ΔΕΙΤΕ ΤΙ ΑΞΙΑ ΕΧΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΕΝΑ ΧΙΛΙΑΡΙΚΟ

Τι αγοράζαμε με αυτό το 1999 και τι αγοράζουμε τώρα με 2,93 ευρώ;

Αναλυτικά:

Τσιγάρα: 400 δραχμές.

Τυρόπιτα: 100 δραχμές.

Καφές φραπέ: 500 δραχμές.

Σύνολο χίλιες δραχμές κι όλα αυτά, με… βασικό μισθό 170 χιλιάδες δραχμές (498 €).

Σήμερα (2015) τα ίδια προϊόντα κοστίζουν:

Τσιγάρα: 3,70 – 4,70 ευρώ.

Τυρόπιτα 1,5 ευρώ.

Καφές φραπέ ή freddo: 3 – 4 ευρώ.

Σύνολο 8-9 ευρώ, δηλαδή περίπου τρία χιλιάρικα, με βασικό μισθό 480 ευρώ.

Ο βασικό μισθός σε δραχμές υπολογίζεται ότι είναι 163.000 δρχ (περίπου όσο και το 1999).

Απλά 15 χρόνια μετά, το κόστος ζωής τριπλασιάστηκε.

Ο βασικός μισθός μειώθηκε και για ένα τεράστιο κομμάτι του πληθυσμού δεν υπάρχει καν.

Τα συμπεράσματα δικά σας….

http://www.pronews.gr

ΜΟΝΑΧΟΣ ΜΩΥΣΗΣ ΕΚ ΠΡΕΒΕΖΗΣ: ΛΥΠΗΣΟΥ ΜΑΣ ΚΥΡΙΕ! ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΣΟΥ ΧΑΝΕΤΑΙ!

Αυτοί που μας κυβερνάνε, και ακυβέρνητοι είμαστε, είναι η προσωποποίηση του μίσους. Αν υπήρχαν χειρότεροι, αυτοί θα μας άξιζαν. Θερίζουμε ανάλογα με τον καρπό που σπείραμε.
Στις ώρες, στις ημέρες, στον χρόνο που έρχεται. Να μην είστε ορφανοί από Πατέρα. Και εάν κάπου τον χάσετε, βρείτε τον γρήγορα. Πάντοτε σας περιμένει. Τα μάτια Του είναι στραμμένα προς την πόρτα και το παράθυρο. Θυμηθείτε το άσωτο υιό για να καταλάβετε. 

Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να μεταθέσω τα βουνά που μου κλείνουν το δρόμο παρά μόνο, ότι είναι δική μου ευθύνη το αδιέξοδο. Το να πιστεύω ότι ανέβηκα στον σταυρό και δεν με ανέβασαν άλλοι. Το να αναλαμβάνω την αιτία της συμφοράς μου, το να ομολογώ την αμαρτία μου.

Όπως έγινε με τον ληστή, των εκ δεξιών του Χριστού. Δέστε και οι δύο κατάκριτοι. Ο ένας βλασφημεί και ο άλλος μετανοεί. Ήταν ελεύθεροι να επιλέξουν και ο Κύριος περίμενε έως το τελευταίο λεπτό. Χωρίς έργα μετανοίας ο εκ δεξιών ανοίγει τον παράδεισο. Η αναγνώριση της ενοχής του ήταν αρκετή για τον Ιησού.

Τρία χρόνια μαθητής του Χριστού ο Ιούδας και την αγάπη του λυτρωτού του, δεν την ένοιωσε και απολέσθηκε, αφού δεν μετανόησε. Τρεις φορές αρνήθηκε τον Κύριο ο Πέτρος, τα δάκρυα της μετανοίας όμως συγκίνησαν τον Ιησού και απεκατεστάθη.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο ισχυρό από τον άνθρωπο που αναγνωρίζει την αμαρτία του. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ισχυρό από τον άνθρωπο που νιώθει ανάξιος να εισακουσθεί και να βρει έλεος και γι΄ αυτό βρίσκει.

Πως καταντήσαμε έτσι αδέρφια μου, να επιρρίπτουμε όλοι στους άλλους τις ευθύνες για την σημερινή δουλεία που υφιστάμεθα. Γι΄ όλα φταίνε οι εκάστοτε πολιτικοί ηγέτες. Ποιοι τους ανέδειξαν, όμως; Και ποιους σταύρωσαν και σταυρώνουν αυτοί; Εσάς που τους ψηφίσατε. Και εσείς επιμένετε να αναζητάτε την σωτηρία από ‘’αντίχριστους και μισέλληνες σωτήρες’’.

Αφού για όλα φταίνε οι άλλοι, άραγε, όλοι είμαστε ανένοχοι. Τι τρέλα μας έχει πιάσει; Με αυτό το σκεπτικισμό δεν θα ελευθερωθούμε ποτέ. Βρισκόμαστε πάνω στο σταυρό σαν τον ληστή των εξ΄ αριστερών.

Και δεν θα βρεθεί κάποιος να μας κατεβάσει από τον σταυρό, αν δεν προλάβουμε, όσο αναπνέουμε ακόμα, να κραυγάσουμε στον σταυρωθέντα Ιησού: «Συγχώρεσέ μας Κύριε».

Η ζωή μας παίζετε κορώνα γράμμα και εσείς ασχολείστε ακόμα με αυτούς που δεν υπάρχουν. Ναι! δεν υπάρχουν, αφού απέρριψαν την ΖΩΗ και νομίζουν ότι ζουν.

Επιστρέψτε στον εαυτό σας, γιατί εκεί μέσα είναι κρυμμένο το μυστικό της ευτυχίας που ψάχνετε σε λάθους δρόμους, σε σκοτεινά μονοπάτια, που μόνο σε γκρεμούς οδηγούν.

Ο πατρικότατος Χριστός είναι εδώ! Στα σκοτάδια μας, στις φυλακές μας, στα αδιέξοδα, στη ζωή και στο θάνατο! Αν δεν τον βλέπετε είναι γιατί δεν μετανοείτε.

Στη ζωή όλων μας έρχονται ώρες που όλες οι πόρτες κλείνουν, όλα τα φώτα σβήνουν. Όμως Αυτός είναι πάντα εδώ, κλεισμένος μέσα στην άδυτα της ψυχής μας, γιατί η ψυχή μας είναι Αυτός. Είναι δική Του. Και εσείς αυτό δεν το σκεφτήκατε ποτέ. Και τρέχετε έξω, σ΄ όλο τον κόσμο να βρείτε την χαρά, και η Σταυρωμένη χαρά αγωνιά, και περιμένει.

Ακόμα ζει ανάμεσά μας, κάποιος αρκετά πιστός αδελφός, που μέσα στο καμίνι των προσωπικών του συμφορών, μόλις που κατάφερε νοερά να φωνάξει στον Χριστό: «Είναι δυνατόν να ακούγεται η φωνή μου, αποκλείεται να ακούγεται η φωνή μου στη βρώμικη κατάσταση που είμαι, το πολύ-πολύ κάποιος άγγελος να σου τη μεταφέρει κάποια στιγμή αφού είσαι άχρονος». Αμέσως χτύπησε το κινητό με κάποιο μήνυμα. Ο αποστολέας άγνωστος, το μήνυμα ξεκάθαρο, και μάλιστα υπογεγραμμένο: «Πως είναι δυνατόν Εγώ που έφτιαξα το αυτί σου, να μην μπορώ να ακούσω την φωνή σου – ΘΕΟΣ».

Στην αρχή της προσευχής δειλά-δειλά, με αίσθημα ενοχής, παλεύουμε με τον χειρότερο εχθρό: τον εαυτό μας, το ράθυμο και απρόθυμο να αναζητήσει τον Θεό του. Δοκιμαζόμαστε κάθε στιγμή στην αγάπη Του. Μέσα από την έμπρακτη μετάνοια της νύκτας, να αναζητήσουμε να μας αποκαλύψει ο Κύριος πόσο πολύ τον πικραίνουμε κάθε στιγμή, πόσο πολύ αμαρτάνουμε όλη την ημέρα, σε όλη τη ζωή μας. Η ανάγκη να συγχωρεθούμε, η αναζήτηση του ελέους, μέσα από αυτή την πάλη με τον εαυτό μας, θα μας οδηγήσει, στην αγάπη Του και σιγά σιγά σε αναστεναγμούς ευχαριστίας και δοξολογίας, αφού θα έχουμε νιώσει την άφεση.

