Π. ΣΥΜΕΩΝ ΚΡΑΓΙΟΠΟΥΛΟΣ: ΟΛΑ ΝΑ ΤΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΝΟΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

Π. Συμεών Κραγιόπουλος
Όλα να τα βλέπουμε κάτω από την πρόνοια του Θεού 

Έχουμε σήμερα, 28η Οκτωβρίου, την εορτή της αγίας Σκέπης. Η όλη εορτή είναι συνδεδεμένη με τον αγώνα που εκλήθη σαν σήμερα η Ελλάδα να κάνει πριν ακριβώς 60 χρόνια, εναντίον μιας υπερτέρας δυνάμεως, που ήθελε να κατακτήσει και την Ελλάδα. Οι παλαιότεροι βέβαια ενθυμούμαστε πολύ ζωντανά και πολύ συγκεκριμένα τα γεγονότα εκείνων των ημερών, και έχουμε οπωσδήποτε εμπειρίες και βιώματα.

Κανονικά η εορτή της αγίας Σκέπης εορτάζετο την 1η Οκτωβρίου. Μετετέθη όμως και συνεδέθη με αυτήν εδώ την επέτειο και εορτάζεται στις 28, επειδή η Εκκλησία, ζυγίζοντας τα πράγματα, βρήκε ότι ήταν καλό να γίνει έτσι, καθώς ήταν βεβαία ότι τότε η Παναγία σκέπασε την όλη χώρα, τους κατοίκους, την Ελλάδα, το όλο έθνος. Βέβαια, έτσι έδειχναν τα πράγματα έως τον Απρίλιο του ’41. Πέντε μήνες κράτησε ο πόλεμος αυτός καθ’ εαυτόν εκεί στα αλβανικά μέρη, και έπειτα ήρθε το μεγάλο κακό. Επετέθη και ο άλλος εχθρός, και έγινε εκείνο που έγινε, και βρεθήκαμε υπό κατοχήν για τέσσερα χρόνια· υπό την κατοχήν των Γερμανών, των Ιταλών – οι οποίοι είχαν νικηθεί, αλλά τελικά έγιναν και κατακτητές – και των Βουλγάρων. Και έγιναν σ’ εκείνα τα τέσσερα χρόνια πολλά κακά.

Γιορτάζουμε βέβαια το «ΟΧΙ», το ότι δηλαδή εμείς δεν δεχθήκαμε αυτό που μας είπαν, αυτό που ζήτησαν οι εχθροί, αλλά αντιδράσαμε· μπορέσαμε να αντισταθούμε. Και πιστεύουμε ότι το πετύχαμε αυτό με τη βοήθεια του Θεού και ειδικότερα με την όλη σκέπη της Παναγίας, και γι’ αυτό συνεδέθη η εορτή της Παναγίας με το γεγονός αυτό.

Έπειτα όμως τι έγινε; Τι έγινε μετά;

Δεν ξέρω πώς να το πω. Έχω μέσα μου, αν θέλετε, μια απορία. Μιλώντας για τη σκέπη της Παναγίας φθάνουμε ως ένα σημείο και μετά το αφήνουμε το θέμα; Δηλαδή ως ένα σημείο μας σκέπασε η Παναγία και μετά μας άφησε; Τι έγινε μετά; Δεν μας σκέπαζε έπειτα η Παναγία; Δεν έβλεπε ο Θεός αυτά που γίνονταν; Ή ήταν αδύναμος ο Θεός μετά; Ως ένα σημείο δηλαδή είχε τη δύναμη να βοηθήσει και από ένα σημείο και πέρα δεν μπορούσε να αντέξει; (Αν επιτρέπεται να το πούμε αυτό· γιατί μοιάζει με βλασφημία το να σκεπτόμαστε έτσι.) Και όμως, το κακό έγινε. Και οι Γερμανοί μπήκαν μέσα στην Ελλάδα και οι Ιταλοί και οι Βούλγαροι, και έμειναν ούτε λίγο ούτε πολύ τέσσερα χρόνια, και έγινε μακελειό. Κι αν δεν εσφάγησαν άνθρωποι, κι αν δεν σκοτώθηκαν, κι αν δεν πέθαναν από την πείνα! Και σαν να μην έφθανε αυτό, οι ίδιοι οι Έλληνες έσφαζαν Έλληνες. Τους βασάνιζαν μάλιστα πρώτα και μετά τους εκτελούσαν· οι ίδιοι οι Έλληνες. Είναι κάτι που συνεχίσθηκε, και αφού έφυγαν οι κατακτητές και ελευθερώθηκε η πατρίδα. Πώς θα τα δούμε όλα αυτά; Εμείς μένουμε σε μερικά καλά που έγιναν, και από κει και πέρα ύστερα τα άλλα τα αφήνουμε έτσι, χωρίς να τα προσέξουμε. 

