ΠΡΩΤ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΤΣΗΣ: ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΚΑΙ ΠΡΑΞΙΣ!

 Ἐπιθυμία καί πράξις
Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Γιατί ὑπάρχει τὸ κακὸ στὴ ζωή μας; Γιατί τὸ ἐπιλέγουμε ἐπιπόλαια χωρὶς τὸν παραμικρὸ ἐνδοιασμό; Γιατί δὲν βλέπουμε καὶ δὲν ἐπιθυμοῦμε τὸ καλὸ καὶ ὠφέλιμο, τόσο γιὰ τὸν ἑαυτὸ μας, ὅσο καὶ γιὰ τοὺς ἄλλους; Γιατί τόση προθυμία στὴ διάπραξη τοῦ κακοῦ, ἐνῶ γιὰ τὸ καλὸ εἴμαστε ἀπρόθυμοι; Ἡ ἀπάντηση στὰ παραπάνω ἐρωτήματα εἶναι μία. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος περιφρονεῖ τὴ συνείδησή του καὶ ἀδιαφορεῖ γιὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅλες οἱ προσπάθειές του στὴν παροῦσα ζωὴ εἶναι συμβολὴ στὴν ἀνάπτυξη τοῦ κακοῦ. Ὁ ἄνθρωπος χρειάζεται νὰ ἀποκτήσει τὴν ἐπιθυμία τοῦ καλοῦ μὲ ὁδηγὸ πάντα τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, χωρὶς διαστρεβλώσεις καὶ μὲ εὐαισθησία στὴ φωνὴ τῆς συνείδησής του. Τὸ ἐπιχείρημα πολλῶν ὅτι τὸ καλὸ εἶναι δύσκολο, ἐνῶ τὸ κακὸ εἶναι εὔκολο δὲν εὐσταθεῖ, ὅταν ὑπάρχει ἡ ἐλεύθερη ἐπιθυμία τοῦ καλοῦ. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομός μᾶς διαβεβαιώνει ὅτι ὅλα ἐξαρτῶνται ἀπὸ τὴ θέληση τοῦ ἀνθρώπου: «Τίποτα δὲν εἶναι δύσκολο, ὅταν θέλουμε καὶ τίποτα δὲν εἶναι εὔκολο, ὅταν δὲν θέλουμε. Ὅλα ἐξαρτῶνται ἀπὸ τὸ ἂν θέλουμε ἢ δὲν θέλουμε, γι’ αὐτὸ ἄλλωστε τιμωρούμαστε, ὅταν φταῖμε, καὶ ἐπαινούμαστε, ὅταν... κάνουμε τὸ καλὸ»[1].

Ἡ καλὴ ἐπιθυμία δημιουργεῖ τὶς καλὲς πράξεις, βελτιώνει τὶς συνθῆκες ζωῆς καὶ τίποτα δὲν εἶναι ἀκατόρθωτο, γιατί πάντα ὑπάρχει καὶ ἡ ἄνωθεν βοήθεια. Ὁ Θεὸς ἐνισχύει ὅλους τούς ἀνθρώπους, ὅταν ἀσκοῦνται στὴν ἀρετὴ καὶ δραστηριοποιοῦνται στὴν ἀγαθοεργία, ἀνεξάρτητα σὲ ποιὰ κατάσταση βρίσκονται καὶ τί δυνατότητες ἔχουν.

Προϋπόθεση γιὰ τὴν ἀπόκτηση καὶ διατήρηση τῆς καλῆς ἐπιθυμίας εἶναι «τὸ ἦθος τῆς ψυχῆς»[2], ποὺ διαμορφώνεται μὲ τὸ φόβο τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν πιστὴ τήρηση τῶν Ἐντολῶν. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος θέλει νὰ συνδυάσει τὴν καλὴ ἐπιθυμία μὲ τὴν κακή, δὲν πρόκειται νὰ κατορθώσει τὸ καλὸ ποὺ διαρκεῖ καὶ δὲν εἶναι μία φευγαλέα προσπάθεια, ποὺ σήμερα ὑπάρχει καὶ αὔριο λησμονεῖται.

Ἡ σταθερότητα στὴν καλὴ ἐπιθυμία προϋποθέτει ἀδιάκοπο ἀγώνα γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν. Καὶ παρομοιάζεται μὲ τὸ δέντρο ποὺ ἁπλώνει βαθιὰ τὶς ρίζες του καὶ δὲν τὸ καταστρέφει ἡ σφοδρὴ καταιγίδα. Ἂν ὅμως ἡ ρίζα του εἶναι πάνω-πάνω, χωρὶς βάθος, καὶ τὸ παραμικρὸ φύσημα τοῦ ἀνέμου μπορεῖ νὰ τὸ ξεριζώσει»[3].

Ὁ ἀγωνιζόμενος πνευματικὰ πρῶτα ἐπιλέγει τὸ καλὸ καὶ μετὰ δραστηριοποιεῖται γιὰ τὴν πραγματοποίησή του, ἔχοντας συνεχὲς ἐνδιαφέρον, χωρὶς φυσικὰ νὰ παραλείπει τὰ καθήκοντά του ποὺ ἀπορρέουν ἀπὸ τὴν πίστη του στὸ Θεό. Εἶναι ἀδιανόητο νὰ ἀφοσιώνεται σὲ ἕνα ἐξωτερικὸ ἔργο καὶ νὰ ἀδιαφορεῖ γιὰ τὰ πολλὰ ἐσωτερικά του ἔργα. Ἐξάλλου τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ εἶναι ἁπλωμένο στὸν ἄνθρωπο, ὅταν ἀγωνίζεται γιὰ τὴν καταπολέμηση τῶν παθῶν του.

Ὁ συνειδητὸς χριστιανὸς ἔχει πλούσια ἐμπειρία ἀπὸ τὶς ἀδιάκοπες ἐπιθέσεις τοῦ διαβόλου, τὶς ὁποῖες δὲν μπορεῖ νὰ ἀποφύγει, μπορεῖ ὅμως νὰ τὶς ἀντιμετωπίσει ἐπιτυχῶς, ὅταν ἔχει ἰσχυρὴ θέληση καὶ δὲν πανικοβάλλεται. Ἡ στάση του ἀπογοητεύει τὸ διάβολο καὶ τὰ βέλη ποὺ τοῦ κατευθύνει δὲν τὸν πληγώνουν, γιατί ἔχει τὴν ἀσπίδα τῆς ἀκλόνητης πίστης.

Σημειώσεις: 
1. Χρυσοστόμου, τόμος Γ’, Ἀθήνα 1995, σελ. 143. 
2 Ὅπ. παρ., σελ. 145. 
3. Ὅπ. παρ., σελ. 144. 

orthodoxostypos

ΠΡΩΤ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΤΣΗΣ: ΚΟΣΜΙΚΕΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΧΩΡΙΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ!

 Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης
Κοσμικές δραστηριότητες χωρίς αποτέλεσμα 

Συχνὰ βλέπουμε φωτογραφίες μητροπολιτῶν καὶ ἱερέων νὰ παρακολουθοῦν ἀγῶνες στὰ γήπεδα καὶ νὰ ὑποστηρίζουν τὴν ὁμάδα τους, νὰ συμμετέχουν σὲ κοσμικὲς ἐκδηλώσεις καὶ νὰ εὐλογοῦν ἀθλητὲς καὶ τραγουδιστές, ἀλλὰ καὶ νὰ ἐπισκέπτονται τὰ «στέκια» τῶν νέων, προκειμένου νὰ πλησιάσουν τὸ ποίμνιό τους καὶ νὰ τὸ προσελκύσουν στὴν Ἐκκλησία. Θέλουν νὰ ἐντυπωσιάσουν ἀκολουθώντας τὶς συνήθειες τοῦ κόσμου, ἔχοντας τὴν ψευδαίσθηση ὅτι ὁ τρόπος αὐτὸς εἶναι ἀποτελεσματικός. Τελικὰ ἀποδεικνύεται ὅτι οἱ ἄνθρωποι ποὺ τοὺς παρακολουθοῦν δὲν στρέφονται πρὸς τὴν Ἐκκλησία, ἐνῶ εἶναι βέβαιο ὅτι ἀμβλύνεται τὸ ἠθικὸ κριτήριό τους καὶ δημιουργεῖται ἡ ἐντύπωση ὅτι ὅλες οἱ συνήθειές τους εἶναι ἀνθρώπινες καὶ ἀθῶες. Καὶ φυσικὰ καὶ εὐλογημένες!

