Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ

Προσφώνησις εἰς τήν Διαρκῆ Ἱεράν Σύνοδον τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Φθιώτιδος κ.κ. Νικολάου, Ἀντιπροέδρου αὐτῆς, 

ἐπί τῇ λήξει τῆς 160ης Συνοδικῆς περιόδου (2016-2017).

Πέμπτη 31 Αὐγούστου 2017

Μακαριώτατε ἅγιε Πρόεδρε .

Σεβασμιώτατοι ἅγιοι ἀδελφοί Συνοδικοί.

Φθάσαντες σύν Θεῷ εἰς τήν λήξιν τῆς 160ης Συνοδικῆς περιόδου (2016-2017), εἰς τήν ὁποίαν κατά τάς διατάξεις τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐκλήθημεν διά νά ὑπηρετήσωμεν τήν Συνοδικήν διοίκησιν τοῦ Ἱεροῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας καί νά συμβάλλωμεν,

τό κατά δύναμιν, εἰς τήν ἀντιμετώπισιν τῶν θεμάτων καί προβλημάτων Αὐτῆς, ἔχω τήν τιμήν ἐκ μέρους τῶν Συνοδικῶν ἁγίων ἀδελφῶν νά ἐκφράσω τήν εὐγνωμοσύνην ἡμῶν πρός τόν Δομήτορα καί Ἀρχιποίμενα τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν, Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, διότι μᾶς ἠξίωσεν νά διακονήσωμεν εἰς καιρούς ἐναντίων ἀνέμων τάς ἀνάγκας τῆς Μητρός ἡμῶν Ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ νά δώσωμεν τό μήνυμα Αὐτοῦ εἰς τήν σύγχρονον κοινωνίαν, πρός δόξαν τοῦ Ἁγίου Ὀνόματός Του καί οἰκοδομήν τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας.

Ἐκ δευτέρου, χρεωστικῶς καταθέτω ἐν ἀγάπῃ ἀνυποκρίτῳ τάς θερμάς ἡμῶν εὐχαριστίας πρός Ὑμᾶς Μακαριώτατε, ὅστις κατά τόν Θεολόγον Γρηγόριον «ὀξυδερκές ἔχων τό ὄμμα καί ὑψηλά βλέπων» (Ἁγίου Γρηγορίου, Β.Ε.Π. τ. 95, σ. 219) πηδαλιουχήσατε ἐπιτυχῶς τήν νοητήν ὀλκάδα εἰς σταθεράν πορείαν, ἐν μέσῳ κλύδωνος καί περιστασιακῶν καταιγίδων, ἔχοντες τήν ἀπόλυτον συμπαράστασιν πάντων ἡμῶν.

Ἡ διαρρεύσασα Συνοδική περίοδος εἶχε τόν κλῆρον νά ἀντιμετωπίσει σωρεία προβλημάτων καί ὄγκον θεμάτων, τά ὁποῖα, σύν τῷ χρόνῳ, ἐνεφανίσθησαν ὑπό τήν πίεσιν τῆς Πολιτείας, ἀνατροπῆς καθιερωμένων πνευματικῶν δομῶν καί μεταλλαγῆς προαιωνίων ἀρχῶν, μέ ἀπώτερον σκοπόν τήν ἐπιβολήν καί εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἑλλάδα οὐδετεροθρήσκου κράτους, μέ τήν δικαιολογίαν προστασίας τῶν θρησκευτικῶν μειονοτήτων καί καθιερώσεως τῆς ἀνεξιθρησκείας, ἡ ὁποία καί ἀπό τό ἰσχῦον Σύνταγμα προβλέπεται καί ὑπό τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τηρεῖται καί προστατεύεται ἀπό ἀρχαιοτάτων χρόνων, εἰς τήν οὐσίαν ὅμως σκοπόν ἔχει τόν περιορισμόν καί τήν ἀποδυνάμωσιν τῆς κρατούσης Ἐκκλησίας καί τήν περιθωριοποίησιν αὐτῆς.

Εἰς τά θέματα Ἐκκλησίας καί Πολιτείας καί εἰς ὅλα τά ἄλλα ἐτηρήσαμεν ἠπίαν τακτικήν, τῇ εἰσηγήσει τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος. Εἰς τό πολύπλοκον ζήτημα τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν μέ τήν ἐκ μέρους τῆς Πολιτείας ἐπιβολήν πολυθρησκειακῆς καί συγκρητιστικῆς δομῆς προγραμμάτων, εἰς τά ψηφισθέντα νομοσχέδια τῶν συμφώνων συμβιώσεων, ἐρχόμενα εἰς εὐθεῖαν ἀντίθεσιν μέ τόν Εὐαγγελικόν νόμον, εἰς τά συνεχῆ ἐμπόδια καί τάς παρελκυστικάς μεθόδους τῶν ἁρμοδίων κρατικῶν παραγόντων, διά τήν ἀξιοποίησιν τῆς ἐναπομεινάσης ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας, εἰς τήν ἀπαράδεκτον πρός τήν Ὀρθόδοξον παράδοσιν νομιμοποίησιν τῆς ἀποτεφρώσεως τῶν νεκρῶν, εἰς τήν μεθοδικήν καί πονηράν ἀποδόμησιν προαιωνίων ἀρχῶν, ἔτι δέ εἰς τάς ἐντός ἡμῶν ἀναταράξεις τῆς ὁμάδος τῶν ἀποτειχισθέντων καί ὅσων ἀντιτίθενται εἰς τάς ἀποφάσεις τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Κρήτης καί εἰς πλεῖστα ἄλλα, ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός, ἐζητήσαμεν νά ἐπιλυθοῦν μέ σώφρονα διάλογον, παρ᾿ ὅτι οἱ συζητηταί μας δέν μᾶς ἐνέπνεον πάντοτε ἐμπιστοσύνην καί πάσῃ θυσίᾳ ἐπροτιμήσαμεν τήν εἰρήνην καί ὄχι τήν σύγκρουσιν, πρός ἀποφυγήν μεγαλυτέρας ζημίας.

Εἰς τόν λαόν ἐδώσαμεν τήν ἐντύπωσιν ὑποχωρήσεων, ἐπί παραδείγματι εἰς τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν καί τῶν περιέργων συμφώνων συμβιώσεως. Γεγονός εἶναι, ὅτι εὑρέθημεν εἰς δύσκολον θέσιν καί τινές ἐξ ἡμῶν, ὑπέστησαν βαρεῖς καί ἀδίκους χαρακτηρισμούς.

Ὡς μέλη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου εὑρέθημεν πρό πολλῶν διλημμάτων. Ἡ σταθερά ὅμως καί νηφάλιος ἄποψις Ὑμῶν, Μακαριώτατε, ὑπῆρξε ἡ μέση καί βασιλική ὁδός, ἡ ὁποία καί μετά τῶν ἀντιφρονούντων πολιτικῶν διετήρει ἀνοικτούς διαύλους ἐπικοινωνίας καί ἡ ὁποία τά τῆς Ἐκκλησίας δίκαια ἐξησφάλισε καί πᾶσαν ἀντίθετον ἄποψιν ἀπενεύρωσε, ὅπως ὁ Θεολόγος Γρηγόριος λέγει: «ποτέ μέν ὑποχωρῶν, ποτέ δέ ἐπεμβαίνων τοῖς ἐναντιουμένοις τῷ λόγῳ τῆς ἀληθείας» (Ἁγίου Γρηγορίου, Ἑρμηνεία εἰς τούς Ψαλμούς, Β.Ε.Π. τ. 95, σ. 11). Δι᾿ αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγον, ἡ ἠπία τακτική τῆς Ἐκκλησίας δέν ἐδημιούργησε ἀντιπαραθέσεις καί διαχωρισμούς εἰς τήν κοινωνίαν, πρᾶγμα τό ὁποῖον προσμετρᾶται ὡς προσωπική Ὑμῶν ἐπιτυχίαν.

«Εὐλογητός ὁ Θεός καί πατήρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ εὐλογήσας ἡμᾶς ἐν πάσῃ εὐλογίᾳ πνευματικῇ» (Ἐφεσ. 1, 3).

Μακαριώτατε .

Ὡς φαίνεται, εἴμεθα πρό δυσαρέστων διά τήν Ἐκκλησίαν ἐξελίξεων. Τοῦτο ὑπενήχθητε εἰς τήν ἔκτακτον Ἱεραρχίαν τοῦ παρελθόντος Ἰουνίου. Ὁ πολιτικός κόσμος εἰς τήν πλειονότητά του προτιμᾶ Ἑλλάδα ἄθρησκον, μέ τήν Ἐκκλησίαν ὡς πολιτιστικόν καί μνημειακόν παράγοντα. Ἐάν, ὅπως φημολογεῖται, μέ τήν ἀναθεώρησιν τοῦ Συντάγματος οἰκοδομηθεῖ καί θεσμοθετηθεῖ τό ἄθρησκον κράτος, ἡμεῖς πρέπει νά ἀναλάβωμεν εὐρεῖαν καί συστηματικήν διαφώτισιν τοῦ Ὀρθοδόξου λαοῦ, διά νά γνωρίσει τάς ἐπιπτώσεις τῆς διά νόμου ἀλλοιώσεως τῆς Ἑλληνορθοδόξου ταυτότητός του.

Εὐχόμεθα ταπεινῶς, ὅπως ὁ Κύριος ἡμῶν κρατήση τῆς δεξιᾶς Ὑμῶν καί ὁδηγήση Ὑμᾶς ἐν τῇ Βουλῇ Του, ποιμαίνων ποιμαίνοντας καί ὁδηγῶν ὁδηγοῦντας εἰς δόξαν τοῦ Οὐρανίου Πατρός καί τοῦ Μεγάλου Ἀρχιερέως καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τοῦ παναγίου καί τελεταρχικοῦ Πνεύματος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων (Εὐχή ἐπί ἐνθρονήσει Μητροπολίτου).

http://thriskeftika.blogspot.gr 

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΤΗΣ ΠΕΘ: «ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΩΝ ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ ΕΠΙ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΜΕ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ»

Αθήνα, 30 Αυγούστου 2017

Αριθμ. Πρωτ.  75

Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων (ΠΕΘ)

Προς τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο και άπαντες τους Ιεράρχες της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος

Μακαριώτατε,

Σεβαστοί μας Αρχιερείς

Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΠΕΘ

δημοσιοποιεί κείμενα με τίτλο «Δημοσίευση ερευνητικών δεδομένων επί του διαλόγου της Επιτροπής της Εκκλησίας της Ελλάδος με το Υπουργείο Παιδείας Έρευνας & Θρησκευμάτων για το Μάθημα των Θρησκευτικών» που συνέταξε  η Επιτροπής Παιδείας της ΠΕΘ, την οποία και ευχαριστεί θερμά για την όλη συμβολή της στον αγώνα που διεξάγεται για τη διατήρηση του ορθόδοξου χαρακτήρα της φυσιογνωμίας του μαθήματος των Θρησκευτικών.

Με σεβασμό ασπαζόμαστε τη δεξιά Σας.

Για το ΔΣ της ΠΕΘ

                  Ο Πρόεδρος                                              Ο Γενικός Γραμματέας

        Κωνσταντίνος Σπαλιώρας                               Παναγιώτης Τσαγκάρης

              Δρ Θεολογίας                                               Mr Θεολογίας

***

Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων (ΠΕΘ)

Επιτροπή Παιδείας

Θέμα: «Δημοσίευση ερευνητικών δεδομένων επί του διαλόγου της Επιτροπής της Εκκλησίας της Ελλάδος με το Υπουργείο Παιδείας Έρευνας & Θρησκευμάτων για το μάθημα των Θρησκευτικών»

Η Επιτροπή Παιδείας της ΠΕΘ, προέβη σε επιστημονική διερεύνηση των θέσεων που κατατεθήκαν από τους Αρχιερείς που μετείχαν στον διάλογο της Εκκλησίας με την Πολιτεία για το μάθημα των Θρησκευτικών, στην Έκτακτη Σύνοδο της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, την 27^η Ιουνίου 2017.

Επισημαίνεται ότι οι θέσεις της ΠΕΘ για το νέο Πρόγραμμα του μαθήματος των Θρησκευτικών, συνοπτικά, είναι οι ακόλουθες:

1.       Εξαρχής και διαρκώς εκφράζεται η διαφωνία της ΠΕΘ για τη δομή, τον χαρακτήρα, το περιεχόμενο και τον προσανατολισμό του νέου Προγράμματος, διότι το Πρόγραμμα αυτό, αποδεδειγμένα με επιστημονικά κριτήρια, αλλοιώνει τη συγκρότηση της θρησκευτικής συνείδησης των μαθητών, μέσω της διαστρέβλωσης της Ορθοδόξου διδασκαλίας, οδηγώντας τους σε θρησκευτική σύγχυση.

2.       Με δεδομένο τα προαναφερθέντα, η δομή του νέου Προγράμματος του μαθήματος των Θρησκευτικών δεν δύναται να υποστεί βελτιώσεις, αλλά απαιτείται η εκ μηδενικής βάσεως σύνταξη Προγράμματος για το μάθημα.

3.       Στη σύνταξη του Προγράμματος για το μάθημα πρέπει να συμμετάσχουν όλοι οι σχετικοί με το μάθημα των Θρησκευτικών φορείς και να διασφαλισθεί ο ορθόδοξος προσανατολισμός του μαθήματος.  

Η Επιτροπή Παιδείας της ΠΕΘ καταθέτει σε δημόσιο διάλογο  όσα, με επιστημονικά κριτήρια, εξάγονται από τις επίσημα διατυπωθείσες θέσεις των Αρχιερέων - μελών της Επιτροπής, της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος στον διάλογο με τους εκπροσώπους του Υπουργείου Παιδείας Έρευνας & Θρησκευμάτων, ώστε να αποτελέσουν ουσιαστική βάση περαιτέρω συζήτησης. Κύρια πρόθεση είναι η αποσαφήνιση όλων των σχετικών δεδομένων του διενεργηθέντος διαλόγου, καθότι διαπιστώθηκε ότι κατά τον διάλογο δεν τηρήθηκε η αρχή της «μηδενικής βάσεως». Αντ΄ αυτής προκύπτει αλλαγή στάσης προς την κατεύθυνση αναποτελεσματικών ενεργειών της Επιτροπής, όπως τεκμαίρεται από τις διαφορετικές τοποθετήσεις στις εκ των υστέρων αναφορές των Αρχιερέων - μελών της Επιτροπής, οι οποίες διατυπώθηκαν κατά την Έκτακτη Σύνοδο της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος την 27^η Ιουνίου 2017.

Τα μέλη της Επιτροπής Παιδείας της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων είναι στη διάθεση κάθε επίσημου φορέα για οποιαδήποτε σχετική συζήτηση επί των όσων εξαγομένων δημοσιεύει. Οι δημοσιεύσεις των κειμένων θα γίνονται με τακτό εξελικτικό τρόπο, προκειμένου να υπάρχει για κάθε ενδιαφερόμενο ο απαιτούμενος χρόνος για μελέτη και περαιτέρω έρευνα του περιεχομένου κάθε δημοσίευσης.

