ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΑΡΣΕΝΙΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΨΑΛΤΗ ΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟ!

 Θαυμαστή εμφάνιση του Αγίου Χαραλάμπους
στον Άγιο Αρσένιο και τον ψάλτη του Πρόδρομο 

Ο Όσιος Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης στο Βίο του Αγίου Αρσενίου του Καππαδόκου (Χατζεφεντή) διασώζει μια θαυμαστή εμφάνιση του Αγίου Χαραλάμπους στον Άγιο Αρσένιο και τον ψάλτη του Πρόδρομο Κορτσινόγλου.

«Μια φορά στην μνήμη του Αγίου Χαραλάμπους», έλεγε ο Πρόδρομος, «πήγαμε στην Παναγιά (στο Κάντσι) να κάνουμε ολονυκτία.
Όταν φτάσαμε στους Αίνους, βγήκε και ο Χατζεφεντής από το Ιερό, για να ψάλλουμε μαζί. Ενώ ψάλαμε στο ίδιο αναλόγιο, βλέπω ξαφνικά έναν Ασπρομάλλη Γέρο στο απέναντι αναλόγι, ο οποίος ήταν σκυφτός και ακουμπούσε στην πατερίτσα του, κι άρχισα να τρέμω από ευλάβεια.

Ο Χατζεφεντής όταν με είδε, με ρώτησε.

-Μήπως κρυώνεις;

Και εγώ του είπα «όχι» και του έδειξα τον Ασπρομάλλη Γέρο που ήταν απέναντί μας. Ο Χατζεφεντής δεν ταράχτηκε καθόλου και του μίλησε Τουρκικά.

-Ελάτε να ψάλλουμε μαζί.

Ο Ασπρομάλλης όμως δεν απάντησε, παρά μας έκανε νόημα να συνεχίσουμε μόνοι μας. Επειδή εγώ δεν πρόσεχα πια στο βιβλίο αλλά κρυφοκοιτούσα τον Γέρο εκείνο και ο νους μου ήταν σ’αυτόν, αυτό είχε δημιουργήσει χασμωδία και ο Ασπρομάλλης αναγκάστηκε να φύγει. Φεύγοντας δε, τον είδαμε να εξαφανίζεται στην μικρή λίμνη του Αγιασμού, και τα νερά του Αγιασμού να πετιούνται μέσα στο Ναό.

Ο Χατζεφεντής είπε ότι ο Ασπρομάλλης εκείνος Γέρος ήταν ο Άγιος Χαράλαμπος.

Τελειώσαμε και την Θεία Λειτουργία και μετά πήγαμε στο χωριό και εκεί διηγήθηκα το γεγονός. Τότε πολλοί Φαρασιώτες έτρεξαν στο Εξωκκλήσι της Παναγίας και πήραν με ευλάβεια από το Αγίασμα, που είχε πεταχθεί μέσα στο Ναό από το θαύμα του Αγίου».

Μετά το γεγονός αυτό ο Χατζεφεντής έμεινε έγκλειστος στο κελλί του σαράντα ημέρες και έλεγε ότι δεν είχε διάθεση, και οι χωριανοί νόμιζαν ότι ήταν αδιάθετος. Άλλοι δε έλεγαν ότι θα φοβήθηκε από το γεγονός αυτό. 

Οσίου Παϊσίου Αγιορείτου, Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης, εκδ. Ι. Ησυχαστηρίου «Ευαγγ. Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης 1999, σελ. 62-63. 

ΕΒΛΕΠΑΝ ΟΛΟΙ ΤΗ ΛΑΡΝΑΚΑ ΝΑ ΒΓΑΙΝΕΙ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΙΕΡΟ!

