ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ: ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΟΡΘΟΠΡΑΞΙΑ!

Ορθοδοξία και ορθοπραξία
Ιερομόναχος Ιουστίνος 

Ο Κύριος διακήρυξε ότι είναι «η οδός και η αλήθεια και η ζωή» (Ιω. 14.6). Όταν συσκιάζουμε την αλήθεια αποπλανιόμαστε από την οδό και τη ζωή και περιπλανιόμαστε στο σκότος του σατανά, στην αίρεση. Αυτή η τελευταία είναι φοβερότατο κακό, κατά την κοινή γνώμη της Εκκλησίας. Την εκφράζει εκφραστικά η αντιμετώπιση του οσίου Αγάθωνα:

«Πήγαν μερικοί σε αυτόν, επειδή άκουσαν ότι έχει μεγάλη διάκριση. Και θέλοντας να τον δοκιμάσουν αν οργίζεται, του λένε: “Συ είσαι ο Αγάθων; Ακούμε για σένα πώς είσαι πόρνος και υπερήφανος”. Αυτός δε είπε: “Ναι, έτσι είναι”… Και του λένε: “Συ είσαι ο Αγάθων ο φλύαρος και κατάλαλος”; Αυτός δε είπε: “Εγώ είμαι”… Λένε πάλι: “Συ είσαι ο Αγάθων ο αιρετικός”; Και αποκρίθηκε: “Δεν είμαι αιρετικός”!

»Και τον παρακάλεσαν λέγοντας: “Πες μας, γιατί σου είπαμε τόσα και τα αποδέχθηκες, μα τούτο τον λόγο δεν τον βάστηξες”; Τους λέει: “Τα πρώτα τα επιγράφω στον εαυτό μου, επειδή είναι όφελος στην ψυχή μου. Αλλά το αιρετικός είναι χωρισμός από τον Θεό, και δεν θέλω να χωρισθώ από τον Θεό”.

»Εκείνοι δε μόλις το άκουσαν θαύμασαν τη διάκρισή του και έφυγαν οικοδομημένοι ψυχικά» (Γεροντικό 12).

Κοινός τόπος των Πατέρων, η απαγόρευση κάθε αβαρίας σε θέματα δόγματος. Ακόμη και οι ασκητικοί συγγραφείς που υπερτονίζουν την ταπείνωση και δεν ανέχονται ούτε «οσμή» αντιλογίας και απειθείας, προσθέτουν την εξαίρεση «εκτός αν κάπου ο λόγος είναι για την πίστη» (Κλίμαξ 25.9).

Να γιατί είναι μεν καλές οι επαφές με τους αιρετικούς και είναι απόβλητα τα μίση και οι αλληλοΰβρεις, είναι δηλαδή καλή η αγάπη, αλλά όχι εις βάρος της πίστεως. Εδώ δεν χωρούν αβρότητες και πληθωρισμοί φιλοφρονήσεων με σκοπιμότητες αμφίβολες. Καλύτερα να τα χαλάμε με τους αλλοδόξους παρά με τον Θεό γιατί «είναι καλύτερος ο επαινετός πόλεμος από ειρήνη η οποία χωρίζει από τον Θεό», που λέει ο Θεολόγος Γρηγόριος (Απολογητικός Β’, 82). Η δε αίρεση χωρίζει από τον Θεό καθώς μας δίδαξε ο όσιος Αγάθων. Οποιοδήποτε αντάλλαγμα είναι μηδαμινό μπροστά στη σπίλωση και παραφθορά του δόγματος. Άλλο οι καλές σχέσεις και το καλό πρόσωπο του Χριστιανισμού προς τους έξω, τους αλλοθρήσκους ή αθέους, και άλλο η καθαρότητα της θείας αποκαλύψεως. Δεν τίθεται υπό αμφισβήτηση με κανένα τρόπο. 

Τονίζουμε πολύ την Ορθοδοξία, την ορθή «δόξα», δηλαδή γνώμη, γνώση και θεώρηση περί Θεού. Ή, σύμφωνα με δεύτερη ερμηνεία, την ορθή δοξολογία Του, την ορθή λατρεία Του, που προϋποθέτει φυσικά την ορθή αντίληψη γι’ Αυτόν.

