπειλεῖ ὁ θάνατος».

῾Ο Κύριος χαρίζει σύνεση σὲ κάθε ψυχὴ ποὺ παραδόθηκε στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, γιατὶ Αὐτὸς εἶπε· «᾿Επικάλεσαί Με ἐν ἡμέρᾳ θλίψεως καὶ ἐξελοῦμαί σε καὶ δοξάσεις Με» (Ψαλμ. μθ´ 15).
Κάθε ψυχὴ ποὺ ταράζεται ἀπὸ ὁποιαδήποτε αἰτία πρέπει νὰ καταφεύγει στὸν Κύριο καὶ ὁ Κύριος θὰ τὴν καθοδηγήσει. Αὐτὸ ὅμως γίνεται κυρίως σὲ καιρὸ συμφορᾶς καὶ ἀπροσδόκητης συγχύσεως — κανονικὰ πρέπει νὰ ρωτᾶμε τὸν πνευματικό, γιατὶ αὐτὸ εἶναι ταπεινότερο.

῾Η ψυχὴ ποὺ παραδόθηκε στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ μένει ἀδιαλείπτως κοντὰ στὸν Θεὸ καὶ ἀπολαμβάνει μεγάλη ἡσυχία. Καὶ ἀπὸ τὴ χαρὰ αὐτὴ προσεύχεται νὰ γνωρίσει κάθε ψυχὴ τὸν Κύριο, πόσο πολὺ μᾶς ἀγαπᾶ Αὐτὸς καὶ πόσο ἄφθονα μᾶς χορηγεῖ τὸ ῞Αγιο Πνεῦμα, τὸ ῾Οποῖο εὐφραίνει τὴν ψυχὴ κοντὰ στὸν Θεό.
Καὶ τὰ πάντα, τὰ πάντα δίνουν τότε ἀγάπη στὴν καρδιά, γιατὶ ὅλα εἶναι τοῦ Θεοῦ.

῾Ο Κύριος νουθετεῖ μὲ τὸ ἔλεός Του τὸν ἄνθρωπο, γιὰ νὰ δέχεται μ᾿ εὐγνωμοσύνη τὶς θλίψεις. Ποτὲ σὲ ὅλη μου τὴ ζωή, οὔτε μιὰ φορά, δὲν γόγγυσα γιὰ τὶς θλίψεις, ἀλλὰ τὰ δεχόμουν ὅλα σὰν φάρμακο ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Θεοῦ καὶ πάντα Τὸν εὐχαριστοῦσα, καὶ γι᾿ αὐτὸ ὁ Κύριος μοῦ ἔδωσε νὰ ὑπομένω ἐλαφρὰ τὸν ἀγαθὸ ζυγό Του.

῞Ολοι ἐπάνω στὴ γῆ ὑπομένουν ἀναπόφευκτα θλίψεις. Καὶ παρόλο ποὺ οἱ θλίψεις ποὺ παραχωρεῖ ὁ Κύριος δὲν εἶναι μεγάλες, ὅμως φαίνονται στοὺς ἀνθρώπους ἀφόρητες καὶ συντριπτικές. Καὶ αὐτὸ γίνεται, γιατὶ οἱ ἄνθρωποι δὲν θέλουν νὰ ταπεινωθοῦν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ παραδοθοῦν στὸ θέλημά Του. ῞Οσοι ὅμως ἄφησαν τὸν ἑαυτό τους στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, αὐτοὺς τοὺς καθοδηγεῖ ὁ ῎Ιδιος ὁ Κύριος μὲ τὴ χάρη Του καὶ ὑπομένουν μὲ ἀνδρεία τὰ πάντα γιὰ χάρη τοῦ Θεοῦ, τὸν ῾Οποῖο ἀγάπησαν καὶ μὲ τὸν ῾Οποῖο θὰ δοξάζονται αἰώνια.

Εἶναι ἀδύνατο ἐπάνω στὴ γῆ νὰ ἀποφύγεις τὶς θλίψεις. ῞Οποιος ὅμως παραδόθηκε στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἐκεῖνος εὔκολα τὶς ὑπομένει. Βλέπει τὶς θλίψεις, ἀλλὰ ἐλπίζει στὸν Κύριο καὶ αὐτὲς περνοῦν.
῞Οταν ἡ Παναγία βρισκόταν κοντὰ στὸν Σταυρό, ἡ θλίψη Της ἦταν ἀκατάληπτα μεγάλη, γιατὶ Αὐτὴ ἀγαποῦσε τὸν Υἱό της περισσότερο ἀπ᾿ ὅ,τι μπορεῖ κανεὶς νὰ φαντασθεῖ. Κι ἐμεῖς γνωρίζουμε πὼς ὅσο μεγαλύτερη εἶναι ἡ ἀγάπη, τόσο μεγαλύτερη εἶναι καὶ ἡ ὀδύνη. Κατὰ τὴν ἀνθρώπινη φύση ἡ Θεοτόκος δὲν θὰ μποροῦσε μὲ κανένα τρόπο νὰ ὑπομείνει τὶς θλίψεις Της· παραδόθηκε ὅμως στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ ῞Αγιο Πνεῦμα Τὴν ἐνίσχυσε νὰ ἀντέξει τὸν πόνο Της.
Μετὰ δὲ τὴν ᾿Ανάληψη τοῦ Κυρίου ἡ Παναγία ἔγινε ἡ μεγάλη παρηγοριὰ στὶς θλίψεις γιὰ ὅλο τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ.

῾Ο Κύριος ἔδωσε ἐπάνω στὴ γῆ τὸ ῞Αγιο Πνεῦμα, καὶ ὅσοι Τὸ ἔλαβαν αἰσθάνονται τὸν παράδεισο μέσα τους.
῎Ισως πεῖς· Γιατί λοιπὸν δὲν ἔχω κι ἐγὼ μιὰ τέτοια χάρη; Γιατὶ ἐσὺ δὲν παραδόθηκες στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ζεῖς κατὰ τὸ δικό σου θέλημα.
Παρατηρεῖστε ἐκεῖνον ποὺ ἀγαπᾶ τὸ θέλημά του. Αὐτὸς δὲν ἔχει ποτὲ εἰρήνη στὴν ψυχὴ καὶ δὲν εὐχαριστιέται μὲ τίποτε· γι᾿ αὐτὸν ὅλα γίνονται ὅπως δὲν ἔπρεπε. ῞Οποιος ὅμως δόθηκε ὁλοκληρωτικὰ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἔχει τὴν καθαρὰ προσευχή, καὶ ἡ ψυχή του ἀγαπᾶ τὸν Κύριο καὶ τὰ πάντα εἶναι εὐχάριστα καὶ καλά.
῎Ετσι παραδόθηκε στὸν Θεὸ ἡ ῾Υπεραγία Παρθένος· «᾿Ιδοὺ ἡ δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμά Σου». ῎Αν λέγαμε κι ἐμεῖς τὸ ἴδιο, «ἰδοὺ ὁ δοῦλος Κυρίου· γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμά Σου», τότε τὰ Εὐαγγελικὰ λόγια τοῦ Κυρίου, ποὺ γράφτηκαν μὲ τὸ ῞Αγιο Πνεῦμα, θὰ ζοῦσαν μέσα στὶς ψυχές μας, ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ θὰ βασίλευε σ᾿ ὅλο τὸν κόσμο καὶ ἡ ζωὴ στὴ γῆ θὰ ἦταν ἀπερίγραπτα ὡραία. ᾿Αλλὰ παρόλο ποὺ τὰ λόγια τοῦ Κυρίου ἀκούγονται ἐπὶ τόσους αἰῶνες σὲ ὅλην τὴν οἰκουμένη, οἱ ἄνθρωποι  δὲν τὰ καταλαβαίνουν καὶ δὲν θέλουν νὰ τὰ παραδεχθοῦν. ῞Οποιος ὅμως ζεῖ σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, αὐτὸς θὰ δοξασθεῖ καὶ στὸν οὐρανὸ καὶ στὴ γῆ.

῞Οποιος παραδόθηκε στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀπασχολεῖται μόνο μὲ τὸν Θεό. ῾Η χάρη τοῦ Θεοῦ τὸν βοηθᾶ νὰ παραμένει σὲ ἀδιάλειπτη προσευχή. Καὶ ὅταν ἀκόμη ἐργάζεται ἢ ὁμιλεῖ, ἡ ψυχὴ του εἶναι ἀπορροφημένη ἀπὸ τὸν Θεό, καὶ γι᾿ αὐτὸ ὁ Κύριος τὴν πῆρε ὑπὸ τὴν προστασία Του.