 ΕΒΛΕΠΑΝ ΟΛΟΙ ΤΗ ΛΑΡΝΑΚΑ ΝΑ ΒΓΑΙΝΕΙ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΙΕΡΟ
Ο ΠΑΡΗΚΟΟΣ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΑΣ

Στις 15 Οκτωβρίου η εκκλησία μας τιμά τη μνήμη ενός ανώνυμου μάρτυρα μοναχού. Ο μοναχός αυτός ζούσε σε μία σκήτη της Αιγύπτου, και για αρκετά χρόνια έκανε υπακοή σε γέροντα.

Από φθόνο όμως του μισόκαλου δαίμονα αθέτησε την υπακοή του κι έφυγε από την καθοδήγηση του γέροντα, χωρίς να υπάρχει εύλογη και βλαπτική για την ψυχή του αιτία. Καταφρόνησε μάλιστα και το επιτίμιο, με το οποίο τον κανόνισε ο γέροντάς του. Έφυγε λοιπόν και κατέβηκε στην Αλεξάνδρεια.

Αλλά εκεί τον έπιασε ο ειδωλολάτρης άρχοντας του έβγαλε το μοναχικό σχήμα και τον πίεζε να θυσιάσει στα είδωλα. Καθώς όμως με κανένα τρόπο δεν τον έπειθε να το κάνει, πρόσταξε πρώτα να τον δείρουν αλύπητα με βούρδουλα, κι έπειτα να τον αποκεφαλίσουν με ξίφος. Έτσι κι έγινε. Άρπαξαν το μοναχό οι ειδωλολάτρες, του έκοψαν το κεφάλι και πέταξαν το σώμα του έξω από την πόλη για να το φάνε τα σκυλιά. Μερικοί όμως ευσεβείς χριστιανοί ήρθαν τη νύχτα και το σήκωσαν. Το άλειψαν με μύρα, το τύλιξαν με σεντόνια και το έβαλαν μέσα σε λάρνακα. Ύστερα το τοποθέτησαν στο άγιο βήμα ενός ναού της πολιτείας για να τιμάται σαν μαρτυρικό λείψανο. 

Κάθε φορά όμως που γινόταν θεία λειτουργία και ο διάκονος εκφωνούσε το «Όσοι κατηχούμενοι προέλθετε, οι κατηχούμενοι προέλθετε», έβλεπαν όλοι τη λάρνακα να βγαίνει μόνη της έξω από το ιερό! Χωρίς να την αγγίζει ανθρώπινο χέρι, έφτανε μέχρι το νάρθηκα της εκκλησίας κι έμενε εκεί μέχρι την απόλυση. Έπειτα γυρνούσε πάλι μόνη της πίσω στο ιερό ! Όλοι έμεναν εκστατικοί μ΄ αυτό πού γινόταν. 

Το πληροφορήθηκε κι ένας από τούς διακριτικούς πατέρες, και παρακάλεσε το Θεό να του δώσει εξήγηση. Δεν άργησε να του φανερωθεί η αιτία του θαύματος. Άγγελος παρουσιάστηκε μπροστά του και του λέει: Γιατί θαυμάζεις και απορείς γι΄ αυτό που συμβαίνει; δεν έλαβαν οι απόστολοι του Χριστού, καθώς γνωρίζεις, εξουσία «του δεσμείν και λύειν»; Κι από κείνους πάλι οι διάδοχοί τους, κ.ο.κ.; Αυτόν λοιπόν τον αδελφό, που αξιώθηκε να χύσει το αίμα του για το Χριστό και όμως δεν του επιτρέπεται να βρίσκεται μέσα στο ιερό βήμα όσο τελείται η αναίμακτη θυσία, μάθε πως Άγγελος τον διώχνει μέχρι το νάρθηκα. Γιατί, ενώ ήταν υποτακτικός του τάδε συνασκητή σου, αθέτησε την υπακοή.