Όλα τα άκουσε, όλα τα δέχτηκε και ανταποδίδει. Εκεί είναι ο παράδεισος, εκεί, στη ημισκότεινη γωνιά του κελιού μας, που αναζητάμε τον Πατέρα μας. Εκεί που τα δάκρυα του πόνου και της συμφοράς Αυτός τα μετατρέπει σε δάκρυα, ανεκλάλητης χαράς και παρηγοριάς.

Η κατάστασή μας εκπέμπει S.O.S. Είτε το πιστεύουμε είτε όχι, δεν υπάρχει κανείς που να το ακούει. Στηριχθήκατε σε ανθρωπίνους και υλικούς παράγοντες και παραθεωρήσατε τον Πανταχού Παρών. Τώρα μόνο Αυτός μας έμεινε και μόνο Αυτός θα ακούσει το σήμα.

Οι ‘’αντίχριστοι και οι μισέλληνες σωτήρες’’ είναι έτοιμοι να μας ρίξουν στον γκρεμό. Μα εμείς, έστω και την τελευταία στιγμή να φωνάξουμε τον Πατέρα μας, που οι γείτονες μας δεν τον γνωρίζουν, για να μας λυτρώσει από αυτούς και το κακό μας παρελθόν.

Όταν έχετε μεγάλη ανάγκη, τρέχετε σαν παλαβοί και μπορεί να μπείτε και σε λάθος πόρτα. Μην ξεχνάτε όμως ότι η πόρτα του Ουρανίου Πατρός γράφει πάνω στο πρέκι της: ‘’Σας αγαπώ’’ όλους πέρα ως πέρα.

Μετανοήστε όλοι και μπείτε όλοι χωρίς διάκριση μέσα. Πηγαίνετε σε άλλη πόρτα να το βρείτε αυτό! Οι άλλοι σας αγαπούν με ψεύτικη αγάπη αλλά και με πολλή διάκριση. Γιατί η αγάπη τους προς εσάς είναι υλική και σ΄ αυτές τις λάθος πόρτες , την αγάπη την πληρώνετε. Αλλά στην πόρτα του Θεού, την αγάπη την παίρνεις δωρεάν και με πολλά δώρα από τον ίδιο τον Θεό, προς τον αγαπητό πιστό που μπαίνει μέσα.

Γι΄ αυτό αδέρφια μου, προσέξτε! Στις ώρες, στις ημέρες, στον χρόνο που έρχεται. Να μην είστε ορφανοί από Πατέρα. Και εάν κάπου τον χάσετε, βρείτε τον γρήγορα. Πάντοτε σας περιμένει. Τα μάτια Του είναι στραμμένα προς την πόρτα και το παράθυρο. Θυμηθείτε το άσωτο υιό για να καταλάβετε.

Αυτοί που μας κυβερνάνε, και ακυβέρνητοι είμαστε, είναι η προσωποποίηση του μίσους. Αν υπήρχαν χειρότεροι, αυτοί θα μας άξιζαν. Θερίζουμε ανάλογα με τον καρπό που σπείραμε.

Χάθηκαν οι ηγέτες, οι ποιμένες, οι ήρωες, οι μανάδες, οι σύζυγοι, τα Ελληνόπουλα. Δεν υπάρχουν πια ιδανικά. Κανείς δεν βγαίνει μπροστά, κανείς δεν έχει την διάθεση να θυσιαστεί. Λυπήσου μας Θεέ μου! Το Έθνος σου χάνεται!

Πως καταντήσαμε, αλλά και πως μας κατάντησαν.

Για άλλη μια φορά η Μητέρα μας η Παναγία έχει απλώσει το μαφόριο της πάνω από την Ελλάδα. Είναι η Αρχόντισσα που συνδέει γη και ουρανό. Είναι η Μάνα που δεν ξεχνάει τα παιδιά της. Με τις παρακλήσεις της πάλι πήγανε τα γεγονότα πίσω. Αλλά πόσο άραγε ακόμα; Μας χαρίζετε πολύτιμος χρόνος. Αξιοποιήστε το παιδιά μου!

Στην κολόνα που δέσανε τον Κύριο μας οι Ρωμαίοι, που τώρα υπάρχει μόνο η βάση της, κάποιοι ευλαβείς χριστιανοί, βάζοντας το αυτί τους κοντά, ακούνε τα μαστιγώματα να σφυρίζουν και να πέφτουν πάνω στην ευαίσθητη σάρκα του Κυρίου μας. Ακούγονται οι βαθιοί αναστεναγμοί Του από τους πόνους Του. Ακούγονται οι βρισιές των Ρωμαίων στρατιωτών και τα γρονθοκοπήματα που δεχόταν στο πρόσωπο και στο κεφάλι.

Τα μαστίγια των Ρωμαίων, από βούνευρα, με τρίγκιστρα και αστεράκια πάνω τους, ξέσκιζαν τις σάρκες Του, που πέφτανε ενίοτε κατά γης. Σύμφωνα με τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, οι στρατιώτες που τον μαστιγώνανε και αλλάζανε κάθε 15 λεπτά γιατί κουράζονταν, ήταν εξήντα τον αριθμό. Είχε καταντήσει όλος μια πληγή. Και όμως δεν γόγγυσε, τα υπέμεινε όλα με καρτερία.

Μας άφησε Ιερή Παρακαταθήκη, τι σημαίνει αληθινή αγάπη. Να μη κρατάς τίποτα για τον εαυτό σου. Την θυσία.

Κανένας θνητός μετά από τέτοια βασανιστήρια, δεν θα μπορούσε να σηκώσει στο διαλυμένο του σώμα 8 μέτρα σταυρό. Και όμως, και όμως και αυτό ακόμα ποθούσε ο Θεός μας να το περάσει. Άλλος στη θέση Του θα είχε πάθει ανακοπή. Εκεί μόνο άφησε τη Θεότητα Του να επέμβει στην ανθρώπινη φύση Του, δηλαδή, στο να παρατείνει το χρόνο των βασανιστηρίων Του.

Η απανθρωπιά μας κατάντησε τον ωραιότερο άνθρωπο που πέρασε πάνω στη γη, όλον μια πληγή, που πάνω στο Σταυρό, δεν είχε μορφή ανθρώπου.

Του πρόσφεραν χολή με ξύδι πριν τη σταύρωση, ως ναρκωτικό, για να υποφέρει τους πόνους. Δεν το δέχτηκε, γιατί η αγάπη Του για μας τον έκανε να ποθεί και άλλο πόνο. Ζήτησε νερό, αφού το σώμα του είχε στραγγίσει από νερό. Γυμνά τα κόκαλά Του, μετριόταν. Του δώσανε ξύδι, που έχει τις αντίθετες ιδιότητες από το νερό. Και όμως το ήπιε και αυτό το ‘’ποτήρι’’. Γιατί πάνω απ΄ όλα ο Κύριος μας διψούσε τη σωτηρία μας.

Ο παράξενος ιδρώτας, ως πηχτοί κόκκοι αίματος, στον κήπο της Γεσθημανής, δεν ήταν τόσο για την αγωνία Του που έβλεπε ως Θεός ότι πάνω στο σταυρό θα σήκωνε όλες τις αμαρτίες των ανθρώπων ανά τους αιώνες, αλλά ο πόνος Του γιατί ήξερε ότι τα παιδιά Του ακόμα και μετά από μια τέτοια θυσία δεν θα μετανοούσαν και θα χανόντουσαν τα περισσότερα.

Παράπονο από το στόμα Του δεν βγήκε, παρά μόνο ένα την στιγμή που ήταν ακόμα επάνω στον Σταυρό. Όλοι οι περαστικοί τον κορόιδευαν, ως να ήταν ο χειρότερος κακούργος, ενώ κουνάγανε εμπαικτικά το κεφάλι τους. Αλλοίμονο σε σένα που έλεγες ότι θα σώσεις τον κόσμο, δεν μπόρεσες ούτε τον εαυτό σου να σώσεις, του έλεγαν. Έτσι σκέφτονταν οι ανόητοι. Πόνεσε η ευαίσθητη ψυχή του Κυρίου μας, γιατί δε βρέθηκε ούτε ένας να τον παρηγορήσει κάτω από το Σταυρό, Ψ.68,20-22. Ένα άφωνο παράπονο.

Δεν ζήτησε τίποτα άλλο από εμάς και δεν ζητάει και τώρα τίποτα για τον εαυτό Του, γιατί είναι ανενδεής, αυτάρκης. Ένα όμως περιμένει και σήμερα που τον ξανασταυρώνουμε με τις άπειρες αμαρτίες μας. Την ευγνωμοσύνη μας για τις τόσες θυσίες Του.

