ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ: Ο ΕΛΛΗΝ ΕΓΕΝΝΗΘΗ ΚΑΤΑ ΘΕΙΑΝ ΠΡΟΝΟΙΑΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ!

Άγιος Νεκτάριος: Ὁ Ἕλλην ἐγεννήθη κατὰ θείαν πρόνοιαν διδάσκαλος τῆς ἀνθρωπότητος· τοῦτο τὸ ἔργον ἐκληρώθη αὐτῷ· αὕτη ἦν ἡ ἀποστολὴ αὐτοῦ· αὕτη ἡ κλῆσις αὐτοῦ ἐν τοῖς ἔθνεσιν· μαρτύριον ἡ ἐθνικὴ αὐτοῦ ἱστορία· μαρτύριον ἡ φιλοσοφία αὐτοῦ· μαρτύριον ἡ κλίσις αὐτοῦ· μαρτύριον αἱ εὐγενεῖς αὐτοῦ διαθέσεις· μαρτύριον ἡ παγκόσμιος ἱστορία· μαρτύριον ἡ μακροβιότης αὐτοῦ, ἐξ ἣς δυνάμεθα ἀδιστάκτως νὰ συμπεράνωμεν καὶ τὴν αἰωνιότητα αὐτοῦ, διὰ τὸ αἰώνιον ἔργον τοῦ Χριστιανισμοῦ μεθ᾿ οὗ συνεδέθη ὁ Ἑλληνισμός· διότι ἐνῷ ὅλα τὰ ἔθνη τὰ ἐμφανισθέντα ἐπὶ τῆς παγκοσμίου σκηνῆς ἦλθον καὶ παρῆλθον, μόνον τὸ Ἑλληνικὸν ἔμεινε ὡς πρόσωπον δρῶν ἐπὶ τῆς παγκοσμίου σκηνῆς καθ᾿ ὅλους τοὺς αἰῶνας· καὶ τοῦτο, διότι ἡ ἀνθρωπότης δεῖται αἰωνίων διδασκάλων· μαρτύριον τέλος ἡ ἐκλογὴ αὐτοῦ μεταξὺ τῶν ἐθνῶν ὑπὸ τῆς θείας προνοίας, ὅπως ἐμπιστευθῇ αὐτῷ, τὴν ἱερὰν παρακαταθήκην τὴν ἁγίαν πίστιν, τὴν θρησκείαν τῆς ἀποκαλύψεως καὶ τὸ θεῖον ἔργον τῆς ἀποστολῆς αὐτῆς, τὸ αἰώνιον ἔργον τῆς σωτηρίας διὰ τῆς διαπλάσεως ἁπάσης της ἀνθρωπότητος κατὰ τὰς ἀρχὰς τῆς ἀποκαλυφθείσης θρησκείας. Τὸ ἔργον τοῦτο ἀληθῶς ἀνετέθη τῇ Ἑλληνικῇ φυλῇ· τοῦτο μαρτυρεῖται ὑπὸ τῆς ἱστορίας· ἓν μόνον βλέμμα ῥιπτόμενον εἰς τὴν ἱστορίαν τοῦ χριστιανισμοῦ ἐπαρκεῖ ὅπως πιστώση τὴν ἀλήθειαν ταύτην. Ἐν τῇ ἱστορίᾳ τοῦ χριστιανισμοῦ ἀπὸ τῆς πρώτης σελίδος αὐτῆς ἀναφαίνεται ἡ τῆς Ἑλληνικῆς φυλῆς ἐν τῷ χριστιανισμῷ δρᾶσις, καὶ ἡ κλῆσις αὐτῆς, ἵνα ἀναλάβῃ τὸ μέγα της ἀποστολῆς τοῦ χριστιανισμοῦ ἔργον. Οἱ θεῖοι τοῦ Σωτῆρος λόγοι «νῦν ἐδοξάσθη ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου», ὅτε ἀνηγγέλθη αὐτῷ, ὅτι Ἕλληνες ἤθελον ἰδεῖν αὐτόν, ἐνεῖχον βαθεῖαν ἔννοιαν· ἡ ῥῆσις ἦν προφητεία, πρόῤῥησις τῶν μελλόντων· οἱ ἐκεῖ ἐμφανισθέντες Ἕλληνες ἦσαν οἱ ἀντιπρόσωποι ὅλου τοῦ Ἑλληνικοῦ ἔθνους· ἐν τῇ παρουσίᾳ αὐτῶν διεῖδεν ὁ θεάνθρωπος Ἰησοῦς τὸ ἔθνος ἐκεῖνο, εἰς ὃ ἔμελλε νὰ παραδώσῃ τὴν ἱερὰν παρακαταθήκην, ἵνα διαφυλαχθῇ τῇ ἀνθρωπότητι. Ἐν τῇ ἐπιζητήσει αὐτῶν διέγνω τὴν προθυμίαν τῆς ἀποδοχῆς τῆς ἑαυτοῦ διδασκαλίας, διεῖδε τὴν ἑαυτοῦ δόξαν, τὴν ἐκ τῆς πίστεως τῶν ἐθνῶν, καὶ ἀνεγνώρισε τὸ ἔθνος, ὅπερ πρὸς τὸν σκοπὸν τοῦτον προώριστο ἀπὸ καταβολῆς κόσμου.

ΙΕΡΟΚΗΡΥΚΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ: ΜΕΓΑΛΗ ΥΠΟΘΕΣΗ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ!

Ιεροκήρυξ Δημήτριος Παναγόπουλος: Μεγάλη υπόθεση ο Ελληνικός λαός! Eίμαστε ευλογημένοι από τον Θεό! Οι Έλληνες θα χρησιμοποιηθούν, για να διαδώσουν το Ευαγγέλιο σε όλο τον κόσμο (οι Έλληνες μετανάστες είναι ήδη διασκορπισμένοι σε όλο τον κόσμο). Αυτό θα γίνει μετά την τελευταία μεγάλη καταστροφή… Θυμηθείτε τα λόγια μου, σε λίγα χρόνια που θα έρθει η καταστροφή, μετά από αυτήν θα δείτε την αξία της Ορθοδοξίας, του Ελληνισμού και την Ελληνικής γλώσσας. Διαβάστε το 66^ο κεφάλαιο του Προφήτη Ησαΐα ο οποίος γράφει αυτό που σας λέω.

Στην κηδεία της Παναγίας παραβρέθηκαν, πέραν των Αποστόλων και 3 Έλληνες. Ο Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, ο Άγιος Τίτος και ο Άγιος Ιερόθεος. Κανένα άλλο έθνος πέρα του Ελληνικού, δεν αντιπροσωπεύτηκε στην κηδεία της Παναγίας, τιμής ένεκεν του ρόλου που θα παίξει το έθνος μας, μετά τον μεγάλο γενικό πόλεμο. 

ΖΗΤΩ Η 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Η ΑΓΙΑ ΣΚΕΠΗ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ: Ο ΕΛΛΗΝ ΕΓΕΝΝΗΘΗ ΚΑΤΑ ΘΕΙΑΝ ΠΡΟΝΟΙΑΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ!

