ΑΝΘΡΩΠΕ, ΓΕΝΝΗΘΗΚΕΣ ΑΠΟ ΘΑΥΜΑ!

Άνθρωπε γεννήθηκες από θαύμα, ζεις μέσα στο θαύμα, η ύπαρξή μας είναι ένα πολύπλευρο θαύμα και το μόνο που δεν πιστεύεις είναι στο θαύμα!

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΕΒΑΛΕ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΤΟΝ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΛΟΓΟ ΣΩΤΗΡΕΛΗ ΣΤΟ ΘΕΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ

Ο μητροπολίτης Πειραιώς έβαλε στη θέση του τον προκλητικό συνταγματολόγο στο θέμα των Θρησκευτικών

Σκηνή απείρου κάλλους εκτυλίχθηκε το βράδυ της Τετάρτης στη συζήτηση που διοργάνωσαν η Εταιρεία Εκκλησιαστικού και Κανονικού Δικαίου και ο Όμιλος «Αριστόβουλος Μάνεσης» για τη διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών,

με πρωταγωνιστές τον γνωστό αντικληρικαλιστή και εκκλησιομάχο, συνταγματολόγο Γιώργο Σωτηρέλη, και τον μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ. Ο γνωστός μητροπολίτης παρενέβη στην ημερίδα ζητώντας διευκρινίσεις για το αν είχε έννομο συμφέρον να προσφύγει κατά των Θρησκευτικών, αλλά, αντί απαντήσεων, εισέπραξε ύβρεις και ειρωνεία.

«Δεν είμαστε ουδετερόθρησκο κράτος» του είπε ο Γιώργος Σωτηρέλης, με τον μητροπολίτη Πειραιώς να επιχειρεί να τον αντικρούσει με επιχειρήματα, για να εισπράξει ως απάντηση σε αυτά ακόμα μία ειρωνική τοποθέτηση. «Εγώ νομίζω ότι είστε οπαδός μιας θεοκρατικής αντίληψης» του είπε ο Γιώργος Σωτηρέλης. «Να πάτε στο Ιράν να τα πείτε αυτά. Ντροπή σας!» του ανταπάντησε ο κ. Σεραφείμ, εμφανώς εκνευρισμένος. «Εγώ είμαι θεοκράτης, που έχω στον Πειραιά δύο ρωμαιοκαθολικά μοναστήρια, 15 μασονικές στοές, 15 πεντηκοστιανές, πέντε μαρτύρων του Ιεχωβά και σιτίζω καθημερινά 600 οικογένειες σιιτών μουσουλμάνων; Ντροπή σας!» είπε στη συνέχεια, σε ιδιαίτερα υψηλό τόνο, και αμέσως αποχώρησε, εμφανώς εκνευρισμένος, από την αίθουσα, με τον Γιώργο Σωτηρέλη να μειδιά και να λέει «στο καλό, στο καλό!».

Ο Γιώργος Σωτηρέλης, κυριευμένος από το αντικληρικαλιστικό πάθος του, δεν απάντησε στην ουσία των αιτιάσεων του κ. Σεραφείμ, προς τιμήν του όμως ο Γιώργος Σταυρόπουλος αναγνώρισε το έννομο συμφέρον του μητροπολίτη Πειραιώς, δικαιώνοντάς τον εν τη απουσία του.

Για την ιστορία, η συζήτηση ήταν -θεωρητικά- «άνιση», καθώς μόνο ο νομικός σύμβουλος της Ιεράς Συνόδου Θεόδωρος Παπαγεωργίου κλήθηκε να μιλήσει, και τελικά αντέκρουσε εύστοχα παρεμβάσεις και αιτιάσεις, την ώρα που είχε απέναντί του πλειάδα υποστηρικτών των νέων προγραμμάτων σπουδών για τα Θρησκευτικά, όπως ο Κωνσταντίνος Μενουδάκος, πρόεδρος της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, ο Γεώργιος Σταυρόπουλος, πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, ο Εμμανουήλ Περσελής, καθηγητή στη Θεολογική Σχολή του ΕΚΠΑ, και ο Σταύρος Γιαγκάζογλου, επίκουρος καθηγητής της Θεολογικής Σχολής ΕΚΠΑ και βασικό στέλεχος του υπουργείου Παιδείας και της ομάδας που επεξεργάστηκε τα νέα προγράμματα των Θρησκευτικών.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

https://thriskeftika.blogspot.gr

Ο 11ΧΡΟΝΟΣ ΓΙΟΣ-ΙΔΙΟΦΥΪΑ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΕΡΕΑ ΠΟΥ ΑΠΑΝΤΑ ΣΤΟΝ Σ. ΧΟΚΙΝΓΚ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ ΟΤΙ «ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ»

Μπορεί ν' ακούγεται σαν ψέμα είναι όμως πέρα για πέρα αληθινό. Ο 11χρονος Γουίλιαμ-Βασίλειος Μαϊλης «σπάει» το ηλιακό φράγμα καθημερινά.

Σε μια εποχή που τα περισσότερα παιδιά επικεντρώνονται στο να κερδίσουν το επόμενο επίπεδο σε ένα βιντεοπαιχνίδι ή να παίζουν μπάλα με τους συνομήλικούς τους, ο William “αναλώνεται” στην προσπάθεια να γίνει αστροφυσικός.

Τα περισσότερα παιδιά σε αυτήν την ηλικία ονειρεύονται να γίνουν πυροσβέστης, γιατρός, ίσως ακόμη αστροναύτης ή δάσκαλος, αλλά ο William το μόνο που ονειρεύεται είναι να γίνει αστροφυσικός.

Το αγόρι από την Πενσυλβάνια των ΗΠΑ, αποφοίτησε από το γυμνάσιο τον Μάιο του 2016, στην ηλικία των 9! Αφού ακολούθησε κάποια κολεγιακά μαθήματα έγινε δεκτός στο πανεπιστήμιο Carnegie Mellon το περασμένο φθινόπωρο.

Σύμφωνα με τον Ελληνορθόδοξο ιερέα πατέρα του, Peter Maillis, ο William ξεκίνησε να μιλά στους επτά μήνες από την γέννησή του. Έκανε πρόσθεση 21 μηνών μωρό και πολλαπλασιασμό από την ηλικία των δύο ετών. Μια φορά μάλιστα επηρεασμένος από τα παιδικά βιβλία που του διάβαζαν έγραψε σε αυτήν την ηλικία το δικό του βιβλίο εννέα σελίδων με τίτλο «Happy Cat.

Στα τέσσερα χρόνια, έμαθε άλγεβρα, τη νοηματική γλώσσα και τον τρόπο ανάγνωσης της ελληνικής γλώσσας, και όταν ήταν πέντε, διάβασε ένα ολόκληρο βιβλίο γεωμετρίας 209 σελίδων σε μία νύχτα και ξύπνησε την άλλη μέρα λύνοντας περίπλοκα προβλήματα.

“Αυτό το παιδί είναι κυριολεκτικά ιδιοφυϊα”, αναφέρει η ψυχολόγος του Πανεπιστημίου του Οχάιο, Joanne Ruthsatz.

Η επιθυμία του William να γίνει αστροφυσικός έχει τις ρίζες του στις ισχυρές πεποιθήσεις του. Διαφωνεί με μερικές από τις θεωρίες του Αϊνστάιν και του Χόκινγκ για τις μαύρες τρύπες και έχει τις δικές του ιδέες για να αποδείξει την ύπαρξη του σύμπαντος.

Ο γιος του Έλληνορθόδοξου ιερέα, θέλει να αποδείξει ότι μια εξωτερική δύναμη είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να δημιουργήσει το σύμπαν, πράγμα που σημαίνει ότι «ο Θεός υπάρχει».

Ωστόσο, ο Stephen Hawking, ο οποίος απεβίωσε προ ημερών σε ηλικία 76 ετών, διατύπωσε ένα πολύ διαφορετικό επιχείρημα. «Πριν καταλάβουμε την επιστήμη, ήταν φυσικό να πιστεύουμε ότι ο Θεός δημιούργησε το σύμπαν, αλλά τώρα η επιστήμη προσφέρει μια πιο πειστική εξήγηση», είπε κάποτε ο γνωστός φυσικός.

Οι γονείς του William λένε ότι ποτέ δεν τον ώθησαν προς τις σπουδές του.

«Είμαστε φυσιολογικοί άνθρωποι», εξήγησε ο πατήρ Πέτρος.

Όμως, όταν ο 11χρονος ρωτήθηκε τι είναι το «όνειρο» του, το παιδί θαύμα δεν είχε κανένα δισταγμό στην απάντησή του:

«Θέλω να είμαι αστροφυσικός ώστε να μπορώ να αποδείξω στον επιστημονικό κόσμο ότι ο Θεός υπάρχει», δήλωσε ο Ουίλιαμ σε πρόσφατη συνέντευξη.

Όταν ρωτήθηκε γιατί αισθάνθηκε την ανάγκη να το αποδείξει στους επιστήμονες, η απάντησή του ήταν ακόμη πιο βαθιά:

«Λοιπόν επειδή υπάρχουν αυτοί οι αθεϊστές που προσπαθούν να πουν ότι δεν υπάρχει Θεός, όταν στην πραγματικότητα χρειάζεται περισσότερη πίστη για να πιστέψει κανείς ότι δεν υπάρχει Θεός από ό, τι πως υπάρχει Θεός … Επειδή είναι πιο λογικό ότι κάτι δημιούργησε το σύμπαν από ότι το σύμπαν δημιουργήθηκε από μόνο του. Χρειάζεται περισσότερη πίστη για να πούμε ότι το σύμπαν αυτοδημιουργήθηκε από το να πει κανείς πως κάτι άλλο δημιούργησε το σύμπαν, επειδή αυτό είναι πιο λογικό».

http://www.pronews.gr 

Ο ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ ΒΟΣΚΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΜΕΝΟΣ ΚΥΡΙΟΣ

Κάποτε ένας απογοητευμένος άνθρωπος περιφερόμενος τους λοφίσκους που περιέβαλαν την πόλη του, συνάντησε έναν βοσκό που έβοσκε το κοπάδι με τα πρόβατά του.Βλέποντάς τον ο βοσκός να είναι αναστατωμένος τον ρώτησε:

-Τι σε απασχολεί, φίλε μου;

-Αισθάνομαι μεγάλη μοναξιά, του απάντησε.

-Κι εγώ μόνος είμαι, αλλά δεν νιώθω θλίψη, είπε ο βοσκός.

-Ίσως, γιατί σε συντροφεύει ο Θεός! Του αποκρίθηκε με έναν τόνο μάλλον ειρωνικό.

-Το μάντεψες, είπε ο βοσκός αδιαφορώντας για τον ειρωνικό του τόνο.

-Βλέπεις την πόλη μας; συνέχισε ο βοσκός, βλέπεις τα σπίτια ; Bλέπεις τα παράθυρά τους;

-Όλα τα βλέπω, απάντησε ο άνθρωπος.