Λησμονοῦν οἱ συγκεκριμένοι αὐτοὶ νέοι κληρικοὶ ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἐπηρεάζονται μόνο ἀπὸ τὸν ἐνάρετο βίο τους. Μόνο τότε πείθουν καὶ προσελκύουν. Οὔτε τὰ γλαφυρὰ καὶ ρητορικά τους κηρύγματα ἀποδίδουν πνευματικοὺς καρπούς, ὅταν λείπει ὁ ἀγώνας γιὰ τὴν κατάκτηση τῶν ἀρετῶν. Οἱ πρῶτες ἐντυπώσεις γρήγορα διαλύονται καὶ δὲν ὁδηγοῦν στὴ μετάνοια καὶ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ ἁμαρτωλοῦ τρόπου ζωῆς. Χρειάζεται ἀδιάκοπος πνευματικὸς ἀγώνας, γιὰ νὰ εἶναι ἄξιοι ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ γιὰ νὰ τὸ πετύχουν αὐτὸ ἂς στοχάζονται τὸ λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ποὺ χαρακτήριζε τὸν ἑαυτὸ του ταλαίπωρο: «Εὐχαριστῶ τῷ Θεῷ διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν· ἄρα οὖν αὐτὸς ἐγὼ τῷ μὲν νοΐ δουλεύω νόμῳ Θεοῦ, τῇ δὲ σαρκὶ νόμῳ ἁμαρτίας»[1].

Δηλαδή, «εὐχαριστῶ τὸν Θεὸ ποὺ μὲ ἔσωσε διὰ μέσου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου μας. Τὸ συμπέρασμα λοιπὸν εἶναι ὅτι ἐγὼ ἀπὸ τὸν ἑαυτό μου, χωρὶς τὴ βοήθεια καὶ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, μὲ τὸ νοῦ μου δουλεύω στὸ νόμο τοῦ Θεοῦ, μὲ τὰ μέλη ὅμως τῆς σάρκας μου δουλεύω στὸ νόμο τῆς ἁμαρτίας»[2].

Ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι πρὸ τῆς χειροτονίας τους ἐργάζονταν στὰ πληκτικὰ γραφεῖα τῆς διοίκησης τῆς Ἐκκλησίας ἢ στὰ πανεπιστήμια ὅπου μονίμως ἀπουσιάζει ὁ Θεός, ἀκόμα καὶ στὶς θεολογικὲς σχολές, δὲν ἀλλάζουν μετά. Εἶναι δύσκολη ἡ μετάνοιά τους, γιατί δὲν ἔχουν πνευματικὰ βιώματα, οὔτε καὶ ἐπικοινώνησαν ποτὲ μὲ ἐνάρετους γέροντες, γιὰ νὰ σταθεροποιηθοῦν στὴν πνευματικὴ ζωή. Ὡστόσο, ἔχουν τὴ λαμπρὴ ἐμφάνιση μὲ τὰ ἐγκόλπια, τὶς ράβδους καὶ τὰ ἐντυπωσιακὰ ἄμφια καὶ πιστεύουν ὅτι ἔτσι ποιμαίνουν τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ!

Ὁ Χριστὸς ἔλεγε στὰ πλήθη ὅτι οἱ γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι εἶναι διπρόσωποι καὶ γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ εἶναι ἐπιφυλακτικοὶ ἀπέναντί τους: «Ὅσα σᾶς λένε νὰ τηρεῖτε, νὰ τὰ τηρεῖτε καὶ νὰ τὰ πράττετε· νὰ μὴν κάνετε ὅμως κατὰ τὰ ἔργα τους, γιατί λένε μόνο καὶ δὲν πράττουν»[3].

Κάτι παρόμοιο παρατηροῦμε καὶ σὲ μερικοὺς σύγχρονους κληρικούς, οἱ ὁποῖοι δὲν τηροῦν αὐτὰ ποὺ διδάσκουν στοὺς ἄλλους. Κάποτε προχωροῦν καὶ πιὸ πέρα. Διαστρέφουν τὶς ἐντολὲς τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τὶς προσαρμόζουν μὲ τὶς ἀνήθικες πράξεις τους. Τὶς ἐξηγοῦν «θεολογικῶς», γιὰ νὰ δικαιολογοῦν τὸν ἔνοχο ἑαυτό τους καὶ νὰ ἐμφανίζονται προοδευτικοὶ στοὺς κοσμικοὺς καὶ ἄσχετους μὲ τὴν πίστη στὸ Θεό. 

Σημειώσεις:

Ρωμ ζ΄ 25,
Ἡ Καινὴ Διαθήκη, μὲ σύντομη ἑρμηνεία, Π.Ν. Τρεμπέλα, Ἀθήνα 2011, σελ. 669.
Ματθ. κγ΄ 3. 

(Πηγή: “Ορθόδοξος Τύπος”)

Π. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΤΣΗΣ: ΑΝΩΦΕΛΕΙΣ ΑΙ ΘΕΩΡΙΑΙ ΔΙΧΩΣ ΤΗΝ ΠΡΑΞΙΝ!

Ἀνωφελεῖς αἱ θεωρίαι δίχως τὴν πρᾶξιν
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση 

Πολλὲς φορὲς βλέπουμε πιστοὺς ἀνθρώπους νὰ περιφρονοῦν γνωστὲς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ πολυλογοῦν γιὰ σπουδαῖες ἀρετές, χωρὶς νὰ ἔχουν καὶ τὸν ἀνάλογο πνευματικὸ ἀγῶνα. Τοὺς εὐχαριστοῦν οἱ μεγάλες καὶ εὔκολες θεωρίες, οἱ ὁποῖες, γιὰ νὰ γίνουν πράξη ἀπαιτοῦν διαρκῆ κόπο. Λησμονοῦν ὅτι οἱ ἀρετὲς ἀποκτῶνται μὲ ἱδρῶτα, διατηροῦνται δύσκολα καὶ πολὺ εὔκολα χάνονται. Γιὰ τὴν ἀπόκτηση χρειάζεται ἄσκηση, γιὰ τὴ διατήρηση χρειάζεται καὶ ἄσκηση καὶ ἐγρήγορση, ἐνῷ γιὰ τὴν ἀπώλεια ἀρκεῖ ἡ ἀδιαφορία.

  Ἡ ἐπικοινωνία μὲ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους συνήθως εἶναι εὔκολη καὶ στὴν ἀρχὴ εὐχάριστη. Τὰ σύννεφα τῆς δυσαρέσκειας ἐμφανίζονται μετὰ ἀπὸ μικρὸ χρονικὸ διάστημα, ὅταν δηλαδὴ τὰ συμπεράσματα τῶν πολύωρων συναντήσεων δὲν ἐπηρεάζουν τὴ ζωή τους καὶ ἀρχίζουν νὰ δικαιολογοῦν τὴν ἀναποφασιστικότητά τους μὲ νέες θεωρίες γιὰ τὴν ἀλλαγὴ τῶν ἐποχῶν, γιὰ ἐκσυγχρονισμὸ στὴν Ἐκκλησία, γιὰ χαλαρότητα τῶν ἠθικῶν ἐντολῶν, γιὰ ἀνάγκη ἄμβλυνσης τοῦ ἠθικοῦ κριτηρίου καὶ διόρθωση τῆς λειτουργίας τῆς συνείδησης μὲ ἄλλου τύπου ἠθικὲς ἀρχὲς καὶ τελικὰ γιὰ τὸ συμβιβασμὸ μὲ τὸν ἁμαρτωλὸ κόσμο, ποὺ εἶναι ἀναπόφευκτος. Μὲ ἄλλα λόγια «ρίχνουν πολὺ νερὸ στὸ κρασί τους», τὸ ὁποῖο μεταβάλλεται σὲ ἄγευστο ὑγρὸ ποὺ δὲν καταπίνεται.

  Μετὰ ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἀρνητικὴ ἐμπειρία, κάθε ἐπικοινωνία μαζί τους εἶναι μάταιη προσπάθεια καὶ χάσιμο πολύτιμου χρόνου. Δυστυχῶς, εἶναι πολλοὶ αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἄνθρωποι, γι’ αὐτὸ καὶ ἀνησυχοῦν οἱ ἀληθινοὶ καὶ συνεπεῖς στὶς ἐντολὲς χριστιανοί, ἀλλὰ καὶ οἱ ἄξιοι ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας.