Άγιος Νεκτάριος: Ὁ Ἕλλην ἐγεννήθη κατὰ θείαν πρόνοιαν διδάσκαλος τῆς ἀνθρωπότητος· τοῦτο τὸ ἔργον ἐκληρώθη αὐτῷ· αὕτη ἦν ἡ ἀποστολὴ αὐτοῦ· αὕτη ἡ κλῆσις αὐτοῦ ἐν τοῖς ἔθνεσιν· μαρτύριον ἡ ἐθνικὴ αὐτοῦ ἱστορία· μαρτύριον ἡ φιλοσοφία αὐτοῦ· μαρτύριον ἡ κλίσις αὐτοῦ· μαρτύριον αἱ εὐγενεῖς αὐτοῦ διαθέσεις· μαρτύριον ἡ παγκόσμιος ἱστορία· μαρτύριον ἡ μακροβιότης αὐτοῦ, ἐξ ἣς δυνάμεθα ἀδιστάκτως νὰ συμπεράνωμεν καὶ τὴν αἰωνιότητα αὐτοῦ, διὰ τὸ αἰώνιον ἔργον τοῦ Χριστιανισμοῦ μεθ᾿ οὗ συνεδέθη ὁ Ἑλληνισμός· διότι ἐνῷ ὅλα τὰ ἔθνη τὰ ἐμφανισθέντα ἐπὶ τῆς παγκοσμίου σκηνῆς ἦλθον καὶ παρῆλθον, μόνον τὸ Ἑλληνικὸν ἔμεινε ὡς πρόσωπον δρῶν ἐπὶ τῆς παγκοσμίου σκηνῆς καθ᾿ ὅλους τοὺς αἰῶνας· καὶ τοῦτο, διότι ἡ ἀνθρωπότης δεῖται αἰωνίων διδασκάλων· μαρτύριον τέλος ἡ ἐκλογὴ αὐτοῦ μεταξὺ τῶν ἐθνῶν ὑπὸ τῆς θείας προνοίας, ὅπως ἐμπιστευθῇ αὐτῷ, τὴν ἱερὰν παρακαταθήκην τὴν ἁγίαν πίστιν, τὴν θρησκείαν τῆς ἀποκαλύψεως καὶ τὸ θεῖον ἔργον τῆς ἀποστολῆς αὐτῆς, τὸ αἰώνιον ἔργον τῆς σωτηρίας διὰ τῆς διαπλάσεως ἁπάσης της ἀνθρωπότητος κατὰ τὰς ἀρχὰς τῆς ἀποκαλυφθείσης θρησκείας. Τὸ ἔργον τοῦτο ἀληθῶς ἀνετέθη τῇ Ἑλληνικῇ φυλῇ· τοῦτο μαρτυρεῖται ὑπὸ τῆς ἱστορίας· ἓν μόνον βλέμμα ῥιπτόμενον εἰς τὴν ἱστορίαν τοῦ χριστιανισμοῦ ἐπαρκεῖ ὅπως πιστώση τὴν ἀλήθειαν ταύτην. Ἐν τῇ ἱστορίᾳ τοῦ χριστιανισμοῦ ἀπὸ τῆς πρώτης σελίδος αὐτῆς ἀναφαίνεται ἡ τῆς Ἑλληνικῆς φυλῆς ἐν τῷ χριστιανισμῷ δρᾶσις, καὶ ἡ κλῆσις αὐτῆς, ἵνα ἀναλάβῃ τὸ μέγα της ἀποστολῆς τοῦ χριστιανισμοῦ ἔργον. Οἱ θεῖοι τοῦ Σωτῆρος λόγοι «νῦν ἐδοξάσθη ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου», ὅτε ἀνηγγέλθη αὐτῷ, ὅτι Ἕλληνες ἤθελον ἰδεῖν αὐτόν, ἐνεῖχον βαθεῖαν ἔννοιαν· ἡ ῥῆσις ἦν προφητεία, πρόῤῥησις τῶν μελλόντων· οἱ ἐκεῖ ἐμφανισθέντες Ἕλληνες ἦσαν οἱ ἀντιπρόσωποι ὅλου τοῦ Ἑλληνικοῦ ἔθνους· ἐν τῇ παρουσίᾳ αὐτῶν διεῖδεν ὁ θεάνθρωπος Ἰησοῦς τὸ ἔθνος ἐκεῖνο, εἰς ὃ ἔμελλε νὰ παραδώσῃ τὴν ἱερὰν παρακαταθήκην, ἵνα διαφυλαχθῇ τῇ ἀνθρωπότητι. Ἐν τῇ ἐπιζητήσει αὐτῶν διέγνω τὴν προθυμίαν τῆς ἀποδοχῆς τῆς ἑαυτοῦ διδασκαλίας, διεῖδε τὴν ἑαυτοῦ δόξαν, τὴν ἐκ τῆς πίστεως τῶν ἐθνῶν, καὶ ἀνεγνώρισε τὸ ἔθνος, ὅπερ πρὸς τὸν σκοπὸν τοῦτον προώριστο ἀπὸ καταβολῆς κόσμου.

ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ: ΟΣΟΙ ΑΠΟΜΕΙΝΑΜΕ ΠΙΣΤΟΙ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ!

Φώτης Κόντογλου - Παράδοση

Ἀπὸ τὸ βιβλίο του «Πονεμένη Ρωμιοσύνη»,

τῶν ἐκδόσεων «Ἀστήρ»

Ὅσοι ἀπομείναμε πιστοὶ στὴν παράδοση, ὅσοι δὲν ἀρνηθήκαμε τὸ γάλα ποὺ βυζάξαμε, ἀγωνιζόμαστε, ἄλλος ἐδῶ, ἄλλος ἐκεῖ, καταπάνω στὴν ψευτιά. Καταπάνω σ᾿ αὐτοὺς ποὺ θέλουνε την Ἑλλάδα ἕνα κουφάρι χωρὶς ψυχή, ἕνα λουλούδι χωρὶς μυρουδιά. Κουράγιο, ὁ καιρὸς θὰ δείξει ποιὸς ἔχει δίκιο, ἂν καὶ δὲ χρειάζεται ὁλότελα αὐτὴ ἡ ἀπόδειξη.

Ο ΠΑΓΚΡΗΤΙΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΤΑΣΗ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗΣ ΑΡΘΡΩΝ ΤΟΥ ΠΟΙΝΙΚΟΥ ΚΩΔΙΚΑ

ΠΑΓΚΡΗΤΙΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ

Αλκιβιάδου 6

71207 Ηράκλειο Κρήτης

Τ.Θ. 2223

Ε-mail: pstheologon@gmail.com

Ηράκλειο 15-4-2019

Αριθμ. Πρωτ. 10

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Με αφορμή την προτεινόμενη κατάργηση των άρθρων 198, 199 και 201 του Ποινικού Κώδικα ο Παγκρήτιος Σύνδεσμος Θεολόγων

εκφράζει την αντίθεση του και συνάμα την εύλογη απορία του για τη σκοπιμότητα αυτής της ενέργειας. Τα άρθρα αυτά αφορούν στην δημόσια και κακόβουλη βλασφημία των θείων, στην δημόσια και κακόβουλη καθύβριση όχι μόνο της Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού, αλλά και κάθε θρησκείας που αναγνωρίζεται στην Ελλάδα, καθώς  και στην περιύβριση νεκρού, όπως αφαίρεση του νεκρού λειψάνου ή της τέφρας ή διενέργεια πράξεων στο νεκρό σώμα που είναι υβριστικές και ανάρμοστες, παραπέμπουν δε στο χώρο της μαγείας και της ερωτικής διαστροφής.

Ο ισχύων Ποινικός Κώδικας, στα συγκεκριμένα άρθρα, τιμωρεί την εσκεμμένη κακή πράξη, τον κακόβουλο σχεδιασμό, αυτόν που αποβλέπει στην ηθική ή στην υλική βλάβη κάποιου. Αλίμονο αν μια Πολιτεία δεν την απασχολεί ο περιορισμός της κακής βούλησης μεταξύ των πολιτών, και μάλιστα, η κακόβουλη προσβολή των ιερών και οσίων τους, όπως συμβαίνει να είναι ο Θεός τον οποίο λατρεύουν και ο αποθανών συγγενής τους. 

Παρενθετικά, αξίζει να επισημανθεί ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία, ανεξάρτητα από τον ισχύοντα Ποινικό Κώδικα υβρίζεται, ευκαίρως ακαίρως, από διάφορους κύκλους που νομίζουν πως έτσι θα αποκτήσουν το χρίσμα του «προοδευτικού». Επίσης, σύμφωνα με έκδοση του Υπουργείου Παιδείας Έρευνας και Θρησκευμάτων, του 2016, για τα περιστατικά εις βάρος χώρων θρησκευτικής σημασίας στην Ελλάδα, από τα διακόσια δεκαπέντε (215) περιστατικά που καταγράφηκαν, τα διακόσια οκτώ (208) έγιναν εις βάρος της Ορθόδοξης Εκκλησίας και αφορούν τυμβωρυχίες/ νεκροσυλίες, βανδαλισμούς, διαρρήξεις, κλοπές, ιεροσυλίες, εμπρησμούς και λοιπές βεβηλώσεις), ένα (1) εις βάρος Ρωμαιοκαθολικού χώρου, πέντε (5) εις βάρος Εβραϊκών χώρων και ένα (1) εις βάρος Μουσουλμανικού.

Είναι οξύμωρο, το κράτος να θεσπίζει νόμο (4285/2012) για την καταπολέμηση μορφών και εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας, αλλά να αποποινικοποιεί τις κακόβουλες πράξεις εναντίον των ιερών και των οσίων των πολιτών. Αν λάβουμε δε υπ’ όψιν τα ανωτέρω περιστατικά σε θρησκευτικούς χώρους, τελικά η αποποινικοποίηση φαίνεται πως πλήττει, σχεδόν αποκλειστικά, τους Ορθόδοξους Χριστιανούς πολίτες.

Η αποποινικοποίηση των κακόβουλων πράξεων δεν έχει ιστορικό προηγούμενο στην Ελλάδα, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.  Με βάση την τιμή προς τον θεό, οι άνθρωποι, παγκοσμίως, δημιούργησαν τον πολιτισμό τους. Η ανάδειξη των αξιών της ζωής, καθώς και οι πρώτες γνώσεις των επιστημών από τον σεβασμό προς το θείο δημιουργήθηκαν.

