ΑΝ ΒΙΑΖΕΣΑΙ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ, ΑΡΧΙΣΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ. ΕΙΝΑΙ Ο ΣΥΝΤΟΜΟΤΕΡΟΣ ΔΡΟΜΟΣ.

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΜΟΥΣΙΚΗ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΜΟΥΣΙΚΗ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 29 Μαρτίου 2023

Η ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΖΟΥΓΑΝΕΛΗ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ

 Η ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ
ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΖΟΥΓΑΝΕΛΗ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ
 
Ο Γιάννης Ζουγανέλης σε συνέντευξή του, μεταξύ άλλων, μίλησε για τη «συγκλονιστική μεταφυσική εμπειρία που είχε στο Άγιο Όρος όπου είχε γνωρίσει τον Άγιο Παΐσιο».
Μιλώντας στην «On Time» και τη Σίσσυ Μενεγάτου, αναφέρθηκε στη σχέση του με τη θρησκεία.
 
«Είχα μια συγκλονιστική μεταφυσική εμπειρία και μάλιστα μου συνέβη στο Αγιο Ορος, όπου είχα γνωρίσει τον Αγιο Παΐσιο. Μάλιστα, μου επέτρεψε να έχουμε διαφωνίες γιατί η διαφωνία φέρνει την αρμονία. Εκεί προσκύνησα οστά που πραγματικά ανάβλυζαν μύρο», ανέφερε αρχικά.
Επίσης, στη Μονή Σίμωνος Πέτρας, όπως δήλωσε, «βγήκαμε σε ένα μπαλκόνι με έναν καλόγηρο και μου λέει: Θα δεις και τα δελφίνια να… πετούν. Πράγματι, μετά από πέντε λεπτά προσευχής και αυτοσυγκέντρωσής του, είδαμε μπροστά μας τη θάλασσα και τα δελφίνια να πετούν κολυμπώντας. Κι η θάλασσα ήταν χιλιόμετρα μακριά. Κι όμως, ο καλόγηρος είχε καταφέρει να φέρει τη θάλασσα με τα δελφίνια μπροστά μας. Μια μαγική εικόνα».
 
Βήμα Ορθοδοξίας

Κυριακή 3 Οκτωβρίου 2021

ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΕΡΑΚΗΣ: Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ ΜΕ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ!

 Η σχέση του Μ. Θεοδωράκη με την Ορθόδοξη Εκκλησία
Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής ΑΠΘ
Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ενώσεως Θεολόγων (ΠΕΘ)
 
Πολλοί βιογράφοι ή φίλοι του αείμνηστου Μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη έχουν υπογραμμίσει τον σεβασμό, την αγάπη και την αφοσίωσή του στην ορθόδοξη χριστιανική παράδοση και έχουν επισημάνει ότι οι μουσικές του νότες είχαν ως αφετηρία, την εκκλησιαστική Μουσική, παράλληλα με τη Λαϊκή και Δημοτική Μουσική παράδοση της Ελλάδας.
Άλλωστε, η εκκλησιαστική Μουσική και Λειτουργική παράδοση, ως κύριο μέρος του ελληνικού λαϊκού πολιτισμού, δεν θα μπορούσε να αφήσει ασυγκίνητη τη μουσική ευαισθησία του Μίκη. Και αυτό, διότι ο μεγάλος ρωμιός μουσικοσυνθέτης ήταν εραστής του όλου του ελληνικού πολιτισμού, ο οποίος, ως γνωστό, είχε καταστεί οργανικό στοιχείο της ζωής του.
Δεν θα μπορούσε συνεπώς να είναι επιλεκτικός και να μην τιμά όλα εκείνα που αιώνες τιμούσε, σεβόταν και αγαπούσε ο ελληνικός λαός. Γι αυτό, ως γνήσιος δέκτης και εκφραστής της λαϊκής ευαισθησίας και του λαϊκού πολιτισμού, δεν ακολούθησε τις διχαστικές ή επιλεκτικές θέσεις των αυτοκαλούμενων προοδευτικών, που τα τελευταία 50 χρόνια περιφρονούν και στοχοποιούν ένα από τα διαχρονικά μεγάλα και σπουδαία πρότυπα του ελληνικού λαού, τη χριστιανική του πίστη και αφοσίωση στις ορθόδοξες χριστιανικές του παραδόσεις.
 Ο Θεοδωράκης, ήδη από την παιδική του ηλικία υπήρξε τέκνο της Εκκλησίας και άρχισε να συνδυάζει και να ενώνει τις νότες του με τη βυζαντινή μουσική. Το 1982, στο Σημείωμά του για το έργο του «Θεία Λειτουργία, σε κείμενα του Αγίου Ιωάννου του Χρυσόστομου», αναφέρει σχετικά: «Προσωπικά είχα την τύχη να ζυμωθώ από μικρός με τη μουσική της Εκκλησίας. Μαθητής του δημοτικού, στο Αργοστόλι, συμμετείχα στην εκκλησιαστική χορωδία που σχημάτιζε κάθε χρόνο ο Μητροπολίτης για τα τροπάρια της Μεγάλης Παρασκευής. Τώρα, που τα έβαλα ατόφια μέσα στην Τρίτη Συμφωνία, μπορώ να πω ότι νιώθω σαν να εκπλήρωσα το πιο βαρύ μου χρέος απέναντι σε εκείνο που θεωρώ νερομάνα της μουσικής μας -και όχι μόνο μουσικής- μνήμης: τη βυζαντινή παράδοση. Μετά το Αργοστόλι, στην Πάτρα και στον Πύργο, συμμετείχα πάντα σε εκκλησιαστική χορωδία, για να καταλήξω στην Τρίπολη (1940-43) να διευθύνω πια ο ίδιος τη χορωδία της Αγίας Βαρβάρας. Τότε έγραψα και τα πρώτα μου εκκλησιαστικά δοκίμια: “Σε υμνούμεν”, “Χερουβικά”, “Δοξολογία”, με κορύφωμα, στα 1942, την “Κασσιανή”, που την τοποθετώ ανάμεσα στα κορυφαία μου έργα».
Το 1983, επίσης, στην παρουσίαση της σύνθεσής του «Νεκρώσιμη Ακολουθία εις τους Κεκοιμημένους», σε συνεργασία με την Εκκλησία, είχε πει μεταξύ άλλων: «Η συνεργασία με την Εκκλησία είναι οπωσδήποτε ένα μεγάλο πρόβλημα για ένα μαρξιστή… Θυμάμαι, όταν είχα γράψει μουσική για το γνωστό τραγούδι “Και δόξα τω Θεώ…”, κάποιος από τους ιεροφάντες του αγνού μαρξισμού με κατηγόρησε ότι μ΄ αυτό το τραγούδι προπαγανδίζω τη θρησκεία, το “όπιον του λαού”… Σ΄ αυτά τα 40 χρόνια πού πέρασαν έχω καταλήξει σε ορισμένα βασικά συμπεράσματα… Η Εκκλησία αποτελεί για μας τους Έλληνες ένα χώρο πάνω κι έξω από οποιεσδήποτε πολιτικοϊδεολογικές πεποιθήσεις και προκαταλήψεις. Θα έλεγα είναι το λίκνο του Έθνους… το λίκνο του Ελληνισμού. Μέσα εκεί βαφτίζουμε τα παιδιά μας, αφού πρώτα βαφτισθούμε εμείς οι ίδιοι, εκεί παντρευόμαστε, εκεί αποχαιρετάμε τους αγαπημένους μας. Είτε το θέλουμε είτε όχι τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής μας τις έχουμε περάσει στην Εκκλησία… Θα ήταν λοιπόν αφέλεια να ξαναγυρίσουμε στο δόγμα, “η θρησκεία είναι το όπιο του λαού”. Έτσι, στη πράξη αποφάσισα να κάνω αυτή τη Λειτουργία με τη φιλοδοξία να ανανεώσω τους εκκλησιαστικούς ήχους…».
 Βαθιά πεποίθησή του Θεοδωράκη ήταν ότι «μόνο με την ανανέωση της μνήμης και της πίστης μπορούμε να γίνουμε κάτι. Πρέπει να έχουμε βάσεις και ρίζες, να είμαστε περήφανοι για αυτό το καταπληκτικό πάντρεμα της ουσίας της ελληνικότητας με την ουσία του Χριστιανισμού».
Ο ίδιος, επίσης, τόνιζε ότι: «Συνάντησα την ελληνική γλώσσα και το βυζαντινό μέλος στα κηρύγματα του Χριστιανισμού, σε μια εποχή που ζούσαμε κάτω από τον ζυγό της κατοχής».
Όταν πραγματοποιήθηκε, στην Κωνσταντινούπολη, η μουσική εκδήλωση «Πόλις 2010 και Λυσιστράτη»  είπε μεταξύ άλλων στον χαιρετισμό του: «Θα ήθελα να στείλω ένα μήνυμα αγάπης και φιλίας στους φίλους μας Τούρκους και ιδιαίτερα σ’ εκείνους που πιστεύουν, όπως εγώ, στην ιστορική ανάγκη για την επίτευξη μιας ισχυρής και μόνιμης φιλίας και συνεργασίας ανάμεσα στους δύο λαούς μας. Ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους για το χτίσιμο αυτής της φιλίας είναι ο αμοιβαίος σεβασμός των μεγάλων αξιών του κάθε λαού, όπως είναι η πίστη στις εθνικές, ιστορικές, πολιτιστικές και θρησκευτικές του αξίες. Για εμάς, τους Έλληνες, η Ορθοδοξία αποτελεί μια κορυφαία μορφή και λειτουργία της εθνικής μας συνείδησης, τόσο πολύτιμης και ισχυρής, όσο η ίδια μας η Πατρίδα. Και γι’ αυτό, ας μου επιτραπεί να απευθύνω έκκληση, ιδιαίτερα προς την Τουρκική Κυβέρνηση, να λάβει σοβαρά υπ’ όψη της αυτό το γεγονός, εάν πράγματι θέλει να προχωρήσουμε σοβαρά και οριστικά στην επίλυση των διαφορών μας, ξεκινώντας από τον έμπρακτο σεβασμό προς το Πατριαρχείο και τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο, που αποτελούν σύμβολα της Ελληνικής Ορθοδοξίας, με την οποία, όπως είπα, είναι τόσο στενά δεμένος ο ελληνικός λαός».
Ο Θεοδωράκης, φαίνεται ότι δεν έθεσε ποτέ σε αμφισβήτηση τη σχέση του με την Ορθόδοξη Εκκλησία. Γι΄ αυτό και εκφράζεται συνειδητά, όταν δηλώνει: «Εγώ δεν βρήκα καμία αντίφαση ανάμεσα στην (ένταξή μου και στην) Εκκλησία, όπου συνάντησα την ελληνική γλώσσα, το βυζαντινό μέλος, που είναι και ελληνικό μέλος. Ήμουνα ένας αντιστασιακός, ήμουνα ένας κομμουνιστής εκείνη την εποχή και παράλληλα ήμουνα ένας χριστιανός, ένας άνθρωπος που πίστευε στην Ορθοδοξία και που πίστευε και που πιστεύει στη συνέχεια του ελληνικού έθνους. Κι ένας μεγάλος σταθμός είναι βέβαια και το Βυζάντιο, όπου, όχι μόνο διατήρησε το ελληνικό μέλος αλλά και το επεξεργάστηκε και από κει το πέρασε στα ακριτικά και στα δημοτικά μας τραγούδια κι έτσι μπόρεσε να διατηρηθεί η εθνική και πολιτιστική μας ταυτότητα. Αναγεννήθηκα μέσα από την Εκκλησία. Ήθελα, επειδή πιστεύω ότι η Εκκλησία εξακολουθεί να είναι και είναι συνάθροιση απλών ανθρώπων, ιδιαίτερα στις μικρές μονάδες όπως είναι το χωριό, όπως είναι η κωμόπολη, όπως είναι η πόλη, θα ’θελα πάρα πολύ να γράψω πάρα πολλά εκκλησιαστικά έργα, όπως είχα γράψει, όταν ήμουν έφηβος αλλά και μετέπειτα, ξεκινώντας από τη “Λειτουργία του Ιωάννου του Χρυσοστόμου”. Μετά την “Κασσιανή” (1942) και τη “Θεία Λειτουργία” (1982), συνέθεσα, το 1984, την “Ακολουθία εις Κεκοιμημένους”. Μετά τη “Θεία Λειτουργία”, αισθάνθηκα απολυτρωμένος. Έχω, άλλωστε, σκεφτεί να συνθέσω πολλές “Θείες Λειτουργίες”, εάν μου το επιτρέψει ο πανδαμάτωρ χρόνος. Να συνθέσω και “Δοξολογία”, ίσως και “Δοξολογίες”».
Ο Θεοδωράκης, με τον πρόσφατο θάνατό του, έχει περάσει ήδη στην αιωνιότητα. Χαρακτηριστικά των πνευματικών του γονιδίων είναι όσα πιστεύει για το νόημα του θανάτου, επεξηγώντας όσα ένιωσε, καθώς μελετούσε και μελοποιούσε το κείμενο της Νεκρώσιμης Ακολουθίας του Αγίου Ιωάννη του Δαμασκηνού, στη σύνθεσή του «Ακολουθία εις κεκοιμημένους»: «Το κείμενο, από τα υψηλότερα ανθρώπινα, πνευματικά, φιλοσοφικά και ποιητικά επιτεύγματα του ελληνικού λυρικού λόγου, μας βοηθά ανακαλύψουμε τις ορθές και πραγματικές μας διαστάσεις. Μας καλεί σε μια μεθυστική κατάδυση στο βάθος του εαυτού μας, για να ανακαλύψουμε το “φως που καίει”, την ουσία και την πεμπτουσία της ανθρώπινής μας ύπαρξης. Να ενωθούμε με το μυστήριο του θανάτου, σαν τη μόνη εγγύηση και οδό, ότι έτσι ανακαλύπτουμε την ουσία της ζωής».
Η γνωστοποίηση της επιθυμίας του να κηδευτεί και να ταφεί, σύμφωνα με το ορθόδοξο χριστιανικό τυπικό, επιβεβαιώνει την πίστη και αφοσίωσή του στον Νοητό Ήλιο της Δικαιοσύνης, που φωτίζει και αγιάζει τον κόσμο.
Αιωνία του η μνήμη!
 