Δεν ξέρω αν εσείς συμφωνείτε με αυτό που θα πω τώρα. Λέμε διάφορα ακόμη και από καθαρώς χριστιανικής απόψεως, και από καθαρώς πλευράς Θεού, δηλαδή για το πώς ενεργεί ο Θεός, αλλά μου φαίνεται ότι δεν βλέπουμε το καθετί κάτω από το όλο θέλημα του Θεού, κάτω από την όλη πρόνοια και οικονομία του Θεού. Δεν το βλέπουμε έτσι.

Για παράδειγμα, γιορτάζουμε σήμερα. Διερωτόμαστε μέσα μας πώς θα ήθελε ο Θεός να γιορτάσουμε; Πώς θα ήθελε ο Θεός να δούμε όλο αυτό το θέμα, όλα αυτά τα γεγονότα που άρχισαν – για να μην πάμε αλλού – την 28η Οκτωβρίου 1940, και συνέβησαν από τότε μέχρι σήμερα; Να τα δούμε όλα αυτά τα γεγονότα, αλλά να τα δούμε κάτω από την πρόνοια του Θεού, κάτω από το θέλημα του Θεού, κάτω από το τι θέλει ο Θεός. Δηλαδή, τι θα ήθελε ο Θεός; Αν τον ρωτούσαμε, τι θα μας έλεγε ότι θα ήθελε να σκεφθούμε; Πώς θα ήθελε να τα πάρουμε όλα αυτά; Πώς θα ήθελε να τα καταλάβουμε; Ποια θα έπρεπε να είναι η στάση μας και ποια η ανταπόκρισή μας; 

Εμείς τώρα είμαστε χριστιανοί, είμαστε χριστιανικό έθνος, χριστιανικό γένος· είμαστε αυτοί οι οποίοι πιστεύουμε ότι βρισκόμαστε κάτω από τη σκέπη της Παναγίας, και πως ό,τι έχει να κάνει η Παναγία, ό,τι έχει να κάνει ο Θεός, για να μας προστατεύσει, το κάνει. Αλλά έπειτα τι γίνεται; Φεύγει η σκέπη, και έρχονται όλα τα δεινά; Και καθόλου, καθόλου δεν διερωτόμαστε μήπως κάτι δεν πηγαίνει καλά από τη δική μας πλευρά, και μήπως περιμένει ο Θεός να δει κάποια μετάνοια, κάποια συναίσθηση, κάποια επιστροφή, κάποια αλλαγή. Τίποτε. Καθόλου δεν μας απασχολεί αυτό το θέμα.

Αλλά και ο καθένας προσωπικά να διερωτόμαστε στο καθετί: Τι θέλει ο Θεός; Ποιο είναι το θέλημα του Θεού; Και μάλιστα να διερωτόμαστε όχι με την έννοια: τι θέλει, τέλος πάντων, ο Θεός, σαν να μας φταίει ο Θεός, αλλά να διερωτόμαστε, έχοντας μια τέτοια διάθεση στην καρδιά μας και μια τέτοια στάση ψυχής: ο Θεός είναι ο πατέρας μας, είναι αυτός που μας αγαπάει, και το όλο πνεύμα του Θεού είναι όχι απλώς να κάνουμε τούτο κι εκείνο ή να επιτύχουμε τούτο κι εκείνο, αλλά να έχουμε τη συναίσθηση ότι αυτός είναι Θεός, εμείς είμαστε τα πλάσματά του. Είμαστε αμαρτωλοί, ήρθε όμως και μας καλεί σε μετάνοια, μας είπε και μας λέει την όλη αλήθεια και προσέφερε τον ίδιο τον εαυτό του θυσία, για να μας σώσει από την αμαρτία. Και στο να σωθούμε από την αμαρτία συντελούν και όλα τα βάσανα που περνούμε· τα οποιαδήποτε βάσανα.