Εύλογο λοιπόν παραμένει το ερώτημα για τη σκοπιμότητα των προτεινόμενων καταργήσεων, εκτός αν μέσω αυτών προετοιμάζεται η απελευθέρωση των μέχρι σήμερα κατώτερων και εκφυλιστικών στάσεων και επιλογών, με σκοπό τη νομιμοποίησή τους ως κατά φύσιν, μολονότι βεβαίως αυτές προσβάλλουν και καταργούν ακόμη και τη στοιχειώδη έννοια του αλληλοσεβασμού.

Η αποποινικοποίηση των εν λόγω πράξεων θα οδηγήσει σε καταδικαστέες πράξεις, όπως η αυτοδικία, η καλλιέργεια έχθρας μεταξύ πιστών διαφορετικού θρησκειακού χώρου, καθώς και σε ανεξέλεγκτες εκφυλιστικές και προσβλητικές συμπεριφορές «αἰσχρόν ἐστι καὶ λέγειν» (Εφεσίους 5,12).

Ο Παγκρήτιος Σύνδεσμος Θεολόγων χαιρετίζει το Ανακοινωθέν της Ιεράς Επαρχιακής Συνόδου της Εκκλησίας της Κρήτης, η οποία τοποθετεί το πρόβλημα στη θεολογική, ιστορική και πολιτισμική βάση του, και θέτει όλους εμάς, άρχοντες και αρχόμενους, ως πολίτες αυτού το Τόπου, ενώπιον των ευθυνών μας. 

Για το ΔΣ 

Ο Πρόεδρος                                                                           Η Γεν. Γραμματέας

Μιχαήλ Τσακιράκης                                                             Ελένη Βασσάλου    

http://thriskeftika.blogspot.com

ΤΙ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ;

Τι κρύβεται πίσω από την συνταγματική αναθεώρηση;

Γρηγόρης Γ. Καλύβας

Στο πλαίσιο της Συνταγματικής αναθεώρησης η Εθνική Αντιπροσωπεία, ύστερα από πρόταση της πλειοψηφίας, εισηγείται προς την αναθεωρητική Βουλή που θα προκύψει από τις εκλογές του Οκτωβρίου 2019 ή όποτε αυτές διεξαχθούν, την τροποποίηση του άρθρου 3 του Συντάγματος

δια του οποίου, ως γνωστόν, προσδιορίζονται οι Σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας, ορίζοντας ότι η «Επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα είναι η θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Xριστού. Στόχος της επικείμενης συνταγματικής αναθεώρησης είναι, όπως ισχυρίζονται οι εμπνευστές της πρότασης, η εισαγωγή της έννοιας του ανεξίθρησκου κράτους που βάζει, λένε, την Ελλάδα στη χωρία των σύγχρονων Ευρωπαϊκών κρατών. Ωστόσο η αλήθεια απέχει παρασάγγας των πραγματικών επιδιώξεων των εισηγητών καθώς πρόκειται για μια αλλαγή που ανοίγει την Κερκόπορτα αμφισβήτησης όλων εκείνων των άρθρων του συντάγματος που διαμορφώνουν την εθνική μας υπόσταση και πολιτιστική μας ταυτότητα.

Αδυνατώ να αντιληφθώ γιατί η σημερινή αναφορά του Συντάγματος εσχάτως θεωρείται αναχρονιστική εκφράζοντας την παράδοση ,κάτι που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί καθώς το έθνος μας έτσι πορεύτηκε στην ιστορική του διαδρομή, αλλά και μια ζώσα πραγματικότητα καθώς το 97% του Ελληνικού λαού είναι ομόδοξο , και είναι προοδευτικό αυτό που πάει να γίνει όταν είναι γνωστό ότι η Θρησκευτική ελευθερία στη χώρα μας είναι κατοχυρωμένη συνταγματικά. Αν δεν είναι έτσι, ας μας πουν ποιος δεν μπορεί να θρησκεύεται ελευθέρως στην Ελλάδα ή ποιος πολίτης κυνηγήθηκε για τα θρησκευτικά του πιστεύω.

Ας μην λησμονούμε ότι κατά την Επανάσταση του 1821, το Έθνος, αποβλέποντας στον προσδιορισμό της εθνικής του υπόστασης και της πολιτιστικής του ταυτότητας, έθεσε, με βάση την χριστιανική πίστη, ως επικεφαλίδα του προοιμίου της «Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας» του την φράση «Εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος». Η ιστορική αυτή ομολογία που «άντεξε» σε όλες τις αναθεωρήσεις των προηγούμενων Συνταγμάτων, συναντάται αναγεγραμμένη και στο προοίμιο του ισχύοντος Συντάγματος, σηματοδοτούσα την ευρύτερη έννοια της σχέσης Θρησκείας – Εκκλησίας και Πολιτείας – Κράτους.

Θεμελιώδη εξειδίκευση της εν λόγω σχέσης αποτελούν οι διατάξεις των παραγράφων 1 και 2 του άρθρου 3 του Συντάγματος Ο όρος «επικρατούσα Θρησκεία» που απαντάται σε όλα τα προηγούμενα ελληνικά συνταγματικά κείμενα, έχει την έννοια ότι η μέγιστη πλειονότητα των Ελλήνων πρεσβεύει την Ορθόδοξη Χριστιανική Θρησκεία.

Στις αρχές Νοεμβρίου 2018 και στο πλαίσιο αναθεωρήσεως του Συντάγματος, δόθηκε στη δημοσιότητα προσχέδιο συμφωνίας μεταξύ του πρωθυπουργού της Χώρας και του Αρχιεπισκόπου Αθηνών για την, μεταξύ άλλων, αναθεώρηση του άρθρου 3 και την διαμόρφωσή του ως εξής : «Άρθρο 3. Παρ 1. Η ελληνική Πολιτεία είναι θρησκευτικά ουδέτερη. Επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία που βρίσκεται αναπόσπαστα ενωμένη δογματικά με το Οικουμενικό Πατριαρχείο και κάθε άλλη Ορθόδοξη Εκκλησία και τηρεί απαρασάλευτα τους Κανόνες των Αποστόλων και των ΟΙκουμενικών Συνόδων και την εκκλησιαστική Παράδοση.

Η ορθόδοξη Εκκλησία είναι αυτοκέφαλη και διοικείται σύμφωνα με τα όσα ορίζουν ο Καταστατικός Χάρτης της, ο Πατριαρχικός Τόμος του 1850 και η Συνοδική Πράξη του 1928. Το εκκλησιαστικό καθεστώς της Κρήτης και των Δωδεκανήσων δεν αντίκειται στις παραπάνω διατάξεις».

Από τα ανωτέρω διαφαίνεται ότι η ένταξη της Ελληνικής Εκκλησίας σε περιβάλλον θρησκειακά ουδετέρου κράτους είναι τελείως ανεδαφική και απαράδεκτη για λόγους συνταγματικής τάξεως και αντίθεσης στα Δόγματα της Ορθοδοξίας, τα ήθη, τα έθιμα, τις πρακτικές και τις ιστορικές καταβολές των Ελλήνων. Και αυτό πρέπει να το εννοήσουν καλά όσοι επιχειρούν να επιβάλλουν τέτοιο καθεστώς στην Χώρα μας.

Αυτοί που επιδιώκουν τον λεγόμενο χωρισμό , ουσιαστικά εκείνο που επιζητούν είναι η Εκκλησία να πάψει να είναι επικρατούσα θρησκεία των Ελλήνων , οι κληρικοί και οι εργαζόμενοι σ΄ αυτήν να μην έχουν κοινωνικά δικαιώματα και οικονομική αρωγή από το κράτος, οι Έλληνες να μην συνεχίσουν την παράδοσή τους με την οποία γαλουχήθηκαν γενιές και γενιές. Επιδιώκουν η Εκκλησία να μεταβληθεί σε ένα κοινό σωματείο ιδιωτικού δικαίου, να καταργηθούν οι Θεολογικές σχολές στα Πανεπιστήμιά μας και η Εκκλησιαστική εκπαίδευση, να καταργηθεί το μάθημα των Θρησκευτικών, η προσευχή και ο Εκκλησιασμός και όλα αυτά που χαρακτηρίζουν και συνδιαμορφώνουν την γνήσια εθνική μας ταυτότητα.

Με ένα λόγο επιδιώκεται η περιθωριοποίηση της Εκκλησίας η οποία για αυτούς που επιδιώκουν τον λεγόμενο χωρισμό είναι άχρηστη μέσα στην κοινωνία και συνεπώς ένας χωρισμός θα υποκρύπτει «κρυφό διωγμό» συν το χρόνο ώστε η Εκκλησία να οδηγηθεί σε μαρασμό. Βεβαίως δίπλα σ΄ αυτά υλοποιείται μεθοδικά και ένα άλλο σχέδιο. Το σχέδιο της δυσφήμησης και της απαξίας προσώπων και θεσμών που συγκροτούν την Εκκλησία. Ωστόσο οι πόθοι αυτοί αγνοούν το γεγονός ότι οι πολίτες είναι και θρησκευτικές οντότητες και είναι αδύνατο χωριστούν στα δύο ώστε το κράτος να πάρει τον πολίτη και η θρησκεία τον θρησκευόμενο Χριστιανό πολίτη.