 "Ορθόδοξη Αλήθεια" 08-09-2021

Παρασκευή 21 Ιουνίου 2019

Η ΥΨΙΦΩΝΟΣ ΠΟΥ ΒΙΩΣΕ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΖΩΝΗΣ


Συγκλονίζει η Τζίνα Πούλου υψίφωνος της Λυρικής Σκηνής Αθηνών η οποία είχε προσκυνήσει με ευλάβεια την Αγία Ζώνη, όταν το Θεομητορικό κειμήλιο είχε έρθει το 2017 στη Νέα Ιωνία.

Αξιοσημείωτο είναι ότι λίγες μέρες πριν φτάσει η Τιμία Ζώνη της Παναγίας στην Αθήνα, είχε εμφανιστεί ένα ογκίδιο στον λαιμό της και ογκίδια στο στήθος. Οι ανησυχητικές ενδείξεις μαζί με τον πόνο που ένιωθε την είχαν τρομάξει και η διαδικασία των εξετάσεων και η πορεία που θα έπαιρνε η καθημερινότητά της, την είχε καταβάλει.
Έμαθε από το διαδίκτυο ότι η Αγία Ζώνη βρίσκεται στην Αθήνα και μια φίλη της, της έστειλε μήνυμα να πάει να προσκυνήσει για να βοηθηθεί και να πάρει κουράγιο και δύναμη.

“Oταν διάβασα το μήνυμα της φίλης μου με κυρίευσε μια έντονη επιθυμία, ένιωθα ότι η Παναγία με καλούσε να προσκυνήσω. Είδα την Πλατυτέρα και η εικόνα της δεν έφυγε από το μυαλό μου. Σηκώθηκα με κλάματα, πήρα τα παιδιά μου και έφτασα στο Ναό. Δε μπορώ να σας περιγράψω τι ένιωθα , δεν περιγράφεται. Όταν πλησίασα την Αγία Ζώνη ένιωσα την μια ευωδία να με πλημμυρίζει. Φόρεσα πάνω μου την κορδέλα. Επιστρέψαμε στο σπίτι και όλο το βράδυ ήταν σα να μην είχα φύγει ποτέ από το Ναό και κοιμήθηκα τόσο ήσυχα εκείνο το βράδυ σα να μην συνέβαινε τίποτα κακό στη ζωή μου.
Την άλλη μέρα ξύπνησα και δεν είχα τίποτα, ούτε το ογκίδιο στο λαιμό, ούτε στη μασχάλη και στο στήθος. Έψαχνα να τα βρω και δεν τα έβρισκα. Είχαν εξαφανιστεί. Πήγα και την ευχαρίστησα εκεί που είναι η Αγία Ζώνη και πάλι. Μέσω του Ιερού κειμηλίου αυτού παίρνουμε κι εμείς κουράγιο. Είναι ένα μέρος του ενδύματος της Μητέρας του Θεού και της δικής μας.
Δεν μπορείς να μη νιώθεις δέος. Σαν όλα αυτά τα προσωπικά αντικείμενα που μπορεί να έχουμε όλοι από αγαπημένα μας πρόσωπα και τα φυλάμε για να τους θυμόμαστε και να τα αγγίζουμε. Έτσι και η Παναγία, άφησε την Αγία Ζώνη για να παίρνουμε κουράγιο κι ευλογία. Γι αυτό είναι θαυματουργή η Αγία Ζώνη , γιατί σου αλλάζει την ζωή.»
Ο καθένας από εμάς ζει το δικό του θαύμα που καμία φορά φοβάται να το πει μην τυχόν και τον περάσουν για γραφικό όμως η ομολογία της Πίστης μας , μας σώζει. Η πίστη και το θάρρος να ομολογήσουμε την δική μας αλήθεια για την βοήθεια που δεχόμαστε απλόχερα από την Παναγία.


