Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: Ατιμάζεις φτωχό; Παροξύνεις τον Δημιουργό. Τιμάς τον Κτίστη, όταν περιποιείσαι το κτίσμα.
ΑΝ ΒΙΑΖΕΣΑΙ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ, ΑΡΧΙΣΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ. ΕΙΝΑΙ Ο ΣΥΝΤΟΜΟΤΕΡΟΣ ΔΡΟΜΟΣ.
Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2022
Τρίτη 25 Ιανουαρίου 2022
ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ: ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΤΟΥ ΘΥΓΑΤΕΡΑ.
Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος·
επιστολή σε πνευματική του θυγατέρα…
Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος έστειλε σε μια πνευματική του θυγατέρα, ( την Ολυμπιάδα) ,την κατωτέρω επιστολή σα « δώρο » για τον γάμο της, που μόλις τέλεσε. Η κατωτέρω επιστολή έχει βάθος Θεολογίας και ψυχολογίας. Και πάνω απ’; όλα δίνει στη σύζυγο πολύτιμες συμβουλές για έναν πετυχημένο γάμο.
Γράφει λοιπόν ο Άγιος:
« Κόρη μου, στους γάμους σου εγώ ο πνευματικός σου πατέρας, ο Γρηγόριος, σου κάνω δώρο τούτο το ποίημα. Και είναι ό,τι καλλίτερο η συμβουλή του πατέρα:
Άκου λοιπόν Ολυμπιάδα μου:
1. Ξέρω ότι θέλεις να είσαι πραγματική χριστιανή. Και μια πραγματική χριστιανή πρέπει όχι μόνο να είναι, αλλά και να φαίνεται. Γι αυτό ,σε παρακαλώ ,να προσέξης την εξωτερική σου εμφάνιση. Να είσαι απλή. Το χρυσάφι, δεμένο σε πολύτιμες πέτρες, δεν στολίζει γυναίκες σαν και σένα. Πολύ περισσότερο το βάψιμο. Δεν ταιριάζει στο πρόσωπό σου, την εικόνα του Θεού, να την παραποιής και να την αλλάζης, μόνο και μόνο για να αρέσης. Ξέρε το ότι αυτό είναι φιλαρέσκεια και να μένης απλή στην εμφάνιση. Τα βαρύτιμα και πολυτελή φορέματα ,ας τα φορούν εκείνες, που δεν επιθυμούν ανώτερη ζωή, που δεν ξέρουν τι θα πη πνευματική ακτινοβολία . Εσύ ,όμως έβαλες μεγάλους στόχους και υψηλούς στόχους στη ζωή σου. Κι αυτοί οι στόχοι σου ζητούν όλη τη φροντίδα κι όλη την προσοχή.
2. Με το γάμο , η στοργή και η αγάπη σου να είναι φλογερή και αμείωτη για κείνον, που σου δωσε ο Θεός . Για κείνον, που γινε το μάτι της ζωής σου και σου ευφραίνει την καρδιά. Κι αν καταλάβης πως ο άνδρας σου σε αγαπάει περισσότερο απ’; όσο τον αγαπάς εσύ, μη κυττάξης να του πάρης τον αέρα, κράτα πάντα τη θέση που σου ορίζει το Ευαγγέλιο.
3. Εσύ να ξέρης ότι είσαι γυναίκα, έχεις μεγάλο προορισμό, αλλά διαφορετικό από τον άνδρα, που πρέπει να είναι η κεφαλή. Άσε την ανόητη ισότητα των δύο φύλων και προσπάθησε να καταλάβης τα καθήκοντα του γάμου. Στην εφαρμογή τους θα δης πόση αντοχή χρειάζεται για ν’; ανταποκριθής, όπως πρέπει , σ’; αυτά τα καθήκοντα , αλλά και πόση δύναμη κρύβεται στο ασθενές φύλο.
4. Θα ξέρης ,πόσο εύκολα θυμώνουν οι άνδρες. Είναι ασυγκράτητοι και μοιάζουν με λιοντάρια. Σ’; αυτό το σημείο η γυναίκα πρέπει να είναι δυνατότερη και ανώτερη. Πρέπει να παίζη το ρόλο του θηριοδαμαστή. Τι κάνει ο θηριοδαμαστής όταν βρυχάται το θηρίο; Γίνεται περισσότερο ήρεμος και με την καλωσύνη καταπραΰνει την οργή. Του μιλάει γλυκά και μαλακά , το χαϊδεύει, το περιποιείται και πάλι το χαϊδεύει κι έτσι το καταπραΰνει.
5. Ποτέ μη κατηγορήσης και αποπάρης τον άνδρα σου για κάτι που έκανε στραβό. Ούτε πάλι για την αδράνειά του ,έστω κι αν το αποτέλεσμα δεν είναι αυτό που ήθελες εσύ. Γιατί ο διάβολος είναι αυτός, που μπαίνει εμπόδιο στην ομοψυχία των συζύγων.
6. Να έχετε κοινά τα πάντα και τις χαρές και τις λύπες. Γιατί ο γάμος όλα τα σας τα έκανε κοινά. Κοινές οι φροντίδες ,γιατί έτσι το σπίτι θα στεριώση. Να συμβάλλης εκφράζοντας τη γνώμη σου, ο άνδρας όμως ας αποφασίζη.
7. Όταν τον βλέπης λυπημένο, συμμερίσου τη λύπη του εκείνη την ώρα. Γιατί είναι μεγάλη ανακούφιση στη λύπη , η λύπη των φίλων. Όμως αμέσως να ξαστεριάζη η όψη σου και να σαι ήρεμη χωρίς αγωνία. Η γυναίκα είναι το ακύμαντο λιμάνι για το θαλασσοδαρμένο σύζυγο.
8. Να ξέρης ότι η παρουσία σου στο σπίτι σου είναι αναντικατάστατη, γι’; αυτό πρέπει να το αγαπήσης μ’; όλες τις φροντίδες του νοικοκυριού. Να το βλέπης σαν βασίλειό σου ,και να μη συχνοβγαίνης από το κατώφλι σου. Άφησε τις έξω δουλειές για τον άνδρα.
9. Πρόσεχε τις συναναστροφές σου. Πρόσεξε τις συγκεντρώσεις ,που πηγαίνεις. Μη πας σε άπρεπες συγκεντρώσεις, γιατί είναι μεγάλος κίνδυνος για την αγνότητά σου. Αυτές οι συναναστροφές αφαιρούν την ντροπή κι απ΄ τις ντροπαλές ,σμίγουν μάτια με μάτια, κι όταν φύγη η ντροπή γεννιούνται όλα τα χειρότερα κακά ( « αιδώς οιχομένη, πάντων γενέτειρα κακίστων » ). Τις σοβαρές όμως συγκεντρώσεις με συνετούς φίλους να τις επιζητής , για να εντυπώνεται στο νου σου ένας καλός λόγος, ή κάποιο ελάττωμα να κόψης ή να καλλιεργήσης τους δεσμούς σου με εκλεκτές ψυχές.Μη εμφανίζεσαι ανεξέλεγκτα σε οποιονδήποτε, αλλά στους σώφρονες συγγενείς σου, στους ιερείς και σε σοβαρούς νεώτερους ή ηλικιωμένους.Μη συναναστρέφεσαι φαντασμένες γυναίκες , που έχουν στο νου τους στο έξω ,για επίδειξη. Ούτε ακόμα άνδρες ευσεβείς, που ο σύζυγός σου δεν θέλει στο σπίτι, αν και συ τόσο πολύ τους εκτιμάς. Υπάρχει για σένα πιο ακριβό πράγμα από τον καλό σου σύζυγο, που τόσο αγαπάς;
Από το βιβλίο «ΓΑΜΟΣ – Πνευματικό Γυμναστήριο»
Αρχ. Βασιλείου Π. Μπακογιάννη
Εκδόσεις : Νεκτ. Παναγόπουλος
Πηγή : diakonima
ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ: "Η ΕΥΣΠΛΑΧΝΙΑ".
