ΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΚΑΙ ΤΟ «ΟΡΘΟΔΟΞΟ» ΒΙΒΛΙΟ

Τὀ βιβλίο ἀπό τήν ἐφεύρεση τῆς γραφῆς ἀποτέλεσε ἕνα μέσο γνώσεως. Κάθε ἀνθρωπος διψασμένος γιά γνώση τοῦ κόσμου πού τόν περιβάλλει, γιά γνώση τῆς ἱστορίας καί τοῦ νοήματος τῆς ὑπάρξεώς του κατέφευγε στή μελέτη βιβλίων. Ὅσο πιό παλιά ἀνατρέχουμε μαθαίνουμε πόσο προσεκτικά γραμμένα διακοσμημένα καί βιβλιοδετημένα ἦσαν τά βιβλία, ἀλλά καί πόσο πολύτιμα, ἀκριβά καί δύσκολο ἦταν νά ἀποκτηθοῦν.

Μέ τήν εἰσβολή τῆς τεχνολογίας τά τελευταῖα 40 χρόνια φαίνεται πώς χάθηκε ἡ δύναμη τοῦ βιβλίου. Ἡ εὐκολία καταναλώσεως εἰκόνων, γνώσεων καί ἰδεῶν πού προσφέρει ἡ τηλεόραση καί τό διαδίκτυο ἔκαναν γιά πολλούς τό βιβλίο δυσκολοχώνευτο καί βαρετό. Σήμερα ὑπάρχει καί τό λεγόμενο ἠλεκτρονικό βιβλίο.

Γιά μᾶς τούς Χριστιανούς τό πνευματικό βιβλίο εἴτε στήν κλασσική εἴτε στήν ἠλεκτρονική του μορφή παραμένει ἀπαραίτητο βοήθημα γιά τήν πνευματική μας τροφοδοσία. Νομίζω πάντως -χωρίς νά ἀκυρώνω τή μελέτη μέσω internet- ὅτι τά γρήγορα περάσματα πνευματικῆς μελέτης στό διαδίκτυο, ἕνα εἶδος fastfood δέν μποροῦν νά μᾶς ὠφελήσουν τόσο, ὅσο ἡ ἤρεμη καί συστηματική μελέτη ἑνός πνευματικοῦ βιβλίου μέ ἐνδεχόμενες ὑπογραμίσεις καί σημειώσεις καί χωρίς τήν κόπωση τῆς ἠλεκτρονικῆς ὀθόνης.

Ὁ ἱερός Χρυσόστομος τονίζει σέ σχέση μέ τά βιβλία ὅτι δέν θά ἔπρεπε νά ἔχουμε ἀνάγκη τά γράμματα, ἀλλά νά ἔχουμε καθαρό βίο καί ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νά παίρνει τή θέση τῶν βιβλίων στίς ψυχές μας. Καί ὅπως αὐτά εἶναι γραμμένα μέ μελάνι ἔτσι καί οἱ καρδιές μας νά ἔχουν γραφεῖ μέ τό ἅγιο Πνεῦμα. Ὁ Θεός καί στήν Πι Δ. δέν μιλοῦσε μέ γράμματα στούς Πατριάρχες καί στούς προφῆτες, αλλά αὐτός ὁ Ἴδιος ἐπειδή εἶχαν καθαρό νοῦ. Καί ὁ Ἀπ. Παῦλος γράφει ὅτι ἔχουμε λάβει τό νόμο ὄχι σέ λίθινες πλάκες ἀλλά στίς σάρκινες πλάκες τῆς καρδιᾶς. Ἀλλά ἐπειδή καί οἱ Ἑβραῖοι πέσανε σέ ἄβυσσο κακίας εἶχαν ἀνάγκη ἀπό ὑπενθύμιση τῶν ἐντολῶν μέσω τῶν βιβλίων καί ἐπειδή καί ἐμεῖς ἀποκρούσαμε τή Χάρη χρησιμοποιοῦμε τά βιβλία.

Ἀπαραίτητη ἡ μελέτη τῶν πνευματικῶν βιβλίων

α) γιά γνώση τῶν δογματικῶν ἀληθειῶν τῆς πίστεώς μας. Γιά νά γνωρίζουμε ποιός εἶναι ὁ Θεός πού πιστεύομε. Γιά νά μάθουμε τί εἶναι Ἐκκλησία καί ἱερά Μυστήρια Γιά νά γνωρίσουμε τήν ἀλήθεια γιά τόν κόσμο καί τόν ἄνθρωπο, γιά τήν πτώση καί τή σωτηρία μας.

β) γιά νά μάθουμε πῶς πρέπει νά ζοῦμε ὡς χριστιανοί. Νά μάθουμε γιά τίς θεοποιές ἀρετές καί τίς θεομίσητες ἁμαρτίες Πῶς νά ἀγωνιζόμαστε κατά τῆς ἁμαρτίας. πῶς νά ξεφεύγουμε τίς ἐνέδρες τοῦ διαβὀλου. Πῶς νά προσέχουμε τίς αἰσθήσεις καί τό νοῦ μας. Πῶς νά προσευχόμαστε ἀληθινά.

γ) γιά νά μάθουμε νά προφυλαγόμαστε ἀπό τίς αἱρέσεις καί τήν πλάνη. Νά ξεχωρίζουμε τό χρυσάφι από τό μπακίρι τήν ηρα ἀπό τό στάρι.

Ἀπό τά ἀνωτέρω καταλαβαίνουμε ὅτι ἡ μελέτη τῶν βιβλίων δέν γίνεται γιά νά ἱκανοποιήσουμε ἁπλῶς τήν φιλομάθεια και τήν περιέργειά μας, νά ἀποκτήσουμε θρησκευτικές γνώσεις καί πληροφορίες καί νά τίς ἐκθέτουμε δεξιά κι ἀριστερά μέ μιά δόση κενοδοξίας. Δέν μελετοῦμε γιά νά μάθουμε ὅ, τι διαβάζουμε ἀπέξω. Διαβάζουμε πρός πνευματική μας ὠφέλεια καί οἰκοδομή, γιά στηριγμό μας στήν πίστη καί πνευματική παρηγορία στούς πειρασμούς καί τίς θλίψεις.

Νά μερικά χαρακτηριστικά τῆς πνευματικῆς μελέτης.

- Μελετοῦμε ἀργά καί προσεκτικά ἀφοῦ κάνουμε τό σταυρό μας ἤ μιά σύντομη προσευχή
- Μελετοῦμε μέ εὐλάβεια καί φόβο Θεοῦ
- Ὅταν δέν κατανοοῦμε κάτι τό μελετοῦμε καί πάλι. Ἄν καί πάλι δέν τό καταλάβουμε ζητοῦμε τή βοήθεια τοῦ πνευματικοῦ ἤ κάποιου άδελφοῦ μας ἐμπειρότερου. Σέ κάθε περίπτωση ὅταν τό βιβλίο εἶναι κάποιου ἁγίου συνεχίζουμε τή μελέτη ἀφήνοντας τό ἀπόσπασμα πού δέν κατανοήσαμε ἀποκομίζοντας ὠφέλεια ἀπό τό ὑπόλοιπο βιβλίο. Λέει ὁ ἱερός Χρυσόστομος ὅτι ὁ Θεός βλέποντας τήν προθυμία σου στή μελέτη δέν θά σέ παραβλέψει. Καί ἄν δέν βρίσκεις ἄνθρωπο νά σέ διδάξει αὐτός ὁ ἴδιος θά σοῦ ἀποκαλύψει ὅ, τι ζητᾶς. Ἀλλά, γράφει, ἀκόμη κι ἄν δε΄ν καταλαβαίνεις, ἀπό τήν ἀνάγνωση καί μόνο λαμβάνεις πολύν ἁγιασμό.
- μελετοῦμε χωρίς ἄγχος νά τελειώσουμε τό βιβλίο. Διαβάζουμε ὅσο μποροῦμε σύμφωνα μέ τὄ χρόνο πού ἔχουμε στή διάθεση μας.
- συνδυάζουμε ὅσο γίνεται τήν μελε΄τη μέ τήν προσευχή μας, γιατί μέ τή μελέτη συγκεντρώνεται καί φωτίζεται ὁ νοῦς, γεμίζει μέ ἀγαθές ἔννοιες καί ἐνδυναμώνεται γιά προσευχή..

Ἡ μελέτη τῶν πνευματικῶν βιβλίων ἀπαιτεῖ μέχρι κανείς νά ἀντιληφθεῖ τήν ὠφέλεια πού κομίζουν, κάποια θυσία. Πολλές φορές ἡ μελέτη γίνεται ἐπίπονη. Πάντως, ὅπως λέγουν οἱ ἅγιοι Πατέρες, οὐδείς ἀνῆλθεν εἰς τόν οὐρανόν μετά ἀνέσεως. Καί πρέπει νά κόψουμε θεάματα, χαζά διαβάσματα, λόγια μάταια καί ἀνώφελες ἐνασχολήσεις γιά νά δώσουμε χῶρο στήν μελέτη καί τήν προσευχή. Ἀλλιῶς δέν ὠφελεῖ νά λέμε στήν ἐξομολόγηση τά παραπατήματά μας καί νά γκρινιάζουμε γιά τίς πτώσεις μας καί τό γεγονός ὅτι παραμένουμε ἀδιόρθωτοι. Λέει πάλι ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ὅτι δέν πρέπει νά προφασιζόμαστε ὅτι λόγω ἐργασίας καί φροντίδων δέν προλαβαίνουμε νά διαβάσουμε καί ὅτι αὐτό ταιριάζει στούς μοναχούς. Λέει ὅτι ἐμεῖς ἐπειδήεἴμαστε μέσα στόν κόσμο ἔχουμε περισσότερη ἀνάγκη νά μελετοῦμε.

Τελικός στόχος τῆς μελέτης εἶναι νά ἑλκύσουμε τή Θεία Χαρη καί μέ τή βοήθεια τῆς προσευχῆς νά γραφεῖ ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ στήν καρδιά μας.
Καί ἐρχόμαστε τώρα στήν ἐπιλογή τῶν πνευματικῶν βιβλίων. ὅπως λέει καί πάλι ὁ ἱερός Χρυσόστομος πρέπει νά ἀποκτοῦμε τέτοια βιβλία, πού καί μόνο μέ τήν παρουσία τους στά σπίτια μας διώκουν κάθε διαβολική ἐνέργεια.

Τί βιβλία διαβάζουμε. Κυρίως καί πρωτίστως τήν Καινή καί Παλαιά Διαθήκη. Τούς λόγους τοῦ Κυρίου μας καί τῶν ἁγίων Ἀποστόλων. Τά τέσσερα εὐαγγέλια τίς πράξεις τῶν Ἀποστόλων τίς ἐπιστολές τοῦ Ἀπ. Παύλου, τοῦ Πέτρου τοῦ Ἰωάννου τοῦ Ἰακώβου τοῦ ἀδελφοθέου Ἰούδα καί τήν Ἀποκάλυψη. Ὅλα τά βιβλία τῆς Π. Διαθήκης καί γενικῶς τά βιβλία τῆς ἁγίας Γραφῆς πού περιλαμβάνονται στόν Κανόνα, τόν κατάλογο πού ἐνέκρινε ἡ Στ΄Οἰκουμενική Σύνοδος. Δέν μελετοῦμε ἀπό περιέργεια τά ἀπόκρυφα ψευδεπίγραφα καί νόθα βιβλία πού ἔχουν ἀπορρίψει οἱ ἅγιοι Πατέρες, ὅπως αὐτό τό ψευτικό εὐαγγέλιο τοῦ Ἰούδα πού δημιουργοῦν σύγχυση στήν ψυχή μας. Μελετοῦμε μέ τή βοήθεια ἑνός σελιδοδείκτη λίγο-λίγο μέ προσοχή ζητώντας τό φωτισμό τοῦ Θεοῦ.

Βέβαια ἡ ἁγία Γραφή δέν εἶναι πάντοτε εὔκολη στήν κατανόησή της καί χρειάζεται ἑρμηνεία. Αὐτήν τήν ἑρμηνεία δίνουν οἱ ἅγιοι Πατέρες. Ὁ ἱερός χρυσόστομος ἔχει ἑρμηνεύσει τά περισσότερα βιβλία τῆς Κ. Διαθήκης, ἔχει γράψει ὁμιλίες πού ἑρμηνεύουν πολλά βιβλία τῆς π. διαθήκης καί τούς Ψαλμούς. Ἑρμηνεία τὼν Ψαλμῶν ἔχει κάνει καί ὁ μ. Ἀθανάσιος καί ἄλλοι πατέρες ὅπως ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας ἔχουν ερμηνεύσει ἄλλα βιβλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Ὁ Θεοφύλακτος Βουλγαρίας ἔχει ἑρμηνεύσει τά τέσσαρα Εὐαγγέλια καί ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ὅλες τῆς Ἐπιστολές τοῦ Ἀπ. Παύλου καί τίς λεγόμενες Καθολικές Ἐπιστολές στίχο πρός στίχο καθώς καί ὅλους τούς Ψαλμούς. Ὅποιος ἔχει ζῆλο γιά πληρέστερη κατανόηση τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νά ἀνατρέχει στίς ἑρμηνεῖες αὐτές τῶν Πατέρων.

Πλήν τῆς ἑρμηνείας τῶν ἁγιων Πατέρων μπορεῖ κάποιος νά ἐντρυφᾶ καί σέ ἄλλα ἔργα τῶν ἁγίων πατέρων π..χ. τῶν τριῶνἱεραρχῶν πού ἔχουν ὁμιλίες γιά τό γάμο γιά τή μοναχική ζωή, γιά τήν ἐλεημοσύνη γιά τήν ἀγάπη τόν φθόνο, γιά τήν προσευχή καί τήν κατάνυξη. Ὅποιος θέλει νά γνωρίσει βαθύτερα τά δόγματα τῆς Ἐκκλησίας μπορεῖ νά διαβάσει λόγους π.χ. τοῦ ἁγιου Ἀθανασίου κατά Ἀρειανῶν καί τῶν ἄλλων Πατέρων πού μάχονται κατά τῶν αἱρέσεων μέ ἐπιχειρήματα ἀπό τήν ἁγία Γραφή καί τήν ἱερά Παράδοση. Ὁ περισσότερο ζηλωτής μπορεῖ π.χ. νά διαβάσει τό ἔργο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ Ἐκδοσις Ὀρθοδόξου Πίστεως μιά σύνοψη τῆς ὀρθοδόξου διδασκαλίας. Γιά τήν οίκοδομή μας στή χριστιανική ζωή μελετοῦμε τόν ἱερό Συναξαριστή, δηλ. τούς βίους τῶν ἁγίων, τό νέο μαρτυρολόγιο μέ τους βίους τῶν νεομαρτύρων, τό Γεροντικό μέ τίς διηγήσεις καί τά ἀποφθέγματα τῶν Ὁσίων, τόν ἀόρατο πόλεμο καί τά πνευματικά Γυμνάσματα τοῦ ἁγίου Νικοδήμου τοῦ ἁγιορείτου,(ἔχει μιά δυσκολία στήγλῶσσα ἀλλά μέ λίγη ἐπιμονή συνηθίζεις καί ἀγαπᾶς αὐτά τά κείμενα). Τίς διδαχές τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, τήν Κλίμακα τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου πού ὑπάρχει σέ ὡραία μετάφραση, τά ἀσκητικά τοῦ ἁγίου Ἐφραίμ καί τά ἀσκητικά τοῦ ἁγίου Ἰσαάκ τοῦ Σύρου, καί τοῦ ἀββᾶ Δωροθέουτἠ διδασκαλία τοῦ ἁγίου Συμεών τοῦ Ν. Θεολόγου, κειμενα τῆς Φιλοκαλίας κλπ. καί τά κείμενα τοῦ ἁγίου Νικολάου τοῦ Καβάσιλα περί τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς καί περί τῆς Θ. Λειτουργίας. ὅλα τοῦτα μοιάζουν καλογερικά, ὅμως ὁ ἀγὠνας κοσμικῶν καί μοναχῶν εἶναι κοινός. Διαβάζουμε τά κατορθώματα καί τή διδασκαλία τῶν ἁγίων θαυμάζουμε καί προσπαθοῦμε νά κάνουμε καί ἐμεῖς μέ τή βοήθεια τοῦ πνευματικοῦ μας ὅ, τι μποροῦμε καλλίτερο ἀπό φιλότιμο. Ἀλλά αὐτό τό περιβόλι τῶν πατερικῶν βιβλίων εἶναι εὐωδιαστό καί ὁ δρόμος πού ὑποδεικνύουν οἱ ἅγιοι ἀσφαλής, διότι πρῶτα ἐβίωσαν τήν ἐν Χριστῷ ζωή καί στή συνέχεια τήν ἐδίδαξαν φωτισθέντες ἀπό τό ἅγιο Πνεῦμα.

