Π. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΤΣΗΣ: ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΤΙΚΑΙ ΦΗΜΑΙ!

 Παραπλανητικαί φῆμαι

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

 

Εἶναι συνηθισμένο φαινόμενο πολλοὶ καλοπροαίρετοι χριστιανοὶ νὰ κάνουν λαθεμένες ἐπιλογὲς καὶ νὰ ἐμπιστεύονται ἀκατάλληλα πρόσωπα, ποὺ θὰ τοὺς ὁδηγήσουν στὴν πνευματικὴ ζωή. Γρήγορα ὅμως ἀπογοητεύονται, γιατί διαπιστώνουν ὅτι τὰ πρόσωπα αὐτὰ δὲν ἔχουν τὶς ἀναγκαῖες ἱκανότητες καὶ ἡ φήμη ποὺ τὰ συνοδεύει δὲν ἀνταποκρίνεται στὴν πραγματικότητα. Πρόκειται γιὰ ὑποκριτὲς ποὺ παραπλανοῦν τοὺς ἀνυποψίαστους. Ἡ φήμη τους δημιουργήθηκε ἀπὸ ἀφελεῖς ἀνθρώπους καὶ ὄχι ἀπὸ θεοφιλεῖς πράξεις, ποὺ οἱ ἴδιοι ἔκαναν ἢ ἀπὸ ἀληθινὲς ἀρετὲς ποὺ ἀπέκτησαν. Καὶ τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι τραγικό. Οἱ ἄνθρωποι ποὺ τούς ἀκολούθησαν, κι ἐκεῖνοι ποὺ τοὺς ἀκολουθοῦν ἀκόμα, ἔχουν πνευματικὴ σύγχυση καὶ δὲν μποροῦν νὰ ξεκαθαρίσουν στὸ νοῦ τους τί εἶναι ἡ πνευματικὴ ζωή καὶ ποιὰ εἶναι ἡ οὕτως κατὰ Θεὸν ἐμπειρία καὶ πρακτική. Τὰ ὅσα συμβαίνουν στὴ ζωή τους εἶναι ἀνησυχητικὰ καὶ πρέπει νὰ τούς λυπᾶται κανείς, χωρὶς ὅμως νὰ μπορεῖ εὔκολα νὰ τοὺς μεταπείσει καὶ νὰ τοὺς ἀπομακρύνει ἀπὸ τοὺς ἐπιτήδειους ἐκμεταλλευτὲς τῆς λαϊκῆς εὐσέβειας, οἱ ὁποῖοι συνήθως εἶναι κληρικοὶ καὶ μοναχοί.
Τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο συμβαίνει, ὅταν οἱ πνευματικοὶ πατέρες καὶ καθοδηγητὲς ἔχουν ἀρετές, χωρὶς νὰ εἶναι ἀπαραιτήτως καὶ φημισμένοι. Τὰ πρόσωπα αὐτὰ δὲν χρησιμοποιοῦν τρόπους προβολῆς, γιατί εἶναι ταπεινὰ καὶ ἀνιδιοτελῆ. Δὲν ἐπιδιώκουν τίποτα τὸ προσωπικὸ οὔτε καὶ περιμένουν κάποια ὑλικὴ ἀνταπόδοση. Ἐμποδίζουν μάλιστα τοὺς ἀνθρώπους ποὺ τοὺς ἐμπιστεύονται νὰ μιλοῦν ἐπαινετικὰ γι’ αὐτοὺς καὶ δὲν διανοοῦνται νὰ τοὺς χρησιμοποιοῦν γιὰ τὴν διεκπαιρέωση προσωπικῶν τους ὑποθέσεων. Δὲν θέλουν τὰ πνευματικά τους τέκνα νὰ εἶναι ὑπηρέτες τους οὔτε βέβαια τούς ζητοῦν νὰ ἔχουν δουλικὸ φρόνημα ἀπέναντί τους. Μὲ ἄλλα λόγια δὲν τοὺς στεροῦν τὴν ἐλευθερία τῆς ἐπιλογῆς, γιατί ἡ προσπάθειά τους εἶναι νὰ μάθουν νὰ ἀκολουθοῦν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή τους καὶ ὄχι νὰ ἐκβιάζονται καὶ νὰ πιέζονται μὲ ἀπαράδεκτους τρόπους.
Οἱ πνευματικοὶ πατέρες πρέπει νὰ ἔχουν εὐαισθησία, στοργὴ καὶ εἰλικρινῆ συμπεριφορά. Νὰ ξέρουν οἱ ἄνθρωποι ποὺ τοὺς ἐμπιστεύονται μὲ ποιοὺς ἔχουν νὰ κάνουν, νὰ χαίρονται, ὅταν τοὺς πλησιάζουν καὶ νὰ ἐνθουσιάζονται, ὅταν ἐκεῖνοι τοὺς διαβάζουν τὴ συγχωρητικὴ εὐχὴ ἢ ὅταν συναντοῦν κάποιον ἐν Χριστῷ ἀδελφό, ποὺ εἶναι πράγματι ἀ­δελφὸς καὶ μποροῦν νὰ ἐπικοινωνήσουν πνευματικά, γιατί ἔχουν τὸν ἴδιο γέροντα.
Δυστυχῶς, αὐτὴ ἡ δεύτερη περίπτωση, ἡ καλὴ καὶ ἰδανική, δὲν εἶναι συνήθης, γιατί λείπουν οἱ προϋποθέσεις, τόσο ἀ­πὸ τὴ μεριὰ τῶν ἁπλῶν ἀν­θρώπων, ὅσο καὶ ἀπὸ τὴ μεριὰ τῶν πνευματικῶν καθοδηγητῶν. Οἱ πρῶτοι πρέπει νὰ ἔχουν ἀγαθὴ προαίρεση καὶ νὰ ἐπιθυμοῦν τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν, παρὰ τὶς ἀδυναμίες τους, καὶ οἱ δεύτεροι νὰ εἶναι ταπεινοὶ καὶ νὰ ἔχουν συναίσθηση τῆς πνευματικῆς τους ἀποστολῆς. Τὸ λέω καὶ τὸ ξαναλέω αὐτό, γιατί συνεχῶς διαπιστώνω προσωπικά, ἀλλὰ καὶ πολλοὶ ἀδελφοί μοῦ λένε, ὅτι εἶναι φοβερὰ τὰ ὅσα συμβαίνουν. Πνευματικοὶ δημιουργοῦν δυσάρεστες καταστάσεις ἐντελῶς ἀναίτια. Κοσμικοὶ πνευματικοὶ καὶ ἀνημέρωτοι ἁγιορεῖτες πατέρες ἀντιμετωπίζουν καλοπροαίρετους νέους- χωρὶς νὰ γίνονται μέτοχοι τῆς ἀγωνίας τους – μὲ ἐπιπολαιότητα ποὺ ἀποδεικνύει τὴ σκληρότητα τῆς καρδιᾶς τους καὶ τὸ μέγεθος τῆς προκλητικῆς τους ἀδιαφορίας. Πληγώνουν ἀδιάκριτα τούς νέους καὶ μετὰ τοὺς ἐγκαταλείπουν. Τοὺς ἐπικρίνουν κιόλας γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὴ δική τους ἐγκληματικὴ συμπεριφορά. Καὶ ὅλα αὐτὰ μὲ τὴν ψευδαίσθηση ὅτι ἀκολουθοῦν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ ἔχουν ἄνωθεν ἀποκαλύψεις!
 
Ορθόδοξος Τύπος

Π. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΤΣΗΣ: ΕΝΑΡΕΤΟΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ, Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΩΝ ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ!

 Ἐνάρετος συμπεριφορά: Ὁ καλύτερος ἔλεγχος τῶν ἁμαρτωλῶν 

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. ∆ιονυσίου Τάτση

 

Στην εποχή μας ὁ διάβολος κάνει θραύση. Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι εὔκολα τὸν ἀκολουθοῦν καὶ κατρακυλοῦν στὴν ἄβυσσο. Γέµισε ὁ τόπος, ὄχι ἁπλῶς ἀπὸ ἁµαρτωλούς, ἀφοῦ ὅλοι εἴµαστε λίγο πολὺ ἁµαρτωλοί, ἀλλὰ ἀπὸ ἀκόλαστους, δηλαδὴ ἀνθρώπους διεστραµµένους, µὲ πετρωµένη συνείδηση, µὲ µῖσος πρὸς τὴν Ἐκκλησία, µὲ διακηρυγµένη τὴν ἀθεΐα τους, µὲ προκλητικὴ περιφρόνηση τῶν ἠθικῶν κανόνων καὶ κάθε παράδοσης καὶ µὲ παν- τελῆ ἔλλειψη ὁραµάτων καὶ ἰδανικῶν. Τοὺς ἐνδιαφέρουν οἱ σαρκικὲς ἡδονές, εἶναι αἰχµάλωτοι τῆς φιλαργυρίας καὶ τοῦ ὑπερβολικοῦ ἐγωισµοῦ. Θέλουν νὰ διεισδύουν παντοῦ, νὰ ἐπηρεάζουν ἀρνητικὰ καὶ νὰ µιλοῦν γιὰ ἐλευθερία χωρὶς νόηµα καὶ σκοπό.
Γι’ αὐτοὺς δὲν ὑπάρχει Θεός. Ὑπάρχει µόνο ζωή ἐπὶ τῆς γῆς, χωρὶς κανόνες. Πιστεύουν ὅτι µὲ ὁδηγὸ τὸν πολιτισµὸ -ὅπως τὸν ἐννοοῦν καὶ τὸν θέλουν οἱ ἴδιοι- µποροῦν νὰ κάνουν τὸν κόσµο παράδεισο, δηλαδὴ µιὰ ἀπέραντη κόλαση.
Οἱ συνειδητοὶ χριστιανοὶ ἐνοχλοῦνται ἀπὸ τὴ θορυβώδη παρουσία τῶν συγκεκριµένων αὐτῶν ἀνθρώπων καὶ προβληµατίζονται ἂν πρέπει νὰ τοὺς ἐλέγχουν δηµοσίως. Τὸ θέµα εἶναι λεπτὸ καὶ δύσκολο. ∆ὲν ὑπάρχει µιὰ τακτικὴ γιὰ ὅλους καὶ πρὸς ὅλους. Βέβαια, ἰσχύει ὅτι ἡ στάση τους πρέπει νὰ εἶναι προσεκτικὴ καὶ ἐπιβάλλεται νὰ διατηροῦν τὶς ἀποστάσεις ἄµυνας. Παράλληλα πρέπει νὰ ἀρνοῦνται τὴ συµµετοχή τους στὶς ὅποιες δραστηριότητές τους, ἀλλὰ καὶ νὰ διαφωτίζουν µὲ τρόπο σταθερὸ καὶ θαρραλέο τοὺς ἀνυποψίαστους ποὺ τοὺς πλησιάζουν καὶ ἐπηρεάζονται.
Ἡ µετωπικὴ σύγκρουση µαζί τους πρέπει νὰ ἀποφεύγεται. ∆ὲν εἶναι ὡραῖο νὰ κατεβαίνει κανεὶς στὸ ἐπίπεδό τους καὶ νὰ ἀντιπαρατίθεται, γιατί οἱ ἀντιδράσεις τους συνήθως εἶναι ἀγενεῖς καὶ προκλητικές. Πάντως ἡ καλύτερη ἀντιµετώπισή τους εἶναι ἡ δική µας συνέπεια στὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. Τὸ φωτεινό µας παράδειγµα, ἡ ἔµπρακτη ἀγάπη µας καὶ ἡ σταθερότητα στὴν κατὰ Θεὸν πορεία µας, ἀποστοµώνουν καὶ ἀφοπλίζουν τοὺς ἀκόλαστους ποὺ βρίσκονται ἀνάµεσά µας. Ὁ ἀββὰς Ἰσαὰκ ὁ Σύρος ἔδινε, γιὰ τὸ θέµα ποὺ µᾶς ἀπασχολεῖ, τὴν ἀκόλουθη συµβουλή: «Ἐκείνους ποὺ εἶναι ἀκόλαστοι, νὰ τοὺς ἐλέγχεις µὲ τὴν ἐνάρετη συµπεριφορά σου· κι ἐκείνους ποὺ εἶναι ἀναίσχυντοι στὶς αἰσθήσεις τους, µὲ τὴ συστολὴ τῶν µατιῶν σου».
Ἡ ἐνάρετη συµπεριφορὰ δὲν ἔχει καµιὰ σχέση µὲ τὴν ὑποκρισία. Εἶναι εἰλικρινής, εὐθεῖα καὶ ἀνεπιτήδευτη. Εἶναι πάντα ἡ ἴδια καὶ ὅταν ἔχει µπροστά της ἐµπόδια, χλευασµούς, ποικίλους διωγµοὺς καὶ πολλὰ ἄλλα ποὺ ἐµπνέει ὁ διάβολος στὰ ὄργανά του. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ οἱ χριστιανοὶ ἐµµέσως βοηθοῦν τοὺς ἀνθρώπους καὶ ἴσως κάποια στιγµὴ µπορεῖ νὰ συναισθανθοῦν ὅτι µακριὰ ἀπὸ τὸ Θεὸ ἡ ζωή τους εἶναι προβληµατικὴ καὶ δυσάρεστη.
 