"Δεν έχει μικρότερη αξία ο άνθρωπος από το ζώο, που, αν χαθεί ή πέσει σε χαντάκι, σε προστάζει ο νόμος να το σηκώσεις και να το περιμαζέψεις (Δευτ. 22, 1-4). Πόση ευσπλαχνία, επομένως, οφείλουμε να δείχνουμε στους συνανθρώπους μας, όταν ακόμα και με τ’ άλογα ζώα έχουμε χρέος να είμαστε πονετικοί;
ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ
ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ- ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος γεννήθηκε το 329 μ.Χ. στην Αριανζό, κωμόπολη της Καππαδοκίας, από τον Γρηγόριο, επίσκοπο Ναζιανζού και την Νόννα. Έχει δύο αδέρφια: τον Καισάρειο και τη πασίγνωστη για την ευσέβειά της αδερφή Γοργονία.
Στη Ναζιανζό, διδάσκεται τη στοιχειώδη εκπαίδευση, ενώ τη μέση στη Καισάρεια, όπου γνωρίζεται με το συμμαθητή του Μέγα Βασίλειο. Έπειτα, πηγαίνει κοντά σε περίφημους διδασκάλους της ρητορικής στη Παλαιστίνη και στην Αλεξάνδρεια και, τέλος, στα Πανεπιστήμια της Αθήνας. Οι σπουδές του διήρκεσαν 13 ολόκληρα χρόνια (από 17 έως 30 ετών).
Μετά τις σπουδές στην Αθήνα ο Γρηγόριος επιστρέφει στη πατρίδα του μονολότι του πρόσφεραν έδρα Καθηγητή Πανεπιστημίου. Εκεί, ο πατέρας του, επίσκοπος Ναζιανζού, τον χειροτονεί πρεσβύτερο. Αλλά ο Άγιος Γρηγόριος προτιμά την ησυχία του αναχωρητηρίου στο Πόντο, κοντά στο φίλο του Βασίλειο, για περισσότερη άσκηση στη πνευματική ζωή.
Μετά, όμως, από θερμές παρακλήσεις των δικών του, επιστρέφει στην πατρίδα του και μπαίνει στην ενεργό δράση της Εκκλησίας. Στα 43 του χρόνια ο Θεός τον ανύψωσε στο επισκοπικό αξίωμα. Έδρα του ορίστηκε η περιοχή των Σασίμων την οποία ποτέ δεν ποίμανε λόγω των Αρειανών κατοίκων της.
Όμως, ο θάνατος έρχεται να πληγώσει τη ψυχή του, με αλλεπάλληλους θανάτους συγγενικών προσώπων. Πρώτα του αδερφού του Καισαρείου, έπειτα της αδερφής του Γοργονίας, μετά του πατέρα του και, τέλος, της μητέρας του Νόννας. Μετά απ’ αυτές τις θλίψεις, η θεία Πρόνοια τον φέρνει στην Κωνσταντινούπολη (378 μ.Χ.), όπου υπερασπίζεται με καταπληκτικό τρόπο την Ορθοδοξία και χτυπά καίρια τους Αρειανούς, που είχαν πλημμυρίσει την Κωνσταντινούπολη.
Η κατάσταση ήταν πολύ δύσκολη. Όλοι οι ναοί της Βασιλεύουσας ήταν στα χέρια των αιρετικών. Όμως ο Άγιος δεν απελπίζεται. Μετατρέπει ένα δωμάτιο στο σπίτι που τον φιλοξενούσαν σε ναό και του δίνει συμβολικό όνομα. Ονομάζει το ναό Αγία Αναστασία δείγμα ότι πίστευε στην ανάσταση της Ορθόδοξης Πίστης.
Οι αγώνες είναι επικίνδυνοι. Οι αιρετικοί ανεβασμένοι πάνω στις σκεπές των σπιτιών του πετούν πέτρες και έτσι ο Άγιος Γρηγόριος δοκιμάζεται πολύ. Στο ναό της Αγίας Αναστασίας εκφωνεί τους περίφημους πέντε θεολογικούς λόγους που του έδωσαν δίκαια τον τίτλο του Θεολόγου.
Μετά το σκληρό αυτό αγώνα, ο Μέγας Θεοδόσιος τον αναδεικνύει Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως (381 μ.Χ.). Η Β’ Οικουμενική Σύνοδος τον αναγνώρισε ως Πρόεδρό της. Όμως μια μερίδα επισκόπων τον αντιπολιτεύεται για ευτελή λόγο. Τότε ο Γρηγόριος, αηδιασμένος, δηλώνει τη παραίτησή του, αναχωρεί στη γενέτειρά του Αριανζό και τελειώνει με ειρήνη τη ζωή του, το 390 μ.Χ.
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος άφησε μεγάλο συγγραφικό έργο. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα φιλοσοφημένα 408 ποιήματά του 18.000 περίπου στίχων. Είναι από τα μεγαλύτερα πνεύματα του Χριστιανισμού και από τους λαμπρότερους αθλητές της ορθόδοξης πίστης.
Η τίμια κάρα του φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Βατοπεδίου, στο Άγιο Όρος ενώ το ιερό σκήνωμα του φυλάσσετε στον ομώνυμο Ναό του στην Νέα Καρβάλη. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Αγίου στις 25 Ιανουαρίου.
http://www.saint.gr
Σάββατο 8 Ιανουαρίου 2022
ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ: ΔΕΝ ΠΑΜΕ ΝΑ ΚΟΙΝΩΝΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΓΙΟΙ, ΑΛΛΑ ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ!
Μερικοί τό Σῶμα τοῦ Κυρίου τό παίρνουν χωρίς φόβο Θεοῦ. Καί τό τρῶνε. Ἀλλά δέν χορταίνουν. Γιατί, ὅσο τό μυστήριο αὐτό τό παίρνουν μόνο μέ τό στόμα, ποτέ δέν θά γεμίζουν μέ τήν χάρη του. Θά μένουν ἀπό τήν πλευρά αὐτή, πεινασμένοι. Ἐπειδή, καί πρίν προσέλθουν, αἰσθάνονταν χορτᾶτοι. Ἡ θεία κοινωνία πού παίρνουν, ὅσο ἐξακολουθοῦν νά ἀγαπᾶνε τίς ἁμαρτίες τους, δέν τούς προσφέρει καρπό σωτηρίας.Μέ τήν Θεία Κοινωνία δέν χορταίνουν, παρά μόνο ἐκεῖνοι πού «πεινοῦν» γι’αὐτήν. Οἱ πεινασμένοι. Ἐκεῖνοι, πού ἀπό τίς κακές τους συνήθειες, κατάλαβαν ὅτι ἡ ἁμαρτία εἶναι φτώχεια καί πεῖνα. Ἐκεῖνοι παίρνουν ἀπό τά θεία μυστήρια τήν πλήρη ἐνέργεια καί χάρη καί ἀποτελεσματικότητά τους.
Ἀπό τόν κανόνα ἀυτόν δέν ἐξαιροῦνται οὔτε οἱ λεγόμενοι ἐκλεκτοί. Γιατί καί αὐτοί (οἱ λεγόμενοι ἐκλεκτοί) δέν εἶναι δυνατό νά εἶναι χωρίς ἁμαρτία· ἀφοῦ ἀσφαλῶς καί αὐτοί κάτι τό ἐφάμαρτο θά πράξουν, ἄν δέν βιάζουν καθημερινά τόν ἑαυτό τους νά ἀποφεύγουν ἀκόμη καί ἐκεῖνα τά μικρά ἁμαρτήματα, ἀπό τά ὁποία τό εὐόλισθο τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως δέν θά πάψει ποτέ νά μολύνεται.Ὅταν ὁ ἄνθρωπος δέν φροντίζει κάθε ἡμέρα νά ὑπερνικάει τίς ἀτέλειές του, ὅσο καί ἄν φαντάζεται ὅτι τά ἁμαρτήματα πού κάνει δέν εἶναι καί τόσο βαρειά, λίγο-λίγο ἡ ψυχή του γεμίζει ἁμαρτίες.. Καί τότε ὁ ἄνθρωπος χάνει τόν καρπό τῆς ἐσωτερικῆς ἐκείνης κατάστασης, πού λέγεται πνευματικός πλοῦτος, ἐπειδή μᾶς γεμίζει πνευματική χαρά.