Με τιμή

Τα μέλη της Επιτροπής Παιδείας της Παιδείας της ΠΕΘ που διεξήγαγαν την έρευνα

§         Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ

§         Ιωάννης Κουρεμπελές, Καθηγητής Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ

§         Σταύρος Καλαντζάκης, Ομ. Καθηγητής Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ

§         Μαρία Ράντζου, Επίκουρη Καθηγήτρια Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ

§         Ιωάννης Φύκαρης, Επίκουρος Καθηγητής Σχολής Επιστημών Αγωγής Πανεπιστημίου Ιωαννίνων

§         Ευάγγελος Πονηρός, Διδάκτωρ Θεολογίας ΕΚΠΑ, Μ.Φ., Σχολικός σύμβουλος Θεολόγων Πειραιώς, Δ΄ Αθηνών, Κυκλάδων

§         Ιωάννης Αγγελόπουλος, Διδάκτωρ Θεολογίας ΕΚΠΑ, Δντής Γεν. Λυκείου

§         Δημήτριος Βογιατζής, Διδάκτωρ Θεολογίας ΕΚΠΑ, καθηγητής Θεολόγος

§         Γιολάντα Σίσκου, Διδάκτωρ Θεολογίας ΑΠΘ, καθηγήτρια Θεολόγος

§         Βασιλική Ματιάκη, Υποψήφια Διδάκτωρ Θεολογίας ΑΠΘ

***

ΚΕΙΜΕΝΟ 1^ο

ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΠΙΣΗΜΕΣ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΕΙΣ ΕΠΙ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΜΕ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΕΡΕΥΝΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΕΚΠΡΟΣΩΠΩΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ

«Το ζήτημα των αναφορών περί μηδενικής βάσης

για το μάθημα των Θρησκευτικών»

Το φλέγον ζήτημα της δομής και του προσανατολισμού του μαθήματος των Θρησκευτικών οδήγησε σε συναντήσεις διαλόγου εκπροσώπων της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, με εκπροσώπους του Υπουργείου Παιδείας Έρευνας και Θρησκευμάτων. Από τη συζήτηση αυτή προέκυψαν ουσιαστικά τρία επίσημα κείμενα:

1) Το κείμενο τοποθέτησης του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου, ως εναρκτήρια εισήγηση στη Σύνοδο της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος την 27^η Ιουνίου 2017.

2) Η Έκθεση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ύδρας, Αιγίνης και Σπετσών, ως Προεδρεύοντος της σχετικής Επιτροπής, η οποία παρουσιάστηκε εκτενώς στη Σύνοδο της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος την 27^η Ιουνίου 2017.

3) Το κείμενο παρέμβασης του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικολάου, ως μέλους της εξ Αρχιερέων Επιτροπής, στην προαναφερθείσα Σύνοδο, με το οποίο ο Σεβασμιώτατος αποτίμησε το έργο της Επιτροπής.

Από τη συστηματική επιστημονική διερεύνηση των τριών προαναφερθέντων κειμένων, με την εφαρμογή της επιστημονικής μεθόδου της «Ανάλυσης Περιεχομένου», η οποία εντάσσεται στις ερμηνευτικού χαρακτήρα ποιοτικές μεθόδους έρευνας των κοινωνικών επιστημών και αποτελεί μία εκ των ασφαλέστερων επιστημονικών ερευνητικών μεθόδων προσέγγισης και ανάλυσης γραπτών κειμένων, ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΕΤΑΙ ότι μεταξύ των τριών κειμένων υπάρχουν ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ, οι οποίες δημιουργούν σοβαρά ερωτήματα και προβληματισμό και, οπωσδήποτε, χρήζουν περαιτέρω μελέτης, όσον αφορά τόσο την αιτιολογία τους όσο και τη στοχοθετική τους κατεύθυνση και προοπτική.

Ειδικότερα και συνοπτικώς από τα ερευνητικώς εξαγόμενα διαπιστώνεται ότι:

ü      Δεν επιβεβαιώνεται ότι ο διάλογος της Εκκλησίας με το Υπουργείο Παιδείας Έρευνας και Θρησκευμάτων πραγματοποιήθηκε από «μηδενική βάση», αλλά ότι τα δεδομένα ήταν «τετελεσμένα».

ü      Δεν τεκμαίρεται η συναπόφαση Εκκλησίας και Υπουργείου για θέματα που αφορούν  το ζήτημα του μαθήματος των Θρησκευτικών ως δεδομένο, αλλά ουσιαστικά μόνο κατά παραχώρηση.

ü      Οι «Φάκελοι Μαθητή» τυπώθηκαν και θα διανεμηθούν στους μαθητές για το μάθημα των Θρησκευτικών, χωρίς να ληφθεί υπόψη από το Υπουργείο το αίτημα της Εκκλησίας της Ελλάδος να συζητηθούν σε διάλογο, παρά τις περί αντιθέτου αναφορές των επίσημων κειμένων.

ü      Υπάρχει γενικευμένη αντίφαση ως προς τον προσανατολισμό του μαθήματος. Συγκεκριμένα στα κείμενα, σε άλλα σημεία γίνεται λόγος ότι το Πρόγραμμα του μαθήματος των Θρησκευτικών έχει «Ορθόδοξο χαρακτήρα» και αλλού ότι «κατήντησε νὰ εἶναι οὐδετερόθρησκο, δηλαδὴμὲ σαθρὴ ταυτότητα».

Αναλυτικότερα:

Στο κείμενό του ο Μακαριώτατος αναφέρει ότι: «Η συζήτησις άρχισε από μηδενική βάση. Τί άλλο συμβαίνει μετά την «κατάργηση» των Φ.Ε.Κ. Β΄ 2906 και Β΄ 2920 της 13ης Σεπτεμβρίου 2016 του τ. Υπουργού κ. Φίλη και ισχύ των Φ.Ε.Κ. Β΄ 2104 και Β΄ 2105 της 19ης Ιουνίου 2017 του νυν Υπουργού κ. Γαβρόγλου» (www.romfea.gr, προσπελάστηκε και ανακτήθηκε 28-6-2017).

Κύρια επισήμανση επί αυτής της αναφοράς είναι ότι με την αλλαγή των ΦΕΚ επί της ουσίας δεν έχει αλλάξει τίποτε! (Δελτία Τύπου της ΠΕΘ 26-6-2017). Σε άλλο κείμενο εισήγησής του στην Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, τον Μάρτιο του 2017, ο Σεβασμιώτατος  Μητροπολίτης Ύδρας αναφέρει πως εφαρμόστηκε, από την εξ Αρχιερέων Επιτροπή, η απόφαση της Ιεραρχίας να γίνει διάλογος για το νέο Πρόγραμμα «από μηδενική βάση», διευκρινίζοντας ότι σύμφωνα με αυτό που αποφασίστηκε στις 20 Φεβρουαρίου 2017 -κατά τη συνάντηση της Επιτροπής με τον Υπουργό Παιδείας και τους άλλους εκπροσώπους του Υπουργείου- η βάση του διαλόγου δεν ήταν αυτό που ζήτησε η Σύνοδος, αλλά το νέο Πρόγραμμα Σπουδών του μαθήματος των Θρησκευτικών. Η Επιτροπή φαίνεται να αλλάζει τη γραμμή και την απόφαση της Συνόδου και μάλλον αποφασίζει όχι τη μηδενική  βάση αλλά ως βάση το νέο Πρόγραμμα του μαθήματος των Θρησκευτικών(Περιοδικό Εκκλησία: Επίσημον Δελτίο της Εκκλησίας της Ελλάδος, τεύχος 3, Μάρτιος 2017, σελ. 187-197).

Πέραν της ανωτέρω ερμηνευτικής επισήμανσης υπάρχει και αντίφαση με το αντίστοιχο κείμενο Εισήγησης του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ύδρας, ο οποίος σε κανένα σημείο του κειμένου του δεν κάνει λόγο για διάλογο από μηδενική βάση, παρά αναφέρει ότι: «Πρέπει ἐδῶ ἐξ ἀρχῆς να δεχθοῦμε ὅτι διάλογος, μεταξύ Ἐκκλησίας καί Πολιτείας για τήν διδακτέαὕλη τῶν θρησκευτικῶν στην ἐκπαίδευση ἔγινε γιά πρώτη φορά»(www.romfea.gr, προσπελάστηκε και ανακτήθηκε 28-6-2017).

Είναι σαφές ότι άλλο εννοείται με την έκφραση «διάλογος Εκκλησίας Πολιτείας από μηδενική βάση» και άλλο ερμηνεύεται με τη φράση «διάλογος Εκκλησίας και Πολιτείας για πρώτη φορά».

Επί του ιδίου θέματος στο κείμενό του ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής αναφέρει ότι στην Επιτροπή της Εκκλησίας για τον διάλογο υπήρχε: «Ἡ αἴσθηση ὅτι ἐνῶ μιλούσαμε γιὰ συζήτηση ἀπὸμηδενικὴ βάση, στὴν οὐσία ὑπῆρχε τετελεσμένο, μιᾶς καὶ τὸ νέο ΠΣ εἶχε κατοχυρωθεῖ μὲ σχετικὸ ΦΕΚ (ὑπ' ἀριθ. 143575/Δ2 ΥΑ 13.09.2016) καὶ ἦταν πολὺ δύσκολο νὰ δεχθεῖ τὸ Ὑπουργεῖο νὰ καταργηθεῖ καὶ μαζί του νὰἀκυρωθεῖ μιὰ πολυετὴς προσπάθεια ἀλλαγῆς τοῦ ΜτΘ. Τὸ μόνο ποὺμποροῦσε νὰ γίνει ἦταν νὰ βελτιωθεῖ» 

(https://www.imml.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=1859:epitr-gia-thriskeytika&catid=151:arthra&Itemid=143).

Και η αναφορά του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής επιτείνει έτι περαιτέρω την αντίφαση, ενδυναμώνοντας το ερώτημα: Τι ισχύει τελικά;

ΠΕΘ

http://thriskeftika.blogspot.gr 

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΥΘΗΡΩΝ ΣΕΡΑΦΕΙΜ: «ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΡΑΜΜΕΝΑ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΦΩΤΙΑ, ΤΗΝ ΦΩΤΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΙΣΟΠΕΔΩΣΗ ΤΑ ΠΑΝΤΑ …»

Τό πανέμορφο νησί τῶν Κυθήρων δοκιμάσθηκε πολύ μέσα στήν ἱερή περίοδο τοῦ Δεκαπενταυγούστου, ἔπειτα ἀπό τό ξέσπασμα τῆς φοβερῆς πυρκαγιᾶς τῆς Παρασκευῆς 4ης Αὐγούστου ἐ.ἔ., πού κράτησε γιά 4 ἡμέρες καί κατέκαυσε 25 περίπου χιλιάδες στρέμματα, δηλ. τό 1/8 σχεδόν τῆς ἐκτάσεως τοῦ νησιοῦ μας.

Ὁ Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας κ.Σεραφείμ διεκτραγωδεῖ αὐτό τό φρικτό γεγονός τῆς πυρκαγιᾶς σέ δύο συνεντεύξεις του - ἠχητικά ντοκουμέντα, τά ὁποῖα καί παραθέτουμε. Ἡ πρώτη ἀνταπόκρισις τοῦ ζητήθηκε ἀπό τόν Ρ/Σ «Ἄλφα» στίς 8/8 καί ἡ ἄλλη ἀπό τόν σταθμό τῆς «Πειραϊκῆς Ἐκκλησίας» στίς 10/8. Σ’ αὐτές τίς ραδιοφωνικές ἐπικοινωνίες φαίνεται ὁ βαθύς πόνος καί ἡ ἐναγώνια ἀνησυχία τοῦ Σεβασμιωτάτου γιά τήν ἀδόκητη αὐτή συμφορά.

Ἀκοῦστε τήν συνέντευξη τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη μας στόν Ρ/Σ ALPHA 989  στίς 08-08-2017 

http://www.imkythiron.gr/images/stor...9_08082017.mp3

Ἀκοῦστε τήν συνέντευξη τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη μας στόν Ρ/Σ  τῆς Πειραϊκῆς Ἐκκλησίας στίς 10-08-2017 

http://www.imkythiron.gr/images/stor...o_10082017.mp3

Στίς ἡμέρες αὐτές τῆς φρικτῆς δοκιμασίας ἀναρτήθηκε στό ἱστολόγιο: panagiotisandriopoulos.blogspot.gr – Π.Α.Α. σχετικό σχόλιο μέ τίτλο: «Ἡ φωτιά … τιμωρία γιά τόν Κυθήρων Σεραφείμ;», τό ὁποῖο ἀναδημοσιεύεται ἀπό τά «Κυθηραϊκά νέα» τοῦ νησιοῦ μας. Ὁ συντάκτης του, διατυπώνοντας, ὅπως γράφει, τό ἀμείλικτο ἐρώτημα «ἀντιοικουμενιστῶν» πού συνδυάζουν τό γεγονός τῆς φωτιᾶς τῶν Κυθήρων «μέ τήν φωτιά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ πού καίει μετά τήν Σύνοδο τῆς Κρήτης», ἐπιχειρεῖ νά παρουσιάση τό πρῶτο ὡς τιμωρία γιά τόν Μητροπολίτη μας ἕνεκα τῆς δῆθεν χλιαρῆς στάσεώς του ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τῶν Οἰκουμενιστῶν. Δύο πράγματα ἐντελῶς ἄσχετα καί ἀσυνάρτητα.

Τήν στάσι τοῦ Σεβασμιωτάτου ἔναντι τῆς φυσικῆς φωτιᾶς τήν διαπιστώνουμε μέ τά παραπάνω δύο ἠχητικά ντοκουμέντα. Τήν στάσι του ἔναντι τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης (πρίν καί μετά τήν σύγκλησί της) δέν τήν γνωρίσαμε μέσῳ τῶν ἐπισήμων ἐγγράφων του πρός τήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, πρός τούς Πατριάρχας καί Ἀρχιεπισκόπους τῶν Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν καί γενικώτερα πρός τόν Ὀρθόδοξο Χριστεπώνυμο Πλήρωμα, ἔπειτα καί ἀπό τήν Ἡμερίδα, στήν ὁποία συμμετέσχε τόν Μάρτιο τοῦ 2016 στό στάδιο Εἰρήνης καί Φιλίας καί πού ἀφοροῦσε στά θέματα τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης; Γραπτῶς καί προφορικῶς ὁ Μητροπολίτης μας, ἐν Συνόδῳ καί ἐκτός Συνόδου, μέ τά προφορικά καί γραπτά του μηνύματα, τοποθετεῖται εὐκαίρως - ἀκαίρως κατά τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, κατά τῶν αἱρέσεων τοῦ Παπισμοῦ καί κατά τῶν ποικιλωνύμων προτεσταντικῶν παραφυάδων, ἀφοῦ αὐτές αὐτοθεωροῦνται ἤ διεκδικοῦν τό ὄνομα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Προασπίζεται σθεναρῶς τοῦ βασικοῦ καί καιρίου ἐκκλησιολογικοῦ δόγματος τῆς Μιᾶς (καί Μόνης) Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, μή δεχόμενος τό παράπαν ἀπόδοσιν ἐκκλησιαστικότητος σέ ἑτερόδοξες ὁμολογίες καί κοινότητες (σύμφωνα καί μέ τήν ἀρχική Ἀπόφασι τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τοῦ Μαΐου τοῦ 2016). Καί γενικώτερα ἐμμένει σταθερά στήν Ὁμολογία Πίστεως, τήν ὁποία ἔδωκε πρό τῆς εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονίας του (2-7-2005) «μηδέν προστιθείς, μηδέν ἀφαιρῶν, μηδέν μεταβάλλων, μήτε τῶν δογμάτων, μήτε τῶν Παραδόσεων». 

