ΣΤΑΡΕΤΣ ΒΑΡΣΑΝΟΥΦΙΟΣ: ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΔΩ, ΠΑΤΕΡ; - ΚΟΙΤΑΖΩ ΤΟ ΝΕΡΟ!

 ΣΤΑΡΕΤΣ ΒΑΡΣΑΝΟΥΦΙΟΣ

ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΔΩ, ΠΑΤΕΡ; - ΚΟΙΤΑΖΩ ΤΟ ΝΕΡΟ

 

Το πλύσιμο του ποτηριού
Δόκιμος ακόμα, μια καλοκαιριάτικη νύχτα περπατούσα ανάμεσα στους κήπους της Σκήτης. Μόνος με μόνο τον Θεό. Πλησιάζοντας την μεγάλη λίμνη βλέπω τον μεγαλόσχημο π. Γεννάδιο. Από τότε πού πέρασε τον κατώφλι της Σκήτης είχαν περάσει 62 ολόκληρα χρόνια. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του δεν έβγαινε καθόλου από την Σκήτη. Είχε λησμονήσει εντελώς τον κόσμο. Στεκόταν ακίνητος με τα μάτια καρφωμένα στο νερό. Με τρόπο διακριτικό, για να μην τον τρομάξω, έκαμα αισθητή την παρουσία μου. Τον πλησίασα, και τον ερώτησα:
- Τί κάνεις εδώ, πάτερ;
- Κοιτάζω τον νερό.
- Και τί βλέπεις;
- Εσύ, δεν βλέπεις τίποτα;
- Απολύτως, τίποτα.

- Μέσα από τον νερό βλέπω την σοφία του Θεού. Γνωρίζεις πολύ καλά, πώς είμαι άνθρωπος ολιγογράμματος. Το μόνο πού κατάφερα και έμαθα στην ζωή μου είναι να διαβάζω τον Ψαλτήρι. Ό Κύριος όμως, δεν με αφήνει στο σκοτάδι, αλλά μου φανερώνει τον άγιο θέλημά Του· σε μένα, τον ταπεινό δούλο Του. Πολλές φορές εκπλήσσομαι πού άνθρωποι μορφωμένοι δεν κατανοούν μερικά άπλα θέματα της πίστεως. Βλέπεις; Όπως όλος αυτός ό ουρανός με τα άστρα αντικαθρεφτίζεται μέσα στο νερό, έτσι και ό Κύριος, όχι μόνο αντικαθρεφτίζεται μέσα στην καθαρή καρδιά, αλλά την κάνει και κατοικία Του. Ένα πράγμα σου λέω. Ή χαρά και ή μακαριότητα πού αισθάνεται ή ψυχή του ανθρώπου πού φρόντισε να καθαρίσει την καρδιά του, δεν περιγράφεται. Τα λόγια τού Χριστού «μακάριοι οι καθαροί τη καρδία» δεν είναι τυχαία! Ανάμεσα και γνωρίζω πόσο απαραίτητο είναι στον άνθρωπο να έχει καρδιά καθαρή, όμως, τόσα χρόνια αγωνίζομαι και ακόμη δεν τον έχω κατορθώσει. Μήπως, μπορείς εσύ να μού εξηγήσεις, τί σημαίνει καρδιά καθαρή;

- Πάτερ, τί υψηλά πράγματα ζητάς από εμένα; Τέτοιες εμπειρίες δεν έχω! Το μόνο πού έχω καταλάβει, και αυτός μόνο από διάβασμα, είναι, πώς ή καθαρότητα της καρδιάς ταυτίζεται με την πλήρη απάθεια. Όποιος την έχει κάνει κτήμα του είναι ξένος σε κάθε πάθος.
- Όχι! Αυτός πού λες δεν επαρκεί. Δεν φτάνει να πλύνεις τον ποτήρι. Πρέπει και να τον γεμίσεις με νερό, διαφορετικά δεν έχει καμία άξια. Όταν ό άνθρωπος αγωνιστεί να ξεριζώσει από μέσα του τα πάθη, οφείλει να γεμίσει τον χώρο της καρδιάς του με τις αντίστοιχες αρετές. Μόνο τότε μπορεί να λέει ότι απέκτησε καθαρή καρδιά.

