ΜΟΝΑΧΟΣ ΜΩΥΣΗΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ: Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ

 Ο Χριστός και η Ελλάδα του Μητροπολίτου Αυγουστίνου Καντιώτη
Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης 

Η εκδημία στις 28.8.2010 του πολυσέβαστου πρώην μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου ήταν ένα γεγονός που συγκίνησε πολλούς. Ο επίσκοπος Αυγουστίνος ήταν μια σπάνια εκκλησιαστική προσωπικότητα με πλούσια δραστηριότητα, αγώνες και θυσίες. Χρωμάτισε όλο τον εικοστό αιώνα με την ιεροκηρυκτική του δράση και το φιλανθρωπικό έργο του.

Γεννήθηκε το 1907 στις Λεύκες της Πάρου. Στις θεολογικές του σπουδές αρίστευσε. Νέος φόρεσε το τίμιο ράσο του κληρικού. Διήλθε πολλές μητροπόλεις. Δεν φοβήθηκε να χτυπήσει με τα φλογερά του κηρύγματα τις αιρέσεις, τη μασωνία, την αθεΐα, την πλουτοκρατία, την ασωτεία, τη βλασφημία, την αμαρτία. Κατά τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, που τον υπεραγαπούσε και τον ενέπνεε, μισούσε την αμαρτία και όχι τον αμαρτωλό. Εμπνευστή του είχε επίσης τον απόστολο Παύλο, τον μεγαλύτερο ιεραπόστολο όλων των αιώνων, καθώς και τον εθναπόστολο Κοσμά τον Αιτωλό, για τον οποίο έγραψε ωραία βιογραφία. 

Ο Αυγουστίνος δεν ήταν ατσαλάκωτος παπάς, με χρυσά γυαλιά, ξενόκουμπα και λουστρίνια. Όργωσε πόλεις και χωριά, σε δύσκολα χρόνια, κηρύττοντας παντού Χριστό. Τρεις φορές καταδικάσθηκε σε θάνατο. Τον κυνήγησαν οι κατακτητές, οι κομμουνιστές, η εκκλησιαστική του αρχή, ακόμη και αγνώμονες μαθητές του. Έσωσε κόσμο από τουφεκισμό στην κατοχή και πολλά παιδιά από την πείνα, στην Κοζάνη και αλλού. Δεν φοβήθηκε, δεν δείλιασε, δεν κάμφθηκε ποτέ. Παντού και πάντοτε ήταν ειλικρινής, δίκαιος, πιστός, τίμιος, ανιδιοτελής και ανυπόκριτος. Δεν του άρεσαν οι διπλωματίες, τα μισόλογα, οι υπεκφυγές, οι δοσοληψίες, οι παραποιήσεις, οι διπροσωπίες και υποχωρήσεις σε θέματα πίστεως.

Τον είπαν παράξενο, ιδιόρρυθμο, υπερβολικό, φανατικό, ακραίο, οπισθοδρομικό, ακόμη και τρελό: Μόνον οι νεκροί δεν κάνουν λάθη. Όταν χρειαζόταν παραδεχόταν τα λάθη του. Δεν δυσκολευόταν να τα παραδεχθεί. Όμως, επιτρέψτε μου να πω, πως σαφώς είναι προτιμότερα τα «λάθη» του Αυγουστίνου από τη ραστώνη, φοβία, σιωπή, φυγή και υποκριτική στάση άλλων. Ο Αυγουστίνος ήταν αυτός που ήταν, ακέραιος, ευθύς, ντόμπρος, ηθικός, ανεξίκακος, τολμηρός,  αυστηρός , ομολογητής  και σπουδαίος. 

Μελετούσε πολύ, προσευχόταν, πονούσε για την Εκκλησία και την πατρίδα μας πραγματικά. Ζούσε για τον Χριστό και την Ελλάδα. Ζούσε για τους άλλους. Ήταν αυστηρός πρώτα για τον εαυτό του. Ασκητικός, ισχνός, λιτοδίαιτος, αφιλοχρήματος πλήρως, άγρυπνος, ακτήμων και ακούραστος.

Έγινε επίσκοπος όχι για να τιμηθεί, δοξασθεί και ησυχάσει, αλλά για να εργασθεί πιο πολύ, κτίζοντας εκκλησίες, υψώνοντας σταυρούς, ιδρύοντας οικοτροφεία, φιλανθρωπικά ιδρύματα, βαπτίζοντας τσιγγάνους και δίνοντάς τους σπίτια. Ήταν ο ανύστακτος πατέρας όλου του νομού Φλώρινας. Χιλιάδες κόσμος πέρασε να προσκυνήσει το σκήνωμά του. Ήταν σαν να κηδευόταν ένας άγιος. Η μορφή του είχε μια υπέροχη ειρήνη δίκαιου, αληθινού και σώφρονος ανθρώπου. Όλοι είχαν κάτι να διηγηθούν με συγκίνηση από το έργο του. Η ευκαμψία του λειψάνου του θαυμαστή. 