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς ὑπενθυμίζει, ὅτι τίς ἁμαρτίες αὐτές πρέπει νά τίς ἀποφεύγωμε. Μᾶς λέγει: «Ὁ καθένας ἔχει χρέος, πρῶτα νά ἐξετάζει τόν ἑαυτό του, καί μετά νά ἐσθίει ἀπό αὐτόν τόν Ἄρτο καί νά πίνει ἀπό αὐτό τό Ποτήριο» (Α΄ Κορ. 11,28).Τί σημαίνει αὐτό τό: «πρῶτα πρέπει ὁ ἄνθρωπος νά ἐξετάζει τόν ἑαυτό του»; Τί ἄλλο, ἄν ὄχι ὅτι ὁ καθένας μας στήν Τράπεζα τοῦ Κυρίου μπορεῖ νά προσέλθει, μόνο ἀφοῦ πρῶτα διορθωθῆ καί καθαρισθῆ;Καί γιά νά τό ἀκοῦσουν οἱ «χορτασμένοι», προσθέτει: «Γιατί, ὅποιος ἐσθίει ἤ πίνει, χωρίς νά τό βιώνει ἔντονα ὅτι αὐτό εἶναι τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου, ἐσθίει καί πίνει "κρῖμα" καί παίρνει ἐπάνω του "κρῖμα"»(Α΄ Κορ. 11,29). Κάθε ἡμέρα ἁμαρτάνομε; Κάθε ἡμέρα ἄς άνατρέχωμε στά δάκρυα τῆς μετανοίας, πού εἶναι τό μόνο φάρμακο, πού μᾶς κάνει ἄξιους νά ἀπομακρύνομε ἀπό τήν ψυχή μας, αὐτά πού τῆς φορτώνει ἡ ἁμαρτία.
Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου
Τετάρτη 31 Μαρτίου 2021
ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ: ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΣΤΟΝ ΜΕΓΑ ΒΑΣΙΛΕΙΟ (ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ)
Δεν επαινώ την αταξία και την ακοσμία μας, κάποτε και αυτών που προεδρεύουν στην Εκκλησία. Δεν θα τολμήσω να τους κατηγορήσω όλους. Εξάλλου δεν είναι και δίκαιο. Επαινώ τον ναυτικό νόμο που στον κυβερνήτη του πλοίου δίνει πρώτα το κουπί, από αυτό τον φέρει στην πλώρη και τους εμπιστεύεται την ανίχνευση της πορείας και τέλος τον καθίζει στο τιμόνι, έπειτα από πολύ σχίσιμο των κυμάτων και πολλή εξέταση των ανέμων. Το ίδιο γίνεται και στα στρατιωτικά. Στρατιώτης, ταξίαρχος, στρατηγός. Αυτή είναι η άριστη σειρά και η ωφελιμότατη για τους αρχόμενους.
Πολύ μεγάλη αξία θα είχε εάν επικρατούσε και σε μας παρόμοια τάξη. Τώρα όμως κινδυνεύει η αγιότατη ανάμεσα σε όλα τάξη, να είναι η περισσότερο καταγέλαστη από όλες τις τάξεις μας· διότι η πρωτοστασία δεν κερδίζεται περισσότερο από την αρετή παρά από αθέμιτες ενέργειες. Και οι θρόνοι περιέρχονται όχι στους πιο άξιους, αλλά σε όσους έχουν περισσότερη δύναμη. Συγκαταλέγεται στους προφήτες ο Σαμουήλ, που βλέπει το μέλλον, αλλά και ο Σαούλ, ο αποδιοπομπαίος. Κατατάσσεται στους Βασιλείς ο Ροβοάμ του Σολομώντος, αλλά και ο Ιεροβοάμ, ο δούλος και αποστάτης. Ιατρός δεν γίνεται κανείς ούτε ζωγράφος, που δεν μελέτησε πρώτα τη φύση κάθε ασθένειας ή δεν ανέμειξε πολλά χρώματα, και δεν σχεδίασε μορφές. Ο προκαθήμενος όμως βρίσκεται εύκολα, χωρίς να κοπιάσει, αποκτά αμέσως αξία, σπείρεται και φυτρώνει, όπως στον μύθο γίνεται με τους γίγαντες. Πλαστουργούμε αυθημερόν τους αγίους και ορίζουμε να γίνουν σοφοί αυτοί που δεν έχουν τίποτε διδαχτεί, ούτε έχουν προσφέρει καμία υπηρεσία πριν λάβουν τον βαθμό εκτός από το ότι τον επιθυμούσαν. Και ο ένας υπομένει τη χαμηλή θέση και στέκεται με ταπεινοφροσύνη, ενώ είναι άξιος για την υψηλή, επειδή έχει μελετήσει πολύ τα θεία λόγια και έθεσε πολλούς νόμους για την υποταγή της σαρκός· ενώ ό άλλος κάθεται στην πρώτη θέση με σοβαροφάνεια, σηκώνει το φρύδι κατά των μεγαλυτέρων του και δεν αισθάνεται τρόμο για τον θρόνο ούτε τον καταλαμβάνει φρίκη, βλέποντας τον ικανό χαμηλά. Αλλά λαμβάνοντας τη δύναμη νομίζει συνάμα σοφότερο τον εαυτό του. Πέφτει βέβαια έξω και η εξουσία του έχει αφαιρέσει την ικανότητα να σκέφτεται.
Δεν ήταν έτσι ο πολύς και μέγας Βασίλειος. Όπως σε όλα τα άλλα, έτσι και στην ορθή εκτίμηση αυτών έγινε παράδειγμα για τους πολλούς. Είχε το διακόνημα να διαβάζει τα ιερά βιβλία στον λαό, αυτός που ήταν ο εξηγητής τους, χωρίς να απαξιώσει και αυτήν ακόμη την εκκλησιαστική τάξη και όμοια στους θρόνους των πρεσβυτέρων και των επισκόπων δοξολογεί τον Θεό. Δεν είχε κλέψει την εξουσία, ούτε την είχε αρπάξει, ούτε κυνήγησε την τιμή, αλλά κυνηγήθηκε από την τιμή, ούτε δέχτηκε ανθρώπινη χάρη αλλά τη θεία χάρη από τον Θεό.
Η φροντίδα και η διοίκηση τώρα της Εκκλησίας από τον Βασίλειο είχαν πολλά γνωρίσματα· αυτά ήσαν παρρησία και προς τους άλλους άρχοντες και προς τους ισχυρούς της πόλεως, συμβιβασμοί που δεν γίνονταν εκ μέρους τους έπειτα από φιλονικία, αλλά διαμορφώνονταν από τη φωνή του, χρησιμοποιώντας ως νόμο τον τρόπο του, προστασία εκείνων που είχαν ανάγκη, πνευματική περισσότερο αλλά και σωματική όχι λιγότερο-διότι και τούτο οδηγεί στην ψυχή, υποδουλώνοντας με την αγάπη- διατροφή των φτωχών, φιλοξενία, φροντίδα των παρθένων, νομοθεσία για μοναχούς, γραπτή και άγραφη, καθορισμός ευχών, σεμνή εμφάνιση από το βήμα και πολλά άλλα- με τα οποία ο αληθινός άνθρωπος του Θεού, που είναι ταγμένος στην παράταξη του Θεού, μπορεί να ωφελήσει τον λαό.
Ήταν λιμός και μάλιστα ο βαρύτερος από όσους έως τότε μνημονεύονται. Υπέφερε η πόλη και βοήθεια δεν υπήρχε από πουθενά ούτε φάρμακο για την ταλαιπωρία. Οι παράλιες περιοχές δεν σηκώνουν με δυσκολία τις ελλείψεις αυτές, διότι προσφέρουν τα προϊόντα τους και δέχονται από τη θάλασσα. Για μας όμως που είμαστε μεσόγειοι και αυτό περισσεύει δεν ωφελεί και αυτό που λείπει δεν μπορούμε να το ποριστούμε, αφού δεν γνωρίζουμε πώς να διαθέσουμε κάτι από όσα έχουμε ή να εισαγάγουμε κάτι από όσα λείπουν. Και υπήρχε και αυτό που είναι το βαρύτερο στις περιστάσεις αυτές, η αναλγησία και η απληστία εκείνων οι οποίοι υπάρχουν. Παρακολουθούν τους καιρούς και εμπορεύονται την έλλειψη και καλλιεργούν τις συμφορές. Δεν ακούνε ότι ο ελεών φτωχό δανείζει στον Θεό, ούτε ότι όποιος κρύβει το σιτάρι να είναι καταραμένος από τον λαό. Ούτε τίποτε άλλο δεν ακούνε από όσες υποσχέσεις έχουν δεχτεί οι φιλάνθρωποι και οι απάνθρωποι απειλές. Είναι περισσότερο από όσο πρέπει άπληστοι και δεν σκέπτονται ορθά. Σε εκείνους κλείνουν τη δική τους ευσπλαχνία και στον εαυτό τους την ευσπλαχνία του Θεού, πράγμα που αγνοούν ότι αυτοί έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από ό,τι οι άλλοι έχουν ανάγκη από εκείνους. Αυτά οι έμποροι και οι προμηθευτές του σίτου, μήτε τους συγγενείς λυπούνται, μήτε στον Θεό ευαρεστούν, από τον Οποίο έχουν τα αγαθά τους, ενώ οι άλλοι στενοχωριούνται.
