ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΕΧΟΥΝ ΤΡΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ, ΠΟΥ ΑΝ ΤΑ ΚΑΝΟΥΝ ΣΩΣΤΑ, ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΟΝΗΡΟΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΕΙΡΑΞΕΙ!

"Οι Χριστιανοί έχουν τρία πράγματα που αν τα κάνουν σωστά κανένας πονηρός δεν μπορεί να τους πειράξει". 

"....Αργότερα εἴδαμε νά ἔρχεται πρός τό μοναστήρι ἕνα γεροντάκι κατάκοπο καί καταϊδρωμένο στηριζόμενο στό ραβδί του. 

-Εὐλογεῖτε, Γέροντα τοῦ εἴπαμε......... 

- Γέροντα, στό μοναστήρι σας ἐκτός ἀπό τήν Παναγία τή Γοργοϋπήκοο ἔχετε προστάτες καί τούς ᾽Αρχαγγέλους Μιχαήλ καί Γαβιήλ. ῎Αν θέλεις πές μας κάτι γιά τά πονηρά πνεύματα....... 

- Λοιπόν, σύμφωνα μέ τήν ῾Αγία Γραφή πρίν ἀπό τή δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου ὁ Θεός ἐδημιούργησε τούς ᾽Αγγέλους. ῞Ενα μέρος ἀπό αὐτούς, ὅμως, πίστεψε ὅτι τό μεγαλεῖο τῆς σοφίας καί ἡ ὀμορφιά τῶν ἀρετῶν, μέ τά ὁποῖα ἦταν καταστολισμένοι, δέν τά εἴχαν πάρει ἀπό τό Θεό, ἀλλά ἀπό τή δύναμη τῆς δικῆς τους φύσεως. Γι᾽ αὐτό, γεμάτοι ἀλαζονεία, θεώρησαν τόν ἑαυτό τους ὅμοιο μέ τό Θεό καί σκέφτηκαν ὅτι μποροῦσαν ἀπό μόνοι τους νά φτάσουν στήν αἰώνια μακαριότητα. Καί μόνο αὐτή ἡ σκέψη τούς ὁδήγησε στήν πτώση. Ἔπεσαν ἀπό τόν οὐρανό σάν ἀστραπή καί ἔγιναν ἀσταθείς καί σκοτεινοί.  

Οἰ δαίμονες δέν ἔχουν σάρκα γι' αὐτό καί δέν ἐμποδίζονται νά ἐκπληρώνουν ἄμεσα κάθε ἐπιθυμία τους. Τά πονηρά πνεύματα εἶναι ἀναρίθμητα. Ἡ θεία πρόνοια, ὅμως, ἔχει ἔτσι οἰκονομήσει τά πράγματα, ὥστε νά διαφεύγουν αὐτά τά πνεύματα ἀπό τά βλέμματα τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι τρομερή ἡ ἐπιθετικότητα τους καί φρικαλέες οἱ μορφές πού κάθε φορά παίρνουν. Ἡ θέα τους θά τάραζε τούς ἀνθρώπους καί θά τούς ἔκανε νά λιποθυμήσουν ἀπό τό φόβο τους. Τά ἀνθρώπινα μάτια δέν εἶναι δυνατό ν' ἀντέξουν τέτοιο θέαμα. ῎Ετσι, λένε οἱ Πατέρες τῆς ᾽Εκκλησίας. 

Τώρα πῶς μᾶς πολεμοῦν. Τά πονηρά πνεύματα δέ γνωρίζουν τή φύση τῆς ψυχῆς μας οὔτε μποροῦν νά εἰσχωρήσουν μέσα της. Μποροῦν, ὅμως, νά διακρίνουν ποιά εἶναι ή κατάστασή της ἀπό τά ἔργα μας, τά λόγια μας, τίς ἐνέργειές μας, τίς κλίσεις μας. Τίς σκέψεις, πού δέν ἔχουν βγεί ποτέ ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς μας, εἶναι ἀδύνατο νά τίς ἀντιληφθοῦν. Ἀκόμα καί τούς πονηρούς λογισμούς, πού οἱ ἴδιοι μᾶς βάζουν, δέ γνωρίζουν ἄν τούς ἀποδεχθήκαμε ἤ ὅχι. Μποροῦν μόνο νά τό συμπεράνουν, παρατηρῶντας προσεκτικά ὁρισμένες ἐξωτερικές ἐκδηλώσεις ἤ σωματικές κινήσεις μας. Νά σᾶς πῶ ἕνα παράδειγμα. Μᾶς ὑποκινοῦν νά θυμώσουμε. ῎Αν θά θυμώσουμε τό καταλαβαίνουν ἀπό τήν ταραχή μας ἤ ἀπό ἕναν ἀγανακτισμένο ἀναστεναγμό ἤ ἀπό τή σύσπαση ἤ ἀπό τή χλωμάδα ἤ ἀπό τό κοκκίνισμα τοῦ προσώπου μας. Βλέποντας, παιδιά μου, τήν ἐξωτερική ἐμφάνιση ἤ συμπεριφορά κάποιου ἀνθρώπου, μποροῦν νά συμπεράνουν μέ ἀκρίβεια τήν ἐσωτερική του κατάσταση! 

᾽Από τίς διηγήσεις τῶν Γερόντων, βλέπουμε ὅτι οἱ δαίμονες δέν ἔχουν σήμερα τήν ἴδια δύναμη πού εἶχαν ἄλλοτε, ὅταν ξεσποῦσαν μέ ἀγριότητα ἐναντίον τῶν παλαιῶν ἐρημιτῶν καί κοινοβιατῶν πατέρων. Τώρα δέ μᾶς ἀντιμάχονται φανερά, παίρνοντας φρικιαστικές μορφές, ἀλλά μᾶς ἐπιτίθενται ἀόρατα καί μᾶς προξενοῦν μεγαλύτερη ζημιά. Πρέπει, ὡστόσο, νά γνωρίζουμε ὅτι δέν ἔχουν ὅλοι οἱ δαίμονες οὔτε τήν ἴδια δύναμη οὔτε τήν ἴδια ἀγριότητα οὔτε καί τήν ἴδια κακία. 

Οἱ Πατέρες λένε, ὅτι οἱ ἀρχάριοι καί ἀδύναμοι ἄνθρωποι πολεμοῦνται ἀπό τούς πιό ἀδύναμους δαίμονες. Ὅταν, ὅμως, οἱ ἀθλητές τοῦ Χριστοῦ θριαμβεύσουν ἐναντίον τῶν πρώτων αὐτῶν ἀντιπάλων τους, θά βρεθοῦν σταδιακά ἀντιμέτωποι μέ πιό σκληρές ἐχθρικές δυνάμεις.Τά πονηρά πνεύματα μᾶς ὑποκινοῦν νά κάνουμε τό κακό, ἀλλά δέν μᾶς ἐξαναγκάζουν καί νά τό πράξουμε. Ἄν μποροῦσαν νά μᾶς ἐξαναγκάσουν, τότε δέν θά ὑπῆρχε ἄνθρωπος πού νά μήν ἁμάρτανε μέ κάθε εἴδους ἁμαρτία. Ἀλλά, ὅπως αὐτοί ἔχουν τή δυνατότητα νά μᾶς βάζουν σέ πειρασμούς, ἔτσι κι ἐμεῖς ἔχουμε τή δύναμη καί τήν ἐλευθερία νά μήν τούς δεχόμαστε. Εἶναι, λοιπόν, ἀπόλυτα σίγουρο ὅτι οἱ δαίμονες δέν ἔχουν καμιά δύναμη πάνω μας, παρά μόνο ὅταν τούς παραδώσουμε τό θέλημά μας. 