Αυτά και πολλά άλλα που συμβαίνουν τελευταία στη χώρα μας δεν συμβαίνουν τυχαία. Όλα τελούν υπό την καθοδήγηση των παγκοσμιοτών και της Νέας Τάξης πραγμάτων στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης και της δημιουργίας του πλανητικού πολίτη. Του πολίτη καταναλωτή , του πολίτη εργαλείο της τεχνολογικής εξέλιξης, του αποχρωματισμένου εθνικά πολίτη. Ωστόσο λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο. Όσο και να προσπαθήσουν , τα σχέδιά τους δεν θα περάσουν για ένα και μοναδικό λόγο: Ότι Έλληνας και Ορθοδοξία αποτελούν ταυτόσημα και άρρηκτα συνδεδεμένα στοιχεία της πολιτιστικής ταυτότητάς του!

stagonnews.gr, http://aktines.blogspot.com

Ο ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΣ ΘΥΜΙΖΕΙ ΟΣΑ ΞΕΧΑΣΑΜΕ!

ΠΕΘ: ΟΙ ΠΟΛΥ ΑΥΣΤΗΡΕΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΤΙΘΕΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΆΡΘΡΟΥ 3

Αθήνα, 8 Φεβρουαρίου 2019

Αριθμ. Πρωτ. 7

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

Οι θέσεις της Πανελλήνιας Ενώσεως Θεολόγων, όπως προκύπτουν από τη νομική επεξεργασία του Θέματος του νομικού μας Συμβούλου κ. Γ. Κρίππα

ΟΙ ΠΟΛΥ ΑΥΣΤΗΡΕΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΤΙΘΕΝΤΑΙ  ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ (3)

Όπως προκύπτει από το άρθρο (110) του Συντάγματος, οι προϋποθέσεις αναθεωρήσεώς του είναι πολύ αυστηρές και πολύ περιοριστικές, επιβάλλουν δε τη στενή ερμηνεία τους απαραιτήτως, όπως διδάσκεται σε όλες τις νομικές σχολές του κόσμου και, μάλιστα, από το πρώτο (1^ο) έτος, όπου υπάρχουν τέτοιες διατάξεις, με τόσο αυστηρές προϋποθέσεις, ήτοι:

1)   Δεν επιτρέπεται αναθεώρηση οποτεδήποτε, αλλά μόνον για περιορισμένο χρόνο.

2) Δεν επιτρέπεται αναθεώρηση από την Βουλή που την απεφάσισε, αλλά από την επόμενη.

3)  Δεν επιτρέπεται αναθεώρηση με απλή, αλλά  με αυξημένη πλειοψηφία.

4)  Δεν επιτρέπεται κατάργηση διατάξεων του Συντάγματος, αλλά μόνον αναθεώρηση.

5)  Δεν επιτρέπεται κατάργηση υπό μορφή αναθεώρησης.

6)  Επιτρέπεται αναθεώρηση ορισμένων μόνον διατάξεων του Συντάγματος -και όχι όλων-ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΤΟΥ ΠΡΟΟΙΜΙΟΥ ΤΟΥ.

Το άρθρο(3) του Συντάγματος (περί Θρησκείας και Εκκλησίας) αποτελεί ΠΑΡΕΚΤΑΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΟΙΜΙΟΥ ΤΟΥ ΚΑΙ, ΣΥΝΕΠΩΣ, ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ Η ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ.

Όλα τα ανωτέρω προκύπτουν εκ της ερμηνείας του άρθρου (110) του Συντάγματος και, προς τούτο, επικαλούμεθα τις σπουδαιότερες πηγές τις αναφερόμενες στην ερμηνεία του Νόμου και του Συντάγματος. Π.χ.:

1) Ο Γ. Μπαλής, Καθηγητής Πανεπιστημίου, στο έργο του: Γενικαί αρχαί του Αστικού Δικαίου, 5^η έκδοση, στη σελίδα (16), αναφέρει ότι κάθε διάταξη νόμου απαιτεί ειδική και προσωποποιημένη ερμηνεία. Στη σελίδα (17), αναφέρει ότι το argumentum a silentio  (δηλαδή το επιχείρημα που συνίσταται στη σιγή του νόμου), ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΚΑΤΑΓΩΝΙΣΤΟΝ, ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΑΛΛΑ ΠΑΡΕΧΕΙ ΑΠΛΩΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΕΣ. Στη σελίδα (18), αναλύει την ιστορική ερμηνεία του νόμου, η οποία στην περίπτωσή μας είναι μια και μόνη (λόγω του προοιμίου του Συντάγματος και της παρέκτασής του, του άρθρου (3) του Συντάγματος). Στη ίδια σελίδα, αναφέρεται στην τελεολογική ερμηνεία του Νόμου (σκοπιμότητα του Νόμου, καθόσον ο Νόμος δεν θεσπίζεται αυθαιρέτως, αλλά για κάποιο σκοπό). Επομένως και το προοίμιο του Συντάγματος και η παρέκτασή του, δηλαδή το άρθρο (3) του Συντάγματος, έχουν θεσπιστεί για ορισμένο σκοπό, ήτοι για την συναλληλία Κράτους – Εκκλησίας, γεγονός το οποίο προκύπτει και εκ της ως άνω ιστορικής ερμηνείας του Νόμου. Τέλος, στη σελίδα (19), αναφέρεται στη λογική ερμηνεία του Νόμου, η οποία καταλήγει στο ίδιο σημείο.

2) Ο Ιωάννης Σπυριδάκης (ομοίως Καθηγητής Πανεπιστημίου και Ακαδημαϊκός), στο σύγγραμμά του: Βασικοί θεσμοί του ιδιωτικού δικαίου, στη σελίδα (34) αναλύει την ιστορική ερμηνεία του Νόμου, κατά ταυτόσημο τρόπο, όπως και ο Γ. Μπαλής. Στην ίδια σελίδα, αναφέρεται στην εννοιοκρατική ερμηνεία, ήτοι, στην εξέταση των συμφερόντων του Νόμου, τα οποία είχε υπόψη του ο νομοθέτης, συμφωνώντας -και εδώ- με τον Γ. Μπαλή. Τέλος, στην σελίδα (35), αναφέρεται στη διορθωτική ερμηνεία του Νόμου, ήτοι στην αναζήτηση του πνεύματος του νομοθέτου (στο τι ακριβώς ήθελε να θεσπίσει).

3) Ο Εμμανουήλ Μιχελάκης, Καθηγητής Πανεπιστημίου, στο έργο του,Εισαγωγή εις το δίκαιον και εις την Επιστήμη του δικαίου, στη σελίδα (67), αναφέρει ότι η γραμματική ερμηνεία του Νόμου (δηλαδή η απλή ανάγνωση του Νόμου) είναι μη αποδεκτή. Στη σελίδα (59), αναφέρει ότι ο Νόμος εφαρμόζεται αφ’ ής συντρέξουν πάντες οι κατά το Σύνταγμα όροι γενέσεως αυτού. Στη σελίδα (56) αναφέρει ότι οι κανόνες του δικαίου είναι αναγκαστικού δικαίου, και ότι στην κατηγορία αυτή ανήκει και το Σύνταγμα. Στη σελίδα (68), αναφέρεται στο argumentum a silentio, καθ’ όμοιο τρόπο, όπως και ο Γ. Μπαλής. Παραθέτουμε, μάλιστα, επί λέξει το σχετικό κείμενο: «Το επιχείρημα εκ της σιγής του Νόμου σημαίνει ότι του Νόμου μη διακρίνοντος, ούτε και υμείς δυνάμεθα να διακρίνωμε. Νόμος λ.χ., ρυθμίζων τα των δημοσίων υπαλλήλων, δεν διακρίνει μεταξύ τακτικών και εκτάκτων υπαλλήλων. Οι διατάξεις τούτου είναι εφαρμοστέες και επί των εκτάκτων υπαλλήλων».

Όπως βλέπουμε ο τρόπος αυτός της ερμηνείας (argumentum a silentio) πρέπει, κατ’ανάγκη, να εφαρμοστεί στο Προοίμιο του Συντάγματος και στην παρέκτασή του (άρθρο (3) του Συντάγματος). Επομένως, αν θεωρηθεί  ότι το άρθρο (3) του Συντάγματος δεν αποτελεί παρέκταση του Προοιμίου, ερμηνεύεται το Σύνταγμα κατά τρόπον μη αποδεκτό, εν όψει των κανόνων της ερμηνείας του Νόμου.

