ΘΕΕ ΜΟΥ, ΣΟΥ ΕΞΟΜΟΛΟΓΟΥΜΑΙ ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ!

Θεέ μου, σου εξομολογούμαι ειλικρινά
για τις αμαρτίες του παρελθόντος
και σου ζητώ να με ελεήσεις
και να μου συγχωρέσεις τις αμαρτίες μου.
Είθε η καρδιά μου να σε αγαπάει για πάντα. Αμήν! 

ΚΥΡΙΕ, ΔΩΣΕ ΥΓΕΙΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΑΡΡΩΣΤΟΙ!

Κύριε, δώσε υγεία σ’ όσους είναι άρρωστοι.
Δώσε δύναμη σε όσους έχουν δυσκολίες. 

ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΔΕΣΠΟΙΝΑ, ΔΩΣΕ Σ' ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΡΡΩΣΤΟΥΣ ΤΗΝ ΠΟΘΗΤΗ ΥΓΕΙΑ!

Μάνα του κόσμου Δέσποινα,
καλή μου Παναγία,
δώσε σ’ όλους τους άρρωστους
την ποθητή υγεία. 

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: ΠΟΙΟ ΔΩΡΟ ΜΟΥ ΕΦΕΡΕ ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ;

Ποιο δώρο μου έφερε ο ερχόμενος Χριστός; 

Ήρθε και μου έφερε δώρο το αίμα Του.

Ήρθε και μου έφερε δώρο το σώμα Του.

Και τι δώρα πήρε από μένα; Την πίστη.

Και ποιος μου έδωσε τη χάρη αυτή;

Πίστεψα μεν εγώ, αλλά Εκείνος μου χάρισε την πίστη.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος 

ΑΓΙΟΣ ΑΝΘΙΜΟΣ ΤΗΣ ΧΙΟΥ: Ο ΘΕΟΣ ΕΣΤΕΙΛΕ ΤΟΝ ΥΪΟΝ ΤΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΣΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ!

 

ΜΟΝΑΧΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΗ: Ο ΘΕΟΣ ΕΓΙΝΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ! ΕΓΩ ΠΟΙΟΣ ΓΙΝΟΜΑΙ;

Μοναχή Παρακλήτη, Δρ. Θεολογίας,

Ιερά Σκήτη Αγίας Μαρίας Μαγδαληνής Λητής

Ο Θεός έγινε άνθρωπος! Εγώ ποιος γίνομαι;

 
Ο Άγιος Αθανάσιος έγραψε το γνωστό λόγο: έγινε ο Θεός άνθρωπος για να γίνει ο άνθρωπος Θεός!
Αν μελετήσουμε προσεκτικότερα αυτήν την φράση του αγίου θα δούμε, λαϊκά μιλώντας, πόσο είναι πολύ βαριά και μεγάλη κουβέντα είναι!
Άραγε πρόκειται για μία φαντασία; Γίνομαι εγώ θεός; Στον αληθινό Θεό που πιστεύουμε και στους βίους των αγίων γνωρίζουμε ότι αυτό είναι μία πραγματικότητα. Η ρήση του αγίου Αθανασίου δεν είναι κενός λόγος. Είναι συγκλονιστική και φέρνει μεγάλη ελπίδα και μόνο η σκέψη: πώς μας εκτιμάει ο Θεός, τι αξία έχουμε! Όταν μάλιστα που δεν εκτιμάμε εμείς τον εαυτό μας ή τον άλλον! Τί αναγνώριση είναι αυτή από τον Θεό για το πλάσμα του;! Την ώρα που εμείς στη γη, σπάνια αναγνωρίζουμε εν αληθεία ο ένας τον άλλον.
Μας λέει ο Θεός «ήρθα στη γη να σας καλέσω να γίνεσθε άγιοι, σαν εμένα με την Χάρη. Ήρθα γιατί ζείτε σε κατάσταση με κατάθλιψη, χωρίς φως, ήρθα γιατί η αμαρτία σας έχει θανατώσει. Ήρθα γιατί θέλω να ζήσετε και όχι να πεθάνετε. Ήρθα για να μην είναι κάποιος σε μοναξιά και απομόνωση. Ήρθα να σας θεραπεύσω από τις ψυχικές και πνευματικές ασθένειες. Ήρθα γιατί σας βλέπω να ζείτε σε δίλημμα. Ήρθα γιατί ζείτε σε άγνοια».
Αυτό πώς ακούγεται στα ώτα, στο νου και την καρδιά; Και όταν το ακούμε τι κάνουμε γι’ αυτό;
Αν μπορούσα να φανταστώ ότι είμαι σε συνάντηση με τον Χριστό ο οποίος μου απευθύνει προσωπικά τα παραπάνω λόγια, τι θα έκανα; Μπορεί κάποιος να αναλογισθεί το μέγεθος της δωρεάς; Να δώσει χρόνο και χώρο μέσα του ώστε να σκεφτεί σοβαρά τι θα απαντούσε;
Οι Απόστολοι ανταποκρίθηκαν και έγινε η ζωή τους η ζωή του Χριστού. Έκλεισε γι’ αυτούς εκεί το θέμα. Τα υπόλοιπα της ζωής τους ήταν μέσα για να επιβιώσουν, να επιβιώσουν γύρω από το κέντρο του νοήματος αυτού, όχι γύρω από άλλο κέντρο!
Ναι, λέει ο απόστολος Παύλος, μέσω της χάρης και του αγώνα μας θα ενωθούμε με τον Χριστό με την Θεία Κοινωνία, και με τα Μυστήρια! Εμείς όμως το βιώνουμε αυτό σαν αποστολή και νόημα ζωής; Επιθυμώ να γίνω θεός – άγιος και σηκώσω ένα σταυρό, να αναλάβω την ευθύνη μου σε μία κατάσταση και το μερίδιο που μου αναλογεί σε έναν πόνο; Ποια θα είναι η προσωπική μας ανταπόκριση στην γέννηση του Χριστού; Θα είναι μία απόφαση να δηλώσουμε ότι θέλουμε να ενωθούμε με τον Χριστό και να γίνουμε θεοί – άγιοι, όχι κατ’ ουσίαν αλλά μέσω της χάριτος;
Αυτό το αντιλαμβανόμαστε; Ή μήπως βουλιάζουμε σε κάτι άλλο και ζαλιζόμαστε από τα κύματα της ζωής χωρίς να γίνουν τα κύματα τα μέσα για να θεοποιηθούμε; Μήπως “κολλάμε” εντελώς στα κύματα που μας χτυπούν και μπαίνουμε σε ένα φαύλο κύκλο λέγοντας ότι θα τα ξεπεράσουμε πνευματικά και θα πάνε «όλα καλά»;
 