-Τότε δεν πρέπει να απελπίζεσαι, συνέχισε ο βοσκός. Ο ήλιος είναι ένας αλλά κάθε παράθυρο της πόλης και το πιο μικρό και απόκρυφο, κάθε μέρα λούζονται στου ήλιου το φως. Είσαι απελπισμένος μάλλον επειδή το «παράθυρό» σου παραμένει ερμητικά κλειστό!

http://agiostherapon.blogspot.gr

ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΔΑΠΕΡΓΟΛΑΣ: ΓΙΑ ΕΝΑ «ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ ΑΔΕΙΑΝΟ»

Του Νεκτάριου Δαπέργολα

Διδάκτορος Ιστορίας

       

Έξαρση της…καζαντζακολαγνείας πάλι εσχάτως, με αφορμή την πρόσφατη συμπλήρωση 60 χρόνων από τον θάνατό του, αλλά φυσικά και την μόλις εμφανισθείσα νέα ταινία του Γιάννη Σμαραγδή. Του γνωστού δηλαδή ατάλαντου «δημιουργού», που εδώ και χρόνια επιμένει να βασανίζει ειδεχθώς τη δύσμοιρη Έβδομη Τέχνη. Και αυτή τη φορά, μετά τις πρωτοφανώς εκείνες άτεχνες ταινίες για τις - σημαντικές πράγματι - μορφές των Ελ Γκρέκο και Ιωάννη Βαρβάκη, σειρά έχει μία άλλη μορφή (άκρως θλιβερή αυτή τη φορά): εκείνη του Νίκου Καζαντζάκη. 

     Και την αποκαλούμε θλιβερή, γιατί θα μας επιτρέψουν βεβαίως τα πολυπληθή λιβανιστήρια της καθ’ ημάς νεοελληνέζικης πνευματικής χωματερής που στέκουν έκθαμβα μπροστά στον…«οικουμενικό Έλληνα» και τον «κορυφαίο μας συγγραφέα και στοχαστή» (μέχρι για «τον σπουδαιότερο μετά τον Όμηρο», έφτασε στο απίστευτο σημείο να γράψει πρόσφατα κάποιος σε γνωστή αθηνοφυλλάδα) να υπάρχουμε και μερικοί που δεν τον θεωρούμε τίποτε περισσότερο από ένα…κοινό ντενεκέ (που ναι μεν γυαλίζει, ουδεμία ωστόσο σχέση έχει με τον χρυσό). Ένας άνθρωπος που η αναμφίβολη ευφυΐα και η τεράστια κοσμική παιδεία του, αξεδιάλυτα όμως με την απροσμέτρητη έπαρση ενός υπερτροφικού εγωκεντρισμού, τον οδήγησαν δυστυχώς σε ένα συνεχή κατήφορο τερατώδους παραμόρφωσης (προς πλήρη μάλλον επίρρωση της γνωστής πλατωνικής ρήσης ότι «πάσα επιστήμη, χωριζομένη αρετής, πανουργία, ου σοφία φαίνεται»). Ένα τραγικό πλάσμα με συνεχή τρικυμία εν κρανίω, ένα απερινόητα αλλοπρόσαλλο ον, ένας εξεζητημένος επαΐων της πλέον φτιασιδωμένης και υπερτιμημένης, αλλά απολύτως κούφιας και βερμπαλιστικής τελικά υπαρξιστικής αμπελοφιλοσοφίας.

       Ο Καζαντζάκης «έπαιξε με όλα, με βουδισμούς, με νιτσεϊσμούς, με χριστιανισμούς, με ό,τι θέλεις», έγραφε με ειλικρινή πόνο ο σπουδαίος μας (και επί σειρά ετών φίλος του) Φώτης Κόντογλου, μαζί με τη διαπίστωση ότι «τα γραφόμενά του είναι κούφια κι ολοένα γίνονται χειρότερα». Καθόλου τυχαία και η αποστροφή που αισθανόταν, όποτε άκουγε γι’ αυτόν, ο Άγιος Παΐσιος, φτάνοντας στο σημείο να ξύνει το χαραγμένο σε βράχο του Σινά όνομά του, για να το εξαφανίσει (θεωρώντας παράταιρο να βρίσκεται το «βδέλυγμα της αθεΐας εν τόπω αγίω»), ή να συμμετέχει προς έκπληξιν πολλών στο μεγάλο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης κατά της βέβηλης ταινίας του Σκορτσέζε. Καθόλου τυχαία και η έντονη δυσφορία που προκαλούσε η μορφή και τα γραπτά του και σε άλλους σημαντικούς αυθεντικά ορθόδοξους αγωνιστές (κληρικούς και λαϊκούς) της Εκκλησίας μας. Καθόλου τυχαία όμως και η αποδοχή του από άλλους ιεράρχες πλανεμένους, ενώ ο διαβόητος οικουμενιστής Αθηναγόρας έφτανε να δηλώνει ότι «τα βιβλία του Καζαντζάκη κοσμούν την Πατριαρχική βιβλιοθήκη».

       Από την τραγική «Ασκητική» ως τον ψυχοδιαστροφικά βλάσφημο «Τελευταίο Πειρασμό» και από τον αποτρόπαια πλανεμένο «Φτωχούλη του Θεού» ως τα στερνά γραπτά του και το εωσφορικά εφιαλτικό επίγραμμα του τάφου του, βλέπει κανείς στον Καζαντζάκη μια πορεία ενίοτε παλινδρομήσεων, αλλά γενικά σταθερής και συνεχούς κατάδυσης μέσα σε ολοένα και πιο ερεβώδεις σκιές, βλέπει κανείς ένα «πλανών και πλανώμενο» καταραμένο πνεύμα, που κι όταν κάποτε έδειξε επιφανειακά να πλησιάζει προς το φως, δεν μπόρεσε (και δεν θέλησε) ποτέ του πραγματικά να το αγγίξει. Είχε τη μόρφωση, είχε τις προϋποθέσεις, είχε και τις ευκαιρίες, αλλά η επιλογή του ήταν αυτή: «ουκ ηβουλήθη συνιέναι». Αντίθετα, εκείνο που επέλεξε ήταν να βουλιάξει μέσα στους πλέον σκοτεινούς και δύσοσμους βάλτους της πλάνης, της βλασφημίας και του δαιμονισμού. Αν και φυσικά δεν είναι καθόλου υπερβολή να πει κανείς ότι αυτός πήγε κι ακόμη πιο πέρα, γιατί όσα σκέφτηκε κι έγραψε για τον Χριστό το σκοτισμένο και άρρωστο αυτό μυαλό είναι σίγουρο πως ούτε οι δαίμονες μπορούν να τα διανοηθούν ή τολμούν να τα εκφράσουν.

      Αποδείχτηκε έτσι ο Καζαντζάκης ένας μέγας «υιός της απωλείας», που πλην του εαυτού του όμως και πολλούς ακόμη παρέσυρε σ’ αυτή την οδό και χιλιάδες ανθρώπους έβλαψε πνευματικά με τα τόσο προβεβλημένα και πολυδιαβασμένα γραπτά του. Αποδείχτηκε ένα θλιβερό κύμβαλο αλαλάζον πένθιμα κι ένα τραγικό «πουκάμισο αδειανό», που εξαιτίας μάλιστα όλου του συνονθυλεύματος των πεποιθήσεών του, θα μπορούσε δικαιωματικά να θεωρηθεί και εκ των σκαπανέων και προφητών της Νέας Εποχής, ως μέγας μυστικιστικός homo universalis της διαπλανητικής συγκρητιστικής πολτοποίησης του παντός, ένας αυθεντικός συνοδοιπόρος του Χόμπαρντ, της Μπέιλι και της Μπλαβάτσκι, ένας σκοτεινός μύστης που μέσα από την ξεκάθαρα θεοσοφική και μασονική του σκέψη λάτρεψε κι υπηρέτησε αναφανδόν ένα ζοφερό «Θεό» μέσα στο όραμα της παγκόσμιας Πανθρησκείας, ένα «ανήσυχο πνεύμα» και ένας δήθεν «αμφισβητίας» (ο οποίος βέβαια τόσο αμφισβητίας ήταν, που αν ζούσε σήμερα θα ήταν από τους βασικούς πνευματικούς ινστρούχτορες για όλη τη γνωστή νεοταξίτικη πολυπολιτισμική και πολυθρησκειακή ατζέντα).

     Δικαίως λοιπόν αποτελεί εδώ και πολλά χρόνια είδωλο κάθε φανατικού οικουμενιστή, κάθε μεταπατερικού ψευδοθεολογούντος και κάθε επιφανειακού ψευδοφιλολογούντος, κάθε θολοκουλτουριάρη αθεϊστή, κάθε μπερδεμένου αγνωστικιστή, κάθε βλακωδώς βαυκαλιζόμενου ως «πολίτη του κόσμου», κάθε εκκλησιομάχου γραικύλου, κάθε ψευτοπροοδευτικού της κακιάς ώρας και κάθε άλλου αφελληνισμένου φελλού. Αφελληνισμένου, γιατί ούτως ή άλλως κι ετούτος ο δήθεν «κορυφαίος» και «οικουμενικός Έλληνας», πέραν της ρηχής επιφάνειας κάποιων τύπων, δεν είχε στην πραγματικότητα καμία ουσιαστική και ζωντανή σχέση κι επαφή με την αυθεντική Ελλάδα της αείποτε ζώσας και ζήδωρης ελληνορθόδοξης διαχρονίας. Δικαίως επίσης οι ύμνοι της αναγνώρισης κλιμακώνονται ολοένα και περισσότερο σε μια εποχή τεχνητής συγκρητιστικής σύγχυσης που ταιριάζει ζηλευτά στη ζοφερά ταραγμένη του σκέψη. Είναι και αυτό απλούστατα άλλο ένα από τα πολύ φυσιολογικά «σημεία των καιρών»…

https://ellasnafs.blogspot.gr 

ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΤΡΕΠΤΟ ΝΑ ΤΙΜΑΤΑΙ Ο Ν.ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ;

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 7η Δεκεμβρίου 2017

ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΤΡΕΠΤΟ ΝΑ ΤΙΜΑΤΑΙ Ο Ν. ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ;

   

Ζώντας σε καιρούς αποκαλυπτικούς, βιώνουμε μια πρωτοφανή παραδοξότητα. Oι ευγενείς ανθρώπινες ενασχολήσεις να υπηρετούν το σύγχρονο κακό. Να προάγουν την πλάνη και να γίνονται δίαυλοι, μέσω των οποίων ο μέσος άνθρωπος να οδηγείται μακριά από το Σωτήρα Χριστό και την Εκκλησία Του και να μυείται στα φοβερά διδάγματα και τις πρακτικές της «Νέας Εποχής» και του διεθνούς σκηνικού του αποκρυφισμού, δηλαδή της δαιμονολατρίας. Μια από τις ευγενείς αυτές ανθρώπινες ενασχολήσεις, η οποία χρησιμοποιείται για το σκοπό αυτό, είναι και η λογοτεχνία, και δη όταν γίνεται δημόσιο θέαμα, δια της «Έβδομης Τέχνης», δηλαδή του κινηματογράφου. Το πλέον τραγικό είναι, όταν, αυτής της δόλιας πρακτικής, γίνονται συνήγοροι και εκκλησιαστικά πρόσωπα, και ιδίως μεγαλόσχημοι κληρικοί, οι οποίοι γίνονται (εκόντες – άκοντες) χειροκροτητές σαθρών και το χειρότερο βλάσφημων συγγραφέων, λογοτεχνών και κινηματογραφικών παραγωγών.

