ΧΑΙΡΕ ΝΥΜΦΗ ΑΝΥΜΦΕΥΤΕ- Η ΚΑΡΔΙΑΚΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΗΣ ΙΩΑΝΝΑΣ

ΦΑΡΑΓΓΙ ΛΟΥΣΙΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ: ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ ΤΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ

 Φαράγγι Λούσιου ποταμού:

Το Μικρό Άγιο Όρος της Πελοποννήσου

 

Ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της Αρκαδίας στην Πελοπόννησο είναι, αναμφίβολα, το φαράγγι του Λούσιου ποταμού. Ο Λούσιος, όπως αποκαλύπτει και το όνομά του, θεωρείτο το ποτάμι όπου οι νύμφες Θεισόα, Νέδα και Αγνώ έλουσαν το νεογέννητο Δία.
Είναι ένα μικρό ποτάμι μήκους 23 χλμ., που πηγάζει κυρίως από το οροπέδιο της Καρκαλούς (μικρό χωριό πάνω στον οδικό άξονα Τρίπολης – Πύργου, μεταξύ Βυτίνας και Λαγκαδίων) και βορειότερα από την περιοχή του χωριού Καλονέρι.
Το φαράγγι εκτός από την απαράμιλλη ομορφιά έχει και έντονο θρησκευτικό χαρακτήρα, αφού στην γύρω περιοχή βρίσκονται Μονές λαξεμένες πάνω στους βράχους, εκκλησίες και ασκηταριά.
Συγκεκριμένα, στις δύο πλευρές του φαραγγιού βρίσκονται δύο ιστορικές μονές, η Μονή Φιλοσόφου και η Μονή Προδρόμου που προσφέρουν απόλυτη γαλήνη και μαγευτική θέα. Δεν είναι τυχαίο ότι η περιοχή αποκαλείται το «Άγιον Όρος» της Πελοποννήσου.
Η Μονή Αγίου Ιωάννου Προδρόμου ή Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Στεμνίτσας είναι ιστορικό μοναστήρι της Αρκαδίας, χτισμένο σε απόσταση 14 χλμ. νότια της Δημητσάνας (έδρα του δήμου) και 47 χλμ. βορειοδυτικά της Τρίπολης σε κοντινή απόσταση από την Στεμνίτσα. Η Μονή βρίσκεται σφηνωμένη μέσα σε βράχο και μοιάζει λες και αιωρείται στο χείλος του γκρεμού της ανατολικής όχθης του φαραγγιού του ποταμού Λούσιου, σε υψόμετρο 520 μέτρων. Από το μπαλκόνι της Μονής, οι επισκέπτες μπορούν να θαυμάσουν την μαγευτική θέα στην άγρια ομορφιά του φαραγγιού.
Το ιστορικό μοναστήρι απoτελείται από δύο κτίρια, τo αρχικό στα ανατολικά και τo vεώτερo στα βόρεια, το οποίο χρονολογείται τo 1860. Ιδρύθηκε από μοναχούς που ζούσαν σε κοντινά ασκητήρια από τov 12o αιώνα και τα οποία με την πάροδο των χρόνων συvεvώθηκαν (στα τέλη περίπoυ τoυ 16oυ αιώvα, 1500-1600) και σχημάτισαν τo κoιvόβιo της Μονής. Κατά την επανάσταση του 1821 η Μονή αποτέλεσε καταφύγιο και ιατρείο για τους αγωνιστές.
Από το μονοπάτι που κατεβαίνει στον Λούσιο και διασχίζει το φαράγγι μπορείτε να φτάσετε στη Μονή Φιλοσόφου, νότια της Δημητσάνας. Η Μονή είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου και γιορτάζει στην απόδοση της εορτής, στις 23 Αυγούστου. Είναι χτισμένη στη δυτική πλευρά του φαραγγιού του Λούσιου, 11 χλμ. νοτιοδυτικά της Δημητσάνας και περίπου 86 χλμ. από την Τρίπολη. Η Μονή αποτελείται από δύο μοναστηριακά συγκροτήματα, ένα παλαιό και ένα νέο, τα οποία βρίσκονται σε μικρή απόσταση μεταξύ τους.
Η παλαιά Μονή Φιλοσόφου είναι η πιο ιστορική και παλαιά μονή της Αρκαδίας και από τα παλαιότερα βυζαντινά μνημεία της Ελλάδας. Ιδρύθηκε το 963 από τον Ιωάννη Λαμπαρδόπουλο από τη Δημητσάνα, τον επονομαζόμενο «φιλόσοφο», ο οποίος ήταν γραμματέας («Πρωτοκρίτης») του αυτοκράτορα Νικηφόρου Φωκά. Από το προσωνύμιό του πήρε και η Μονή το όνομά της. Είχε χαρακτηριστεί σταυροπηγιακή. Ήταν χτισμένη στο εσωτερικό μιας σπηλιάς, πάνω από μια απόκρημνη χαράδρα και σήμερα διατηρείται μόνο ένα μικρό εκκλησάκι Βυζαντινής τεχνοτροπίας του 10ου αιώνα με τις αξιόλογες τοιχογραφίες του. Είναι ναός εγγεγραμμένος τετράστηλος σταυροειδής με οκτάπλευρο τρούλο. Από την υπόλοιπη μονή σώζονται μόνο ερείπια κελλιών και άλλων κτισμάτων, καθώς και μια στέρνα.
Η παλαιά μονή είναι γνωστή και ως «Κρυφό Σχολειό», γιατί κατά την παράδοση λειτουργούσε εκεί στα χρόνια της Τουρκοκρατίας σχολείο που αργότερα εξελίχθηκε σε σπουδαία ιερατική σχολή που λειτούργησε στη Νέα Μονή. Στη Σχολή αυτή φοίτησε πλήθος δασκάλων, ιερέων, μοναχών, ανωτέρων κληρικών, καθώς και ηγετικές μορφές της Εκκλησίας. Από αυτήν αναδείχτηκαν τέσσερις πατριάρχες Ιεροσολύμων, δύο Οικουμενικοί Πατριάρχες και πολλοί ανώτατοι εκκλησιαστικοί άνδρες (Γρηγόριος ο Ε΄, Παλαιών Πατρών Γερμανός).
Η νέα Μονή Φιλοσόφου ιδρύθηκε μετά τα μέσα του 17ου αιώνα (λειτουργούσε ήδη το 1691). Βρίσκεται σε απόσταση τετρακοσίων περίπου μέτρων από την παλαιά Μονή, σε ομαλότερη θέση. Το καθολικό της κτίστηκε το 1661, και κατόπιν κτίσθηκαν και αρκετά κελιά, χωρίς όμως να εγκαταλειφθεί η παλαιά μονή. Το τέμπλο του καθολικού είναι ξυλόγλυπτο με εξαιρετική διακόσμηση και φέρει εικόνες κρητικής τεχνοτροπίας που αποδίδονται στο ζωγράφο Βίκτωρα (1663). Ο ναός αγιογραφήθηκε το 1693 με δαπάνη του «Μαυραηδή-πασά Φαρμάκη» από τη Στεμνίτσα, ο οποίος είχε εξισλαμισθεί, αλλά επανήλθε στο Χριστιανισμό επί Ενετοκρατίας. Απεικόνιση του χορηγού υπάρχει στη δυτική πλευρά του ναού (υπό τη μορφή τυπικού Ανατολίτη με βλοσυρό ύφος, πολυτελές ένδυμα και κομπολόι) δίπλα στην Αγία Ελένη.
Μεταξύ των ετών 1834-1836 η Μονή διαλύθηκε με απόφαση της Βαυαρικής Αντιβασιλείας, με τη δικαιολογία ότι είχε κάτω από έξι μοναχούς. Η περιουσία της δημεύθηκε και πωλήθηκε σε ιδιώτες. Μετά τη διάλυση, η Μονή ερήμωσε και σταδιακά κατέρρευσε. Σήμερα λειτουργεί ως ανδρική Μονή, μετόχι (με βασιλικό διάταγμα, από τις 14 Απριλίου 1922) της γειτονικής Μονής Τιμίου Προδρόμου Στεμνίτσας. Το 1955 χαρακτηρίστηκε διατηρητέο μνημείο και από το 1992 άρχισε να ανακαινίζεται ριζικά με την επίβλεψη του Υπουργείου Πολιτισμού.
Τέλος, να σημειωθεί ότι το φαράγγι εκτός από τόπο υψηλής οικολογικής σημασίας, έχει κηρυχθεί και αρχαιολογικός χώρος και τελεί υπό την προστασία του Υπουργείου Πολιτισμού.
 
ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΕΡΑΚΗΣ: Η ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΜΑΣ ΕΙΣΑΓΑΓΕΙ ΣΤΑ ΣΤΑΔΙΑ ΤΗΣ ΤΕΛΕΙΩΣΕΩΣ!

