ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Την συγκλονιστική αληθινή ιστορία αποκαλύπτει ο ίδιος στην επίσημη ιστοσελίδα των Αγίων Μετεώρων (agiameteora.net).

«Πριν από δώδεκα περίπου χρόνια ανήμερα τα Χριστούγεννα κίνησα με ανάμικτα συναισθήματα για πρώτη φορά για το Περιβόλι της Παναγιάς. Ήθελα να επισκεφθώ το γέροντα Παΐσιο, να δω από κοντά έναν Άγιο της εποχής μας, να εξακριβώσω τις διαφορές, να εντρυφήσω στις παραινέσεις του. Η αλήθεια είναι πως λίγο η ανθρώπινη περιέργεια, λίγο η ανθρώπινη αδυναμία που συνδέεται με τη προτέρα εξακρίβωση του τι πρόκειται να συμβεί ήταν οι πραγματικές αιτίες.

Το κρύο ήταν τσουχτερό και το Άγιο Όρος ήταν χιονισμένο. Ένας άγνωστος γέροντας ανέλαβε ως επίγειος άγγελος να με καθοδηγήσει μέχρι την Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου. Η επιθυμία μου όμως να λάβω συγκεκριμένες απαντήσεις μ’ έκανε να πάρω μαζί με ένα δάσκαλο από τη Κοζάνη το μονοπάτι για την καλύβα του γέροντα στην Παναγούδα αμέσως μετά την ακολουθία του Εσπερινού.

Με πρόσωπο σκυμμένο, καρδιά θλιμμένη και βήματα βαριά προσέγγισα το κελί του γέροντα. Αναρωτιόμουν τι θα έπραττα αν, ως καρδιογνώστης κοιτούσε βαθιά μέσα στη ψυχή μου και έβλεπε τα λάθη, την αμαρτία, τις παραλείψεις, τα μίση, τις μικρότητες, τις κατακρίσεις, τον αληθινό ψυχικό πόλεμο. Στη σκέψη και μόνο πως ο γέροντας έχει τέτοια ικανότητα δείλιασα και με έπιασε ντροπή.

Αναθαρρούσα όμως και μονολογούσα μέσα μου. Ε! και τι έγινε, ο μόνος είμαι...

Μια άλλη φωνή ωστόσο, άγνωστη τότε, γνωστή τώρα σε εμένα απαντούσε. Υπάρχει λύση … Όσο και να επιχειρούσα να μην την ακούω και να την περιφρονώ τόσο αυτή δυνάμωνε. Υπάρχει λύση, φώναξα κάποια στιγμή χωρίς να το καταλάβω και ξάφνιασα τον συνοδοιπόρο μου δάσκαλο.

Με το που φθάσαμε στο κελί άρχισα να νιώθω κάπως περίεργα. Όλα, γύρω προκαλούσαν μια ηρεμία. Το χιονισμένο τοπίο, τα πουλιά, ο ήχος από το νερό στο ποτάμι. Βούρκωσα χωρίς να κλαίω. Οι σκέψεις περιστρέφονταν γύρω από την άγνωστη αυτή εσωτερική φωνή- παρόρμηση: «Υπάρχει λύση»!

«Καλώς τα καλόπαιδα». Με τη φωνή του γέροντα Παϊσίου επανήλθα στην πραγματικότητα.

Καθώς περνούσα το κατώφλι του Κελιού, μια ζεστασιά πρωτόγνωρη συγκλόνισε το είναι μου. Αληθινό άγγιγμα ψυχής. Ο γέροντας με κοίταξε. Το βλέμμα του ήταν αρκετό για να απομακρυνθούν όλες οι επιφυλάξεις και να ανοίξει η καρδιά.

Το μικρό διάστημα που έμεινα κοντά στον ταπεινό γέροντα Παΐσιο αρκούσε για να αναθεωρήσω σιγά – σιγά πολλά πράγματα. Η αντίληψή μου για τον κόσμο μεταβλήθηκε. Και για πρώτη φορά ένιωθα την ανάγκη να ευχαριστήσω τον Θεό για όλα.

Η μικρή επικοινωνία με το γέροντα λειτούργησε μακροπρόθεσμα καταλυτικά. Εκεί στο Κελί της Παναγούδας βίωσα τη ζεστασιά των ποιμένων. Αφουγκράστηκα το άγγελμα των αγγέλων «επί γης ειρήνη». Έζησα τα Χριστούγεννα.

Χριστούγεννα μακριά από τα φώτα, τα γλυκά, τις ψεύτικες ευχές για ειρήνη, τα υποκριτικά γέλια, την ιδιοτελή καλοσύνη και την ελεγχόμενη αγάπη που απευθύνεται σ’ αυτούς που επιδιώκουμε να μας αγαπούν. Μακριά από το θαύμα των θαυμάτων, τη Γέννηση του Σωτήρος Χριστού. Μακριά από την αληθινή πορεία και το μοναδικό σκοπό του ανθρώπου, δηλαδή τη σωτηρία του.

Σήμερα με βεβαιότητα μπορώ να φωνάξω πως ο Χριστός δύναται να γεννηθεί σε κάθε άνθρωπο. Τώρα ευθαρσώς μπορώ να διακηρύξω και να διαλαλήσω πως αρκεί να ανοίξουμε με ειλικρίνεια μια χαραμάδα στη ψυχή μας και τότε Αυτός θα φροντίσει τα υπόλοιπα. Μια μικρή χαραμάδα για να πλημμυρίσουμε ειρήνη, να γευθούμε καρπούς διαφορετικούς από αυτούς που μας σερβίρει εντέχνως η εκκοσμίκευση. Μια μικρή χαραμάδα για να αλλάξουν τα πάντα ριζικά. Μια μικρή χαραμάδα για να βροντοφωνάξουμε το...

«Χριστός γεννάται δοξάσατε».

Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ

Κάποτε στο Κουτλουμουσιανό Κελί του Αγίου Σπυρίδωνος, το Κερκυραίικο, ενώ είχε πλησιάσει η εορτή του Αγίου, δεν είχαν βρει ακόμη ψάρια και οι Πατέρες ανησυχούσαν.

Τα Καλογέρια έλεγαν στον Γέροντα να αγοράσουν βακαλάο, μια που δεν βρήκαν ψάρια. Ο Γέροντας τους έλεγε:

– Κάντε υπομονή, ο Άγιος Σπυρίδων θα μας φέρει ψάρια. Και συνέχεια έκανε κομποσκοίνι.
Ενώ είχαν χάσει πια την υπομονή τους τα Καλογέρια και ήταν καταστεναχωρημένα, γιατί η ώρα είχε πλησιάσει και έπρεπε να μαγειρέψουν, ακούνε ξαφνικά να χτυπάν την πόρτα. Ανοίγουν και τι να ιδούν! Δύο ψαράδες με δυό πανέρια γεμάτα ψάρια να ζητάνε τον Γέροντα. Φώναξαν οι υποτακτικοί τον Γέροντα, αλλά οι ψαράδες είπαν:
– Δεν είναι αυτός ο Γέροντας. Σ’ εμάς ήρθε ένας άλλος Γέροντας και μας είπε: “Να πάτε τα ψάρια στο Κελλί του Αγίου Σπυρίδωνος, που πανηγυρίζει, και θα πληρωθείτε με καλή τιμή. Αν θέλετε, να σας δώσω και καπάρο”.
Ο Γέροντας κατάλαβε το θαύμα και τους πέρασε στο Ναό να προσκυνήσουν. Μόλις αντίκρισαν την Εικόνα του Αγίου Σπυρίδωνος είπαν:
– Να αυτός ήταν ο Γέροντας που μας είπε να φέρουμε εδώ τα ψάρια!
Τους λέει τότε ο Γέροντας
– Αχ βρε παιδιά δεν παίρνατε το καπάρο από τον Άγιο για να το έχουμε ευλογία!

Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα, έκδ. Ιερό Ησυχαστήριο “Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος”, Σουρωτή Θεσσαλονίκης, 1993,

Πηγή: dogma.gr

Ο ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ Ο ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ

Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΦΙΔΙ

Μια ομάδα από έξι άτομα πήγαν στο Άγιο Όρος να συναντήσουν και να γνωρίσουν τον Γέροντα Παΐσιο, το έτος 1974, μία εβδομάδα πριν από την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο. Τότε δεν ήταν ακόμα και τόσο γνωστός ο Γέροντας.