Πόσο διαφορετικά κανείς αρχίζει να βλέπει τα πάντα – και τα προσωπικά του και τα οικογενειακά του και τα πιο πέρα και όλα αυτά που συμβαίνουν στη γη – όταν τα βάλει κάτω από την πρόνοια του Θεού, την όλη οικονομία του Θεού, το θέλημα του Θεού, κάτω από το τι θέλει ο Θεός! Ακόμη και τα θρησκευτικά πράγματα που κάνουμε – τα πολύ θρησκευτικά, τα πολύ πνευματικά, αν επιτρέπεται να πούμε – άραγε έτσι τα θέλει ο Θεός, ή μήπως τα κάνουμε έτσι όπως εμείς νομίζουμε; 

Μήπως λοιπόν είμαστε πολύ φίλαυτοι και σκεπτόμαστε και ενεργούμε απλώς όπως μας οδηγεί η φιλαυτία μας; Οπότε, μπορεί να ταιριάζει σ’ εμάς αυτό που λέει ο ίδιος ο Θεός στην Παλαιά Διαθήκη: «Δεν είστε ευθείς μαζί μου, δεν είστε ειλικρινείς. Δεν είστε οι άνθρωποί μου, τα παιδιά μου, ώστε να ακούτε τι λέω, να καταλαβαίνετε και να ανταποκρίνεσθε. Έτσι που ενεργείτε, τελικά κάνετε πονηριές, κινείστε πλάγια. Επειδή λοιπόν εσείς πάτε πλάγια, και εγώ πλάγια θα σας φερθώ» (βλ. Λευϊτ. 26:23-24, 27-28). Δεν κάνει ο Θεός πλάγια πράγματα, αλλά θέλει να πει ότι θα γίνει τελικά ό,τι μας αξίζει. Όχι βέβαια διότι θέλει να πονέσει τον άνθρωπο ο Θεός ή διότι θέλει να τον βασανίσει ή διότι σαν να θέλει να εκδικηθεί. Δεν κάνει τέτοια ο ανεξίκακος Κύριος. Δεν θυμώνει ούτε εκδικείται ο Θεός. Αλλά είναι φοβερό πράγμα το λογικό πλάσμα του Θεού να μην καταλαβαίνει τον Θεό του, να μη θέλει να ακούσει τον Θεό του, να μη θέλει να υποταχθεί στον Θεό του και να κάνει τις ζαβολιές του.

Τα λέω με μια επιφύλαξη, μήπως είναι κάπως έτσι τα πράγματα. Οπότε, μήπως κάνουμε λάθος, καθώς τα παίρνουμε αλλιώς, και παίρνοντας αφορμή από αυτό το ενδεχόμενο, αλλά και από το όλο γεγονός που γιορτάζουμε απόψε, να δούμε την όλη ζωή μας. Και θα διαπιστώσουμε ότι όντως σε πάρα πολλές περιπτώσεις κάνουμε λάθος, καθώς δεν λογαριάζουμε καθόλου το θέλημα του Θεού ούτε διερωτόμαστε ποιο είναι, ώστε να υποταχθούμε σ’ αυτό. Και μάλιστα να υποταχθούμε εκουσίως και με χαρά· όχι σαν να παραπονιόμαστε, που δεν αφήνει ο Θεός να γίνει το δικό μας θέλημα, αλλά σαν να θέλει να μας επιβάλει το δικό του.

Ας τα σκεφθούμε, παρακαλώ, αυτά έστω και έτσι – με τη σκέψη δηλαδή μήπως είναι έτσι – και νομίζω ότι θα ωφεληθούμε.

28-10-2000 

Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, “Θέλεις να αγιάσεις;”, Οκτώβριος, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 2018, σελ. 314 (αποσπάσματα). 

ΑΣΚΗΤΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ: ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΤΟ ΑΛΒΑΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ!