 Η Μ. Τεσσαρακοστή μας εισαγάγει στα στάδια της Τελειώσεως

Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής ΑΠΘ,

Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ενώσεως Θεολόγων

 

Οι 40 ημέρες της Μ. Σαρακοστής και οι 3 εβδομάδες του Τριωδίου, που προηγούνται, είναι μέρες πνευματικής εκγύμνασης και ασκητικής πορείας για τους Χριστιανούς, καθώς στηρίζουν, πνευματικά, το ταξίδι τους στη θεάρεστη κάθαρση, που οδηγεί στη βίωση της Σταύρωσης του Χριστού και της Αγίας Του Αναστάσεως. Η Σαρακοστή μας δείχνει πού βρισκόμαστε, από πλευράς πνευματικής ζωής αλλά και πώς μπορούμε να επανέλθουμε στη ιερή κανονικότητα του εαυτού μας, ανεβαίνοντας, από τα χαμηλά και γήινα, στα ψηλά και ουράνια. Η έναρξη του αγώνα, που μας προτείνει η Μ. Σαρακοστή προκειμένου να μπορέσουμε να αναστηλώσουμε την εικόνα, που μας χάρισε ο ίδιος ο Δημιουργός, γίνεται κατά την Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου. Εκεί η Λατρεία της Εκκλησίας, μας διδάσκει τον τρόπο ανάπλασης και ανάτασης του εαυτού μας: «Υψηγορίαν φύγωμεν Φαρισαίου κακίστην, ταπείνωσιν δε μάθωμεν του Τελώνου αρίστην, ίν’ υψωθώμεν τω Θεώ». Ο Θεός, ο οποίος, θέλοντας «πάντας ανθρώπους σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (Α’ Τιμ. 2, 4), μας υπενθυμίζει διά του Απ. Παύλου ότι δεν σωζόμαστε με τις δικές μας δυνάμεις ή με την προβολή των ηθικών μας πράξεων και κυρίως με τη δική μας ύψωση στη σύγκριση του εαυτού μας με τους άλλους, αλλά με τη χάρη του Θεού και την εμπιστοσύνη μας στο έλεός Του: «τη γαρ χάριτι έστε σεσωσμένοι δια της πίστεως·  και τούτο ουκ εξ υμών, Θεού το δώρον, ουκ εξ έργων, ίνα μη τις καυχήσηται» (Εφεσ. 2, 8-9). Η επίγνωση της αλήθειας, που προσφέρει η βίωση της Σαρακοστής, μας επαναφέρει στη γνώση του μεγαλείου του εαυτού μας, ως Υιών και κληρονόμων των θείων αγαθών. Η συνειδητοποίηση της πνευματικής κληρονομιάς, στην οποία έχουμε μερίδιο, έχει ως βάση της την βαθιά πίστη ότι η σωτηρία είναι δώρο του Θεού και όχι δική μας κατάκτηση. Αυτό που είναι δικό μας έργο στη σωτηρία μας είναι αυτό που έκανε ο Άσωτος Υιός: «Εις εαυτόν δε ελθών είπε· πόσοι μίσθιοι του πατρός μου περισσεύουσιν άρτων, εγώ δε λιμώ απόλλυμαι! Αναστάς πορεύσομαι προς τον πατέρα μου και ερώ αυτώ· Πάτερ ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου· ουκέτι ειμί άξιος κληθήναι υιός σου· ποίησόν με ως ένα των μισθίων σου» (Λουκ. 15, 17-24). Αυτό που συνειδητοποιεί, πρωτίστως, ο Άσωτος υιός και κάθε άσωτος είναι ότι, παρά το σκόρπισμα  της περιουσίας που λαμβάνει από τον Θεό - Πατέρα, ο Χριστός Λυτρωτής τον ονομάζει και τον θεωρεί στην Παραβολή Υιό, δείχνοντας, έτσι, ότι και μετά την αμαρτωλή δράση του κάθε ανθρώπου συνεχίζεται, απαράλλακτα, η προσφορά του Ελέους του Θεού Πατρός για τη σωτηρία του.
Αυτό, ακριβώς, συνειδητοποιείται την περίοδο της Σαρακοστής, όπου τονίζεται, ιδιαίτερα, η έγνοια της Εκκλησίας, ως θεραπευτικής μονάδας, καθώς όλοι μας έχουμε ανάγκη άμεσης θεραπείας. Ο Μακαριστός Καθηγητής π. Ιωάννης Ρωμανίδης γράφει σχετικά: «Δεν υπάρχει ένας άνθρωπος, που να είναι φυσιολογικός, εκτός από τους Αγίους. Η Πατερική Θεολογία, λοιπόν, έρχεται και λέγει ότι ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο νοερά ενέργεια, η οποία είναι  ένα φυσιολογικό συστατικό της ανθρώπινης φύσεως και η οποία, δυστυχώς, στον συνήθη άνθρωπο δεν λειτουργεί καθόλου ή λειτουργεί υποτυπωδώς. Για να επαναλειτουργήσει αυτή η νοερά ενέργεια, χρειάζεται να προηγηθεί η θεραπεία της ανθρώπινης προσωπικότητας. Αυτή η ανάγκη θεραπείας της ανθρώπινης προσωπικότητας συνιστά την ουσία της Ορθοδόξου Παραδόσεως. Σήμερα, μιλάμε για αλλαγή νοοτροπίας του ανθρώπου, για αλλαγή της θεωρήσεως της ζωής και αυτήν την θεωρούμε μετάνοια. Δεν είναι όμως αυτό μετάνοια. Αυτό είναι απλώς μεταμέλεια. Η μεταμέλεια είναι η αρχή της μετάνοιας. Δεν καθαρίζεται η ψυχή του ανθρώπου από τα πάθη με μια απλή μεταμέλεια. Για να καθαρισθεί η ψυχή από τα πάθη προηγείται ο φόβος του Θεού και η μετάνοια, η οποία συνεχίζεται κατά το στάδιο της καθάρσεως και ολοκληρώνεται με τον θείο φωτισμό, τη φώτιση, δηλαδή, του νου του ανθρώπου από την χάρη του Αγίου Πνεύματος… Η θεραπεία της νοεράς ενέργειας της ψυχής του ανθρώπου, δημιουργεί αυτομάτως κοινωνικό άνθρωπο, δηλαδή, υγιή ψυχικά άνθρωπο, που είναι έτοιμος να δράση κοινωνικά σε όλους τους τομείς».
 Ετοιμάζοντας σταυρικά τον εαυτό μας για την Ανάσταση, είναι ωφέλιμο να νηστεύουμε αληθινά, όχι μόνον από τις τροφές, αλλά και από τις κακίες, με τη μετατροπή τους σε αρετές του Χριστού. Στο πλαίσιο αυτό, είναι ανάγκη να διατηρούμε τον εαυτό μας στερεωμένο στη βάση της πίστεως, ελεύθερο από τον καταναγκασμό και τη δουλεία της λογικής. Θεολογία είναι ο λόγος για τον Θεό· Και για τον Θεό δεν μιλάμε με τη λογική και δεν μπορούμε να τον φτάσουμε με τη γνώση. Η πίστη της Εκκλησίας δεν είναι οι διανοητικές κατασκευές και τα λογικά σχήματα, καθώς μας προβάλλει στα νεώτερα χρόνια το πνεύμα της Δύσεως. Η ορθόδοξη Θεολογία είναι πείρα και φρόνημα αγιωσύνης, αφοσιώσεως και εμπιστοσύνης στη Θεία Ευσπλαχνία και Δωρεά, καθώς ο Χριστός λέγει: «Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν». Η Αγία Τεσσαρακοστή κάνει αισθητή την αποστολή της Εκκλησίας, που είναι να κάνει προσιτό και εύληπτο στη ζωή μας τον Σωτήρα και Λυτρωτή Θεάνθρωπο. Η Εκκλησία, με την Σαρακοστή, δεν βιάζει, αλλά ελευθερώνει τον κάθε άνθρωπο από τις δουλείες και τα πάθη, που εμποδίζουν την πρόσβασή του στον Λυτρωτή. Τα πάθη διευκολύνουν και παροτρύνουν τον άνθρωπο να πορεύεται προς τα κάτω, προς την απώλεια και τον θάνατο, ενώ τον δυσκολεύουν να  ανεβαίνει, ως άνθρωπος (άνω + θρόω) προς τα πάνω, προς τον Γολγοθά, εκεί που βιώνει το Μυστήριο του Σταυρού και μετουσιώνει σε προσωπική εμπειρία, το Μυστήριο της Αναστάσεως. Η Εκκλησία, συνεχίζοντας το έργο της Θείας Απολυτρώσεως, προβάλλει προς όλους τους Χριστιανούς αλλά και προς όλους τους ανθρώπους το μήνυμα της Μ. Τεσσαρακοστής, ως τον τρόπο ζωής, με τον οποίο ο άνθρωπος απαντά στα Μυστήρια της Θείας Ενανθρωπήσεως, της Σταυρώσεως και της Αναστάσεως του Σωτήρα του κόσμου.
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς έλεγε ότι: «Ο Σταυρός είναι για μας το να σταυρώνουμε τη σάρκα, μαζί με τα πάθη και τις επιθυμίες της. Αυτή η σταύρωση οδηγεί τον άνθρωπο στην πνευματική του απελευθέρωση. Πρέπει να αντιληφθούμε καλά ότι η Βασιλεία των Ουρανών βιάζεται και την αρπάζουν οι βιαστές. Για να μπορέσει ο άνθρωπος να γίνει κληρονόμος και βιαστής της Βασιλείας του Θεού είναι ανάγκη, πρωτίστως να μπορεί να εφαρμόζει τη Θεολογία της Σαρακοστής. Η νηστεία είναι εντολή ζωής. Δόθηκε από τον Θεό στον Αδάμ για τη διαφύλαξη της θείας χάριτος, που είχε προσφερθεί σε αυτόν από τον Θεό. Η ακρασία συμβάλλει στον θάνατο σώματος και ψυχής. Ποιος άνθρωπος λοιπόν δεν θέλει να βρει ζωή και χάρη από τον Θεό;».
Τροπάριο κατανυκτικό του Εσπερινού της Κυριακής της Τυροφάγου, δίνει το έναυσμα της Μ. Τεσσαρακοστής: «Τον της νηστείας καιρόν φαιδρώς απαρξώμεθα προς αγώνας πνευματικούς εαυτούς υποβάλλοντες, αγνίσωμεν την ψυχήν, την σάρκα καθάρωμεν, νηστεύσωμεν  ώσπερ εν τοις βρώμασιν εκ παντός πάθους, τας αρετάς τρυφώντες του πνεύματος». Η νηστεία, συνεπώς, αποτελεί μια διόρθωση της ανυπακοής των Πρωτοπλάστων στον Θεό, μια διόρθωσης ή επανόρθωσης της άρνησής τους να νηστέψουν το κακό, τον εγωισμό, την απόλαυση των υλικών, που τους οδήγησε στην απώλεια της αιώνιας ζωής. Είναι ωφέλιμο, συνεπώς, να προσλάβουμε τη Μ. Τεσσαρακοστή ως την πλέον κατάλληλη παιδαγωγική και πνευματική περίοδο για να εισάγουμε στη ζωή μας την αδιάλειπτη νηστεία, την κάθαρση των παθών και την απόκτηση των αρετών, βοηθώντας τον εαυτό μας να αρχίσει την άνοδό του στη βαθμίδα της πνευματικής του τελειώσεως: Από τη μετάνοια στην Κάθαρση, από την Κάθαρση στον Φωτισμό και από τον Φωτισμό στη Θέωση.
 