Ορθόδοξος Τύπος,03/06/2016

Π. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΤΣΗΣ: ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ!

 Ἐφαρμογή τῶν πατερικῶν κειμένων

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση 

   

Ἡ Ἐκκλησία προβάλλει τοὺς Ἁγίους Πατέρες καὶ ἀκολουθεῖ τὴν παράδοση ποὺ ἔχουν διαμορφώσει μὲ τὴ ζωή τους καὶ τὰ συγγράμματά τους. Πολλοὶ θεολόγοι, ἰδίως πανεπιστημιακοὶ διδάσκαλοι, μελετοῦν καὶ δημοσιεύουν τὰ πατερικὰ κείμενα, γιὰ νὰ γίνουν προσιτὰ στὸ ἀναγνωστικὸ κοινό. Τὸ ἔργο τους μέχρις ἐδῶ εἶναι θεοφιλὲς καὶ ἀναγνωρίζεται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Πρέπει ὅμως νὰ ἔχει καὶ συνέχεια. Νὰ μὴ εἶναι μόνο μελέτη, ἀλλὰ νὰ προχωροῦν καὶ στὴ βιωματικὴ προσ­έγγιση τῶν κειμένων. Νὰ ἐφαρμόζουν οἱ μελετητές, ἀλλὰ καὶ ὁ λαός, τὰ ὅσα ἔλεγαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες. Ὁ τρόπος ζωῆς ἐκείνων νὰ γίνει καὶ δικός μας τρόπος. Νὰ ἀποτελοῦν γιὰ μᾶς φῶς καὶ ὁδηγὸ σὲ ὅλους τούς τομεῖς καὶ τὶς πτυχὲς τῆς ζωῆς μας. Δυστυχῶς, σχεδὸν ὅλοι μένουμε στὴ μελέτη καὶ δὲν προχωροῦμε καὶ στὴν ἐφαρμογή. Ἴσως μερικοὶ νὰ δικαιολογοῦν τὸν ἑαυτὸ τους ἰσχυριζόμενοι ὅτι οἱ πατέρες ἔζησαν σὲ ἐποχὲς πολὺ μακρινὲς ἀπὸ τὴ δική μας καὶ τὰ προβλήματά τους καὶ οἱ συν-θῆκες ἦταν ἐντελῶς διαφορετικές. Αὐτὴ εἶναι μία ἀλήθεια, ὅπως ἀλήθεια ποὺ δὲν ἐπιδέχεται καμιὰ ἀμφισβήτηση εἶναι ὅτι ὁ δρόμος τῆς πνευματικῆς ζωῆς παραμένει πάντα ὁ ἴδιος καὶ τὰ μέσα ἐπίσης τὰ ἴδια. Οἱ ἠθικὲς ἀρχές, ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν, ἡ μετάνοια, ἡ προσ­ευχή, ἡ ἀγάπη δὲν ἀλλάζουν, γι’ αὐτὸ ἡ ἐμπειρία τῶν Ἁγίων Πατέρων εἶναι πολύτιμη καὶ γιά μᾶς. Τὸ Εὐαγγέλιο μὲ τὴν ἠθικὴ διδασκαλία δὲν ἀναθεωρεῖται οὔτε παρερμηνεύεται.
   Συχνὰ ἐμφανίζονται θεολόγοι ποὺ χρησιμοποιοῦν τὰ πατερικὰ κείμενα, γιὰ νὰ στηρίξουν θέσεις καὶ σχέδια, ποὺ ὑπηρετοῦν διάφορες σκοπιμότητες. Πρόκειται γιὰ ἀνίερες προσπάθειες, οἱ ὁποῖες θυμίζουν δικολαβικὸ ἔργο. Θέλουν νὰ συσκοτίσουν τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ συνηγορήσουν γιὰ ἀπαράδεκτα γιὰ τὴν Ἐκκλησία θέματα. Ἐπιστρατεύονται γιὰ παράδειγμα προκειμένου νὰ ἐμφανίσουν τὸν οἰκουμενισμὸ ὡς ἔργο θεοφιλές, ἐνῷ εἶναι παναίρεση! Οἱ θεολόγοι αὐτοὶ πρέπει νὰ ἐλέγχονται, γιὰ νὰ μὴ δημιουργοῦν ἐντυπώσεις διαβάλλοντας τὰ ἱερὰ πρόσωπα τῶν Ἁγίων.
   Ὁ π. Ἰωὴλ Γιαννακόπουλος ἦταν ξεκάθαρος στὸ θέμα τῆς πνευματικῆς ἀξιοποίησης τῶν πατερικῶν κειμένων. Ἔλεγε: «Κοιτάζουμε τί εἶπαν καὶ τί ἔγραψαν οἱ Πατέρες καὶ ὄχι πῶς ἔζησαν. Ἀντὶ νὰ κάνουμε σχόλια στὰ κείμενα τῶν Πατέρων, θὰ ἔπρεπε καλύτερα νὰ ἀντιγράφουμε τὴ ζωή τους. Οἱ Πατέρες προσεύχονταν πολύ, ἀγρυπνοῦσαν πολύ, νήστευαν πολύ, ἀγαποῦσαν τὴν πτωχεία καὶ τὴν ἁπλότητα, μισοῦσαν τὸ κοσμικὸ φρόνημα, πολεμοῦ­σαν τὶς πλάνες, ἀποστρέφονταν τὶς ἀνέσεις τοῦ βίου, ἀπέφευγαν τὰ ἀξιώματα, τὴ δόξα, τὶς τιμές καὶ ἀγαποῦσαν τὸ μαρτύριο. Τὰ κάνουμε ἐμεῖς αὐτά; Κρατοῦμε στὰ χέρια τὰ βιβλία τῶν Πατέρων καὶ ἡ ζωή μας εἶναι ἄρνηση τῆς δικῆς τους ζωῆς. Οἱ Πατέρες εἶναι ζωή, δὲν εἶναι φιλολογία!».
   Κάτι παρόμοιο παρατηροῦ­με καὶ μὲ τὶς διδαχὲς τῶν ἁγίων γερόντων τῆς ἐποχῆς μας. Τρέχουμε νὰ τοὺς ἀκούσουμε, νὰ θαυμάσουμε τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ζοῦν καὶ μετὰ ἀρχίζουμε ἀτέλειωτες διηγήσεις γι’ αὐτούς, χωρὶς οἱ ἴδιοι νὰ ἔχουμε ἐπηρεαστεῖ οὐσιαστικά, γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ἀλλάζει ἡ ζωή μας. Μᾶς ἀρέσει ἡ ἐπικοινωνία μὲ ἁγίους, ἀλλὰ δὲν ἐπιλέγουμε τὸν ἐνάρετο βίο τους! Εἶναι τόσο ἰσχυρὸ τὸ κοσμικὸ φρόνημα ποὺ μᾶς καταπονεῖ στὰ βιοτικὰ θέματα καὶ μᾶς δεσμεύει, ὅταν πρόκειται νὰ κάνουμε τὴ μεγάλη ἐπιλογὴ τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς μὲ ὁδηγὸ τοὺς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας.
   Τὴν ἴδια πραγματικότητα εἶχε διαπιστώσει καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης, ὁ ὁποῖος ἦταν πολὺ δημοφιλής. Ἡ περιγραφὴ του εἶναι ἐνδιαφέρουσα, γιατί ἔχει ὁμοιότητα καὶ μὲ τὴ σημερινὴ πραγματικότητα. Ἔλεγε ὁ Ἅγιος: «Δείχνουμε πώς ἔχουμε τὸν Χριστό. Στὴν πραγματικότητα δὲν ἔχουμε τὸν ἴδιο τὸν Χριστό, ἀλλὰ τὶς εἰκόνες του καὶ τὸ ὄνομά του. Τὸν ἔχουμε στὰ λόγια καὶ ὄχι στὰ ἔργα, στὸ στόμα καὶ ὄχι στὴν καρδιά. Νὰ τὸ κατάντημά μας… Τὸν Χριστὸ πρέπει νὰ τὸν ἔχουμε κυρίως στὴν καρδιά. Χωρὶς αὐτόν, τί ζωή μπορεῖ νὰ ὑπάρξει; Μία ζωή ψεύτικη, μία ἀξιοθρήνητη φυτοζωΐα. Ὀφείλουμε μὲ κάθε θυσία ν’ ἀναζητήσουμε τὸν ἴδιο τὸν Χριστό, νὰ τὸν βροῦ­με καὶ νὰ εἴμασθε πάντοτε μαζί του. Εἶναι δύσκολο αὐτό; Ὁ ἴδιος μᾶς περιμένει. Μὲ ποιὸν εἶναι πιὸ εὔκολο νὰ συναντηθοῦ­με, ἂν ὄχι μὲ τὸν «πανταχοῦ παρόντα Θεό;».
 
http://thriskeftika.blogspot.com

Π. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΤΣΗΣ: ΔΙΚΑΙΟΝ ΠΑΡΑΠΟΝΟΝ!