Τι μου δίνει η γέννηση του Χριστού; Την ειρήνη για να ησυχάσω τις ταραχές μου και να σκεφτώ καλύτερα. Την ελπίδα ότι η ζωή μου δεν τελειώνει εδώ. Το φως για να ζήσω αυτήν την ζωή με το θείο βρέφος όχι μακριά από Αυτό. Όμως αυτό δεν είναι το ίδιο το νόημα της ζωής μας; Η ανθρωπότητα ζούσε σε σκοτάδι και σκιά θανάτου όπως λέει ο προφήτης Ησαΐας. Το σκοτάδι εκείνης της εποχής μπορεί να μοιάζει με αυτό που ζούμε και εμείς τώρα. Είχαν και τότε μεγάλες κοινωνικές ταραχές, ένας Ηρώδης θέλει να σκοτώσει τα παιδιά, μία μάνα Παρθένος θέλει να φύγει με την οικογένειά της στην Αίγυπτο για να γλυτώσει το παιδί της. Πόσες ομοιότητες με το σήμερα! Τότε και μετά και τώρα, συνεχώς ταραχές, πόλεμοι, πανδημίες, μία ολόκληρη ιστορία γεμάτη με τα ίδια που επιλαμβάνονται ξανά και ξανά. Κάθε εποχή θα έχουμε έναν νέο Ηρώδη.
Και τι γίνεται τελικά; Πού βλέπει κανείς το νόημα της Γέννησης του Χριστού; Παραμένει η σκληρότητα, η ανασφάλεια και η ματαιότητα. Αυτά όμως είναι τα δικά μας έργα, των ανθρώπων. Το αληθινά σταθερό γεγονός που έχουμε είναι το αιώνιο συμβόλαιο που υπέγραψε ο Θεός με αιώνια διαθήκη. Η διαθήκη της πατρότητάς Του. Λέει «Ήρθα στη γη, δεσμεύτηκα στην αγάπη μου, σταυρώθηκα, αναστήθηκα για σένα, άνθρωπε». Τι ψάχνει ο άνθρωπος χιλιάδες χρόνια τώρα; Ασφάλεια, δεσμευτική και σταθερή αγάπη, αμετάκλητρη συγχώρηση, αιώνια ζωή. Αυτά δηλαδή που υπήρχαν πριν από την πτώση του Αδάμ! Η Σταθερή Αγάπη δεν άντεχε να διώξει τον άνθρωπο από τον Παράδεισο εγκαταλείποντάς τον για πάντα έξω. Όλα τα έφερε ξανά το θείο βρέφος με την Καινή Διαθήκη κηρύττοντας: “Εγώ σας καλώ, από εκεί και πέρα αναμένω την δική σας ανταπόκριση!”
Το θείο βρέφος από την φάτνη μετέδωσε μία Χριστουγεννιάτικη ανάσα σε όλον τον κόσμο που τον δέχτηκε. Μία ανάσα ικανή να ανοίξει τις καρδιές και να αισθανθούν οι άνθρωποι μία διαφορετική ζέση, να βαπτιστεί τα μυαλό τους με φρόνημά του, να συγχρονιστούν οι θελήσεις με το θέλημα της Παρθένου Μαρίας.
Με αυτή την Χριστουγεννιάτικη ανάσα κοιτάμε τον Ιωσήφ και ξέρουμε ότι δεν είμαστε σε καλύτερη θέση από εκείνον. Έχουμε κι εμείς τόσες απορίες και τόσες ανθρώπινες απογοητεύσεις! Όμως έχουμε την πίστη ότι θα στείλει ο Θεός σε καθένα από μας έναν άγγελο για να μας ενθαρρύνει και να μας καθοδηγεί σε δρόμο ορθόδοξο χωρίς αμφιβολίες, σε δρόμο να φυλάξουμε το θείο βρέφος μέσα μας ως μόνιμο κάτοικο και οδηγό της ψυχής μας. Όχι να το χάσουμε ή να το σκοτώσουμε! Σε δρόμο που οδηγεί σε ενότητα της πίστεως.
Ο Θεός έγινε άνθρωπος, εγώ ποιος είμαι και ποιος γίνομαι! Αν καταλάβουμε το νόημα της γέννησης του Χριστού θα γίνει αυτή το ισχυρό θεμέλιο πάνω στο οποίο θα χτιστεί η ψυχή μας σε έναν υγιή πνευματικό τρόπο. Μας κάλεσε ο Χριστός, αν θέλουμε να ασχοληθούμε ολοκληρωτικά μαζί Του και αν θέλουμε να τον συναντήσουμε προσωπικά και να του δώσουμε όλο το χώρο μέσα μας, να κάθεται ως βασιλιάς. Συνεχώς μας συγχωρεί ο Θεός. Πολλές φορές όμως εμείς δεν συγχωρούμε τον εαυτό μας ή τους άλλους. Δεν είμαστε έτοιμοι! Εκείνος όμως συγχώρησε και συγχωρεί!
Τι γίνομαι; Ποιος είμαι; Είναι ανοιχτές ερωτήσεις, να τις σκεφτούμε σοβαρά. Να πάρουμε απόφαση, να ξέρουμε τι νόημα έχει η ζωή μας. Βρίσκομαι π.χ. σε έναν χώρο προσφοράς και πολλές φορές συντελείται διαστροφή στη πορεία μου, ώστε αντί να είναι η προσφορά μέσο για να διακονήσω τον Χριστό, κάτι συμβαίνει και χάνεται αυτό. Προσφέρω διακονία στο όνομα του Χριστού όμως κάτι χάνεται η αληθινή χαρά και η βαθιά ησυχία.
Είναι ωραία μέρα η τελευταία του Δεκεμβρίου. Αποχαιρετάμε τη Γέννηση και έρχεται το νέο έτος. Είναι μία ωραία μέρα να προβληματιστούμε και να σκεφτούμε πού βρισκόμαστε αληθινά πνευματικά. Τι κρατάμε από Χριστούγεννα και φέτος; Μέσα στο άγχος που ζούμε καθημερινά αποκαλύπτεται και φέτος το Αστέρι. Αποκαλύπτεται και μας βάζει σε σκέψη και σε στάση να κάνουμε χώρο μέσα μας για να φυσήξει ένας χριστουγεννιάτικος φωτισμένος αέρας, που θα μας κάνει να αναπνεύσουμε βαθιά! Έρχεται το αστέρι με ελπίδα και υιοθεσία αληθινή του Πατέρα Θεού. Αυτός ο Θεός που βλέπει την ανθρωπότητα να βασανίζεται ξανά και ξανά.
Πνίγεται η καρδιά πάλι φέτος γιατί μυρίζει θάνατος, καπνίζει πένθος, δεν μυρίζουν μόνο τα ξύλα τις βραδιές των Χριστουγέννων για να ζεσταθούμε και να ανταλλάξουμε τα δώρα χωρίς δάκρυ! Μακάρι να ήταν διαφορετικά! Μ’ ένα πνίξιμο καρδιάς έρχονται πάλι τα Χριστούγεννα γιατί αγαπημένοι μας άνθρωποι είτε φεύγουν είτε υποφέρουν στα κρεβάτια του κορωνοϊού ή άλλων ασθενειών. Και πάλι το μόνο σταθερό είναι το Θείο Βρέφος! Αυτό που ήρθε χωρίς θόρυβο, χωρίς εκδηλώσεις, ήρθε με τους ύμνους των αγγέλων. Και μας καλεί να πάρουμε την προσωπική απόφαση «τι θέλω να γίνω»! Μπορεί οι συνθήκες να μη με βοηθούν, όμως πάλι είναι στο χέρι μου να διαλέξω ποιος θέλω να είμαι!
Από την Σκήτη της Αγίας Μαρίας Μαγδαληνής στη Λητή του Λαγκαδά ευχόμαστε χρόνια πολλά με φωτισμό και πνευματική απόφαση να σταθούμε σταθεροί απέναντί στα κύματα της εποχής, ενωμένοι γύρω από τη Φάτνη διαβάζοντας μαζί την επιστολή του αποστόλου Παύλου προς Εφεσίους, «μέχρι καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ». Αμήν.
Χρόνια πολλά και ευλογημένο νέο έτος!
 
ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ

ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ: Ο ΘΕΟΣ ΕΓΙΝΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΘΕΟΣ!

Μέγας Αθανάσιος: Ο Θεός έγινε άνθρωπος, για να γίνει ο άνθρωπος Θεός!

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ: "ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΟΥΜΕ;"

 Χριστούγεννα και να κοιμηθούμε!

-Γέροντα, μετά την Αγρυπνία των Χριστουγέννων δεν κοιμόμαστε;

-Χριστούγεννα και να κοιμηθούμε! Η μητέρα μου έλεγε: «Απόψε μόνον οι Εβραίοι κοιμούνται». Βλέπεις, την νύχτα που γεννήθηκε ο Χριστός οι άρχοντες κοιμόνταν βαθιά, και οι ποιμένες «αγραυλούσαν». Φύλαγαν τα πρόβατα την νύχτα παίζοντας την φλογέρα. Κατάλαβες; Οι ποιμένες πού αγρυπνούσαν είδαν τον Χριστό.

-Πώς ήταν Γέροντα, το σπήλαιο;

-Ήταν μία σπηλιά μέσα σε έναν βράχο και είχε μία φάτνη· τίποτε άλλο δεν είχε. Εκεί πήγαινε κανένας φτωχός και άφηνε τα ζώα του. Η Παναγία με τον Ιωσήφ, επειδή όλα τα χάνια ήταν γεμάτα και δεν είχαν πού να μείνουν, κατέληξαν σε αυτό το σπήλαιο. Εκεί ήταν το γαϊδουράκι και το βοϊδάκι, που με τα χνώτα τους ζέσταναν τον Χριστό! «Ἔγνω βοῦς τον κτησάμενον και όνος την φάτνην του κυρίου αὐτοῦ», δεν λέει ο Προφήτης Ησαΐας;

-Σε ένα τροπάριο, Γέροντα, λέει ότι η Υπεραγία Θεοτόκος βλέποντας τον νεογέννητο Χριστό, «χαίρουσα ὁμοῦ καὶ δακρύουσα» ἀναρωτιόταν:… «Ἐπιδώσω σοι μαζόν, τῷ τὰ σύμπαντα τρέφοντι, ἢ υμνήσω σε, ὡς Υἱὸν καὶ Θεόν μου; ποίαν εὕρω ἐπὶ σοί προσηγορίαν;»

-Αυτά είναι τα μυστήρια του Θεού, η πολύ μεγάλη συγκατάβαση του Θεού, την οποία δεν μπορούμε εμείς να συλλάβουμε!