Ἀπό τή νεώτερη γραμματεία ὠφέλιμα εἶναι τά ἔργα τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς ἄνθρωπος καί Θεάνθρωπος καί ὀρθοδοξία καί Οἰκουμενισμός, τοῦ ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς... ἀπό τή ρωσική παράδοση οἱ περιπέτειες ἑνός προσκυνητοῦ, ὁ βίος τοῦ ἁγίου Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ, τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κροστάνδης καί ὅλων τῶν ρώσων στάρετς πού ἔχει ἐκδόσει ἡ ἱερά Μονή Παρακλήτου. Ἀπό τήν ρουμανική γραμματεία ἡ διδασκαλία τοῦ γέροντος Κλεόπα καί τό ρουμανικό γεροντικό. Ἐπίσης δύσκολα ἀλλά ὠφελιμα μέ θεολογικό βάθος τά βιβλία τοῦ ΄γέροντος Σωφρονίου τοῦ Essex, κυρίως ὁ Ἅγιος Σιλουανός.

Ἀπό τά νεώτερα πνευματικά βιβλία στήν Ἑλλάδα, τά μικρά βιβλιαράκια πού ἔγραψε ὁ γἐρων Παϊσιος καί τά 6 βιβλία μέ τίς διδαχές του που ἐξ΄δωσε τό ἡσυχαστήριο τοῦ ἁγίου ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, Βίος καί λόγοι τοῦ Γέροντος Πορφυρίου, Βίου τοῦ Γέροντος Ἰακώβου κλπ. Εἶναι ἐνδεικτική ἡ ἀναφορά τῶν τίτλων αὐτῶν. Τό κριτήριο ἐπιλογῆς εἶναι βασικά ἡ ἁγιότης τῶν συγγραφέων. Ὑπάρχουν καί σύγχρονοι συγγραφεῖς ὀρθοδοξότατοι καί ἀξιολογότατοι, ἀλλά χρειάζεται προσοχή στήν ἐπιλογή μας. Ἐννοεῖται ὅτι δέν πρέπει κἄν νά πλησιάζουμε ἀπό περιέργεια βιβλία, φυλλάδια καί περιοδικά αἱρετικῶν τά ὁποῖα, ὅπως γράφει ὁ ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σῦρος διεγείρουν μέσα μας τό πνεῦμα τῆς βλασφημίας. 

ΒΙΒΛΙΑ ΜΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟ Ή ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΕΝΔΥΜΑ

Ἐκτός αὐτῶν ὅμως ὑπάρχουν καί βιβλία μέ ὀρθόδοξο ἔνδυμα, ἀλλά χωλαίνουν ὡς πρός τήν ὀρθότητα τοῦ περιεχομένου τους. Πολλά ἀπ΄ αὐτά εἶναι διάσημα καί πολυδιαφημισμένα, ἀλλά δυστυχῶς ἀπομακρύνουν τήν καρδιά μας ἀπό τήν ὀρθή πίστη καί τήν μοναδικότητα τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας. Θά ἀναφερθῶ σέ μερικά ἀπό αὐτά.

α) Τῆς μοναχῆς Γαβριηλίας Ἡ ἀσκητική τῆς ἀγάπης πού ἀφορᾶ τή Γερόντισσα Γαβριηλία. Τί συμβαίνει ἐδῶ; Ὅλο τό βιβλίο διαπνέεται ἀπό συγκρητισμό. Ἡ ἴδια γράφει ὅτι πῆγε στήνἸνδία παίρνοντας μαζί της τήν Ἁγία Γραφή καί τό βιβλίο τοῦ γκουρού Σιβανάντα. Ἔμενε μέσα σέ ἰνδουϊστικά μοναστήρια χωρίς νἀ ἐκκλησιάζεται οὔτε τίς μεγάλες γιορτές καί συμμετεῖχε στίς τελετές τῶν Ἰνδουϊστῶν. Ἀγκάλιαζε τά δέντρα γιά νά πάρει ἐνέργεια καί δέν ἔπαιρνε στήν ἀγκαλιά της μικρά παιδιά γιατί τό μαῦρο χρῶμα τοῦ ράσου της θά τά ἔβλαπτε. Θεράπευε μέ τά χέρια της ὅταν κοκκίνιζαν! Ἡ παγίδα στήν ὁποία πέφτουν οἱ ἀναγνῶστες θεωρώντας τήν Ἀσκητική τῆς Ἀγάπης» ὡς ὀρθόδοξο βιβλίο, συνίσταται στήν προσφορά της μοναχῆς Γαβριηλίας στούς ἀρρώστους. Συγκινοῦνται ὅσοι διαβάζουν αὐτά καί ἀπό τό ἐξωτικό κλῖμα τοῦ βιβλίου πού φορτίζει τή φαντασία καί μέσα σέ μιά συναισθηματική λάβα πού τούς περιβάλλει λιώνουν μέσα στή συνείδησή τους τό σπουδαιότερο γιά τόν Χριστιανό : τήν ἀλήθεια τῆς μοναδικότητος τῆς σωτηρίας διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐν τῇ όρθοδόξῳ πίστει λατρεία καί ζωῇ .

β) Τά βιβλία τοῦ Κυριάκου Μαρκίδη «Τό Ὄρος τῆς Σιωπῆς», «Τά δῶρα τῆς ἐρήμου», «Ταξίδι μέ τόν λέοντα». Τό πρῶτο βιβλίο μέ ἐπικάλυμμα ὀρθοδοξίας παρέσυρε πολλούς ἀναγνῶστες, καθώ ἔχει ἀναφορές σέ κάποιον ὀρθόδοξο μοναχό τόν π. Μάξιμο-πρόκειται μᾶλλον γιά ψευδόνυμο- καί περιέχει πολλά ἀποσπάσματα ἀπό πατερικά βιβλία. Ὅμως τό «ὄρος τῆς σιωπῆς», σιωπηρό ὡς πρός τή σταθερή ἀναφορά του στόν Χριστό, εἶναι γεμᾶτο ἀπό α’ποκρυφιστικούς ὅρους, ὅπως «αὔρα», «συνειδητότητα», «μάτι ἐνατένισης» «ροή ἐνεργείας». ὁ συγγραφέας θεωρεῖ ὅτι ἀπελευθερώθηκε ἀπό τόν ὑλισμό μέ τή μελέτη ἀποκρυφιστικῶν κειμένων ὅπως τῆς μπλαβάτσκυ, τῶν γκουρού Κρισναμούρτι καί Μαχαρίσι μαχές γιόγκι. Ἀποκαλεῖ τούς Ψαλμούς «ἄλλη μορφή διαλογισμοῦ», ἐπαινεῖ τό Θιβέτ καί θεωρεῖ τό ἅγιον Ὄρος τό Θιβέτ τῆς Δύσεως. ἀποδέχεται ὅλων τῶν εἰδῶν τίς σεξουαλικές σχέσεις «ἀπότίς πιό χυδαῖες ὡς τίς πιό ὑψηλές» γιατί λέει βοηθοῦν τόν ἄνθρωπο νάφθάσεις τό θεῖο ἔρωτα, οἱ ἀσκήσεις τῶν μοναχῶν τοῦθυμίζουν γιόγκα δέχεται τήν ἀποκατάσταση τῶν πάντων ὅ, τι δηλαδή ἀντίθετα α’πό αὐτό πού διδάσκει ὁ Κύριος μας Ἰησοῦς Χριστός καί ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ὅλοι ἀνεξαιρέτως κάποια στιγμή θά πᾶνε στόν Παράδεισο. τά ἴδια καί χειρότερα διαβάζουμε καί στό δεύτερο βιβλίο, ἐνῶ τό τρίτο δέν ἔχει καμμία σχέση μέ τόν χριστιανισμό, εἶναι ἕνα καθαρά ἀποκρυφιστικό βοήθημα. Ὑπάρχει καί τό τελευταῖο του βιβλίο «ὁ μέσα ποταμός», ὅπου ἀκολουθεῖ τό ἴδιο πνεῦμα καί ταυτίζει τίς ἐμπειρίες τῶν ἁγίων μέ τίς δαιμονικές ἐμπειρίες τῶν μάγων καί ἀποκρυφιστῶν. Παραθέτω μιά μόνο φράση του : «μεγάλοι χριστιανοί γέροντες καί ἅγιοι φημίζονται γιά τά ἐκπληκτικά τους χαρίσματα, ὅπως ἡ διόραση, ὁ προφητικός ὁραματισμός, οἱ θεραπευτικές ἰκανότητες, ἡ αἰώρηση, ἡ τηλεμεταφορά καί τά παρόμοια, τά ὁποῖα θεωρεῖται ὅτι ἀπαντῶνται μόνο στίς ἀνατολικές θρησκεῖες καί τό σαμανισμό». Ὀρθά γιά τόν Κυριάκο Μαρκίδη ὁ ἐπίσκοπος Καρπασίας κ. Χριστοφόρος λέει ὅτι οἱ ίδέες του κινοῦνται στό χῶρο τοῦ ἀποκρυφισμοῦ καί εἶναι ἀσυμβίβαστες μέ τήν ὀρθόδοξη πίστη.

γ)Κλάους Κένεθ. Χιλιάδες μίλλια πρός τόν τόπο τῆς καρδιὰς

Τό βιβλίο αὐτό διακρίνεται ἀπό φοβερή σύγχυση τοῦ συγγραφέως του πού «περιγράφει λεπτομερώς όλες τις πλανημένες οδούς, τις αβύσσους, τις αδιεξόδους και τους δαιμονισμούς χωρίς να τα αξιολογεί», ὅπως γράφει ὁ π. Μαρτῖνος πεντζολτ . Τίς καταγράφει σάν δημοσιογράφος χωρίς νά τίς ἀπαξιώνει καί νά τίς κρίνει μέσα ἀπό τήν ὀρθόδοξη πίστη του. Μιλάει γιά φωτεινή πλευρά τοῦ διαλογισμοῦ, γιά ἐξωσωματικές ἐμπειρίες- γράφει ὅτι μποροῦσε νά γίνει ἀόρατος- . Περνάει ἀπό διάφορες θρησκεῖες, μένει γιά ἕνα διάστημα στόν προτεσταντισμό, ὅπου τόν ἐξόρκιζε ἕνας πάστορας καί μάλιστα λέει ὅτι ἐκεῖ βρῆκε τό δρόμο πρός τόν Παράδεισο καί ἄκουσε τή φωνή τοῦ Χριστοῦ πού τόν καλοῦσε. Δίνει ἐπίσης μεγάλη σημασία στά ὁράματα μιᾶς ὀραματίστριας ἀπό τή Λωζάνη καί παρομοιάζει το γέροντα Σωφρόνιο με τη ρωμαιοκαθολική μοναχή μητέρα Τερέζα από την Καλκούτα. Λέει πως και οι δύο τον σφράγισαν κατά τον ίδιο τρόπο, και πως είναι παρόμοιοι, επειδή ἡ ρωμαιοκαθολική ὀμολογία και η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι μόνο δύο αίθουσες της ίδιας οικίας, η «δύο ετικέτες του ιδίου πράγματος».

Τελικά, ὅπως γράφει ὁ π. Μαρτῖνος, «κουράζεται ψυχικά κανείς στην ανάγνωση αυτών των 240 σελίδων μέσα σέ ἀφάνταστες ἀβύσσους ἔχθρας, ἀρνητικῆς δύναμης, καί πλανεμένης πίστεως». «Εἶναι ἀξιοσημείωτο», γράφει στήν κριτική του ὁ π. Σταῦρος Τρικαλιώτης, «ὅτι σχεδόν τό μισό βιβλίο ἀναφέρεται στίς περιπλάνησή του σέ ἐξωχριστιανικές θρησκεῖες, τό ἄλλο μισό στήν θητεία του στον προτεσταντικό χῶρο καί μόλις λίγες σελίδες στό τέλος στήν γνωριμία του μέ τόν Γέροντα Σωφρόνιο καί τή μεταστροφή του στήν᾿Ορθοδοξία».

Πέραν ἀπό τήν ἱκανοποίηση τῆς περιέργειας τοῦ ἀναγνώστου καί τή σύγχυση τῶν κριτηρίων του γιά τήν ἀλήθεια, τίποτα ἄλλο δέν ἔχει νά προσφέρει τό βιβλίο αὐτό τοῦ Κλάους Κέννεθ.

δ) Ἡ σειρά βιβλίων τοῦ Δημοσθένους Λιακόπουλου «Ζοῦν ἀνάμεσά μας»

Πρόκειται γιά τά γνωστά βιβλία πού πωλοῦνται μέσω τηλεοράσεως. Ὁ Λιακόπουλος ἀναμιγνύει ἀπόψεις καμπαλιστικές καί θεοσοφικές μέ ἰδέες καί θεωρίες δικῆς του ἐπινοήσεως. Ἔτσι γι΄ αὐτόν ἡ Π.Διαθήκη εἶναι ἱερή ἀλλά και τά μυθολογικά βιβλία τῶν ἀρχαίων, ὅπως ἡ Θεογονία τοῦ Ἠσιόδου εἶναι καί αὐτά ἱερά. ἐξάλλου κατηγορεῖ τήν παλαιά διαθήκη ὡς υπεύθυνη γιά τό διασυρμό τοῦ Χριστιανισμοῦ...» καί τοῦ ἑβδομήκοντα ὡς ἀμόρφωτους Ἑβραίους. Σύμφωνα μέ τίς πλάνες τοῦ Δημ. Λιακόπουλου πού χωρίς κἄν τίτλους σπουδῶν ἐμφανίζεται ὡς ἐιδικός τῆς Π. Διαθήκης, ὁ Θεός δημιούργησε τούς Ἐλοχίμ, ἀνύπαρκτα ὄντα δικῆς του ἐπινοήσεως καί αὐτοί-ὄχι ὁ Θεός- εἶναι πού δημιούργησαν τούς ἀνθρώπους! Παρερμηνεύοντας ἀκόμη καί τόν Πλάτωνα γράφει ὅτι ὁ Θεός “ ἔβαλε τους Ελοχίμ να κάνουν τον άνθρωπο, ενώ ο ίδιος έκανε τους Αγγέλους. Έπει­τα οι Ελοχίμ και οι Άνθρωποι έκαναν τους Γίγαντες-Νεφελίμ, κά­ποιοι από τους οποίους ήταν φιλάνθρωποι και ονομάσθηκαν Ελ και ήταν, βέβαια, και αυτοί θεοί!” ἰσχυρίζεται ὅτι όσοι εκ των απογόνωντων Τιτάνων-Ελοχίμ είχαν το σωστό DNA, έγιναν «ΕΛ» και έπειτα Έλληνες, όλοι οι άλλοι έγιναν τα «Κρόνια γένη» - σχεδόν υπάνθρω­ποι ή τέρατα Νεφελίμ που ζουν... μέσα στα Τάρταρα της Κοίλης Γης!!! Αὐτά τά τέρατα Νεφελίμ, ἕνα εἶδος ἐξωγήϊνων, εἶναι ἄλλα ἀνύπαρκτα ὄντα ἀποκυήματα τῆς φαντασίας τοῦ Λιακόπουλου. Καί βέβαια ἡ ἐπίκληση τοῦ Γέροντος Παΐσιου καί ἄλλων ἐναρέτων κληρικῶν μέσα στά βιβλία του δέν μποροῦν νά ἐξωραΐσουν τίς φαντασιώσεις τίς πλανεμένες θεωρίες καί κακοδοξίες του.

ε)Τό βιβλίο «Ἡ μυστική ἐμπειρία στήν κατάσταση τῆς ἀνελευθερίας» τοῦ Μιχαήλ Μιχαήλωφ, πού ἐκδόθηκε τό 2007 ἀπό ὀρθόδοξο μοναστήρι. Γιά τήν ἔκδοση αὐτή δέν εὐθύνονται βέβαια οἱ ἐκεῖ διαμένουσες μοναχές, οἱ ὁποῖες εἶχαν ἄγνοια τοῦ περιεχομένου του, ἀλλά κάποιος ὁ ὁποῖος τίς παρεκίνησε νά τό ἐκδόσουν ὡς ὠφέλιμο. Συμφωνα μέ τόν Μιχαήλωφ ὑπάρχουν κραταιές μυστικές δυνάμεις στόν ἄνθρωπο καί ἡ ὁλοκλήρωση τοῦ ἀνθρώπου ἐξαρτᾶται ἀπό τήν ἀφύπνισή τους. Ἡ «μυστική ἐσωτερική αὐτή δύναμη-γράφει- στή γλώσσα τῆς θρησκείας ὀνομάζεται Θεός». Αύτες οἱ δυνάμεις ἀφυπνίζονται, σύμφωνα πάντοτε μέ τόν συγγραφέα, μέ τήν προσευχή τή γιόγκα τό διαλογισμό καί τούς ἐξορκισμούς. Ὅλα, δαιμονικές τεχνικές καί ὅπλα τῆς Χαριτος τοῦ θεοῦ ἐξισώνονται. Προβάλλεται ἐπίσης ἡ ράντσα γιόγκα καί ἡ χάθα γιόγκα. Ὁ φιλοπερίεργος ἀναγνώστης θά πάρει σπό τόν ἀποκρυφιστή συγγραφέα μυθώδη, ἀνυπόστατα καί δαιμονικά μαθήματα ὅπως π.χ. ὅτι ὅτι ὁἀέρας εἶναι πνεῦμα πού χαρίζει ἀνεξήγητες δυνάμεις, ὅτι μέ τήν τροφή λαμβάνεται ἀπό τόν ἄνθρωπο «μυστηριώδης ζωοδότρα ἐνέργεια πού οἱἀρχαίοι Ἰνδοί τήν ἔλεγαν «πράνα», ὄτι ὁἄνθρωπος προφυλάσσεται ἀπό ἕναν «ἀστρικό θώρακα». Καί μόνο ἀπό τή φράση τοῦ βιβλίου ὅτι «ἡἀναφορά τοῦὀνόματος τοῦἸησοῦ Χριστοῦἀσκεῖ μιά μαγική ἐπίδραση πάνω στούς ἐκπροσώπους τῆς βίας» ἀντιλαμβάνεται κανείς ὅτι ὁ Χριστός δέν εἶναι ὁ μοναδικός σωτήρας τοῦ ἀνθρώπου, τό δεύτερο πρόσωπο τῆςἁγίας Τριάδος πού διά τοῦ ἁγίου πνεύματος ἐνεργεῖ καί σώζει τόν ἄνθρωπο, ἀλλά μιά κατάσταση ἐσωτερική, χρήσιμη γιά κάθε προσπάθεια γιά τήν αὐτοβελτίωσή μας, στήν ὁποία φθάνει ὁ ἄνθρωπος μέ ποικίλες τεχνικές. Ὀρθά λοιπόν σύμφωνα μέ μιά τεκμηριωμένη βιβλιοκρισία τό μικρό αὐτό βιβλίο ἀποτελεῖ ἕνα σύντομο ἐγχειρίδιο ἀποκρυφισμοῦ.