Άλλωστε, όποιος υποστηρίξει το αντίθετο, θα πρέπει να επικαλεστεί και ανάλογα επιχειρήματα, και τέτοια επιχειρήματα δεν υπάρχουν πουθενά, σε κανένα έγκυρο σύγγραμμα γενικών αρχών του δικαίου, είτε Έλληνα είτε αλλοδαπού συγγραφέα. Ο Εμμανουήλ Μιχελάκης, επίσης, στη σελίδα (70), αναφερόμενος στην τελεολογική ερμηνεία του Νόμου (δηλαδή ποιος ήταν ο σκοπός του νομοθέτου), αναφέρει ότι το είδος αυτό της ερμηνείας του Νόμου το έχουν πρώτοι επισημάνει ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης, προσθέτοντας ότι ο σκοπός του Νομοθέτου αφορά σε ένα συγκεκριμένο σημείο και τίποτε άλλο, όπως, ακριβώς, ο σκοπός ενός τοξότη, που είναι να πετύχει ορισμένο μόνο στόχο και τίποτε άλλο.

Αν, επομένως, καταλήγαμε στη γνώμη ότι η αναθεώρηση του Συντάγματος επιτρέπει τον χωρισμό Κράτους – Εκκλησίας, αυτό πρέπει να εξάγεται από συγκεκριμένη διάταξη, πράγμα το οποίο δεν προκύπτει από πουθενά, διότι, άλλως, ο συνταγματικός νομοθέτης δεν θα τοποθετούσε στην κορυφή του Συντάγματος την επίκληση της Αγίας Τριάδας.

Υπ’ όψη ότι και σε άλλα κράτη της Ευρώπης υπάρχει στο προοίμιο του Συντάγματος επίκληση της Αγίας Τριάδος (π.χ. Γερμανία, Ιρλανδία, κ.λπ.), με αποκορύφωση το προοίμιο του Ιρλανδικού Συντάγματος, το οποίο επικαλείται την Αγία Τριάδα με ένα κείμενο, λίαν εκτεταμένο (στο οποίο αναλύει λεπτομερώς και για ποιον λόγο έγινε αυτή η επίκληση, ήτοι, διότι η Αγία Τριάδα ίδρυσε το Ιρλανδικό κράτος και απελευθέρωσε τους Ιρλανδούς).

Επομένως, αν κάποια Βουλή προχωρήσει στην αναθεώρηση του εν προκειμένω άρθρου (3), τι δέον γενέσθαι;  Έχουμε κάποιου είδους «αντισυνταγματικότητα» του Συντάγματος; Στο εν λόγω ερώτημα, πρέπει να απαντήσουμε θετικά.

Και εξηγούμαστε: Είναι γνωστό στους Συνταγματολόγους ότι, ήδη από του έτους 1951, ο Γερμανός καθηγητής Otto Bachof, στο έργον τουVerfassungswidrige Verfassuνgsnormen, υπογράμμισε, κατά τρόπον πειστικό, ότι πράγματι, μπορεί να υπάρξει περίπτωση μια διάταξη ενός Συντάγματος να είναι αντισυνταγματική.

Αυτό, για παράδειγμα, μπορεί να συμβεί, στην περίπτωση, που, όπως προαναφέραμε, αναθεωρηθεί το άρθρο (3). Η άποψη αυτή έχει γίνει ευρύτερα αποδεκτή (μια περιήγηση δε στο ΙΝΤΕΡΝΕΤ προσφέρει, εν προκειμένω, πλήρη θεωρητικά και βιβλιογραφικά στοιχεία).

Με βάση τα ανωτέρω, προκύπτει ότι η τυχόν αναθεώρηση του άρθρου (3), αποτελεί συνταγματική παρέκκλιση και ότι είναι  δυνατόν να ελεγχθεί από τα δικαστήρια, τα οποία και υποχρεούνται, να αποφανθούν για την περίπτωση «αντισυνταγματικότητας» και να μην  αδιαφορήσουν ή να υπεκφύγουν. Και τούτο, εν όψει των  προαναφερομένων και, ιδιαιτέρως, των λίαν αυστηρών και επιτακτικών διατάξεων του Συντάγματος, που αναφέρονται στην αναθεώρησή του, προς την οποίαν δυσπιστούν, περιορίζοντάς την σε πολύ αυστηρά όρια και υπό πολλούς και αυστηρούς όρους και προϋποθέσεις.

Το ΔΣ της ΠΕΘ

ΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ

Θέσεις της Εκκλησίας της Ελλάδος

για την Συνταγματική αναθεώρηση (12/2/2019).

Προς τους κ.κ. Προέδρους

των Κοινοβουλευτικών Κομμάτων

και τους ανεξάρτητους Βουλευτές

Αξιότιμοι,

Συνοδική Αποφάσει, ληφθείση εν τη Συνεδρία της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της 7ης μηνός Φεβρουαρίου ε.ε.,

σας γνωρίζουμε ότι η Διαρκής Ιερά Σύνοδος, εν τη ρηθείση Συνεδρία Αυτής, απεφάσισε την δια του παρόντος αποστολή των κατωτέρω θέσεων της Εκκλησίας της Ελλάδος εν σχέσει προς την εκκρεμή διαδικασία αναθεωρήσεως του ισχύοντος Συντάγματος επί των ζητημάτων ενδιαφέροντός Της και παρακαλούμε να συνεκτιμηθούν κατά τις συζητήσεις και ψηφοφορίες στη Βουλή των Ελλήνων.

Η Εκκλησία της Ελλάδος θεωρεί ότι:

1. Η προμετωπίδα του Συντάγματος, που επικαλείται την Αγία Τριάδα, αποτελεί βασικό στοιχείο ιστορικής συνδέσεως του παρόντος Συντάγματος με την επαναστατική προέλευση του Ελληνικού Κράτους. Η προμετωπίδα αυτή υπήρχε σε όλα τα επαναστατικά Συντάγματα και η διατήρησή της τεκμηριώνει την διαρκή πεποίθηση του συντακτικού νομοθέτη, ότι ο ελληνικός λαός ασκούσε πρωτογενή συντακτική εξουσία και πριν την 3η Φεβρουαρίου 1830 (Πρωτόκολλο Λονδίνου), οπότε έλαβε χώρα η διεθνής αναγνώριση του Ελληνικού Κράτους. Το Ελληνικό Κράτος δεν είναι απλώς ένα δημιούργημα των συμφωνιών των Μεγάλων Δυνάμεων, αλλά ερείδεται στη βάση ενός Έθνους με συγκεκριμένη πολιτιστική και θρησκευτική ταυτότητα. Δεν είναι τυχαίο, ότι ο πατριωτικός αυτός συμβολισμός της προμετωπίδας και η αναγωγή της στην Αγία Τριάδα ξεκίνησε με τις Εθνοσυνελεύσεις της εποχής της Επανάστασης ως πολιτική επιλογή των χριστιανών ιδρυτών του νέου Κράτους. Η παραμονή της προμετωπίδας των επαναστατικών Συνταγμάτων στο ισχύον Σύνταγμα, αποδεικνύει ως σταθερή την άποψη της Πολιτείας μας ότι ο Ελληνικός Λαός, μέσα από αγώνα για εθνική ανεξαρτησία απέναντι στην αλλόθρησκη εξουσία, δημιούργησε το νέο κράτος.

2. Το άρθρο 3 αποτελεί θεμέλιο νομικής οργανώσεως των σχέσεων τόσο του Κράτους και της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδος, όσο και της τελευταίας με την Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως. Αποτελεί αμετάβλητο στοιχείο πάγιας συνταγματικής παραδόσεως, έτυχε επιμελούς ερμηνευτικής επεξεργασίας από τα δικαστήρια και δη το Συμβούλιο της Επικρατείας, χωρίς ποτέ να προκαλέσει προβλήματα στην πράξη, ενώ, όταν απαιτήθηκε, συνερμηνεύθηκε από τα δικαστήρια με το άρθρο 13 Συντ. περί θρησκευτικής ελευθερίας. Ο όρος «επικρατούσα θρησκεία» έχει περιεχόμενο ιστορικό και πολιτισμικό, πληθυσμιακό και διαπιστωτικό της ιστορικής, αλλά και ενεργού σχέσης του Ελληνικού Έθνους με την ορθόδοξη παράδοση. Από το άρθρο 3 παρ. 1 του Συντάγματος δεν προκύπτει κανένας περιορισμός των δικαιωμάτων πλήρους θρησκευτικής ελευθερίας των μη ορθόδοξων θρησκευτικών κοινοτήτων ή κατοίκων της Επικράτειας. Σε κάθε περίπτωση η Εκκλησία της Ελλάδος στηρίζει κάθε ιδιαίτερη συνταγματική αναφορά και προστασία προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο, την Εκκλησία της Κρήτης και τις Ιερές Μητροπόλεις της Δωδεκανήσου.

