ΑΝ ΒΙΑΖΕΣΑΙ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ, ΑΡΧΙΣΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ. ΕΙΝΑΙ Ο ΣΥΝΤΟΜΟΤΕΡΟΣ ΔΡΟΜΟΣ.

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΘΕΟΜΗΝΙΕΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΘΕΟΜΗΝΙΕΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2020

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΩΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΙΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ!

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Εξαρτάται από το πως αντιμετωπίζει κανείς τις δοκιμασίες. Όσοι δεν έχουν καλή διάθεση, βρίζουν τον Θεό, όταν τους βρίσκουν διάφορες δοκιμασίες. «Γιατί να το πάθω εγώ αυτό; Λένε. Να, ο άλλος έχει τόσα καλά! Θεός είναι αυτός;» Δεν λένε «ήμαρτον», αλλά βασανίζονται.
Ενώ οι φιλότιμοι λένε: «Δόξα τω Θεώ! Αυτή η δοκιμασία με έφερε κοντά στον Θεό. Ο Θεός για το καλό μου το έκανε». Και ενώ μπορεί πρώτα να μην πατούσαν καθόλου στην εκκλησία, μετά αρχίζουν να εκκλησιάζονται, να εξομολογούνται, να κοινωνούν.
Πολλές φορές μάλιστα ο Θεός τους πολύ σκληρούς τους φέρνει κάποια στιγμή με μια δοκιμασία σε τέτοιο φιλότιμο, που μόνοι τους παίρνουν μεγάλη στροφή και εξιλεώνονται με τον πόνο που νιώθουν για όσα έκαναν.

Κυριακή 21 Ιουνίου 2020

ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ: ΕΧΕ ΥΠΟΜΟΝΗ ΣΤΙΣ ΣΥΜΦΟΡΕΣ ΠΟΥ ΣΕ ΒΡΗΚΑΝ!


Μέγας Βασίλειος: Αδελφέ μου, έχε υπομονή στις συμφορές που σε βρήκαν. Πρόσεξε μήπως από τη φουρτούνα χάσεις την ειρήνη σου. Φρόντισε να μην πετάξεις το σταυρό σου, ο οποίος θα σε οδηγήσει στην απόκτηση της αρετής. Σαν βαρύτιμο θησαυρό κράτησε μέσα σου την ευχαριστία. Και τότε θα δεχθείς και συ διπλάσιο καρπό γι’ αυτή την ευχαριστία σου. Θα σου χαρισθεί η απόλαυση των αγαθών και η ανάπαυση. Καρτερικός δεν είναι εκείνος που στερείται τα απαραίτητα και κατ’ ανάγκη υπομένει, αλλά εκείνος που, ενώ τα έχει όλα με αφθονία, τον βρίσκουν ξαφνικά πολλές συμφορές και τις σηκώνει αδιαμαρτύρητα.

Τετάρτη 15 Απριλίου 2020

ΜΗΝΥΜΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΘΕΚΛΑ!


Μήνυμα της Γερόντισσας Θέκλας Ηγουμένης της Ιεράς Μονής Παναγία η Παρηγορήτισσα του Καναδά. Πρόκειται για το πρώτο ελληνορθόδοξο μοναστήρι που ίδρυσε ο μακαριστός Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης και Αριζονίτης στο Κεμπέκ του Καναδά. (Holy Monastery of Virgin Mary the Consolatory).