Ασκητές μέσα στον κόσμο:
Εμφάνιση της Παναγίας στο Αλβανικό Μέτωπο 

Όπως εἶ­ναι γνω­στό ἡ Πα­να­γί­α μας ἐμ­φα­νί­στη­κε σέ πολ­λούς στρα­τι­ῶ­τες στό Ἀλ­βα­νι­κό Μέτω­πο. Ἕ­νας ἀπ᾽ αὐ­τούς ἦ­ταν καί ὁ εὐ­λα­βέ­στα­τος Ἀν­θυ­πα­σπι­στής τό­τε κ. Νι­κό­λα­ος Γκάτζα­ρος. Μέ δά­κρυ­α συγ­κι­νή­σε­ως δι­η­γεῖ­το τό θαυ­μα­στό πε­ρι­στα­τι­κό. Πα­ρα­τίθεται ἡ ἀναφο­ρά του γιά τήν ἐμ­φά­νι­ση τῆς Πα­να­γί­ας: 

Ἐν Τ.Τ. 712 τῇ 3η Μαρ­τί­ου 1941
Ὁ Ἀν­θυ­πα­σπι­στής Γκάτ­ζα­ρος Νι­κό­λα­ος
Πρός τό 1/40 Τά­γμα Εὐ­ζώ­νων
Ἐ­νταῦ­θα. 

Πε­ρί ἐμ­φα­νί­σε­ως τῆς Πα­να­γί­ας καί τῶν δο­θει­σῶν μοι ὑπ᾿ Αὐ­τῆς ἐντο­λῶν.

Λαμ­βά­νω τήν τι­μή νά ἀ­να­φέ­ρω ὑ­μῖν ὅ­τι χθές τήν Κυ­ρια­κήν 2 Μαρ­τί­ου ἐ.ἔ. καί πε­ρί ὥ­ραν 8ην μ.μ. με­τέ­βην εἰς τό πα­ρα­κεί­με­νον τοῦ κα­ταυ­λι­σμοῦ 2ου Λό­χου τοῦ Τάγ­μα­τος ἡ­μῶν μι­κρόν ὕψω­μα ἀ­πέ­χον πε­ρί τά 300 μέ­τρα, χά­ριν πε­ρι­πά­του, αἰ­σθαν­θείς τήν ἀ­νάγ­κην κι­νή­σε­ως.

Μί­α μυ­στη­ρι­ώ­δης δύ­να­μις ὡ­σάν νά μέ ὤ­θη πρός ἐ­κεῖ. Ὁ ἀ­ήρ εἶχε παύ­σει ἤ­δη νά φυ­σᾶ καί ὁ οὐ­ρα­νός ἦ­το ἀ­στε­ρό­εις. Κα­τά τήν ἐ­πι­στρο­φήν μου εἰς τήν σκη­νήν δέν εἶ­χον ἀ­ριθ­μή­σει δέ­κα βή­μα­τα, ὅ­τε αἰφ­νι­δί­ως ἐ­νε­φα­νί­σθη ἐμπρός μου καί μοῦ ἀ­νέ­κο­ψε τόν δρό­μον μί­α γυ­νή μαυρο­φό­ρα ἔ­χου­σα σε­μνήν τήν ἐμ­φά­νι­σίν της. Τό πρό­σω­πό της δι­ε­κρί­νε­το χα­ρα­κτη­ρι­στι­κῶς εἰς τό βρα­δι­νόν ἡ­μί­φως. Εἰς τό θέ­α­μα τοῦ­το κα­τα­λη­φθείς ἐξ ἀ­προ­ό­πτου κατ᾿ ἀρ­χάς ἐξεπλάγην, κα­τό­πιν ὅ­μως αὐ­το­στιγ­μεί συ­νῆλ­θον ἐκ τοῦ τρό­μου, ἐ­πει­δή ἐ­γνώ­ρι­ζον ὅ­τι πολλά­κις ἡ Πα­να­γί­α ἐ­νε­φα­νί­σθη εἴ­τε εἰς ὅ­ρα­μα εἴ­τε καθ᾿ ὕ­πνον κα­τά τάς πο­λε­μι­κάς ἐπιχειρή­σεις τοῦ Στρα­τοῦ μας. Ἐ­γώ ὅ­λως μη­χα­νι­κῶς ἔ­λα­βον θέ­σιν ἡ­μι­γο­νυ­πε­τῆ, ἵ­να ἀσπασθῶ τήν δε­ξιάν της. Ἐκ τῆς συγ­κι­νή­σε­ως οἱ ὀ­φθαλ­μοί μου ἐ­δά­κρυ­ζον, οἱ πό­δες καί τά χεί­λη μου ἔ­τρε­μον ἐ­πί πολ­λήν ὥ­ραν.