Αχ! Αδερφοί μου, η καρδιά μας έγινε σαν από πέτρα, η αμαρτία τύφλωσε τη συνείδησή μας και χάσαμε το πραγματικό Φως μας. Ας επιστρέψουμε στην στοργική αγκαλιά Του. Είναι πάντοτε ανοικτή και για τον χειρότερο αμαρτωλό.

Να είμαστε έτοιμοι να ανταποκριθούμε σε αυτή την αγάπη Του.

Κάποιοι από εσάς που διαβάζετε τούτες τις γραμμές, ίσως χρειαστεί να θυσιαστείτε γι΄ Αυτόν αύριο, ο καιρός πλησιάζει. Όταν θα ξεσπάσει ο τυφώνας, θα θυμηθείτε τούτα τα λόγια.

Σας αγαπώ παιδιά μου με την αγάπη που μου χαρίζει Αυτός.

Ζω ανάμεσά σας και είμαι έτοιμος να σας βοηθήσω, στο πρόσωπό σας βλέπω το Θεό μου, είναι χρέος μου. Γι΄ αυτό σας προετοιμάζω και αφυπνίζω τον χαμένο εαυτό σας. Γιατί έτσι θέλει Εκείνος.

Ο δούλος του Θεού, αλλά και δικός σας, Μωυσής μοναχός.

ΤΟ ΧΑΡΑΓΜΑ RFID ΤΣΙΠ ΕΛΕΓΧΟΥ

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΕΣ ΚΑΡΤΕΣ

Το παρακάτω απόσπασμα, που αποδεικνύει το προορατικό χάρισμα του γέροντα Παϊσίου, καθώς τα προείδε και τα προείπε σε μια εποχή που τίποτε δεν προοιωνιζόταν ότι θα συμβούν αυτά που συμβαίνουν και που μας επιβάλλουν, δείχνει ότι όλα αυτά είναι πράγματι σχεδιασμένα για να αναγκάσουν τον λαό να σκύψει το κεφάλι, για να περάσουν νόμους και αποφάσεις, με απώτερο στόχο τον πλήρη έλεγχο της οικονομικής ζωής του τόπου και την εφαρμογή του ηλεκτρονικού ελέγχου ολόκληρης της ζωής μας.

Ο γέροντας Παΐσιος δεν είχε γνώσεις οικονομικές, δεν είχε σπουδάσει σε σχολεία ανώτερα και όμως η αγιασμένη αυτή μορφή του καιρού μας μπόρεσε και είπε όσα κανένας οικονομολόγος την εποχή εκείνη (πριν το 1992, έτος κοίμησης του γέροντα) δεν μπορούσε να προβλέψει και να γράψει.

Είναι καταπληκτική η περιγραφή όσων συμβαίνουν σήμερα, σαν να τα έβλεπε ο γέροντας με ενάργεια και καθαρότητα, που μόνο ένας άγιος μπορούσε να έχει... Έλεγε λοιπόν ο άγιος γέροντας:

Ἐπέβαλαν στήν χώρα μας ἕνα πολύ μεγάλο ἐξωτερικό δημόσιο χρέος, τόσο μεγάλο πού, ὄχι μόνον νά μήν μποροῦμε νά τό ξεχρεώσουμε, ἀλλά οὔτε τούς τόκους αὐτοῦ τοῦ δανείου νά μήν προλαβαίνουμε. Μέ αὐτό καταφέρνουν μέ εὔλογη δικαιολογία νά ἐπιβάλουν στό λαό ἕνα οἰκονομικό πρόγραμμα ἐξόντωσης ἕως ἐσχάτων. Θά ἐπιβάλλουν συνεχῶς νέα οἰκονομικά μέτρα, δυσβάστακτα, φόρους ἀσήκωτους καί πάρα πολλά ἄλλα μέτρα, ἔτσι ὥστε νά κάνουν τό λαό νά ἀγανακτήσει.

Καί τί θά πετύχουν μέ αὐτό; Ἀκοῦστε. Ὁ λαός καταπιεζόμενος ἀπό τά δυσβάστακτα οἰκονομικά  μέτρα θά ζητάει κάποια στιγμή νά ξανασάνει, ἀλλά αὐτή τή στιγμή δέν πρόκειται νά τοῦ τή χαρίσουν ποτέ, παρά μόνον ἕως ὅτου σκύψει τό κεφάλι του ἐντελῶς στό ἔδαφος, δηλώνοντας τέλεια ὑποταγή στό καινούργιο τους σύστημα.  Θά λένε, ἔχετε δίκιο πού διαμαρτύρεσθε, ὅμως ἔχετε μεγάλο ἐξωτερικὸ χρέος καί αὐτοί πού ἔχουν πολλά λεφτά φοροδιαφεύγουν, γιά νά μή σᾶς ἐπιβάλουμε ἄδικα μεγάλους φόρους κτλ. πρέπει νά ἀποδεχθεῖτε τό τέλειο σύστημα ἠλεκτρονικοῦ οἰκονομικοῦ ἐλέγχου. Ἔτσι ὥστε νά βλέπουμε ποιοί εἶναι οἱ νομοταγεῖς πολίτες καί ποιοί οἱ φοροφυγάδες. Ταυτόχρονα θά παρέχουν μέσῳ τοῦ ἠλεκτρονικοῦ οἰκονομικοῦ συστήματος πολλές διευκολύνσεις καί προτεραιότητες, μέ τίς ὁποῖες θά ξεγελοῦν τόν κόσμο ὅτι θ᾽ ἀνακουφιστεῖ λίγο οἰκονομικά. (…)

Απόσπασμα

από το βιβλίο του Ιερομονάχου Χριστοδούλου Αγιορείτου

«Σκεύος Εκλογής»

(για τον γέροντα Παΐσιο τον Αγιορείτη)

 Άγιον Όρος 1996, σ. 420-422 

Από το χειρόγραφο κείμενο του οσίου Παϊσίου

Σιγά-σιγά, μετά την κάρτα και την ταυτότητα, θα προχωρήσουν πονηρά στο σφράγισμα. Με διάφορα πονηρά μέσα θα κάνουν εκβιασμούς, για να δέχονται οι άνθρωποι το σφράγισμα στο μέτωπο ή στο χέρι. Θα στριμώξουν τα πράγματα και θα πουν:«Μόνο με τις κάρτες θα κινείσθε. Τα χρήματα θα καταργηθούν». 

Θα δίνει κανείς την κάρτα στο κατάστημα και θα ψωνίζει και ο καταστηματάρχης θα παίρνει τα χρήματα από την Τράπεζα.

Όποιος δεν θα έχει κάρτα, δεν θα μπορεί ούτε να πουλά ούτε να αγοράζει . Από το άλλο μέρος θα αρχίσουν να διαφημίζουν «το τέλειο σύστημα», το σφράγισμα με ακτίνες λέιζερ στο χέρι ή στο μέτωπο, που δεν θα διακρίνεται εξωτερικά.

Συγχρόνως στην τηλεόραση θα δείχνουν ότι ο τάδε πήρε την κάρτα του τάδε και του πήρε τα χρήματα από την Τράπεζα και θα λένε συνέχεια : «Πιο σίγουρο είναι το σφράγισμα με ακτίνες λέιζερ στο χέρι ή στο μέτωπο, γιατί μόνον ο κάτοχος ξέρει το νούμερό του. Το σφράγισμα είναι το τελειότερο σύστημα. Ούτε το κεφάλι μπορεί να πάρει ο άλλος ούτε το χέρι ούτε το σφράγισμα το βλέπει». Γι’ αυτό αφήνουν τώρα τους ληστές, τους κακοποιούς, να οργώνουν.

ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΣΩΘΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ;

Η κατάσταση, στην οποία έχει βρεθεί τον τελευταίο καιρό η χώρα μας, είναι οπωσδήποτε θλιβερή. «Εγενήθημεν όνειδος τοις γείτοσιν ημών, μυκτηρισμός και χλευασμός τοις κύκλω ημών», καθώς λέει ο θεόπνευστος Ψαλμωδός για τον λαό του (βλ. Ψαλμ. 78  4). Ασχολούνται μαζί μας ειρωνικά και περιφρονητικά όλοι οι γύρω λαοί. Βάλαμε ξένα αφεντικά στο κεφάλι μας και γράφουν και προτείνουν – κάποτε ίσως και σαρκαστικά – ορισμένοι ξένοι τρόπους εξόδου από την κρίση, οι οποίοι προσβάλλουν και αυτή την εθνική μας αξιοπρέπεια.

Πονάει κατάβαθα η ψυχή μας με την κατάσταση αυτή, η οποία είναι εξόφθαλμο ότι είναι πραγματική. Πολλοί σπουδαίοι Έλληνες επιστήμονες, που διαπρέπουν στο εξωτερικό, διστάζουν να πουν ότι είναι Έλληνες, διότι χλευάζονται από τους ξένους σχεδόν παντού.