Eμπειρικά Βιώματα
Ευρισκόμενη στην τέταρτη εβδομάδα της καραντίνας και εν όψει των Αγίων ημερών του Πάσχα, πιεζόμενη από το άγχος και τον φόβο που προσπαθούν να μας επιβάλουν, την πίεση που δημιουργεί η διακυβέρνηση του μοναστηριού κάτω από αυτές τις συνθήκες και την βαθιά λύπη με τη οποία γεμίζει την καρδιά μου ο πόνος και η θλίψη των ανθρώπων γύρω μας για την στέρηση κάποιων βασικών αναγκών και κυρίως την στέρηση της μεγίστης παρηγοριάς και πηγής δυνάμεως που είναι ο εκκλησιασμός και του δυνατότερου φαρμάκου που είναι η Θεία Kοινωνία, κατέφυγα στην απόσυρση, στην «κατά μόνας» προσευχή και παρακάλεσα και διαρκώς παρακαλώ τον Θεό να απλώσει το άπειρο έλεος του στον κόσμο του, να θεραπεύσει τους ασθενείς να τους δυναμώνει και να παρηγορεί και να ανακουφίζει τους ηλικιωμένους και όσους μαστίζονται από μοναξιά και έχουν κάθε μορφής δυσκολία.
Αισθανόμουν κάποια ενοχή διότι εμείς αυτή την στιγμή έχουμε αυτήν την παρηγοριά της μυστηριακής ζωής, ενώ οι αδελφοί μας την στερούνται και προσπαθούσα να βρώ τρόπο να τους παρηγορήσω. Τότε άκουσα στα αυτιά μου μια φωνή να μου λέει «για θυμήσου εσείς τι κάνατε;» Τότε σαν να άνοιξε ο νούς μου και είδα μπροστά μου και πιστέψτε με, ξαναέζησα «εν αισθήσει» τις στιγμές εκείνες τις μοναδικές .
Όταν πήγα στο μοναστήρι το 1975 (πριν 45 χρόνια) ήταν η εποχή που η συνοδεία της μονής Φιλοθέου ήταν ακόμη μικρή σε αριθμό μοναχών και οι ιερείς ήταν ελάχιστοι. Έτσι, δεν υπήρχαν ιερείς διαθέσιμοι ώστε να εξυπηρετούν τα μετόχια. Επειδή το μοναστήρι μας ήταν μετόχι της μονής Φιλοθέου για χρόνια δεν είχαμε ιερέα. Όποτε μπορούσαν (ελάχιστες φορές) έρχονταν, αλλά ποτέ δεν μπορούσαν να απουσιάζουν από το μοναστήρι ημέρες μεγάλων εορτών. Χριστούγεννα, Πάσχα, Ευαγγελισμού, Δεκαπενταύγουστος, Πεντηκοστή κ.λ.π. πάντα είμασταν χωρίς ιερέα.
Λογικά αν αυτό γινόταν σε ενορία, οι άνθρωποι θα διαμαρτύρονταν, θα φώναζαν, θα έλεγαν άπρεπα λόγια ίσως και να καταριόταν ακόμα και ο μόνος χαρούμενος θα ήταν ο «πειράζων» με τους αγγέλους αυτού.
Σ’ εμάς γινόταν το αντίθετο. Νηστεύαμε, προετοιμαζόμασταν για την θεία Κοινωνία, μαζευόμασταν στο μικρό μας παρεκκλήσι, που ήταν η προέκταση ενός διαδρόμου, (το ¼ από το εκκλησάκι μας εδώ στη Μονή) διαβάζαμε την ακολουθία μας και στο τέλος η αγιασμένη μας Γερόντισσα Μακρίνα, μας «κοινωνούσε» δίνοντας μας μεγάλο αγιασμό και αντίδωρο και πάντα μας έλεγε ότι, αν εμείς είμαστε «όπως πρέπει» τότε είναι δυνατόν αοράτως να μας κοινωνούν οι Άγιοι Άγγελοι, όπως διαβάζουμε πολλές φορές στους βίους Αγίων.
Πιστέψτε με, τότε ζήσαμε πολλές ουράνιες καταστάσεις που δεν τις ζήσαμε ξανά όταν πλέον είχαμε μόνιμο ιερέα, σαρανταλείτουργα κ.λ.π.
Τώρα καταλαβαίνω ότι λόγω της στέρησης αλλά και του μεγάλου πόθου και της υπομονής ο Θεός μας χαρίτωνε με χάρι μαρτυρική.
Το εκκλησάκι ευωδίαζε σαν να το είχαν ράνει με μύρα. Τα μάτια μας έτρεχαν δάκρυα ασταμάτητα. Η καρδιά μας σκιρτούσε από την χάρι του Θεού.
Τις ημέρες που «κοινωνούσαμε» χωρίς κάν να το σκεφτούμε, μιλούσαμε ψυθιριστά διότι αισθανόμασταν ότι ζούσαμε σε μία μυσταγωγία. Στο στόμα μας λέγοντας την ευχή γευόμασταν σαν να είχαμε μια ευωδιαστή καραμέλα. Αισθανόμασταν την Θεία Κοινωνία και ας μην είχαμε κοινωνήσει και όλη την ημέρα προσέχαμε να μην φτύσουμε ή μασίσουμε μαστίχα και κατόπιν την πετάξουμε. Τόσο μεγάλη ήταν η αίσθηση της Θείας Κοινωνίας.
Ότι κι αν γράψω δεν είναι δυνατόν να περιγράψω την αίσθηση της χάριτος του Χριστού που ζήσαμε εκείνες τις μέρες της στέρησης διότι δεν περιγράφεται με λόγια.
Μετά από λίγα χρόνια οι ιερείς στην μονή Φιλοθέου αυξήθηκαν και δεν είχαμε πλέον πρόβλημα. Όλα είχαν μπεί στον ρυθμό τους.
Μετά από δεκαεννέα χρόνια όταν η υπακοή μας έφερε με την αδελφή Εφραιμία εδώ στον Καναδά αντιμετωπίσαμε πάλι το ίδιο πρόβλημα. Έλλειψη ιερέων! Η μονή μας για επτά χρόνια δεν είχε ιερέα. Τώρα όμως το πράγμα δεν ήταν τόσο σκληρό διότι οι ιερείς μας με την εντολή του Μητροπολίτη έρχονταν τις καθημερινές και λειτουργούσαν ώστε να κοινωνούμε. Όμως πάλι τα Σαββατοκύριακα και τις ημέρες των εορτών δεν είχαμε ιερέα. Οι ιερείς έπρεπε να λειτουργούν στις κοινότητες τους. Μόνες μας κάναμε τις ακολουθίες, στολίζαμε τις εικόνες, στολίζαμε τον Σταυρό την ημέρα της Υψώσεως και την Σταυροπροσκυνήσεως, βγάζαμε τον σταυρό την Μεγάλη Πέμπτη κ.λ.π. και προσπαθούσαμε να διατηρήσουμε το ηθικό και την διάθεση των νεαρών δοκίμων που είχαν πλήρη απειρία.
Αυτά μαζί με πολλά άλλα είναι τώρα ένας πλούτος εμπειρίας που υπάρχει μέσα μας και οσάκις χρειαστεί ανοίγουμε το θησαυροφυλάκιο της πείρας και διαλέγουμε ό,τι χρειαζόμαστε ανάλογα με την περίπτωση.
Ξαφνικά σαν να ανοίχτηκε ο νους μου, ξαναέζησα όλη αυτή την πνευματική κατάσταση πολύ έντονα σαν μια απάντηση στην προσευχή μου και το μήνυμα ήταν ότι όποιος ετοιμασθεί με ταπείνωση, χωρίς γογγυσμό και διαμαρτυρία, με πολύ προσευχή και πίστη στην πρόνοια του Θεού και πάρει τον αγιασμό και το αντίδωρο αντί της Θείας Κοινωνίας και θεωρεί πως ο Θεός δεν επέτρεψε να κοινωνήσει ως ανάξιος και απροετοίμαστος που είναι, τότε αυτός ο άνθρωπος θα χαριτωθεί από τον Θεό με χάρι μαρτυρική για την οποία ο Άγιος Λουκάς ο ιατρός έλεγε «αγάπησα πολύ την χάρι του μαρτυρίου που τόσο θαυμαστά καθαρίζει την ψυχή».
Ο πειρασμός θέλησε να μας κλείσει τις εκκλησίες. Ας κάνουμε εμείς τα σπίτια μας εκκλησίες.
Έντεκα μας έκλεισε, έντεκα χιλιάδες να ανοίξουμε εμείς. Κάθε σπίτι ας γίνει εκκλησία. Η προσευχή να ανεβαίνει πύρινη στον ουρανό. Το λιβάνι να μοσχοβολήσει σε όλες τις γειτονιές.
Το καντήλι και το κερί να ανάβει διαρκώς. Να παρακολουθούμε τις ακολουθίες στα μέσα ενημέρωσης, προσευχόμενοι και όχι ξαπλωμένοι, ή τρώγοντας, ή καπνίζοντας κ.λ.π. Αν κάνουμε έτσι, αντί να κλείσουν οι εκκλησίες θα μεγαλώσουν, θα πλατύνουν και θα γίνουν ολόκληρες οι πόλεις εκκλησίες. Τότε θα δώσει και ο Θεός την ευλογία Του. Βλέποντας την μετάνοια και την πίστη μας θα επιτιμήσει την ασθένεια και θα μας δώσει την ελευθερία μαζί με τις εκκλησίες και χρόνους ζωής για να εργαστούμε για τον Θεό.
Σας εύχομαι καλή Μεγάλη Εβδομάδα, πνευματική άνοδο, υγεία διπλή πνεύματος και ψυχής, υπομονή με άπειρη εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού και το φως της Αναστάσεως να λάμψη μέσα στις καρδιές και να τις γεμίσει με όλα τα δώρα του Παναγίου Πνεύματος. ΑΜΗΝ.

«ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΛΑΜΠΡΟΦΟΡΟ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!»