Ἤ­κου­σα νά ὁ­μι­λῆ: «Εἶ­μαι ἡ Πα­να­γί­α. Μή φο­βᾶ­σαι, παι­δί μου. Ἐ­γώ ἐ­νε­φα­νί­σθην νά σοῦ εἰ­πῶ τρεῖς λό­γους, τούς ὁ­ποί­ους νά μή λη­σμο­νή­σῃς. 

1) »Ὁ πα­ρών πό­λε­μος ἐ­κη­ρύ­χθη ἀ­προ­κα­λύ­πτως καί ἀ­ναι­τί­ως ὑ­πό τῆς Ἰ­τα­λί­ας ἐ­ναντί­ον τῆς Ἑλ­λά­δος, ἀλ­λά θε­λή­μα­τί μου ἡ Ἑλ­λάς θά ἐ­ξέλ­θῃ τού­του νι­κη­φό­ρος.

2) »Ὁ πό­λε­μος οὗ­τος ἐ­κη­ρύ­χθη ἐ­ναντί­ον τῆς Ἑλ­λά­δος, ἵ­να γνω­ρί­σῃ ὁ κό­σμος ὅ­τι ἀ­φορ­μή τού­του εἶ­ναι ἡ ἀ­πο­μά­κρυν­σίς του ἐκ τῆς χρι­στι­α­νι­κῆς θρη­σκεί­ας, καθ᾿ ἥν ὕ­βρι­ζεν, ἐβλασφήμει τά θεῖ­α της καί ἔρ­ρε­πε πρός τόν ἐκ­φυ­λι­σμόν καί τήν ἀ­κο­λα­σί­αν, καί οὕ­τω συμμορ­φω­θῇ, ἵ­να μά­θῃ ὅ­τι ὑ­πάρ­χει καί προ­ΐ­στα­ται μί­α ἀ­νω­τέ­ρα δύ­να­μις κυ­βερ­νῶ­σα καί διέ­που­σα τά πάντα καί τούς νό­μους τοῦ Σύμ­παντος, ὁ Θε­ός, τρα­νό­τα­τα δέ τε­κμή­ρια τῆς ὑπάρ­ξε­ως ταύ­της εἶ­ναι τά συ­χνά θαύ­μα­τα τῶν Ἁ­γί­ων τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τοῦ Χρι­στοῦ.

3) »Ἔ­δει νά μά­θῃ ὁ κό­σμος ὅ­τι τό δί­και­ον πά­ντο­τε ὑ­πε­ρι­σχύ­ει τῆς βί­ας.

»Ἀ­νά­φε­ρε λοι­πόν ταῦ­τα καί ἐγ­γρά­φως εἰς τόν Δι­οι­κη­τήν σου, ἵ­να μή πτο­η­θῇ πρό οὐ­δε­νός κω­λύ­μα­τος, κα­θό­τι ὑ­πό τήν προ­στα­σί­αν Μου ὁ Ἑλ­λη­νι­κός Στρα­τός θά νι­κή­σῃ».

Μεθ᾿ ὅ ἐν τῇ ἐ­ξα­φα­νί­σει Της οἱ ὀ­φθαλ­μοί μου ἐ­θαμ­βή­θη­σαν. Ἐν τέ­λει συ­νῆλ­θον ἐν μέ­ρει καί κα­τηυ­θύν­θην ἀ­μέ­σως εἰς τήν σκη­νήν, ὅ­που ἔ­ξω­θεν ταύ­της ἀ­νέ­φε­ρον ὑ­μῖν τό συμ­βάν προφο­ρι­κῶς.