  Θὰ ἀναφέρουμε ἕνα παράδειγμα, γιὰ νὰ φανεῖ καλύτερα τὸ πνευματικὸ πρόβλημα, ποὺ ὑπάρχει σὲ πολλούς. Βλέπουμε τὴ σχέση τῆς ἐλεημοσύνης μὲ τὴν ἀγάπη. Οἱ ἄνθρωποι μιλοῦν γιὰ τὴν ἀγάπη ποὺ πρέπει νὰ ἔχουν οἱ ἄλλοι πρὸς αὐτούς, ἐνῷ οἱ ἴδιοι δὲν δείχνουν ἀγάπη πρὸς τοὺς συνανθρώπους τους καὶ φυσικὰ δὲν δίνουν ἐλεημοσύνη στοὺς πτωχοὺς καὶ πάσχοντες. Γι’ αὐτοὺς δὲν ἰσχύει ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ «μακάριοι οἱ ἐλεήμονες, ὅτι αὐτοὶ ἐλεηθήσονται». Δὲν ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴ μακαριότητα ποὺ βιώνουν οἱ ἐλεήμονες καὶ οὔτε βέβαια ἐλπίζουν ἢ ἐπιθυμοῦν τὴν ἐλεημοσύνη τοῦ Θεοῦ πρὸς αὐτούς. Ἔχουν μειωμένη ἐλπίδα γιὰ τὴ μέλλουσα ζωή, ὅπου θὰ ἀνταμειφθοῦν οἱ ἐλεήμονες.

  Ὑπάρχει ὅμως καὶ τὸ φωτεινὸ καὶ ἀξιομίμητο παράδειγμα, τὸ ὁποῖο βλέπουν καὶ τονώνονται πνευματικὰ οἱ καλοπροαίρετοι καὶ ταπεινοὶ ἄνθρωποι, πέρα ἀπὸ τὶς ἀνεύθυνες καὶ ρηχὲς ἠθικολογίες. Μᾶς τὸ δίνουν οἱ ἅγιοι, καὶ μάλιστα οἱ σύγχρονοι ἅγιοι, τοὺς ὁποίους γνώρισαν πολλοὶ καὶ μαθήτευσαν κοντά τους. Θεωροῦμε χρήσιμο νὰ σημειώσουμε δύο ἁπλοὺς λόγους, βιωματικοὺς πέρα γιὰ πέρα, ποὺ προέρχονται ἀπὸ δύο ἁγιασμένους γέροντες τῆς ἐποχῆς μας.

  Ὁ ἅγιος Ἰάκωβος Εὐβοίας ἦταν ἐλεήμων σὲ μεγάλο βαθμό. Κάλυπτε τὶς ἀνάγκες τῶν πτωχῶν ποὺ τὸν πλησίαζαν καὶ ὁ ἴδιος παρέμενε πάντα πτωχὸς καὶ ἀκτήμων. Ἔλεγε μὲ τρόπο ταπεινό: «Ἀμέτρητα χρήματα πέρασαν ἀπὸ τὰ χέρια μου, ἀλλὰ ὅλα πῆγαν στὸν προορισμό τους, στοὺς πάσχοντες, στοὺς πτωχοὺς καὶ στοὺς ἔχοντες ἀνάγκη». Καὶ διευκρίνιζε: «Κάθε μήνα ἔχω τὶς οἰκογένειες πού ἔχουν ἀνάγκη καὶ τὶς οἰκονομῶ τὰ ἀπαραίτητα σὲ τρόφιμα καὶ χρήματα. Ἕνα δίνω καὶ ὁ Θεός μοῦ δίνει δέκα. Μόλις σκεφτῶ κάτι νὰ δώσω, ἀμέσως ἡ ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ: μοῦ δίνει πολλαπλάσια. Ἡ ἐλεημοσύνη ποὺ κάνουμε πρέπει νὰ εἶναι ἀγόγγυστη».

  Ἐπίσης ὁ εὐσεβὴς ἀρχιμανδρίτης Εὐσέβιος Γιαννακάκης μιλοῦσε καὶ γιὰ τὴν πνευματικὴ ἐλεημοσύνη, ποὺ εἶναι χρέος κάθε συνειδητοῦ χριστιανοῦ: «Ἐλεημοσύνη δὲν εἶναι μόνο νὰ δώσεις ἕνα κομμάτι ψωμί. Ἐλεημοσύνη εἶναι νὰ πεῖς καὶ μία κουβέντα καλή. Ἐκείνη θὰ μείνει περισσότερο. Τὸ ψωμί θὰ τὸ φάει, πάει. Μία κουβέντα σωστή, καλή, ποὺ θὰ πεῖς, μὲ τὴν ἀρετή σου, μὲ τὴν ἁγιότητά σου, αὐτὴ θὰ μείνει. Αὐτὴ ἀποτελεῖ ὑπέροχη ἐλεημοσύνη».

  Πρέπει νὰ εἴμαστε ἐργάτες τῆς προσφορᾶς. Νὰ δίνουμε χωρὶς νὰ περιμένουμε καμιὰ ἀνταπόδοση. Μοναδικὸς σκοπὸς νὰ καλύπτονται οἱ ὑλικὲς καὶ οἱ πνευματικὲς ἀνάγκες τῶν συνανθρώπων μας. Νὰ προσ­φέρουμε ἐπίσης μὲ ἀπώτερο σκοπὸ νὰ ἀνησυχήσουν πνευματικὰ οἱ ἄνθρωποι καὶ νὰ ἀποδίδουν τὶς εὐεργεσίες ποὺ δέχονται στὸν οὐράνιο Πατέρα. Πρῶτα νὰ προσφέρουμε καὶ μετὰ νὰ συμβουλεύουμε. Τὸ τονίζουμε αὐτό, γιατί συχνὰ βλέπουμε παραδοσιακούς, συντηρητικοὺς καὶ μετρημένους ἀνθρώπους νὰ εἶναι πρόθυμοι στὶς συμβουλὲς καὶ ἀπρόθυμοι στὶς προσφορές! 

Ορθόδοξος Τύπος

Π. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΤΣΗΣ: ΑΠΕΡΙΣΚΕΠΤΑΙ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΙ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΙΚΑΙ ΚΟΥΡΑΙ!

 Ἀπερίσκεπται χειροτονίαι κληρικῶν καί μοναχικαί κουραί
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση 

Στὴν ἐγκαταλελειμμένη ἐπαρχία, ποὺ μοιάζει μὲ ἔρημη χώρα, ἀφοῦ ὁ πληθυσμὸς ἔχει λιγοστέψει ἀνησυχητικά, οἱ κατὰ τόπους μητροπολίτες ἀντιμετωπίζουν δυσεπίλυτα προβλήματα, ὅπως εἶναι τὰ ἐφημεριακὰ κενά, ἡ συντήρηση τῶν ναῶν καὶ ἡ διαφύλαξη τῶν κειμηλίων ποὺ ὑπάρχουν, ἡ προστασία τῶν ἐξωκκλησίων καὶ τῶν ἐρειπωμένων μοναστηριῶν. Ἡ λύση αὐτῶν τῶν προβλημάτων σὲ μερικὲς ἀκριτικὲς περιοχὲς εἶναι σχεδὸν ἀδύνατη. Παρήγορο σημάδι εἶναι τὸ ἐνδιαφέρον ποὺ ἐκδηλώνουν μερικοὶ περιφερειάρχες, ποὺ ἀνησυχοῦν γιὰ τὴν κατάσταση τῶν διατηρητέων ἐκκλησιαστικῶν μνημείων καὶ ἐγκρίνουν προγράμματα γιὰ τὴν συντήρησή τους καὶ τὴν ἀνάδειξή τους. Οἱ ἀξιέπαινοι αὐτοὶ τοπικοὶ ἄρχοντες ἐργάζονται μὲ ζῆλο, χωρὶς ὅμως νὰ βρίσκουν τὸ ἀνάλογο ἐνδιαφέρον ἀπὸ τοὺς οἰκείους μητροπολίτες. Δυστυχῶς ἡ ἀδιαφορία τους εἶναι παροιμιώδης. Εὐτυχῶς ποὺ ὑπάρχουν μερικοὶ ζηλωτὲς καὶ ἐνάρετοι κληρικοί, οἱ ὁποῖοι ἐνθουσιάζονται ἀπὸ τὶς καλὲς προσπάθειες τῶν περιφερειαρχῶν καὶ διευκολύνουν τὸ κατὰ δύναμη. Εἶναι ὅμως λίγοι καὶ δὲν ἐπαρκοῦν. Εἶναι χαρακτηριστικὸς ὁ λόγος τοῦ περιφερειάρχη τῆς περιοχῆς μας ποὺ μᾶς εἶπε, μὲ ἀφορμὴ μία σχετικὴ συζήτηση γιὰ τὴν προστασία τῶν ναῶν καὶ τῶν μοναστηριῶν: «Πάτερ, ἐμεῖς φροντίζουμε πολύ, ἀλλά, ὅταν τελειώνουν οἱ ἐργασίες καὶ ὁλοκληρώνονται τὰ ἔργα, δὲν ἔχουμε ποῦ νὰ δώσουμε τὰ κλειδιά!». Συναντοῦν τὴν ἀδιαφορία τῶν ὑπευθύνων, δηλαδὴ τῶν μητροπολιτῶν, τῶν κληρικῶν καὶ τῶν ἐπιτρόπων!