Με άπειρη την εν Χριστώ αγάπη
Ελάχιστες εν Χριστώ,
Γερόντισσα Θέκλα και αδελφές

Τρίτη 14 Απριλίου 2020

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΤΗΣ ΚΑΨΑΛΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΡΟΝΟΪΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ


«Κύριε, σῶσον λαόν ἀπεγνωσμένον»

Στίς κρίσιμες ἡμέρες πού διανύομε καί στήν ἱερότητα τῶν ἡμερῶν τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος ἐπιβάλλεται μᾶλλον σιωπή καί προσευχή. Ὅμως ἐπειδή προσφάτως στό Διαδίκτυο κυκλοφορήθηκαν κάποιες ἀπόψεις μέ τόν ὄνομά μου, πρός ἀποκατάσταση τῆς ἀληθείας, γιά νά μήν προκύψη ζημία, ἀναφέρω τά ἑξῆς:

Οὐδέποτε εἶπα σέ ἀνθρώπους νά ἀποθηκεύουν τρόφιμα λόγω ἐπικείμενου πολέμου καί οὐδέποτε προφήτευσα τήν λήξη τῆς ἀπειλῆς τοῦ ἰοῦ, ὅπως κάποιοι ἀνεύθυνα καί ψευδῶς διέδωσαν. Ἐπίσης χωρίς τήν ἀδειά μου ἀνήρτησαν συζητήσεις μου μέ ἀνακριβεῖς καί ἀντικρουόμενες ἀπόψεις μου γιά τόν κορονοϊό, οἱ ὁποῖες προκάλεσαν ἐρωτηματικά. Ἡ ἄποψή μου φαίνεται ξεκάθαρα σέ ὅσα ἀκολουθοῦν, εἶναι ἐντελῶς προσωπική, χωρίς διάθεση νά τήν ἐπιβάλλω καί σέ ἄλλους.
Στά τόσα δυσβάσταχτα προβλήματα πού ἔχουν οἱ ἄνθρωποι, τώρα προστέθηκε καί ἡ ἀπειλή τοῦ ἰοῦ, πού κατήντησε ἐφιάλτης. Πιό πολύ ὑποφέρουν οἱ ἄνθρωποι ἀπό τόν φόβο, τόν πανικό καί τόν ἀκούσιο ἐγκλεισμό, παρά ἀπό τόν ἰό. Ἡ πολιτεία πῆρε μέτρα προστασίας, ἀλλά ἡ Ἐκκλησία ἔχει τά δικά της ἐφόδια γιά τήν ἀντιμετώπιση τοῦ ἰοῦ, πού τώρα ταπεινωμένη ὅσο ποτέ ἄλλοτε, ἀποδυναμωμένη καί δεσμευμένη ἀπό τήν πολιτεία, ἀδυνατεῖ νά τά παράσχη στούς πιστούς της.
Παλαιώτερα σέ παρόμοιες περιπτώσεις θανατηφόρων ἐπιδημιῶν τελοῦσε ἁγιασμούς καί ἔκανε λιτανεῖες ἱερῶν εἰκόνων καί ἁγίων λειψάνων. Γιατί καί σήμερα νά μήν γίνωνται αὐτά; «Μή οὐκ ἰσχύει ἡ χείρ Κυρίου» νά μᾶς βοηθήση καί σήμερα;
Στό χωρίο μου τήν τρίτη δεκαετία τοῦ 20ου αἰῶνος ἔπεσε λοιμώδης νόσος ἀπό τήν ὁποῖα πέθαναν 50 μικρά παιδιά σέ λίγες ἡμέρες. Δέν προλάβαιναν νά ἀνοίγουν τάφους. Ἔφεραν τότε τήν κάρα τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους ἀπό τόν Ἅγιο Στέφανο Μετεώρων καί ἀμέσως κατέπαυσε τό θανατικό.
Ἀπό τότε πού ὁ Κύριος ἐτέλεσε τόν Μυστικό Δεῖπνο καί παρέδωσε τό ἁγιώτατο μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας, δέν ἔπαυσε μέχρι σήμερα νά τελεῖται ἡ «σωσίκοσμη» θεία Λειτουργία. Οὔτε ὁ Διοκλητιανός, οὔτε οἱ Τοῦρκοι, οὔτε οἱ κομμουνιστές στήν Ρωσσία, οὔτε οἱ Γερμανοί στά χρόνια τῆς κατοχῆς κατάφεραν νά παύσουν τήν θεία Λειτουργία καί τήν προσέλευση τῶν πιστῶν γιά τήν θεία Κοινωνία. Καί τώρα μέ τόν φόβο τοῦ ἰοῦ ἔκλεισαν οἱ Ναοί καί στεροῦνται οἱ πιστοί τήν σωστική χάρη τῶν Μυστηρίων, πού τόση ἀνάγκη τήν ἔχουν. Ἀντιθέτως, τήν ἴδια ὥρα πού ἐδῶ ὅλα σιωποῦν ἀπό φόβο, στίς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες τῆς Σερβίας, Βουλγαρίας καί Γεωργίας γίνεται ἡ λατρεία ἀπρόσκοπτα, οἱ ναοί εἶναι ἀνοιχτοί, τελεῖται ἡ θεία Λειτουργία καί δέν φοβοῦνται οἱ πιστοί μήν προσβληθοῦν ἀπό τόν ἰό.
Τά μέτρα προστασίας πού ἐπιβάλλει ἡ νῦν κυβέρνηση εἶναι ἀντισυνταγματικά, δυσβάσταχτα, ὑπερβολικά καί ἄνισα πρός τούς Ἕλληνες Ὀρθοδόξους, ἐνῶ ἔχουν δημιουργήση ἕνα κλῖμα τρομοκρατίας, τό ὁποῖο ἐπιδεινώνουν τά ΜΜΕ. Ναί, ὑπάρχει ὁ ἰός καί ἐπιβάλλεται νά προστατεύσωμε τήν ὑγεία μας καί τήν ὑγεία τῶν ἄλλων. Ὅμως ὁ φόβος πρέπει νά ἐκλείψη, διότι στήν κατάσταση τοῦ φόβου ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά σκεφθῆ καί νά ἐνεργήση λογικά καί διακριτικά.