thriskeftika.blogspot.com

Η ΑΝΑΔΥΟΜΕΝΗ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

ΣΥΓΚΛΟΝΙΖΕΙ ΤΗΝ ΓΑΛΛΙΑ Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΗΣ ΤΗΣ "ΜΕΓΑΛΗΣ ΜΕΤΑΛΛΑΞΗΣ"

 Συγκλονίζει την Γαλλία

η υπόθεση της αίρεσης της «Μεγάλης Μετάλλαξης»

 

Έξι στελέχη της φερόμενης παριζιάνικης αίρεσης με την ονομασία «η Μεγάλη Μετάλλαξη» βρίσκονται ενώπιον του ποινικού δικαστηρίου από τη Δευτέρα.
Η δίκη ξεκίνησε απουσία του φερόμενου γκουρού, Étienne Guillé, ο οποίος πέθανε το καλοκαίρι του 2018. Πέντε από τους υποτιθέμενους «υπολοχαγούς» του θα πρέπει να λογοδοτήσουν για κατάχρηση της αδυναμίας 20 οπαδών μέσω ψυχολογικής υποταγής. Ένας από αυτούς δικάζεται επίσης για παράνομη άσκηση ιατρικής.
 
Tρομερό εγχείρημα ψυχολογικής υποταγής
 
Στην Ερευνητική Ομάδα των Αιώνιων Δονητικών Ενεργειών και των Αδιάφθορων Δονητικών στηρίξεων (Greve και SVI), το άλλο όνομα της «Μεγάλης Μετάλλαξης», τα φάρμακα απαγορεύονταν. Όπως αναφέρει η Le Parisien όμως πίσω από αυτή κρύβεται ένα τρομερό εγχείρημα ψυχολογικής υποταγής, που έχει συντρίψει δεκάδες οπαδούς της. Για κάποιους, οι συνέπειες ήταν δραματικές: διαλυμένες οικογένειες, απομόνωση ή ακόμη και καρκίνοι που δεν θεραπεύτηκαν, χωρίς καμία παρηγορητική φροντίδα.
Πάνω από έντεκα χρόνια μετά τις πρώτες αναφορές, η δίκη έξι φερόμενων στελεχών του κινήματος ξεκίνησε τη Δευτέρα και αναμένεται να διαρκέσει δέκα ημέρες.
Ο γκουρού της οργάνωσης, Ετιέν Γκιγιέ, που πέθανε το καλοκαίρι του 2018, σε ηλικία 81 ετών ήταν ένας άνθρωπος που εκμεταλλεύτηκε την ιδιότητά του ως δάσκαλος-ερευνητής στη σχολή επιστημών του Orsay (Εσόν) και το έργο του στη φυσιολογία των φυτών, για να δώσει μια επιστημονική επίστρωση στις διατριβές του, οι οποίες ήταν τόσο φανταστικές όσο και επικίνδυνες.
 
Μαρτυρία – σοκ
 
Τη δεύτερη μέρα της δίκης, η Ντομινίκ, πρώην οπαδός, εξιστόρησε πώς βρέθηκε υπό την επιρροή των επικεφαλής της αίρεσης. Σε σημείο να διακόψει κάθε επαφή με τον μονάκριβο γιο της, και να χωρίσει με τον σύζυγό της, ο οποίος κατέληξε να αυτοκτονήσει κάτω από το βάρος της θλίψης.
«Ήμουν μόνη στον κόσμο. Δεν υπήρχε κανείς πια γύρω μου», είπε αυτή η 66χρονη γυναίκα. Η Ντομινίκ τελικά νοσηλεύτηκε σε ψυχιατρικό τμήμα δύο μήνες αργότερα. Έκτοτε έχει κάνει πολύ δρόμο. Ξανασυνδέθηκε με τον Ρόμπιν, τον μονάκριβο γιο της. «Την ημέρα που με έδιωξαν από την ομάδα, ένιωσα ντροπή, ενοχή. Στην πραγματικότητα, ήταν η τυχερή μου μέρα», είπε.
 
newsbomb.gr

ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΕΡΑΚΗΣ: Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ Ή ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΟΥΣ!

 «Η ευθύνη των γονέων για την κοινωνική

ή αντικοινωνική δράση των παιδιών τους»

Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής ΑΠΘ

Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ενώσεως Θεολόγων

 