Οι επισκέπτες ακολούθησαν ένα στενό μονοπάτι γεμάτο χαμόκλαδα και βρέθηκαν σε μια Καλύβη. Είδαν ένα γεροντάκι με τριμμένο ράσο και έσκαβε. Κάποιος από την παρέα ρώτησε:

-Πού είναι ο Γέροντας Παΐσιος;

-Εδώ είναι, απάντησε το γεροντάκι.

Τους άνοιξε την πόρτα, μπήκαν και προσκύνησαν. Όταν βγήκαν, είδαν τον μοναχό πιο περιποιημένο. Κι εκείνος, πού είχε ρωτήσει την πρώτη φορά, ξαναρώτησε:

-Πού είναι ο π. Παΐσιος;

-Εσείς ήρθατε να δείτε ένα μεγάλο καρπούζι και βρήκατε ένα νεροκολόκυθο, απάντησε ο μοναχός.

Όλοι κατάλαβαν τότε, ότι βρίσκονταν μπροστά στον Πατέρα Παΐσιο. Κάθισαν κάτω από μια ελιά, άλλοι σε πέτρες και άλλοι στα χόρτα. Το τι ακολούθησε δεν περιγράφεται. Η συζήτηση ήταν μια πνευματική πανδαισία.

Είχε την πιο κατάλληλη, φωτισμένη και πνευματική απάντηση στις ερωτήσεις και τις απορίες των επισκεπτών. Μετά από συζήτηση μιας ώρας, μέσα από τα χαμόκλαδα, εμφανίστηκε ένα τεράστιο φίδι. Δενδρογαλιά πρέπει να ήταν.-Φίδι, φίδι φώναξε κάποιος από την παρέα και πετάχτηκε επάνω παίρνοντας μια πέτρα στο χέρι του.

Ο Γέροντας τους καθησύχασε λέγοντας:

-Μην το πειράζετε, αυτό έρχεται να μου κάνει παρέα. Σηκώθηκε, πήρε ένα τενεκεδάκι, το γέμισε νερό και το άφησε πιο πέρα.

Αφού το φίδι ήπιε νερό, ο γέροντας Παΐσιος τού είπε:

-Φύγε τώρα, έχω παρέα. Αμέσως το φίδι, υπακούοντας, χάθηκε στα χόρτα αθόρυβα, όπως είχε εμφανισθεί. Όλοι έμειναν άναυδοι. Το γεγονός αυτό και η συζήτηση πού είχε προηγηθεί χαράχθηκαν βαθιά στην ψυχή τους.

Επιπλέον ο Γέροντας τους επεσήμανε προφητικά τα γεγονότα πού ακολούθησαν με την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο…

Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου – Από το βιβλίο «Βίος Γέροντος Παΐσιου»

ΓΕΡΩΝ ΙΛΑΡΙΩΝ ΑΡΓΚΑΤΟΥ: ΘΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ. ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΒΡΟΥΝ ΠΟΙΜΕΝΑ, ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΩΣΤΟ ΔΡΟΜΟ!

Ὁ Ρουμάνος Γέρων Ἰλαρίων Ἀργκάτου προφητεύει:

«Θά ζήσουμε τούς ἔσχατους καιρούς.

Οἱ πιστοί δέν θά μποροῦν νά βροῦν ποιμένα, οὔτε καί τόν σωστό δρόμο»!!!

«Τα παιδιά μας σε αυτούς τούς δύσκολους καιρούς θα είναι ανέτοιμα να αντιμετωπίσουν τις καταστάσεις»!

Γέροντας Ιλαρίωνας Αργκάτου (1913-2006) ένας από τους μεγαλύτερους σύγχρονους Ρουμάνους πνευματικούς, προειδοποιεί και προφητεύει!

Ο Γέροντας Ιλαρίωνας Αργκάτου, προφήτεψε μέσα από τους λόγους του την πνευματική κατάσταση που ζούμε στην εποχή μας και τις συνέπειες αυτής, με μεγάλη ακρίβεια…Η προφητεία είναι από τα σοφά χείλη ενός από τους μεγαλύτερους Ρουμάνους πνευματικούς, του Γέροντα Ιλαρίωνα Αργκάτου:

«Έρχονται δύσκολοι καιροί επειδή λιγόστεψε ή πίστη. Εξ’ αιτίας της φτώχειας, οι άνθρωποι θα πουλήσουν την ψυχή τους για τροφή και ρούχα.

Ό κόσμος θα γίνει κακός, θα εξαφανιστεί ή αγάπη και το έλεος μεταξύ των ανθρώπων. Ιερείς και λαϊκοί θα γίνουν ένα και δεν θα υπάρχει κάποιος να καθοδηγήσει τούς πιστούς. Οι πιστοί δεν θα μπορούν να βρουν τον ποιμένα, ούτε και τον σωστό δρόμο. Θα κυβερνάει το χρήμα και η επιθυμία να κάνουν περιουσίες.

Κανείς δεν θα φροντίζει για τις ψυχές των ανθρώπων. Όλα θα περιοριστούν σε μία απλή συναλλαγή. Όλοι θα αδιαφορούν για την σωτηρία τους, για την πίστη, δεν θα έχουν φόβο Θεού, το καθήκον, ή υποχρέωση, ή ευθύνη θα είναι άγνωστες έννοιες. Όλα θα περιστρέφονται γύρω από το χρήμα.

Ό ένας θα πουλάει τον άλλον, ή κακία στον κόσμο θα είναι ανυπόφορη. Θα ζήσουμε τούς έσχατους καιρούς. Δεν μπορούμε να φανταστούμε πόσο δύσκολα θα είναι. Δεν μπορούμε να φανταστούμε τί περιμένει εμάς και τα παιδιά μας.

Τα παιδιά μας σε αυτούς τούς δύσκολους καιρούς θα είναι ανέτοιμα να αντιμετωπίσουν τις καταστάσεις, επειδή οι γονείς σήμερα δεν διδάσκουν στα παιδιά τον φόβο τού Θεού και την ντροπή προς τούς ανθρώπους. Γι’ αυτόν τον λόγο θα πέσουν θύματα πολλών κακών.

Μητέρες μην αφήσετε τα παιδιά σας να τα παρασύρει το κύμα αυτού του διεφθαρμένου αιώνα. Θα κλαίτε αιώνια πού δεν σώσατε τα παιδιά σας και θα τα κάνετε υιούς της γέενας του πυρός. Εάν σταματούσε ή αμαρτία στον κόσμο και οι άνθρωποι μετανοούσαν δεν θα ζούσαμε εμείς τούς έσχατους καιρούς…».

ΕΝΑ ΛΑΜΠΡΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΘΕΑΣ ΤΟΥ ΑΚΤΙΣΤΟΥ ΦΩΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΑΥΞΕΝΤΙΟ ΓΡΗΓΟΡΙΑΤΗ

Ένα λαμπρό παράδειγμα θέας του Ακτίστου Φωτός από το Γέροντα Αυξέντιο Κωνσταντώνη Γρηγοριάτη, καταγόμενο από τα Κούντουρα (Αρβανιτοχώρι της Αττικής), αντιγράφω από το βιβλίο που συνέγραψε η Συνοδεία του Γέρο-Ευθύμιου στην Καψάλα με τίτλο «Από την Ασκητική και Ησυχαστική Αγιορείτικη παράδοση» (σελ.142-143):

Ο Γέρο-Αυξέντιος († 1892 – 1981)

ʺΟ ίδιος είχε κάνει πράξη στη ζωή του το «αδιαλείπτως προσεύχεσθε» και μάλιστα έφθασε σε προχωρημένη κατάσταση πνευματική, ώστε να λέγη την ευχή και στον ύπνο του, όπως με απλότητα απεκάλυψε στο γέροντα Παΐσιο.

Άλλοτε είπε ο ίδιος, όντας τυφλός, ότι, «όταν λέω την ευχή βλέπω στο δεξιό μέρος φως. Αυτό το βλέπω, όταν κάνω τον κανόνα με το κομποσχοίνι. Το βλέπω συχνά. Αυτό φεύγει και ύστερα πάλι ξανάρχεται. Το κυριότερο όμως είναι η αγάπη που έρχεται στην καρδιά για τον Χριστό».