Σέ παρόμοια περίπτωση, ὅταν ἔγινε ἡ ἔκρηξη στό Τσερνομπίλ, οἱ ἄνθρωποι τότε πανικοβλήθηκαν καί ἐξέταζαν τά λαχανικά καί τά φροῦτα γιά νά τρῶνε ἀπό αὐτά πού εἶχαν τήν λιγώτερη ἀκτινοβολία. Ὁ ὅσιος Παΐσιος ἐρωτηθείς εἶπε νά κάνωμε τόν σταυρό μας καί νά τρῶμε ἄφοβα, δίνοντας ὁ ἴδιος πρῶτος τό παράδειγμα.
Ἄν ζοῦσε σήμερα εἶναι ἀδιανόητο νά τόν βλέπαμε μέ μάσκα καί γάντια, νά ἔχη στήν τσέπη του τό μπουκάλι μέ τό οἰνόπνευμα καί νά ἀποφεύγη τούς ἀνθρώπους ἤ νά τούς μιλᾶ ἀπό ἀπόσταση. Εἶναι βέβαιο ὅτι θά εἰρήνευε τούς ἀνθρώπους καί θά βοηθοῦσε νά ἀποβάλλουν τόν φόβο καί πιό πολύ θά ἐλυπεῖτο γιά τό κλείσιμο τῶν Ἐκκλησιῶν. Εἶναι ἀταίριαστος αὐτός ὁ φόβος γιά τούς χριστιανούς πού ἐμπνέονται ἀπό τό παράδειγμα τοῦ Θεανθρώπου καί ἀπό τούς Μάρτυρες τῆς πίστεώς μας.
Ἀπό πολλούς ἀναμένεται ἐναγωνίως ἡ νίκη τοῦ κορονοϊοῦ μέ τήν ἐφεύρεση τοῦ ἐμβολίου, τό ὁποῖο θά εἶναι ὑποχρεωτικό γιά ὅλους. Ἐμεῖς ἀρνούμαστε νά κάνωμε τό ἐμβόλιο. Ὅποιος φοβᾶται, ἄς κάνη ὅσα ἐμβόλια θέλει, ἀλλά νά γνωρίζη ὅτι μπορεῖ νά ἔχη ἀπρόβλεπτες βαρειές παρενέργειες, ὅπως εἶχαν τά ἐμβόλια πού ἔκαναν στά παιδιά πρίν λίγα χρόνια γιά τήν νόσο τῶν πτηνῶν καί πολλά παρέλυσαν. Ὅπως ἐπίσης ἔπαθαν σκλήρυνση κατά πλάκας πολλοί πού ἔκαναν τό ἐμβόλιο τῆς ἡπατίτιδας Β' καί τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ ἄλλα ἐμβόλια. Ἄν δέν φυλάξη ὁ Θεός, τί μποροῦν νά κάνουν τά ἐμβόλια καί τά φάρμακα; Ὁ ἄθεος Καζαντζάκης γιά νά προφυλαχθῆ ἀπό τήν χολέρα σέ ταξίδι του στό ἐξωτερικό, ἔκανε ἐμβόλιο καί πάλι νόσησε.
Ἐμεῖς ἔχομε ἀνώτερα ἐμβόλια καί «φάρμακα ἀθανασίας», τά ἅγια Μυστήρια. Γιατρούς δοκιμασμένους καί εἰδικούς γιά τόν ἰό, τόν ἅγιο Χαράλαμπο, τόν ἅγιο Βησσαρίωνα Δουσίκου, πού εἶναι γιά τήν πανώλη καί τόσους ἄλλους Ἁγίους. Τώρα ὅμως μέ τίς αὐστηρές  ἀπαγορεύσεις ὁ λαός παραμένει ἀβοήθητος καί ἀπαρηγόρητος.
Καί ἐνῶ ὅλοι ἀγωνίζονται γιά τήν ἀντιμετώπιση τοῦ ἰοῦ, κάποιοι, ἄλλα ἔχουν κατά νοῦ καί κάπου ἀλλοῦ ἀποβλέπουν. Κορυφαῖοι γιατροί καί ἐπιστήμονες ἐπισημαίνουν ὅτι αὐτά πού γίνονται εἶναι τέστ πειθαρχίας γιά νά χειραγωγοῦν τούς ἀνθρώπους ἐκεῖ πού θέλουν. Αὐτό φαινόταν παράξενο καί ἀπίθανο μέχρι πρότινος ἀλλά δέν εἶναι φαντασία, διότι οἱ ἄνθρωποι πλέον τό λένε δημόσια: «Ἡ πανδημία τοῦ κορονοϊοῦ ἀνέδειξε τήν ἀνάγκη μιᾶς παγκόσμιας δημοκρατικῆς διακυβέρνησης» (Γιώργος Παπανδρέου) καί προτείνουν «νά ἔχη ὁ κάθε ἄνθρωπος ἕνα μικροτσίπ γιά νά ἔχη βιομετρικά δεδομένα σέ σχέση μέ τόν ἰό ἤ μέ ἄλλες ἐπιδημικές μετρήσεις» (Εὐάγγελος Βενιζέλος). Αὐτοί μιλοῦν ἀνοιχτά γιά σφράγισμα καί παγκόσμια δικτατορία, ἀλλά ἐμεῖς καταλαβαίνομε; Καί τί κάνομε; Ἄν καί τόσα εἶχε γράψει καί πῆ ὁ ὄσιος Παΐσιος γι’ αὐτό τό θέμα. Αὐτούς τούς ἀνθρώπους πού μᾶς ὑποδούλωσαν στούς ξένους δανειστές καί τώρα μᾶς ὁδηγοῦν στήν σκλαβιά τοῦ Ἀντιχρίστου, εἶναι δυνατόν νά τούς ἐμπιστευθοῦμε;
Ὁ ὅσιος Παΐσιος προλέγοντας τίς μελλοντικές δυσκολίες τόνιζε:  «Μόνο μέ καλή πνευματική ζωή θά τά βγάλωμε πέρα». Ἐπέτρεψε ὁ Θεός γιά τίς ἁμαρτίες μας αὐτήν τήν μεγάλη δοκιμασία. Ἔχομε ἀνάγκη ἀπό εἰλικρινῆ μετάνοια, ὑπομονή ἀνεξάντλητη καί προσευχή ἀδιάλειπτη, ἡ ὁποία ἐνισχύει τήν Πίστη μας. Εὐχώμαστε ἀδελφικά καλή Ἀνάσταση μέ τίς ὁποιεσδήποτε συνθῆκες. Ὁ Ἀναστάς, ὁ Κύριος τῆς ζωῆς καί Νικητής τοῦ θανάτου νά παρηγορήση, νά φωτίση μέ τό φῶς τῆς Ἀναστάσεώς Του ὅλους μας καί νά δώση δύναμη καί ἀντοχή στόν λαό Του. Μέ τήν χάρη Του νά φθάσωμε στήν ἡμέρα τῆς ἀπολυτρώσεώς μας ἀπό τήν ἁμαρτία καί ἀπό ὅλα τά δεινά. Ἀμήν.