 Τὸ πρῶτο καὶ κύριο ἔργο τῶν μητροπολιτῶν εἶναι ἡ χειροτονία ἄξιων ὑποψηφίων κληρικῶν καὶ οἱ μοναχικὲς κουρὲς σὲ ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν τὴν κλίση γιὰ τὴν ἀφιέρωση στὸ Θεό. Δυστυχῶς, μερικοὶ μητροπολίτες δὲν προσέχουν καὶ εὔκολα, μὲ κλειστὰ μάτια θὰ λέγαμε, χειροτονοῦν ἀκατάλληλα πρόσωπα, ποὺ εἶναι ἱκανοὶ μόνο γιὰ σκάνδαλα. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ καταδικάζονται οἱ ἐνορίες σὲ πνευματικὸ μαρασμὸ καὶ οἱ ἄνθρωποι ἐγκαταλείπουν τὴν Ἐκκλησία.

  Κάτι παρόμοιο συμβαίνει καὶ μὲ τοὺς μοναχοὺς ποὺ δὲν τιμοῦν τὸ σχῆμα τους. Οἱ μητροπολίτες χωρὶς ἐπικοινωνία καὶ ἐνημέρωση κάνουν τὶς μοναχικὲς κουρὲς καὶ τοὺς ἐμπιστεύονται μοναστήρια ποὺ ἔχουν ἱστορία καὶ οἱ ἄνθρωποι τῆς περιοχῆς δείχνουν ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον γι’ αὐτά, μὲ τὴν παρουσία ὅμως μοναχῶν ποὺ δὲν ἔχουν παρθενία, ἀκτημοσύνη καὶ ὑπακοή, προκαλεῖται σκανδαλισμὸς ἀπὸ τὴν ὅλη διαγωγή τους καὶ τὶς ποικίλες δραστηριότητες ποὺ ἀναπτύσσουν. Εὔκολα διαπιστώνει κανεὶς ὅτι στὰ πρόσωπα αὐτὰ δὲν ὑπάρχει οὔτε ἴχνος εὐσέβειας.

  Οἱ συγκεκριμένοι μητροπολίτες ἔχουν μεγάλη εὐθύνη. Εἶναι ἀσεβὲς νὰ παραθεωροῦν τὰ κωλύματα τῆς ἱερωσύνης καὶ νὰ χειροτονοῦν ἄσχετους μὲ τὴν Ἐκκλησία ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ἐπιλέγουν τὴν ἱερωσύνη, γιὰ νὰ ἐξασφαλίσουν τὸ ψωμὶ τῆς οἰκογένειάς τους καὶ ὄχι γιὰ νὰ ἐργαστοῦν πνευματικὰ πρὸς δόξαν Θεοῦ. Οἱ μητροπολίτες πιεζόμενοι ἀπὸ τὰ πολλὰ ἐφημεριακὰ κενὰ τῶν μητροπόλεών τους χειροτονοῦν χωρὶς νὰ βλέπουν καὶ χωρὶς νὰ ἐξετάζουν τὶς προθέσεις τῶν ὑποψηφίων. Ἀγνοοῦν ὅτι εἶναι καλύτερα νὰ ὑπάρχουν ἐφημεριακὰ κενά, παρὰ νὰ ὑπάρχουν ἀνάξιοι κληρικοί, μὲ βίο ἁμαρτωλό, μὲ θρασύτητα καὶ πλήρη ἄγνοια τῶν Ἱερατικῶν τους καθηκόντων. Μιλᾶμε γιὰ ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι παρομοιάζονται μὲ βαρεῖς λύκους ποὺ κατασπαράσσουν τὸ ποίμνιο. Ἀλίμονο στὶς ἐνορίες ποὺ ἔχουν ἀνάξιους ἱερεῖς. Τὰ σκάνδαλα εἶναι καθημερινὰ καὶ οἱ ναοὶ παραμένουν καὶ χωρὶς ἐκκλησίασμα. Ἔχουμε πολλὰ τέτοια παραδείγματα σὲ πολλὲς περιοχές. Ὅμως οἱ συγκεκριμένοι μητροπολίτες μένουν ἀδιάφοροι. Καθησυχάζουν τὴ συνείδησή τους ὅτι δὲν ἔχουν ἐφημεριακὰ κενὰ ἢ ὅτι τὰ λιγόστεψαν μὲ τὶς χειροτονίες ποὺ ἀπερίσκεπτα ἔκαναν. Εἶναι ἀποκαρδιωτικὸ νὰ ἔχει ἐφαρμογὴ καὶ στὴν ἐποχή μας τὸ γνωστό: «οἱ τοῦ βίου ναυαγοί τοῦ Ὑψίστου λειτουργοί». Ἐπίσης οἱ ἀρχιερεῖς αὐτοὶ μένουν ἀδιάφοροι ἀπὸ τὶς διαμαρτυρίες καὶ καταγγελίες τῶν ἀνθρώπων γιὰ τὴ συμπεριφορὰ τῶν ἀνάξιων κληρικῶν τους. Μάλιστα ἐκνευρίζονται, γιατί οἱ ἴδιοι εἶναι αὐτουργοὶ καὶ δική τους εἶναι ἡ εὐθύνη. Ἀλλὰ ποῦ εὐαισθησία! Ἔχουν τὴν ψευδαίσθηση ὅτι ἐνεργοῦν ὀρθά, γιατί ὡς ἀρχιερεῖς ἔχουν τὸ φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ εἶναι ἀσεβὲς νὰ κρίνονται ἀπὸ ἁπλοὺς πιστούς, ποὺ ὑπερβάλλουν καὶ ζητοῦν πράγματα ποὺ εἶναι ἐκτὸς τῆς σύγχρονης πραγματικότητας! Οἱ ἄνθρωποι τελικὰ ἀπογοητεύονται καὶ δὲν βρίσκουν κάποιον νὰ τοὺς συμπαρασταθεῖ στὸ πνευματικὸ θέμα ποὺ τοὺς ἀπασχολεῖ κι ἔχει ἄμεση ἐπίδραση στὴν κατὰ Χριστὸν πορεία τους. Καὶ δικαίως συμπεραίνουν ὅτι εἶναι ἄτυχοι γιὰ τὸν ἱερέα τους, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν μητροπολίτη τους! Βαρὺς ὁ λόγος, ἀλλὰ ὀρθὸς καὶ δίκαιος.

  Τὸ ἴδιο ἀρνητικὸ φαινόμενο παρατηροῦμε καὶ μὲ τὶς μοναχικὲς κουρές. Οἱ μητροπολίτες θέλουν νὰ ἔχουν μοναχούς, σὲ ὅλα τὰ μοναστήρια τῆς περιοχῆς τους, χωρὶς νὰ ἐξετάζουν τὶς προθέσεις τῶν ἀνθρώπων ποὺ θέλουν νὰ μονάσουν. Ἔτσι βλέπουμε μοναχούς, οἱ ὁποῖοι ἔχουν κοσμικὸ φρόνημα, νὰ διαφεντεύουν σὲ μοναστήρια ποὺ ἔχουν ἱστορία, εἶναι γνωστά καὶ προσελκύουν πολλοὺς προσκυνητές. Σὲ αὐτοὺς τοὺς μοναχοὺς εἶναι μάταιο νὰ τοὺς ὑπενθυμίσεις τὶς μοναχικὲς ἀρετές, γιατί τὶς θεωροῦν ξεπερασμένες. Θέλουν ὅμως νὰ φέρουν ὅλα τὰ διακριτικὰ τῶν μοναχῶν, νὰ τοὺς προσφωνοῦν «γέροντες» καὶ νὰ τοὺς ἀναγνωρίζουν οἱ ἀνυποψίαστοι ἐπισκέπτες ἀρετὲς ποὺ δέν ἔχουν καὶ πνευματικὰ κατορθώματα ποὺ οὔτε στὰ ὄνειρά τους δὲν εἶδαν πατέ. Γι’ αὐτοὺς τὸ μοναστήρι δὲν εἶναι τόπος μετάνοιας, ἀλλὰ τόπος ἀνάπαυσης καὶ ρᾳθυμίας!