Γέροντα, πως θα μπορέσουμε να ζήσουμε το γεγονός της Γεννήσεως, ότι δηλαδή ο Χριστός «Σήμερον γεννάται εκ Παρθένου»;

-Για να ζήσουμε αυτά τα θεία γεγονότα, πρέπει ο νους να είναι στα θεία νοήματα. Τότε αλλοιώνεται ὁ άνθρωπος. «Μέγα και παράδοξον θαύμα τετέλεσται σήμερον», ψάλλουμε. Άμα ο νους μας είναι εκεί, στο «παράδοξον», τότε θα ζήσουμε και το μεγάλο μυστήριο της Γεννήσεως του Χριστού.

Εγώ θα εύχομαι η καρδιά σας να γίνη Αγία Φάτνη και το Πανάγιο Βρέφος της Βηθλεέμ να σας δώση όλες τις ευλογίες Του.

Από το βιβλίο: «Περί προσευχής», Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι ΣΤ”

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΣΕΛΕΓΓΙΔΗΣ: ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ- ΠΩΣ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΩΣ ΜΕΣΑ ΜΑΣ!

 Χριστούγεννα: Πῶς καί πότε γεννιέται ὁ Χριστός,

χαρισματικῶς, μέσα μας.

 

Δημητρίου Τσελεγγίδη, Καθηγητῆ τῆς Δογματικῆς

τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

 