Μέ πόνο ψυχῆς
καί εἰλικρινή φιλαδελφία.
Ἱερομόναχος Εὐθύμιος
Καλύβη Ἀναστάσεως - Καψάλα
Ἅγιον Ὄρος

01-14 / 04 / 2020

Κυριακή 12 Απριλίου 2020

ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΕΡΑΚΗΣ: Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΘΕΟ, ΩΣ ΟΠΛΟ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΡΩΝΟΪΟΥ


Η πίστη στον Θεό, ως όπλο κατά του Κορωνοϊού
Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Θεολογίας ΑΠΘ

Αναμφίβολα, ο κορωνοϊος, αποτελεί έναν πανεθνικό λοιμό, που απειλεί, αδιάκριτα, το σύνολο του ελληνικού λαού και ολόκληρη την ανθρωπότητα.  Ωστόσο, απέναντι σε μια τέτοια εθνική απειλή, σε έναν, όπως χαρακτηρίστηκε από την ελληνική πολιτεία, «αόρατο πόλεμο», αν θέλαμε να αμυνθούμε αποτελεσματικά, σύμφωνα με την ελληνική διαχρονική εμπειρία και παράδοση, θα έπρεπε να χρησιμοποιηθούν όλες οι συνήθεις διαθέσιμες δυνάμεις.