Ο Βασίλειος δεν μπορούσε να βρέξει ψωμί από τον ουρανό με την προσευχή του και να θρέψει μέσα στην έρημο τον φυγάδα λαό. Ούτε μπορούσε να βγάζει τροφή που δεν δαπανάται από τον πυθμένα της υδρίας που γέμιζε καθώς άδειαζε, για να τρέφει αυτήν που τον έτρεφε-πράγμα παράδοξο- ανταποδίδοντας τη φιλοξενία. Ούτε μπορούσε με πέντε άρτους να θρέψει χιλιάδες που τα απομεινάρια τους να επαρκέσουν για πολλά άλλα τραπέζια. Αυτά ήσαν έργα του Μωυσή και του Ηλία και του Θεού μου που δίνει σε αυτούς τη δύναμη γι' αυτά. Ίσως είναι ακόμη και των καιρών εκείνων και της τότε καταστάσεως, επειδή τα σημεία δίνονται στους απίστους και όχι στους πιστούς. Και όσα είναι σύμφωνα με αυτά και οδηγούν στο ίδιο σημείο, αυτά και τα σκέφτηκε και με την ίδια πίστη τα πραγματοποίησε. Με τον λόγο και τις προτροπές του άνοιξε τις αποθήκες των πλουσίων και πραγματοποιεί ό,τι λέγει η Γραφή· μοιράζει τροφή σε όσους πεινούν, χορταίνει με ψωμί τους φτωχούς, τους διατρέφει σε περίοδο λιμού και γεμίζει με αγαθά ανθρώπους πεινασμένους[Ησ.38,7· Ψαλμ.131,15 και 32,19· Λουκά 1,53].
Αυτός ήταν ο δεύτερος σιτοδότης μας και δεύτερος Ιωσήφ. Έχουμε όμως να πούμε και κάτι περισσότερο. Ο ένας εμπορεύεται τον λιμό και εξαγοράζει την Αίγυπτο με τη φιλανθρωπία διαθέτοντας την περίοδο αφθονίας στην περίοδο του λιμού και λαμβάνοντας προς τούτο διαταγή από τα όνειρα τρίτων· ο Βασίλειος όμως ήταν αφιλοκερδής στη χρηστότητά του, χωρίς να εμπορεύεται βοηθός στην έλλειψη. Απέβλεπε σε ένα, να αποκτήσει τη φιλανθρωπία με τη φιλανθρωπία και να λάβει τα εκεί αγαθά με το εδώ μέτρημα του σιταριού. Αυτά μαζί με την τροφή του λόγου και την τελειότερη ευεργεσία και διανομή, που είναι αληθινά ουράνια και υψηλή. Εάν βέβαια άρτος των αγγέλων είναι ο λόγος, με τον οποίο τρέφονται και ποτίζονται οι ψυχές που πεινούν τον Θεό και ζητούν τροφή που δεν κυλά και δεν φεύγει, αλλά παραμένει παντοτινά. Αυτής της τροφής σιτοδότης ήταν εκείνος, σιτοδότης πάμπλουτος αυτός ο πιο φτωχός και ο πιο άπορος από όσους γνωρίζουμε και δεν θεράπευε την πείνα του ψωμιού και τη δίψα του νερού, αλλά τον πόθο του λόγου που αληθινά δίνει ζωή και τρέφει και οδηγεί στην αύξηση της πνευματικής ηλικίας αυτόν που τρέφεται καλά.
Τι χρειάζεται να λέω όλα και να χρονοτριβώ; Αφού μέσα από αυτά και τα όμοιά τους αυτός που ήταν φερώνυμος της ευσέβειας είχε πρόσφατα πεθάνει [:εδώ ο άγιος Γρηγόριος αναφέρεται στον προηγούμενο επίσκοπο, τον Ευσέβιο Καισαρείας], αφήνοντας ήσυχα την ψυχή του μέσα στα χέρια εκείνου, οδηγείται στον υψηλό θρόνο της επισκοπής. Τούτο δεν έγινε χωρίς κόπο και χωρίς φθόνο και πάλη των προκαθημένων της πατρίδας και των ισχυρών που είχαν με εκείνους συνταχθεί. Ήταν αναπόφευκτο όμως να νικήσει το Άγιο Πνεύμα. Νικά λοιπόν και μάλιστα συντριπτικά. Μετακινεί από μακρινές περιοχές εκείνους, οι οποίοι θα τον χρίσουν, άνδρες γνωστούς για την ευσέβεια και τον ζήλο τους, μαζί με αυτούς και τον νέο Αβραάμ και δικό μας πατριάρχη, εννοώ τον πατέρα μου, με τον οποίο γίνεται κάτι θαυμαστό [εδώ ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος αναφέρεται στον πατέρα του, τον άγιο Γρηγόριο τον Ναζιανζηνό]. Δεν είχε αφανιστεί μόνο από το πλήθος των ετών, αλλά και η ασθένεια τον ταλαιπωρούσε και βρισκόταν στις τελευταίες πνοές του, αναλαμβάνει όμως με τόλμη το ταξίδι, για να βοηθήσει με την ψήφο του, παίρνοντας θάρρος από το Πνεύμα. Θα πω δύο λόγια ακόμη· τον βάλαμε σε ένα φορείο, όπως μέσα σε ένα τάφο και επιστρέφει νέος, θαλερός, με το βλέμμα υψηλά, δυναμωμένος από την επίθεση των χειρών και την χρίση, και δεν θα είναι πολύ να προσθέσω και από την κεφαλή του χρισθέντος. Ας προστεθεί και τούτο στις παλαιές διηγήσεις ότι ο πόνος χαρίζει υγεία, η προθυμία σηκώνει τους νεκρούς και σαν νέος ο γέροντας που τον έχρισε το Πνεύμα.
Έπειτα μαλακώνει αυτούς που στασίαζαν εναντίον του και τους θεραπεύει με λόγους μιας μεγαλόψυχης ιατρικής. Δεν το κάνει αυτό κολακευτικά και ανελεύθερα, αλλά με πολλή δύναμη και ελευθεριότητα, όπως κάποιος που δεν αποβλέπει μόνο στο παρόν αλλά οικονομεί και τη μελλοντική υποταγή. Βλέποντας δηλαδή ότι η ηπιότητα οδηγεί στη χαλάρωση και την αδιαφορία, ενώ η αυστηρότητα σκληρύνει τον άλλον και τον αποθρασύνει, βοηθεί το ένα με το άλλο. Ανέμειξε με επιείκεια το πείσμα και την ηπιότητα με σταθερότητα. Έτσι για τη θεραπεία λίγο του χρειάστηκε ο λόγος και τα περισσότερα τα πέτυχε με τα έργα. Δεν υποδούλωνε με τεχνάσματα, αλλά έκανε τους άλλους δικούς του με τη φιλία, δεν χρησιμοποιούσε τη δύναμη της εξουσίας του, τους έφερνε κοντά του όχι βέβαια με αδυναμία, αλλά και με προσοχή.