  Στὴν ἀρχὴ οἱ μοναχοὶ αὐτοὶ ἐντυπωσιάζουν τοὺς κατοίκους τῆς γύρω περιοχῆς καὶ χαίρονται ποὺ ζωντάνεψε τὸ μοναστήρι τους. Γρήγορα ὅμως ἀπογοητεύονται, γιατί οἱ μοναχοὶ συνεχῶς περιφέρονται ἐδῶ κι ἐκεῖ, ἀπαιτοῦν παράλογα πράγματα, ἐπαιτοῦν, ἔχουν ἡγεμονικὸ θάρρος, τὰ ξέρουν ὅλα καὶ φυσικὰ πιστεύουν ὅτι ὑπερέχουν. Δὲν εἶναι «ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων»! Τελικὰ οἱ ἄνθρωποι δὲν τοὺς συμπαθοῦν καὶ λυποῦνται ποὺ σὲ ἱεροὺς τόπους ἐγκαταβιοῦν ἰδιόρρυθμοι καὶ προβληματικοὶ μοναχοὶ ποὺ ἀπογοητεύουν μὲ τὶς ἐκδηλώσεις τους καὶ τὴ συμπεριφορά τους. Ὁ λαὸς ποὺ συντηροῦσε τὰ μοναστήρια καὶ τὰ ἐπισκεπτόταν, παρόλο ποὺ ἦταν ἔρημα, τώρα μὲ τοὺς μοναχοὺς νιώθει ὅτι ἔχασε κάτι ποὺ ἔνιωθε δικό του, ἐνῷ θὰ ἔπρεπε οἱ μοναχοί, νὰ ἔχουν φόβο Θεοῦ καὶ νὰ προκαλοῦσαν χαρὰ μὲ τὴν παρουσία τους.

  Σὲ μερικὲς περιπτώσεις οἱ μητροπολίτες μετανοοῦν γιὰ τὶς ἐπιλογές τους, χωρὶς ὡστόσο νὰ εἶναι εὔκολη ἡ διόρθωση τῶν δυσάρεστων καταστάσεων, γιατί ὅπως ὅλοι γνωρίζουμε οἱ… μητροπολίτες ἀλλὰ πολὺ δύσκολα μπορεῖ νὰ τοῦ τὸ ἀφαιρέσει. Ἀπαιτοῦνται πολλὲς διαδικασίες.

  Ἕνας ἐνάρετος γέροντας, ποὺ εἶχε δεῖ πολλὰ στὴ ζωή του, ἔλεγε μὲ βαθὺ πόνο: «Προσοχή, σεβασμιώτατοι ἀρχιερεῖς! Ἡ Ἐκκλησία δὲν πρέπει νὰ ταλαιπωρεῖται ἀπὸ ἀνάξιους κληρικοὺς καὶ ἀθεόφοβους μοναχούς. Ἡ εὐθύνη σας εἶναι μεγάλη καὶ ὁ Ἀπόστολος Πέτρος δὲν πρόκειται νὰ σᾶς ἐπιτρέψει τὴν εἴσοδο στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν».

  [Διευκρίνιση: Τὸ ἀνωτέρω ἄρθρο στηρίζεται σὲ συγκεκριμένα γεγονότα καὶ δὲν εἶναι συκοφαντικό. Εἶναι δὲ ἄδικο νὰ γενικεύεται τὸ περιεχόμενό του. Σχολιάζουμε τὰ σκάνδαλα ποὺ πληγώνουν τοὺς συνειδητοὺς χριστιανούς, καὶ εἶναι περιττὸ νὰ δηλώσουμε τὸ σεβασμό μας πρὸς τοὺς μητροπολίτες ποὺ ἐργάζονται θεοφιλῶς, τὴν εἰλικρινῆ ἀγάπη καὶ πρὸς τοὺς ἄξιους ἀδελφοὺς καὶ συλλειτουργοὺς καὶ τὸ θαυμασμὸ καὶ πρὸς τοὺς ἀληθινοὺς μοναχούς, οἱ ὁποῖοι διατηροῦν ἀναμμένο τὸ λυχνάρι τῆς πευματικῆς ζωῆς, μὲ τὸν ἀσκητικό τους ἀγώνα, καὶ φωτίζουν κι ἐμᾶς ποὺ κοπιάζουμε, γιὰ νὰ σπείρουμε στὴν ἀγαθὴ γῆ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ]. 

Ορθόδοξος Τύπος

Π. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΤΣΗΣ: Ο ΘΕΡΙΣΜΟΣ ΠΟΛΥΣ, ΟΙ ΕΡΓΑΤΑΙ ΟΛΙΓΟΙ!

Ὁ θερισμὸς πολύς, οἱ ἐργάται ὀλίγοι
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση  

Οἱ κληρικοὶ πρέπει νὰ εἶναι εὐαίσθητοι καὶ σπλαγχνικοὶ ἀπέναντι στοὺς ἀνθρώπους, ποὺ ἀποτελοῦν τὸ ποίμνιό τους, τὸ ὁποῖο ἄλλοτε εἶναι κοντὰ στὴν Ἐκκλησία καὶ ἄλλοτε μακριά. Ὑπάρχει πάντα μεγάλη ἀνάγκη οἱ ἄνθρωποι νὰ δέχονται τὸ λόγο τοῦ Εὐαγγελίου καὶ προπαντὸς νὰ τὸν τηροῦν. Ὅμως λείπουν οἱ ἀποτελεσματικοὶ κληρικοί. Ἰσχύει ἀνὰ τοὺς αἰῶνες ἡ διαπίστωση τοῦ Κυρίου ὅτι «ὁ μὲν θερισμὸς πολύς, οἱ δὲ ἐργάται ὀλίγοι» (Ματθ. θ΄ 37).

  Οἱ Μητροπολίτες γνωρίζουν τὸ μεγάλο πρόβλημα καὶ προσπαθοῦν, στὴν ἀπελπισία τους, νὰ τὸ λύσουν, χειροτονώντας κληρικοὺς ἀνθρώπους, ποὺ δὲν ἔχουν φόβο Θεοῦ καὶ ἱεραποστολικὸ ζῆλο. Οἱ κληρικοὶ αὐτοὶ δὲν πρόκειται νὰ θερίσουν. Ἀντίθετα, θὰ κάψουν τοὺς καρποὺς μὲ τὴ διαγωγή τους! Δὲν φτάνει νὰ γνωρίζεις τὸ πρόβλημα, ἀλλὰ πρέπει καὶ νὰ τὸ λύσεις, χωρὶς ἀπερισκεψίες καὶ ἐπιπολαιότητες.

  Ὁ κληρικὸς πρέπει νὰ πονάει γιὰ τὴν πνευματικὴ κατάσταση τοῦ ποιμνίου του. Καὶ γιὰ τοὺς τακτικὰ ἐκκλησιαζόμενους καὶ γιὰ τοὺς ἀδιάφορους, ποὺ ἐμφανίζονται στὸ ναὸ μόνο μία- δύο φορὲς τὸ χρόνο καὶ μερικοὶ ποτέ. Ὅλοι ὅμως εἶναι τὸ ποίμνιό του.

  Στὶς μικρὲς καὶ ὀλιγάνθρωπες ἐνορίες ὁ κληρικὸς εὔκολα ἀδιαφορεῖ, γιατί χάνει τὴν ἐλπίδα τῆς ἐπιτυχίας. Στὶς μεγάλες ἐνορίες ἐπίσης ὁ κληρικὸς βλέπει στὸ ναὸ μερικὲς δεκάδες ἢ καὶ κάτι παραπάνω ἀνθρώπους καὶ αἰσθάνεται ἄνετα, χωρὶς νὰ ἀνησυχεῖ. Ἂν ὅμως ἀναλογιστεῖ ὅτι στὴν ἐνορία του ἀνήκουν εἴκοσι καὶ τριάντα χιλιάδες ἄνθρωποι, ποὺ βρίσκονται μονίμως μακριὰ ἀπὸ τὸν ἐνοριακὸ ναό, πρέπει νὰ ἀλλάξει τὴν ποιμαντική του τακτικὴ καὶ νὰ ἀνησυχεῖ συνεχῶς γιὰ τὴν κατάσταση τοῦ ποιμνίου του.