Ας μη μας διαφεύγει ωστόσο και η ορθοπραξία. Δεν πάει ορθοδοξία χωρίς ορθοπραξία, δηλαδή πράξεις, ήθος και ζωή όπως τα θέλει η ορθή έννοια περί Θεού, όπως τα θέλει ο Θεός.

Αυτά τα δυο ανέβασαν στους Ουρανούς πλήθος αμέτρητο αγίων, ανθρώπων ομοουσίων μας, που είχαν σάρκα και οστά και ψυχή όπως εμείς, που έζησαν πάνω στην υδρόγειό μας όπως εμείς, που δεν ήσαν όντα εξωκόσμια.

Και τώρα μαζί με όλους τους σωσμένους και με τους αγγέλους συναποτελούν τη «Θριαμβεύουσα στους Ουρανούς Εκκλησία». Και μας περιμένουν και μας, να μας υποδεχθούν εκεί στην άνω Βασιλεία, όταν θα επιστεί ο καιρός της αναλύσεώς μας.

Τούτο θα πραγματοποιηθεί εφόσον θα έχουμε αγωνισθεί «τον αγώνα τον καλόν» εδώ, στη «Στρατευόμενη επί γης Εκκλησία» και θα έχουμε τελέσει τον δρόμο ορθοπράττοντας και θα έχουμε τηρήσει την πίστη ορθοδοξώντας, κατά τον Παύλο (Β’ Τιμ. 4.6-7). Ζούμε και βαστάμε το βάρος του νυν αιώνα και τον καύσωνα του πυρίνου πολέμου του διαβόλου (πρβλ. Ματθ. 20.12). Ανήκουμε ακόμη στο πρώτο σκέλος της Εκκλησίας, που πατάει και περπατάει στη γη, αλλά ελπίζουμε να μεταβούμε με το έλεος του Θεού στη Θριαμβεύουσα στους Ουρανούς Εκκλησία.

Για εκεί κατευθυνόμαστε και μεις. Είμαστε «συμπολίται των αγίων και οικείοι του Θεού» (Εφ. 2.19). Μας φαίνεται σαν όνειρο, άπιαστο όνειρο; «Τα αδύνατα παρά ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ» (Λουκ. 18.27).

Ας το ζούμε, ας το χαιρόμαστε, ας μας ελαφρώνει τον κόπο του αγώνα: Είμαστε εγγεγραμμένοι στα μητρώα της Βασιλείας, δηλαδή της Ορθοδοξίας, της μόνης και πραγματικής Εκκλησίας.

Συνεπώς ας είμαστε πάντοτε ενεργά και με επίγνωση μέλη της. Μην αφηνόμαστε να ψυχραινόμαστε ενίοτε, να χαλαρώνουμε τις σχέσεις μας μαζί της, τον ζωοδότη δεσμό, και να «ξεκόβουμε». Μην επιτρέπουμε στον εαυτό μας ν’ απομακρύνεται. 

Ο χρυσόφωνος Ιωάννης ο αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, παλλόμενος από την αγάπη και τον πόθο της Εκκλησίας, τη σκιαγράφησε ρωμαλέα με τον δυνατό νοητό χρωστήρα του, και στους δυο λόγους του «Προς Ευτρόπιον».

Απανθίζουμε σε ελεύθερη απόδοση, σαν συνέχεια αυτού που είπαμε: να μην επιτρέπουμε στον εαυτό μας ν’ απομακρύνεται.

«Εμπρός! Μη στέκεσαι μακριά από την Εκκλησία. Τίποτε δεν είναι ισχυρότερο από την Εκκλησία! Η ελπίδα σου η Εκκλησία, η σωτηρία σου η Εκκλησία, το καταφύγιό σου η Εκκλησία. Είναι υψηλότερη από τον ουρανό, είναι πλατύτερη από τη γη! Ποτέ δεν την παίρνουν τα χρόνια, πάντοτε ακμάζει.

Η Γραφή την αποκαλεί όρος, για να δηλώσει την ασάλευτη στερεότητα της· παρθένο, για την αφθορία της· βασίλισσα για τη μεγαλοπρέπειά της· θυγατέρα, για τη συγγένεια με τον Θεό· στείρα που γέννησε εφτά, για την πολυτεκνία της.

Μύρια ονόματα για να παραστήσει την ευγένειά της, όπως ακριβώς και ο Δεσπότης και Κύριός της έχει πολλές ονομασίες.

