ΑΝ ΒΙΑΖΕΣΑΙ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ, ΑΡΧΙΣΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ. ΕΙΝΑΙ Ο ΣΥΝΤΟΜΟΤΕΡΟΣ ΔΡΟΜΟΣ.

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΟΣΙΟΣ ΖΩΣΙΜΑΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΟΣΙΟΣ ΖΩΣΙΜΑΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 4 Απριλίου 2022

ΟΣΙΟΣ ΖΩΣΙΜΑΣ

 Όσιος Ζωσιμάς
 
Έζησε στους χρόνους του αυτοκράτορος Ιουστινιανού (527 - 565 μ.Χ.). Σύμφωνα με τον βιογράφο του Άγιο Σωφρόνιο, Αρχιεπίσκοπο Ιεροσολύμων, αφιερώθηκε στον Θεό από παιδί και ασκήθηκε σε όλα τα είδη των αρετών. 
Περιήλθε περί τους χίλιους διακρινόμενους για την αρετή τους ασκητές, για να διδαχτεί από την αρετή και την σοφία τους και εγκαταβίωσε σε μοναστήρι της Παλαιστίνης. Πόθος του ήταν να υποτάξει τη σάρκα στο πνεύμα. Έκανε υπακοή στους γέροντες της μονής και με μεγάλη χαρά εφάρμοζε όσους κανόνες και είδη ασκήσεως του έδιναν. Η τροφή του ήταν λιτή και την εξοικονομούσε κάνοντας εργόχειρο. Η μεγαλύτερη ασχολία του ήταν η ψαλμωδία και η μελέτη των Θείων Γραφών. Πολλές φορές ο Όσιος είχε αξιωθεί να δει οράματα, σύμφωνα και με τον λόγο του Κυρίου «Μακάριοι οἱ καθαροὶ τὴ καρδία, ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται». Με τους πνευματικούς του αγώνες έφθασε σε ύψη αρετής, σοφίας εγκράτειας και αγιότητος . Έτσι σιγά σιγά η φήμη της αγιότητός του έφθασε παντού και πολλοί μοναχοί από γειτονικά και μακρινά μοναστήρια τον επισκέπτονταν, για να τον συμβουλευτούν και να ωφεληθούν πνευματικά από τις διδαχές του.
Σε αυτό το μοναστήρι ο Άγιος Ζωσιμάς διήλθε με όλες του τις δυνάμεις τον ασκητικό βίο μέχρι τον πεντηκοστό τρίτο χρόνο της ηλικίας του. Αγαπούσε όμως την ερημική και ησυχαστική ζωή. Θέλοντας να αγωνιστεί περισσότερο πνευματικά, αποφάσισε να εγκατασταθεί στη Μονή του Τιμίου Προδρόμου στον Ιορδάνη ποταμό. Εκεί αφιερώθηκε στην αυστηρή άσκηση και νηστεία. Η πύλη του μοναστηριού έμενε πάντα κλειστή, για να μπορούν οι μοναχοί να προσεύχονται και να ασκούνται απερίσπαστοι. Άνοιγε μόνο όταν κάποιος μοναχός είχε μεγάλη ανάγκη να εξέλθει της μονής, αλλά αυτό ήταν σπάνιο γιατί το μοναστήρι ήταν έρημο και η περιοχή άγνωστη και δύσκολη στο πέρασμά της.
Κατά την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής ο Όσιος Ζωσιμάς αναχωρούσε για την έρημο, όπου κατ' ευδοκίαν του Θεού συνάντησε την Οσία Μαρία την Αιγυπτία, στην οποία μετέδωσε τα άχραντα μυστήρια και εκήδευσε. Ο Όσιος Ζωσιμάς κοιμήθηκε με ειρήνη σε βαθύ γήρας. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Οσίου στις 4 Απριλίου.

Κυριακή 26 Απριλίου 2020

ΓΕΡΩΝ ΖΩΣΙΜΑΣ: ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΛΑΨΕΙ ΜΙΑ ΠΙΣΤΗ ΨΥΧΗ!