   Αφορμή για το παρόν σχόλιό μας πήραμε από πρόσφατη εκδήλωση των Ελλήνων της Αλεξάνδρειας, στις 17 Νοεμβρίου, για τον γνωστό κρητικό συγγραφέα Ν. Καζαντζάκη, στην οποία πήρε μέρος και μίλησε και ο Μακαριώτατος Πατριάρχης Αλεξανδρείας κ. Θεόδωρος. Άλλωστε η φετινή χρονιά είναι αφιερωμένη στα 60 χρόνια από το θάνατο του λογοτέχνη και για το λόγο αυτό γυρίστηκε ταινία η ζωή του και γίνονται διάφορες εκδηλώσεις. Η συμμετοχή του Πατριάρχη Αλεξανδρείας και η ομιλία του στην εκδήλωση αυτή έλαβε μεγάλη δημοσιότητα και προκάλεσε ιδιαίτερη αίσθηση και πικρία στον πιστό λαό, διότι ο συγκεκριμένος συγγραφέας, πέρα από τις αντιφατικές και αλλοπρόσαλλες δοξασίες του, υπήρξε ένας σφοδρός πολέμιος της πίστεως της Εκκλησίας στο Πρόσωπο του Χριστού. Υπήρξε ο εισηγητής ενός«Χριστού», που είναι πιστό αντίγραφο των θεοσοφικών και νεοεποχίτικων«Χριστών» -  «Αντιχρίστων», οι οποίοι «ενσαρκώνουν» τα διδάγματα της«Νέας Εποχής». Ενός «Χριστού» ολότελα απογυμνωμένου από τη Θεότητά Του.

   Δυστυχώς ο Ν. Καζαντζάκης, ένας όντως οξυδερκής άνθρωπος και δυνατό μυαλό, με το έργο του υπήρξε ένας από τους προωθητές του «πνεύματος» της «Νέας Υδροχοϊκής Εποχής». Ένας τραγικός άνθρωπος, ο οποίος δε γνώρισε ποτέ στη ζωή του την ηρεμία και τη γαλήνη, βιώνοντας μια αδιάκοπη ταραχή και ανασφάλεια, προϊόν της εσωτερικής του κενότητας, την οποία μάταια προσπαθούσε να γεμίσει με δοξασίες του θεοσοφικού κινήματος, του ανατολικού μυστικισμού και του αποκρυφισμού. Τα έργα του είναι ο αψευδής μάρτυρας της εναγώνιας προσπάθειάς του, να δημιουργήσει μια δικής του εμπνεύσεως θρησκευτική πίστη, δομημένη με αποκρυφιστικά στοιχεία και ορθολογική φαινομενολογία, αρνούμενος την παραδεδομένη πίστη της Εκκλησίας.

   Δεν αρκέστηκε ο Μακαριώτατος στην παρουσία του στην εκδήλωση, αλλά μίλησε κιόλας, εκθειάζοντας τον Καζαντζάκη. Παρουσίασε μια στρεβλή εικόνα για κείνον, αφήνοντας κατά μέρος το αντιχριστιανικό του πρόσωπο. Είπε χαρακτηριστικά: «Ο Καζαντζάκης ήταν ένας ταξιδευτής σ’ όλη του τη ζωή. Γι’ αυτό και αισθανόταν τον εαυτό του σαν ένα πουλί, που δεν τον χωράει η γη, γιατί ήθελε να πετάξει, να γνωρίσει λαούς, να γνωρίσει θρησκείες…». Πράγματι ο Καζαντζάκης το 1922 επισκέφτηκε τη Βιέννη, όπου ήρθε σε επαφή με το έργο του Σίγκμουντ Φρόυντ και τις βουδιστικές γραφές, όπου και διαμόρφωσε τις δοξασίες του και τα πιστεύω του. Μπορούμε επομένως να εκθειάζουμε έναν άνθρωπο ο οποίος, ενώ γεννήθηκε σε ορθόδοξη χώρα, από ορθοδόξους γονείς, διδάχτηκε την ορθόδοξη πίστη στο σχολείο, συναναστράφηκε με ορθοδόξους συγγενείς και φίλους του και στο τέλος αρνήθηκε την Ορθοδοξία, ή τουλάχιστον την αμφισβήτησε και γι’ αυτό ψάχνει να βρει την αλήθεια και τις απαντήσεις στις ανησυχίες του σε άλλες θρησκείες; Ο Καζαντζάκης υπήρξε ένας αμφισβητίας της Ορθοδοξίας και αναζητητής της αλήθειας εκτός αυτής!

  Αλλά δεν είναι μόνον η αμφισβήτηση της Ορθοδοξίας και οι θρησκευτικές αναζητήσεις του κρητικού λογοτέχνη, αλλά οι ύβρεις του κατά της Εκκλησίας και των θείων και ιερών προσώπων της Πίστεώς μας. Ο ταλαίπωρος εκείνος άνθρωπος, μέσα στον στροβιλισμό των εσωτερικών του συμπλεγμάτων, ξεσπούσε συχνά σε απίστευτες βλασφημίες κατά της Εκκλησίας μας, μιμούμενος ή και ξεπερνώντας τους γνωστούς διάσημους εχθρούς του χριστιανισμού. Κύριος στόχος του υπήρξε η απαξίωση και ο υποβιβασμός του Χριστού σε έναν σημαντικό άνθρωπο. Η απογύμνωσή Του από την Θεανθρώπινη υπόστασή Του και τον υποβιβασμό του όχι απλά σε έναν έστω ενάρετο σημαντικό άνθρωπο, αλλά σε εμπαθή. Σε άνθρωπο, ο οποίος διακατέχονταν από τα πλέον ταπεινά πάθη και αδυναμίες. Στο πλέον βλάσφημο έργο του «Ο Τελευταίος Πειρασμός», φτάνει στην έσχατη κατάντια να παρουσιάζει το Χριστό επάνω στο σταυρό, να διακατέχεται από αισχρούς λογισμούς και να παραδέχεται την ήττα του! Βεβαίως εδώ θα πρέπει να υπενθυμίσουμε πως αυτή τη προσπάθεια του Ν. Καζαντζάκη δεν είναι δική του επινόηση, αλλά πανάρχαια απόπειρα να αναιρεθεί ο Θεανθρώπινος χαρακτήρας του Χριστού και να πάψει έτσι να είναι ο σωτήρας του κόσμου. Ο Καζαντζάκης στρατεύτηκε σε αυτή την αναποτελεσματική προσπάθεια και χρησιμοποιώντας το λογοτεχνικό του ταλέντο, αποπειράθηκε να παρουσιάσει έναν άλλο «Χριστό», από τον Χριστό της Εκκλησίας, έναν«Χριστό» άνθρωπο, ανίκανο να σταθεί εμπόδιο στις επιδιώξεις των σκοτεινών κύκλων, οι οποίοι εργάζονταν (από τότε) για την εγκαθίδρυση της«Νέας Εποχής», την εποχή η οποία στόχο έχει να σβήσει από τη μνήμη των ανθρώπων τον Θεάνθρωπο Χριστό της Εκκλησίας. Να δεχτεί τον αντί Αυτού, τον ερχόμενο Αντίχριστο, το «Χριστό» της «Νέας Εποχής». Άλλωστε, όπως είναι γνωστό, τη «Νέα Εποχή» εγκαινίασε και προώθησε το παγκόσμιο θεοσοφικό κίνημα και ο Καζαντζάκης υπήρξε αποδέκτης και φορές των θεοσοφικών αρχών και δοξασιών. Ολόκληρο το έργο του είναι εμπνευσμένο από τη Θεοσοφία.

   Η Εκκλησία δεν έμεινε απαθής μπροστά στα βλάσφημα έργα του. Υπενθυμίζουμε ότι το 1928 εκδηλώθηκε η πρώτη αντίδραση για εκείνον, όταν ο Μητροπολίτης Σύρου Αθανάσιος έφερε στην Ιερά Σύνοδο καταγγελία για το βλάσφημο βιβλίο του «Ασκητική». Το 1930 παραπέμφθηκε σε δίκη για αθεϊσμό, του εν λόγω βιβλίο του, αλλά «αόρατοι παράγοντες» φρόντισαν να μη γίνει ποτέ αυτή η δίκη. Τη δεκαετία του 1950 εγέρθηκε νέα σφοδρή αντίδραση από μέρους της Εκκλησίας για το πλέον βλάσφημο έργο του «Ο Τελευταίος Πειρασμός». Οι καθηγητές Π. Μπρατσιώτης και Ν. Λούβαρης το θεώρησαν ως «ως εμπνεόμενο από τις Φροϋδικές θεωρίες και εκείνες του ιστορικού υλισμού. Η θεανδρική μορφή του Κυρίου κακοποιείται κατά τρόπον βλάσφημον». Το Βατικανό το 1954 εκδίδει καταδίκη και το εντάσσει στον «Κατάλογο των απαγορευμένων βιβλίων». Ο Μητροπολίτης Κασσανδρείας Καλλίνικος εισηγείται στην Ιερά Σύνοδο την επίσημη καταδίκη, θεωρώντας «πως ο Καζαντζάκης προσεγγίζει τη ζωή και τα πάθη του Χριστού κατά τρόπο δοκητικό πέρα από κάθε ιστορική και δογματική βάση, υποβαθμίζοντας τον θεανθρωπικό χαρακτήρα του».Ο καθηγητής Ν. Λούβαρης, σχολίαζοντας τον «Τελευταίο Πειρασμό», χαρακτήρισε τον Καζαντζάκη «ανίδεο θρησκευτικά». Η τέχνη για τον Kαζαντζάκη, κατά τον Λούβαρη, ήταν «μέσο μηδενιστικών προταγμάτων». Ο Κασσανδρείας Καλλίνικος στο μεταξύ υπέβαλε νέα εισήγηση, ασχολούμενος με το άλλο έργο του: «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται». Πολλοί Ιεράρχες πίεζαν για να εκδοθεί αφοριστική απόφαση για τον βλάσφημο λογοτέχνη. Αλλά αυτή προσέκρουε στον Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα, ο οποίος τον προστάτευε και του έδινε «εκκλησιαστική ασυλία», αρνούμενος κάθε καταδίκη του, με το αιτιολογικό ότι καταγόταν από επαρχία του Οικουμενικού Θρόνου! Ο ίδιος ο Καζαντζάκης δεν έμεινε απλά απαθής στις απειλές περί αφορισμού του, αλλά αντιδρούσε με ιδιαίτερη θρασύτητα, διαμηνύοντας στους Ιεράρχες: «Μου δώσατε μια κατάρα, Άγιοι Πατέρες, σας δίνω μια ευχή: Σας εύχομαι να 'ναι η συνείδησή σας τόσο καθαρή όσο η δική μου και να 'στε τόσο ηθικοί και θρήσκοι όσο είμαι εγώ»! 