στ) Τό βιβλίο «Ἡ Μιμησις τοῦ Χριστοῦ», ἕνα βιβλίο παπικοῦ συγγραφέως τοῦ 14ου αἰῶνος, τό ὁποῖο μεταφρασμένο στά ἑλληνικά θεωρεῖται πνευματικά ὠφέλιμο καί συνιστᾶται πολλλές φορές ἀπό ὀρθοδόξους θεολόγους καί κληρικούς. Εἶναι βιβλίο πού δέν ἔχει σχέση μέ τή διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου καί τῶν ἁγίων Πατέρων. Ἡ ὀρθόδοξη διδασκαλία ἀπαιτεῖ ἄσκηση γιά κάθαρση ἀπό τά πάθη γιά νά φωτισθεῖ καί νά θεωθεῖ ὁ ἄνθρωπος. Ἀπουσιάζει ἀπό τό βιβλίο ἠ δογματική διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας καί κυριαρχεῖ ἕνας ρηχός ἠθικισμός καί ἕνας ἄκρατος συναισθηματισμός. Εἶναι πολύ σκληρός ὁ λόγος τοῦ ἁγίου Ἰγνατίου Μπρατσιανίνωφ γιά τό βιβλίο αὐτὀ. «Αποπνέει», γράφει, «μια λεπτή φιληδονία και υψηλοφροσύνη, που σε ανθρώπους γεμάτους πάθη και τυφλωμέ­νους από αυτά προκαλούν έναν ηδονισμό, που αυτοί τον θεωρούν «πρόγευση της θείας χάριτος».

Ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. «Ἱερόθεος σέ ἐμπεριστατωμένη κριτική του γράφει ὅτι «ἡ μίμησις τοῦ Χριστοῦ..., δημιουργεί μιά συναισθηματική ατμόσφαιρα.....ἐξαντλεῖται σέ εὐσεβεῖς σκέψεις καί συναισθηματικές κατα­στάσεις. Για να διαπιστώση κανείς αυτό το γεγονός θα πρέπει να διαβάση το βιβλίο αυτό παράλληλα με άλλα ορθόδοξα και πατερικά βιβλία, στα οποία γίνεται λόγος για την μίμηση του Χριστού που ταυτίζεται με την εν Χριστώ ζωή. Τότε θα διαπιστώσει ὅτι, ἐνῷ στό βιβλίο τοῦ Θωμᾶ Κεμπησίου γίνεται λόγος γιά μίμηση τοῦ παραδείγματος τοῦ Χριστού, στά ἄλλα βιβλία γίνεται λόγος γιά ἑνότητα τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Χριστό καί μέθεξη τῶν άκτιστων ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ. Δηλαδή,» καταλήγει ὁ ἅγιος Ναυπάκτου «δέν πρόκει­ται γιά μιά ἐξωτερική συμμόρφωση τῆς ζωῆς μας πρός τήν ζωή τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά γιά κάθαρση, φωτισμό καί θέωση τοῦ ἀνθρώπου, μέ τήν μέθεξη τῆς καθαρτικῆς, φωτιστικῆς καί θεοποιοῦ Χάριτος».

7) Το βιβλίο «Γιατρέ μου, γίνονται θαύματα;» τῆς Βασιλικῆς Τζουράκη,(Κριτική ἀπό Μητρόπολη Γλυφάδας) μιᾶς συγγραφέως πού ἀσχολεῖται μέ τό φέγκ σούι, τήν ἀστρολογία καί κάθε τι ἀποκρυφιστικό καί πού δυστυχῶς βρέθηκε σέ χριστιανικά βιβλιοπωλεῖα. Κινεῖται στό χῶρο τῆς πλάνης τῆς «Νέας Ἐποχῆς», ὅπου «ὅλα εἶναι ἕνα», ὅλα ἀποτελοῦνται ἀπό «ἕνα συμπαντικό πνεῦμα ἤ ἐνέργεια» καί «ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά ἐπιτύχει τά πάντα στηριζόμενος στίς ἀπεριόριστες δυνάμεις πού ἔχει μέσα του» Μαζί μέ τούς βίους, τά ἀπολυτίκια τῶν Ἁγίων καί τίς εὐχές ἀπό τό Εὐχολόγιο διαβάζει κανείς γιά «ἐνεργειακά κέντρα» -τά γνωστά ὡς «τσάκρας» στίς ἀνατολικές δοξασίες, γιά «αἰθερικές, ἀστρικές, διανοητικές καί πνευματικές ἐνέργειες», γιά τήν «αὔρα πού μπορεῖ νά ἀλλάξει τήν ἐγκεφαλική συχνότητα τοῦ ἀτόμου»,γιά «σαμάνους-θεραπευτές-ἰατρούς», γιά τή «δύναμη τῆς θετικῆς σκέψης«ἐνεργειακή ροή πού ἀποκαθιστοῦν οἱ βελόνες στό βελονισμό», για την «ενεργό ουσία των ομοιοπαθητικών διαλυμένη σέ τόσο ἐλάχιστες ποσότητες ὥστε νά ἀγγίζουν τό μηδέν» καί γιά τή «θεραπευτική ἐνέργεια τοῦ ρέικι», σελ. 160 Πρέπει ἐδῶ νά τονίσουμε ὅτι λέξεις καί κείμενα ἀπό τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία π.χ. ἡ λέξις «θαῦμα», ἀλλά καί τά ἀπολυτικια και οἱ βίοι τῶν Ἁγίων δέν εἶναι ἐγγύηση ὀρθοδοξίας, ὅταν μαζί τους ἀναμειγνύονται ἀλλότριες ᾶποκρυφιστικές δοξασίες.

8) Ὁ Ἀντίχριστος ἦλθεν 1983-2013 τοῦ μοναχοῦ Μαξίμου Βαρβαρῆ . Ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς ἐκκλησίας μας μέ ἀπόφασή της τῆς 12-12-07»-παραθέτω τά ἴδια τά λόγια τῆς ἀποφάσεως-« ενημερώνει ότι το εν λόγω βιβλίο γέμει κακοδοξιών, δέν éκφράζει την Ορθόδοξη Θεολογία καί Πίστη και συνιστά στους πιστούς να είναι προσεκτικοί σε κείμενα και λόγους που δεν στηρίζονται στην Αγία Γραφή και την Παράδοση της Εκκλησίας μας».

Ὁ γνωστός ἀπό τά media π. Μάξιμος μετά τήν καταδίκη τοῦ βιβλίου του καί τήν ἀπομάκρυνσή του ἀπό τή μητρόπολη Κορίνθου ἀπεκόπη μόνος του ἀπό΄την Ἐκκλησία καί κατηγορεῖ ὅλη τή Σύνοδο ὅτι δέν μπορεῖ νά καταλάβει ὅτι φθάσαμε στό τέλος» τό ὁποῖο ἐκεῖνος ἔχει προσδιορίσει γιά τό 2013.

9)Τελειώνω τά παραδείγματα τῶν ἐντός εἰσαγωγικῶν ὀρθοδόξων βιβλίων μέ τήν λεγομένη Ἁγία Ἐπιστολή. Πολλοί ἁπλοί ἀδελφοί μας ἀντί τῆς μελέτης τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν λόγων τῶν ἁγίων διαβάζουν καθημερινά τήν ἁγία ἐπιστολή, ἡ ὁποία ὑποτίθεται ἔπεσε ἀπό τόν οὐρανό! Παραθέτουμε εδῶ αὐτά πού λέγει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στήν 2η ὑποσημείωσή του στόν 60 ἀποστολικό Κανόνα στό Ἱερό Πηδάλιο ὅπου μαζί μέ τά ἄλλα αιρετικά βιβλία ἀναφέρει «….και την Επιστολή που έπεσε από τους ουρανούς ως λέγουσι τινές. Και όσοι αγοράζουν ή διαβάζουν ή ακούουν αυτἀ, βαρέως αμαρτάνουσι».

Μετά τά παραπάνω παραδείγματα ἴσως κάποιοι διερωτῶνται ποῦ βρισκεται τό κακό ἕνας χριστιανός νά διαβάζει τέτοια βιβλία γιά ἐνημέρωσή του. Στό σημεῖο αὐτό θέλουμε νά ὑπογραμμίσουμε αὐτό πού εἰπώθηκε στήν ἀρχή. Δέν μελετοῦμε ἀπό περιέργεια, ἀλλά πρός γνώση τῆς πίστεώς μας καί οἰκοδομῆς μας στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Ἡ περιέργεια ἔχει ρίζα της τήν ἄγνοια τῶν ἀληθειῶν τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, τήν ἔλλειψη σταθερῆς ἀναφορᾶς μας στόν Χριστό καί τήν ἀπουσία πνευματικοῦ ἀγῶνος ἄνευ τοῦ ὁποίου δέν μποροῦμε νά γευθοῦμε τή θεια Χάρη.

Πολλοί πέφτουν στήν παγίδα νά ψάχνουν ἡμερομηνίες γιά τά ἔσχατα, μή ἀρκούμενοι στή διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν Πατέρων καί κυριεύονται ἀπό ΄μιά κακή ἀνησυχία καί ἄγχος γιά τά μέλλοντα συμβαίνειν. Ἄλλοι ἀναζητοῦν ἐμπειρίες ἀπό ἄγνοια τῆς πίστεως μας καί προσωπικά τους ἀδιέξοδα. Μετἀ τήν ἀρχική περιέργεια γιά τήν ἀποκρυφιστική ὁρολογία τῶν σχετικῶν βιβλίων ἀκολουθεῖ ἀναζήτηση καί προσέγγιση στίς ποικίλες ἰδέες πού ἐκφράζει ἡ ὁρολογία αὐτή. Τό ἑπόμενο βῆμα γιά τόν ἀπρόσεκτο καί μή στηριγμένο στήν ὀρθόδοξη ἀλήθεια πιστό εἶναι νά μπεῖ, ἀπό περιέργεια καί πάλι, στή δοκιμή τῶν προτεινομένων ἀπό τά βιβλια αὐτά πρακτικῶν καί μεθόδων. Π.χ. ἀφοῦ ὁ τάδε συγγραφέας μιλάει γιά φωτεινή πλευρά τοῦ διαλογισμοῦ ἄς τόν δοκιμάσω. Καί ἀποφασίζει νά κάνει γιόγκα καί διαλογισμό, δημιουργεῖ τῇ συνεργείᾳ τοῦ πονηροῦ συμπάθεια στίς ἀνατολικές φιλοσοφίες καί ἀρχίζει νά τίς βρίσκει καθόλα ἐντάξει καί καθόλου ἀσυμβίβαστες μέ τήν ἰδιότητα του ὡς ὀρθοδόξου χριστιανοῦ. Τό τελικό ἀποτέλεσμα εἶναι ἡ πλήρης ἀπομάκρυνση ἀπό τήν πίστη στή μοναδικότητα τῆς σωτηρίας ἐν Χριστῷ καί τήν Ἐκκλησία. Ὁ ἴδιος ὁ Χριστός κήρυξε : «Ἐγώ εἰμί ἡ ὁδός ἡ ἀλήθεια καί ζωή. Οὐδείς ἔρχεται πρός τόν Πατέρα εἰ μή δι’ἐμοῦ.

Ἡ φιλοσοφία τοῦ Ἰνδουϊσμοῦ, ὅπως παρουσιάζεται στά βιβλία καί τά ἔντυπα πού τη΄ν ἐκφράζουν, κηρύττει ὅτι δίπλα στό Χριστό μπορεῖ νά σταθεῖ ὁ Βούδδας, ὁ Μωάμεθ ὁ Ζωροάστρης, ὁ Βιβεκανάντα ὁ Κρίσνα ὁ κρισναμούρτι καί ὁ Μαχαρίσι μαχές γιόγκι ἀλλά καί κάθε γκουρού. Ὅλες οἱ θρησκεῖες διδάσκει εἶναι μόνο διαφορετικά μονοπάτια πρός τόν ἴδιο σκοπό! Διδάσκει ἀκόμη ὅτι στήν οὐσία δεν διακρίνεται ὁ Δημιουργός ἀπό τά δημιουργήματα. Ὁ Θεός ὁ ἄνθρωπος ὁ κόσμος εἶναι ἕνα ὅλο! Ὅλοι μπορεῖ νά γίνουν «θεοί» μέσα ἀπό τίς ἰνδουϊστικές μεθόδους αὐτοθεώσεως καί αὐτοβελτιώσεως. Ἡ μετενσάρκωση πού διδάσκει ἡ ἀνατολική φιλοσοφία καί τά ποικίλα δυτικά παρακλάδια της καταργεῖ τήν ἐν Χριστῷ ἐλπίδα, τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, ἀφοῦ μέσα ἀπό τόν τροχό τῶν γεννήσεων ἡ ψυχή πηγαίνει ἀπό σῶμα σέ σῶμα ἀπό ἄνθρωπο σέ ζῶο σέ φυτό. Ὅταν ἀκολουθήσει κανείς τίς ἰνδουϊστικές μεθόδους σύρεται αὐτομάτως σέ ὅλα αὐτά τά ἀντίχριστα δόγματα. Τό Σύμβολο τῆς πίστεως στή συνείδησή του ὑποκαθίσταται ἀπό κάποια πίστη ἐλαστική καί ἀνεκτική, σύμφωνα μέ τήν ὁποία πρέπει νά σέβεσαι ὄχι μόνο τόν κάθε ἄνθρωπο, άλλά καί τούς θεούς πού λατρεύει. Αὐτό εἶναι τό κλίμα πού ἔχει διαμορφώσει ἡ λεγομένη Νέα Ἐποχή ἤδη ἀπό τήν δεκαετία τοῦ ’60.

Καταλήγοντας θἐλουμε νά τονίσουμε ὅτι ἡ θεόπνευστος Ἁγία Γραφή καί τά ὀρθόδοξα βιβλία πού προαναφέραμε μᾶς παρέχουν μιά ἀσφαλῆ ὁδό γιά νά βαδίσουμε πρός τή σωτηρία. Γι’αὐτό ὄχι ἀνώφελη περιέργεια, ἀλλά ζῆλος καί δίψα γιά κοινωνία μέ τόν ζῶντα ἐν Τριάδι Θεό πρέπει νά χαρακτηρίζει τήν μελέτη μας.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΚΗΦΙΣΙΑΣ

ΠΟΙΟΙ ΜΟΙΡΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΣΤΟΝ ΝΟΜΟ ΤΡΙΚΑΛΩΝ

Ποιοι μοιράζουν την Καινή Διαθήκη στον Νομό Τρικάλων

Κωνσταντίνος Ι. Αντωνόπουλος, θεολόγος

Για μία ακόμη φορά η νεοφανής στην Ελλάδα νεοπροτεσταντική οργάνωση «Ελληνική Ιεραποστολική Ένωση (ΕΙΕ)» έχει προγραμματίσει ευρείας κλίμακας προσηλυτιστική δραστηριότητα με την επωνυμία «Επιχείρηση Ιησούς του Ναυή 10» κατά το χρονικό διάστημα 5-13 Ιουλίου 2017 στους νομούς Λαρίσης, Τρικάλων και Γρεβενών.

ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ: Η οργάνωση ιδρύθηκε το 1981 από τον Κώστα Μακρή, ο οποίος το 1954 σε ιεραποστολικό σχολείο στον Καναδά εντάχθηκε στην προτεσταντική κίνηση του Σπύρου Ζωδιάτη. Το 1963 πήγε στη Δυτική Νέα Γουϊνέα σαν ιεραπόστολος και το 1981 επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου ίδρυσε την ΕΙΕ. Σήμερα υπεύθυνος της οργάνωσης είναι ο γιος του Ιωνάθαν Μακρής.