῾Η παράδοση λέει ὅτι κατὰ τὴ φυγὴ στὴν Αἴγυπτο ἡ ῾Αγία Οἰκογένεια συνάντησε στὸ δρόμο ἕνα ληστή, ἀλλ᾿ αὐτὸς δὲν τοὺς ἔκανε κανένα κακό. ῞Οταν μάλιστα ὁ ληστὴς εἶδε τὸ Νήπιο, εἶπε ὅτι ἂν γινόταν ὁ Θεὸς ἄνθρωπος, δὲν θὰ ἦταν ὡραιότερος ἀπὸ αὐτὸ τὸ Νήπιο, καὶ τοὺς ἄφησε νὰ φύγουν ἀνενόχλητοι.

᾿Αξιοθαύμαστο πράγμα· Ληστὴς ποὺ σὰν θηρίο δὲν σπλαγχνίζεται κανέναν, οὔτε πρόσβαλε οὔτε λύπησε τὴν ῞Αγια Οἰκογένεια. ῾Η ψυχὴ τοῦ ληστῆ, μόλις εἶδε τὸ Νήπιο καὶ τὴν ταπεινὴ Μητέρα Του, συγκινήθηκε καὶ ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ τὴν ἄγγιξε.
Τὸ ἴδιο συνέβαινε καὶ στὰ ἄγρια θηρία, ποὺ μόλις ἀντίκρυζαν τοὺς ἅγιους μάρτυρες ἢ τοὺς ὅσιους ἠρεμοῦσαν καὶ δὲν τοὺς ἔκαναν κακό. ᾿Αλλὰ καὶ οἱ δαίμονες ἀκόμα φοβοῦνται τὴν γαλήνια καὶ ταπεινὴ ψυχή, ποὺ τοὺς νικᾶ μὲ τὴν ὑπακοή, τὴν ἐγκράτεια καὶ τὴν προσευχή.
Καὶ ἄλλο παράδοξο πράγμα· ὁ ληστὴς λυπήθηκε τὸ Νήπιο-Κύριο, ἐνῶ οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ πρεσβύτεροι Τὸν παρέδωσαν στὸν Πιλάτο γιὰ νὰ σταυρωθεῖ. Καὶ αὐτὸ γιατὶ δέν προσεύχονταν καὶ δὲν ζητοῦσαν ἀπὸ τὸν Θεὸ σύνεση, πῶς καὶ τί νὰ κάνουν.

῎Ετσι, πολλές φορὲς οἱ κυβερνῆτες καὶ γενικὰ οἱ ἄνθρωποι ζητοῦν μὲν τὸ ἀγαθό, ἀλλὰ δέν γνωρίζουν ποῦ εἶναι αὐτὸ τὸ ἀγαθό. Δὲν ξέρουν ὅτι τὸ ἀγαθὸ βρίσκεται στὸν Θεὸ καὶ μᾶς δίνεται ἀπὸ τὸν Θεό.

Εἶναι ἀνάγκη νὰ προσευχόμαστε πάντοτε, γιὰ νὰ μᾶς νουθετεῖ ὁ Κύριος τί καὶ πῶς πρέπει νὰ κάνουμε, καὶ ὁ Κύριος δὲν θὰ ἐπιτρέψει νὰ παραπλανηθοῦμε.
῾Ο ᾿Αδὰμ δὲν εἶχε τὴ σύνεση νὰ ρωτήσει τὸν Κύριο γιὰ τὸν καρπὸ ποὺ τοῦ ἔδωσε ἡ Εὔα, καὶ γι᾿ αὐτὸ ἔχασε τὸν Παράδεισο.
῾Ο Δαβίδ δὲν ρώτησε τὸν Κύριο· «Θὰ ἦταν ἄραγε καλὸ γιὰ μένα νὰ πάρω τὴ γυναίκα τοῦ Οὐρία;» κι ἔπεσε στὰ ἁμαρτήματα τοῦ φόνου καὶ τῆς μοιχείας.
῎Ετσι καὶ ὅλοι οἱ ἅγιοι ποὺ ἁμάρτησαν, ἁμάρτησαν γιατὶ δὲν ἐπικαλοῦνταν τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ τοὺς φωτίσει. ῾Ο ὅσιος Σεραφείμ τοῦ Σαρώφ εἶπε· «῞Οταν μιλοῦσα ἀπὸ τὸ νοῦ μου, συνέβαιναν λάθη».
῾Υπάρχουν ὅμως καὶ ἀναμάρτητα λάθη ποὺ ὀφείλονται στὴν ἀτέλεια τοῦ ἀνθρώπου. Τέτοια βλέπουμε ἀκόμη καὶ στὴν Παναγία. Λέγεται στὸ Εὐαγγέλιο ὅτι, ὅταν ἐπέστρεφε ἡ Παναγία μὲ τὸν ᾿Ιωσὴφ ἀπὸ τὴν ῾Ιερουσαλήμ, νόμισε πὼς ὁ Υἱός της βάδιζε μαζὶ μὲ τοὺς συγγενεῖς ἢ τοὺς γνωστούς… Καὶ μόνο μετὰ τριῶν ἡμερῶν ἀναζήτηση Τὸν βρῆκαν στὸ ῾Ιερὸ τῶν ῾Ιεροσολύμων νὰ συνομιλεῖ μὲ τοὺς πρεσβυτέρους (Λουκ. β´ 44-46).

Συνεπῶς μόνο ὁ Κύριος εἶναι παντογνώστης, ἐνῶ ὅλοι ἐμεῖς, ὅποιοι καὶ ἂν εἴμαστε, πρέπει νὰ προσευχόμαστε στὸν Θεὸ ζητώντας σύνεση καὶ νὰ ρωτᾶμε τὸν πνευματικό μας, γιὰ ν᾿ ἀποφύγουμε λάθη.

Τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ ὁδηγεῖ καθένα μὲ διαφορετικὸ τρόπο· ὁ ἕνας ἡσυχάζει μόνος, στὴν ἔρημο· ὁ ἄλλος προσεύχεται γιὰ τοὺς ἀνθρώπους· ἄλλος κλήθηκε νὰ ποιμάνει τὸ λογικὸ ποίμνιο τοῦ Χριστοῦ· ἄλλος πῆρε τὸ χάρισμα νὰ κηρύσσει ἢ νὰ παρηγορεῖ τοὺς πάσχοντες· ἄλλος ὑπηρετεῖ τὸν πλησίον μὲ τὸν κόπο ἢ τὴν περιουσία του, καὶ ὅλα αὐτὰ εἶναι χαρίσματα τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος καὶ ὅλα σὲ διαφορετικοὺς βαθμούς· στὸν ἕνα τριάντα, στὸν ἄλλο ἑξήντα καὶ σὲ μερικοὺς ἑκατὸ (πρβλ. Μαρκ. δ´ 20).

῍Αν ἀγαπούσαμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον μὲ ἁπλότητα καρδιᾶς, τότε ὁ Κύριος μὲ τὸ ῞Αγιο Πνεῦμα θὰ μᾶς ἔδειχνε πολλὰ θαύματα καὶ θὰ μᾶς ἀποκάλυπτε μεγάλα μυστήρια.

῾Ο Θεὸς εἶναι ᾿Αγάπη ἀκόρεστος…

῾Ο νοῦς μου στάθηκε στὸν Θεὸ καὶ σταμάτησα νὰ γράφω…
Πόσο φανερὸ εἶναι γιὰ μένα ὅτι ὁ Κύριος μᾶς κατευθύνει! Χωρὶς Αὐτὸν δὲν μποροῦμε οὔτε νὰ σκεφθοῦμε τὸ ἀγαθό. Γι᾿ αὐτὸ εἶναι ἀναγκαῖο σὲ μᾶς νὰ παραδινόμαστε στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὥστε ὁ Κύριος νὰ μᾶς καθοδηγεῖ.