Ἡ φωτιά τῶν Κυθήρων μέ τά δυσάρεστα ἀποτελέσματά της πέρασε καί ἡ Ἐκκλησία μας μᾶς καλεῖ σέ πνευματική ἐγρήγορσι, προσευχή καί δραστηριοποίησι γιά τήν ἐν καιρῷ ἀποκατάστασι τῶν ὑλικῶν ζημιῶν. Ὅμως, τά μάτια μας πρέπει νά εἶναι στραμμένα στήν ἄλλη φωτιά, τήν φωτιά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, πού θέλει νά ἰσοπεδώση τά πάντα καί νά ὁδηγήση στό καταλυτικό ρεῦμα τῆς Παγκοσμιοιποίησης καί τῆς Πανθρησκείας.

Αὐτό ἄς τό λάβη σοβαρά ὑπ’ ὄψιν του ὁ θεολόγος συντάκτης τοῦ ἄρθρου αὐτοῦ καί οἱ συμφρονοῦντες μέ αὐτόν.

http://aktines.blogspot.gr 

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ ΙΕΡΕΜΙΑΣ: Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΑΣ

IEΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ

Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΑΣ

1. Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ἀδελφοί χριστιανοί, ἔγινε ἄνθρωπος, χωρίς νά πάψει νά εἶναι Θεός καί ἔδωσε στόν κόσμο τήν θεογνωσία, τήν γνώση γιά τόν Θεό. «Θεολογία» λέγουμε τήν γνώση αὐτή. Καθένας πού δέχεται τήν γνώση τοῦ Θεοῦ τήν ζεῖ ἔπειτα μέσα του, ἀλλά τήν ζεῖ ἀνάλογα μέ τήν ποιότητα τῆς ψυχῆς του. Ἔτσι στήν Ἐκκλησία μας ὁ καθένας ζεῖ μία μυστική θεολογία. Καί ὅσο ὁ καθένας προοδεύει στήν καθαρότητα τῆς ψυχῆς του, τόσο ζεῖ καί γεύεται σωστότερα καί καλύτερα τήν ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ, τήν θεολογία, ὅπως τήν εἴπαμε παραπάνω. Πάντως πρέπει νά γνωρίζουμε ὅτι στήν Ἐκκλησία μας ἔχουμε αὐτά τά δύο: Τήν «θεολογία», τήν γνώση, δηλαδή, τοῦ Θεοῦ, καί τόν «μυστικισμό», τήν ἐσωτερική, δηλαδή, βίωση τῆς γνώσης τοῦ Θεοῦ. 

Καί τό ἐσωτερικό αὐτό βίωμα τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ στήν καρδιά μας ἐκδηλώνεται βέβαια ἔπειτα καί ἐξωτερικά, μέ ἔργα καλά καί ἐνάρετα. Ἀλλά πρέπει πρῶτα ἡ θεολογία (= ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ) νά «ἐνεργεῖται μέσα μας» (βλ. Α´ Θεσ. 1,13), νά ζυμωθεῖ στήν ψυχή μας, νά γίνει ἔρωτάς μας. Νά μᾶς γίνει «μυστική θεολογία». Ἄν δέν γίνει αὐτό, ἄς μή τολμᾶμε νά μιλᾶμε γιά τόν Θεό, γιατί ὁ λόγος μας θά ἐγγίζει τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων σάν πάγος!...

2. Ὁ σκοπός γιά τόν ὁποῖο μᾶς δόθηκε ἡ θεογνωσία ἀπό τόν Θεό εἶναι, ἀγαπητοί μου, γιά νά γνωρίσουμε τόν Θεό καί νά ἑνωθοῦμε μαζί Του. «Θέωση» λέγουμε τήν ἕνωση αὐτή μέ τόν Θεό. Ἤ τήν λέμε καί «ἁγιότητα», γιατί ὁ ἅγιος πέτυχε τήν ἕνωσή του μέ τόν Θεό, τήν «θέωσή» του. Εἶναι πολύ σημαντικό αὐτό, ἀδελφοί, νά τό γνωρίζουμε, γι᾽ αὐτό καί ἡ Ἐκκλησία ἔδωσε, σέ Οἰκουμενικές Συνόδους, μεγάλες μάχες γιά τό Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ὅτι εἶναι τέλειος Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος. Γιατί, ἄν ὁ Ἰησοῦς Χριστός δέν εἶναι τέλειος Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος, δέν μποροῦμε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι νά θεωθοῦμε· δέν μποροῦμε, δηλαδή, νά πετύχουμε τόν σκοπό γιά τόν ὁποῖο πλαστήκαμε.

3. Ἡ ἕνωση τῶν δύο φύσεων, τῆς θείας καί τῆς ἀνθρώπινης, στό Πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἔγινε στήν Κοιλία τῆς Παναγίας! Γι᾽ αὐτό καί τήν Κοιλία Της τήν λέγουμε «ἐργαστήριον ἑνώσεως τῶν δύο φύσεων» (ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας). Καί ἡ ἕνωση τῆς δικῆς μας ἀνθρώπινης φύσης μέ τήν θεία φύση, γιά νά πετύχουμε τήν θέωσή μας, θά γίνει στήν Κοιλία τῆς Θεοτόκου Ἐκκλησίας! Οἱ ἅγιοι Πατέρες, ὅπως μιλοῦν γιά Θεοτόκο Παναγία, ἔτσι μιλοῦν καί γιά Θεοτόκο Ἐκκλησία, στήν Ὁποία ἐπαναλαμβάνεται σέ κάθε πιστό, κατά τό μέτρο τῆς καθαρότητάς του, τό θαῦμα πού ἔγινε στήν Παναγία μας. Στήν Ἐκκλησία, λοιπόν, μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ πού μᾶς παρέχει αὐτή διά τῶν ἁγίων Της Μυστηρίων, στήν Ἐκκλησία θά πετύχουμε καί τόν καθαρμό μας ἀπό τά ἁμαρτωλά μας πάθη καί τόν ἁγιασμό μας, τήν ἕνωσή μας, δηλαδή, μέ τόν Θεό. Ἀλλά ἐδῶ πού ἔφτασα, μιλώντας γιά Ἐκκλησία, ἔχω νά σᾶς πῶ, χριστιανοί μου, σάν σέ παρέκβαση, ὅτι κατά τόν 11ο αἰ. ἀποκόπηκαν ἀπό τήν Ἐκκλησία μας οἱ λεγόμενοι τώρα «Καθολικοί». Μέχρι ὅμως τότε, μέχρι τό σχίσμα δηλαδή, εἴχαμε κοινή παράδοση μέ αὐτούς, τήν ὁποία κρατοῦμε μέχρι τώρα καί ἐμεῖς καί αὐτοί. Καί ἐμεῖς τώρα ἔχουμε τούς ἁγίους πού ἔχουν οἱ Καθολικοί πρίν ἀπό τό σχίσμα, τόν ἅγιο Κυπριανό, τόν ἅγιο Αὐγουστῖνο, τόν Μέγα Γρηγόριο, ἀλλά καί αὐτοί πάλι ἔχουν τούς δικούς μας ἁγίους πρίν ἀπό τό σχίσμα, τόν ἅγιο Ἀθανάσιο, τόν ἅγιο Βασίλειο, τόν ἅγιο Κύριλλο Ἀλεξανδρείας. Καί ἄν μιλᾶμε γιά διάλογο μέ τούς Καθολικούς γιά ἕνωση μαζί τους, αὐτό τό κάνουμε μέ βάση τήν κοινή αὐτή παράδοση. Γιατί μετά αὐτοί παρεξέκλιναν σέ δογματικές θέσεις ἀσυμβιβάστους μέ τήν πρώτη παράδοση.

4. Ἡ Ἐκκλησία μας, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, στήν ὁποία πετυχαίνουμε τόν καθαρμό μας καί τόν ἐξαγιασμό μας λέγεται «καθολική». Ἔτσι τό ὁμολογοῦμε στό «Πιστεύω» μας: «Εἰς μίαν, ἁγίαν, καθολικήν καί ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν». Ἡ Ἐκκλησία εἶναι καθολική κατά τό ὅτι «ἕκαστον τῶν μελῶν της, ὄχι μόνον ὁ κληρικός, ἀλλά καί πᾶς λαϊκός καλεῖται νά ὁμολογῇ καί νά ὑπερασπίζῃ τήν ἀλήθεια τῆς παραδόσεως... Εἷς χριστιανός δεχθείς τό Ἅγιον Πνεῦμα κατά τό Μυστήριον τοῦ Ἁγίου Χρίσματος δέν δύναται νά εἶναι ἀδιάφορος ὡς πρός τήν πίστιν· εὐθύνεται πάντοτε διά τήν Ἐκκλησίαν».1 Ἀλλά λέγεται ἡ Ἐκκλησία μας «καθολική» καί διότι δέν μπορεῖ νά ταυτισθεῖ μέ ἕνα ἔθνος ἤ μέ ἕνα πολιτισμό. Αὐτό στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας χαρακτηρίζεται ὡς αἵρεση· εἶναι ἡ αἵρεση τοῦ φυλετισμοῦ. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἄν καί καλεῖται γενικά «Ἐκκλησία τῆς Ἀνατολῆς», ὅμως θεωρεῖται ὡς οἰκουμενική Ἐκκλησία. Δέν περιορίζεται ἀπό ἕνα πολιτικό τύπο, ἑλληνικό ἤ ἄλλο, ἀλλά θέλει νά ἀγκαλιάσει ὅλους τούς ἀνθρώπους, ὅλα τά ἔθνη ὅλης τῆς γῆς καί νά τά καταστήσει μέλη Της. Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι τό φύραμα πολλῶν διαφόρων πολιτισμῶν καί γι᾽ αὐτό θεωρεῖται καί ὡς πολιτιστικό πρότυπο τοῦ ἀνατολικοῦ χριστιανισμοῦ καί γι᾽ αὐτό τό ἔργο τῆς Ὀρθόδοξης ἱεραποστολῆς ἐξελίχθηκε τόσο θαυμαστά: Ἐπειδή ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ὑπερ-ἐθνική καί ἐπειδή δέν ταυτίζεται μέ ὁρισμένο σχῆμα πολιτισμοῦ. Τά σχήματα εἶναι ποικίλλα, ἀλλά ἡ πίστη εἶναι μία.

5. Τέλος, γιά νά διδαχθεῖ κάποιος τήν θεολογία τῆς Ἐκκλησίας μας καί νά Τήν κυοφορήσει σωστά, νά τήν κάνει, δηλαδή, «μυστική θεολογία», ὅπως εἴπαμε στήν ἀρχή, καί νά τήν ἐκδηλώνει μέ ἐνάρετη καί ἅγια ζωή, πρέπει νά βρεῖ ἕνα πεπαιδευμένο πνευματικό πατέρα, ἕνα «Στάρετς», πού λέγουν οἱ Ρῶσοι, ἕνα «Γέροντα», πού λέγουμε ἐμεῖς. Πολλοί φέρονται μέ τό ὄνομα αὐτό, ἀλλά ἀπό τήν ζωή τους καί ἀπό τά λόγια τους φαίνονται καθαρά ὅτι δέν εἶναι, γιατί δέν ἔχουν περάσει ἀπό κάθαρση καί ἄσκηση, ἀπό σωστή, δηλαδή, μοναχική ζωή καί πολιτεία, γι᾽αὐτό καί τα λόγια τους δέν ἔχουν καθόλου Θεολογία. Τέτοιοι σωστοί καί ἅγιοι Γέροντες, στό χῶρο μας τώρα τελευταῖα, ἦταν οἱ ὅσιοι πατέρες Παΐσιος καί Πορφύριος καί πατήρ Ἰάκωβος Τσαλίκης. Ἄς καταφεύγουμε στούς βίους τους καί τήν διδασκαλία τους καί ἄς μαθητευόμαστε σ᾽ αὐτούς. Μᾶς εἶναι ἀπλανεῖς διδάσκαλοι, γι᾽ αὐτό καί τούς ἐμπιστευόμαστε ἀπολύτως, γιά νά ἀποφεύγουμε τά δύο αἱρετικά ἄκρα, τά ὁποῖα ταλαιπωροῦν σήμερα ἰδιαίτερα τόν χῶρο μας.

Μέ πολλές εὐχές,

† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

1. Βλαδίμηρος Λόσκυ, Ἡ Μυστική θεολογία τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, σ. 13.

http://aktines.blogspot.gr 

Ο ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ!! ΓΙΑ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΤΕΙ (ΚΑΙ) ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ Η ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ!!!

Δρ. Ησαΐας Κωνσταντινίδης

          Στις 6 Ιανουαρίου του 2004, με την «πραξικοπηματική» ανατροπή του Ααρών Αβούρι (Ψευτοσημίτη) από τον Γ.Α.Π., η Ελλάδα πέρασε σε μια νέα, μεταβατική, φάση. 

Από την παλιά εποχή της καταραμένης Μεταπολίτευσης που κατέστρεψε τον τόπο και υποθήκευσε τις επόμενες 10 γενιές Ελλήνων, η χώρα αυτή πέρασε σε μια μεταβατική περίοδο έντονης και επίπονης «κύησης» της Νέας Εποχής. Αυτή η μεταβατική οκταετής περίοδος έληξε το 2012 (το Έτος Μηδέν), με τις δίδυμες εκλογές της 6^ης Μαΐου-17^ης Ιουνίου, όταν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ κατέρρευσαν εκλογικά και «έσπασε» ο δικομματισμός που επικρατούσε μέχρι τότε στο ελληνικό πολιτικό σύστημα...

          Στην προετοιμασία της χώρας μας, αλλά και ολόκληρης της περιοχής μας, για να εισέλθει στη Νέα Εποχή και την εφαρμογή των τιτάνιων γεωπολιτικών αλλαγών στον γεωγραφικό μας χώρο (πρόγραμμα «Φάρος της Ανατολής»), εμπόδιο αποτελούσε η υπό τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο Ελληνική Εκκλησία! Η οποία μπορεί μεν να ηττήθηκε στο θέμα των ταυτοτήτων από τον Εβραίο Αβούρι (εξαιτίας του τότε προέδρου της Δημοκρατίας, Κωστή Στεφανόπουλου, που συντάχθηκε πλήρως με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ), αλλά δεν έπαυε υπό τον Αρχιεπίσκοπο-Κεραυνό να αποτελεί μία εστία αντίστασης κατά των νεοεποχίτικων σχεδιασμών.