Η πηγή της καταστροφής

Αυτά που συμβαίνουν στην πατρίδα μας, υπενθυμίζουν τον άλλο εκείνο λόγο τού θεοπνεύστου Ψαλμωδού, που έχει σχέση και με την επιβίωση των εθνών: «Ιδού οι μακρύνοντες εαυτούς από σού απολούνται» (Ψαλμ. 72  27). Όσοι απομακρύνονται, Κύριε, από Σένα, από το Νόμο σου τον άγιο, θα απολεσθούν, θα χαθούν, θα καταστραφούν.

Η Αγία Γραφή, το αιώνιο και αλάθητο Βιβλίο του Θεού – ανεξάρτητα αν το πιστεύουν ορισμένοι ή όχι – λέει πάντα την αλήθεια, η οποία επιβεβαιώνεται συνεχώς μέσα στην Ιστορία. Άνθρωποι, πρόσωπα και λαοί που διέκοψαν σχέσεις με τον Θεό και δεν θέλησαν να οδηγούνται από το Νόμο του, είχαν θλιβερή και φρικτή κατάληξη και εξαλείφθηκαν από τον χάρτη τού κόσμου.

Υπάρχει λύση

Η Αγία Γραφή όμως δεν αναγράφει μόνο τα αρνητικά, τις καταστρεπτικές συνέπειες της ανταρσίας κατά τού Θεού. Υποδεικνύει και τα θετικά, τον τρόπο με τον οποίο μπορεί κανείς όχι μόνο να μην καταστραφεί, αλλά αντιθέτως να ζει ήρεμος και ευτυχισμένος. Το τονίζει σαφέστατα προς τους συμπατριώτες του ο θεοκίνητος και μεγαλοφυής προφήτης Ησαΐας εκ μέρους τού Θεού στην αρχή τού εξαίρετου Βιβλίου του: «Εάν θέλητε και εισακούσητέ μου, τα αγαθά της γης φάγεσθε» (Ησ. α΄ 19). Εάν θέλετε και αποφασίσετε να ακούτε και να εφαρμόζετε τους λόγους μου, θα τα έχετε όλα άφθονα, δεν θα σας λείψει τίποτε, δεν θα αναγκάζεσθε να ψωμοζητάτε.

Ιδού η λύση όλων των  λεγομένων οικονομικών κρίσεων και  προβλημάτων, η έξοδος από τα αδιέξοδα και το μυστικό της ευτυχίας. Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα και απλά, έστω κι αν φαίνονται δύσκολα. Όλα εξαρτώνται από τη θέλησή μας. Αν θελήσουμε αυτό που θέλει ο Θεός, λυτρωνόμαστε. Αν όμως δεν θελήσουμε αυτό που θέλει ο Κύριος, μας περιμένει συμφορά.

Καιρός για μετάνοια

Να διερωτηθούμε λοιπόν σχετικά με τη σημερινή μας κατάσταση: Εμείς σήμερα, οι Νεοέλληνες, ως άτομα και ως κράτος, θέλουμε αυτό που θέλει ο Θεός; Ναι ή όχι;

Ο Θεός απαγορεύει παραδείγματος χάριν τον φόνο. Κάθε μέρα όμως στη χώρα μας φονεύονται, με νόμο μάλιστα και με κρατική επιχορήγηση, εκατοντάδες ανθρώπινες ζωντανές υπάρξεις, με τις εκτρώσεις που γίνονται από αθεόφοβους γονείς και γιατρούς.

Ο Θεός ορίζει και ευλογεί τον μυστηριακό Γάμο. Στην Ελλάδα όμως νομοθετήθηκε ακόμη και η ελεύθερη συμβίωση και σχεδιάζουν να νομοθετήσουν και «γάμο» ομοφυλοφίλων, για να γίνουμε σαν τα Σόδομα και τα Γόμορρα, που τα κατέκαυσε με φωτιά και θειάφι ο Θεός για τις σαρκικές αμαρτίες τους.

Ο Νόμος του Θεού ορίζει να παιδαγωγούνται τα παιδιά και οι νέοι «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου», με τη χριστιανική διδασκαλία (Εφ. ς΄ 4). Οι άρχοντες όμως, που εμείς εκλέγουμε, δεν θέλουν την εκκλησιαστική παρουσία και διδασκαλία στα σχολεία μας. Αποκλείουν την είσοδο των Πνευματικών στα σχολεία μας. Υποτιμούν το κατ’ εξοχήν παιδαγωγικό και μορφωτικό μάθημα των Θρησκευτικών.

Ο Νόμος τού Θεού τονίζει και ζητεί από τις γυναίκες να ντύνονται «εν καταστολή κοσμίω», με σεμνή ενδυμασία, και να στολίζουν τον εαυτό τους «μετά αιδούς και σωφροσύνης», με αιδώ, με συστολή, με σωφροσύνη και αγνότητα (Α΄ Τιμ. β΄ 9). Τι κάνουν όμως οι σημερινές Ελληνίδες; Δεν ντρέπονται να κυκλοφορούν σχεδόν ημίγυμνες και να εισέρχονται χωρίς σεμνή ενδυμασία και σ’ αυτούς ακόμη τους ιερούς Ναούς.

Ο Νόμος τού Θεού επίσης ορίζει τιμιότητα και αποφυγή της αδικίας και κλοπής. Τι γίνεται όμως σήμερα στην Ελλάδα μας, με τη διαφθορά των Δημοσίων υπηρεσιών, με τις πυκνές μηνύσεις στα δικαστήρια για αδικίες; Ποιος αγνοεί ότι δεν προφθαίνουν οι αστυνομικοί να συλλαμβάνουν ληστές και κλέφτες;

Θα μάκραινε πολύ ο κατάλογος, εάν συνεχίσουμε να αναφέρουμε περιπτώσεις, στις οποίες οι Έλληνες δεν θέλουμε τον Νόμο τού Θεού στη ζωή μας. Επαναλαμβάνουμε εκείνο που γράφει η Αγία Γραφή ότι λέει ο ασεβής προς τον Θεό: «απόστα απ’ εμού, οδούς σου ειδέναι ου βούλομαι» (Ιώβ κα΄ 14). Θεέ, φύγε από εμπρός μου. Δεν θέλω να ξέρω τί παραγγέλλεις. Θα ζήσω όπως νομίζω εγώ.

Αυτό λέμε με τις πράξεις μας, με όλη τη ζωή μας πολλοί Νεοέλληνες, επίσημοι και άσημοι, προς τον Θεό. Δεν Τον θέλουμε οδηγό της ζωής μας.

Πώς λοιπόν να μας ευλογεί, αφού δεν Τον θέλουμε; Πώς να μας  λυτρώσει από την κρίση και από την εθνική ανυποληψία, αφού ζούμε μακριά Του;

Επομένως δεν μας φταίνε μόνο οι άλλοι για την κατάστασή μας, αλλά πρωτίστως εμείς οι ίδιοι με τις επιλογές μας. Και ο μόνος δρόμος σωτηρίας είναι η μετάνοιά μας, η επιστροφή στη ζωή που θέλει και ορίζει ο Θεός. Ἔτσι μόνο υπάρχει ελπίδα ανακάμψεως και ζωής έντιμης, ειρηνικής και ευτυχισμένης.

ΠΗΓΗ-ΧΦΔ Ο ιστοχώρος της “Χριστιανικής Φοιτητικής Δράσης”

ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΑΝΤΙΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΥΝΟΥΡΙΑΣ Κ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟΥ "ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟΥ" ΝΟΜΟΥ

Οἱ ὀργανωμένες ὁμοφυλοφιλικὲς ὁμάδες, μὲ τὸ ψευδοεπιχείρημα τῆς καταπατήσεως δῆθεν τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων τους, ἐπιδιώκουν νὰ ἐπιβάλουν στὴν κοινωνικὴ ζωὴ νέα δικτατορία. Φίμωση δηλαδὴ ὅσων ἔχουν διαφορετικὴ ἀντίληψη, καὶ ἐπιβολὴ ἀπόλυτης λογοκρισίας, τέτοιας ποὺ μόνο οἱ πιὸ μαῦρες δικτατορίες ἔχουν ἐπινοήσει

Δὲν διστάζουν νὰ καταθέτουν μηνύσεις ἐναντίον ἐπισκόπων καὶ ἄλλων κληρικῶν καὶ λαϊκῶν, ἀπαιτώντας τὴν τιμωρία τους βάσει τοῦ ἀντιρατσιστικοῦ νόμου, ὅταν αὐ­τοὶ ὁμολογοῦν τὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου γιὰ τὴν διαστροφὴ τῆς ὁμοφυλοφιλίας.