- Πάτερ Γεννάδιε, πιστεύεις ότι θα πας στον παράδεισο;
- Σε ένα μόνο πιστεύω και ελπίζω: στο έλεος του Θεού- είπε με βεβαιότητα ό π. Γεννάδιος.
- Μα σύ λες, πώς μόνο οι καθαροί στην καρδιά θα δουν τον Θεό· και σύ ό ίδιος τον ομολογείς, ότι καθαρή καρδιά δεν έχεις. Τί μου λες τώρα;
- Εγώ καλά σου τα λέω. Σύ δεν κατάλαβες σωστά. Ξεχνάς τον έλεος του Θεού. Το έλεος του Θεού τα αναπληρώνει όλα. Είναι απέραντο και ανεξάντλητο. Πιστεύω ακράδαντα, ότι ό πολυεύσπλαχνος Κύριος δεν θα με απορρίψει και εμένα, πού είμαι και καλόγηρος. Πίστη. Πίστη μας χρειάζεται. Πίστη και ελπίδα σε Εκείνον πού σταυρώθηκε για μας· αντί για μας· στην θέση μας. Ό Θεός Πατέρας πού από απέραντη αγάπη μας έδωσε τον Υιό Του, δεν θα μας δώσει και τον παράδεισο;

Ω, πόσοι αδελφοί, με τέτοια βαθειά πίστη, ζουν ανάμεσα μας, κρυμμένοι από τα μάτια των πολλών χωρίς ποτέ να δίνουν την παραμικρή εντύπωση «χαρισματούχου» γέροντα. Και όμως έχουν τόσο βαθειά πνευματική ζωή. Και μόνο με την συνομιλία μαζί τους, ανακαλύπτεις την ομορφιά της καλλιεργημένης ψυχής τους.
 
ΒΙΒΛΙΟΓ. ΟΣΙΟΣ ΣΤΑΡΕΤΣ ΒΑΡΣΑΝΟΥΦΙΟΣ ΤΕΥΧΟΣ Γ ΕΚΔΟΣΗ Ι.Μ. ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΠΡΕΒΕΖΗΣ

ΟΣΙΟΣ ΒΑΡΣΑΝΟΥΦΙΟΣ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ: ΚΑΘΕ ΗΜΕΡΑ, ΤΟ ΒΡΑΔΥ, ΝΑ ΕΛΕΓΧΕΤΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ!

Στάρετς Βαρσανούφιος της Όπτινα: Κάθε ἡμέρα, τὸ βράδυ, νὰ ἐλέγχετε τὸν ἑαυτό σας. Καὶ νὰ μετανοῆτε γιὰ τὶς ἁμαρτίες σας. Ὁ ἔλεγχος τῆς ζωῆς μας μᾶς ὁδηγεῖ σὲ ἐπίγνωση τῆς ἀδυναμίας μας καὶ σὲ μετάνοια.

ΑΓΙΟΣ ΒΑΡΣΑΝΟΥΦΙΟΣ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ: "Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΕΧΕΙ ΠΟΛΛΑ ΣΚΑΛΟΠΑΤΙΑ".

 "Η προσευχή έχει πιο πολλά σκαλοπάτια."

Αν ο Θεός μας κρίνει κατά τα έργα μας χαθήκαμε. Μια φορά ήρθε σ’ εμένα να εξομολογηθεί ένας μεγαλόσχημος μοναχός και μου είπε:

-Πάτερ, απελπίστηκα. Δεν βλέπω στον εαυτό μου καμία αλλαγή προς το καλύτερο. Και πήρα και το μεγάλο αγγελικό σχήμα.

Και ξέρω ότι ο Θεός θα ελέγξει λεπτομερώς ποιος ήταν πραγματικός μοναχός και ποιος μόνο φορέας του σχήματος. Πώς να διορθωθώ; Πως να είμαι νεκρός για την αμαρτία; Αισθάνομαι μεγάλη αδυναμία.

-Έχεις δίκιο, του είπα. Αν ο Θεός μας κρίνει κατά τα έργα μας χαθήκαμε, επειδή δεν έχουμε τίποτα να του παρουσιάσουμε.

-Υπάρχει άραγε κάποια ελπίδα σωτηρίας;

-Σίγουρα υπάρχει. Να κάνεις όσο πιο συχνά την προσευχή σου και αφέσου στα χέρια του Θεού.