Ὅλοι μας ταλαιπωρούμαστε στὴ γῆ καὶ ζητοῦμε ἐλευθερία, ἀλλὰ λίγοι ξέρουν σὲ τί ἔγκειται ἡ ἐλευθερία καὶ ποῦ βρίσκεται.
Κι ἐγὼ θέλω ἐπίσης ἐλευθερία καὶ τὴν ἀναζητῶ ἡμέρα καὶ νύχτα. ῎Εμαθα πὼς βρίσκεται κοντὰ στὸν Θεὸ καὶ δίνεται ἀπὸ τὸν Θεὸ σὲ ὅσους ἔχουν ταπεινὴ καρδιά, σὲ ὅσους μετανόησαν κι ἔκοψαν τὸ θέλημά τους ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Σὲ ὅποιον μετανοεῖ, ὁ Κύριος δίνει τὴν εἰρήνη Του καὶ τὴν ἐλευθερία νὰ Τὸν ἀγαπᾶ. Καὶ δὲν ὑπάρχει τίποτε πολυτιμότερο στὸν κόσμο ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ πλησίον. Σὲ αὐτὸ βρίσκει ἡ ψυχὴ ἀνάπαυση καὶ χαρά.

῎Ω, λαοὶ ὅλης τῆς γῆς, πέφτω στὰ γόνατα μπροστά σας καὶ σᾶς ἱκετεύω μὲ δάκρυα. ᾿Ελᾶτε στὸν Χριστό. ᾿Εγὼ ξέρω τὴν ἀγάπη Του γιὰ σᾶς. Τὴν γνωρίζω, καὶ γι᾿ αὐτὸ φωνάζω πρὸς ὅλην τὴν οἰκουμένη. ῍Αν δὲν γνωρίζεις κάτι, τότε πῶς θὰ μιλήσεις γι᾿ αὐτό;

Ρωτᾶς· «Πῶς εἶναι δυνατὸ νὰ γνωρίζει κάποιος τὸν Θεό;» Κι ἐγὼ σοῦ λέω ὅτι ἐμεῖς εἴδαμε τὸν Κύριο μὲ τὸ ῞Αγιο Πνεῦμα. Κι ἐσύ, ἂν ταπεινωθεῖς, θὰ σοῦ δείξει κι ἐσένα τὸ ῞Αγιο Πνεῦμα τὸν Κύριό μας, καὶ τότε θὰ θέλεις κι ἐσὺ νὰ βροντοφωνάζεις γι᾿ Αὐτὸ σὲ ὅλην τὴ γῆ.
Εἶμαι γέρος καὶ περιμένω τὸ θάνατο, καὶ γράφω τὴν ἀλήθεια ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τὸ λαό, γιὰ τὸν ὁποῖο ἀγωνιᾶ ἡ ψυχή μου. ῎Ισως σωθεῖ ἔστω καὶ μιὰ ψυχή, καὶ γι᾿ αὐτὴν θὰ εὐχαριστῶ τὸν Θεό. ῾Η καρδιά μου ὅμως πονᾶ γιὰ ὅλον τὸν κόσμο καὶ δέομαι μὲ δάκρυα γι᾿ αὐτόν, γιὰ νὰ μετανοήσουν ὅλοι καὶ νὰ γνωρίσουν τὸν Θεὸ καὶ νὰ ζήσουν μὲ ἀγάπη καὶ νὰ γευθοῦν τὴ γλυκύτητα τῆς ἐλευθερίας κοντὰ στὸν Θεό.
῎Ω, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, οἱ κάτοικοι τῆς γῆς, προσευχηθεῖτε καὶ κλάψτε γιὰ τὶς ἁμαρτίες σας, γιὰ νὰ λάβετε τὴν ἄφεση αὐτῶν ἀπὸ τὸν Κύριο.
῞Οπου ὑπάρχει ἄφεση ἁμαρτιῶν, ἐκεῖ ὑπάρχει ἡ ἐλευθερία τῆς συνειδήσεως καὶ ἡ ἀγάπη, ἔστω καὶ λίγη.

῾Ο Κύριος δὲν θέλει τὸ θάνατο τοῦ ἁμαρτωλοῦ καὶ σὲ ὅποιον μετανοεῖ δίνει τὴ χάρη τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος. ᾿Εκεῖνος χαρίζει στὴν ψυχὴ τὴν εἰρήνη καὶ τὴν ἐλευθερία νὰ παραμένει στὸν Θεὸ μὲ νοῦ καὶ καρδιά. ῞Οταν τὸ ῞Αγιο Πνεῦμα μᾶς συγχωρεῖ τὶς ἁμαρτίες, ἡ ψυχὴ ἀποκτᾶ τὴν ἐλευθερία νὰ προσεύχεται στὸν Θεὸ μὲ καθαρὸ τὸ νοῦ· τότε βλέπει ἀνεμπόδιστα τὸν Θεὸ καὶ βρίσκει ἀνάπαυση καὶ χαρὰ κοντά Του. Καὶ αὐτὸ εἶναι ἡ ἀληθινὴ ἐλευθερία. Χωρὶς ὅμως τὸν Θεὸ εἶναι ἀδύνατο νὰ ὑπάρχει ἐλευθερία, γιατὶ οἱ ἐχθροί κλονίζουν τὴν ψυχὴ μὲ τοὺς κακοὺς λογισμούς.

Θὰ πῶ τὴν ἀλήθεια μπροστὰ σὲ ὅλον τὸν κόσμο. Εἶμαι βδέλυγμα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ θ᾿ ἀπελπιζόμουν γιὰ τὴ σωτηρία μου, ἂν δὲν μοῦ ἔδινε ὁ Θεὸς τὴ χάρη τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος. Καὶ τὸ ῞Αγιο Πνεῦμα μὲ δίδαξε νὰ γράφω γιὰ τὸν Θεὸ χωρὶς κόπο, γιατὶ ᾿Εκεῖνος μὲ σπρώχνει στὸ νὰ γράφω.
Στενοχωριέμαι, καὶ θρηνῶ, καὶ ὀδύρομαι γιὰ τοὺς ἀνθρώπους. Πολλοὶ σκέφτονται μὲ ἀπόγνωση· «῾Αμάρτησα πολύ· σκότωσα, λήστεψα, ἐβίασα, συκοφάντησα, ἤμουν ἄσωτος καὶ ἔκανα καὶ ἄλλα πολλά». Καὶ ἀπὸ τὴ ντροπή τους δὲν ἔρχονται στὴ μετάνοια. Λησμονοῦν ὅμως ὅτι ὅλες οἱ ἁμαρτίες τους εἶναι σὰν σταγόνα μπροστὰ στὸ πέλαγος τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ.
῎Ω, ἀδελφοί μου, ὅλη ἡ γῆ, μετανοεῖτε, ὅσο ἀκόμα εἶναι καιρός. ῾Ο Κύριος γεμάτος ἔλεος περιμένει τὴ μετάνοιά μας. Καὶ ὅλος ὁ οὐρανὸς καὶ ὅλοι οἱ ἅγιοι περιμένουν ἐπίσης τὴν ἐπιστροφή μας. Γιατί, ὅπως ὁ Θεὸς εἶναι ἀγάπη, τὸ ἴδιο καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ ῞Αγιο ποὺ κατοικεῖ στοὺς ἁγίους εἶναι ἀγάπη. Ζήτησε, καὶ ὁ Κύριος θὰ συγχωρέσει. Καὶ ὅταν λάβεις ἄφεση ἁμαρτιῶν, τότε θὰ ἔχεις χαρὰ καὶ εὐφροσύνη στὴν ψυχή, καὶ ἡ χάρη τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος θὰ εἰσέλθει στὴν καρδιά σου καὶ θὰ πεῖς· «Νὰ ἡ ἀληθινὴ ἐλευθερία· κοντὰ στὸν Θεὸ καὶ ἀπὸ τὸν Θεό».

῾Η χάρη τοῦ Θεοῦ δὲν ἀφαιρεῖ τὴν ἐλευθερία, ἀλλὰ συνεργεῖ μόνο στὴν ἐκπλήρωση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. ῾Ο ᾿Αδὰμ βρισκόταν στὴν κατάσταση τῆς χάριτος, ἀλλὰ δὲν τοῦ ἀφαιρέθηκε τὸ αὐτεξούσιο. Οἱ ἄγγελοι παραμένουν ἐπίσης στὸ ῞Αγιο Πνεῦμα, ἀλλὰ δὲν τοὺς ἔχει ἀφαιρεθεῖ ἡ ἐλεύθερη θέληση.