 Δίκαιον παράπονον

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

 

Πολλὲς φορὲς παραπονοῦνται οἱ πιστοὶ γιὰ τὴν ἀπαράδεκτη συμπεριφορὰ μερικῶν κληρικῶν καὶ μοναχῶν. Σκανδαλίζονται ἀπὸ τὶς πράξεις τους, τοὺς λόγους τους, τὶς διάφορες πρωτοβουλίες τους καὶ θέλουν νὰ διορθώνονται οἱ καταστάσεις ποὺ δημιουργοῦν τὰ πρόσωπα, ποὺ δὲν ἔχουν φόβο Θεοῦ καὶ ἀπὸ λάθος βρέθηκαν στὴν Ἐκκλησία. Τὰ πράγματα δὲν εἶναι εὔκολα. Τὸ ράσο εὔκολα δίνεται σὲ κάποιον – καὶ μάλιστα συνοδευόμενο ἀπὸ τὴν ἐπιπόλαιη συγκατάθεση ποὺ περιέχει ἡ κραυγὴ τοῦ λαοῦ «ἄξιος» – ἀλλὰ πολὺ δύσκολα τοῦ ἀφαιρεῖται, ἐκτὸς καὶ ἂν μόνος του τὸ «πετάξει».
Τὸ γεγονὸς αὐτὸ πρέπει νὰ κάνει πολὺ προσεκτικούς τούς Μητροπολίτες ποὺ χειροτονοῦν καὶ τοὺς ἡγουμένους ποὺ κάνουν τὶς μοναχικὲς κουρές. Πρέπει νὰ ἔχουν ἀνοικτὰ τὰ μάτια τους, νὰ πληροφοροῦνται σχετικὰ ἀπὸ ἀξιόπιστα πρόσωπα καὶ νὰ μὴ ἐνθουσιάζονται, γιατί ἕνας νέος ἱερέας θὰ καλύψει κάποιο ἐφημεριακὸ κενὸ ἢ θὰ προσ­τεθεῖ ἕνα νέο μέλος στὴ μοναχικὴ ἀδελφότητα. Τονίζουμε ἰδιαίτερα τὴν προσοχὴ ποὺ πρέπει νὰ ἔχουν οἱ ὑπεύθυνοι, γιατί οἱ ἀποτυχίες δὲν εἶναι σπάνιες καὶ τὰ σκάνδαλα πληθαίνουν. Εἶναι φοβερὸ νὰ «ἁλωνίζει» σὲ κάποια ἐνορία ἕνας ἱερέας ποὺ δὲν ἔχει φόβο τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ προσωπική του ζωή εἶναι μία διαρκής πρόκληση, ἢ νὰ βλέπεις ἕνα μοναχὸ νὰ περιφέρεται ἐδῶ κι ἐκεῖ χωρὶς νὰ ἔχει τὶς μοναχικὲς ἀρετὲς (ὑπακοή, ἀκτημοσύνη καὶ παρθενία) καὶ νὰ εἶναι αἰχμάλωτος τοῦ κοσμικοῦ φρονήματος.
Ἀναφερόμενος σ’ αὐτὲς τὶς ἀπαράδεκτες καταστάσεις δὲν γενικεύω οὔτε φυσικὰ ξεχνῶ τοὺς ἄξιους Μητροπολίτες καὶ τοὺς εὐλαβεῖς ἱερεῖς τους, οὔτε τοὺς ἀξιοσέβαστους γέροντες μὲ τοὺς ἐπίγειους ἀγγέλους τους. Ὑπάρχουν ὅλοι αὐτοὶ στὴν Ἐκκλησία καὶ συμβάλλουν μὲ ποικίλους τρόπους στὴν ἐπιτυχία τοῦ ποιμαντικοῦ της ἔργου. Ἡ παρουσία τους δὲν μᾶς ἐπιτρέπει νὰ ἀπογοητευθοῦ­με γιὰ τὴν πορεία τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Χριστὸς δὲν ἀφήνει ποτὲ τὴν Ἐκκλησία στὰ χέρια ἀνάξιων κληρικῶν. Θεραπεύει τὰ κακῶς κείμενα καὶ ἀναδεικνύει ἄξια πρόσωπα.
Ὁ ἐνάρετος κληρικὸς π. Ἰωὴλ Γιαννακόπολος, ἔμπειρος καὶ πολὺ προσεκτικός, ἔλεγε σ’ ἐκείνους ποὺ διατύπωναν διάφορες κρίσεις γιὰ τὴ στάση ποὺ παρατηροῦσε στοὺς μοναχικοὺς πόθους μερικῶν πνευματικῶν τέκνων: «Ἐγὼ δὲν προτρέπω, ἀλλὰ καὶ δὲν ἐμποδίζω. Πόθους μοναχικοὺς ἐγὼ οὔτε ἀνάβω οὔτε σβήνω. Δὲν ἀνάβω, γιατί δὲν μπορῶ. Μόνο τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο μπορεῖ νὰ κάνει κάτι τέτοιο. Δὲν σβήνω, γιατί δὲν πρέπει. Ποιὸς εἶμαι ἐγώ, γιὰ νὰ σβήσω τὶς φλόγες ποὺ ἄναψε ὁ Θεός;».
Ἡ διευκρίνιση αὐτὴ τοῦ ἀείμνηστου π. Ἰωὴλ στηριζόταν στὴν ἐμπειρία του ὅτι τὸ θέμα τῆς ἐπιλογῆς τοῦ μοναχικοῦ βίου δὲν εἶναι εὔκολη ὑπόθεση καὶ πρέπει νὰ γίνεται μετὰ ἀπὸ ὥριμη καὶ σταθερὴ ἀπόφαση τοῦ ἐνδιαφερομένου, μακριὰ ἀπὸ ἐφήμερους ἐνθουσιασμοὺς καὶ ἀπρόσεκτους ἐπηρεασμούς.
Ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ ἔχει ἄξιους κληρικοὺς καὶ μοναχούς, οἱ ὁποῖοι θὰ τηροῦν τὴν παράδοσή της καὶ θὰ προβάλλουν μὲ τὸν προσεκτικό τους βίο τὴν Ὀρθοδοξία, τὴν ὁποία μὲ πάθος πολεμοῦν οἱ ἄθεοι, ἀλλὰ καὶ οἱ ἑτερόδοξοι ποὺ ἔχουν ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὴν μία ἁγία καὶ καθολικὴ Ἐκκλησία.
 
Ορθόδοξος Τύπος

ΠΡΩΤΟΠΡ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΤΣΗΣ: ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΗ!

 Πνευματικὴ ζωὴ καὶ λογική

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

 

Στὴν ἐποχή μας οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ἐμπιστεύονται τοὺς ἐπιστήμονες καὶ ἀκολουθοῦν ὅσα ἐκεῖνοι ὑποστηρίζουν, ξεχνώντας ὅτι τὰ συμπεράσματα τῶν ἐπιστημόνων συνεχῶς ἀναθεωροῦνται. Αὐτὰ ποὺ ἔλεγαν στὸ παρελθὸν – καὶ δὲν ἐννοοῦμε τὸ ἀπώτερο – σήμερα δὲν ἰσχύουν. Ἔρχονται ἄλλες θεωρίες καὶ ἄλλα συμπεράσματα, ποὺ θέτουν στὸ περιθώριο τὰ ὅσα δέχονταν ὡς ἐπιστημονικά, δηλαδὴ ἀλάνθαστα.
Δὲν ἀπορρίπτουμε τὴν ἐπιστημονικὴ ἔρευνα σὲ ὅλους τούς τομεῖς. Ὑπάρχουν πολλὲς ἐπιτυχίες ποὺ βελτιώνουν τὴ ζωή τῶν ἀνθρώπων. Ὡστόσο, ὑπάρχουν καὶ ἐπιστημονικὰ συμπεράσματα ποὺ ὁδηγοῦν στὴν καταστροφὴ τῶν ἀνθρώπων, πνευματικὴ καὶ σωματική.
Ἐδῶ πρέπει νὰ διευκρινίσουμε ὅτι στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, ὅπου κυριαρχεῖ ἡ πίστη στὸ Θεό, ἡ ἐπιστήμη ἐλάχιστα βοηθάει στὸ ἔργο της, σὲ δευτερεύοντες κυρίως τομεῖς. Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή, τὴν ὁποία καλλιεργεῖ στὰ μέλη της ἡ Ἐκκλησία, δὲν χρειάζεται τὴ συμπαράστασή της. Καὶ αὐτὸ τὸ βλέπουμε στοὺς ἐπιστήμονες ποὺ θρησκεύουν. Καταθέτουν στὰ πόδια τοῦ πνευματικοῦ τὸν ἐπιστημονικό τους καταρτισμὸ καὶ μὲ ταπείνωση θέλουν νὰ πληροφορηθοῦν γιὰ τὴν προσευχή, τὴ μετάνοια, τὴν οὐράνια Βασιλεία καὶ πολλὰ ἄλλα γιὰ τὴ σωτήρια πορεία ποὺ πρέπει νὰ ἀκολουθήσουν. Γίνονται πνευματικοὶ ἀναζητητὲς καὶ στὴ συνέχεια διαπρύσιοι κήρυκες τῆς μεγάλης ἀξίας ποὺ ἔχει ἡ χριστιανικὴ ζωή. Καὶ ὅλα αὐτὰ χωρὶς τὴ βοήθεια τῆς ἐπιστήμης τους.
Ὁ ἅγιος Παΐσιος ὁ ἁγιορείτης εἶχε πάντα ἐπιφυλάξεις γιὰ τοὺς ἐπιστήμονες, οἱ ὁποῖοι στηρίζονται στὴ λογικὴ καὶ ἀρνοῦνται τὴν ἄνωθεν βοήθεια, γι’ αὐτὸ ἔλεγε ὅτι «ὅταν ἕνας ἀποφασίζει νὰ κάνει πνευματικὴ ζωή, τὸ πρῶτο ποὺ πρέπει νὰ κάνει εἶναι νὰ πάρει διαζύγιο ἀπὸ τὴ λογική, ἐὰν θέλει νὰ προκόψει. Λογικὴ καὶ πνευματικὴ ζωή εἶναι δύο καταστάσεις ἐντελῶς ἀντίθετες, ποὺ ἀντίκεινται ἡ μία στὴν ἄλλη».
Τὰ πνευματικὰ γεγονότα δὲν εἶναι προσιτὰ στοὺς ἐπιστήμονες οὔτε ἐπιδέχονται ἔρευνα. Τὰ βιώνουν οἱ ἄνθρωποι τῆς πίστης καὶ τὰ ἐμπιστεύουνται μόνο σ’ ἐκείνους ποὺ ἔχουν καλὴ προαίρεση καὶ ἀγωνίζονται πνευματικά. Ἔτσι ἐπιτυγχάνεται ἡ ἐπικοινωνία καὶ ἀξιοποιοῦνται οἱ ἐμπειρίες, ποὺ εἶναι πιστοποίηση τῆς ὀρθῆς πορείας τους. Στὴ διαδικασία αὐτὴ ἐλάχιστα βοηθάει ἡ λογική. Εἶναι βέβαια προφανὲς ὅτι ὁ κατὰ Θεὸν ἀγωνιστὴς δὲν εἶναι παράλογος. Ἀντίθετα, ἀρνεῖ­ται τὶς ὑπερβολὲς καὶ ὅλα τὰ καθημερινά του προβλήματα τὰ ἀντιμετωπίζει μὲ ψυχραιμία καὶ μὲ ὁδηγὸ τὴν κοινὴ λογική. Στὴν πνευματικὴ ζωή ὅμως ὑπάρχουν ἄλλοι κανόνες καὶ ἄλλα μέσα, ποὺ ὑπερβαίνουν τὴ λογική.
Οἱ πιστοὶ πρέπει νὰ ἔχουν ἐμπιστοσύνη στοὺς πνευματικοὺς καὶ γενικὰ στοὺς ἄξιους κληρικοὺς καὶ μὲ ταπείνωση νὰ τηροῦν τὶς ἐντολὲς τοῦ Εὐαγγελίου καὶ νὰ δοξάζουν τὸ Θεό.
 