-Ποιο όμως το όφελος της προσευχής, εάν δεν συμμετέχει ο νους και η καρδιά;

-Υπάρχει τεράστιο όφελος. Η προσευχή έχει πιο πολλά σκαλοπάτια. Από την απλή εκφώνηση των λέξεων της προσευχής μέχρι τη θαυματουργική προσευχή. Ακόμη και αν βρισκόμαστε στο χαμηλότερο σκαλοπάτι της προσευχής, ακόμη και τότε μας είναι χρήσιμη και σωτήρια. Οι ραδιουργίες του εχθρού απομακρύνονται από τον άνθρωπο που προσεύχεται.

Άγιος Βαρσανούφιος της Όπτινας

ΟΣΙΟΣ ΒΑΡΣΑΝΟΥΦΙΟΣ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ: ΔΙΑΒΑΖΕ ΤΟ ΨΑΛΤΗΡΙ, ΚΑΘΕ ΗΜΕΡΑ, ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΑΠΟ ΛΙΓΟ!

Στάρετς Βαρσανούφιος της Όπτινα: Διάβαζε το ψαλτήρι. Κάθε ημέρα. Έστω και από λίγο. Και ο Κύριος δεν θα σε αφήσει. Θα έλθει με το έλεος Του. Και θα σε βοηθεί. Και θα σε παρηγορεί. Για πάντα. 

ΟΣΙΟΣ ΒΑΡΣΑΝΟΥΦΙΟΣ: Η ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΩΝ!

Στάρετς Βαρσανούφιος της Όπτινα: Γιατί δὲν λέγει ἡ Γραφή, ὅτι ὁ Θεὸς ἀντιπαθεῖ τοὺς πόρνους, ἢ ἄλλους ἁμαρτωλούς, ἀλλὰ τοὺς ὑπερηφάνους; Ἐπειδὴ ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι ἰδιότητα τῶν δαιμόνων. Ἐπειδὴ ὁ ὑπερήφανος εἶναι κατὰ κάποιο τρόπο συγγενὴς τοῦ διαβόλου.

ΟΣΙΟΣ ΒΑΡΣΑΝΟΥΦΙΟΣ: ΕΑΝ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΠΟΡΕΙ Ν' ΑΠΟΚΟΠΤΕΙ ΣΥΝΕΧΩΣ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΣΕ ΟΛΑ, ΝΑ ΕΧΕΙ ΤΑΠΕΙΝΗ ΚΑΡΔΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΣΥΝΕΧΩΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥ, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΩΘΕΙ ΜΕ ΤΗ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

Στάρετς Βαρσανούφιος της Όπτινα: Εάν ο άνθρωπος μπορεί ν' αποκόπτει συνεχώς το θέλημά του σε όλα, να έχει ταπεινή καρδιά και να έχει τον θάνατο συνεχώς μπροστά του, μπορεί να σωθεί με τη χάρη του Θεού, και όπου και αν βρίσκεται, δεν τον κατακυριεύει η δειλία, διότι αυτός ξέχασε τα περασμένα και προχωρεί σ' αυτά που βρίσκονται μπροστά του.

ΣΤΑΡΕΤΣ ΒΑΡΣΑΝΟΥΦΙΟΣ: ΟΤΑΝ Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ, ΓΙΝΕΤΑΙ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΣΟΧΗ ΚΑΙ ΜΗΧΑΝΙΚΑ, ΜΗΝ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΕΣΘΕ!

Όσιος Βαρσανούφιος: Όταν η προσευχή, συμβαίνει μερικές φορές, γίνεται χωρίς προσοχή και μηχανικά, μην απογοητεύεστε. Την ώρα της προσευχής με το όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού αγιάζεται ακόμη και το στόμα μας.

ΟΣΙΟΣ ΒΑΡΣΑΝΟΥΦΙΟΣ: ΟΤΑΝ ΣΑΣ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ, ΜΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΤΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΙΩΞΕΤΕ ΑΝΟΙΓΟΝΤΑΣ ΕΝΑ ΛΟΓΙΚΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ!

Άγιος Βαρσανούφιος: Όταν σας έρχονται λογισμοί, μην προσπαθείτε να τους διώξετε ανοίγοντας ένα λογικό διάλογο μαζί τους. Χτυπάτε τους επάνω στην Πέτρα. Πέτρα είναι ο Χριστός. Το Όνομά Του. Η προσευχή του Ιησού. Δεν είναι στο χέρι σας, να μην τους δεχθείτε. Τους λογισμούς τους διώχνει μόνο το Όνομα του Ιησού.