ΒΙΒΛΙΟ «Θαύματα της Αγίας Ζώνης»:     ΕΔΩ

Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2018

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗΣ: ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥΣ


Θα απέχω για λίγο απο το facebook, το messenger και τα τοιαύτα. Ο λόγος είναι ότι είστε τόσο πολλοί, που με αγάπη μου γράφετε, που δεν σας προλαβαίνω. Θα έπρεπε να ασχολούμαι μόνον με αυτό. Επειδή όμως τα χρόνια περνούν, τώρα πρέπει να γράψω, συν Θεώ, μουσική. Ο χρόνος μου λοιπόν, θα πάει εκεί. Συγνώμη, κατανόηση και πίστη ζητάω. Και να ξέρετε ότι οι ώρες που αφιερώνω στο «εργόχειρο» μου, θα μεταφραστούν σε χαρά δική μου και δική σας ελπίζω. Εις το επανακούειν λοιπόν.

Σας αφήνω με λίγες «Χριστουγεννιάτικες» σκέψεις. Καί πολλή αγάπη.

Θά θελα λίγο να σας πώ, για όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια, στην χώρα μας.(Θα μπορούσα να πώ συμβαίνουν στη γή, αλλά αισθάνομαι πολύ περισσότερο Ελληνας, παρά πολίτης της γής). Θά πώ λίγα λοιπόν, για το "Ελληνικό πρόβλημα".
Ένα από τα κακά πού πάθαμε σαν Έλληνες, είναι πιά νά μιλάμε, αλλά να γράφουμε σέ facebook και τα τοιαύτα και έτσι με τα λόγια, τίς επισημάνσεις και τα παράπονα μας, να κάνουμε τον θλιβερό και εντελώς μάταιο "αγώνα" μας. Όλοι "ξέρουμε ποιός φταίει" (έκαστος βέβαια με το σεναριο πού τον βολεύει η καταλαβαίνει), "τί θάπρεπε νάχει γίνει", "πώς φτάσαμε ως εδώ" και άλλα, κουραφέξαλα.

Εν τώ μεταξύ, με πολύ συγκεκριμένο σχέδιο καί πρόγραμμα, όλα προχωράνε όπως "πρέπει" καί κανείς μα κανείς δεν φαίνεται ικανός, να σταματήσει αυτή την πρωτόγνωρη κατρακύλα. 
Ποίος είναι ό υπεύθυνος, ποιός ο κακός, ποιός ο ιθύνων νούς, ποιός ο πραγματικός εχθρός; Τί κρύβεται πίσω από όσα παράλογα, ζούμε; Όι σιωνιστές, η Αμερική, η Γερμανία, οί Μασσόνοι, οί αγορές, το κεφάλαιο, οί σοσιαλιστές, οί φιλελεύθεροι, οί αριστεροί, οί δεξιοί, οί πιό αριστεροί, οι πιό δεξιοί. Καί άλλοι πολλοί. Διαλέχτε. 
Όσο πιό πίσω καί πιο βαθειά πασχίζω να πάω, τόσο χάνομαι.
Οί περιπτώσεις και οί πιθανότητες, αναρίθμητες. Τα σενάρια, ών ούκ έστιν αριθμός. 

Οί γνώμες, σάν τα χασμουρητά. Όλοι έχουν κι' απο μία. Καί ο θυμός, περισσεύει.
Πάντα "μικραίνω" τα πράγματα, για να τα καταλάβω. Αλλά και για να καταλάβω, τόν εαυτό μου καί τούς γύρω μου. Καί καταφεύγω συνήθως στούς "μύθους", στα παραμύθια, στην τσάτρα πάτρα ιστορία πού έμαθα, αλλα κυρίως σε εκείνη τήν άλλη, πού χωρίς να τής ζητηθεί, κυλάει στό αίμα μου. " Και παρέα με τούς μύθους, ταξιδεύω στ' ανοιχτά. Γιατί ότι είναι κρυμμένο, μυστικό καί μαγεμένο, αγαπάω αληθινα". 

Εκεί λοιπόν, στήν ζωή μου, βρήκα όλα όσα έψαχνα. Τήν πίστη, την αγάπη, την έμπνευση, την δύναμη κι' αυτό το ασυμβίβαστο και διαφορετικό, πού δέν βλέπει ότι οί άλλοι, αλλά κάτι δικό του, άπιαστο και φαινομενικά, ανθρωπίνως αδύνατο. Με αυτά λοιπόν τα "παιδικά" εφόδια πορεύτηκα, και έτσι ακριβώς συνεχίζω. Ξέρω από καιρό επίσης, ότι η λογική, η εξυπνάδα, η γνώση, η μόρφωση, είναι χρήσιμα όπλα, αλλά παρωχημένα καί άχρηστα, όταν έχεις να κάνεις με τα μεγάλα. Δηλαδή τή ζωή καί το θάνατο. Εκεί, θές "πυρηνικά όπλα". Όχι παράλογα, όχι υπόλογα, αλλά σαφώς, υπέρλογα. Μόνο το υπέρ τόν λόγον, μπορεί να εξηγήσει τά ανεξήγητα, να αγγίξει τό Θεό. Κι' αυτό, τό έχουμε όλοι μέσα μας. 


Με το πού γεννιόμαστε. Αλλα σιγά, σιγά παύουμε να το ακούμε και να το εμπιστευόμαστε. Και πιστεύουμε σε επιστήμες, αποδείξεις, ανθρώπους, θεωρίες πολιτικές και μή, στά άστρα, στόν καφέ καί στού κουφού την πόρτα ....
Πάμε λοιπόν στά κατ' εμέ σίγουρα. Άλλωστε, εγώ γράφω, αυτό πού διαβάζετε. 
Ένας ναρκομανής που χτυπάει τη δόση του, δεν σώζεται με καλά λόγια, ευχές, απειλές ή συμβουλές. Χρειάζεται, "Aμεση δράση". Εγώ μία μόνο τέτοια ξέρω στην ζωή μου και μιλάω, από προσωπική εμπειρία. Τόν Ιησού Χριστό. Μόνον αυτός μπορεί να επέμβει καί να συντελέσει το θαύμα. Καί ο ναρκομανής να γίνει "εν ριπή οφθαλμου" καλά. Ο κουτσός να περπατήσει, ο τυφλός να δεί. Καί για να γίνει αυτό χρειάζεται μόνο, πίστη. Πίστη παιδική, πίστη ακλόνητη. Πίστη παραμυθένια. Πίστη ερωτευμένου.
Και να ζητάς, με όλη τη δύναμη τής λαβωμένης και κομματιασμένης, ψυχής σου. Καί τότε το θαύμα γίνεται. 
Κι απ" τά τάρταρα πού είσαι, μεταφέρεσαι, σε μιά στιγμή, στόν παράδεισο. Τό ξέρω, το έζησα καί πολλοί άλλοι, κοντά μου. Μέ μιά γρήγορη λογική υπέρβαση λοιπόν και ταξιδεύοντας από το προσωπικό στό συλλογικό, θα έλεγα, ότι αυτό ακριβώς, πάει πολύ στραβά στην χώρα μας. Χάσαμε την πίστη. Ανταλλάξαμε τον Χριστό με μπιχλιμπίδια, πού τώρα μας τα παίρνουν. Ανταλλάξαμε την πίστη με ιδέες και λόγια, δηλαδή ιδεολογίες. 

Εξ' ορισμού δημιουργήματα τού νού, ο οποίος όμως, αδυνατεί να συλλάβει, τον δημιουργό του. Δέν είναι φτιαγμένος ο νούς μας, γι' αυτό. Βοηθητικό εργαλείο είναι. Άλλωστε ποιά ιδεολογία, μπορεί να πάρει σαφή θέση απέναντι, στόν θάνατο; Καμμία. Όλες μιλούν για το εδώ καί τώρα. Αρα, είναι όλες τους για μένα, πνευματικά, φιλοσοφικά, αλλά και ουσιαστικά, άχρηστες.
Κοντά στον ζωντανό Χριστό λοιπόν καθημερινά, κουβαλώντας, τίς ατέλειες, τίς αμαρτίες και τα λάθη μας, καί γλυκά παρακαλώντας, να γίνει το δικό Του θέλημα, για τον εαυτό μας και την χώρα μας.
Μήν θυμώνετε με τούς πολιτικούς, τούς τηλεαστέρες, τούς διαπλεκόμενους καί λοιπούς, πνευματικά ελάχιστους. "Δείχνουν νικητές κι" είναι νικημένοι, δείχνουν ζωντανοί κι' είναι πεθαμένοι" Δεν καταλαβαίνουν, δέν λυπούνται, δεν έχουν τύψεις, δεν γνωρίζουν πατρίδα.

Να θυμώνετε αντιθέτως, με τόν εαυτό σας πού ένα βήμα, ή μιά ειλικρινής στιγμή, σας χωρίζει από την σωτηρία και την αλήθεια, πού πάντα περιμένουν πλάι σας. Κάθε μέρα, ένα βηματάκι. Μιά καλή σκεψη, μια καλη πράξη, ένα κλείσιμο για λίγο τής τηλεόρασης για μια μικρή προσευχή, μια ευλογία για έναν εχθρό. Μικρά παιδικά βηματάκια για να βάλουμε τον εαυτό μας, στήν άλλη διάσταση. Τής πίστης, τής χαράς, τής ελπίδας και τελικά τής αγάπης. Ότι τόσο δά ελάχιστο κάνει ο καθένας μας για τον εαυτό του, το κάνει τελικά, για την χώρα του. Μόνο αν αλλάξω εγώ, αλλάζουν όλα γύρω μου. 