          Τελικά, ενώ ο Χριστόδουλος ξεκίνησε το 1998 ως Αρχιεπίσκοπος-Κεραυνός και μάλιστα τον Ιούνιο του 2000 σε μια τεράστια λαοσύναξη στην Αθήνα ύψωσε το λάβαρο της επανάστασης, κατάντησε στο πέρασμα του καιρού... Αρχιεπίσκοπος-Πετεινός (!), όπως κάποιοι περιπαικτικά τον ονόμασαν! Αυτό οφείλεται πρώτα απ’ όλα στο ότι δίστασε να δημιουργήσει το λεγόμενο «Κόμμα της Εκκλησίας». Αντιθέτως, υποστήριξε υπογείως τη Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή, έτσι ώστε αυτή να λάβει πάνω από το 45% των ψήφων στις εκλογές της 7^ης Μαρτίου του 2004 και να γίνει αυτοδύναμη κυβέρνηση...

          Επίσης, στην απαξίωση του Χριστόδουλου συνέβαλε ο αμείλικτος πόλεμος που του κηρύχθηκε κατά καιρούς για διάφορα θέματα. Χαρακτηριστικότερη περίπτωση υπήρξε η υπόθεση Βαβύλη, με στόχο να εξαναγκαστεί σε παραίτηση ο Χριστόδουλος τους πρώτους μήνες του 2005. Ειδικά το επιτυχημένο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «Πρώτο Θέμα» (τότε με τη «σφραγίδα» του αξιόλογου δημοσιογράφου Μάκη Τριανταφυλλόπουλου), με τίτλο «Μάνατζερ Βαβύλη ο Χριστόδουλος!», είχε ως σκοπό να παραιτηθεί την επομένη ο τότε Αρχιεπίσκοπος από το αξίωμά του. Τελικά, παρά το συντριπτικό χτύπημα εναντίον του, ο Χριστόδουλος αρνήθηκε να παραιτηθεί! Αν και κάποιοι πιστεύουν ότι, εάν είχε παραιτηθεί τότε, τώρα θα ζούσε...

          [Στο «ιστορικό» εκείνο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «Πρώτο Θέμα», όπου ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος έκανε τεράστια δημοσιογραφική επιτυχία, βρίσκοντας και παίρνοντας συνέντευξη από τον καταζητούμενο τότε Βαβύλη, υπάρχει φωτογραφία με τατουάζ του Βαβύλη, όπου απεικονίζεται... το σύμβολο της Μεγάλης Στοάς του Ισραήλ!!!].

          Ο κύκλος που επιθυμούσε το τέλος του Χριστόδουλου είδε ότι ο τότε Αρχιεπίσκοπος δεν θα έβγαινε από τη μέση με συμβατά μέσα. Την ίδια εποχή τα σκάνδαλα της αποτυχημένης κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή βρίσκονταν σχεδόν καθημερινά στη δημοσιότητα. Από τις απαγωγές των Πακιστανών και το σκάνδαλο των υποκλοπών μέχρι το «Τσιτουρίδης-Γκέιτ» και το Βατοπέδι... Η εξουσία «έπρεπε» να αλλάξει χέρια, για να εκκινήσει η εισαγωγή της Ελλάδας στα νέα δεδομένα. Γι’ αυτό και το καλοκαίρι του 2007, αμέσως μετά την προκήρυξη των πρόωρων εκλογών από τον απατεώνα Ρουσόπουλο έξω από το Προεδρικό Μέγαρο, άρχισε να καίγεται η Πελοπόννησος! Επρόκειτο περί ολοκληρωμένου σχεδίου οργανωμένων εμπρησμών από ομάδα ειδικών «κομάντος» (σχέδιο «Στρατηγός Άνεμος»). Δεκάδες τα ανθρώπινα θύματα και απέραντες οι καμμένες δασικές εκτάσεις...

          Για μια ακόμη φορά όμως οι «εγκέφαλοι» των ανθελληνικών σαμποτάζ απέτυχαν στον σκοπό τους! Και αυτό, επειδή η ΝΔ του Κώστα Καραμανλή τελικά πέτυχε μια ισχνή νίκη στις εκλογές της 16^ης Σεπτεμβρίου του 2007, κι αυτό εξαιτίας της ανεπάρκειας του ΠΑΣΟΚ, το οποίο υπέστη την ήττα και υπέπεσε σε πολύμηνη εσωστρέφεια με τη σύγκρουση Γ.Α.Π.-Βουβουζέλου που για λίγο να το οδηγήσει ήδη από τότε σε διάσπαση (και να φέρει πρόωρα τον ΣΥΡΙΖΑ στη δεύτερη θέση). Τελικά, το ΠΑΣΟΚ ανέκαμψε θεαματικά, μόνο όταν ο Γ.Α.Π. διέγραψε από την κοινοβουλευτική του ομάδα τον καταστροφέα Αβούρι (Ψευτοσημίτη) τον Ιούνιο του 2008...

          Είναι λοιπόν τυχαίο που ο τότε Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος «αρρώστησε» ξαφνικά ακριβώς εκείνο το καλοκαίρι, δηλ. εν μέσω των φοβερών πυρκαγιών του 2007; Λες και ένα αόρατο χέρι κατηύθυνε ταυτόχρονα τις δύο αυτές κινήσεις: τις φωτιές για να φύγει ο Κώστας Καραμανλής και τον καρκίνο του Χριστόδουλου για να σημειωθεί η «απαλλαγή» από τον ενοχλητικό για κάποιους Αρχιεπίσκοπο...

          Στο βιβλίο «Η προδοσία κατά του Χριστόδουλου» (εκδόσεων “M-Press”) του αειμνήστου Γρηγόρη Μιχαλόπουλου αναγράφονται και τα εξής σημαντικά:

          «Γράφτηκαν πολλά για τον θάνατό του. Πολλά και ποικίλα. Τα περισσότερα, ΑΝΕΥΘΥΝΑ και, κάποια, για να κάνουν... μπούγιο! Κάποιοι τόλμησαν και την φοβερή λέξη: «ΤΟ ΕΦΑΓΑΝ». Και άρχισαν την ιστορία που περνούσε (και περνά) από Μυστικές Υπηρεσίες, Ξένα Συμφέροντα, Εχθρούς της Ορθοδοξίας, Ξένες Αυλές Εκκλησιών, ακόμη και κάποιοι που ήθελαν άλλο Ηγέτη στην Εκκλησία της Ελλάδος. Κάθε Θάνατος Μεγάλου – σε όποιο τομέα κι αν είναι Μεγάλος – αναλύεται εκ των Υστέρων, για να βρεθεί κάποιο μυστικό πίσω, ένας «άλλος θάνατος». Βέβαια, ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος ΔΕΝ θα μπορούσε να ξεφύγει από αυτό το κυνήγι για τον «ΑΛΛΟ ΘΑΝΑΤΟ» - τον κρυφό, τον ΘΑΝΑΤΟ των... παρασκηνίων».

          Ο γράφων αυτές τις σειρές έχει και άλλοτε αναφερθεί στον «περίεργο» θάνατο του Χριστόδουλου. Στο βιβλίο «Η θυσία ενός εθνάρχη» του Ανδρέα Παπαβασιλείου (εκδόσεων και πάλι της “M-Press”), υπάρχει προσάρτημά μας [«Η κοίμηση του Χριστόδουλου και η Κρίση», του Ησαΐα Κωνσταντινίδη], όπου και συνδέουμε τα όσα πρωτοφανή συμβαίνουν στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια με το γεγονός του θανάτου του Χριστόδουλου. Γράφουμε εκεί, ανάμεσα σε άλλα, και τα εξής:

          «Πέραν του ότι η προοπτική Χριστόδουλου συνέτεινε στην κατάρρευση της Μεταπολίτευσης, ανέτρεπε πλήρως και τις γεωπολιτικές ισορροπίες στην περιοχή μας και στον κόσμο όλο! Η δυναμική εμφάνιση Χριστόδουλου, αν ιδωθεί σε συνδυασμό με την τεράστια αλλαγή στην «καρδιά» της Ευρασίας (δηλ. τη Ρωσία), που έλαβε χώρα μέσω της επαναφοράς της KGB στο Κρεμλίνο – μετά την πραξικοπηματική ανατροπή του μεθύστακα Γέλτσιν από τον Πούτιν στις 31 Δεκεμβρίου του 1999 – θα μπορούσε να σημάνει ΠΛΗΡΗ ανατροπή των πλανητικών συσχετισμών! Και αυτό, διότι μια Ελλάδα καινούρια, με κυρίαρχο πλέον τον ρόλο της Ορθοδοξίας, θα μπορούσε – ως αναγεννώμενος πανελληνισμός – να αποτελέσει το γεωπολιτικό αντίβαρο της σε ανοδική πορεία ευρισκόμενης πουτινικής Ρωσίας, όντας το γεωστρατηγικό σημείο-κλειδί του πλανήτη ολόκληρου, στο σημείο αυτό της αιχμής της επερχόμενης σύγκρουσης ανάμεσα στην καπιταλιστική Δύση και τον ευρασιατικό άξονα»!...

          Αλλά και ο ίδιος ο συγγραφέας του ως άνω πονήματος, ο Ανδρέας Παπαβασιλείου, στο ίδιο αυτό έργο, σημειώνει τα κάτωθι:

          «Ο Χριστόδουλος ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που θα μπορούσε να ενώσει όλους τους Έλληνες και να δημιουργήσει ένα δυνατό μέτωπο απέναντι σε όλους αυτούς που μας διάλεξαν ως πειραματόζωα. Όταν όλοι έψαχναν λύση πέρα και πάνω από τα κόμματα, όταν όλοι κατάλαβαν πως οι πολιτικοί μας κοροϊδεύουν και πως το τελευταίο που τους ενδιαφέρει είναι η κοινωνική δικαιοσύνη σε ποιον θα στρέφονταν; Πιστεύει κανείς ότι ο Χριστόδουλος δεν θα κατέβαινε στο Σύνταγμα δίπλα στους «αγανακτισμένους»; Όλοι ξέρουμε ότι το κίνημα αυτό διαλύθηκε άδοξα γιατί δεν βρέθηκε ο ηγέτης που θα του έδινε την ώθηση και το επόμενο βήμα που χρειαζόταν. Το «σύστημα» είδε μπροστά αυτή τη φορά και φρόντισε να εξαφανίσει μια για πάντα τον μοναδικό άνθρωπο που θα μπορούσε να ανατρέψει τα μαύρα σχέδια».

          Εδώ  αξίζει να σημειώσουμε (προς χάρη της ιστορικής αλήθειας) ότι την ίδια εποχή με την παράξενη ασθένεια-θάνατο του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, την περίοδο 2007-2008, συνέβησαν ταυτόχρονα:

          1. Οι φοβερές φωτιές του καλοκαιριού του 2007 σε Πελοπόννησο και όχι μόνο.

          2. Η ήττα στις κυπριακές εκλογές, η ξαφνική αρρώστια και ο γρήγορος θάνατος του Τάσσου Παπαδόπουλου στην Κύπρο (πέθανε τον Δεκέμβριο του 2008).

          3. Τα νέα «Δεκεμβριανά» των Αθηνών, το 2008, όπου κάηκε η Αθήνα, αλλά και άλλες μεγαλουπόλεις της Ελλάδας (Θεσσαλονίκη, Πάτρα κτλ.), με αφορμή τη δολοφονία ενός 15χρονου από αστυνομικό.

          4. Οι ραγδαίες εξελίξεις στον διεθνή χώρο, με το «Βέτο» του Βουκουρεστίου από τους Κώστα Καραμανλή και Ντόρα Μπακογιάννη στα Σκόπια, τον Απρίλιο του 2008, σε συνδυασμό με τις ελληνορωσικές συμφωνίες για τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη και τις ελληνοκινεζικές συμφωνίες για τον ΟΛΠ με την “Cosco”.

          5. Οι πολιτικές εξελίξεις μέσα στην Ελλάδα, με τις συγκρούσεις Γ.Α.Π.-Βουβουζέλου πρώτα και Γ.Α.Π.-Αβούρι (Ψευτοσημίτη) ύστερα, αλλά και την εκρηκτική δημοσκοπική άνοδο στο 18% του ΣΥΡΙΖΑ με νέο τότε αρχηγό τον 34χρονο Τσίπρα.

          Τελικά, ο θάνατος του Χριστόδουλου ήταν προπαρασκευαστικός της Νέας Εποχής. Μιας περιόδου τελείως πρωτόγνωρης για τον τόπο, στην οποία ήδη εισήλθε η Ελλάδα και, μετά το Έτος Μηδέν που ήταν το 2012, τώρα διανύουμε το Πρώτο Έτος της Νέας Εποχής: το 2013. Όπου και μερικοί πιστεύουν ότι θα κάνει εντυπωσιακά την εμφάνισή του ο ηγέτης της περιοχής μας, που με έδρα του την Κωνσταντινούπολη και ως τοπικός διοικητής στα πλαίσια μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης, θα ενώσει τις δύο όχθες του Αιγαίου. Έτσι, θα εφαρμοστεί ο βασικός στόχος του γεωπολιτικού σχεδίου «Φάρος της Ανατολής», την ώρα που στα ικριώματα και τις λαιμητόμους των Αθηνών θα τιμωρούνται παραδειγματικά οι προδότες της καταραμένης Μεταπολίτευσης...

http://thesecretrealtruth.blogspot.com

ΟΤΑΝ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΧΕ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ

ΨΗΦΙΣΜΑ ΣΥΝΑΞΕΩΣ ΚΛΗΡΙΚΩΝ Ι. Μ. ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ: ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΚΑΤΗΧΗΣΗ ΤΑ ΝΕΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ

Ψήφισμα Συνάξεως Κληρικών Ιεράς Μητροπόλεως Καλαβρύτων & Αιγιαλείας

Την Τρίτη 8η Αυγούστου 2017, πραγματοποιήθηκε στο Καλλιμανοπούλειο Εκκλησιαστικό Διακονικό Κέντρο Καλαβρύτων Ιερατική Σύναξη των κληρικών της Ιεράς Μητροπόλεως Καλαβρύτων & Αιγιαλείας, παρουσία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ. Αμβροσίου.

Μετά από την εισήγηση του Σεβασμιωτάτου, η Σύναξη των Ιερέων αποφάσισε ομόφωνα να εκδώσει το κάτωθι ψήφισμα διαμαρτυρίας:

Οι κληρικοί της Ιεράς Μητροπόλεως παρακολουθούμε με αγωνία και αγανάκτηση τις μεθοδεύσεις του κυβερνητικού σχήματος και του πολιτικού κόσμου γενικότερα διά την αποδόμηση της παραδοσιακής ελληνικής κοινωνίας, αναπόσπαστο κομμάτι της οποίας ιστορικά υπήρξε η Ορθόδοξη Εκκλησία.