Και, το σπουδαιότερο, τους έφερνε κοντά του επειδή τους νικούσε με το πνεύμα του και αναγνώριζαν ως απροσπέλαστη την αρετή του και επειδή νόμιζαν ότι μία μόνο σωτηρία υπάρχει γι΄αυτούς, να είναι φίλοι του και υποτακτικοί του· και ένας κίνδυνος, να προσκρούσουν στο θέλημά του και επειδή θεωρούσαν αποξένωση από τον Θεό τη διάσταση από εκείνον, έτσι θέλοντας υποχώρησαν και ηττήθηκαν και λύγισαν όπως στη βροντή, προσπαθώντας να απολογηθούν ο ένας πριν από τον άλλο και μεταβάλλοντας τον βαθμό της έχθρας τους σε βαθμό φιλίας και επιδόσεως στην αρετή, που την έβρισκαν ως τη μόνη πανίσχυρη απολογία. Δεν υποχωρούσε, παρά μόνο εάν κάποιος για κακία αθεράπευτη παραμελήθηκε και παραμερίστηκε, για να συντριβεί και να εξαφανιστεί μέσα σε αυτήν, όπως συνδαπανάται ο σίδηρος μαζί με τη σκουριά του.
Και αφού τα πράγματα της πατρίδας τακτοποιήθηκαν όπως ήθελε και όπως δεν φανταζόταν κάποιος από όσους δεν τον πίστευαν και δεν τον γνώριζαν, σκέπτεται κάτι ανώτερο και υψηλότερο. Ενώ όλοι οι άλλοι έβλεπαν μόνο ό,τι ήταν μπροστά στα πόδια τους και σκέπτονταν πώς να εξασφαλίσουν ό,τι τους αφορούσε, εάν βέβαια είναι αυτό ασφαλές, και δεν προχωρούσαν παραπέρα, ούτε μπορούσαν να αναλάβουν κάτι μεγάλο και τολμηρό, εκείνος σε αυτά δεν τηρεί το μέτρο, που το τηρούσε σε όλα τα άλλα. Αφού σήκωσε ψηλά την κεφαλή και αφού έστρεψε γύρω γύρω το βλέμμα της ψυχής, περικλείει μέσα σε αυτήν όλη την οικουμένη, όση επισκέφτηκε ο σωτήριος Λόγος. Βλέποντας ακόμη τη μεγάλη κληρονομία του Θεού, που την είχε φροντίσει με τους δικούς Του λόγους και νόμους και τα δικά Του παθήματα, το έθνος το άγιο, το βασίλειο ιεράτευμα, να βρίσκεται σε κακή κατάσταση και να έχει διασπαστεί σε μύριες δοξασίες και πλάνες· βλέποντας την άμπελο που είχε μεταφερθεί και μεταφυτευτεί από την Αίγυπτο, που από την άθεο και σκοτεινή άγνοια έφθασε σε άπειρο κάλλος και μέγεθος, ώστε να σκεπάσει όλη τη γη και να ξεπεράσει τα βουνά και τους κέδρους, βλέποντας αυτήν να καταστρέφεται από τον πονηρό και κακό αγριόχοιρο, τον διάβολο, δεν θεώρησε αρκετό να θρηνεί ήρεμα τη συμφορά και να υψώνει μόνο τα χέρια στον Θεό και να ζητεί από Εκείνον τη λύση των δεινών που τον βρήκαν και ο ίδιος να κοιμάται· νόμιζε απεναντίας ότι και ο ίδιος έπρεπε να βοηθήσει και να συνεισφέρει κάτι.
Τι είναι πιο λυπηρό από τη συμφορά αυτή τη στιγμή που πρέπει αυτός που βλέπει άνω να ενδιαφέρεται περισσότερο για το σύνολο; Εάν ευτυχεί ή δυστυχεί ένας, τούτο δεν έχει καμία σημασία για το σύνολο. Ενώ όταν το σύνολο βρίσκεται σε αυτή ή εκείνη την κατάσταση, ανάγκη πάσα και ο καθένας χωριστά να βρίσκεται στην ίδια θέση. Αυτά είχε στον νου εκείνος και εξέταζε, ο κηδεμόνας και προστάτης του συνόλου. Το σαράκι του ανθρώπου είναι η αισθαντική καρδιά, όπως νομίζει ο Σολομώντας [Παρ.14,30: «Πραΰθυμος ἀνὴρ καρδίας ἰατρός, σὴς δὲ ὀστέων καρδία αἰσθητική(:ο πράος και υπομονετικός άνθρωπος είναι ο καλύτερος ιατρός των πόνων της καρδίας των άλλων· σαράκι όμως που κατατρώγει τα κόκκαλα των ανθρώπων, είναι η ευερέθιστη και εύθικτη καρδιά)»] και η αλήθεια. Και η αναλγησία φέρει ευθυμία ενώ η συμπόνια λύπη και λιώσιμο της καρδιάς είναι ο έμμονος λογισμός. Για τον λόγο αυτόν σφάδαζε, στενοχωριόταν, κατατρωγόταν, έπασχε ό,τι ο Ιωνάς[Ιωνάς 4,9: «Σφόδρα λελύπημαι ἐγὼ ἕως θανάτου(:πάρα πολύ έχω λυπηθεί, έως θανάτου)»] και ο Δαβίδ, έφτανε σε απόγνωση, δεν έδινε ύπνο στα μάτια του και νυσταγμό στα βλέφαρά του[Ψαλμ.131,4-5: «εἰ δώσω ὕπνον τοῖς ὀφθαλμοῖς μου καὶ τοῖς βλεφάροις μου νυσταγμὸν καὶ ἀνάπαυσιν τοῖς κροτάφοις μου, ἕως οὗ εὕρω τόπον τῷ Κυρίῳ, σκήνωμα τῷ Θεῷ Ἰακώβ (:ούτε θα παραδώσω τα μάτια μου στον ύπνο και τα βλέφαρά μου στον νυσταγμό· δεν θα δώσω ανάπαυση στους κροτάφους μου, μέχρις ότου βρω κατάλληλο τόπο για τον Κύριο, για την κατοικία του Θεού του Ιακώβ)»]. Δαπανούσε ό,τι του είχε μείνει από σάρκα με τις φροντίδες έως ότου βρει λύση στο κακό. Επιδιώκει τη θεία ή την ανθρώπινη βοήθεια, η οποία θα σταματήσει την κοινή φωτιά και η σκοτόμαινα που μας σκέπασε.
Ποιος δεν γνωρίζει τον τότε ύπαρχο, τον Μόδεστο, που ήταν τόσο υπερβολική η μανία του εναντίον μας- επειδή και από εμάς είχε λάβει το τελειοποιητικό βάπτισμα- και πρόσφερε στον κύριό του περισσότερες από όσες έπρεπε υπηρεσίες και με το να εκτελεί όλα τα θελήματά του διατηρούσε και εξασφάλιζε πιο μακροχρόνια την εξουσία για τον εαυτό του; Σε αυτόν που μούγκριζε κατά της Εκκλησίας, που ήταν όμοιος με λιοντάρι και βρυχιόταν όπως το λιοντάρι και ήταν απλησίαστος για τους πολλούς, φέρνουν εκείνον τον ατρόμητο· ή μάλλον εισέρχεται ο ίδιος, σαν να καλείται σε γιορτή και όχι σε δίκη.
Πώς θα μπορούσα να διηγηθώ επάξια από τη μια τη θρασύτητα του υπάρχου ή από την άλλη τη συνετή αντίσταση του ανδρός προς αυτόν; «Τι θέλεις εσύ- και είπε το όνομά του διότι δεν τον θεωρούσε άξιο να τον καλεί επίσκοπο- τι θέλεις με το θάρρος σου μπροστά σε τόση δύναμη και ανοηταίνεις μόνος εσύ από τους άλλους;». «Γιατί ρωτάς;», του λέγει ο γενναίος, «Ποια είναι η ανοησία; Δεν μπορώ να αντιληφθώ». «Δεν πιστεύεις ό,τι και ο βασιλιάς, ενώ όλοι οι άλλοι έσκυψαν και νικήθηκαν». «Δεν είναι», του είπε, «θέλημα του δικού μου Βασιλέως. Ούτε ανέχομαι να προσκυνώ κάποιο κτίσμα, ενώ είμαι ο ίδιος κτίσμα με την εντολή να γίνω θεός». «Και εμείς τι σου φαινόμαστε», τον ρωτά, «ή η διαταγή μας είναι μηδέν; Και να σου πω, δεν είναι για σένα τίποτε να ταχθείς με το μέρος μας και να μας έχεις φίλους;». «Είστε ύπαρχοι», απαντά, «και σπουδαίοι, δεν το αρνούμαι, όχι όμως σπουδαιότεροι από τον Θεό. Και το να σας έχουμε φίλους είναι βέβαια σημαντικό (πώς όχι; Αφού είστε και εσείς του Θεού πλάσματα), είναι όμως το ίδιο σαν να έχουμε κάποιους από τους υποτακτικούς σας· διότι η χριστιανικότητα δεν χαρακτηρίζεται από πρόσωπα, αλλά από την πίστη».