Έβλεπε το Άκτιστο Φως και κάποια μέρα ανησύχησε γιατί δεν το είδε και ζητούσε να εξομολογηθεί στον Πνευματικό του. Κάποτε ο γέρο-Αυξέντιος πήγε να κοινωνήσει στο παρεκκλήσι του Οσίου Γρηγορίου, του Κτίτορος, όπου θα γινόταν Θεία Λειτουργία.

Ενώ προσήλθε προετοιμασμένος με πολύ πόθο και ευλάβεια, ο λειτουργός Ιερέας τυφλώθηκε από ένα φως δυνατό και ιλαρό που έβγαινε από το πρόσωπο του γέροντος Αυξεντίου. Το πρόσωπό του σκεπάστηκε, εξαφανίστηκε από έναν φωτεινό ήλιο, υπέρ τον ήλιο λάμποντα, και ο Ιερέας δε μπορούσε πλέον όχι να τον κοινωνήσει αλλά ούτε να τον αντικρύσει, ρίχνοντας το βλέμμα του χαμηλά.

«Έλαμπε τόσο το πρόσωπό του», διηγείται ο λειτουργός, «που όταν τον κοίταξα, ζαλίστηκα και παρά λίγο να πέσω κάτω. Έβαλα το χέρι μου και σκέπασα τα μάτια μου γιατί δεν άντεχα το δυνατό φως. Έλαμπε ολόκληρος». Όταν σε λίγο υπεστάλη το Άκτιστο Φως και συνήλθε ο έκπληκτος Ιερέας, τότε τον κοινώνησε. Ο Γέρο-Αυξέντιος έγινε συχνά θεωρός του Ακτίστου Φωτός και έφθασε στην κατάσταση του θείου έρωτος. Και όλα αυτά από την επιμονή του στην ευχήʺ.

Δοξασμένο το όνομα του Θεού ημών!! Απερίγραπτη η Δόξα Του και γενναιοδωρία Του!! Χαροποιεί τους αγαπόντας Αυτόν, κάνοντάς τους συμμέτοχους στης Δόξης του Ακτίστου Φωτός Του!! Όπως τον ταπεινό Γέροντα Αυξέντιο!!

πηγή: http://proskynitis.blogspot.gr/ 

ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ- Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ (ΜΕΡΟΣ 2ο)

Η ζωή του Άγιου Παΐσιου Μέρος 2ο

''Φυγόκεντρος'' Μακεδονία TV 11.10.2016.

Το δεύτερο μέρος του αφιερώματος στον Άγιο Παϊσιο.

Οι εξορκισμοί και οι «εμφανίσεις» μετά την κοίμησή του.

Οι συμπροσευχές με τον Άγιο Πορφύριο,

αλλά και το «μήνυμα» του Γέροντα Εφραίμ της Αριζόνα 

για την κρίση στην Ελλάδα,

στο πνευματικό του τέκνο, Αθηνά Σιδέρη.

ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ- Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ (ΜΕΡΟΣ 1ο)

Η ζωή του Άγιου Παΐσιου Μέρος 1ο

''Φυγόκεντρος'' Μακεδονία TV 11.10.2016.Η πορεία του Αγίου μέχρι το Άγιο Όρος.Συγκλονιστικές μαρτυρίες ευσεβών ανθρώπων 

που έζησαν από κοντά τον Άγιο.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ

Το σημαντικότερο κείμενο-παρακαταθήκη του Αγίου Γέροντα Παϊσίου του Αγιορείτου:

“Ο Γέροντας, ξεριζωμένος από την βρεφική του ηλικία, και έχοντας ζήσει τη φρίκη του πολέμου και της Κατοχής, γνώριζε από την πείρα του ότι το να «διάγωμεν ήρεμον και ησύχιον βίον» είναι μεγάλη ευλογία.

Αγαπούσε τη Πατρίδα και έλεγε: «Και η Πατρίδα είναι μία μεγάλη οικογένεια». Δεν επεδίωκε το εθνικό μεγαλείο, τη δόξα και την ισχύ με την κοσμική έννοια, αλλά την ειρήνη, τη πνευματική άνοδο και την ηθική ζωή των πολιτών, για να μας βοηθά και ο Θεός. Ούτε επιζητούσε την ασφάλεια για ν’ απολαμβάνουν οι άνθρωποι τις ανέσεις τους.

Σε κάποιο Έλληνα θερμό πατριώτη που ζούσε στην Αμερική και προσπαθούσε να προβάλλει την Ελλάδα, συνέστησε ν’ αγωνιστεί για ν’ αγιάσει και ύστερα να προβάλλει σωστά και πνευματικά και την Ελλάδα.

Όπως οι Προφήτες του Ισραήλ συμμετείχαν στη ζωή του έθνους ενεργά με τον τρόπο τους, προσεύχονταν, θρηνούσαν, έλεγχαν βασιλείς, κήρυτταν μετάνοια και προφήτευαν για τα επερχόμενα δεινά, το ίδιο και ο Γέροντας δεν ήταν αδιάφορος και απαθής στα θέματα της Πατρίδας. Ο προφήτης δεν ήταν εθνικιστής που έλεγε: «Δια Σιών ου σιωπήσομαι». Το ίδιο και η στάση του Γέροντα ήταν καθαρά πνευματική.

Ενώ ζούσε έκτος κόσμου, αγωνίσθηκε όσο λίγοι για το καλό της Πατρίδας. Αξιοθαύμαστη ήταν η δραστηριότητα και η προσφορά του στα εξωτερικά εθνικά θέματα μας. Μιλούσε εναντίον των ανθελληνικών ρευμάτων, των πλαστογράφων της ιστορικής αληθείας, και κυρίως εναντίον των αδίκων εδαφικών διεκδικήσεων σε βάρος της Ελλάδας, των Σκοπιανών «πανσλαυϊστών», Αλβανών, Τούρ­κων κ.ά. Έλεγε: «Ο ένας θέλει τη Θεσσαλονίκη, ο άλλος θέλει να φθάσει μέχρι τη Λάρισα, ο άλλος θέλει το Αιγαίο. Μα τέλος πάντων δεν υπήρχε ποτέ Ελλάδα;».

Επεσήμανε τους εθνικούς κινδύνους, πριν ακόμη φανούν. Βοήθησε πολλούς να δουν ξεκάθαρα τις ξένες προπαγάνδες σε βάρος της Πατρίδας, και όσοι είχαν θέσεις και ευαισθησία έλαβαν τα ανάλογα μέτρα.

Σχετικά με το Μακεδονικό, αναφέρει ανώτατος αξιωματικός: «Εγώ ήμουν μέσα στα πράγματα και δεν είχα πάρει είδηση. Ο Γέροντας μου άνοιξε τα μάτια. Στην αρχή παραξενευόμουν και έλεγα: Τί είναι αυτά που λέει ο Γέροντας και από πού τα ξέρει; Έπειτα κατάλαβα». Ο Γέροντας ήδη από το 1977, όταν πήγε στην Αυστραλία, ανέφερε το Μακεδονικό θέμα. Αυτά κάποιοι «ειδικοί» τα θεώρησαν «ανεύθυνες φανατικές κινδυνολογίες».

Υπερασπιζόμενος την ελληνικότητα της Μακεδονίας, ανήρτησε στο αρχονταρίκι του το κείμενο του προφήτη Δανιήλ, που αναφέρεται στο βασιλέα των Ελλήνων Αλέξανδρο, και δίπλα του μία μεγάλη χάρτινη εικόνα ενός Αγγέλου από Σερβικό Μοναστήρι, να δείχνει το κείμενο.

Παρομοίαζε το κράτος των Σκοπίων με οικοδόμημα που είναι κτισμένο με τούβλα και με φαρσαλινούς χαλβάδες, που είναι κομμένοι σε σχήμα τούβλων, και που φυσικό είναι κάποτε να κατάρρευση.

Το βιβλίο του πρώην υπουργού Βορείου Ελλάδος κ. Νικολάου Μάρτη «Η πλαστογράφηση της Μακεδονίας», όταν το διάβασε, τον ενθουσίασε. «Δόξα τω Θεώ», είπε, «υπάρχουν και πατριώτες». Πήρε πολλά βιβλία και τα μοίραζε ευλογία. Έγραψε και ένα επαινετικό ποιηματάκι, το οποίο ο κ. Μάρτης συμπεριέλαβε σε νέα έκδοση του βιβλίου του.