  Οἱ ἄξιοι θεριστὲς λείπουν. Ὅμως δὲν πρέπει νὰ ἀπογοητευόμαστε. Μπορεῖ νὰ εἶναι λίγοι καὶ ἀφανεῖς, ἀλλὰ ἐπιτελοῦν τὸ ἔργο τους. Ἰσχύει πάντα ὅτι ἕνας ἐνάρετος κληρικὸς πετυχαίνει περισσότερο ἀπὸ ὅσα πετυχαίνουν δεκάδες ἐπαγγελματίες συνάδελφοί του.

  Τὸ ἐνδιαφέρον τῶν Μητροπολιτῶν πρωτίστως πρέπει νὰ στρέφεται στὴν πνευματικὴ καλλιέργεια τῶν κληρικῶν τους, γιὰ νὰ συνειδητοποιήσουν τὴν ἱερή τους ἀποστολή. Αὐτό, βέβαια, δὲν γίνεται μὲ μερικὲς τυποποιημένες ἐγκυκλίους καὶ συνάξεις ὅπου τὰ θέματα, ποὺ συζητοῦνται εἶναι ὑπηρεσιακὰ καὶ μόνο. Εἶναι σπουδαῖο πρᾶγμα οἱ Μητροπολίτες νὰ ἀποτελοῦν τὸ φωτεινὸ παράδειγμα τῆς ταπεινῆς διακονίας, μακριὰ ἀπὸ τὸ κοσμικὸ φρόνημα, τὸ φοβερὸ πάθος τῆς φιλοδοξίας καὶ τὴν ἀνικανοποίητη πλεονεξία.

  Ὅταν οἱ κληρικοὶ βλέπουν τὸ συνετὸ καὶ ταπεινὸ μητροπολίτη τους νὰ ἐργάζεται χωρὶς ὑποκριτικὲς ἐκδηλώσεις καὶ δεσποτισμό, οἱ περισσότεροι θὰ ἀνησυχήσουν καὶ θὰ θελήσουν νὰ τὸν μιμηθοῦν. Ἡ παρουσία ἐπίσης διαφόρων ὁσίων γερόντων βοηθάει γενικὰ κληρικοὺς καὶ λαϊκούς, προκειμένου ν’ ἀγαπήσουν τὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ ἀκολουθήσουν τὸ δρόμο τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς. Ἔχουμε πολλὰ παραδείγματα καὶ στὴν ἐποχή μας. Εἶναι ὄντως τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ στὸ σύγχρονο κόσμο.

  Τοὺς ἐναρέτους γέροντες, ἀλλὰ καὶ τοὺς παραδοσιακοὺς κληρικούς, ποὺ ἐργάζονται ἀποδοτικὰ στὴν Ἐκκλησία, μερικοὶ Μητροπολίτες δὲν τοὺς θέλουν κοντά τους, γιατί φοβοῦνται μήπως οἱ ἴδιοι χάσουν τὴν καλὴ φήμη ποὺ ἔχουν ἀποκτήσει μὲ διάφορες μεθοδευμένες ὑποκριτικὲς ἐκδηλώσεις καὶ πράξεις. Οἱ πιστοὶ ὅμως ἔχουν ὀρθόδοξο κριτήριο καὶ τοὺς ἐμπιστεύονται, τρέχουν στὰ ταπεινὰ κελλιά τους καὶ τρέφονται πνευματικὰ μὲ τὶς βιωματικές τους διδαχές. Δὲν βρίσκουν ἀνάπαυση στὰ ὅσα λένε καὶ πράττουν οἱ ἐκκοσμικευμένοι Μητροπολίτες. Τοὺς ἀφήνουν ἀδιάφορους τὰ προγράμματα, τὰ χρήματα, οἱ ἐπιχειρήσεις, οἱ κοσμικοὶ τρόποι προσέγγισης τῶν ἀνθρώπων, ὁ ἐκσυγχρονισμὸς τῆς Ἐκκλησίας ποὺ ἐπιδιώκουν καὶ πολλὰ ἄλλα παράδοξα καὶ ἀντιπαραδοσιακά. Γνωρίζουν οἱ συνειδητοὶ χριστιανοὶ ὅτι ὅλα αὐτὰ δὲν ἔχουν καμιὰ οὐσιαστικὴ ἀπόδοση. Εἶναι σχέδια καὶ πράξεις ποὺ δὲν ἔχουν πνευματικὸ περιεχόμενο.

  Καθῆκον ἱερὸ ἔχουν οἱ γρηγοροῦντες κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ νὰ προσεύχονται, γιὰ νὰ ἐμφανίσει ὁ οὐράνιος Πατέρας ἄξιους θεριστές, οἱ ὁποῖοι θὰ ἐργάζονται στὸν ἀγρὸ τῆς Ἐκκλησίας μὲ ζῆλο καὶ ταπείνωση, ἀδιαφορώντας γιὰ τὶς ποικίλες ἀντιδράσεις τῶν συγχρόνων εἰδωλολατρῶν, ποὺ αὐξάνονται διαρκῶς καὶ πολεμοῦν τὴν πίστη στὸ Χριστό. 

Ορθόδοξος Τύπος 

thriskeftika.blogspot.com

Π. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΤΣΗΣ: ΟΙ ΑΕΙΚΙΝΗΤΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΑΙ!

 Οἱ ἀεικίνητοι οἰκουμενισταί
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση 

Ἔχουμε κουραστεῖ νὰ βλέπουμε τοὺς οἰκουμενιστὲς νὰ ταξιδεύουν συνεχῶς καὶ νὰ ἐπικοινωνοῦν μεταξύ τους, προκειμένου νὰ μεθοδεύσουν τὴν «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν». Βεβαίως, ματαίως κοπιάζουν. Μέχρι τώρα οἱ προσπάθειές τους δὲν ἔχουν ἀποδώσει σύμφωνα μὲ τὰ σχέδιά τους. Ὅμως συν­εχίζουν, γιατί ἱκανοποιοῦν τὶς φιλοδοξίες τους, συν­ευφραίνονται, συσκέπονται ὑποκριτικὰ πάντα καὶ συμπεραίνουν μὲ εὐχές. Οἱ ἐνέργειές τους, ὡστόσο, δὲν ἐνδιαφέρουν τοὺς ὀρθοδόξους πιστούς. Καὶ οἱ ἑτερόδοξοι ἐπίσης δὲν ἀνησυχοῦν ὅτι βρίσκονται ἐκτὸς Ἐκκλησίας, ἀκολουθώντας ἐπὶ αἰῶνες τὸν ὀλέθριο δρόμο τῶν αἱρέσεων.

  Ἰδιαίτερη πικρία νιώθουμε ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι, ὅταν βλέπουμε τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο, πρωτεργάτη τοῦ οἰκουμενισμοῦ, καὶ τοὺς ὁμοϊδεάτες ἐπισκόπους του ἀνὰ τὴν ὑφήλιο, ἀλλὰ καὶ στὴν πατρίδα μας εἰδικότερα, ὅπου λείπει ἡ τόλμη καὶ ἡ παρρησία ἀπὸ τὴν πλειονότητα τῶν μητροπολιτῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, οἱ ὁποῖ­οι δὲν ἔχουν τὴ δύναμη τουλάχιστον νὰ ἐκφράσουν τὴν ἀνησυχία τους γιὰ τὸν οἰκουμενισμό, γιατί φοβοῦνται τὴν ἐνόχληση τοῦ Φαναρίου! Ἐνῷ θορυβοῦν κοσμικῶς γιὰ δευτερεύοντα καὶ ἀσήμαντα πράγματα. Δίνουν συμβουλὲς ὅμοιες μὲ ἐκεῖνες τῶν πολιτικῶν καὶ γνωματεύουν γιὰ θέματα ποὺ ἀνγοοῦν καὶ εἶναι ἔξω ἀπὸ τὶς ἁρμοδιότητές τους. Σκέπτονται, ἀποφασίζουν καὶ πράττουν ὡς δεσπότες στὴν κυριολεξία, μὲ τρόπο ποὺ δὲν ἔχει καμιὰ σχέση μὲ τὸ ὑψηλό τους ἀξίωμα. Τοὺς διαφεύγει ὅμως ὅτι τὸ ἀρχιερατικό τους ἀξίωμα στηρίζεται στὴν ἀγάπη τῶν πιστῶν καὶ ὅταν αὐτὴ δὲν ὑπάρχει καταντάει διακόσμηση καὶ συμπλήρωμα τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας. Καὶ αὐτὸ εἶναι μεγάλη πτώση καὶ δυσπερίγραπτη κατάντια.