ΟΣΙΟΣ ΒΑΡΣΑΝΟΥΦΙΟΣ: Ο ΕΧΘΡΟΣ ΤΟ ΦΘΟΝΕΙ, ΟΤΑΝ ΜΑΣ ΒΛΕΠΗ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ!

Άγιος Βαρσανούφιος: Ὁ ἐχθρὸς τὸ φθονεῖ, ὅταν μας βλέπῃ νὰ ἔχουμε μεταξύ μας ἐπικοινωνία μὲ εἰλικρίνεια καὶ ἀγάπη ἐν Χριστῷ. Καὶ προσπαθεῖ νὰ σπείρῃ ἔχθρα καὶ διχόνοια ἐπειδὴ μισεῖ τὸ καλό... Ἡ καλή μας πράξη νὰ φανερώνωμε τοὺς λογισμούς μας ὁ ἕνας στὸν ἄλλο, θὰ διαλύση τὴν κακία του».

ΣΤΑΡΕΤΣ ΒΑΡΣΑΝΟΥΦΙΟΣ: ΟΤΑΝ ΣΑΣ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ!

Ο ΣΤΑΡΕΤΣ ΒΑΡΣΑΝΟΥΦΙΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ: Ο ΤΟΥΡΚΟΣ ΠΑΣΑΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΟΣ

Ο στάρετς Βαρσανούφιος

Ο στάρετς Βαρσανούφιος

Ο στάρετς Βαρσανούφιος ήταν ένας από τους μεγαλύτερους αγίους γέροντες που έζησαν στην Όπτινα. Γεννήθηκε στις 5 Ιουλίου 1845 στο Όρενμπουργκ. Καταγόταν από Κοζάκους γονείς και το κοσμικό του όνομα ήταν Παύλος Ιβάνοβιτς Πλεχάνωφ.

Σπούδασε στη στρατιωτική σχολή του Πολότσκ και στη συνέχεια αποφοίτησε από τη στρατιωτική Ακαδημία του Όρενμπουργκ. Μετά έγινε αξιωματικός του τσαρικού στρατού κι έφτασε ίσαμε το βαθμό του συνταγματάρχη.

Κάποτε αρρώστησε από μιαν απλή πνευμονία, πού όμως παρά λίγο να τον οδηγήσει στο θάνατο. Την ώρα πού κατ’ εντολή του ένας στρατιώτης του διάβαζε το ευαγγέλιο έχασε τις αισθήσεις του. Και τότε είδε ξαφνικά ν’ ανοίγει ο ουρανός. Από το δυνατό φως και το φόβο του ταράχτηκε πολύ. Σε μια στιγμή συνειδητοποίησε το παρελθόν του, την αμαρτωλή ζωή του κι ένιωσε έντονη τη διάθεση για μετάνοια. Και μέσα σ’ αυτήν την έκσταση άκουσε μια φωνή να του λέει: «Να πας στην Όπτινα».

Η προαγωγή σε στρατηγό του τσαρικού στρατού

Μ’ όλο πού οι γιατροί του ήταν απαισιόδοξοι για την έκβαση της υγείας του, ό συνταγματάρχης Παύλος Πλεχάνωφ έγινε καλά και πήρε το δρόμο για την Όπτινα. Εκεί συνάντησε το στάρετς Αμβρόσιο, ό όποιος του έδωσε εντολή να γυρίσει πρώτα για να τακτοποιήσει τις εκκρεμότητες του και μετά να πάει στο μοναστήρι. Του έδωσε όμως προ­θεσμία τρεις μήνες. Αν καθυστερούσε περισσότερο, ή ψυχική του βλάβη θα ήταν μεγάλη. Ο Παύλος γύρισε στην Πετρούπολη, αλλά τα εμπόδια πού συνάντησε ήταν μεγάλα. Πρώτα του πρόσφεραν προαγωγή σε στρατηγό. Μετά του βρήκαν μια θαυμάσια σύζυγο, έπειτα ο περίγυρος άρχισε να του φέρνει εμπόδια και να προσπαθεί να τον μεταπείσει. Με δυσκολία κατόρθωσε ό Παύλος να ρυθμίσει τις εκκρεμότητες του και να φτάσει στην Όπτινα την τελευταία μέρα της τρίμηνης προθεσμίας του, για να βρει όμως το στάρετς Αμβρόσιο μέσα στο ναό, στο φέρετρο του.