Ορθόδοξος Τύπος

Π. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΤΣΗΣ: ΤΟ ΡΑΣΟΦΟΡΕΙΝ ΕΙΝΑΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ;

 Τὸ ρασοφορεῖν εἶναι ἐπάγγελμα;

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

 

Ἡ ἀπάντηση στὸ ἐρώτημα τοῦ τίτλου ποικίλλει, ἀνάλογα μὲ τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἀπαντάει. Οἱ περισσότεροι λένε ὅτι εἶναι ἐπάγγελμα, ἀφοῦ οἱ κληρικοὶ εἶναι μισθωτοί τοῦ δημοσίου, ἀγνοοῦν ὅμως τί ἐννοοῦμε ὅταν λέμε ἐπάγγελμα καὶ τί ὅταν λέμε διακονία καὶ λειτούργημα. Ὑπάρχει οὐσιώδης διαφορά. Καὶ ὁ λειτουργὸς πληρώνεται, ἀλλὰ δὲν εἶναι ἐπαγγελματίας. Ἐργάζεται ἀδιάκοπα. Δὲν στοχεύει στὴν αὔξηση τῶν ἐσόδων του. Εἶναι ἐθελοντής. Τὸ ρασοφορεῖν εἶναι πολὺ πέρα καὶ πάνω ἀπὸ τὸ ἐπάγγελμα. Ἂς δοῦμε τὴ μεγάλη διαφορά.
Τὸ ἐπάγγελμα ἔχει συγκεκριμένες ὧρες καθημερινῆς ἐργασίας καὶ ὑποχρεώσεις ποὺ ἰσχύουν κατὰ τὸ χρόνο ποὺ ἀσκεῖται. Τὰ δύο τρίτα τοῦ εἰκοσιτετραώρου ὁ κάθε ἐπαγγελματίας εἶναι ἐλεύθερος γιὰ ὁποιαδήποτε ἄλλη ἐπιλογή, χωρὶς καμιὰ δέσμευση. Ὑπάρχουν ἐπίσης ἐπαγγέλματα ποὺ ἀπαιτοῦν εἰδικὴ στολὴ ἀπὸ τοὺς ἐργαζομένους. Εἶναι οἱ ἀξιωματικοί, οἱ ἀστυνομικοί, οἱ πυροσβέστες, οἱ ὑγειονομικοί, οἱ ἀνώτεροι δικαστικοὶ κλπ. Ἡ στολὴ δίνει λάμψη καὶ ὑπενθυμίζει τὰ καθήκοντα αὐτῶν ποὺ τὴ φοροῦν καὶ τὶς ὑποχρεώσεις τῶν ὑφισταμένων τους. Χωρὶς τὴ στολὴ δὲν ἰσχύει τίποτα. Παύουν τὰ καθήκοντα καὶ οἱ ἐργαζόμενοι ξανοίγονται σὲ χώρους τῆς ἐπιλογῆς τους. Φεύγοντας ἀπὸ τὸ χῶρο ἐργασίας, ἀδιαφοροῦν γιὰ καθετὶ ποὺ ἔχει σχέση μὲ τὸ ἐπάγγελμα. Καὶ βέβαια, ὅταν συνταξιοδοτηθοῦν, παύει κάθε ἐπαγγελματικὴ ὑποχρέωση.
Ἀντίθετα, ὁ ἱερέας εἶναι ἰσόβιος ρασοφόρος. Ὅσο ζεῖ, φορεῖ τὸ ράσο. Καὶ ὅταν ἀπὸ ἀνώτερη βία δὲν τὸ φορεῖ, ἔχει τὴν αἴσθηση ὅτι εἶναι γυμνὸς καὶ ντρέπεται. Δὲν θέλει νὰ τὸν βλέπουν οἱ ἄνθρωποι μὲ πολιτικὰ ἐνδύματα. Ἡ αἴσθηση αὐτὴ τὸν ἀκολουθεῖ μέχρι τὴν τελευταία του πνοή. Ἡ συνταξιοδότησή του δὲν ἀλλάζει τίποτα. Καὶ ὅταν ὑπάρχουν δυνάμεις, σωματικὲς καὶ πνευματικές, συνεχίζει τὰ ἱερατικά του καθήκοντα ὡς φυσικὴ συνέχεια.
Ὁ ἱερέας δὲν ἔχει ὧρες ἐργασίας. Εἶναι πάντα σὲ ἐπιφυλακὴ καὶ ἡ προθυμία του γιὰ προσφορὰ παραμένει πάντα ἀμείωτη. Ὅπου νὰ πάει εἶναι διακριτός. Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι τὸν προσέχουν μὲ αὐξημένη περιέργεια. Μοιάζει μὲ πόλη ποὺ εἶναι χτισμένη στὸ βουνό. Ἡ παρουσία του στὴν ἀγορὰ ἐντυπωσιάζει καὶ γίνεται ἀντικείμενο σχολιασμοῦ. Ἄλλοι τὸν ἐπαινοῦν καὶ ἄλλοι τὸν κατηγοροῦν.
Ὁ συνειδητὸς καὶ ἄξιος ἱερέας εἶναι ἄγρυπνος φύλακας τῆς πίστεως, ἀκούραστος διακονητὴς καὶ ζηλωτὴς καὶ δὲν λέει ποτέ ὄχι στὰ αἰτήματα τῶν ἐνοριτῶν του, ἀλλὰ καὶ τῆς εὐρύτερης περιοχῆς, ὅταν ἐργάζεται σὲ πόλη. Τὸ ἔργο του ὅμως μερικὲς φορὲς ἐπισκιάζεται ἀπὸ τὰ «κατορθώματα» ἀναξίων ἱερέων, ποὺ δύσκολα ἀντιμετωπίζονται. Ὁ Φώτης Κόντογλου, ἀναφερόμενος στοὺς ἀνάξιους κληρικούς, τονίζει: «Πάντα, σὲ κάθε ἐποχή, ὑπῆρχαν οἱ ἀνάξιοι κληρικοί, κοντὰ στοὺς ἁγίους ρασοφόρους. Ἀλλὰ σήμερα τὸ πρᾶγμα ἐχειροτέρεψε κατὰ πολύ. Μιὰ ἀπὸ τὶς πολλὲς αἰτίες αὐτῆς τῆς θλιβερῆς καταστάσεως εἶναι τὸ ὅτι γίνονται συχνὰ κληρικοὶ κάποιοι ἄνθρωποι ποὺ δὲν ἔχουν κλίση στὴ θρησκεία καὶ ποὺ γι’ αὐτοὺς τὸ ρασοφορεῖν εἶναι ἕνα ἐπάγγελμα. Ὁ ἱερεὺς ὄχι μοναχὰ πρέπει νὰ ἔχει κλίση στὴ θρησκεία, ἀλλὰ νὰ φλέγεται ἀπὸ πίστη καὶ ἀγάπη πρὸς τὰ θεῖα, νὰ εἶναι «τῷ πνεύματι ζέων», ὅπως λέει ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς. Καὶ νὰ τελεῖ τὴ θείαν μυσταγωγία μὲ τέτοια κατάνυξη, ποὺ πολλὲς φορὲς νὰ δακρύζει μπροστὰ στὴν Ἁγία Τράπεζα, ἱερουργώντας μὲ φόβο καὶ μὲ τρόμο. Ἐνῷ πολλοὶ ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς ρασοφόρους, ἀντὶ ἡ εὐσέβειά τους καὶ ἡ κατάνυξή τους νὰ συνεπάρει τοὺς ἐκκλησιαζόμενους, τοὺς παγώνει ἡ ἀτονία, ἡ ἀδιαφορία καὶ ἡ ψυχρότητα, μὲ τὴν ὁποία ἐκτελοῦν τὶς ἱεροτελεστίες».
Ρασοφόροι ὅμως δὲν εἶναι μόνο οἱ κληρικοί. Εἶναι καὶ οἱ ἀξιοθαύμαστοι μοναχοὶ καὶ μοναχές, ποὺ εἶναι ἀφοσιωμένοι στὸ Θεό, τηροῦν τὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ πάντα ἀποφεύγουν τὸν οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν ζῆλο, ἀλλὰ καὶ τὶς τυφλὲς ὑπερβολές, οἱ ὁποῖες ἀποδεικνύουν τὴν ἀπουσία τῆς ταπείνωσης καὶ τῆς γενικῆς ἀγάπης πρὸς τοὺς ἀδελφούς. Οἱ μοναχοὶ δὲν ξεχνοῦν τὴν ἀποστολή τους καὶ δὲν γίνονται ἀνεύθυνοι διδάσκαλοι καὶ φαντασιόπληκτοι «προφῆτες». Μελετοῦν τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, τηροῦν τὶς τρεῖς βασικὲς ἀρετές, παρθενία, ἀκτημοσύνη καὶ ὑπακοὴ καὶ δὲν ἀσχολοῦνται μὲ κοσμικὲς ὑποθέσεις.
Τὸ ρασοφορεῖν λοιπὸν δὲν εἶναι ἐπάγγελμα. Εἶναι σύμβολο ἀφοσίωσης στὸ Θεὸ καὶ ταπεινὴ διακονία πρὸς τὸν πλησίον.
 
Ορθόδοξος Τύπος

Π. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΤΣΗΣ: ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΚΟΣΜΙΚΗΣ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑΣ!

Ἀνατροπὴ τῆς κοσμικῆς νοοτροπίας
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας συχνὰ βλέπουμε ἀνατροπὲς τῆς κοσμικῆς νοοτροπίας, ποὺ παραδόξως ἐμφανίζεται καὶ στὰ μέλη της. Δὲν ἰσχύουν πάντα αὐτὰ ποὺ ἰσχύουν στὴν κοινωνία καὶ στηρίζονται στὴ νομοθεσία τῶν πολιτικῶν, ἡ ὁποία ὑπηρετεῖ σκοπιμότητες καὶ συμφέροντα. Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε τὴν παραβολὴ τῶν ἐργατῶν τοῦ ἀμπελώνα, ὅπου ὁ ἰδιοκτήτης ἔδωσε στοὺς ἐργάτες τὸ συμφωνημένο δηνάριο, χωρίς νὰ ὑπολογίζει τὶς ὧρες ἐργασίας τοῦ καθενός. Ὅ,τι ἔδωσε στοὺς πρώτους ποὺ πῆγαν πρωὶ- πρωὶ στὸ ἀμπέλι, τὸ ἴδιο ἔδωσε καὶ στοὺς ἐργάτες ποὺ πῆγαν στὶς ἐννιά, στὶς δώδεκα καὶ στὶς πέντε τὸ ἀπόγευμα. Γνώριζε ὁ ἰδιοκτήτης ὅτι οἱ πρῶτοι ἦταν χαλαροὶ καὶ ἀμελεῖς, ἐνῷ οἱ τελευταῖοι ἔδειξαν περισσότερη προθυμία γιὰ δουλειά.

Ἔχουμε πολλὰ παρόμοια παραδείγματα στὴν Ἐκκλησία. Βλέπουμε Μητροπολίτες ποὺ ἐπὶ δεκαετίες «ποιμαίνουν» τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν ἀδράνεια, τὴν ἀδιαφορία, τὴν ἀπροθυμία καὶ τὴν ἀπαραίτητη ὑποκρισία! Τὰ πολλὰ ἐγκώμια τοὺς ἔχουν νεκρώσει, τὰ ὅποια ὁράματα ἔσβησαν, ὁ ἀρχικὸς ζῆλος ἀτόνησε καὶ χάθηκε καὶ ἔμειναν μόνο τὰ λαμπρὰ ἄμφια, τὸ δεσποτικὸ ὕφος καὶ οἱ ἐμφανίσεις στὶς πανηγύρεις καὶ τὶς ἐθνικὲς ἐπετείους. Σ’ αὐτοὺς ταιριάζει ἡ ρήση ὅτι οἱ πρῶτοι ἔγιναν ἔσχατοι, γιατί δὲν ἀξιοποίησαν τὴν κλήση τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν βάδισαν τὴν πνευματικὴ ὁδὸ, γιὰ νὰ γίνουν ἐκλεκτοί.