3. Η προτεινόμενη τροποποίηση του άρθρου 3 Συντ. εισάγει στο ανωτέρω σύστημα ρυθμίσεως παράγοντα νοηματικά αόριστο, ο οποίος είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσει ερμηνευτικά προβλήματα και παραδοχές επικίνδυνες στις σχέσεις των δύο εγχωρίων θεσμών (Κράτους – Εκκλησίας της Ελλάδος) και περαιτέρω και στις σχέσεις αυτών με το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως.

Η εισαγωγή της ρήτρας περί θρησκευτικά ουδέτερου κράτους, ειδικά στην πρώτη παράγραφο του άρθρου 3 του Συντάγματος, που αναγνωρίζει τον ρόλο της Ορθόδοξης Εκκλησίας, δίνει την εντύπωση ότι αποσκοπεί να ανταγωνισθεί, και στην πράξη να ακυρώσει, την υφιστάμενη στο ίδιο άρθρο αναγνώριση της πλειοψηφούσας ορθόδοξης χριστιανικής κοινότητας της χώρας. Η εισαγωγή στο Σύνταγμα της ρήτρας ότι η Ελλάδα είναι «θρησκευτικά ουδέτερο κράτος» είναι πολιτικά, νομικά και εν γένει επιστημονικά αόριστη. Δεν μπορεί να γίνει καμία συζήτηση, εάν δεν διευκρινίζεται ποιό μοντέλο θρησκευτικής ουδετερότητας υπονοείται, διότι υπάρχουν διεθνώς τόσα μοντέλα θρησκευτικής ουδετερότητας, όσα και τα κράτη, που δηλώνουν θρησκευτικώς ουδέτερα, είτε μέσω της καθιερώσεώς τους ρητώς στα οικεία Συντάγματα, είτε μέσω της σχετικής νομοθεσίας και της ιστορικής τους παραδόσεως. Είναι προβληματική και επικίνδυνη η εισαγωγή μίας ρήτρας συνθηματικής συντομίας, η οποία διεθνώς έχει πολύσημο περιεχόμενο. Θα πρέπει να διευκρινίζεται, εάν πρόκειται για μία δυσμενή ουδετερότητα (θρησκευτικά αδιάφορο κράτος) ή για μία ευμενή ουδετερότητα (μη παρεμβατικό κράτος, το οποίο ενισχύει τα θρησκεύματα και αναγνωρίζει ιδιαίτερο καθεστώς για τη διευκόλυνση της αποστολής τους). Δεν είναι τυχαίο εξ άλλου ότι κράτη, θρησκευτικώς ουδέτερα, έχουν επιλέξει στα Συντάγματά τους περιφραστική περιγραφή του είδους της ουδετερότητας, που υιοθετούν (π.χ. «δεν υπάρχει επίσημη θρησκεία», «το κράτος δεν παρεμβαίνει στις θρησκευτικές κοινότητες» κ.λπ.), ώστε να είναι σαφές το περιεχόμενο της ουδετερότητας, που εννοούν και δεν μεταχειρίζονται αυτόν τον όρο, ο οποίος μπορεί να επιστηρίξει ακόμα και νομοθετικές πολιτικές εχθρικές προς το θρησκευτικό φαινόμενο. Φυσικά ο αναθεωρητικός ζήλος περί τις συνταγματικές σχέσεις Κράτους και Ορθόδοξης Εκκλησίας, στο μέτρο που επιχειρεί να παρουσιάσει ως μείζονες θεσμικές αλλαγές και ως νέες αξιακές κατακτήσεις, νομικές αρχές που είναι από καιρού δεδομένες στην νομολογία των ελληνικών δικαστηρίων, αποβλέπει απλώς στην παραγωγή εντυπώσεων ότι ο δημόσιος χώρος στην Ελλάδα δήθεν «θεοκρατείται» και επέρχεται θεσμικός εκσυγχρονισμός της ελληνικής κοινωνίας. Ωστόσο ο κοσμικός χαρακτήρας του Ελληνικού Κράτους επαρκώς προκύπτει από τρεις ισχυρές ρήτρες (άρθρα 1 παρ. 2-3, 87 παρ. 2, 13 παρ. 4 Συντ.).

4. Η τυχόν επιβολή αποκλειστικά πολιτικού όρκου σε όλους τους κρατικούς αξιωματούχους και δημόσιους λειτουργούς και υπαλλήλους, αντί της δυνατότητας επιλογής μεταξύ πολιτικής ή θρησκευτικής ορκοδοσίας, συνιστά μία μορφή απόλυτης απαγόρευσης εκδήλωσης θρησκευτικών πεποιθήσεων, αλλά ταυτόχρονα, συνδυαζόμενη με την ρήτρα περί θρησκευτικής ουδετερότητας, αποκαλύπτει ότι το νόημα της τελευταίας ρήτρας αποσκοπεί στη θεμελίωση του θρησκευτικά αδιάφορου κράτους.

5. Η συνταγματική αναφορά και προστασία του θεσμού της οικογένειας ως «θεμελίου συντήρησης και προαγωγής του Έθνους» πρέπει να διατηρηθεί. Το ενδιαφέρον της Εκκλησίας πηγάζει από την όλη διδασκαλία της, ιδιαίτερα από τα κείμενα των Ευαγγελίων, αλλά και από το ρόλο της παραδοσιακής οικογένειας στην επιβίωση του Έθνους. Η σχετική διάταξη περί αναγνώρισης της οικογένειας, ως βασικού κυττάρου της ελληνικής κοινωνίας, δεν πρέπει να απαλειφθεί ή να δώσει την θέση της μέσα στο κείμενο του Συντάγματος σε άλλες μορφές συμβίωσης, οι οποίες δεν έχουν καμία παράδοση στην ελληνική κοινωνία, αλλά ούτε εξασφαλίζουν και την προοπτική ιστορικής επιβίωσης του ελληνικού λαού ή εθνικής και κοινωνικής συνοχής της χώρας.

6. Τέλος παρατίθενται και οι κατωτέρω συνοπτικές παρατηρήσεις, ώστε να καταστεί σαφές ποιά ζητήματα σχέσεων Κράτους και Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδος δεν αφορούν οι υφιστάμενες συνταγματικές διατάξεις :

α. Είναι γνωστό ότι η κρατική μισθοδοσία του Κλήρου και επιχορήγηση της εκκλησιαστικής εκπαίδευσης δεν έχουν σχέση με το άρθρο 3 παρ. 1 εδαφ. α Συντ. (δηλαδή την ρήτρα περί επικρατούσας θρησκείας).

β. Η νομική μορφή της Εκκλησίας της Ελλάδος και των φορέων Της ως «νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου» δεν προκύπτει από το άρθρο 3 Συντ. Είναι ζήτημα του νομοθέτη ο καθορισμός της νομικής προσωπικότητας της Εκκλησίας της Ελλάδος και των φορέων Της.

γ. Επιπλέον, μετά το 2010 δεν υπάρχει στην νομοθεσία κανένα φορολογικό προνόμιο ειδικά προβλεπόμενο για την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος. Αυτό αποδεικνύει ότι ουδεμία σχέση έχει το άρθρο 3 Συντ. με την φορολογία των φορέων της Εκκλησίας, και ότι ουδεμία προνομιακή φορολογική μεταχείρισή Της επιβάλλει.

δ. Το Μάθημα των Θρησκευτικών δεν υφίσταται στην εκπαίδευση λόγω του άρθρου 3 Συντ. Το μάθημα υφίσταται λόγω του άρθρου 16 παρ. 2 Συντ., που επιβάλλει την θρησκευτική αγωγή των νέων. Ακόμα και εάν δεν υπήρχε το άρθρο 3 Συντ., που τεκμαίρει το γεγονός ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων είναι ορθόδοξοι χριστιανοί, το Μάθημα των Θρησκευτικών και πάλι θα είχε πλειοψηφία ύλης από την Ανατολική Ορθοδοξία, αφού το ανωτέρω αντικειμενικό γεγονός συντρέχει είτε το τεκμαίρει το άρθρο 3 Συντ., είτε όχι. Το μάθημα πρέπει να ανταποκρίνεται στις μορφωτικές ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας, η οποία κατά πλειοψηφία ανήκει στην Ορθόδοξη Εκκλησία, και δεν μπορεί να αγνοεί την ιστορική πορεία και κοινωνική πραγματικότητα του Ελληνικού Λαού. Αυτά όμως δεν έχουν σχέση με το άρθρο 3 Συντ.