Ο ηγούμενος π. Ανατόλιος τον παρέδωσε στην υποταγή του στάρετς Νεκταρίου. Κοντά του ό δόκιμος Παύλος πέρα­σε όλα τα στάδια της μοναχικής υπακοής, έγινε μοναχός με το όνομα Βαρσανούφιος και χειροτονήθηκε ιερομόναχος.

Στη διάρκεια του ρωσοϊαπωνικού πολέμου ό π. Βαρσανούφιος κλήθηκε να υπηρετήσει ως εφημέριος στο νοσοκομείο του Αγίου Σεραφείμ. Με το τέλος του πολέμου γύρισε στην Όπτινα και διαδέχτηκε ως προϊστάμενος της σκήτης το στάρετς Ιωσήφ.

Ο π. Βαρσανούφιος ήταν άνθρωπος με εξαιρετική μόρφωση, αρκετή ευφυΐα και ακέραιο χαρακτήρα. Ως προϊστάμενος της σκήτης βοήθησε με όλες του τις δυνάμεις, πνευμα­τικές και σωματικές, στην οικοδομική ανανέωση και την εύρυθμη λειτουργία της. Συνδύαζε αρμονικότατα την αυστηρότητα με την επιείκεια και τη στοργική αγάπη προς τους αδελφούς της σκήτης. Δε δίσταζε να επιτιμά όταν το έκρινε απαραίτητο, ήταν όμως πολύ σπλαχνικός προς εκεί­νους πού μετανοούσαν. Όπως κι οι άλλοι γέροντες της Όπτινα ήταν κι αυτός μεγάλος ασκητής κι είχε το χάρισμα της προορατικότητας, πού το χρησιμοποιούσε ιδιαίτερα στην εξομολόγηση.

Το πρόβλημα της υγείας του

Πολλοί άνθρωποι πού επισκέπτονταν τον π. Βαρσανούφιο έγιναν χάρη στις προσευχές και τις συμβουλές του αληθινά παιδιά της Εκκλησίας. Ανάμεσα στα πνευματικά του παιδιά συγκαταλέγεται κι ό συγγραφέας Σέργιος Νείλος, πού έμεινε κοντά του στη σκήτη περίπου πέντε χρόνια κι ήταν υπεύθυνος για τα αρχεία του μοναστηριού.

Πολλά από τα πνευματικά του παιδιά τον ευλαβούνταν ιδιαίτερα, δεν έλειψαν όμως και κείνοι πού δεν τους άρεσε αυτή του ή πνευματική δραστηριότητα. Ό στάρετς αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες και πειρασμούς, ιδιαίτερα μετά την κοίμηση του προηγούμενου προϊσταμένου της σκήτης, του στάρετς Ιωσήφ.

Από το 1909 ό στάρετς Βαρσανούφιος αρρώσταινε όλο και πιο συχνά. Κι ακόμα συχνότερα άρχισε να μιλάει για το θάνατο του πού πλησίαζε. Γύρω στον Απρίλιο του ίδιου χρόνου ό π. Αλέξιος ο πορτάρης του ‘φερε ένα δέμα πού του είχε στείλει μια μοναχή. Τι είχε μέσα; “Ένα μεγάλο σχήμα των μοναχών. Ό στάρετς ποθούσε από καιρό να γίνει μεγαλόσχημος. Αυτό όμως το λογάριασε σημαδιακό.

- Αυτό είναι ένδειξη ότι το τέλος μου είναι κοντά, είπε.

‘Άφησε την τελευταία του πνοή στο Γκολουτβίνσκυ, την 1η Απριλίου του 1913. Ως το τέλος του είχε διαύγεια πνευματική. Προσευχόταν συνέχεια στο Χριστό και την Παναγία κι επικαλούνταν πολλούς αγίους, τους όποιους ευλαβούνταν ιδιαίτερα, καθώς και τους γέροντες της Όπτινα πού είχαν ήδη κοιμηθεί.