Βρισκόμαστε λίγες μέρες πρίν τά Χριστούγεννα. Εἶναι εὔλογο νά ἑτοιμαζόμαστε. Ἑτοιμαζόμαστε, ὅμως, ἐκκλησιαστικά καί πνευματικά, ὅπως ὀφείλουμε, ἤ κοσμικά, κατά τό πνεῦμα τοῦ κόσμου τούτου; Ὅσα θά ποῦμε στή συνέχεια, μᾶς προσανατολίζουν πνευματικῶς.
Τά ἱστορικά γεγονότα τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ ἔχουν σωτηριώδη σημασία γιά τόν ἄνθρωπο, πού ἐντάσσεται καί παραμένει στήν Ἐκκλησία, ὄχι μηχανιστικά, ἀλλά ὅταν αὐτά τά γεγονότα «μεταφράζονται» βιωματικά στήν προσωπική καί καθημερινή ζωή του, στήν καθημερινότητά του.
Τά Χριστούγεννα γιορτάζουμε τήν ἱστορική γέννηση τοῦ Θεανθρώπου. Σύμφωνα μέ τήν θεολογία τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ Θεός ἔγινε καί ἄνθρωπος, γιά νά γίνει ὁ ἄνθρωπος –χαρισματικά- θεός.
Καί πῶς γίνεται –χαρισματικά- ὁ ἄνθρωπος θεός, διά τῆς Ἐκκλησίας;
Ὑπάρχει μιά ἰδιόμορφη καί παράδοξη ἀντιστοιχία ἀνάμεσα στήν ἱστορική γέννηση τοῦ Χριστοῦ καί στήν χαρισματική γέννηση τοῦ Χριστοῦ στόν ἄνθρωπο τῆς Ἐκκλησίας.
Ὅπως, δηλαδή, ὁ Χριστός γεννήθηκε πραγματικά «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου», ἔτσι γεννιέται πάλι καί ἐπανειλημμένως ὁ Χριστός, μυστηριακά καί χαρισματικά, «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου» -κατά τό Ἅγιο Βάπτισμα- στήν καρδιά τοῦ κάθε βαπτιζομένου ἀνθρώπου. Καί ἡ χαρισματική αὐτή γέννηση πραγματοποιεῖται, ἀφοῦ προηγουμένως ὁ Χριστός καθαρίσει τόν βαπτιζόμενο ψυχοσωματικά –σέ ἀπόλυτο βαθμό- ἀπό τίς συνέπειες τῆς προγονικῆς ἁμαρτίας καί ἀφοῦ τόν ἀπελευθερώσει ἀπό τήν κατοχή τοῦ διαβόλου. Ἀφοῦ τόν ἐξυγιάνει πλήρως καί τόν ἁγιάσει καί διά τοῦ Ἁγίου Χρίσματός Του τόν καταστήσει πολίτη τῆς Βασιλείας Του.
Μέ ἄλλα λόγια, κατά τό Βάπτισμά μας γίνεται ἡ χαρισματική χριστοποίηση καί ἡ χαρισματική υἱοθεσία μας. Ἐνδυόμαστε τότε –χαρισματικῶς- τόν Χριστό μέ τήν θεότητά Του, ὅπως καί Ἐκεῖνος, ἀντίστοιχα, ἐνδύθηκε πραγματικῶς καί πλήρως τήν ἀνθρώπινη φύση μας. Γι’ αὐτό, ἄλλωστε, κατά τήν Βάπτισή μας, ψάλλεται ἡ ρήση τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «Ὅσοι εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε». Ἔτσι, ἡ ἐν Χριστῷ χαρισματική γέννησή μας στό Βάπτισμα ἰσοδυναμεῖ μέ τήν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι χαρισματική γέννηση τοῦ Χριστοῦ στήν καρδιά μας.
Στό ἑξῆς, ἡ καρδιά τοῦ κάθε πιστοῦ γίνεται –χαρισματικῶς- «θεοτόκος» καί ὅλη ἡ ψυχοσωματική ὕπαρξή του γίνεται καί ὁ κοινός «θεοβάδιστος» χῶρος τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ, κατά τήν ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ, «ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καί ἐμπεριπατήσω» (Κορ. Β΄ 6, 16). Γι’ αὐτό καί τό σημαντικότερο μυστήριο γιά τό νέο εἶναι μας στόν κόσμο εἶναι τό Βάπτισμα, ἐνῶ πρακτικῶς τό πιό ἐπωφελές εἶναι ἡ διατήρηση τῆς χαρισματικῆς γέννησης τοῦ Χριστοῦ μέσα μας. Ὁ πιστός βιώνει τήν χαρισματική σύλληψη, κυοφορία καί γέννηση τοῦ Χριστοῦ μέσα του «ἐν πάσῃ αἰσθήσει», κατά τόν ἅγιο Συμεών τόν Νέο Θεολόγο, ὅπως μιά γυναίκα βιώνει ψυχοσωματικά την σύλληψη, κυοφορία καί γέννηση τοῦ παιδιοῦ της.
Ὅταν ὅμως ὁ πιστός ἁμαρτάνει, ἀπενεργοποιεῖται ἡ ζωντανή, χαρισματική παρουσία τοῦ Χριστοῦ μέσα του, καί τότε –σέ πρακτικό ἐπίπεδο- ὁ πιστός δέν διαφέρει ἀπό ἕναν ἀβάπτιστο ἄνθρωπο.
Παρά ταῦτα, ὁ βαπτισμένος ἄνθρωπος μπορεῖ νά ἐπιτρέψει καί πάλι στόν Χριστό τήν χαρισματική γέννησή Του μέσα του. Μάλιστα, ὁ Χριστός γεννιέται στόν πιστό –χαρισματικῶς- κάθε φορά, πού μέσα στόν πιστό αὐτόν ἐνεργοποιεῖται ἡ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία ἀπενεργοποιήθηκε, ἐξαιτίας τῶν ἁμαρτιῶν του.
Στήν διαδικασία αὐτή τῆς κατ’ ἐπανάληψη χαρισματικῆς γέννησης, τήν ἀποφασιστική ἀρχή τήν κάνει ἡ βαθειά καί εἰλικρινής μετάνοια τοῦ πιστοῦ, μέ τήν συνεπαγόμενη ταπείνωσή του.
Καί ὅταν -ἐνδεχομένως- ὁ πιστός ἀπενεργοποιεῖ «ἑβδομηκοντάκις ἑπτά» (Μτθ. 18, 22) φορές τήν ἡμέρα τόν χαρισματικά ἐντός του γεννημένο Χριστό, λόγω τῶν κατ’ ἐπανάληψη ἁμαρτιῶν του, τοῦ εἶναι ἐξίσου δυνατόν «ἑβδομηκοντάκις ἑπτά» φορές τήν ἡμέρα νά ἐπανενεργοποιεῖ μέσα του τόν Χριστό, μέ τήν μετάνοιά του.