Πρέπει νά ξέρουμε ὅτι κάθε δαίμονας ἐξειδικεύεται σέ κάποιο συγκεκριμένο πάθος, πού φροντίζει πρῶτα νά τό σπέρνει στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου καί μετά νά τό καλλιεργεῖ. Οἱ Πατέρες σημειώνουν ὅτι κανείς δέν πειράζεται ἀπό τούς δαίμονες χωρίς τήν παραχώρηση τοῦ Θεοῦ καί, ἐπιπλέον, ὅτι καθετί, τό ὁποῖο πρός στιγμήν μᾶς φαίνεται θλιβερό ἤ δυσάρεστο, μᾶς ἔχει σταλεῖ ἀπό ἕναν στοργικό Πατέρα, ἀπό ἕναν σπλαχνικό Γιατρό. Κι αὐτό, ἀποκλειστικά καί μόνο γιά τήν ὠφέλειά μας. 

Θά μέ ρωτήσετε, πῶς θά τούς ἀντιμετωπίσουμε; Πολλά εἶναι τά ὅπλα μας. ῾Η προσευχή. Νά καταφεύγουμε στήν προστασία τοῦ Θεοῦ. Πολύ δυνατή καί ἀποτελεσματική εἶναι ἡ ἀδιάλειπτη ἐπίκληση: «Ὁ Θεός εἰς τήν βοήθειάν μου πρόσχες· Κύριε, εἰς τό βοηθῆσαί μοι σπεῦσον» (Ψαλμ. 69:2). Αὐτή ἡ σύντομη προσευχή εἶναι ἕνα ἀπόρθητο τεῖχος. ᾽Ακόμα στή μάχη μέ τούς ἀόρατους ἐχθρούς μας ἄς χρησιμοποιοῦμε καί τά πνευματικά ὅπλα, τά ὁποῖα μᾶς προτείνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἄν ἀνοίξετε τήν ῾Αγία Γραφή θά τά βρεῖτε. ῞Οταν μέσα στό σπίτι μας ἔχουμε τό Εὐαγγέλιο καί τό μελετοῦμε οἱ δαίμονες φεύγουν. 

Θά σᾶς πῶ κι αὐτό πού εἶναι γραμμένο στό Γεροντικό: «῞Ενας διορατικός Γέροντας εἶχε τό χάρισμα νά βλέπει ὄχι μόνο ἀγγέλους ἀλλά καί δαίμονες. Μιά μέρα βλέπει ἕνα δαίμονα καί τόν ρωτᾶ: 

-Τί εἶναι αὐτό πού σᾶς φοβίζει περισσότερο ἀπ᾽ ὅλα καί σᾶς κάνει νά τρέμετε; 

῾Ο δαίμονας του απάντησε: 

-᾽Εσείς οἱ Χριστιανοί ἔχετε τρία πράγματα πού, ἄν τά χρησιμοποιήσετε σωστά, τότε ἐμεῖς δέ μποροῦμε νά σᾶς πειράξουμε. 

-Ποιά εἶναι αὐτά τά τρία πράγματα; τόν ρώτησε μέ ἀπορία ὁ Γέροντας.

-Τό λούσιμο πού κάνετε, ἐννοοῦσε τό Βάπτισμα καί τό Μυστήριο τῆς Μετανοίας.
- Τό δεύτερο πού μᾶς φοβίζει εἶναι αὐτό πού τρῶτε, ἐννοοῦσε τή θεία Κοινωνία.
-Καί τό τρίτο εἶναι αὐτό πού τό φορᾶτε πάνω σας, δηλαδή ὁ Σταυρός.

Νά ξέρετε, παιδιά μου, ὅτι ὅσες φορές ἐμείς ἐξομολογούμαστε, κοινωνᾶμε καί σφραγίζουμε τό σῶμα μας μέ τό σημεῖο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, οἱ δαίμονες φρίττουν καί φοβοῦνται. Τά πονηρά πνεύματα τά φυγαδεύουν ἐπίσης ἡ ταπείνωση καί ἡ ἄσκηση τοῦ σώματος. 

Πολλά σᾶς εἶπα. ῞Ενα πρέπει ὅλοι μας νά ξέρουμε, ὅτι ἡ νίκη μας κατά τῶν πονηρῶν πνευμάτων ἐγκαθιστᾶ στήν ψυχή μας τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ. 

Τώρα πρέπει νά σᾶς ἀφήσω. Μή ξεχνᾶτε ποτέ ὅτι πρέπει καθημερινά νά μελετοῦμε τήν ῾Αγία Γραφή καί νά ἀγωνιζόμαστε μέ θάρρος κατά τῶν πονηρῶν πνευμάτων. 

῾Ο Θεός νά δυναμώνει ὅλους μας νά βγαίνουμε νικητές στόν ἀόρατο πόλεμο πού διεξάγουμε κι ὅταν Αὐτός θελήσει, νά συναντηθοῦμε στόν Παράδεισό, ὅπου δέν ὑπάρχουν δαίμονες παρά μόνον ὁ Τριαδικός Θεός, ἡ Παναγία καί οἱ ἅγιοι πού εἶναι καί προστάτες μας. 

-Εὐχαριστοῦμε, Γεροντα, νά ἔχουμε τήν εὐχή σας καί νά μᾶς θυμᾶσθε στίς προσευχές σας. 

῾Ο ὑπομονετικός παππούλης ὁδήγησε τά βήματά του πρός τό μοναστήρι κι ἐμεῖς τόν ἀκολουθήσαμε. Τό πρῶτο τάλαντο κτυποῦσε καί μᾶς καλοῦσε στό καθολικό. 

----------------------------------------------------------- 

Μέρος από τη διήγηση του Γεωργίου Θ. Μηλίτση, διδασκάλου 

ΑΓΙΟΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΑ

ΟΣΙΟΣ ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ: ΚΕΙΝΟ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΜΟΥ ΕΔΕΙΞΕΝ Ο ΘΕΟΣ ΤΗΝ ΚΑΚΙΑΝ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ (ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΚΔ’)!

 

ΚΕΙΝΟ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΜΟΥ ΕΔΕΙΞΕΝ

Ο ΘΕΟΣ ΤΗΝ ΚΑΚΙΑΝ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ

(ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΚΔ’)