Δυστυχώς, όμως, η χώρα μας χρησιμοποίησε, εξ’ αρχής, μόνον τα ανθρώπινα και ορθολογικά μέσα, ενώ απέκλεισε τα θεία και πνευματικά, θεωρώντας τα, μάλιστα, για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας, όχι μόνον ακατάλληλα και ανίκανα να συμβάλουν στην άμυνα κατά του ιού αλλά και επικίνδυνα!
Δεν αμφιβάλλει κανείς ότι η συμβολή και η βοήθεια της Ιατρικής Επιστήμης, είναι σπουδαία και απαραίτητη. Όμως, για ποιον λόγο αποκλείστηκε και υποτιμήθηκε, μεθοδευμένα και προκλητικά, η Θεία βοήθεια από τους Ιθύνοντες, την Πολιτεία και τη διοικούσα Εκκλησία;
 Γιατί  διώκονται οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί και απομακρύνονται, με αυτόν τον αυταρχικό και αψυχολόγητο τρόπο, από το ψυχικό τους θεραπευτήριο, τη Μητέρα τους, την Εκκλησία;
 Γιατί, ενώ, σε όλες τις εθνικές πανδημίες, ο λαός μας έσπευδε συλλογικά και ζητούσε στις Εκκλησίες του τη θεία προστασία, δύναμη, βοήθεια και σωτηρία του από τα επερχόμενα δεινά, εκφράζοντας έτσι την πίστη και την ελπίδα του στον Τριαδικό Θεό και στους Αγίους του, στην προκειμένη περίπτωση, δεν του επιτρέπεται να το κάνει;
Η επίκληση του κινδύνου μετάδοσης του ιού σε εκκλησιαστικές συναθροίσεις αποτελεί προκλητική, αντιφατική και αδικαιολόγητη πρόφαση.
Διότι, πώς είναι δυνατό να βρίσκονται υγειονομικές λύσεις, για να πηγαίνουν οι Έλληνες πολίτες στα καταστήματα αγοράς τροφίμων, στις Τράπεζες, στα φαρμακεία, σε αθλητικές δραστηριότητες, στην έξοδο των κατοικίδιων ζώων τους και δεν μπόρεσαν να βρεθούν παρόμοιες υγειονομικές λύσεις, για να μπορούν οι πιστοί να εκκλησιάζονται;
Πώς είναι δυνατόν να καταργεί η Πολιτεία, με τη σύμφωνη γνώμη της διοικούσας Εκκλησίας, το ίδιο το Σύνταγμα της χώρας, που κατοχυρώνει, ρητά και κατηγορηματικά, το δικαίωμα των πιστών πολιτών, να λατρεύουν τον Θεό τους, τηρώντας, φυσικά, τόσο τους υγειονομικούς όρους  όσο και τους κανόνες της πίστεώς τους;
Όλοι, οι νουν έχοντες, αντιλαμβάνονται ότι δημιουργείται, δυστυχώς για πρώτη φορά, τεράστιο οντολογικό θέμα στον ορθόδοξο λαό της χώρας, όταν του απαγορεύουν, στο όνομα οποιασδήποτε ανάγκης ή κινδύνου, χωρίς να αναζητείται μάλιστα λύση αναλογίας, να λειτουργεί ως Εκκλησία, σύναξη, συνάθροιση.
Ουσιαστικά, με την πρωτόγνωρη, για την πίστη μας, αποδοχή ενός αναπόδεικτου κινδύνου, της δήθεν μετάδοσης του ιού, μέσω της συμμετοχής των πιστών στη Θ. Ευχαριστία, αμφισβητείται η αλήθεια της Εκκλησίας περί του μυστηρίου της Θείας Κοινωνίας, ως μετοχής στο σώμα και το αίμα του Χριστού, προς ίαση της ψυχής και του σώματος.
Με άλλα λόγια, οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί στερούνται τη δύναμη που παίρνουν από τη Θεία Ευχαριστία, την κοινή προσευχή, την κοινή έκφραση της πίστεως, μέσω της οποίας αιτείται, εν τη ενώσει, και λαμβάνεται από τον Θεό  κάθε αγαθό, στο όνομα του Ιησού Χριστού, σύμφωνα με τη ρήση του Ίδιου: «Πάλι σας διαβεβαιώνω ότι, εάν δύο από σας συμφωνήσουν μεταξύ τους, ό, τι αγαθό πράγμα και αν ζητήσουν, διά της προσευχής τους, θα το λάβουν από τον Πατέρα μου. Διότι, όπου δύο ή τρεις είναι συναθροισμένοι στο όνομά μου, εκεί είμαι και εγώ, εν μέσω αυτών» (Ματθ. 18. 19-20).
Υποστηρίζεται ότι ο αόρατος πόλεμος, που δεχόμαστε από τον Κορωνοϊό, εκτός των άλλων, έχει και χαρακτηριστικά βιολογικού πολέμου και, επομένως, αποτελεί μια δύσκολη συλλογική δοκιμασία, για την αντιμετώπιση της οποίας, είναι ανάγκη να συνυπάρχει, μαζί με τα επιστημονικά ιατρικά μέτρα και μέσα της σωματικής προστασίας και θεραπείας, μια επίσης δυνατή και έντονη θεία παρέμβαση, η οποία όμως, είναι ανάγκη, να αιτείται, για να έρχεται, μέσα από συλλογική εκκλησιαστική προσευχή και επίκληση: «αιτείτε και δωθήσεται υμίν» (Ματθ. 7, 7).
Γι αυτό, δεν είναι λίγοι εκείνοι που διαφωνούν και αντιστέκονται ως διωκόμενοι πιστοί, στην εξορία που υφίστανται, από τα πνευματικά τους καταφύγια, που είναι οι τοπικές τους Εκκλησίες.
Διότι, εάν ο παρών λοιμός αποτελεί έργο του αρχέκακου διαβόλου, ο οποίος, μέσω του ιού, καραδοκεί και περιπατεί ωρυόμενος, ζητώντας κάποιους ευάλωτους για να τους κατασπαράξει, τότε, η βίαιη απομάκρυνση των πιστών από τον Χριστό του Ποτηρίου και την Εκκλησία τους, δεν αποτελεί τη βέλτιστη λύση, όπως θεωρείται από εκείνους που την επέβαλαν, σε αντίθεση, μάλιστα, με αυτό που ορίζει ο ίδιος ο Χριστός, ως λύση, που είναι η δυνατή πίστη.
Ως παράδειγμα, αναφέρουμε τη θεραπεία του δαιμονιζόμενου παιδιού (Μάρκ. 9, 17-29), του οποίου ο πατέρας ζήτησε από τους μαθητές του Χριστού να εκδιώξουν από το παιδί το κακό πνεύμα, αλλά εκείνοι δεν μπόρεσαν να το πράξουν.
Όταν, έπειτα, ανέφερε ο πατέρας του παιδιού στον Χριστό, την αδυναμία των μαθητών να κάνουν το θαύμα, Εκείνος θεώρησε, ως αιτία, την έλλειψη πίστεως και από την πλευρά των μαθητών και από την πλευρά του πατέρα, χαρακτηρίζοντάς τους ως «γενεά άπιστη».
Αυτό διαπιστώνεται, στη συνέχεια, όταν ζητάει ο πατέρας από τον ίδιο τον Ιησού, αν μπορεί, να τους σπλαχνιστεί και να τους βοηθήσει.  Εκείνος αντέστρεψε την ερώτηση και του απάντησε: Εάν εσύ μπορείς να πιστέψεις, τότε όλα είναι κατορθωτά στον πιστεύοντα.  Τότε, ο πατέρας του παιδιού, με δάκρυα στα μάτια, έκραξε και είπε: Πιστεύω Κύριε, βοήθησέ μου να απελευθερωθώ από την απιστία και να αποκτήσω πιο ζωντανή πίστη.  Έτσι, ο Χριστός διέταξε τα δαιμόνια και εξήλθαν αμέσως από το παιδί και το παιδί απελευθερώθηκε και θεραπεύτηκε. 
Όταν, μετά το θαύμα, τον ρώτησαν, κατ ιδίαν, οι Μαθητές, γιατί δεν μπόρεσαν εκείνοι να διώξουν το ακάθαρτο πνεύμα, Εκείνος τους απάντησε: «Αυτό το γένος των δαιμονίων, με τίποτε άλλο δεν φεύγει, παρά μόνον με προσευχή και νηστεία», δηλαδή με τη διαρκή και οντολογική σύνδεση με τον Θεό και την αποφυγή και άρνηση του κακού.
Άραγε, συνειδητοποιείται σήμερα από όλους μας ότι η αιτία όλων των κακών, «τούτο το γένος», όπως επισημαίνει ο Χριστός, είναι τα κακά πνεύματα των δαιμόνων, που μας εμπνέουν, μας προτείνουν και, ουσιαστικά, μας οδηγούν στο κακό και, συνεπώς, ότι η κατά του κορωνοϊού μάχη, ως δαιμονικό έργο, είναι, εκτός από επιστημονική, και μία πνευματική μάχη, η έκβαση της οποίας συνδέεται τόσο με την επιστήμη όσο και με την πίστη;
Μήπως, εθισμένοι, όπως είμαστε, να ζούμε υλιστικά, ξεχνούμε ότι επιστήμη και πίστη, λογική και θρησκευτικότητα, δεν αποτελούν αντίθετες και εχθρικές περιοχές, αλλά δύο, ομόκεντρα λειτουργούσες συμμαχικές δυνάμεις της ανθρώπινης ψυχοσωματικής οντότητας;
Μήπως είναι ανάγκη, με αφορμή την παρούσα παγκόσμια πανδημία, να σκεφτούμε, παράλληλα με την αναζήτηση των θεραπευτικών εμβολίων του σώματος, την αναζήτηση, επίσης, των πνευματικών θεραπευτικών εμβολίων της ψυχής;
Μήπως ο Κορωνοϊός μπορεί να λειτουργήσει και ως θετική ευκαιρία, για να ανανήψουμε από την πνευματική μας αοπλία, ραθυμία και απιστία, να λειτουργήσουμε, ως κατ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού οντότητες, να αλλάξουμε τρόπο σκέψης και ζωής και να βρούμε, υπαρκτικά, την ψυχοσωματική μας ισορροπία;
Άραγε, η παρούσα συμφορά θα μπορούσε, ενδεχομένως, να λειτουργήσει ως σειρήνα αφύπνισης και αποδοχής των θείων προτάσεων του Ιησού Χριστού για άσκηση της προσευχής και της νηστείας, ως  μέσων ζωοδόχου αναφοράς και σχέσεως με τον Θεό και Δημιουργό μας και ως αποτελεσματικών φαρμάκων και όπλων εναντίον της ασθένειας, που προκαλείται στον άνθρωπο, λόγω, αφενός, της αποστασίας του από τον Θεό και, αφετέρου, της σύνδεσής του με τον πονηρό εφευρέτη των κακών;
Από θεολογικής πλευράς, καθίσταται σαφές ότι, απ’ όπου και αν ξεκίνησε το κακό της τωρινής πανδημίας, αποτελεί έναν, όντως αόρατο, καταστροφικό, μισάνθρωπο και δαιμονικό πόλεμο.
Η αποτελεσματική του αντιμετώπιση δεν είναι, απλώς και μόνον, θέμα ανακάλυψης του θεραπευτικού φαρμάκου ή εμβολίου, αλλά, παράλληλα και κυρίως, θέμα πίστεως και παρακλήσεως στον Ιησού Χριστό, τον Μόνο, που, αποδεδειγμένα, μπορεί να αποτρέπει και να νικά την αιτία κάθε κακού, λυτρώνοντας τον άνθρωπο από τη μισάνθρωπη παρουσία του αρχέκακου διαβόλου.

Ορθόδοξη Αλήθεια, 08.04.2020

Πέμπτη 9 Απριλίου 2020

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΜΗ ΛΥΠΑΣΑΙ, ΟΥΤΕ ΝΑ ΣΟΥ ΚΑΚΟΦΑΙΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΤΑΧΑ ΧΩΡΙΣ ΘΕΛΗΜΑ ΘΕΟΥ!


Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Μη λυπάσαι, ούτε να σου κακοφαίνεται και να νομίζεις ότι όλα αυτά γίνονται τάχα χωρίς θέλημα Θεού. Άλλα άπ’ αυτά πού συμβαίνουν, άλλα γίνονται κατά παραχώρηση, άλλα για παίδευση κι άλλα κατά οικονομία.
Γι’ αυτό στο εξής να μην πολυεξετάζεις τις κρίσεις του Θεού, γιατί Εκείνος τις κάνει δίκαια και όπως ξέρει, ενώ εσύ τις περνάς για άδικες. Γνώριζε επίσης ότι και πολλά άλλα γίνονται στον κόσμο με το θέλημα του Θεού για λόγους που οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν. Κι έτσι το σωστό είναι να λέει ο καθένας: «Δίκαιος ει Κύριε, και ευθείαι αι κρίσεις σου.»

Κυριακή 22 Μαρτίου 2020

ΟΤΑΝ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΚΑΝΑΝΕ ΙΚΕΤΕΥΤΙΚΑ ΓΟΝΑΤΙΣΜΑΤΑ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΛΙΤΑΝΕΙΕΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΚΛΕΙΝΑΝ ΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΤΟΥΣ (ΣΕΡΡΕΣ 1642)


Οργή Θεού οι επιδημίες στα 1642 στην περιοχή. Ναι, οργή Θεού. Οι θάνατοι ο ένας πίσω από τον άλλον. Πέρασε φθινόπωρο, χειμώνας, καλοκαίρι... κι η φοβερή επιδημία δεν άφησε σπίτι χωρίς τη θανατερή παρουσία της. Κανένας Σερραίος από τους πιο γέρους δεν θυμάται τέτοια καταστροφή. Τούρκοι, Χριστιανοί, Εβραίοι, Γύφτοι, πέθαιναν χιλιάδες από τη φοβερή επιδημία, την πανούκλα!
Μα δεν ήτανε μονάχα αυτή. Σύμμαχοί της ήρθαν στις Σέρρες η ευλογιά, η ψώρα και ο πονόματος. Στέναζε η «ωραία νύμφη του Στρυμόνος» από το φοβερό κακό.

Όμως από την ώρα που οι Χριστιανοί αρχίσανε τα ικετευτικά γονατίσματα στον Θεό και στις λιτανείες… από την ώρα που τα δακρυσμένα μάτια τους υψώθηκαν στον ουρανό και με συντριβή ομολόγησαν τις αμαρτίες τους… από την ώρα εκείνη το κακό κόπασε. Το μέγα θαύμα έγινε! Οι θάνατοι στους Σερραίους, τους Χριστιανούς, λιγόστεψαν, ενώ οι άλλοι πέθαιναν χιλιάδες.
- Οι Χριστιανοί μας κάνανε μάγια! Γι’ αυτό πεθαίνουμε εμείς! λέγαν οι Τούρκοι.
Κι έφθασε κι η ευλογιά! Αχ, τι κακό που ήτανε τούτο! Να βλέπεις πρόσωπα φθαρμένα… Σπίτια κλεισμένα… Κι οι πλατείες κι οι δρόμοι γεμάτοι με πτώματα. Με νεκρούς άταφους… Θεέ μου! Τι κόλαση που ήτανε στις Σέρρες!... Κι ακολουθούσαν και τα άλλα κακά... Ούτε έπαυαν κάθε τόσο οι φοβερές επιδημίες… χρόνια και χρόνια.
Και θα πει ο καθένας:  –  Το κράτος της Τουρκίας δεν λάβαινε καμιά μέριμνα; Φροντίδα καμιά για τους υπόδουλους, μα και γι’ αυτούς τους Τούρκους; Μα τι φροντίδα, αλήθεια, θα ήθελε κανείς από ανθρώπους, που δεν ήξεραν τι θα πει αγάπη προς το συνάνθρωπο;
Οι Χριστιανοί όμως! Ένα πέλαγος δίχως όρια και μια χαράδρα τρίσβαθη χωρίζει θαρρείς Χριστιανούς, Έλληνες βαφτισμένους και Τούρκους αβάφτιστους.
[…]

Πηγή:Τράπεζα Ιδεών. (Από το βιβλίο της Αρτέμιδος Μενάγια "Ακριβοπληρωμένη λευτεριά")

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2018

Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΒΡΙΣΚΟΥΝ


Λέγει ο Μέγας Βασίλειος διά τάς ασθενείας που μας βρίσκουν!
Ὑπάρχει δέ μεγάλος κίνδυνος νά πλανηθῇ ἡ σκέψις μας, ὑποθέτουσα ὅτι κάθε ἀσθένεια χρειάζεται ἰατρικήν βοήθειαν. Διότι ὅλαι αἱ ἀσθένεια δέν προέρχονται εἰς ἡμᾶς ἀπό τήν φύσιν οὔτε ἀπό τήν ἐσφαλμένην δίαιταν ἤ ἀπό ἄλλας σωματικάς αἰτίας, ὅπου βλέπομεν ἐνίοτε ὅτι ἡ ἰατρική εἴναι χρήσιμος. Διότι πολλάκις αἱ ἀσθένεια εἴναι καί τιμωρίαι διά τά ἁμαρτήματά μας, ἔρχονται δέ διά τήν ἐπιστροφήν. Διότι ἡ Γραφή λέγει· «αὐτόν τόν ὁποῖον ἀγαπᾷ ὁ Κύριος τόν παιδεύει.» (Παρ. 3, 12). καί· «διά τοῦτο ἀνάμεσά σας πολλοί ἀσθενεῖς καί ἄρρωστοι, καί ἀποθνήσκουν ἀρκετοί. Διότι ἐάν ἀνεκρίνομεν τούς ἑαυτούς μας, δέν θά ἐκρινόμεθα. Κρινόμενοι δέ ὑπό τοῦ Κυρίου, παιδευόμεθα, διά νά μή κατακριθῶμεν μετά τοῦ κόσμου.» (Α Κορ. 11, 30-32). Διά τοῦτο οἱ ἄνθρωποι αὐτοῦ τοῦ εἴδους, ὅταν ἀναγνωρίσωμεν τά παραπτώματά μας, ὀφείλουν νά εἶναι ἥσυχοι, νά λησμονήσουν τήν ἰατρικήν καί νά ὑπομένουν αὐτά πού ἔρχονται ἑπ΄ αὐτῶν, σύμφωνα μέ τούς λόγους· «ὀργήν Κυρίου θά ὑποφέρω, διότι ἡμάρτησα εἰς αὐτόν.» (Μιχ. 7, 9), καί νά δείξουν τήν διόρθωσίν των, δίδοντες καρπούς ἀξίους τῆς μετανοίας, καί νά φέρουν εἰς τήν μνήμην των τόν Κύριον, πού εἵπεν· «ἴδε, ἔχεις γίνει ὑγιής· μηκέτι ἁμάρτανε, διά νά μή γίνῃ εἰς σέ κάτι χειρότερον.» (Ἰω. 5,14). Ἐνίοτε ὅμως ἔρχονται ἀσθένειαι, ἐπειδή τό ζητεῖ ὁ πονηρός. Διότι δέχεται καί ἀποστέλλει ὁ φιλάνθρωπος Δεσπότης εἰς τόν ἀγῶνα ἕνα μεγάλον ἀνταγωνιστήν τοῦ διαβόλου καί καθαιρεῖ τήν μεγαλαυχίαν του διά τῆς καρτερικῆς ὑπομονῆς τῶν δούλων του· τοῦτο δέ ἐδιδάχθημεν ὅτι συνέβη εἰς τήν περίπτωσιν τοῦ Ἰώβ (Ἰώβ 2,6).