Κι όταν ο γέροντάς του εύλογα τον επιτίμησε με κανόνα, εκείνος τον άφησε κι έφυγε δεμένος με το επιτίμιο. Και, σαν μάρτυρας μεν, έλαβε το μαρτυρικό στεφάνι. σαν δεμένος όμως με επιτίμιο από το γέροντά του, δεν μπορεί να βρίσκεται μέσα στο ιερό, όταν τελείται η θεία λειτουργία. Εκτός κι αν του λύσει τον κανόνα ο γέροντας πού τον έδεσε. Σαν τα ‘μαθε αυτά ο άγιος εκείνος ασκητής, πήρε το ραβδί του, πήγε στο γέροντα του μάρτυρα και του διηγήθηκε τα πάντα. Έπειτα τον πήρε και κατέβηκαν μαζί στην Αλεξάνδρεια. Πήγαν στο ναό, όπου βρισκόταν το μαρτυρικό λείψανο. Άνοιξαν τη θήκη, που περιείχε το σώμα του μάρτυρα, και του έδωσαν κι οι δύο τη συγχώρηση. Έπειτα, αφού τον ασπάστηκαν, στάθηκαν και προσευχήθηκαν δοξολογώντας το Θεό.

Από τότε, όταν γινόταν θεία λειτουργία, παρέμενε ο μάρτυρας μοναχός ασάλευτος στη θέση του μέσα στο άγιο βήμα.

ΠΗΓΗ: ΘΑΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ, εκδ. ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ, ΩΡΟΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ, σ. 111  κ.ε.

ΟΣΙΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ Ο ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΣ ΚΑΙ ΟΣΙΟΣ ΠΕΤΡΩΝΙΟΣ Ο ΠΡΟΔΡΟΜΙΤΗΣ

Όσιος Διονύσιος ο Βατοπαιδινός και Όσιος Πετρώνιος ο Προδρομίτης
Στο Αγιολόγιο της Εκκλησίας δύο νέοι Αγιορείτες Όσιοι 

Ο λόγος για τον Όσιο Διονύσιο Βατοπαιδινό από το Ιερό Κελλίον Αγίου Γεωργίου Κολιτσού και τον Όσιο Πετρώνιο, Δικαίο της Ιεράς Σκήτης Τιμίου Προδρόμου της Μεγίστης Λαύρας.

Η μνήμη του πρώτου θα τιμάται κάθε χρόνο στις 11 Μαΐου, ενώ του δεύτερου στις 24 Φεβρουαρίου. Η πράξη αυτή δεν αποτελεί μόνο μια τυπική καταγραφή, αλλά την επίσημη αναγνώριση της αγιότητας δύο μορφών που με την ταπείνωση και την αυστηρή άσκησή τους φώτισαν το Περιβόλι της Παναγίας. 

Ο Όσιος Διονύσιος Βατοπαιδινός – Ο γέροντας της Κολιτσού 

Καταγόμενος από τη Ρουμανία, ο Γέρων Διονύσιος προσήλθε στο Άγιον Όρος το 1926 και αφιέρωσε τη ζωή του στην προσευχή, την άσκηση και την πνευματική καθοδήγηση. Το Κελλί του Αγίου Γεωργίου στην Κολιτσού έγινε τόπος χάριτος και καταφυγίου για πλήθος προσκυνητών.

Η πνευματική του διδασκαλία διασώζεται μέσα από απλές αλλά βαθιές συμβουλές: «Η καλύτερη προσευχή γίνεται τη νύχτα μετά τον ύπνο, γιατί τότε ο νους είναι καθαρός». Ο ίδιος τόνιζε την αξία του προσωπικού κανόνα και της συμμετοχής στην εκκλησιαστική ακολουθία, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Οι δύο πτέρυγες του μοναχού είναι ο κανόνας και η ακολουθία – και οι δύο πρέπει να είναι χωρίς ελλείψεις».

Η ανακομιδή των λειψάνων του το 2022 συγκέντρωσε πλήθος πιστών και κληρικών, με τον Καθηγούμενο της Βατοπαιδινής Μονής, Γέροντα Εφραίμ, να μιλά με συγκίνηση για τον πνευματικό πατέρα που «άνοιγε την αγκάλη του σε όλους, όπως ο Πατέρας στον άσωτο». 