Συγκεκριμένα διαμαρτυρόμεθα εντόνως:

Α. Για την κατάργηση της έπαρσης της σημαίας, που συνοδευόταν από τον Εθνικό Ύμνο, την πρώτη Δευτέρα κάθε μήνα (από το σχολείο της πρωινής βάρδιας) τις εθνικές επετείους και τις τοπικές εθνικές εορτές, όπως προβλέπει το νέο Προεδρικό Διάταγμα για τη λειτουργία των Δημοτικών Σχολείων και Νηπιαγωγείων.

Β. Για την προοπτική κατάργησης της πρωινής προσευχής στα σχολεία η οποία απετράπη την τελευταία στιγμή καθώς ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας επέστρεψε πίσω το πρώτο σχέδιο Νόμου, το οποίο κρίθηκε αντισυνταγματικό και από το Συμβούλιο Επικρατείας. Πάντως εξακολουθεί να είναι ένας μακροπρόθεσμος στόχος της σημερινής Κυβερνήσεως, που δείχνει με τον τρόπο αυτό τις προθέσεις της να αποβάλλει ο,τιδήποτε έχει σχέση με τον Χριστιανισμό και την Ορθόδοξη Εκκλησία. Εξάλλου οι πρόσφατες δηλώσεις του Προέδρου της Βουλής κ. Νικολάου Βούτση ότι «Η εποχή δεν μπορεί να είναι βαθύτατα συντηρητική. Η μεταμνημονιακή Ελλάδα δεν μπορεί να βασίζεται σε ατζέντα «Ελλάς Ελλήνων χριστιανών» ούτε «Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια». Η θρησκευτική συνείδηση είναι για κάθε άνθρωπο κάτι ιδιαίτερο. Είμαστε ένα σύγχρονο κράτος, όχι «Ταλιμπάν της Ορθοδοξίας» και συνέχισε αναφερόμενος στις παρελάσεις λέγοντας πως:

«Δεν πιστεύω πως είναι ότι καλύτερο. Δεν είναι τυχαίο που δεν συμβαίνει πουθενά στην Ευρώπη. Πιστεύω πως και σε αυτό το θέμα θα πρέπει να ξεκινήσει ένας ουσιαστικός διάλογος. Δεν το θεωρώ μείζον για την ελληνική κοινωνία σήμερα».» , δηλώνουν ξεκάθαρα τις κυβερνητικές προθέσεις.

Γ. Για την προσπάθεια να ξαναγραφτεί η ιστορία του τόπου μας, χωρίς να λαμβάνονται υπ΄ όψιν όσα χαρακτηρίζουν την ιδιοσυστασία του λαού μας, νοηματοδότησαν τη ζωή του, δημιούργησαν το πολιτισμικό του στίγμα και τον εκράτησαν όρθιο στην ιστορική του διαδρομή, όπως είναι : η πίστη στον Χριστό μας και η αγάπη προς την πατρίδα μας και τις παραδοσιακές διαχρονικές μας αξίες, το φιλότιμο, το ασκητικό πνεύμα, η κοινοτική οργάνωση και η οικογενειακή ζωή.

Δ. Για το θρησκευτικό μας αποχρωματισμό με τη μετάλλαξη του μαθήματος των θρησκευτικών, το οποίο μετατρέπεται σε πανθρησκευτική κατήχηση με κύριο εργαλείο τα λεγόμενα «νέα προγράμματα», τα οποία ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος τα χαρακτήρισε «επικίνδυνα και απαράδεκτα». Μάλιστα οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί Έλληνες υφιστάμεθα σε αυτό το ζήτημα δυσμενή μεταχείριση μεροληπτικής συμπεριφοράς, διότι τα «νέα προγράμματα» θα ισχύσουν μόνο για τους Ορθόδοξους Χριστιανούς και όχι για τους αλλοδόξους και τους ετεροθρήσκους.

Ε. Για την κατάργηση του θεσμού της αριστείας, ο οποίος όχι μόνο έδιδε κίνητρο στους μαθητές να κατακτήσουν τη γνώση, αλλά δικαίωνε και επιβράβευε τους αγώνες και τους κόπους τους.

Στ. Για την αποδόμηση του ίδιου του πυρήνα της ανθρώπινης υποστάσεως. Η διαφήμιση οποιασδήποτε εκτροπής στα σχολεία μέσω επισήμου προγράμματος του Υπουργείου Παιδείας για τις λεγόμενες «έμφυλες ταυτότητες» ή για το μάθημα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης ή την θέσπιση του δικαιώματος της υιοθεσίας σε ομόφυλα ζευγάρια στοχεύει στην ανατροπή της ανθρώπινης οντολογίας και φυσιολογίας.

 ΔΙΑΤΡΑΝΩΝΟΥΜΕ

τη ριζική μας αντίθεση σε όλα αυτά τα προωθούμενα φαινόμενα διαλύσεως των πάντων και την αταλάντευτη αποφασιστικότητά μας να αγωνισθούμε, ώστε να αποτραπούν τα ανωτέρω και η Παιδεία στην πατρίδα μας, την οποία λαμβάνουν οι νέοι μας, που είναι και το μέλλον της, να συνεχίσει να αρδεύεται από την πίστη στο Χριστό μας και την προσήλωση στην Ελλάδα και τις παραδοσιακές μας αξίες.

Να ξαναγίνει και πάλι η Παιδεία που θεμελίωσαν ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης. Η Παιδεία που καθαγίασαν οι Τρεις Ιεράρχες. Η Παιδεία, την οποία οραματίσθηκαν ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός και ο Μακρυγιάννης.

 ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ

Να εγκρίνουμε και να υποστηρίξουμε την πρόταση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας και συγκεκριμένως :

Α. Την προσθήκη στην Μεγάλη Συναπτή στην αρχή της Θείας Λειτουργίας και μόνον, μετά το «Υπέρ του ευσεβούς ημών έθνους», της αιτήσεως «Υπέρ των ασεβεστάτων, αθέων και απίστων Αρχόντων ημών, των πολεμίων της αμωμήτου ημών Πίστεως και της Πατρίδος, Μελών του Ελληνικού Κοινοβουλίου πάσης πολιτικής αποχρώσεως, των μισούντων και αδικούντων ημάς, και της μετανοίας και επιστροφής αυτών, του Κυρίου δεηθώμεν» η οποία, όπως οι υπόλοιπες αιτήσεις της Μεγάλης Συναπτής, λέγεται εκφώνως.

Β. Η ευχή μετά τον καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων «Του Αγίου Ιωάννου Προδρόμου» στο τέλος, μετά την φράση «υπέρ της Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας», να τροποποιηθεί ως εξής «Μνήσθητι Κύριε των ασεβεστάτων, αθέων και απίστων Αρχόντων ημών, των πολεμίων της αμωμήτου ημών Πίστεως και της Πατρίδος, Μελών του Ελληνικού Κοινοβουλίου πάσης πολιτικής αποχρώσεως, των μισούντων και αδικούντων ημάς, και της μετανοίας και επιστροφής αυτών. Δος αυτοίς ειρηνικήν την Αρχήν, ίνα και ημείς, εν τη γαλήνη αυτών, ήρεμον και ησύχιον βίον διάγομεν εν πάση ευσεβεία και σεμνότητι». Η ευχή αυτή λέγεται μυστικώς.

Σκοπός των ανωτέρω προσθηκών είναι η έντονος προσευχή της τοπικής μας Εκκλησίας διά τον φωτισμό και την μετάνοια των αρχόντων, προκειμένου να εργασθούν διά το συμφέρον και την πρόοδο της Πατρίδος μας.

Γ. τη δημοσίευση του παρόντος ψηφίσματος και την αποστολή του στους αρμοδίους φορείς.

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

http://aktines.blogspot.gr

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ:«ΜΕΡΑ ΜΕ ΤΗ ΜΕΡΑ ΕΞΟΒΕΛΙΖΕΤΑΙ Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ ΑΠΟ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΚΙ’ ΕΜΕΙΣ ΡΕΓΧΟΥΜΕ»

Στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου του Νέου του εν Βουνένοις στο χωρίο Ανθήλη, χοροστάτησε και ωμίλησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φθιώτιδος, Νικόλαος την Τρίτη 8 Αυγούστου 2017, το απόγευμα κατά τον τελέσθεντα Μέγα Παρακλητικό Κανόνα προς τιμήν της Υπεραγίας Θεοτόκου.

          Στο κήρυγμά του αναφερόμενος στο Υπεράγιο πρόσωπο της Παναγίας, ανέλυσε τον στίχο: «χαῖρε τῶν παρθένων δόξα καὶ μητέρων, ὡράϊσμα καὶ κλέος» και χαρακτηριστικά ανέφερε:

          « Η Παναγία, αγαπητοί μου αδελφοί είναι η τέλεια μάνα και  το ιδανικό πρότυπο της μάνας. Η κάθε ορθόδοξη μητέρα πρέπει να έχει πνευματικότητα, να πιστεύει σε αξίες και ιδανικά και να τα μεταλαμπαδεύει στα παιδιά της.

          Στις μέρες μας δύο τάσεις κυριαρχούν, η αθεΐα και η πίστη. Οι νέοι σήμερα κυνδινεύουν και δυστυχώς μόνο στο σπίτι πλέον τα παιδιά διδάσκονται τις χριστιανικές αξίες.

          Μέρα με τη μέρα εξοβελίζεται  η χριστιανική αγωγή από τα σχολεία κι’ εμείς ρέγχουμε. Είναι καιρός η Ιερά Σύνοδος να αναλάβει τις ευθύνες της έναντι του λαού».

          Κατακλύοντας το κήρυγμά του ευχήθηκε σε όλους η Παναγία μας να  δίδει δύναμη, υγεία και πλουσία την ευλογία της.

http://aktines.blogspot.gr

ΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΚΑΙ ΤΟ «ΟΡΘΟΔΟΞΟ» ΒΙΒΛΙΟ

Τὀ βιβλίο ἀπό τήν ἐφεύρεση τῆς γραφῆς ἀποτέλεσε ἕνα μέσο γνώσεως. Κάθε ἀνθρωπος διψασμένος γιά γνώση τοῦ κόσμου πού τόν περιβάλλει, γιά γνώση τῆς ἱστορίας καί τοῦ νοήματος τῆς ὑπάρξεώς του κατέφευγε στή μελέτη βιβλίων. Ὅσο πιό παλιά ἀνατρέχουμε μαθαίνουμε πόσο προσεκτικά γραμμένα διακοσμημένα καί βιβλιοδετημένα ἦσαν τά βιβλία, ἀλλά καί πόσο πολύτιμα, ἀκριβά καί δύσκολο ἦταν νά ἀποκτηθοῦν.

Μέ τήν εἰσβολή τῆς τεχνολογίας τά τελευταῖα 40 χρόνια φαίνεται πώς χάθηκε ἡ δύναμη τοῦ βιβλίου. Ἡ εὐκολία καταναλώσεως εἰκόνων, γνώσεων καί ἰδεῶν πού προσφέρει ἡ τηλεόραση καί τό διαδίκτυο ἔκαναν γιά πολλούς τό βιβλίο δυσκολοχώνευτο καί βαρετό. Σήμερα ὑπάρχει καί τό λεγόμενο ἠλεκτρονικό βιβλίο.

Γιά μᾶς τούς Χριστιανούς τό πνευματικό βιβλίο εἴτε στήν κλασσική εἴτε στήν ἠλεκτρονική του μορφή παραμένει ἀπαραίτητο βοήθημα γιά τήν πνευματική μας τροφοδοσία. Νομίζω πάντως -χωρίς νά ἀκυρώνω τή μελέτη μέσω internet- ὅτι τά γρήγορα περάσματα πνευματικῆς μελέτης στό διαδίκτυο, ἕνα εἶδος fastfood δέν μποροῦν νά μᾶς ὠφελήσουν τόσο, ὅσο ἡ ἤρεμη καί συστηματική μελέτη ἑνός πνευματικοῦ βιβλίου μέ ἐνδεχόμενες ὑπογραμίσεις καί σημειώσεις καί χωρίς τήν κόπωση τῆς ἠλεκτρονικῆς ὀθόνης.

Ὁ ἱερός Χρυσόστομος τονίζει σέ σχέση μέ τά βιβλία ὅτι δέν θά ἔπρεπε νά ἔχουμε ἀνάγκη τά γράμματα, ἀλλά νά ἔχουμε καθαρό βίο καί ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νά παίρνει τή θέση τῶν βιβλίων στίς ψυχές μας. Καί ὅπως αὐτά εἶναι γραμμένα μέ μελάνι ἔτσι καί οἱ καρδιές μας νά ἔχουν γραφεῖ μέ τό ἅγιο Πνεῦμα. Ὁ Θεός καί στήν Πι Δ. δέν μιλοῦσε μέ γράμματα στούς Πατριάρχες καί στούς προφῆτες, αλλά αὐτός ὁ Ἴδιος ἐπειδή εἶχαν καθαρό νοῦ. Καί ὁ Ἀπ. Παῦλος γράφει ὅτι ἔχουμε λάβει τό νόμο ὄχι σέ λίθινες πλάκες ἀλλά στίς σάρκινες πλάκες τῆς καρδιᾶς. Ἀλλά ἐπειδή καί οἱ Ἑβραῖοι πέσανε σέ ἄβυσσο κακίας εἶχαν ἀνάγκη ἀπό ὑπενθύμιση τῶν ἐντολῶν μέσω τῶν βιβλίων καί ἐπειδή καί ἐμεῖς ἀποκρούσαμε τή Χάρη χρησιμοποιοῦμε τά βιβλία.

Ἀπαραίτητη ἡ μελέτη τῶν πνευματικῶν βιβλίων

α) γιά γνώση τῶν δογματικῶν ἀληθειῶν τῆς πίστεώς μας. Γιά νά γνωρίζουμε ποιός εἶναι ὁ Θεός πού πιστεύομε. Γιά νά μάθουμε τί εἶναι Ἐκκλησία καί ἱερά Μυστήρια Γιά νά γνωρίσουμε τήν ἀλήθεια γιά τόν κόσμο καί τόν ἄνθρωπο, γιά τήν πτώση καί τή σωτηρία μας.

β) γιά νά μάθουμε πῶς πρέπει νά ζοῦμε ὡς χριστιανοί. Νά μάθουμε γιά τίς θεοποιές ἀρετές καί τίς θεομίσητες ἁμαρτίες Πῶς νά ἀγωνιζόμαστε κατά τῆς ἁμαρτίας. πῶς νά ξεφεύγουμε τίς ἐνέδρες τοῦ διαβὀλου. Πῶς νά προσέχουμε τίς αἰσθήσεις καί τό νοῦ μας. Πῶς νά προσευχόμαστε ἀληθινά.

γ) γιά νά μάθουμε νά προφυλαγόμαστε ἀπό τίς αἱρέσεις καί τήν πλάνη. Νά ξεχωρίζουμε τό χρυσάφι από τό μπακίρι τήν ηρα ἀπό τό στάρι.