Ο λανθασμένος τρόπος που αντιμετωπίζουν οι γονείς τα προβλήματα που συνήθως εμφανίζουν τα παιδιά τους, ήδη από την παιδική ηλικία, φαίνεται να είναι μία από τις βασικές αιτίες, που δημιουργεί, συντηρεί και αυξάνει την αντικοινωνική, βίαιη και επιθετική τους συμπεριφορά.
Αυτό σημαίνει, όχι πως οι γονείς δεν αγαπούν τα παιδιά τους και δεν πασχίζουν γι’ αυτά, αλλά ότι δεν ενδιαφέρονται με τον σωστό τρόπο και δεν διαθέτουν τον αναγκαίο χρόνο, για να βρίσκονται δίπλα τους, όταν, όσο και όπως αυτά τους χρειάζονται.
Μερικά από τα συνήθη κενά που μπορεί να παρατηρήσει κάποιος σε μια πλημμελή  φροντίδα των γονέων, που πιθανόν να δημιουργούν συνθήκες, παρεκτροπής σε αντικοινωνικότητα και επιθετικότητα των παιδιών είναι τα παρακάτω:
Δεν τα εξοπλίζουν από μικρά με αρετές και με τη διάκριση ανάμεσα στο καλό και στο κακό, στο δίκαιο και στο άδικο.
 Δεν παρατηρούν και δεν λαμβάνουν υπόψη τις μεταβολές που εμφανίζουν στη συμπεριφορά τους, οι οποίες οφείλονται στις μεγάλες ψυχικές αλλά και σωματικές αλλαγές, που βιώνουν, ιδίως,  κατά την περίοδο της εφηβείας τους.  Έτσι, αντί να συμπαραστέκονται, με αγάπη, υπομονή και κατανόηση στα παιδιά τους, βοηθώντας τα να ξεπεράσουν αυτήν την προσωρινή δύσκολη φάση της ζωής τους, με ελάχιστες απώλειες, τι κάνουν;
Όταν τα βλέπουν να εκδηλώνουν τα συνήθη προβλήματα της εφηβείας, δηλαδή, να γίνονται επιθετικά, υπερκινητικά, ανταγωνιστικά, αντιδραστικά, να εμφανίζουν ξεσπάσματα θυμού, εκείνοι τα επιπλήττουν, τα υποτιμούν και  τα τιμωρούν.
 Έτσι, τα κάνουν πιο αντιδραστικά, ώστε να επιδίδονται, συχνά, σε συγκρουσιακές ενέργειες τόσο απέναντί τους όσο και στο ευρύτερο περιβάλλον τους, να φέρονται με αυθάδεια, πείσμα, νευρικότητα, ανυπακοή, οργή, ασυνέπεια, να απομακρύνονται και να απουσιάζουν αδικαιολόγητα από το σπίτι, να εμφανίζουν μειωμένη απόδοση στο σχολείο και να συμπεριφέρονται βίαια σε βάρος των μελών της οικογένειας αλλά και των συνομηλίκων τους.
Τα προβλήματα αυτά εντείνονται, ακόμη περισσότερο, αν οι γονείς, με την σχεδόν ερασιτεχνική και αυταρχική συμπεριφορά τους, δεν διαθέσουν τον απαιτούμενο χρόνο και τρόπο, για να δίδουν την ευκαιρία στα παιδιά τους να ακουμπούν πάνω τους και να εκφράζουν ή να εκτονώνουν τις εφηβικές και νεανικές τους ανησυχίες.
 Ουσιαστικά, η μη ορθή αντιμετώπιση, εκ μέρους των γονέων, των προβλημάτων των παιδιών τους δυσκολεύει την ομαλή κοινωνικοποίησή τους, επειδή, από τα πολύ βασικά και αναγκαία προσόντα, που έχουν ανάγκη τα παιδιά να διαθέτουν όσο μεγαλώνουν, είναι οι κοινωνικές αρετές και δεξιότητες.
Είναι γεγονός ότι οι γονείς που θέλουν να βοηθήσουν την κοινωνική ανάπτυξη των παιδιών τους, είναι ανάγκη να επενδύουν με σοφία, τον ψυχικό τους κόσμο, οπλίζοντάς τα, αφενός, με τη δυνατότητα και την εμπειρία να κάνουν σωστή χρήση της ελευθερίας τους, αφετέρου, να έχουν την άνεση να κάνουν, πάντοτε, γόνιμη χρήση του διαλόγου μαζί τους, προκειμένου να μένει διαρκώς ανοιχτός ο δίαυλος ουσιαστικής κοινωνίας και επικοινωνίας τους και να αναπτύσσεται μέσα τους, σταδιακά, το πρότυπο της κοινωνικότητας.
Αν οι γονείς, ενδιαφέρονται να εφοδιάσουν τα παιδιά τους με αρετές, τότε χρησιμοποιούν τη φυσική αγάπη και το γονεϊκό ενδιαφέρον για την ανατροφή των παιδιών τους, με κατανόηση, υπομονή, ενθάρρυνση και ζεστασιά, τρόπος αντιμετώπισης, στον οποίο είναι σχεδόν βέβαιο πως το μεγαλύτερο ποσοστό των νέων ανταποκρίνονται θετικά, με αποτέλεσμα να προετοιμάζονται να ενταχθούν στην κοινωνία με όσο το δυνατό ψυχοσωματική πληρότητα.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Απ. Παύλος θεωρεί υπεύθυνους της σωστής ανατροφής τους γονείς, συμβουλεύοντάς τους να προσέχουν να μην εξερεθίζουν και να μην εξωθούν τα παιδιά τους στο θυμό και στην οργή, αλλά να τα ανατρέφουν με παιδαγωγία και συμβουλές, σύμφωνα με το θέλημα του Κυρίου (Εφ. 6, 4).
Η ορθή κοινωνική ανατροφή υπάρχει μόνον μέσα σε μια υπεύθυνη οικογενειακή ατμόσφαιρα αγάπης, ελευθερίας, εμπιστοσύνης, αποδοχής, κατανόησης και διαλόγου.
 Έτσι, τα παιδιά ενθαρρύνονται και εξωτερικεύουν, αντί να εσωτερικεύουν, τα προβλήματα, τις επιθυμίες, τους φόβους, τις αποτυχίες, τις απογοητεύσεις, τις διαφωνίες και τις ανησυχίες τους, καθώς αισθάνονται την άνεση και τη ζεστασιά της οικογενειακής εστίας.
Σε ένα τέτοιο γόνιμο κλίμα, ανάμεσα στους γονείς και τα παιδιά, εμπνέεται και καλλιεργείται η δημιουργική κοινωνική ανάπτυξη και συνοχή των παιδιών και των εφήβων, οι κοινωνικές συμπεριφορές, ο σεβασμός προς τους άλλους, τους διαφορετικούς.
Με τον τρόπο αυτό, δημιουργούνται οι προϋποθέσεις επικοινωνίας γονέων-παιδιών και εκπληρώνεται ο γονεϊκός συμβουλευτικός τους ρόλος, απέναντι στα παιδιά τους, έτσι ώστε να τα εμπλουτίζουν με την ωριμότητά τους, για να μπορούν να αναγνωρίζουν και να διορθώνουν τα κενά, που εμφανίζουν στα θέματα της κοινωνικοποίησης και των σχέσεων με τους άλλους και να μαθαίνουν να βάζουν, όταν χρειάζεται, όρια στον τρόπο ζωής και συμπεριφοράς τους.
Οι γονείς που επενδύουν στην ψυχοσωματική πληρότητα των παιδιών τους, μέσω της ορθής ανατροφής, προλαμβάνουν ή θεραπεύουν πάρα πολλά λάθη στη συμπεριφορά τους, καθώς τα οπλίζουν με χρήσιμα εργαλεία τρόπων ζωής, που καθιστούν τα παιδιά ικανά να αντιμετωπίζουν τις δύσκολες συνθήκες στις σχέσεις με τους άλλους, μικρούς ή μεγάλους.
Μέσω μιας τέτοιας διαρκούς γονεϊκής φροντίδας και συναισθηματικής στήριξης, οι νέοι -και ιδιαίτερα οι έφηβοι- αισθάνονται ασφάλεια και αυτοπεποίθηση, καθώς καλούνται να ζήσουν σε μια δύσκολη εποχή, από πλευράς αληθινής κοινωνίας και κοινωνικότητας, λόγω της αυξητικής τάσεως του ατομοκεντρισμού.
Οι γονείς χρειάζεται να δίνουν μεγάλη προσοχή, καθώς κάποιοι από αυτούς, επιλέγοντας να δίνουν προτεραιότητα σε άλλα θέματα και όχι στην ανατροφή των παιδιών τους, όχι μόνον τους στερούν μερίδια της φροντίδας τους για την ολοκλήρωση της προσωπικότητάς τους, αλλά τους δημιουργούν κενά και αδιέξοδα στους ορίζοντές τους, τα οποία σπεύδουν να καλύψουν, αναζητώντας μια νέα κοινωνική σχέση θαλπωρής, αποδοχής και κατανόησης σε ποικίλους περιθωριακούς χώρους ή σε άλλα διάφορα εξωοικογενειακά πρόσωπα, με πιθανό τον κίνδυνο ποικίλων εκτροπών  στη ζωή τους.
Στην απομάκρυνση των παιδιών από την οικογένεια επιδρούν και άλλοι παράγοντες, όπως τα αρνητικά πρότυπα του διαδικτύου, κάποιων συνομηλίκων, συγκεκριμένων ξενόφερτων συγκροτημάτων μουσικής και άλλων κερδοσκοπικών κέντρων, που βρίσκουν ανταπόκριση στους νέους, που έχουν προβλήματα επικοινωνίας και συνεννόησης με τους γονείς τους και αναγκάζονται να καταφεύγουν, έξω από την οικογένεια, στην αναζήτηση κατανόησης, συμπαράστασης, αποδοχής και καταξίωσης.
Σε όλες τις αρνητικές συνθήκες λανθασμένης ή πλημμελούς γονεϊκής ανατροφής και φροντίδας προστίθεται και το έντονο πάθος της φιλοπλουτίας που διακατέχει κάποιους γονείς, καθώς επενδύουν με φανατισμό, όχι στον εσωτερικό πνευματικό πλουτισμό των παιδιών τους, αλλά στον εξωτερικό, με αποτέλεσμα να τους εξασφαλίζουν υλικά αγαθά για μια πλούσια και άνετη σε υλικά αγαθά ζωή, αλλά πολλή ανάπηρη  και πτωχή σε πνευματικά.
Πάνω σε αυτό το θέμα, είναι πολύ σημαντικό το μήνυμα που απευθύνει στους γονείς ο Ιερός Χρυσόστομος (4ος αι. μ.Χ.): «Είναι ανάγκη, λοιπόν, οι γονείς να φροντίζουν πώς να αποκτούν τα παιδιά, όχι χρήματα, αλλά ευσέβεια και πλούτο ψυχής. Χρειάζεται να τα διαπαιδαγωγούν, έτσι, που να μην έχουν ανάγκη από πολλά και να μην παραδίνονται στις επιθυμίες της σύγχρονης εποχής». Ο Μεγάλος Ιεράρχης της Εκκλησίας, απευθυνόμενος σε κάθε γονέα, του επισημαίνει την ανάγκη να συνειδητοποιήσει ότι είναι ασύγκριτη η αρετή, σε σχέση με τα υλικά αγαθά ή τις ανέσεις, που, συνήθως, φροντίζει ένας γονέας να κληροδοτήσει στο παιδί του: «Εσύ, όμως, κάνεις ό, τι μπορείς, για ν’ αποκτήσει το παιδί σου άνετο σπίτι, καλό χωράφι, μακροζωία και πολλά άλλα αγαθά. Το αν θα είναι ενάρετο, συνετό και καλόγνωμο, το σκέφτεσαι καθόλου; Γιατί, όσα κι αν είναι τα αγαθά του, όσο μεγάλη κι αν είναι η περιουσία του, θα χαθεί μαζί μ’ αυτό, αν δεν είναι ενάρετο και συνετό. Απεναντίας, αν στην ψυχή του υπάρχει αρετή, εύκολα θ’ αποκτήσει τα πάντα, ακόμα κι αν το σπίτι του είναι ολότελα άδειο... Με αρετή, λοιπόν, να πλουτίζετε τα παιδιά σας και όχι με προσωρινά και πρόσκαιρα αγαθά.  Μην τους αφήνετε πλούτη, αλλά παίδευση, αρετή, ευσέβεια και αγάπη, για να κάνει κι εκείνο το ίδιο στα δικά του παιδιά και, έτσι, θα σχηματιστεί μια αλυσίδα ευλογημένη, χάρη σ’ εσένα, που έγινες η ρίζα όλου του καλού». Φυσικά, όλες οι παραπάνω σοφές προτάσεις του Ιερού Πατρός, είναι μόνον μερικά δείγματα από  όλα όσα μπορούν και είναι ανάγκη να  κάνουν οι γονείς, προκειμένου να καλύψουν τα κενά των παιδιών τους, που ζητούν πλήρωση, προσθέτοντάς τους, έτσι, ισχυρές βάσεις, για να μπορούν να ζουν τη ζωή τους με θετικά και ενάρετα πρότυπα στη σχέση τους τόσο με τον εαυτό τους όσο και με τους άλλους. 