Γέρων Ζωσιμάς: Κανείς δεν μπορεί να βλάψει μια πιστή ψυχή. Αλλά οτιδήποτε κι αν πάθει, υπολογίζεται σαν κέρδος της. Ενώ ο άπιστος τιμωρείται από την ίδια του την απιστία, όπως ο εργάτης, που κοπιάζει χωρίς να ελπίζει πώς θα πληρωθεί μετά τον κόπο. Ο πιστός, αντίθετα, βρίσκει πολλή παρηγοριά, επειδή ακριβώς και τότε που κοπιάζει είναι πιστός, κι ελπίζει ν’ ανταμειφθεί για την υπομονή του. Ενώ ο άπιστος, αφού δεν πιστεύει πως θα πάρει μισθό από τον Κύριο, τι παρηγοριά να βρει;
Και το παραμικρό λοιπόν να πάθει, κάθεται και σαπίζει στους λογισμούς του, και συλλογίζεται “και μου είπε”, “και έχω να του πω”, μνησικακώντας και βάζοντας με το νου του πράγματα αδύνατα, που συχνά δεν μπορεί να τα πραγματοποιήσει. Οι άνθρωποι, βλέπετε, δεν κατορθώνουν όσα σκέφτονται, αλλά μόνο όσα τους επιτρέπει ο Θεός, κι αυτά για τους λόγους που μόνο Εκείνος ξέρει...

Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2016

ΟΣΙΟΣ ΖΩΣΙΜΑΣ: ΝΑ ΤΟΥ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΤΑΠΕΙΝΗ ΑΓΑΠΗ!

Τι να κάνω με αυτόν τον άνθρωπο; Να του επιβληθώ με τη βία; Να τον βρίσω; Να τον χτυπήσω; Να τον αγνοήσω;

Κι απαντά ο Γέροντας Ζωσιμάς «Να του επιβληθείς με την ταπεινή αγάπη! Με την ταπεινή αθόρυβη αγάπη θα μπορέσεις να υποτάξεις όλο τον κόσμο! Η ταπείνωση, η γεμάτη αγάπη και διάκριση, είναι φοβερή δύναμη. Τίποτε παρόμοια με αυτή δεν υπάρχει! Πρόσθεσε και την προσευχή σου… Αυτό θα κάνεις!

Δευτέρα 17 Αυγούστου 2015

ΟΣΙΟΣ ΖΩΣΙΜΑΣ: ΑΘΕΤΗΣΗ ΟΡΚΟΥ!

Αββά Zωσιμά: Αθέτηση όρκου

Όταν κάποτε πήγα στην
Aγία Πόλη, (την Iερουσαλήμ), με πλησίασε κάποιος ευσεβής και μου λέει:
-Aββά μένω μαζί με τον αδελφό μου, και από δαιμονική ενέργεια δημιουργήθηκε ανάμεσα μας κάποια εχθρότητα. Εγώ τώρα έχω μετανοήσει, εκείνος όμως δεν θέλει να συμφιλιωθούμε. Σε παρακαλώ, λοιπόν για τον Kύριο, μίλησε του για να μονοιάσουμε. Μόλις τ’ άκουσα, κάλεσα χωρίς καθυστέρηση τον αδελφό του και του είπα όσα συντελούν στην αγάπη και την ομόνοια. Εκείνος στην αρχή φάνηκε να πείθεται.

Ύστερα όμως, αφού συλλογίστηκε, μου λέει:
-Δεν μπορώ να συμφιλιωθώ μ’ αυτόν, γιατί ορκίστηκα στο Σταυρό να μην τα φτιάξω ποτέ μαζί του!