Για την Τουρκία διεκήρυσσε με βεβαιότητα: «θα διαλυθεί,οι Κούρδοι θα κάνουν κράτος και οι μεγάλες δυνάμεις θα μας δώσουν την Πόλη. Όχι επειδή μας αγαπούν αλλά γιατί θα οικονομήσει ο Θεός τα πράγματα έτσι, ώστε το συμφέρον τους θα είναι να την έχουμε εμείς. Θα λειτουργήσουν οι πνευματικοί νόμοι. Οι Τούρκοι έχουν να πληρώσουν πολλά, απ’ αυτά που έχουν κάνει. Αυτό το Έθνος θα καταστραφεί, διότι δεν προήλθε με την ευλογία του Θεού. Τα κόλλυβα τους τα’ χουν στο ζωνάρι τους (δηλαδή πλησίασε το τέλος τους).

Ο άγιος Αρσένιος έλεγε πριν από την Ανταλλαγή: «Την Πατρίδα μας θα την χάσουμε, αλλά πάλι θα την βρούμε».

Ρωτήθηκε ο Γέροντας, πότε θα ελευθερωθεί η Κύπρος, και απάντησε: «Η Κύπρος θα ελευθερωθεί, όταν μετανοήσουν οι Κύπριοι. Να κάνετε πνευματικές βάσεις για να διώξουν τις βάσεις των Τούρκων, των Άγγλων και των Αμερικανών». Έβλεπε δηλαδή το Κυπριακό ως πνευματικό θέμα, όχι ως εθνικό ή πολιτικό, και ότι η λύση του θα προέλθει από την μετάνοια του λαού και την προσευχή.

Βλέποντας τον από Ανατολάς κίνδυνο για την Θράκη, μετέβη στην Κομοτηνή για να στηρίξη εκχριστιανισθέντες Μουσουλμάνους. Ήθελε να παραμείνη μαζί τους για ένα διάστημα για να βοηθήση.

Στα θέματα της Πατρίδος δεν ήθελε οι Χριστιανοί να είναι αδιάφοροι. Πολύ λυπόταν που έβλεπε πνευματικούς ανθρώπους να επιζητούν να βολευθούν οι ίδιοι και να μην ενδιαφέρωνται για την Πατρίδα. Ο καημός του και η απορία του ήταν πως οι υπεύθυνοι δεν αντιλαμβάνονται πού οδηγούμαστε. Ο ίδιος από παλαιά διέβλεπε την σημερινή κατάσταση και ανησυχούσε, αλλά δεν διέσπειρε τις ανησυχίες του στον κόσμο.

Έλεγε: «Από το κακό που επικρατεί σήμερα θα βγει μεγάλο καλό. Βλέπω μια ελιά. Το ένα της κλωνάρι έχει ξεραθεί, το άλλο το τρώγει η κάμπια και θα ξεραθή και αυτό. Αλλά πετιέται ένα άλλο βλαστάρι από κάτω που έχει πολύ θυμό (δύναμη) και αναπτύσσεται γρήγορα».

Λυπόταν για την πνευματική κατάπτωση των πολιτών. Μιλούσε αυστηρά γι’ αυτούς που ψήφιζαν αντιχριστιανικούς νόμους. Λυπήθηκε για την αλλαγή της γλώσσας και είπε: «Η επόμενη γενεά θα φέρει Γερμανούς να μας μάθουν την γλώσσα μας, και τα παιδιά μας θα μας φτύνουν». Έγραφε σε επιστολή του: «Αυτοί που κατάργησαν τα Αρχαία πάλι θα τα ξαναφέρουν».

Δημοσίευσε ένα σύντομο κείμενο υποστηρίζοντας τον αγνότατο πατριώτη και ευλαβέστατο ήρωα Μακρυγιάννη από τις εναντίον του άδικες και ψευδείς κατηγορίες. Πέρα από την αποκατάσταση της αληθείας, υπήρχε τότε, όπως και σήμερα, επιτακτική ανάγκη προβολής ενός ιδανικού προτύπου προς μίμηση για τους πολιτικούς ηγέτες, αλλά και για υποβοήθηση του λαού να αποκτήση ορθά πολιτικά κριτήρια στην επιλογή των κυβερνητών του Έθνους μας.

Κάποιος Πρωθυπουργός, του οποίου κατέκρινε δημοσίως ενέργειες επιζήμιες για το Έθνος και την Εκκλησία, ζήτησε να τον συναντήση στην Σουρωτή. Ο Γέροντας απάντησε: «Ας έρθη, θα του τα ψάλω και μπροστά του». Είχε το ψυχικό σθένος αυτός ο πτωχός καλυβίτης να υψώνη την φωνή του άφοβα μπροστά στους ισχυρούς της ημέρας.

Όταν κάποιος πρόεδρος της Δημοκρατίας επισκέφθηκε το Άγιον Όρος, ο Γέροντας συνέστησε στα μοναστήρια να μην τον δεχθούν, γιατί είχε υπογράψει τον νόμο περί των αμβλώσεων.

Από Υπουργό που θέλησε να βοηθήση γνωστό του Μοναστήρι δεν δέχθηκε τίποτε, γιατί ανήκε σε κόμμα που είχε υπογράψει αντιχριστιανικούς νόμους.

Ο Γέροντας ήταν άνθρωπος της ειρήνης και της ενότητος. Δεν ανήκε σε κανένα κόμμα. Ήταν υπεράνω κομμάτων. Απέρριπτε άθεα πολιτικά κόμματα και πολιτικούς που είχαν σχέση με την Μασωνία, για την αθεΐα τους και την πολεμική τους προς την Εκκλησία. Έλεγε: «Τι να το κάνω το δεξί ή το αριστερό χέρι, αν δεν κάνη σταυρό;», απορρίπτοντας έτσι τούς άθεους πολιτικούς ανεξάρτητα από την πολιτική τους τοποθέτηση. Κάποια κόμματα; γνωρίζοντας την επιρροή του στον λαό, ζήτησαν να τον προσεταιρισθούν χάριν ψηφοθηρίας, αλλά ματαίως.

Τον επισκέπτονταν πολιτικά πρόσωπα, βουλευτές, υπουργοί, γερουσιαστές από τις Η.Π.Α. και ο βασιλιάς Κωνσταντίνος του έστελνε κάρτες. Από κανέναν όμως δεν ζήτησε τίποτε για τον εαυτό του ή για γνωστά του μοναστήρια. Μόνο ζητούσε να ενεργούν για το καλό της Πατρίδος και της Εκκλησίας.

Ακόμη βοήθησε πολλούς κρατικούς υπαλλήλους με τις συμβουλές του να είναι τίμιοι και ευσυνείδητοι στην εργασία τους. Εκτιμούσε τους καλούς παιδαγωγούς για το ουσιαστικό έργο που προσφέρουν, και τους ευλαβείς στρατιωτικούς, που έχουν ιδανικά.

Πολλούς νέους αναρχικούς τους έπεισε να υπηρετήσουν στρατιώτες.

Γενικώς συμβούλευε όλους να έχουν σεβασμό και αγάπη προς την Πατρίδα, να ενεργούν για το κοινό καλό ευσυνείδητα και να μην παρασύρωνται από το γενικό πνεύμα της αδιαφορίας, της ισοπεδώσεως των πάντων, του βολέματος και της καταχρήσεως.

Κυρίως όμως ο Γέροντας βοήθησε την Πατρίδα αφανώς με την προσευχή του. Αυτό φαίνεται από το τυπικό που αναφέρθηκε, αλλά και από το ποίημα που έστειλε στην μητέρα του. Στο τέλος γράφει ότι γίνεται καλόγηρος για να προσεύχεται «και για όλη την Πολιτεία». Έδινε πρώτος το παράδειγμα και παρακινούσε, λέγοντας: «Να κάνουμε προσευχή ο Θεός να φωτίζη τους υπευθύνους που έχουν θέσεις μεγάλες στην Πολιτεία, γιατί αυτοί μπορούν να κάνουν μεγάλο καλό».

Όταν υπήρχε ένταση στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις, έλεγε: «Πολλά σύννεφα μαζεύτηκαν. Αν μπορέσουμε να τα διώξουμε» (με την προσευχή).

