ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΗΛΕΙΑΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ: Ο ΠΑΠΑΣ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ, ΟΙ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΦΥΑΔΕΣ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ!

Μὲ παρρησίαν καὶ ἀπόλυτoν συνείδησιν τῆς ἀποστολῆς του ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ἠλείας κ. Γερμανὸς ἐδήλωσε γραπτῶς ὅτι μόνη Ἐκκλησία εἶναι ἡ Ὀρθόδοξος καὶ ὁ παπισμός, ὁ προτεσταντισμὸς ἀλλὰ καὶ ὁ οἰκουμενισμὸς εἶναι αἱρέσεις! Ἡ δήλωσίς του ἔχει ἰδιαιτέραν βαρύτητα καθὼς εἶναι ἐκ τῶν ἀρχαιοτέρων Ἐπισκόπων τῆς Ἱεραρχίας καὶ ἀποτελεῖ ὑπόδειγμα διὰ τὴν ποιμαντικὴν καὶ τὴν ὁμολογίαν του. Παραθέτομεν τὴν δημοσίαν δήλωσιν τοῦ Σεβασμιωτάτου τῆς 4ης Σεπτεμβρίου 2019:

«Νεαρὸς Θεολόγος ἐξ Ἀμαλιάδος καὶ κάτοικος Ἀμαλιάδος , μέχρι χθὲς Συνεργάτης μου, διὰ τῆς ἀπὸ 25-8-2019 πρὸς ἐμὲ ἐπιστολῆς του, μὲ κατηγορεῖ πὼς πιστεύω καὶ κηρύττω ὅτι ὁ Πάπας τῆς Ρώμης καὶ ὁλόκληρη ἡ Παπικὴ χριστιανοσύνη, ἀλλὰ καὶ πᾶσαι αἱ Προτεσταντικαὶ Παραφυάδες καὶ ὁ λεγόμενος «παναιρετικὸς συγκρητιστικὸς οἰκουμενισμός», εἶναι ἀληθινὴ Ἐκκλησία καὶ ΟΧΙ αἱρετικές.

Ὅμως ἡ ἀνωτέρω βαρυτάτη εἰς βάρος μου κατηγορία εἶναι ἀναληθὴς καὶ δὲν ἀνταποκρίνεται στὴν πραγματικότητα. Διότι ΑΛΗΘΕΙΑ εἶναι ἡ παροῦσα δημόσια δήλωσίς μου:

Ἐγώ, ὁ Μητροπολίτης Ἠλείας ΓΕΡΜΑΝΟΣ (Παρασκευόπουλος),

Πιστεύω, ἀποδέχομαι, ὁμολογῶ καὶ κηρύττω, ὅτι ὁ Πάπας τῆς Ρώμης καὶ πάντες οἱ εἰς αὐτὸν πιστεύοντες καὶ αὐτὸν ἀκολουθοῦντες ἀλλὰ καὶ πᾶσαι αἱ Προτεσταντικαὶ παραφυάδες καὶ οἱ ἀκολουθοῦντες αὐτὲς καὶ ὁ λεγόμενος «παναιρετικὸς συγκρητιστικὸς οἰκουμενισμός», εἶναι ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ καὶ δὲν ἀποτελοῦν ΕΚΚΛΗΣΙΑ.

ΕΚΚΛΗΣΙΑ εἶναι μία, ἡ ΜΙΑ, ΑΓΙΑ, ΚΑΘΟΛΙΚΗ καὶ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ Ἐκκλησία, ὅπως τὴν ὁρίζει τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως τῶν Α΄ καὶ Β΄ Οἰκουμενικῶν Συν­όδων καὶ ὅπως ὀρθῶς τὸ ἀποδέχονται καὶ τὸ ἑρμηνεύουν οἱ Μεγάλοι Πατέρες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας.

Ο ΔΗΛΩΝ 

† Ὁ Μητροπολίτης Ἠλείας ΓΕΡΜΑΝΟΣ»

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr

Ι.Μ. ΧΑΛΚΙΔΑΣ: ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΔΙΕΞΑΓΩΓΗΣ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟΥ ΕΚΜΑΘΗΣΗΣ ΠΡΑΚΤΙΚΗΣ MINDUP

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΔΙΕΞΑΓΩΓΗΣ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟΥ ΕΚΜΑΘΗΣΗΣ ΠΡΑΚΤΙΚΗΣ MINDUP

 

Η Ιερά Μητρόπολις Χαλκίδος πληροφορήθηκε από τον διαδικτυακό τύπο, σχετικά με την διεξαγωγή σεμιναρίου προγράμματος «MindUp» εντός των ορίων της εκκλησιαστικής ευθύνης της, το οποίο, σύμφωνα με την ανακοίνωση, απευθύνεται μεν σε εκπαιδευτικούς, αλλά έχει στόχο να τονώσει την αυτοπεποίθηση των παιδιών.
 Η Αντιαιρετική Υπηρεσία της Ιεράς Μητροπόλεως Χαλκίδος, λοιπόν, συντονισμένη με την αρμόδια επιτροπή της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, με συναίσθηση του καθήκοντός της και υπευθυνότητα πληροφορεί τους ορθοδόξους χριστιανούς, οι οποίοι ανήκουν στα όρια της ποιμαντικής της ευθύνης, ήτοι το πλήρωμα της Ιεράς Μητροπόλεως Χαλκίδος, Ιστιαίας και Βορείων Σποράδων (Σκιάθου, Σκοπέλου και Αλοννήσου) τα εξής.
Σέβεται το αγαθό της ελευθερίας, με το οποίο επροίκισε ο Θεός τον άνθρωπο και αναγνωρίζει στον καθένα το δικαίωμα της ανεξιθρησκίας. Διδάσκει προς όλους την αγάπη και είναι αντίθετη με την μισαλλοδοξία.
Έχει υποχρέωση να κηρύσσει την Αλήθεια της Ορθοδόξου Εκκλησίας και να προστατεύει τα μέλη της από τις πλάνες των αιρετικών παραφυάδων και των εξωχριστιανικών θρησκευτικών δοξασιών, οι οποίες συχνότατα δεν αποκαλύπτουν την πραγματική τους ταυτότητα, αλλά, προκειμένου να έχουν οπαδούς, παραπληροφορούν εκείνους, στους οποίους στοχεύουν και απευθύνονται.
Στην εποχή μας μάλιστα παρουσιάζονται και ως μέθοδοι που χαρίζουν στον αγχωμένο άνθρωπο ευεξία και ψυχοσωματική υγεία.
 
 Οι τεχνικές και πρακτικές «MindUp» και «mindfulness», οι οποίες προβάλλονται αυτές τις ημέρες στα όρια της Μητροπόλεώς μας, διδάσκονται σε εκπαιδευτικούς των Σχολείων μας και διαφημίζονται ότι τονώνουν την αυτοπεποίθηση των παιδιών, τα βοηθούν να διαχειριστούν το άγχος τους (τα παιδιά του Δημοτικού!), τόσο στην τάξη, όσο και έξω από αυτήν, έχουν ως αφετηρία τις βουδιστικές θρησκευτικές δοξασίες και πρακτικές διαλογισμού! Παρά τα όσα υπόσχονται οι τεχνικές αυτές δεν είναι απαλλαγμένες κινδύνων και σε επί μέρους παραμέτρους, ενσωματώνουν έτι περαιτέρω πρακτικές ασυμβίβαστες με την Ορθόδοξη Πίστη! Ακόμη, αποσιωπώνται δυσάρεστες καταστάσεις και παρενέργειες από την χρήση τους, παρ’ ότι έχουν επισημανθεί και καταγράφονται στη διεθνή βιβλιογραφία.
 Ένεκα των ανωτέρω εκτεθέντων, συνιστάται στους Ορθοδόξους Χριστιανούς να απέχουν από τις δραστηριότητες του εν λόγω σεμιναρίου και από την χρήση της πρακτικής διαλογισμού, που επιχειρούν να εισέλθουν και στον χώρο της ελληνικής εκπαίδευσης. 
 Εξωχριστιανικές θρησκευτικές δοξασίες, όσο ωφέλιμες και χρήσιμες και αν διαφημίζονται, αφού παρουσιάζονται ως anti-stress πρακτικές, ουδεμία συμβολή μπορεί να έχουν στην προαγωγή της ψυχικής υγείας και μάλιστα παιδιών.
 Το άγχος μικρών και μεγάλων αντιμετωπίζεται με την χαρούμενη εμπιστοσύνη και αφοσίωση στον αληθινό Θεό της αγάπης και της φιλανθρωπίας και την συμμετοχή στην Αγία μας Εκκλησία.
Ο Ελληνορθόδοξος Τόπος της αγωγής είναι η πραγματικά δοκιμασμένη από αιώνες και μοναδική διέξοδος από όλα τα οδυνηρά του βίου τούτου.
 
imchalkidos.gr

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ ΠΑΥΛΟΣ: ΣΗΜΕΡΑ, ΜΑΣ ΛΕΙΨΑΝΕ ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΓΙΑΤΙ ΣΒΗΣΑΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ!

Σήμερα, μας λείψανε οι ήρωες γιατί σβήσαμε από την ζωή των παιδιών μας τους Αγίους..

Δεν καλλιεργήσαμε την ψυχή μας. Απομακρυνθήκαμε απλά από τον Θεό επειδή πλανηθήκαμε και πιστέψαμε στη δύναμη μας.

«Γίναμε εγωιστές και εγωιστές φτιάξαμε και τα παιδιά μας. Ο εγωιστής άνθρωπος είναι ανίκανος και ανάπηρος και να ερωτευτεί και να αγαπήσει.

Η σιωπή της κοινωνίας μας για όλα αυτά που βλέπουμε να υπάρχουν γύρω μας, είναι ενταγμένη σ’ αυτόν τον εγωισμό μας.

Ουσιαστικά, όλα αυτά που προωθούνται σήμερα στην Παιδεία και την Πολιτεία μας, τέτοιους ανάπηρους ανθρώπους φτιάχνουν, γιατί τέτοιους ανάπηρους ανθρώπους χρειάζεται το σύστημα για να λειτουργήσει.»

Και είναι δυστυχισμένα τα παιδιά, συνέχισε. Και επαναστατούν τα παιδιά γιατί δεν βρίσκουν τα δύο βασικά πράγματα που έχουν ανάγκη, την αλήθεια και την αγάπη.

Επομένως, πρόσθεσε ο Σεβασμιώτατος, το ερώτημα είναι αν εμείς θα τα αφήσουμε να αλλάξουν τον κόσμο, ή θα είμαστε εμείς οι πρώτοι που θα τους σταθούμε εμπόδιο.

Είναι απαραίτητο οι γονείς να προστατεύσουν και να στηρίξουν τα παιδιά τους με την αγαπητική παρουσία και ζωή τους στο σπίτι.

Αν τα παιδιά ακουμπήσουν κάπου καλά, τότε θα προχωρήσουν. Θα ανακαλύψουν νόημα ζωής και θα νιώσουν την ομορφιά της δημιουργίας, της θυσίας, της προσφοράς.

Σε άλλο σημείο δε της τοποθέτησης του, σημείωσε:

«Σήμερα, μας λείψανε οι ήρωες γιατί σβήσαμε από την ζωή των παιδιών μας τους Αγίους. Κι έτσι το ηρωικό φρόνημα το παγιδεύουμε και το χειρότερο, το στρέφουμε σε λάθος κατεύθυνση. Θέλουμε παιδιά σήμερα που να ενοχλούν όλους μας. Αλλά με μια ξεκάθαρη θέαση. Και πιο ξεκάθαρη θέαση, από το να βλέπει ο άνθρωπος με τα μάτια του Χριστού δεν υπάρχει. Γιατί αυτός ο άνθρωπος θα αντιμετωπίσει όμορφα, ακόμα κι αυτούς που σήμερα τον διώκουν.»

Η μόνη ελπίδα είναι η μετάνοια μας, τόνισε. Χωρίς την μετάνοια μας δεν θ’ αλλάξει τίποτα. Η μετάνοια είναι κάτι που ξεκινάει από μένα. Εμείς οι χριστιανοί έχουμε μία μεγάλη ευθύνη. Αντί να είμαστε άνθρωποι μετάνοιας, είμαστε άνθρωποι που φωνάζουμε, που καταγγέλλουμε, που κατηγορούμε, αλλά δεν μετανοούμε εμείς. Δεν νιώθουμε το φταίξιμο μας, την ευθύνη μας.

Μητροπολίτης Σιατίστης και Σισανίου Παύλος

*Απόσπασμα από ομιλία στο Πνευματικό Κέντρο του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, που πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 15 Οκτωβρίου 2017...

Ι.Μ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ: Ο ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΦΡΑΙΜ ΤΗΣ ΑΡΙΖΟΝΑΣ: ΕΝΑΣ ΧΑΡΙΣΜΑΤΟΥΧΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ, ΣΦΟΔΡΟΣ ΠΟΛΕΜΙΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 23η Δεκεμβρίου 2019

Ο ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΦΡΑΙΜ ΤΗΣ ΑΡΙΖΟΝΑΣ:

ΕΝΑΣ  ΧΑΡΙΣΜΑΤΟΥΧΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ, ΣΦΟΔΡΟΣ  ΠΟΛΕΜΙΟΣ

ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Μια ακόμη οσιακή και αγιασμένη μορφή  της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας έφυγε από τη μάταια και πρόσκαιρη αυτή ζωή και προσετέθη στην ουράνια και θριαμβεύουσα Εκκλησία. Πρόκειται για τον Γέροντα και ιερομόναχο Εφραίμ της Αριζόνας, πρώην Ηγούμενο της Ιεράς Μονής Φιλοθέου αγίου Όρους. Ο μακαριστός π. Εφραίμ αναδείχθηκε σε μια από τις γνησιότερες μοναστικές και ασκητικές προσωπικότητες του αγιορειτικού Μοναχισμού, πιστός συνεχιστής της μακραίωνης Ορθοδόξου μοναστικής και ησυχαστικής Παραδόσεως, αλλά και ένας από τους μεγαλύτερους ιεραποστόλους των εσχάτων χρόνων. Με την δυναμική και ισχυρή του προσωπικότητα, αλλά προ παντός με την ακτινοβολία της αγίας του ζωής, κατόρθωσε να γίνει πόλος έλξεως και αίτιος σωτηρίας χιλιάδων ψυχών. Κατόρθωσε να επιβληθεί στις συνειδήσεις του πιστού λαού του Θεού, να κερδίσει την αγάπη, την εκτίμηση, τον σεβασμό και την ολοκληρωτική αφοσίωση πολλών κληρικών και λαϊκών, ελλήνων και ξένων, έτσι ώστε να αξιωθεί να γίνει, με την οικονομική συνδρομή πολλών πνευματικών του τέκνων, ιδρυτής, κτίτωρ και πνευματικός οδηγός μιας πλειάδος Ορθοδόξων Ιερών Μονών, 20 τον αριθμό, στις ΗΠΑ και στον Καναδά και πνευματικός οδηγός τεσσάρων αγιορειτικών Μονών και δέκα γυναικείων Ιερών Μονών στην Ελλάδα. Αναδείχθηκε όμως παράλληλα και σε έναν από τους μεγαλύτερους πολέμιους της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, γι’ αυτό και πολεμήθηκε, όσο ελάχιστοι, από οικουμενιστικούς κύκλους, την Μασονία και τον Διεθνή Σιωνισμό και μάλιστα εκεί ακριβώς όπου τα δύο αυτά σκοτεινά και αντίχριστα συστήματα έχουν την έδρα τους και τον θρόνο τους.

Ο π. Εφραίμ, (κατά κόσμον Ιωάννης), υπήρξε πνευματικό τέκνο ενός μεγάλου πνευματικού αναστήματος του αγιορειτικού Μοναχισμού, ενός θεοφόρου και χαρισματούχου Γέροντος, του οσιοτάτου Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστού, εσχάτως καταταχθέντος στην χορεία των οσίων της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Γεννήθηκε στο Βόλο το 1928. Από τα παιδικά του χρόνια έτυχε χριστιανικής ανατροφής, η δε μητέρα του, η οποία αργότερα ακολούθησε το μοναχικό βίο με το όνομα Θεοφανώ, ενέπνευσε στο νεαρό τέκνο της την αγάπη και τον πόθο προς τον Μοναχισμό. Σε ηλικία 19 ετών, τον Σεπτέμβριο του 1947, εγκατέλειψε τον κόσμο και ήρθε στο Άγιον Όρος, όπου προσετέθη στη συνοδεία του αγίου Ιωσήφ του Ησυχαστού, ο οποίος τότε ασκήτευε στη Σκήτη της Αγίας Άννης. Κοντά του παρέμεινε επί 12 έτη, μέχρι την οσιακή του κοίμηση, το 1959, κάνοντας σ’ αυτόν πλήρη και τελεία υπακοή. Μετά την κοίμηση του Γέροντός του δημιούργησε δική του συνοδεία, η οποία προοδευτικά αυξανόταν σε αριθμό μοναχών όλο και περισσότερο. Μετά από βραχυχρόνιες μετακινήσεις σε διάφορες περιοχές του Αγίου Όρους, κατά το 1973 προσκαλείται από τους πατέρες της Ιεράς Μονής Φιλοθέου να εγκατασταθεί στην εν λόγω Ι. Μονή μαζί με την συνοδεία του, προκειμένου να αναλάβει την διακυβέρ-νησή της. Η είσοδος του π. Εφραίμ στη μοναστήρι και η ανάληψη της ηγουμενίας της από αυτόν υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους σταθμούς της ιστορίας του αγιορειτικού Μοναχισμού. Και τούτο διότι ο Γέροντας κατόρθωσε, όχι μόνο να δώσει καινούρια πνοή ζωής στο μοναστήρι, αλλά να γίνει αφορμή επανδρώσεως άλλων τριών αγιορειτικών Μονών, των Ιερών Μονών Καρακάλλου, Κωνσταμονίτου και Ξηροποτάμου, όπως επίσης και της Ρωσικής Σκήτης του Αγίου Ανδρέου. Η φωτεινή του μορφή μαγνήτιζε τους πάντες. Η σοφία και η σύνεση, με την οποία εποίμενε  και καθοδηγούσε τη μοναστική αδελφότητα, τον κατέστησαν πόλο έλξης πολλών νέων, οι οποίοι ποθούσαν να ακολουθήσουν τη μοναχική ζωή και να αφιερωθούν στον Θεό. Έτσι μέσα σε λίγα χρόνια ο αριθμός των μοναχών αυξήθηκε καταπληκτικά και υπερέβη τους 100.

Από το 1979 άρχισε να επισκέπτεται κατά περιόδους τις Η.Π.Α και τον Καναδά μετά από πρόσκληση πνευματικών του τέκνων, κληρικών και λαϊκών, που κατοικούσαν στις χώρες αυτές, με σκοπό την πνευματική ενίσχυσή των. Επισκεπτόταν κυρίως πόλεις, όπου κατοικούν πολλοί Έλληνες, όπως το Μόντρεαλ, το Τορόντο, το Σικάγο, η Νέα Υόρκη κ.α. Με την άδεια και ευλογία των τοπικών επισκόπων, αφ’ ενός μεν εκήρυττε και εδίδασκε, αφ’ ετέρου δε εξομολογούσε τους Έλληνες ομογενείς. Η προσέλευση στην εξομολόγηση, ήταν τόσο μεγάλη, ώστε μερικές φορές έφθανε τα 150-200 άτομα και διαρκούσε  10 με 12 ώρες. Αργά το βράδυ μετά την εξομολόγηση επακολουθούσε το κήρυγμα, το οποίο διαρκούσε περίπου 2 ώρες.

Μέσα σε λίγα χρόνια ο Γέροντας απέκτησε χιλιάδες πνευματικά τέκνα. Οι Έλληνες της Αμερικής και του Καναδά αγάπησαν και εγκολπώθηκαν τον Γέροντα ως τον πιο πολύτιμο θησαυρό της ζωής τους. Συνδέθηκαν μαζί του με αδιάρρηκτους δεσμούς αγάπης και αφοσίωσης, καθώς διαπίστωναν μεγάλη πνευματική ωφέλεια και πρόοδο στη ζωή τους υπό την πνευματική του καθοδήγηση. Πέραν τούτου όμως τα έκτακτα υπερφυσικά χαρίσματα, που αξιώθηκε να λάβει από τον Θεόν, όπως το προορατικό και διορατικό, τον κατέστησαν ακόμη πιο αγαπητό και σεβαστό στο λαό. Τούτο μαρτυρούν πολλοί άνθρωποι, που τον έζησαν από κοντά και διηγούνται πολλά θαυμαστά γεγονότα από την ζωή του.

Εν τω μεταξύ ο Γέροντας έβλεπε έντονη την επιθυμία πολλών πνευματικών του τέκνων να αφιερωθούν στο Θεό και να ακολουθήσουν τη μοναχική ζωή. Επίσης διαπίστωνε παράλληλα τη διάθεση πολλών Ελλήνων να προσφέρουν δωρεές για την ανοικοδόμηση των κτιριακών εγκαταστάσεων των Ιερών Μονών. Έκαμε λοιπόν θερμή προσευχή να τον πληροφορήσει ο Θεός, αν είναι θέλημά του, να εγκατασταθεί  μονίμως στην Αμερική και να αφοσιωθεί απερίσπαστα στο ιεραποστολικό έργο. Και αφού βεβαιώθηκε με άνωθεν πληροφορία, ότι αυτό ήταν το θέλημα του Θεού, παραιτήθηκε το 1991 από την ηγουμενία της Ιεράς Μονής Φιλοθέου, χωρίς ωστόσο να παύσει να ενδιαφέρεται για την εν γένει πορεία της Μονής αυτής, αλλά και των άλλων Ιερών Μονών που είχε υπό την πνευματική του εποπτεία στην Ελλάδα.

Το 1991 ίδρυσε το πρώτο μοναστήρι επί αμερικανικού εδάφους, την γυναικεία Ιερά Μονή Αγίας Σκέπης στην περιοχή της Νέας Υόρκης. Λίγο αργότερα επακολούθησε η ίδρυση και δεύτερου γυναικείου μοναστηριού, της Ιεράς Μονής του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, στην περιοχή του Σικάγου. Στη συνέχεια  επακολούθησε η ίδρυση διαδοχικά και άλλων μοναστηριών, έτσι ώστε σήμερα να έχουν φθάσει τον αριθμό των 20. Το μεγαλύτερο εξ’ αυτών η Ιερά Μονή αγίου Αντωνίου, το οποίο βρίσκεται στην Αριζόνα, στη νοτιοδυτικότερη πολιτεία των Η.Π.Α. ήταν το μοναστήρι στο οποίο εγκαταστάθηκε ο Γέροντας και εκεί παρέμενε τους περισσότερους μήνες του έτους, όταν πλέον δεν είχε πολλές δυνάμεις να περιοδεύει τακτικά τα μοναστήρια, τα οποία ίδρυσε και εκεί άφησε την τελευταία του πνοή. Εκατοντάδες και χιλιάδες Έλληνες και ξένοι, κληρικοί και λαϊκοί, από τις Η.Π.Α και τον Καναδά, από την Ελλάδα και από άλλα μέρη του εξωτερικού συνέρρεαν καθημερινά στο μοναστήρι του αγίου Αντωνίου, για να γνωρίσουν τον Γέροντα, να πάρουν την ευχή του και να ζητήσουν τις προσευχές του για διάφορα θέματα και προβλήματά τους.

Ωστόσο ο π. Εφραίμ εκτός από το τεράστιο ιεραποστολικό έργο του στην αμερικανική Ήπειρο διακρίθηκε και για την ακραιφνή και αμετακίνητη πίστη του στην Ορθόδοξη πίστη και στην πατερική μας Παράδοση. Γι’ αυτό και αναδείχθηκε σε έναν από τους πιο ισχυρούς πολέμιους των ποικιλωνύμων αιρέσεων και πλανών. Ιδιαιτέρως όμως υπήρξε σφοδρός πολέμιος της επάρατης και φοβερότερης όλων των αιρέσεων, αυτής  του Οικουμενισμού, την οποία αποκαλούσε, όπως ο ομολογητής άγιος Ιουστίνος ο Πόποβιτς, ως παναίρεση, ως την χειρίστη και την  πλέον δαιμονική αίρεση στην ιστορία της Εκκλησίας μας. Ως την τελευταία αίρεση πριν από το τέλος της ιστορίας του κόσμου, η οποία επέφερε τα οδυνηρότερα πλήγματα κατά της αγίας μας Ορθοδοξίας. Παρά κάτω παραθέτουμε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα απομαγνητοφωνημένης ομιλίας του για τον Οικουμενισμό:

«Η Εκκλησία του Χριστού είναι Καθολική με την έννοιαν, ότι κατέχει όλο το πλήρωμα της αληθείας και της χάριτος δια τον φωτισμόν και την απολύτρωσιν του κόσμου και επί πλέον είναι Καθολική με την έννοιαν ότι ‘δυνάμει’ τείνει, όχι να κατακτήση, αλλά να αγιάση τον κόσμον. Κεφαλή της Εκκλησίας ο Χριστός και ημείς μέλη εκ μέρους συνδεόμενοι δια της κοινής πίστεως ‘εν τω συνδέσμω της αγάπης’. Όσο περισσότερο αγιάζομε ο καθένας τον εαυτόν μας, τόσο περισσότερο αγιάζεται το σώμα της Εκκλησίας και κατά τον ανθρώπινο χαρακτήρα της, διότι κατά τον θείον της χαρακτήρα είναι τόσον αγία όσον και ο Θεάνθρωπος Ιησούς. Η Ιστορία της Εκκλησίας είναι ιστορία αγώνος εξαγιασμού των πιστών της. Όλοι όσοι πιστεύουν αληθινά, αγαπούν εν αληθεία, όσοι δεν πιστεύουν αληθινά αγαπούν εν υποκρίσει. Εμείς ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί αγαπούμε όλους και επιθυμούμε να έρθουν σε επίγνωση της αληθείας. Έτσι μας δίδαξε ‘ο Θεός της αγάπης’ έτσι αναπαύεται η συνείδησίς μας. Δεν εχθραινόμεθα προς τους ανθρώπους εξ αιτίας της αιρέσεως, ή της απιστίας των, αλλά και δεν θα αγαπήσωμεν ποτέ την απιστίαν, ή την αίρεσιν χάριν των ανθρώπων, διότι θα αποξενωθούμε από τον Θεόν. Ο Θεός διοχετεύει τη δύναμη της αγάπης Του, όταν προσκυνήται ‘εν Πνεύματι και αληθεία’. Εκείνοι που ομιλούν πληθωρικά περί.... αγάπης νοθεύουν το περιεχόμενο της για να περιπτυχθούν όλους τους αιρετικούς όλων των αποχρώσεων. Είναι τόσο ψεύτικη αυτή η αγάπη, όσο και τα ψεύτικα λουλούδια.... Λέγουν να ενωθούμε οι Ορθόδοξοι με τους Ρωμαιοκαθολικούς και εν συνεχεία με τους Προτεστάντας και με όλες τις γνωστές και άγνωστες αιρέσεις που επενόησε ο Διάβολος εν ονόματι του Χριστιανισμού. Και αφού ενωθούν όλοι οι Χριστιανοί ανεξαιρέτως μεταξύ των, κατόπιν να ενωθούν και με τους Μωαμεθανούς, τους Ιουδαίους, κατ' επέκτασι με τους Βουδιστάς, Βραχμανιστάς, Σιντοϊστάς και με όλες γενικά τις θρησκείες της υφηλίου. Αυτή η παναιρετική αλχημεία επιχειρείται δια του λεγομένου Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών. Ο όρος νομίζομε ότι δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Πρόκειται περί Παγκοσμίου Συμβουλίου Εθελοθρησκειών. Ο μοναδικός θεός ο όποιος θα διεκδικήση εκεί φόρον λατρείας θα είναι ο εκπεσών Εωσφόρος, ο οποίος διά του απεσταλμένου του μεταξύ των ανθρώπων Αντιχρίστου θα επιχείρηση να υποκαταστήση την πίστη και τη λατρεία στον αληθινό Θεό. Για τον Οικουμενισμό δεν υπάρχει προσωπικός Θεός, τελείως απαράδεκτο είναι για τους συνεπείς οικουμενιστάς το δόγμα του Τριαδικού Θεού. Είναι γνωστό ότι ο σατανοκίνητος Σιωνισμός συντονίζει δύο επίβουλες ενέργειες εντός και εκτός της Εκκλησίας, που αποβλέπουν σε ένα και μοναδικό σκοπό στην άλωση του φρουρίου που λέγεται Ορθοδοξία. Παπικοί, Προτεστάνται, Χιλιασταί, Μασώνοι, Ενωτικοί, Οικουμενισταί, και κάθε άλλη ‘ρίζα πικρίας’, όλοι αυτοί ‘μίαν γνώμην έχουσι, και την δύναμιν και την εξουσίαν αυτών τω Θηρίω διδόασιν. Ούτοι μετά του Αρνίου πολεμήσουσι, και το Αρνίον νικήσει αυτούς, ότι Κύριος κυρίων εστί και Βασιλεύς βασιλέων, και οι μετ' αυτού κλητοί και εκλεκτοί και πιστοί’, (Aποκ. 17, 13). Φρονούμεν ότι η Ορθοδοξία δεν έχει καμμία θέση ανάμεσα σ' αυτό το συνονθύλευμα των πλανών και των αιρέσεων. Αυτό το δόλιο ‘οικουμενικό’ κατασκεύασμα δεν αποσκοπεί στην αναζήτηση της αληθείας, αλλά κατά τον π. Χαράλαμπον Βασιλόπουλον: ‘Είναι ένα ανακάτεμα αφανισμού της Αλήθειας. Είναι μία προσπάθεια όχι να βρουν την αλήθεια οι πλανεμένοι, αλλά να την χάσουν και εκείνοι που την έχουν, εκείνοι δηλαδή που πιστεύουν στην Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία’. ‘Μη πλανώμεθα. Μεταξύ Ορθοδοξίας και ετεροδοξίας χάσμα μέγα εστήρικται’. Ο μη πιστεύων κατά την παράδοσιν της Εκκλησίας άπιστος έστιν» (Πηγή:http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2017/03/ blog-post_63.html?m=1)

Τα παρά πάνω πύρινα κηρύγματα του Γέροντος προκάλεσαν, όπως ήταν φυσικό και επόμενο και όπως πάντοτε συμβαίνει στη πνευματική ζωή, την οργή και την αντίδραση πολλών κληρικών, όλων των βαθμίδων και λαϊκών, προερχομένων από τον χώρο του Οικουμενισμού. Όλοι αυτοί, μη υποφέροντες τον έλεγχο και την ανατροπή της πλάνης και μη έχοντες διάθεση να μετανοήσουν,  τον πολέμησαν με πρωτοφανή λύσα και μανία, επειδή δεν ανέχονταν να ξεσπεπάζεται η πλάνη της αιρέσεως και τα φαύλα και πονηρά έργα τους. Συκοφαντήθηκε όσο ελάχιστοι. Η πιο αδιάψευστη και ξεκάθαρη μαρτυρία, η οποία επιβεβαιώνει αυτή την πολεμική, είναι το γεγονός ότι μέχρι σήμερα κανένα από τα μοναστήρια του Γέροντα Εφραίμ δεν είναι καταχωρημένο και καταγεγραμμένο στα Δίπτυχα, που εκδίδει κάθε χρόνο το Οικουμενικό Πατριαρχείο, αλλά και η Εκκλησία της Ελλάδος.

Έχουμε ήδη αναφερθεί σε παλαιότερο άρθρο μας με τίτλο: «Ο Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας στο στόχαστρο των οικουμενιστών» (25.2.2018), γύρω από την πολεμική αυτή. Στο άρθρο μας αυτό παραθέσαμε απόσπασμα από εκτενή μελέτη του γνωστού αγωνιστή και ομολογητή αρθρογράφου κ. Χρήστου Λιβανού, με τίτλο: «Εις χείρας ‘Ηρώδου’ ο γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας», στην οποία ο ελληνοαμερικανός αρθρογράφος αναφέρει μεταξύ άλλων τα εξής: «Ο πολυσέβαστος αυτός γέροντας, το καύχημα και το καμάρι του Ορθοδόξου αγιορειτικού Μοναχισμού, τους τελευταίους μήνες υφίσταται ένα πρωτοφανή, σκληρό και άγριο διωγμό. Δέχεται ένα πλήθος συκοφαντικών κατηγοριών από οικουμενιστικούς κύκλους. Έφθασαν μάλιστα στο σημείο οι διώκτες του να παρουσιάζουν το έργο του ως έργο του διαβόλου»! Προσθέτει επίσης ο κ. Λιβανός, ότι «οι παρά πάνω οικουμενιστικοί κύκλοι, ούτε λίγο ούτε πολύ, παρουσιάζουν τον γέροντα ως αιρετικό, ως πρωτοπόρο και εμπνευστή μιας καινοφανούς αιρέσεως, η οποία έχει τα χαρακτηριστικά μιας ιδιότυπης μορφής ‘Γεροντισμού’, την οποία ονομάζουν ‘Εφραιμισμό’». Ωστόσο η βαθύτερη αιτία της αδυσώπητης πολεμικής που εξαπέλυσαν εναντίον του Γέροντος, δεν είναι ο «Εφραιμισμός», αλλά το γεγονός ότι ο Γέροντας με την ιεραποστολική και ποιμαντική του δράση στην Αμερική και στον Καναδά αποκαλύπτει, ποια είναι η γνήσια πνευματικότητα της Ορθοδόξου εν Χριστώ ζωής και ποια η  νόθα και αρρωστημένη «πνευματικότητα», την οποία διαφημίζουν και πλασάρουν οι οικουμενιστές. Αποκαλύπτει την πνευματική γύμνια του Οικουμενισμού, ο οποίος υπηρετεί δόλιους σκοπούς, την πνευματική σύνθλιψη της ανθρωπότητας και την εξαφάνιση της Ορθοδοξίας μέσα στην χοάνη της πανθρησκείας.

Επίσης πρόσφατα κάποιος σχολιαστής θρησκευτικών θεμάτων, ονόματι Θ. Καλμούκος έγραψε στην εφημερίδα της ομογένειας «Εθνικός Κήρυξ»: «Ο Εθνικός Κήρυξ έμαθε πως έχει δημιουργηθεί ένα φονταμενταλιστικό κίνημα στην Αρχιεπισκοπή, ονομαζόμενο ‘Εφραιμισμός’, το οποίο προέρχεται από τα μοναστήρια’. ‘Το Οικουμενικό Πατριαρχείο….έχει πλήρη επίγνωση των μοναστηριών και των διδασκαλιών τους. Υπάρχουν πολλά βίντεο στο διαδίκτυο με ομιλίες του Γέροντα Εφραίμ, οι οποίες είναι αρκετά αποκαλυπτικές όσον αφορά τις διδασκαλίες του, ακόμη και ‘τις προφητείες του’….Ο Αρχιεπίσκοπος Δημήτριος….φαίνεται να είναι πλήρως ενημερωμένος… αλλά, δυστυχώς, δεν δείχνει να είναι διατεθειμένος να αντιμετωπίσει το ζήτημα’. ‘Δεν εφαρμόζονται καν οι Αρχιεπισκοπικοί Κανονισμοί, που καθορίζουν την λειτουργία των μοναστηριών....» (ΠΗΓΗ: Online Press 22/07/2017). Κάποια κυρία της ομογένειας, ονόματι Elaine Jaharis, αναφέρει σε ανοικτή επιστολή της τα εξής: «Η ταχεία εξάπλωση και επιρροή των μοναστηριών του Γέροντος Εφραίμ έχει φτάσει σε μία κρίσιμη φάση. Προσεγγίζει το σημείο της μη αναστρεψιμότητας….Ο νέος Μητροπολίτης της Μητροπόλεως του Σικάγου, ή θα ανοίξει τον δρόμο της χαλιναγώγησής τους, ή θα επιτρέψει σε αυτά τα μοναστήρια να συνεχίσουν να αναπτύσσονται, καταστρέφοντας την πίστη μας και τις κοινότητές μας και δημιουργώντας σοβαρές γεωπολιτικές και νομικές επιπτώσεις»! Τα παρά πάνω αποσπάσματα είναι αρκετά αποκαλυπτικά, για να μας δώσουν μια εικόνα της πολεμικής, αλλά και του είδους των κατηγοριών που εξετόξευσαν εναντίον του Γέροντος. Όσο δε για τις περί «Εφραιμισμού» και «Γεροντισμού» συκοφαντικές κατηγορίες, έχουμε ήδη αναφερθεί στο παρά πάνω μνημονευθέν άρθρο μας και εκεί παραπέμπουμε τον κάθε ενδιαφερόμενο.

Αυτή με άκρα συντομία είναι η οσιακή βιοτή, το πολύπλευρο ποιμαντικό και ιεραποστολικό έργο, αλλά και οι ακατάβλητοι αντιαιρετικοί αγώνες του Γέροντα Εφραίμ κατά των σκοτεινών δυνάμεων, της ποικίλης πλάνης και αιρέσεως και ιδίως της παναιρέσεως του Οικουμενισμού. Τώρα πλέον η αγία ψυχή του Γέροντος, απαλλαγμένη από τα δεσμά της σαρκός, χαίρεται και ευφραίνεται, ατενίζοντας το ανέσπερο φως του Χριστού, όχι πλέον «δι᾿ εσόπτρου εν αινίγματι», (Α΄ Κορ. 13,12), αλλά εξ’ αμέσου εμπειρίας και απολαμβάνοντας τους μισθούς των κόπων του. Χαίρεται και προγεύεται τη χαρά της Βασιλείας των Ουρανών μαζί με τον άγιο Γέροντά του, τον όσιο Ιωσήφ τον Ησυχαστή και τα άλλα μέλη της συνοδείας του, αλλά και με όλους του αγίους. Χαίρεται και πρεσβεύει, ως ικέτης και άξιος πρεσβευτής στο θρόνο της μεγαλοσύνης του Θεού, για όλους εμάς που αποτελούμε την ευρύτερη πνευματική οικογένεια του αγίου Ιωσήφ του Ησυχαστή, αλλά και για όλα τα πιστά μέλη της στρατευομένης Εκκλησίας του Χριστού. Χαίρεται και πρεσβεύει για όλους εκείνους, που με την Χάρη του Θεού αγωνίζονται για την προάσπιση της σώζουσας αμωμήτου Ορθοδόξου πίστεώς μας. Ευχόμαστε από καρδίας τα 20 μοναστήρια του να συνεχίσουν να αποτελούν προπύργια Ορθοδοξίας, κυματοθραύστες της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, λιμάνια πνευματικού ανεφοδιασμού και φάρους πνευματικούς που θα ακτινοβολούν το φως της Ορθοδοξίας σε όλη την Αμερικανική Ήπειρο μέχρι συντελείας των αιώνων.

Άγιε Γέροντα και πολυφίλητε πνευματικέ μας Πατέρα και Διδάσκαλε, «μη διαλείπης πρεσβεύων υπέρ των ψυχών ημών». 

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

https://thriskeftika.blogspot.com

Π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ: ΤΟ ΚΟΣΜΗΜΑ ΤΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Το κόσμημα της του Χριστού εκκλησίας

Αρχιμ. Χριστόδουλος Αγγελόγλου, Πνευματικός και Λειτουργός του Ι. Ησυχαστηρίου «Παναγία, η Φοβερά Προστασία»

Στα χρόνια μας έφυγε από αυτή τη ζωή πλήθος Γερόντων, Επισκόπων, Ιερέων, Μοναχών. Όπως όλοι γνωρίζετε, σ’ αυτό το blog δεν αναφερθήκαμε στην εκδημία ουδενός από αυτούς. Σήμερα ο Κύριος ημών Ιησούς, έκρινε ότι στο πλαίσιο «γενικής συσκότισης» που έχει επιβάλει και μας αξίζει, έπρεπε να πάρει κοντά Του τον Πρωτοπρεσβύτερο Πατέρα Γεώργιο Μεταλληνό· τώρα είναι που εξέλιπε κάθε λόγος και τη θέση του παίρνει το γεμάτο “παράπονο” κλάμα…

Σήμερα η Ελλαδική Εκκλησία απεκδύθη το κόσμημά της.

Σήμερα η Θεολογική Σχολή έχασε την ψυχή της Θεολογίας της και τον Καθηγητή της.

Σήμερα ο έγγαμος κλήρος έχασε το καύχημα και αγλάϊσμά του.

Σήμερα ο ελληνικός λαός έχασε έναν πραγματικό Πατέρα, ο οποίος τον γαλούχησε με την Αλήθεια του Πνεύματος, με τα νάματα της θεολογίας και με την πραγματική αγάπη για την ελληνοχριστιανική παράδοση.

Σήμερα ένα φως για την Ελλάδα, για την Εκκλησία, για την Οικουμένη, για όλους εμάς, έσβησε.

Ο ιερός κλήρος έχασε την προσωποποίηση της αρχοντιάς, της ειλικρίνειας, της ανιδιοτέλειας και της ευγένειας.

Σήμερα η Στρατευομένη Εκκλησία θρηνεί και η Θριαμβεύουσα αγάλλεται…

Πατέρα Γεώργιε, εύχου προς Κύριον υπέρ ημών. Είναι σίγουρο ότι εν Πνεύματι Θεού κατέστησες την Μνήμη σου Αιώνιον και παράδειγμα προς μίμηση.

https://aktines.blogspot.com

ΠΡΩΤΟΠΡ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΤΣΗΣ: «ΤΗΝ ΛΟΓΙΟΣΥΝΗ ΝΑ ΤΗΝ ΚΛΑΙΣ!»

«Τὴν λογιοσύνη νὰ τὴν κλαῖς!»

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Στὴν Ἐκκλησία μας ἔχουμε πλῆθος θεολόγων. Ὅλοι οἱ Μητροπολίτες εἶναι θεολόγοι, ὅλοι οἱ πρὸς ἀρχιερατείαν ὑποψήφιοι ἀρχιμανδρίτες εἶναι θεολόγοι καὶ ἕνα μεγάλο ποσοστὸ τῶν ἐφημερίων ἐπίσης.

Καὶ αὐτὸ μὲ τὴν πρώτη ματιὰ φαίνεται ὡς εὐλογία. Ἡ μακρόχρονη ὅμως ἐμπειρία τῶν μὴ θεολόγων κληρικῶν εἶναι ἀρνητική. Δὲν μποροῦν νὰ δικαιολογήσουν πολλὲς πράξεις τῶν θεολόγων καὶ μάλιστα τῶν μητροπολιτῶν, ποὺ ἡ φήμη τους κάποτε ξεπερνᾶ καὶ τὰ ὅρια τῆς πατρίδας μας.

Οἱ λόγιοι κληρικοὶ (ὑπάρχουν πάντα οἱ φωτεινὲς ἐξαιρέσεις) ἔχουν ἕνα κοινὸ γνώρισμα. Εἶναι φιλόδοξοι, μὲ μεγάλη ἰδέα γιὰ τὸν ἑαυτό τους καὶ τὸ ὅποιο συγγραφικό τους ἔργο, καὶ πάντα στοχεύουν στὰ ὑψηλὰ ἀξιώματα. Γιὰ νὰ πετύχουν τὸ σκοπὸ τους ἀλλάζουν συνεχῶς τὶς ἀπόψεις τους καὶ προτείνουν ἀπίθανες λύσεις γιὰ τὰ διάφορα προβλήματα τῆς Ἐκκλησίας, ἀνάλογα πάντα μὲ τὸ τί ἐπικρατεῖ, ἀλλὰ καὶ τί τοὺς συμφέρει. Οἱ «μεγάλοι» αὐτοὶ θεολόγοι παρακολουθοῦν τὰ γεγονότα, ἑλίσσονται συνεχῶς καὶ ἐκδηλώνονται μὲ τρόπο ποὺ ὡραιοποιεῖται ἡ προσωπική τους εἰκόνα, γιὰ νὰ ἐντυπωσιάζουν τοὺς κοσμικοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἀνθρώπους τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας, οἱ ὁποῖοι μάλιστα κάποια στιγμὴ μποροῦν νὰ τοὺς βοηθήσουν ὑπογείως, γιὰ νὰ ἱκανοποιήσουν τὴ βαθύτερη ἐπιθυμία τους, δηλαδὴ νὰ κατακτήσουν τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἐξουσία.

Στοὺς λόγιους Μητροπολίτες οἱ μεταξύ τους σχέσεις εἶναι μονίμως διαταραγμένες. Δὲν λείπουν οἱ δημόσιες συγκρούσεις, γεγονὸς ποὺ ἀπογοητεύει τὸ λαό, γιατί τοὺς ἔχει σὲ μεγάλη ἐκτίμηση. Τελικά, οἱ σοφοὶ αὐτοὶ Μητροπολίτες ὠφελοῦν ἢ βλάπτουν τὴν Ἐκκλησία; Βελτιώνουν τὸ ποιμαντικό της ἔργο, ὁδηγοῦν τοὺς ἀνθρώπους στὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ, ἐνισχύουν τὴν πίστη τους στὸν οὐράνιο Πατέρα καὶ ἐνισχύουν τὴν ἐλπίδα τους στὴν οὐράνια βασιλεία; Συνήθως ὄχι. Εἶναι κοσμικοί, δὲν πολυασχολοῦνται μὲ τοὺς ἀνθρώπους τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὁ νοῦς τους ἀπασχολεῖται μὲ ἐφήμερες ὑποθέσεις, μακριὰ ἀπὸ τὸ καθαρὸ ποιμαντικὸ ἔργο. Πολλὲς φορὲς ἀφοσιώνονται τόσο πολὺ στὰ κοσμικὰ θέματα ποὺ γίνονται ἀγνώριστοι καὶ τοὺς ξεχνᾶ ὁ λαός. Εἶναι σὰν νὰ μὴ ὑπάρχουν. Νομίζεις ὅτι οἱ μητροπόλεις τους χηρεύουν! Τόση περιφρόνηση γιὰ τὴ μεγάλη τους πνευματικὴ ἀποστολή! Στὶς κοσμικὲς ὅμως ἐκδηλώσεις εἶναι πάντα παρόντες, συμφύρονται μὲ τοὺς διαφόρους ἄρχοντες τοῦ κόσμου καὶ συμπληρώνουν τὴν εἰκόνα τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας.

Ἡ κατάσταση ποὺ περιγράφουμε ἐπιδεινώνεται, ὅταν οἱ συγκεκριμένοι Μητροπολίτες ἀναλαμβάνουν τὰ ἡνία τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐξουσίας. Δὲν ἐργάζονται γιὰ κάτι τὸ οὐσιαστικὸ καὶ δὲν συμβάλλουν στὴ βελτίωση τῶν κακῶς ἐχόντων στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας. Μὲ τὶς ἐπίμονες μάλιστα προσωπικές τους ἀπόψεις ὁδηγοῦν τὰ προβλήματα σὲ ἀδιέξοδα, μὲ ἀποτέλεσμα τὰ προβλήματα νὰ πολλαπλασιάζονται ἀντὶ νὰ λύνονται καὶ νὰ ἐξαλείφονται.

Ἔχουμε παραδείγματα ἀρχιεπισκόπων, οἱ ὁποῖοι θορύβησαν ὅσο κατεῖχαν τὸ ἀξίωμα, χωρὶς τελικὰ νὰ δοῦμε πνευματικὴ καρποφορία, ἀλλὰ ἀντίθετα πλήγωσαν τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ μὲ τὸ πλῆθος τῶν σκανδάλων ποὺ ἐμφανίστηκαν στὴν αὐλὴ τους χωρὶς νὰ ἀντιδροῦν οἱ ἴδιοι. Ἀντίθετα, συγκάλυπταν τοὺς σκανδαλοποιούς καὶ δημιουργοῦσαν πολλὲς ὑποψίες καὶ γιὰ τὸ πρόσωπό τους.

Καὶ τὸ συμπέρασμα: Ἡ θεολογικὴ γνώση δὲν εἶναι τὸ σωσίβιο τῆς σωτηρίας, οὔτε τὰ ἀποτελεσματικότερο μέσο γιὰ τὴν ἐπιτυχία τοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὸ συμβαίνει, γιατί λείπει ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ταπείνωση. Λείπουν δηλαδὴ οἱ ἀναγκαῖες προϋποθέσεις, γιὰ νὰ ἀποφεύγονται τὰ πνευματικὰ ναυάγια.

Ορθόδοξος Τύπος

http://thriskeftika.blogspot.com

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΗΛΕΙΑΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ

Η υπό του Οικουμενικού Πατριαρχείου μονομερής χορήγησις του Αυτοκεφάλου υπό τον Επιφάνιον εις την εν Ουκρανια Εκκλησίαν

ΕΙΣΗΓΗΣΙΣ Μητροπολίτου Ηλείας ΓΕΡΜΑΝΟΥ εις τας Αδελφικάς Ιερατικάς Συνάξεις 2019-2020

Εισαγωγικά.

1. Η Ορθόδοξος χριστιανική Εκκλησία μας είναι Σώμα Χριστού. Κεφαλή της έχει τον εκ της Παρθένου και εν χρόνω Σαρκωθέντα Προαιώνιον Λόγον του Θεού, μέλη της δε όλους τους πιστούς, Κλήρον και Λαόν μαζί. Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, σύμφωνα με το σύμβολον της πίστεώς μας, είναι: «Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική».

Οι δώδεκα στύλοι επί των οποίων στηρίζεται η Ορθόδοξη Εκκλησία μας είναι οι δώδεκα Απόστολοι του Χριστού , οι οποίοι εκπληρώσαντες την εντολήν του Κυρίου « Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα ένθη , βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος , διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν» ( Ματθαίου ΚΑ 19 ), μετά την Πεντηκοστήν εκήρυξαν τον Αναστάντα Χριστόν εις πάσαν την Οικουμένην .

Οι Απόστολοι, μεταφέροντες εις όλον τον κόσμον το κήρυγμα του Ευαγγελίου του Χριστού, ιδρύουν «κατ’οίκον» και κατά Πόλιν τοπικές Εκκλησίες (Πράξεις ΙΔ 20-26,Ρωμαίους ΙΣΤ 5, Α Κορινθίους ΙΣΤ 19, Γαλάτας Α 2, Κολασσαείς Δ 15, Τίτον Α 5, Φιλήμονα 2) και χειροτονούν και εγκαθιστούν σ’αυτές τον εις « Τόπον και τύπον Χριστού» υπεύθυνον Επίσκοπον. Αλλά η κάθε υπό τον Επίσκοπον Τοπική Εκκλησία είναι πλήρης, ολόκληρη η Εκκλησία, χωρίς όμως να χωρίζεται από την Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν.

Όμως η Ορθόδοξη Εκκλησία , ιδίως μετά τους διωγμούς εξαπλώθηκε και εμεγάλωσε πολύ, ώστε άρχισε να διοργανώνεται καλύτερα και συστηματικά, επηρεαζόμενη και από την Ρωμαϊκή και έπειτα την Βυζαντινή Διοίκησι.Έτσι πολλές υπό τον Επίσκοπον Τοπικές Εκκλησίες απετέλεσαν σε μίαν μεγάλην   Πόλιν Αρχιεπισκοπή με υπεύθυνον τον Αρχιεπίσκοπον, οι πολλές Αρχιεπισκοπές απετέλεσαν σε μία μεγάλη κεντρική Πόλη της Περιοχής Μητρόπολιν με υπεύθυνον τον   Μητροπολίτην, πολλές δε Μητροπόλεις μαζί απετέλεσαν Εξαρχεία στην Πρωτεύουσα της Περιοχής υπό τον Έξαρχον. Οι τότε Έξαρχοι είναι οι σημερινοί Πρώτοι, Πατριάρχαι η Αρχιεπίσκοποι των σημερινών υπαρχουσών 14 Αυτοκεφάλων Εκκλησιών.

Σήμερα οι Αυτοκέφαλες Εκκλησίες με την σειρά τιμητικού πρωτείου αγάπης είναι οι κάτωθι:

Οικουμενικόν Πατριαρχείον Κωνσταντινουπόλεως,

Πατριαρχείον Αλεξανδρείας,

Πατριαρχείον Αντιοχείας,

Πατριαρχείον Ιεροσολύμων ,

Πατριαρχείον Μόσχας,

Πατριαρχείον Σερβίας ,

Πατριαρχείον Ρουμανίας,

Πατριαρχείον Βουλγαρίας,

Εκκλησία Γεωργίας ,

Εκκλησία Κύπρου,

Εκκλησία Πολωνίας,

Εκκλησία Αλβανίας,

Εκκλησία της Ελλάδος,

Εκκλησία Τσεχίας και Σλοβακίας.

Όμως πάσαι αι Τοπικαί Αυτοκέφαλοι Εκκλησίαι είναι ενωμένες και η Ορθόδοξος Εκκλησία παρεμένει Μία, γιατί μία είναι  η κεφαλή της , ο Χριστός .

2. Η Διοίκησις των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών .

α. Η κατά Τόπους συγκρότησις μιας Αυτοκεφάλου Εκκλησίας έχει τον Πρώτον της , αλλά ο πρώτος δεν είναι « Πάπας».Διοικεί την Τοπικήν Εκκλησίαν της Επισκοπής του και συγχρόνως αλλά μαζί με τους άλλους Επισκόπους της Περιοχής ρυθμίζουν τα γενικώτερα θέματα της Τοπικής Εκκλησίας . Ειδικώτερα, το πως λειτουργεί μία Τοπική Εκκλησία,   έχει   καθορίσει ο 34ος Κανών των Αγίων Αποστόλων , ορίζοντας :

« Τους επισκόπους εκάστου έθνους ειδέναι χρη τον εν αυτοίς πρώτον και ηγείσθαι αυτόν ως κεφαλήν, και μηδέν τι πράττειν άνευ της εκείνου γνώμης˙ εκείνα δε μόνα πράττειν έκαστον, όσα τη αυτού παροικία επιβάλλει και ταις υπ' αυτήν χώραις. Αλλά μηδέ εκείνος άνευ της πάντων γνώμης ποιείτω τι. Ούτω γαρ ομόνοια έσται και δοξασθήσεται ο Θεός δια Κυρίου εν αγίω Πνεύματι˙ ο Πατήρ, και ο Υιός και το άγιον Πνεύμα ».1

Ο άγιος Νικόδημος ο αγιορείτης σε υποσημείωσι σημειώνει στον Κανόνα αυτόν :

«Σημείωσαι, ότι, ο των Επισκόπων πρώτος, λέγεται, κατά τον ς τῆς Σαρδικής, Επίσκοπος της Μητροπόλεως και Έξαρχος της επαρχίας, κατά δε τον λδ καί άλλους της εν Καρθ.πρωτεύων. Κατά δε τον μς   τῆς αυτής ονομάζεται Επίσκοπος της πρώτης Καθέδρας, κοινώς δε, κατά τους περισσοτέρους κανόνας ονομάζεται   Μητροπολίτης. Ο δε   των Μητροπολιτών πρώτος ονομάζεται η Έξαρχος της διοικήσεως , κατά τον θ καί ιζ τῆς δ καί ς τῆς β ἤ Πατριάρχης. Και όρα την β ὑποσημείωσιν του ς τῆς α . Έξαρχος δε των ιερέων , η άκρος ιερεύς ου λέγεται κατά τον μς τῆς Καρθ.επειδή ον λόγον και τάξιν έχει ο Μητροπολίτης προς τους Επισκόπους, τον αυτόν έχει και ο Πατριάρχης προς τους Μητροπολίτας. Και καθώς ο Μητροπολίτης είναι πρώτος και κεφαλή των Επισκόπων, ούτως είναι και ο Πατριάρχης πρώτος και κεφαλή των Μητροπολιτών, δια τούτο και ο παρών Αποστολικός κανών, όχι περισσότερον νοείται δια τους Επισκόπους, προς τον Μητροπολίτην, παρά δια τους Μητροπολίτας προς τον Πατριάρχην, αλλ’εξ ίσου και δια τους δύο ομού ».

Στόν ίδιο ιερό Κανόνα δε ο ίδιος άγιος Νικόδημος σημειώνει και τα εξής :

« Όθεν και οι της Αιγύπτου παρουσιάζοντες εν τη δ συνόδῳ , ηκολούθησαν εις τον παρόντα Αποστολικόν και δεν υπέγραψαν προς το παρόν εις την του Λέοντος επιστολήν, ειπόντες , ότι χωρίς την γνώμην του εν αυτοίς πρώτου, ήτοι του Αλεξανδρείας, δεν έχουν την άδειαν να κάμνουν κανένα πράγμα » (πραξ.δ τῆς δ συνόδου , όρα τον λ τῆς δ ).2

Δια τούτο λέγεται ότι το σύστημα διοικήσεως της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι γενικά μεν Χριστοκεντρικόν, ειδικώτερα δε Επισκοποκεντρικόν και Συνοδικόν.

β.Ενώ γενικά το ως άνω σύστημα διοικήσεως της Εκκλησίας–( Επισκοπή, Αρχιεπισκοπή, Μητρόπολις, Εξαρχεία η Πατριαρχείον) είναι καθωρισμένο, ο αριθμός και τα όρια αυτών ρυθμίζονται αναλόγως των αναγκών του Πληρώματος της Εκκλησίας και των Πολιτικών πραγμάτων. Ο ΙΖ Κανών της Δ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ορίζει·

«Τας καθ’ εκάστην επαρχίαν αγροικικάς παροικίας, η εγχωρίους, μένειν απαρασαλεύτους παρά τοις κατέχουσιν αυτάς Επισκόπους, και μάλιστα ει τριακονταετή χρόνον ταύτας αβιάστως διακατέχοντες ωκονόμησαν. Ει δε εντός των τριάκοντα ετών γεγενηταί τις, η γένοιτο περί αυτών αμφισβήτησις, εξείναι τοις λέγουσιν ηδικείσθαι περί τούτων κινείν παρά τη Συνόδω της Επαρχίας. Ει δε τις αδικοίτο παρά του ιδίου Μητροπολίτου, παρά τω Εξάρχω τοις διοικήσεως, η τω Κωνσταντινουπόλεως θρόνω δικαζέσθω, καθ’ά προείρηται. Ει δε και τις εκ βασιλικής εξουσίας εκαινίσθη πόλις, η αύθις καινισθείη, τοις πολιτικοίς και δημοσίοις τύποις, και των εκκλησιαστικών παροικιών η τάξις ακολουθείτω». 3

Και ο άγιος Φώτιος έχει ορίσει , λέγων· « τα της Εκκλησίας πράγματα τοις πολιτικοίς είωθεν συμμεταβάλλεσθαι ». Δηλαδή. Αν ένα Χωριό γίνη Πόλις μεγάλη, πρωτεύσουα Νομού και εκεί πάει ο Νομάρχης η ο Περιφερειάρχης , τότε εκεί μπορεί να μετατεθή και η έδρα της Μητροπόλεως . Κατ ἐπέκτασι αυτού, αν μια Περιοχή γίνη ανεξάρτητο Κράτος, είναι δυνατόν - δεν είναι υποχρεωτικό- να αποκτήση και ιδική του Αυτοκέφαλη Τοπική Εκκλησία.

Έτσι όταν τα Βαλκανικά Κράτη ελευθερώθησαν από τους Τούρκους, ένα-ένα Κράτος ζητούσε και την Αυτοκέφαλη Εκκλησία του, δεδομένου μάλιστα ότι η Κων/ούπολις ήταν ακόμη έδρα του Σουλτάνου. Τότε το Οικουμενικόν Πατριαρχείον Κων/λεως, εις το οποίον υπήγοντο Εκκλησιαστικά, εδέχθη το αίτημα και εχορήγησε σ’ αυτά αυτοκεφαλία . Αυτό συνέβη   με τις Εκκλησίες της Ελλάδος , της Βουλγαρίας , της Σερβίας , της Ρουμανίας , της Αλβανίας κ.λ.π. Τούτο όμως έγινε αποδεκτό και από όλες τις άλλες μέχρι τότε αυτοκέφαλες Εκκλησίες.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ   Α

Το Ουκρανικό Αυτοκέφαλο

1. Η Ουκρανία ως Λαός και Κράτος.

α. Η Ουκρανία είναι μία μεγάλη Χώρα,   κειμένη βορείως του Εύξεινου Πόντου , εις το   νοτιοδυτικό τμήμα   της πρώην Σοβιετικής Ενώσεως .Έχει έκτασι 587.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα και συνορεύει προς Βορράν με την δημοκρατία της Λευκορωσίας , Βορειοανατολικά και Ανατολικά με την Ομοσπονδιακήν Ρωσικήν δημοκρατίαν, Νοτίως με τον Εύξεινον Πόντον, Νοτιοδυτικά με την Δημοκρατίαν της Μολδαυίας και Δυτικά με την Πολωνίαν.

Είναι μία Χώρα στον Εύξεινο Πόντο εύφορη, με πολλά γεωργικά και βιομηχανικά προϊόντα ( άργυρο , πετρέλαιο κ.λ.π. )και με πληθυσμό περί 40.000.000 ανθρώπων με πρωτεύουσα το Κίεβο με 1.000.000 πληθυσμό και με άλλες μεγάλες Πόλεις , μεταξύ των οποίων η Οδυσσός ( 600.000 περίπου κατοίκων ), εις την οποίαν ανέκαθεν έζησαν πολλοί Έλληνες πλούσιοι έμποροι. Από τον 17ον αιώνα είχε υπαχθή   στους Ρώσους , ώστε η Ουκρανία να ονομάζεται και μικρή Ρωσία .4

β. Οι κάτοικοι της Ουκρανίας Εκκλησιαστικά έγιναν Ορθόδοξοι Χριστιανοί από την Κων/πολιν, αλλά πάντα ζητούσαν την εκκλησιαστική τους ανεξαρτησία. Το 1686 με Πατριαρχική Συνοδική Πράξι του Οικουμενικού Πατριάρχου Διονυσίου του Δ   ἀνετέθη εις την Μόσχα     επιτροπικώς να προβαίνη «εις την χειροτονίαν και ενθρόνισιν του υπό Κληρικολαϊκής Συνελεύσεως εκλεγομένου εκάστοτε Μητροπολίτου Κιέβου, ο οποίος οφειλετικώς μνημονεύει πρωτίστως του ονόματος του Οικουμενικού Πατριάρχου».

2. Το Αυτοκέφαλον εις την Ορθόδοξον Εκκλησία.

α.Σταθερή παρόδοσις της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι, ότι κάθε Αυτοκέφαλη Εκκλησία περιορίζεται εις την λύσιν των ιδικών της προβλημάτων και δεν ασχολείται με τη λύσιν προβλημάτων άλλης Αυτοκεφάλου Εκκλησίας, ούτε απρόσκλητη επεμβαίνει εις αυτήν.Το αντίθετο αυτού, δηλαδή εάν κάποιος επέμβει εις ξένην περιοχήν, εις τους Ιερούς κανόνας τούτο θεωρείται εκκλησιαστικόν παράπτωμα και λέγεται «εισπήδησις ».

Ο ΙΓ Κανών της εν Αντιοχεία Σύνοδου, ορίζει ·

« Μηδένα επίσκοπον τολμάν αφ᾽ ετέρας επαρχίας εις ετέραν μεταβαίνειν, και χειροτονείν εν εκκλησία τινάς εις προαγωγήν λειτουργίας, μηδέ ει συνεπάγοιτο εαυτώ ετέρους, ει παρακληθείς αφίκοιτο δια γραμμάτων του τε μητροπολίτου και των συν αυτώ επισκόπων, ων εις την χώραν παρέρχοιτο. Ει δε μηδενός καλούντος απέλθοι ατάκτως επί χειροθεσία τινών, και καταστάσει των εκκλησιαστικών πραγμάτων, μη προσηκόντων αυτώ, άκυρα μεν τα υπ᾽ αυτού πραττόμενα τυγχάνειν, και αυτόν δε υπέχειν της αταξίας αυτού, και της παραλόγου επιχειρήσεως  την προσήκουσαν δίκην, καθηρημένον εντεύθεν ήδη υπό της αγίας συνόδου ».5

Ο άγιος Νικόδημος, εξηγώντας τον 34 Αποστολικόν Κανόνα, σημειώνει :

« Δια τούτο και Ιωάννης ο Κίτρους λέγει , ότι, εάν Μητροπολίτης λειτουργήση εις Επισκοπήν Επισκόπου , πρέπει να το κάμνη με την γνώμην και άδειαν του Επισκόπου του . Εις τα δίπτυχα όμως να μνημονεύη το όνομα

του   Πατριάρχου, και   ουχί   του   Επισκόπου του. Επειδή είναι ανοίκειον ο μεγαλύτερος να αναφέρη το όνομα του μικροτέρου παρά Αρμενοπούλ. επιτομ. ( Επιγραφή δ )6 ».

Αλλά και εις την « συμφωνία » του ΛΔ Ἀποστολικοῦ κανόνα γράφεται :

« Τα αυτά και σχεδόν απαράλλακτα με τον παρόντα κανόνα διορίζεται και ο θ τῆς εν Αντιοχεία . Δι ὁ και ο ς’ της α προστάζει ότι τα αρχαία έθη κρατούν , τα κατά τον Αποστολικόν κανόνα δηλαδή τούτον επικράτησαν· ώστε ο Αλεξανδρείας να εξουσιάζει τα εν Αιγύπτω και Λιβύη και Πενταπόλει , επειδή και εις τον Ρώμης τοιαύτη συνήθεια είναι . Ομοίως και ο Αντιοχείας να εξουσιάζη τας ιδικάς του επαρχίας και απλώς ειπείν , εις κάθε Εκκλησίαν και Μητρόπολιν να σώζωνται τα ίδια προνόμια και ο κάθε Μητροπολίτης δηλ. να εξουσιάζη τας υποκειμένας αυτώ επαρχίας . Ο δε ζ τῆς αυτής διορίζει , ότι , ο Αιλίας , ήτοι ο Ιεροσολύμων να έχη την ακολουθίαν της αρχαίας τιμής και το αξίωμα της οικείας Μητροπόλεως . Ο δε γ τῆς β προστάζει να έχη τα πρεσβεία της τιμής ο Κωνσταντινουπόλεως . Και ο η τῆς γ ἀβίαστα θέλει να είναι και καθαρά τα προσόντα εκάστη Επαρχία δίκαια άνωθεν και εξ αρχής , κατά το παλαιόν έθος και μάλιστα τα της Κύπρου . Αλλά και ο λθ τῆς ς τόν αυτόν η τῆς γ   ἐπικυροῖ ».7

β. Το θέμα τούτο της Αυτοκεφαλίας και του τρόπου χορηγήσεως αυτού είχε αρχίσει να συζητήται εις τας Διορθοδόξους Προσυνεδριακάς Επιτροπάς από το 1993. Εις την Ε   Προσυνεδριακήν  Διάσκεψιν   το   2014 εις   Γενεύη ετοιμάσθηκε ένα κείμενο, στο οποίον συνεφώνησαν μεν όλες οι Αυτοκέφαλες Εκκλησίες, διεφώνησαν δε οι   αντιπρόσωποι   της Εκκλησίας της Ρωσίας και της Γεωργίας, ΜΟΝΟΝ ως προς τον τρόπον υπογραφής του Τόμου Αυτοκεφαλίας. Είναι αυτό που αναγράφεται στην υποσημείωσι της αποφάσεως . Σας διαβάζω αυτό το κείμενο , έχον ούτω:

ΤΟ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟN ΚΑΙ Ο ΤΡΟΠΟΣ ΑNΑΚΗΡΥΞΕΩΣ ΑΥΤΟΥ ΕΓΚΡΙΘΕΝ ΚΕΙΜΕΝΟΝ

Η Διορθόδοξος Προπαρασκευαστική Επιτροπή, εργασθείσα επί τη βάσει των συμβουλών των αγιωτάτων Ορθοδόξων Εκκλησιών και της καθιερωμένης Εισηγήσεως του Γραμματέως επί της πραπαρασκευής της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας επί του θέματος του Αυτοκεφάλου και του τρόπου ανακηρύξεις αυτού, εξήτασε τας εκκλησιολογικάς, κανονικάς, ποιμαντικάς και πρακτικάς διαστάσεις του θεσμού του Αυτοκεφάλου εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία, κατέληξε δε εις τα ακόλουθα συμπεράσματα:

1. Ο θεσμός της Αυτοκεφαλίας εκφράζει κατ’αυθεντικόν τρόπον μίαν εκ των ουσιαστικών όψεων της ορθοδόξου εκκλησιολογικής παραδόσεως περί της σχέσεως της τοπικής προς την ανά την Οικουμένην Εκκλησίαν του Θεού. Η βαθεία αύτη σχέσις του κανονικού θεσμού της εκκλησιαστικής αυτοκεφαλίας προς την ορθόδοξον εκκλησιολογικήν διδασκαλίαν περί της τοπικής Εκκλησίας εξηγεί τόσον την ευαισθησίαν των κατά τόπους αυτοκεφάλων Ορθοδόξων Εκκλησιών δια την αντιμετώπισιν των υφισταμένων προβλημάτων περί την εύρυθμον λειτουργίαν του θεσμού, όσον και την προθυμίαν αυτών όπως συμβάλουν δι’ εκτενών εισηγήσεων εις την αξιοποίησιν του υπέρ της ενότητος της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

2. Η συνεπής προς την ορθόδοξον εκκλησιολογίαν αλληλοπεριχώρησις τοπικότητος και οικουμενικότητος προσδιορίζει την λειτουργικήν σχέσιν μεταξύ της διοικητικής οργανώσεως και της ενότητος της Εκκλησίας, διο και διεπιστώθη πλήρης συμφωνία ως προς την θέσιν του θεσμού της Αυτοκεφαλίας εις την ζωήν της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

3. Διεπιστώθη πλήρης συμφωνία ως προς τους αναγκαίους κανονικούς όρους δια την ανακήρυξιν του Αυτοκεφάλου τοπικής τινος Εκκλησίας, ήτοι ως προς την συγκατάθεσιν και τας ενεργείας της Εκκλησίας -μητρός, ως προς την εξασφάλισιν πανορθοδόξου συναινέσεως και ως προς τον ρόλον του Οικουμενικού Πατριαρχείου και των λοιπών αυτοκεφάλων Ορθοδόξων Εκκλησιών κατά την ανακήρυξιν του αυτοκεφάλου. Συμφώνως προς την συμφωνίαν ταύτην:

α) Η Εκκλησία-μήτηρ, δεχομένη το αίτημα υπαγομένης εις αυτήν εκκλησιαστικής περιοχής, αξιολογεί τας υφισταμένας εκκλησιολογικάς, κανονικάς και ποιμαντικάς προϋποθέσεις, προς παροχήν του αυτοκεφάλου. Εις περίπτωσιν καθ’ ην η τοπική Σύνοδος, ως ανώτατον εκκλησιαστικόν όργανον, παράσχει την συγκατάθεσιν αυτής, υποβάλλει σχετικήν πρότασιν προς το Οικουμενικόν Πατριαρχείον δια την αναζήτησιν της πανορθοδόξου συναινέσεως, ενημερώνει δε σχετικώς τας λοιπάς κατά τόπους αυτοκεφάλους Εκκλησίας.

β) Το Οικουμενικόν Πατριαρχείον, κατά τα πανορθοδόξως καθιερωμένα, ανακοινοί δια Πατριαρχικού Γράμματος πάντα τα σχετικά προς το συγκεκριμένον αίτημα και αναζητεί την έκφρασιν της πανορθοδόξου συναινέσεως. Η πανορθόδοξος συναίνεσις εκφράζεται δια της ομοφωνίας των Συνόδων των αυτοκεφάλων Εκκλησιών.

γ) Έκφράζων την συγκατάθεσιν της Εκκλησίας-μητρός και την πανορθόδοξον συναίνεσιν ο Οικουμενικός Πατριάρχης ανακηρίσσει επισήμως το αυτοκέφαλον της αιτησαμένης Εκκλησίας δια της εκδόσεως Πατριαρχικού Τόμου. Ο Τόμος ούτος υπογράφεται υπό του Οικουμενικού Πατριάρχου. Είναι επιθυμητόν να προσυπογράφεται και υπό των Προκαθημένων των αυτοκεφάλων Εκκλησιών, οπωσδήποτε όμως υπό του Προκαθημένου της Εκκλησίας-μητρός.

4. Η ανακηρυχθείσα Αυτοκέφαλος τοπική Εκκλησία εντάσσεται ως ισότιμος εις την κοινωνίαν των αυτοκεφάλων Ορθοδόξων Εκκλησιών και απολαύει πάντων των πανορθοδόξως καθιερωμένων κανονικών προνομίων (Δίπτυχα, Μνημόσυνον, Διορθόδοξοι σχέσεις κ.λπ.).

Σημείωσις: Το περιεχόμενον της παραγράφου 3. γ) παρεπέμφθη προς πληρεστέραν επεξεργασίαν εις την επομένην Διορθόδοξον Προπαρασκευαστικήν Επιτροπήν, ήτις και θα αναζητήση την επ’ αυτής ενιαίαν θέσιν των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών, ολοκληρούσα ούτω το έργον αυτή επί του θέματος τούτου ».

3.Προϋποθέσεις χορηγήσεως του αυτοκεφάλου

α.Στο παραπάνω κείμενο, μεταξύ των άλλων, αναγράφεται στην παράγραφον 3 και το εξής : «Διεπιστώθη πλήρης συμφωνία ως προς τους   αναγκαίους κανονικούς όρους δια την χορήγησιν του Αυτοκεφάλου τοπικής τινος Εκκλησίας, ήτοι ως προς την συγκατάθεσιν και τας ενεργείας της Εκκλησίας - μητρός, ως προς την εξασφάλισιν πανορθοδόξου συναινέσεως και ως προς τον ρόλον του Οικουμενικού Πατριαρχείου και των λοιπών αυτοκεφάλων Ορθοδόξων Εκκλησιών κατά την ανακήρυξιν του αυτοκεφάλου . . .».

Από τα παραπάνω συνάγονται οι εξής αναγκαίες προϋποθέσεις δια να δοθή σε κάποια Τοπική Εκκλησία το αυτοκέφαλον :

Ι. Να υπάρχη η συγκατάθεσις της Εκκλησίας , εις την οποίαν μέχρι τότε υπήγετο (Μητρός Εκκλησίας ) .

ΙΙ. Να υπάρχη πανορθόδοξος συμφωνία και

ΙΙΙ. Να εκδίδεται ο Τόμος από το Οικουμενικόν Πατριαρχείον .

β. Αυτό το κείμενο ήλθε προς έγκρισι στην Σύναξι των Προκαθημένων στο Σαμπεζύ τον Ιανουάριον του 2016, όπου ήσαν παρόντες και οι Πατριάρχες Ρωσίας και Γεωργίας. Εις την Σύνοδον αυτήν των Προκαθημένων του Ιανουαρίου του έτους 2016 συμμετέσχον και οι 14 Ορθόδοξες Εκκλησίες, η δε ταπεινότης μου μετά των Σεβ.πρώην Μητροπολίτου Περιστερίου κ. Χρυσοστόμου και του Σεβ. Μητροπολίτου Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου μετέσχεν ως εκπρόσωπος της Εκκλησίας της Ελλάδος. Εις το τέλος αυτής της Συνόδου, επιστρέψας εις την Ελλάδα, υπέβαλα εις την ΔΙΣ την από 2-2-2016 Έκθεσί μου περί των πεπραγμένων της Συνάξεως των Προκαθημένων, εις την 6 παράγραφο της οποίας ανέφερα τα εξής :

« Μετά το αδιέξοδο του ως άνω θέματος ( διαφορά Πατριαρχείου Ιεροσολύμων και Αντιοχείας ),   ο Οικουμενικός Πατριάρχης επρότεινε στη συνέχεια προς συζήτησι το εξής θέμα.

Επειδή το θέμα του Αυτοκεφάλου είναι έτοιμο από την Ε Προσυνοδική Διάσκεψι και δεν υπέγραψαν το κείμενο οι Αντιπρόσωποι της Εκκλησίας της Ρωσίας και της Γεωργίας, ο δε Πατριάρχης της Γεωργίας χθες εδήλωσε ότι η Εκκλησία του δεν επιμένει εις την άρνησί της, προτείνω να υπογραφή το έτοιμο ήδη κείμενο του Αυτοκεφάλου και να συμπεριληφθή τούτο εις τα θέματα της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου.

Ο Πατριάρχης Μόσχας δεν εδέχθη τούτο, αλλ’ αντιπρότεινε, να συσταθή αμέσως τώρα Επιτροπή να βελτιωθή το κείμενο του Αυτοκεφάλου και να εγκριθή από την Σύνοδό μας αυτή, ώστε και το θέμα τούτο να συζητηθή στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο.

Επί του θέματος τούτου έγινε μακρά συζήτησις και ετελείωσε η πρωϊνή Συνεδρία του Σαββάτου χωρίς αποτέλεσμα . Δηλαδή το θέμα του Αυτοκεφάλου δεν υπεγράφη από τις Εκκλησίες της Ρωσίας και της Γεωργίας και επομένως διεγράφη από τον Κατάλογον των θεμάτων της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου».

Ώστε δεν συνεζητήθη το θέμα τούτο ούτε γενικά ούτε ως ειδικόν Ουκρανικόν θέμα εις την Σύνοδον της Κρήτης.

4. Η ξαφνική χορήγησις του αυτοκεφάλου στην Εκκλησία της Ουκρανίας   από το Οικουμενικόν Πατριαρχείον.

α. Η Εκκλησία της Ουκρανίας μέχρι της ανακηρύξεώς της ως Αυτοκεφάλου ήτο μία αυτόνομος Εκκλησία υπό τον Μητροπολίτην Ονούφριον, υπαγομένη εις το Πατριαρχείον της Μόσχας. Τούτο ανεγνωρίζετο αδιαφιλονικήτως από το Οικουμενικόν Πατριαρχείον και υπό πασών των λοιπών Ορθοδόξων Εκκλησιών. Θεωρώ μάλιστα αναγκαίον ενταύθα να υπογραμμίσω το γεγονός, ότι εις την Σύναξιν των Προκαθημένων στο Σαμπεζύ τον Ιανουάριον του 2016, ως συνοδός του Ρώσου Πατριάρχου ήτο και ο Μητροπολίτης Κιέβου και πάσης Ουκρανίας Ονούφριος, έχων και λόγον και γνώμην.

β. Ξαφνικά τον Ιανουάριον του 2019-εορτή των Θεοφανείων - ο Οικουμενικός Πατριάρχης, χωρίς αίτημα του Μητροπολίτου Κιέβου Ονουφρίου, χωρίς την συγκατάθεσιν του Ρώσου αλλά απεναντίας μάλιστα την φανεράν αντίδρασιν αυτού , και χωρίς την συγκατάθεσιν των άλλων Αυτοκεφάλων Ορθοδόξων Εκκλησιών, αυτοβούλως απεφάσισε να χορηγήση αυτοκέφαλον εις την εν Ουκρανία Ορθόδοξον Εκκλησίαν εις τον υπό καθηρημένου χειροτονηθέντα σχισματικόν Επίσκοπον Επιφάνιον.

Σας παραθέτω την απόφασιν αυτήν, με την σημείωσιν ότι δεν μας εδόθη από την Σύνοδον, αλλά ανεύρον αυτήν στο διαδίκτυο.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β

Το εντελώς αντικανονικόν της χορηγήσεως Αυτοκεφάλου εις την εν Ουκρανία Εκκλησία υπό τον Επιφάνιον.

1.Η εν Ουκρανία Εκκλησία μέχρι της ανακηρύξεως του Αυτοκεφάλου.

Είναι εις πάντας γνωστόν, ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας από 100 περίπου χρόνια ( τουλάχιστον από το 1917 ) υπήγετο εις το Πατριαρχείον της Ρωσίας , από το οποίον είχε ανακηρυχθή αυτόνομος υπό τον Μητροπολίτην Φιλάρετον. Όταν ο Μητροπολίτης Κιέβου Φιλάρετος το 1992 εζήτησε από το Πατριαρχείον της Ρωσίας αυτοκέφαλο και δεν του εδόθη , ανεξαρτητοποιήθηκε από το Πατριαρχείον της Ρωσίας και ανεκήρυξε μόνος του την αυτοκεφαλία ως Εκκλησία « του Πατριαρχείου Κιέβου». Τότε ο Φιλάρετος καθηρέθη από το Πατριαρχείον της Ρωσίας και εις την θέσιν του εξελέγη ο Ονούφριος. Τα ανωτέρω εγένοντο αποδεκτά από το Οικουμενικόν Πατριαρχείον   και από πάσας τας λοιπάς Αυτοκεφάλους Εκκλησίας.

Όμως από το 2018 το Οικουμενικό Πατριαρχείον άλλαξε στάσι –διατί; - και αυτοβούλως απεφάσισε να επέμβη « υπερορίως» εις την Εκκλησίαν της Ουκρανίας. Ορίζει Εξαρχεία στην Εκκλησία της Ουκρανίας υπό τον Μητροπολίτην Γαλλίας κ. Εμμανουήλ, η οποία εισηγείται σχέδιον « Καταστατικού Χάρτου της εν Ουκρανία Εκκλησίας», συγκαλεί Κληρικολαϊκό «Ενωτικό Συμβούλιο », εις το οποίον μετέσχον οι σχισματικές Ομάδες υπό τον Φιλάρετον και τον Μακάριον και υπό την προστασία και συμμετοχή του τότε Προέδρου της Ουκρανικής Δημοκρατίας Ποροσένκο , συνήλθον εις τον Καθεδρικόν Ναόν της Αγίας Σοφίας του Κιέβου την 16 Δεκεμβρίου 2018 υπό την Προεδρίαν του Μητροπολίτου Γαλλίας και απεφάσισε:

Ι.Ενέκρινε το Καταστατικό της Εκκλησίας της Ουκρανίας και ταυτόχρονα , σύμφωνα με αυτό,

ΙΙ.Εξέλεξε τον Επιφάνιον ως Μητροπολίτην Κιέβου και πάσης Ουκρανίας.

Αυτήν την απόφασιν υπέβελλεν ο άγιος Γαλλίας εις το Οικουμενικόν Πατριαρχείον, το οποίον την απεδέχθη και ανεκήρυξεν το Αυτοκέφαλον της εν Ουκρανία Εκκλησίας , τον Τόμον του οποίου επέδωκεν εις τον Μητροπολίτην Επιφάνιον και τον Πρόεδρον Ποροσένκο στις 6-1-2019 , εορτή των Θεοφανείων στον Πατριαρχικόν Ναόν του Αγίου Γεωργίου στην Κωνσταντινούπολι.

2. Αντικανονικότητες των ως άνω Πράξεων του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

α. Εισπήδησις του Οικουμενικού Πατριαρχείου εις ξένην Επαρχίαν.Τούτο βέβαια δεν αναγνωρίζει το Οικουμενικόν Πατριαρχείον, ισχυριζόμενον, ότι η Ουκρανική Εκκλησία ουδέποτε παρεχωρήθη εις το Πατριαρχείον της Ρωσίας, απλώς είχε « επιτροπικώς» παραχωρηθή εις αυτήν η επιστασία της εκλογής και εγκαταστάσεως του Μητροπολίτου Κιέβου με την Πράξιν του 1686.Όμως ο ισχυρισμός αυτός είναι εκτός πραγματικότητος, ως θα παρουσιάσω κατωτέρω.

β.Αντικανονική παραθεώρησις του Μητροπολίτου Κιέβου Ονουφρίου, τον οποίον το ίδιο το Οικουμενικόν Πατριαρχείον ανεγνώριζε μέχρι τότε , όπως και πάσαι αι Αυτοκέφαλοι Εκκλησίαι, χωρίς να έχη δοθή δια τούτο ουδεμία εξήγησις.

γ. Αντικανονική αναγνώρισις σχισματικών και καθηρημένων υπό της Εκκλησίας της Ρωσίας, εις την οποίαν μέχρι της ανακηρύξεως του αυτοκεφάλου όλες οι Εκκλησίες αναγνωρίζουν , ότι υπήγετο η Εκκλησία της Ουκρανίας, χωρίς να εξηγήται με ποίαν κανονικήν απόφασιν απεκατεστάθησαν και υπό ποίου αρμόδιου Οργάνου εγένετο τούτο.Και

δ.Απεφασίσθη από το Οικουμενικόν Πατριαρχείον όχι μόνον χωρίς την θέλησιν της αυτονόμου Εκκλησίας της Ουκρανίας και της Μητρός αυτής Εκκλησίας της Ρωσίας, αλλά και παρά την φανεράν αντίδρασιν αυτών και παρά τις εκφρασθείσες δημοσίως επιφυλάξεις των άλλων αυτοκεφάλων Εκκλησιών, ως ανωτέρω ανέφερα ήδη.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ   Γ

Η στάσις της Εκκλησίας της Ελλάδος εις την χορήγησιν του αυτοκεφάλου στην Ουκρανίαν.

1. Η προετοιμασία και οι αποφάσεις της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου.

α. Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος ασφαλώς θα έλαβε επισήμως ενημέρωσι περί των σκέψεων και των σχετικών αποφάσεων του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ως και των επ’αυτών αρνητικών σκέψεων η προθέσεων της εν Ουκρανία Εκκλησίας και του Πατριαρχείου Μόσχας, αλλά και των επιφυλάξεων των άλλων Ορθοδόξων Εκκλησιών.Δυστυχώς όμως δεν ενημερώθηκαν περί αυτών από την Ιεράν Σύνοδον, οι εκτός της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου Αρχιερείς της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Μετά την ανακήρυξι του Αυτοκεφάλου και την επίδοσιν αυτού , (6-1-2019),   η ΔΙΣ απεφάσισε να αποστείλη τον σχετικόν Φάκελλον εις τας δύο Μονίμους αρμοδίας Συνοδικάς Επιτροπάς, επί των Διορθοδόξων και επί των Νομοκανονικών, με την εντολήν να ερευνήσουν από κοινού το θέμα και να εισηγηθούν εις την ΔΙΣ σχετικώς.Οι Συνοδικές Επιτροπές συνέταξαν από κοινού (;) Πόρισμα, το οποίον ο Πρόεδρος της επί των Νομοκανονικών Επιτροπής Σεβ. Μητροπολίτης Διδυμοτείχου κ.Δαμασκηνός υπέβαλε εν είδη Υπομνήματος εις την ΔΙΣ.

Παραθέτω αυτό το από 30-5-2019 Υπόμνημα του Σεβασμιωτάτου Διδυμοτείχου, το οποίον ας σημειωθή εδόθη εις τα Μέλη της σεπτής Ιεραρχίας της Εκκλησίας την ημέρα της Εκτάκτου Ιεραρχίας της Εκκλησίας μας την 12-10-2019 , μάλιστα μετά από αίτημα Αρχιερέων. Σε κριτική αυτού θα προβώ παρακάτω. Το Υπόμνημα τούτο συνετάχθη στα Γραφεία της ΔΙΣ την 30-5-2019, και κατετέθη και επρωτοκολλήθη εις την ΔΙΣ δύο και ήμισυ μήνες,   την 13-8-2019! Δηλαδή όσον χρόνον εχρειάσθη να συνταχθή , άλλον τόσον περίπου χρόνον εχρειάσθη να κατατεθή στην ΔΙΣ.

β. Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Περιόδου 2018 - 2019 και εις την τελευταίαν Συνεδρίαν αυτής της 28-8-2019 συνεζήτησε το θέμα και έλαβε την απόφασι ( έγινε ψηφοφορία; ) , ότι η ανακήρυξις του αυτοκεφάλου της εν Ουκρανία Εκκλησίας μονομερώς από το Οικουμενικόν Πατριαρχείον είναι καθ’ όλα και κανονικώς ορθή και ανέθεσε εις τον Μακαριώτατον Αρχιεπίσκοπον Αθηνών κ.κ.ΙΕΡΩΝΥΜΟΝ να χειρισθή περαιτέρω το θέμα τούτο.

Ο Μακαριώτατος δεν ηθέλησε να αναλάβη προσωπικά το βάρος τούτο, και πολύ καλά έπραξε και δια τούτο με την από 7 Οκτωβρίου 2019 ξαφνικήν απόφασίν του συνεκάλεσε προς συζήτησιν του θέματος αυτού Έκτακτον Σύνοδον της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος δια την 12ην Οκτωβρίου 2019, ημέρα Σάββατον, δηλαδή αμέσως την άλλην ημέραν και συνέχεια της τακτικής Ιεραρχίας.

2. Η Συνεδρία της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος την 12-10-2019.

α. Εν πρώτοις πρέπει να υπογραμμίσω, ότι η Πρόσκλησις δι’ έκτακτον Σύνοδον της Ιεραρχίας στις 12-10-2019 έγινε την Δευτέρα 7-10-2019, όταν δηλαδή πάντες οι Αρχιερείς είμεθα εκτός της Μητροπόλεώς μας δια την τακτικήν Σύνοδον της Ιεραρχίας της 8ης Οκτωβρίου.Άρα ήτο ένα ξαφνικό γεγονός και πάντες οι Αρχιερείς είμεθα ανέτοιμοι και απληροφόρητοι.

Αλλά ούτε με την αποστολήν της Προσκλήσεως ούτε και κατά την ημέραν της συγκλήσεως της εκτάκτου Ιεραρχίας (12-10-2019) ενημερωθήκαμε από την Σύνοδον:

I. Αν υπάρχη αίτημα αυτοκεφαλίας στο Οικουμενικόν Πατριαρχείον, από ποίον και με πιο περιεχόμενο .

II. Αν υπάρχη προς την Εκκλησία της Ελλάδος σχετικό ενημερωτικό Γράμμα του Οικουμενικού Πατριάρχου και με ποίον περιεχόμενον.

III.Δεν μας εκοινοποιήθηκαν τα έγγραφα των συγκεκριμένων αντιδράσεων της Εκκλησίας της Ουκρανίας και του Πατριαρχείου της Ρωσίας και ποίο είναι το περιεχόμενο αυτών.

IV.Από ποίον και με ποίον κανονικόν τρόπον έγινε η αποκατάστασις του Φιλαρέτου,του Επιφανίου και του Μακαρίου, αλλά και των Επισκόπων αυτών.

V.Δεν μας εδόθη το κείμενο της αποφάσεως του Οικουμενικού Πατριαρχείου της ανακηρύξεως του Αυτοκεφάλου της Εκκλησίας της Ουκρανίας.

VI.Δεν μας εδόθησαν τα κείμενα που ετέθησαν υπ’όψιν των Μελών της ΔΙΣ, τα Πρακτικά της συζητήσεως αυτής , κατά την οποίαν απεφασίσθη να ζητηθή από τις Μόνιμες Συνοδικές Επιτροπές των Νομοκανονικών και των Διορθοδόξων να μελετήσουν το θέμα από κοινού και να εισηγηθούν εις την ΔΙΣ τα δέοντα.

VII. Μέχρι την ημέραν της Εκτάκτου συγκλήσεως της Ιεραρχίας 12-10-2019 δεν μας είχε δοθή αντίγραφον του από 30-5-2019 Υπομνήματος του Σεβ. Μητροπολίτου Διδυμοτείχου , Προέδρου της επί των Νομοκανονικών Μονίμου Συνοδικής Επιτροπής, που σας εδιάβασα ενωρίτερα. Τούτο μας διενεμήθη κατά την συζήτησιν της 12-10-2019 και μάλιστα μετά από αίτημα πολλών Αρχιερέων.

VIII.Δεν μας εδόθησαν τα Πρακτικά της συζητήσεως του θέματος εις την τελευταίαν συνεδρίαν της ΔΙΣ 28-8-2019 αύτε το συγκεκριμένον κείμενον της αποφάσεως αυτής, δια της οποίας ανεγνωρίσθη το δικαίωμα του Οικουμενικού Πατριάρχου να χορηγήση αυτοβούλως το αυτοκέφαλον εις την Εκκλησίαν της Ουκρανίας και ανετέθη ο περαιτέρω χειρισμός αυτού εις τον Μακαριώτατον Αρχιεπίσκοπον Αθηνών και πάσης Ελλάδος κύριον κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΝ τον Β .

β. Με την έναρξιν της Συνεδρίας της Εκτάκτου Συνόδου της Ιεραρχίας ο Μακαριώτατος Πρόεδρος εισηγήθηκε το θέμα της χορηγήσεως του αυτοκεφάλου εις την εν Ουκρανία Εκκλησίαν , ειπών τα εξής :

Παραθέτω ολόκληρη αυτή την Εισήγησι του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου.

γ.Μετά την ως άνω Εισήγησι του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου άρχισε η συζήτησις. Η ταπεινότης μου , λαβών τον λόγον, εζήτησα να αναβληθή η συζήτησις του θέματος τούτου δια πολλούς λόγους :

Πρώτον , διότι όταν μόλις προ διμήνου συνετάγη από την ΔΙΣ η Ημερήσια Διάταξις της Τακτικής Συνόδου της Ιεραρχίας του Οκτωβρίου που τελειώσαμε χθες, δεν είχε συμπεριληφθεί στα θέματα αυτής. Τούτο σημαίνει ότι δεν ήτο ώριμο το θέμα προς συζήτησιν. Συνεπώς, κατά την γνώμην μου, ούτε και σήμερα είναι ώριμον δια να συζητηθή.

Δεύτερον, διότι ακόμη και το ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΥΠΟΥ της Ιεράς Συνόδου της 4-10-2019 περί της Τακτικής Ιεραρχίας του Οκτωβρίου ΟΥΔΕΝΑ λόγον κάνει περί του θέματος τούτου. Μόλις την 7η Οκτωβρίου αποφάσισε ο Μακαριώτατος την σύγκληση αυτής της έκτακτης Ιεραρχίας, που εγώ έμαθα ευρισκόμενος εδώ στην Αθήνα στα Γραφεία της Ιεράς Συνόδου, χωρίς μάλιστα μέχρι αυτή την ώρα να έχωμε λάβει από την Σύνοδον τις Εισηγήσεις των Επιτροπών Διορθοδόξων και Νομοκανονικών ούτε τα σχετικά Πρακτικά της ΔΙΣ. Άρα όχι μόνον το θέμα είναι ανώριμον προς συζήτησιν αλλά και εμείς είμεθα εντελώς απροετοίμαστοι προς τούτο.

Τρίτον, διότι δι’ ένα Πανορθόδοξο και τόσο σπουδαίον θέμα χρειάζεται αρκετός χρόνος, δύο-τριών ημερών τουλάχιστον , δια να συζητηθή εν πλάτει και χωρίς βιασύνη. Γιατί βιαστικές αποφάσεις πολλές φορές δημιουργούν περισσότερα Κανονικά - Εκκλησιολογικά ζητήματα από αυτά που θέλουν να λύσουν . Και

Τέταρτον, διότι εις την απόφασιν αυτήν του Οικουμενικού Πατριαρχείου έχει εμφανώς αντιταχθή η ίδια η εν Ουκρανία Ορθόδοξος Εκκλησία υπό τον Μητροπολίτην Ονούφριον, τον οποίον μέχρι της αποφάσεως της Αυτοκεφαλίας της ανεγνώριζον πάσαι αι κατά τόπους Ορθόδοξοι Εκκλησίαι, συμπεριλαμβανομένου και του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Έπειτα έχουν εκφράσει αντίθετον γνώμην, δηλαδή την μη αποδοχήν του χορηγηθέντος Αυτοκέφαλου : Το Πατριαρχείον Ρωσίας, το Πατριαρχείον Σερβίας, το Πατριαρχείον της Βουλγαρίας και η Εκκλησία της Αλβανίας. Συγχρόνως όμως έχουν εκφράσει   δημοσίως τις επιφυλάξεις των από κοινού και το Πατριαρχείον Αλεξανδρείας, το Πατριαρχείον Ιεροσολύμων, το   Πατριαρχείον Αντιοχείας και η Εκκλησία της Κύπρου. Και

Πέμπτον, διότι το θέμα δεν είναι εξαιρετικά επείγον.

Δια τούτο επρότεινα :

α.Να μη συζητηθή το Ουκρανικό θέμα σήμερα σ’ αυτήν   την έκτακτον Ιεραρχίαν, αλλά να αναβληθή δι’ αργότερα σε άλλη έκτακτη Σύνοδο της Ιεραρχίας. Και

β. Η αναβολή η μη συζητήσεως του θέματος τούτου να τεθή εις ονομαστικήν ψηφοφορίαν, σύμφωνα με τον Κανονισμόν της Ιεραρχίας.

Αναβολήν της συζητήσεως του θέματος εζήτησαν ομιλήσαντες και οι Σεβ. Μητροπολίται Καρυστίας κ. Σεραφείμ, Πειραιώς κ. Σεραφείμ, Καισαριανής κ. Δανιήλ, Χαλκίδος κ. Χρυσόστομος,   Δριυνουπόλεως κ. Ανδρέας, Κυθήρων κ. Σεραφείμ.κ.λ.π.

Δυστυχώς η μεγάλη πλειοψηφία των Αδελφών Αρχιερέων επέμεινε να ληφθή απόφασις, και τελικά απεφασίσθη δια βοής η επικύρωσις της αποφάσεως της ΔΙΣ. Δηλαδή: Αναγνωρίζεται η από το Οικουμενικόν Πατριαρχείον εκδοθείσα Πράξις χορηγήσεως του Αυτοκεφάλου στην Ουκρανία υπό τον Επιφάνιον και ανατίθεται η υπόθεσις εις τον Μακαριώτατον Αρχιεπίσκοπον Αθηνών κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΝ να χειρισθή το όλον θέμα.

3. Κριτική του προς την ΔΙΣ και από 30-5-2019 Υπομνήματος περί αναγνωρίσεως του αυτοκεφάλου της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ουκρανίας του Σεβ. Μητροπολίτου Διδυμοτείχου κ. Δαμασκηνού.

Το Υπόμνημα του Σεβ. Διδυμοτείχου είναι αυτό εις το οποίον εστηρίχθη η απόφασις της ΔΙΣ την 28-8-2019 , σ’αυτό εστηρίχθη η Εισήγησις του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ προς την Έκτακτη Ιεραρχία την 12-10-2019, αλλά και η δια βοής απόφασις της Εκτάκτου Ιεραρχίας . Δια τούτο κρίνω σκόπιμον να προβώ εις ανάλυσιν και κριτικήν αυτού, διότι θεωρώ ότι εις την ουσίαν του δεν στηρίζεται εις την Κανονικήν θεωρίαν και πράξιν της Εκκλησίας μας, είναι πρόχειρον και περιέχει ανακρίβειες. Συγκεκριμένα :

α. Εν πρώτοις επισημαίνω το γεγονός , ότι το υποβληθέν υπό του αγίου Διδυμοτείχου προς την ΔΙΣ Υπόμνημα είναι δύο ιδιαίτερα κείμενα, με ξεχωριστό τίτλο το καθένα και υπογραφή.Το πρώτο έχει ως θέμα του «υποβολή υπομνήματος περί της αναγνωρίσεως του αυτοκεφάλου της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ουκρανίας», ενώ το δεύτερον « ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ». Πρωτοφανές και περίεργον.

Κατά την άποψίν μου ο παραπάνω χωρισμός φανερώνει πολλά :

Ι. Το βιαστικό, αλλά και το πρόχειρο της μελέτης του όλου θέματος από τις δύο Μόνιμες Συνοδικές Επιτροπές.

ΙΙ. Ότι δεν συνήλθαν και οι δύο Επιτροπές από κοινού , ως ώρισε η ΔΙΣ ,

αλλά η κάθε μια χωριστά και τα υποβληθέντα κείμενα είναι ένα της κάθε Επιτροπής. Όμως ο Σεβ.Διδυμοτείχου ομιλεί δια κοινόν Πόρισμα και όμως είναι δύο! !

ΙΙΙ. Το δεύτερο κείμενον είναι το κοινόν πόρισμα των δύο Επιτροπών και το πρώτο είναι απλώς Εισαγωγικό Σημείωμα του αγίου Διδυμοτείχου ;

IV.Τελικά, δεν θα έπρεπε να ξέρουμε σαφώς περί τίνος πρόκειται;

Όμως ο,τι και αν συμβαίνει , ένα είναι βέβαιον :Ότι δεν είναι δυνατόν να στηριχθή σ’αυτό ο μελετητής δια να λάβη σοβαρή και ορθή απόφασι. Παρά ταύτα, δυστυχώς, σ’αυτό εστηρίχθη η ΔΙΣ δια την απόφασίν της , εις τούτο στηρίζεται ο Μακαριώτατος δια την Εισήγησί του στην Ιεραρχία την 12-10-2019 και εις τούτο εστηρίχθη η πλειοψηφία της Ιεραρχίας δια την ιδική της σχετικήν απόφασι! ! ! Αλλά σε τέτοια σαθρά θεμέλια είναι δυνατόν να στηριχθή το Οικοδόμημα της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας ; Ασφαλώς ΟΧΙ .

β.Θέλω να υπογραμμίσω δύο ανακρίβειες που αναφέρονται στο από 30-5-2019   Υπόμνημα   του Σεβ. Μητροπολίτου Διδυμοτείχου.Στην παράγραφο Δ 4, της σελίδος 3 του ανωτέρω Υπομνήματος γράφεται :

« Το Οικουμενικόν Πατριαρχείον έχει το κανονικόν προνόμιον αυτό μόνον να ανακηρύσσει το αυτοκέφαλον των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών (βλ. Γεωργίας 1990, Τσεχίας 1998, Πολωνίας 1925, Αλβανίας 1937, Ελλάδος 1850, Σερβίας 1879, Ρουμανίας 1885, Βουλγαρίας 1945 κ.λ.π.). Δυστυχώς επειδή το Πατριαρχείον Μόσχας απουσίασεν από τας εργασίας της Συνόδου της Κρήτης, κατά το έτος 2016 , δεν εδόθη η δυνατότης συζητήσεως   το θέμα της χορηγήσεως του αυτοκεφάλου και ούτω απώλετο της ευκαιρίας όπως συναποφαίνηται μετά των λοιπών Εκκλησιών δια την χορήγησίν του».

Όμως οι ως άνω δύο τοποθετήσεις του Υπομνήματος, ότι δηλαδή « το Οικουμενικόν Πατριαρχείον έχει το κανονικόν προνόμιον αυτό μόνον να ανακηρρύσει το Αυτοκέφαλον των κατά τόπων Ορθοδόξων Εκκλησιών» και ότι « αν το Πατριαρχείον Μόσχας δεν απουσίαζε από τις εργασίες της Συνόδου της Κρήτης το 2016, θα συνεζητήτω το θέμα της χορηγήσεως του αυτοκεφάλου » είναι ανακριβείς και αντιφατικαί. Διότι:

Το Οικουμενικόν Πατριαρχείον όντως είχε και έχει το προνόμιο να ανακηρύσση το αυτοκέφαλον των κατά Τόπους Εκκλησιών , αλλά ΜΟΝΟΝ στην Περιοχή του και όχι αυτοβούλως, πάντοτε δε μετά γνώμην και των άλλων Αυτοκεφάλων Τοπικών Εκκλησιών.

Ότι δε το Οικουμενικόν Πατριαρχείον ΔΕΝ χορηγεί   ΜΟΝΟΝ το αυτοκέφαλο, τούτο αναγνωρίζει και το ίδιο το Υπόμνημα στο τέλος του χωρίου που σας ανέφερα παραπάνω. Δηλαδή γράφει : ότι επειδή η Ρωσία δεν ήλθε στην Κρήτη «απώλετο της ευκαιρίας όπως συναποφαίνηται μετά των λοιπών Εκκλησιών δια την χορήγησίν του».

Επίσης το επιχείρημα του Σεβ.Διδυμοτείχου ότι έτσι εδόθη το αυτοκέφαλον   στις   Εκκλησίες   Ελλάδος, Ρωσίας , Βουλγαρίας, Σερβίας , Ρουμανίας, Τσεχίας , Πολωνίας , Αλβανίας, δεν είναι υπέρ αλλά εναντίον του ισχυρισμού του, διότι ακριβώς πρώτον μεν όλες οι παραπάνω Εκκλησίες ανήκουν μέχρι της αυτοκεφαλίας τους εις το Οικουμενικόν Πατριαρχείον και δεύτερον διότι τότε από καμμίαν άλλην αυτοκέφαλον Εκκλησία δεν εξεδηλώθη αντίδρασις.

Η Δεύτερη ανακρίβεια:   Το θέμα : « Το Αυτοκέφαλον και ο τρόπος χορηγήσεως αυτού », δεν ήτο θέμα προς συζήτησιν εις την Αγίαν και Μεγάλην Σύνοδον της Κρήτης το 2016, ως ισχυρίζεται ο άγιος Διδυμοτείχου . Το θέμα τούτο ήτο μεν κατ’αρχήν μεταξύ των θεμάτων της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, αλλά στην Σύνοδον των Προκαθημένων στο Σαμπεζύ τον Ιανουάριον του 2016, όπου παρευρίσκετο και ο Πατριάρχης της Ρωσίας και η Συνοδία του, μεταξύ της οποίας ήτο και Μητροπολίτης Κιέβου και πάσης Ουκρανίας ΟΝΟΥΦΡΙΟΣ, ως κανονικός Σύνεδρος μετά λόγου και γνώμης. Τότε εκεί συνεζητήθη δια μακρών, αλλά δεν υπήρξε συμφωνία και δια τούτο διεγράφη από τα θέματα της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου. Επομένως ΔΕΝ συνεζητήθη το θέμα τούτο εις την Κρήτην, ΟΧΙ γιατί δεν ήλθε η Εκκλησία της Ρωσίας, αλλά γιατί δεν ήτο στην Ημερήσια Διάταξι της Συνόδου.

Όμως , αφού το Οικουμενικόν Πατριαρχείον εγνώριζε τα παραπάνω, δεν έπρεπε μόνο του να προχωρήση τώρα στην Πράξι χορηγήσεως του αυτοκεφάλου στην εν Ουκρανία Εκκλησίαν. Και ο μεν Οικουμενικός Πατριάρχης εσκεμμένως τα αγνόησε . Οι δύο αρμόδιες Επιτροπές αυτά δεν τα εγνώριζαν ;

γ. Εις τα παραπάνω περίεργα σημειώνω και κάτι ακόμη πιο περίεργον και περισσότερον ανεξήγητον , το εξής :

Ο Σεβ. Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος , Πρόεδρος της Συνοδικής Επιτροπής επί των Διορθόδοξων , που προϋποτίθεται ότι από κοινού με την Επιτροπήν επί των Νομοκανονικών εμελέτησε το θέμα εις βάθος και πλάτος και υπέγραψεν την Εισήγησί τους προς την ΔΙΣ και εισηγήθησαν εις αυτήν ότι « Το Οικουμενικόν Πατριαρχείον έχει αυτό μόνο το Κανονικό δικαίωμα να ανακηρύση το Αυτοκέφαλο των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών », με δηλώσεις του, μετά την Έκτακτη Σύνοδον της Ιεραρχίας της 12 Οκτωβρίου, δηλώνει αντίθετα. Εδήλωσε χαρακτηριστικά : « Ενώ η Ρωσική Εκκλησία είχε κάθε δυνατότητα να επιλύσει το πρόβλημα , οδηγώντας τα πράγματα στην Αυτοκεφαλία η τουλάχιστον σε μία λύση που θα ήταν αποδεκτή από τον Ουκρανικό λαό , δυστυχώς, δεν το έκανε ». 8 Δηλαδή άλλα εισηγήθηκε εγγράφως και άλλα ανεκοίνωσε προφορικά στους δημοσιογράφους !!!

δ. Αλλά τα αντιφατικά και αλλοπρόσαλα συνεχίζονται. Στην σελίδα 2 του Υπομνήματος του αγίου Διδυμοτείχου προσέτι γράφεται :

«1589 Αναγνώρισις Πατριαρχικής αξίας της Μητροπόλεως Μόσχας υπό του Οικουμενικού Πατριάρχου Ιερεμίου του Β .

1590 Σύνοδος Πατριαρχών εν Κων/πόλει επί του θέματος αυτού.

1593 Αναγνώρισις Πατριαρχικής αξίας της Μητροπόλεως Μόσχας υπό των Πατριαρχών της Ανατολής».

Εκ τούτων φαίνεται ότι το Αυτοκέφαλον και η Πατριαρχική αξία εις την Ρωσίαν εδόθη μεν κατά την επίσκεψιν στην Μόσχα του Οικουμενικού Πατριάρχου Ιερεμίου του Β τό 1589, αλλά τούτο ανεγνωρίσθη αμέσως και από δύο Συνόδους Πατριαρχών της Ανατολής.Επομένως τα παραπάνω αναφερόμενα υπό του αγίου Διδυμοτείχου αναμφισβήτητα ιστορικά γεγονότα φανερώνουν το αντίθετο των όσων   εισηγήθηκαν οι Επιτροπές στην ΔΙΣ, ότι δηλαδή το Οικουμενικόν Πατριαρχείον ΜΟΝΟΝ ΤΟΥ εχορήγη το Αυτοκέφαλον .

ε. Εις το ίδιον Ύπόμνημα και στην σελίδα 2 αναγράφεται επίσης ότι:

«1686 Έκδοσις Πατριαρχικής και Συνοδικής Πράξεως Οικουμενικού Πατριάρχου Διονυσίου του Δ , δι’ής ανατίθεται εις τον Μόσχας, “ ίνα έχη επ’αδεία” ,   επιτροπικώς την χειροτονίαν και ενθρόνισιν του υπό Κληρικολαϊκής Συνελεύσεως εκλεγομένου εκάστοτε Μητροπολίτου Κιέβου, ο οποίος οφειλετικώς μνημονεύει πρωτίστως του ονόματος του Οικουμενικού Πατριάρχου».

Δεν γνωρίζω δια πόσο χρονικό διάστημα εφηρμόσθη αυτή η Συνοδική Πράξις. Όμως ξέρω ότι τα τελευταία εκατόν   τουλάχιστον χρόνια (από το 1917) ο Μητροπολίτης Κιέβου και πάσης Ουκρανίας δεν εμνημόνευε             «οφειλετικώς » και πρωτίστως του ονόματος του Οικουμενικού Πατριάρχου και το Πατριαρχείον Μόσχας αδιαφιλονίκητα διοικούσε και τα εκκλησιαστικά θέματα της Ουκρανίας. Ιδού μερικά πρόσφατα γεγονότα :

I. Ο Φιλάρετος, εξελέγη ως ορίζει η Πράξις του 1686; ΟΧΙ.

ΙΙ. Το αυτόνομον στην Ουκρανία εζητήθη από τον Φιλάρετο ΟΧΙ από το Οικουμενικόν Πατριαρχείον αλλά από την Μόσχα   και   από αυτήν το έλαβε. Γιατί δεν αντέδρασε το Οικουμενικόν Πατριαρχείον ;

ΙΙΙ. Ο Φιλάρετος από το Πατριαρχείο της Ρωσίας εζήτησε το αυτοκέφαλον στην Ουκρανία.Και όταν δεν του εδόθη και απεσκίρτησε, από το Πατριαρχείο της Ρωσίας ο Φιλάρετος καθηρέθη. Τότε ο Οικουμενικός Πατριάρχης όχι μόνον δεν διεμαρτυρήθη, αλλά ανεγνώρισε και την καθαίρεσι του Φιλαρέτου.

ΙV. Ο Ονούφριος εξελέγη από το Πατριαρχείον Μόσχας και όχι όπως ορίζει η Πράξις του 1686. Αντέδρασε το Οικουμενικό Πατριαρχείο; ΟΧΙ.Απεναντίας όλοι, και ο Οικουμενικός Πατριάρχης,   αναντιρρήτως τον απεδέχθησαν.

Πάντα τα παραπάνω φανερώνουν και την de facto υπαγωγήν της εν Ουκρανία Εκκλησίας εις το Πατριαρχείον της Ρωσίας.Όμως η μακροχρόνιος de facto αποδοχή κάποιων εκκλησιαστικών καταστάσεων από όλες τις Αυτοκέφαλες Τοπικές Εκκλησίες της Ορθοδόξου Εκκλησίας και από το Οικουμενικόν Πατριαρχείον γίνεται παράδοσις και Κανών δικαίου . ( Ίδετε και : ΙΖ Κανόνα Δ Οἰκουμενικῆς Συνόδου .ΠΗΔΑΛΙΟΝ , σελίς 199, δια του οποίου ορίζεται ότι κάθε σχετική με τα όρια συζήτησις δεν ισχύει μετά παρέλευσι τριακονταετίας, και Βλάση Φειδά , ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ μεταξύ ΧΡΙΣΤΟΛΟΓΙΑΣ και ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΛΟΓΙΑΣ υπό το φως της Πατερικής Παραδόσεως , ΑΘΗΝΑΙ 2018, σελίς 502, κ. εξ.).

στ . Αναφέρεται ακόμη στο Υπόμνημα του αγίου Διδυμοτείχου , ότι ο Φιλάρετος και ο Επιφάνιος υπέβαλαν «έκκλητον» στο Οικουμενικόν Πατριαρχείον και επ’ αυτού απεφάσισε το Οικουμενικόν Πατριαρχείον.

Όμως και επ’αυτού   θα σημειώσω τα παρακάτω :

Πρώτον. Δεν έχει δοθή στην δημοσιότητα το «έκκλητον» των ανωτέρω, δια να πληροφορηθούμε πότε, υπό ποίων και δια ποίους λόγους εζητήθη τούτο.

Δεύτερον. Διατί τόσα χρόνια από τότε που καθηρέθη ο Φιλάρετος, (1992) δεν υπέβαλε « έκκλητον » στον Οικουμενικόν Πατριάρχην;

Προφανώς, γιατί ο Οικουμενικός Πατριάρχης δεν είχε τέτοια αρμοδιότητα. Δια τούτο μάλιστα είχε αποδεχθή και την καθαίρεσι του Φιλαρέτου από το Πατριαρχείον της Μόσχας και είχε εγκρίνει και τον αντικαταστάτην του Ονούφριον.

Τρίτον.Το γραφόμενον εις το Υπόμνημα του αγίου Διδυμοτείχου, ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης έχει Κανονικόν δικαίωμα να δέχεται «έκκλητο» και από τις άλλες Αυτοκέφαλες Εκκλησίες, είναι αστήρικτο. Διότι λέγει μεν ο Θ Κανών της Δ Οἰκουμενικῆς Συνόδου   ότι τελευταίος Κριτής των Εκκλησιαστικών υποθέσεων είναι ο Κωνσταντινουπόλεως , αλλά προφανώς αυτό αναφέρεται δια τις Επισκοπές και Μητροπόλεις της Περιοχής του , ως εις τον 34 Αποστολικόν Κανόνα διευκρίνησε και ο άγιος Νικόδημος.9 Επίσης όμως δια το θέμα τούτο αυθεντικά ομιλεί και ο Ζωναράς , ερμηνεύοντας τον ΙΖ Κανόνα της Δ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Συγκεκριμένα γράφει : « Και ότε μεν Επίσκοπος κατά συνεπισκόπου ενάγει, η Κληρικός κατά Επισκόπου , τότε τον Μητροπολίτην καθίζειν δικαστήν, ον και Έξαρχον της διοικήσεως ονομάζει· ότε δε Επίσκοπος κατά Μητροπολίτου αυτού δίκην έχει, τότε τω Κωνσταντινουπόλεως επιτρέπειν   το Δικαστήριον. Ου πάντων δε των Μητροπολιτών πάντως Κωνσταντινουπόλεως καθιείται Δικαστής , αλλά των υποκειμένων αυτώ. Ου γαρ δε και τους της   Συρίας Μητροπολίτας, η τους της Παλαιστίνης , και Φοινίκης , η τους της Αιγύπτου, άκοντας ελκύσει δικάσασθαι παρ’αυτώ · αλλ οἱ μεν της Συρίας , τω του Αντιοχείας υπόκεινται φόρω· οι δε της Παλαιστίνης , τω του Ιεροσολύμων · οι δε της Αιγύπτου παρά τω Αλεξανδρείας δικάσονται , παρ ὧν και χειροτονούνται , και οις περ υπόκεινται ». 10

Το ίδιο γράφει, εξηγώντας τον 34ον Κανόνα των αγίων Αποστόλων, και ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης.Γράφει :

« Διο και ο Εφέσου Ισαάκ έλεγεν εις Μιχαήλ τον πρώτον των Παλαιολόγων, ότι ο Κωνσταντινουπόλεως ουκ εκτείνει την εξουσίαν αυτού επί τα Πατριαρχεία της Ανατολής ».

Και συνεχίζοντας , συμπεραίνει ο άγιος Νικόδημος :

«Δεν έχει άδειάν τινας, ούτε Μητροπολίτης , ούτε Πατριάρχης να ενεργή τι εις τας υπερορίους εκκλησίας , ειμή μόνον εις τας υποκειμένας αυτώ , κατά τους Κανόνας των Αποστόλων λδ , λε , της α , ς , ζ τῆς β , γ ,η τῆς ς , κ , λς , λθ , της Σαρδικ. γ , ια , ιβ , της Αντιοχ. θ καί άλλους.

Και πως λοιπόν ο παρών Κανών και οι άλλοι ήθελαν διατάξει το εναντίον τούτων απάντων ; ». 11

Μόνον όταν υπάρξη πρόβλημα ευρύτερο σε κάποια Τοπική Εκκλησία, μόνον τότε είναι δυνατόν η Εκκλησία εκείνη δια του Πρώτου της να καταφύγη στον Οικουμενικόν Πατριάρχην, ίσως τότε και αυτοβούλως ο Οικουμενικός Πατριάρχης, να συγκαλέση Πανορθόδοξη Σύνοδο δια την λύσιν του προβλήματος. ( Οράτε παραδείγματα: Ιεροσόλυμα με Ειρηναίο, Σερβία με Σκοπιανό κ.λ.π.).

ζ.Τέλος, δια να μείνω μόνον σ’αυτά, γράφεται ξερά στο Υπόμνημα του αγίου Διδυμοτείχου, ότι: «Αποκατασταθέντος του Φιλαρέτου και του Eπιφανίου, αυτομάτως απεκατεστάθησαν και όλοι αυτοί»! ! ! Προφανώς τούτο γράφεται δια να δικαιολογηθή η ένστασις πολλών: Πως απεκαταστάθησαν όλοι οι καθαιρεθέντες Ουκρανοί Κληρικοί (Επίσκοποι, Πρεσβύτεροι, Διάκονοι) η οι υπό καθαιρεθέντων χειροτονηθέντες η οι αυτοχειροτόνητοι, κ.λ.π.

Όμως , ΟΧΙ . Τέτοιες προχειρότητες δεν πρέπει να αναγράφωνται σε επίσημα προϋποτίθεται Υπομνήματα Μονίμων Συνοδικών Επιτροπών, ως είναι η επί των Δογματικών και Νομοκανονικών και η Επί των Διορθοδόξων Συνοδικές Επιτροπές.

4. Η ευθύνη της Ρωσικής Εκκλησίας.

Βεβαίως δια το Ουκρανικό τούτο θέμα μεγάλη και πρωταρχική είναι η ευθύνη της Ρωσικής Εκκλησίας και αυτού τούτου του Πατριάρχου Κυρίλλου, δια τους εξής κυρίως λόγους:

Πρώτον · Δια την εγωϊστικήν γενικά συμπεριφορά του Πατριάρχου Μόσχας και την συνεχή προσπάθειά του να αποκτήση η Ρωσική Εκκλησία Πρωτοκαθεδρία της καθόλου Ορθοδόξου Εκκλησίας, λόγω της πληθύος των Χριστιανών και των Επισκόπων της, αλλά και της Κρατικής ισχύος . Τούτο όμως είναι εντελώς αντικακονικόν.

Δεύτερον , δια την αρνησιν χορηγήσεως αυτοκεφαλίας εις ένα μεγάλο ανεξάρτητο Κράτος , όπως είναι η Ουκρανία . Και

Τρίτον , διότι ενώ το 2016 συνεφώνησε στην εν Σαμπεζύ Σύνοδο των Προκαθημένων περί του χρόνου, του τόπου και των θεμάτων της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Κρήτης, τελικά   δεν μετέσχε και παρέσυρε και τρεις (3) ακόμη Εκκλησίες να μη συμμετάσχουν, ώστε να τρωθή η ενότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ - ΠΡΟΤΑΣΙΣ

1. Κατά την απόψί μου το θέμα του Αυτοκεφάλου της Εκκλησίας της Ουκρανίας έχει αναστατώσει ολόκληρον την Ορθόδοξον Εκκλησίαν και έχει προκαλέσει την ακοινωνησία μεταξύ Εκκλησίας Ρωσίας και Οικουμενικού Πατριαρχείου και ευρισκόμεθα προ ενός μεγάλου σχίσματος από την αντικανονικήν επέμβασι του Οικουμενικού Πατριαρχείου και από την σκληρότητα και την αντικανονική συμπεριφορά του Πατριαρχείου Μόσχας.

2.Δια να λυθή το θέμα πρέπει να συγκληθή υπό του Οικουμενικού Πατριάρχου Πανορθόδοξος Σύνοδος η τουλάχιστον Σύνοδος των Προκαθημένων των 14 Αυτοκεφάλων Εκκλησιών και με εκατέρωθεν υποχωρήσεις να δοθή το Αυτοκέφαλο εις την Εκκλησίαν της Ουκρανίας, με Μητροπολίτην τον Ονούφριον.

3. Η απόφασις της Πανορθοδόξου Συνόδου η των Προκαθημένων των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών να ληφθή κατά πλειοψηφίαν και όχι με ομοφωνία, αφού το θέμα δεν είναι δογματικό και στα διοικητικά θέματα ισχύει το Κανονικόν : «κρατείτω των πλειόνων η ψήφος » ( Στ Κανών της Α Οἰκουμενικῆς Συνόδου) .

Πύργος 5 -11- 2019

† Ο Μητροπολίτης Ηλείας ΓΕΡΜΑΝΟΣ

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ:

1.ΠΗΛΑΔΙΟΝ , Σελίς 36 .

2. ΠΗΔΑΛΙΟΝ , σελίς 37, Υποσημείωσις 1 και 3 .

3. ΠΗΔΑΛΙΟΝ, σελίς 199.

4. Εγκυκλοπαίδεια του ΗΛΙΟΥ,   Τόμος 15, σελίς 152.

5. ΠΗΔΑΛΙΟΝ σελίς 413.

6. ΠΗΛΑΔΙΟΝ, σελίς 37, υποσημείωσις 2.

7. ΠΗΔΑΛΙΟΝ ,σελίς 37 και εξής .

8. Εφημερίδα ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ , Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2019 , σελίδα 5, δημοσίευμα με τον τίτλον : ΣΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΝ κ.ΙΕΡΩΝΥΜΟ ΑΝΑΤΙΘΕΤΑΙ Ο ΧΕΙΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ Αναγνώριση του Ουκρανικού η του δικαιώματος του Οικουμνεικού Πατριαρχείου;

9. Ίδετε ανωτέρω εις την παρούσαν εργασία , σελίδα 3 και εξής .

10. Ράλλη –Πολτή , Σύνταγμα Θείων και Ιερών Κανόνων , Τόμος Β , σελίς 260.

11. Ίδετε ΠΗΔΑΛΙΟΝ , σελ.192 κ.εξ. υποσημείωσις 1. Ίδετε και τα μακρά επίσης Εισαγωγικά σχόλια του αγίου Νικοδήμου εις τους Κανόνας της Α Οἰκουμενικῆς Συνόδου . ΠΗΔΑΛΙΟΝ , σελίς 118, και εξής.

Ιερά Μητρόπολη Ηλείας

https://aktines.blogspot.com