Χαμογέλασα τότε συγκρατημένα και του είπα:
-Mεγάλη δύναμη έχει ο όρκος σου, αδελφέ! Σαν να είπες δηλαδή: Mα τον τίμιο Σταυρό Σου, Xριστέ, δεν θα φυλάξω τις εντολές Σου, αλλά θα κάνω το θέλημα του εχθρού Σου, του διαβόλου!.
Και όμως, αδελφέ, όχι μόνο δεν έχεις υποχρέωση να τηρήσεις εκείνο, για το οποίο κακώς ορκίστηκες, αλλ’ απεναντίας, και να μετανοείς πρέπει και να λυπάσαι γι’ αυτό και να καταδικάζεις τη θρασύτητα σου, για να μη σε παγιδέψει άλλη φορά. Γιατί κι ο Hρώδης, αν μετανοούσε και δεν τηρούσε τον όρκο του, δεν θα έκανε τον τόσο φοβερό εκείνο φόνο, αποκεφαλίζοντας τον Πρόδρομο του Xριστού (Mατθ. 14:1-12).
 
M’ αυτά τα λόγια ήρθε σε κατάνυξη κι έβαλε μετάνοια στον αδελφό του και σε μένα. Έτσι, με τη χάρη του Θεού, συμφιλιώθηκαν και πάλι.

Πέμπτη 13 Αυγούστου 2015

ΟΣΙΟΣ ΖΩΣΙΜΑΣ: Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΝΕΞΙΚΑΚΙΑ

 
Η αληθινή ανεξικακία
 
Διηγείται ο αββάς Ζωσιμάς:
Είχα στη σκήτη έναν αδελφό υποτακτικό, ο οποίος προερχόταν από πλούσιο σπίτι, ήταν καλομαθημένος και είχε ανάγκη από ιδιαίτερη φροντίδα και κατανόηση, για να προχωρήσει στη μοναχική ζωή. Πράγματι, λοιπόν, με τη Χάρη του θεού, τον κατήρτησα πνευματικά στο πνεύμα του μοναχισμού και έφθασε ως το σημείο να λάβει από μένα το Μοναχικό, το Αγγελικό, Σχήμα.
Αυτός, λοιπόν, μια μέρα μου είπε:
-Αββά, σε αγαπώ πολύ.
Εγώ του απάντησα:
- Ακόμη δεν βρήκαν κάποιον που να με αγαπά όπως τον αγαπώ. Τώρα μου λες ότι με αγαπάς και εγώ σε πιστεύω. Αν όμως συμβεί κάτι που να μη σου αρέσει, δεν θα παραμείνεις ο ίδιος. Εγώ, όμως, με τη βοήθεια του Θεού, ό,τι και να πάθω από σένα, θα παραμείνω ο ίδιος απέναντί σου και τίποτε δεν θα μπορέσει να με απομακρύνει από την αγάπη σου.
 
Πέρασε, πραγματικά, λίγος καιρός και δεν γνωρίζω για ποιό λόγο ή τι του συνέβη, διότι δεν συγκατοικούσαμε πια μαζί και ο αδελφός άρχισε να διαδίδει για το πρόσωπό μου πολλά φοβερά, ακόμη και αισχρά.
Εγώ, μόλις πληροφορήθηκα όλα όσα έλεγε εναντίον ου, είπα στον εαυτό μου:
-Αυτός ο άνθρωπος είναι «καυτήριο» του Ιησού και στάλθηκε για να θεραπεύσει την κενόδοξη ψυχή σου. Αυτός, πραγματικά, είναι ευεργέτης σου.
 
Και όντως τον θεωρούσα σαν γιατρό και θεραπευτή μου και προσευχόμουνα διάπυρα γι’ αυτόν. Ενώ σ’ αυτούς που μου μετέφεραν τα λόγια του, απαντούσα:
-Ο αδελφός γνωρίζει όσα ελαττώματά μου είναι φανερά, και όχι όλα, πολύ ελάχιστα. Αναφέρει, λοιπόν, όσα γνωρίζει. Έχω όμως και πολλά άλλα που διαφεύγουν την προσοχή του.
 