Όλα τα είδη της αρετής κανείς δεν τα πέτυχε πέρα ως πέρα, από όσους τουλάχιστον γνωρίζουμε εμείς τώρα. Και άριστος είναι κατά τη γνώμη μας όποιος επιτύχει τα περισσότερα ή ένα στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό. Ο Βασίλειος όμως τα πραγματοποίησε όλα σε τέτοιο βαθμό ώστε να αποτελεί κάποια υπερηφάνεια της φύσεως. Ας το εξετάσουμε έτσι. Ποιος επαινεί την ακτημοσύνη και την απλή και απέριττη ζωή; Τι είχε λοιπόν εκείνος εκτός από το σώμα του και τα απαραίτητα της σάρκας καλύμματα; Πλούτος του ήταν το να μην έχει τίποτε και ο σταυρός· με τον οποίο μόνο είχε συνδέσει τη ζωή του και που τον θεωρούσε πολυτιμότερο από πολλά χρήματα. Όλα, και αν ήθελε κανένας, δεν είναι δυνατόν να τα αποκτήσει· μπορεί όμως να τα περιφρονήσει όλα και να γίνει νικητής όλων. Φρόντιζε να είναι, όχι να φαίνεται άριστος. Ούτε κατοικούσε σε πιθάρι στο μέσο της αγοράς, ώστε να κάνει απόλαυσή την τρυφή των άλλων, μεταβάλλοντας σε παράδοξη ευπορία την απορία. Ήταν φτωχός, αφιλόδοξος και ανεπιτήδευτος. Δέχτηκε να τα χάσει όλα όσα κάποτε είχε και περνούσε ανάλαφρος τη θάλασσα της ζωής.
Αξιοθαύμαστο πράγμα είναι η εγκράτεια και η ολιγάρκεια και η ελευθερία από τις ηδονές και το να μη διευθύνει η κοιλία, εξουσιάστρια ανελεύθερη. Ποιος ήταν χωρίς τροφή περισσότερο από αυτόν και δεν είναι πολύ να το πει κανείς, χωρίς σάρκες; Την αφθονία και τους υπερχορτασμούς τους άφησε για τους περισσότερους άλογους και αυτούς που η ζωή τους ήταν παρόμοια με ζωή ανδραπόδων και έβλεπε προς τα κάτω. Ο ίδιος δεν θεωρούσε τίποτε μέγα από όσα είναι κάτω από τον λαιμό, αλλά ζούσε με τα απαραίτητα μόνο όσο ήταν επιτρεπτό και η μόνη τρυφή που γνώριζε ήταν να είναι φανερό ότι δεν τρυφά και για τον λόγο αυτόν και δεν είχε ανάγκη από περισσότερα. Έβλεπε τα κρίνα και τα πουλιά που είχαν φυσική ομορφιά και πρόχειρη τροφή, κατά τη μεγάλη προτροπή του Χριστού του δικού μου, που πτώχευσε προς χάριν μας κατά τη σάρκα για να πλουτίσουμε εμείς κατά τη θεότητα. Από εδώ προερχόταν ο ένας χιτώνας που φορούσε και το ένα πανωφόρι, το πλάγιασμα χάμω και η αγρυπνία, η απλυσία, που αποτελούσαν τα καυχήματά του, το νοστιμότατο δείπνο και το προσφάγι, το ψωμί και τα παστά, τα νέα αυτά καρυκεύματα, και το ποτό το άφθονο της φρονιμάδας, που το προσφέρουν οι πηγές σε εκείνους που δεν κουράζονται να το αντλήσουν. Από αυτά προέρχονται ή αυτά παρακολουθούν οι περιθάλψεις, οι ιατρείες, το κοινό αντικείμενο της πνευματικής ζωής μας.
Μέγα πράγμα η παρθενία και η αγαμία, το να ταχθείς με την παράταξη των αγγέλων και τη μοναχική ζωή. Διστάζω να πω να ταχθείς με τον Χριστό, που και όταν θέλησε να γεννηθεί για εμάς τους γεννητούς, γεννάται από την Παρθένο, κατοχυρώνοντας την παρθενία, διότι από εδώ μας μεταφέρει αλλού και συντομεύει την κοσμική ύπαρξή μας ή μάλλον τον κόσμο αυτόν στον άλλο παραπέμπει, τον τωρινό δηλαδή στον μελλοντικό. Ποιος λοιπόν περισσότερο από εκείνον τίμησε την παρθενία ή περιόρισε με νόμους τη σάρκα, όχι με το προσωπικό του παράδειγμα μόνο, αλλά και με τα έργα της σπουδής και του ζήλου του; Τίνος ήσαν οι παρθενώνες και οι γραπτές διατάξεις, με τα οποία σωφρόνιζε κάθε αίσθηση και ρύθμιζε τη λειτουργία κάθε μέλους και έπειθε στην αληθινή παρθενία, στρέφοντας την ωραιότητα προς τα μέσα, από τα ορατά στα αόρατα; Που απομάραινε τα εξωτερικά και αποσπούσε την ύλη από τη φλόγα· παρουσίαζε τα κρυπτά στον Θεό που είναι ο μόνος Νυμφίος των καθαρών ψυχών και που τις άγρυπνες ψυχές τις συνεισάγει μαζί του, εάν τον συναντήσουν με αναμμένες τις λαμπάδες και με άφθονο το λάδι που τις τροφοδοτεί;
Όμοια και με τον μοναχικό και τον κοινωνικό βίο· συχνά αλληλομαχούν και βρίσκονται σε διάσταση, και όπως και να είναι, κανείς από τους δύο δεν έχει καθαρό το καλό ή το κακό, αλλά ο ένας είναι βέβαια πολύ πιο ήσυχος και σταθερός και οδηγεί στον Θεό, δεν του λείπει όμως η αλαζονεία, επειδή αποκτά την ασύγκριτη αρετή χωρίς βάσανα, ενώ ο άλλος πάλι είναι πιο πρακτικός και χρήσιμος χωρίς όμως να αποφεύγει τον θόρυβο και την ταραχή. Εκείνος τους συμφιλίωσε άριστα μεταξύ τους και έκανε ένα συγκερασμό τους. Έκτισε βέβαια ασκητήρια και μοναστήρια, όχι όμως μακριά από μεικτές κοινωνίες, ούτε τα περιέκλεισε, ούτε χώρισε αυτά από εκείνα με κάποιο ενδιάμεσο τοίχο, αλλά τα έβαλε σε μία κοντινή συνάφεια και χωρισμό. Είχε σκοπό μήτε οι πνευματικοί να μένουν χωρίς επικοινωνία μήτε οι πρακτικοί χωρίς πνευματική τροφοδοσία, αλλά να αντιπροσφέρουν οι μεν στους δε καθένας το δικό του, όπως η γη και η θάλασσα συντρέχουν στη μία δόξα του Θεού.
Τι αποτελούν όμως όλα αυτά εμπρός στην ικανότητα του ανδρός στους λόγους και εμπρός στη δύναμη της διδασκαλίας του που κατακτούσε τα πέρατα; Ακόμη στρεφόμαστε γύρω στους πρόποδες του όρους και είμαστε πολύ χαμηλότερα από την κορυφή. Ακόμη περνούμε τον πορθμό και έχουμε αφήσει το απέραντο και βαθύ πέλαγος. Διότι νομίζω εάν γινόταν ή εάν γίνει κάποια σάλπιγγα που δονεί έως πέρα τον αέρα του Θεού, φωνή που αγκαλιάζει την οικουμένη ή σεισμός της γης ολόκληρης από μία θαυμαστή νέα εκδήλωση, αυτά ήσαν η φωνή και ο νους εκείνου που τόσο πολύ αφήνει πίσω και βάζει κάτω όλους, όσο εμείς ξεπερνούμε τα άλογα ζώα.