Η οργάνωση είναι προτεσταντικός ιεραποστολικός σύλλογος.  Έργο του θεωρεί να διανέμει την Καινή Διαθήκη. Ακολουθούν την κοινή προτεσταντική αντίληψη, πως η αλήθεια βρίσκεται μόνο στην Αγία Γραφή και δεν τιμούν την Παναγία, τους Αγίους, τις εικόνες, αρνούνται τα Ιερά Μυστήρια και απορρίπτουν την Ιερά Παράδοση.

Η οργάνωση ισχυρίζεται ότι είναι «διαδογματική» και «υπερδογματική» και ανοικτή προς όλες τις προτεσταντικές παραφυάδες, στις οποίες δεν ασκεί προσηλυτισμό. Αντιθέτως θεωρεί ότι οι Ορθόδοξοι χρήζουν άμεσης «βοήθειας» γι΄αυτό και γράφουν στα έντυπά τους ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα, όπου επικρατεί «πνευματικό σκοτάδι και  απιστία» .

ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ:  Τα  ερωτήματα που προκύπτουν είναι τι κρύβεται πίσω από αυτή την κίνηση και ποιος ο λόγος αυτής της εξόρμησης. Οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι θέλουν απλώς να μοιράσουν την Καινή Διαθήκη.Χρησιμοποιούν όμως με δολιότητα την Καινή Διαθήκη για  προσηλυτιστικούς σκοπούς.

Οι μισιονάριοι νεοπροτεστάντες της Ε.Ι.Ε βλέπουν τον Ορθόδοξο Έλληνα ως ειδωλολάτρη.  Γράφουν «...βασικός μας στόχος είναι να διαδώσουμε τον λόγο του Θεού» …. «Επισκεπτόμαστε κάθε σπίτι ξεχωριστά και αφήνουμε μια Καινή Διαθήκη καθώς και ενημερωτικά φυλλάδια» … Μάλιστα για να παραπλανήσουν, δηλώνουν «δεν είμαστε ούτε απατεώνες, ούτε αιρετικοί και δεν έχουμε καμία σχέση με τους μάρτυρες του Ιεχωβά».

Η Αγία Γραφή όμως (Παλαιά και Καινή Διαθήκη) δεν είναι αυθύπαρκτο βιβλίο, είναι λόγος περί του Λόγου του Θεού. Η Καινή Διαθήκη έχει 27 βιβλία και αποφασίστηκε  από την Εκκλησία (τους Αγίους Πατέρες της Εκκλησίας δηλαδή που η οργάνωση δεν δέχεται) με Οικουμενικές Συνόδους, ποια  βιβλία θα αποτελούσαν τον Κανόνα. Η Αγία Γραφή είναι περιουσία της Εκκλησίας. Χωρίς την Εκκλησία δεν στέκεται η Αγία Γραφή.  Οι προτεστάντες όμως αρνούνται  την Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού, που διαφύλαξε το κείμενο. Διαχειρίζονται και μοιράζουν μια ξένη περιουσία. Η Αγία Γραφή χρειάζεται ορθή ερμηνεία και χωρίς αυτή παύει να είναι Αγία Γραφή. Η Αγία Γραφή είναι χάρτης. Αν τον έχει κανείς στο χέρι και δεν ξέρει να τον διαβάσει είναι άχρηστος. Είναι πολύ σημαντική η ορθή ερμηνεία και γνώση, για να την αξιοποιήσει κάποιος.

Η Καινή Διαθήκη, την οποία μοιράζουν, περιλαμβάνει το κείμενο μόνο σε μετάφραση στη Δημοτική και αποτελεί έκδοση της «Ελληνικής Βιβλικής Εταιρίας». Περιλαμβάνει συγχαρητήριες επιστολές προς τους μεταφραστές κ. κ. Γεώργιο Γαλίτη, Ιωάννη Καραβιδόπουλο, Ιωάννη Γαλάνη και Πέτρο Βασιλειάδη, Καθηγη­τές της Βιβλικής Θεολογίας των Πανεπιστημίων Αθηνών και Θεσσαλονίκης, από τον Οικουμενικό Πατριάρχη και τους Πα­τριάρχες Αλεξανδρείας και Ιεροσολύμων, καθώς και την εγκριτική επιστολή για την καταλληλότητα της μετάφρασης της Ι. Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, 2/6/1988.

Στο πρόσθετο δικό τους εξώφυλλο γράφουν «ΕΓΚΕΚΡΙ­ΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ­ΠΟΛΕΩΣ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΚΑΙ ΙΕΡΟΣΟ­ΛΥΜΩΝ».

Οι τσάντες που μοιράζουν περιέχουν και ειδικό ένθετο διαφη­μιστικό με το μήνυμα: «Αν θέλεις, πάρε το χρόνο να εξετάσεις τα περιεχόμενα του πακέτου. Αν αυτά που δεις σου κινήσουν το ενδιαφέρον και θα ήθελες να μάθεις περισσότερα για την αγάπη τον Θεού για σένα, συμπλήρωσε το παρακάτω δελτίο και ταχυδρόμησέ το στη διεύθυνση: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΝΩΣΗ, Λυδίας ..., 115 27 Αθήνα, Τηλ. 210…».

Και το κείμενο συνεχίζει: «Η Καινή Δι­αθήκη που βρίσκεται στο πακέτο αυτό, διαλέχτηκε ως δώρο έχοντας την έγκριση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, καθώς και του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, Αλεξάνδρειας και Ιεροσολύμων». Και το έντυπο κλείνει με τη δήλωση ότι «η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΝΩΣΗ δεν έχει καμία σχέση με αιρέσεις, Μάρτυ­ρες του Ιεχωβά, Μορμόνους κ.τ.λ.».

Στη μια όψη της σακούλας που μοιράζουν, γράφουν «Χριστός Ανέστη» και Άγιος  Ιωάννης ο Χρυσόστομος «Αιτία όλων των κακών του κόσμου είναι η άγνοια των Γραφών» και αυτό ενώ η οργάνωση δεν τιμά αγίους.

Αυτό όμως αποτελεί μια παραπλα­νητική δήλωση που γίνεται, για να ασκεί η οργάνωση ευκολότερα το προσηλυτιστικό της έργο. Το προσωπείο, δεν δηλώνει ειλικρίνεια αλλά δόλο και μεθόδευση.  Ο Άγιος Ι. Χρυσόστομος αναφερόμενος στα διάφορα προσωπεία, τα οποία χρησιμοποιούν οι αιρετικοί γράφει: «Παρά μεν την αρχήν συσκιάζουσιν εαυτούς, επειδάν δε πολλήν λάβωσι την παρρησίαν και λόγου τις αυτοίς μεταδώ τότε τον ιόν εκχέουσιν» (PG 58, 477). Και αλλού: «Εργάζονται μεν γαρ, αλλ’ ανασπώσι τα πεφυτευμένα. Επειδή γαρ ίσασιν, ότι ετέρως ουκ αν γένοιντο ευπαράδεκτοι, το προσωπείον λαβόντες της αληθείας, ούτω το δράμα της πλάνης υποκρίνονται... Σχήμα μόνον αυτοίς, η δορά του προβάτου επίκειται». (PG 61, 563)..

Όπως τονίζει σε σχετική ανακοίνωσή της το 2015 η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος "η  Ορθόδοξη Πίστη δεν είναι χθεσινό κατασκεύασμα, δεν αποτελεί ιδεολόγημα μιας κινήσεως, αλλά είναι η ίδια η Αποστολική παρακαταθήκη (Γαλ. α΄ 11-12. Α΄ Κορ. ιε΄1-3). Γι' αυτή την πίστη ο απόστολος Παύλος τονίζει με έμφαση στους Γαλάτες: «Εάν ακόμα και ο άγγελος από τον ουρανό κηρύξει σε σας άλλο ευαγγέλιο διαφορετικό από εκείνο που σας κηρύξαμε, ας είναι ανάθεμα» (Γαλ. α΄ 8-9)”. Δηλαδή ο απόστολος Παύλος, μας προτρέπει να μην ακούμε κανέναν που δεν έχει σχέση με την Ορθόδοξη Πίστη.

http://aktines.blogspot.gr

ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ: ΙΕΡΟ ΒΙΒΛΙΟ Η ΟΧΙ;

Εδώ και αρκετά χρόνια γίνεται μια άγρια επίθεση ενάντια στην Παλ. Διαθήκη από διάφορες πλευρές: από άθεους διαφόρων αποχρώσεων, από νεο-ειδωλολάτρες (που ξεφύτρωσαν ξαφνικά), αλλά κι από χριστιανούς επηρεασμένους από τους παραπάνω. Στην επίθεση αυτή προβάλλεται η άποψη ότι η Παλ. Διαθήκη δεν είναι αληθινό ιερό βιβλίο, ότι γράφτηκε από απατεώνες και όχι από αγίους κι ότι πρέπει να αφαιρεθεί από την Αγία Γραφή των χριστιανών και να σταματήσει να διαβάζεται στην Εκκλησία.

Τα βασικά επιχειρήματα αυτής της άποψης θεωρούμε πως είναι:

Α) Ότι η Παλ. Διαθήκη είναι βιβλίο που μιλάει για τους Εβραίους (τους Ισραηλίτες, το έθνος του Ισραήλ), αφορά μόνο σε αυτούς και δεν έχει καμιά σχέση με μας, τους Έλληνες, ή με τους άλλους λαούς της γης.

Β) Ότι στην Παλ. Διαθήκη περιγράφονται πολλές ανήθικες πράξεις και διαστροφές, επομένως η ανάγνωσή της κάνει κακό και όχι καλό στον άνθρωπο – π.χ. ότι ο Αβραάμ, όταν πήγε στην Αίγυπτο, επειδή φοβήθηκε μήπως ο Φαραώ τον σκοτώσει και του πάρει τη γυναίκα, τη Σάρρα, είπε ότι ήταν αδελφή του κι όχι γυναίκα του. Ο Φαραώ πράγματι την πήρε στο χαρέμι του, αλλά ο Θεός του έστειλε μια ασθένεια, με την οποία προβληματίστηκε, έψαξε την αλήθεια και, όταν την έμαθε, επέστρεψε τη Σάρρα στον Αβραάμ. Άλλο παράδειγμα: ότι ο Ιακώβ (εγγονός του Αβραάμ) ξεγέλασε τον αδελφό του, τον Ησαύ, και του πήρε τα πρωτοτόκια, δηλαδή την ευλογία και το μεγαλύτερο μέρος της κληρονομιάς του πατέρα τους, του Ισαάκ. Στην Παλ. Διαθήκη υπάρχουν πολλά τέτοια περιστατικά.

Γ) Ότι ακόμη κι ο Θεός στην Παλ. Διαθήκη πολλές φορές συμπεριφέρεται άγρια. Παράδειγμα ο κατακλυσμός του Νώε, τα Σόδομα και τα Γόμορρα.

Δύο άλλα παραδείγματα: α) Σε πολέμους των Εβραίων εναντίον των εχθρών τους, κάποιες φορές ο Θεός τους διατάζει να μπουν στις εχθρικές πόλεις και να σκοτώσουν τους πάντες, ακόμη και τις γυναίκες και τα παιδιά! β) Στο Μωσαϊκό Νόμο – το Νόμο που έδωσε ο Θεός στο Μωυσή, που δεν έχει μόνο τις 10 εντολές, αλλά είναι μια πλήρης νομοθεσία με ποινικό δίκαιο (εγκλήματα και ποινές) και αστικό δίκαιο (διατάξεις για οικονομικές συναλλαγές, γάμους και διαζύγια κ.τ.λ.), υπάρχουν και αδικήματα που τιμωρούνται με ποινή θανάτου και μάλιστα λιθοβολισμού! Για παράδειγμα, η βλασφημία κατά του Θεού ή κατά των γονιών, αλλά και η μοιχεία, τιμωρούνται με λιθοβολισμό!

Πώς λοιπόν ένας τέτοιος Θεός μπορεί να είναι ο αληθινός Θεός, ο Θεός της αγάπης, που δίδαξε ο Χριστός; 

Βιβλίο των Εβραίων;

Τα Α και Β είναι εύκολο να απαντηθούν.

Α) Η Παλ. Διαθήκη δεν είναι βιβλίο των Εβραίων, ούτε βιβλίο «για τους Εβραίους». Είναι το βιβλίο που μιλάει για την προετοιμασία της ανθρωπότητας για τον ερχομό του Χριστού. Το μέσο για την προετοιμασία αυτή ήταν ένας λαός, ο εβραϊκός, αλλά αυτό δεν πρέπει να μας προσβάλλει, αν και εμείς φυσικά θα θέλαμε να είναι οι Έλληνες. Τι να κάνουμε; Ο Θεός διάλεξε τον Αβραάμ και ο Χριστός γεννήθηκε από το εβραϊκό έθνος, όχι από το ελληνικό. Όμως γεννήθηκε για όλους τους λαούς κι όχι μόνο για τους Εβραίους.

Ο Θεός δεν είναι Θεός ενός μόνο έθνους, αλλά όλων των λαών. Αυτό αναφέρεται και μέσα στην ίδια την Παλ. Διαθήκη. Στο βιβλίο του προφήτη Δανιήλ φαίνεται ότι τα διάφορα έθνη (π.χ. οι Πέρσες) έχουν από έναν άγγελο φύλακα. Ο προφήτης Ιωνάς κηρύττει στην ειδωλολατρική πόλη Νινευή ότι ο Θεός θα την καταστρέψει, οι κάτοικοι της Νινευή μετανοούν για τη μεγάλη τους διαφθορά και ο Θεός δεν την καταστρέφει, αλλά αποκαλύπτει στον Ιωνά πόσο πολύ τους αγαπάει (και τους ανθρώπους και τα ζώα) και πόσο θα λυπόταν αν δεν μετανοούσαν και καταστρέφονταν.

Ο Ιακώβ, γέρος πια και άγιος, προφητεύει τον ερχομό του Χριστού λέγοντας ότι αυτός θα είναι «η προσδοκία των εθνών». Στον Αβραάμ ο Θεός λέει ότι από «το σπέρμα του» (τον απόγονό του, δηλ. τον Ιησού Χριστό) θα ευλογηθούν «όλα τα έθνη της γης». Άρα στην Παλ. Διαθήκη φαίνεται ότι ο Θεός δεν είναι μόνο εβραϊκός, αλλά όλων των ανθρώπων, και ότι το σχέδιό Του είναι να καλέσει κοντά Του όλους τους λαούς της Γης. Γι’ αυτό εξάλλου, στην Καινή Διαθήκη, οι πρώτοι που έμαθαν το γεγονός της γέννησης του Χριστού ήταν οι Μάγοι (σοφοί αστρονόμοι) από την ειδωλολατρική Περσία, καθώς βέβαια και οι απλοί και πιστοί Ισραηλίτες βοσκοί.

Επιπλέον, η Παλ. Διαθήκη δεν επαινεί καθόλου τους Ισραηλίτες. Οι Ισραηλίτες (δηλ. οι Εβραίοι), στους αιώνες της ιστορίας τους, συχνά έχασαν την πίστη τους, έφεραν στη χώρα τους ειδωλολατρικούς θεούς, έκαναν ένα σωρό αμαρτίες και αδικίες… Γι’ αυτό οι προφήτες στην Παλ. Διαθήκη συνεχώς καλούν το λαό και τους βασιλιάδες των Εβραίων να μετανοήσουν. Και είναι τόσο αυστηρό το κήρυγμα των προφητών, που πολλοί απ’ αυτούς δολοφονήθηκαν από τους βασιλιάδες ή και από τον ίδιο το λαό των Εβραίων!

Γι’ αυτό, όταν ήρθε ο Χριστός, ο εβραϊκός λαός είχε καταλάβει λάθος το θέλημα του Θεού και, αντί να Τον δεχτεί, Τον απέρριψε και οι αρχηγοί των Εβραίων Τον σταύρωσαν. Όχι όλος ο λαός βέβαια, γιατί αρκετές χιλιάδες Εβραίοι έγιναν χριστιανοί και πολλοί απ’ αυτούς έδωσαν και τη ζωή τους για το Χριστό και αγίασαν.

Ο Αβραάμ, λοιπόν, δέχτηκε την πρόσκληση του Θεού. Άραγε ο Θεός θα έβρισκε Έλληνες που θα τη δέχονταν; Αλλά κι αν υποθέσουμε ότι θα έβρισκε, δεν είναι σωστό να συνδέουμε την αλήθεια με την εθνική μας υπερηφάνεια. Δεν είμαστε ο καλύτερος ή ο «εκλεκτός» λαός της Γης.

Πάντως, κατά τους αγίους Πατέρες της Εκκλησίας (δηλαδή τους αγίους διδασκάλους του χριστιανισμού), και ο ελληνικός λαός δέχτηκε θεία φώτιση και δημιούργησε τη φιλοσοφία, με την οποία δίδαξε στους ανθρώπους αλήθειες, που τους βοήθησαν να δεχτούν το μήνυμα του Χριστού.