   Σε διαδικτυακό δημοσίευμα αναφέρεται επίσης πως, «ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας, γεννημένος στα κρητικά χώματα, ανατράφηκε σαν παιδί με πολλές αναμνήσεις από αυτά που άφησε σαν παρακαταθήκη ο Κρητικός αυτός συγγραφέας, που κατάφερε μέσα από τα έργα του που μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες του κόσμου να αναδείξει με γλαφυρό τρόπο τη φιλοσοφία της τοπικής κρητικής κοινωνίας, ακόμη και κάποια αρνητική της πλευρά, δίνοντάς της μία άλλη όψη, με την ωραία πένα του» (Ιστ.news247 )! Αλλά «ωραία πένα» είχαν και πολλοί αιρετικοί και χριστιανομάχοι του παρελθόντος, όμως η Εκκλησία μας τους έδωσε τις απαντήσεις που τους έπρεπε.

    Επίσης ο Μακαριώτατος θέλησε να παρουσιάσει τον υβριστή του Χριστού Καζαντζάκη ως …ευσεβή προσκυνητή του Αγίου Όρους: «Ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας δε λησμόνησε να αναφέρει τη συνάντηση του Νίκου Καζαντζάκη με μεγάλους ασκητές στο Άγιον Όρος, όπου γονάτισε κοντά τους, εκεί όπου σχηματοποίησε και την ιδέα του ότι «ο άνθρωπος είναι μία χούφτα από χώμα, γεμάτος από Θεό…»! Μόνο που παραβλέπει ο Μακαριώτατος πως μια μεγάλη μερίδα «προσκυνητών» του Αγίου Όρους είναι αγνωστικιστές και αλλόθρησκοι, οι οποίοι μεταβαίνουν στον Άθωνα για τουριστικούς λόγους. Προφανέστατα και η επίσκεψη του κρητικού λογοτέχνη ανήκε σε αυτή την κατηγορία. Επίσης η ανωτέρω φράση του Καζαντζάκη, τι άλλο μπορεί να σημαίνει, εκτός από τη θεοσοφική αντίληψη περί ανθρώπου;

   Το ανωτέρω διαδικτυακό δημοσίευμα συνεχίζει:«Παίρνοντας αφορμή και από τα πρόσφατα Καβάφεια και την επιρροή του Κωνσταντίνου Καβάφη στην Αλεξάνδρεια αλλά και τα όσα ακούστηκαν για τις περιγραφές του Νίκου Καζαντζάκη για την Αίγυπτο, ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας πρότεινε να γίνει στο μέλλον μία ημερίδα που να αναφερθεί από κοινού στο έργο των αυτών μεγάλων της ελληνικής λογοτεχνίας, καθώς και οι δύο “αισθάνονται το χώμα όπου μυρίζει τη μυρωδιά της θνησιμότητας και μέσα τους να ανθίζει πάντα μία ελπίδα που είναι η αθανασία…”, όπως χαρακτηριστικά τόνισε ο ίδιος ο Αλεξανδρινός Προκαθήμενος» (Όπου ανωτ.)! Ζητά λοιπόν ο Μακαριώτατος να τιμηθεί το συγγραφικό έργο, τόσο του γνωστού για την προσωπική του ζωή Καβάφη, όσο και του βλάσφημου Καζαντζάκη! Και πάλι ρωτάμε με έκπληξη για το λόγιό του: «αισθάνονται το χώμα όπου μυρίζει τη μυρωδιά της θνησιμότητας και μέσα τους να ανθίζει πάντα μία ελπίδα που είναι η αθανασία…». Έχει καμιά σχέση αυτή η θέση με την χριστιανική ανθρωπολογία και σωτηριολογία; Για «αθανασία της ψυχής» διδάσκουν όλες οι θρησκείες και φιλοσοφίες, αλλά αυτών οι αντιλήψεις είναι διαμετρικά αντίθετες με την χριστιανική διδασκαλία. Λυπούμαστε, αλλά η παραπάνω θέση είναι ταυτόσημη με την θεοσοφική ανθρωπολογία! Αλλά για ποια «αθανασία» του έργου του Καζαντζάκη μπορούμε να μιλάμε, αφού ο ίδιος παράγγειλε να γραφεί στον τάφο του το γνωστό απόφθεγμα, το οποίο συνοψίζει το πιστεύω του και το μηδενιστικό υπαρξιακό του κενό: «ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ ΤΙΠΟΤΑ, ΔΕΝ ΕΛΠΙΖΩ ΤΙΠΟΤΑ, ΕΙΜΑΙ ΛΕΥΤΕΡΟΣ»;

Ο αγωνιστής θεολόγος κ. Α. Κυριακού, σχολιάζοντας την επίσκεψη και ομιλία του Μακαριωτάτου Πατριάρχου στην εκδήλωση αυτή, παραθέτει ένα μικρό απόσπασμα ενός από τους πλέον εμβριθείς μελετητές του Καζαντζάκη, του Ι. Κορδορούμπα: «Απ’ τους κρατήρες που προκαλεί η απιστία του [Καζαντζάκη] εκτινάσσεται με δύναμη η καυστική λάβα των φρικτών του βλασφημιών κατά του προσώπου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και της πανάγνου και αειπαρθένου Μητρός του, που όμοιές των μόνο ο Σατανάς θα μπορούσε να εμπνευσθεί». 

  Δεν θέλουμε να επεκταθούμε περισσότερο, άλλωστε οι αναγνώστες μας και γενικά ο πιστός λαός μας γνωρίζει τι εστί Καζαντζάκης και πόσο μεγάλη ζημία προκάλεσε στην Εκκλησία μας. Απλά θέλουμε να εκφράσουμε τη λύπη μας για τα εκκλησιαστικά πρόσωπα, τα οποία παραβλέπουν το βλάσφημο και αντίχριστο έργο του και τον εκθειάζουν και τον τιμούν δημόσια. Λυπούμαστε ιδιαιτέρως για τη συμμετοχή και την ομιλία του Μακαριωτάτου Πατριάρχου Αλεξανδρείας, ο οποίος, τιμώντας τον άνθρωπο Καζαντζάκη, τίμησε και το βλάσφημο έργο του. Προσπαθούμε να διαγνώσουμε την «αναγκαιότητα» της πατριαρχικής αυτής συμμετοχής και δε μπορούμε να τη βρούμε. Σε καμιά περίπτωση δε θεωρούμε επιτρεπτό να τιμώνται πρόσωπα σαν τον υβριστή του Κυρίου μας και άλλων ιερών προσώπων της πίστης μας Ν. Καζαντζάκη. Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός είχε πει πως όποιος μας βρίζει προσωπικά έχουμε χρέος να τον συγχωρούμε, «αν όμως, όπως είπε, βρίζει το Χριστό και την Παναγία μου δεν θέλω ούτε να τον βλέπω!».Κλείνουμε, με τη βαθειά ανησυχία μας, για τα νέα ήθη, τα οποία εισήλθαν στην Εκκλησία μας και τα οποία στόχο έχουν να αλλοιώσουν το φρόνημά της, το οποίο είναι διαμετρικά αντίθετο με το φρόνημα του κόσμου.  

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών

http://thriskeftika.blogspot.gr 

Η ΓΑΛΛΙΑ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΕΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ, ΑΛΛΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ ΤΑΙΝΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΕΠΕΙΔΗ ΗΤΑΝ «ΠΟΛΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ»

Η Γαλλία είναι μια κοσμική Δημοκρατία, διότι διαχωρίζει τη θρησκεία και το κράτος και θεωρεί ως επί το πλείστον τη θρησκεία ως ιδιωτικό ζήτημα το οποίο περιορίζεται στο σπίτι και τους τόπους λατρείας.

Όμως, εδώ και χρόνια, η Γαλλία επέτρεψε τις μουσουλμανικές προσευχές δημοσίως στους δρόμους χωρίς επικρίσεις. Μερικές φορές ακόμη και οι δρόμοι μπλοκαρίστηκαν και τα αυτοκίνητα αναδιατάχθηκαν για να κάνουν χώρο για μουσουλμανικές προσευχές στο δρόμο. Φαίνεται ότι όταν εμπλέκεται το Ισλάμ, οι κοσμικές αρχές της Γαλλίας ξαφνικά εξαφανίζονται.

Για τον Χριστιανισμό στη Γαλλία είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία. Σύμφωνα με την ευρωπαϊκή αλληλογραφία, απαγορεύτηκε μια ταινία Χριστουγέννων στη γαλλική πόλη Langon, επειδή ήταν «πολύ χριστιανική» ή «δεν ήταν αρκετά κοσμική». Το Ευρωπαϊκό ταχυδρομείο γράφει :

Μια χριστουγεννιάτικη ταινία κρίθηκε από τους δασκάλους ως "όχι αρκετά κοσμική" και συνεπώς απαγορεύτηκε από τα σχολεία της γαλλικής πόλης Langon στο τμήμα Gironde στις 13 Δεκεμβρίου.

83 μαθητές ενός γαλλικού σχολείου άρχισαν να παρακολουθούν την ταινία "The Star" , ταινία η οποία έχει ως βάση την ιστορία του Ιησού, μια ταινία της Columbia Pictures.

Αλλά όταν οι δάσκαλοι συνειδητοποίησαν ότι το θέμα της ταινίας ήταν η γέννηση του Ιησού Χριστού, την διέκοψαν αμέσως επειδή δεν ήταν «αρκετά κοσμική». Όλοι οι μαθητές υποχρεώθηκαν να επιστρέψουν στο σχολείο χωρίς να παρακολουθήσουν το τέλος της ταινίας.

Νωρίτερα, ο «μονόπλευρος λαϊκισμός» της Γαλλίας έδειξε και το άσχημο πρόσωπο: Το ανώτατο διοικητικό δικαστήριο της Γαλλίας διέταξε το Νοέμβριο την απομάκρυνση ενός σταυρού από ένα άγαλμα του Πάπα Ιωάννη Παύλου ΙΙ στο Ploërmel κοντά στη Βρετάνη. Το ίδιο δικαστήριο διέταξε να αφαιρεθεί η σκηνή της Γεννήσεως στη δημοτική αίθουσα της πόλης Béziers τον ίδιο μήνα.