Ο Θεός να με συγχωρήσει, πού αν και νήπιο, τολμάω, να διδάσκω. 
Πείτε το ποιητική αδεία, η συνθετική παραζάλη. 
Καί συγχωρείστε με.

Ναμαστε όλοι ευλογημένοι. 
Καλά Χριστούγεννα.

Τετάρτη 31 Ιανουαρίου 2018

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗΣ: «ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ ΠΟΛΛΟΙ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ ΕΛΛΑΔΑ, ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ…»

«Θέλω να σας πω δυο  λόγια, για τα συλλαλητήρια και πόσο μεγάλη ήταν η χαρά μου όταν είδα στην Μακεδονία, όλη την Ελλάδα να είναι εκεί πέρα και να δείξει σιωπηλά και ήσυχα να διατρανώνει αυτό το οποίο είναι, δηλαδή όταν είδα τόσους πολλούς ανθρώπους να πιστεύουν αυτά που και εγώ πιστεύω δεν θέλω να χάσουμε την ιστορία μας, θυμόμαστε τον Παλαιολόγο, θυμόμαστε τους Μακεδόνες, θυμόμαστε τον Αλέξανδρο, όλα αυτά είναι  πράγματα που χρόνια θέλω με την μουσική μου, προσπαθώ να αφήσω πίσω μου ώστε οι νέες γενιές να θυμούνται.

Πόση λοιπόν μεγάλη μπορεί να ήταν η χαρά μου όταν έβλεπα χωρίς πολιτικά κόμματα εκατομμύρια ανθρώπων, ας πω και εγώ καμιά σαχλαμάρα αφού συνέχεια τα μικραίνουν τα ποσά των ανθρώπων που ήταν, θα τα μεγαλώνουμε, εκατομμύρια λοιπόν Έλληνες μαζεμένοι στη Θεσσαλονίκη και να διατρανώνουνε την Ελλάδα τους, δεν ξέρω αν θ’ άπρεπε να τα λέμε συλλαλητήρια αυτά, μήπως θ’ άπρεπε προσευχητήρια γιατί ο Χριστός ήταν μπροστά, η Ελλάδα ήταν μπροστά, οι ήρωες ήταν μπροστά, οι ιερείς ήταν μπροστά και για μένα αυτό ήταν μια πάρα πολύ συγκινητική στιγμή.
Με αφορμή λοιπόν αυτή τη στιγμή της Μακεδονίας και επειδή έπεται και μία στην Αθήνα, εγώ απλώς σεμνά και ταπεινά, προτρέχω όλους τους Έλληνες που στην ψυχή τους χτυπάει η Ελλάδα, να είναι εκεί, να μην φοβηθούνε να πάνε να μην το αμελήσουνε, γλυκά, ήρεμα και τρυφερά να δώσουν την παρουσία τους, όχι για τους πολιτικούς, ούτε για τους παράγοντες, ούτε για τους ξένους, για την Μητέρα μας, για την Ελλάδα, για αυτό το οποίο είμαστε και για αυτό το οποίο δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ.
Πάρα πολύ αγάπη αισθάνομαι για τον καθένα από τους ανθρώπους που θα είναι εκεί και με κάνουν υπερήφανο είναι από τις λίγες στιγμές, που μέσα στην ησυχία μου, και μέσα στην μουσική μου, και μέσα σ’ αυτά που κάνω και λέω μα ποιος τα’ ακούει, πήρα χαρά και λέω υπάρχουμε πολλοί, είμαστε πολλοί Έλληνες, να ζήσεις Ελλάδα, να ζήσεις…»

Αντιγραφή / Απομαγνητοφώνηση Μέλια.

Πηγή:Βίντεο από την προσωπική σελίδα του κ. Σταμάτη Σπανουδάκη στο FB

Τρίτη 30 Ιανουαρίου 2018

Η LADY GAGA ΜΑΡΤΥΡΕΙ Η ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΣΧΕΣΗ ΤΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΣΑΤΑΝΙΣΜΟ



Το βίντεο είναι μια απόδειξη για όσους δεν πιστεύουν ότι ό καλλιτεχνικός κόσμος και η μεγάλη επιτυχία που έχουν διάσημοι ηθοποιοί και τραγουδιστές συνδέεται άμεσα με τον σατανισμό.
Ή μετάφραση έγινε απο τον χρήστη youtube "apodei"
Το original βίντεο είναι το : 
Lady Gaga, the Super Bowl, Satanic Spirit Cooking and Child Sacrifice 

ΛΑΚΗΣ ΛΑΖΟΠΟΥΛΟΣ: ΣΩΘΗΚΑ ΑΠΟ ΠΝΙΓΜΟ ΚΑΙ ΕΚΑΝΑ ΤΑΜΑ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ!

Ο Λάκης Λαζόπουλος μιλά στην Μαρία Ανδρέου και στην εφημερίδα Espresso και μεταξύ άλλων αναφέρεται στην ημέρα των Θεοφανίων και αποκαλύπτει πως πριν αρκετά χρόνια η κακοκαιρία παραλίγο να τον οδηγήσει σε πνιγμό σε ένα ταξίδι του.

Κύριε Λαζόπουλε, για σας τα Θεοφάνια είναι μια εορτή της χριστιανοσύνης με ιδιαίτερο συμβολισμό;
Από τα κάλαντα όλων των εορτών μού αρέσουν από παιδάκι πιο πολύ αυτά των Θεοφανίων «σήμερα τα φώτα και ο φωτισμός» και πάντα θεωρώ ότι υπάρχει στη ζωή του ανθρώπου αυτή η φώτιση που έχει και μια θεϊκή προσέγγιση. Μεγαλώνοντας, κατάλαβα ότι κατά τη διάρκεια της χρονιάς πέφτει στη ζωή του ανθρώπου μεγάλο σκοτάδι και αυτή η γιορτή έρχεται να σου θυμίσει την έξοδο προς το φως. Οπότε το νιώθω αυτό που έρχεται, το προσδοκώ και θα πάω να ανάψω το κερί μου.

Πιστεύετε;
Ναι. Θα σας αποκαλύψω κάτι. Έχω κάνει τάμα και έχω ανάψει με μεγάλη ευλάβεια μια λαμπάδα στη χάρη της Παναγίας στην Τήνο γιατί παραλίγο να πνιγώ σ’ ένα καράβι και σώθηκα. Είχα ταξιδέψει με ένα παλιό σκαρί και έναν γέρο καπετάνιο για 25 μέρες σε όλο το Αιγαίο και πέσαμε σε τέτοια κακοκαιρία που μου ήρθαν κλάματα στα μάτια. Περιμέναμε το τέλος, κύματα μας σκέπαζαν από παντού. 

Έτσι μου ήρθε και η ιδέα και έγραψα την επιθεώρηση «Ήταν ένα μικρό καράβι». Αυτός ο παππούς ήταν τόσο ιδιαίτερος που πέθανε χειμώνα κάνοντας μπάνιο στη Δρακολίμνη στα Ζαγοροχώρια. Δεν θα τον ξεχάσω ποτέ.

Παρασκευή 19 Ιανουαρίου 2018

ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: "ΜΗΝ ΠΑΡΑΧΑΡΑΣΣΕΤΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ, Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ, ΛΑΜΠΕΙ ΑΠΟ ΕΛΛΑΔΑ ΚΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ"



Τραγούδι – Μακεδονία – Υπάρχει μία περιοχή – Μακεδονικό

Στίχοι-μουσική: Μαριγώ Μπούρη
Ενορχήστρωση: Ερμής Κοντούδης
Επεξεργασία video: Κωνσταντίνος Χασάπης

Τραγουδούν: Στέφανος Λούντζης, Κωνσταντίνος Χασάπης, Αθανάσιος Αρβανίτης, Αθανάσιος Μπαλάφας, Αντώνιος Ροκκάς, Χρήστος Κοκονέτσης, Ναμπίχα Χαντάντ, Ιωάννα Δεικτάκη, Λυδία Αβαγιανού.



Τετάρτη 29 Νοεμβρίου 2017

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΙΝΟΥΣΗΣ: «ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΠΑΛΑΤΙΑ ΝΑ ΖΕΙΣ, ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ Η ΑΓΑΠΗ, ΕΙΝΑΙ ΤΑΦΟΙ»

Toυ Ντίνου Αυγουστή από Ελευθερία

Μια πρόσφατη συνέντευξη του Γιώργου Κοινούση στην ελληνική τηλεόραση και φυσικά ο μεγάλος θαυμασμός που τρέφω απέναντι σ’ αυτή τη μεγάλη ελληνική και χριστιανική μορφή, ήταν η αφορμή να γράψω λίγα λόγια για τον τεράστιο αυτό συνθέτη, τραγουδιστή και οργανοπαίκτη με τις σπουδαίες επιτυχίες που τραγουδήσαμε και τραγουδάμε ακόμα.