του μακαριστού γέροντα Ιωσήφ του Ησυχαστή

Μη ξενίζεσαι, τέκνον μου. Έτσι είναι ο μοναχός. Ο βίος τού μονάχου είναι μαρτύριον διαρκές. Ο γλυκύς Ιησούς μέσα εις τας θλίψεις γνωρίζεται. Και μόλις θα τον ζήτησης, θα σου προβάλη τας θλίψεις. Η αγάπη Του είναι μέσα στα βάσανα. Ολίγον μέλι σου δείχνει και αποκάτω έχει κρύψει ολόκληρον αποθήκην πικρίας. Προηγείται το μέλι της χάριτος και ακολουθεί η πικρία των πειρασμών.
Όταν θελήση να σου στείλη τα βάσανα σε ειδοποιεί και ως αγγελιαφόρον σου στέλνει ανάλογον χάριν. Ως να σου λέγη: Γίνου έτοιμος! Να περιμένης πόθεν θα σε προσβάλη και θα χτυπήση ο εχθρός.Και ούτως αρχίζει ο σος αγών και η πάλη.
Πρόσεχε, μη δειλιάσης. Μη ξενίζεσαι, όταν πέ­φτουν κανόνια, αλλά στήθι ανδρείως ως τού Χριστού στρατιώτης, ως δόκιμος αθλητής, ως γενναίος πολεμιστής. Διότι εδώ η παρούσα ζωή είναι στάδιον του πολέμου. Εκείθεν θα είναι η ανάπαυσις. Εδώ εξο­ρία, εκείθεν η αληθινή μας πατρίδα.
Δεν σε είπον και άλλην φοράν; Οκτώ έτη εις την αρχήν είχα μάχην φρικτήν μετά των δαιμόνων. Κάθε νύκτα λυσσώδης αγών και την ημέραν οι λογισμοί και τα πάθη. Ήρχοντο με σπαθιά, αξίνες, μπαλτάδες και φτυάρια.
- Όλοι επάνω του! φώναζαν. Μαρτύριον ετραβούσα.
- Πρόφθασε, Παναγία μου! φώναζα- και άρπαζα ένα- και δος του εκτυπούσα στους άλλους˙ έσπαζα τα χέρια μου στα ντουβάρια.
Και κατά τύχην ήλθε κάποιος γνωστός μας από τον κόσμον, να μας ιδή. Και την νύκτα τον έβαλα στο μικρό μου καλυβάκι να κοιμηθή. Και έρχονται οι δαίμονες, καθώς είχαν συνήθειαν εις εμένα, και τον πιάνουν στο ξύλο, και βάζει κάτι φωνές! Έφριξεν ο άνθρωπος. Κόντευσε να τα χάση. Τρέχω ευθύς.
- Τι έχεις; τον λέγω.
- Οι δαίμονες, λέγει, παρ’ ολίγον με έπνιγαν! Με σκότωσαν στο ξύλο!
- Μη φοβείσαι, τον λέγω, εδικές μου ήταν αυτές και απόψε κατά λάθος τις έφαγες εσύ! Όμως μην ανησυχής. Τον είπα και άλλα τοιαύτα φαιδρά να τον ηρεμήσω. Άλλ’ εστάθη αδύνατον. Δεν ημπορούσε πλέον να μείνη στον τόπον εκείνον του μαρτυρίου.
Έντρομος εκύτταζε δεξιά-αριστερά και παρεκάλει να φύγη. Νύχτα-μεσάνυχτα τον ωδήγησα στην Αγία Άννα και επέστρεψα.
Ήμεθα εις τον Άγιον Βασίλειον τότε.
Λοιπόν μετά οκτώ έτη τοιαύτα, από το ξύλον, όπου έδινα κάθε ημέραν στο σώμα μου δια τον πόλεμον της σαρκός, από την νηστείαν που έκαμα,αγρυπνίαν και λοιπά αγωνίσματα, έγινα πτώμα. Και έπεσα ασθενής. Καιαπελπίσθηκα πλέον ότι δεν υπάρχει ελπίς να νικήσω τους δαίμονας και τα πάθη.
Και μίαν νύκτα όπως ήμουν καθήμενος άνοιξεν η θύρα. Εγώ σκυφτός ευχόμην νοερώς και δεν κύτταξα. Είπα ότι ο π. Αρσένιος άνοιξε. Κατόπιν αισθάνο­μαι κάτω μου ένα χέρι να με ερεθίζη προς ηδονήν. Κυττάζω και βλέπω τον δαίμονα της πορνείας, τον ψωριάρη. Όρμησα επάνω του ωσάν σκύλος – τέτοια μανία τον είχα – και τον άρπαξα. Και στην αφήν μου αι τρίχες του ήσαν όπως του χοίρου. Και έγινεν άφαντος. Εγέμισε βρώμα όλος ο τόπος. Και απ’ αυτήν την στιγμήν έφυγε μαζί του και ο πόλεμος της σαρκός. Και έγινα πλέον ως βρέφος σε μεγάλην απάθειαν.
Εκείνο το βράδυ μου έδειξεν ο Θεός την κακίαν τού Σατανά.
Ήμην πολύ υψηλά εις ένα ωραίον μέρος, και κάτωθεν μεγάλη πλατέα, και πλησίον η θάλασσα. Και είχαν στήσει οι Δαίμονες μυριάδες παγίδες. Και επερνούσαν οι μοναχοί- και πίπτοντας αι παγίδες άλλον έπιαναν από το κεφάλι, άλλον από το πόδι, άλλον από το χέρι, από τα ρούχα, από όπου ήτον τρόπος τον καθένα. Ο δε βύθιος δράκων είχε το κεφάλι του έξω από την θάλασσαν και – βγάζων πυρ από το στόμα του, μάτια και μύτη – έχαιρε και ηγάλλετο εις την πτώσιν των μοναχών. Εγώ δε βλέπων τον ύβριζα.
- Ω βύθιε δράκον! έλεγα. Δι’ αυτό μας απατάς και μας παγιδεύεις!
Και συνήλθα έχων χαράν και θλίψιν ομοίως. Χαράν, διότι είδον τες παγίδες του Διαβόλου. Θλίψιν δια την πτώσιν μας και τον κίνδυνον, όπου κινδυνεύομεν εφ’ όρου ζωής.
Έκτοτε ήλθα εις μεγάλην ειρήνην και προσευχήν. Αλλά δεν παύει αυτός.Εγύρισε κατ’ επάνω μου τους ανθρώπους. Δι’ αυτό σου τα γράφω, να κάμετε υπομονήν συ και οι λοιποί αδελφοί.
Είναι αγώνας εις αυτήν την ζωήν, αν θέλης να κερδίσης, δεν είναι αστεία! Με τα ακάθαρτα πνεύμα­τα πολεμείς, όπου δεν μας ρίχνουν γλυκά και λουκού­μια, αλλά σφαίρες οξείες που θανατώνουν ψυχήν, όχι σώμα.
Πλην μη λυπήσαι. Μη δειλιάς. Έχεις βοήθειαν. Εγώ σε βαστάζω. Σε είδα κατά αλήθειαν εχθές εις τον ύπνον μου, ανεβαίναμε μαζί προς τον Χριστόν.Λοιπόν, ανάστα και δράμε οπίσω μου.
Μόνον πρόσεχε, αφού είδες τες παγίδες των πονηρών και αλλοίμονον εις εκείνον που πιάσουν.
Εύκολα δεν ημπορεί από τα νύχια τους να ξεφύγη.
Βεβαίως δεν ημπορεί – όσον και αν το θέληση – ο Διάβολος μόνος να μας κολάση, εάν ημείς δεν συνερ­γήσαμεν στην κακίαν του˙ άλλ’ ούτε πάλιν ο Θεός θέλει μόνος Του να μας σώση, εάν και ημείς δεν γίνωμεν συνεργοί της Αυτού χάριτος εις την σωτηρίαν μας. Πάντοτε βοηθεί ο Θεός, πάντα προφθάνει, αλλά θέλει και ημείς να εργασθούμεν, να κάμωμεν εκείνο όπου ημπορούμεν.
Όθεν μη λέγης ότι δεν επρόκοψες, και διατί δεν επρόκοψες, και άλλα παρόμοια. Διότι η προκοπή δεν έγκειται εις μόνον τον άνθρωπον, καν θελήση, καν και πολύ κοπιάση. Η δύναμις του Θεού, η χάρις Του η ευλογημένη, αυτή κάμνει το παν, όταν το εξ ημών λάβη. Αυτή σηκώνει τον πεσμένον, αυτή ανορθοί τον κατερραγμένον.
Αυτόν τον Θεόν και Σωτήρα ημών να παρακαλούμεν και ημείς εξ όλης καρδίας να έλθη, να σφίξη τον παράλυτον, να εγείρη τον τετραήμερον Λάζαρον, να δώση οφθαλμούς εις τον τυφλόν, να θρέψη τον πεινασμένον.

Από το βιβλίο «Έκφραση Μοναχικής Εμπειρίας» του μακαριστού γέροντα Ιωσήφ του Ησυχαστή το οποίο περιέχει επιστολές προς τα πνευματικά του παιδιά.

ΟΣΙΟΣ ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ! ΤΡΕΙΣ ΕΧΘΡΟΙ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΟ ΓΕΝΟΣ!

Όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής: Τρείς εχθροί πολεμούν το γένος των ανθρώπων· οι δαίμονες, ο εαυτός μας, και η συνήθεια. Εκτός απ’ αυτούς άλλος πόλεμος δεν υπάρχει. 

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΣΙΝΑΪΤΗΣ: ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ Ο ΛΑΙΜΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΛΙΑΣ!

Άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης: Αρχηγὸς των δαιμόνων είναι ο πεσών Εωσφόρος, και αρχηγὸς των παθών ο λαιμὸς της κοιλίας (η λαιμαργία).
Κλίμαξ ΙΔ,27 

ΤΑ 23 ΤΕΛΩΝΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

ΤΑ 23 ΤΕΛΩΝΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Τα 23 Τελώνια είναι 23 έλεγχοι που υφίσταται η ψυχή του ανθρώπου μετά το θάνατό του για συγκεκριμένα αμαρτήματα.
Σε κάθε έλεγχο εξετάζετε η ψυχή για ένα συγκεκριμένο αμάρτημα. Αν δεν έχει υποπέσει σ’ αυτό το αμάρτημα προχωρά στο επόμενο τελώνιο και...
αν κατορθώσει και περάσει και το εικοστό τρίτο τελώνιο φτάνει μπροστά στην Πύλη του Παραδείσου. Αν όμως έχει υποπέσει σ’ αυτό το αμάρτημα, τότε τα τελώνια αυτού του ελέγχου την αρπάζουν και την οδηγούν στο σκοτεινό Άδη, όπου περιμένει την Τελική Κρίση στη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου, για να οδηγηθεί τελικά στην Κόλαση.
 
1. το τελώνιο της κακολογίας
 2. το τελώνιο της ύβρης
 3. το τελώνιο του φθόνου
 4. το τελώνιο του ψέματος
 5. το τελώνιο του θυμού και της οργής
 6. το τελώνιο της υπερηφάνειας
 7. το τελώνιο της βλασφημίας
 8. το τελώνιο της φλυαρίας και της ανοησίας   
9. το τελώνιο του τόκου και του δόλου
 10. το τελώνιο της τεμπελιάς και του ύπνου
 11. το τελώνιο της φιλαργυρίας
 12. το τελώνιο της μέθης
 13. το τελώνιο της μνησικακίας
 14. το τελώνιο της μαγείας και της μαντείας
 15. το τελώνιο της λαιμαργίας
 16. το τελώνιο της ειδωλολατρίας
 17. το τελώνιο της ομοφυλοφιλίας   
18. το τελώνιο της φιλαρέσκειας
 19. το τελώνιο της μοιχείας
 20. το τελώνιο του φόνου
 21. το τελώνιο της κλεψιάς
 22. το τελώνιο της πορνείας
 23. το τελώνιο της ασπλαχνίας

Φοβερά οπτασία την οποία είδε ένας μοναχός ονομαζόμενος Γρηγόριος, ο οποίος για ένα διάστημα ήταν μαθητής του Αγίου Βασιλείου του νέου επί Βασιλέως Λέοντος σοφού κατά τον 9ον αιώνα.
Ο Άγιος Βασίλειος ο νέος ήταν πνευματικός Πατέρας του οσίου Γρηγορίου, ο οποίος είχε επίσης πολλά άλλα πνευματικά τέκνα μεταξύ των οποίων ήταν και μια ευλαβέστατη γυναίκα ονομαζόμενη Θεοδώρα η οποία υπηρετούσε τον Άγιο Βασίλειο σε όλη της τη ζωή.
Έφθασε δε ο καιρός του θανάτου της και απέθανεν εντός ολίγων ημερών. Εγώ δε (ο Γρηγόριος) ευρισκόμενος σε απορία ζητούσα να μάθω και ενοχλούσα τον Άγιο για να μου ειπή εάν εσώθη η Θεοδώρα και που ευρίσκεται. Ο Άγιος Βασίλειος μετά τις πολλές μου ενοχλήσεις, μου είπεν: “Τέκνον μου Γρηγόριε αύτη τη νύχτα πορεύομαι πρός την Θεοδώρα και έλθε και συ μαζί μού για να την ιδής.” Εγώ ασπάσθηκα την δεξιά του χείρα και πορεύθηκα να κοιμηθώ. Και γενόμενος σε έκσταση ευρέθηκα σε ένα ανηφορικό και στενό μέρος, και εκεί βλέπω ωραιότατα παλάτια εξαστράπτοντα και κτυπόντας την πόρτα παρουσιάσθηκαν δύο γυναίκες και μου λέγουν.
Αυτά τα παλάτια είναι του πατρός Βασιλείου ο οποίος πριν από λίγο πέρασεν από εδώ και πήγε να ιδή την Θεοδώρα η οποία βρίσκεται εδώ. Ακούωντας δε η Θεοδώρα το όνομα της, έτρεξε στην πόρτα, μ’ ενηγκαλίσθη και μου λέγει: “Ώ! τέκνον μου Γρηγόριε! Πως ήλθες εδώ; Μήπως απέθανες και ήρθες εδώ;” Εγώ της αποκρίθηκα: “Δεν απέθανα αλλά ευρίσκομαι ακόμη στο σώμα μου στον μάταιο εκείνο κόσμο. Οι ευχές όμως του πνευματικού μας Πατρός Βασιλείου με έφεραν εδώ να σε δω όπου πολύ επιθυμούσα και τον ενοχλούσα κάθε ημέρα για να μάθω πού ευρίσκεσαι, και εάν εσώθης. Και σε παρακαλώ να μου πής πέρι του χωρισμού της ψυχής από το σώμα, πόσους πόνους έχει και πως επέρασες από τα φοβερά τελώνια του αέρος, και τις εξετάσεις των πονηρών δαιμόνων. Διότι κι εγω μέλλω εντός ολίγου και κάθε άνθρωπος στο τέλος της ζωής του να διέλθωμεν.”
Και απεκρίθη η Θεοδώρα και του λέγει: “Ώ! τέκνον μου Γρηγόριε πως θα σου διηγηθώ τον φόβο και τον τρόμον εκείνης της ώρας του χωρισμού της ψυχής από του σώματος; Πως θα σου εξηγήσω τους πόνους και τις οδύνες του χωρισμού της ψυχής; Σου παριστάνω τέκνο μου να τεθή άνθρωπος γυμνός επάνω σε κάρβουνα και να διαλύεται έως ότου εξέλθη η ψυχή του.
Τόσον δριμείς και ανυπόφοροι είναι οι πόνοι του χωρισμού της ψυχής του αμαρτωλού όπως εγώ, του δε δίκαιου τέκνον μου Γρηγόριε δεν γνωρίζω.” Όταν βρισκόμουν στο κρεβάτι μου και ψυχομαχούσα έβλεπα γύρω μου τα πονηρά πνεύματα των δαιμόνων, άλλους μεν σαν μαύρους σκύλους, και εγαύγιζαν, άλλους δε σαν ταύρους μουγκρίζοντας και λυσσόντας στρέφοντας τα άγρια και άσχημα πρόσωπα τους κατ’ απάνω μου και με φοβέριζαν. Εγώ δε έστρεφα τα μάτια μου σε άλλο μέρος για να μην βλέπω την άσχημη μορφή τους και τον θόρυβο που έκαναν, αλλά ήταν αδύνατο, τέκνο μου Γρηγόριε να αποφύγω.
Και ενώ ήμουν σε τόσην στεναχώρια βλέπω ξαφνικά δύο νέους αστραπόμορφους με χρυσά μαλλιά, και στάθηκαν στα δεξιά του κρεβατιού μου, και ο ένας απ’ αυτούς άρχισε να φοβερίζη τους φοβερούς εκείνους δαίμονες λέγοντας: “Φύγετε παμμίαροι και αγριοπρόσωποι διότι δεν έχετε να κερδήσετε τίποτε α’ αυτή την ψυχή.”
Αυτοί δε έφεραν τις αμαρτίες μου όσας εποίησα από τα νιάτα μου, είτε σε λόγια, είτε σε πράξεις και εφώναζαν όλα τ’ αμαρτήματα μου ακόμη και όσα δεν έπραξα. Εγώ δε με φόβω και τρόμω επρόσμενα το θάνατο και εξαιφνής ήλθεν ο θάνατος σαν ένας νέος χονδρός και οργισμένος, σαν λιοντάρι, φορτωμένος διάφορα εργαλεία και είπαν σ’ αυτόν οι Άγγελοι· λύσαι τις αρθρώσεις του σώματος και μην της δώσης πολλούς πόνους διότι τ’ αμαρτήματα της είναι λίγα· τότε άρχισεν από τα πόδια και έλυε τις αρθρώσεις του σώματος μου, και τότε αισθανόμουν οτι νεκρωνόταν το σώμα μου, και τελικά ο τύρρανος εκείνος γέμισε ένα ποτήρι με πικρό περιεχόμενο, μου το πότισε και ευθής εξήλθεν η ψυχή μου από το σώμα μου, τότε την παράλαβαν οι δύο Άγγελοι και εγώ θαύμαζα για τα γινόμενα, διότι δεν ήξερα ότι συμβαίνουν αυτά στον καιρό του θανάτου στον ταλαίπωρο άνθρωπον.
Και οι Άγγελοι εξέταζαν τα καλά έργα που έκαμα στη ζωή μου, αν νήστευσα, αν πήγαινα εκκλησία και αν στεκόμουν με φόβο Θεού, αν τάϊσα τους πεινώντες, αν επισκέφθηκα ασθενείς, αν δεχόμουν ξένους στο σπίτι μου, αν έδωκα το καλό παράδειγμα στους άλλους, αν υπέμεινα βρισιές, αν απέφευγα όρκους, αν δεν βλασφημούσα, αν δεν καλλοπιζόμουν, και πολλά άλλα, τα εζύγισαν αυτά με τις αμαρτίες μου οι δε δαίμονες έτριζαν τα δόντια τους σε μένα και ορμούσαν να με αρπάξουν από τα χέρια των Αγγέλων, και να με ρίξουν στον άχαρον Άδην.
Ξαφνικά ήλθεν ο πνευματικός μου Πατέρας Βασίλειος και είπε προς τους Αγγέλους: Κύριοι μου επειδή αυτή η ψυχή με υπηρέτησεν στη ζωή μου, παρακάλεσα τον Κύριον να την συγχωρέση και να τη σώση από τα χέρια των δαιμόνων, και οι Άγγελοι πετώντας αμέσως ανεβαίναμεν στον ουρανό ανατολικά, και ανεβαίνοντας συναντήσαμεν:

1. Το τελώνιο της καταλαλιάς
Εδώ υπήρχε μιά σύναξις μαύρων, και μας σταμάτησαν, και λυσσόντας σαν σκύλλοι ζητούσαν να με αρπάξουν από τα χέρια των Αγγέλων. Και μάρτυς μου ο Κύριος τέκνον μου Γρηγόριε, μου εφανέρωσαν όσους κατέκρινα στη ζωή μου και όχι μόνο τ’ αληθινά αλλά με συκοφαντούσαν και έλεγαν πολλά ψέματα εναντίων μου. Οι δε Άγγελοι καταφρονήσαντες αυτούς, και πετώντας τις πτέρυγες τους ανεβαίναμεν στον ουρανό.

2. Τελώνιο της ύβρεως
Και ανεβαίνοντας λίγο συνατήσαμε το τελώνιο της ύβρεως, και εδώ πολυαγωνιζόμενοι οι Άγγελοι, με τις ευχές του Πατρός μας Βασιλείου, αναχωρίσαμεν και συνομιλούντες οι Άγγελοι έλεγαν· αληθινά μεγάλην ωφέλειαν βρήκε αυτή η ψυχή από τον Άγιον Βασίλειον.

3. Τελώνιον του φθόνου
Και ανεβαίνοντας εφθάσαμεν στο τελώνιο του φθόνου, και μη έχοντας τίποτα οι δαίμονες εναντίων μου επεράσαμεν ανενόχλητοι· αν και έτριζαν τα δόντια τους, οι αγριοπρόσωποι εκείνοι μαύροι να με αρπάξουν από τα χέρια των Αγγέλων· και έτσι περάσαμε το τελώνιο τούτο.

4. Τελώνιον του ψεύδους
Και ανεβαίνοντας, σε πολύ ύψος φθάσαμεν στο τελώνιο του ψεύδους όπου εκεί πολύ πλήθος δαιμόνων με άσχημα πρόσωπα έτρεχαν κατ’ απάνω μου, κραυγάζοντας και λυσσόντας έφεραν πολλές αποδείξεις, και είχαν γραμμένα πολλές ανόητες λέξεις που έλεγα στην παιδική μου ηλικία μέχρι και τα πρόσωπα που τα έλεγα και ζητούσαν απολογία από τους Αγγέλους. Και οι Άγγελοι πληρώσαντες από τα του Αγίου Βασιλείου αναχωρήσαμεν.

5. Το τελώνιο του θυμού και της οργής
Και ανεβαίνοντας εφθάσαμεν στο τελώνιο του θυμού και της οργής, όπου εκεί πλήθος μαύρων λυσσόντας σαν σκύλλοι δάγκωναν ο ένας τον άλλον και κατατρώγονταν αναμεταξύ τους και σαν αγριόχοιροι ορμόντας εναντίων μου, έκαμναν τα σχήματα και τα καμώματα που έκανα όταν θυμονόμουν και όταν εκρατούσα έχθρα και μνησικάκουν με κανένα· και εδώ πληρώνοντας από τα του Αγίου Βασιλείου αναχωρήσαμεν.

6. Τελώνιον υπερηφάνειας
Και ανεβαίνοντας λίγον οι Άγγελοι εφθάσαμεν στο τελώνιο της υπερηφάνειας και ψάχνοντας πολλά οι δαίμονες δεν βρήκαν τίποτα να με κατηγορήσουν διότι ήμουν φτωχή και περνώντας ανενόχλητοι φθάσαμεν στο τελώνιο της βλασφημίας.

7. Τελώνιον της βλασφημίας
Και ανεβαίνοντας φθάσαμεν στο τελώνιο της βλασφημίας, και αμέσως όταν μας είδαν οι δαίμονες έτρεξαν κατ’ απάνω μας τρίζοντας τα δόντια και βλασφημούντες, εγώ έτρεμα από τον φόβο μου και μου έλεγαν οτι βλασφήμησα τρείς φορές στη νεότητα μου· οι δε Άγγελοι εφεραν απόδειξη οτι εξομολογήθηκα και αναχωρήσαμεν αφήνοντας τους δαίμονες άπρακτους.

8. Τελώνιον της φλυαρίας και αστειολογίας
Και ανεβαίνοντας φθάσαμεν στο τελώνιον της αστειολογίας και φλυαρίας και ζητούσαν οι δαίμονες να δώσω απολογίαν για τα αισχρόλογα, τις αστειολογίες και άσεμνα τραγούδια που έλεγα στη νεότητα μου και απορούσα πως τα θυμούνταν, ενώ εγώ από την πολυκαιρία τα ξέχασα· και πληρώνοντας οι Άγγελοι ανεχωρήσαμεν.

9. Τελώνιον του τόκου και δόλου
Και ανεβαίνοντας φθάσαμεν στο τελώνιο του τόκου και του δόλου που εξετάζει τους τοκογλύφους και δόλιους, και χωρίς να βρουν τίποτα οι δαίμονες να αποδείξουν αναχωρήσαμεν.