Σε παρόμοια περίπτωση έκανε θεία Λειτουργία στο Καλύβι του. Στους Μακαρισμούς δεν έψαλλε ό,τι προέβλεπε το τυπικό, αλλά από τον κανόνα του οσίου Νικολάου του Κατασκεπηνού, γιατί ήταν κατάλληλο για την περίπτωση αυτή: «Αθέων Αγαρηνών τα βέλη σύντριψον Δέσποινα, και πάσαν επιβουλήν δαιμόνων ματαίωσον, λαόν χριστεπώνυμον σκέπων και φυλάττων, ίνα πόθω σε δοξάζωμεν».

Όταν η Πατρίδα περνούσε περίοδο πολιτικής αστάθειας, λόγω αδυναμίας σχηματισμού κυβερνήσεως, ο Γέροντας πονούσε και ευχόταν πολύ. Την τρίτη φορά που θα γίνονταν εκλογές σε μικρό χρονικό διάστημα συνέβη το εξής, όπως διηγήθηκε: «Ήταν παραμονή εκλογών. Καθόμουν στο ξυλοκρέββατο στο Αρχονταρίκι και έλεγα την ευχή. Ξαφνικά παρουσιάστηκε ο διάβολος με την μορφή του… (ανωτάτου πολιτικού προσώπου της εποχής εκείνης του οποίου κατέκρινε ενέργειες καταστρεπτικές) και με απειλούσε. Αλλά δεν μπορούσε να πλησίαση. Ήταν σαν δεμένος, κάτι τον κρατούσε και σφιγγόταν».

Το ίδιο βράδυ ο Γέροντας παρουσιάσθηκε σ’ έναν έγγαμο ιερέα στον ύπνο του. Του είπε αυστηρά:

«Παπα-… τι κοιμάσαι; Σήκω να κάνης προσευχή, γιατί η Πατρίδα κινδυνεύει».

Την σωτηρία του Έθνους την περίμενε από τον Θεό. Έλεγε: «Αν ο Θεός άφηνε την τύχη του Έθνους στους πολιτικούς θα καταστρεφόμασταν. Αλλά αφήνει λίγο τα πράγματα, για να φανούν οι διαθέσεις του καθενός».

Για τούς πολιτικούς που έκαναν κακό στο Έθνος έλεγε: «Με αναπαυμένη συνείδηση παρακαλώ τον Θεό να τους δίνη μετάνοια και να τους παίρνη, για μην κάνουν μεγαλύτερο κακό, και να αναστήση Μακκαβαίους».

Πίστευε ότι ένας μοναχός μπορεί να βοηθήση ολόκληρο το Έθνος. «Άλλον ο Θεός τον κάνει μοναχό για να βοηθήση μια οικογένεια και άλλον για να βοηθήση ολόκληρο Έθνος. Το Άγιον Όρος πολλά μπορεί να προσφέρη. Μπορεί να δημιουργήση πάλι το Βυζάντιο από το οποίο προήλθε».

Βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου

†Ιερομονάχου ΙΣΑΑΚ

ΗΓΟΥΜΕΝΟΣ ΦΡΕΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ: ''ΖΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ''

Λάβρος κατά των Εκκλησιαστικών Ποιμένων είναι ο Ηγούμενος του Φρέαρ του Ιακώβ Γέροντας Ιουστίνος, ο οποίος τον Αύγουστο του 2016 σώθηκε μετά από απόπειρα δολοφονίας του.

Ο Γέροντας μιλώντας σε προσκυνητές μεταξύ άλλων ανέφερε: "Αφήσαμε την Ορθοδοξία μας, αφήσαμε την γλώσσα μας, αφήσαμε τον πολιτισμό μας".
Επίσης ο Ηγούμενος αναφέρθηκε και στην επίσκεψη του Αρχιεπισκόπου στους μετανάστες του Πειραιά, τονίζοντας πως "άπαξ ο Αρχιεπίσκοπος έβγαλε το εγκόλπιο του σε ανθρώπους που ήρθαν στο σπίτι μας λάθρα, για να μην τους προσβάλει θρησκευτικώς, εμείς δηλαδή εδώ πέρα πως πρέπει να εμφανιζόμαστε με σορτς; Είμεθα αξιοκατάκριτοι και αξιολύπητοι!"

"Ο Θεός τιμώρησε την Εκκλησία της Ελλάδος, κάθε δέκα κληρικούς που πεθαίνουν να κάνουν έναν" πρόσθεσε χαρακτηριστικά ο Γέροντας Ιουστίνος.

Τέλος ο γέροντας μιλάει για τους Αγιοταφίτες, το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων αλλά και για την απόπειρα δολοφονία του.

Πηγή

ΕΝΑ ΣΠΑΝΙΟ ΒΙΝΤΕΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ

Ο Άγιος Παΐσιος, κατά κόσμον Αρσένιος Εζνεπίδης (1924-1994), είναι η μεγαλύτερη μορφή του συγχρόνου ορθοδόξου Μοναχισμού, με ακτινοβολία η οποία από πολλού έχει υπερβεί τα στενά όρια της Ελλάδος, αλλά και των ελληνοφώνων τοπικών Εκκλησιών, και έχει απλωθεί σε ολόκληρη την Ορθοδοξία.

ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ: ΑΓΙΕ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ!

ΤΟ ΚΕΛΙ ΠΟΥ ΕΖΗΣΕ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΣΤΗΝ ΚΟΝΙΤΣΑ

ΤΟ ΚΕΛΙ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΪΣΙΟΥ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΟΥΔΑ

Ένα πανέμορφο βίντεο στο όμορφο κελάκι του Γέροντα Παΐσίου.

ΓΕΡΩΝ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ: ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΛΕΕΙ "Ο ΠΙΣΤΕΥΣΑΣ ΚΑΙ ΒΑΠΤΙΣΘΕΙΣ ΣΩΘΗΣΕΤΑΙ"

Διηγείται ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης: «Κάποτε επισκέφθηκε το Μοναστήρι μας ένας Προτεστάντης πάστορας. Όταν με ενημέρωσαν ότι αυτός ο κύριος είναι ιερέας των Προτεσταντών, τον πλησιάσαμε και τον ξεναγήσαμε στο Μοναστήρι μας. Μετά, είπα να ετοιμάσουν για τον άνθρωπο φαγητό. Εγώ δεν κάθησα μαζί του στο τραπέζι, αλλά αποσύρθηκα στο κελί μου. Διότι αυτό απαιτεί η τάξις. Οι Πατέρες απαγορεύουν τη συμπροσευχή που προηγείται της κοινής τραπέζης».

Σε άλλη περίπτωση επισκέφθηκαν το Μοναστήρι δύο αγιορείτες ιερομόναχοι και μια ηλικιωμένη κυρία Καθολική, ρωσικής καταγωγής, που είχε αποφασίσει να γίνει Ορθόδοξη. 
Όταν στο Γέροντα αναφέρθηκε ότι, κατόπιν αποφάσεως της Ιεράς Συνόδου, στα άτομα αυτά είναι αρκετό το μυστήριο του Χρίσματος, χωρίς το Βάπτισμα, ο Γέροντας είπε:
-Δεν γνωρίζω τι αποφάσισε η Ιερά Σύνοδος. Εκείνο που γνωρίζω είναι ότι το Ευαγγέλιο λέει: «ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται». Γι’ αυτό πρέπει να γίνεται κανονικά το μυστήριο του Βαπτίσματος και του Χρίσματος.

Και σε ένα τρίτο περιστατικό ενός Καθολικού, που θέλησε να βαπτισθεί, αφού ο Γέροντας τον προέτρεψε να επισκεφθείτον επίσκοπο της περιοχής του, απ’ όπου επέστρεψε με τη σύσταση ότι δεν χρειάζεται βάπτισμα άλλα μόνο χρίσμα, χωρίς να σχολιάσει την παραπάνω αντιμετώπιση, έφερε μία μεγάλη κολυμβήθρα στο Μοναστήρι και, βοηθούμενος από ένα αρχιμανδρίτη, πνευματικό του τέκνο, βάπτισε κανονικά τον εν λόγω άνθρωπο στο παρεκκλήσι του Αγίου Χαραλάμπη.