Ποιος περισσότερο από αυτόν καθάρισε τον εαυτό του με τη δύναμη του Πνεύματος και τον έκανε άξιο να διηγείται τα θεία; Ποιος περισσότερο φωτίστηκε με το φως της γνώσεως, έσκυψε πάνω στα βάθη του Πνεύματος και μαζί με τον Θεό μελέτησε τα σχετικά με τον Θεό; Ποιος διέθετε λόγο καλύτερο ερμηνευτή των διανοημάτων του, ώστε σε κανένα από τα δύο να μη χωλαίνει, όπως συμβαίνει με τους πολλούς, ούτε σε νου που δεν έχει λόγο, ούτε σε λόγο που να μη στοιχεί στον νου; Ευδοκιμούσε και στα δύο και παρουσιαζόταν ίσος με τον εαυτό του και πραγματικά άρτιος. Και είναι βέβαιο ότι ερευνούσε όλα τα βάθη του Θεού χάριν του Πνεύματος, όχι επειδή Αυτό τα αγνοούσε, αλλά επειδή Αυτό εντρυφά στη θεωρία τους. Διερεύνησε όλα τα σχετικά με το Πνεύμα, με το οποίο διαπαιδαγώγησε το ήθος των ανθρώπων, δίδαξε τον λόγο για τα ουράνια και, αποσπώντας από τα παρόντα, άλλαξε την πορεία προς τα μελλοντικά.
Στην ποίηση του Δαβίδ επαινείται του ηλίου η ομορφιά και το μέγεθος και η ταχύτητα του δρόμου και η δύναμη. Λάμπει όπως ο γαμπρός, είναι μεγάλος σαν γίγαντας, που ο πελώριος διασκελισμός του έχει τόση δύναμη, ώστε να φωτίζει από τα άκρα ισόνομα τα άλλα άκρα, χωρίς καθόλου να ελαττώνεται η θέρμη από τις αποστάσεις. Του Βασιλείου ομορφιά ήταν η αρετή, η θεολογία το μέγεθός του, τροχιά του η αεικινησία του που με τις αναβάσεις της οδηγεί έως τον Θεό. Και δύναμή του ήταν η σπορά του λόγου και η διάδοση. Ώστε εγώ τουλάχιστον δεν θα διστάσω να πω ακόμη και τούτο, ότι «Σε όλη τη γη απλώθηκε η φωνή του και στα πέρατα της οικουμένης η δύναμη των λόγων του», που ο Παύλος είπε για τους αποστόλους, παίρνοντάς το από τον Δαβίδ.
Ποια άλλη χάρη έχει σήμερα η συγκέντρωση; Ποια ευχαρίστηση τα συμπόσια και οι συνάξεις και οι εκκλησίες; Ποια η απόλαυση των αρχόντων, ανωτέρων και κατωτέρων, των μοναχών ή των κοινωνικών; Ποια όσων ζουν αποτραβηγμένοι και όσων ζουν μέσα στον κόσμο; Και ποια όσων ασχολούνται με την εξωτερική φιλοσοφία και όσων με τη δική μας; Μία μόνο, καθολική και μέγιστη, τα συγγράμματα εκείνου και τα πονήματα.Έπειτα από εκείνον δεν υπάρχει για τους αντιγραφείς κανείς άλλος πλούτος παρά μόνο τα συγγράμματα εκείνου. Τα παλαιά αποσιωπώνται, όσα μερικοί στήριξαν πάνω στα θεία λόγια, ακούονται τα νέα και άριστος στους λόγους είναι αυτός κατά τη γνώμη μας που γνωρίζει πολύ καλά τα έργα του, τα αναφέρει αδιάκοπα και συνετίζει τις ακοές· στάθηκε αρκετός ένας για τους εξαιρετικούς προς μόρφωσή τους αντικαθιστώντας όλους τους άλλους.
Σχετικά με αυτόν εγώ θα εκθέσω τούτο μόνο. Όταν κρατώ στα χέρια μου την Εξαήμερό του και ομιλώ γι’ αυτήν αδιάκοπα, βρίσκομαι μαζί με τον Κτίστη, κατανοώ τους λόγους της δημιουργίας και θαυμάζω τον Κτίστη περισσότερο από ό,τι προηγουμένως, έχοντας ως διδάσκαλο την όψη μόνο. Όταν ανοίξω τους Αντιρρητικούς λόγους του Βασιλείου βλέπω τη φωτιά των Σοδόμων που κάνει τέφρα τις κακές γλώσσες ή τον πύργο της Βαβέλ που κακώς οικοδομείται και καλώς κατεδαφίζεται. Στους λόγους του πάλι περί Πνεύματος βρίσκω σε αυτούς τον Θεό μου και αποκτώ θάρρος για να ομιλώ για την αλήθεια, στηριγμένος στη θεολογία εκείνου και τη διδαχή. Όταν διαβάζω τις άλλες εξηγήσεις του, που αναπτύσσει για όσους έχουν μικρή μόρφωση, τριπλοαποτυπώνοντας αυτές επάνω στις στερεές πλάκες της καρδιάς τους, πείθομαι να μη σταματώ στο γράμμα μήτε να βλέπω μόνο τα άνω, αλλά να πηγαίνω πιο πέρα και να προχωρώ ολοένα από βάθος σε βάθος, προσκαλώντας την άβυσσο με την άβυσσο και ανακαλύπτοντας το φως με το φως, ώσπου να φτάσω στο ακρότατο. Όταν ασχοληθώ με τα εγκώμια των αθλητών, περιφρονώ το σώμα, γίνομαι και εγώ ένας από τους επαινούμενους και είμαι έτοιμος να ριχτώ στην άθληση. Με τους ηθικούς του πάλι λόγους και τους πρακτικούς εξαγνίζομαι στην ψυχή και το σώμα, γίνομαι ναός που δέχεται τον Θεό και όργανο που το κρούει το Πνεύμα και υμνολογεί τη θεία δόξα και δύναμη· ξανατονίζω και ξαναρυθμίζω σε Αυτό την ύπαρξή μου και γίνομαι διαφορετικός από ό,τι είμαι, λαμβάνοντας τη θεία μεταβολή.
επιμέλεια κειμένου: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος
ΠΗΓΕΣ:
· http://khazarzar.skeptik.net/pgm/PG_Migne/Gregory%20of%20Nazianzus_PG%203538/Funebris%20oratio%20in%20laudem%20Basilii%20Magni%20Caesareae%20in%20Cappado.pdf
· Γρηγορίου του Θεολόγου Άπαντα τα έργα, τόμος 6: Λόγοι εγκωμιαστικοί- επιτάφιοι, Εἰς τόν Μέγαν Βασίλειον Ἐπιτάφιος, πατερικές εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς»(ΕΠΕ), εκδ. οίκος «Το Βυζάντιον», Θεσσαλονίκη 1980, σελίδες 175-177, 187-197, 199-205, 207-215, 229-239, 241-245.
· Η Καινή Διαθήκη, Κείμενον και ερμηνευτική απόδοσις υπό Ιωάννου Κολιτσάρα, εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Η Ζωή», έκδοση τριακοστή τρίτη, Αθήνα 2009.
· Η Παλαιά Διαθήκη κατά τους εβδομήκοντα, Κείμενον και σύντομος απόδοσις του νοήματος υπό Ιωάννου Κολιτσάρα, εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Η Ζωή», έκδοση τέταρτη, Αθήνα 2005.
· Π.Τρεμπέλα, Το Ψαλτήριον με σύντομη ερμηνεία (απόδοση στην κοινή νεοελληνική), εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Ο Σωτήρ», έκδοση τρίτη, Αθήνα 2016.
Τετάρτη 17 Μαρτίου 2021
ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ: ΔΙΧΩΣ ΛΟΓΟΥΣ ΕΡΓΟ ΕΙΝΑΙ ΑΝΩΤΕΡΟ ΑΠΟ ΛΟΓΟ ΧΩΡΙΣ ΕΡΓΟ!
Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: Δίχως λόγους έργο είναι ανώτερο από λόγο χωρίς έργο. Χωρίς ορθό βίο κανένας ποτέ δεν υψώθηκε.
ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ: ΠΙΟ ΣΙΓΟΥΡΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΤΑΙ ΚΑΝΕΙΣ!
Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: Πιο σίγουρο είναι να εμπιστεύεται κανείς τον άνεμο, που κινείται ακατάπαυστα, πιο σίγουρο είναι να εμπιστεύεται τη γραμμή, που αφήνει πάνω στα νερά ένα ποντοπόρο πλοίο, πιο σίγουρο είναι να εμπιστεύεται τ’ απατηλά όνειρα μιας νύχτας, που η απόλαυσή τους κρατάει τόσο λίγο, πιο σίγουρο είναι να εμπιστεύεται όσα χαράζουν τα παιδιά πάνω στην άμμο, όταν παίζουν, παρά την ανθρώπινη ευτυχία.
Σάββατο 6 Μαρτίου 2021
ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ: Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΔΟΞΑ ΜΟΥ!
Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: Το σταυρό έχω στα μέλη μου, το σταυρό στην πορεία μου, το σταυρό στην καρδιά μου· ο σταυρός είναι η δόξα μου.
ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ: ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΣΧΗΜΟΙ, ΑΛΛΑ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΔΕΙΞΟΥΝ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΟΥΣ!
Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: Δεν υπάρχουν άνθρωποι άσχημοι, αλλά άνθρωποι που δε μπορούν να δείξουν την ομορφιά τους. Και δε μπορούν να δείξουν την ομορφιά τους γιατί δεν αγαπούν και δεν αγαπιώνται.
ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ: Ο ΘΕΟΣ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΒΑΦΤΙΣΜΕΝΟΣ ΑΥΤΑ ΤΑ ΤΡΙΑ ΖΗΤΑΕΙ!
Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: Ο Θεός από κάθε άνθρωπο που είναι βαφτισμένος, αυτά τα τρία ζητάει: Από την ψυχή ορθή πίστη (να πιστεύουμε και να εκτελούμε τα ιερά μας καθήκοντα όπως θέλει ο Κύριος), από τη γλώσσα την αλήθεια και από το σώμα τη σωφροσύνη.
Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2021
ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ: ΤΑ ΓΥΜΝΑ ΚΟΚΚΑΛΑ ΠΕΙΘΟΥΝ ΟΣΟΥΣ ΤΑ ΒΛΕΠΟΥΝ, ΟΤΙ ΤΙΠΟΤΕ ΑΠΟ ΤΑ ΓΗΙΝΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΜΑΣ!
Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος: Τα γυμνά κόκκαλα πείθουν όσους τα βλέπουν ότι τίποτε από τα γήινα δεν είναι δικό μας.
ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ: ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΕΩΡΟΥΣΑ ΤΟΣΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΟΣΟ ΤΟ ΝΑ ΝΕΚΡΩΣΩ ΤΙΣ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ!
Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος: Μου φαινόταν ότι τίποτε δεν άξιζε τόσο όσο το να νεκρώσω τις αισθήσεις, μακριά από το σαρκικό και κοσμικό φρόνημα, και αφού στραφώ στον εαυτό μου, να μην με αγγίζει κανένα ανθρώπινο, παρά μόνο να συνομιλώ με τον Θεό, να ζω υπέρ τα δρώμενα, να ζω τις θείες αποκαλύψεις, να γίνομαι πράγματι έσοπτρο ακηλίδωτο του Θεού, λαμβάνοντας φως από το φως, και από σκοτεινός να φωτίζομαι, συγκομίζοντας ήδη από την παρούσα ζωή τους καρπούς των ελπιζομένων μελλόντων αγαθών, αφήνοντας την γη και συναναστρεφόμενος τους αγγέλους.
ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ: ΣΤΙΣ ΣΥΜΦΟΡΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ!
Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος: Στις συμφορές των άλλων να βλέπουμε τις δικές μας και να δανείζουμε στον Θεό την ευσπλαχνία, τη στιγμή που έχουμε οι ίδιοι ανάγκη από ευσπλαχνία.
Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2021
Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2021
ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ
Στη Ναζιανζό, διδάσκεται τη στοιχειώδη εκπαίδευση, ενώ τη μέση στη Καισάρεια, όπου γνωρίζεται με το συμμαθητή του Μέγα Βασίλειο. Έπειτα, πηγαίνει κοντά σε περίφημους διδασκάλους της ρητορικής στη Παλαιστίνη και στην Αλεξάνδρεια και, τέλος, στα Πανεπιστήμια της Αθήνας. Οι σπουδές του διήρκεσαν 13 ολόκληρα χρόνια (από 17 έως 30 ετών).
Μετά τις σπουδές στην Αθήνα ο Γρηγόριος επιστρέφει στη πατρίδα του μονολότι του πρόσφεραν έδρα Καθηγητή Πανεπιστημίου. Εκεί, ο πατέρας του, επίσκοπος Ναζιανζού, τον χειροτονεί πρεσβύτερο. Αλλά ο Άγιος Γρηγόριος προτιμά την ησυχία του αναχωρητηρίου στο Πόντο, κοντά στο φίλο του Βασίλειο, για περισσότερη άσκηση στη πνευματική ζωή.
Μετά, όμως, από θερμές παρακλήσεις των δικών του, επιστρέφει στην πατρίδα του και μπαίνει στην ενεργό δράση της Εκκλησίας. Στα 43 του χρόνια ο Θεός τον ανύψωσε στο επισκοπικό αξίωμα. Έδρα του ορίστηκε η περιοχή των Σασίμων την οποία ποτέ δεν ποίμανε λόγω των Αρειανών κατοίκων της.
Όμως, ο θάνατος έρχεται να πληγώσει τη ψυχή του, με αλλεπάλληλους θανάτους συγγενικών προσώπων. Πρώτα του αδερφού του Καισαρείου, έπειτα της αδερφής του Γοργονίας, μετά του πατέρα του και, τέλος, της μητέρας του Νόννας. Μετά απ’ αυτές τις θλίψεις, η θεία Πρόνοια τον φέρνει στην Κωνσταντινούπολη (378 μ.Χ.), όπου υπερασπίζεται με καταπληκτικό τρόπο την Ορθοδοξία και χτυπά καίρια τους Αρειανούς, που είχαν πλημμυρίσει την Κωνσταντινούπολη.
Η κατάσταση ήταν πολύ δύσκολη. Όλοι οι ναοί της Βασιλεύουσας ήταν στα χέρια των αιρετικών. Όμως ο Άγιος δεν απελπίζεται. Μετατρέπει ένα δωμάτιο στο σπίτι που τον φιλοξενούσαν σε ναό και του δίνει συμβολικό όνομα. Ονομάζει το ναό Αγία Αναστασία δείγμα ότι πίστευε στην ανάσταση της Ορθόδοξης Πίστης.
Οι αγώνες είναι επικίνδυνοι. Οι αιρετικοί ανεβασμένοι πάνω στις σκεπές των σπιτιών του πετούν πέτρες και έτσι ο Άγιος Γρηγόριος δοκιμάζεται πολύ. Στο ναό της Αγίας Αναστασίας εκφωνεί τους περίφημους πέντε θεολογικούς λόγους που του έδωσαν δίκαια τον τίτλο του Θεολόγου.
Μετά το σκληρό αυτό αγώνα, ο Μέγας Θεοδόσιος τον αναδεικνύει Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως (381 μ.Χ.). Η Β’ Οικουμενική Σύνοδος τον αναγνώρισε ως Πρόεδρό της. Όμως μια μερίδα επισκόπων τον αντιπολιτεύεται για ευτελή λόγο. Τότε ο Γρηγόριος, αηδιασμένος, δηλώνει τη παραίτησή του, αναχωρεί στη γενέτειρά του Αριανζό και τελειώνει με ειρήνη τη ζωή του, το 390 μ.Χ.
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος άφησε μεγάλο συγγραφικό έργο. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα φιλοσοφημένα 408 ποιήματά του 18.000 περίπου στίχων. Είναι από τα μεγαλύτερα πνεύματα του Χριστιανισμού και από τους λαμπρότερους αθλητές της ορθόδοξης πίστης.
Η τίμια κάρα του φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Βατοπεδίου, στο Άγιο Όρος ενώ το ιερό σκήνωμα του φυλάσσετε στον ομώνυμο Ναό του στην Νέα Καρβάλη. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Αγίου Γρηγορίου στις 25 Ιανουαρίου.
http://www.saint.gr