Ἔτσι τὸ περασμένο ἔτος στράφηκαν ἐν­αντίον τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μαντινείας καὶ Κυνουρίας κ. Ἀλεξάνδρου γιὰ δηλώσεις ποὺ εἶχε κάμει τὸν Δεκέμβριο τοῦ 2015 σχετικὰ μὲ τὸν νόμο περὶ Συμφώνου συμβιώσεως ὁμοφυλοφίλων. Ὁ Σεβασμιώτατος ἐρωτήθηκε δημοσίως γιὰ τὸ θέμα καί, ὅπως ὄφειλε, ἀπάντησε εὐθαρσῶς ὡς Ὀρθόδοξος Ἱεράρχης. Εἶπε: «Ἡ Ἐκκλησία ἀκολουθεῖ τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν κατάσταση τῆς φύσεως. Ἐδῶ ἔχουμε παρὰ φύση κίνηση καὶ εἶναι καταδικαστέα». Τόνισε ἀκόμη ὅτι οἱ ὁμοφυλόφιλοι «εἶναι ἄρ­ρωστοι καὶ ἔχουν πάθος, καὶ θὰ πρέπει νὰ προσ­παθήσουν νὰ θεραπεύσουν τὴν ἀρ­ρώστια τους... Τοὺς λυπᾶμαι, προσεύχομαι νὰ τοὺς ἐλεήσει ὁ Θεός, νὰ μετανοήσουν, νὰ ἀλλάξουν τακτικὴ καὶ νὰ γίνουν τίμια μέλη τῆς κοινωνίας μας».

Λόγια ξεκάθαρα, χωρὶς ἴχνος μίσους ἢ ἐμ­πάθειας, ἀλλὰ μὲ πόνο καὶ ἀγάπη ἐκφερόμενα γιὰ τοὺς δυστυχεῖς ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν ὑποδουλωθεῖ στὸ δυσῶδες αὐτὸ πάθος. Πάθος ποὺ καταδικάζεται ἀπερίφραστα ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τὴ δισχιλιετὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας.

Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὑπῆρξαν δικαιότατες οἱ ἀ­πο­φάσεις τῆς Εἰσαγγελίας Τριπόλεως (4-11-2016) καὶ τῆς Εἰσαγγελίας Ἐφετῶν Ναυπλίου (20-12-2016) ποὺ ἐξέτασε τὸ θέμα σὲ δεύτερο βαθμό, νὰ θέσουν τὴν ὑπόθεση στὸ ἀρχεῖο, μὲ τὸ σκεπτικὸ ὅτι ὁ Σεβασμιώτατος δὲν διέπραξε κάποιο ἀδίκημα μὲ τὴν τοποθέτησή του ἐκείνη, σύμφωνη κατὰ πάντα μὲ τὴν ἀλήθεια τῆς πίστεως, ποὺ ὡς Ὀρθόδοξος Ἱεράρχης ὀφείλει νὰ διαγγέλλει. Ὑπάρχουν δικαστὲς στὸν τόπο! Καὶ οἱ δίκαιες ἀποφάσεις τους συντρίβουν τὶς μεθόδους ὁλοκληρωτισμοῦ ποὺ χρησιμοποιοῦν οἱ ὁμάδες κατατρομοκρατήσεως τῆς κοινωνίας μας.

Ἡ ὑπόθεση ὅμως αὐτὴ φανερώνει τὸ τραγικὸ κατάντημα, στὸ ὁποῖο ὁδηγεῖται μὲ ἰλιγγιώδη ταχύτητα ἡ κοινωνία μας, ποὺ ὄχι μόνο ἀλλάζει παγκόσμιους νόμους χιλιάδων ἐτῶν, ἀλλὰ καὶ ἀπειλεῖ μὲ δικτατορικὴ φίμωση τοὺς πολίτες.

Καὶ τὸ ἐρώτημα εἶναι τοῦτο: Πῶς ἀνέχον­ται οἱ πολιτικοὶ καὶ τὰ Μέσα Ἐνημέρωσης, ποὺ κόπτονται γιὰ τοὺς δημοκρατικοὺς θεσμούς, αὐτὴ τὴν ὕπουλα προωθούμενη νέα ἐφιαλτικὴ δικτατορία;

https://www.osotir.org/

ΓΕΡΩΝ ΜΑΚΑΡΙΟΣ: «ΟΥΚ ΕΠ’ ΑΡΤΩ ΜΟΝΟ ΖΗΣΕΤΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ»

Βρισκόμαστε κατά γενική ομολογία σε μια δύσκολη εποχή. Μια εποχή που η οικονομική δυσπραγία μας οδηγεί σε αναταραχές εσωτερικές γιατί ξεβολεβόμαστε από την ευμάρεια στην οποία είχαμε συνηθίσει, και σε μια γενικότερη ανασφάλεια για το μέλλον μας.
Είχαμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια να ζούμε με οικονομική άνεση, είχαμε απολαβές περισσότερες απ’ όσο αντιστοιχούσαν στην εργασία που κάναμε. Είχαμε βολευτεί καλά. Καλοπερνούσαμε. Και δυστυχώς οι πολλοί ξεχάσαμε ότι ο άνθρωπος δεν έχει μόνο υλική υπόσταση, και όταν κολλήσει στα υλικά θα ανισορροπήσει, και όταν για κάποιο λόγο δεν θα έχει την άνεση στα υλικά πράγματα, θα δυσκολευτεί να ξαναπροσδιορίσει την ύπαρξή του στον κόσμο αυτό που ζούμε.

Ο ηγαπημένος Ιακώβ ο προπάτωρ της Παλαιάς Διαθήκης «έφαγε, εχορτάσθη, ελιπάνθη, επαχύνθη και απελάκτισεν ο ηγαπημένος». Απελάκτισε θα πει κλώτσησε. Απομακρύνθηκε από τον Θεό.

Η καλοπέραση χοντραίνει το μυαλό και δεν σκεφτόμαστε τίποτε άλλο από το να καλοπερνούμε. Να όμως τώρα που η καλοπέραση τελειώνει.

Πολλοί μιλάνε για πείνα. Δεν ξέρω αν σήμερα μπορούμε να πούμε ακόμα αυτήν τη λέξη, αλλά προσωπικά έχοντας κάποια ηλικία, όπως και κάποιοι από σας τους παλαιότερους, που ζήσαμε σε δύσκολες συνθήκες, θα δυσκολευόμασταν να χρησιμοποιήσουμε αυτήν την λέξη «πείνα» για σήμερα τουλάχιστον.

Ένας σοφός Έλληνας ζωγράφος έλεγε το εξής: «Ο Έλληνας έχασε ένα μεγάλο κίνητρο που είχε στη ζωή του: την πείνα. Τώρα τρώει και όλοι έχουν κοιλιά και στομάχι. Λοιπόν δεν μπορούμε να έχουμε τις δραστηριότητες που είχαμε ως πεινασμένοι. Ότι μεγάλο έκανε η Ελλάς –είτε από φιλοσόφους, είτε από απλούς ανθρώπους- το έκανε από την πείνα. Ο Έλληνας φαγωμένος γίνεται ένα αποκτηνωμένο ζώο. Η πείνα πρέπει σήμερα να γίνει δίαιτα». Αυτά τη δεκαετία του ’80.

Και σήμερα μαζί με τις οικονομικές υλικές δυσκολίες έχουμε και έναν βομβαρδισμό από απαισιόδοξες πληροφορίες για την γενικότερη κατάσταση του πλανήτη και ειδικότερα της χώρας μας.

Πριν λίγους μήνες βρέθηκα σε ένα αγιορείτικο μοναστήρι και μαζευτήκαμε στο αρχονταρίκι να κεραστούμε για την γιορτή του ηγουμένου της Μονής. Μεταξύ άλλων κυριάρχησαν οι πληροφορίες από το ίντερνετ για τα γενόμενα στον κόσμο, για τα σατανικά σχέδια των μασόνων, των πολιτικών, των οικονομολόγων, του Πάπα, του…, του…, του… Μια μαυρίλα. Δίπλα μου καθόταν ένας γέρος μοναχός ο οποίος άκουγε με προσοχή χωρίς να ταραχθεί, ενώ έβλεπε κανείς στα πρόσωπα των παρευρισκομένων μια κατήφεια, και ψιθύρισε τρεις φορές: «Και που είναι ο Θεός, και που είναι ο Θεός…»

Μαυρίζει η ψυχή μας γιατί δεν έχουμε την ελπίδα μας στην πρόνοια του Θεού.