  Ὅταν ἡ παρουσία τοῦ μητροπολίτη δὲν κινητοποιεῖ τοὺς πιστοὺς νὰ τὸν δοῦν καὶ νὰ τὸν ἀκούσουν, ἀλλὰ ἀντίθετα τοὺς ἀπομακρύνει μὲ τὴ συμπεριφορά του καὶ τοὺς ἀποκρουστικοὺς λόγους του, τί τὸ χειρότερο μπορεῖ νὰ συμβεῖ; Ὅταν δὲν εἶναι ἀληθινὸς ποιμένας, ἀλλὰ δυνάστης, πρῶτα στοὺς ἱερεῖς τους καὶ μετὰ στὸν  ἄτυχο λαό, γιατί νὰ τὸν σεβαστεῖ κανεὶς καὶ τί νὰ περιμένει ἀπ’ αὐτὸν στὸ θέμα τοῦ οἰκουμενισμοῦ; Εἶναι ἀδιάφορος ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ οἰκουμενιστὲς ὑποβαθμίζουν τὴν Ὀρθοδοξία καὶ δημιουργοῦν τὴν ἀπαράδεκτη ἐντύπωση ὅτι ὅλοι οἱ χρισιανοὶ εἶναι τὸ ἴδιο!

  Ὁ ἅγιος Παΐσιος ἔλεγε σχετικὰ μὲ τὶς δραστηριότητες τῶν οἰκουμενιστῶν: «Ρωτῆστε ἕνα χρυσοχόο: Κάνει νὰ ἀνακατέψουμε τὴ σαβούρα μὲ τὸ χρυσό;Ἔγινε τόσος ἀγώνας, γιὰ νὰ λαμπικάρει τὸ δόγμα. Οἱ ἅγιοι πατέρες κάτι ἤξεραν καὶ ἀπαγόρευσαν τὶς σχέσεις μὲ αἱρετικούς. Σήμερα οἱ οἰκουμενιστὲς λένε: Ὄχι μόνο μὲ αἱρετικό, ἀλλὰ καὶ μὲ βουδιστὴ καὶ μὲ πυρολάτρη καὶ δαιμονολάτρη πρέπει νὰ συμπροσευχηθοῦμε καὶ στὰ συνέδριά τους νὰ πηγαίνουν καὶ οἱ ὀρθόδοξοι».

  Χρειάζεται οἱ ἀληθινοὶ ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ νὰ ἐπαγρυπνοῦν καὶ νὰ ἐλέγχουν τοὺς οἰκουμενιστὲς καὶ ὅταν ἀκόμα εἶναι μεγαλόσχημοι κληρικοί. Κανένας δὲν μᾶς βεβαιώνει ὅτι ἐνεργοῦν ὀρθὰ καὶ τιμοῦν τὴν Ὀρθοδοξία. Ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο συμβαίνει. 

Ορθόδοξος Τύπος 

thriskeftika.blogspot.com

Π. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΤΣΗΣ: ΣΤΑΣΙΣ Η ΟΠΟΙΑ ΝΑ ΕΛΕΓΧΗ ΤΟΥΣ ΙΣΧΥΡΟΥΣ!

 Στάσις ἡ ὁποία νά ἐλέγχη τούς ἰσχυρούς
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Προκλητικὸ εἶναι τὸ φαινόμενο μερικοὶ ἄνθρωποι, ποὺ φέρουν ἕνα ἐφήμερο ἀξίωμα στὴν κοινωνία, νὰ φανερώνουν τὴν ἀνήθικη προσωπική τους ζωὴ ἢ νὰ τὴν γνωστοποιοῦν ἄλλοι. Καὶ ὅμως ὑπάρχουν πολλοὶ ἀνεύθυνοι καὶ ἐπιπόλαιοι ἄνθρωποι τοῦ λαοῦ ποὺ τοὺς χειροκτροτοῦν, τοὺς συμπαθοῦν, τοὺς θαυμάζουν γιὰ τὸ θράσος ποὺ ἔχουν νὰ λένε ποιοὶ ἀκριβῶς εἶναι καὶ ὄχι σπάνια, ὅταν εἶναι πολιτικοί, νὰ τοὺς ψηφίζουν, γιὰ νὰ λύσουν τὰ προβλήματα τοῦ χειμαζόμενου λαοῦ!

  Στὴν ἐποχὴ μας εἶναι σὲ ἀφθονία οἱ ἄνθρωποι τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας, ποὺ δὲν ἔχουν χριστιανικὸ ἦθος καὶ ἀγωνίζονται νὰ διαμορφώσουν στὸ λαὸ τὸ δικό τους διεστραμμένο «ἦθος»!  Ἔτσι βλέπουμε ἀθέους νὰ εἶναι ὑπὲρ τῶν ἐλεύθερων συμβιώσεων, νὰ νομοθετοῦν ποικίλα σύμφωνα συμβίωσης, νὰ ὑπερασπίζονται καὶ νὰ προστατεύουν τοὺς ὁμοφυλόφιλους, νὰ χαρακτηρίζουν πολλὰ ἁμαρτήματα ὡς «δικαιώματα», ποὺ πρέπει νὰ εἶναι σεβαστὰ καὶ πολλὰ ἄλλα, ποὺ ἔρχονται σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ τὴ χριστιανικὴ ἠθική.

  Ἀπέναντι σ’ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ κάποτε εἶναι ἰσχυροὶ στὴν κοινωνία λόγῳ ἀξιώματος ἢ εἶναι αἱρετοὶ κι ἔχουν μερίδα τοῦ λαοῦ μὲ τὸ μέρος τους, ὁ συνειδητὸς κληρικὸς καὶ ὁ λαϊκὸς πού θρησκεύει ποιὰ στάση πρέπει νὰ τηροῦν; Ὁ προβληματισμὸς εἶναι σὲ πολλοὺς καὶ παραμένει, γιατί ἐκεῖνοι ἀπ’ τοὺς ὁποίους περιμένουν ἀπάντηση, δηλαδὴ οἱ μητροπολίτες, δὲν σχολιάζουν τὰ κακῶς κείμενα, δὲν ἀνησυχοῦν καὶ εἶναι συμβιβασμένοι μὲ τοὺς ἄσχετους περὶ τὴν πίστη ἄρχοντες τοῦ κόσμου. Δυστυχῶς, οἱ ἁπλοὶ ἄνθρωποι, ποὺ ἔχουν φόβο Θεοῦ καὶ τηροῦν τὶς ἐντολὲς τοῦ Εὐαγγελίου, βλέπουν δύο καταστάσεις ποὺ τοὺς σκανδαλίζουν. Εἶναι οἱ λόγοι καὶ τὰ ἔργα τῶν ἁμαρτωλῶν ἀρχόντων καὶ ἡ σιωπή καὶ ἀνοχὴ τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀρχόντων. Διπλὸ σκάνδαλο! Διπλὴ ἀνησυχία! Καὶ τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι οἱ ἄνθρωποι νὰ ἀπελπίζονται καὶ νὰ ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ καὶ νὰ μὴ ἔχουν καμιὰ ἐμπιστοσύνη στοὺς ἄρχοντες τοῦ κόσμου.