Πιὸ συχνὸ εἶναι τὸ φαινόμενο στὴν ἱερατικὴ οἰκογένεια. Πληθώρα οἱ κλητοί, ἐλάχιστοι οἱ ἐκλεκτοί. Εἶναι ἐπαγγελματίες λειτουργοί τοῦ Ὑψίστου. Γι’ αὐτὸ σέρνονται καὶ δὲν πετοῦν. Εἶναι ἄνθρωποι τῆς καθημερινότητας, δίχως πνευματικὰ βιώματα, δίχως προσευχὴ καὶ κατάνυξη, παρόλες τὶς προτροπὲς πρὸς τὸ λαὸ νὰ «δεηθοῦν τοῦ Κυρίου», νὰ ζητήσουν τὸ ἔλεός του.

Οἱ Μητροπολίτες καὶ οἱ ἱερεῖς ποὺ ἀναφέραμε δὲν ἀξίζουν καμιᾶς ἀμοιβῆς. Τὸ δηνάριο εἶναι πολὺ γι’ αὐτούς. Καὶ ὅμως ἔχουν ἀπαιτήσεις, δραστηριοποιοῦνται πρὸς ἴδιον ὄφελος καὶ διαχειρίζονται αὐθαιρέτως τὰ δηνάρια τῆς Ἐκκλησίας! Ποῦ νὰ βρεῖς ἄκρη; Πῶς νὰ δράσεις, γιὰ νὰ σταματήσει τὸ κακό; Δὲν νομίζω ὅτι μπορεῖ ἀνθρώπινο χέρι νὰ διορθώσει κάτι. Ὅμως δὲν πρέπει νὰ ἀπελπιζόμαστε, γιατί τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ παρεμβαίνει συχνὰ καὶ χρησιμοποιεῖ τοὺς ἔσχατους μὲ ἁρμοδιότητα τῶν πρώτων καὶ παραθεωρεῖ τοὺς κλητοὺς ἀναθέτοντας ἔργο πνευματικὸ στοὺς ἐκλεκτοὺς κι ἂς εἶναι λίγοι καὶ δυσεύρετοι.

Πολλοὶ χριστιανοὶ ἐνοχλοῦνται, ὅταν γίνεται λόγος γιὰ τὰ κακῶς κείμενα τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἐπιλέγουν τὴ σιωπὴ καὶ τὴν ἀνοχή, ἐνῷ μέσα τους βρίσκονται σὲ ἀναβρασμό. Ξεχνοῦν ὅτι ὁ Χριστὸς τὰ φοβερὰ «οὐαὶ» τὰ εἶπε γιὰ τοὺς γραμματεῖς, τοὺς Φαρισαίους καὶ τοὺς ὑπεύθυνους τῆς συναγωγῆς, θέτοντας πολλὲς φορὲς σὲ κίνδυνο τὴ ζωή του. Ποτὲ δὲν εἶχε συμβιβαστεῖ μὲ τὸ κρυμμένο ἄθλιο ἦθος τους καὶ ποτὲ δὲν εἶχε δεχτεῖ τὴν ὑποκριτική τους συμπεριφορά. Τοὺς ἔλεγχε δημοσίως, περιέγραφε τὰ φοβερὰ πάθη τους καὶ φανέρωνε στοὺς ἀνθρώπους τὸ ὀλέθριο ἔργο τους.

Εἶναι καθῆκον κάθε χριστιανοῦ νὰ ἀνησυχεῖ γιὰ τὰ ἀπαράδεκτα καὶ σκανδαλώδη ποὺ κατὰ καιροὺς ἐμφανίζονται στὴν Ἐκκλησία καὶ μὲ διάκριση νὰ ἐλέγχει καὶ νὰ διαμαρτύρεται. Ἐδῶ πρέπει νὰ διευκρινίσουμε ὅτι, ὅταν ἐλέγχουμε, δὲν καταδικάζουμε τὰ πρόσωπα, ἀλλὰ τὶς πράξεις τους ποὺ ἔρχονται σὲ ἀντίθεση μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ μακάρι κάποτε νὰ μετανοήσουν καὶ νὰ σταματήσει ἡ ἄθλια συμπεριφορά τους. Μερικοὶ ὑποστηρίζουν μὲ ἀφέλεια ὅτι ὁ ἔλεγχος τῆς σκανδαλώδους συμπεριφορᾶς εἶναι ἕνα νέο σκάνδαλο! Ὄχι. Πρόκειται γιὰ πλάνη καὶ ἂς ὑποστηρίζουν αὐτὴ τὴν ἄποψη διάφοροι πνευματικοί, ποὺ ἀρέσκονται στὴν ἀκύμαντη καλοπέρασή τους καὶ στὴν καλὴ φήμη ποὺ ἔχουν ἀποκτήσει. Ἡ ἀδράνεια προφανῶς γιὰ τὰ κακῶς κείμενα δὲν εἶναι θεοφιλής. Εἶναι κατακριτέα.

Εἶναι χρήσιμο νὰ ξαναθυμηθοῦμε τὰ ὅσα ἔλεγε ὁ Χριστὸς στοὺς γραμματεῖς καὶ Φαρισαίους γιὰ τὴν ἀπαράδεκτη συμπεριφορά τους καὶ τὴν προκλητικὴ ὑποκρισία τους. Τοὺς μιλοῦσε μὲ παρρησία καὶ τὸν ἄκουγε καὶ ὁ λαὸς ποὺ ἦταν θῦμα τους, ἀλλὰ δύσκολα μποροῦσε νὰ ἀντιδράσει. Τοὺς ἔλεγε ὅτι διδάσκουν τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ οἱ ἴδιοι δὲν τὰ τηροῦν. Φορτώνουν στοὺς ἄλλους βαριὰ φορτία, ἐνῷ οἱ ἴδιοι δὲν κινοῦν οὔτε τὸ δάκτυλό τους. Τὰ ἔργα τους εἶναι πρὸς τὸ θεαθῆναι. Ἀγαποῦν τὴν πρωτοκαθεδρία. Ἀρέσκονται στοὺς δημόσιους ἀσπασμοὺς καὶ ἐπιδιώκουν τὴν προβολή. Θέλουν νὰ τοὺς προσφωνοῦν διδασκάλους καὶ πατέρες (Ματθ. κγ΄ 3-7). Ἀναφερόμενος ἐπίσης ὁ Χριστὸς στὴν ὑποκρισία τους χρησιμοποιεῖ δύο ἐκφραστικὲς καὶ συνάμα ἀποκαλυπτικὲς παρομοιώσεις: «Ἀλίμονό σας, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι, ὑποκριτές, γιατί καθαρίζετε τὸ ἐξωτερικό τοῦ ποτηριοῦ καὶ τοῦ πιάτου, τὸ περιεχόμενό τους ὅμως προέρχεται ἀπὸ ἁρπαγὴ καὶ ἀδικία. Φαρισαῖε τυφλέ, καθάρισε πρῶτα τὸ ἐσωτερικό τοῦ ποτηριοῦ καὶ τοῦ πιάτου, γιὰ νὰ ἔχει ἀξία καὶ ἡ ἐξωτερική τους καθαρότητα. Ἀλίμονό σας, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι, ὑποκριτές, γιατί μοιάζετε μὲ τάφους ἀσβεστωμένους, ποὺ ἐξωτερικὰ φαίνονται ὡραῖοι, ἐσωτερικὰ ὅμως εἶναι γεμᾶτοι κόκκαλα νεκρῶν καὶ κάθε λογῆς ἀκαθαρσία. Ἔτσι κι ἐσεῖς, ἐξωτερικὰ φαίνεστε εὐσεβεῖς στοὺς ἀνθρώπους, κι ἐσωτερικὰ εἶστε γεμᾶτοι ὑποκρισία καὶ ἀνομία» (Ματθ. κγ΄ 25-28). Καὶ συνεχίζει ὁ Χριστὸς τὸν δριμὺ ἔλεγχο λέγοντάς τους ὅτι κατατρώγουν τὰ σπίτια καὶ τὶς περιουσίες τῶν χηρῶν, ἔχουν διεστραμμένη διδασκαλία ποὺ ὁδηγεῖ στὸν ἀποκλεισμὸ ἀπὸ τὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν, καλλιεργοῦν τὸν φανατισμὸ στοὺς ὀπαδούς τους, προσκολλῶνται στὰ δευτερεύοντα καὶ ἀδιαφοροῦν γιὰ τὰ οὐσιώδη (Ματθ. κγ΄ 23). Τοὺς ἀποκαλεῖ ἀκόμα τυφλοὺς ὁδηγούς, ποὺ περνᾶνε ἀπὸ τὸ στραγγιστήρι τὸ κουνούπι καὶ καταπίνουν ὁλόκληρη καμήλα (Ματθ. κγ΄ 24).

Οἱ κληρικοὶ καὶ οἱ συνειδητοὶ χριστιανοὶ πρέπει νὰ ἀρνοῦνται κάθε ὁμοιότητα μὲ τοὺς γραμματεῖς καὶ Φαρισαίους, νὰ διατηροῦν τὸ ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα καὶ νὰ ἐλέγχουν καθέναν ποὺ ἀμβλύνει τὸ ὀρθόδοξο ἦθος.

Ορθόδοξος Τύπος

http://aktines.blogspot.com

ΠΡΩΤΟΠΡ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΤΣΗΣ: «ΤΗΝ ΛΟΓΙΟΣΥΝΗ ΝΑ ΤΗΝ ΚΛΑΙΣ!»

«Τὴν λογιοσύνη νὰ τὴν κλαῖς!»

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Στὴν Ἐκκλησία μας ἔχουμε πλῆθος θεολόγων. Ὅλοι οἱ Μητροπολίτες εἶναι θεολόγοι, ὅλοι οἱ πρὸς ἀρχιερατείαν ὑποψήφιοι ἀρχιμανδρίτες εἶναι θεολόγοι καὶ ἕνα μεγάλο ποσοστὸ τῶν ἐφημερίων ἐπίσης.

Καὶ αὐτὸ μὲ τὴν πρώτη ματιὰ φαίνεται ὡς εὐλογία. Ἡ μακρόχρονη ὅμως ἐμπειρία τῶν μὴ θεολόγων κληρικῶν εἶναι ἀρνητική. Δὲν μποροῦν νὰ δικαιολογήσουν πολλὲς πράξεις τῶν θεολόγων καὶ μάλιστα τῶν μητροπολιτῶν, ποὺ ἡ φήμη τους κάποτε ξεπερνᾶ καὶ τὰ ὅρια τῆς πατρίδας μας.

Οἱ λόγιοι κληρικοὶ (ὑπάρχουν πάντα οἱ φωτεινὲς ἐξαιρέσεις) ἔχουν ἕνα κοινὸ γνώρισμα. Εἶναι φιλόδοξοι, μὲ μεγάλη ἰδέα γιὰ τὸν ἑαυτό τους καὶ τὸ ὅποιο συγγραφικό τους ἔργο, καὶ πάντα στοχεύουν στὰ ὑψηλὰ ἀξιώματα. Γιὰ νὰ πετύχουν τὸ σκοπὸ τους ἀλλάζουν συνεχῶς τὶς ἀπόψεις τους καὶ προτείνουν ἀπίθανες λύσεις γιὰ τὰ διάφορα προβλήματα τῆς Ἐκκλησίας, ἀνάλογα πάντα μὲ τὸ τί ἐπικρατεῖ, ἀλλὰ καὶ τί τοὺς συμφέρει. Οἱ «μεγάλοι» αὐτοὶ θεολόγοι παρακολουθοῦν τὰ γεγονότα, ἑλίσσονται συνεχῶς καὶ ἐκδηλώνονται μὲ τρόπο ποὺ ὡραιοποιεῖται ἡ προσωπική τους εἰκόνα, γιὰ νὰ ἐντυπωσιάζουν τοὺς κοσμικοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἀνθρώπους τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας, οἱ ὁποῖοι μάλιστα κάποια στιγμὴ μποροῦν νὰ τοὺς βοηθήσουν ὑπογείως, γιὰ νὰ ἱκανοποιήσουν τὴ βαθύτερη ἐπιθυμία τους, δηλαδὴ νὰ κατακτήσουν τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἐξουσία.