Δεν είναι θέμα μας εδώ να αναλύσουμε αυτές τις σκοτεινές, για τους πολλούς, αρνητικές εξουσίες και δυνάμεις, που λένε ότι μας έφθασαν σ’ αυτό το σημερινό αδιέξοδο.

Το θέμα μας είναι πως μπορούμε, αν θελήσουμε, να ξεφύγουμε. Να ξεφύγουμε όχι από την υλική δυσκολία αλλά να βρούμε την πραγματική ψυχική δύναμη να σταθούμε στα πόδια μας, δίνοντας ελπίδα και φως στη ζωή μας.

Και το Φως και η Ζωή είναι ο Χριστός. Λεγόμαστε Χριστιανοί χωρίς στην ουσία να ζούμε χριστιανικά. Ο Χριστός έκανε τομή στην ιστορία όχι με την ηθική του διδασκαλία αλλά με τις δυο αλήθειες που μας έδειξε με τη ζωή Του και το κήρυγμά Του. Την Ανάσταση και την Αγάπη.

Με την Ανάστασή Του έδωσε λύση στο μεγαλύτερο αίνιγμα και πρόβλημα του ανθρώπου.

Σήμερα ο πολιτισμός μας είναι χρεωκοπημένος πνευματικά. Θέλει να διώξει από τη ζωή μας τη σκέψη του θανάτου και να μας κάνει να αποφεύγουμε τον πόνο, μιλάμε για τον σωματικό κυρίως πόνο. Η χρήση και κατάχρηση των φαρμάκων είναι σήμερα τρομακτική και όσο τα συνηθίζουμε τα φάρμακα τόσο δεν μας πιάνουν και αυξάνουμε τις δόσεις και ούτω καθ’ εξής. Όλοι μας συνηθίσαμε να ζούμε με τα χαπάκια μας. Χάπια για την υπέρταση, χάπια για την χοληστερίνη, χάπια για το ζάχαρο, χάπια, χάπια, χάπια… Τις περισσότερες φορές για να μην υποβληθούμε σε δίαιτα, σε εγκράτεια, σε στέρηση. Ζούμε περισσότερα χρόνια σήμερα. Ζούμε με φαρμακευτική όμως υποστήριξη, είτε για την σωματική μας υγεία, είτε για τα ψυχολογικά μας. Η κατάθλιψη παίρνει και δίνει.

Όλοι το ξέρουμε ότι θα πεθάνουμε και ότι σίγουρα στον κόσμο αυτό θα πονάμε όσο κι αν θέλουμε να απωθούμε μέσα στο μυαλό αυτές τις δύο πραγματικότητες.

…….Μάθαμε να καλοπερνάμε στα εύκολα χωρίς ζόρι, και τώρα που ήρθαν τα ζόρια, γιατί την καλοπέραση δεν την κερδίσαμε με τον κόπο μας, η γκρίνια που έρχεται από τις ανασφάλειές μας έχει γίνει σαν επιδημία. Ο ένας βουλιάζει τον άλλον.

Έρχονται μερικοί επισκέπτες στο Άγιον Όρος και ρωτάνε: Σας επηρέασε εδώ η οικονομική κρίση; Τους απαντώ: Βεβαίως. Λένε: Μα πως, μισθούς δεν παίρνετε, συντάξεις δεν έχετε, πως επηρεαστήκατε; Και τους απαντώ: Η γκρίνια σας μας επηρεάζει. Και ευτυχώς πολλοί καταλαβαίνουν και αλλάζουν κουβέντα.

……Μερικοί έρχονται συνειδητά μετανοημένοι για την ως τώρα ζωή τους, ομολογούν τις αμαρτίες τους και προσπαθούν να αγαπήσουν τον Χριστό μας και να νιώσουν την Αγάπη Του. Οι άνθρωποι αυτοί πέφτουν και σηκώνονται και ξαναπέφτουν και ξανασηκώνονται, αλλά δεν ξανααμαρτάνουν με τον ίδιο τρόπο. Οι κακές συνήθειες, οι έξεις, δεν φεύγουν εύκολα, οι πειρασμοί σήμερα πιο έντονοι, αλλά οι άνθρωποι αυτοί μπορεί εξωτερικά να κάνουν αυτά που έκαναν και πιο μπροστά, η καρδιά τους όμως δεν είναι δοσμένη με τον ίδιο τρόπο στην αμαρτία, και γι αυτό έχουν ελπίδα. Μπορούν να χαρούν γιατί αποκτούν μια αγαπητική σχέση με τον Χριστό μας που σηκώνει όλα τα αμαρτήματα του κόσμου, αρκεί να θέλουμε να Του τα φορτώσουμε.

Είναι άλλοι που έρχονται να αναφέρουν τα σφάλματά τους από ηθικό καθήκον και λίγοι απ’ αυτούς έχουν μέσα τους χαρά, παρά την απόθεση των αμαρτιών τους – πολλές φορές προσπαθούν και με λεπτομέρειες να τις εκθέσουν για να καθαριστούν καλύτερα,- αλλά η χαρά λείπει γιατί δεν υπάρχει αγάπη για τον Χριστό. Δεν τους νοιάζει η σχέση με τον Χριστό μας αλλά η θρησκευτική, ψυχολογική τους τακτοποίηση. Αυτό το κάνουν και σε άλλες θρησκείες. Στο Ισλάμ π.χ., αν πλυθείς μετά από μια αμαρτία καθαρίζεσαι, σχέση όμως με τον Θεό έτσι δεν δημιουργείται, είναι απλή τήρηση του νόμου. Αυτό, δυστυχώς, συμβαίνει με πολλούς από μας τους Χριστιανούς.

Δεν ζούμε. Ζωή υπάρχει μόνο στις σχέσεις. Η ατομική ηθική τακτοποίηση χωρίς αγάπη για τους ανθρώπους, χωρίς τουλάχιστον ανοχή, ο ένας για τον άλλον, δεν οδηγεί πουθενά.

Η έλλειψη πραγματικών ανθρωπίνων σχέσεων ξεραίνει την ψυχή, την αφήνει χωρίς νόημα και αναγκάζεται να τρέχει σήμερα ο άνθρωπος στους ψυχολόγους και στους ψυχιάτρους. Δυστυχώς γίναμε Δύση. Παλαιότερα δεν είχαμε ανάγκη από ψυχολόγους γιατί ο ένας μιλούσε στον άλλον και υπήρχαν σχέσεις. Δεν είχαμε βέβαια και χρήματα για τέτοιες πολυτέλειες.

Και μια παρένθεση που πονάει. Δυστυχώς σήμερα το ρόλο του ψυχολόγου προσπαθούν να παίξουν κάποιοι πνευματικοί, χωρίς την απαραίτητη γνώση και κατάρτιση και τα αποτελέσματα οικτρά.

Έρχονται άλλοι στο Άγιον Όρος για να βρουν προφήτες, μελλοντολόγους και τρέχα γύρευε. Τα βλέπουν οι ταλαίπωροι στις τηλεοράσεις και το ιντερνέτ και έρχονται να τα επιβεβαιώσουν από πρώτο χέρι, και γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης με την τρομοκρατία που δέχονται. Εκμεταλλεύονται ακόμη και τα λόγια και τα γραπτά του συγχωρεμένου, του Γέροντα Παΐσιου.

Ο γέροντας, όπως τον γνωρίσαμε, ήταν ένας άνθρωπος γεμάτος ειρήνη, αγάπη και καλοσύνη. Πήγαινες κοντά του και γαλήνευε η ψυχή σου, σου ‘δινε ελπίδα, χαρά για ζωή. Σήμερα μοιράζονται εκατοντάδες φωτοτυπίες από ένα χειρόγραφό του για τον αντίχριστο και το 666, λες κι αυτό είναι το κύριο μήνυμα του γέροντα.

Είχε αγωνία για τα τεκτενόμενα. Του μετέφρασε κάποιος ένα φυλλάδιο από τα πολλά προτεσταντικά που κυκλοφορούσαν στα εγγλέζικα στην Αμερική και το πήρε στα ζεστά. Όλα αυτά είχαν ήδη ατονήσει τότε στην Αμερική και του το είπαμε, γιατί τα είχαμε διαβάσει αρκετά χρόνια πριν κυκλοφορήσει το φυλλάδιό του. Αλλά εκείνος επέμενε… ήταν και Καραμανλής. Του είχε μηνύσει και ο Γέροντας Πορφύριος να μην συνεχίσει να ασχολείται μ’ αυτά. Τα μελλοντολογικά είναι μια θρησκευτική φλυαρία που φέρνουν ταραχή και αδιαφορία για την σωτηρία της ψυχής.