Μετά, λοιπόν, από αρκετό καιρό ο αδελφός αυτός με συνάντησε στην Καισάρεια της Καππαδοκίας. Και, κατά τη συνήθειά του, με αγκάλιασε και με ασπάσθηκε αδελφικά. Και εγώ επίσης έκανα το ίδιο, σαν να μη συνέβαινε τίποτε. Το ίδιο πράγμα επαναλήφθηκε πολλές φορές. Ενώ δηλαδή έλεγε τέτοια φοβερά λόγια εναντίον μου, κάθε φορά που με συναντούσε, με αγκάλιαζε θερμά και με ασπαζόταν. Και εγώ του ανταπέδιδα θερμό τον χαιρετισμό, χωρίς να του δίνω καμιά υποψία ότι έχω μάθει όσα διαδίδει για το πρόσωπό μου. Ούτε του φανέρωνα κάποια λύπη για τις συκοφαντίες του, αν και τίποτε απ’ όσα έλεγε δεν ξέφευγε από τα αυτιά μου.
 
Κάποια μέρα, λοιπόν, ύστερα απ’ αυτά, με ξανασυνάντησε και έτρεξε, ως συνήθως, κοντά μου, αλλά αυτή τη φορά έπεσε στα πόδια μου, τα κράτησε σφιχτά, και μου είπε:
- Συγχώρεσέ με Αββά, για την αγάπη του Κυρίου, γιατί πολλά φοβερά καταλάλησα εναντίον σου και εσύ είσαι καθαρός και άδολος.
 
Εγώ τότε τον σήκωσα επάνω, τον ασπάσθηκα και του είπα χαριεντιζόμενος:
- Θυμάσαι, αδελφέ, που κάποτε μου είπες «σε αγαπώ πολύ» και εγώ σου απάντησαν ότι «ακόμη δεν βρήκα κάποιον να με αγαπά όπως τον αγαπώ;» Θα θυμάσαι ασφαλώς και τα υπόλοιπα που σου έλεγα. Θέλω να ξέρεις ότι τίποτε δεν μου διέφυγε από όσα διέδιδες εναντίον μου. Μάθαινα τα πάντα, και το μέρος που τα έλεγες και σε ποιούς τα έλεγες. Ουδέποτε, βέβαια, τα διέψευσα και ούτε είπα σε κανέναν «δεν είναι έτσι όπως τα λεει ο αδελφός». Ούτε παρασύρθηκα, με τη Χάρη του Αγίου θεού, να πω σε κάποιον κακό λόγο για το δικό σου πρόσωπο. Αλλά έλεγα σ’ αυτούς που μου μετέφεραν τις κατηγορίες σου, ότι « αυτά που λεει ο αδελφός τα λεει από αγάπη, γιατί θέλει να είμαι σωστός μοναχός». Και ουδέποτε έπαυσα να προσεύχομαι για σένα. Θα σου πως κάτι ακόμη, αδελφέ, για να καταλάβεις ότι η αγάπη μου παρέμεινε αναλλοίωτη προς το πρόσωπό σου. Όταν κάποτε πόνεσε το μάτι μου πάρα πολύ και κινδύνευσα να το χάσω, αμέσως, σε θυμήθηκα, έκανα το σημείο το σταυρού και είπα:
-Κύριε, Ιησού, Χριστέ, με τις ευχές του αδελφού μου (τάδε), κάνε με καλά.
Και αμέσως θεραπεύθηκα.
 
Από τότε, συνέχισε ο αββάς Ζωσιμάς, ο αδελφός εκείνος απέκτησε τέλεια εμπιστοσύνη σε μένα, σταμάτησε να με κατηγορεί, με υπερεκτιμούσε και με αγαπούσε αληθινά.
Στη συνέχεια πρόσθεσε:
Εμείς δεν γνωρίζουμε πως να κερδίσουμε την αγάπη και την εκτίμηση των αδελφών μας. Διότι, αν ταπεινωθεί κάποιος και ανεχθεί τον αδελφό του, ο αδελφός του θα συναισθανθεί την ταπείνωση και την ανεξικακία του και θα ανάψει μέσα στην καρδιά του ισχυρή αγάπη και εκτίμηση για το πρόσωπό του, αλλά θα κερδίσει ταυτόχρονα και την ψυχή του.