Τον αυθεντικό αυτόν Καλλιτέχνη και Άνθρωπο που πριν τέσσερις δεκαετίες τόλμησε να αφήσει τη δόξα και τα πλούτη και να περάσει στην αφάνεια και τη φύση, την ώρα που κάθε εμφάνιση του προκαλούσε πραγματικό παραλήρημα στους χιλιάδες θαυμαστές του.
Ο Γιώργος Κοινούσης γεννήθηκε πριν από 76 χρόνια στα Λιβάδια της Χίου. Η ζωή του ήταν γεμάτη με πολλές ανυπέρβλητες δυσκολίες και περιπέτειες. Σε ηλικία πέντε μόλις χρονών ήρθε στην Αθήνα με ένα καΐκι μαζί με τους γονείς του, την ώρα που ισχυροί άνεμοι εντάσεως πολλών μποφόρ σάρωναν τη θάλασσα του Αιγαίου.
Πρώτη κατοικία τους ήταν μια πολύ παλιά οικοδομή, στην ιστορική συνοικία του Χατζηκυριάκειου. Στη ζωή του έκανε πολλές δουλειές πριν καθιερωθεί ως ένας από τους μεγαλύτερους συνθέτες και λαϊκούς ερμηνευτές. Πούλαγε τσιγάρα. Ήταν λουστράκος. Έγινε μουσικός χάρη στο μεράκι που είχε ο πατέρας του, που έγραφε στίχους με αφορμή καθημερινά κοινωνικά γεγονότα.

Συνεργάστηκε με όλα τα κορυφαία ονόματα της παλιάς εποχής του ελληνικού πενταγράμμου. Διαθέτει μια τεράστια παρακαταθήκη από τραγούδια, τους στίχους των οποίων συνήθως γράφει ο ίδιος. Στίχοι έμπλεοι αληθινών νοημάτων που συγκινούν γιατί ακριβώς αναφέρονται σε πραγματικά βιώματα των καθημερινών ανθρώπων του μόχθου και της βιοπάλης. Στα δεκαέξι του έδωσε τους πρώτους στίχους του στην Καίτη Γκρέυ. Συμμετείχε σε πολλές επιτυχίες του Καζαντζίδη και άλλων μεγάλων της εποχής.
Το «Άνθρωποι Είμαστε» που ερμήνευσε η Δούκισσα, ήταν όπως δηλώνει ο ίδιος μια γενική ομολογία. Είχε τσακωθεί με τον καλύτερό του φίλο και έτσι κάπως γράφτηκε το συγκεκριμένο τραγούδι που έγινε τεράστια επιτυχία. «Τόλμησα κι έγραψα και ερμήνευσα τραγούδια που ήταν πρωτοποριακά για εκείνη την εποχή» σημειώνει ο Γιώργος Κοινούσης. «Το “Αμερική” είναι ένα τραγούδι-ρεπορτάζ που ακούγεται σαν σημερινό…
Τη δεκαετία του ’70 που μεσουράνησε ο Κοινούσης έξω από το κέντρο «Αναμνήσεις» όπου τραγουδούσε στην παραλιακή οι θαμώνες πήγαιναν από το μεσημέρι και κάθονταν πάνω σε κουβέρτες στην άμμο για να πάρουν σειρά! Μόνο και μόνο για να τραγουδήσουν μαζί του το «Να ξαναγινόμασταν πάλι πιτσιρίκοι». Να του φιλήσουν τα παπούτσια! Να πάρουν ένα κουμπί από το πουκάμισό του. «Δεν θα ξεχάσω που έτρεχαν δίπλα μου όταν οδηγούσα το αυτοκίνητό μου με άλλα ΙΧ ή μοτοσικλέτες για να με αγγίξουν. Δεν μπορούσα να περπατήσω στον δρόμο από τις εκδηλώσεις λατρείας του κόσμου».
Κι όμως η εφήμερη δόξα δεν τον κατέβαλε! Του Γιώργου Κοινούση δεν του άρεσε το ξενύχτι. Ήθελε να ζει μακριά από τη νύχτα. Έτσι, στο απόγειο της δόξας και της καλλιτεχνικής του σταδιοδρομίας, πριν σαράντα και πλέον χρόνια, «κατεβάζει τους διακόπτες» και αποφασίζει να αποσυρθεί σε μια Γαλάζια Ακτή, στο Λαγονήσι. Σε ένα σπίτι, το ησυχαστήριό του, ένα χώρο προσευχής και γαλήνης, όπως δηλώνει ο ίδιος, στην οδό Αγάπης, δίπλα στη θάλασσα, εκεί που κάνει μπάνιο κάθε πρωί, χειμώνα καλοκαίρι. «Το πρώτο πράγμα που κάνω κάθε πρωί», δήλωσε πριν μερικά χρόνια σε συνέντευξη του στην “Espresso της Κυριακής”, (Αργύρης Κωστάκης, Μάιος 2010), «είναι να ευχαριστώ τον Θεό που μου δίνει άλλη μία μέρα ζωής. Ζητώ από τους ανθρώπους να βρούνε την ειρήνη και τον Χριστό.
Θα έλεγα στους νέους να έχουν μέσα τους τον Θεό, να αγαπούν την οικογένεια και να προσέχουν την Ελλάδα … Επαναστάτησα. Ένα βράδυ πήρα τη μεγάλη απόφαση να απομακρυνθώ από αυτήν τη δουλεία της δόξας. Κατάλαβα ευτυχώς ότι η τρομοκρατία σήμερα είναι η ίδια η ζωή που κάνουμε. Βγάλαμε από μέσα μας την αγάπη. Εμείς αλληλοσκοτωνόμαστε καθημερινά. Το βιβλίο μου “Η ζωή πριν και μετά τον Χριστό” έχει κάνει εννέα εκδόσεις. Ο δικός μου τρόπος ζωής είναι κοντά στη φύση, στα ζώα, στην οικογένεια, την υγιεινή διατροφή (έγραψε σχετικό βιβλίο για τον άλλο τρόπο ζωής, τον υγιεινό, για να μένει ο άνθρωπος μακριά από τους γιατρούς). Ο άνθρωπος πρέπει να βλέπει τον ήλιο και τα χρώματα με καθαρή ματιά. Κατάλαβα ότι και μέσα σε παλάτια να ζεις, αν δεν υπάρχουν ο Χριστός και η αγάπη μέσα, μοιάζουν σαν τάφοι…».
Από τη “διαθήκη ζωής” του Κοινούση κρατάμε ακόμα: Τέλειωσε τη Β’ Δημοτικού, όμως ο τρόπος που γράφει και μιλά, αυθεντικά και από καρδιάς, τον κάνει να μοιάζει με κάτοχο μεταδικτατορικού πτυχίου! «Δεν είμαι χρηματοκυνηγός», λέει, «γι’ αυτό και τα παράτησα όλα. Δεν με συγκινούν εμένα τα λεφτά.
Το φώναζα και το τραγουδούσα από τη δεκαετία του ’80 παρ’ ότι κέρδισα πάρα πολλά χρήματα από το τραγούδι …δεν μου αρέσει να λέω ψέματα σαν τους περισσότερους πολιτικούς. Δεν θέλω να διχάζω τον λαό. Στο Πολυτεχνείο ήμουν από τους πρώτους που πήγα κι έδωσα τσιγάρα στα παιδιά λίγες ώρες πριν εισβάλουν τα τανκς. Εγώ όμως δεν κάνω τις ιδέες μου εμπόρευμα για να βγάλω λεφτά όπως άλλοι…».

Εμείς τι άλλο μπορούμε να προσθέσουμε: Απλά υποκλινόμαστε στο μεγαλείο της ψυχής του! Ας πάρουμε έστω και κάτι λίγο από τη μεγαλοσύνη του!

Κυριακή 12 Νοεμβρίου 2017

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΓΟΝΙΔΗΣ: «ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΘΕΟΙ. ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ!»

Ο Σταμάτης Γονίδης αποκαλύπτει πτυχές της θρησκευτικότητάς του, αναφέρεται σε προσωπικά του βιώματα, αλλά και στο περιστατικό που συνέβη σε επίσκεψή του στη Μονή του Αγ. Διονυσίου στον Άθωνα

Ένας ταλαντούχος και επιτυχημένος ερμηνευτής, στιχουργός αλλά και συνθέτης είναι ο Σταμάτης Γονίδης, ο οποίος έχει γράψει τη δική του ιστορία στο ελληνικό τραγούδι εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Αυθεντικός και βαθιά συναισθηματικός άνθρωπος, ο κ. Γονίδης μέσα από αυτή τη συνέντευξη αποκαλύπτει πτυχές της θρησκευτικότητάς του, αναφέρεται στα προσωπικά του βιώματα, αλλά και σε ένα σημαντικό περιστατικό που έζησε στο Αγιον Όρος.
Η θρησκευτική σας πίστη έχει αποκτήσει βαθιές ρίζες από την περίοδο της παιδικής σας ηλικίας;
Όταν ήμουν μικρός, είχα δει ένα όραμα. Δεν θα ήθελα να το σχολιάσω, αλλά αυτό έμεινε στη μνήμη μου. Πέρασα διά πυρός και σιδήρου! Ήμουν για πολλά χρόνια μακριά από την Εκκλησία, είχα αφοσιωθεί σε εκείνο που έκανα. Η νύχτα δεν έχει καμία σχέση με τη θρησκευτική πίστη. Σε απομακρύνει. Γιατί, χωρίς «εγώ», δεν μπορείς να εμφανίζεσαι στην πίστα και να σε χειροκροτά ο κόσμος. Ας μην ξεχνάμε ότι οι χώροι όπου τραγουδάμε εμείς ναι μεν είναι χώροι διασκέδασης, αλλά δεν έχουν καμία σχέση με την ορθόδοξη πίστη. Το οινόπνευμα καίει το πνεύμα!