Τα τελευταία του λόγια ήταν για τον παράδεισο. Το σώμα του, καλυμμένο με το μεγάλο και αγγελικό σχήμα, τοποθετήθηκε στην εκκλησία του Γκολουτβίνσκυ, οπού έμεινε ως τις 6 Απριλίου, Σάββατο του Λαζάρου. Την ημέρα εκείνη ό επίσκοπος Τρύφων λειτούργησε κι εκφώνησε μια εμπνευσμένη και ζεστή ομιλία, λέγοντας ανάμεσα στ’ αλλά απευθυνόμενος, στο νεκρό:

«Ήξερες μόνο ν’ αγαπάς, μονό να ‘σαι καλός, παρ’ όλη τη θάλασσα του μίσους και των συκοφαντιών πού έπεσε επά­νω σου. Όλα τα δεχόσουν με υπομονή, όπως ό Ιώβ. Είμαι ό ίδιος μάρτυρας και το επιβεβαιώνω πώς λόγος κατάκρισης δεν ακούστηκε από σένα για κανέναν. . . Σαν ποιμενάρχης γνωρίζω Τι σημαίνουν τέτοιοι γέροντες για μας. 0ι συμβου­λές του ήταν πολύτιμες, γιατί τη μόρφωση του τη συμπλή­ρωνε με την εμπειρία και το ύψος της μοναχικής ζωής . . .»Το σώμα του, με εντολή της Ιεράς Συνόδου, μεταφέρθη­κε μετά με ειδικό τρένο μέχρι το Κόζελσκ, κι από κει τον κουβάλησαν κληρικοί στην Όπτινα στα χέρια τους. Στις 9 Απριλίου, Μεγάλη Τρίτη, έγινε ή κηδεία κι ή ταφή του στη σκήτη, παρουσία 21 ιερομόναχων, 4 διακόνων και πλήθους κόσμου.

Μοναχός Νικόλαος της Όπτινα
κατά κόσμον Γιουσούφ Αμπντούλ Ογλού

Ο Τούρκος διοικητής που έγινε μάρτυρας

Ένας άλλος κρυμμένος θησαυρός στο κοιμητήριο της Σκήτης είναι και ο μοναχός Νικόλαος, πιο γνωστός στους πατέρες με το υποκοριστικό όνομα «ο Τούρκος», λόγω της προφοράς του και της μελαχρινής του όψης. Την πραγματική του καταγωγή γνώριζαν μόνο οι πατέρες Αμβρόσιος, Ανατόλιος και η ελαχιστότητά μου, πού είχα το ευτύχημα να είμαι και ο πνευματικός του πατέρας.

Ο Γιουσούφ Ογλού ήταν κάποτε πασάς, στρατηγός και διοικητής των Τουρκικών Δυνάμεων. Ποιος θα το περίμενε ποτέ ότι ένας τέτοιος άνθρωπος θα τελείωνε την ζωή του όχι άπλα στην Ρωσία, αλλά, σε μοναστήρι σαν μοναχός, και μάλιστα σαν νεομάρτυρας; Πιστεύω ούτε και ο ίδιος.

Κατά την διάρκεια του Ρωσο – Τούρκικου πολέμου (1853-1856) ήταν διοικητής του Τούρκικου στρατού. Οι Τούρκοι υπέβαλλαν τους αιχμαλώτους σε φρικτά βασανιστήρια. Ο πασάς, πού σαν θεατής παρακολουθούσε από κοντά τα διαδραματιζόμενα, κυριολεκτικά θαύμαζε την αντοχή και την σταθερότητα των νεαρών αυτών Ρώσων στρατιωτών. Ρώτησε να μάθει, γιατί νέα παιδιά προτιμούσαν όχι απλώς να πεθάνουν με ένα τόσο φρικτό θάνατο, αλλά τον δέχονταν με χαρά, παρά να αρνηθούν την χριστιανική τους πίστη, για να χαρούν την ομορφιά της ζωής. Και επειδή φαίνεται, πώς ήταν άνθρωπος με καλή διάθεση, ζήτησε να γνωρίσει καλύτερα την χριστιανική πίστη.