Τίποτε δεν είναι ίσο με την Εκκλησία. Μη μου αναφέρεις τείχη και όπλα, επειδή τα μεν τείχη με την πάροδο του χρόνου παλιώνουν, ενώ η Εκκλησία ποτέ δεν γερνάει. Τα τείχη τα γκρεμίζουν οι βάρβαροι, την Εκκλησία ωστόσο ούτε οι δαίμονες τη νικούν.

Και ότι δεν είναι κούφια κομπορρημοσύνη τα λόγια μου το μαρτυρούν τα πράγματα. Πόσοι και πόσοι δεν πολέμησαν την Εκκλησία. Όλοι τους χάθηκαν, αυτή όμως εξυψώθηκε πάνω από τους ουρανούς! Τέτοιο μέγεθος και ιδιότητα έχει η Εκκλησία: Όταν πολεμάται, νικά· όταν υπονομεύεται, υπερτερεί· όταν εξυβρίζεται, αποβαίνει περιφανέστερη. Δέχεται τραύματα, μα δεν καταπίπτει από τις πληγές· κλυδωνίζεται, μα δεν καταποντίζεται· χειμάζεται, μα δεν ναυαγεί· παλεύει, μα δεν καταβάλλεται· πυγμαχεί, μα δεν νικάται» (πρβλ. Φωνή Πατέρων, 16, Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, «Εις Ευτρόπιον». Έκδ. Ι. Μονής Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής).

koinoniaorthodoxias.org

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΜΕΤΑΣΤΡΟΦΗ: ΠΩΣ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΤΑΚΤΑ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΧΙΛΙΑΔΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ

Συγκλονιστική μεταστροφή:
Πώς η Ορθοδοξία κατακτά τις καρδιές χιλιάδων Αμερικανών!

Πώς η ομορφιά Της Ορθόδοξης λατρείας φέρνει χιλιάδες νεοφώτιστους στην Εκκλησία!

Η Michelle Jimenez, καπετάνιος σε δεξαμενόπλοιο στον Κόλπο του Μεξικού, είχε μια απροσδόκητη εμπειρία το 2020 που άλλαξε τη ζωή της για πάντα. Αν και βαπτίστηκε Καθολική ως βρέφος, δεν μεγάλωσε με πίστη, αλλά εξερεύνησε διάφορα πνευματικά μονοπάτια, όπως οι διδασκαλίες New Age και ο Ζεν Βουδισμός.

Όμως, τίποτα από αυτά δεν την ικανοποίησε. Μια μέρα, ακούγοντας για μια συνάντηση μελέτης της Βίβλου στο πλοίο, ξεκίνησε το ταξίδι της προς την Ορθοδοξία. Το Πάσχα του 2022 βαπτίστηκε Ορθόδοξη, βρίσκοντας το πνευματικό της σπίτι.

Η ιστορία της Michelle είναι μόνο μία από τις πολλές που δημοσιεύει η Wall Street Journal και δείχνουν τη ραγδαία αύξηση των μεταστροφών στην Ορθόδοξη Εκκλησία στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που, μέσα από μια εποχή αναταράξεων όπως η πανδημία, εγκαταλείπουν τις παραδοσιακές τους θρησκείες για να αγκαλιάσουν την Ορθοδοξία;

Ορθοδοξία: Μια Αιώνια Αλήθεια σε Μια Ασταθή Εποχή

Η Ορθόδοξη Εκκλησία, με τις ρίζες της να ανιχνεύονται στον 11ο αιώνα μετά το Μεγάλο Σχίσμα, παραμένει ένας πυλώνας πίστης και παράδοσης. Σε έναν κόσμο όπου οι αλλαγές είναι ραγδαίες, η Ορθοδοξία προσφέρει μια αίσθηση σταθερότητας και διαχρονικότητας. Όπως αναφέρει ο π. Στέφανος Μαθιούις από το Τενεσί: «Οι άνθρωποι αναζητούν κάτι που αντέχει στον χρόνο, ανεξάρτητα από τις καταιγίδες της ζωής».

Η πανδημία έφερε αβεβαιότητα και φόβο, αλλά για πολλούς, έγινε η αφορμή να αναζητήσουν απαντήσεις στην Ορθόδοξη πίστη. Η ομορφιά της λατρείας, με τη χρήση εικόνων, τη μουσική και τη βαθιά πνευματικότητα, προσφέρει μια μοναδική εμπειρία που συγκινεί τους νεοφώτιστους.