Πολλοὶ ἄνθρωποι δὲν ξέρουν τὴν ὁδὸ τῆς σωτηρίας. Μπῆκαν στὸ σκοτάδι καὶ δέν βλέπουν τὸ Φῶς τῆς ᾿Αλήθειας. ᾿Εκεῖνος ὅμως ἦταν, εἶναι καὶ θὰ εἶναι ἐλεήμων καὶ καλεῖ ἀπὸ εὐσπλαγχνία ὅλους κοντά Του· «᾿Ελᾶτε σ᾿ ᾿Εμένα ὅλοι οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, γνωρίστε Με καὶ ἐγὼ θὰ δώσω σὲ σᾶς τὴν ἀνάπαυση καὶ τὴν ἐλευθερία».
Νά ἡ ἀληθινὴ ἐλευθερία — ὅταν βρισκόμαστε κοντὰ στὸν Θεό. Κι ἐγὼ δὲν τὸ ἤξερα αὐτὸ προηγουμένως. ῝Ως τὴν ἡλικία τῶν εἰκοσιεπτὰ ἐτῶν πίστευα μόνο ὅτι ὁ Θεὸς ὑπάρχει, ἀλλὰ δὲν Τὸν γνώριζα. ᾿Αφότου ὅμως Τὸν γνώρισα μὲ τὸ ῞Αγιο Πνεῦμα, ἡ ψυχή μου ὁρμᾶ μὲ πάθος πρὸς Αὐτὸν καὶ Τὸν ζητῶ διακαῶς ἡμέρα καὶ νύχτα.
῾Ο Κύριος μᾶς ἔδωσε τὴν ἐντολὴ νὰ ἀγαπᾶμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον. Σὲ αὐτό ἔγκειται ἡ ἐλευθερία· στὴν ἀγάπη γιὰ τὸν Θεὸ καὶ γιὰ τὸν πλησίον. ᾿Εδῶ βρίσκεται καὶ ἡ ἐλευθερία καὶ ἡ ἰσότητα. Στὴν κοσμικὴ τάξη εἶναι ἀδύνατο νὰ ὑπάρξει ἰσότητα —αὐτὸ ὅμως δὲν ἔχει σημασία γιὰ τὴν ψυχή. Δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ὁ καθένας βασιλιὰς ἢ ἄρχοντας, πατριάρχης, ἢ ἡγούμενος ἢ διοικητής. Μπορεῖς ὅμως σέ κάθε τάξη ν᾿ ἀγαπᾶς τὸν Θεὸ καὶ νὰ εἶσαι εὐάρεστος σὲ Αὐτὸν— καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ σπουδαῖο. Καὶ ὅσοι ἀγαποῦν περισσότερο τὸν Θεὸ στὴ γῆ, θὰ ἔχουν μεγαλύτερη δόξα στὴν Βασιλεία καὶ θὰ εἶναι πιὸ κοντὰ στὸν Κύριο. ῾Ο καθένας θὰ δοξασθεῖ κατὰ τὸ μέτρο τῆς ἀγάπης του.

῎Εμαθα ὅτι ἡ ἀγάπη ποικίλλει ὡς πρὸς τὴν ἔντασή της. ῞Οποιος φοβᾶται τὸν Θεό, φοβᾶται νὰ Τὸν λυπήσει μὲ κάτι· αὐτὸς εἶναι ὁ πρῶτος βαθμός. ῞Οποιος ἔχει τὸ νοῦ καθαρὸ ἀπὸ ἐμπαθεῖς λογισμούς, αὐτὸ εἶναι ὁ δεύτερος βαθμός, μεγαλύτερος ἀπὸ τὸν πρῶτο. ῞Οποιος αἰσθητὰ ἔχει τὴ χάρη στὴν ψυχή του, αὐτὸ εἶναι ὁ τρίτος βαθμὸς τῆς ἀγάπης, ἀκόμη μεγαλύτερος.

῾Η τέταρτη βαθμίδα, ἡ τέλεια ἀγάπη γιὰ τὸν Θεό, εἶναι ὅταν ἔχει κάποιος τὴ χάρη τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος καὶ στὴν ψυχὴ καὶ στὸ σῶμα. Αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων ἁγιάζουν τὰ σώματα καὶ μετὰ τὸ θάνατό τους γίνονται ἅγια λείψανα. ῎Ετσι γίνεται μὲ τὰ σώματα τῶν ἁγίων μαρτύρων, τῶν προφητῶν, τῶν ὁσίων ἀνδρῶν.

῞Οποιος βρίσκεται στὸ μέτρο αὐτό, δὲν προσβάλλεται ἀπὸ τὴν σαρκικὴ ἐπιθυμία, καὶ θὰ μποροῦσε νὰ κοιμηθεῖ μὲ νέα κοπέλλα, χωρὶς καμιὰ ἐπιθυμία γι᾿ αὐτήν. ῾Η ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἰσχυρότερη ἀπὸ τὴν ἀγάπη τῆς κοπέλλας, πρὸς τὴν ὁποίαν ἑλκύονται ὅλοι, ἐκτὸς ἀπὸ ὅσους ἔχουν τὸ πλήρωμα τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, γιατὶ ἡ γλυκύτητα τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος μεταμορφώνει ἐντελῶς τὸν ἄνθρωπο, καὶ τὸν διδάσκει νὰ ἀγαπᾶ πλήρως τὸν Θεό. ῎Εχοντας τὸ πλήρωμα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ ἡ ψυχὴ δὲν ἐγγίζει τὸν κόσμο, παρότι ζεῖ στὴ γῆ ἀνάμεσα στοὺς ἄλλους. ῾Η ψυχὴ λησμονεῖ ὅλα τὰ ἐπίγεια ἐξαιτίας τῆς μεγάλης ἀγάπης γιὰ τὸν Θεό.
῾Η δυστυχία μας ἔγκειται στὸ ὅτι δὲν στεκόμαστε ἀκλόνητοι, ἐξαιτίας τῆς ὑπερηφάνειάς μας, στὴ χάρη αὐτή, κι ἐκείνη μᾶς ἐγκαταλείπει, καὶ ἡ ψυχὴ τὴν ἀναζητεῖ μὲ θρήνους καὶ ὀδυρμοὺς καὶ λέει·
«Διψᾶ ἡ ψυχή μου τὸν Κύριο».

ΑΓΙΟΣ ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ Ο ΑΘΩΝΙΤΗΣ: ΧΩΡΙΣ ΠΝΕΥΜΑ ΑΓΙΟ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΔΥΝΑΤΟΥΝ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΟΥΝ ΑΛΗΘΙΝΑ ΤΟΝ ΘΕΟ!

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης
Χωρίς Πνεύμα Άγιο οι άνθρωποι αδυνατούν να γνωρίσουν αληθινά τον Θεό 

Οι άνθρωποι δεν κατανοούν τις Γραφές, τις βρίσκουν σχεδόν ακατανόητες. Μόνο όταν τους διδάξει το Άγιο Πνεύμα, τότε όλα γίνονται κατανοητά και η ψυχή αισθάνεται σαν να είναι στους ουρανούς.

Γιατί το ίδιο Άγιο Πνεύμα είναι και στους ουρανούς και στη γη και στην Αγία Γραφή και στις ψυχές όσων αγαπούν τον Θεό. 

Χωρίς Πνεύμα Άγιο οι άνθρωποι πλανώνται και αδυνατούν να γνωρίσουν αληθινά τον Θεό και την ανάπαυση κοντά Του, έστω κι αν μελετούν συνεχώς.

Πιστεύετε στο Ευαγγέλιο και στη μαρτυρία της Αγίας Εκκλησίας, και τότε θα γευθείτε, ήδη απ’ αυτή τη γη, τη μακαριότητα του παραδείσου. Αληθινά, η βασιλεία του Θεού είναι μέσα μας: Η αγάπη του Θεού χαρίζει στην ψυχή τον παράδεισο.

Πολλοί πρίγκιπες και άρχοντες εγκατέλειψαν τους θρόνους τους, όταν γνώρισαν την αγάπη του Θεού. Και αυτό είναι ευνόητο, γιατί η αγάπη του Θεού είναι φλογερή.

Με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος η χαρά της ψυχής φτάνει ως τα δάκρυα, και τίποτα επίγειο δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί της.

ΑΓΙΟΣ ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ Ο ΑΘΩΝΙΤΗΣ: ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΘΕΙΣ, ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΤΑΠΕΙΝΩΘΕΙΣ!

 Άγιος Σιλουανός: Για να σωθείς, είναι ανάγκη να ταπεινωθείς!