Στοὺς λόγιους Μητροπολίτες οἱ μεταξύ τους σχέσεις εἶναι μονίμως διαταραγμένες. Δὲν λείπουν οἱ δημόσιες συγκρούσεις, γεγονὸς ποὺ ἀπογοητεύει τὸ λαό, γιατί τοὺς ἔχει σὲ μεγάλη ἐκτίμηση. Τελικά, οἱ σοφοὶ αὐτοὶ Μητροπολίτες ὠφελοῦν ἢ βλάπτουν τὴν Ἐκκλησία; Βελτιώνουν τὸ ποιμαντικό της ἔργο, ὁδηγοῦν τοὺς ἀνθρώπους στὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ, ἐνισχύουν τὴν πίστη τους στὸν οὐράνιο Πατέρα καὶ ἐνισχύουν τὴν ἐλπίδα τους στὴν οὐράνια βασιλεία; Συνήθως ὄχι. Εἶναι κοσμικοί, δὲν πολυασχολοῦνται μὲ τοὺς ἀνθρώπους τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὁ νοῦς τους ἀπασχολεῖται μὲ ἐφήμερες ὑποθέσεις, μακριὰ ἀπὸ τὸ καθαρὸ ποιμαντικὸ ἔργο. Πολλὲς φορὲς ἀφοσιώνονται τόσο πολὺ στὰ κοσμικὰ θέματα ποὺ γίνονται ἀγνώριστοι καὶ τοὺς ξεχνᾶ ὁ λαός. Εἶναι σὰν νὰ μὴ ὑπάρχουν. Νομίζεις ὅτι οἱ μητροπόλεις τους χηρεύουν! Τόση περιφρόνηση γιὰ τὴ μεγάλη τους πνευματικὴ ἀποστολή! Στὶς κοσμικὲς ὅμως ἐκδηλώσεις εἶναι πάντα παρόντες, συμφύρονται μὲ τοὺς διαφόρους ἄρχοντες τοῦ κόσμου καὶ συμπληρώνουν τὴν εἰκόνα τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας.

Ἡ κατάσταση ποὺ περιγράφουμε ἐπιδεινώνεται, ὅταν οἱ συγκεκριμένοι Μητροπολίτες ἀναλαμβάνουν τὰ ἡνία τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐξουσίας. Δὲν ἐργάζονται γιὰ κάτι τὸ οὐσιαστικὸ καὶ δὲν συμβάλλουν στὴ βελτίωση τῶν κακῶς ἐχόντων στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας. Μὲ τὶς ἐπίμονες μάλιστα προσωπικές τους ἀπόψεις ὁδηγοῦν τὰ προβλήματα σὲ ἀδιέξοδα, μὲ ἀποτέλεσμα τὰ προβλήματα νὰ πολλαπλασιάζονται ἀντὶ νὰ λύνονται καὶ νὰ ἐξαλείφονται.

Ἔχουμε παραδείγματα ἀρχιεπισκόπων, οἱ ὁποῖοι θορύβησαν ὅσο κατεῖχαν τὸ ἀξίωμα, χωρὶς τελικὰ νὰ δοῦμε πνευματικὴ καρποφορία, ἀλλὰ ἀντίθετα πλήγωσαν τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ μὲ τὸ πλῆθος τῶν σκανδάλων ποὺ ἐμφανίστηκαν στὴν αὐλὴ τους χωρὶς νὰ ἀντιδροῦν οἱ ἴδιοι. Ἀντίθετα, συγκάλυπταν τοὺς σκανδαλοποιούς καὶ δημιουργοῦσαν πολλὲς ὑποψίες καὶ γιὰ τὸ πρόσωπό τους.

Καὶ τὸ συμπέρασμα: Ἡ θεολογικὴ γνώση δὲν εἶναι τὸ σωσίβιο τῆς σωτηρίας, οὔτε τὰ ἀποτελεσματικότερο μέσο γιὰ τὴν ἐπιτυχία τοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὸ συμβαίνει, γιατί λείπει ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ταπείνωση. Λείπουν δηλαδὴ οἱ ἀναγκαῖες προϋποθέσεις, γιὰ νὰ ἀποφεύγονται τὰ πνευματικὰ ναυάγια.

Ορθόδοξος Τύπος

http://thriskeftika.blogspot.com

ΠΡΩΤΟΠΡ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΤΣΗΣ: ΝΑΥΑΓΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ!

Ναυάγια εἰς τὴν Ἐκκλησίαν

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Μέλη του "ΚΑΙΡΟΥ" στον Αρχιεπίσκοπο - 24.09.2019

Τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος δημιουργοῦν πολλὰ προβλήματα στοὺς πιστοὺς ἀνθρώπους, παρόλο ποὺ τὸ πρῶτο αὐτοαποκαλεῖται «Μητέρα Ἐκκλησία» καὶ ἡ δεύτερη ἀποδέχεται τὸν χαρακτηρισμὸ «θυγατέρα».

Ἡ πραγματικότητα ἀποδεικνύει ὅτι ἡ «Μητέρα Ἐκκλησία» δὲν ἔχει στοργὴ πρὸς τὴν «θυγατέρα», ὅταν μιλάει γιὰ Νέες Χῶρες, γιὰ ἡμιαυτόνομη Ἐκκλησία τῆς Κρήτης, γιὰ πατριαρχικὲς ἐπαρχίες στὰ Δωδεκάνησα καὶ στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ γιὰ σταυροπηγιακὲς μονὲς στὴν Ἑλλάδα, γιὰ τὶς ὁποῖες ποτὲ δὲν ἔχει ἐνδιαφερθεῖ γιὰ τὴν συντήρησή τους. Καὶ ἀπαιτεῖ ὅλοι νὰ ἔχουμε δουλικὸ φρόνημα ἀπέναντί του καὶ νὰ συμφωνοῦμε ἀπερισκέπτως σὲ ὅ,τι προκλητικὸ ἀποφασίζει, περιφρονώντας τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τοὺς ἱεροὺς κανόνες της. Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε τὸν οἰκουμενισμὸ καὶ τὸ οὐκρανικὸ θέμα, στὰ ὁποῖα πρωτοστατεῖ ὁ Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος. Καὶ στὰ δύο ἔχει πλήρη ἀποτυχία, ὅπως συνέβη καὶ μὲ τὴν Σύνοδο στὸ Κολυμπάρι τῆς Κρήτης. Δέν ἐπιθυμῶ νὰ ἀσχοληθῶ περισσότερο μὲ τὸν Πατριάρχη τοῦ Γένους (ποιοῦ Γένους, τοῦ παλαιοῦ ἢ τοῦ νέου;) οὔτε καὶ νὰ ἐκδηλώσω σεβασμὸ σὲ οἰκουμενιστὲς καὶ γενικὰ σὲ ὑψηλόβαθμους κληρικούς, ποὺ ἔχουν παπικὸ φρόνημα, ἐνῷ ἀνήκουν στὴν Ὀρθοδοξία!

Στὴν πρόσφατη Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀποδείχτηκε ὅτι ἀπουσιάζει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ οἱ ἀποφάσεις εἶναι ἕτοιμες ἀπὸ καιρό. Ἁπλῶς καλοῦνται οἱ Ἱεράρχες νὰ ὑπογράψουν, χωρὶς νὰ λαμβάνονται οἱ ἀπόψεις ἐκείνων ποὺ διαφωνοῦν καὶ εἶναι πάντα ἐλάχιστοι. Στὴν πραγματικότητα δὲν λειτουργεῖ τὸ συνοδικὸ σύστημα, γιὰ τὸ ὁποῖο καυχῶνται οἱ Ἱεράρχες, ἀλλὰ ποτὲ δὲν ἀγωνίζονται νὰ τὸ ἐφαρμόσουν. Δέχονται τὶς ἀποφάσεις τοῦ Ἀρχιεπισκόπου καὶ τῶν συνεργατῶν του, δείχνουν ἀρρωστημένη ὑπακοή, τοὺς λείπει ἡ ἀρετὴ τῆς παρρησίας καὶ φοβοῦνται ἀκόμα καὶ τὴ σκιά τους. Τοὺς χρησιμοποιεῖ μὲ τρόπο ἀπαράδεκτο ὁ Πρῶτος, ὁ ὁποῖος πάρα πολλὲς φορὲς ἐνεργεῖ μὲ τρόπο ποὺ προκαλεῖ καὶ σκανδαλίζει. Σημειώνουμε τρεῖς χτυπητὲς περιπτώσεις, ποὺ οἱ ἀποτυχίες ἦταν κραυγαλέες καὶ προκλητικές.

Ὅταν συνέρχεται ἡ Ἱεραρχία γιὰ ἐκλογὴ νέων Ἐπισκόπων, οἱ πιστοὶ ἄνθρωποι ἐνοχλοῦνται ἀπὸ τὸ κατάντημα. Τὰ ὀνόματα τῶν ὑποψηφίων εἶναι γνωστὰ ἀπὸ τότε ποὺ ἐκοιμήθησαν οἱ Μητροπολίτες, κάποτε καὶ πρὸ τῆς κοιμήσεώς τους. Ἐπιλέγει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, δίνει τὴ γραμμὴ καὶ οἱ συνοδικοὶ ἀκολουθοῦν τὸν μεγάλο οἰακοστρόφο! Ἔτσι ὅπως πᾶμε καὶ τοὺς νεωκόρους τῶν ἐνοριακῶν ναῶν θὰ τοὺς ἐκλέγει καὶ θὰ τοὺς διορίζει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος. Καί ὕστερα διερωτώμεθα, γιατί πολλοὶ Μητροπολίτες εἶναι ἀνάξιοι τῆς ὑψηλῆς τους ἀποστολῆς ἢ γιατί ἀσχολοῦνται μὲ ἀλλότρια ἔργα ποὺ ἔρχονται σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν ἐν Χριστῷ ζωή, τὴν ὁποία πρέπει οἱ ἴδιοι νὰ ἀκολουθοῦν καὶ τὸ ποίμνιο νὰ παραδειγματίζεται ἀπ’ αὐτούς.

Στὴν πρόσφατη Ἱεραρχία ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἐξέλεξε τὸν πρωτοσύγκελλό του γιὰ ἐπίσκοπο μεγάλης Μητροπόλεως, δέχθηκε ἐπίσης τὴν ἐπιστολὴ – ἐπιθυμία ἑνὸς μεγάλου (κατὰ κόσμον σοφοῦ) Μητροπολίτου τῆς Ἀττικῆς νὰ ἐκλεγεῖ καὶ ὁ δικός του πρωτοσύγκελλος, ὅπως καὶ τὴν ὑπόδειξη ἑνὸς παραιτηθέντος Μητροπολίτου νὰ ἐκλεγεῖ στὴ θέση του συνεργάτης του. Καὶ τὰ τρία πρόσωπα τὰ γνωρίζαμε. Δὲν περιμέναμε τὴν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἐκλογή τους! Καὶ ἀπορεῖ ὁ ἁπλὸς πιστὸς καὶ λέει: «Γιατί πηγαίνουν οἱ Δεσποτάδες στὴν Ἀθήνα γιὰ ἐκλογές; Γιατί πηγαίνουν, ἀφοῦ ἡ ἐκλογὴ ἔγινε πρὸ πολλοῦ;».