Ο Όσιος Πετρώνιος – Ο ταπεινός Προδρομίτης 

Ο πατήρ Πετρώνιος γεννήθηκε το 1914 στη Ρουμανία και από νεαρή ηλικία αφιερώθηκε στον μοναχισμό. Σπούδασε Θεολογία, ενώ παράλληλα καλλιέργησε αγάπη για τα Μαθηματικά και τη Φιλοσοφία. Το 1978 εγκαταστάθηκε στο Άγιον Όρος, συμβάλλοντας στην πνευματική αναγέννηση της Σκήτης του Τιμίου Προδρόμου.

Το 1984 εξελέγη Δικαίος της Σκήτης, θέση που υπηρέτησε με σύνεση και αγάπη μέχρι το 2011. Δύο φορές του προτάθηκε η θέση του Πατριάρχη Ρουμανίας, την οποία αρνήθηκε, δείχνοντας την ταπεινοφροσύνη που τον χαρακτήριζε. Όπως μαρτύρησαν οι σύγχρονοί του, «ο Πετρώνιος ήταν ο πιο ταπεινός από όλους».

Στις αγρυπνίες στεκόταν όρθιος όλη τη νύχτα, με πραότητα και σιωπηλή δύναμη. Οι Έλληνες και οι Ρουμάνοι μοναχοί τον συμβουλεύονταν, ενώ πολλοί πιστοί μιλούσαν για το φως και την εσωτερική γαλήνη που ανέδιδε η παρουσία του. 

Η πράξη αγιοκατάταξης και το μήνυμά της

Η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου με απόφασή της κατέγραψε τους δύο Γέροντες στο Αγιολόγιο, επισημοποιώντας μια τιμή που ήδη βίωνε ο λαός του Θεού στις καρδιές του. 

alopsis.gr

ΤΟ ΘΕΙΟ ΒΡΕΦΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΝΟΥΦΡΙΟΥ

 ΤΟ ΘΕΙΟ ΒΡΕΦΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΝΟΥΦΡΙΟΥ

Υπάρχει ένα θαυμάσιο γεγονός από τη ζωή του Αγίου Ονουφρίου, τον οποίο εορτάζει η εκκλησία μας στις 12 Ιουνίου.

Όταν ήταν πολύ μικρός ο Άγιος Ονούφριος, μπήκε σ' ένα κοινόβιο, άγνωστο πως. Μεγάλος ανεχώρησε για την έρημο, όπου έζησε 60 χρόνια χωρίς να δει ποτέ άνθρωπο.

Ήταν γυμνός, αλλά ολόκληρο το σώμα του επικαλύπτετε από την μακρυά γενειάδα του, που έφθανε μέχρι το έδαφος, καθώς και από τα μαλλιά του και τις μεγάλες τρίχες του όλου σώματος.
Τον μεγάλο αυτό Άγιο τον ανακάλυψε ο Όσιος Παφνούτιος, στον οποίο διηγήθη τα της οσιακής και ερημικής ζωής του.

Όταν λοιπόν ήταν πολύ μικρός, 5-6 ετών, και ζούσε στο Κοινόβιο, συνέβη το εξής:
Ως μικρός που ήταν, έτρωγε συχνότερα από τους άλλους πατέρες. Όταν πεινούσε, έτρεχε στον τραπεζάρη και του ζητούσε ψωμί, ελιές, φρούτα....Κάποτε όμως ο τραπεζάρης πρόσεξε ότι έπαιρνε συχνότερα ψωμί και εξαφανιζόταν.

- Κάποιο ζωάκι θα ταΐζει σκέφτηκε.

Αυτό συνεχίστηκε για καμιά εβδομάδα.

- Ας πάω να δω, είπε μέσα του ο τραπεζάρης, που τα πηγαίνει αυτά που του δίνω.

Πράγματι, τον παρακολούθησε και τον είδε να μπαίνει στο Καθολικό της Μονής και να κλείνει πίσω του την πόρτα.