Zοῦμε στή γῆ καί δέν βλέπουμε τό Θεό, δέν μποροῦμε νά Tόν δοῦμε. Ἀλλά σάν ἔρθει τό Ἅγιο Πνεῦμα στήν ψυχή, τότε θά δοῦμε τό Θεό, ὅπως Tόν εἶδε ὁ ἅγιος Στέφανος (Πράξ. 7:55-56).  

Ἡ ψυχή καί ὁ νοῦς ἀναγνωρίζουν ἀμέσως μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα ὅτι Aὐτός εἶναι ὁ Κύριος. Ἔτσι ὁ ἅγιος Συμεών ὁ Θεοδόχος, μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἀναγνώρισε στό μικρό βρέφος τόν Κύριο (Λουκ. 2:25-32). Ἔτσι καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Bαπτιστής, μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐπίσης, ἀναγνώρισε τόν Κύριο καί Tόν ὑπέδειξε στούς ἀνθρώπους.

Καί στόν οὐρανό καί στή γῆ ὁ Θεός γνωρίζεται μόνο μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα, ὄχι μέ τήν ἐπιστήμη. Καί τά παιδιά πού δέν σπούδασαν καθόλου, γνωρίζουν τόν Κύριο μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα. Xωρίς τό Ἅγιο Πνεῦμα κανείς δέν μπορεῖ νά γνωρίσει τό Θεό καί πόσο πολύ μᾶς ἀγαπάει.  

Ἀκόμα κι ἄν διαβάζουμε ὅτι μᾶς ἀγάπησε καί ἔπαθε ἀπό ἀγάπη γιά μᾶς, σκεφτόμαστε γι' αὐτά μόνο μέ τό νοῦ, ἀλλά δέν καταλαβαίνουμε ὅπως πρέπει, μέ τήν ψυχή, τήν ἀγάπη τοῦ Xριστοῦ. Ὅταν ὅμως μᾶς διδάξει, τότε γνωρίζουμε μέ ἐνάργεια καί αἰσθητά τήν ἀγάπη· τότε γινόμαστε ὅμοιοι μέ τόν Κύριο.

Καθένας μας μπορεῖ νά κρίνει γιά τό Θεό κατά τό μέτρο τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πού γνώρισε. Γιατί πῶς εἶναι δυνατό νά σκεφτόμαστε καί νά κρίνουμε γιά πράγματα πού δέν εἴδαμε ἤ δέν ἀκούσαμε καί δέν ξέρουμε; Oἱ ἅγιοι λένε πώς εἶδαν τό Θεό. Ἀλλά ὑπάρχουν καί ἄνθρωποι πού λένε ὅτι δέν ὑπάρχει Θεός. Eἶναι φανερό πώς μιλοῦν ἔτσι, γιατί δέν Τόν γνώρισαν· αὐτό ὅμως δέν σημαίνει καθόλου πώς ὁ Θεός δέν ὑπάρχει.

Oἱ ἅγιοι μιλοῦν γιά πράγματα πού πραγματικά εἶδαν καί γνωρίζουν. Δέν λένε, γιά παράδειγμα, πώς εἶδαν ἕνα ἄλογο μήκους ἑνός χιλιομέτρου ἤ ἕνα πλοῖο δέκα χιλιομέτρων, πού δέν ὑπάρχουν. Κι ἐγώ νομίζω, πώς, ἄν δέν ὑπῆρχε Θεός, δέν θά μιλοῦσαν κάν γι' Aὐτόν στή γῆ. Oἱ ἄνθρωποι ὅμως θέλουν νά ζοῦν σύμφωνα μέ τό δικό τους θέλημα καί γι' αὐτό λένε πώς δέν ὑπάρχει Θεός, βεβαιώνοντας ἔτσι μᾶλλον πώς ὑπάρχει.

Ὅποιος δέν γνωρίζει τή χάρη, δέν τήν ἐπιζητεῖ. Oἱ ἄνθρωποι προσκολλήθηκαν στή γῆ, γι' αὐτό οἱ πιό πολλοί δέν ξέρουν πώς τίποτα τό γήινο δέν μπορεῖ νά συγκριθεῖ μέ τή γλυκύτητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Tά ἐπίγεια μαθαίνονται μέ τήν ἐπίγεια διάνοια, ἐνῶ ὁ Θεός καί ὅλα τά ἐπουράνια γνωρίζονται μόνο μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα. Γι' αὐτό παραμένουν ἀπρόσιτα στό νοῦ πού δέν ἀναγεννήθηκε. Ἡ ἀπιστία προέρχεται ἀπό τήν ὑπερηφάνεια.

Ὁ ὑπερήφανος ἰσχυρίζεται πώς θά γνωρίσει τά πάντα μέ τό νοῦ του καί τήν ἐπιστήμη, ἀλλά ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ παραμένει ἀνέφικτη γι' αὐτόν, γιατί ὁ Θεός γνωρίζεται μόνο μέ ἀποκάλυψη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.Ὁ Κύριος ἀποκαλύπτεται στίς ταπεινές ψυχές. Σ' αὐτές δείχνει τά ἔργα Tου, πού εἶναι ἀκατάληπτα γιά τό νοῦ μας. Mέ τόν φυσικό μας νοῦ μποροῦμε νά γνωρίσουμε μόνο τά γήινα πράγματα, κι αὐτά μερικῶς, ἐνῶ ὁ Θεός καί ὅλα τά οὐράνια γνωρίζονται μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα.

Πολλοί ἄνθρωποι λένε σήμερα πώς δέν ὑπάρχει Θεός. Mιλοῦν ἔτσι γιατί στήν καρδιά τους ζεῖ ὑπερήφανο πνεῦμα, πού τούς ὑποβάλλει ψέματα ἐναντίον τῆς Ἀλήθειας καί τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ. Nομίζουν πώς εἶναι σοφοί, ἐνῶ στήν πραγματικότητα δέν ἀντιλαμβάνονται κάν ὅτι τέτοιοι λογισμοί δέν εἶναι δικοί τους, ἀλλά προέρχονται ἀπό τόν ἐχθρό. Ἄν ὅμως κανείς τούς δεχθεῖ στήν καρδιά του καί τούς ἀγαπήσει, τότε γίνεται συγγενής μέ τό πονηρό πνεῦμα. Καί εἴθε νά μή δώσει ὁ Θεός σέ κανένα νά πεθάνει σέ τέτοια κατάσταση.

Ἡ ὑπερηφάνεια ἐμποδίζει τήν ψυχή νά μπεῖ στό δρόμο τῆς πίστεως. Στόν ἄπιστο δίνω μιά συμβουλή. Ἄς πεῖ: “Κύριε, ἄν ὑπάρχεις, φώτισέ με, καί θά Σέ ὑπηρετήσω μ' ὅλη μου τήν καρδιά καί μ' ὅλη μου τήν ψυχή”. Καί ὁ Κύριος θά φωτίσει ὁπωσδήποτε μιά τέτοια ταπεινή σκέψη…

Γιά νά σωθεῖς, εἶναι ἀνάγκη νά ταπεινωθεῖς. Γιατί τόν ὑπερήφανο, καί μέ τή βία νά τόν βάλεις στόν παράδεισο, κι ἐκεῖ δέν θά βρεῖ ἀνάπαυση. Κι ἐκεῖ δέν θά εἶναι ἱκανοποιημένος καί θά λέει: “Γιατί δέν εἶμαι ἐγώ στήν πρώτη θέση;”. Ἀντίθετα, ἡ ταπεινή ψυχή εἶναι γεμάτη ἀγάπη καί δέν ἐπιδιώκει πρωτεῖα, ἀλλά ἐπιθυμεῖ γιά ὅλους τό καλό καί εὐχαριστιέται μέ ὅλα. 

"Γνωριμία με τον Θεό" 

 IEPA MONH ΠAPAΚΛHTOY
ΩPΩΠOΣ ATTIΚHΣ

ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙΣ ΤΟ ΚΑΘΕ ΠΛΑΣΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

 Όσιος Πορφύριος
Προσευχή είναι να πλησιάζεις το κάθε πλάσμα του Θεού με αγάπη

Προσευχή είναι νά πλησιάζεις τό κάθε πλάσμα τού Θεού  μέ αγάπη καί νά ζείς μέ όλα, καί μέ τ' άγρια ακόμη·, έν αρμονία. Αυτό επιθυμώ καί προσπαθώ νά τό εφαρμόζω. Ακούστε νά σάς πώ κάτι πού έχει σχέση μ' αυτό. 