Κατά συνέπεια, ἄν ὁ πιστός δέν ζεῖ τήν καθημερινή γέννηση - ἐνεργοποίηση τοῦ Χριστοῦ στήν καρδιά του, δέν πρόκειται νά τήν βιώσει μηχανιστικά στόν ἐκκλησιασμό του στόν Ναό, κατά τήν ἑορταστική - λειτουργική ἀνάμνηση τῆς ἱστορικῆς ἡμερολογιακῆς γεννήσεως τοῦ Θεανθρώπου. Τό ἴδιο ἰσχύει, βέβαια, γιά ὅλα τά σωτηριώδη γεγονότα τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ, κατά τήν Ἁγιοπνευματική Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, «ὅ γέγονε, δι’ ἡμᾶς γέγονεν ὁ Κύριος» (Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, Ὁμιλ. 21, PG 151, 277 ΑΒ)
Μοῦ ἔλεγε ἐμφατικά ὁ Ἅγιος Ἐφραίμ ὁ Κατουνακιώτης: «Ἐγώ γεύτηκα τήν ζωντανή παρουσία τοῦ Χριστοῦ πρῶτα στό Κελλί μου, μέσα στήν καρδιά μου, καί μετά ἔζησα –τήν ἴδια τήν παρουσία Του- στήν Θεία Εὐχαριστία». Μετά ἀπό χρόνια κατάλαβα τήν πνευματική προεργασία του. Αὐτοεπίσκεψη - θέα τῆς ἁμαρτωλότητός του – μετάνοια – θεραπεία - ἀγαπητική τήρηση τῶν ἐντολῶν.
Τό ἱστορικό γεγονός τῆς γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ θά πρέπει, λοιπόν, νά καταστεῖ χαρισματικό  γεγονός τῆς προσωπικῆς μας ζωῆς, κατά βιωματικό τρόπο.
Ἄλλωστε, γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγο, ὅταν ἡ Ἐκκλησία ἑορτάζει ὅλα τά σωτηριώδη γεγονότα τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ, προσδίδει σ’ αὐτά παροντικό χαρακτῆρα. «Σήμερον γεννᾶται... σήμερον κρεμᾶται ἐπί ξύλου...» κ.λπ.
Ἐφόσον εἴμαστε μέλη τοῦ μυστηριακοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, τά γεγονότα τῆς Κεφαλῆς αὐτοῦ τοῦ σώματος εἶναι λειτουργικά γεγονότα τοῦ κάθε ζωντανοῦ μέλους Του.
Κριτήριο, ἑπομένως, ὅτι εἴμαστε ζωντανά μέλη τοῦ σώματός Του εἶναι ἡ «ἐν πάσῃ αἰσθήσει» βίωση τῶν προσωπικῶν γεγονότων τῆς Κεφαλῆς αὐτοῦ τοῦ σώματος.
Ἡ γνώση τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ εἶναι, οὐσιαστικά, ὑπόθεση βιωματική. Ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός μᾶς διαβεβαίωνε ὅτι ἡ γνώση τῆς ζωῆς Του παρέχεται ἀπό Αὐτόν βιωματικά. «Μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ», μᾶς εἶπε, «ὅτι πρᾷός εἰμι καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ» (Μτθ. 11, 29). Ὁ Χριστός εἶναι -ὄχι μόνον -ἡ Ὑποστατική Ὁδός γιά τήν προσαγωγή μας στόν Θεό Πατέρα, ἀλλά ὁ Ἴδιος γίνεται καί ἡ ὑπαρξιακή Ὁδός γιά τήν ἀποκάλυψη τῆς Τριαδικῆς ζωῆς Του στό μυστηριακό σῶμα, στό Ὁποῖο εἴμαστε ὀργανικά ἐνταγμένα μέλη διά τοῦ Βαπτίσματός μας.
Μέ τήν μυστηριακή ἔνταξή μας στό Σῶμα τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ -κεκαθαρμένοι καί ἐξαγιασμένοι- λάβαμε διά τοῦ Ἁγίου Χρίσματός Του καί τῆς προσωπικῆς μας Πεντηκοστῆς ἐνεργό τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἐνῶ μέ τήν Θεία Εὐχαριστία, στή συνέχεια, τραφήκαμε μέ τήν ὄντως Τραδική ζωή Του, χαρισματικῶς.
Χρονικά, ἀπό τότε μποροῦμε νά ζοῦμε τήν ζωή τοῦ Χριστοῦ ὡς δική μας ζωή, στό μέτρο τῆς ἐλεύθερης προαιρέσεώς μας. Τότε, γνωρίζουμε –βιωματικῶς –τόν Χριστό ὡς Ὑποστατική Ἀλήθεια, Ὁδό καί Ζωή τῆς Τριαδικῆς καί ἄκτιστης Ἀγάπης. Τότε, γνωρίζουμε βιωματικῶς καί ὄχι ἁπλῶς διανοητικῶς, ἀποσπασματικῶς καί στιγμιαίως τά γεγονότα τῆς ζωῆς Του. Τότε, ἄλλωστε, βιώνουμε τήν ἀποστολή - φανέρωση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί σέ μᾶς, ὡς Πνεύματος τῆς Ἀληθείας, πού μᾶς ὁδηγεῖ «εἰς πᾶσαν τήν Ἀλήθειαν» (Ἰω. 16, 13), καί στό μέτρο τῆς καθαρότητάς μας μᾶς «ἀναγγέλλει τά ἐσόμενα», κατά τήν ἀψευδῆ ὑπόσχεσή Του.
Ἀλλά, ἐνῶ αὐτή εἶναι ἡ νέα ἐν Χριστῷ ὑπαρξή μας καί ἡ συναπαγόμενη ζωή μας, ἐμεῖς ὡς πιστοί, συνήθως, διαψεύδουμε στήν πράξη τήν παραπάνω ἀλήθεια, ἤ ἀκόμα δέν τήν βιώνουμε ἴσως ποτέ ἐμπειρικά. Ποῦ ὀφείλεται τό θλιβερό αὐτό γεγονός;
Δυστυχῶς, ἡ ἱστορία σχεδόν ὅλων μας εἶναι περίπου ἴδια. Ἀμέσως μετά τήν ἀποχώρηση ἀπό τήν χαρισματική οἰκείωση τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ, μέσω τῶν σωτηριωδῶν μυστηρίων τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος, τοῦ Ἁγίου Χρίσματος καί τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἀπενεργοποιήσαμε τήν νέα ζωή μας μέ τήν ἀγαπητική οἰκείωση τῶν νοητῶν «μπάζων» τοῦ βιολογικοῦ, τοῦ κοινωνικοῦ καί πολιτισμικοῦ περιβάλλοντός μας. Ἀποστατήσαμε ἀπό τήν ὄντως ζωή καί οἰκειωθήκαμε πάλι τόν παλαιό ἄνθρωπο, μέ τά νεκροφόρα πάθη καί τίς πολυποίκιλες ρυπογόνες ἐπιθυμίες τοῦ κόσμου τῆς σαρκός, πού ἀντιστρατεύονται τήν ζωή τοῦ Χριστοῦ καί εἰσάγουν πάλι τόν πονηρό, ὡς κυρίαρχο στήν καρδιά μας.