Ωστόσο η θρησκευτική πίστη σάς απασχολούσε και σας έδινε αφορμές για σκέψη... 
Έπειτα από αρκετά συμβάντα άρχισα να πιάνω τα σημάδια. Υπήρξαν γεγονότα τα οποία με επηρέασαν θετικά. Για παράδειγμα, η απώλεια αγαπημένων προσώπων. Εκεί γονατίζεις! Κατάλαβα ότι αυτό το «εγώ» που διατηρούσα ήταν υπερβολικό. Εμείς δεν είμαστε τίποτα. Το «εγώ» σταδιακά άρχιζε να γίνεται «εμείς», άρχισα να κατανοώ ότι τίποτα δεν έχει αξία μακριά από τον Θεό! Εμείς οι τραγουδιστές, όταν ξεκινάμε -και προτού ακόμη γίνουμε γνωστοί-, έχουμε ένα εικονισματάκι στο καμαρίνι μας. Όταν γινόμαστε γνωστοί, θα δεις ότι το καμαρίνι μας μοιάζει με εκκλησία!

Σε εσάς αυτό έχει συμβεί; 
Ε, βέβαια, έγινε και σ' εμένα. Τώρα εγώ έχω δύο εικόνες. Ερχόταν ο κόσμος και μου έφερνε δώρο εικόνες στα εγκαίνια ενός κέντρου διασκέδασης. Και αυτές στόλιζαν το καμαρίνι. Αργότερα έβαλα και ένα καντηλάκι! Έπιασα όμως τον εαυτό μου κάποια στιγμή να είναι θρησκόληπτος. Ο Θεός ωστόσο είναι παντού! Όταν έχεις μέσα σου τη φλόγα, δεν χρειάζεσαι πολλά πράγματα γύρω σου, ώστε να κρατάς την πίστη σου ζωντανή. Δεν χρειάζεσαι καντήλια ούτε πολλές εικόνες μέσα στο καμαρίνι! 

Η διάκριση ανάμεσα σε έναν θρησκόληπτο και έναν συνειδητοποιημένο θρησκευόμενο ποια είναι; 
Όταν κατανοήσεις ότι ο Θεός είναι παντού. Όταν κατανοείς πως, όποτε Του μιλάς από μέσα σου, ο Θεός σε ακούει και έρχεται! Όταν Τον επικαλείσαι και ζητάς τη βοήθειά Του, Εκείνος χαίρεται. Επειδή θέλει να Τον φωνάζεις όταν δεν είσαι καλά. Όταν κάνεις προσευχές χωρίς αυτές να έχουν συναίσθημα, είναι σαν να ζωγραφίζω έναν πίνακα και εσύ να με θαυμάζεις, χωρίς να έχεις δει αυτό τον πίνακα. Αυτό είναι θρησκοληψία! Πρέπει να καταλάβεις τι είναι πίστη, τι είναι αγάπη, τι είναι αλήθεια. Εάν δεν μπορείς να καταλάβεις αυτά, τότε να σε φωτίσει ο Θεός, ώστε να βρεις έναν πνευματικό ή να σου τον βρει ο Ίδιος. Και από κει και πέρα, να καλλιεργήσεις το πνεύμα σου, ώστε να κατανοείς την ουσία της ζωής.

Ποιες είναι οι αγαπημένες σας εικόνες που κοσμούν το καμαρίνι σας;
Είναι αυτή της Παναγίας, πάντα μαζί με τον Χριστό, και εκείνη του Αγίου Στεφάνου. Καμιά φορά έχω και μία του Αρχαγγέλου Μιχαήλ από τον Μανταμάδο. Αυτά είναι τα σημάδια που έχω πάρει μέσα από όνειρα και γεγονότα.

Οι αγαπημένοι σας Άγιοι; 
Είναι ο Άγιος Στέφανος ο Πρωτομάρτυρας - και δεν είναι τυχαίο αυτό, επειδή τον συνδέω με ένα όραμα που είχα δει μικρός. Η Παναγία Κανάλα από την Κύθνο, ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, αλλά πάνω απ' όλους είναι ο Χριστός και η Παναγία!

Υπήρξαν στιγμές όπου αμφισβητήσατε τον Θεό και θυμώσατε νιώθοντας ότι είχατε υποστεί μια αδικία; 
Εγώ έχω βρίσει τον Θεό! Αλλά ποιον Θεό έβρισα; Στην ουσία, μετά κατάλαβα ότι ο Θεός που έβρισα δεν ήταν ο αληθινός αλλά ο θεός της ύλης! Αυτός που με ταλαιπωρούσε. Κάτι πρέπει όμως να σου συμβεί, που θα σε αλλάξει. Και αυτό είναι είτε έπειτα από ασθένεια και σωθείς είτε αν έχεις τη χάρη και την ευλογία να σου συμβεί, χωρίς να περάσεις όλη αυτή τη διαδικασία. Και να το κατανοήσεις με την απώλεια ενός δικού σου ανθρώπου ή χάνοντας το έδαφος κάτω από τα πόδια σου σε κάτι που θα σου συμβεί.

Σε εσάς τι συνέβη; Πώς έγινε αυτό αντιληπτό; 
Σοκαρίστηκα, αλλά ο δρόμος στον οποίο μπήκα είναι ο καλύτερος. Δόξα τω Θεώ! Δεν θέλω όμως να σου λέω και πολλά. Ο,τι έχει αξία δεν πληρώνεται! Η ζωή, η αγάπη, η πνευματική χαρά, όλα αυτά δεν μπορείς να τα πληρώσεις. Άρα ό,τι έχει πνευματική αξία στη ζωή δεν μπορεί να έχει κόστος. 

Εσείς, είχατε συνηθίσει ως προσωπικότητα περισσότερο να εισπράττετε από τους άλλους παρά να προσφέρετε απλόχερα αγάπη;
Είχα συνηθίσει να εισπράττω αγάπη μέσα από τον θαυμασμό του κόσμου. Έπειτα όμως κατάλαβα ότι πρέπει να εισπράξω την αγάπη μέσα από την αληθινή ουσία της ζωής. Το ταλέντο σε κάνει γνωστό, αυτό είναι το μέσο. Αλλά ο χαρακτήρας σε εδραιώνει! Ναι μεν τραγουδάω ερωτικά τραγούδια και μέσα από αυτά έγινα γνωστός, αλλά, όταν χάσεις τον Θεό, συνέχεια θα πληγώνεσαι! Και ο έρωτας έχει αποτέλεσμα να πληγωθείς.

Το θαύμα που έζησε στο Όρος, η συνάντησή του με έναν Άγιο και τα παπούτσια που είχε τάξει  ότι θα αγοράσει, για να του πάει

Οι πιο αγαπημένοι σας προσκυνηματικοί τόποι ποιοι είναι; 

Είναι το Άγιον Όρος αλλά και η Παναγία της Τήνου. Ακόμη και όταν κάθομαι στο πεζουλάκι έξω από την Παναγία της Τήνου, παθαίνω ταραχή! Με πιάνει μια συγκίνηση! Δέος! Στο Όρος επισκέπτομαι τη Μονή Διονυσίου, όπου εκεί μου συνέβη το εξής περιστατικό: Είδα έναν άνθρωπο που είχε περάσει το βουνό, αλλά δεν γινόταν να είχε συμβεί αυτό μέσα σε είκοσι λεπτά, επειδή εμείς προχωρούσαμε και τον είχαμε αφήσει πίσω μας, στην πρώτη στάση. Ήταν ένας λαϊκός με γένια, όμως στη συνέχεια κατάλαβα ότι ήταν αυτός ένας Άγιος! Μίλησα μαζί του και τον ρώτησα πώς είχε φτάσει εκεί. «Από το μονοπάτι» μου απάντησε. Κοίταξα, λοιπόν, από το αρχονταρίκι της μονής προς το βουνό και σκέφτηκα πως δεν ήταν αυτό δυνατό! Ποιο μονοπάτι, αναρωτήθηκα, δεν γίνεται, πρέπει να πετάς! Όταν μιλήσαμε μαζί του, μου είπε ότι θα συνέχιζε, αφού είχε ακόμα δρόμο να κάνει, ενώ δεν ανεβαίναμε μαζί στο μοναστήρι! Έπειτα από ώρα βρήκε ο αδελφός μου μία εικόνα στα σκουπίδια και εκείνη τη στιγμή ένιωσα ταραχή! Αναγνώρισα ότι αυτός ήταν ένας Άγιος, αλλά δεν θα σου πως ποιος! Επίσης, είναι και το όνειρο που είχα δει. Όταν κατέβηκα και είδα την εκκλησία, εκείνο που αντίκρισα -ο χώρος και όλα τα υπόλοιπα- ήταν ακριβώς το περιεχόμενο του ονείρου που είχα δει! Σε αυτό τον Άγιο είχα τάξει να αγοράσω παπούτσια -επειδή φορούσε σκισμένα- και δεν του τα πήγα. Όταν, μάλιστα, τον ρωτούσα πού μένει, μου απαντούσε: «Στην αδελφή μου!» Και μου ανέφερε μια τοποθεσία, όπου εκεί είναι αυτός πολιούχος. Όταν έλεγε για την αδελφή του, εννοούσε την εκκλησία! Δεν μου έλεγε διεύθυνση.