Έτρεξε γρήγορα στο παράθυρο και μ' αυτά που είδε, γούρλωσαν τα μάτια του... Ο μικρός κουβέντιαζε με το βρέφος Ιησούς, που ευρίσκετο στην αγκαλιά της Θεοτόκου, στην εικόνα του Τέμπλου!

-Σου έφερα και σήμερα ψωμάκι, έλεγε στον Χριστούλη, μια και δε Σε ταΐζει κανείς...ούτε και η μαμά Σου...

Και άπλωσε το χέρι και Του έδωσε μια φέτα ψωμί..
Και ο Κύριος Ιησούς Χριστός, που ήταν μικρό παιδάκι στην ιερή εικόνα, άπλωσε το χεράκι, πήρε το ψωμί και όπως μάζεψε το χεράκι του μαζί με το ψωμάκι, εξαφανίστηκε το ψωμί μέσα στην εικόνα.
Ευθύς αμέσως ο τραπεζάρης, με την ψυχή γεμάτη έκπληξη και δέος, έτρεξε στον Ηγούμενο και του διηγήθηκε τι συνέβη. Τότε ο Ηγούμενος του έδωσε εντολή να μην δώσουν του παιδιού καθόλου ψωμί, αλλά όταν παρακλητικά θα ζητούσε, να του λέγουν:

- Να πας να ζητήσεις και να σου δώσει ψωμί Εκείνος, τον οποίον μέχρι χθες εσύ τάιζες.

Την επομένη ημέρα, βλέποντας ο μικρός Ονούφριος ότι δεν του δίδουν ψωμί και τον στέλνουν να ζητήσει από Εκείνον, που μέχρι τότε έτρεφε, έτρεξε αμέσως στην Εκκλησία και πηγαίνοντας μπροστά στην εικόνα είπε στον Χριστούλη: 

- Χριστούλη μου, δεν μου δίνουν ψωμάκι και μου είπαν να Σου πω να μου δώσεις από το δικό Σου. Τώρα, που θα το βρεις Εσύ, δεν ξέρω! 

Και ω του θαύματος! άπλωσε το μικρό Του χεράκι το βρέφος Ιησούς από την αγκάλη της Παναγίας Μητρός Του, και του έδωσε ένα τεράστιο ψωμί, τόσο μεγάλο, που δεν μπορούσε να το σηκώσει! Μοσχομύριζε δε τόσο πολύ, που το ουράνιο αυτό άρωμα απλώθηκε όχι μόνο μέσα στον Ναό, αλλά και σ' όλο το μοναστήρι και στον γύρω τόπο. 

Έκπληκτοι και έκθαμβοι οι μοναχοί από τα γενόμενα, είδαν τον πενταετή Ονούφριο να βγάζει τον τεράστιο αυτό άρτο έξω, μετά πολλού-πολλού κόπου. Έτρεξαν δύο μοναχοί να βοηθήσουν, αλλά ήταν πολύ βαρύς! Για πολλές ημέρες έτρωγαν, έτρωγαν, χόρταιναν, αλλά ο ουράνιος άρτος ήταν και παρέμενε αδαπάνητος. Είναι αυτό, που έχει βεβαιωτικά η Εκκλησία μας στη Θεία Λατρεία: " Ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανώμενος".

Από τότε ευλαβούντο πολύ τον μικρό Ονούφριο, διότι εγνώριζαν πλέον ότι με την αύξηση της ηλικίας του θα αυξάνετο και η αγιότης του. Θα εγίνετο ένας μεγάλος Άγιος όπως και έγινε.
Από τέτοιον όμοιο ουράνιο άρτο ετρέφετο ο Άγιος Ονούφριος, όταν για εξήντα ολόκληρα χρόνια ζούσε στην έρημο.

Αναδημοσίευση από Ωφελήματα από το βιβλίο: Εμπειρίες κατά την Θεία Λειτουργία.