thriskeftika.blogspot.com

ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ: ΕΑΝ ΜΑΣ ΔΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΤΑ ΠΑΡΟΝΤΑ ΔΥΣΑΡΕΣΤΑ ΜΕ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ!

Μέγας Βασίλειος: Εάν μας δει ο Θεός να δεχόμαστε τα παρόντα δυσάρεστα με ευγνωμοσύνη, ή θα απομακρύνει τα λυπηρά, ή θα μας αμείψει με τα μεγάλα στεφάνια της υπομονής. 

ΓΕΡΩΝ ΘΑΔΔΑΙΟΣ ΤΗΣ ΒΙΤΟΒΝΙΤΣΑ: ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΠΟΛΥ ΤΥΧΕΡΟΙ, ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ!

Γέρων Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα: Οι χριστιανοί είμαστε πράγματι πολύ τυχεροί που έχουμε την Υπεραγία Θεοτόκο να πρεσβεύει για μας ενώπιον του θρόνου του Θεού.

ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΑΡΙΖΟΝΑΣ: Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΑΣ, ΕΙΝΑΙ ΖΥΜΩΜΕΝΗ ΜΕ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ!

Γέρων Εφραίμ Αριζόνας: Ταπεινωθείτε παιδιά μου. Η Αληθινή αγάπη του Χριστού μας είναι ζυμωμένη με ταπείνωση. Όταν κάνουμε το δικό μας θέλημα, όταν δικαιώνουμε τους εαυτούς μας, όταν κάνουμε κρυφά το θέλημά μας, να γνωρίζουμε πως νοσούμε άσχημα από υπερηφάνεια και οίηση.
Ποτέ δεν θα πετύχουμε τίποτε το ωραίο και σπουδαίο, αν δεν ποδοπατήσουμε το «εγώ» μας. Η αυτομεμψία (ο πρόδρομος της ταπείνωσης) του εαυτού μας, μας βοηθά άκρως επιτυχημένα για να φθάσουμε σιγά-σιγά στην πανέμορφη ταπείνωση.
Η ταπείνωση κατέβασε τον «Θεόν Λόγον» στη γη. Η ταπείνωση της Παρθένου Μαρίας την αξίωσε να γίνει Θεοτόκος. Η ταπείνωση αξιώνει τον τιποτένιο άνθρωπο της θεοπτίας. Εύχομαι ολόψυχα και ανύστακτα, παιδιά μου, να αξιωθείτε της Πανέμορφης αυτής αρετής… 

ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ: ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΙΣ ΚΑΠΟΙΟΝ ΝΑ ΔΙΑΠΡΑΤΤΕΙ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ ΜΗΝ ΤΟΝ ΚΑΤΑΚΡΙΝΕΙΣ!

Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς: Ἀκόμη καὶ τὴν ὥρα ποὺ βλέπεις κάποιον νὰ διαπράττει τὴν ἁμαρτία, μὴν τὸν κατακρίνεις, ἀδελφέ. Καὶ αὐτὸς εἶναι ἡ ὀμορφιὰ τοῦ Θεοῦ λαβωμένη.  

ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: Η ΑΓΑΠΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΟΝ!

Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: Η αγάπη στον Χριστό είναι η αγάπη στον πλησίον, σ’ όλους και στους εχθρούς. Ο Χριστιανός πονάει για όλους, θέλει όλοι να σωθούν, όλοι να γευθούν τη Βασιλεία του Θεού. Αυτός είναι ο χριστιανισμός. Μέσω της αγάπης προς τον αδελφό θα κατορθώσουμε ν’ αγαπήσουμε το Θεό. Ενώ το επιθυμούμε, ενώ το θέλουμε, ενώ είμαστε άξιοι, η θεία χάρις έρχεται μέσω του αδελφού. Όταν αγαπάμε τον αδελφό, αγαπάμε την Εκκλησία, άρα τον Χριστό. Μέσα στην Εκκλησία είμαστε κι εμείς. Άρα όταν αγαπάμε την Εκκλησία αγαπάμε και τον εαυτό μας. 

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: ΜΕΧΡΙ ΠΟΤΕ ΘΑ ΔΙΑΡΚΕΣΕΙ Η ΚΡΙΣΗ!

Για τη μεγάλη οικονομική κρίση, το γνωστό «κραχ» που συνέβη στην Αμερική το 1929, ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, αρχιεπίσκοπος Αχρίδος, έγραφε: «Μέχρι πότε θα διαρκέσει η κρίση;» Και έδωσε στη συνέχεια την απάντηση: «Όσο το πνεύμα των ανθρώπων παραμείνει δίχως αλλαγή. Ώσπου οι υπερήφανοι υπαίτιοι αυτής της κρίσης να παραιτηθούν μπροστά στον Παντοδύναμο. Ώσπου οι άνθρωποι και οι λαοί να θυμηθούν την ακαταλαβίστικη λέξη «κρίση», να τη μεταφράσουν στη γλώσσα τους, ώστε με αναστεναγμό και μετάνοια να φωνάξουν: «η θεία δίκη!»» (Επιστολή «Στον παπα-Κάραν», περιοδικό «Η Δράσις μας, τεύχ. 483 -Νοέμβριος 2010, σελ. 341).

ΟΣΙΟΣ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ ΜΑΚΡΗΣ: ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΝ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΖΩΗ!

Όσιος Αμφιλόχιος Μακρής: Οι άγιοι πάντοτε σκέφτονταν την άλλη ζωή. Είναι χάρισμα η μνήμη του θανάτου. Ο Θεός μας προφυλάσει από τον πειρασμό. 

ΟΣΙΟΣ ΕΥΜΕΝΙΟΣ ΣΑΡΙΔΑΚΗΣ: ΔΕΝ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!

Όσιος Ευμένιος Σαριδάκης: Δεν γεννηθήκαμε να κατακτήσουμε τον κόσμο. Μόνο για να καθαρίσουμε την ψυχή μας.

ΙΕΡΟΚΗΡΥΚΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ: ΕΑΝ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΣΥΝΘΗΚΟΛΟΓΗΣΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ ΤΟΥΤΟΝ, ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΣΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ!