Έρχονται κι άλλες στραπατσαρισμένες ψυχές γεμάτοι ενοχές, απελπισμένοι για την σωτηρία τους.

Δυστυχώς ο εγωισμός μας που ζητά πάντα την δικαίωση, δεν επιτρέπει να χαλάει η εικόνα του εαυτού μας με τις ηθικές παραβάσεις που κάνουμε. Μη υπάρχοντας μετάνοια, δηλαδή διάθεση να αποκατασταθεί η σχέση μας με το Θεό όπου υπάρχει ταπείνωση και ελπίδα, Θεός ο Σώζων, προσπαθούμε μόνοι μας να τακτοποιηθούμε συνειδησιακά χωρίς να σηκώνομε τα χέρια μας προς τα πάνω, γιατί θεωρούμε εαυτούς ανάξιους λόγω της αμαρτωλότητός μας. Βουλιάζομε συνεχώς σε μια ενοχική κατάσταση που πολλοί στο τέλος θέλουμε να διώξουμε το Θεό από τη ζωή μας γιατί, όπως λέει ο Ντοστογιέφσκι «αν βγάλεις το Θεό, όλα επιτρέπονται».

Κι είναι και άλλοι που ψάχνουν για τα μεγάλα ονόματα, για τους αγίους, για να στηριχθούν, και αυτά όχι μόνο στο Άγιον Όρος. Τις περισσότερες φορές αυτά τα μεγάλα ονόματα ειδωλοποιούνται, και Χριστός και είδωλα δεν συμβιβάζονται.

Νομίζω ότι η Δύση έχει ελαφρυντικά που προσπαθεί να αποχριστιανικοποιηθεί. Εκεί επικράτησε η αίρεση και ταυτίστηκε η σκληρή ηθικολογία που κούρασε τόσους αιώνες τους ανθρώπους και θέλουν να απαλλαγούν απ’ αυτό το φορτίο της θρησκείας που δεν ζωοποιεί.

Τους μιμούνται βέβαια και πολλοί δικοί μας άρχοντες, κυρίως από κόμπλεξ, αλλά και γιατί δεν γεύτηκαν την Ορθοδοξία.

Μεγάλη πλάνη στην εκκλησία μας επικράτησε κατά τον καιρό της τουρκοκρατίας. Μεταφράστηκαν δυτικά κείμενα για την πνευματική δήθεν κατάρτιση του Γένους μας, με τα περί ικανοποιήσεως της Θείας Δικαιοσύνης. Έκανες μια αμαρτία, θα κάνεις μια ενάρετη πράξη για να ικανοποιηθεί η θιγείσα Δικαιοσύνη του Θεού. Αλίμονο αν ο Θεός ήταν μπακάλης. Και βρίσκεται ο άνθρωπος σε συνεχές άγχος για να τακτοποιήσει τους λογαριασμούς του με τον Θεό. Αμαρτάνουμε, το συνειδητοποιούμε, ζητούμε συγχώρεση από τον Θεό που γνωρίζει τα πάντα και αν είναι κάτι σημαντικό, δια της Εξομολογήσεως ζητούμε την άφεση της εκκλησίας. Όχι γιατί πράξαμε μια προσωπική αμαρτία, αλλά γιατί αμαρτάνοντας πληγώνουμε το Σώμα του Χριστού, την Εκκλησία. Αν κάτσουμε να ψειρίζουμε τα καθημερινά, τότε στην προσπάθεια της τακτοποίησής τους χάνουμε το τραίνο, η ζωή προχωράει. Η Εκκλησία μας σε κάθε ακολουθία και κυρίως στη Θεία Λειτουργία προσεύχεται για την άφεση και συγχώρεση των αμαρτιών πάντων των ευσεβών και Ορθοδόξων Χριστιανών και λαμβάνουμε την άφεση όταν αισθανόμαστε μέλη της εκκλησίας μας και δεν αγωνιζόμαστε μόνο για την ατομική μας τακτοποίηση. Έχουμε την αλήθεια ανόθευτη αλλά δεν την βιώνουμε. Το πολίτευμα του Χριστιανού εν ουρανοίς υπάρχει.

Εμείς προσπαθούμε και απαιτούμε από τους άλλους να χτιστεί ένας κόσμος αγγελικά πλασμένος. Αυτό δεν γίνεται. Το Ευαγγέλιο λέει: «εν τω κόσμω θλίψιν έχετε, αλλ’ εγώ νενίκηκα τον κόσμον».

…….Όταν χαλαρώσουμε από τις ενοχές μας μπορούμε, ως βάλσαμο, να δεχθούμε στην ψυχή τον λόγο του Θεού που μας τρέφει. Δεν τρέφεται ο άνθρωπος μόνο με ψωμί, αλλά και με τα ζωοποιά λόγια του Θεού. «Ουκ επ’ άρτω μόνο ζήσεται άνθρωπος αλλ’ εν παντί ρήματι εκπορευομένω δια στόματος Θεού».

Αποσπάσματα απο ομιλία του Γέροντα Μακάριου του Ιερού Χιλιανδαρινού Κελλίου Γέννησης της Θεοτόκου, Μαρουδά, με θέμα: «ουκ επ” άρτω μόνο ζήσεται ο άνθρωπος». (απομαγνητοφωνημένη). 

ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΔΙΑΣΚΕΔΑΖΕΙ ΑΜΕΡΙΜΝΟΣ, ΒΥΘΙΖΕΤΑΙ ΣΤΑ ΔΑΙΜΟΝΙΚΑ ΠΑΘΗ ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΟΛΕΘΡΙΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΩΝ ΕΠΙΛΟΓΩΝ ΤΟΥ

Ὁ κόσμος μας φλέγεται. Φλέγεται ἀπὸ πλῆθος τοπικῶν πολέμων. Φλέγεται ἀπὸ καθημερινὲς τρομοκρατικὲς ἐνέργειες. Φλέγεται ἀπὸ τὶς πυρκαγιὲς ποὺ κατατρώγουν ἀχόρταγα τὰ δάση του. Φλέγεται ταυτόχρονα ἀπὸ τὴν πύρινη λαίλαπα τῆς ἁμαρτίας.

Λαίλαπα! Σαρώνει ὅλο τὸν πλανήτη. Καταστρέφει τὴν οἰκογένεια, ἀποσαθρώ­νει τὴν κοινωνία. Παντοῦ. Σὲ ὅλα τὰ ἔ­θνη, σὲ ὅλους τοὺς λαούς, σὲ ὅλες τὶς ἠ­πείρους. Ἀπὸ τὸν Βόρειο μέχρι τὸ Νότιο Πόλο. Ἀπὸ τὴν Αὐστραλία μέχρι τὴν Ἀμερική. Ἀπὸ τὴν Εὐρώπη μέχρι τὴν Ἀφρικὴ καὶ τὴν Ἀσία. Ἀπὸ τὴ Σιβηρία μέχρι τὴ ζούγκλα τοῦ Ἀμαζονίου.

Τραγικὸς κόσμος. Παραδομένος στὴ σαρκολατρία. Οἱ φλόγες τῆς φιληδονίας τὸν ἀφανίζουν. Ξεπηδοῦν μανιασμένες ἀπὸ τὶς ὀθόνες τῶν τηλεοράσεων, τῶν ἠλεκτρονικῶν ὑπολογιστῶν, τῶν ἔξυπνων κινητῶν τηλεφώνων. Μαίνον­ται σὲ κάθε γωνιὰ τοῦ δρόμου. Πυρπολοῦν μικροὺς καὶ μεγάλους, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, ἀκόμη καὶ νήπια καὶ γέροντες. Ἰδιαιτέρως φλέγουν τὴ νέα γενιά – αὐτὴν τῆς ἐφηβικῆς κυρίως ἡλικίας.

Ἀποκορύφωμα τούτης τῆς πύρινης κο­­λάσεως εἶναι ἡ ἐξάπλωση κάθε εἴ­δους σαρκολατρικῆς διαστροφῆς. Καὶ τὸ χειρότερο, ἡ νομιμοποίησή τους. Καὶ τὸ ἀκόμη χειρότερο, ἡ ἐπιβολή τους ὡς «φυσιολογικῶν» καὶ ἡ διὰ νόμου τιμωρία ὅλων ὅσοι τολμοῦν νὰ ἐκφράσουν ἀντίθετη γνώμη.