Ἀπό τά ἀνωτέρω καταλαβαίνουμε ὅτι ἡ μελέτη τῶν βιβλίων δέν γίνεται γιά νά ἱκανοποιήσουμε ἁπλῶς τήν φιλομάθεια και τήν περιέργειά μας, νά ἀποκτήσουμε θρησκευτικές γνώσεις καί πληροφορίες καί νά τίς ἐκθέτουμε δεξιά κι ἀριστερά μέ μιά δόση κενοδοξίας. Δέν μελετοῦμε γιά νά μάθουμε ὅ, τι διαβάζουμε ἀπέξω. Διαβάζουμε πρός πνευματική μας ὠφέλεια καί οἰκοδομή, γιά στηριγμό μας στήν πίστη καί πνευματική παρηγορία στούς πειρασμούς καί τίς θλίψεις.

Νά μερικά χαρακτηριστικά τῆς πνευματικῆς μελέτης.

- Μελετοῦμε ἀργά καί προσεκτικά ἀφοῦ κάνουμε τό σταυρό μας ἤ μιά σύντομη προσευχή
- Μελετοῦμε μέ εὐλάβεια καί φόβο Θεοῦ
- Ὅταν δέν κατανοοῦμε κάτι τό μελετοῦμε καί πάλι. Ἄν καί πάλι δέν τό καταλάβουμε ζητοῦμε τή βοήθεια τοῦ πνευματικοῦ ἤ κάποιου άδελφοῦ μας ἐμπειρότερου. Σέ κάθε περίπτωση ὅταν τό βιβλίο εἶναι κάποιου ἁγίου συνεχίζουμε τή μελέτη ἀφήνοντας τό ἀπόσπασμα πού δέν κατανοήσαμε ἀποκομίζοντας ὠφέλεια ἀπό τό ὑπόλοιπο βιβλίο. Λέει ὁ ἱερός Χρυσόστομος ὅτι ὁ Θεός βλέποντας τήν προθυμία σου στή μελέτη δέν θά σέ παραβλέψει. Καί ἄν δέν βρίσκεις ἄνθρωπο νά σέ διδάξει αὐτός ὁ ἴδιος θά σοῦ ἀποκαλύψει ὅ, τι ζητᾶς. Ἀλλά, γράφει, ἀκόμη κι ἄν δε΄ν καταλαβαίνεις, ἀπό τήν ἀνάγνωση καί μόνο λαμβάνεις πολύν ἁγιασμό.
- μελετοῦμε χωρίς ἄγχος νά τελειώσουμε τό βιβλίο. Διαβάζουμε ὅσο μποροῦμε σύμφωνα μέ τὄ χρόνο πού ἔχουμε στή διάθεση μας.
- συνδυάζουμε ὅσο γίνεται τήν μελε΄τη μέ τήν προσευχή μας, γιατί μέ τή μελέτη συγκεντρώνεται καί φωτίζεται ὁ νοῦς, γεμίζει μέ ἀγαθές ἔννοιες καί ἐνδυναμώνεται γιά προσευχή..

Ἡ μελέτη τῶν πνευματικῶν βιβλίων ἀπαιτεῖ μέχρι κανείς νά ἀντιληφθεῖ τήν ὠφέλεια πού κομίζουν, κάποια θυσία. Πολλές φορές ἡ μελέτη γίνεται ἐπίπονη. Πάντως, ὅπως λέγουν οἱ ἅγιοι Πατέρες, οὐδείς ἀνῆλθεν εἰς τόν οὐρανόν μετά ἀνέσεως. Καί πρέπει νά κόψουμε θεάματα, χαζά διαβάσματα, λόγια μάταια καί ἀνώφελες ἐνασχολήσεις γιά νά δώσουμε χῶρο στήν μελέτη καί τήν προσευχή. Ἀλλιῶς δέν ὠφελεῖ νά λέμε στήν ἐξομολόγηση τά παραπατήματά μας καί νά γκρινιάζουμε γιά τίς πτώσεις μας καί τό γεγονός ὅτι παραμένουμε ἀδιόρθωτοι. Λέει πάλι ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ὅτι δέν πρέπει νά προφασιζόμαστε ὅτι λόγω ἐργασίας καί φροντίδων δέν προλαβαίνουμε νά διαβάσουμε καί ὅτι αὐτό ταιριάζει στούς μοναχούς. Λέει ὅτι ἐμεῖς ἐπειδήεἴμαστε μέσα στόν κόσμο ἔχουμε περισσότερη ἀνάγκη νά μελετοῦμε.

Τελικός στόχος τῆς μελέτης εἶναι νά ἑλκύσουμε τή Θεία Χαρη καί μέ τή βοήθεια τῆς προσευχῆς νά γραφεῖ ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ στήν καρδιά μας.
Καί ἐρχόμαστε τώρα στήν ἐπιλογή τῶν πνευματικῶν βιβλίων. ὅπως λέει καί πάλι ὁ ἱερός Χρυσόστομος πρέπει νά ἀποκτοῦμε τέτοια βιβλία, πού καί μόνο μέ τήν παρουσία τους στά σπίτια μας διώκουν κάθε διαβολική ἐνέργεια.

Τί βιβλία διαβάζουμε. Κυρίως καί πρωτίστως τήν Καινή καί Παλαιά Διαθήκη. Τούς λόγους τοῦ Κυρίου μας καί τῶν ἁγίων Ἀποστόλων. Τά τέσσερα εὐαγγέλια τίς πράξεις τῶν Ἀποστόλων τίς ἐπιστολές τοῦ Ἀπ. Παύλου, τοῦ Πέτρου τοῦ Ἰωάννου τοῦ Ἰακώβου τοῦ ἀδελφοθέου Ἰούδα καί τήν Ἀποκάλυψη. Ὅλα τά βιβλία τῆς Π. Διαθήκης καί γενικῶς τά βιβλία τῆς ἁγίας Γραφῆς πού περιλαμβάνονται στόν Κανόνα, τόν κατάλογο πού ἐνέκρινε ἡ Στ΄Οἰκουμενική Σύνοδος. Δέν μελετοῦμε ἀπό περιέργεια τά ἀπόκρυφα ψευδεπίγραφα καί νόθα βιβλία πού ἔχουν ἀπορρίψει οἱ ἅγιοι Πατέρες, ὅπως αὐτό τό ψευτικό εὐαγγέλιο τοῦ Ἰούδα πού δημιουργοῦν σύγχυση στήν ψυχή μας. Μελετοῦμε μέ τή βοήθεια ἑνός σελιδοδείκτη λίγο-λίγο μέ προσοχή ζητώντας τό φωτισμό τοῦ Θεοῦ.

Βέβαια ἡ ἁγία Γραφή δέν εἶναι πάντοτε εὔκολη στήν κατανόησή της καί χρειάζεται ἑρμηνεία. Αὐτήν τήν ἑρμηνεία δίνουν οἱ ἅγιοι Πατέρες. Ὁ ἱερός χρυσόστομος ἔχει ἑρμηνεύσει τά περισσότερα βιβλία τῆς Κ. Διαθήκης, ἔχει γράψει ὁμιλίες πού ἑρμηνεύουν πολλά βιβλία τῆς π. διαθήκης καί τούς Ψαλμούς. Ἑρμηνεία τὼν Ψαλμῶν ἔχει κάνει καί ὁ μ. Ἀθανάσιος καί ἄλλοι πατέρες ὅπως ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας ἔχουν ερμηνεύσει ἄλλα βιβλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Ὁ Θεοφύλακτος Βουλγαρίας ἔχει ἑρμηνεύσει τά τέσσαρα Εὐαγγέλια καί ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ὅλες τῆς Ἐπιστολές τοῦ Ἀπ. Παύλου καί τίς λεγόμενες Καθολικές Ἐπιστολές στίχο πρός στίχο καθώς καί ὅλους τούς Ψαλμούς. Ὅποιος ἔχει ζῆλο γιά πληρέστερη κατανόηση τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νά ἀνατρέχει στίς ἑρμηνεῖες αὐτές τῶν Πατέρων.

Πλήν τῆς ἑρμηνείας τῶν ἁγιων Πατέρων μπορεῖ κάποιος νά ἐντρυφᾶ καί σέ ἄλλα ἔργα τῶν ἁγίων πατέρων π..χ. τῶν τριῶνἱεραρχῶν πού ἔχουν ὁμιλίες γιά τό γάμο γιά τή μοναχική ζωή, γιά τήν ἐλεημοσύνη γιά τήν ἀγάπη τόν φθόνο, γιά τήν προσευχή καί τήν κατάνυξη. Ὅποιος θέλει νά γνωρίσει βαθύτερα τά δόγματα τῆς Ἐκκλησίας μπορεῖ νά διαβάσει λόγους π.χ. τοῦ ἁγιου Ἀθανασίου κατά Ἀρειανῶν καί τῶν ἄλλων Πατέρων πού μάχονται κατά τῶν αἱρέσεων μέ ἐπιχειρήματα ἀπό τήν ἁγία Γραφή καί τήν ἱερά Παράδοση. Ὁ περισσότερο ζηλωτής μπορεῖ π.χ. νά διαβάσει τό ἔργο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ Ἐκδοσις Ὀρθοδόξου Πίστεως μιά σύνοψη τῆς ὀρθοδόξου διδασκαλίας. Γιά τήν οίκοδομή μας στή χριστιανική ζωή μελετοῦμε τόν ἱερό Συναξαριστή, δηλ. τούς βίους τῶν ἁγίων, τό νέο μαρτυρολόγιο μέ τους βίους τῶν νεομαρτύρων, τό Γεροντικό μέ τίς διηγήσεις καί τά ἀποφθέγματα τῶν Ὁσίων, τόν ἀόρατο πόλεμο καί τά πνευματικά Γυμνάσματα τοῦ ἁγίου Νικοδήμου τοῦ ἁγιορείτου,(ἔχει μιά δυσκολία στήγλῶσσα ἀλλά μέ λίγη ἐπιμονή συνηθίζεις καί ἀγαπᾶς αὐτά τά κείμενα). Τίς διδαχές τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, τήν Κλίμακα τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου πού ὑπάρχει σέ ὡραία μετάφραση, τά ἀσκητικά τοῦ ἁγίου Ἐφραίμ καί τά ἀσκητικά τοῦ ἁγίου Ἰσαάκ τοῦ Σύρου, καί τοῦ ἀββᾶ Δωροθέουτἠ διδασκαλία τοῦ ἁγίου Συμεών τοῦ Ν. Θεολόγου, κειμενα τῆς Φιλοκαλίας κλπ. καί τά κείμενα τοῦ ἁγίου Νικολάου τοῦ Καβάσιλα περί τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς καί περί τῆς Θ. Λειτουργίας. ὅλα τοῦτα μοιάζουν καλογερικά, ὅμως ὁ ἀγὠνας κοσμικῶν καί μοναχῶν εἶναι κοινός. Διαβάζουμε τά κατορθώματα καί τή διδασκαλία τῶν ἁγίων θαυμάζουμε καί προσπαθοῦμε νά κάνουμε καί ἐμεῖς μέ τή βοήθεια τοῦ πνευματικοῦ μας ὅ, τι μποροῦμε καλλίτερο ἀπό φιλότιμο. Ἀλλά αὐτό τό περιβόλι τῶν πατερικῶν βιβλίων εἶναι εὐωδιαστό καί ὁ δρόμος πού ὑποδεικνύουν οἱ ἅγιοι ἀσφαλής, διότι πρῶτα ἐβίωσαν τήν ἐν Χριστῷ ζωή καί στή συνέχεια τήν ἐδίδαξαν φωτισθέντες ἀπό τό ἅγιο Πνεῦμα.

Ἀπό τή νεώτερη γραμματεία ὠφέλιμα εἶναι τά ἔργα τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς ἄνθρωπος καί Θεάνθρωπος καί ὀρθοδοξία καί Οἰκουμενισμός, τοῦ ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς... ἀπό τή ρωσική παράδοση οἱ περιπέτειες ἑνός προσκυνητοῦ, ὁ βίος τοῦ ἁγίου Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ, τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κροστάνδης καί ὅλων τῶν ρώσων στάρετς πού ἔχει ἐκδόσει ἡ ἱερά Μονή Παρακλήτου. Ἀπό τήν ρουμανική γραμματεία ἡ διδασκαλία τοῦ γέροντος Κλεόπα καί τό ρουμανικό γεροντικό. Ἐπίσης δύσκολα ἀλλά ὠφελιμα μέ θεολογικό βάθος τά βιβλία τοῦ ΄γέροντος Σωφρονίου τοῦ Essex, κυρίως ὁ Ἅγιος Σιλουανός.

Ἀπό τά νεώτερα πνευματικά βιβλία στήν Ἑλλάδα, τά μικρά βιβλιαράκια πού ἔγραψε ὁ γἐρων Παϊσιος καί τά 6 βιβλία μέ τίς διδαχές του που ἐξ΄δωσε τό ἡσυχαστήριο τοῦ ἁγίου ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, Βίος καί λόγοι τοῦ Γέροντος Πορφυρίου, Βίου τοῦ Γέροντος Ἰακώβου κλπ. Εἶναι ἐνδεικτική ἡ ἀναφορά τῶν τίτλων αὐτῶν. Τό κριτήριο ἐπιλογῆς εἶναι βασικά ἡ ἁγιότης τῶν συγγραφέων. Ὑπάρχουν καί σύγχρονοι συγγραφεῖς ὀρθοδοξότατοι καί ἀξιολογότατοι, ἀλλά χρειάζεται προσοχή στήν ἐπιλογή μας. Ἐννοεῖται ὅτι δέν πρέπει κἄν νά πλησιάζουμε ἀπό περιέργεια βιβλία, φυλλάδια καί περιοδικά αἱρετικῶν τά ὁποῖα, ὅπως γράφει ὁ ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σῦρος διεγείρουν μέσα μας τό πνεῦμα τῆς βλασφημίας. 

ΒΙΒΛΙΑ ΜΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟ Ή ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΕΝΔΥΜΑ

Ἐκτός αὐτῶν ὅμως ὑπάρχουν καί βιβλία μέ ὀρθόδοξο ἔνδυμα, ἀλλά χωλαίνουν ὡς πρός τήν ὀρθότητα τοῦ περιεχομένου τους. Πολλά ἀπ΄ αὐτά εἶναι διάσημα καί πολυδιαφημισμένα, ἀλλά δυστυχῶς ἀπομακρύνουν τήν καρδιά μας ἀπό τήν ὀρθή πίστη καί τήν μοναδικότητα τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας. Θά ἀναφερθῶ σέ μερικά ἀπό αὐτά.