10. Τελώνιον της οκνηρίας και του ύπνου
Και ανεβαίνοντας φθάσαμε στο τελώνιο της οκνηρίας όπου οι δαίμονες με εξέτασαν αν κοιμώμουν πολύ και βαριόμουν να σηκωθώ να προσευχηθώ ή να πάω στην εκκλησία ή αν μπορούσα να κάμω κανένα καλό και αμελούσα· και χωρίς να βρούν τίποτα αναχωρήσαμεν ανενόχλητοι.

11. Τελώνιον της φιλαργυρίας
Και ανεβαίνοντας φθάσαμεν στο τελώνιο της φυλαργυρίας στο οποίο υπήρχε πολύ σκοτάδι και ομίχλη· και εξετάζοντας οι δαίμονες και αφού δεν βρήκαν τίποτα επειδή ήμουν φτωχή, φύγαμεν ανενόχλητοι.

12. Τελώνιον της μέθης
Και ανεβαίνοντας φθάσαμεν στο τελώνιο της μέθης, και ορμόντας οι δαίμονες σαν λύκοι αρπακτικοί κατ’ απάνω μας, εξέταζαν το κρασί που ήπια σ’ όλη μου τη ζωή· και με κατηγορούσαν οτι στο τάδε σπίτι ήπιες τόσα ποτήρια, στον τάδε γάμον εμέθυσες και όσα μου έλεγαν ήσαν αληθινά· και πληρώνοντας οι Άγγελοι αναχωρήσαμεν και ανεβαίνοντας οι Άγγελοι έλεγαν αναμεταξύ τους: “Μεγάλον κίνδυνον έχει η ψυχή εώς ότου περάσει τα ακάθαρτα τελώνια του αέρος”, και εγώ τους λέγω: “Ναι κύριοι μου, και νομίζω πως κανείς από τους ζωντανούς ανθρώπους δεν θα γνωρίζη το τι συμβαίνει μετά τον χωρισμό της ψυχής από τους δαίμονες του αέρος, και αλλοίμονο στους αμελείς το τι τους περιμένει.”, και οι Άγγελοι αποκρίθηκαν και είπαν: “Οι αγίες Γραφές αναλαμβάνουν όλα αυτά, αλλά οι ταλαίπωροι ανθρώποι σκοτεισμένοι από την πολυτέλεια, τροφές και ηδονές του κόσμου, τυφλόνονται και δεν πιστεύουν οτι θα πεθάνουν και δεν φροντίζουν να κάμνουν καλά έργα για την ψυχή τους· και αλλοίμονο στους αμελείς διότι τους αρπάζουν οι δαίμονες και τους ρίπτουν στον σκοτεινόν Άδην μέχρι της κρίσεως οπότε θα δικασθούν και θα απολάβη ο κάθε ένας οτι έπραξε.”

13. Τελώνιον της μνησικακίας
Και ανεβαίνοντας φθάσαμεν στο τελώνιο της μνησικακίας που εξετάζει αυτούς που έχουν έχθρα, και δεν συγχωρούν τους αδελφούς τους. Και ορμόντας οι δαίμονες κατ’ απάνω μου, εξέταζαν τα κατάστιχα τους, να βρούν κανένα πταίσιμο να με αρπάξουν· και χωρίς να βρούν φώναξαν σαν λυσσασμένα σκυλιά οτι ξεχάσαμεν να τα γράψουμεν, και αναχωρήσαμεν ανεβαίνοντας, και ρώτησα τους Αγγέλους πως γνωρίζουν οι δαίμονες τις αμαρτίες των ανρθώπων, και μου αποκρίθηκαν οι Άγγελοι: “Δεν γνωρίζεις, οτι μετά το βάπτισμα κάθε χριστιανός λαμβάνει έναν Άγγελο σαν φύλακα να τον φυλάει, και να τον οδηγή στο καλό, και να γράφη τα καλά του έργα· ομοίως δε τον ακολουθή και ένας διάβολος και γράφη τις κακές του πράξεις, και τις αναγγέλλει στο κάθε τελώνιο που ανήκει η αμαρτία και γι’ αυτό γνωρίζουν οι δαίμονες, και όταν η ψυχή χωρίση από τοσώμα και ανέρχεται στους ουρανούς την εξετάζουν δαίμονες σε κάθε τελώνιο και τούτο γίνεται στους ορθόδοξους χριστιανούς μόνο, στους δε απίστους και ασεβείς δεν υπάρχει καμιά εξέτασις.”

14. Τελώνιον της μαγείας και γοητείας
Ανεβαίνοντας φθάσαμεν στο τελώνιο της μαγείας και γοητείας. Εδώ οι δαίμονες ήσαν σαν άγρια ζώα· άλλοι είχαν μορφή σκύλλου, άλλοι σαν βόδια, άλλοι σαν φίδια, με άσχημη μορφή, αλλά με θείαν χάρην όταν με εξέτασαν δεν βρήκαν τίποτα, και ανεβαίνοντας ρώτησα τους Άγγελους με τι τρόπον μπορούν να σβήσουν από τα κατάστιχα των δαιμόνων τα αμαρτήματα των ανθρώπων, και οι Άγγελοι μου αποκρίθησαν: “Συγχωρούνται τα αμαρτήματα οταν ο άνθρωπος μετανοήση και εξομολογηθή στον πνευματικόν και κάμη τον κανόνα που του έβαλεν τότε εξαλείφονται τα αμαρτήματα από τα κατάστιχα των δαιμόνων· και λυσσώντας οι δαίμονες τους πολεμούν για να τους ρίψουν σε νέα αμαρτήματα. Γι’ αυτό η εξομολόγηση και η μετάνοια γίνονται αιτίες να συγχωρηθούν οι ανθρώποι και να περάσουν ελεύθερα τα εναέρια τελώνια. Αλλά πολλοί ανθρώποι λέγουν οτι τα εξομολογούνται στον Θεό· και άλλοι πάλι ζητούν να εύρουν πνευματικόν συγκαταβατικόν για να αποφύγουν τον κανόνα· Αλλά αυτή δεν είναι μετάνοια αλλά πονηρία και ο Θεός ου μυκτηρίζεται. Και όπως στην ασθένεια του σώματος εκλέγουμεν τον καλύτερον ιατρόν, έτσι πολύ περισσότερον στην ασθένεια της αθάνατης ψυχής να εκλέγουμε τον θεοφοβούμενον και αυστηρόν πνευματικό, και να τον έχει κανείς μέχρι τέλους της ζωής· αλλιώς πλανούνται οι ανθρώποι και δεν μπορούν να περάσουν τα τελώνια του αέρος.”

15. Τελώνιον της γαστριμαργίας και πολυφαγίας
Αυτά καθώς μου έλεγαν φθάσαμε στο τελώνιο της γαστριμαργίας και πολυφαγίας, όπου οι δαίμονες ήσαν πολύ χονδροί σαν τους χοίρους, δυνατοί και άγριοι, και έτρεξαν κατ’ απάνω μου, γαυγίζοντας, και μου φανέρωσαν τις πολυφαγίες που έκαμνα απο μικρήν ηλικία μέχρι που γέρασα, και οτι δεν νήστευα Τετάρτη και Παρασκευή μέχρι και τις 40στάς χωρίς εγκράτεια· και οι Άγγελοι φέρνοντας τα καλά μου έργα για πληρωμή αναχωρήσαμεν.

16. Τελώνιο της ειδωλολατρίας
Και φθάσαμεν στο τελώνιο της ειδωλολατρίας και διαφόρων αιρέσεων, και χωρίς να βρούν τίποτα οι δαίμονες αναχωρίσαμεν.