Κάποιος, πρίν άπό καιρό, μου χάρισε έναν παπαγάλο. Τίς πρώτες μέρες ήταν πολύ ατίθασος καί άγριος. Δέν μπο­ρούσες νά τόν πλησιάσεις· ήταν έτοιμος μέ τό ράμφος του νά σοΰ κόψει τό χέρι. Θέλησα, λοιπόν, νά τόν ημερεύσω μέ τήν χάρι του Θεού καί μέ τήν ευχή. Έλεγα τό «Κύριε Ίη­σού Χριστέ, έλέησόν με» άπό μέσα μου ή καί άπ' έξω καί με μιά βεργίτσα άκουμπούσα πάνω στή ράχη του, ένώ ό παπαγάλος βρισκόταν μές στό κλουβί. Αυτή τήν κίνηση τήν έκανα τρείς φορές καί μέ προσοχή. Τό απόγευμα τής ίδιας μέρας επανέλαβα τό ίδιο. Τήν άλλη μέρα επίσης τό ίδιο. Μετά άπό λίγες μέρες άκουμπούσα τή βέργα πάνω άπ' τό κεφάλι του απαλά λέγοντας πάλι τό «Κύριε Ίησοΰ Χριστέ, έλέησόν με». 

Πάντα μέ προσοχή, μή θυμώσει τό πουλί. Αυτή τήν κίνηση δέν τήν έκανα πολλή ώρα. Μετά πάλι άπό λίγες μέρες τόν άκουμπούσα άπό πάνω άπ' τό κε­φάλι, συνέχιζα στή ράχη καί τόν έφθανα μέχρι τήν ουρά. Αφοΰ δέν έβλεπα καμιά αντίδραση, άρχισα νά βάζω τή βέργα κάτω άπ' τό λαιμό του σ' όλο τό στήθος μέχρι κάτω μ' έναν τρόπο απαλό, γιά νά μήν τόν εκνευρίσω, καί λέγον­τας πάντα τήν ευχή. Μετά πήρα θάρρος, άφησα τή βέργα, πήρα ένα μολύβι κι έκανα τίς ίδιες κινήσεις. 

Τέλος, άφησα τό μολύβι κι άρχισα νά χρησιμοποιώ τό χέρι μου. Είχε ε­πέλθει πλέον ή έξοικείωσις, οπότε τόν έβγαζα έξω άπ' τό κλουβί κι ανέβαινε πάνω στόν ώμο μου. Κάναμε περίπατο μαζί στό διάδρομο. Άλλά κι όταν καθόμουνα νά φάω, ερχότανε καί τρώγαμε μαζί. Τοΰ έδινα λίγο μήλο κι ερχόταν δίπλα μου καί τό έτρωγε. "Ομως τόν έχάσαμε. Κάποια μέ­ρα είχε έλθει ένας παπάς μέ πολλά παιδιά καί τά παπαδο­πούλα άνοιξαν τό κλουβί κι ό παπαγάλος έφυγε. 

Έπειτα άπό καιρό μάς έφέρανε άλλον παπαγάλο, αυ­τόν πού έχομε τώρα. Άγριος κι αυτός, Οπως καί ό πρώτος. Μέ τόν ίδιο τρόπο, απαλά καί μέ τήν ευχή, τόν ημέρεψα κι αύτόνε. Άρχισε σιγά σιγά νά λέει διάφορες λέξεις, νά φω­νάζει ονόματα, νά βγαίνει έξω άπ' τό κλουβί του, νά στέκε­ται πάνω μου, νά τρώει μαζί μου. Τό κλουβί του έχει συρ­τή. "Οταν βγαίνει έξω, έγώ του αμπαρώνω τό σύρτη καί στέκεται πάνω άπ' τό κλουβί. "Οταν θέλω νά ξαναμπεί πά­λι μέσα, μ' ένα νεύμα μου τοΰ δείχνω νά κατεβεί καί νά μπεί μέσα. Τότε πηγαίνει, ανοίγει τό σύρτη καί μπαίνει μές στό κλουβί. Είναι εγωιστής, όμως, καί θέλει νά τόν προσέ­χεις, νά τοΰ μιλάεις μέ γλυκύτητα, νά μήν τόν περιφρονείς. Ζηλεύει ιδιαιτέρως, γι' αυτό δέν θέλει νά μιλάεις σ' άλλον, οΰτε ν' άγαπάεις άλλον. Αλλιώς θυμώνει πολύ. Τώρα πού έχομε αποκτήσει μεγάλη φιλία, έμαθε όχι μόνο λέξεις καί ονόματα, άλλά λέει καί τήν ευχή: «Κύριε Ίησού Χριστέ, έλέησόν με». Λέει επίσης: «Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία, ό Κύριος μετά Σου», «Ό Θεός είναι καλός», «Ό Θεός είναι πολύ καλός», άλλά καί ψάλλει τό «Κύριε έλέησόν» κ.ά. 

Τώρα θέλω νά εξημερώσω κι έναν αετό. Τόν έχω βρεί στή βόρειο Εύβοια. Εκεί πού πηγαίνω καί ξεκουράζομαι, λίγο πιό πάνω, βρήκα ένα μέρος, πού τό ονόμασα «αετο­φωλιά». Αυτό τό όνομα δέν τό έδωσα τυχαία. Είναι πολύ δύσκολο νά φθάσεις εκεί. Κατσάβραχα είναι καί κάτω α­πλώνεται τό Αιγαίο. "Οταν ή ατμόσφαιρα είναι καλή, άπό κεί φαίνονται τά Καυσοκαλύβια τοΰ Αγίου "Ορους. 

Μιά μέρα είδαμε εκεί έναν αετό μέ ανοικτά τά φτερά του δυόμισι μέτρα. Θηρίο! Περιεφέρετο πάνω μας μέ ήσυ­χο τρόπο, χωρίς νά παίζει καθόλου τά φτερά του. Κατέστρωσα ένα σχέδιο: Οπως εξημέρωσα τόν παπαγάλο, νά ε­ξημερώσω καί τόν αετό. Καί τό πιστεύω ότι μέ τή βοήθεια τοΰ Θεοΰ θά γίνομε φίλοι μέ τόν αετό. Θά τό κάνομε μ' έ­ναν άγιο τρόπο. Θέλουν καί τά πουλάκια τρόπους τοΰ Θε­οΰ, γιά νά προσεύχονται. Τούς αρέσει τό διάβασμα. Στόν αετό αρέσει καί τό κρέας. 

Σκέπτομαι, λοιπόν, νά πάμε μέ δύο ακόμη στό βράχο πρωί πρωί. Στήν άρχή θά κάνομε νοερά προσευχή. Στή συνέχεια, θά διαβάσομε δυνατά ορισμένους ψαλμούς τοΰ όρ­θρου. Μετά θά ψάλλομε μερικούς ύμνους, αίνους κ.ά. Τήν ίδια ώρα θά βάλομε καί λίγο θυμίαμα. Πολύ σπουδαίο ρό­λο θά παίξουνε καί οί ψαλμωδίες άλλά καί ή μυρωδιά άπ' τό λιβάνι. Τό λιβάνι είναι άρωμα σεμνό, πού ημερεύει. Θά πάρω κι ένα ξύλο ξερό, μακρύ, ενάμισι μέτρο κι ένα άλλο μικρό καί θά χτυπάω τό τάλαντο, όπως τό χτυπάνε στά μο­ναστήρια: τό τά-λα-ντο, τό τά-λα-ντο, τό τά-λα-ντο, τό τά-, τό τά-, τό τά-λα-ντο κ.λπ. Κάθε τόσο θά φωνάζω: «Ίωάννηηη!!... Ίωάννηηη!!...». Αυτό τό όνομα θά τούδώσω.'Εν τω μεταξύ θά έχομε μαζί μας κρέας ψητό. Κομ­ματάκια κομματάκια θά τ' άφήσομε στό βράχο καί θ' απο­μακρυνθούμε περίπου διακόσια μέτρα. Άπ' αύτη τήν από­σταση θά τόν αντικρίζω καί θά λέω τό «Κύριε Ιησού Χρι­στέ, έλέησόν με» καί σέ λίγο οπωσδήποτε ό αετός θά κα­τεβεί καί θά φάει τό κρέας. 