Απροσδόκητοι Μεταστραφέντες και Οι Ιστορίες τους

Η Ορθόδοξη Εκκλησία στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν απευθύνεται πλέον μόνο σε όσους έχουν καταγωγή από χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, τη Ρωσία ή τον Μεσογειακό κόσμο. Αντίθετα, προσελκύει ανθρώπους από όλες τις κοινωνικές τάξεις και υπόβαθρα.

Για παράδειγμα, ο Kyle Riggs, ένας 26χρονος στρατιώτης της Εθνικής Φρουράς, εγκατέλειψε τον Νότιο Βαπτισμό και ασπάστηκε την Ορθοδοξία το 2021. Όπως δηλώνει, οι αυστηροί κανόνες προσευχής και νηστείας της Εκκλησίας του προσφέρουν πειθαρχία και εσωτερική ειρήνη. Για τους Ορθόδοξους, περίπου οι μισές ημέρες του χρόνου είναι ημέρες νηστείας, κάτι που μπορεί να φαίνεται δύσκολο στους νέους μεταστραφέντες. Ωστόσο, όπως λέει ο Riggs, «αυτή η πρόκληση σε κάνει δυνατότερο και πιο ταπεινό».

Η Κοινωνική και Ηθική Συντηρητικότητα ως Παράγοντας Έλξης

Η Ορθόδοξη Εκκλησία παραμένει σταθερή στις παραδοσιακές αξίες της, κάτι που για πολλούς αποτελεί μια ανάσα ανακούφισης σε έναν κόσμο που μεταβάλλεται γρήγορα. Οι μεταστραφέντες συχνά έρχονται από πιο φιλελεύθερες χριστιανικές ομολογίες που έχουν απομακρυνθεί από παραδοσιακές ηθικές αξίες. Όπως αναφέρει ο π. Ιωνάθαν Ιβάνοφ από το Long Island της Νέας Υόρκης, πολλοί από αυτούς βρίσκουν καταφύγιο στην Ορθοδοξία λόγω της σαφούς στάσης της απέναντι σε κοινωνικά και ηθικά ζητήματα.

Η Πρόκληση της Πολυπολιτισμικότητας

Παρόλο που η Ορθοδοξία έχει ιστορικά ισχυρές εθνικές ρίζες, η αύξηση των μεταστροφών αναδιαμορφώνει την Εκκλησία. Όπως λέει ο π. Βαρνάβας Πάουελ από τη Τζόρτζια, οι μεταστραφέντες φέρνουν μαζί τους έναν ενθουσιασμό που βοηθά την Εκκλησία να γίνει πιο εξωστρεφής. Αυτό, όμως, δεν γίνεται χωρίς προκλήσεις. Σε πολλές περιπτώσεις, η σύγκρουση πολιτισμών δημιουργεί εντάσεις, καθώς οι νέοι πιστοί προσπαθούν να βρουν τη θέση τους σε παραδοσιακές ενορίες.

Η Αναγέννηση μιας Πίστης που Εμπνέει

Η Ορθόδοξη Εκκλησία στις ΗΠΑ βιώνει μια «αναγέννηση» λόγω των μεταστροφών. Όχι μόνο οι αριθμοί της αυξάνονται, αλλά και η ζωντάνια της ενισχύεται. Οι νέοι πιστοί συμμετέχουν ενεργά σε δραστηριότητες πέρα από τη λατρεία, ενώ συμβάλλουν οικονομικά και πνευματικά στις ενορίες τους.

Η Michelle Jimenez και χιλιάδες άλλοι βρίσκουν στην Ορθοδοξία μια πνευματική πατρίδα που αντέχει στον χρόνο. Σε έναν κόσμο γεμάτο προκλήσεις και αβεβαιότητα, η πίστη στην αιώνια αλήθεια προσφέρει τη σιγουριά ότι, όπως λέει και η ίδια, «όλα θα πάνε καλά, ανεξάρτητα από τις καταιγίδες της ζωής».

pronews.gr

Π. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΡΟΟΥΖ: Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΣ ΤΗ ΦΥΣΗ ΜΟΙΑΖΕΙ ΕΝΤΕΛΩΣ ΕΚΤΟΣ ΤΟΠΟΥ Σ' ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΑΙΜΟΝΙΚΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ!