Έχετε βιώσει πολλές φορές το θαύμα; 
Τελικά, θαύματα γίνονται εκεί όπου υπάρχει πάντα πρόβλημα. Όπως και ήρωες δεν γίνονται όταν δεν υπάρχει πόλεμος!

Θα γράφατε ένα τραγούδι για τον Θεό; 
Έχω γράψει, αλλά δεν πουλάει! Δεν το έχω τραγουδήσει, το έχω πει μόνο μία φορά στο ίντερνετ και είχε μεγάλη απήχηση. Ο τίτλος του είναι «Μια τζούρα από τον Παράδεισο». Και μερικοί από τους στίχους είναι οι εξής: «Μια τζούρα από τον Παράδεισο πήρα μια Κυριακή. / Μην ψάχνεις μέσα στην άβυσσο, / Θεός δεν είναι εκεί. / Είναι έξω απ' τα γνώριμα και τα συνηθισμένα. / Δεν ρίχνει ο Θεός φωτιές, δεν τιμωρεί κανέναν».

Στον δικό σας χώρο, αυτόν των τραγουδιστών, πιστεύετε ότι κυριαρχεί η αθεΐα;
Όχι! Το μεγαλύτερο ποσοστό των καλλιτεχνών που γνωρίζω και με τους οποίους μιλάω είναι παιδιά του Χριστού. Είναι ένα θαύμα! Είμαστε κατάσκοποι του Θεού στα σπίτια του Σατανά! Με τον τρόπο μας μαρτυράμε Χριστό στο υποσυνείδητο των ανθρώπων. Μέσα σε αυτό το μεγαλείο του ταλέντου και του δούναι και λαβείν με το κοινό υπάρχει μια μυστική κατάσταση, που δεν την καταλαβαίνεις, αλλά τη βιώνεις. Και αυτό μέσα σου γίνεται Χριστός!

«Ο πνευματικός σου καθοδηγητής πρέπει με τις πράξεις του να σου λέει τι να κάνεις»

Η λατρεία του κόσμου δεν εμπεριέχει τον κίνδυνο να κυριευτεί κάποιος μονίμως από το στοιχείο της έπαρσης; 
Μα αυτό έχει συμβεί σ' εμένα και συμβαίνει και σε πολλούς. Αυτό που με χαροποιεί όμως είναι ότι πολλοί καλλιτέχνες -που γνωρίζω εγώ-, περνώντας τα χρόνια, είναι κοντά στην αλήθεια. Γίνεται κάτι σαν θαύμα! Κοιμούνται και τους χαϊδεύουν ο Χριστός και οι άγγελοι! Ποιος είναι ο βασιλιάς της Δόξας; Είναι ο Χριστός! Όταν εσύ είσαι ξεχωριστός και σε χειροκροτά ο κόσμος επειδή τραγουδάς και του δίνεις χαρά, τότε σε πάει η αλήθεια κοντά της.

Νιώσατε κάποια στιγμή λόγω της λατρείας του κοινού ότι ήσασταν ένας μικρός Θεός; 
Δεν νιώθεις μικρός Θεός, παρασύρεσαι και έχεις ξεχάσει τον Θεό! Όταν ωριμάζεις και βλέπεις την αλήθεια, πιάνεις τη λέξη «πιστεύω». Όταν σε ρωτήσουν εάν πιστεύεις, το πρώτο πράγμα που θα σου έρθει να πεις είναι: «Πιστεύω πιο πολύ από όλους!» Έπειτα όμως θα καταλάβεις ότι δεν πιστεύεις, ότι είσαι στην αρχή. Η πίστη έχει τρομερή δύναμη.

Διαπράξατε σε κάποια φάση της ζωής σας κάποια μεγάλη αμαρτία, για την οποία έχετε μετανιώσει;
Πολλές είναι οι αμαρτίες για τις οποίες έχω μετανιώσει. Όταν η αγάπη είναι αγάπη, δεν φέρνει μίσος. Όταν ο έρωτας είναι έρωτας, φέρνει μετά μίσος. Η απώλεια ενός προσώπου με το οποίο είσαι ερωτευμένος εγωιστικά, θεωρείς αυτό το πρόσωπο κτήμα σου. Η αγάπη σημαίνει ότι δεν είναι τίποτα δικό μας.

Έχετε κάποιον ιερέα-πνευματικό με τον οποίο διατηρείτε τακτική επικοινωνία;
Ναι, και πρόκειται για ένα πολύ ταπεινό γεροντάκι. Έναν άνθρωπο του Θεού, με όλη τη σημασία της λέξης. Είναι ο γέροντας Στέφανος και βρίσκεται στη Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στην Κοζάνη. Τον επισκέπτομαι αρκετά συχνά και, όταν έρχεται στην Αθήνα, κάνουμε παρέα. Είναι απόλαυση να μιλάς με έναν τέτοιο γέροντα. Παίρνεις από αυτόν τέτοια αγάπη, απλότητα και ταπεινότητα, ώστε καταλαβαίνεις ότι και εσύ πρέπει να είσαι απλός και ταπεινός! Ο τρόπος που σου μιλά και σε κοιτάζει, η ταπεινότητά του, αυτά είναι στοιχεία του μεγαλείου του. Ο πνευματικός καθοδηγητής σου δεν πρέπει να σου λέει, για παράδειγμα, ότι πρέπει να κάνεις τόσες μετάνοιες, επειδή έκανες μια αμαρτία. Ο Χριστός δεν είναι μπαμπούλας, είναι αγάπη! Ο Θεός συγχωρεί! Η ζωή τιμωρεί! Αυτά δεν χρειάζεται να σου τα λέει. Με τις πράξεις του καταλαβαίνεις ότι έχεις δίπλα σου έναν άνθρωπο του Θεού χωρίς εγωισμούς.


Τρίτη 25 Ιουλίου 2017

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΙΝΟΥΣΗΣ: H ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΕ ΕΣΩΣΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

Από τη
ΤΕΡΙΑΝΝΑ ΠΑΠΠΑ

Συνθέτης, ερμηνευτής και οργανοπαίκτης με σπουδαίες επιτυχίες στο ενεργητικό του, που τραγουδήσαμε και τραγουδάμε ακόμα, ο Γιώργος Κοινούσης ανοίγει την καρδιά του στην «Espresso».
Ο τραγουδιστής αποκαλύπτει γιατί στο απόγειο της καριέρας του τόλμησε να αφήσει τη δόξα και τα πλούτη και να ζήσει απομονωμένος στο κτήμα του στο Λαγονήσι, αλλά και πώς η Παναγία του έσωσε, πριν από χρόνια, τη ζωή!

Τι θυμάστε από τα παιδικά σας χρόνια;

Γεννήθηκα στο Βροντάδο της Χίου. Σε ηλικία 5 χρόνων ήρθα στην Αθήνα με τους γονείς μου, τον Κωνσταντίνο και τη Μαρία. Θυμάμαι ότι το καΐκι που μας μετέφερε έπεσε σε μεγάλη θαλασσοταραχή και κοντέψαμε να πνιγούμε, από θαύμα σωθήκαμε! Μείναμε στο Χατζηκυριάκειο, σε μια μάντρα με τέσσερα δωμάτια. Ο πατέρας μου έγραφε τα γεγονότα της εποχής σε στίχους. Εν έτει 1947 βγάζαμε βιβλιαράκια και τα πουλούσαμε στις γειτονιές.

Τι θυμάστε έντονα από εκείνα τα χρόνια;

Για να μπει φασολάδα στο σπίτι, δουλεύαμε και τα αγόρια. Γινόμασταν παραγιοί, δηλαδή πηγαίναμε δίπλα σε τεχνίτες γιατί δεν υπήρχαν σχολές, και μαθαίναμε την τέχνη. Εγώ εκείνη την εποχή, για να βοηθήσω τον πατέρα μου, πούλαγα τσιγάρα, ήμουν λουστράκος και πολλά άλλα. Δεν είχαμε κόμπλεξ, ούτε στενοχωριόμασταν για τις δουλειές που κάναμε. Το παίρναμε στην πλάκα. Ο πατέρας μου ήθελε να γίνω μουσικός, ενώ εγώ ποδοσφαιριστής. Τελικά πέρασε του πατέρα μου.