Νά, γιατί δέν νοιώθουμε, βιωματικά, τήν γέννηση τοῦ Χριστοῦ καί τήν ὑποστατική Του εἰρήνη στήν καρδιά μας.
Ὅμως, ὡς ἐνήλικες πνευματικῶς πιστοί, γνωρίζουμε, εὐτυχῶς, τήν θεραπεία μας. Γνωρίζουμε ἀκόμη, ὅτι μέ τήν ἐν μετανοίᾳ ἀδιάλειπτη προσευχή μας παραμένει, συνεχῶς, ἐνεργός ὁ Χριστός καί ἡ Βασιλεία Του μέσα μας. Τότε, κυριαρχεῖ στίς ἐπιθυμίες, στή διάνοια, στούς λογισμούς, στή σκέψη, στά λόγια καί στίς πράξεις μας. Τότε, ὁ πιστός ἀντιλαμβάνεται –βιωματικά-, ἀλλά καί οἱ πλησίον του πληροφοροῦνται ἐμπειρικά, πώς ἐπαληθεύεται τό Ἀποστολικό λόγιο, ὅτι «τόν κοπιῶντα γεωργόν δεῖ πρῶτον τῶν καρπῶν μεταλαμβάνειν» (Β΄Τιμ. 2,6), τόν καρπό δηλαδή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅπως αὐτός περιγράφεται στήν πρός Γαλάτας Ἐπιστολή.
Ὅλα τά καλά, ἀλλά καί τά ἄσχημα, μέσα μας ἔχουν τήν ἀφετηρία τους, στήν προαίρεσή μας. Ἡ προαίρεση γίνεται ἐμφανῶς αἰσθητή, ὅταν ἐκβάλει στήν ἐπιθυμία μας.
Ἑπομένως, ἄν ἐπιθυμήσουμε μέ ἔντονο καί πύρινο πόθο τήν χαρισματική γέννηση τοῦ Χριστοῦ μέσα μας –δηλαδή τήν ἐνεργοποίηση τῆς ἤδη κατατεθειμένης παρουσίας Του μέ τό Βάπτισμά μας- καί Τόν ζητήσουμε ἀγαπητικά, ὁ Χριστός θά μᾶς φανερώσει ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι πρῶτα τό περιεχόμενο τῆς καρδιᾶς μας καί στή συνέχεια θά μᾶς βοηθήσει ἀκτίστως στήν κένωση τῶν ρυπογόνων νοητῶν ἀποβλήτων τῆς κενοδοξίας μας, μέ τήν δύναμη τῶν μυστηρίων τῆς μετανοίας καί τῆς ἐξομολογήσεως.
Ἀμέσως μετά, θά βιώσουμε τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, πού θά ἐκβάλει καί στήν βοήθεια πρός τον πλησίον μας, θά βιώσουμε τήν εἰρήνη τῶν λογισμῶν, τήν χαρά ὡς ἀπελευθέρωση ἀπό τήν δυναστική ἐνέργεια τῶν παθῶν καί ἀπό τήν παρουσία τοῦ πονηροῦ μέσα μας, θά βιώσουμε τήν ἀγαθότητα καί τήν πραότητα, τήν ζωντανή πίστη καί τήν ἐγκράτεια, ὡς ὁριοθέτηση τῆς πραγματικῆς ἀνάγκης ἔναντι τῶν ποικίλων ἐπιθυμιῶν τοῦ κόσμου.
Ὅταν βιώνεται ὁ παραπάνω «καρπός» τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀποκαλύπτεται καί ὁ Θεός στήν Τριαδικότητά Του ἔτσι, ὅπως τόν ἐκφράζει ὁ Ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος: «Φῶς ὁ Πατήρ, Φῶς ὁ Υἱός, Φῶς καί τό Ἅγιον Πνεῦμα». Τό κάθε Φῶς μέ τήν ἰδιαιτερότητά Του, ἀλλά καί ὡς Ἕνα Φῶς τῆς Τριαδικῆς Θεότητας.
Τό Ἀπολυτίκιο τῆς ἡμέρας τῶν Χριστουγέννων εἶναι ἀποκαλυπτικό καί γιά τήν γνωσιολογικοῦ χαρακτῆρα ἰδιότητα τοῦ Φωτός τοῦ Χριστοῦ: «Ἡ Γέννησίς Σου, Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ τό φῶς τό τῆς γνώσεως· ἐν αὐτῇ γάρ οἱ τοῖς ἄστροις λατρεύοντες ὑπό ἀστέρος ἐδιδάσκοντο, Σέ προσκυνεῖν τόν Ἥλιον τῆς ∆ικαιοσύνης, καί Σέ γινώσκειν ἐξ ὕψους ἀνατολήν, Κύριε, δόξα Σοι». Ὁ Χριστός εἶναι ἡ αὐθεντική πηγή πάσης ἀληθινῆς γνώσεως, ὡς δημιουργός ὅλων τῶν ὄντων. Εἶναι Αὐτός πού ἔδωσε τήν ἐντελέχειά τους, τόν σκοπό τους, πού εἶναι Αὐτός ὁ Ἴδιος.
Γι’ αὐτό, ἀκριβῶς, μόνον Αὐτός μπορεῖ νά μᾶς ἀποκαλύψει τήν γνώση τῆς αὐθεντικῆς ἀλήθειας ὅλων τῶν ὄντων, ἀλλά καί τόν σκοπό ὑπάρξεώς τους, ὥστε νά μή σφάλουμε καί ἁμαρτάνουμε, μέ τήν παράχρησή τους.
Γιατί, βέβαια, ἡ ἁμαρτία δέν εἶναι ἁπλῶς μιά ἠθική παράβαση, εἶναι ἀποστασία ἀπό τόν Θεό καί παραβίαση τῶν προδιαγραφῶν μας καί τῶν προδιαγραφῶν τῶν ὄντων, πού σχετίζονται μέ τή ζωή μας. Ἡ ἁμαρτία, ὡς νοερό, ρυπογόνο μονωτικό, ἐνεργεῖ διασπαστικά μέσα μας καί ἀπενεργοποιεῖ τήν ζωντανή ἑνότητά μας μέ τόν Χριστό, ἀφοῦ, ὡς γνωστόν, «ἀκαθάρτῳ νοΐ Θεός οὐχ ἥνωται». Ἡ ἀπενεργοποίηση ὅμως τοῦ Χριστοῦ μέσα μας ἔχει προσδιοριστική σημασία γιά τό πνευματικό ποιόν μας, ἐνόσω «τοῦ Χριστοῦ μή ἐνεργοῦντος ἐν ἡμῖν, ἁμαρτία πᾶν τό παρ’ ἡμῶν γινόμενον» (ἁγ. Γρηγορίου Παλαμά, Ομιλία λγ’, PG 151, 416D- 417A), κατά τόν ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ.
Συμπερασματικά, θά μπορούσαμε νά ὑποστηρίξουμε ὅτι γιά νά προσεγγίσουμε καί νά βιώσουμε ὅλα τά σωτηριώδη γεγονότα τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ, ὁ ἀσφαλέστερος καί συντομότερος τρόπος εἶναι νά ἐπιμεληθοῦμε καί νά αὐξήσουμε τήν ἐπιθυμία μας γιά τήν χαρισματική γέννηση καί τήν διατήρηση τοῦ Χριστοῦ ἐνεργοῦ στήν καρδιά μας.
 