Π. Σεραφείμ Ρόουζ: Η αληθινή Ορθοδοξία από την ίδια της τη φύση μοιάζει εντελώς εκτός τόπου σ’ αυτούς τους δαιμονικούς καιρούς, μια ξεπερασμένη μειονότητα των περιφρονημένων και «ανόητων», στη μέση μιας θρησκευτικής «αναζωπύρωσης» εμπνευσμένης από ένα άλλο είδος πνεύματος. Αλλά ας παρηγορηθούμε από τους βέβαιους λόγους του Κυρίου μας Ιησού Χριστού: «Μη φοβάσαι, μικρό ποίμνιο, γιατί ο Πατέρας σας ευαρεστήθηκε να σας δώσει τη βασιλεία» (Λουκ. 12:32).
Ας ενδυναμωθούν όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί για τη μάχη που βρίσκεται μπροστά μας, μην ξεχνώντας ποτέ ότι εν Χριστώ η νίκη είναι ήδη δική μας.

ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΕΡΑΚΗΣ: ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΟΙ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΑΙ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΩΝ;

Είναι έτοιμοι οι Χριστιανοί για την ένωση
ορθοδόξων και ρωμαιοκαθολικών;

Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής ΑΠΘ
Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ενώσεως Θεολόγων 

Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι οι διαφοροποιήσεις στην πίστη, που χωρίζουν τους ανθρώπους και τους λαούς, δεν είναι εύκολο να εξομαλυνθούν. Ωστόσο, η ορθόδοξη Εκκλησία προσεύχεται διαρκώς «υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου», την ειρήνη και την ενότητα της πίστεως, για την οποία προσευχήθηκε ο ίδιος ο Χριστός  κατά την Αρχιερατική Του προσευχή, ζητώντας από τον Πατέρα Του και Πατέρα όλων των ανθρώπων και ιδιαίτερα των Χριστιανών, να είναι ενωμένοι σε ένα σώμα, σε μία ποίμνη και μία πίστη: «ίνα  πάντες εν ώσιν, καθώς σύ, πάτερ, εν εμοί, καγώ εν σοι» (Ιω. 17, 21). Για «την ενότητα της πίστεως και την κοινωνία του Αγίου Πνεύματος» εύχεται και η Εκκλησία στη θεία Λατρεία της.

 Ωστόσο, γνωρίζουμε ότι από το 1054 έχουμε το Σχίσμα ανάμεσα στους Χριστιανούς της Ανατολής και της Δύσεως και ότι ένα από τα κύρια εμπόδια για την ενωτική πορεία τους είναι ότι κάποιοι από αυτούς αναζητούσαν και αναζητούν την Ένωση, περισσότερο ανθρωποκεντρικά και λιγότερο θεοκεντρικά, καθώς δεν θέτουν, ως βάση, την υπακοή στο θέλημα του Θεού και την αναφορά στην πίστη προς Αυτόν, αλλά φαίνεται να κάνουν ενωτικές προσπάθειες ή κινήσεις, με ανθρωποκεντρικό και διπλωματικό χαρακτήρα και με περίβλημα μια κοσμικού τύπου αγάπη. Μάλιστα, από ό, τι αποκαλύπτουν κάποιες πληροφορίες, στο θέμα μιας μελλοντικής Ενώσεως των Χριστιανών φαίνεται να επενδύουν κάποιοι ισχυροί, συνδέοντάς το με  γεωπολιτικά τους σχέδια, καθώς τους ενδιαφέρει και τους διευκολύνει κάθε στοιχείο οργανωτικό ή ενωτικό που θα μπορούσε να συμβάλει στην οργάνωση ενός παγκόσμιου κράτους. Έτσι, στις διαδικασίες για την Ένωση των Χριστιανών φαίνεται να εμπλέκονται, φανερά ή κρυφά, κάποιες κοσμικές σκοπιμότητες, που, ως συνήθως, συνοδεύονται  με πιέσεις ή προτροπές κοσμικών αξιωματούχων, που τεχνηέντως θέλουν να αποϊεροποιήσουν και να εκκοσμικεύσουν το θέμα της ενότητας της πίστεως και να το αποσυνδέσουν, όσο γίνεται, από τη χριστιανική του σκοποθεσία. Στο πλαίσιο αυτό, φαίνεται ότι κάποιοι παράγοντες, που επηρέαζαν στο παρελθόν ή επηρεάζουν και στην εποχή μας την κατεύθυνση και το περιεχόμενο του σύγχρονου θεολογικού διαλόγου, επενδύουν περισσότερο στα συναισθήματα που προκαλεί η επιθυμία μιας διανθρώπινης ειρήνευσης και αγάπης και λιγότερο  στην άνωθεν ειρήνη, που πηγάζει από την αγάπη του Θεού και την πίστη στο πρόσωπο και στην αλήθεια του Χριστού, όπως αυτή βιώνεται στην Εκκλησία και όπως έχει εκφραστεί στο συνοδικό και οικουμενικό ήθος των Αγίων Πατέρων της Ορθόδοξης Παραδόσεως. Έτσι, στη συζήτηση για την Ένωση, δεν βλέπουμε να λαμβάνονται υπόψη οι προϋποθέσεις της εν Χριστώ ενότητας, όπως θα ανέμενε κανείς, δηλαδή η ειλικρινής μετάνοια και επιθυμία για επανόρθωσή τους στην ορθή και ευάρεστη στον Θεό πίστη. 