Ιεροκήρυξ Δημήτριος Παναγόπουλος: Ἐὰν ὁ ἄνθρωπος δὲν συνθηκολογήσει μὲ τὸν Χριστὸν στὸν κόσμον τοῦτον καὶ δὲν ἔρθει ἐδῶ νὰ ἐπικοινωνήσει μαζί του (διὰ τῆς Θείας κοινωνίας) δὲν θὰ περάσει στὴ Βασιλεία τον Οὐρανῶν.  

ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ: Η ΑΜΑΡΤΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΝΩΘΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΟΚΝΗΡΙΑ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

Μέγας Βασίλειος: Όπως η αρρώστια του σώματος προκαλεί την ανορεξία και την αποστροφή προς τα φαγητά, έτσι και η αμαρτία δημιουργεί στην ψυχή τη νωθρότητα και την οκνηρία ως προς τις εντολές του Θεού.

ΑΓΙΟΣ ΙΣΑΑΚ Ο ΣΥΡΟΣ: ΜΗ ΖΗΤΗΣΕΙΣ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΓΝΩΜΗ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΔΡΟΜΟ Μ' ΕΣΕΝΑ!

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος: Μη ζητήσεις να πάρεις γνώμη από κάποιον, που δεν έχει γνώση της ζωής σου, ακόμη και αν είναι πολύ σοφός. Είναι προτιμότερο ν' αναθέσεις τα προβλήματά σου σ' έναν άνθρωπο, που έχει γνώση, παρά σ' ένα φιλόσοφο που δεν έχει γνώση των πραγμάτων.

ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ: ΠΡΟΣΕΧΕ ΝΑ ΜΗ ΣΕ ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΣΟΥΝ ΠΡΟΣ ΤΟ ΚΑΚΟ!

Πρόσεχε νὰ μὴ σὲ παραπλανήσουν πρὸς τὸ κακὸ ἀσεβεῖς ἄνθρωποι καὶ ποτὲ μὴ συγκατατεθεὶς στὶς ἁμαρτωλές τους σκέψεις. (Παρ. 1,10) 

ΟΣΙΟΣ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ ΜΑΚΡΗΣ: ΟΛΑ ΤΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΣΟΥ ΝΑ Τ' ΑΦΗΣΗΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

Όσιος Αμφιλόχιος Μακρής: Ὅλα τὰ ζητήματά σου νὰ τ᾿ ἀφήσεις στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ. Ὅ,τι θέλεις νὰ τὸ ζητὰς σὰν τὸ παιδὶ ἀπὸ τὸν πατέρα του.

ΕΑΝ ΧΑΣΕΙΣ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΣΟΥ ΣΤΟ ΘΕΟ!

Ἐὰν χάσεις τὴν πίστη σου στὸ Θεὸ ἐπειδὴ ἔχεις πληγωθεῖ ἀπὸ ἀνθρώπους τῆς Ἐκκλησίας, τότε ἡ πίστη σου ἦταν σὲ ἀνθρώπους καὶ ὄχι στὸ Θεό. 

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: ΔΕΝ ΕΛΑΒΕΣ ΕΝΤΟΛΗ ΝΑ ΚΑΤΗΓΟΡΕΙΣ!

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Δεν έλαβες εντολή να κατηγορείς τον τεμπέλη, ούτε να ελέγχεις την κακία, ούτε να ονειδίζεις την οκνηρία, αλλά να ανακουφίζεις την πτωχεία, να ιατρεύεις την συμφορά, να απλώνεις το χέρι σου και να σηκώνεις εκείνους που έχουν πέσει.

ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ: ΑΛΙΜΟΝΟ ΑΝ Η ΠΙΣΤΗ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ!

Άγιος Νεκτάριος: Αλίμονο αν η πίστη μου στο Θεό εξαρτάται από ανθρώπους. 

ΜΗΤΕΡ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΦΥΛΑΞΟΝ ΗΜΑΣ ΥΠΟ ΤΗΝ ΣΚΕΠΗΝ ΣΟΥ!

Μήτερ του Θεού φύλαξον ημάς υπό την σκέπην σου.

ΓΙΑΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟ ΣΤΑΥΡΟ ΜΑΣ;

 Γιατί κάνουμε το σταυρό μας;

 

Ένα από τα βασικότερα χαρακτηριστικά των ορθόδοξων χριστιανών (και όχι μόνο) είναι ότι σχηματίζουμε στο σώμα μας, με το δεξί μας χέρι, το σημείο του σταυρού. Γιατί όμως το κάνουμε αυτό, τι συμβολίζει και πόσο παλιά συνήθεια είναι;

Γιατί γίνεται;
Κάνουμε το σταυρό μας για τρεις λόγους:
α. Έτσι αναγνωρίζουμε φανερά ότι είμαστε μαθητές του Χριστού, ο οποίος σταυρώθηκε για τη σωτηρία των ανθρώπων.
β. Υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας ότι, όπως ο Κύριος θυσιάστηκε στο σταυρό, έτσι κι εμείς πρέπει να θυσιάζουμε το συμφέρον μας, το χρόνο μας ή κομμάτια από τη ζωή μας (μέχρι και την ίδια τη ζωή μας) για τους συνανθρώπους μας.
γ. Η πείρα των αιώνων έχει αποδείξει ότι το σημείο του σταυρού λειτουργεί ως ισχυρό φυλαχτό, που προστατεύει τους ανθρώπους από τις επιρροές των πνευματικών τους εχθρών (δαιμόνων), καθώς και από άλλους κινδύνους που πιθανόν να τους απειλούν. Αυτό συμβαίνει, γιατί, κάνοντας το σταυρό μας, επικαλούμαστε το σταυρωμένο Θεό μας (το Θεάνθρωπο Ιησού) και ζητάμε τη βοήθεια και την προστασία Του.
δ. Το σημείο του σταυρού είναι μέρος της συμμετοχής του σώματός μας στην επικοινωνία μας με το Θεό, μια επικοινωνία που δεν αφορά μόνο στο πνεύμα μας και δεν αγιάζει μόνο την ψυχή μας, αλλά κάνει την ίδια ύψιστη τιμή και στο σώμα μας.

Το να διακηρύξουμε δημόσια ότι πιστεύουμε στο Χριστό (όπως γίνεται όταν κάνουμε το σταυρό μας) δεν είναι σωστό να γίνεται εγωιστικά ή υποκριτικά, αλλά ταπεινά, σεμνά και με αγάπη προς τους συνανθρώπους μας και συγχώρεση προς τους εχθρούς μας. Σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου του Ιησού, καλό είναι να μην επιδεικνύουμε, αλλά και να μην κρύβουμε την πίστη μας. Είπε: «Όποιος με ομολογήσει μπροστά στους ανθρώπους, θα τον ομολογήσω κι εγώ μπροστά στον ουράνιο Πατέρα μου. Όποιος όμως με αρνηθεί μπροστά στους ανθρώπους, θα τον αρνηθώ κι εγώ μπροστά στον ουράνιο Πατέρα μου» (Ματθ. 10, 32-33).
Τα λόγια αυτά του Ιησού φαίνονται «σκληρά», αλλά ο Κύριος δεν είναι σκληρός. Αντίθετα, είναι ταπεινός και ειρηνικός. Τα λέει όμως για να μας παρακινήσει να Του ανοίξουμε την καρδιά μας και να ενωθούμε μ᾽ Αυτόν – σ᾽ αυτό θα μας βοηθήσει το να παραδεχτούμε δημόσια την πίστη μας.

Πώς κάνουμε το σταυρό μας;
Αυτό φυσικά το ξέρουν και τα παιδιά. Ενώνουμε τα τρία πρώτα δάχτυλα του δεξιού μας χεριού και τα αγγίζουμε στο μέτωπό μας, μετά στην κοιλιά μας και στη συνέχεια στο δεξιό και τον αριστερό ώμο μας. Με αυτό τον τρόπο σχηματίζουμε το σχήμα του σταυρού, πάνω στον οποίο σταυρώθηκε ο Κύριος. Γι᾽ αυτό, δεν είναι σωστό να κάνουμε απλά μια αόριστη κίνηση (να «παίζουμε μαντολίνο», όπως λέει ο λαός). Αν «βαριόμαστε» ή ντρεπόμαστε να κάνουμε το σταυρό μας σωστά, κάνουμε ένα βήμα πίσω στη σχέση μας με το Θεό – και τα βήματα αυτά είναι τόσο πολύτιμα!...
Το σημαντικότερο βέβαια από τα βήματα αυτά μπορούμε να πούμε πως είναι το να αγαπάμε και να συγχωρούμε τους εχθρούς μας. Αρχίζουμε λοιπόν από τα απλά (όπως το σημείο του σταυρού) και μ᾽ αυτά ζητάμε βοήθεια από το Θεό, για να προχωρήσουμε στα δύσκολα.