Ἕνας εὐαίσθητος καὶ ἁπλὸς Ἀρχιεπίσκοπος ποτὲ δὲν θὰ ἐνεργοῦσε μὲ αὐτὸν τὸν ἀντισυνοδικὸ τρόπο. Ἀλλὰ τί νὰ πεῖ κανείς; Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀπαράδεκτη παράδοση στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος!

Ἕνα ἄλλο παράδειγμα τῆς ἀρχιεπισκοπικῆς ἀποτυχίας. Τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν στὰ Σχολεῖα τὸ ὑποβάθμισαν καὶ στὴν οὐσία τὸ κατήργησαν οἱ στενότατοι συνεργάτες τοῦ Ἀρχιεπισκόπου παρὰ τὶς κραυγὲς ἀγωνίας ποὺ ἀκούγονταν ἀπὸ τὸ λαό. Δυστυχῶς συμφωνοῦσε- καὶ συμφωνεῖ -μὲ τοὺς συγκεκριμένους ἄσοφους κατὰ Θεὸν θεολόγους! Γι’ αὐτὸ καὶ τοὺς ἄφηνε ἥσυχους νὰ συνεχίζουν τὸ ὀλέθριο ἔργο τους.

Ἰδιαίτερη θλίψη προκάλεσε ἡ ἀπόφαση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου (δὲν γράφω τῆς Ἱεραρχίας, γιατί δὲν λειτουργεῖ τὸ συνοδικὸ σύστημα) νὰ ἀκολουθήσει τὸν ὀλισθηρὸ δρόμο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, ὁ ὁποῖος προκάλεσε μεγάλο σχίσμα στὴν Ὀρθοδοξία μὲ τὸ νὰ ἀναμειχθεῖ στὸ θέμα τῆς Οὐκρανίας καὶ νὰ πρωτοσταστήσει στὴν αὐτοκεφαλία της, ὑπηρετώντας σκοπιμότητες. Ἔτσι καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος συμμετέχει στὸ πνευματικὸ ἔγκλημα καὶ λαμβάνει βαρύτατες εὐθύνες ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ ποὺ δὲν ἔκαναν οἱ ἄλλες αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες, τὸ ἔκανε πρώτη ἡ «θυγατέρα» τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, φοβούμενη μήπως τὴν τιμωρήσει ἡ στοργικὴ «Μητέρα»!

Δυστυχῶς, στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἔχουμε πολλὰ ναυάγια ἀπὸ ὑπαιτιότητα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου, χωρὶς ὅμως νὰ ὑπάρχουν ναυαγοσῶστες, γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ ἐλπίζουμε σὲ κάτι καλύτερο. Ἀλίμονο!

Ορθόδοξος Τύπος

https://thriskeftika.blogspot.com

ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΑΤΣΗΣ, ΘΕΟΛΟΓΟΣ: ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΓΙΑ ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ

Ας μιλήσουμε ειλικρινά για τα Θρησκευτικά

του Ιωάννη Τάτση, Θεολόγου

Στο στόχαστρο του Υπουργού Παιδείας βρεθήκαμε οι Θεολόγοι. Για πρώτη φορά ο κλάδος μας δέχτηκε ξεκάθαρες απειλές για πειθαρχικές διώξεις όσων δεν εφαρμόζουν το νέο Πρόγραμμα Σπουδών για τα Θρησκευτικά αλλά επιμένουν στην διδασκαλία των παλαιοτέρων αναλυτικών προγραμμάτων και βιβλίων.

Οι Θεολόγοι και η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων βασίζονται στις αποφάσεις του ΣτΕ που ακύρωσαν τα «νέα» Θρησκευτικά αλλά και στις γνωμοδοτήσεις εγκρίτων νομικών που αποφάνθηκαν ότι κάθε δημόσιος υπάλληλος υποχρεούται να μην εφαρμόζει εμφανώς αντισυνταγματικά νομοθετήματα, κάνοντας σχετική αναφορά στην προϊσταμένη του αρχή.

Ο Υπουργός διατυμπανίζει ότι το ΣτΕ ακύρωσε τις Υπουργικές Αποφάσεις  (Υ.Α.) Φίλη και όχι τις δικές του, για τις οποίες αναμένεται σχετική νέα απόφαση του ΣτΕ μετά από συζήτηση που έγινε τον Σεπτέμβριο για νέες αιτήσεις ακύρωσης. Δεν είναι όμως ειλικρινής ο κ. Υπουργός. Και τούτο γιατί:

1. Ξέρει πολύ καλά ότι οι δικές του Υ.Α. για τα Θρησκευτικά σε τίποτε δεν διαφέρουν επί της ουσίας από τις Υ.Α. Φίλη. Την αλήθεια αυτή πέραν της επιστημονικής μελέτης που την αποδεικνύει και την οποία γνωρίζει ο κ. Υπουργός, μπορεί να επιβεβαιώσει και ο προκάτοχός του κ. Φίλης που πολλές φορές έχει πει, και την αλήθεια λέει, ότι ο ίδιος μπορεί να έφυγε από τη θέση του Υπουργού, τα Θρησκευτικά του όμως έμειναν.

2. Γνωρίζει ο κ. Υπουργός ότι οι αποφάσεις της δικαιοσύνης και μάλιστα του ΣτΕ αργούν να εκδοθούν. Τούτο όμως δεν νομιμοποιεί κανέναν να χρησιμοποιεί την χρονική αυτή καθυστέρηση προκειμένου να παρακάμψει τις δικαστικές αποφάσεις, μάλιστα δε στη συγκεκριμένη περίπτωση προωθώντας Υ.Α. με ίδιο περιεχόμενο αλλά διαφορετική υπογραφή και ημερομηνία. Με τη λογική αυτή, όταν θα πλησιάζει ο καιρός της έκδοσης της απόφασης του ΣτΕ για τις αιτήσεις ακύρωσης των Υ.Α. Γαβρόγλου και καθώς το περιεχόμενο της απόφασης θα γίνεται γνωστό, μπορεί να προχωρήσει στην έκδοση μιας νέας πανομοιότυπης Υ.Α. αποστέλλοντάς την στο Εθνικό Τυπογραφείο και θα καλεί όσους διαφωνούν να κάνουν νέα αίτηση ακύρωσης της νέας Υ.Α.

3. Οι ήδη εκδοθείσες ακυρωτικές αποφάσεις του ΣτΕ είναι αναλυτικότατες στο σκεπτικό τους. Δεν χωρεί καμία αμφιβολία ότι ακυρώνουν συνολικά τα «νέα» Θρησκευτικά όπως τα σχεδίασαν δήθεν προοδευτικοί Θεολόγοι και διατάσσουν διατήρηση ορθόδοξου χριστιανικού μαθήματος Θρησκευτικών με δικαίωμα απαλλαγής για αλλόθρησκους, ετερόδοξους και άθεους μαθητές, όπως ίσχυε μέχρι το 2016. Όσο δεν υπάρχει ένα τέτοιο ορθόδοξο χριστιανικό μάθημα Θρησκευτικών στα ελληνικά σχολεία υπόλογος είναι ο υπεύθυνος για την εκπαιδευτική πολιτική Υπουργός. Και μοιάζει αληθινά παράλογο εκείνος που αρνείται τη συμμόρφωση σε τελεσίδικες δικαστικές κρίσεις να ζητά ευθύνες και να απειλεί με πειθαρχικές διώξεις τους τηρητές των νόμων και των δικαστικών αποφάσεων.

Όσοι υπηρετούμε την ορθόδοξη θεολογία, μάλιστα δε στον ευαίσθητο χώρο της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, γνωρίζουμε πλέον καλά ότι δεν θα δούμε ποτέ ήσυχη μέρα ούτε μας επιτρέπεται να δώσουμε τοις βλεφάροις μας νυσταγμόν. Είμαστε έτοιμοι να αντιπαλέψουμε μέχρι τέλους. Δεν φοβόμαστε. Δεν εκβιαζόμαστε. Και δεν πρόκειται να προδώσουμε τις αρχές μας επειδή κάποιοι μας απειλούν με «εντέλλεσθε». Άλλωστε οι πολιτικοί ταγοί εναλλάσσονται στις θέσεις εξουσίας ενώ εμείς συνεχίζουμε και θα συνεχίσουμε το έργο της καλλιέργειας της θρησκευτικής συνείδησης των μαθητών μας μέσα στις σχολικές αίθουσες, πιστοί στις συνταγματικές επιταγές και τη συνείδησή μας.

https://thriskeftika.blogspot.com

ΠΡΩΤΟΠΡ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΤΣΗΣ: ΕΠΙΚΡΑΤΕΙ Η ΑΣΕΒΕΙΑ ΚΑΙ Ο ΥΛΙΣΜΟΣ

Ἐπικρατεῖ ἡ ἀσέβεια καὶ ὁ ὑλισµός

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. ∆ιονυσίου Τάτση

Η ΕΠΟΧΗ µας εἶναι δύσκολη. Οἱ συνειδητοί χριστιανοί ἀποτελοῦν µικρή µειονότητα. Μειονότητα ἀνάµεσα σέ χριστιανούς! Ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν περιφρονεῖται. Ὁ δρόµος τῆς ἀρετῆς τούς εἶναι ἄγνωστος, ὅπως ἄγνωστο τούς εἶναι καί τό ἀλφάβητο τῆς πνευµατικῆς ζωῆς.

Ἐκεῖνος πού ἀπευθύνεται στούς σύγχρονους ἀνθρώπους καί µιλάει γιά τό Χριστό καί τήν Ἐκκλησία, διαπιστώνει ὅτι οἱ ἀκροατές του ἔχουν ἐλάχιστο ἐνδιαφέρον γι’ αὐτά πού λέει, ἄν δέν δυσανασχετοῦν καί κάποτε δέν ἐκνευρίζονται.

Ὁ διάβολος τούς ἔχει αἰχµαλωτισµένους τόσο πολύ, πού ἔχεις τήν αἴσθηση ὅτι δέν ὑπάρχει ἐλπίδα ἀπελευθέρωσής τους καί αὐτό τόν καταθλίβει. Πρόκειται γιά ἐσωτερικό µαρτύριο, τό ὁποῖο δύσκολα περιγράφεται. Ὡστόσο χρειάζεται ζῆλος, πού θά ἐµποδίζει τήν ἀπόγνωση καί θά διατηρεῖ τήν προσπάθεια στό ρυθµό πού χρειάζεται. Αὐτό ἰσχύει πρωτίστως γιά τούς ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι καλοῦνται νά συνεχίζουν τό ποιµαντικό τους ἔργο, χωρίς ταλαντεύσεις καί δισταγµούς. Ὅπως ἐπίσης δέν πρέπει νά ἀνησυχοῦν γιά τά ἀποτελέσµατα, τά ὁποῖα εἶναι ὑπόθεση τοῦ Θεοῦ.