Τήν άλλη μέρα θά κάνομε τό ίδιο. Ό αετός θά περι­φέρεται πάνω μας καί, μόλις τελειώσομε τό πρόγραμμα, αυτός θά κατεβεί κάτω καί θά φάει τό κρέας. Μιά, δυό, τρείς, πάει! Δικός μας ό αετός! "Οποια ώρα θά χτυπάμε τό τάλαντο, θά έρχεται νά τρώει τό κρέας. Θά τόν κατεβάζω κάτω, Οποια ώρα θέλω. Σιγά σιγά θά ημερέψει καί θά μπο­ρέσω νά πάω νά τόν πιάσω. Δηλαδή μπορεί νά μέ κάνει κομμάτια. Αυτός είναι θηρίο! Τά πόδια του τεράστια. "Ε­τσι καί καθίσει στόν ώμο σου, θά σοΰ τόν καταφάει, έστω κι άν δέν έχει κακία. Άλλά υπάρχει τρόπος. Θά πάρω τό μπαστούνι τοΰ Αγίου Γερασίμου καί θά τοΰ τό βάλω πάνω στή ράχη του δύο φορές καί θά φωνάξω συγχρόνως: «Ίω­άννηηη!!... Ίωάννηηη!!...». Τοΰ έδωσα ώραΐο όνομα. Είναι τό σύμβολο τοΰ Αγίου Ιωάννου τοΰ Θεολόγου.
 Τήν άλλη μέρα πού θά ξανάρθει, μόλις φάει τό κρέας, θά περά­σω τό μπαστούνι στή ράχη του τρεις φορές. Τήν άλλη μέρα τέσσερις. Τήν άλλη πέντε φορές. Τήν άλλη μέρα θά προ­χωρήσω στό λαιμό του. Τήν άλλη θ' αρχίσω άπ' τό κεφάλι μέχρι τήν ουρά. Καί τήν άλλη άπ' τό στόμα του καί τό λαι­μό του μέχρι καί πιό κάτω. Τό ίδιο καί τήν άλλη καί τήν άλλη, ώσπου νά πιάσομε φιλία. Όποτε μετά θ' απλώσω τό χέρι μου στό κεφάλι του, στά φτερά του, στή ράχη του 
καί θά κάνω ό,τι έκανα πρώτα μέ τό μπαστούνι. Άλλά χρειάζεται προσοχή, γιατί είναι επικίνδυνο. 'Άν κάτι θελή­σει νά πιάσει, θά σέ φάει μέ τά φοβερά του νύχια. Σιδερέ­νια είναι τά νύχια του. Μπορεί νά σέ καρφώσει, καί μόνο άν μυρίζεις άπό κρέας. Άλλά ό αετός είναι πολύ έξυπνος, βασιλιάς, δραστήριος. Αμα τό κάνομε αυτό, θά δούμε πραγματικά τήν χάρι καί τήν επίσκεψη τοΰ Θεοΰ. Νά σάς πώ καί κάτι άλλο. 

Ήλθε κάποια φορά μιά γυναίκα, ή κυρα-Λένη, εκεί στήν έρημο πού πηγαίνω, στήν βόρειο Εύβοια, καί μού έ­φερε τά γίδια της. Μού είπε έκεί πού ήμουν, στό τσιμέντο: 
Μπορείς νά κάνεις μιά προσευχή γιά τά γίδια μου, γιατί δέν πάνε καλά; 
Σηκώθηκα πάνω. Ήλθαν μόνα τους, δέν μού τά έφε­ρε. Άπλωσα τά χέρια μου καί διάβαζα ευχή. Ήταν όλα κοντά μου, σηκώσανε τά κεφαλάκια τους καί μέ κοιτάζανε. "Ενας τράγος ζύγωσε κοντύτερα. "Εσκυψε, μοΰ φίλησε τό χέρι. Ήθελε νά τόν χαϊδέψω. Τόν χάιδεψα, ευχαριστήθη­κε. Μέ τριγυρίσανε όλα καί κοιτάγανε κατά πάνω. Μέ κοι­τάγανε στό πρόσωπο. Τά ευλογούσα. 'Εγώ μιλούσα, έκα­να προσευχή. 
Κάποτε είχαμε ένα σκυλί. Άμα μ' έβλεπε έξω, ερχό­ταν, πάπ!, μοΰ φιλούσε τό χέρι, μέ γέμιζε σάλια κι έφευγε, γιά νά μήν τό μαλώσω. 

(Απομαγνητοφωνημένοι λόγοι του γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου 

proskynitis.blogspot.com

ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: ΜΕ ΤΗ ΣΙΩΠΗ, ΤΗΝ ΑΝΟΧΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΩΦΕΛΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΜΥΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ!

 Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης
Μὲ τὴν σιωπή, τὴν ἀνοχὴ καὶ τὴν προσευχὴ
ὠφελοῦμε τὸν ἄλλον μυστικὰ καὶ οὐσιαστικά!

Μιὰ μοναχή, ποὺ ἤθελε πολὺ τὴν τάξη, εἶπε στὸν Γέροντά της ἀγανακτισμένη:
- Ἡ τάδε ἀδελφή μᾶς ἀναστατώνει στὸ μοναστήρι μὲ τὶς δυσκολίες της καὶ τὸ χαρακτήρα της. Δὲν μποροῦμε νὰ τὴν ὑποφέρουμε.

Κι ὁ Γέροντας ἀπάντησε:
- Ἐσὺ εἶσαι χειρότερη ἀπ' αὐτήν.

Ἡ μοναχὴ στὴν ἀρχὴ ἀντέδρασε καὶ ἐξεπλάγη, ἀλλὰ μετὰ τὶς ἐξηγήσεις τοῦ Γέροντα τὸ κατάλαβε καὶ εὐχαριστήθηκε πολύ. Τῆς εἶπε, δηλαδή, ὁ Γέροντας:

- Ἐνῶ ἐκείνη τὴν κυριεύει τὸ κακὸ πνεῦμα καὶ φέρεται ἄσχημα, κυριεύει κι ἐσένα, ποὺ εἶσαι τάχα σὲ καλύτερη κατάσταση, καὶ σᾶς παίζει καὶ τὶς δύο. Ἡ ἀδελφὴ ἔρχεται σ' αὐτὴ τὴν κατάσταση χωρὶς νὰ τὸ θέλει, ἀλλὰ κι ἐσὺ μὲ τὴν ἀντίδρασή σου καὶ τὴν ἔλλειψη τῆς ἀγάπης σου κάνεις τὸ ἴδιο. Ἔτσι οὔτε κι αὐτὴν ὠφελεῖς κι ἐσὺ βλάπτεσαι.

Μὲ τὴ σιωπή, τὴν ἀνοχὴ καὶ τὴν προσευχὴ ὠφελοῦμε τὸν ἄλλον μυστικὰ. Ὅταν βλέπομε τοὺς συνανθρώπους μας νὰ μὴν ἀγαποῦν τὸν Θεό, στενοχωρούμαστε. Μὲ τὴ στενοχώρια δὲν κάναμε ἀπολύτως τίποτα. Οὔτε καὶ μὲ τὶς ὑποδείξεις. Οὔτε αὐτὸ εἶναι σωστό. Ὑπάρχει ἕνα μυστικό, ἂν τὸ καταλάβομε, θὰ βοηθήσομε.

Τὸ μυστικὸ εἶναι ἡ προσευχή μας, ἡ ἀφοσίωσή μας στὸν Θεό,ὥστε νὰ ἐνεργήσει ἡ χάρις Του. Ἐμεῖς, μὲ τὴν ἀγάπη μας, μὲ τὴ λαχτάρα μας στὴνἀγάπη τοῦ Θεοῦ, θὰ προσελκύσομε τὴν χάρι, ὥστε νὰ... περιλούσει τοὺς ἄλλους, ποὺ εἶναι πλησίον μας, νὰ τοὺς ξυπνήσει, νὰ τοὺς διεγείρει πρὸς τὸ θεῖο ἔρωτα. Ἤ, μᾶλλον, ὁ Θεὸς θὰ στείλει τὴν ἀγάπη Του νὰ τοὺς ξυπνήσει ὅλους. Ὅ,τι ἐμεῖς δὲν μποροῦμε, θὰ τὸ κάνει ἡ χάρις Του. Μὲ τὶς προσευχές μας θὰ κάνομε ὅλους ἀξίους τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ.