Τι συμβολιζει το σημείο του σταυρού;
Κατά το μεγάλο δάσκαλο της χριστιανικής ζωής άγιο Κοσμά τον Αιτωλό (18ος-19ος αιώνας), ο σταυρός περιέχει τους εξής συμβολισμούς:
• Αγγίζουμε στο μέτωπο: ο Χριστός, ως Θεός, βρισκόταν στον ουρανό.
• Κατεβαίνουμε στην κοιλιά μας: από τον ουρανό, ο Κύριος έγινε άνθρωπος και μπήκε στη μήτρα της Θεοτόκου (της Παναγίας).
• Υψωνόμαστε στους ώμους μας: παρακαλούμε το Θεό να μας τοποθετήσει «στα δεξιά Του» (στον παράδεισο) κι όχι «στ᾽ αριστερά» (στην κόλαση), σύμφωνα με την περιγραφή της Δευτέρας Παρουσίας, που κάνει ο ίδιος ο Χριστός στο κατά Ματθαίον ευαγγέλιο, κεφάλαιο 25, στίχοι 31-46.
Τα τρία ενωμένα δάχτυλά μας συμβολίζουν την Αγία Τριάδα, ενώ τα άλλα δύο συμβολίζουν ότι ο Χριστός είναι και Θεός και άνθρωπος.

Και λίγα ιστορικά στοιχεία...
Από την ίδρυση του χριστιανισμού οι χριστιανοί σέβονται το σταυρό. Ο απόστολος Παύλος γράφει ότι «ο σταυρός του Χριστού» είναι το μόνο θέμα, για το οποίο θα μπορούσε να είναι περήφανος, και ότι «ο λόγος του σταυρού» φαίνεται ανοησία σ᾽ εκείνους που ζουν μακριά από το Θεό, για τους χριστιανούς όμως είναι «δύναμις Θεού» (Πρός Γαλάτας, 6, 14, Α´ προς Κορινθίους, 1, 18). Ο απόστολος Πέτρος ζήτησε να σταυρωθεί με το κεφάλι προς τα κάτω, θεωρώντας ότι δεν είναι άξιος να θανατωθεί ακριβώς όπως ο αγαπημένος του δάσκαλος. Το ίδιο και ο απόστολος Ανδρέας, στην Πάτρα, ο οποίος μάλιστα χαιρέτισε το σταυρό, πριν καρφωθεί σ᾽ αυτόν, και τον ονόμασε «αγιασμένο από το σώμα του Χριστού» και «γεμάτο χαρά».
 
Ο άγ. Ανδρέας, έχοντας αγκαλιάσει το σταυρό (σχήματος Χ) στον οποίο σταυρώθηκε (από ένα ωραίο post για τη ζωή του αγίου και την ιστορία των λειψάνων του).

Στις Πράξεις του αποστόλου Ανδρέα (ένα βιβλίο που γράφτηκε γύρω στο 150-180 μ.Χ.) αναφέρεται ήδη η συνήθεια των χριστιανών να σχηματίζουν το σημείο του σταυρού κουνώντας τα δάχτυλά τους. Το ίδιο αναφέρουν κι άλλοι χριστιανοί συγγραφείς των πρώτων αιώνων, όπως ο Τερτυλλιανός, ο Κλήμης ο Αλεξανδρέας, ο Ωριγένης, ο Λακτάντιος κ.ά. Φαίνεται ότι οι πρώτοι χριστιανοί έκαναν το σταυρό τους πάνω στο μέτωπό τους, με το ένα δάχτυλο.

Οι χριστιανοί κάνουμε το σταυρό μας όταν φεύγουμε για κάπου και όταν φτάσουμε, πριν κοιμηθούμε και αφού ξυπνήσουμε, όταν αρχίζουμε κι όταν τελειώνουμε μια δουλειά ή το φαγητό μας, όταν βάζουμε το φρεσκοζυμωμένο ψωμί στο φούρνο ή το τσουκάλι στη φωτιά, όταν ευλογούμε τα παιδιά μας ή άλλα αγαπημένα μας πρόσωπα (σχηματίζουμε σταυρό προς το μέρος τους)... Γενικά, ζούμε και πεθαίνουμε κάτω απ᾽ το σημείο του σταυρού – ώστε να κάνουμε μόνο πράγματα που αρέσουν στο Θεό και να είμαστε πάντοτε μαζί Του.

"Με απλά λόγια", έκδοση της μητρόπολης Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου

Π. ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ: ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΚΑΙ ΝΗΠΙΟΒΑΠΤΙΣΜΟΣ- ΤΙ ΛΕΝΕ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΚΑΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΑΣ!

 
Βάπτισμα και Νηπιοβαπτισμός:

Τι λένε οι Άγιοι Πατέρες και η Ορθόδοξη Εκκλησία μας

 
Βάπτισμα
Κατά την ορθόδοξη πίστη η αναγέννηση του ανθρώπου πραγματοποιείται με το άγιο βάπτισμα. Δεν πρόκειται εδώ για το βάπτισμα του Ιωάννη, γιατί αυτό διακρίνεται από το Χριστιανικό  βάπτισμα (Πράξ. ιθ' 3-5). Το Χριστιανικό βάπτισμα γίνεται εις το όνομα του Πατρός και του υιού και του Αγίου Πνεύματος (Ματθ. κη' 19)
Με το Χριστιανικό βάπτισμα ενδύεται κανείς τον Χριστό, λαμβάνει το Πνεύμα της υιοθεσίας και γίνεται κληρονόμος Θεού και συγκληρονόμος Ιησού Χριστού (Γαλ γ' 26-29. Ρωμ. η' 17). Η αγία Γραφή βεβαιώνει πώς δεν υπάρχουν δύο βαπτίσματα για τούς πιστούς το βάπτισμα με νερό, πού ακολουθείται από το άγιο Χρίσμα, είναι ή «άνωθεν αναγέννηση» του Ιω. γ' 3-5.
Το Χριστιανικό Λοιπόν βάπτισμα είναι απαραίτητο για τη σωτηρία (Μάρκ. ιστ' 16. Α' Πέτρ. γ' 20-21). Μ' αυτό αποθνήσκουμε ως προς την αμαρτία και αναγεννώμεθα πνευματικά (Πράξ. β' 38. Ρωμ. στ' 1-11. Τίτ. Υ' 5).
 Με το άγιο βάπτισμα λαμβάνουμε το Πνεύμα της υιοθεσίας και γινόμαστε «τέκνα Θεού» (Ρωμ. η' 5-11. Γαλ δ' 5-6), γιατί με το βάπτισμα εvτασσόμαστε στο σώμα του Κυρίου, στην Εκκλησία (Πράξ. β' 41.47. Α' Κορ. lβ' 13. Γαλ Υ' 26-28) «εν σώμα και εν Πνεύμα... μία πίστις, ένα βάπτισμα» (Εφεσ. δ' 4-5). Ή Εκκλησία, πού είναι «στύλος και εδραίωμα της αληθείας» (Α' Τιμ. Υ' 15), ερμήνευσε το Ιω. γ' 3-5 σε αναφορά με το άγιο βάπτισμα.
Ο άγιος Ιουστίνος (†165) συνδέει το βάπτισμα με την αναγέννηση του Ιω. γ' 3-5' μάλιστα το χαρακτηρίζει «τρόπον αναγεννήσεως» (Άπολ Α' 61). Ο Ωριγένης (185-254) Λέγει πώς το Άγιο Πνεύμα υπάρχει «εις μόνους τούς μεταλαβόvτας αυτού εν τη του βαπτίσματος δόσει» (παρά Άθαν., Πρός Σεραπ. επ. Δ', 10). Ο Τερτυλλιανός (†220) αναφέρει πώς «χωρίς το βάπτισμα δεν ανήκει σε κανένα η σωτηρία, όλως ιδιαιτέρως εξ αιτίας του Λόγου του Κυρίου, 'εάν τις δεν αναγεννηθεί εξ ύδατος', δεν έχει την Ζωήν» (Περί βαπτ. 12). Ο Μ. Άθανάσιος αναφέρει πώς ο βαπτιζόμενος «τον μεν παλαιόν απεκδύεται, ανακαινίζεται δε άνωθεν, γεννηθείς τη του Πνεύματος χάριτι» (Πρός Θεραπ., επιστ. Δ',13). (295-373)
Αλλά και στην εποχή των μεγάλων πατέρων, η Εκκλησία με τον ίδιο τρόπο ερμήνευσε τούς Λόγους της Γραφής, ταυτίζοντας τη σωτηρία και την αναγέννηση με το βάπτισμα.
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αναφέρεται στο διάλογο με τον Νικόδημο (Ίω. γ' 1-21) και ονομάζει το βάπτισμα «λοχείαν», δηλαδή τοκετόν και «νέον δημιουργίας τρόπον... εξ ύδατος και Πνεύματος», «και αν ερωτήση κανείς ‘πως από ύδωρ;', τότε πρέπει να δοθεί η απάvτηση: Όπως ακριβώς εις την αρχήν το πρώτον υποκείμενον στοιχείον ήτό το χώμα και το παν ήτο έργο του Δημιουργού, έτσι και τώρα το μεν ύδωρ είναι το υποκείμενον στοιχείον, το παν δε είναι έργον της χάριτος του Πνεύματος'» (Χρυσ., Εις τό Ιω., ομιλ ΚΕ' 2).
«Διότι τίποτε το αισθητόν δεν μας παρέδωσεν ο Χριστός αλλά με αισθητά μεν πράγματα, όλα όμως νοητά. Έτσι και το βάπτισμα, η μεν δωρεά του ύδατος γίνεται με αισθητόν πράγμα, αλλά το συντελούμενον, δηλαδή η αναγέννησις και ανακαίνισις είναι νοητά. Διότι, εάν μεν ήσουν ασώματος, γυμνά θα σου παρέδιδε τα ασώματα αυτά δώρα. Επειδή όμως η ψυχή είναι στενά συνδεδεμένη με το σώμα, με αισθητά πράγματα σου παραδίδει τα νοητά» (Χρυσ., Εις το Ματθ., όμιλ. ΠΒ' 4)
Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος (381) αναφέρει τρεις γεννήσεις: «την σωματική, την δια του βαπτίσματος και την δια της αναστάσεως» (Λόγος Μ' 2, Εις το άγιον βάπτισμα).
Αλλά και οι Πατέρες της Δυτικής Εκκλησίας, όπως ο Αυγουστίνος, ονομάζουν το βάπτισμα «μυστήριον αναγεννήσεως». Γι' αυτό και όποιος αρνείται τον νηπιοβαπτισμό, βρίσκεται αντιμέτωπος με την αγία Γραφή, αλλά και με το «τυπικό της Εκκλησίας, πού παραδόθηκε από παλαιά και τηρείται πάντοτε» (Αύγουστ., Έπιστ. πρός Σίξτο VII 32. Χ 43).
Το γεγονός της ταύτισης του βαπτίσματος με την αναγέννηση δεν σημαίνει βέβαια πώς το βάπτισμα μας απαλλάσσει από τον προσωπικό αγώνα για την διατήρηση και την καρποφορία του πνευματικού δώρου. Αντίθετα η Εκκλησία εύχεται στον Κύριο να αναδείξει τον νεοφώτιστο «αήττητον αγωνιστήν κατά των μάτην έχθραν φερομένων κατ' αυτού» και να δώσει σ' αυτόν «πάντα μελετάν εν τω νόμω σου και τα ευάρεστά σοι πράττειν».
Όπως αναφέρθηκε, το βάπτισμα μας «ενδύει» τον Χριστό και μας εισάγει στο Σώμα του Χριστού, δηλαδή στη «βασιλεία του Θεού» (Ίω. γ' 3-5), όμως αυτός είναι ο «αρραβών» (Β' Κορ. ε' 5. Έφεσ. α' 14), τον οποίο ο άνθρωπος μπορεί και να χάσει. Άλλωστε η περίοδος του αρραβώνα, ακόμη και στις ανθρώπινες σχέσεις, είναι περίοδος δοκιμασίας. Γι' αυτό και απαιτείται άσκηση και αγώνας (Α' Θεσ. ε' 6-11. Α' Πέτρ. ε' 8-9).
 