Ο απόστολος Παύλος στην Αθήνα είπε ότι ο Θεός, στον οποίο ήταν αφιερωμένος ο βωμός του «Αγνώστου Θεού», είναι ο αληθινός Θεός. Ο άγιος Ιουστίνος χαρακτήρισε «χριστιανούς προ Χριστού» το Σωκράτη, τον Ηράκλειτο και άλλους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους. Ο Μέγας Βασίλειος έγραψε ένα βιβλίο με παραδείγματα ηθικής και θάρρους μόνο από αρχαίους Έλληνες (το λόγο «Προς τους νέους»), ενώ βλέπουμε τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη και πολλούς άλλους αρχαίους συγγραφείς να είναι ζωγραφισμένοι σε ορθόδοξες εκκλησίες, όχι ως άγιοι, αλλά με το χαρακτηρισμό «ο σοφός Πλάτων», ο «σοφός Αριστοτέλης» κ.λ.π., ως άνθρωποι φωτισμένοι από τον αληθινό Θεό.

Ανηθικότητες στην Παλαιά Διαθήκη;

 Β) Οι ανήθικες πράξεις που αναφέρονται στην Παλ. Διαθήκη καταδικάζονται από το Θεό, δεν επαινούνται. Ο Θεός δεν ενέκρινε την πράξη του Αβραάμ, να παρουσιάσει τη γυναίκα του ως αδελφή του. Δεν ενέκρινε την απάτη του Ιακώβ κατά του αδελφού του – ο Ιακώβ μετά έφυγε κυνηγημένος και αργότερα έπεσε στα πόδια του αδελφού του ζητώντας συγχώρεση. Ο προφήτης Ηλίας έσφαξε τους ιερείς του Βάαλ (ενός θεού που λατρευόταν και με ανθρωποθυσίες), αλλά ο Θεός (όπως ερμηνεύει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος) μετά του αφαίρεσε το θάρρος και άρχισε να κρύβεται απελπισμένος και πανικόβλητος στις ερημιές.

Η σκληρότητα του Θεού

 Γ) Αυτό το πρόβλημα είναι όντως δύσκολο να το χωρέσει ο νους του ανθρώπου. Στην Παλ. Διαθήκη βλέπουμε το Θεό να φέρεται όπως οι ειδωλολατρικοί θεοί, που προστάτευαν τους πιστούς τους, αλλά τσάκιζαν τους εχθρούς τους.

Υπάρχει η ερμηνεία ότι οι λαοί που εξολόθρευσαν οι Εβραίοι με εντολή του Θεού ήταν λαοί που λάτρευαν ως θεούς φρικτούς δαίμονες, όπως η θεά Ανάθ, και που έπρεπε να λείψουν από την ιστορία για να εξαφανιστεί η λατρεία αυτών των δαιμόνων. Ο Θεός έχει το δικαίωμα να αφαιρέσει τη ζωή των ανθρώπων, γιατί Αυτός την έχει δώσει. Είναι δική Του. Και τα παιδιά που σκοτώνονταν στην Παλ. Διαθήκη, ίσως είχαν καλύτερη μοίρα μετά θάνατον, παρά αν ζούσαν και λάτρευαν σε όλη τους τη ζωή τούς δαίμονες.

Υπάρχει επίσης η ερμηνεία ότι ο Θεός στην Παλ. Διαθήκη είναι αυστηρός και πολλές φορές θανατώνει τους αμαρτωλούς, για να κρατηθεί οπωσδήποτε το Ισραήλ ως ένας λαός με καθαρή θρησκεία (ενώ όλοι οι άλλοι λαοί λάτρευαν τα είδωλα), ώστε να μπορέσει να γεννηθεί ο Χριστός μέσα σ’ αυτόν.

Πρέπει πάντως να πούμε ότι, όταν γεννήθηκε ο Χριστός, οι Εβραίοι ήταν τριακόσια χρόνια συνεχώς σκλάβοι, ενώ και νωρίτερα είχαν συρθεί σκλάβοι στη Βαβυλώνα σχεδόν για 100 χρόνια. Δεν έκαναν πια πολέμους σαν τους προηγούμενους, μόνο απελευθερωτικές επαναστάσεις. Η περίοδος αυτή είχε περάσει αιώνες πριν.

Όμως έχουμε να πούμε κάτι ακόμα: ότι οι άνθρωποι που πέθαναν στην Παλ. Διαθήκη, συνάντησαν το σταυρωμένο Χριστό στον Άδη (τον τόπο των νεκρών), άκουσαν το κήρυγμά Του, βγήκαν από τον Άδη και οδηγήθηκαν απ’ το Χριστό στον «ουρανό», τον τόπο όπου πηγαίνουν οι ψυχές σήμερα, που είναι τόπος προσωρινού θανάτου και αναμονής της ανάστασης στη Δευτέρα Παρουσία. Δεν πέθαναν λοιπόν για να τους τιμωρήσει ή να τους εκδικηθεί ο Θεός, αλλά για να τους σώσει τελικά, με τη σταύρωση και την ανάσταση του Χριστού.

(Για τον κατακλυσμό του Νώε πρέπει να πούμε ότι ο Θεός μέσω του Νώε προειδοποίησε όλους τους ανθρώπους, αλλά εκείνοι αρνήθηκαν να μετανοήσουν για τη διαφθορά τους. Για τα Σόδομα και τα Γόμορρα, πρέπει να πούμε ότι ο Θεός είπε στον Αβραάμ πως και δέκα δίκαιους αν έβρισκε στην πόλη, θα άφηνε όλη την πόλη να ζήσει για το χατήρι τους. Όμως ούτε δέκα δίκαιους δε βρήκε σε όλη την πόλη. Μόνο το Λωτ, που τον έσωσε μαζί με την οικογένειά του).

Η ιερότητα της Παλαιάς Διαθήκης

 Η Παλ. Διαθήκη είναι ένα βιβλίο, όπου η σχέση του Θεού με τον άνθρωπο είναι ακόμη σε επίπεδο νηπίου. Ο Θεός τιμωρεί τον άνθρωπο, όπως ο πατέρας το μικρό παιδί του, όχι όμως επειδή τον μισεί, αλλά επειδή τον αγαπά. Ακόμη ο άνθρωπος ήταν πρωτόγονος και δεν ήταν σε θέση να καταλάβει το βάθος της θείας αγάπης. Έτσι, ο Θεός φέρεται περίπου όπως οι ειδωλολατρικοί θεοί. Όμως σε πολλές στιγμές συγχωρεί και δείχνει το μεγαλείο της αγάπης Του.

Ο Χριστός παίρνει το Νόμο και τη διδασκαλία της Παλ. Διαθήκης και τα αλλάζει τελείως. Τις 10 εντολές τις κάνει μία εντολή: «Θα αγαπήσεις τον Κύριο και Θεό σου και τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου». Όποιος έχει τηρήσει αυτή την εντολή, τις έχει τηρήσει όλες, λέει η Καινή Διαθήκη (κατά Ματθαίον, κεφ. 22, στίχοι 34-30. Επιστολή του αποστόλου Παύλου προς Ρωμαίους, κεφ. 13, στίχοι 8-10).

Ο Χριστός καταργεί τις θυσίες ζώων, με τις οποίες λάτρευαν το Θεό οι Εβραίοι, και τις αντικαθιστά με τη δική Του θυσία, τη σταύρωσή Του, η οποία διδάσκει το να θυσιαζόμαστε για τους άλλους. Στη λατρεία του Θεού, οι χριστιανοί δεν θυσιάζουμε ζώα, αλλά τελούμε την αναίμακτη (=χωρίς αίμα) θυσία της θείας μετάληψης.

Η διδασκαλία του Χριστού ξεπερνά την ιδέα ότι υπάρχει Ένας Θεός, αυστηρός αρχηγός του λαού Του, και αποκαλύπτει ότι ο Θεός δεν είναι απλά Ένας, αλλά είναι και Τριαδικός, δηλαδή Θεός της αγάπης, που τους αγαπά όλους, δίκαιους και άδικους. Τη σωτηρία τη χάνει ο άνθρωπος που δεν αγαπά το Θεό (άρα Τον βγάζει από την καρδιά του και Του απαγορεύει να τον σώσει), κι όχι εκείνος που «δεν τον αγαπά ο Θεός», γιατί ο Θεός όλους τους αγαπά.

«Σώζεται», εδώ, εννοούμε ότι πηγαίνει στον παράδεισο, όχι ότι δεν παθαίνει τίποτα στη Γη. Και οι άγιοι ακόμη έχουν βάσανα, αρρώστιες και συμφορές. Αλλά όποιος έχει το Θεό μέσα του, δε φοβάται τις συμφορές. Αντίθετα, γίνεται πιο δυνατός ψυχικά και πιο άγιος, παλεύοντας ενάντια στις συμφορές, με όπλα την προσευχή, την πίστη και την αγάπη του.

Στη μεταμόρφωση του Χριστού (όταν έλαμψε σαν τον ήλιο μπροστά στα μάτια τριών μαθητών Του), εμφανίστηκαν δίπλα του δύο άντρες: ο Μωυσής και ο προφήτης Ηλίας. Αυτή η εμφάνιση, καθώς και οι πολλές αναφορές του Χριστού στους προφήτες και τους αγίους της Παλ. Διαθήκης, λύνει κάθε αμφιβολία για το αν η Παλ. Διαθήκη είναι ιερό βιβλίο ή όχι. Δε γίνεται κάποιος να πιστεύει στο Χριστό και να απορρίπτει την Παλ. Διαθήκη, γιατί ο Χριστός τη δέχτηκε.

Όμως, το ξαναλέμε, η δική μας η πίστη (η χριστιανική) δε βασίζεται στην Παλαιά Διαθήκη, αλλά στην Καινή Διαθήκη. Οι χριστιανοί αγαπάμε το συνάνθρωπό μας και λατρεύουμε το Θεό όπως μας δίδαξε ο Χριστός (στην Καινή Διαθήκη), όχι όπως έλεγε ο Νόμος της Παλαιάς Διαθήκης. Η εποχή της Παλαιάς Διαθήκης τελείωσε. Στην Εκκλησία τη διαβάζουμε από ιστορική σκοπιά, επειδή προετοίμασε τους ανθρώπους για τον ερχομό του Χριστού. Έτσι κι εμείς τη διαβάζουμε στον εσπερινό των εορτών, δηλαδή στην προετοιμασία για τη θεία λειτουργία. Ομοίως, λέμε μερικούς παλαιοδιαθηκικούς στίχους στην αρχή της θείας λειτουργίας, πάλι σαν προετοιμασία για όσα θα επακολουθήσουν. Στη λειτουργία όμως διαβάζουμε την Καινή Διαθήκη.

Ας κλείσουμε λέγοντας ότι οι ίδιοι οι απόστολοι (οι μαθητές του Χριστού), κάνοντας συμβούλιο το 49 μ.Χ., μαζί με τους αγίους της πρώτης χριστιανικής κοινότητας, αποφάσισαν ότι ο Νόμος της Παλ. Διαθήκης δεν δεσμεύει τους χριστιανούς, εκτός από ένα δυο βασικά πράγματα. Το γεγονός αυτό (η «αποστολική σύνοδος») αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη, στο βιβλίο «Πράξεις των αποστόλων» (κεφάλαιο 15), που το έγραψε ο ευαγγελιστής Λουκάς και βρίσκεται μετά τα Ευαγγέλια. Αξίζει να το διαβάσετε.

Σύγχρονα ορθόδοξα ερμηνευτικά έργα στην Παλαιά Διαθήκη υπάρχουν πολλά. Ένα από τα σημαντικότερα είναι το πολύτομο έργο «Η Παλαιά Διαθήκη» του σοφού αρχιμανδρίτη π. Ιωήλ Γιαννακόπουλου (εκδόσεις Πουρναράς). Επίσης, πολλά ενδιαφέροντα άρθρα με απαντήσεις για την Παλαιά Διαθήκη θα βρείτε στο Διαδίκτυο, στην ιστοσελίδα www.oodegr.com, στην ενότητα «Αγία Γραφή». Τέλος, αξίζει να διαβάσετε το βιβλίο του Νικολάου Βασιλειάδη «Αρχαιολογία και Αγία Γραφή» (εκδ. «Ο Σωτήρ»), που περιέχει πάρα πολλά στοιχεία που επιβεβαιώνουν διηγήσεις της Παλ. Διαθήκης.

Τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης είναι:

Η Πεντάτευχος (τα πέντε πρώτα βιβλία, που αφηγούνται την ιστορία του Αδάμ και της Εύας, τον Κατακλυσμό, την ιστορία του Αβραάμ και των πρώτων απογόνων του, και την ιστορία του Μωυσή και της εξόδου από την Αίγυπτο): Γένεσις, Έξοδος, Λευιτικόν, Αριθμοί, Δευτερονόμιον.

Ιστορικά Βιβλία: Ιησούς του Ναυή, Κριταί, Ρουθ, Α΄ Βασιλειών, Β' Βασιλειών, Γ' Βασιλειών, Δ' Βασιλειών, Α' Παραλειπομένων, Β' Παραλειπομένων, Α' Έσδρας, Β' Έσδρας, Νεεμίας, Εσθήρ, Ιουδίθ, Τωβίτ, Α΄ Μακκαβαίων, Β΄ Μακκαβαίων, Γ΄ Μακκαβαίων.

Ποιητικά βιβλία: Ψαλμοί, Παροιμίαι, Εκκλησιαστής, Άσμα Ασμάτων, Ιώβ, Σοφία Σολομώντος, Σοφία Σειράχ.

Τα βιβλία των προφητών: Οι μεγάλοι προφήτες: Ησαΐας, Ιερεμίας, Βαρούχ, Θρήνοι, Επιστολή Ιερεμίου, Δανιήλ, Ιεζεκιήλ.

Οι μικροί προφήτες: Ωσηέ, Αμώς, Μιχαίας, Ιωήλ, Οβδιού, Ιωνάς, Ναούμ, Αββακούμ, Σοφονίας, Αγγαίος, Ζαχαρίας, Μαλαχίας.

http://euxh.gr 

Η ΑΠΑΤΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΠΟΓΟΝΟΥΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΑΓΔΑΛΗΝΗΣ

Η ιδέα ότι η Μαρία Μαγδαληνή είναι η μοναδική γυναίκα απόστολος που έχει γράψει δικό της Ευαγγέλιο είναι παλιά και φτάνει μέχρι την αρχαιότητα.

Οι περισσότεροι μελετητές θεωρούν το “Ευαγγέλιο της Μαρίας” απόκρυφο, δηλαδή ότι γράφτηκε πολύ αργότερα από τα γεγονότα που ισχυρίζεται ότι καταγράφει και συγγραφέας δεν είναι η ίδια. Ωστόσο, η Μαρία ήταν μία σημαντική προσωπικότητα για ένα απόκρυφο χριστιανικό κίνημα γνωστό ως Γνωστικισμό, το οποίο ήταν αντίθετο προς την επικρατούσα ιδεολογία της Εκκλησίας.

Οι Γνωστικοί, όπως και όλοι οι άλλοι Χριστιανοί που η επίσημη Εκκλησία θεωρούσε αιρετικούς, διώχθηκαν. Σύμφωνα με την παράδοση της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, μετά από τη σταύρωση και την ανάσταση του Χριστού, η Μαρία Μαγδαληνή συνόδευσε την Παρθένο Μαρία στην ελληνική πόλη της Εφέσου, όπου πέθανε και τάφηκε. Το σώμα της μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη, όπου διατηρήθηκε ως πολύτιμο λείψανο.

Σύμφωνα με μια άλλη, πολύ μεταγενέστερη παράδοση, η Μαρία ταξίδεψε στη ρωμαϊκή επαρχία Γκάλια Ναρμπογένσις, τη σημερινή Προβηγκία στη νότια Γαλλία, φέρνοντας μαζί της το Άγιο Δισκοπότηρο. Κατά τον Μεσαίωνα, δύο γαλλικά μοναστήρια ισχυρίστηκαν ότι έχουν τα λείψανα της Μαρίας Μαγδαληνής, αν και μάλλον πρόκειται για δύο μεσαιωνικές απάτες. Τα μοναστήρια καταστράφηκαν όπως και τα λείψανα, κατά τη Γαλλική Επανάσταση. Πάντως στη γαλλοκαθολική παράδοση, δεν υπάρχει καμία αναφορά σχετικά με τον γάμο της Μαρίας και του Ιησού.

Ο Νταν Μπράουν βάσισε το δημοφιλές μυθιστόρημά του, “Ο Κώδικας Ντα Βίντσι”, στο έργο των Μάικλ Μπέιτζεντ, Ρίτσαρντ Λι και Έρικ Λίνκολν, που εξέδωσαν το βιβλίο τους, “Άγιο αίμα, Άγιο Δισκοπότηρο” το 1982. Αν και υπάρχουν πολλές ομοιότητες μεταξύ του βιβλίου τους και του Μπράουν, υπάρχουν επίσης σημαντικές διαφορές. Ο Μπράουν εμπλέκει την οργάνωση Opus Dei, περιγράφοντάς την ως ομάδα κρούσης της Καθολικής Εκκλησίας, επανδρωμένης με μισότρελους μοναχούς-δολοφόνους. Οι Μπέιτζεντ, Λι και Λίνκολν βασίζουν τη θεωρία τους για τους επιζώντες απογόνους του Ιησού Χριστού και της Μαρίας Μαγδαληνής σε έγγραφα που ανακάλυψαν στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας τη δεκαετία του 1970. Τα έγραφα που αποτελούν το “κλειδί” για το μυστήριο της συνωμοσίας, έχουν το όνομα “Μυστικοί φάκελοι του Ανρί Λομπινό”.