Ο Αυγουστίνος δεν ήταν φονταμενταλιστής, εθνικιστής, λαοπλάνος, ταραχοποιός και τυχαίος. Δεν είναι εύκολες οι μιμήσεις. Ο μιμητισμός είναι συνήθως νοσηρός. Ήταν ένας ευαγγελικός και αγιοπατερικός άνθρωπος. Ήταν λαμπρός κήρυκας και Έλληνας. Πονούσε για μια ζωντανή και ελεύθερη Εκκλησία και για μία Ελλάδα των ηρώων και των αγίων, των ηθικών αρχών και των ωραίων παραδόσεων. Ο Αυγουστίνος συχνά παρεξηγήθηκε και ενίοτε παραποιήθηκε. Δεν κατανοήθηκε καλά. Τον υποπτεύθηκαν, τον ζηλοφθόνησαν, τον διέβαλαν, τον γελοιοποίησαν, γιατί έλεγχε άλλοτε την αδράνειά τους και άλλοτε τις ανομίες τους.

Βιβλία του, άρθρα του, ομιλίες του συνεχίζουν να μεταφέρουν τον δυνατό σφυγμό της καθαρής καρδιάς του για Χριστό και Ελλάδα. Ας είναι η μνήμη του αιώνια και η ευχή του ας μας συνοδεύει. 

Από το περιοδικό «Όσιος Φιλόθεος της Πάρου» 31, σελ. 16.

ΜΟΝΑΧΟΣ ΜΩΥΣΗΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ: Η ΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΤΟ ΗΘΟΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ!

 Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης
Η μορφή και το ήθος της Παναγίας

Πλησιάζει ξανά η μνήμη της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Όλοι οι πιστοί ετοιμάζονται να πανηγυρίσουν λαμπρά τη μεγάλη θεομητορική πανήγυρη.

Η μνήμη της είναι ιερή, θαυμαστή, εξαίσια και συγκινητική. Εορτή θαυμάσια, δοξασμένη, υπέροχη και λαοφίλητη. Οι πιστοί χαίρονται, παρότι πρόκειται για την κοίμηση της Θεοτόκου, για μετάσταση αγαπητού προσώπου. Χαίρονται που η προστάτισσά τους, η μητέρα του Θεού και των ανθρώπων, ανέρχεται στους ουρανούς για να πρεσβεύει διηνεκώς υπέρ σύμπασας της πάσχουσας ανθρωπότητος.

Φαίνεται αντιφατικό το σχήμα. Χαρά στη νεκρώσιμη έξοδο; Πρόκειται για χαροποιό πένθος και χαρμολύπη, για την ασκητική και νηπτική γραμματεία.Οι λυπητεροί ύμνοι γίνονται χαροποιοί. Η κηδεία μετατρέπεται σε πανηγυρική εορτή. Φαίνεται παράδοξο εξωτερικά και με πρώτη ματιά. Αν εμβαθύνει κανείς, θα παρατηρήσει ότι πρόκειται για θεϊκή ενέργεια, για θαυματουργό γεγονός. Ο Υιός της Αειπαρθένου Μαρίας με τον θάνατό του νίκησε τον θάνατο. Τα δάκρυα του πένθους, της θλίψης και της στενοχώριας μεταβλήθηκαν σε δάκρυα χαράς, ευφροσύνης, αγαλλιάσεως και ελπίδος. Παραμυθεί η Θεοτόκος τους φίλους της, τους χαρίζει ωραίους λογισμούς, αισιόδοξη σκέψη, γλυκιά παρηγοριά. Η Παναγία μετέβη σε καλύτερη, ανώτερη και ωραιότερη ζωή.

Ήταν αδύνατο ο σκοτεινός Άδης να φυλακίσει την Πανυπέραγνη μητέρα του Εμμανουήλ, τη γεννήσασα τον Φωτοδότη Χριστό, τον ήλιο της δικαιοσύνης, τον εωθινό αστέρα. Έτσι ο θάνατός της έγινε πύλη της ζωής και του φωτός. Οι πιστοί προσκυνώντας με ευλάβεια τις θαυματουργές θεομητορικές εικόνες λαμβάνουν χάρη και χαρά, κουράγιο και άνεση, ενίσχυση και δύναμη. Τα δάκρυα των πιστών είναι καρδιακά, άκοπα, γλυκά. Δάκρυα χάρης και χαράς, ευχαριστίας και ευγνωμοσύνης, παρακλήσεως και θερμής ικεσίας. Ο ελληνικός λαός είναι θεοτοκοφιλής. Οι λυπηρές εξαιρέσεις παντού και πάντοτε υπάρχουν.