Νηπιοβαπτισμός
 Όπως αναφέραμε, στην ορθόδοξη Εκκλησία η αναγέννηση ταυτίζεται με το άγιο βάπτισμα, δεν προηγείται του βαπτίσματος. Το βάπτισμα είναι σωτηρία, γι' αυτό και δεν το στερούμε από τα μικρά παιδιά. Ο Κύριος παρήγγειλε πώς δεν πρέπει κανείς να εμποδίζει τα παιδιά να λάβουν τη χάρη (Ματθ. ιθ' 14).
 Ο άγιος Ειρηναίος († 202), αναφέρει πώς ο Χριστός «ήλθε να σώσει δια του εαυτού τού όλους λέγω, όσοι δι' αυτού αναγεννώνται εις Θεόν, βρέφη και παιδιά και νέους και γέρους. Γι' αυτό ήλθε χάριν όλων των ηλικιών και έγινε βρέφος για τα βρέφη, αγιάζων τα βρέφη νήπιος μεταξύ των νηπίων, αγιάζων τούς έχοντας την ηλικίαν αυτήν...» (Ειρ.,MPL 7,784).
Ο Ωριγένης μας πληρoφoρεί για την πράξη της Εκκλησίας της εποχής του: «Τα παιδιά βαπτίζονται εις άφεσιν αμαρτημάτων... μήποτε επεί ουδείς καθαρός από ρύπου, τον ρύπον δε αποτίθεταί τις δια του μυστηρίου του βαπτίσματος, δια τούτο και τα παιδιά βαπτίζονται» (Ύπόμν. εις Ρωμ. ε' 9, βλ. Π. Τρεμπέλα, Δογματική, τόμος 3, σ. 114).
Ο Τερτυλλιανός, κάτω από αιρετικές επιδράσεις αντιτίθεται στην τότε πράξη της Εκκλησίας και αναφέρει: «Γιατί η αθώα ηλικία σπεύδει εις την άφεσιν των αμαρτιών; Επιθυμεί ίσως να συμπεριφερθεί σε πρόσκαιρα πράγματα με μεγαλύτερα προσοχή, και τα θεϊκά αγαθά να εμπιστευθεί σε κάποιον, στον όποιον δεν εμπιστεύεται ακόμη τα γήινα;» (Τερτυλ, Περί βαπτ. 18).
Ο άγιος Κυπριανός († 258), μας πληροφορεί οτι «δεν επιτρέπεται να αρνηθούμε σε κανένα άνθρωπο, πού γεννήθηκε, το έλεος και τη χάρη του Θεού. Διότι, αφού ο Κύριος λέγει στο ευαγγέλιό του πώς ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε να Καταστρέψει τις ψυχές των ανθρώπων, αλλά να τις σώσει (Λουκ. θ' 56), δεν επιτρέπεται, καθόσον εξαρτάται από μας, να απολεσθεί καμία ψυχή. Διότι τι λείπει ακόμη σε αυτόν πού σχηματίσθηκε στην κοιλία της μητέρας του με το χέρι του Θεού;». «Εάν κάτι θα μπορούσε να εμποδίσει τούς ανθρώπους να λάβουν τη χάρη, τότε θα ήταν πιο πολύ για τούς ενήλικες και ηλικιωμένους και γέρoντες εμπόδιο οι βαρύτερες αμαρτίες. Εάν όμως παρέχεται άφεση αμαρτιών ακόμη και σε πιο βαριά αμαρτωλούς και σε εκείνους πού προηγουμένως πολλαπλά αμάρτησαν εναντίον του Θεού και δεν αποκλείεται κανείς από το βάπτισμα και τη χάρη, εάν αργότερα επιστρέψει, πόσο λιγότερο επιτρέπεται το να εμποδίζει κανείς ένα παιδί, πού είναι νεογέννητο και δεν διέπραξε καμία αμαρτία, ,αλλά έχει υποστεί μόνο με την πρώτη γέννηση τη δραστικότητα του παλαιού θανάτου, επειδή κι αυτό, όπως και ο Αδάμ εγεννήθη κατά σάρκα! Έτσι μπορεί να φθάσει στην άφεση αμαρτιών γι' αυτό το λόγο πιο εύκολα, επειδή δεν υπάρχουν για συγχώρηση προσωπικές αμαρτίες, αλλά μόνο ξένες αμαρτίες »(Κυπρ., Επιστ. πρός Φίντους (BKV 2,273. 275).
Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, για να κατοχυρώσει τον νηπιοβαπτισμό αναφέρει την περιτομή, πού γινόταν την όγδοη ημέρα από τη γέννηση του παιδιού (Γεν. ιζ' 12) και την επάλειψη των θυρών με αίμα του αμνού (Έξοδ. ιβ' 7) και υπογραμμίζει:
«Έχομεν αιτιολογίαν, την οκταήμερον περιτομήν, πού ήτο μιά τυπική σφραγίς και εδίδετο εις αυτούς, στους οποίους δεν είχεν αναπτυχθεί ακόμη το λογικόν. Ομοίως και η επάλειψις των φλιών των θυρών, η οποία εφύλαττε με τα αναίσθητα, τα πρωτότοκα» (Γρηγ. Θεολογ., Λόγος μ' 28, ΕΠΕ 4,339).
«Έχεις νήπιον; μη δίδεις καιρόν εις την κακίαν, βάπτισέ το από την βρεφικήν ηλικίαν, αφιέρωσέ το εις το Πνεύμα από την ήλικίαν των μαλακών ονύχων» (Γρηγ. Θεολ. Λόγος , 17, ΕΠΕ 4,311).
 
Εγχειρίδιο αιρέσεων και παραχρηστιανικών ομάδων
π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος
Δρ. Θεολογίας, Δρ.Φιλοσοφίας