Ἀν­θυ­πα­σπι­στής Γκάτ­ζα­ρος Νι­κό­λα­ος. 

Στήν συ­νέ­χεια πα­ρα­τί­θε­ται ἡ κοι­νο­ποί­η­ση τοῦ Στρα­τη­γοῦ:

ΤΜΗΜΑ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΥ
ΑΡΙΘΜ. ΠΡΩΤ. 7448
Ἐν Τ.Τ. 718 τῇ 10 η  Μαρτίου 1941
Η ΧΙΙΙ ΜΕΡΑΡΧΙΑ
ΠΡΟΣ ΤΟ Α΄ ΣΩΜΑ ΣΤΡΑΤΟΥ
(Γραφεῖον 1ον)
Τ.Τ. 825 

“Πε­ρί ἀ­νε­γερ­θη­σο­μέ­νου ἱ­ε­ροῦ Να­οῦ τῆς ΠΑΝΑΓΙΑΣ εἰς θέ­σιν πα­ρά τῷ Χω­ρί­ῳ Γκο­λέ­μι“.

Λαμ­βά­νω τήν τι­μήν νά ὑ­πο­βά­λω προ­σαρ­τη­μέ­νως ἀλ­λη­λο­γρα­φί­αν μετ᾽ ἀ­να­φο­ρᾶς τοῦ Ἀνθ/στοῦ Πε­ζι­κοῦ τοῦ 1/40 Τάγ­μα­τος εὐ­ζώ­νων Γκατ­ζά­ρου Νι­κο­λά­ου καί ν᾽ ἀ­να­φέ­ρω ὅ­τι, κατό­πιν καί τοῦ αὐ­θορ­μή­του ἐ­ρά­νου με­τα­ξύ τῶν Ἀ­ξι­ω­μα­τι­κῶν καί ὁ­πλι­τῶν διά τήν ἀνέγερσιν Ἐκ­κλη­σί­ας[1], ἐ­ξέ­δω­κα τάς ὑπ᾿ ἀ­ριθμ. 6188/6–3–41 καί 6948/15–3–41 δι­α­τα­γάς μου, ὧν ἀντί­γρα­φον ὑ­πο­βάλ­λω, πε­ρί ἐγ­κρί­σε­ως τοῦ ἐ­νερ­γου­μέ­νου ἐ­ρά­νου καί ἐ­πε­κτά­σε­ως τού­του ἐφ᾽ ὅλων τῶν Μο­νά­δων καί Σχη­μα­τι­σμῶν τῆς Με­ραρ­χί­ας. Τό προ­ϊ­όν τού­του, μή περαι­ω­θέντος, ἀ­νῆλ­θεν ἤ­δη εἰς τό πο­σόν τῶν ἑ­κα­τόν χι­λιά­δων δραχ­μῶν.

Ἐ­πει­δή ἔ­χω τήν γνώ­μην ὅ­τι ἡ εὐρεῖ­α κοι­νο­ποί­η­σις τοῦ γε­γο­νό­τος καθ᾽ ἅ­παν τό Στρά­τευ­μα ἡμῶν θέ­λει ἑ­δραι­ώ­σει ἔ­τι μᾶλ­λον τήν πί­στιν του ἐ­πί τήν Νί­κην, πα­ρα­κα­λῶ ὅ­πως, εὐαρεστούμε­νοι, ἐ­νερ­γή­ση­τε κα­τά τήν Ὑ­με­τέ­ραν κρί­σιν καί ἀντί­λη­ψιν. 

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΙΣ

Τ. Διοικητικοῦ ΧΑΡΑΛ. ΚΑΤΣΙΜΗΤΡΟΣ Ὑποστράτηγος 

____________________

[1]. Τε­λι­κά τό Ἐκ­κλη­σά­κι μέ τόν ἔ­ρα­νο τῶν στρα­τι­ω­τῶν κτί­σθη­κε στήν θέ­ση πού ἐμφανίστηκε ἡ Πα­να­γί­α, στό χω­ριό Γκο­λέ­μι βο­ρεί­ως τοῦ Ἀρ­γυ­ρο­κά­στρου. Σή­με­ρα εἶ­ναι κατεδα­φι­σμέ­νο. Ἐλ­πί­δα καὶ εὐ­χή ὅ­λων εἶ­ναι ἡ ἐ­πα­νέ­γερ­ση καὶ λει­τουρ­γί­α του. 