Από την πλευρά των ορθοδόξων Εκκλησιών, είναι σαφές ότι η ενότητα των Χριστιανών και ο διάλογος προς αυτήν την κατεύθυνση είναι θέμα θεολογικού -και μόνον- διαλόγου, εν πίστει και αληθεία, όπως ορίζει η θεολογική αγιοπνευματική Παράδοση της Μίας Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού. Ωστόσο, οι διάλογοι της ορθόδοξης Εκκλησίας με τις χριστιανικές ομολογίες δεν σταμάτησαν ποτέ να γίνονται, ούτε πρόκειται να σταματήσουν, διότι αποτελεί χρέος και αποστολή των Ορθοδόξων Χριστιανών να ευαγγελίζονται την αλήθεια του Χριστού σε όλους τους ανθρώπους, καθώς μόνον «ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται». Από την άλλη πλευρά, ο επανευαγγελισμός, θεωρείται αναγκαίος και απαραίτητος,  για  τους Χριστιανούς, όταν μάλιστα συνειδητοποιείται ότι έχει αλλοιωθεί η αλήθεια και η ζωή της πίστεώς τους, αφού χωρίς αυτήν, σύμφωνα με την οδηγία της Γραφής, διακινδυνεύεται η σωτηρία τους: «γνώσεσθε την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς». Η ορθόδοξη Εκκλησία, επομένως, σε κάθε περίπτωση, οφείλει να κινείται στο παρόν και το μέλλον, με βάση την Αλήθεια της. Η ιερή παράδοση, προς τούτο, δεν είναι ορθό να θεωρείται μια τυπική σταθερότητα στη δογματική κληρονομιά της Ορθοδοξίας, αλλά η ακέραιη και βαθιά πίστη στη διαρκή παρουσία του Αγίου Πνεύματος, το Οποίο είναι διαρκώς παρόν στη ζωή των μελών της Εκκλησίας, έτσι ώστε να μπορούν, με τις δικές Του δωρεές, να ακολουθούν τα τρία στάδια της εν Χριστώ Τελειώσεως και Σωτηρίας: Την Κάθαρση, τον Φωτισμό και τη Θέωση. Γι αυτό, όταν μιλά κανείς για την Ένωση των χριστιανών είναι απαραίτητο να συνειδητοποιεί ότι το Σχίσμα, ως Χωρισμός και απόσταση από την αλήθεια που σώζει, δεν θεραπεύεται με κοσμικού και όχι εκκλησιαστικού ήθους συνδιασκέψεις, συνομιλίες και αγαπολογίες, αλλά με έναν γνήσιο  διάλογο αληθείας και αγάπης και με μια έμπρακτη και αληθινή μετάνοια και επανόρθωση εκ μέρους εκείνων, που παρεκτράπηκαν και παρέκλιναν από την οδό και την αλήθεια του Χριστού, ραγίζοντας την ενότητα της πίστεως. Έτσι, είναι εμφανές πως, εάν δεν εκλείψουν οι θεολογικές αιτίες, που οδήγησαν στον χωρισμό από την Αλήθεια του Χριστού και των Αγίων Πατέρων, είναι μάταιο να προχωρούν οι δύο πλευρές στην Ένωση, διότι αυτή, εάν επιτευχθεί, μέσω άλλων κοσμικών κριτηρίων, θα είναι αίολη και ευάλωτη, με αποτέλεσμα, όπως συνέβη και παλαιότερα, να είναι ψεύτικη, συμβατική και φαινομενική.