17. Τελώνιον της αρσενοκοιτίας
Και ανεβαίνοντας φθάσαμεν στο τελώνιο της αρσενοκοιτίας· και ο πρώτος αυτών καθόταν σαν φοβερός δράκωνταςαλλάσωντας μορφές πότε σαν αγριόχοιρος, πότε σαν ποντικός, πότε σαν θηριόψαρο και τριγύρω αυτού βρώμα και ανυπόφορη δυσσωδία και επλάγιαζε ασχημονώντας. Και επειδή δεν βρήκε τίποτα εναντίων μου, αναχωρήσαμεν, και μου έλεγαν οι Άγγελοι οτι πολλοί φθάνουν μέχρι εδώ ανεμπόδιστα, και για την αισχρήν αυτήν πράξιν, καταγκρεμίζονται στον σκοτεινόν και άχαρον Άδην.

18. Τελώνιον των χρωματοπροσώπων
Και μιλώντας φθάσαμεν στο τελώνιο το οποίον εξετάζει άνδρες και γυναίκες, οι οποίοι καλλωπίζουν τα πρόσωπα τους με διάφορα χρώματα, και μυρωδικά και δεν ευχαριστούνται με το κάλλος που τους έδωσεν ο Θεός. Εγώ είχα χρωματισθή δυό φορές στη ζωή μου και οι δαίμονες εξέταζαν να με κρατήσουν οι Άγγελοι όμως επάλευαν με πολύν κόπον φέρνοντας τις καλές μου πράξεις, και κερδίζοντας αναχωρίσαμεν.

19. Τελώνιον της μοιχείας
Ανεβαίνοντας φθάσαμεν στο τελώνιο της μοιχείας το οποίον εξετάζει τους μοίχους και μοιχαλίδας· δηλαδή τους παντρεμένους οι οποίοι πηγαίνουν σε ξένες γυναίκες και μολύνουν το στεφάνι τους. Επίσης εδώ στο τελώνιον αυτό εξετάζονται και οι παρά φύσιν πράξαντες με τις γυναίκες τους. Αλλά επειδή εγώ δεν είχα ευθύνη από αυτά αναχωρίσαμεν χωρίς πρόβλημα.

20. Τελώνιον του φόνου και της εκτρώσεως
Και ανεβαίνοντας φθάσαμεν στους τελωνάρχες του φόνου οι οποίοι εξετάζουν τους φονιάδες, μέχρι και τις γυναίκες που αποβάλλουν από την κοιλία τους βρέφη και μέχρι και αυτούς που αποφεύγουν την τεκνογονία· και από εδώ με την χάρην του Θεού αναχωρήσαμεν χωρίς πρόβλημα.

21. Τελώνιον της κλοπής
Και ανεβαίνοντας λίγο φθάσαμεν στο τελώνιο της κλοπής που εξετάζει τους κλέφτες και εξετάζοντας με καλά οι δαίμονες δεν βρήκαν τίποτα και αναχωρίσαμεν ανεμπόδιστα.

22. Τελώνιον της πορνείας
Και ανεβαίνοντας πολύ ψηλά φθάσαμεν στην θύρα του Ουρανού, όπου βρίσκεται το τελώνιο το οποίον εξετάζει τους πόρνους. Ο αρχηγός τους καθώταν σε υψηλό θρόνο και φορούσεν φόρεμα ραντισμένο με αφρούς και αίματα κάθε ακαθαρσίας πλυμμηρισμένον, το οποίον έγινε αυτό από τις ακαθαρσίες της πορνείας. Και ωρμόντας οι δαίμονες κατ’ απάνω μου με εκατηγορούσαν και έλεγαν πολλά ψέματα, και ετόλμησαν να με αρπάξουν από τα χέρια των Αγγέλων και να με ρίψουν στον άχαρον Άδην. Οι δε Άγγελοι αντίλεγαν σ’ αυτούς, οτι είχα εξομολογηθή και παραίτησα από πολύν καιρόν αυτά. Και λέγοντας ψέματα οι δαίμονες έλεγαν οτι δεν τα εξομολογήθηκα ούτε κανόνα έλαβα από πνευματικόν, και οι Άγγελοι αναχώρησαν, τρίζοντας οι ακάθαρτοι δαίμονες τα δόντια τους. Και προχωρόντας μου λένε οι Άγγελοι οτι πολύ λίγοι περνούν από αυτό το τελώνιο. Οι περισσότεροι άνθρωποι που έρχονται μέχρι εδώ πέφτουν στον σκοτεινόν και άχαρον Άδην.

23. Τελώνιον της ασπλαχνίας
Και ανεβαίνοντας λίγο φθάσαμεν στο τελώνιο της ασπλαχνίας, το οποίο εξετάζη τους σκληρόκαρδους και ανελεήμονες και εξετάζοντας με οι δαίμονες και χωρίς να με βρουν άσπλαχνη διότι ελεούσα τους φτωχούς, και καταντροπιασθέντες οι δαίμονες, αναχωρήσαμεν απ’ αυτούς.

Η πύλη του Ουρανού
Και ανεβαίνοντας χαρούμενοι φθάσαμεν στην πύλη του Ουρανού, η οποία ακτινοβολούσε και έλαμπε σαν καθαρό χρυσάφι και είχεν υπερθαύμαστην ωραιότητα, που δεν μπορεί γλώσσα ανθρώπου να την διηγηθή. Ο θυρωρός, ήταν ενας αστραπόμορφος νέος με χρυσά μαλλιά και μας δέχθηκε χαρούμενος δοξάζωντας τον Θεόν διότι περάσαμε τα εναέρια τελώνια των δαιμόνων.
Και περνώντας την πύλη του ουρανού είδαμεν πλήθος αστραπόμορφων νέων οι οποίοι ακτινοβολούσαν σαν τον ήλιο και χαίρονταν όλοι και ευφραίνονταν, για την σωτηρία μου· εμείς πορευθήκαμεν με αγαλλίαση και χαράν ανεκλάλητον για προσκύνησιν του αστραπόμορφου θρόνου του Θεού, και Σωρήρα Ημών Ιησού Χριστού. Και είδαμεν σύννεφα όχι σαν τα συνηθισμένα τα οποία παραμέριζαν για να περάσουμεν. Και είδαμεν άλλο σύννεφο λευκό και χρυσόμορφο από το οποίο εξέρχονταν αστραπές και παραμέρισε κι αυτό όπως τα άλλα και περνόντας αισθανθήκαμεν γλυκύτατην ευωδία από τον θρόνο του αοράτου Θεού. Και είδαμεν στο άμεσον ύψος αστραποβόλο τον θρόνο του Παντάνακτος Θεού. Εκεί είναι η χαρά των δικαίων και η Αιώνια αγαλλίαση. Κ’ είδαμεν εκεί πλήθος άπειρον αστραπόμορφων νέων, που φορούσαν πολύτιμα φορέματα με χρυσές ζώνες.

ΓΕΡΩΝ ΑΝΑΝΙΑΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗΣ: ΟΠΟΥ ΟΡΓΩΝΕΙ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ, ΣΠΕΡΝΕΙ Ο ΘΕΟΣ!

π. Ανανίας Κουστένης: Όπου οργώνει ο διάβολος, σπέρνει ο Θεός, στις καλοπροαίρετες υπάρξεις και ψυχές. 

ΑΓΙΟΣ ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΚΥΠΡΟΥ: Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΕΝΑ ΣΩΡΟ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΣΑΝ ΑΘΩΕΣ ΚΑΙ ΑΚΙΝΔΥΝΕΣ ΑΠΟΛΑΥΣΕΙΣ!