(Απόσπασμα από το βιβλίο «Ασκητές μέσα στον κόσμο», ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 2008, Ι. Ησυχαστήριον Αγ. Ιωάννης ο Πρόδρομος, Μεταμόρφωσις Χαλκηδικής) 

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΝΑ ΨΕΛΝΕΙΣ ΤΟ "ΠΑΝΤΩΝ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙΣ , ΑΓΑΘΗ" ΚΑΙ ΤΟ "ΠΑΝΤΩΝ ΘΛΙΒΟΜΕΝΩΝ Η ΧΑΡΑ"!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Να ψέλνεις το "Πάντων προστατεύεις, αγαθή" και το "Πάντων θλιβομένων η χαρά". Αυτό να το κάνεις σαν κανόνα, και η Παναγία θα σε βοηθήσει. Η Παναγία δεν μας αφήνει μας κουβαλάει στην πλάτη Της, αρκεί κι εμείς να το θέλουμε και να μην κλωτσάμε, όπως κάνουν τα άτακτα παιδιά.

ΑΡΧΙΜ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ: ΤΑ ΕΓΚΩΜΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΠΤΩΜΑ...

Αρχιμ. Βασίλειος Μπακογιάννης
Τα Εγκώμια είναι σύμπτωμα… 

Καί φέτος ἀνά τήν Ἑλλάδα ψάλθηκαν τά Ἐγκώμια τῆς Παναγίας, «βγῆκε» καί Ἐπιτάφιος. Μέ κριτήρια κοσμικά, κρίνεται  ὡς  πράξη εὐλαβείας-τιμῆς πρός τήν Παναγία· ὅμως, μέ κριτήρια ὀρθόδοξα, πνευματικά, θεολογικά, εἶναι σύμπτωμα πνευματικῆς νόσου·  τῆς νέας ἐποχῆς, πού ἄρχισε ἤδη νά εἰσέρχεται στήν Ἐκκλησία· «ἡ νέα ἐποχή», ἔλεγε ὁ μακαριστός π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος, «δέν θά ἀδειάσει τίς ἐκκλησίες ἀπό κόσμο, ἀλλά  θά ἀλλάξει τά μυαλά τοῦ κόσμου πού ἔρχεται στήν ἐκκλησία»·  κάτω τά παλιά·  νέα τάξη πραγμάτων· μέ πάντα «καλό» σκεπτικό.

Τό βλέπουμε καθημερινῶς στήν πράξη· Λειτουργία στό προαύλιο τῆς ἐκκλησίας (τί χρειάζεται ἡ ἐκκλησία;), ἤ στό σολέα τοῦ  Ναοῦ (οὔτε τό Ἱερό χρειάζεται…)· συνεχῆ «Εὐχέλαια», χωρίς νά ὑπάρχει λόγος σοβαρός· Θ. Κοινωνία μετά ἀπό φαγοπότι· Παρακλήσεις σέ Ἁγίους, καί ὄχι στήν Παναγία, κατά τά ἄλλα ἄς κάνουμε Ἐγκώμια πρός τιμή της!

«Πῶς βλέπετε τά Ἐγκώμια τῆς Παναγίας;», ρώτησα, ὅταν ἄρχισαν νά εἰσέρχονται στήν Ἐκκλησία, ἕναν ρεαλιστή, συνειδητοποιημένο Γέροντα· «γυναικεῖες ὑστερίες…!», ἀπάντησε εὐθέως καί  ἀκαριαίως. Ὑπερβολή; Προκατάληψη;

Ἐγκώμια στήν Παναγία, αἰῶνες πρίν,  ἔχουν γράψει διάφοροι ὑμνογράφοι, ἀλλά παρέμεναν κλειδωμένα στά συρτάρια·  δέν εἰσήχθησαν δηλαδή  στή λατρεία τῆς Ἐκκλησίας. Καί ὅταν κάποιοι, μέσα 19ου αἰ., τό προσπάθησαν,  ἐπενέβη δυναμικῶς ἡ Ἐκκλησία καί ἔβαλε στόπ. (Ἐγκύκλιος 135/4319.21.4.1865).