Πηγή: voice of europe Απόδοση: ellinikiafipnisis

http://aktines.blogspot.gr

ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΘΕΟΜΑΧΟΙ

Σύγχρονοι θεομάχοι

Του κ. Γεωργίου Τραμπούλη, θεολόγου

Ο μακαριστός Φώτης Κόντογλου σε κείμενό του, το οποίο τιτλοφορείται “Ο κόσμος στον δρόμο του”, αναφερόμενος για την εποχή του, μεταξύ των άλλων έγραφε «Ναι, ο κόσμος δεν αλλάζει πορεία. Ας μη περιμένουμε πια τίποτα καλύτερο. Θα πηγαίνουμε ολοένα στα χειρότερα. Ανήφορος πια δεν υπάρχει. Όσοι έχουνε μέσα τους τον φόβο του Θεού, αυτοί οι λίγοι θ’ απομείνουνε, “το μικρόν ποίμνιον” που είπε ο Χριστός.». Αλίμονο που καταντήσαμε και να σκεφτούμε οι λόγοι αυτοί του μακαριστού Φωτίου γράφτηκαν στην δεκαετία του 1960, τι θα έγραφε άραγε στις ημέρες μας, όταν η ίδια η Πολιτεία θεσμοθετή και  δίνη το δικαίωμα στον πολίτη να προσδιορίζη το φύλο του. Όταν από την ηλικία των δέκα πέντε χρόνων δίνει την δυνατότητα να ορίζη ο άνθρωπος το φύλο του όχι μόνο με βάση τα χαρακτηριστικά του, αλλά και με βάση τον εσωτερικό και προσωπικό τρόπο, με τον οποίο το ίδιο το πρόσωπο βιώνει το φύλο του, ανεξάρτητα από το πως καταχωρήθηκε κατά την γέννησή του; Ανεξάρτητα πως τον όρισε ο Δημιουργός του; 

Την στιγμή μάλιστα που η ίδια η Πολιτεία αναγνωρίζει αναφορικά με την απονομή δικαιοσύνης σε ανήλικα παιδιά ότι «τα παιδιά θεωρούνται εξ ορισμού ευάλωτα, λόγω της νεαρής τους ηλικίας, της μη ολοκληρωμένης σωματικής και ψυχολογικής ανάπτυξης και της συναισθηματικής τους ανωριμότητας».

Η ασέβεια και η παράνοια έχουν κυριεύσει τον κόσμο, στην εποχή μας. Καθ’ όλη την ανθρώπινη ιστορία υπήρχαν πάντα περίοδοι, όπου μεγάλο μέρος της κοινωνίας αποστατούσε από τον Πλάστη και Δημιουργό του και με αυθάδεια και αδιαντροπιά προσκυνούσε τα είδωλα, όμως η αυθάδεια που υπάρχει στις ημέρες μας δεν μπορεί να συγκριθή με καμία άλλη. Ο άνθρωπος στην εποχή μας με όλη την θρασύτητα και την αμάθειά του έχει επαναστατήσει κατά του Θεού, τον έχει απορρίψει και τον έχει καταδικάσει σε θάνατο, νομίζοντας ότι έτσι θα απελευθερωθή από αυτόν. Με τις πράξεις του τον διακωμωδεί, τον υβρίζει και κηρύττει ότι δεν υπάρχει. Ο άνθρωπος τους δύο τελευταίους αιώνες, με αποκορύφωμα στις ημέρες μας, με κάθε αναίδεια αποδομεί και κατεδαφίζει το μόνο που είναι δυνατόν να τον κρατά όρθιο, ώστε να σέβεται την βασιλική ύπαρξή του, την αγία Πίστη του. Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει στραφή κατά της Πίστεως, κατηγορώντας την ως παράλογη και αντίθετη προς τον ορθό και λογικό λόγο, ως μωρή και οπισθοδρομική. Και αυτό διότι η Πίστη τον χαλιναγωγεί από τις άλογες επιθυμίες του και από τα ζωώδη ένστικτα της σάρκας του. Και δυστυχώς, όπως μας έχουν προειδοποιήσει και οι Πατέρες, όταν αναιρήται η Πίστη έχει σαν επακόλουθο ο άνθρωπος να απορρίπτη τον φόβο προς τον Θεό, την ύπαρξη της κολάσεως, αλλά και τον φόβο προς αυτήν. Έτσι πορεύεται με μαθηματική ακρίβεια στην απώλεια, τόσο την σωματική όσο και την ψυχική.

Αυτό όμως που επιτείνει την τραγικότητα της εποχής μας είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας όχι μόνο δεν αντιτίθεται και δεν αγανακτεί σε κάθε τι το βλάσφημο, το αντίχριστο και το επικίνδυνο για την ανθρώπινη ύπαρξη, αλλά το επιβραβεύει, τον ευχαριστεί και ο καθένας ανάλογα με τις συνειδησιακές αναστολές του το ακολουθεί. Λες και ο άνθρωπος δεν έχει αθάνατη και λογική ψυχή, αλλά μόνο σάρκα, για την οποία ζει, για να της ικανοποιή τις πιο χυδαίες και αισχρές ηδονές και ορέξεις της. Έτσι ο άνθρωπος απέρριψε τον νόμο του Θεού και κάνει λόγο για ανθρώπινα δικαιώματα, που του κατοχυρώνουν την ανθρώπινη αξιοπρέπειά του. Ανθρώπινα δικαιώματα, τα οποία έχουν ως θεμέλιο την ελευθερία, την δικαιοσύνη και την ειρήνη, για να επιτευχθή η πρόοδος της ανθρώπινης κοινωνίας. Ο άνθρωπος στις ημέρες μας έπαψε να ετεροδιορίζεται και πια αυτοδιορίζεται, έπαψε να μιλά για τα διακαιώματα του Θεού έναντι του ανθρώπου. Αγωνίζεται να κατοχυρώση συνταγματικά και θεσμικά τα όποια ανθρώπινα δικαιώματα και μάλιστα τα έχει αναγάγει σε οικουμενικό ήθος. Έτσι στις ημέρες μας η άθεη κυβέρνηση, όχι μόνο της πατρίδας μας αλλά και πολλών “πολιτισμένων” κρατών, θεσμοθέτησαν το δικαίωμα στον πολίτη να αυτοπροσδιορίζη και το φύλο του. Όταν ο εκκοσμικευμένος άνθρωπος ζητά τα δικαιώματα αυτά να έχουν απόλυτη ισχύ και άνευ όρων σεβασμό, από ποιόν άραγε τα διεκδικεί; Από κάποιον άνθρωπο η από τον Θεό, τον οποίο έχει απορρίψει; Ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβις θα γράψη για τον άνθρωπο που παλεύει με τον Θεό « Αλίμονό του, εάν αυτός νικήσει τον Θεό και μείνει μόνος στο τόπο της μονομαχίας. Επειδή σ’ αυτή την περίπτωση δεν νίκησε αυτός, αλλά ο θάνατος».

Ο εκκοσμικευμένος άνθρωπος θέλει να πιστεύη ότι η νομική αναγνώριση της ομοφυλοφιλίας είναι δείγμα προόδου για την κοινωνία στην οποία ζει, διότι έτσι κατοχυρώνονται τα νομικά δικαιώματα αυτής της μειονότητας. Είναι όμως αλήθεια αυτό; Η έρευνα έχει αποδείξει ότι η ειδωλολατρία και ο ειδωλολατρικός τρόπος ζωής αυτοαναιρέθηκαν και ατόνισαν από μόνα τους στους πρώτους μετά Χριστό αιώνες. Αφενός, διότι ήταν ανώτερος ο νέος τρόπος ζωής που ευαγγέλισε ο χριστιανισμός στον κόσμο, ο οποίος και συντέλεσε στην εξάπλωση του χριστιανισμού. Αφετέρου οι χριστιανοί αυτοκράτορες με τους σχετικούς νόμους που θέσπισαν βοήθησαν στην εξάπλωση της πίστης και στην περιθωριοποίηση του ειδωλολατρικού τρόπου ζωής. Έτσι, επί Θεοδοσίου Α  καί αργότερα επί Ιουστινιανού «θεσπίσθηκαν αυτοκρατορικά διατάγματα που προέβλεπαν την καταδίκη κάθε είδους μη αναπαραγωγικής σεξουαλικής επαφής και με αυτόν τον τρόπο τέθηκε εκτός νόμου η ομοφυλοφιλία αλλά και η ανδρική πορνεία». Κατά ανάλογο αλλά αντίστροφο τρόπο η άθεη Πολιτεία στις ημέρες μας θεσμοθετεί νόμους, με τους οποίους επαναφέρει τον ειδωλολατρικό τρόπο ζωής, που είχε καταργήσει η χριστιανική Πολιτεία δέκα πέντε αιώνες πριν, επαληθεύοντας έτσι τους λόγους του μακαριστού Κόντογλου ότι ο κόσμος μας έχει πάρει τον κατήφορο χωρίς επιστροφή. Εκτός βέβαια, εάν οι χριστιανοί, οι οποίοι αποτελούν “το άλας του κόσμου τούτου”, αντιληφθούν τις υποχρεώσεις τους απέναντι στην κοινωνία στην οποία ζουν. Διότι, σύμφωνα με την πολιτική θεωρία των Βυζαντινών, η ποιοτική αναβάθμιση του κράτους και η αύξηση του κύρους του επιτυγχάνεται με την ηθική εξύψωση των υπηκόων του.

Ο ευαγγελικός λόγος, που μας έχει παραδώσει ο Θεάνθρωπος Χριστός και σκοπό έχει την σωτηρία και τον τρόπο της σωτηρίας του ανθρώπου, διατυπώθηκε στην προκειμένη περίπτωση με το σωτηριώδες μήνυμα να διαχωρίζουμε την αμαρτία από τον αμαρτωλό άνθρωπο, να μισούμε και να φονεύουμε την αμαρτία, να αγαπούμε και να σώζουμε τον αμαρτωλό. Ο Χριστός δεν μας παρέδωσε να φονεύουμε τον αμαρτωλό λόγω της αμαρτίας και χαρακτηριστικά τονίζει ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς «καμία ιερά εξέτασις δεν δύναται να ανακηρυχθή ως ιερά. Εν τελευταία αναλύσει όλοι οι ουμανισμοί φονεύουν τον αμαρτωλό λόγω της αμαρτίας, εξοντώνουν τον άνθρωπο μαζί με την αμαρτίαν. Διότι δεν θέλουν τον Θεάνθρωπον, ο Οποίος είναι η μόνη σωτηρία του ανθρώπου από την αμαρτία». Σύμφωνα με την διδασκαλία της Εκκλησίας ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από τον φιλάνθρωπο Θεό, ώστε να γίνη κατά χάριν θεός, ο πεπτωκός άνθρωπος μόνο μέσα στην Εκκλησία και μέσω των μυστηρίων της Εκκλησίας μπορεί να αξιωθή να ξανα-αποκτήση το θείο κάλλος που απόλωσε με την πτώση.

Η αποστασία, την οποία βιώνει η σύγχρονη ανθρωπότητα, είναι καρπός της ανακήρυξης του ανθρώπου ως της υπέρτατης θεότητας και μάλιστα με συναίσθησή της προσωπικής του αυτάρκειας. Αυτή η αλαζονική του αυταπάτη τον έχει οδηγήσει σε πλήρη απομάκρυνση και επανάσταση από τον Δημιουργό του. Η μόνη διέξοδος, το μόνο φάρμακο, όπως μας τονίζει ο θείος Ιουστίνος, από το δράμα που βιώνει ο σύγχρονος άνθρωπος είναι «το αιώνιο μήνυμα του Ευαγγελίου του Θεανθρώπου “Μετάνοια εις επίγνωσιν αληθείας”». Γένοιτο!