Απόσπασμα από το νέο βιβλίο του Αρχιμ. Ιωάννη Κωστώφ «ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΑ ΕΦΟΔΙΑ, όχι να εκτρέφουμε, αλλά να εκτρέπουμε την αίρεσι», σελ. 55-56.

ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΟΡΦΥΡΙΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΤΕΡΟΔΟΞΟ, ΠΟΥ ΤΕΛΙΚΑ ΒΑΠΤΙΣΤΗΚΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ

ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΜΕ ΤΟΝ  ΑΓΙΟ ΠΟΡΦΥΡΙΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΤΕΡΟΔΟΞΟ, ΠΟΥ ΤΕΛΙΚΑ ΒΑΠΤΙΣΤΗΚΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Κάποτε επισκέφθηκε τον Όσιο Πορφύριο ένας ετερόδοξος ρωμαιοκαθολικός (παπικός).  Δεν χρειάζεται να αναφέρομε επεξηγώντας, ότι ο κάθε ξένος συνομιλητής του Αγίου Πορφυρίου, δεν χρειαζόταν να ομιλεί Ελληνικά.  Η Γερόντισσα Άννα, η οποία μου διηγήθηκε το περιστατικό αυτό, νυν Ηγουμένη του Ιερού Ησυχαστηρίου στο Γέρακα Ξάνθης, πνευματικό  τέκνο του Αγίου Πορφυρίου, γνωστή του ετερόδοξου αυτού, ρώτησε άλλη φορά τον Άγιο Γέροντα, γιατί δεν προσπάθησε να τον πείσει να βαπτιστεί Ορθόδοξος.  Ο Άγιος Πορφύριος απάντησε ότι πρέπει να περιμένομε η Χάρις του Θεού να τον οδηγήσει να βαπτιστεί Ορθόδοξος.  Η Γερόντισσα Άννα μου εξήγησε ότι ο πατέρας του ετερόδοξου ήταν Ορθόδοξος και η μητέρα του ρωμαιοκαθολική (παπική), και ο νέος αυτός ήταν αβάπτιστος, δηλαδή ρωμαιοκαθολικός (παπικός) μου ανέφερε επεξηγώντας.  Να αναφέρομε ότι ο ετερόδοξος αυτός, βαπτίστηκε κατόπιν Ορθόδοξος, παντρεύτηκε Ορθόδοξη και έχει κάνει μια Ορθόδοξη οικογένεια*. 

Ως γνωστό καρπός της μεγάλης αγάπης του Αγίου Πορφυρίου, ήταν και ο πλήρης σεβασμός της ελευθερίας του άλλου.  Ο Άγιος Πορφύριος δεν είχε τη βιασύνη που ο αδόκιμος ζήλος επιβάλλει, αλλ’ ούτε και την παραμικρή επιείκεια προς την αιρετική πλάνη. 

Επιμένουν δυστυχώς κάποιοι να παρερμηνεύουν την αγάπη που έδειχνε ο  Άγιος Πορφύριος προς τους ετεροδόξους και τους αλλοθρήσκους, πρός κάθε άνθρωπο δηλαδή.  Επακριβώς ο Άγιος Πορφύριος, έκανε αυτό που πρέπει να κάνει ο αληθινός Χριστιανός προς τον αμαρτωλό άνθρωπο.  Δείχνει δηλαδή τη μεγίστη αγάπη προς τον αμαρτωλό άνθρωπο, και συνάμα τη μεγίστη αποστροφή προς την αμαρτία.  Έτσι λοιπόν ο Άγιος Πορφύριος, έδειχνε τη μεγίστη αγάπη προς τον ετερόδοξο άνθρωπο και συνάμα τη μεγίστη αποστροφή προς την αιρετική πλάνη. 

«Η αλήθεια είναι στην Ορθοδοξία*», τόνιζε ο Άγιος Πορφύριος.  «Μόνο η Θρησκεία του Χριστού ενώνει και όλο πρέπει να προσευχόμαστε να έρθουνε σ’ αυτή.  Έτσι θα γίνει ένωσις, όχι με το να πιστεύεις ότι όλοι είμαστε το ίδιο και ότι όλες οι θρησκείες είναι το ίδιο.  Δεν είναι τι ίδιο…προσεύχομαι ο Θεός να σας δώσει φώτιση να καταλάβετε ότι δεν έχει σχέση η Θρησκεία, η Ορθοδοξία μας, με άλλες θρησκείες**» ανέφερε ο Άγιος Πορφύριος.

Με Ορθόδοξη σοβαρότητα ο  Άγιος Πορφύριος τόνιζε για τον Πάπα, πως «είναι φως φανάρι ότι τον ενδιαφέρει να αναγνωρίσουν οι Ορθόδοξοι κεφαλήν τον Πάπα και τίποτε περισσότερο».  Φυσικά αυτό δεν το αναφέρει κανείς από όσους ερμηνεύουν κατά το δοκούν λόγια του.

*Το περιστατικό μου διηγήθηκε πρόσφατα η Γερόντισσα Άννα (πνευματικοπαίδι του Οσίου Πορφυρίου, Ηγουμένη του Ιερού Ησυχαστηρίου του Οσίου Πορφυρίου στο Γέρακα Ξάνθης), με την ευλογία της οποίας δημοσιεύω τη διήγηση αυτή.

**«Κοντά στο Γέροντα Πορφύριο», του πνευματικού του τέκνου Κωνσταντίνου Γιαννιτσιώτη – έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου ΄΄Η Μεταμόρφωσις του Χριστού’’, Αθήναι 1995.

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΙΑΣΚΕΨΕΙΣ ΤΗΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΟΔΟΥ

 «Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης», ἔκδοση Ἱερὸν Ἡσυχαστήριον «Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος» Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης 2015
Τὴν ἴδια ἐποχὴ ἔγιναν προσυνοδικὲς διασκέψεις μὲ σκοπὸ τὴν προετοιμασία μιᾶς νέας Πανορθοδόξου Συνόδου, καὶ ἀνάμεσα στὰ θέματα ὑπῆρχαν πολλὲς προτάσεις ἀντίθετες μὲ τὴν Ὀρθόδοξη παράδοση. Ὅταν ὁ Γέροντας τὰ πληροφορήθηκε αὐτά, ἀνησύχησε πολὺ καὶ μιλοῦσε μὲ πόνο ψυχῆς. «Καταλαβαίνετε τί πάει νὰ γίνη; ἔλεγε. Θὰ φύγη ἡ παράδοση καὶ θὰ μείνει ἡ παράβαση! Καταλαβαίνετε πόσο σοβαρὸ εἶναι αὐτό; Εἶναι σὰν νὰ βγάζουμε ἀπὸ τὸ σπίτι ἕνα τοῦβλο. Ἐκείνη τὴν στιγμὴ φαίνεται ὅτι δὲν παθαίνει τίποτε τὸ σπίτι, ἀλλὰ σιγὰ-σιγὰ μπαίνουν νερά, βγαίνει καὶ ἄλλο τοῦβλο, καὶ ἄλλο, καὶ στὸ τέλος τὸ σπίτι γίνεται ἐρείπιο». Καί, ὅταν κάποιος τοῦ ἀνέφερε ὅτι μία ἀπὸ τὶς προτάσεις ἦταν νὰ ἐλαττωθοῦν οἱ καθιερωμένες ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία νηστεῖες, ἐπειδὴ ὁ κόσμος δὲν τὶς κρατάει, ὁ Ὅσιος εἶπε:...

«Ἂν κάποιος εἶναι ἄρρωστος καὶ δὲν μπορῆ νὰ κρατήση τὴν νηστεία, αὐτὸς εἶναι δικαιολογημένος ἂν φάη. Ἂν δὲν εἶναι ἄρρωστος, ἀλλὰ ἀπὸ ἀδυναμία ἔφαγε, νὰ μετανοήση, νὰ πῆ: "Ἥμαρτον". Δὲν θὰ τὸν κρεμάση ὁ Χριστός. Ἂν μπορῆ νὰ κρατήση τὴν νηστεία, νὰ τὴν κρατήση. Ἂν ὅμως οἱ περισσότεροι δὲν κρατᾶνε τὶς νηστεῖες, κι ἐμεῖς πᾶμε νὰ τὶς καταργήσουμε, γιὰ νὰ ἀναπαύσουμε τοὺς περισσότερους, εἶναι σὰν νὰ εὐλογοῦμε τὶς ἀδυναμίες τους, τὶς πτώσεις τους. Μὲ ποιὸ δικαίωμα νὰ τὰ καταργήσουμε ὅλα αὐτά; Καὶ ποῦ ξέρουμε; Μπορεῖ ἡ ἑπόμενη γενεὰ νὰ εἶναι πιὸ καλὴ καὶ νὰ κρατήση τὴν ἀκρίβεια». 