Νὰ γνωρίζετε καὶ τὸ ἄλλο. Οἱ ψυχὲς οἱ πεπονημένες, οἱ ταλαιπωρημένες, ποὺ ταλαιπωροῦνται ἀπὸ τὰ πάθη τους, αὐτὲς κερδίζουν πολὺ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν χάρι τοῦ Θεοῦ. Κάτι τέτοιοι γίνονται ἅγιοι καὶ πολλὲς φορὲς ἐμεῖς τοὺς κατηγοροῦμε. Θυμηθεῖτε τὸν Ἀπόστολο Παῦλο, τί λέγει: «Οὗ δὲ ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία,ὑπερεπερίσσευσεν ἡ χάρις».Ὅταν τὸ θυμᾶστε αὐτό, θὰ αἰσθάνεσθε ὅτι αὐτοὶ εἶναι πιὸ ἄξιοι κι ἀπό σᾶς κι ἀπὸμένα. Τοὺς βλέπομε ἀδύνατους, ἀλλὰ ὅταν ἀνοίξουνε στὸν Θεό, γίνονται πλέον ὅλο ἀγάπη κι ὅλο θεῖο ἔρωτα. Ἐνῶ εἴχανε συνηθίσει ἀλλιῶς, τὴ δύναμη τῆς ψυχῆς τους τὴ δίδουν μετὰ ὅλη στὸν Χριστὸ καὶ γίνονται φωτιὰ ἀπὸ ἀγάπη Χριστοῦ. Ἔτσι λειτουργεῖ τὸ θαῦμα τοῦ Θεοῦ μέσα σὲ τέτοιες ψυχές, ποὺ λέμε «πεταμένες».

Νὰ μὴν ἀποθαρρυνόμαστε, οὔτε νὰ βιαζόμαστε, οὔτε νὰ κρίνομε ἀπὸ πράγματα ἐπιφανειακὰ κι ἐξωτερικά. Ἄν, γιὰ παράδειγμα, βλέπετε μία γυναίκα γυμνὴ ἢ ἄσεμνα ντυμένη, νὰ μὴ μένετε στὸ ἐξωτερικό, ἀλλὰ νὰ μπαίνετε στὸ βάθος, στὴν ψυχή της. Ἴσως εἶναι πολὺ καλὴ ψυχὴ κι ἔχει ὑπαρξιακὲς ἀναζητήσεις, ποὺ τὶς ἐκδηλώνει μὲ τὴν ἔξαλλη ἐμφάνιση.

Ἔχει μέσα της δυναμισμό, ἔχει τὴ δύναμη τῆς προβολῆς, θέλει νὰ ἑλκύσει τὰ βλέμματα τῶν ἄλλων. Ἀπό ἄγνοια, ὅμως, ἔχει διαστρέψει τὰ πράγματα. Σκεφθεῖτε αὐτὴ νὰ γνωρίσει τὸν Χριστό. Θὰ πιστέψει, κι ὅλη αὐτὴ τὴν ὁρμὴ θὰ τὴ στρέψει στὸν Χριστό. Θὰ κάνει τὸ πᾶν, γιὰ νὰ ἑλκύσει τὴν χάρι τοῦ Θεοῦ. Θὰ γίνει ἁγία.

Εἶναι ἕνα εἶδος προβολῆς τοῦ ἑαυτοῦ μας νὰ ἐπιμένομε νὰ γίνουν οἱ ἄλλοι καλοί. Στὴν πραγματικότητα, θέλομε ἐμεῖς νὰ γίνομε καλοὶ κι ἐπειδὴ δὲν μποροῦμε, τὸ ἀπαιτοῦμε ἀπ' τοὺς ἄλλους κι ἐπιμένομε σ' αὐτό. Κι ἐνῶ ὅλα διορθώνονται μὲ τὴν προσευχή, ἐμεῖς πολλὲς φορὲς στενοχωρούμεθα κι ἀγανακτοῦμε καὶ κατακρίνομε.

Πολλὲς φορὲς μὲ τὴν ἀγωνία μας καὶ τοὺς φόβους μας καὶ τὴν ἄσχημη ψυχική μας κατάσταση, χωρὶς νὰ τὸ θέλομε καὶ χωρὶς νὰ τὸ καταλαβαίνομε, κάνομε κακὸ στὸν ἄλλον, ἔστω κι ἂν τὸν ἀγαπᾶμε πάρα πολύ,ὅπως, παραδείγματος χάριν, ἡ μάνα τὸ παιδί της. Ἡ μάνα μεταδίδει στὸ παιδὶ ὅλο τὸ ἄγχος της γιὰ τὴ ζωή του, γιὰ τὴν ὑγεία του, γιὰ τὴν πρόοδό του, ἔστω κι ἂν δὲν τοῦ μιλάει, ἔστω κι ἂν δὲν ἐκδηλώνει αὐτὸ ποὺ ἔχει μέσα της. Αὐτὴ ἡ ἀγάπη, ἡ φυσικὴ ἀγάπη δηλαδή, μπορεῖ κάποτε νὰ βλάψει. Δὲν συμβαίνει, ὅμως, τὸ ἴδιο μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ποὺ συνδυάζεται μὲ τὴν προσευχὴ καὶ μὲ τὴν ἁγιότητα τοῦ βίου. Ἡ ἀγάπη αὐτὴ κάνει ἅγιο τὸν ἄνθρωπο, τὸν εἰρηνεύει, διότι ἀγάπη εἶναι ὁ Θεός.

Ἡ ἀγάπη νὰ εἶναι μόνον ἐν Χριστῷ. Γιὰ νὰ ὠφελήσεις τοὺς ἄλλους, πρέπει νὰ ζεῖς μέσα στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἀλλιῶς δὲν μπορεῖς νὰ ὠφελήσεις τὸν συνάνθρωπό σου. Δὲν πρέπει νὰ βιάζεις τὸν ἄλλο. Θὰ ἔλθει ἡ ὥρα του, θὰ ἔλθει ἡ στιγμή, ἀρκεῖ νὰ προσεύχεσαι γι' αὐτόν. Μὲ τὴ σιωπή, τὴν ἀνοχὴ καὶ κυρίως μὲ τὴν προσευχὴ ὠφελοῦμε τὸν ἄλλον μυστικά. Ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καθαρίζει τὸν ὁρίζοντα τοῦ νοῦ του καὶ τὸν βεβαιώνει γιὰ τὴν ἀγάπη Του. Ἐδῶ εἶναι τὸ λεπτὸ σημεῖο. Ἅμα δεχθεῖ ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ἀγάπη, τότε ἕνα ἄπλετο φῶς θὰ ἔλθει πάνω του, ποὺ δὲν τὸ ἔχει δεῖ ποτέ. Θὰ βρεῖ ἔτσι τὴ σωτηρία. Ἡ καλύτερη ἱεραποστολὴ γίνεται μὲ τὸ καλὸ παράδειγμα, τὴν ἀγάπη μας, τὴν πραότητά μας.  

«Βίος καὶ Λόγοι», ἔκδ. Ἱερὰ Μονὴ Χρυσοπηγῆς

ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΣΚΗΤΗΣ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΑ: Ο ΜΕΓΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΠΕΘΑΝΕΙ ΕΙΠΕ!

Ο ΜΕΓΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΠΕΘΑΝΕΙ ΕΙΠΕ

Ο Μέγας Αντώνιος, λίγο πριν πεθάνει είπε:
– Είμαι στην ηλικία των 105 ετών και διαπίστωσα ότι η μεγαλυτέρα άσκηση είναι να κάνει κανείς καθημερινώς τα πνευματικά του καθήκοντα.
Έλεγε ότι ο άνθρωπος πρέπει σταθερά να κάνει τα πνευματικά του καθήκοντα και όχι μία μέρα να κάνει παραπάνω και την επομένη να μην κάνει τίποτα. Πρωταρχική μέριμνα είναι να αναβαθμίσει ο άνθρωπος ποιοτικά τον πνευματικό του αγώνα και όχι ποσοτικά. Έπεται η ποσοτική αναβάθμιση. Θέλει ο Θεός να βλέπει τον καθημερινό μας κόπο. Όχι τον πολύ, αλλά τον καθημερινό.
Επιτελώντας καθημερινά τα πνευματικά μας καθήκοντα με χαρά, παίρνουμε καθημερινό μισθό από το Άγιο Πνεύμα, στέλνοντας ένα λουλούδι στο θρόνο του Θεού.

Γέροντας Εφραίμ Σκήτης του Αγίου Ανδρέα