Μπροστὰ σ᾿ αὐτὴ τὴ θλιβερὴ μοίρα τοῦ κόσμου ποιὰ εἶναι, ποιὰ πρέπει νὰ εἶναι ἡ στάση τῶν πιστῶν ποὺ ὁ Θεὸς τοὺς ἔταξε νὰ ζοῦν σὲ τέτοιους δίσεκτους καιρούς;

Περίπου 15 αἰῶνες πρίν, σὲ περίοδο κρίσιμη, τότε ποὺ βαρβαρικὲς ἐπιδρομὲς σάρωναν τὴν Αὐτοκρατορία, ἕνας μεγάλος ἀσκητὴς τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ὅσιος Βαρσανούφιος ὁ μέγας, ὅταν δέχθηκε τὴν ἀγωνιώδη παράκληση κάποιων μοναχῶν νὰ προσευχηθεῖ γιὰ τὴν ἀποτροπὴ τοῦ μεγάλου κινδύνου ποὺ τοὺς ἀπειλοῦσε, ἀπάντησε: «Ἀδελφοί, ἐν πένθει εἰμὶ καὶ ὀδυρμῷ διὰ τὴν ἐπικειμένην ὀργήν· καὶ γὰρ πάντα πράττομεν ἐναντία... καὶ ἐπερίσσευσεν ἡ παρανομία ἡμῶν πλέον τῶν ἀλλοεθνῶν»· πενθῶ καὶ ὀδύρομαι, ἀδελφοί, γιὰ τὴν ὀργὴ ποὺ εἶναι ἕτοιμη νὰ ξεσπάσει. Διότι ὅλα τὰ κάνουμε ἀντίθετα πρὸς τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ… καὶ ἡ παρανομία μας τῶν πιστῶν Χριστιανῶν ξεπέρασε κατὰ πολὺ αὐτὴν τῶν εἰδωλολατρικῶν ἐθνῶν.

Συμπλήρωσε μάλιστα ὅτι εἶναι πολλοὶ ποὺ παρακαλοῦν τὸν Θεὸ νὰ σταματήσει τὴν ὀργὴ ἀπὸ τὸν κόσμο – καὶ βέβαια κανένας δὲν εἶναι πιὸ φιλάνθρωπος ἀπὸ τὸν Θεό – ἀλλὰ δὲν θέλει νὰ δείξει ἔλεος. Καὶ δὲν θέλει, διότι Τοῦ ἀντιστέκεται τὸ πλῆθος τῶν ἁμαρτιῶν ποὺ γίνονται στὸν κόσμο: «Καὶ εἰσὶ πολλοὶ οἱ παρακαλοῦντες τὴν φιλανθρωπίαν τοῦ Θεοῦ παῦσαι τὴν ὀργὴν ἀπὸ τοῦ κόσμου καὶ οὐδεὶς φιλανθρωπότερος τοῦ Θεοῦ, ἀλλ᾿ οὐ θέλει ἐλεῆσαι· ἀντιστήκει γὰρ τὸ πλῆθος τῶν ἐν τῷ κόσμῳ γινομένων ἁμαρτιῶν» (ἀπόκριση φξθ΄ [569]).

Βεβαίωσε ὅμως στὸ τέλος ὅτι ὑπάρχουν τρεῖς σύγχρονοί τους Ἅγιοι: «Ἰωάννης ἐν Ρώμῃ καὶ Ἠλίας ἐν Κορίνθῳ καὶ ἄλλος ἐν τῇ Ἐπαρχίᾳ Ἱεροσολύμων» (δηλαδὴ ὁ ἴδιος ὁ ὅσιος Βαρσανούφιος, ποὺ ἀπὸ ταπείνωση ἀποφεύγει νὰ ἀναφέρει τὸ ὄνομά του), οἱ ὁποῖοι ἔχοντας ξεπεράσει «τὸ μέτρον τῆς ἀνθρωπότητος» προσεύχονται «καὶ διὰ τῶν εὐχῶν αὐτῶν» ὁ Θεὸς «μετ᾿ ἐλέους παιδεύει».

Αὐτοὶ «συγχαίρουσιν ἀλλήλοις καὶ συναγάλλονται», ὅταν συναντῶνται προσευχόμενοι ἐνώπιον τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ὅμως στρέφουν τὸ βλέμμα τους στὴ γῆ, «συμπενθοῦσι καὶ συγκλαίουσι καὶ συνοδύρονται διὰ τὰ κακὰ τὰ γινόμενα».

«Σὺν αὐτοῖς οὖν εὔξασθε»· μαζὶ μ᾿ αὐ­τοὺς προσευχηθεῖτε καὶ σεῖς, προτρέπει τοὺς μοναχοὺς ἐκείνους ὁ Ὅσιος.

Αὐτὴ ἂς εἶναι ἡ στάση καὶ τῶν σημερινῶν πιστῶν: προσευχὴ μαζὶ μὲ τοὺς σύγχρονους γνωστοὺς καὶ ἀγνώστους Ἁγίους.

Προσευχὴ «ἐν πένθει». Αὐτὴ ὀφείλει νὰ εἶναι ἡ ἀτμόσφαιρα ὅλης τῆς Ἐκ­κλησίας σήμερα. «Ἐν πένθει» γιὰ τὴ φρικτὴ κατάπτωση, γιὰ τὴν ἀνομολόγητη δια­­σ­τροφὴ τῶν ἀνθρώπων.

Τὴν ὥρα ποὺ ὁ κόσμος διασκεδάζει ἀμέριμνος, βυθίζεται στὰ δαιμονικὰ πάθη χορεύοντας καὶ ἀδιαφορεῖ γιὰ τὶς ὀλέθριες συνέπειες τῶν ἐπιλογῶν του, οἱ πιστοὶ ἂς γονατίζουμε πενθώντας γιὰ τὴν κατάπτωσή του. Ἂς πενθοῦμε ἐκζητώντας τὸ ἔλεος τοῦ μόνου φιλευσπλάχνου καὶ ἐλεήμονος. Πένθος γιὰ τὸν δαιμονοκρατούμενο κόσμο. Πένθος γιὰ τὴν κατάσταση τῆς ἐκκοσμικευόμενης Ἐκκλησίας μας. Πένθος γιὰ τὴ δική μας πνευματικὴ πτωχεία, γιὰ τὸ πλῆθος τῶν ἁμαρτημάτων μας, ἑκουσίων καὶ ἀκουσίων, γνωστῶν καὶ ἀγνώστων.

Αὐτὸ τὸ προσευχητικὸ πένθος εἶναι ζωογόνο. Δὲν καταβάλλει τὴ ψυχή, δὲν τὴν ἀποθαρρύνει, δὲν τὴν γεμίζει ἄγχος καὶ μελαγχολία. Εἶναι πένθος χαροποιό. Διότι στηρίζεται στὴ μεγάλη εὐσπλα­χνία τοῦ Θεοῦ. Ἐμπιστεύεται τὴν ἀγαθὴ πρόνοιά Του, τὸ σοφὸ σχέδιό Του γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου. Εἶναι πένθος ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὸ ἅγιο πένθος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος πορευόμενος πρὸς τὸ Πάθος Του, «ἰδὼν τὴν πόλιν ἔκλαυσεν ἐπ᾿ αὐτῇ» (Λουκ. ιθ΄ [19] 41). Ἔκλαψε γιὰ τὴν Ἱερουσαλήμ, γιὰ τὴν τύφλωσή της μὲ τὴν ὁποία ἀπέρριπτε τὸν Λυτρωτή της, γιὰ τὴν ἀναπόφευκτη καταστροφή της, ἀποτέλεσμα τῶν παράφρονων ἐπιλογῶν της.

Πόσο σκληρύνθηκε ἡ καρδιά μας τῶν πιστῶν! Θύματα συχνὰ κι ἐμεῖς τῆς δηλητηριασμένης ἀτμόσφαιρας τοῦ κόσμου, ποὺ μᾶς περιβάλλει καὶ ποὺ συ­χνὰ εἰσέρχεται βίαια μέσα μας, δηλητηριάζοντας τὴν ψυχή μας.

Γι᾿ αὐτὸ τούτη ἡ Μεγάλη Τεσσαρακο­στὴ ἂς μᾶς ἀφυπνίσει. Νὰ ξεφύγουμε ἀ­πὸ τὴ μολυσμένη ἀτμόσφαιρα τοῦ κόσμου. Νὰ εἰσέλθουμε στὸ γαλήνιο κόσμο τοῦ ζωογόνου πένθους.

Γιὰ μᾶς. Γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας.

Γιὰ τὴν πατρίδα μας.

Γιὰ τὴν ἀνάσταση τοῦ κόσμου.

https://www.osotir.org