α) Τῆς μοναχῆς Γαβριηλίας Ἡ ἀσκητική τῆς ἀγάπης πού ἀφορᾶ τή Γερόντισσα Γαβριηλία. Τί συμβαίνει ἐδῶ; Ὅλο τό βιβλίο διαπνέεται ἀπό συγκρητισμό. Ἡ ἴδια γράφει ὅτι πῆγε στήνἸνδία παίρνοντας μαζί της τήν Ἁγία Γραφή καί τό βιβλίο τοῦ γκουρού Σιβανάντα. Ἔμενε μέσα σέ ἰνδουϊστικά μοναστήρια χωρίς νἀ ἐκκλησιάζεται οὔτε τίς μεγάλες γιορτές καί συμμετεῖχε στίς τελετές τῶν Ἰνδουϊστῶν. Ἀγκάλιαζε τά δέντρα γιά νά πάρει ἐνέργεια καί δέν ἔπαιρνε στήν ἀγκαλιά της μικρά παιδιά γιατί τό μαῦρο χρῶμα τοῦ ράσου της θά τά ἔβλαπτε. Θεράπευε μέ τά χέρια της ὅταν κοκκίνιζαν! Ἡ παγίδα στήν ὁποία πέφτουν οἱ ἀναγνῶστες θεωρώντας τήν Ἀσκητική τῆς Ἀγάπης» ὡς ὀρθόδοξο βιβλίο, συνίσταται στήν προσφορά της μοναχῆς Γαβριηλίας στούς ἀρρώστους. Συγκινοῦνται ὅσοι διαβάζουν αὐτά καί ἀπό τό ἐξωτικό κλῖμα τοῦ βιβλίου πού φορτίζει τή φαντασία καί μέσα σέ μιά συναισθηματική λάβα πού τούς περιβάλλει λιώνουν μέσα στή συνείδησή τους τό σπουδαιότερο γιά τόν Χριστιανό : τήν ἀλήθεια τῆς μοναδικότητος τῆς σωτηρίας διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐν τῇ όρθοδόξῳ πίστει λατρεία καί ζωῇ .

β) Τά βιβλία τοῦ Κυριάκου Μαρκίδη «Τό Ὄρος τῆς Σιωπῆς», «Τά δῶρα τῆς ἐρήμου», «Ταξίδι μέ τόν λέοντα». Τό πρῶτο βιβλίο μέ ἐπικάλυμμα ὀρθοδοξίας παρέσυρε πολλούς ἀναγνῶστες, καθώ ἔχει ἀναφορές σέ κάποιον ὀρθόδοξο μοναχό τόν π. Μάξιμο-πρόκειται μᾶλλον γιά ψευδόνυμο- καί περιέχει πολλά ἀποσπάσματα ἀπό πατερικά βιβλία. Ὅμως τό «ὄρος τῆς σιωπῆς», σιωπηρό ὡς πρός τή σταθερή ἀναφορά του στόν Χριστό, εἶναι γεμᾶτο ἀπό α’ποκρυφιστικούς ὅρους, ὅπως «αὔρα», «συνειδητότητα», «μάτι ἐνατένισης» «ροή ἐνεργείας». ὁ συγγραφέας θεωρεῖ ὅτι ἀπελευθερώθηκε ἀπό τόν ὑλισμό μέ τή μελέτη ἀποκρυφιστικῶν κειμένων ὅπως τῆς μπλαβάτσκυ, τῶν γκουρού Κρισναμούρτι καί Μαχαρίσι μαχές γιόγκι. Ἀποκαλεῖ τούς Ψαλμούς «ἄλλη μορφή διαλογισμοῦ», ἐπαινεῖ τό Θιβέτ καί θεωρεῖ τό ἅγιον Ὄρος τό Θιβέτ τῆς Δύσεως. ἀποδέχεται ὅλων τῶν εἰδῶν τίς σεξουαλικές σχέσεις «ἀπότίς πιό χυδαῖες ὡς τίς πιό ὑψηλές» γιατί λέει βοηθοῦν τόν ἄνθρωπο νάφθάσεις τό θεῖο ἔρωτα, οἱ ἀσκήσεις τῶν μοναχῶν τοῦθυμίζουν γιόγκα δέχεται τήν ἀποκατάσταση τῶν πάντων ὅ, τι δηλαδή ἀντίθετα α’πό αὐτό πού διδάσκει ὁ Κύριος μας Ἰησοῦς Χριστός καί ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ὅλοι ἀνεξαιρέτως κάποια στιγμή θά πᾶνε στόν Παράδεισο. τά ἴδια καί χειρότερα διαβάζουμε καί στό δεύτερο βιβλίο, ἐνῶ τό τρίτο δέν ἔχει καμμία σχέση μέ τόν χριστιανισμό, εἶναι ἕνα καθαρά ἀποκρυφιστικό βοήθημα. Ὑπάρχει καί τό τελευταῖο του βιβλίο «ὁ μέσα ποταμός», ὅπου ἀκολουθεῖ τό ἴδιο πνεῦμα καί ταυτίζει τίς ἐμπειρίες τῶν ἁγίων μέ τίς δαιμονικές ἐμπειρίες τῶν μάγων καί ἀποκρυφιστῶν. Παραθέτω μιά μόνο φράση του : «μεγάλοι χριστιανοί γέροντες καί ἅγιοι φημίζονται γιά τά ἐκπληκτικά τους χαρίσματα, ὅπως ἡ διόραση, ὁ προφητικός ὁραματισμός, οἱ θεραπευτικές ἰκανότητες, ἡ αἰώρηση, ἡ τηλεμεταφορά καί τά παρόμοια, τά ὁποῖα θεωρεῖται ὅτι ἀπαντῶνται μόνο στίς ἀνατολικές θρησκεῖες καί τό σαμανισμό». Ὀρθά γιά τόν Κυριάκο Μαρκίδη ὁ ἐπίσκοπος Καρπασίας κ. Χριστοφόρος λέει ὅτι οἱ ίδέες του κινοῦνται στό χῶρο τοῦ ἀποκρυφισμοῦ καί εἶναι ἀσυμβίβαστες μέ τήν ὀρθόδοξη πίστη.

γ)Κλάους Κένεθ. Χιλιάδες μίλλια πρός τόν τόπο τῆς καρδιὰς

Τό βιβλίο αὐτό διακρίνεται ἀπό φοβερή σύγχυση τοῦ συγγραφέως του πού «περιγράφει λεπτομερώς όλες τις πλανημένες οδούς, τις αβύσσους, τις αδιεξόδους και τους δαιμονισμούς χωρίς να τα αξιολογεί», ὅπως γράφει ὁ π. Μαρτῖνος πεντζολτ . Τίς καταγράφει σάν δημοσιογράφος χωρίς νά τίς ἀπαξιώνει καί νά τίς κρίνει μέσα ἀπό τήν ὀρθόδοξη πίστη του. Μιλάει γιά φωτεινή πλευρά τοῦ διαλογισμοῦ, γιά ἐξωσωματικές ἐμπειρίες- γράφει ὅτι μποροῦσε νά γίνει ἀόρατος- . Περνάει ἀπό διάφορες θρησκεῖες, μένει γιά ἕνα διάστημα στόν προτεσταντισμό, ὅπου τόν ἐξόρκιζε ἕνας πάστορας καί μάλιστα λέει ὅτι ἐκεῖ βρῆκε τό δρόμο πρός τόν Παράδεισο καί ἄκουσε τή φωνή τοῦ Χριστοῦ πού τόν καλοῦσε. Δίνει ἐπίσης μεγάλη σημασία στά ὁράματα μιᾶς ὀραματίστριας ἀπό τή Λωζάνη καί παρομοιάζει το γέροντα Σωφρόνιο με τη ρωμαιοκαθολική μοναχή μητέρα Τερέζα από την Καλκούτα. Λέει πως και οι δύο τον σφράγισαν κατά τον ίδιο τρόπο, και πως είναι παρόμοιοι, επειδή ἡ ρωμαιοκαθολική ὀμολογία και η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι μόνο δύο αίθουσες της ίδιας οικίας, η «δύο ετικέτες του ιδίου πράγματος».

Τελικά, ὅπως γράφει ὁ π. Μαρτῖνος, «κουράζεται ψυχικά κανείς στην ανάγνωση αυτών των 240 σελίδων μέσα σέ ἀφάνταστες ἀβύσσους ἔχθρας, ἀρνητικῆς δύναμης, καί πλανεμένης πίστεως». «Εἶναι ἀξιοσημείωτο», γράφει στήν κριτική του ὁ π. Σταῦρος Τρικαλιώτης, «ὅτι σχεδόν τό μισό βιβλίο ἀναφέρεται στίς περιπλάνησή του σέ ἐξωχριστιανικές θρησκεῖες, τό ἄλλο μισό στήν θητεία του στον προτεσταντικό χῶρο καί μόλις λίγες σελίδες στό τέλος στήν γνωριμία του μέ τόν Γέροντα Σωφρόνιο καί τή μεταστροφή του στήν᾿Ορθοδοξία».

Πέραν ἀπό τήν ἱκανοποίηση τῆς περιέργειας τοῦ ἀναγνώστου καί τή σύγχυση τῶν κριτηρίων του γιά τήν ἀλήθεια, τίποτα ἄλλο δέν ἔχει νά προσφέρει τό βιβλίο αὐτό τοῦ Κλάους Κέννεθ.

δ) Ἡ σειρά βιβλίων τοῦ Δημοσθένους Λιακόπουλου «Ζοῦν ἀνάμεσά μας»

Πρόκειται γιά τά γνωστά βιβλία πού πωλοῦνται μέσω τηλεοράσεως. Ὁ Λιακόπουλος ἀναμιγνύει ἀπόψεις καμπαλιστικές καί θεοσοφικές μέ ἰδέες καί θεωρίες δικῆς του ἐπινοήσεως. Ἔτσι γι΄ αὐτόν ἡ Π.Διαθήκη εἶναι ἱερή ἀλλά και τά μυθολογικά βιβλία τῶν ἀρχαίων, ὅπως ἡ Θεογονία τοῦ Ἠσιόδου εἶναι καί αὐτά ἱερά. ἐξάλλου κατηγορεῖ τήν παλαιά διαθήκη ὡς υπεύθυνη γιά τό διασυρμό τοῦ Χριστιανισμοῦ...» καί τοῦ ἑβδομήκοντα ὡς ἀμόρφωτους Ἑβραίους. Σύμφωνα μέ τίς πλάνες τοῦ Δημ. Λιακόπουλου πού χωρίς κἄν τίτλους σπουδῶν ἐμφανίζεται ὡς ἐιδικός τῆς Π. Διαθήκης, ὁ Θεός δημιούργησε τούς Ἐλοχίμ, ἀνύπαρκτα ὄντα δικῆς του ἐπινοήσεως καί αὐτοί-ὄχι ὁ Θεός- εἶναι πού δημιούργησαν τούς ἀνθρώπους! Παρερμηνεύοντας ἀκόμη καί τόν Πλάτωνα γράφει ὅτι ὁ Θεός “ ἔβαλε τους Ελοχίμ να κάνουν τον άνθρωπο, ενώ ο ίδιος έκανε τους Αγγέλους. Έπει­τα οι Ελοχίμ και οι Άνθρωποι έκαναν τους Γίγαντες-Νεφελίμ, κά­ποιοι από τους οποίους ήταν φιλάνθρωποι και ονομάσθηκαν Ελ και ήταν, βέβαια, και αυτοί θεοί!” ἰσχυρίζεται ὅτι όσοι εκ των απογόνωντων Τιτάνων-Ελοχίμ είχαν το σωστό DNA, έγιναν «ΕΛ» και έπειτα Έλληνες, όλοι οι άλλοι έγιναν τα «Κρόνια γένη» - σχεδόν υπάνθρω­ποι ή τέρατα Νεφελίμ που ζουν... μέσα στα Τάρταρα της Κοίλης Γης!!! Αὐτά τά τέρατα Νεφελίμ, ἕνα εἶδος ἐξωγήϊνων, εἶναι ἄλλα ἀνύπαρκτα ὄντα ἀποκυήματα τῆς φαντασίας τοῦ Λιακόπουλου. Καί βέβαια ἡ ἐπίκληση τοῦ Γέροντος Παΐσιου καί ἄλλων ἐναρέτων κληρικῶν μέσα στά βιβλία του δέν μποροῦν νά ἐξωραΐσουν τίς φαντασιώσεις τίς πλανεμένες θεωρίες καί κακοδοξίες του.

ε)Τό βιβλίο «Ἡ μυστική ἐμπειρία στήν κατάσταση τῆς ἀνελευθερίας» τοῦ Μιχαήλ Μιχαήλωφ, πού ἐκδόθηκε τό 2007 ἀπό ὀρθόδοξο μοναστήρι. Γιά τήν ἔκδοση αὐτή δέν εὐθύνονται βέβαια οἱ ἐκεῖ διαμένουσες μοναχές, οἱ ὁποῖες εἶχαν ἄγνοια τοῦ περιεχομένου του, ἀλλά κάποιος ὁ ὁποῖος τίς παρεκίνησε νά τό ἐκδόσουν ὡς ὠφέλιμο. Συμφωνα μέ τόν Μιχαήλωφ ὑπάρχουν κραταιές μυστικές δυνάμεις στόν ἄνθρωπο καί ἡ ὁλοκλήρωση τοῦ ἀνθρώπου ἐξαρτᾶται ἀπό τήν ἀφύπνισή τους. Ἡ «μυστική ἐσωτερική αὐτή δύναμη-γράφει- στή γλώσσα τῆς θρησκείας ὀνομάζεται Θεός». Αύτες οἱ δυνάμεις ἀφυπνίζονται, σύμφωνα πάντοτε μέ τόν συγγραφέα, μέ τήν προσευχή τή γιόγκα τό διαλογισμό καί τούς ἐξορκισμούς. Ὅλα, δαιμονικές τεχνικές καί ὅπλα τῆς Χαριτος τοῦ θεοῦ ἐξισώνονται. Προβάλλεται ἐπίσης ἡ ράντσα γιόγκα καί ἡ χάθα γιόγκα. Ὁ φιλοπερίεργος ἀναγνώστης θά πάρει σπό τόν ἀποκρυφιστή συγγραφέα μυθώδη, ἀνυπόστατα καί δαιμονικά μαθήματα ὅπως π.χ. ὅτι ὅτι ὁἀέρας εἶναι πνεῦμα πού χαρίζει ἀνεξήγητες δυνάμεις, ὅτι μέ τήν τροφή λαμβάνεται ἀπό τόν ἄνθρωπο «μυστηριώδης ζωοδότρα ἐνέργεια πού οἱἀρχαίοι Ἰνδοί τήν ἔλεγαν «πράνα», ὄτι ὁἄνθρωπος προφυλάσσεται ἀπό ἕναν «ἀστρικό θώρακα». Καί μόνο ἀπό τή φράση τοῦ βιβλίου ὅτι «ἡἀναφορά τοῦὀνόματος τοῦἸησοῦ Χριστοῦἀσκεῖ μιά μαγική ἐπίδραση πάνω στούς ἐκπροσώπους τῆς βίας» ἀντιλαμβάνεται κανείς ὅτι ὁ Χριστός δέν εἶναι ὁ μοναδικός σωτήρας τοῦ ἀνθρώπου, τό δεύτερο πρόσωπο τῆςἁγίας Τριάδος πού διά τοῦ ἁγίου πνεύματος ἐνεργεῖ καί σώζει τόν ἄνθρωπο, ἀλλά μιά κατάσταση ἐσωτερική, χρήσιμη γιά κάθε προσπάθεια γιά τήν αὐτοβελτίωσή μας, στήν ὁποία φθάνει ὁ ἄνθρωπος μέ ποικίλες τεχνικές. Ὀρθά λοιπόν σύμφωνα μέ μιά τεκμηριωμένη βιβλιοκρισία τό μικρό αὐτό βιβλίο ἀποτελεῖ ἕνα σύντομο ἐγχειρίδιο ἀποκρυφισμοῦ.