Ὁ γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος, πού εἶχε µεγάλη ἐµπειρία ἀπό τό τί συµβαίνει στην κοινωνία, ἔλεγε: «Σήµερα εἶναι ὀλίγοι οἱ ἐργαζόµενοι τήν ἀρετή. Ἡ διαφθορά καί ἡ παραλυσία ἐπιπολάζει, ἡ ἀνοµία, ἡ ὑπερηφάνεια, ὁ φθόνος καί ἡ ἀντιζηλία κορυφώθηκαν, ἡ δέ ἀσέβεια καί ὁ ὑλισµός ἐπικρατοῦν. Γι᾿ αὐτό ἔχουµε ἀνάγκη πολλῆς προσοχῆς καί ἐγρηγόρσεως, ἐάν θέλουµε νά ἐπιτύχουµε τήν αἰώνια ζωή. Ἄς βαδίζουµε τήν ὁδό τῆς ἀρετῆς καί τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, γιά νά φθάσουµε, Θεοῦ εὐδοκοῦντος, στά ἀγαπητά σκηνώµατα τοῦ Κυρίου» ( Γνωριµία µέ τό γέροντα Φιλόθεο Ζερβάκο, Θεσ/νίκη 2014, σελ. 135). Παρ᾿ ὅλα αὐτά ὁ γέροντας Φιλόθεος συνέχιζε ἀκούραστος τήν ἱεραποστολική του δράση, ἐλπίζοντας σέ µελλοντική καρποφορία.

Ὑπάρχει ὅµως καί ἕνα παρήγορο σηµάδι. Εἶναι τό γεγονός ὅτι οἱ ἄνθρωποι -ἀκόµα καί αὐτοί πού εἶναι ἀδιάφοροι περί τήν πίστη- ἔχουν τό ὀρθό κριτήριο νά βλέπουν καί νά ἐκτιµοῦν κάθε πνευµατική προσπάθεια, κάτι πού εἶναι τονωτικό γιά τούς ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελίου.

Ἡ κατάσταση βέβαια θά ἦταν καλύτερη, ἐάν οἱ ἐργάτες ἦταν περισσότεροι καί ἀποδοτικότεροι.Αὐτό θά µποροῦσε νά τό πετύχει ἡ Ἐκκλησία, ἐάν οἱ ὑπεύθυνοι µητροπολίτες δραστηριοποιοῦνταν περισσότερο γιά τούς κληρικούς, γιά τήν καλλιέργειά τους καί τόν ποιµαντικό τους ζῆλο, καί λιγότερο γιά τήν προσωπική τους προβολή καί τήν ἱκανοποίηση τοῦ φοβεροῦ πάθους τῆς φιλοδοξίας, τό ὁποῖο δυστυχῶς παίζει κυρίαρχο ρόλο στή ζωή τους. Ἐλπίζουµε ὅµως ὅτι δέν θά ἀργήσει νά ἔλθει κάτι καλύτερο γιά τήν Ἐκκλησία καί τό λαό τοῦ Θεοῦ.

Ορθόδοξος Τύπος, 27/11/2015

ΠΡΩΤΟΠΡ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΤΣΗΣ: Η ΒΙΑ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ

Ἡ βία τῶν οἰκουμενιστῶν

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ἀπειλεῖ τήν ἑνότητα τῶν Ὀρθοδόξων. Ἤδη βλέπουµε δύο κατηγορίες ἀνθρώπων, πού τούς χωρίζει βαθύ ρῆγµα, τό ὁποῖο συνεχῶς διευρύνεται καί σέ λίγο θά εἶναι δύσκολο νά γεφυρωθεῖ. Ἀπό τή µιά µεριά εἶναι ἐκεῖνοι πού συµφωνοῦν µέ τόν Οἰκουµενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολοµαῖο καί πανηγυρίζουν ἐπιπολαίως γιά τά «κατορθώµατά του», ἐνῶ στήν ἄλλη µεριά βλέπουµε τούς διαφωνοῦντες, οἱ ὁποῖοι µέ περισσό θάρρος ἀγωνίζονται γιά τή µαταίωση τῶν δολίων σχεδίων τῶν οἰκουµενιστῶν.

Οἱ πρῶτοι δέν ἔχουν ἰδιαίτερη σχέση µέ τήν Ἐκκλησία καί τάσσονται στό πλευρό τοῦ Πατριάρχη γιά καθαρά πολιτικούς καί ἰδιοτελεῖς σκοπούς. Τόν βλέπουν ὡς πολιτικό ἡγέτη, ὁ ὁποῖος µαζί µέ τόν ἀγαπηµένο του ἀδελφό, τόν Πάπα τῆς Ρώµης, θά συµβάλλουν στήν ἕνωση τῶν «ἐκκλησιῶν» καί τήν εἰρήνη τοῦ σύµπαντος κόσµου! Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί εἶναι ὑλόφρονες, ἄπιστοι, µαταιόδοξοι, συµφεροντολόγοι, φιλήδονοι καί πολλά ἄλλα. Ὡστόσο, πλαισιώνουν τόν Πατριάρχη, δέχονται ὑποκριτικῶς τίς εὐλογίες του καί τόν διαβεβαιώνουν ὅτι εἶναι κοντά του καί ὑποστηρίζουν θερµά τό πολυσχιδές ἔργο του, ἐνῶ δέν γνωρίζουν οὔτε τό ἀλφάβητο τῆς πίστης! Ἀντίθετα, οἱ δεύτεροι, οἱ διαφωνοῦντες, εἶναι ἀσάλευτοι στήν πίστη, φτωχοί, στερηµένοι, πειραζόµενοι καί διωκόµενοι. Ἀντιστέκονται σθεναρά καί ὑποστηρίζουν ὅτι ὁ οἰκουµενισµός εἶναι κίνηµα δαιµονικῆς ἔµπνευσης, προκειµένου νά παραδοθεῖ ἡ Ὀρθοδοξία στόν παπισµό! Ὅλα τά ἄλλα πού λέγονται εἶναι στάχτη στά µάτια. Ἀντιµισθία τῆς σθεναρῆς τους ὁµολογίας εἶναι ἡ περιφρόνηση, ἡ φτώχεια, ὁ ἐµπαιγµός καί τό µαρτύριο.

Οἱ συµφωνοῦντες µέ τόν οἰκουµενισµό δέν ἔχουν πουθενά στήριγµα. Ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας καί ἡ ἐµπειρία τῶν ἁγίων τούς ἔχουν καταδικασµένους. Ἀντίθετα, ἡ στάση τῶν διαφωνούντων στηρίζεται στούς λόγους τοῦ Χριστοῦ: «Εἰ ἐµέ ἐδίωξαν καί ὑµᾶς διώξουσιν» καί «ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ βιάζεται καί οἱ βιασταί ἁρπάζουσιν αὐτήν».

 Ὁ Φώτης Κόντογλου, σέ ἀνοικτή ἐπιστολή πρός τόν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα,ἔγραφε τό 1965: «Καί σεῖς οἱ ποιµένες τοῦ λαοῦ τί εἴδους ποιµένες εἶσθε; Τά πρόβατα τά ὁποῖα σᾶς ἐνεπιστεύθη ὁ Χριστός τά παραδίδετε εἰς τούς λύκους.Συναυλίζεσθε µέ τούς ἄρχοντας τοῦ κόσµου τούτου τοῦ παρερχοµένου, διότι ἐζηλώσατε τήν δόξαν αὐτῶν καί οὐχί τήν δόξα τοῦ Θεοῦ. Ὑπετάξατε τήν πίστιν εἰς τούς ἁµαρτωλούς ἀνθρώπους τῶν κοσµικῶν ἐπιθυµιῶν, οἵτινες ὁδηγοῦνται ἀπό τόν σατανᾶν. Παραδόθητε καί παρεδώσατε τά πρόβατα εἰς τόν ἄρχοντα τοῦ κόσµου τούτου, εἰς τόν κατέχοντα τήν ὕλην, τόν χρυσόν, τάς ἐφευρέσεις καί τάς µηχανάς, αἱ ὁποῖαι καταπλήττουν τά πλήθη, ὡς θαύµατα τοῦ ἀντιχρίστου. Παρεδόθητε καί παρεδώσατε τά πρόβατα εἰς τήν ψευδώνυµον γνῶσιν, «τήν κενήν ἀπάτην», τήν διδασκοµένην εἰς τάς χώρας τῆς ἀθεΐας καί τῆς ἀπογνώσεως, ὅπου οὐκ ἔστιν οὐδέ ὀσµή τῆς αἰωνίου ζωῆς καί τῆς ἀληθοῦς γνώσεως, τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ» (Ἀντιπαπικά, 1983, σελ. 16) Καί γιά τίς ἀντιδράσεις τῶν οἰκουµενιστῶν ἀπέναντι στούς γενναίους ὁµολογητές τῆς Ὀρθοδοξίας, ἔγραφε: «Ἀκονίσατε τήν µάχαιραν τῆς αἰσχύνης.Ἀποστείλατε τά ὄργανα τῆς βίας, τά ὁποῖα σᾶς δορυφοροῦν καί µέ τά ὁποῖα εἶναι πάντοτε πάνοπλος ἡ ἀποστασία. Ἀποστείλατέ τα ἐναντίον µας. Ἤδη εἰς τό Ἅγιον Ὄρος ἐνεφανίσθη τό αἱµατωµένον καί ἀποτρόπαιον φάσγανον τῆς βίας, διά νά ἐνσπείρῃ τόν τρόµον εἰς τάς ἁγίας καρδίας τῶν γερόντων, τῶν ἀσκητῶν καί τῶν ἐρηµιτῶν, οἱ ὁποῖοι ἔζησαν ἐν δοκιµασίαις, ἐν στερήσει, ἐν τελείᾳ ἀπαρνήσει τοῦ σαρκίου των, διά νά εὐαρεστήσουν τόν Κύριον. Τό φρικτόν πρόσωπον τῆς βίας ἐµφανίζεται ὡς τό τῆς µυθικῆς κεφαλῆς τῆς Μεδούσης εἰς τόν ἁγιασµένον κῆπον τῆς Παναγίας. Καί ὄπισθεν αὐτοῦ τοῦ βδελύγµατος τῆς βίας εὑρίσκεσθε σεῖς, οἱ “ποιµένες οἱ µισθωτοί”, οἱ τρίδουλοι τῶν ἀρχόντων τοῦ σκοτεινοῦ κόσµου τοῦ χρήµατος, τῆς ἀθεΐας, τοῦ ἐκφυλισµοῦ καί πάσης ἀκολασίας» (Ὅπ. παρ., σελ. 17).

Ὁ ἀείµνηστος Κόντογλου παροµοιάζει τή βία τῶν οἰκουµενιστῶν µέ τό κεφάλι τῆς γοργόνας, πού λεγόταν Μέδουσα, πού ἀντί γιά µαλλιά εἶχε µεγάλα φίδια καί ὅποιος τήν κοιτοῦσε πέτρωνε ἀπό τόν φόβο. ∆υστυχῶς, στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας συχνά τιµωροῦνται οἱ ἐνάρετοι καί οἱ ζηλωτές, ἐνῶ οἱ ἁµαρτωλοίµένουν στή θέση τους καί συχνά προάγονται προκλητικῶς, γιά νά συνεχίσουν τήν ἄγρια συµπεριφορά τους ἀπέναντι στούς εὐσεβεῖς! Πρόκειται γιά φοβερό κατάντηµα. Ἡ ἄθλια ἱστορία τῶν οἰκουµενιστῶν ἐπαναλαµβάνεται καί στίςµέρες µας µέ δαιµονική ἐπιµονή καί χωρίς καµιά ἀναστολή. Προχωροῦν γιά τήν ἕνωση τῶν «ἐκκλησιῶν» καί ἀδιαφοροῦν γιά τίς ἀντιδράσεις τῶν Ὀρθοδόξων, τούς ὁποίους ἀπειλοῦν, ἀλλά καί τιµωροῦν, χωρίς καµιά ἀπολογία. Οἱ οἰκουµενιστές, οἱ εὑρισκόµενοι εἰς τόπον Χριστοῦ, ἀκολουθοῦν τήν τακτική τῶν Φαρισαίων καί τῶν Γραµµατέων ἀπέναντι στό Χριστό!

Ορθόδοξος Τύπος, 19/6/2015

http://thriskeftika.blogspot.gr