Ενωτικοί διάλογοι, μετά από το 1054, έγιναν πολλοί, χωρίς αποτέλεσμα, ενώ συνεχίζονται και στην εποχή μας. Αυτή η συνέχεια των διαλόγων, όταν φυσικά πραγματοποιούνται εν αληθεία και εν αγάπη, αποτελεί πράξη οικοδομής, καθώς δίνεται η ευκαιρία στις δύο πλευρές να συζητούν, με βάση τα Συνοδικά και Πατερικά κείμενα και να γίνονται δέκτες των αγιοπνευματικών εμπειριών, που, ίσως, λειτουργήσουν, θετικά, στην επάνοδο των αποσχισθέντων στην Αλήθεια του Χριστού. Τραυματικό σφάλμα, όμως, είναι να χρησιμοποιείται ή να συνδέεται ο θεολογικός διάλογος για την Ένωση, με κοσμικά σχέδια και γεωπολιτικές επιδιώξεις, καθώς η οποιαδήποτε μη θεολογική προσέγγιση της Ένωσης, θα οδηγήσει, όχι στην επίτευξη της αληθινής και θεολογικής Ενότητας, αλλά στην σύναψη μιας συμβατικής συμμαχίας, με όρους, προϋποθέσεις και αποτελέσματα, άσχετα με τη χριστιανική αλήθεια και ζωή. Από την πλευρά των Χριστιανών, η ιστορική εμπειρία διδάσκει ότι οι Χριστιανοί δεν επιτρέπεται να επαναλάβουν το λάθος παλαιότερων διαλόγων, όπου αναγκάζονταν να υποχωρούν στις πολιτικές κινήσεις ή πιέσεις, που δεν θεράπευαν, αλλά διαιώνιζαν το σχίσμα, με αποφάσεις ψευδοενώσεων που εξυπηρετούσαν, αποκλειστικά, ανίερες προσδοκίες και όχι την αλήθεια του Ευαγγελίου.  Άλλωστε, είναι γνωστό, ιστορικά, το αποτέλεσμα τέτοιων ενεργειών, καθώς, όταν έγιναν απόπειρες ψευδοενώσεων, με την αποδοχή από τους ορθόδοξους εκπροσώπους, των ρωμαιοκαθολικών δογματικών παρεκκλίσεων, ακυρώθηκαν, στη συνέχεια, από τον ορθόδοξο λαό.

Τις δογματικές παρεκκλίσεις και διαφορές τις διέκριναν οι Άγιοι, όπως ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός: «Προ χρόνων πολλών απεσχίσθη (η Εκκλησία της Ρώμης) της των ετέρων τεσσάρων Αγιωτάτων Πατριαρχών κοινωνίας, αποσχοινισθέν εις έθη και δόγματα της Καθολικής Εκκλησίας και των Ορθοδόξων αλλότρια». Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, επίσης, καταγράφει τη θέση του για τις παπικές κακοδοξίες: «Το ορθόδοξον δόγμα, απερρίφθη και αντικατεστάθη διά του λατινικού αιρετικού παν-δόγματος περί του πρωτείου και του αλαθήτου του πάπα. Εξ αυτής δε της παναιρέσεως εγεννήθηκαν και γεννώνται συνεχώς άλλαι αιρέσεις: Το Filioque, η αποβολή της Επικλήσεως, τα άζυμα, η εισαγωγή της κτιστής χάριτος, το καθαρτήριον πυρ, το θησαυροφυλάκιον των περισσών έργων κ.ά.».

Από τα ανωτέρω, φαίνεται ότι κινήσεις που να δείχνουν ότι οι αποσχισθέντες έχουν προθέσεις επιστροφής στην αλήθεια, μέσω μετανοίας, δεν διακρίνει κανείς, έως τώρα, να έχουν γίνει. Καλό θα είναι, συνεπώς, να υπάρχει μεγάλη προσοχή στο θέμα της θεολογικής προσεγγίσεως Ανατολής – Δύσεως, έτσι ώστε να μην γεννιούνται μεγάλες προσδοκίες, ως προς την πρόοδο στην αληθινή Ένωση και, κατά συνέπεια, στην αληθινή Ενότητα της πίστεως των Χριστιανών. 

thriskeftika.blogspot.com