Καί τοῦτο, γιατί οὐσία τῆς γιορτῆς τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, εἶναι ἡ μετάσταση· ὅτι  τό σῶμα της δέν ἔμενε στόν τάφο, ἀλλά μετέστη, ἑνωμένο μέ τήν ἁγία της ψυχή στόν οὐρανό. Πρόκειται γιά θαῦμα· μεγαλεῖο, δόξα τῆς Παρθένου. Ὅμως, τά Ἐγκώμια καί ὁ Ἐπιτάφιος δέν βοηθοῦν τόν λαό νά κατανοήσει αὐτό τό μεγαλεῖο.

Στίς ἡμέρες μας, ἡμέρες ἀσεβείας, καί κατά παράβαση τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας τάξεως, τείνουν νά ἐπικρατήσουν σ’ ὅλες τίς ἐνορίες ἀνά τήν Ἑλλάδα· τάχα ἀπό  εὐλάβεια καί τιμή στήν Παναγία·  ἡ ὁποία τηροῦσε ἐπακριβῶς,  ὄχι μόνο τό νόμο τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί τά ἤθη τοῦ τόπου της.

Τέλος πάντων. Θέλεις τόσο πολύ νά τιμήσεις τήν Παναγία (τιμή ἁγίου μίμηση ἁγίου…), καί νά ψάλλεις τά Ἐγκώμια; Τήρησε τήν τάξη τῶν Ἐγκωμίων, ἡ ὁποία ὁρίζει: νά ψέλνονται ἀνήμερα τῆς Κοιμήσεως, στόν ὄρθρο, μετά τήν θ΄ ὠδή.

Τά Ἐγκώμια τοῦ Χριστοῦ λέγονται τή Μ. Παρασκευή, τή μέρα τῆς ταφῆς Του· δέν λέγονται οὔτε Κυριακή τῶν Βαϊων, οὔτε Μ. Δευτέρα, οὔτε Μ. Πέμπτη, οὔτε στήν Ἀποκαθήλωση. Θά ἦταν ἀδικαιολόγητο, ἀδιανόητο, νά γιορτάζεται ἡ ταφή τή Μ. Παρασκευή, καί μεῖς νά λέμε τά Ἐγκώμια τῆς ταφῆς Του, τήν Κυριακή τῶν Βαϊων!

Καί ὅμως τά Ἐγκώμια τῆς Παναγίας λέγονται σέ ἄσχετο χρόνο, ἐκτός τῆς γιορτῆς, τῆς ταφῆς· καί δύο, καί τρεῖς, καί τέσσερις, καί πέντε μέρες πρίν· «κατά τό βούλεσθαι»· ἄλλη ἐνορία τά λέει σέ Ἑσπερινό, ἄλλη σέ Παράκληση, ἄλλη σέ ἀγρυπνία, ἄσχετη μέ τή γιορτή. Εἶναι ἀμφίβολο ἄν ὑπάρχει ἐνορία, πού νά λέει τά Ἐγκώμια στόν ὄρθρο τῆς γιορτῆς, μετά τήν θ΄ὠδή!

Καί εἶναι ἀπορίας ἄξιον πῶς θεολόγοι, Μοναχοί, Ποιμένες καί λοιποί ἀνεχόμαστε ἤ στηρίζουμε μιά τέτοια κατάσταση;! Σύμπτωμα…!

Καί ἄν οἱ Μητροπολῖτες οἱ ὁποῖοι ἔδωσαν ἔνορκη διαβεβαίωση-δέσμευση (ὅρκο!) ὅτι θά τηροῦν «ἀπαρασαλεύτως τάς ἱεράς Παραδόσεις», δέν σεβασθοῦν τόν ὅρκο τους, στό κρασί, κάθε τόσο θά προστίθεται νερό, καί ἀπό τό πολύ νερό, τό κρασί θά γίνει νερουλό, καί θά καμαρώνουμε, ὅτι ὡς ὀρθόδοξοι χριστιανοί διαθέτουμε τό καλύτερο κρασί…. 

alopsis.gr