Ορθόδοξος Τύπος

http://aktines.blogspot.gr 

ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΟΙ ΑΘΕΟΙ ΘΕΩΡΟΥΝ ΑΘΕΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΗΘΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ

Η αντίληψη ότι η ηθικότητα συμβαδίζει με την πίστη στο Θεό, είναι βαθιά ριζωμένη στο μυαλό των ανθρώπων. Αυτό επιβεβαιώνει μια νέα διεθνής επιστημονική έρευνα, με ελληνική συμμετοχή, που δείχνει ότι τόσο οι θρησκευόμενοι όσο και οι ίδιοι οι άθεοι, τείνουν ενστικτωδώς να πιστέψουν πως οι ανήθικοι άνθρωποι και όσοι κάνουν εγκλήματα είναι άθεοι.

Σε όλες σχεδόν τις χώρες, με μόνη εξαίρεση τη Φινλανδία, διαπιστώθηκε η ίδια προκατάληψη εναντίον των άθεων, όσον αφορά την ηθικότητά τους. Όταν για παράδειγμα ερωτάται κάποιος εάν πιστεύει ότι ένας κατά συρροή δολοφόνος (σίριαλ κίλερ) ή κάποιος που βασανίζει τα ζώα για διασκέδαση, είναι πιστός στο Θεό ή άθεος, οι περισσότεροι άνθρωποι - ακόμη και οι άθεοι- υποθέτουν ότι πιθανότατα θα είναι άθεος. Από την άλλη, αν ένας ιερέας συλληφθεί να κακοποιεί παιδιά, οι περισσότεροι άνθρωποι - και οι άθεοι - πιστεύουν ότι απλούστατα δεν πιστεύει στο Θεό.

Οι ερευνητές επισημαίνουν ότι ακόμη κι αν η θρησκευτικότητα υποχωρεί πλέον σε αρκετές χώρες, ιδίως στις χριστιανικές, η ενστάλαξη επί χιλιάδες χρόνια των θρησκευτικών δογμάτων διατηρεί στους ανθρώπους την πεποίθηση ότι ηθικότητα ίσον θρησκευτικότητα και ότι η αθεΐα τελικά σχετίζεται με την ανηθικότητα. Το σκεπτικό είναι ότι οι άθεοι δρουν ανήθικα επειδή δεν φοβούνται την τιμωρία του Θεού σ' αυτόν ή στον άλλο κόσμο. Αφού δεν έχει ένα επουράνιο «μάτι» να τον παρακολουθεί κάθε ώρα και στιγμή, ο άθεος υποτίθεται πως νιώθει ελεύθερος να κάνει «ό,τι του καπνίσει».

Οι άνθρωποι σε όλη τη γη, σύμφωνα με τη νέα μελέτη, έχουν σχεδόν διπλάσια πιθανότητα να θεωρούν την ακραία και εγκληματική ανηθικότητα ως αντιπροσωπευτικότερο χαρακτηριστικό των αθέων από ό,τι των πιστών. Οι άθεοι έχουν την ίδια ενδόμυχη προκατάληψη απέναντι στους άλλους άθεους, τους οποίους επίσης υποπτεύονται ότι ρέπουν προς την ανηθικότητα.

Ακόμη και σε ανεπτυγμένες δυτικές χώρες, ιδίως στις ΗΠΑ (αλλά όχι μόνο), οι ανοικτά εκδηλωμένοι άθεοι αντιμετωπίζουν σε βάρος τους προκαταλήψεις, που μπορεί να επηρεάσουν τις ευκαιρίες τους για απσχόληση, τη δημιουργία οικογένειας και τις σχέσεις μέσα σε αυτήν, καθώς και την ευρύτερη κοινωνική επιρροή τους (π.χ. την πιθανότητα να εκλεγούν αν είναι υποψήφιοι για κάποιο αξίωμα) - κάτι που κατ' επανάληψη έχει αναδείξει ο διάσημος βρετανός βιολόγος και υπέρμαχος της αθεΐας, Ρίτσαρντ Ντόκινς.

Στη μελέτη συμμετείχε και ο ελληνικής καταγωγής ανθρωπολόγος, Δημήτρης Ξυγαλατάς, των πανεπιστημίων Κονέκτικατ των ΗΠΑ και Ώρχους της Δανίας.

Πληροφορίες: ΑΜΠΕ

http://news247.gr

ΕΜΦΥΤΕΥΣΗ ΤΣΙΠ: ΜΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ 12 ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΘΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΝΑ ΤΟ ΔΕΧΤΟΥΝ

Είμαστε η τελευταία γενιά που έχουμε φωνή και ελεύθερη βούληση και που μπορούμε να αλλάξουμε την πορεία της ιστορίας. Σήμερα όλοι συνδέονται παντού – τα ‘έξυπνα τηλέφωνα’ (smart phones) θα γίνουν τα εργαλεία της Έξυπνης Παγκόσμιας Τάξης, θέτοντας τέρμα στα μετρητά, στα κλειδιά, στις άδειες οδήγησης, κλπ. Ο σκοπός τους είναι επίσης να χρησιμοποιούνται καθημερινά ως ταυτότητα στη νέα «αξιόπιστη» διαδικτυακή κοινότητα.

Τότε το τηλέφωνο ή το chip που συνδέεται με την ID του χρήστη του τηλεφώνου, γίνεται ένα αντικείμενο πολύ πολύτιμο για να χαθεί και το μόνο ασφαλές μέρος πλέον, είναι κάτω από το δέρμα…

Το πράγμα πάει κάπως έτσι :

1. Δημιουργήστε ένα κλίμα φόβου.
2. Κάντε τους όλους να είναι online.
3. Κάντε ώστε και ο κάθε φτωχός να έχει πάνω του ένα κινητό τηλέφωνο.4. Κάντε όλοι να μιλούν για RFID και βιομετρικά στοιχεία: το πρώτο στάδιο για την αποδοχή κάποιου πράγματος είναι η προσδοκία του.
5. Βάλτε chip σε τόσα περισσότερα πράγματα και ανθρώπους μπορείτε (τηλέφωνα, κατοικίδια ζώα, ρούχα, κλπ.) ώστε να φαίνεται ότι είναι κάτι «φυσιολογικό».
6. Προωθείστε ένα σύστημα παγκόσμιας ταυτότητας, αλλά κάντε το σιγά σιγά.
7. Προωθήστε εμφυτεύματα για την υγεία και την ασφάλεια, ώστε να πιστεύουν όλοι ότι είναι κάτι καλό.
8. Κάντε έτσι ώστε να μπορούν να χρησιμοποιούν το τηλέφωνό τους για τα πάντα, ειδικά ως μέσο πληρωμής και ως απόδειξη ταυτότητας.
9. Πώς ξέρουμε ότι είσαι εσύ στα αλήθεια; Τα βιομετρικά σας στοιχεία παρακαλώ!
10. Κυβερνο-επίθεση! Επανάσταση! Σας παρακαλούμε, προστατεύστε μας!
11. Η οικονομία καταρρέει… το μετρητό χρήμα έχει φύγει και όλες οι πληρωμές γίνονται πλέον ψηφιακά.
12. Τα τηλέφωνα χάνονται και κλέβονται. Τα βιομετρικά στοιχεία πλαστογραφούνται. Το να κουβαλάς ένα κινητό τηλέφωνο είναι μεγάλος μπελάς – και τα Verichips είναι απλά η πιο εύκολη λύση…

Δείτε το βίντεο της Master Card για την «επανάσταση» της πληρωμής μέσω κινητών τηλεφώνων σε ολόκληρο τον κόσμο! Όπως δείχνει το βίντεο, σε όλο τον κόσμο το χρήμα έχει καταργηθεί και οι άνθρωποι «χαρούμενοι και απελευθερωμένοι» πληρώνουν πλέον, με τα κινητά τους, ακόμα και στη λαϊκή. «Ποιο είναι το επόμενο βήμα;», ρωτάει στο τέλος, ο αφηγητής του βίντεο. «Μείνετε συνδεδεμένοι γιατί μόλις τώρα αρχίσαμε…».

http://evaggelismostheotokou.gr 

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΑΠΟΣΤΡΕΦΟΤΑΝ ΤΟΝ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ, ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΒΑΛΑΜΕ ΣΤΑ ΝΕΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ!

Πολλά μαργαριταρια καὶ πρωτόγνωρα κείμενα γιὰ ἕνα μάθημα Θρησκευτικῶνἀνακαλύπτει ὅποιος μελετᾶ τοὺς Φακέλους Μαθήματος γιὰ τὰ Θρησκευτικὰποὺ ἔρχονται νὰ ἀντικαταστήσουν τὰ μέχρι σήμερα διδασκόμενα βιβλία. ὉΝίκος Καζαντζάκης κατέχει κεντρικη θέση στους Φακέλους αὐτούς. Πολλὰκείμενά του παρατίθενται γιὰ χρήση κατὰ τὴ διδασκαλία τοῦ θρησκευτικοῦμαθήματος. Ἀνάμεσά σε αὐτὰ καὶ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸν Πρόλογο τοῦ βιβλίου τοῦ«Ὁ Τελευταῖος Πειρασμὸς» ποὺ ὑπάρχει στὸν Φάκελο Μαθήματος γιὰ τὰΘρησκευτικά της Β΄ Γυμνασίου.

Ὁ βιογράφος τοῦ Ἁγίου Παϊσίου ἱερομόναχος Ἰσαὰκ γράφει «ὁ π. Παΐσιος ἀποστρεφόταν τόν Καζαντζάκη, λόγῳ τῆς ἀθεΐας καὶ τῶν βλασφημιῶν του καὶ δὲν ἤθελε οὔτε νὰ βλέπῃ οὔτε νὰ ἀκούει τὸ ὄνομά του». Εἶναι παραδειγματικὴ καὶ διδακτικὴ ἡ συμπεριφορὰ τοῦ Ὁσίου Παϊσίου, ἀλλὰ καὶ ἡ φωτισμένη ἐπιχειρηματολογία του, στὴν περίπτωση ποὺ κατέβηκε ὁ ἴδιος στὴ Θεσσαλονίκη (1988) καὶ πρωτοστάτησε σὲ διαδήλωση μπροστὰ σὲ αἴθουσα κινηματογράφου γιὰ νὰ ματαιωθεῖ, ὅπως καὶ ἔγινε, ἡ προβολὴ τῆς βλάσφημης ταινίας τοῦ Σκορτσέζε «Ὁ τελευταῖος πειρασμός», ποὺ βασιζόταν στὸ ὁμώνυμο ἔργο τοῦ Καζαντζάκη. Διηγεῖται σχετικὰ ὁ βιογράφος του: «Πέρα ἀπὸ τὶς μεμονωμένες ἀντιδράσεις τοῦ εὐσεβοῦς ἑλληνικοῦ λαοῦ, ἀποφασίσθηκε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία συντονισμένη διαμαρτυρία, στὶς 6-7 Νοεμβρίου (ν.ἡ.) τοῦ ἰδίου ἔτους (1988). Ζητήθηκε και ἡσυμμετοχὴ τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ὅμως ἀρκετοὶ ἀντέδρασαν ἀρνητικά. Δὲν θεωροῦσαν καὶ τόσο πνευματικὸ νὰ ἀσχολοῦνται μὲ τέτοια θέματα λέγοντας ὅτι ἡ περιφρόνησή τους πρὸς τὸ ἔργο γίνεται αἰτία νὰ προβληθῇ λιγώτερο.
Ὁ Γέροντας εἶχε τελείως ἀντίθετη ἄποψη: “Στὴν περίοδο τῆς εἰκονομαχίας”, ἔλεγε “δέκα Χριστιανοὶ ὑπερασπίστηκαν δυναμικὰ τὴν εἰκόνα τοῦ....