Άγιος Επιφάνιος Κύπρου: Η αλεπού είναι ζώο πολυμήχανο και πονηρό. Όταν πεινάσει και δεν βρίσκει τι να φάει, πηγαίνει σε ζεστούς τόπους, πέφτει ανάσκελα και κάνει την ψόφια. Έτσι, καθώς κατεβαίνουν τα όρνια για να την κατασπαράξουν, εκείνη πηδά ξαφνικά και τα πιάνει. Το ίδιο τέχνασμα κάνει και ο Διάβολος για να παγιδεύση τους πιστούς. Παρουσιάζει ένα σωρό αμαρτίες σαν αθώες κι ακίνδυνες απολαύσεις και ξαφνικά ο Χριστιανός, παρασυρόμενος στα διάφορα πάθη, γίνεται δέσμιός του και χάνεται οριστικά.

Π. ΣΑΒΒΑΣ ΑΧΙΛΛΕΩΣ: Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΑΝΑΣΤΗΘΗΚΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΤΟΥ ΕΜΕΙΝΕ ΚΑΜΙΑ ΔΥΝΑΜΗ!

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΧΤΥΠΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΚΑΙ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Ο Χριστός χτυπά στην καρδιά και ο διάβολος στο μυαλό.

ΜΕΓΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ: Ο ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ ΔΑΙΜΟΝΑΣ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΑΙΜΟΝΑΣ ΤΗΣ ΛΥΠΗΣ!

Άγιος Αντώνιος: Ο χειρότερος δαίμονας από όλους είναι ο δαίμονας της λύπης. Κάνει τον άνθρωπο να τα βλέπει όλα μάταια. 

ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ: "ΟΧΙ ΣΕ ΜΕΝΑ ΤΟΝ ΑΜΑΡΤΩΛΟ, ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ".

"- Όχι σε μένα τον αμαρτωλό. Στον Χριστό, στον Χριστό!"

 

Με πήγαν κάτι πνευματικοπαίδια μου στην Κρήτη και πήγα κι εγώ την Κυριακή στην εκκλησία.

Κάθισα σε μία γωνιά, έτσι μαζεμένος. 

Μετά από λίγο ήρθε μία γυναίκα να εκκλησιαστεί και άρχισε να φωνάζει:

-Τι τον θέλετε αυτόν τον παπά εδώ, διώξτε τον καλόγερο, δεν μπορώ.

Ο κόσμος δεν με είχε δει. Λίγοι με είδαν. 

Εγώ άρχισα να προσεύχομαι. Μα όσο εγώ προσευχόμουν, τόσο περισσότερο φώναζε αυτή.

Την έβγαλαν έξω, αλλά έλεγε πως τάχα θέλει να μπει μέσα για τη Λειτουργία και την άφησαν. Μόλις μπήκε, άρχισε πάλι να φωνάζει. Την κρατούσαν τέσσερις άντρες δυνατοί και πάλι δεν μπορούσαν να την κάνουν καλά.

Άρχισε να λέει διάφορες βρισιές για μένα και τους είπα να τη φέρουν εκεί μπροστά μου. Όταν την έφεραν, εκεί να δεις πως έκανε...

Τη σταύρωσα και ησύχασε. Ήταν πολύ ταλαιπωρημένη. Δαιμόνιο είχε. Κατάλαβες;

Ξέρεις, δαιμόνιο ήταν και έφυγε.

Τελείωσε η Λειτουργία κι άρχισε ο κόσμος να έρχεται να μου φιλάει το χέρι. 

Έπεσαν πάνω μου άλλος να με ακουμπήσει, άλλος πέταγε τη ζακέτα του πάνω μου, άλλος το μαντήλι του, άλλος έβαζε το χέρι του να με αγγίξει.

-Όχι σε μένα τον αμαρτωλό. Στον Χριστό, στον Χριστό!

Τους έλεγα κι έτρεχα γρήγορα να κρυφτώ, μα που να τους ξεφύγω... Να πάρει η ευχή, με νόμισαν για Άγιο. Βρε εμένα τον αμαρτωλό. Να πάρει η ευχή τι πάθαμε.

Ξέρεις τους αγαπώ τους Κρητικούς, είναι καλοί οι καημένοι. Και πολύ εργατικοί. Και λένε ωραίες μαντινάδες.

Ακούεις, βρε τους ευλογημένους, να με νομίζουν για Άγιο. Τι πάθαμε να πάρει η ευχή;

Άγιος Πορφύριος ό Καυσοκαλυβίτης

ΙΕΡΟΚΥΡΗΚΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ: " ΤΙ ΣΥΜΒΟΛΙΖΕΙ Η ΤΡΑΠΟΥΛΑ (ΤΑ ΧΑΡΤΙΑ)".

 Τι συμβολίζει η τράπουλα (τα χαρτιά)

Να ξέρετε, ότι ο Εβραίος που εφεύρε την τράπουλα, ήθελε με τα τραπουλόχαρτα, 4 πρόσωπα να εξευτελίσει:

α) Με τον ρήγα ήθελε να βλασφημείται ο Θεός Πατήρ

β) με το Βαλέ να βλασφημείται ο Χριστός 

γ) με την Ντάμα να βλασφημείται η Παναγία και

 δ) με το καρό, το σπαθί, το μπαστούνι και την καρδιά να βλασφημείται ο Τίμιος Σταυρός. 

Όσοι παίζουν χαρτιά, να γνωρίζουν, ότι κρατάνε 52 δαίμονες στα χέρια τους...

Δήμητριος Παναγόπουλος  Ιεροκήρυκας

ΟΣΙΟΣ ΙΣΑΑΚ Ο ΣΥΡΟΣ: ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΟΥ Ο ΣΑΤΑΝΑΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ, ΑΠΟ ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ ΠΟΥ ΑΠΟΣΠΑ!

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος: Τον αετό τον σκοτώνουν με σαΐτες που φτιάχνουν από τα φτερά του· και την ψυχή σου ο σατανάς την καταστρέφει από αδυναμίες που αποσπά από το φτέρωμά σου, από ικανότητες και Αρετές που τις άφησες να γίνουν αδυναμίες και πάθη.

"Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΜΙΣΕΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ".

"Ο διάβολος μισεί την προσευχή.."

1. Τα πονηρά πνεύματα αντιδρούν με πείσμα σε όλες τις εντολές του Θεού, μα περισσότερο από όλες, στην προσευχή, την μητέρα των αρετών.

Ο προφήτης Ζαχαρίας είδε σε όραμα τον μεγάλο αρχιερέα Ιησού,  να στέκει μπροστά σε έναν Άγγελο του Κυρίου, και ταυτόχρονα τον διάβολο να στέκει στα δεξιά του, για να τον εμποδίσει! (Ζαχ. 3, 1).

Το ίδιο γίνεται και τώρα. 

Ο διάβολος πηγαίνει και στέκει πάντοτε δίπλα στον κάθε δούλο του Θεού, για να βρει την ευκαιρία να μιάνει τις θυσίες του και να εμποδίσει και να εκμηδενίσει την κάθε προσφορά και θυσία του (προσευχή).

2. Ο Άγιος Αντώνιος ο Μέγας λέγει:

Τα πονηρά πνεύματα λυσσάνε από μίσος εναντίον μας. 

Και δεν θα πάψουν ποτέ, να κινούν εναντίον μας τα πάντα, προκειμένου να το επιτύχουν και να μας κάνουν να μην κληρονομήσωμε εμείς τους θρόνους, που είχαν αυτοί στον ουρανό! 

(Αγίου Αθανασίου, βίος Μ. Αντωνίου)

3. Ο όσιος Νείλος ο Σιναΐτης λέγει:

Ο διάβολος περισσότερο από όλα μισεί τον άνθρωπο που προσεύχεται. Και για αυτό μετέρχεται τα πάντα για να τον κάνει να σταματήσει την εργασία του αυτή.

(περί προσευχής κεφ. 4, Αγίου Ιγνατίου Μπριατσιανίνωφ)