Ὁ Πατὴρ Παΐσιος ἦταν μὲ τὴν ὀρθὴ ἔννοια ζηλωτὴς τῶν πατερικῶν παραδόσεων. Σὲ θέματα πίστεως δὲν ἔκανε συμβιβασμοὺς καὶ ὑποχωρήσεις. Στὴν ζωὴ του ἐφάρμοζε τὴν ἀκρίβεια ὄχι μόνον ἐξωτερικά, ἀλλὰ περισσότερο ἐσωτερικά, ἀπὸ θεῖο ζῆλο. Ὅταν ἔλεγε τὴν γνώμη του γιὰ ἕνα θέμα, καὶ μάλιστα ἐκκλησιαστικό, μιλοῦσε μὲ διάκριση ζυγίζοντας τὰ λόγια του μὲ ζυγαριὰ ἀκριβείας. Καί, ὅταν εἶχε μπροστά του ἕναν ἀδύναμο ἄνθρωπο, ἔδινε πάλι μὲ ἀκρίβεια, σὰν καλὸς ἰατρός, τὸ κατάλληλο φάρμακο. Εἶχε ποτισθῆ ἀπὸ τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ, καὶ γι΄ αὐτὸ ἔμπαινε στὸ βάθος τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ. Ἦταν ὅλος ἀγάπη καὶ «σπλάχνα οἰκτιρμῶν», καὶ γὶ΄ αὐτὸ δὲν γνώριζε ἁπλῶς τοὺς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ γνώριζε ἐκ πείρας ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι μάνα, καὶ οἱ Κανόνες της ἔχουν σπλάχνα μητρικά. 

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΥΣΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΙΑΛΟΓΟΥΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΤΕΡΟΔΟΞΟΥΣ

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης», ἔκδοση Ἱερὸν Ἡσυχαστήριον «Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος», Βασιλικά Θεσσαλονίκης 2015 

Ὁ Πατὴρ Παΐσιος δὲν συμφωνοῦσε νὰ σπουδάζουν οἱ Ὀρθόδοξοι θεολόγοι στὴν Δύση, διότι ἔβλεπε τὸν κίνδυνο νὰ μεταφέρουν ἀπὸ ἐκεῖ «πνευματικὰ μικρόβια» καὶ νὰ μολύνουν τὴν ἀμώμητη Ὀρθόδοξη πίστη μας. «Τί θὰ πάτε νὰ πάρετε ἀπὸ ἐκεῖ; ἔλεγε. Αὐτοὶ δὲν ἔχουν τίποτε, τὰ ἔχουν γκρεμίσει ὄλα». 

Καὶ σὲ ἕναν Ὀρθόδοξο Γάλλο ἱερομόναχο ποὺ τὸν ρώτησε σὲ τί διαφέρουν οἱ Καθολικοὶ καὶ οἱ Προτεστάντες ἀπὸ τοὺς Ὀρθοδόξους, εἶπε χαρακτηριστικά: «Ἂς ὑποθέσουμε ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι σὰν αὐτὸ τὸ Καλύβι ποὺ βλέπεις, φτιαγμένο ἀπὸ πέτρες, λάσπη καὶ ζωνάρια. Οἱ Καθολικοὶ ἀφαίρεσαν τὴν λάσπη, οἱ Προτεστάντες ἀφαίρεσαν τὰ ζωνάρια. Μποροῦν τώρα νὰ...σταθοῦν οἱ πέτρες μόνες τους;».

Στενοχωριόταν καὶ ὅταν μάθαινε ὅτι κάποιοι Ὀρθόδοξοι θεολόγοι, ἀντὶ νὰ τρέφωνται ἀπὸ τὴν «δυνατὴ πνευματικὴ τροφὴ» τῶν Ὀρθοδόξων Πατερικῶν κειμένων καὶ νὰ πίνουν ἀπὸ τὰ κρυστάλλινα ὕδατα τῆς Πατερικῆς Θεολογίας, μελετοῦσαν τοὺς αἱρετικοὺς θεολόγους τῆς Δύσεως καὶ ἔπιναν ἀπὸ τὶς θολερὲς πηγές τους, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ φθάνουν ἀκόμη καὶ σὲ λανθασμένα συμπεράσματα γιὰ τοὺς Ἁγίους Πατέρες.

Οὔτε καὶ μὲ τοὺς «διαλόγους» ποὺ γίνονταν μὲ ἑτεροδόξους συμφωνοῦσε ὁ Ὅσιος. Διότι ἔβλεπε ὅτι οἱ μὲν Ὀρθόδοξοι ποὺ ἀσχολοῦντο μὲ «διαλόγους» καὶ «συνέδρια» καὶ «προσπάθειες γιὰ ἕνωση» δὲν εἶχαν προηγουμένως ἑνωθῆ οἱ ἴδιοι μὲ τὸν Θεό, καὶ ἑπομένως δὲν μποροῦσαν νὰ πληροφορήσουν τοὺς ἄλλους μὲ ὀρθόδοξα πατερικὰ βιώματα, οἱ δὲ ἑτερόδοξοι ποὺ συμμετεῖχαν σ΄ αὐτὰ δὲν εἶχαν εἰλικρινῆ διάθεση. 

Σὲ ἐπιστολὴ του τὸ 1978 ἔγραψε: «Τὸ Εὐρωπαϊκὸ πνεῦμα νομίζει ὅτι καὶ τὰ θέματα τὰ πνευματικὰ μποροῦν καὶ αὐτὰ νὰ μποῦν στὴν Κοινὴ Ἀγορά. Ὅλα νὰ ἰσοπεδωθοῦν. Οἱ μὲν Ὀρθόδοξοι ποὺ ἔχουν ἐλαφρότητα καὶ θέλουν νὰ κάνουν προβολή, «Ἱεραποστολή», συγκαλοῦν δῆθεν Συνέδρια, γιὰ νὰ γίνεται ντόρος, νὰ γράφουν οἱ ἐφημερίδες, καὶ νομίζουν ὅτι ἔτσι προβάλλουν τὴν Ὀρθοδοξία, μὲ τὸ νὰ γίνουν ταραμοσαλάτα μὲ τοὺς κακοδόξους. Ἀρχίζουν μετὰ οἱ ὑπὲρ ζηλωτὲς καὶ πιάνουν τὸ ἄλλο ἄκρο, νὰ λένε καὶ βλασφημίες γιὰ τὰ Μυστήρια τῶν Νεοημερολογιτῶν κ.λ.π. καὶ κατασκανδαλίζουν ψυχὲς ποὺ ἔχουν εὐλάβεια καὶ ὀρθόδοξη εὐαισθησία. Οἱ δὲ ἑτερόδοξοι, ἔρχονται στὰ συνέδρια, κάνουν τὸν δάσκαλο, παίρνουν ὅ,τι καλὸ ὑλικὸ πνευματικὸ βρίσκουν στοὺς Ὀρθοδόξους, τὸ περνᾶνε ἀπὸ τὸ δικό τους ἐργαστήρι, βάζουν δικό τους χρῶμα καὶ φίρμα, καὶ τὸ παρουσιάζουν σὰν πρωτότυπο, καὶ ὁ παράξενος σημερινὸς κόσμος ἀπὸ κάτι τέτοια παράξενα συγκινεῖται καὶ καταστρέφεται πνευματικά. 

Ὁ Πατὴρ Παΐσιος εἶχε ἕναν δικό του τρόπο νὰ λέη καὶ στοὺς ἴδιους τοὺς ἑτεροδόξους τὴν ἀλήθεια, χωρὶς νὰ προκαλῆ. Ὅταν τὸ 1978 θὰ γινόταν ἡ ἐκλογὴ νέου Πάπα, ἕνα ρωμαιοκαθολικὸς μοναχός τοῦ ζήτησε νὰ προσευχηθῆ, ὥστε ὁ Πάπας ποὺ θὰ ἐκλέξουν νὰ εἶναι καλός. Ὁ Ὅσιος τὸν χτύπησε μὲ συμπάθεια στὴν πλάτη καὶ τοῦ εἶπε χαμογελώντας: «Μὴ στενοχωριέσαι, παιδί μου, ὅποιος κι ἂν εἶναι, ἀλάθητος θὰ εἶναι». 