ΕΠΕ 8, σελ, 405 - Ομιλία Οροι κατα Πλάτος Β΄

Παρασκευή 3 Αυγούστου 2018

ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ: ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΡΡΩΣΤΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΜΦΟΡΕΣ


Ο Μέγας Βασίλειος στο λόγο του, «ότι ουκ έστιν αίτιος των κακών ο Θεός», μας λέγει: «…Κάθε κακό δεν είναι κακό. Κακά είναι οι αμαρτίες· κακά δεν είναι όσα μας προκαλούν οδύνη στο σώμα, όπως είναι οι αρρώστιες και τα τραύματα του σώματος, η φτώχεια, οι ταπεινώσεις, οικονομικές ζημιές, θάνατοι συγγενών, τα οποία ενεργεί (κατά παραχώρηση) προς το συμφέρον της ψυχής ο σοφός και αγαθός Κύριος. Ο Οποίος αφαιρεί τον πλούτο από αυτούς που τον μεταχειρίζονται αμαρτωλά, για να καταστρέψει έτσι το μέσο του κακού. Παραχωρεί αρρώστιες, σ’ αυτούς που συμφέρει να είναι το σώμα τους δεμένο με τις αρρώστιες, παρά να είναι ελεύθερο για ν’ αμαρτάνει. Παίρνει με θάνατο εκείνους, που τους συμφέρει ο θάνατος παρά η παράταση της ζωής. Επίσης, προκειμένου να σταματήσει ο Θεός τις εκτεταμένες αμαρτίες, φέρει πείνα, ξηρασίες, κατακλυσμιαίες βροχές, που αποτελούν μάστιγες κοινές πόλεων και ολοκλήρων εθνών…»
Αλλού πάλιν ο Μέγας Βασίλειος μας λέγει τα εξής: «Οι αρρώστιες των πόλεων και των εθνών, οι ξηρασίες και οι αφορίες της γης, όπως και οι ατομικές θλίψεις ανακόπτουν την αύξηση των κακών. Αυτά τα είδη των μη πραγματικών κακών ενεργούνται από το Θεό, για ν’ αναιρέσουν την ενέργεια των αληθινών κακών, που είναι οι αμαρτίες. Επομένως ο Θεός αναιρεί το κακό (που είναι η αμαρτία) αλλά το (όντως) κακό δεν κατάγεται από το Θεό. Όπως ο γιατρός που δεν εισάγει την νόσο, αλλά αφαιρεί την νόσο από το σώμα. Οι αφανισμοί των πόλεων, οι σεισμοί και οι νεροποντές, οι καταστροφές στρατευμάτων και τα ναυάγια και όλες οι πολυάνθρωπες συμφορές, που ενεργούνται από τη γη, από τη θάλασσα, από τον αέρα, από τη φωτιά ή από οποιαδήποτε αιτία, γίνονται για τον σωφρονισμό των επιζώντων από το Θεό, που με εκτεταμένες μάστιγες ανακόπτει την πάνδημη αμαρτωλότητα…».
Δεν είναι δυνατό να επιτύχουμε με άλλο τρόπο τα αγαθά που μας έχουν απαγγελθεί, και να αξιωθούμε την βασιλείας των ουρανών, παρά μόνον αν οδεύσουμε τον εδώ βίο μας με θλίψη.
Εάν είμαστε ξύπνιοι, προσεκτικοί, οι θλίψεις μάς οικειώνουν πιο πολύ με τον Δεσπότη, και μαθητεύουμε να είμαστε επιεικείς.
Ο Θεός δεν εμποδίζει τις θλίψεις να έλθουν, αλλά όταν έλθουν είναι παρών, εργαζόμενος να μας καταστήσει χρήσιμους και έμπειρους.
Μην απελπίζεσαι, αλλά τότε, όταν έλθουν οι θλίψεις, περισσότερο να αφυπνιστείς, επειδή τότε οι προσευχές γίνονται πιο καθαρές.
Η θλίψη εργάζεται ισχυρούς τους θλιβομένους, τους κάμνει κατανυκτικούς και ταπεινώνει την διάνοια. Είναι μεγάλο κατόρθωμα το να υπομένει κανείς την θλίψη με ευχαριστία.
Οι θλίψεις είναι τα κατάλληλα φάρμακα στα δικά μας ψυχικά τραύματα. Ο Θεός επιτρέπει να γίνονται αυτά για την θεραπεία των ιδικών μας ψυχών.
…Κανείς δεν επικοινωνεί με τον Χριστό τρυφώντας και κοιμώμενος, αλλά εκείνος που βρίσκεται σε θλίψη και πειρασμό, αυτός στέκεται κοντά σε Εκείνον.

(Απο το βιβλιαράκι “Λυτρωτικά εφόδια για την σωστή αντιμετώπιση των θλίψεων”, Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη”)

ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ: ΟΙ ΠΟΛΥΑΝΘΡΩΠΕΣ ΣΥΜΦΟΡΕΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΩΦΡΟΝΙΣΜΟ ΤΩΝ ΕΠΙΖΩΝΤΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ!


Μέγας Βασίλειος: Οι αφανισμοί των πόλεων, οι σεισμοί και οι νεροποντές, οι καταστροφές στρατευμάτων και τα ναυάγια και όλες οι πολυάνθρωπες συμφορές, που ενεργούνται από τη γη, από τη θάλασσα, από τον αέρα, από τη φωτιά ή από οποιαδήποτε αιτία, γίνονται για τον σωφρονισμό των επιζώντων από το Θεό, που με εκτεταμένες μάστιγες ανακόπτει την πάνδημη αμαρτωλότητα…».