Χριστοῦ στὴν Χρυσῆ Πύλη καὶ μαρτύρησαν γι᾽ αὐτήν. Τώρα ποὺ βλασφημεῖται τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ δὲν πρέπει νὰ ἀδιαφοροῦμε. Ἂν ζούσαμε τότεἐμεῖς οἱ “διακριτικοί” καὶ “γνωστικοί” θὰ λέγαμε στοὺς δέκα μάρτυρες: “Ἔτσι δὲν ἐνεργεῖτε πνευματικά· περιφρονεῖστε τὸν Σπαθάριο ποὺ ἀνεβαίνει νὰ γκρεμίσει τὴν εἰκόνα, καὶ ὅταν ἀλλάξη ἡ κατάσταση, θὰ βάλουμε στὴ θέση της ἄλλη εἰκόνα, καὶ μάλιστα πιὸ βυζαντινή. Αὐτὸ εἶναι τὸ φοβερό! Τὴν πτώση μας, τὴν δειλία, τὸ βόλεμά μας τὸ παρουσιάζομε σὰν κάτι ἀνώτερο!”.

Τὴν διαμαρτυρία γιὰ τὴν βλάσφημη ταινία τὴν θεωροῦσε ὁμολογία πίστεως, γι᾽ αὐτὸ ἔσπευσε νὰ συμπαρασταθῆ στὴν ἀγωνιζομένη Ἐκκλησία. Ἐκτὸςἀπὸ τὶς ἰδιαίτερες προτροπές του, ὑπέγραψε μαζὺ μὲ ἄλλους πατέρες δήλωση πρὸς τὴν Ἱ. Μ. Κουτλουμουσίου, ἐκφράζοντας τὴν ἐπιθυμία του νὰσυμμετάσχη στὴν ἔξοδο τῶν Ἁγιορειτῶν στὴν Θεσσαλονίκη γιὰ τὴν σχετικὴ ἐκδήλωση διαμαρτυρίας. Μὲ τὴν στάση του βοήθησε, ὥστε ἡ ἹερὰΚοινότης νὰ ἀποφασίση τὴν ἐπίσημη καὶ πολυάριθμη συμμετοχὴ τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ἡ παρουσία τοῦ Πρωτεπιστάτου, τῶν περισσοτέρωνἀντιπροσώπων ἡγουμένων καὶ ἑκατὸ Ἁγιορειτῶν ἔφεραν ἐνθουσιασμό καὶ συγκίνηση στὸ συγκεντρωμένο πλῆθος. Ἰδιαίτερη αἴσθηση προκάλεσε ἡπαρουσία τοῦ Γέροντα. Καθ᾽ ὅλην τὴν διάρκεια τῆς ἐκδηλώσεως στεκόταν ὄρθιος παρὰ τὰ σοβαρὰ προβλήματα τῆς ὑγείας του. Στὸ τέλος κινδύνευσε νὰ συνθλιβῆ ἀπὸ τὶς ἐκδηλώσεις εὐλαβείας τοῦ πλήθους.
Ἀκόμη ἔλαβαν μέρος μοναχοὶ καὶ μοναχὲς ἀπὸ μοναστήρια τοῦ κόσμου καὶ πλῆθος λαοῦ. Ἡ συντονισμένη ἐνέργεια καὶ οἱ προσευχὲς ὅλων καὶ τοῦΓέροντα ἔφεραν ἀγαθὰ ἀποτελέσματα. Ἡ Πολιτεία ἀπαγόρευσε τὴν προβολὴ τοῦ βλάσφημου ἔργου. Ἔτσι ἀποσοβήθηκε ὁ “τελευταῖος πειρασμός”. Εἴθε νὰ ἦταν ὁ τελευταῖος».

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr 

ΣΟΥΗΔΙΑ: ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΑΝ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΕ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ. ΤΗΝ ΑΝΤΙΚΑΤΕΣΤΗΣΑΝ ΜΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ

ΣΟΥΗΔΙΑ: Απαγόρευσαν προσευχή σε νηπιαγωγείο. Την αντικατέστησαν με ευχαριστία στον ήλιο και την βροχή…

Ένα νηπιαγωγείο στην Σουηδία, που το διαχειρίζεται ο ‘Στρατός της Σωτηρίας’, θεωρήθηκε «πολύ χριστιανικό» στο εκπαιδευτικό του περιεχόμενο, όπως διαπίστωσε μια κυβερνητική επιθεώρηση, και αναγκάστηκε να σταματήσει τα μαθήματα της Βίβλου την ώρα του κολατσιού και την προσευχή πριν από τα γεύματα.

Ο σουηδικός νόμος περί Εκπαίδευσης απαγορεύει το «ομολογιακό» εκπαιδευτικό περιεχόμενο κατά τη διάρκεια της σχολικής φοίτησης. Αναφέρει επίσης ότι οι μαθητές πρέπει πάντα να έχουν τη δυνατότητα να εξαιρεθούν από αυτές τις δραστηριότητες.

«Γνωρίζαμε ότι δεν μπορούσαμε να έχουμε πλέον κάποιο χρόνο προσευχής, γιατί θα θεωρείτο "ομολογιακή δραστηριότητα", και έτσι προσθέσαμε μια μικρή προσευχή κατά τη διάρκεια των γευμάτων», δήλωσε η Britt Marie Mårtensson, διευθύντρια του νηπιαγωγείου. Αλλά και αυτό ακόμα θεωρήθηκε υπερβολικά ομολογιακό για τις προτιμήσεις της κυβέρνησης, επειδή τα παιδιά προσχολικής ηλικίας «δεν είχαν αρκετές επιλογές να αποχωρήσουν από αυτήν».

Τώρα, αντί για την προσευχή, τα παιδιά τραγουδούν ένα στιχάκι στο οποίο «ευχαριστούν τον ήλιο, τη βροχή και το φαγητό», ανέφερε ο SVT.

«Δεν είναι τόσο δύσκολο να γίνει διάκριση ανάμεσα στις δραστηριότητες που είναι εκπαιδευτικές και εκείνες που δεν είναι στα δημοτικά σχολεία, διότι η διδασκαλία συμβαίνει στην τάξη, αλλά όταν πρόκειται για προσχολική ηλικία είναι δύσκολο να γίνει αυτή διάκριση», δήλωσε η Pian Rosell του δήμου Umeå.

Τα παιδιά δεν λένε "αμήν", ούτε μιλούν για τη Βίβλο. Το σχολείο διαθέτει χώρο για 32 μαθητές, σύμφωνα με την SVT.

Πρόσφατα, ένα Ιουδαϊκό σχολείο στο Λονδίνο απειλήθηκε με κλείσιμο επειδή δεν διδάσκει τα παιδιά ακόμα και στην ηλικία των τριών, την  θεωρία του transgenderism. Ήδη στον Καναδά τα χριστιανικά σχολεία έχουν υποχρεωθεί να ενσωματώσουν και μαθήματα LGBT και υπέρ της άμβλωσης.

Ο Πρωθυπουργός της Σουηδίας δήλωσε πρόσφατα ότι πιστεύει ότι όλοι οι ιερείς της Εκκλησίας της Σουηδίας πρέπει να τελούν «γάμους» ομοφυλόφιλων αλλιώς να βρουν άλλη δουλειά.

https://kaini-ktisis.blogspot.gr

ΤΑ ΟΨΩΝΙΑ ΤΗΣ ΑΘΕΪΑΣ

Τα οψώνια της αθεΐας

Του Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα,

ομότιμου καθηγητή Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης

Σε παλαιότερο άρθρο μου είχα μιλήσει για τον «ιό της αθεΐας» που πλήττει αυτή την εποχή με ιδιαίτερη ένταση και σε πολλά, δυστυχώς, μέτωπα τη βυθισμένη σε έναν απελπιστικό ζόφο Ελλάδα. Όπως κάθε ιός, έτσι και ο «ιός της αθεΐας» συνοδεύεται από πολλές παρενέργειες. Οι παρενέργειες αυτές για μας τους Έλληνες δεν εκδηλώνονται μόνο σε κοινωνικό, αλλά και σε εθνικό επίπεδο, αφού η Ορθοδοξία ως παραδοσιακό θρησκευτικό μας φρόνημα αποτελεί στοιχείο της εθνικής μας ιδιοπροσωπίας.

Τις παρενέργειες του «ιού της αθεΐας» σε κοινωνικό επίπεδο μπορούμε να τις επιβεβαιώσουμε, εάν πλησιάσουμε με κριτική διάθεση ένα πρόβλημα που μας αγκυλώνει όλους σήμερα.

Είναι κοινή η διαπίστωση ότι η ελληνική κοινωνία βιώνει μια βαθιά κρίση αξιών. Κάτι ανάλογο συμβαίνει, βέβαια, ευρύτερα και στις άλλες κοινωνίες σε παγκόσμιο επίπεδο. Βλέπουμε όλοι με συνοφρύωση τη σαπίλα και τη διαφθορά που επικρατούν μέσα στην κοινωνία μας. Τις βλέπουμε να απλώνονται καθημερινά σαν γάγγραινα και, ανήμποροι να αντιδράσουμε, παρατηρούμε απλώς το αποκαρδιωτικό αυτό φαινόμενο της σήψης σε όλους τους θεσμούς της κοινωνίας μας.

Βλέπουμε ακόμα -και αυτό μας πονάει περισσότερο- τα παιδιά μας να μη μας σέβονται πια, όπως τουλάχιστον σεβόμασταν εμείς τους γονείς μας. Τα βλέπουμε να πυρπολούν τις αξίες και τα ιδανικά με τα οποία μεγαλώσαμε εμείς.

Και αναρωτιόμαστε: Μα, γιατί έγιναν έτσι αυτά τα παιδιά, αφού τους τα δώσαμε όλα με αφθονία; Τα σπουδάσαμε, τα μάθαμε ξένες γλώσσες, τα βάλαμε σε μια τροχιά να ζήσουν καλύτερα από μας. Δεν είναι παράλογο να συμπεριφέρονται έτσι; Τόση πρόοδος της επιστήμης και της τεχνολογίας και να παρουσιάζει ο σημερινός κόσμος αυτά τα ηθικά χάλια; Θλίψη και απογοήτευση ! Όπου και να κοιτάξουμε στη σημερινή κοινωνία, η θέα της είναι και μια μαχαιριά στην καρδιά μας.