Ποια ήταν τα πρώτα σας ερεθίσματα στη μουσική;

Οι στίχοι που έγραφε ο πατέρας μου και το γραμμόφωνο που αγόρασε κάποια στιγμή. Με αυτό παρέα βγάζαμε δίσκο και μαζεύαμε χρήματα. Το καλύτερο μέρος ήταν μια ταβέρνα στον Πειραιά, όπου σύχναζαν κάποιοι γλεντζέδες από τη Μύκονο. Αργότερα, με την εμφάνιση του πικάπ, δεν ξαναβγήκαμε στη γύρα κι έκανα άλλες δουλειές για να βιοπορίζομαι. Παράλληλα ο πατέρας μου, που είχε απωθημένο με τη μουσική, με πήγε σε έναν τυφλό Μυκονιάτη δάσκαλο μουσικό, ονόματι Τάσο Πολυκανδριώτη. Δίπλα του άρχισα να μαθαίνω κιθάρα, με πολύ γρήγορους ρυθμούς, κι αυτός, θυμάμαι, με αποκαλούσε το παιδί-θαύμα!

Πότε βγάλατε το πρώτο μεροκάματό σας ως μουσικός;

Σε ηλικία δέκα χρόνων, παίζοντας ακομπανιαμέντα στην κιθάρα με ένα συγκρότημα πίσω από τον κινηματογράφο Σπλέντιτ στο Πασαλιμάνι. Υστερα έμαθα να παίζω και ακορντεόν. Το πρώτο πάλκο στο οποίο ανέβηκα ήταν στου Παπαδημητρόπουλου στο Πέραμα. Στη συνέχεια, μέσω ενός μπουζουξή, του Μπατάγια, βρέθηκα με τον Μπιθικώτση στη Φωλιά της Κοκκινιάς. Κάποια στιγμή οι δυο τους τσακώθηκαν και ο Μπατάγιας έφυγε, αλλά εγώ παρέμεινα δίπλα στον Γρηγόρη.






Τι κάνατε με τα πρώτα χρήματα που κερδίσατε ως τραγουδιστής πλέον;

Μέναμε σε μια παράγκα στο Πέραμα, την οποία είχε αγοράσει ο πατέρας μου με το εφάπαξ του ως ναυτικός. Πολλές φορές, όταν φυσούσε, την έπαιρνε ο αέρας και φωνάζαμε τους γείτονες και την έστηναν ξανά. Οπότε, όταν άρχισα να γίνομαι γνωστός, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να φτιάξω ένα σπίτι με τούβλα για τους δικούς μου.

Η συνέχεια είναι γνωστή: νυχτερινά μαγαζιά, σπουδαίες συνεργασίες, δημοσιότητα. Κι ενώ ήσασταν στο απόγειο της καριέρας σας, τα παρατήσατε όλα...

Επαναστάτησα. Ενα βράδυ πήρα τη μεγάλη απόφαση να απομακρυνθώ από αυτήν τη δουλεία της δόξας. Αν συνέχιζα, δεν ξέρω ποια θα ήταν η διαδρομή μου. Εφυγα γιατί άρχισα να γίνομαι επαγγελματίας και κοιτούσα το μεροκάματο. Αρχισα να πωρώνομαι και έχασα αυτό τον αυθορμητισμό μου να θέλω να τραγουδήσω. Ο δικός μου τρόπος ζωής είναι κοντά στη φύση, στα ζώα, στην οικογένεια. Ο άνθρωπος πρέπει να βλέπει τον ήλιο και τα χρώματα με καθαρή ματιά. Κατάλαβα ότι και μέσα σε παλάτια να ζεις, αν δεν υπάρχουν ο Χριστός και η αγάπη μέσα μας, μοιάζει σαν να ζεις στο τίποτα.

Γιατί κρατήσατε την ιδιωτική σας ζωή μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας;

Πρώτον, δεν πίστεψα ποτέ ότι είμαι σταρ και πάντα προσπαθούσα να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Μπορούσα να καθίσω στο Σύνταγμα να φάω το μήλο μου κι ας με σήκωναν στα χέρια, κι ας μου φιλούσαν τα πόδια. Δεύτερον, κράτησα την οικογένειά μου και τους φίλους μου κοντά μου. Ανοιξα την καρδιά μου και έβαλα τον Ιησού Χριστό και στις δυσκολίες λέω «γενηθήτω το θέλημά σου». Οι φωτογράφοι εκείνη την εποχή έρχονταν στα κέντρα κι εγώ ντρεπόμουν.

Πιστεύετε πολύ στον Θεό... Εχετε νιώσει το άγγιγμά Του;

Ο Θεός είναι η πνοή, η πίστη είναι ευλογία. Ο άνθρωπος πρέπει να πιστεύει στον Θεό. Ενα από τα πιο μεγάλα θαύματα που έχω ζήσει είναι όταν επισκέφθηκα για δεύτερη φορά την Παναγία της Τήνου – η πρώτη ήταν όταν είχα παντρευτεί. Εκείνη την εποχή δούλευα στο Κεντρί με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και τον Σάκη Μπουλά και πήγα να προσκυνήσω. Δεν πρόλαβα να γυρίσω στο σπίτι και να κοιμηθώ, έστω για λίγο, και πήγα κατευθείαν στο μαγαζί. Οταν τελείωσα από το κέντρο, έφυγα για το Λαγονήσι νυσταγμένος και μετά τη Βάρκιζα, σε μια στροφή, με πήρε ο ύπνος πάνω στο τιμόνι και πήγαινα πάνω σε μια κολόνα και από κάτω γκρεμός. Τότε είδα την Παναγία, με ξύπνησε και έστριψα το τιμόνι. Υστερα από 3-4 μέρες πήγα στο σημείο και έφτιαξα ένα εικονοστάσι, το οποίο ήταν εκεί μέχρι πριν από κάποια χρόνια.

Είναι αλήθεια ότι έχετε γνωρίσει τον γέροντα Παΐσιο; 

Εχω γνωρίσει αρκετούς αγίους της εποχής μας, όπως ο γέροντας Παΐσιος, ο όσιος Πορφύριος και ο γέροντας Εφραίμ, στην Αριζόνα. Τον γέροντα Παΐσιο τον είχα συναντήσει 15 φορές. Ομως, ό,τι έχει γίνει το κρατώ για μένα, όπως και όσα μου είπε. Δεν τα δημοσιοποιώ.

Με την κρίση πώς τα πάτε; 

Είμαι πολιτικοποιημένος, αλλά τα γεγονότα με έκαναν να «ξυπνήσω». Η κρίση θα μας κάνει πιο ώριμους και πιο σοφούς. Πριν από χρόνια έλεγαν ότι θα γίνει μεγάλος σεισμός στη Θεσσαλονίκη, κι ενώ όλοι έφευγαν εγώ πήγα εκεί για συναυλία. Οταν είδε τη λαοθάλασσα ο δήμαρχος της πόλης, μου είπε «γιατί δεν γίνεστε πολιτικός;» κι εγώ του απάντησα: «Γιατί δεν θέλω να λέω ψέματα στον λαό». Για να επανέλθω, όμως, στην κρίση, θα σου πω ότι αυτή η χώρα δεν πεθαίνει ποτέ, είναι από άλλη ράτσα. Είναι ευλογημένος λαός. Ας δούμε πόσες φορές έχει πέσει κάτω και σηκώθηκε.

Και γιατί συμβαίνουν όλα αυτά;

Οταν έχουμε μάθει σε έναν τρόπο ζωής, να θέλουμε δυο τρία χιλιάρικα για να συντηρηθούμε, ξυπνάμε χρεωμένοι. Μας έμαθαν να χαλάμε πολλά, για να μας τα πάρουν στο τέλος όλα και να μας τρελάνουν. Κάποια εποχή ξοδεύαμε περισσότερα απ’ όσα βγάζαμε και τώρα πληρώνουμε τα σπασμένα. Από το 1973 χάλασε το πράγμα. Στο Πέραμα, στις παράγκες, όταν πλέον είχα γίνει γνωστός, κάθε οικογένεια είχε τέσσερα αυτοκίνητα. Κανείς δεν βρέθηκε να πει την αλήθεια. Και όσους τόλμησαν να πουν ότι πάμε στον γκρεμό τούς αφάνισαν.

Και τώρα, έπειτα από τόσα χρόνια, επιστρέφετε με ένα καινούργιο CD...

Ημουν το πιο καλό συμβόλαιο στην ΕΜΙ, μετά τον Στέλιο Καζαντζίδη. Τα άφησα όλα πίσω μου, αλλά τώρα αποφάσισα να εμπιστευτώ τη δισκογραφική εταιρία VMI και τον πρόεδρό της Τόνι Μαρτίνι για ένα νέο CD, το οποίο είναι διπλό. Τραγουδούν εξαίρετοι συνάδελφοί μου, όπως η Ελένη Ροδά, η Λιζέττα Νικολάου, ο Δημήτρης Κοντολάζος, ο Ηλίας Κλωναρίδης, η Πίτσα Παπαδοπούλου, ο Γιώργος Σαλαμπάσης και ο Στέλιος Διονυσίου. Και το άλλο CD, με 16 καινούργια τραγούδια μου, θα λέγεται «Γιώργος Κοινούσης χθες και σήμερα» και θα κυκλοφορήσει το φθινόπωρο.

Γιώργος Κοινούσης.