Οι ταπεινοί και ευλογημένοι προσκυνητές των εικόνων της Παντάνασσας καταθέτουν τον πόνο τους, το πρόβλημά τους, το αίτημά τους, τη δυσκολία τους. Η πονεμένη μητέρα Παναγία τους δέχεται όλους, τους ακούει, τους παρηγορεί, τους σφουγγίζει ιδρώτες και δάκρυα, τους ασπάζεται, τους εγκαρδιώνει. Πόνεσε η Πανάχραντη πολύ και γνωρίζει να συμπονά, να συντρέχει, να δέεται συνεχώς. Μονές, εκκλησίες, εκκλησάκια, προσκυνητάρια, θυμίζουν τη χάρη της. Άπειρα τα αφιερώματα δεήσεων. Πλούσια τα δώρα ευχαριστιών. Εικόνες μουλιασμένες στο δάκρυ των ευλαβών προσκυνητών. Κάποτε δακρύζει και η ίδια η εικονιζόμενη Μεσίτρια και Πρέσβειρα όλων των πιστών. Η κάθε εικόνα της έχει μια ιδιαίτερη ιστορία κι ένα ξεχωριστό, χαρακτηριστικό όνομα.

Η μορφή της Παναγίας μένει πάντοτε σεμνή, σοβαρή, σιωπηλή, συνετή και σεβάσμια. Μιλά όμως κι έτσι, με την πλούσια χάρη της, την καθαρότητά της, την ταπείνωσή της. Κρύβει στο ιερό πρόσωπό της ένα υπέροχο ήθος. Δίνει χαρά δίχως να γελά και να αστειεύεται, κηρύττει δίχως λόγια, αλλά με το βιωμένο της παράδειγμα, διδάσκει με την ίδια την ωραία ζωή της. Δίνει αυτό που έχει: αγάπη, υπομονή, υπακοή και καλοσύνη. Νομίζει ο προσκυνητής ότι κάτι του λέει προσωπικό η εικόνα. Αισθάνεται μέσα του να σκιρτά η λησμονημένη αθωότητα, η παιδική λιτότητα, η καρτερικότητα στους πόνους. Ένας άλλος τρόπος ζωής που ανέθρεψε πολλές γενιές με μεγάλες δυσκολίες. Στον εφετινό εορτασμό της ας ασπασθεί όλους τους προσκυνητές της, για να μην αποκάμουν και απογοητευθούν.

ΜΟΝΑΧΟΣ ΜΩΥΣΗΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ: ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΟΙ ΚΡΥΜΜΕΝΟΙ ΠΟΥ ΣΑΣ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΚΑΙ ΣΑΣ ΕΝΙΣΧΥΟΥΝ ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ!

Εἶναι πολλοί κρυμμένοι, πού σᾶς ἀκολουθοῦν καί σᾶς ἐνισχύουν μέ τίς δικές τους προσευχές. Μοναχοί τῶν ὀρέων, δοσμένοι ὅλοι στόν Θεό, πού ἀγρυπνοῦν γιά σᾶς, πού σκέπτονται καί σᾶς πολύ καί σᾶς μελετοῦν καί μνημονεύουν, κι ἄς μή σᾶς μιλοῦν κι ἄς μή τούς εἴδατε, σιωπηλοί καί ἔγκλειστοι, ζῶντες καί κεκοιμημένοι, μέ ὑψωμένα τά χέρια, μέ γόνατα καί δάχτυλα πού ἔβγαλαν κάλους ἀπό τίς μετάνοιες, πού τήν ὀσφύ τους ἔχουν πάντα κυρτωμένη στόν Θεό τοῦ Ἐλέους, τῆς Ἀγάπης καί τῆς Συγγνώμης.

ΓΕΡΩΝ ΜΩΥΣΗΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ: Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ!

Γέρων Μωυσής ο Αγιορείτης: Η μεγαλύτερη φιλανθρωπία είναι η προσευχή και ας μη το καταλαβαίνουν οι άνθρωποι. Είναι η μεγαλύτερη ιεραποστολή κι ευεργεσία του κόσμου. Τα πολλά λόγια δεν αναπαύουν. Η προσευχή για τους άλλους επηρεάζει θερμότερα. Η αγάπη είναι αβίαστη και πάντα μια θυσία. Η αληθινή προσευχή δεν είναι ηδονική ανάπαυλα, μα ορθοστασία, μα περπάτημα στις μύτες σε τεντωμένο σχοινί. Στην αληθινή προσευχή δεν δίνουμε περίσσευμα του χρόνου, μα τις πιο καλές κι αποδοτικές ώρες μας, τις κύριες ώρες της ημέρας, της ζωής μας.

ΜΟΝΑΧΟΣ ΜΩΥΣΗΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ: Η ΑΓΙΟΤΗΤΑ ΣΥΧΝΟΤΑΤΑ ΑΝΘΕΙ ΣΤΗ ΦΤΩΧΙΑ, ΤΗ ΣΤΕΡΗΣΗ, ΤΗΝ ΑΣΘΕΝΕΙΑ!

Γέρων Μωυσής ο Αγιορείτης: Η αγιότητα συχνότατα ανθεί στη φτώχεια, τη στέρηση, την ασθένεια, την κατηγορία, τη συκοφαντία, την εξορία. Οι άγιοι δεν ήταν ιδιαίτερα προοδευμένοι κι ευτυχισμένοι. Ας μην το λησμονάμε κι αυτό.