στ) Τό βιβλίο «Ἡ Μιμησις τοῦ Χριστοῦ», ἕνα βιβλίο παπικοῦ συγγραφέως τοῦ 14ου αἰῶνος, τό ὁποῖο μεταφρασμένο στά ἑλληνικά θεωρεῖται πνευματικά ὠφέλιμο καί συνιστᾶται πολλλές φορές ἀπό ὀρθοδόξους θεολόγους καί κληρικούς. Εἶναι βιβλίο πού δέν ἔχει σχέση μέ τή διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου καί τῶν ἁγίων Πατέρων. Ἡ ὀρθόδοξη διδασκαλία ἀπαιτεῖ ἄσκηση γιά κάθαρση ἀπό τά πάθη γιά νά φωτισθεῖ καί νά θεωθεῖ ὁ ἄνθρωπος. Ἀπουσιάζει ἀπό τό βιβλίο ἠ δογματική διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας καί κυριαρχεῖ ἕνας ρηχός ἠθικισμός καί ἕνας ἄκρατος συναισθηματισμός. Εἶναι πολύ σκληρός ὁ λόγος τοῦ ἁγίου Ἰγνατίου Μπρατσιανίνωφ γιά τό βιβλίο αὐτὀ. «Αποπνέει», γράφει, «μια λεπτή φιληδονία και υψηλοφροσύνη, που σε ανθρώπους γεμάτους πάθη και τυφλωμέ­νους από αυτά προκαλούν έναν ηδονισμό, που αυτοί τον θεωρούν «πρόγευση της θείας χάριτος».

Ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. «Ἱερόθεος σέ ἐμπεριστατωμένη κριτική του γράφει ὅτι «ἡ μίμησις τοῦ Χριστοῦ..., δημιουργεί μιά συναισθηματική ατμόσφαιρα.....ἐξαντλεῖται σέ εὐσεβεῖς σκέψεις καί συναισθηματικές κατα­στάσεις. Για να διαπιστώση κανείς αυτό το γεγονός θα πρέπει να διαβάση το βιβλίο αυτό παράλληλα με άλλα ορθόδοξα και πατερικά βιβλία, στα οποία γίνεται λόγος για την μίμηση του Χριστού που ταυτίζεται με την εν Χριστώ ζωή. Τότε θα διαπιστώσει ὅτι, ἐνῷ στό βιβλίο τοῦ Θωμᾶ Κεμπησίου γίνεται λόγος γιά μίμηση τοῦ παραδείγματος τοῦ Χριστού, στά ἄλλα βιβλία γίνεται λόγος γιά ἑνότητα τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Χριστό καί μέθεξη τῶν άκτιστων ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ. Δηλαδή,» καταλήγει ὁ ἅγιος Ναυπάκτου «δέν πρόκει­ται γιά μιά ἐξωτερική συμμόρφωση τῆς ζωῆς μας πρός τήν ζωή τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά γιά κάθαρση, φωτισμό καί θέωση τοῦ ἀνθρώπου, μέ τήν μέθεξη τῆς καθαρτικῆς, φωτιστικῆς καί θεοποιοῦ Χάριτος».

7) Το βιβλίο «Γιατρέ μου, γίνονται θαύματα;» τῆς Βασιλικῆς Τζουράκη,(Κριτική ἀπό Μητρόπολη Γλυφάδας) μιᾶς συγγραφέως πού ἀσχολεῖται μέ τό φέγκ σούι, τήν ἀστρολογία καί κάθε τι ἀποκρυφιστικό καί πού δυστυχῶς βρέθηκε σέ χριστιανικά βιβλιοπωλεῖα. Κινεῖται στό χῶρο τῆς πλάνης τῆς «Νέας Ἐποχῆς», ὅπου «ὅλα εἶναι ἕνα», ὅλα ἀποτελοῦνται ἀπό «ἕνα συμπαντικό πνεῦμα ἤ ἐνέργεια» καί «ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά ἐπιτύχει τά πάντα στηριζόμενος στίς ἀπεριόριστες δυνάμεις πού ἔχει μέσα του» Μαζί μέ τούς βίους, τά ἀπολυτίκια τῶν Ἁγίων καί τίς εὐχές ἀπό τό Εὐχολόγιο διαβάζει κανείς γιά «ἐνεργειακά κέντρα» -τά γνωστά ὡς «τσάκρας» στίς ἀνατολικές δοξασίες, γιά «αἰθερικές, ἀστρικές, διανοητικές καί πνευματικές ἐνέργειες», γιά τήν «αὔρα πού μπορεῖ νά ἀλλάξει τήν ἐγκεφαλική συχνότητα τοῦ ἀτόμου»,γιά «σαμάνους-θεραπευτές-ἰατρούς», γιά τή «δύναμη τῆς θετικῆς σκέψης«ἐνεργειακή ροή πού ἀποκαθιστοῦν οἱ βελόνες στό βελονισμό», για την «ενεργό ουσία των ομοιοπαθητικών διαλυμένη σέ τόσο ἐλάχιστες ποσότητες ὥστε νά ἀγγίζουν τό μηδέν» καί γιά τή «θεραπευτική ἐνέργεια τοῦ ρέικι», σελ. 160 Πρέπει ἐδῶ νά τονίσουμε ὅτι λέξεις καί κείμενα ἀπό τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία π.χ. ἡ λέξις «θαῦμα», ἀλλά καί τά ἀπολυτικια και οἱ βίοι τῶν Ἁγίων δέν εἶναι ἐγγύηση ὀρθοδοξίας, ὅταν μαζί τους ἀναμειγνύονται ἀλλότριες ᾶποκρυφιστικές δοξασίες.

8) Ὁ Ἀντίχριστος ἦλθεν 1983-2013 τοῦ μοναχοῦ Μαξίμου Βαρβαρῆ . Ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς ἐκκλησίας μας μέ ἀπόφασή της τῆς 12-12-07»-παραθέτω τά ἴδια τά λόγια τῆς ἀποφάσεως-« ενημερώνει ότι το εν λόγω βιβλίο γέμει κακοδοξιών, δέν éκφράζει την Ορθόδοξη Θεολογία καί Πίστη και συνιστά στους πιστούς να είναι προσεκτικοί σε κείμενα και λόγους που δεν στηρίζονται στην Αγία Γραφή και την Παράδοση της Εκκλησίας μας».

Ὁ γνωστός ἀπό τά media π. Μάξιμος μετά τήν καταδίκη τοῦ βιβλίου του καί τήν ἀπομάκρυνσή του ἀπό τή μητρόπολη Κορίνθου ἀπεκόπη μόνος του ἀπό΄την Ἐκκλησία καί κατηγορεῖ ὅλη τή Σύνοδο ὅτι δέν μπορεῖ νά καταλάβει ὅτι φθάσαμε στό τέλος» τό ὁποῖο ἐκεῖνος ἔχει προσδιορίσει γιά τό 2013.

9)Τελειώνω τά παραδείγματα τῶν ἐντός εἰσαγωγικῶν ὀρθοδόξων βιβλίων μέ τήν λεγομένη Ἁγία Ἐπιστολή. Πολλοί ἁπλοί ἀδελφοί μας ἀντί τῆς μελέτης τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν λόγων τῶν ἁγίων διαβάζουν καθημερινά τήν ἁγία ἐπιστολή, ἡ ὁποία ὑποτίθεται ἔπεσε ἀπό τόν οὐρανό! Παραθέτουμε εδῶ αὐτά πού λέγει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στήν 2η ὑποσημείωσή του στόν 60 ἀποστολικό Κανόνα στό Ἱερό Πηδάλιο ὅπου μαζί μέ τά ἄλλα αιρετικά βιβλία ἀναφέρει «….και την Επιστολή που έπεσε από τους ουρανούς ως λέγουσι τινές. Και όσοι αγοράζουν ή διαβάζουν ή ακούουν αυτἀ, βαρέως αμαρτάνουσι».

Μετά τά παραπάνω παραδείγματα ἴσως κάποιοι διερωτῶνται ποῦ βρισκεται τό κακό ἕνας χριστιανός νά διαβάζει τέτοια βιβλία γιά ἐνημέρωσή του. Στό σημεῖο αὐτό θέλουμε νά ὑπογραμμίσουμε αὐτό πού εἰπώθηκε στήν ἀρχή. Δέν μελετοῦμε ἀπό περιέργεια, ἀλλά πρός γνώση τῆς πίστεώς μας καί οἰκοδομῆς μας στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Ἡ περιέργεια ἔχει ρίζα της τήν ἄγνοια τῶν ἀληθειῶν τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, τήν ἔλλειψη σταθερῆς ἀναφορᾶς μας στόν Χριστό καί τήν ἀπουσία πνευματικοῦ ἀγῶνος ἄνευ τοῦ ὁποίου δέν μποροῦμε νά γευθοῦμε τή θεια Χάρη.

Πολλοί πέφτουν στήν παγίδα νά ψάχνουν ἡμερομηνίες γιά τά ἔσχατα, μή ἀρκούμενοι στή διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν Πατέρων καί κυριεύονται ἀπό ΄μιά κακή ἀνησυχία καί ἄγχος γιά τά μέλλοντα συμβαίνειν. Ἄλλοι ἀναζητοῦν ἐμπειρίες ἀπό ἄγνοια τῆς πίστεως μας καί προσωπικά τους ἀδιέξοδα. Μετἀ τήν ἀρχική περιέργεια γιά τήν ἀποκρυφιστική ὁρολογία τῶν σχετικῶν βιβλίων ἀκολουθεῖ ἀναζήτηση καί προσέγγιση στίς ποικίλες ἰδέες πού ἐκφράζει ἡ ὁρολογία αὐτή. Τό ἑπόμενο βῆμα γιά τόν ἀπρόσεκτο καί μή στηριγμένο στήν ὀρθόδοξη ἀλήθεια πιστό εἶναι νά μπεῖ, ἀπό περιέργεια καί πάλι, στή δοκιμή τῶν προτεινομένων ἀπό τά βιβλια αὐτά πρακτικῶν καί μεθόδων. Π.χ. ἀφοῦ ὁ τάδε συγγραφέας μιλάει γιά φωτεινή πλευρά τοῦ διαλογισμοῦ ἄς τόν δοκιμάσω. Καί ἀποφασίζει νά κάνει γιόγκα καί διαλογισμό, δημιουργεῖ τῇ συνεργείᾳ τοῦ πονηροῦ συμπάθεια στίς ἀνατολικές φιλοσοφίες καί ἀρχίζει νά τίς βρίσκει καθόλα ἐντάξει καί καθόλου ἀσυμβίβαστες μέ τήν ἰδιότητα του ὡς ὀρθοδόξου χριστιανοῦ. Τό τελικό ἀποτέλεσμα εἶναι ἡ πλήρης ἀπομάκρυνση ἀπό τήν πίστη στή μοναδικότητα τῆς σωτηρίας ἐν Χριστῷ καί τήν Ἐκκλησία. Ὁ ἴδιος ὁ Χριστός κήρυξε : «Ἐγώ εἰμί ἡ ὁδός ἡ ἀλήθεια καί ζωή. Οὐδείς ἔρχεται πρός τόν Πατέρα εἰ μή δι’ἐμοῦ.

Ἡ φιλοσοφία τοῦ Ἰνδουϊσμοῦ, ὅπως παρουσιάζεται στά βιβλία καί τά ἔντυπα πού τη΄ν ἐκφράζουν, κηρύττει ὅτι δίπλα στό Χριστό μπορεῖ νά σταθεῖ ὁ Βούδδας, ὁ Μωάμεθ ὁ Ζωροάστρης, ὁ Βιβεκανάντα ὁ Κρίσνα ὁ κρισναμούρτι καί ὁ Μαχαρίσι μαχές γιόγκι ἀλλά καί κάθε γκουρού. Ὅλες οἱ θρησκεῖες διδάσκει εἶναι μόνο διαφορετικά μονοπάτια πρός τόν ἴδιο σκοπό! Διδάσκει ἀκόμη ὅτι στήν οὐσία δεν διακρίνεται ὁ Δημιουργός ἀπό τά δημιουργήματα. Ὁ Θεός ὁ ἄνθρωπος ὁ κόσμος εἶναι ἕνα ὅλο! Ὅλοι μπορεῖ νά γίνουν «θεοί» μέσα ἀπό τίς ἰνδουϊστικές μεθόδους αὐτοθεώσεως καί αὐτοβελτιώσεως. Ἡ μετενσάρκωση πού διδάσκει ἡ ἀνατολική φιλοσοφία καί τά ποικίλα δυτικά παρακλάδια της καταργεῖ τήν ἐν Χριστῷ ἐλπίδα, τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, ἀφοῦ μέσα ἀπό τόν τροχό τῶν γεννήσεων ἡ ψυχή πηγαίνει ἀπό σῶμα σέ σῶμα ἀπό ἄνθρωπο σέ ζῶο σέ φυτό. Ὅταν ἀκολουθήσει κανείς τίς ἰνδουϊστικές μεθόδους σύρεται αὐτομάτως σέ ὅλα αὐτά τά ἀντίχριστα δόγματα. Τό Σύμβολο τῆς πίστεως στή συνείδησή του ὑποκαθίσταται ἀπό κάποια πίστη ἐλαστική καί ἀνεκτική, σύμφωνα μέ τήν ὁποία πρέπει νά σέβεσαι ὄχι μόνο τόν κάθε ἄνθρωπο, άλλά καί τούς θεούς πού λατρεύει. Αὐτό εἶναι τό κλίμα πού ἔχει διαμορφώσει ἡ λεγομένη Νέα Ἐποχή ἤδη ἀπό τήν δεκαετία τοῦ ’60.

Καταλήγοντας θἐλουμε νά τονίσουμε ὅτι ἡ θεόπνευστος Ἁγία Γραφή καί τά ὀρθόδοξα βιβλία πού προαναφέραμε μᾶς παρέχουν μιά ἀσφαλῆ ὁδό γιά νά βαδίσουμε πρός τή σωτηρία. Γι’αὐτό ὄχι ἀνώφελη περιέργεια, ἀλλά ζῆλος καί δίψα γιά κοινωνία μέ τόν ζῶντα ἐν Τριάδι Θεό πρέπει νά χαρακτηρίζει τήν μελέτη μας.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΚΗΦΙΣΙΑΣ