ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΔΙΝΕΙ ΔΕΧΕΤΑΙ ΘΕΙΑ ΧΑΡΑ!

ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΔΙΝΕΙ ΔΕΧΕΤΑΙ ΘΕΙΑ ΧΑΡΑ

  

Δυὸ χαρὲς ὑπάρχουν στὸν ἄνθρωπο. Μία χαρά, ὅταν παίρνη, καὶ μία χαρά, ὅταν δίνη. Δὲν συγκρίνεται ἡ χαρὰ ποὺ νιώθει κανείς, ὅταν δίνη, μὲ τὴν χαρὰ ποὺ νιώθει, ὅταν παίρνη. Ὁ ἄνθρωπος, γιὰ νὰ καταλάβη ἂν προχωράη σωστὰ πνευματικά, πρέπει νὰ ἐξετάση κατ᾿ ἀρχὰς ἂν χαίρεται, ὅταν δίνη καὶ ὄχι ὅταν παίρνη· ἂν νιώθη στενοχώρια, ὅταν τοῦ δίνουν, καὶ χαρά, ὅταν δίνη. Ὕστερα, ἂν ἐργάζεται σωστὰ πνευματικά, ὅταν κάνη κανένα καλό, δὲν τὸ θυμᾶται ποτέ, ἀλλὰ δὲν ξεχνάει ποτὲ καὶ τὸ παραμικρὸ καλὸ ποὺ τοῦ κάνουν. Δὲν μπορεῖ νὰ κλείση μάτι ἀπὸ τὴν παραμικρὴ εὐεργεσία τῶν ἄλλων. Μπορεῖ αὐτὸς νὰ ἔχη δώσει ἕνα ἀμπέλι στὸν ἄλλον καὶ νὰ τὸ ἔχη ξεχάσει. Ἂν ὅμως ὁ ἄλλος τοῦ δώση ἕνα τσαμπὶ σταφύλι ἀπὸ τὸ ἀμπέλι ποὺ ἐκεῖνος τοῦ χάρισε, δὲν μπορεῖ νὰ τὸ ξεχάση ποτέ. Ἢ μπορεῖ νὰ ἔχη δώσει σὲ κάποιον πολλὲς ξυλόγλυπτες εἰκόνες καὶ νὰ μὴν τὸ θυμᾶται. Ἂν ἐκεῖνος τοῦ δώση μιὰ εἰκονίτσα πλαστικοποιημένη, αὐτὸς συγκινεῖται ἀπὸ τὴν εἰκονίτσα αὐτή, παρόλο ποὺ εἶναι μικρῆς ἀξίας, καὶ ἀπὸ εὐγνωμοσύνη σκέφτεται πῶς νὰ τὸ ἀνταποδώση. Ἀκόμη καὶ ὁλόκληρη Ἐκκλησία μπορεῖ νὰ δώση, καὶ τὸ οἰκόπεδο, καὶ νὰ τὸ ξεχάση. Δηλαδὴ ἡ σωστὴ πνευματικὴ πορεία εἶναι νὰ ξεχνάη κανεὶς τὰ καλὰ ποὺ κάνει καὶ νὰ θυμᾶται τὰ καλὰ ποὺ τοῦ κάνουν οἱ ἄλλοι. Ὅταν φθάση σ᾿ αὐτὴν τὴν κατάσταση ὁ ἄνθρωπος, τότε εἶναι ἄνθρωπος· ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ.

Ἂν ὅμως συνέχεια ξεχνάη τὶς καλωσύνες ποὺ τοῦ ἔκαναν οἱ ἄλλοι καὶ θυμᾶται τὶς καλωσύνες ποὺ ἔκανε αὐτός, αὐτὴ εἶναι ἀντίθετη ἐργασία ἀπὸ αὐτὴν ποὺ ζητάει ὁ Χριστός. Ἀλλὰ καὶ ὅταν σκέφτεται «ἐσὺ μοῦ ἔδωσες τόσο καὶ ἐγὼ σοῦ ἔδωσα τόσο», αὐτὸ πάλι εἶναι μπακαλίστικο πράγμα. Ἐγὼ κοιτάω νὰ δώσω σ᾿ αὐτὸν ποὺ ἔχει μεγαλύτερη ἀνάγκη. Δὲν ὑπολογίζω μπακαλίστικα: ὁ τάδε μοῦ ἔδωσε αὐτὰ τὰ βιβλία καὶ ἐγὼ τώρα σ᾿ αὐτὸν χρωστάω τόσα, ὁπότε πρέπει νὰ τοῦ τὰ δώσω, γιὰ νὰ ἐξοφλήσω. Ἤ, ἂν ὁ ἄλλος δὲν μοῦ ἔδωσε, δὲν θὰ τοῦ δώσω καὶ ἐγὼ τίποτε. Καὶ αὐτὸ εἶναι μιὰ ἀνθρώπινη δικαιοσύνη.

Αὐτὸς ποὺ παίρνει κάτι, δέχεται ἀνθρώπινη χαρά. Αὐτὸς ποὺ δίνει, δέχεται θεϊκὴ χαρά. Τὴν θεϊκὴ χαρὰ μὲ τὸ δόσιμο τὴν παίρνουμε. Μοῦ δίνει λ.χ. κάποιος ἕνα βιβλίο. Αὐτὸς τώρα χαίρεται πνευματικά, θεϊκά, καὶ ἐγὼ ποὺ πῆρα τὸ βιβλίο χαίρομαι ἀνθρώπινα. Ὅταν καὶ ἐγὼ δώσω τὸ βιβλίο, θὰ χαρῶ καὶ ἐγὼ θεϊκά, καὶ ὁ ἄλλος ποὺ θὰ τὸ πάρη θὰ χαρῆ ἀνθρώπινα. Ὅταν καὶ ἐκεῖνος τὸ δώση, θὰ χαρῆ καὶ αὐτὸς θεϊκά, καὶ ἐκεῖνος ποὺ θὰ τὸ πάρη θὰ χαρῆ ἀνθρώπινα. Ἂν ὅμως καὶ αὐτὸς τὸ δώση, τότε θὰ χαρῆ καὶ θεϊκὰ κ.ο.κ. Βλέπετε πῶς μὲ ἕνα πράγμα μποροῦν πολλοὶ ἄνθρωποι νὰ χαροῦν καὶ ἀνθρώπινα καὶ θεϊκά;

Νὰ μάθη κανεὶς νὰ χαίρεται μὲ τὸ νὰ δίνη. Ὅταν χαίρεται μὲ τὸ νὰ δίνη, εἶναι τοποθετημένος σωστά, εἶναι δικτυωμένος μὲ τὸν Χριστό· ἔχει τὴν θεία Χάρη. Ὅταν δίνη ἢ προσφέρη κάτι, ἡ χαρὰ ποὺ νιώθει ἔχει θεῖο ὀξυγόνο. Ὅταν χαίρεται μὲ τὸ νὰ λαμβάνη ἢ νὰ θυσιάζωνται οἱ ἄλλοι γι᾿ αὐτόν, αὐτὴ ἡ χαρὰ ἔχει μπόχα, ἀσφυξία. Τέτοιοι ἄνθρωποι ποὺ δίνονται, χωρὶς νὰ ὑπολογίζουν τὸν ἑαυτό τους, θὰ μᾶς κρίνουν μεθαύριο. Τί χαρὰ νιώθουν αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι! Αὐτοὺς τοὺς προστατεύει ὁ Χριστός. Ἀλλὰ οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι χαίρονται μὲ τὸ νὰ παίρνουν καὶ στεροῦνται τὴν θεϊκὴ χαρά, γι᾿ αὐτὸ εἶναι βασανισμένοι. Ὁ Χριστὸς συγκινεῖται, ὅταν ἀγαπᾶμε τὸν πλησίον μας πιὸ πολὺ ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας, καὶ μᾶς γεμίζει μὲ θεία εὐφροσύνη. Βλέπεις, Ἐκεῖνος δὲν περιορίσθηκε στὸ «ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν» (1), ἀλλὰ θυσιάσθηκε γιὰ τὸν ἄνθρωπο.

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

ΛΟΓΟΙ Β'- ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ

Ο ΦΟΥΡΝΑΡΗΣ ΚΑΙ Η ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ

Ο φούρναρης γκρίνιαζε συνέχεια στην γυναίκα του, που πήγαινε στις εκκλησίες και έδινε στους φτωχούς και στους εράνους...

- Αφεντικό, όλα αυτά τα ψωμιά είναι δικά σου;

- Αμ΄ τίνος να’ναι;

- Και δεν τα τρως;

- Βρε φύγε από δω!

- Δώσε μου και μένα ένα ψωμάκι που πεινάω.

- Φύγε σου είπα, παράτα με.

- Αφεντικό!

- Φεύγεις ή δεν φεύγεις;

- Αφεντικό! Παρακαλούσε ο φτωχός.

Δεν πρόλαβε να τελειώσει, και ο φούρναρης πετάει ένα ψωμί στο κεφάλι του. Έσκυψε ο φτωχός και το ψωμί τον πήρε ξυστά και έπεσε παραπέρα. Τρέχει, το αρπάζει, κάθεται σε μια γωνιά και το τρώει. Ο φούρναρης όλη μέρα ήταν νευριασμένος για τον γρουσούζη επισκέπτη και το ψωμί που έχασε.

- Ας τολμήσει να ξανάλθει, έλεγε!

Τη νύχτα, κάπου δύο μετά τα μεσάνυχτα, πετάγεται ο φούρναρης από τον ύπνο του τρομαγμένος και καταϊδρωμένος.

- Γυναίκα, σήκω, ξύπνα. Φέρε μου μία φανέλα να αλλάξω και να σου πω: Γυναίκα, πέθανα λέει, και μαζεύτηκαν γύρω μου Άγγελοι και διάβολοι. Ποιος να πάρει την ψυχή μου. Σε μια μεγάλη ζυγαριά όλο και πρόσθεταν οι τρισκατάρατοι τα κρίματά μου. Και ο ζυγός βάρυνε και βάρυνε και οι Άγγελοι δεν είχαν τίποτα να βάλουν και λυπόντουσαν. Σε μια στιγμή, ένας Άγγελος φωνάζει: Το ψωμί! Αυτό που χόρτασε τον πεινασμένο. Βάλτε το στον άλλο ζυγό.

Οι διάβολοι επαναστάτησαν:

- Το ψωμί δεν το έδωσε. Το έριξε να σπάσει το κεφάλι του φτωχού.

Και απάντησαν οι Άγγελοι:

- Όμως χόρτασε τον πεινασμένο και εκείνος έδωσε την ευχή του.

Και που λες γυναίκα μου, εκείνο το ψωμί έκανε και έγειρε η ζυγαριά αντίθετα και σώθηκα. Το λοιπόν, δίνε, δίνε και μη σταματάς. Και εγώ θα δίνω. Αχ, και να ξανάρθει εκείνος ο φτωχός!

Επιτέλους το κατάλαβε και ο φούρναρης ότι κερδίζει όταν δίνει. Να πιστεύουμε ακλόνητα, πως όταν δίνουμε, αντί να φτωχαίνουμε, πλουτίζουμε. Η πρώτη θυγατέρα του Θεού είναι η ελεημοσύνη, αυτή η ελεημοσύνη κατέπεισε τον Θεό και έγινε άνθρωπος, για να σώσει τον άνθρωπο...

ΑΓΙΟΣ ΝΗΦΩΝ: Η ΧΑΡΗ ΤΗΣ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗΣ

Το ψωμί το δικό μου είναι υλικό ζήτημα. Το ψωμί του αδελφού μου όμως είναι πνευματικό ζήτημα.

(Αλέξανδρος Τσιριντάνης)

Κάποτε που βάδιζα με τον άγιο στην πλατεία της πόλεως, βλέπω δεξιά μου έναν άνθρωπο κάτι να ψιθυρίζει. Τον ακολουθούσαν πολλοί φτωχοί ζητώντας του βοήθεια. Κι εκείνος κάνοντας τάχα ότι τους διώχνει, τους έβαζε στο χέρι την ελεημοσύνη του. Έτσι κρυβόταν από τους ανθρώπους. Μόλις το πρόσεξα, σκούντησα τον όσιο και του είπα για την αρετή του ανθρώπου αυτού. Κι εκείνος μού λέει:

- Στα μάτια του Θεού είναι μέγας. Τον ξέρω, γιατί αρκετές φορές βρεθήκαμε μαζί.

Ύστερα από μερικές ημέρες τον ρώτησα σχετικά με αυτή την αρετή και μου διηγήθηκε ένα παράδοξο θαύμα.

- Ήμουνα τότε, μού είπε, μικρό παιδί, δώδεκα χρονών περίπου, και είχα πάει στην εκκλησία του αποστόλου Θωμά να προσευχηθώ. Βρήκα εκεί ένα γέροντα να διδάσκει το λαό. Μεταξύ άλλων, μίλησε και για την ελεημοσύνη. Είπε ότι αυτός που δίνει κάτι στους φτωχούς είναι σαν να το καταθέτει στα χέρια του Κυρίου. Όταν το άκουσα αυτό παραξενεύθηκα και κατέκρινα τον άνθρωπο του Θεού ότι ήταν ψεύτης. Γιατί έλεγα μέσα μου: αφού ο Κύριος είναι στους ουρανούς στα δεξιά του Πατέρα του, πώς θα βρεθεί στη γη, για να πάρει αυτά που δίνουμε στους φτωχούς;

Καθώς όμως βάδιζα και συλλογιζόμουν όσα άκουσα, βλέπω κατά σύμπτωση ένα κουρελιάρη φτωχό που πάνω από το κεφάλι του -τι θαύμα!- στεκόταν η μορφή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Εκεί που προχωρούσε ο φτωχός τον συνάντησε κάποιος ελεήμων και του έδωσε ένα κομμάτι ψωμί. Μόλις λοιπόν άπλωσε το χέρι του ο φιλόπτωχος εκείνος προς το ζητιάνο, άπλωσε και ο Κύριος το χέρι του από την εικόνα, πήρε το ψωμί και τον ευχαρίστησε. Έπειτα το έδωσε στον φτωχό. Ούτε αυτός όμως ούτε κι ο ελεήμων κατάλαβαν τίποτε.

Θαύμασα και πίστεψα. Από τότε ήξερα ότι όποιος δίνει στους αδελφούς ό,τι έχουν ανάγκη, το βάζει πραγματικά στα χέρια του Χριστού. Αυτή την εικόνα του Χριστού τη βλέπω να στέκεται πάνω απ’ όλους τους φτωχούς και γι’ αυτό με δέος ασκώ όσο μπορώ, την αρετή της ελεημοσύνης που τόσο ευχαριστεί τον Κύριο.

Άγιος Νήφων Κωνσταντιανής