ε. Το άρθρο 3 Συντ. εγγυάται ότι το Κράτος αναγνωρίζει ως Ορθόδοξη Εκκλησία, ως φορέα της επικρατούσας θρησκείας των Ελλήνων εκείνη την Εκκλησία που διοικείται με βάση τα Πατριαρχικά έγγραφα (Τόμος 1850, Πράξη 1928) και έχει «κοινωνία» με το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούν να διεκδικήσουν την θρησκευτική εκπροσώπηση των εν Ελλάδι ορθόδοξων χριστιανών έναντι του Κράτους άλλες θρησκευτικές κοινότητες και ομάδες, που δεν πληρούν τα παραπάνω κριτήρια. Το άρθρο 3 Συντ. αποτελεί ένα χρήσιμο κανόνα αναγνώρισης από το Κράτος ποιά Εκκλησία είναι αυτή, που εκπροσωπεί την πλειοψηφία των Ελλήνων.

Συνεπώς, υπό την ισχύ του άρθρου 3 Συντ. και των ορισμών, που αυτό εισάγει (= ορίζει ποιά Εκκλησία είναι ο φορέας της επικρατούσας θρησκείας της χώρας), οι σχέσεις Κράτους και Ορθόδοξης Εκκλησίας μπορούν να τροποποιούνται με κοινούς νόμους, χωρίς την ανάγκη αναθεωρήσεως του άρθρου 3 του Συντάγματος. Προς την κατεύθυνση αυτή η Εκκλησία της Ελλάδος έχει ζητήσει νομοθετικές αλλαγές, ήτοι προς την κατεύθυνση της μεγαλύτερης αυτονομίας Της από το Κράτος, που εκκρεμούν και δεν προϋποθέτουν καμία συνταγματική αναθεώρηση.

Επί δε τούτοις, ευελπιστούντες ότι θέλετε κατανοήσει την σημασία των ως άνω εκτεθέντων και ότι θα λάβετε υπ’ όψιν τις θέσεις της Εκκλησίας της Ελλάδος, επικαλούμεθα εφ’ υμάς πλούσια τη Χαρη του Θεού και διατελούμε μετ' ευχών και τιμής.

Ὁ Ἀρχιγραμματεύς

† Ὁ Μεθώνης Κλήμης

https://thriskeftika.blogspot.com

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΜΑΣ

Πνευματικά τα αίτια της κρίσης μας

Γράφει ο Γεώργιος Ι. Μάτσος

Η Παλαιά Διαθήκη, την οποία πολλοί συμπατριώτες μας σήμερα καταφρονούν ως δήθεν «εβραϊκή», είναι γεμάτη διδαχές για την εύνοια και την οργή του Θεού έναντι του περιούσιου λαού Του, που καθόρισαν τελικά και την πορεία της ιστορίας του εβραϊκού έθνους από τον Αβραάμ μέχρι σήμερα.

            Αντίστοιχη είναι η πορεία και του ελληνικού έθνους, προς το οποίο ο Κύριος έδειξε την ιδιαίτερη εύνοια να καταστήσει όχημα μεταφοράς του Ευαγγελικού κηρύγματος στην ανθρωπότητα.

            Το 626 μ.Χ. η ανυπεράσπιστη Κωνσταντινούπολη και ενόσω ο αυτοκράτορας Ηράκλειος πολεμούσε με το στρατό του στην Περσία για να ανακτήσει τον Τίμιο Σταυρό, σώζεται από βέβαιο κίνδυνο με επέμβαση της Υπεραγίας Θεοτόκου. Το θαύμα εκείνο εορτάζεται μέχρι σήμερα κατά τις πέντε σαρακοστιανές Παρασκευές του Ακαθίστου Ύμνου.

            Αμέσως μετά την ανάκτηση του Τιμίου Σταυρού, ο Ηράκλειος, προσπαθώντας να συγκεράσει τις πολιτικές αντιθέσεις που προκαλούσε η αίρεση του μονοφυσιτισμού σε Συρία, Παλαιστίνη και Αίγυπτο, υιοθετεί την αίρεση του μονοθελητισμού, την επιβάλει στα πέντε Πατριαρχεία και προσπαθεί να την επιβάλει σε όλη την αυτοκρατορία. Μόνος μένει να υπερασπίζεται το ορθόδοξο δόγμα ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής. Κατά «σύμπτωση» όμως, εκείνη ακριβώς την περίοδο που ο Ηράκλειος προσπαθούσε να επιβάλει τον μονοθελητισμό, ακριβώς οι μονοφυσιτικές επαρχίες της Αιγύπτου, της Συρίας και της Παλαιστίνης κυριεύονται από τους μωαμεθανούς εισβολείς.

            Σαν άλλο χιόνι που σκεπάζει τα σπαρτά, οι μωαμεθανοί δημιούργησαν λίγο αργότερα ασφαλές περιβάλλον για άλλο μεγάλο Άγιο της Εκκλησίας, τον Ιωάννη τον Δαμασκηνό, κατά την περίοδο της εικονκλαστικής μανίας των βυζαντινών αυτοκρατόρων του 8ου και 9ου αιώνα.

            Με την έλευση του Μεγάλου Φωτίου στο πατριαρχικό θρόνο και την οριστική επικράτηση του ορθοδόξου δόγματος, αρχίζει νέα εποχή ακμής του Ελληνισμού. Η οποία λήγει όταν οι αυτοκράτορες αποδέχθηκαν την καταδυνάστευση των αγροτικών πληθυσμών της αυτοκρατορίας από τους «Δυνατούς». Οι εξουσιαστικές διενέξεις και η καταπίεση του λαού οδήγησαν τελικά στη δοκιμασία της πρώτης Άλωσης.

            Εκεί αρχίζει το νήμα που οδηγεί στο σήμερα. Η δοκιμασία της πρώτης Αλώσεως έληξε το 1261. Επί έναν περίπου αιώνα το Βυζάντιο διατηρήθηκε ως υπολογίσιμη κρατική υπόσταση, έως ότου ξεκίνησαν οι λεγόμενες «ησυχαστικές έριδες». Στην πραγματικότητα, επρόκειτο για σύγκρουση μεταξύ Ορθοδοξίας και Ρωμαιοκαθολικισμού. Η σημασία των ερίδων αυτών για τη συλλογική μας μεταφυσική δεν έχει κατανοηθεί ευρέως: Τότε ακριβώς το ελληνικό έθνος αποφασίζει να μην υπολογίζει πια στον αληθινό Θεό για βοήθεια, να παραιτηθεί από την αυτοδύναμη ανθρωπίνως, συν τη Θεία βοήθεια, υπεράσπιση του εαυτού του και να στραφεί για «προστασία» προς τη Δύση, θαμπωμένο από την υλική της ισχύ.

            Η ψευδοσύνοδος Φερράρας-Φλωρεντίας, όπου αποφασίζεται η ψευδοένωση των Εκκλησιών, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η οριστική συγκατάνευση του βυζαντινού κράτους προς τον εγχώριο βαρλααμισμό του 14ου αιώνος.

            Τα Χριστούγεννα του 1452, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, εμπιστευόμενος περισσότερο τα όπλα της αιρετικής Δύσης παρά τη δύναμη του Θεού, πραγματοποιεί «ενωτική» Θεία Λειτουργία στην Αγιά-Σοφιά. Ήταν η τελευταία χριστουγεννιάτικη Λειτουργία στην Αγιά-Σοφιά. Η Δύση στέλνει εμφανώς ανεπαρκή στρατό και η Πόλη πέφτει στα χέρια των μωαμεθανών.

            Άραγε δεν περνάει η σκέψη από το μυαλό μήπως, εάν ο Παλαιολόγος είχε εμπιστευθεί τη δύναμη του Θεού μάλλον παρά την αίρεση, είχε επαναληφθεί το θαύμα της Υπεραγίας Θεοτόκου του 626 μ.Χ. και η Πόλη σωζόταν από τους επιδρομείς;

            Οι επιδρομείς λειτούργησαν πάλι όπως το χιόνι στα σπαρτά. Η αλήθεια της Ορθοδόξου πίστεως διατηρήθηκε αλώβητη σε όλη την πρώην Ρωμανία και όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, το έθνος αναγεννήθηκε.

            Όμως ο βαρλααμισμός συνέχισε να είναι η συλλογική μεταφυσική μας. Πολλοί συμπατριώτες μας, μάλιστα οι πιο διακεκριμένοι, υβρίζουν ανοικτά ή κρυφά την ώρα και τη στιγμή που δεν υποβιβαστήκαμε σε κάτι σαν Κροάτες της Νότιας Βαλκανικής. Ζηλεύουν την υλική πρόοδο της Δύσης και δεν βλέπουν ότι η υποτιθέμενη πνευματική της πρόοδος ήταν ατελής και αδιέξοδος αγώνας για ελευθερίες που ήδη διασφάλιζε και με το παραπάνω η Ορθόδοξη πίστη στον άνθρωπο.

            Έτσι, φτιάξαμε ελλαδικό κράτος πολιτικό και πνευματικό προτεκτοράτο των ξένων. Πρόθυμο εξαρχής να πολεμήσει την Εκκλησία, απρόθυμο να εγκολπώσει τους εκτός Ελλάδος Έλληνες, δεκτικό κάθε υπονόμευσης των εθνικών του συμφερόντων, συρρίκνωσε και συρρικνώνει τον Ελληνισμό.

            Στη δε Κύπρο η άφρονα ανάμιξη του εκκλησιαστικού της ηγέτη με την πολιτική οδήγησε στην εθνοκάθαρση και στην απώλεια του μισού νησιού.

            Η συνθήκες πνευματικής κρίσης εντάθηκαν μετά το 1974.

            Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης ήδη επεσήμανε ότι ποτέ δεν είχαμε προβλήματα εθνικού πληθυσμιακού χαρακτήρα στη Θράκη, μέχρις ότου οι Ελληνίδες αποφάσισαν να σκοτώνουν τα παιδιά τους με τις εκτρώσεις. Ήδη βλέπουμε η ισλαμική μετανάστευση που ξεκίνησε μετά την κοίμηση του Αγίου, να αλλάζει δραματικά την πληθυσμιακή σύνθεση όλης της χώρας.

            Και να ήταν μόνον οι εκτρώσεις. Η αμαρτία και η ανταρσία έναντι του Θεού έχουν γίνει παντού μόδα – μοιχεία, πορνεία, αλλόθρησκες τελετουργίες τύπου «γιόγκα». Ο πόλεμος κατά της Εκκλησίας έγινε ύψιστος προοδευτισμός και πεδίο συναίνεσης των πολιτικών κομμάτων. Θεσμοποιήθηκε νομικά και κοινωνικά η ομοφυλοφιλία (το αμάρτημα εξαιτίας του οποίου καταστράφηκαν τα Σόδομα και τα Γόμορρα), εξελέγη για πρώτη φορά άθεος πρωθυπουργός, προχωρά η αποθρησκειοποίηση της παιδείας και της δημόσιας ζωής, κυριαρχεί η μοχθηρότητα και η συκοφαντία κατά του Χριστιανισμού.

            Πώς δεν θα τεθούν σε λειτουργία οι πνευματικοί νόμοι έναντι του έθνους μας, που τόσο παραστατικά περιγράφει ο Άγιος Παΐσιος;

            Η εξέλιξη του Μακεδονικού είναι η ύστατη δοκιμασία. Θα ενταθεί και άλλο, αν δεν μετανοήσουμε, σε συλλογικό και σε προσωπικό επίπεδο, ως έθνος και ο καθένας μας χώρια. Η χώρα θα κινδυνεύσει με νέο 1453, με νέο 1922. Οι προφητείες από μόνες τους δεν θα σώσουν το έθνος. Να θυμόμαστε τον Ιωνά. Ο Θεός έχει κάθε δικαίωμα να μην υλοποιήσει τις προφητείες.

            Ένα «Κύριε ελέησον» να πει ο καθένας, η βοήθεια του Θεού θα είναι μεγάλη. Και κάποιοι μόνον από εμάς να μετανοήσουν για τις πολλές και μεγάλες αμαρτίες μας, ο Θεός κάτι θα κάνει. Διότι οι ηγέτες που έχουμε σήμερα, είναι αυτοί που μας αξίζουν. Επιτρέπει ο Θεός να πλήττουν το κάποτε ευσεβές έθνος μας, ακριβώς επειδή δεν τηρούμε τις εντολές Του.

            Προσευχή, μετάνοια, πνευματική ζωή. Οι δοκιμασίες μας δεν θα τελειώσουν εδώ. Η υπερψήφιση των Πρεσπών θα είναι μόνον η αρχή. Ελπίδα μας και ασφάλειά μας στις δυσκολίες είναι όμως ο Θεανθρώπινος οργανισμός της Εκκλησίας. «Πύλαι Άδου ου κατισχύσουσι αυτής». Αν το έθνος μας και ατομικά ο καθένας μας μετανοήσουμε και προσκολληθούμε στην Εκκλησία, στις εντολές του Ευαγγελίου, στη μυστηριακή ζωή, θα βγούμε αλώβητοι και ενισχυμένοι. Ο Θεός μπορεί. Οργώνει ο διάβολος για να σπείρει ο Θεός. Εμείς ας είμαστε με τον Θεό και τα υπόλοιπα που, όπως διαπιστώσαμε αυτές τις ημέρες, ανθρωπίνως δεν επιλύονται, ας τα αφήσουμε πάνω Του. Σοι Κύριε.

Γεώργιος Ι. Μάτσος

Δ.Ν., Δικηγόρος

http://www.antibaro.gr

«ΜΗ ΠΑΡΑΧΑΡΑΖΕΤΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ – Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ»

«Αυτό το τραγούδι γράφτηκε για τη Μακεδονία, πριν από 30 χρόνια, στην κατασκήνωση Πρώτη Φλωρίνης!

Ήταν τότε, που μας φιλοξενούσε στην αγκαλιά της η κατασκήνωση, υπό την σκέπη και την φροντίδα του αείμνηστου επισκόπου π Αυγουστίνου Καντιώτη.

Η μεγάλη του αγάπη για την Μακεδονία, ήταν αυτή που τον έκανε να προτείνει σε όλους μας και να μας ενθαρρύνει να γράψουμε ένα τραγούδι γι’ αυτήν!

Ήμουνα η πρώτη που ανταποκρίθηκα στο κάλεσμά του!
Ήμουν 19 χρονών και γράφοντάς το, αισθανόμουν ότι αγωνιζόμουν με την πένα μου και το ακορντεόν μου για χάριν της Μακεδονίας !… υπό την σκέπη πάντα και την ευλογία του Γέροντα.

Από εμένα το τραγούδι αυτό ξεχάστηκε!

Με έκπληξη όμως διαπίστωσα, ότι οι Φλωρινιώτες και οι υπόλοιποι Μακεδόνες το κράτησαν στην καρδιά τους, το τραγούδησαν, το μετέδωσαν και το ενέταξαν ψηλά στη Μακεδονική κουλτούρα, όλα αυτά τα χρόνια!

Αισθάνθηκα, ότι το τραγούδι μου ήρθε πάλι και με βρήκε.. και μαζί η πνευματική ευθύνη για τις νέες γενιές!

Έκατσα με μεράκι και ταπεινότητα και το ηχογράφησα.. του έδωσα λίγο από το μεγαλείο της σύγχρονης μουσικής τεχνολογίας, που του άξιζε!

Νιώθω πως η ιστορία με προλαβαίνει κάθε φορά και δεν μπορώ να την προσπεράσω!..
Μπορώ όμως να την υπηρετήσω!
Να τώρα, που το τραγούδι μου για την Μακεδονία: ‘’Μην παραχαράζετε την ιστορία΄΄ , είναι πιο επίκαιρο από ποτέ!

Η Μακεδονία είναι Ελληνική και το τραγούδι μου, είναι δικό σας!! 
Αν και δεν είμαι από την Μακεδονία , αισθάνομαι μία από εσάς και είμαι μαζί σας! 
Δεν θα φοβηθούμε ΟΧΙ!

ΘΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΜΕ, ΗΡΩΙΚΑ, ΤΡΑΓΟΥΔΩΝΤΑΣ ΚΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΩΝΤΑΣ!
Όπως πάντα…»!

Μαριγώ Φ. Μπούρη.
Γενικός Ιατρός.

Στίχοι

Υπάρχει μία περιοχή
απ’ άκρη σ’ άκρη Ελληνική
κι οι πέτρες θα το φωνάξουνε
εάν εμείς σιωπήσουμε

Είναι η γη των πατέρων μας,

η χώρα των Μακεδόνων,
η ρίζα της Ελλάδας μας,
το καύχημα των αιώνων.

Μην παραχαράζετε την ιστορία

η Μακεδονία είναι μία
λάμπει από Ελλάδα κι Ορθοδοξία ΔΙΣ
η Μακεδονία είναι Ελληνική.

Στα χρόνια αυτά που πάλι οι εχθροί

διεκδικούν τη μάνα μας γη
νέο λόχο ιερό θα αναστήσουμε
σε ίχνη ηρώων θα βαδίσουμε

Και έτσι η γη των πατέρων μας

η χώρα των Μακεδόνων
θα’ ναι Ορθόδοξη και Ελληνική
μέσα στο διάβα των χρόνων.

Μην παραχαράζετε την ιστορία

η Μακεδονία είναι μία
λάμπει από Ελλάδα κι Ορθοδοξία ΔΙΣ
η Μακεδονία είναι Ελληνική.

Αναδημοσίευση περιγραφής από: Μαριγώ Μπούρη

https://www.youtube.com/watch?v=nIXa-PVy5KQ

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΕΝ ΟΨΕΙ