Μια ήμερα φώναξε έναν Ορθόδοξο ιερέα και τον εβάπτισε στα κρυφά. Στην συνέχεια έφυγε για την Περσία. Οι Τούρκοι μόλις έμαθαν ότι πρόδωσε το Ισλάμ έψαχναν να τον σκοτώσουν. Τελικά τον συνέλαβαν ζωντανό και με αιχμηρά αντικείμενα – λεπίδες και ξυραφάκια – εχάραξαν σταυρούς σε όλο το μήκος της πλάτης και του στήθους του. Στο τέλος για να τον αποτελειώσουν του τσάκισαν ένα προς ένα όλα τα κόκκαλα. Μέσα σε αυτούς τους φρικτούς πόνους ο Γιουσούφ σωριάστηκε λιπόθυμος. Νομίζοντας τον για νεκρό τον πέταξαν τροφή στα σκυλιά. Ο Κύριος όμως τον προστάτευε. Ανάκτησε τις αισθήσεις του. Από το μέρος εκείνο έτυχε να διαβαίνουν Ρώσοι έμποροι και τον περιμάζεψαν. Εκείνος τους είπε πώς του επιτέθηκαν ληστές. Από συμπόνια τον έφεραν μαζί τους στον Καύκασο και τον παρέδωσαν σε μια ευσεβή γυναίκα να τον φροντίσει. Έγινε καλά. Άλλα ήταν πλέον αγνώριστος. Σε όλη του την ζωή παρέμεινε διπλωμένος στα δύο. Ντυμένος φτωχικά και με ένα μπαστούνι στο χέρι κατάφερε και πέρασε στην Οδησσό. Από εκεί ταξίδευσε σε όλα τα προσκυνήματα της Ρωσίας μέχρι πού τα βήματα του τον οδήγησαν στην Όπτινα.

Κατά την παραμονή του εδώ αρρώστησε και οι πατέρες τον μετέφεραν στο νοσοκομείο της Μονής. Επειδή ρωσικά λίγα ήξερε, ζήτησε να του φέρουν κάποιον πού να μιλάει τα γαλλικά, γιατί ήθελε να εξομολογηθεί. Την εποχή αυτή, αν και ζούσα έγκλειστος, κάνοντας υπακοή δέχθηκα να τον εξομολογήσω.

Αφού μου εξιστόρησε όλη του την ζωή, στο τέλος με ύφος αυστηρό, ζήτησε, όσο ακόμη βρισκόταν στην ζωή, να μην εκμυστηρευθώ σε κανένα το παραμικρό γεγονός πού είχε σχέση με την ζωή του. Μέσα σε λίγο χρόνο ανέκτησε την υγεία του και αμέσως μετά έγινε η κουρά του σε μοναχό με το όνομα Νικόλαος.

Το θαύμα στον τάφο του

Ήταν ένας άνθρωπος ασυνήθιστος: πάντοτε σιωπηλός, ντροπαλός ,φιλάσθενος τους απόφευγε όλους. Σαν άλλος μαγνήτης, σε τραβούσε, χωρίς να το θέλεις, να τον αγαπήσεις. Ποτέ δεν επήγαινε στα κελλιά των πατέρων ούτε την ημέρα, πολύ περισσότερο την νύχτα. Αξιώθηκε από τον Θεό, όπως ο όσιος Ανδρέας, να αρπαγεί στον παράδεισο και να ιδεί τα σκηνώματα των δικαίων σαν αμοιβή για όλα όσα υπέφερε στην ζωή του για τον Χριστό.

Δεν θα το λησμονήσω ποτέ, όταν κάποια ημέρα ενώ περπατούσαμε μαζί, γύρισε και μου είπε:

- Γέροντα, δεν ακούς κάτι;

- Όχι! Τίποτα. Τι είναι; Τι ακούς;

- Δεν ακούς τους αγγέλους να ψάλλουν; Ω, Τι ωραία μελωδία! Τι ευτυχία! Τι χαρά!

Εγώ δεν άκουγα τίποτα. Και εκείνος μέσα στην απλότητα του έμεινε κατάπληκτος με την κουφαμάρα μου.

Έζησε στην Σκήτη μόνο δύο χρόνια. Στις 18 Αυγούστου 1893, αρρώστησε χωρίς ελπίδα ανάρρωσης. Εκοιμήθη σε ηλικία 65 χρονών. Όταν οι πατέρες ετοίμαζαν το σώμα του για την ταφή βρέθηκαν μπροστά σε ένα θέαμα πού έκαμε το αίμα στις φλέβες τους να παγώσει. Όλο του το σώμα ήταν μια πληγή , ακρωτηριασμένο, στιγματισμένο από μαχαιρώματα. Ήταν ένας αληθινός μάρτυρας του Χριστού. Και το πιο παράξενο: μέχρι σήμερα στο μονοπάτι πού οδηγεί στον τάφο του δεν έχει φυτρώσει ούτε το ελάχιστο χορταράκι! Καθαρό, ελεύθερο στους διαβάτες! Για όσους επιθυμούν να προσκυνήσουν στον τάφο του.