Οι Μυστικοί Φάκελοι του Ανρί Λομπινό

Οι φάκελοι αποκάλυψαν ένα εξωπραγματικό μυστικό, αν και όχι αυτό που αποκαλύπτεται στο “Άγιο αίμα, Άγιο Δισκοπότηρο” ή στον “Κώδικα ΝταΒίντσι”. Οι 27 σελίδες των Φακέλων είναι ένα μείγμα εγγράφων, μεταξύ των οποίων η “Γενεαλογία των Μεροβίγκιων Βασιλέων και η Μεροβίγκια προέλευση πολλών γαλλικών και ξένων Οίκων”. Υπάρχει ακόμα ένα τμήμα της ιστορίας του Κοινού της Σιών, της μυθικής οργάνωσης που υποτίθεται ότι κινούσε τα νήματα της πολιτικής και της θρησκείας για αιώνες, μαζί με μία λίστα των Μεγάλων Δασκάλων της, η οποία περιλαμβάνει φωτεινές μορφές όπως ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, ο Ισαάκ Νεύτων, ο Βίκτωρ Ουγκώ και ο Ζαν Κοκτό. Και μία γενεαλογία που αποδεικνύει την άμεση καταγωγή ενός Γάλλου, του Πιερ Πλαντάρ, από τον τελευταίο Μεροβίγκιο βασιλιά, τον Δαγοβέρτο τον ΙΙ. Ο Πιερ Πλαντάρ γεννήθηκε στο Παρίσι το 1920.

Οι γονείς του ήταν και οι δύο υπηρέτες, ενώ ο ίδιος εκπαιδεύτηκε ως σχεδιαστής. Στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν η μισή Γαλλία βρισκόταν υπό γερμανική κατοχή, ο Πλαντάρ προσπάθησε να σχηματίσει αρκετές οργανώσεις με ισχυρά εθνικιστική, αντισημιτική και αντιμασονική ιδεολογία. Αντί να ευχαριστηθούν οι γερμανικές αρχές, του απαγόρευσαν αυτές τις δραστηριότητες. Όταν αυτός συνέχισε, οι Γερμανοί τον συνέλαβαν και τον έκλεισαν στη φυλακή για τέσσερις μήνες. Το 1951 ο Πλαντάρ παντρεύτηκε και μετακόμισε στο Ανμάς στη νοτιοανατολική Γαλλία. Το 1953 κλείστηκε ακόμη έξι μήνες στη φυλακή για απάτη. Το Μάιο του 1956, ο Πλαντάρ αποφάσισε να σπρώξει λίγο το πεπρωμένο του και ίδρυσε μια τοπική οργάνωση με το όνομα Κοινό της Σιών, την οποία περιέγραψε με μεγαλοπρέπεια ως ένα “Καθολικό ιπποτικό τάγμα για την προαγωγή μιας ανεξάρτητης συντηρητικής ένωσης”.

Όμως, οι σκοποί του Κοινού αποδείχθηκαν αρκετά ήπιοι, καθώς περιορίστηκε στην εκστρατεία για κοινωνική στέγαση χαμηλού κόστους στην Ανμάς. Το όνομα “Σιών” δεν ήταν κάποια αναφορά στο Ισραήλ ή στην Ιερουσαλήμ, αλλά στο κοντινό Όρος Σιών. Σύμφωνα με το γαλλικό κράτος, το Κοινό της Σιών διαλύθηκε το φθινόπωρο του 1956 και δεν είχε καμία δραστηριότητα μετά από την ημερομηνία αυτή. Όμως η δημιουργία του ήταν μόνο το πρώτο νήμα σε έναν πολύπλοκο ιστό επινόησης, απάτης και πλαστογραφίες στις οποίες θα επιδίδονταν ο Πλαντάρ και οι συνένοχοί του, Φιλίπ ντε Σεριζί και Ζεράρ ντε Σεντ, στη διάρκεια της επόμενης δεκαετίας.

Η κομπίνα του Πλαντάρ

Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, ο Πλαντάρ γνώρισε τον Νοέλ Κορμπού, έναν ιδιοκτήτη εστιατορίου στο μικρό χωριό Ρεν-λε-Σατό στην περιοχή του Λανγκτό γκ στη νοτιοανατολική Γαλλία. Ο Κορμπού φημίζονταν στη Γαλλία για τον ρόλο που είχε παίξει στη διάδοση της ιστορίας του Πατέρα Φρανσούα Μπερενζέ Σονιέρ, του ιερέα του Ρεν-λε-Σατό ο οποίος, σύμφωνα με τον Κορμπού, είχε ανακαλύψει έναν αρχαίο θησαυρό, αλλά και κάτι μυστηριώδη έγγραφα κατά την ανακαίνιση του ναού του το 1891. Η αλήθεια ήταν κάπως πιο αποκρουστική. Ο ιερέας Σονιέρ στην πραγματικότητα εξαπατούσε τους ενορίτες του, εισπράττοντας χρήματα για ευχές προς του νεκρούς, τις οποίες δεν διάβαζε ποτέ. Ο θρύλος όμως ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον και ευνοϊκός για τη δουλειά του Κορμπού και τα γαλλικά μέσα ενημέρωσης πίστεψαν την ιστορία του κρυμμένου θησαυρού. Ο Πλαντάρ αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τον θρύλο προς όφελός του, κατασκευάζοντας τα μυστηριώδη έγγραφα, τα οποία υποτίθεται ότι είχε βρει ο ιερέας Σονιέρ μαζί με τον θησαυρό. Φυσικά, τα έγγραφα αφορούσαν το τελείως φανταστικό μεσαιωνικό Κοινό της Σιών και περιείχαν αποδείξεις για τους δεσμούς του Πλαντράρ με τον Δαγοβέρτο τον ΙΙ.

Μαζί με τον Φίλιπ Σεριζί, ο Πλαντάρ δημιούργησε τους “Μυστικούς φακέλους” και τους “φύτεψε” στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας το 1967. Ταυτόχρονα, ένας άλλος συνεργός του, ο συγγραφέας Ζεράρ ντε Σεντ, έγραψε το βιβλίο, “Ο καταραμένος θησαυρός της Ρεν-λε-Σατό”, με περιγραφές των μυστηριωδών εγγράφων και του μεγάλου μυστικού τους. Το βιβλίο έγινε μπεστ σέλερ στη Γαλλία και μεταφράστηκε και στα Αγγλικά. Το μόνο που χρειαζόταν τώρα ο Πλαντάρ ήταν κάποιος που θα “ανακάλυπτε” τα πρωτότυπα και θα έκανε όλες τις συνδέσεις που ήθελε ο Πλαντάρ. Αυτός που τελείως τυχαία μπήκε στη σκηνή ήταν ο Έρικ Λίνκολν, ένας σεναριογράφος που είχε εργαστεί στην επιτυχημένη βρετανική εκπομπή επιστημονικής φαντασίας “Doctor Who”. Συνεργάστηκε με τον Αμερικάνο συγγραφέα Ρίτσαρντ Λι και τον Νεοζηλανδό Μάικλ Μπέιτζεντ για να διερευνήσουν το ζήτημα σε μεγαλύτερο βάθος, οπότε βρήκαν τους πλαστούς φακέλους του Πλαντάρ στη βιβλιοθήκη. Εξέδωσαν το μπεστ σέλερ “Άγιο αίμα, Άγιο Διοσκοπότηρο” το 1982. Σε αυτό το βιβλίο, και όχι στους φακέλους, χρωστάει ο Νταν Μπράουν την ιδέα ότι ο Ιησούς είχε παντρευτεί τη Μαρία Μαγδαληνή, της οποίας οι απόγονοι επέζησαν στη Γαλλία προστατευμένοι από το ψεύτικο Κοινό της Σιών. Πάντως, το μυθιστόρημα του Μπράουν είναι μία φανταστική περιγραφή μια ψευτοϊστορίας, που και η ίδια βασίζεται σε ένα σύνολο πλαστών εγγράφων.

http://news247.gr

Π. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΠΛΑΝΗΣ- ΤΙ ΜΑΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

Εισαγωγή.

Η πλάνη είναι η εξαπάτηση, η παραπλάνηση, η αστοχία στα πνευματικά. Είναι όπλο του εχθρού της ψυχής, και έχει διάφορες μορφές, όπως η πλάνη της αμαρτίας, η πλάνη στα δογματικά, η πλάνη στις πνευματικές εμπειρίες κα. Στο παρόν άρθρο, θα ασχοληθούμε περιληπτικά με την πλάνη στις πνευματικές εμπειρίες. Και θα ασχοληθούμε με αυτήν την συγκεκριμένη μορφή πλάνης, διότι ακούμε πολλές φορές από συνανθρώπους μας που πιστεύουν σε αιρετικά δόγματα να λένε ότι έχουν πνευματικές εμπειρίες με τον Θεό. Και μάλιστα, αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο εμμένουν στην αίρεσή τους, θεωρώντας ότι ο θεός επισφραγίζει με αυτόν τον τρόπο την πίστη τους. Είναι η εμπειρία από μόνη της ασφαλής οδηγός προς την αλήθεια? Δεδομένου ότι σε όλες τις θρησκείες (και εκτός Χριστιανισμού) υπάρχουν πνευματικές εμπειρίες, αλλά πιστεύουν ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ. Η εκκλησία δεν αρνείται την κατά Θεό εμπειρία όπως κάνουν μερικές ομάδες του προτεσταντισμού, αλλά από την άλλη μεριά δεν δέχεται ΟΛΕΣ τις εμπειρίες που δέχονται κάποιες άλλες χωρίς ΔΙΑΚΡΙΣΗ. Η Εκκλησία εφαρμόζει την θεία συμβουλή που δίνει ο απ Ιωάννης  ‘’Αγαπητοί, μη πιστεύετε εις παν πνεύμα, αλλά δοκιμάζετε τα πνεύματα αν  ήναι εκ του Θεού’’ (Α Ιωάννου, δ 1). Είναι πολύ επικίνδυνο, όπως θα δούμε παρακάτω, να νομίζουμε οτιδήποτε βιώνουμε ως ΓΝΗΣΙΑ κατά Θεό εμπειρία. Είναι πολύ επικίνδυνο να προχωράμε σε αυτά χωρίς ΔΙΑΚΡΙΣΗ και κυρίως χωρίς πρώτα να έχουμε προχωρήσει στην ΚΑΘΑΡΣΗ από τα πάθη, τα οποία προϋποθέτουν αγώνα, κόπο, και χρόνο. Ο άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ (1807-1867), σχετικά με τις πνευματικές θεωρίες αναφέρει « Πνευματική θεωρία είναι η θέα κάποιου μυστηρίου και φανερώνεται στον ασκητή, όπως το βλέπομε στα έργα του οσίου Πέτρου, ανάλογα με την κάθαρσή του και με την μετάνοια του. Η μετάνοια έχει δικά της στάδια. Και οι πνευματικές θεωρίες δικούς τους βαθμούς. Τα μυστήρια του χριστιανισμού αποκαλύπτονται στον ασκητή βαθμιαία, ανάλογα με την πνευματική του κατάσταση….Μα, προσοχή! Εάν ο ασκητής δεν έχει καθαρθή με την μετάνοια και δεν έχει ακριβή γνώση της Πίστεως, η θεωρία θα τον ζημιώσει. Ο αληθινός ασκητής δεν επιτρέπει ποτέ στον εαυτό του ισχυρόγνωμες σκέψεις, που σίγουρα είναι καρπός πλάνης και γι’ αυτό φέρνουν επιβλαβή αποτελέσματα πλάνης και τον οδηγούν στον γκρεμό, στην πτώση».

Σκοπός, δεν είναι η αποτροπή του ανθρώπου από την προσευχή, γιατί καθώς αναφέρει ο άγιος Μάρκος ο ασκητής που ήταν μαθητής του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου (430 μ Χ)«Υπάρχουν πολλές διαφορετικές μέθοδοι προσευχής. Καμία μέθοδος δεν είναι επιζήμια. Εάν συνέβαινε αυτό, αυτή δεν θα ήταν προσευχή αλλά εργασία του Σατανά» (Αγ. Μάρκος ο Ασκητής, Περί νόμου πνευματικού κβ)» . Όμως, δεν πρέπει να αγνοούμε τον πνευματικό πόλεμο που έχουμε με τις δυνάμεις του σκότους. Ο άγιος Νείλος ο μοναχός, επίσης μαθητής του αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου (430 περίπου) μας προειδοποιεί· «Κάθε πόλεμος που γίνεται ανάμεσα σε μας και στα ακάθαρτα πνεύματα δεν γίνεται για τίποτε άλλο, παρά για την πνευματική προσευχή. Γιατί τους είναι πολύ εχθρική και ανυπόφορη, ενώ σε εμάς είναι σωτηρία και πάρα πολύ ευεργετική» (Νείλου του μοναχού, Περί προσευχής 49). Έτσι, η διάκριση αυτών των εμπειριών είναι επιβεβλημένη. Κατά τον άγιο Ιωάννη τον Κασσιανό, η διάκριση «έρχεται σε μας  μόνο ως αποτέλεσμα της αληθινής ταπεινοφροσύνης και αυτό φαίνεται στη συνέχεια με την αποκάλυψη στον πνευματικό μας πατέρα όχι μόνο αυτών που πράττουμε αλλά και αυτών που σκεπτόμαστε» (Αγ. Ιωάννης ο Κασσιανός, Προς Λεόντιον ηγούμενον).

Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακας, αναφέρει· «Μεγάλη, πράγματι, μεγάλη είναι η πονηριά των δαιμόνων· δύσκολα την αντιλαμβανόμεθα και ολίγοι την βλέπουν. Καὶ αὐτοὶ οἱ ὀλίγοι, νομίζω, δεν την βλέπουν ολόκληρη». (Λόγος 24).

Ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος,  «Όπως ακριβώς ο λάρυγγας , δια του οποίου η αίσθηση της γεύσης διακρίνει τη διαφορά ανάμεσα στο ξύδι και στο κρασί, αν και τα δύο φαίνονται όμοια, έτσι και η ψυχή δια μέσου της νοητικής αίσθησης και της δραστηριότητας μπορεί να διακρίνει τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος από τις φαντασίες του διαβόλου» (Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος, Περί Υπομονής και Διακρίσεως).

Κανείς δεν έχει να χάσει μελετώντας την πείρα των Πατέρων μας, αλλά μόνο να κερδίσει και να ωφεληθεί πνευματικά.

Το άρθρο αποτελείται από δύο ενότητες. Στην πρώτη, θα δούμε αν και κατά πόσο το πονηρό πνεύμα μπορεί να μιμηθεί ορισμένες υπερφυσικές ενέργειες του Θεού. Στην δεύτερη, ποια είναι τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της πλάνης και πως μπορεί ο πιστός να προφυλαχτεί από αυτήν. Πάντα έχοντας ως βάση την Αγία Γραφή, και την ασκητική παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Θα παρουσιάσουμε ένα απειροελάχιστο μέρος από αυτήν την τεράστια πνευματική κληρονομιά.

Μπορεί ο εχθρός της ψυχής να μιμηθεί τον Θεό,

αναπαράγοντας ‘’υπερφυσικές’’ ενέργειες?

Η Αγία Γραφή απαντά ναι. Ήδη από το πρώτο βιβλίο της, ο σατανάς παραπλανά τους χωρίς πείρα στα πνευματικά πρωτόπλαστους, εισάγοντας την πλάνη με ένα υπερφυσικό τρόπο · μιλώντας μέσα από το φίδι. (Γένεση γ). Αργότερα, όταν ο Θεός κάνει σημεία θαυμαστά δια του Μωυσή μπροστά στον Φαραώ, οι μάγοι του βασιλιά τον μιμούνται ως ένα σημείο. Ρίχνουν κάτω τις ράβδους τους και γίνονται φίδια (Έξοδος ζ 10-13). Περνώντας στην Καινή Διαθήκη, βλέπουμε τον πονηρό να δείχνει σε όραση στον Κύριο  ‘’ πάντα τα βασίλεια της οικουμένης εν μία στιγμή χρόνου’’ (Λουκάς δ 5). Ο Κύριος μας έχει προειδοποιήσει  ‘’…θέλουσι εγερθή ψευδόχριστοι και ψευδοπροφήται, και θέλουσι δείξει σημεία μεγάλα και τέρατα, ώστε να πλανήσουσι, ει δυνατόν, και τους εκλεκτούς’’ (Ματθαίος, κδ 24). Ενώ ο Λουκάς αναφέρει  ‘’Βλέπετε μη πλανηθήτε, διότι πολλοί θέλουσι ελθεί εν τω ονόματί μου, λέγοντες ότι εγώ είναι και ο καιρός επλησίασε. Μη υπάγετε λοιπόν οπίσω αυτών’’ (Λουκάς κα 8). Οι ψευδόχριστοι έρχονται στο όνομα του Χριστού, δήθεν ότι έχουν χρίσμα και αποστολή από Αυτόν.  Ο άγιος Ιωάννης ο Κασσιανός (5οςαιώνας), στο έργο του Συμβολή αναφέρει «καμμιά φορά οι δαίμονες (θαυματουργούν) με σκοπό να υψώσουν σε υπερηφάνεια τον άνθρωπο που πιστεύει ότι κατέχει το μεγάλο δώρο, κι έτσι τον προετοιμάζουν για μια ακόμα πιο μεγάλη πτώση. Προσποιούνται ότι καίγονται και οδηγούνται έξω από τα σώματα όπου κατοικούσαν, εξαιτίας της (δήθεν) αγιότητας ανθρώπων που στην πραγματικότητα γνωρίζουν ότι είναι ανίεροι. Στο Ευαγγέλιο διαβάζουμε: Θα εμφανιστούν ψευδόχριστοι και ψευδοπροφήτες…» (Συμβολή XV:2).

Ο απ Παύλος αναφέρει για τον αντίχριστο ότι θα έρθει ‘’…κατ’ ενέργεια του Σατανά εν πάση δυνάμει και σημείοις και τέρασι ψεύδους…’’ (Β Θες/κεις β 9). Ο Σατανάς, μπορεί να ενεργήσει σημεία, τεράστια, και δυνάμεις ΨΕΥΔΟΥΣ, επομένως. Ο απ Ιωάννης στην Αποκάλυψη αναφέρει για το δεύτερο θηρίο που έμοιαζε με αρνίον αλλά μιλούσε ως δράκων  ‘’Και έκαμε σημεία μεγάλα, ώστε και πυρ έκαμε να καταβαίνει εκ του ουρανού εις την γη ενώπιον των ανθρώπων. Και επλάνα τους κατοικούντας επι της γης, δια τα σημεία τα οποία εδόθησαν εις αυτό να κάμνει ενώπιον του θηρίου…’’ (Αποκάλυψη ιγ 13-14). Ενώ στο κεφάλαιο 16, αναφέρει ότι τα δαιμόνια μπορούν να κάνουν ορισμένα σημεία και αυτά  ‘’Και είδον τρία ακάθαρτα πνεύματα όμοια με βατράχους, εξερχόμενα εκ του στόματος του δράκοντος, και εκ του στόματος του θηρίου, και εκ του στόματος του ψευδοπροφήτου, διότι είναι πνεύματα δαιμόνων εκτελούντα σημεία… (εδ. 13-14).

Πως ο απλός πιστός μπορεί να ξεφύγει από όλα αυτά? Μόνο, με το να θωρακιστεί πνευματικά με την πείρα και την διδασκαλία της Εκκλησίας που είναι ο στύλος και το εδραίωμα της αλήθειας (Α Τιμοθέου γ 15), όπως παραδίδεται από την Αγία Γραφή και την καταγεγραμμένη εμπειρία των αγίων.

Ο π Σεραφείμ Ρόουζ, στο βιβλίο του ‘’Η Ορθοδοξία και η θρησκεία του μέλλοντος’’, αναφέρει· «Ο άγιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης ήταν προσεκτικός στο να καθοδηγεί τους μοναχούς σχετικά με τους κινδύνους αυτών των εμπειριών: Ολόγυρα, γύρω από τους αρχάριους και τους ισχυρογνώμονες, οι δαίμονες συνηθίζουν να απλώνουν τα δίχτυα των σκέψεων και των ολέθριων φαντασιώσεων, και προετοιμάζουν τάφρους για την καταστροφή τους…’’ Ένας μοναχός τον ρώτησε: ‘’Τι πρέπει να κάνει ένας άνθρωπος όταν ο δαίμονας παίρνει τη μορφή αγγέλου του φωτός;’’ ‘’Σ’ αυτή την περίπτωση, ένας άνθρωπος χρειάζεται μεγάλη δύναμη διάκρισης για να διακρίνει σωστά μεταξύ καλού και κακού. Γι’ αυτό στην απερισκεψία σας, μην παρασύρεστε τόσο γρήγορα από αυτό που βλέπετε, αλλά να έχετε βαρύτητα και, δοκιμάζοντας τα πάντα με προσοχή, δεχθείτε το καλό και απορρίψτε το κακό. Πάντα πρέπει να δοκιμάζετε και να εξετάζετε, και μονάχα μετά να πιστεύετε».

Ο άγιος Συμεών, ο νέος Θεολόγος, αναφέρει · «ο αγωνιστής της προσευχής θα πρέπει σπάνια να κοιτά στον ουρανό, από το φόβο των πονηρών πνευμάτων στον αέρα, που προκαλούν πολλές και διάφορες πλάνες εκεί» (Φιλοκαλία, «Περί των τριών τρόπων της προσευχής»).

Χαρακτηριστικές είναι και οι αναφορές του αγίου Νείλου του μοναχού στο έργο του Περί προσευχής· «Όταν λοιπόν ο νους προσεύχεται καθαρά, σταθερά και αληθινά, τότε δεν έρχονται οι δαίμονες από τα αριστερά, αλλά από τα δεξιά. Γιατί του παρουσιάζουν τη δόξα του Θεού και κάποιο σχηματισμό από εκείνους που αρέσουν στην αίσθηση, ώστε να πιστεύει ότι ο σκοπός της προσευχής επιτεύχθηκε απόλυτα. Και αυτό, όπως είπε  κάποιος θαυμάσιος και με γνώση άνδρας, γίνεται από το πάθος της κενοδοξίας, και από τον δαίμονα που αγγίζει τον χώρο του εγκεφάλου και πάλλεται μέσα στις φλέβες. Νομίζω, οτι ο δαίμονας που αγγίζει το χώρο που προαναφέραμε, μεταβάλλει το φως του νου όπως θέλει, και έτσι κινείτε το πάθος της κενοδοξίας σε λογισμό που κάνει τον νου να νομίζει με επιπολαιότητα ότι απέκτησε θεία και πραγματική γνώση, και επειδή αυτός δεν ενοχλείται από τα σαρκικά και ακάθαρτα πάθη, αλλά παρίσταται δήθεν καθαρός στην προσευχή, νομίζει ότι δεν γίνεται καμία ενέργεια πια μέσα του αντίθετη, αφού υποθέτει ότι είναι θεϊκή η εμφάνιση που του γίνεται από τον δαίμονα και τον διαμορφώνει με τον τρόπο που είπαμε» (Κεφάλαια 72-73).

«Πρόσεχε μη σε εξαπατήσουν οι πονηροί δαίμονες με καμία οπτασία, και να έχεις επάγρυπνο το νου σου όταν πηγαίνεις για προσευχή, και να παρακαλείς τον Θεό, ώστε εάν η σκέψη προέρχεται από αυτόν, να σε φωτίσει ο Θεός, αν όχι, γρήγορα να διώξει τον πλάνο από σένα, και να έχεις θάρρος, διότι δε θα παραμείνουν τα σκυλιά, εφόσον εσύ θα κάμεις με θέρμη την προσευχή σου στον θεό» (Κεφάλαιο 94).

Ενώ, τον μοναχό Ευλόγιο τον συμβουλεύει· «Όταν τελικά η καρδιά ακούει διαρκώς τέτοια από τους λογισμούς της δόξας και δεν αντιδρά, δε θα μείνει έξω από την κρυφή παραφροσύνη, από την οποία ο ηγεμόνας των φρενών νους κινδυνεύει να τιναχτεί έξω, διότι οι λογισμοί αυτοί ή μέσω ονείρων επιβεβαιώνονται, ή μεταμορφώνονται σε αγρυπνίες, ή μετασχηματίζονται σε φωτεινές οπτασίες. Γιατί ο ίδιος ο Σατανάς μεταμορφώνεται σε άγγελο φωτεινό για να μας εξαπατήσει, ίσως και να μας δείξει ότι θα μας δώσει χαρίσματα, για να πέσεις και να τον προσκυνήσεις, ή φέρνοντας μας το χαρούμενο άγγελμα, ότι θα αναληφθούμε σαν άλλος Ηλίας, ή υποσχόμενος ότι θα μας αγιάσει. Αυτών των μεταμορφωμένων σε αγγέλους Σατανάδων μερικοί δέχτηκαν την πίστη τους, παρεξέκλιναν από την αλήθεια και έγιναν φρενοβλαβείς» (Άγιος Νείλος ο μοναχός, προς τον μοναχό Ευλόγιο, 34 κεφάλαιο).

Ο άγιος Γρηγόριος ο Σιναίτης (1255-1347) προειδοποιεί· «Δεν είναι μικρός κόπος να αποκτήσει κανείς την αλήθεια επακριβώς και να καθαριστεί από κάθε τι που αντιτίθεται στη χάρη· επειδή είναι σύνηθες για το διάβολο να δείχνει την πλάνη του, ιδιαίτερα στους αρχάριους, με τη μορφή της αλήθειας, δίνοντας μια πνευματική εμφάνιση σ’ αυτό που είναι κακό». Και«Ο Θεός δεν θυμώνει με αυτόν που, φοβούμενος την πλάνη, φυλά τον εαυτό του με εξαιρετική προσοχή, ακόμα κι αν δεν δεχτεί κάτι που έχει σταλεί από το Θεό… Αντιθέτως, ο Θεός επαινεί αυτόν για τη σύνεσή του».

Χαρακτηριστικά γνωρίσματα της πλάνης.

Ο εχθρός, μπορεί να επιχειρήσει να πλανήσει με πολλούς τρόπους. Είτε με το να δώσει ‘’υψηλές’’ καταστάσεις χωρίς να έχει προηγηθεί η κάθαρση, είτε ‘’εξυψωτικά’’ συναισθήματα. Ο π Σεραφείμ Ρόουζ στο βιβλίο του ‘’Η Ορθοδοξία και η θρησκεία του μέλλοντος’’, αναφέρει με βάση τα συγγράμματα του αγίου Ιγνάτιου Μπριαντσιανίνωφ ·  «Υπάρχουν δυο βασικές μορφές πλάνης. Η πρώτη και πιο θεαματική μορφή προκύπτει όταν ένα πρόσωπο μοχθεί για μια υψηλή πνευματική κατάσταση ή πνευματικά οράματα χωρίς να έχει πρώτα καθαρθεί από τα πάθη και την επανάπαυση στη δική του κρίση. Σε κάποιον τέτοιο ο διάβολος παρέχει σπουδαία «οράματα». Υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα στους βίους των Αγίων, που ανήκουν στα βασικά εγχειρίδια της Ορθόδοξης ασκητικής διδασκαλίας. Έτσι ο άγιος Νικήτας, αργότερα Επίσκοπος του Novgorod (31 Ιαν.) εισήλθε στην ερημιτική ζωή απροετοίμαστος και παρά τις αντίθετες συμβουλές του πνευματικού του, και σύντομα άκουσε μια φωνή να προσεύχεται μαζί του. Τότε ο «Κύριος» μίλησε στο Νικήτα κι έστειλε έναν «άγγελο» να προσεύχεται στη θέση του, και του έδωσε εντολή να διαβάζει βιβλία αντί να προσεύχεται, και να διδάσκει εκείνους που έρχονταν σ’ αυτόν. Έτσι κι έκανε, βλέποντας πάντα τον «άγγελο» να προσεύχεται δίπλα του, και οι άνθρωποι έμεναν έκπληκτοι από την πνευματική σοφία του και τις «δωρεές του Αγίου Πνεύματος» που φαινόταν να κατέχει, συμπεριλαμβανομένων «προφητειών» οι οποίες πάντα εκπληρώνονταν. Η απάτη αποκαλύφθηκε μόνο όταν οι πατέρες του μοναστηριού έμαθαν για την αποστροφή του προς την Καινή Διαθήκη (παρ’ ότι την Παλαιά Διαθήκη, την οποία δεν είχε διαβάσει ποτέ, μπορούσε να την πει απ’ έξω), και μέσω των προσευχών τους μετανόησε, τα «θαύματά» του σταμάτησαν, και αργότερα έφθασε σε γνήσια αγιότητα. Παρομοίως, ο άγιος Ισαάκ των σπηλαίων του Κιέβου (14 Φεβρ.), είδε ένα μεγάλο φως και εμφανίστηκε σ’ αυτόν ο «Χριστός» με «αγγέλους» όταν ο Ισαάκ, χωρίς να κάνει το σημείο του σταυρού, γονάτισε μπροστά στο «Χριστό», οι δαίμονες απέκτησαν εξουσία πάνω του και, αφού χόρεψαν μαζί του μανιασμένα, τον παράτησαν μισοπεθαμένο. Κι αυτός επίσης έφτασε αργότερα σε γνήσια αγιότητα. Υπάρχουν πολλές παρόμοιες περιπτώσεις όπου ο «Χριστός» και οι «άγγελοι» εμφανίστηκαν σε ασκητές και παραχώρησαν εκπληκτικές δυνάμεις και «δωρεές του Αγίου Πνεύματος», οι οποίες συχνά οδήγησαν τελικά τους παραπλανημένους ασκητές σε παράνοια ή αυτοκτονία». «Αλλά υπάρχει κι άλλη, λιγότερο θεαματική μορφή πνευματικής πλάνης, η οποία δεν προσφέρει στα θύματά της σπουδαία οράματα αλλά μόνο εξυψωτικά «θρησκευτικά συναισθήματα». Αυτό συμβαίνει, όπως έχει γράψει ο Επίσκοπος Ιγνάτιος, «όταν η καρδιά επιθυμεί και πασχίζει για άγια και θεϊκά αισθήματα ενώ είναι ακόμα εντελώς ακατάλληλη γι’ αυτά. Ο καθένας που δεν έχει συντετριμμένο, μεταμελημένο πνεύμα, που αναγνωρίζει οποιοδήποτε είδος πλεονεκτήματος ή αξίας στον εαυτό του, που δεν τηρεί σταθερά τη διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας αλλά σε μια ή άλλη παράδοση πιστεύει στη δική του αυθαίρετη κρίση ή έχει ακολουθήσει μια μη Ορθόδοξη διδασκαλία – είναι σε αυτή την κατάσταση πλάνης».

Η υπερηφάνεια, είναι ένα από πολλά της χαρακτηριστικά γνωρίσματα. Ο π Σεραφείμ Ρόουζ αναφέρει · «Είναι αυτό που η (ρωσική) Ορθόδοξη παράδοση αποκαλεί prelest (πλάνη). Είναι μια σημαντική λέξη, γιατί αναφέρεται στη ακριβή κατάσταση ενός προσώπου που έχει ινδουϊστικές «πνευματικές εμπειρίες». Δεν υπάρχει ακριβές αντίστοιχο της λέξης «πρελέστ» στο αγγλικό λεξικό. Καλύπτει όλο το φάσμα των ψευδών πνευματικών εμπειριών: από την απλή παραίσθηση και εξαπάτηση μέχρι την πραγματική κατάληψη από δαίμονα. Σε κάθε περίπτωση το κίβδηλο εκλαμβάνεται ως γνήσιο και το συνολικό αποτέλεσμα είναι μια επιταχυνόμενη αύξηση της υπερηφάνειας».

Ο άγιος Γρηγόριος ο Σιναίτης αναφέρει· «Να ξέρετε ότι τα έργα της χάρης είναι φανερά, και ο δαίμονας, παρά τις μεταμορφώσεις του, δεν μπορεί να τα παραγάγει: δηλαδή, πραότητα, φιλικότητα, ταπεινότητα, μίσος του κόσμου, εκκοπή των παθών και των σαρκικών επιθυμιών – που είναι τα αποτελέσματα της χάρης. Τα έργα των δαιμόνων είναι: υπερηφάνεια, αλαζονεία, εκφοβισμός και όλα τα κακά. Από τέτοια αποτελέσματα θα μπορείτε να διακρίνετε αν το φως που λάμπει στην καρδιά σας είναι από το Θεό ή το σατανά.».

Ο άγιος Νείλος ο μοναχός παρατηρεί· «Ποθώντας πολύ να δεις το πρόσωπο του ουρανίου Πατέρα, να μη ζητάς καθόλου να δεις κάποια μορφή ή σχήμα την ώρα της προσευχής. Να μην ποθείς να δεις αγγέλους ή δυνάμεις ή τον Χριστό κατά τρόπο αισθητό, για να μην χάσεις τελείως τα λογικά σου δεχόμενος λύκο αντί του ποιμένα και προσκυνώντας τους εχθρούς δαίμονες. Αρχή της πλάνης του νου είναι η κενοδοξία, από την οποία κινούμενος ο νους επιχειρεί να περιγράψει το Θείο με σχήμα και μορφές».

«Κενοδοξία είναι φαντασία της συγκυρίας, φαινομενική φιλοπονία, αντίθετη προς την αλήθεια, αρχηγός των αιρέσεων, επιθυμία της πρωτοκαθεδρίας…τριπλή γλώσσα των αιρετικών» (Νείλος, Περί των κακιών, κεφάλαιο 4).

«Γιατί ο νους, επηρεασμένος από όσα ήδη έχει σκεφτεί, ακόμα και αν αντιληφθεί την πλάνη, είναι δύσκολο να αποχωριστεί από αυτήν, επειδή γοητεύεται από την τέρψη των ευχάριστων περισσότερο, από όσο θα ήταν πρόθυμος να αποφύγει την βλάβη από αυτά που δεν του συμφέρουν». (Νείλος, Λόγος περί ακτημοσύνης, κεφ. 35).

Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακας αναφέρει ·

«Στὸν ὕπνο μας πολλὲς φορὲς οἱ δαίμονες «μετασχηματίζονται εἰς ἀγγέλους φωτός» καὶ σὲ μορφὲς ἁγίων Μαρτύρων, τοὺς ὁποίους παρουσιάζουν νὰ ἔρχωνται πρὸς τὸ μέρος μας. Ἔτσι ἀφοῦ ξυπνήσωμε μᾶς βυθίζουν σὲ ὑπερηφάνεια καὶ χαρά. Τὸ σημεῖο ἀπὸ τὸ ὁποῖο θὰ διακρίνης τὴν πλάνη εἶναι τοῦτο: Οἱ ἄγγελοι μᾶς δείχνουν τὴν κόλασι, τὴν Κρίσι καὶ τὸν χωρισμό, καὶ ἔτσι μᾶς κάνουν νὰ ξυπνοῦμε ἔντρομοι καὶ περίλυποι. Ἐὰν ἀρχίσωμε νὰ πιστεύωμε στοὺς δαίμονες κοιμώμενοι, ὕστερα θὰ ἐμπαιζώμεθα ἀπὸ αὐτοὺς καὶ ξύπνιοι. Ἐκεῖνος ποὺ πιστεύει στὰ ὄνειρα εἶναι ἐντελῶς ἄσοφος καὶ ἄπειρος, ἐνῷ αὐτὸς ποὺ δὲν πιστεύει τίποτε εἶναι πραγματικὰ συνετὸς καὶ σοφός. Πίστευε μόνο σ᾿ ἐκεῖνα ποὺ σοῦ ἀναγγέλλουν γιὰ τὴν κόλασι καὶ τὴν Κρίσι. Ἐὰν ὅμως δημιουργῆται μέσα σου ἀπόγνωσις, τότε καὶ αὐτὰ τὰ ὄνειρα προέρχονται ἀπὸ τοὺς δαίμονες» (Λόγος 3).

Σε ερώτηση προς τον γέροντα Παίσιο (1924-1994), πως μπορούμε να καταλάβουμε ότι κάποιος είναι πλανεμένος, απάντησε « Ακόμη καί άπό τήν όψη του μπορείς νά τό καταλάβης. Ό πλανεμένος παρουσιάζει μία εξωτερική ψεύτικη απάθεια. Φαίνεται ταπεινός καί πράος, άλλά μέσα του κρύβει την μεγάλη ιδέα πού έχει γιά τόν εαυτό του. Άν κοιτάξετε τά μάτια του, θά δήτε ότι βλέπει τους άλλους ταλαίπωρους, σάν μυρμήγκια». (Λόγοι Παισίου Γ πνευματικός αγώνας).

Ο μοναχός Σωφρόνιος Σαχάρωφ (1896-1993), στο βιβλίο του «Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης», αναφέρει επιγραμματικά τους λόγους για τους οποίους κάποιος άνθρωπος μπορεί να πέσει στην πλάνη· «Στην πλάνη πέφτει κάποιος είτε από απειρία είτε από υπερηφάνεια. Και αν είναι από απειρία, ο Κύριος θεραπεύει γρήγορα αυτόν που πλανήθηκε, αν όμως είναι από υπερηφάνεια, τότε θα πάσχει για πολύν καιρό η ψυχή, ωσότου μάθει την ταπείνωση, και τότε θα θεραπευθεί από τον Κύριο. Πέφτουμε στην πλάνη, όταν νομίζουμε ότι είμαστε πιο φρόνιμοι και έμπειροι από τους άλλους, ακόμη και από τον πνευματικό μας πατέρα. Έτσι σκέφτηκα κι εγώ με την απειρία μου και γι’ αυτό υπέφερα. Κι ευχαριστώ από την καρδιά μου τον Θεό, γιατί με τον τρόπο αυτό με ταπείνωσε και με νουθέτησε και δεν απέσυρε το έλεός Του από μένα».

Στο ίδιο βιβλίο του, αναφέρει πως μπορούμε να διακρίνουμε κάποιες πνευματικές καταστάσεις «Αν δεις φως μέσα σου ή γύρω σου, μην πιστέψεις σ’ αυτό αν δεν έχεις συγχρόνως κατάνυξη για τον Θεό και αγάπη για τον πλησίον. Μη φοβηθείς όμως, αλλά ταπείνωσε τον εαυτό σου και το φως εκείνο θα εξαφανιστεί. Αν δεις κάποιο όραμα ή εικόνα ή όνειρο, μην το εμπιστεύεσαι, γιατί αν είναι από τον Θεό, θα σε φωτίσει γι’ αυτό ο Κύριος. Ψυχή, που δεν γεύθηκε το Άγιο Πνεύμα, δεν μπορεί να διακρίνει από πού έρχεται το όραμα. Ο εχθρός δίνει στην ψυχή μια «γλυκειά αίσθηση» ανακατεμένη με κενοδοξία, και από αυτό γίνεται φανερή η πλάνη. Οι Πατέρες λένε ότι, όταν η όραση είναι εχθρική, η ψυχή αισθάνεται σύγχυση ή φόβο. Αυτό, όμως, συμβαίνει μόνο στην ταπεινή ψυχή που θεωρεί τον εαυτό της ανάξιο για όραση. Ο κενόδοξος, όμως, μπορεί να μην αισθανθεί ούτε φόβο ούτε σύγχυση, γιατί επιθυμεί τις οράσεις και θεωρεί τον εαυτό του άξιο, και γι’ αυτό τον εξαπατά εύκολα ο εχθρός».

Ενώ παρακάτω, μας δείχνει τον τρόπο για να αντιμετωπίσουμε τέτοιες καταστάσεις. « Να πολεμάς τους εχθρούς με την ταπείνωση. Όταν δεις ότι κάποιος άλλος νους παλεύει με το νου σου, ταπείνωσε τον εαυτό σου και θα παύσει ο πόλεμος».

«Φρόντιζε να έχεις πολύ ταπεινοφροσύνη, και δεν θα αγγίξει την ψυχή η επιβουλή των δαιμόνων» (Λόγοι περί Προσευχής, αγίου Νείλου του μοναχού, κεφ.96).

Τα συναισθήματα είναι παραδόξως υπερβολικά και αναίτια, προκαλώντας σύγχυση και υπερηφάνεια. « Είναι τελείως άμορφη και ακατάστατη· προκαλεί ανόητη χαρά, έπαρση και ταραχή και συνοδεύεται από μία διάθεση συσπερίγραπτης στείρας ελαφρότητας…». (Άγιος Γρηγόριος ο Σιναίτης, Περί Ησυχίας και προσευχής).

«Όλα όσα κάνουν οι δαίμονες είναι ακατάστατα»

(Άγιος Πέτρος ο Δαμασκηνός, Δήλωσις των παθών).

«Σύγχυση πρέπει να ονομάζεται το άρμα του διαβόλου, διότι ο Σατανάς, ο οποίος συνηθίζει να φορτώνει επάνω σ’ αυτό ως ηνίοχος και να μεταφέρει μαζί του το πλήθος των παθών, εισβάλλει στην ταλαίπωρη ψυχή και την βυθίζει μέσα στον λάκκο της σύγχυσης» (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος, Λόγος ΛΓ).

Μέσα σε αυτά τα συναισθήματα είναι και το «γέλιο του Αγίου Πνεύματος». Οι άγιοι Βαρσανούφιος και Ιωάννης, ασκητές του 6ου αι., δίνουν την ξεκάθαρη Ορθόδοξη απάντηση σ’ έναν Ορθόδοξο μοναχό που μαστιζόταν από αυτό το πρόβλημα (Απάντ. 451): «Εν τω φόβω του Θεού δεν υπάρχει γέλιο. Η Γραφή λέει για τους μωρούς, που υψώνουν τη φωνή τους σε γέλια· και ο λόγος του μωρού είναι πάντα διαταραγμένος και στερημένος χάριτος». Ο άγιος Εφραίμ ο Σύρος διδάσκει εξ ίσου σαφώς: «Το γέλιο και η υπερβολική οικειότητα είναι η αρχή της διαφθοράς της ψυχής. Αν τα βλέπεις αυτά στον εαυτό σου, να ξέρεις ότι έχεις φτάσει στα βάθη των κακών. Μη σταματάς να παρακαλάς το Θεό να σε απαλλάξει από αυτόν το θάνατο… Το γέλιο αφαιρεί από μας την ευλογία που έχει δοθεί ως υπόσχεση σ’ αυτούς που πενθούν και καταστρέφει ό,τι έχει οικοδομηθεί. Το γέλιο προσβάλλει το Άγιο Πνεύμα, δεν ωφελεί την ψυχή, ατιμάζει το σώμα. Το γέλιο διώχνει τις αρετές, δεν έχει μνήμη θανάτου ή σκέψεις μαρτυρίου» (Φιλοκαλία, ρωσική έκδ. Μόσχα 1913 τομ. 2, σελ. 448).

Ο Ιγνάτιος Μπριατσιανίνωφ τονίζει · «Την παλαιότερη εποχή πολλοί μοναχοί έπεσαν σε ολέθριες πλάνες, αποκλειστικά και μόνο επειδή επέτρεψαν στον εαυτό τους να ερευνήσουν δόγματα επάνω από τις δυνάμεις τους. «Μοναχός ταπεινόφρων», διδάσκει ο άγιος Ιωάννης, «ου πολυπραγμονήσει άρρητα, ο δε υπερήφανος πολυπραγμονήσει κρίματα» (Λόγος ΚΕ’, 11). Με απλά λόγια: «Ο ταπεινόφρων μοναχός ποτέ δεν θα τολμήσει να ασχοληθή με τα άρρητα θεία μυστήρια, θεωρώντας τον εαυτό του άξιο να εμβαθύνει σ’ αυτά! Αντίθετα, ο υπερήφανος αυτό θα το αποτολμήσει! θα προσπαθήσει ακόμη και τα κρίματα του Θεού να αποσαφηνίσει φορτώνοντας την ψυχή του κρίμα».

Ο ίδιος θέτει τα πράγματα στην σωστή τους σειρά · «Άσκησε τον εαυτό σου στην προσευχή και στην μελέτη για την οικοδόμηση της ψυχής σου. Και τότε η άσκησή σου θα γίνει μόνη της πνευματική θεωρία και μάλιστα ασφαλής και ευπρόσδεκτη στον Θεό».Όταν τα αισθητήρια της οράσεως, τα μάτια μας, θεραπευθούν από την τύφλωση, βλέπομε, γιατί βλέπομε με τα αισθητήρια όργανα μας. Έτσι και όταν ο νους μας καθαρθή από την αρρώστια της αμαρτίας, αρχίζει εντελώς φυσικά να βλέπει τα μυστήρια του χριστιανισμού».

«Απαιτείται μεγάλο χάρισμα διάκρισης, μαζί με βαθειά δυσπιστία προς όλες τις εξαιρετικές «πνευματικές» εμπειρίες κάποιου, προκειμένου να μην εξαπατηθεί κανείς. Ενώπιον των πανούργων αόρατων εχθρών που διεξάγουν πόλεμο κατά του ανθρώπινου γένους, η στάση της αφελούς εμπιστοσύνης που έχουν προς τις εμπειρίες τους οι αναμεμειγμένοι στο «χαρισματικό» κίνημα είναι μια ανοιχτή πρόσκληση σε πνευματική πλάνη… Πως είναι προετοιμασμένος ο Ορθόδοξος Χριστιανός να αντισταθεί στην πλάνη; Έχει ολόκληρη τη συλλογή των θεόπνευστων πατερικών συγγραμμάτων τα οποία, μαζί με την Αγία Γραφή, παρουσιάζουν την αντίληψη της Εκκλησίας του Χριστού επί 2000 χρόνια, με αναφορά σε σχεδόν κάθε απατηλή και ψευδοπνευματική εμπειρία. (π Σεραφείμ Ρόουζ, Η Ορθοδοξία και η θρησκεία του μέλλοντος).

«’Όλοι ἐσεῖς ποὺ επιχειρήσατε να αποδυθείτε και να εισέρθετε στο στάδιο αὐτὸ τοῦ ψυχικοῦ μαρτυρίου, όσοι θέλετε να σηκώσετε στον τράχηλο σας τον ζυγό τοῦ Χριστοῦ, όσοι φροντίζετε να φορτώσετε στον τράχηλο κάποιου άλλου το ἰδικό σας φορτίο, όσοι σπεύδετε νὰ γράψετε σε συμβόλαιο την πώληση σας και θέλετε ἀντὶ αὐτῆς νὰ γραφή σε σάς ἐλευθερία, όσοι, τέλος, υποβαστάζεσθε καὶ ἀνυψώνεσθε ἀπὸ χέρια ἄλλων καὶ διανύετε ἔτσι τὸ μεγάλο τούτο πέλαγος, ἂς γνωρίζετε ὅτι επιχειρήσατε νὰ βαδίσετε μία σύντομη, αλλά καὶ τραχεία ὁδό, ἡ ὁποία μια και μόνη πλάνη κρύβει: Αὐτὴν που λέγεται ιδιορρυθμία. Αὐτὸς ποὺ απαρνήθηκε εντελώς την ιδιορρυθμία σὲ όσα τοῦ φαίνονται καλά και πνευματικά και θεάρεστα, αὐτὸς ἔφθασε στο τέρμα της ὁδοῦ, προτοῦ ἀρχίση να την βαδίζη. Διότι αὐτὸ ακριβώς είναι ἡ ὑπακοή: Να μην εμπιστεύεται κανεὶς τὸν εαυτόν του σὲ όλα τὰ καλά μέχρι τέλους τῆς ζωής του. (Λόγος 4, άγιος Ιωάννης της Κλίμακας).

«Αν ο πονηρός και πείσμων εχθρός μας, που δεν κουράζεται ποτέ να μας πειράζει, ήθελε κάποτε να σε πολεμήσει, ιδιαίτερα κατά την ώρα του θανάτου, με κάποιες ψεύτικες εμφανίσεις και με μεταμορφώσεις σε άγγελο φωτός, εσύ να παραμένεις σταθερός στην γνώση της ταπεινότητος και της μηδαμινότητος του εαυτού σου…Αλλά και αν με πολλά σημάδια καταλάβεις ότι τα οράματα αυτά είναι αληθινά και προέρχονται από τον Θεό, παρόλα αυτά εσύ να τα αποστρέφεσαι πάντοτε και να τα διώχνεις όσο μπορείς μακριά σου. Και μην φοβηθείς μήπως δεν αρέσει στον Θεό η αποστροφή αυτή που κάνεις, σκεπτόμενος την αναξιότητά σου. Γιατί, αν τα οράματα αυτά είναι από τον Θεό, αυτός γνωρίζει καλά να σου τα ξεκαθαρίσει και δεν θα του κακοφανεί, αν δεν τα δέχεσαι. Γιατί εκείνος που δίνει την χάρη στους ταπεινούς, δεν την αφαιρεί από αυτούς πάλι για πράξεις που κάνουν οι ίδιοι εξ αιτίας της ταπεινώσεως» (Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, Ο Αόρατος πόλεμος, κεφάλαιο ΙΓ).

Στοιχεία ελήφθησαν από ·

Α’ Επιστολή αποστόλου Ιωάννη

Πνευματικές Θεωρίες, Αγίου Ιγνατίου Μπριατσιανίνωφ

Εν Ειρήνη του Κυρίου δεηθώμεν, π Αλεξίου Καρακαλλινού

Άγιος Νείλος ο μοναχός, Περί προσευχής, Φιλοκαλία, τόμος Β11.

Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος, Περί υπομονής και διακρίσεως

Λόγοι του αγίου Ιωάννη της Κλίμακας

Κατά Λουκά ευαγγέλιο

Κατά Ματθαίον ευαγγέλιο

Η Ορθοδοξία και η θρησκεία του μέλλοντος, π Σεραφείμ Ρόουζ

Β Θεσσαλονικείς επιστολή του απ. Παύλου

Αποκάλυψη Ιωάννου

Άγιος Νείλος ο μοναχός, Προς τον μοναχό Ευλόγιο

Άγιος Νείλος ο μοναχός, Περί των κακιών

Άγιος Νείλος ο μοναχός, Λόγος περί ακτημοσύνης

Λόγοι γέροντα Παισίου, Γ πνευματικός αγώνας

Μοναχός Σωφρόνιος Σαχάρωφ, «Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης»

Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, Ο Αόρατος πόλεμος 

https://fdathanasiou.wordpress.com