Τὴν δεκαετία τοῦ ΄70 πολλοὶ ζητοῦσαν τὴν γνώμη τοῦ Πατρὸς Παϊσίου καὶ γιὰ μία πρόταση ποὺ εἶχε γίνει, νὰ μὴ φοροῦν οἱ ἱερεῖς ράσα. Ἐκεῖνος τοὺς ἔδειχνε μία ἐλιά, τῆς ὁποίας εἶχε ξεφλουδίσει τὸν κορμὸ καὶ τὰ χονδρὰ κλαδιά, ἀφήνοντας φύλλα μόνο στὶς ἄκρες τῶν μικρῶν κλαδιῶν της. Στὸν ξεφλουδισμένο κορμὸ της εἶχε χαράξει: «Τὰ δένδρα πέταξαν τὴν στολή τους, θὰ δοῦμε τὴν προκοπή τους» καὶ «Παπὰς ἀράσωτος, ἄρα ἄσωτος». Ἡ ἐλιὰ αὐτή, ὅπως ἦταν ἑπόμενο, ξεράθηκε. 

ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΜΕ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΤΣΑΛΙΚΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΜΕ ΕΤΕΡΟΔΟΞΟΥΣ

Ως «χείμαρρος» έχουν ενσκήψει τελευταία τα συχνά περιστατικά των συμπροσευχών ορθόδοξων ιεραρχών με παπικούς ακόμα και με προτεστάντες.
Αξίζει για το τεράστιο αυτό θέμα να γνωρίσουμε πως το είχε αντιμετωπίσει ένας πράγματι φωτισμένος Γέροντας, ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης που μας έφυγε πριν από λίγα χρόνια:

«Όταν ἔ­μει­νε γι­ά δι­α­νυ­κτέ­ρευ­ση στό Μο­να­στή­ρι ἕ­νας πα­πι­κός, ὁ Γέ­ρον­τας τοῦ φέρ­θη­κε μέ ἀ­γά­πη. Ὁ ἐ­πι­σκέ­πτης ἦ­ταν κα­λο­προ­αί­ρε­τος καί εἶ­χε πολ­λές ἀ­πο­ρί­ες. Ὁ Γέ­ρον­τας τοῦ ἐ­ξη­γοῦ­σε μέ κα­λωσύ­νη καί πρα­ό­τη­τα. Τό­τε τό Μο­να­στή­ρι δέν εἶ­χε τήν με­γά­λη τρά­πε­ζα πού ἔ­χει τώ­ρα, καί ἔ­τρω­γαν ὅ­λοι μα­ζί (μο­να­χοί, κλη­ρι­κοί, λα­ϊ­κοί) σέ μι­ά μι­κρή τράπε­­ζα (τρα­πε­ζα­ρί­α) στό ἰ­σό­γει­ο, δί­πλα στή βρύ­ση. Εἶ­χαν προ­πο­ρευ­θῆ ὅ­λοι οἱ ἄλ­λοι. Κά­θησαν στήν τρά­πε­ζα καί πε­ρί­με­ναν τόν Γέ­ρον­τα. Ὅ­ταν μπῆ­κε ὁ Γέ­ρον­τας μέ­σα, ὅ­λοι ση­κώ­θη­καν ἀ­πό σε­βα­σμό ἀλ­λά καί γι­ά νά γί­νη ἡ συ­νη­θι­σμέ­νη προ­σευ­χή τῆς τρα­πέ­ζης. Ὁ Γέ­ρον­τας κά­θησε, εἶ­πε καί στούς ἄλ­λους νά κα­θή­σουν, ἔ­κα­νε τό σταυ­ρό του καί ἄρ­χι­σε νά τρώ­η. Ὁ πα­πι­κός ἦ­ταν πι­στός. Παίρ­νει τό λόγο καί λέ­ει στό Γέ­ρον­τα: ”Γέροντα, δέν θά κά­νω­με προ­σευ­χή;”. Καί ὁ Γέ­ρον­τας ἤ­ρε­μα τοῦ ἀ­παν­τᾶ: ”Καλύ­τε­ρα νά κά­νω­με σι­ω­πή­”. Καί συ­νέ­χι­σε τό φα­γη­τό του. Ἄς κα­τα­νο­ή­σουν τό πνεῦ­μα τοῦ ἁ­γί­ου Γέ­ρον­τος ὅ­σοι ἐ­πι­μέ­νουν στίς συμ­προ­σευ­χές μέ ἑ­τε­ρο­δό­ξους».

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΕΝΩΜΕΝΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ: Ο ΓΕΡΩΝ ΙΑΚΩΒΟΣ

Ο ΓΕΡΟ ΠΑΧΩΜΙΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΦΙΔΙ

Στη Σκήτη των Ιβήρων, στην Καλύβη των Αγίων Αποστόλων, στην συνοδεία εκείνη ήταν και ο Γερο-Παχώμιος. Στο πρόσωπό του έβλεπε κανείς ολοφάνερα ζωγραφισμένη την αγιότητα. Το γεροντάκι αυτό ήταν πολύ απλό και τελείως αγράμματο, μα πολύ χαριτωμένο.

Όταν ερχόταν για να εκκλησιαστεί τις γιορτές στο Κυριακό της Σκήτης ποτέ του δεν καθόταν στο στασίδι, αλλά στεκόταν πάντα όρθιος (ακόμα και στις ολονυκτίες) και έλεγε την ευχή.Όταν τύχαινε να τον ρωτήσει κανείς “πού βρίσκεται η ακολουθία;” απαντούσε: “Ψαλτήρια! Ψαλτήρια λένε οι πατέρες”. Όλα τα έλεγε ψαλτήρια. Ούτε από ψαλτικά ήξερε εκτός απ’ το Χριστός Ανέστη που έψαλλε το Πάσχα. 

Ήταν πάντα πρόθυμος να κάνει τα χατίρια των άλλων χωρίς να’χει καθόλου δικό του θέλημα. Όση στεναχώρια και αν είχε κανείς, μόλις έβλεπε τον π. Παχώμιο του έφευγε και ειρήνευε. Όλοι τον αγαπούσαν. Ακόμη και τα φίδια που του ’χαν εμπιστοσύνη και δεν έφευγαν, όταν τον έβλεπαν. (Στην περιοχή της Καλύβης υπήρχαν πολλά φίδια, γιατί υπήρχαν πολλά νερά). 

Οι άλλοι δύο πατέρες της συνοδείας πολύ φοβούνταν τα φίδια, μα ο γερο-Παχώμιος τα πλησίαζε χαμογελαστός, τα έπιανε και τα έβγαζε έξω από το φράχτη τους. Μια μέρα, ενώ πήγαινε βιαστικός σε μια άλλη Καλύβη, στο δρόμο βρήκε ένα μεγάλο φίδι, το οποίο τύλιξε στη μέση του σαν ζώνη για να τελειώσει πρώτα τη δουλειά του και μετά να το βγάλει έξω από την περιοχή τους! 

O π. Ιάκωβος, τρόμαξε μόλις τον είδε και ο π. Παχώμιος πολύ παραξενεύτηκε απ’ αυτό. Μετά μου έλεγε: “Δεν ξέρω γιατί φοβάται τα φίδια. Εκείνος ο π. Ανδρέας φοβάται ακόμα και τους σκορπιούς” και συνέχισε: “Εγώ τους μαζεύω στη χούφτα μου τους σκορπιούς απ’ τα ντουβάρια και τους πετάω έξω απ’την Καλύβα. Τώρα που τρέμουν τα χέρια μου από το Parkinson, τα μεγάλα φίδια σβαρνίζοντας τα βγάζω έξω”. 

Τον ρωτάω: “Γιατί δε σε δαγκώνουν εσένα τα φίδια γερο-Παχώμιε;” για να μου απαντήσει: “Κάπου γράφει ο Ιησούς Χριστός σ’ ένα χαρτί “εάν έχεις πίστη πιάνεις και τα φίδια και τους σκορπιούς και δε σε πειράζουν”…