Ναι, είναι αλήθεια πως τα δώσαμε όλα στα παιδιά μας, για να τα κάνουμε καλύτερα από μας. Τους τα δώσαμε όλα, εκτός από ένα: Τη «σκυτάλη», όπως ακριβώς την παραλάβαμε από τα χέρια των γονέων μας. Και ξέρουμε όλοι τι είχε επάνω της αυτή η «σκυτάλη» που παραλάβαμε. Είχε ανάγλυφα χαραγμένη επάνω της την πίστη στον Θεό, από την οποία πηγάζει ο σεβασμός σε πολλές άλλες αξίες της ζωής.

Τα σπίτια και οι καρδιές των ανθρώπων εκείνης της παλιάς καλής εποχής στην οποία μεγαλώσαμε είχαν Θεό μέσα τους, γι’ αυτό και οι οικογένειες ήσαν πιο σφιχτά δεμένες και οι σχέσεις των ανθρώπων πιο ζεστές. Οι άνθρωποι εκείνοι, παρά την αγραμματοσύνη και τη φτώχεια τους, μας ανατρέφανε πιο σωστά από ό,τι ανατρέφουμε εμείς σήμερα τα παιδιά μας, διότι μας μπολιάζανε με ιδανικά και αξίες πάνω στον κορμό της πίστης στον Θεό.

Αφού, λοιπόν, δεν δώσαμε στα παιδιά μας τη «σκυτάλη», όπως ακριβώς την παραλάβαμε, πώς να γίνει σωστά το «αγώνισμα της σκυταλοδρομίας», ώστε τα παιδιά μας να τρέξουν στον ίδιο με εμάς διάδρομο αξιών, για να δώσουν πάρα πέρα τη «σκυτάλη» σωστά στους απογόνους τους;

Αν θελήσουμε να αναλύσουμε προσεκτικά τον «εκτροχιασμό» μας από τις «ράγες» στις οποίες μας είχαν βάλει οι γονείς μας, θα επισημάνουμε τις εξής σπουδαίες λεπτομέρειες:

Το κακό ξεκινάει από τη στιγμή που καταφέραμε να μάθουμε λίγα γράμματα, ώστε να ξεφύγουμε από την αγραμματοσύνη των γονέων μας και την ταλαίπωρη μοίρα τους. Με τα γράμματα αρχίσανε σιγά-σιγά να ανοίγουν τα μάτια του μυαλού μας. Ήλθαμε σε επαφή με πολλούς ανθρώπους, συζητήσαμε μαζί τους, ανταλλάξαμε σκέψεις και κάπου κόλλησε το μυαλό μας σε μια καινούργια θωριά του κόσμου. Δεν έχει σημασία ποιος μας υπέβαλε τη θωριά αυτή. Το άσχημο είναι ότι η καινούργια κοσμοαντίληψή μας, για να μπορέσει να λειτουργήσει, έπρεπε να κλείσει προηγουμένως πολλές «πόρτες» μέσα στην καρδιά μας. Και αυτό κάναμε.

Αρχίσαμε να κλείνουμε μέσα μας διάφορες «πόρτες» που είχαν μείνει ανοιχτές από τότε που φεύγαμε από το σπίτι μας. Τον πιο δυνατό «πάταγο» από όλες τις «πόρτες» τον έκανε η «πόρτα» του Θεού, που την κλείσαμε στην καρδιά μας βγάζοντας από πάνω μας τον Σταυρό, τον οποίο μας είχαν φορέσει τα ευλογημένα χέρια των γονέων μας. Την «πόρτα» του Σταυρού την κλείσαμε ως κάτι το ασύμβατο πια με τη μόρφωσή μας, λες και ο Σταυρός μάς εμπόδισε να μορφωθούμε και να γίνουμε αυτό που είμαστε μέχρι σήμερα.

Στη συνέχεια, για να δώσουμε τεκμήρια της αληθινής αποστασίας μας από τον Θεό, αρχίσαμε να πολεμάμε αυτό που πιστεύαμε πρωτύτερα ή να χλευάζουμε, σαν τις πονηρές αλεπούδες του γνωστού μύθου του Αισώπου, ως οπισθοδρομικούς εκείνους που εξακολουθούσαν να πιστεύουν στον Θεό και δεν θέλησαν να «κόψουν» και αυτοί την «ουρά» τους για να γίνουν όμοιοι με εμάς.

Δεν μείναμε ασφαλώς εκεί. Έπρεπε να πάρουμε αποφάσεις και για τα παιδιά μας. Αφού, λοιπόν, μας δρακούλεψαν άλλοι στην αθεΐα, για να κινούμαστε στην ίδια συχνότητα σκότους με τα παιδιά μας, τα δρακουλέψαμε κι αυτά ή τα αφήσαμε να διολισθήσουν στον ίδιο βρυκόλακα. Έτσι κάναμε και εμείς το χρέος μας απέναντι στα παιδιά μας. Ρίξαμε μέσα στις καρδιές τους τον δικό μας τον «σπόρο», όχι όμως όπως τον παραλάβαμε από τους γονείς μας, αλλά «γενετικά μεταλλαγμένο», αφού δεν είχε Θεό μέσα του ο σχετικός «σπόρος».

Και τι «φύτρα» περιμέναμε να μας βγάλει ετούτος ο «σπόρος»; Ή, για να το πω με τα λόγια του μακαριστού Μητροπολίτη Πρεβέζης Μελετίου, «τι άλλο μπορούσαμε να περιμένουμε από αυτά τα παιδιά, όταν τα διδάσκουμε ότι ο άνθρωπος έρχεται από το τίποτε και πηγαίνει στο πουθενά;».

Δεν επαληθεύεται στην περίπτωση αυτή η γνωστή παροιμία που προσδιορίζει τη συγκομιδή του θερισμού με βάση το είδος και την ποιότητα της σποράς; Δεν λέει με τη σοφία του ο λαός μας πως θερίζουμε ό,τι σπέρνουμε;

Βλέπουμε, λοιπόν, καθαρά ότι η μετάβαση από την κοινωνία των πατεράδων μας στην κοινωνία τη δική μας και των παιδιών μας γίνεται μέσα από μια σχέση αντίστροφης αναλογίας ανάμεσα στη γνώση και στην πίστη στον Θεό. Όσο μεγαλώνει, δηλ., η γνώση, τόσο μικραίνει η πίστη στον Θεό. Όχι, διότι με τη γνώση ανακάλυψε ο άνθρωπος την πλάνη του για τον Θεό, αφού η γνώση δεν έχει πρόσβαση στον χώρο της μεταφυσικής, αλλά διότι με τη γνώση έγινε πιο αλαζόνας ο σύγχρονος άνθρωπος και πίστεψε ότι έχει την αυτάρκεια που του χρειάζεται, για να κόψει τον «ομφάλιο λώρο» που τον συνέδεε με τον Θεό.

Βλέπουμε καθαρά ότι η μετάβαση από την κοινωνία των πατεράδων μας στην κοινωνία τη δική μας και των παιδιών μας γίνεται μέσα από μια σχέση αντίστροφης αναλογίας ανάμεσα στη γνώση και στην πίστη στον Θεό.

Την ίδια, όμως, σχέση αντίστροφης αναλογίας παρατηρούμε και ανάμεσα στη γνώση και στην ηθική ποιότητα του σημερινού κόσμου, αφού, όσο μεγαλώνει η γνώση, τόσο πιο σκληρός και απάνθρωπος γίνεται ο κόσμος, για να επαληθευθεί, έτσι, η προφητεία του Κοσμά του Αιτωλού, ο οποίος έλεγε ότι «το κακό θα έλθει από τους γραμματιζούμενους, που δεν έχουν πίστη στον Θεό».

Δεν βιώνουμε σήμερα την επαλήθευση της προφητείας του Κοσμά του Αιτωλού, καθώς βλέπουμε να ισοπεδώνονται τα πάντα γύρω μας από την «μπουλντόζα» της αθεΐας, που τη χειρίζονται μορφωμένοι άνθρωποι;

Κουβαλάμε, λοιπόν, σήμερα μέσα μας μια γνώση αλλοτριωμένη από την αληθινή της φύση και αποστολή, μια γνώση θεοκτονική, που μετασχηματίζεται τελικά σε έναν αφασικό αμοραλισμό, ο οποίος σπρώχνει διαρκώς την κοινωνία μας στον κατήφορο ενός αλλόκοτου κόσμου, που φαίνεται ανήμπορος να αντιδράσει, μολονότι βλέπει καθημερινά ότι βουλιάζει όλο και πιο βαθιά στο τέλμα.

Ανάλογες είναι οι παρενέργειες του «ιού της αθεΐας και σε εθνικό επίπεδο. Η Εκκλησία δεν απουσιάζει μόνον από την ατομική μας ζωή, αλλά και από τον εθνικό μας βίο. Αυτό που βλέπουμε στις διάφορες εθνικές επετείους είναι ένα τυπικό τελετουργικό που εκλαμβάνεται από τους εκάστοτε «άρχοντες» ως βαρετή αγγαρεία, αφού κατά την ανάληψη των καθηκόντων τους γυρίζουν επιδεικτικά την πλάτη τους στον Θεό, επιλέγοντας την πολιτική τους όρκιση. Έχει καμιά σχέση αυτό που ζούμε σήμερα με εκείνο που βίωναν οι αρχαίοι Έλληνες βασιλιάδες ή στρατηγοί, οι οποίοι πριν από οποιαδήποτε εθνική τους πράξη πρόσφεραν θυσίες στους θεούς; Δείχνει η σημερινή εικόνα ότι η Εκκλησία είναι κέντρο της εθνικής μας ζωής, όπως γινόταν τη βυζαντινή περίοδο, αλλά και στα χρόνια της Εθνεγερσίας, όταν αυτοκράτορες και οπλαρχηγοί με δέος γονάτιζαν μπροστά στις εικόνες, για να ζητήσουν την ευλογία του Θεού;

Όσο είναι ακόμα καιρός, εάν δεν θέλουμε να μετράμε τις «πληγές» του «εκτροχιασμού», πρέπει να βάλουμε ξανά τον «συρμό» στις «ράγες» του. Πρέπει να «ξαναχτίσουμε» με τα ίδια μας τα χέρια αυτό που εμείς «γκρεμίσαμε». Αλλιώς οι «καταπατητές» του «οικοπέδου», που το καμαρώνουμε 5.000 τώρα χρόνια, όταν ωριμάσουν οι συνθήκες, θα «χτίσουν» επάνω σε αυτό το δικό τους «οικοδόμημα», που θα «αγκυλώνει» τη θωριά μας, όπως συμβαίνει και με την Αγια-Σοφιά, καθώς τη βλέπουμε να προβάλλει ως μουσουλμανικό τέμενος. Όπως και να έχει, όμως, το πράγμα, η κατάντια ενός ξεπεσμού δεν μπορεί να αποτρέψει την κρίση της Ιστορίας, που είναι πάντα αμείλικτη για τους κάθε λογής «Εφιάλτες».

ikivotos.gr