thriskeftika.blogspot.com

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΟΙ ΠΟΙΜΕΝΕΣ ΠΟΥ ΑΓΡΥΠΝΟΥΣΑΝ ΕΙΔΑΝ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ!

 

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

"Οι ποιμένες που αγρυπνούσαν είδαν τον Χριστό"

 
«Ο Χριστός με τη μεγάλη Του αγάπη και με την μεγάλη Του αγαλλίαση που σκορπάει στις ψυχές των πιστών με όλες τις άγιες γιορτές Του, μας ανασταίνει αληθινά αφού μας ανεβάζει ψηλά πνευματικά. Αρκεί να συμμετέχουμε και να έχουμε όρεξη πνευματική να τις πανηγυρίζουμε πνευματικά. τότε τις γλεντάμε πνευματικά και μεθάμε πνευματικά από το παραδεισένιο κρασί που μας φέρνουν οι Άγιοι και μας κερνούν.
Τις γιορτές για να τις ζήσουμε, πρέπει να έχουμε τον νου μας στις άγιες ημέρες και όχι στις δουλειές που έχουμε να κάνουμε για τις άγιες ημέρες.
Να σκεφτόμαστε τα γεγονότα της κάθε αγίας ημέρας και να λέμε την ευχή δοξολογώντας τον Θεό. Έτσι θα γιορτάζουμε με πολλή ευλάβεια κάθε γιορτή.
Να μελετάει και να ζει τα θεία γεγονότα συνέχεια. Όταν κανείς μελετάει τα γεγονότα της κάθε γιορτής, φυσιολογικά θα συγκινηθεί.
Έπειτα στις Ακολουθίες ο νους να είναι στα γεγονότα που γιορτάζουμε και με ευλάβεια να παρακολουθούμε τα τροπάρια που ψέλνονται. Όταν ο νους είναι στα θεία νοήματα, ζει τα γεγονότα ο άνθρωπος, και έτσι αλλοιώνεται.
-Γέροντα, μετά την Αγρυπνία των Χριστουγέννων δεν κοιμόμαστε;
 
-Χριστούγεννα και να κοιμηθούμε! Η μητέρα μου έλεγε: «Απόψε μόνον οι Εβραίοι κοιμούνται».Βλέπεις, την νύχτα που γεννήθηκε ο Χριστός οι άρχοντες κοιμόνταν βαθιά, και οι ποιμένες «αγραυλούσαν». Φύλαγαν τα πρόβατα την νύχτα παίζοντας την φλογέρα. Κατάλαβες; Οι ποιμένες πού αγρυπνούσαν είδαν τον Χριστό.
 
-Πώς ήταν Γέροντα, το σπήλαιο;
 
-Ήταν μία σπηλιά μέσα σε έναν βράχο και είχε μία φάτνη, τίποτε άλλο δεν είχε. Εκεί πήγαινε κανένας φτωχός και άφηνε τα ζώα του. Η Παναγία με τον Ιωσήφ, επειδή όλα τα χάνια ήταν γεμάτα και δεν είχαν πού να μείνουν, κατέληξαν σε αυτό το σπήλαιο. Εκεί ήταν το γαϊδουράκι και το βοϊδάκι, που με τα χνώτα τους ζέσταναν τον Χριστό! «Ἔγνω βοῦς τον κτησάμενον και όνος την φάτνην του κυρίου αὐτοῦ», δεν λέει ο Προφήτης Ησαΐας;
 
-Σε ένα τροπάριο, Γέροντα, λέει ότι η Υπεραγία Θεοτόκος βλέποντας τον νεογέννητο Χριστό, «χαίρουσα ὁμοῦ καὶ δακρύουσα» ἀναρωτιόταν:… «Ἐπιδώσω σοι μαζόν, τῷ τὰ σύμπαντα τρέφοντι, ἢ υμνήσω σε, ὡς Υἱὸν καὶ Θεόν μου; ποίαν εὕρω ἐπὶ σοί προσηγορίαν;»
 
-Αυτά είναι τα μυστήρια του Θεού, η πολύ μεγάλη συγκατάβαση του Θεού, την οποία δεν μπορούμε εμείς να συλλάβουμε!
 
-Γέροντα, πώς θα μπορέσουμε να ζήσουμε το γεγονός της Γεννήσεως, ότι δηλαδή ο Χριστός «Σήμερον γεννάται εκ Παρθένου»;
 
-Για να ζήσουμε αυτά τα θεία γεγονότα, πρέπει ο νους να είναι στα θεία νοήματα. Τότε αλλοιώνεται ὁ άνθρωπος. «Μέγα και παράδοξον θαύμα τετέλεσται σήμερον», ψάλλουμε. Άμα ο νους μας είναι εκεί, στο «παράδοξον», τότε θα ζήσουμε και το μεγάλο μυστήριο της Γεννήσεως του Χριστού.
 
Εγώ θα εύχομαι η καρδιά σας να γίνη Αγία Φάτνη και το Πανάγιο Βρέφος της Βηθλεέμ να σας δώση όλες τις ευλογίες Του.
 
Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, «Περί προσευχής», Λόγοι ΣΤ’ , εκδ. Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης, σσ. 195-196.