  Ὁ συνειδητὸς λοιπὸν χριστιανὸς παραμένει μακριὰ ἀπὸ τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἀξιωματούχους, δὲν ἀποδέχεται τὶς ἐπιλογές τους καὶ γενικὰ ἡ στάση του εἶναι τέτοια ποὺ νὰ φανερώνει ὅτι διαφωνεῖ μαζί τους καὶ ποτὲ δὲν θὰ γίνει ὑποχείριό τους, ὅση ὑποκρισία κι ἂν ἔχουν στὶς κοινωνικὲς σχέσεις ἐκεῖνοι. Νὰ μὴ ζητάει τίποτα ἀπ’ αὐτούς, νὰ μὴ ἐμπιστεύεται τὶς ὑποσχέσεις τους καὶ ποτὲ νὰ μὴ γίνεται ἄμεσος ἢ ἔμμεσος συνεργάτης τους. Ἀλίμονο, ἂν βρεθεῖ κοντὰ τους καί ἂν συμφωνήσει μὲ τὶς ἀποφάσεις τους καὶ τὶς πράξεις τους. Γιὰ νὰ τὸ πετύχει, φυσικά, αὐτὸ πρέπει νὰ ἔχει τόλμη, παρρησία καὶ σταθερότητα. Νὰ μὴ ὑποχωρεῖ μὲ τὴ σκέψη «τί νὰ κάνω, αὐτὸς εἶναι ὁ κόσμος σήμερα». Προφανῶς, ὁ κόσμος καὶ οἱ ἄρχοντές του στὴν πλειονότητα τέτοιος εἶναι ἀλλά, δὲν θὰ γίνει καὶ ὁ συνειδητὸς χριστιανὸς τὸ ἴδιο. Ἀντίθετα, πρέπει νὰ δίνει τὴ μαρτυρία τοῦ Χριστοῦ, νὰ διαφοροποιεῖται ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ νὰ ἠρεμεῖ. Νὰ ἔχει τὴ βεβαιότητα ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ἰσχυρότερος ἀπὸ τοὺς ἄρχοντες τοῦ κόσμου καὶ νὰ συνεχίζει τὴν πνευματική του ζωὴ παραμένοντας παντελῶς ἀνεπηρέαστος ἀπὸ ὅσα ἁμαρτωλὰ βλέπει στὴν κοινωνία. Κάθε λογισμὸς ὅτι πρέπει νὰ μειώσει τὴν ἀντίδρασή του, γιὰ νὰ πετύχει κάτι ποὺ τὸν ἐνδιαφέρει, πρέπει νὰ καταπολεμεῖται. Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ «δὲν εἶναι κάλαμος ὑπὸ ἀνέμου σαλευόμενος». Οἱ ἐντυπώσεις ποὺ προκαλεῖ στοὺς ἁμαρτωλοὺς ἡ στάση του, νὰ τὸν ἀφήνουν ἀδιάφορο καὶ τὰ πικρὰ σχόλιά τους νὰ τὰ ρίχνει στὸν κάλαθο τῆς λήθης, ὡς παιδαριώδη, ἀνόητα καὶ ἄχρηστα. 

Ορθόδοξος Τύπος 

thriskeftika.blogspot.com

Π. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΤΣΗΣ: «ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ, ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ, ΕΝ ΣΟΦΙᾼ ΠΡΟΣΧΩΜΕΝ!»

«ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ, ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ, ΕΝ ΣΟΦΙᾼ ΠΡΟΣΧΩΜΕΝ!»
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση 

Οἱ κληρικοὶ καὶ οἱ συνειδητοὶ χριστιανοὶ δὲν κάνουν διακρίσεις στοὺς κοσμικοὺς ἀνθρώπους, ἡ πλειονότητα τῶν ὁποίων διατηρεῖ πολὺ χαλαρὲς σχέσεις μὲ τὴν Ἐκκλησία. Τοὺς δέχονται ὅλους καὶ ὅταν ἀκόμα οἱ ἀπόψεις τους εἶναι μὴ χριστιανικές, ἀλλὰ καὶ ὅταν οἱ ἁμαρτίες τους εἶναι πολλές. Ὡστόσο, ὅταν πρόκειται γιὰ ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν πολιτικὴ ἐξουσία καὶ δημόσια ἀξιώματα, τὰ πράγματα ἀλλάζουν. Ἰδιαίτερα ὅταν δημοσιοποιοῦν χωρὶς ντροπὴ τὶς ἁμαρτίες τους, μὲ ἀπώτερο σκοπὸ νὰ τοὺς μιμηθεῖ καὶ ὁ λαός, προκειμένου νὰ ξεπεράσει τὴν «αἰχμαλωσία» του ἀπὸ τὴν πνευματικὴ ζωὴ καὶ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἰσχυρίζονται ἀνοήτως.

Πρέπει νὰ ἀσκεῖται δημόσιος ἔλεγχος γιὰ δύο λόγους. Ὁ πρῶτος εἶναι νὰ συναισθανθοῦν τὴν ἁμαρτωλότητά τους καὶ ὁ δεύτερος γιὰ νὰ προφυλαχθοῦν οἱ ἁπλοὶ ἄνθρωποι ἀπὸ τὸ ἄθλιο παράδειγμα ποὺ προβάλλεται καὶ εἰδικότερα οἱ ἀνώριμοι καὶ ἄπειροι νέοι.

Μὲ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους δὲν πρέπει νὰ ἔχουμε κοινωνικὲς σχέσεις, οὔτε νὰ τοὺς ἀποδίδουμε τιμὲς καὶ νὰ ὑποκλινόμαστε ἀπέναντί τους. Δυστυχῶς, στὶς μέρες αὐτὸ δὲν τηρεῖται. Ἀναφέρουμε ἕνα κραυγαλέο παράδειγμα. Πρὸ μηνῶν ἐμφανίσθηκε ἕνας κομψευόμενος νέος πρόεδρος ἑνὸς κόμματος, ὁ ὁποῖος δήλωσε δημοσίως ὅτι εἶναι ὁμοφυλόφιλος καὶ μᾶς παρουσίασε καὶ τὸ σύντροφό του, περιφρονώντας τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, χωρὶς νὰ ἔχει τὴν παραμικρὴ συναίσθηση τοῦ ἁμαρτήματός του. Ἐπιδιώκει μάλιστα νὰ γίνεται δεκτὸς καὶ στοὺς ναούς, ἀλλὰ καὶ στὰ μητροπολιτικὰ γραφεῖα, ὄχι ὡς ἁμαρτωλός, ἀλλὰ ὡς προοδευτικὸς καὶ εὐσεβὴς καὶ μᾶς κάνει μαθήματα, γιὰ νὰ ξεπεράσουμε τὶς ἱερὲς ἐντολές. Καὶ ἀλίμονο, εἶναι μερικοὶ ποὺ τὸν προσέχουν καὶ τὸν ἀσπάζονται μὲ ἐνθουσιασμὸ στὶς προεκλογικὲς περιοδεῖες ἀνὰ τὴ χώρα!

Οἱ ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας ὑποδέχονται τέτοιους ἀνθρώπους, χωρὶς δυσανασχέτηση καὶ ντροπή. Ἡ στάση τους αὐτὴ πρέπει νὰ χαρακτηρίζεται ὡς προδοσία τῆς πίστεως ἐκ μέρους τους. Ἐνῷ μιλοῦν συνεχῶς γιὰ τὶς ἁμαρτίες καὶ προτρέπουν τὸ λαὸ νὰ μετανοήσει, στοὺς συγκεκριμένους ὅμως ἀνθρώπους τηροῦν «εὐγενικὴ» σιωπὴ καὶ τοὺς ὑποδέχονται χωρὶς νὰ τοὺς ὑπενθυμίζουν τὴ μετάνοια ὁ ἁπλὸς λαὸς προβληματίζεται ἄν οἱ ἀρχιερεῖς εἶναι ἀληθινοὶ ποιμένες ποὺ ἐργάζονται μὲ φόβο Θεοῦ ἤ ὑπηρετοῦν τὴν πολτικὴ ἐξουσία καὶ τοὺς προκλητικοὺς ἀξιωματούχους τῆς δημόσιας διοίκησης, προκειμένου νὰ συνεχίσουν νὰ ἀπολαμβάνουν τὰ προνόμια ποὺ ἔχουν καὶ νὰ βρίσκουν ἀνάπαυση στὴ μικρὴ ἐξουσία ποὺ τοὺς παρέχεται ἀπὸ τὴν πολιτεία. Προφανῶς συμβαίνει τὸ δεύτερο, γι’ αὐτὸ καὶ οἱ πιστοὶ ἀπομακρύνονται ἀπὸ τοὺς μητροπολίτες καὶ στρέφονται πρὸς τοὺς ταπεινοὺς κι ἐνάρετους κληρικούς, ὅπου βρίσκουν παρηγοριά.

Εἶναι ἐξοργιστικὸ νὰ ἐπιτρέπουμε στοὺς ἀνθρώπους τῆς ἁμαρτίας νὰ χρησιμοποιοῦν τὴν Ἐκκλησία, προκειμένου νὰ προβάλλονται στὸ λαὸ καὶ νὰ διευκολύνονται στὶς πολιτικές τους ἐπιδιώξεις. Ἀλίμονο, ἂν τοὺς ἀφήσουμε νὰ χρησιμοποιοῦν τοὺς ναοὺς ὡς βῆμα καὶ ἐξέδρα προεκλογικοῦ ἀγώνα. Πρέπει κάποτε νὰ ἀντιδράσουμε δυναμικὰ καὶ νὰ τηρήσουμε τὴν προτροπὴ «τὰς θύρας, τὰς θύρας ἐν σοφίᾳ πρόσχωμεν», γιὰ νὰ μὴ βεβηλώνονται οἱ ἱεροὶ ναοὶ μὲ τὴν παρουσία τῶν ἀντιχρίστων.

Εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος