ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΕΡΑΚΗΣ: Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΝΕΩΝ

Η πίστη στην Ανάσταση και η χριστιανική αγωγή των ορθοδόξων νέων

Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Παιδαγωγικής – Χριστιανικής Παιδαγωγικής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ

Έχει σχέση η ελληνική παιδεία με την περί ανθρώπου διδασκαλία της ορθόδοξης θεολογίας;

Αποδέχεται την ψυχοσωματική οντολογία του ανθρώπου, την εκ πνεύματος και σώματος ενιαία ολότητα της υπάρξεώς του και, κατά συνέπεια, την αρμονική ψυχοσωματική του ανάπτυξη;

Σε αυτό απαντά πρώτον το ισχύον Σύνταγμα, που στο άρθρο (16) ορίζει ως σκοπό της Παιδείας την «ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης των Ελλήνων».

Στη συνέχεια ο ισχύων 1566/1985 εκπαιδευτικός νόμος που, εξειδικεύoντας και ερμηνεύοντας το Σύνταγμα, ορίζει ότι «σκοπός της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης είναι να συμβάλει στην ολόπλευρη, αρμονική και ισόρροπη ανάπτυξη των διανοητικών και ψυχοσωματικών δυνάμεων των μαθητών. Ειδικότερα υποβοηθά τους μαθητές: α) Να εμπνέονται από αγάπη προς τον άνθρωπο, τη ζωή και τη φύση και να διακατέχονται από πίστη προς την πατρίδα και τα γνήσια στοιχεία της ορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης. β) Να καλλιεργούν και να αναπτύσσουν αρμονικά το πνεύμα και το σώμα τους».

Με βάση τις παραπάνω οδηγίες, που αποτελούν -και είναι ανάγκη να αποτελούν- τις γενικές αρχές και τους στόχους όλων των Προγραμμάτων της παιδείας, η σχολική αγωγή στην Ελλάδα  εκπαιδεύει τα παιδιά, με βάση την οντολογική δομή της υπάρξεώς τους.

Αναγνωρίζει δηλαδή ότι είναι ψυχοσωματικά όντα, με πνεύμα και σώμα, που έχουν ανάγκη ανάπτυξης και με σχολική παιδεία (δασκάλους, προγράμματα και μεθόδους διδασκαλίας) που είναι υποχρεωμένη να συντελεί, εκτός των άλλων, στο να διακατέχονται από πίστη στην Ορθόδοξη παράδοση.

Η Ανάσταση του Χριστού αποτελεί, εξ αρχής, τον θεμέλιο λίθο της ορθόδοξης πίστεως. Αμέσως μετά την Πεντηκοστή υπήρξε η βάση της διδασκαλίας του κηρύγματος του Απ. Πέτρου και των άλλων Αποστόλων.

Ο Απόστολος Παύλος διδάσκει κατηγορηματικά: «Ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών, κενή δε και η πίστις ημών» (Α΄ Κορ. 15,14). Δηλαδή, (εάν ο Χριστός δεν είχε αναστηθεί, αυτό θα σήμαινε ότι και το κήρυγμα και η πίστη μας θα ήταν κενά).

Γι’ αυτήν, μάλιστα, την εξέχουσα σημασία του, το γεγονός της Αναστάσεως κατέχει κεντρική θέση στη λατρεία της Εκκλησίας, ως η εορτή των εορτών, ώστε το θεολογικό της νόημα να έχει καθιερωθεί, αφενός, να εορτάζεται την Κυριακή, την ημέρα του Κυρίου και, αφετέρου, να αποτελεί τον βασικό άξονα του ετήσιου εορτολογίου της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Η θεμελιακή διδακτική αλήθεια της ορθόδοξης πίστεως, επομένως, μέσα και από την εκκλησιαστική εμπειρία της παραδόσεως της ορθοδοξίας, όπως τη βιώνουν οι ορθόδοξοι νέοι, καθώς ανατρέφονται και παιδαγωγούνται σε ένα τέτοιο περιβάλλον, είναι η Ανάσταση του Χριστού.

Η θεολογία της Αναστάσεως, επομένως, αποτελεί την πρωταρχική και την πλέον βαρύνουσα διδασκαλία της Εκκλησίας, που έχει τη δύναμη να επενεργεί στη διαμόρφωση, καλλιέργεια, εμπέδωση και χαλύβδωση του τρόπου σκέψεως και ζωής, των προτύπων, του ήθους, του χαρακτήρα και της εν γένει συμπεριφοράς των νέων μας.

Οι ορθόδοξοι νέοι, άλλωστε, βαπτίζονται στον θάνατο και στην Ανάσταση του Χριστού και, έτσι, προσανατολίζεται η ζωή τους στην ελπίδα και προσδοκία της εν Χριστώ, κατά του θανάτου, νίκης και της αναστάσεως των νεκρών.

Η πίστη τους σε αυτό το πρότυπο ζωής είναι το βασικό ποιοτικό χαρακτηριστικό της θεολογικής αγωγής και διδασκαλίας, με την οποία παιδαγωγούνται εν Χριστώ.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, θεωρώντας την πίστη στην Ανάσταση του Χριστού, ως πολύτιμο εχέγγυο βεβαιότητας, αισιοδοξίας και ελπίδος για την Ανάσταση των ανθρώπων, υπογραμμίζει τη μεγάλη σημασία που έχει η διδαχή του θεολογικού νοήματος της Ανάστασης: «Πιστεύομε ότι θα γίνει η Ανάσταση των νεκρών.

Όταν λέμε Ανάσταση των νεκρών εννοούμε την Ανάσταση των σωμάτων, διότι πώς θα αναστηθούν οι ψυχές που είναι αθάνατες; Αν ο θάνατος ορίζεται ως χωρισμός της ψυχής από το σώμα, η Ανάσταση, είναι, οπωσδήποτε, ένωση πάλι της ψυχής και του σώματος».

Τονίζει, εξάλλου, εκείνο που ο προφήτης Ησαΐας λέγει ότι «Αναστήσονται οι νεκροί και εγερθήσονται οι εν τοις μνημείοις», όπως, επίσης, εκείνο που αναφέρει ο Προφήτης Δανιήλ, ότι, από τους εγερθέντες, άλλοι θα αναστηθούν «εις ζωήν αιώνιον» και άλλοι «εις ονειδισμόν και αισχύνην αιώνιον».

Αναφέρει, ακόμη, αυτά που ο ίδιος ο Χριστός διδάσκει ότι, δηλαδή, θα ακούσουν «οι εν τοις μνημείοις της φωνής του Υιού του Θεού και εξελεύσονται οι τα αγαθά ποιήσαντες εις ανάστασιν ζωής, οι δε τα φαύλα πράξαντες εις ανάστασιν κρίσεως» (Ιω. 5, 28-29).

Από τη σπουδαιότητα που έχουν όλες αυτές οι διδασκαλίες, περί της Αναστάσεως του Κυρίου, για τον κάθε άνθρωπο, γίνεται κατανοητό, πόσο σημαντικό είναι να μαθαίνει επαρκώς και σε βάθος, κάθε ορθόδοξος νέος, ό, τι αφορά στο προσωπικό πνευματικό του μέλλον, ως βαπτισμένο και ενεργό μέλος της Εκκλησίας που είναι, όταν, μάλιστα, η ίδια η παιδεία δέχεται ότι ο άνθρωπος αποτελεί ψυχοσωματική ύπαρξη, με πίστη και συνείδηση που απαιτούν ανάπτυξη.

Η Ανάσταση του Χριστού αποτελεί το πιο ελπιδοφόρο μήνυμα για όλη την ανθρωπότητα και είναι ανάγκη να μεταφέρεται στους νέους και από την οικογένεια και από το σχολείο τους, διότι είναι βασικό στοιχείο αγωγής και όχι «κατηχητισμός», όπως παραπλανητικά ισχυρίζονται ορισμένοι.

Ποιος αποφασίζει ότι η Ανάσταση του Χριστού δεν σχετίζεται με το αιώνιο μέλλον των νέων μας, αφού, κατά τον Απ. Παύλο, ο Χριστός είναι «η απαρχή των κεκοιμημένων» (Α΄ Κορ. 15,20) και «ο πρωτότοκος εκ των νεκρών, ίνα γένηται εν πάσιν αυτός πρωτεύων» (Κολασ. 1, 18).

Η διδασκαλία αυτή αποτελεί οντολογική θεολογική αλήθεια και αφορά την εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου ανατροφή και αγωγή όλων των ορθοδόξων νέων (Εφεσ. 6, 4), καθώς σχετίζεται με την πίστη τους.

Ο Φώτης Κόντογλου αναφέρει ότι «η πίστη του Χριστιανού δοκιμάζεται με την Ανάσταση του Χριστού. Απ’ όλο το Ευαγγέλιο, η Ανάσταση του Χριστού είναι το πλέον απίστευτο πράγμα, ολότελα απαράδεκτο από το λογικό μας… Για τούτο χρειάζεται ολόκληρη η πίστη μας για να το πιστέψουμε. Η πίστη χρειάζεται για τα απίστευτα… Ψάχνουμε να βρούμε στηρίγματα στην απιστία μας… Η λέξη Ανάσταση δεν χωρά μέσα στα βιβλία της γνώσης μας… Και στον Θωμά, που γύρευε να τον ψηλαφήσει για να πιστέψει, είπε: “Γιατί με είδες Θωμά, για τούτο πίστεψες;”. Μακάριοι είναι εκείνοι που δεν είδανε και πιστέψανε».

Σε άλλο έργο του, ο Κόντογλου αναφέρει: «Όλα όσα γίνονται στον κόσμο, γίνονται και ξαναγίνονται πολλές φορές τα ίδια· μονάχα ένα πράγμα έγινε μόνο μια φορά και δεν θα ξαναγίνει πια, η Ανάσταση του Χριστού. Αυτό είναι το μοναδικό θαύμα των θαυμάτων, το «ἄφραστον θαῦμα», που αναποδογύρισε τον κόσμο, και έδωσε ελπίδα στο απελπισμένο γένος των ανθρώπων. Με την Ανάσταση του Χριστού, μας προσκάλεσε να πιστέψουμε στην αφθαρσία... Η Ορθοδοξία, έχοντας την Ανάσταση ως “εορτών εορτή”,  έχει την αληθινή, απλή και ασάλευτη πίστη και δεν κατάντησε να γίνει ένα κοσμικό ηθικό σύστημα, όπως γίνηκε αλλού».

Γνωρίζοντας όλα τα παραπάνω, αποτελεί πνευματικό έγκλημα να μην προσφέρουμε στα ορθόδοξα παιδιά την αληθινή παιδεία που τα αφορά, που ενισχύει την πίστη στην Ανάσταση του Χριστού, αλλά να τους διδάσκουμε και μάλιστα βιωματικά και εμπειρικά, τους Θεούς των θρησκειών ως Θεούς ισότιμους με τον Χριστό.

Οι θρησκείες, αφενός, αποτελούν, κατά την πίστη μας, είδωλα που, κατά την ορθόδοξη παράδοση, πρέπει να αποφεύγουμε, λόγω της συγχύσεως και του συγκρητισμού που επιφέρουν και, αφετέρου, δεν έχουν καμιά οντολογική σχέση με το ορθόδοξο χριστιανικό πιστεύω των ορθόδοξων μαθητών.

Το σπουδαιότερο, όμως, είναι ότι καμιά θρησκεία δεν μπορεί να προσφέρει στους ανθρώπους, μικρούς και μεγάλους, αυτό το Μεγάλο Πέρασμα από την προσωρινή στην αιώνια ζωή, που προσφέρει, με την Ανάστασή Του, ο Χριστός και το διακηρύττει η Εκκλησία μας με τον σχετικό εκκλησιαστικό ύμνο που ακούν όλοι οι ορθόδοξοι: «Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν λαοί, Πάσχα Κυρίου Πάσχα. Εκ γαρ θανάτου προς ζωήν και εκ γης προς ουρανόν, Χριστός ο Θεός ημάς διεβίβασεν».

Ορθόδοξη Αλήθεια, 08.05.2019

http://thriskeftika.blogspot.com

ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΕΡΑΚΗΣ: ΜΠΟΡΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ;

Μπορεί ο άνθρωπος να νικήσει τον θάνατο;

Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Παιδαγωγικής –Χριστιανικής Παιδαγωγικής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ

Χριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη! Μέσα στην εύκρατη ατμόσφαιρα του ανοιξιάτικου τοπίου και των ιερών ακολουθιών της Μεγάλης Εβδομάδας, αναμένουμε να γιορτάσουμε, για μια ακόμη φορά, τη γενέθλια ημέρα της χαράς και της καινούργιας ζωής, που έφερε ο Χριστός στον κόσμο με την εκ νεκρών Ανάστασή Του.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν στοχεύει να δώσει συνήθεις λογικές και φιλοσοφικές απαντήσεις ή λύσεις για το μυστήριο του θανάτου. Διότι η απάντηση έχει δοθεί, μια για πάντα, από τον ιδρυτή Της Ιησού Χριστό, ο οποίος νίκησε τον θάνατο διά του δικού του Σταυρικού Θανάτου και της Αναστάσεως: «Ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας».

Η εκ νεκρών Ανάσταση του Χριστού, συνεπώς, αποτελεί τη καταλυτική απάντηση στο μεγαλύτερο πρόβλημα της ζωής των ανθρώπων, που είναι ο θάνατος. Μετά την Ανάσταση του Θεανθρώπου, η λύτρωση του ανθρώπου από τον θάνατο σταμάτησε να είναι, πλέον, μια ανεκπλήρωτη επιθυμία και νοσταλγία.

Όπως μαρτυρεί ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, συνδέοντας την Ανάσταση με την εποχή της Ανοίξεως, «αυτό που είναι από όλα πιο αξιοσημείωτο είναι το ότι, μαζί με τα χόρτα και τα φυτά, αναζωογονήθηκε το πλάσμα που κυριαρχεί σε ό, τι υπάρχει πάνω στη γη, δηλαδή, ο άνθρωπος. Πράγματι, την εποχή της Άνοιξης, έρχεται η Ανάσταση του Σωτήρα, με την οποία όλα αναμορφώνονται στην καινότητα της ζωής, διαφεύγοντας έτσι την ξένη φθορά του θανάτου. Θα ήταν πραγματικά ακατανόητο να ξαναβρίσκουν τα είδη των φυτών την πρώτη τους μορφή, με τη δύναμη του Θεού, ο οποίος ζωογονεί τα πάντα και να μείνει χωρίς πνοή, χωρίς καμιά βοήθεια από ψηλά, αυτός, χάρη του οποίου δημιουργήθηκε ο φυσικός κόσμος, δηλαδή, ο άνθρωπος (PG 32, 581 D).

Ο Θεός, που επιτρέπει να πειράζεται ο άνθρωπος, από τον διάβολο, ο οποίος φέρνει και σπέρνει στη ζωή του τον θάνατο, του δίνει επίσης τη δυνατότητα, ως ελεύθερο ον που είναι, να επιλέξει είτε να υποκύψει στους πειρασμούς και να οδηγηθεί στον αιώνιο θάνατο είτε να τους νικήσει και να οδηγηθεί στην αιώνια ζωή και στην αθανασία (Α΄ Κορ. 10, 13).

Δεν υπάρχει Σταυρός χωρίς Ανάσταση και Ανάσταση χωρίς Σταυρό ούτε χειμώνας χωρίς άνοιξη. Ο Απόστολος Παύλος αναφέρει επ’ αυτού: «Άφρον, συ ό σπείρεις, ου ζωοποιείται, εὰν μη αποθάνη· και ό σπείρεις, ου το σώμα το γενησόμενον σπείρεις, αλλὰ γυμνὸν κόκκον… ο δε Θεός αυτώ δίδωσι σώμα καθώς ηθέλησε (Α´ Κορ. 15, 36-38). Δηλαδή, (ανόητε, εκείνο που εσύ σπέρνεις, δεν παίρνει ζωή, αν δεν πεθάνει. Και αυτό που σπέρνεις, δεν είναι το σώμα, που πρόκειται να φυτρώσει, αλλά ο γυμνός κόκκος που σπέρνεις και ο Θεός δίδει σώμα σε αυτόν, σύμφωνα με το θέλημά Του).

Και συνεχίζει ο Απ. Παύλος, λέγοντας ότι «ούτω και η ανάστασις των νεκρών, σπείρεται εν φθορά, εγείρεται εν αφθαρσία. Σπείρεται εν ατιμία, εγείρεται εν δόξη... Σπείρεται σώμα ψυχικόν, εγείρεται σώμα πνευματικόν» (Α΄ Κορ. 42-44). Δηλαδή, (έτσι είναι και η Ανάσταση των νεκρών σωμάτων. Το σώμα ενταφιάζεται υλικό και θνητό και ανασταίνεται σώμα πνευματικό. Σπέρνεται, ως σώμα, με ζωϊκές λειτουργίες, και ανασταίνεται ως σώμα πνευματικό).

Πιο συγκεκριμένα, όπως επεξηγεί ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, εγείρεται, όπως το σώμα του Κυρίου μετά την Ανάσταση, το οποίο διέρχεται, ενώ οι θύρες είναι κλειστές (Ιω. 20, 26), που δεν έχει ανάγκη από τροφή, ύπνο και νερό: Οι αναστημένοι «έσονται ως οι άγγελοι του Θεού» (Ματθ. 22, 30).

Κατά την Ανάσταση των νεκρών, επομένως, όπως μας εξηγεί και ο Απ. Παύλος, ο Σωτήρας Χριστός θα μετασχηματίσει το σώμα μας «εις το γενέσθαι αυτό σύμμορφον τω σώματι της δόξης αυτού» (Φιλιπ. 3, 20-21), χωρίς να εννοεί, βέβαια, τη μεταβολή του σε άλλη μορφή, αλλά, μάλλον, τη μετάβασή του, από τη φθορά στην αφθαρσία.

Αυτό πιστεύουν και προσμένουν οι Χριστιανοί και, μάλιστα, το διατρανώνουν στο Σύμβολο της πίστεώς τους: «Προσδοκώ Ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος». Όπως ο γεωργός, όταν σπέρνει, ελπίζει ότι, μετά τον πρόσκαιρο θάνατο των σπόρων που έσπειρε, θα έλθει, κατά την Άνοιξη, η βλάστησή τους, έτσι και οι Χριστιανοί πιστεύουν και ελπίζουν στην Ανάσταση του φθαρτού σώματος, που πεθαίνει, ότι θα ενωθεί με την αθάνατη ψυχή, για να αναστηθεί ο όλος ψυχοσωματικός άνθρωπος, ως μια νέα πνευματική ύπαρξη, που την προνοεί ο Θεός Δημιουργός, σύμφωνα, πάντοτε, όπως τονίζει ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, με τη θέληση και δύναμή Του.

Η Ανάσταση των νεκρών αποτελεί κεντρική αλήθεια της χριστιανικής πίστεως, που συνδέεται, απόλυτα, με την εκ νεκρών Ανάσταση του Χριστού. Ο Χριστός αναστήθηκε πρώτος, βεβαιώνοντας, με την Ανάστασή Του, ότι θα ακολουθήσει η Ανάσταση και των άλλων νεκρών (Α΄ Κορ. 15, 20-23). Ο Απ. Παύλος μάλιστα, αποδέχεται ότι, εάν ο Χριστός δεν είχε αναστηθεί, τότε η πίστη μας θα ήταν μάταιη (Α΄ Κορ. 15, 16-17).

Η θεολογική αλήθεια της Εκκλησίας, επομένως, είναι ότι ο θάνατος έχει, οριστικά, νικηθεί διά της Αναστάσεως του Ιησού Χριστού η δε Ανάσταση των νεκρών δεν είναι πλέον ζητούμενο, αλλά δεδομένο. Στο ερώτημα, μάλιστα, πώς θα είναι το σώμα μας μετά την Ανάσταση, ο Ευαγγελιστής Μάρκος μαρτυρεί ότι θα είναι όπως το αναστημένο σώμα του Ιησού Χριστού, το οποίο φανερώθηκε, όχι όπως ετάφη, αλλά «εν ετέρα μορφή» (Μάρκ. 16, 12), βεβαιώνοντας έτσι τον Απ. Παύλο, που μαρτυρεί ότι το σώμα όλων των ανθρώπων, όταν αναστηθούν, δεν θα είναι το φθαρτό που ετάφη, αλλά το πνευματικό, με το οποίο θα εγερθεί, εν Χριστώ, στην κοινή Ανάσταση.

Είναι ωφέλιμο να γνωρίζουν όλοι οι Χριστιανοί το νόημα που έχει η Αγία Ανάσταση για την Εκκλησία αλλά και για τον κάθε μέλος της. Ότι, δηλαδή, έχει πλέον βεβαιωθεί οριστικά ότι όλοι οι άνθρωποι θα αναστηθούν, με άφθαρτο και πνευματικό σώμα, που δεν θα υπόκειται στους νόμους και στους όρους της κτιστής φύσεως και της φθοράς.

Αυτό που μπορεί κάθε άνθρωπος να κάνει είναι η καλή χρήση της ελευθερίας που έλαβε από τον Δημιουργό του, αγωνιζόμενος στον παρόντα κόσμο προς αγιασμό της ψυχής και του σώματος, έτσι, ώστε η Ανάστασή του να μη γίνει «εις κατάκριμα», αλλά «εις ζωήν» (Ματθ. 25, 46).

Ο εν Χριστώ θάνατος, επομένως, μπορεί να καταστεί για τον άνθρωπο μια προσωρινή κατάσταση, ένας ύπνο, ένα πέρασμα στην αιώνια ζωή, στην αθανασία, κοντά στον Χριστό, τον νικητή του Θανάτου.

Ωστόσο, μακράν του νικητή του Θανάτου, Ιησού Χριστού, γίνεται πέρασμα, αλλά στον αιώνιο θάνατο, διότι, αφού ο Χριστός είναι η αιώνια ζωή, τότε η ζωή του ανθρώπου μακράν του Χριστού, αποτελεί, στην ουσία, άρνηση της αιώνιας ζωής, που οδηγεί στον αιώνιο θάνατο.

Ο Απ. Παύλος σημειώνει ότι «τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος το δε χάρισμα του Θεού, ζωή αιώνιος, εν Χριστώ Ιησού» (Ρωμ. 6, 23). Ο Χριστός είναι η αιώνια ζωή και αυτοί που ζουν και πεθαίνουν εν Χριστώ μεταβαίνουν από τον προσωρινό τους θάνατο, στην αιώνια ζωή και αθανασία.

Αντίθετα, οι αρνούμενοι να ζουν και να πεθάνουν εν Χριστώ δεν μπορούν, από μόνοι τους μακράν του Χριστού, να μετατρέψουν τον προσωρινό θάνατο σε αιώνια ζωή και, έτσι, πορεύονται στον αιώνιο θάνατο.

Είναι επομένως σαφές από τις αγιογραφικές μαρτυρίες ότι ο άνθρωπος μπορεί, αν θέλει, να νικήσει, αλλά μόνον εν Χριστώ, τον θάνατο, αφού καθώς μαρτυρείται αγιογραφικά ότι όλοι οι άνθρωποι θα ακούσουν τη φωνή του Κριτή Ιησού Χριστού και θα αναστηθούν στην κοινή Ανάσταση, κατά τον Ιωάννη τον Ευαγγελιστή: «Και εκπορεύσονται οι τα αγαθά ποιήσαντες εις ανάστασιν ζωής, οι δε τα φαύλα πράξαντες εις ανάστασιν κρίσεως». Δηλαδή (όσοι μεν κατά τον επίγειο βίο τους έπραξαν τα αγαθά, θα αναστηθούν, για να κριθούν δικαίως από τον Κριτή και να οδηγηθούν στην αιώνια και μακάρια ζωή. Όσοι, όμως, έπραξαν τα κακά, θα αναστηθούν μεν, αλλά για να κριθούν, επίσης δικαίως, και να οδηγηθούν στον αιώνιο θάνατο) (Ιω. 5, 28-29).

Ορθόδοξη Αλήθεια, Μ. Τετάρτη (24/04/2019)

http://thriskeftika.blogspot.com

ΠΑΣΧΑΛΙΕΣ ΕΥΧΕΣ ΤΗΣ ΠΕΘ

ΕΥΧΕΣ ΤΗΣ ΠΕΘ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

«Τὰ Πάθη τὰ σεπτά, ἡ παροῦσα ἡμέρα,

ὡς φῶτα σωστικά, ἀνατέλλει τῷ Κόσμῳ,

Χριστὸς γὰρ ἐπείγεται, τοῦ παθεῖν ἀγαθότητι,

ὁ τὰ σύμπαντα, ἐν τῇ δρακὶ περιέχων,

καταδέχεται, ἀναρτηθῆναι ἐν ξύλῳ,

τοῦ σῶσαι τὸν ἄνθρωπον.»

Κάθισμα

Ἦχος α'. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ

Τὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Ἑβδομάδα βιώνουμε τή μεγάλη καὶ ἀνυπέρβλητη ταπείνωση τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος «ἐπί πώλου ὄνου καθεσθῆναι καταδεξάμενος» καὶ «λεντίῳ ζωννύμενος, μαθητῶν πόδας ἔνιψε» καὶ «ἐμπτυσμούς καὶ μάστιγας καὶ κολαφισμούς καὶ Σταυρόν καὶ θάνατον ὑπομείνας, διά τήν τοῦ κόσμου σωτηρίαν», ἀπὸ ἄκρα φιλανθρωπία, μὲ σκοπὸ νὰ δείξει καὶ σὲ μᾶς τὸν δρόμο τῆς σωτήριας ταπείνωσης καὶ τῆς θυσιαστικῆς ἀγάπης.

Τὸ Διοικητικὸ Συμβούλιο τῆς Πανελληνίου Ἑνώσεως Θεολόγων, καθώς πλησιάζει ἡ ἑβδομάδα τῶν Ἁγίων Παθῶν, εὔχεται νὰ ἀποκτήσουμε ὅλοι μας, «ἐν Χριστῷ», τὸ λυτρωτικὸ πνεῦμα μαθητείας, ὥστε νὰ ἀξιωθοῦμε νὰ μετάσχουμε τῶν σωτηρίων Παθῶν Του ἀλλὰ καὶ νὰ ἑορτάσουμε εὐφρόσυνα τὴν λαμπροφόρο Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας.

http://thriskeftika.blogspot.com

H ΠΕΘ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΝΙΚΟΥ ΑΔΙΚΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑΣ

Δελτίο τύπου της ΠΕΘ

για την αποποινικοποίηση του Ποινικού Αδικήματος

της βλασφημίας

Η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων υποδέχθηκε με ιδιαίτερη ικανοποίηση, στηρίζει και προσυπογράφει την πρόσφατη ανακοίνωση της Ιεράς Επαρχιακής Συνόδου της Εκκλησίας Κρήτης, αναφορικά με την προτεινόμενη, από την ελληνική Κυβέρνηση, κατάργηση των άρθρων 198, 199 και 201 του ποινικού κώδικα, τα οποία, ως τώρα, προέβλεπαν την επιβολή ποινών στις περιπτώσεις κακόβουλης βλασφημίας, καθύβρισης θρησκευμάτων και περιύβρισης νεκρού. Εν όψει αυτών των κυβερνητικών προθέσεων, οι Ιεράρχες της Κρήτης επισημαίνουν τον μεγάλο κίνδυνο για εκδηλώσεις μισαλλοδοξίας, θρησκευτικής βίας και γενικά θρησκευτικού φανατισμού. Μέριμνα της Εκκλησίας της Κρήτης είναι η διασφάλιση της θρησκευτικής και κοινωνικής ειρήνης αλλά και η διατήρηση του πολιτισμού της Ελλάδας, που αποδεδειγμένα βασίζεται στην πίστη στον Τριαδικό Θεό, με την οποία διακατέχεται η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών της που είναι και μέλη της Εκκλησίας μας.

Προς μεγάλη της λύπη της, η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων διαπιστώνει, για μια ακόμη φορά, τη συσσωρευμένη απέχθεια (για ποιο λόγο άραγε;) της τωρινής Κυβέρνησης(μέσω του Υπουργείου Δικαιοσύνης) προς κάθε τι το Χριστιανικό στον τόπο αυτό. Ενώ ανυψώνει με τους διάφορους νόμους και προστατεύει με κάθε μέσο τις πεποιθήσεις των ανθρώπων, σχετικά με την λεγόμενη έμφυλη ταυτότητά τους, υποτιμά και περιφρονεί τη χριστιανική θρησκευτική ταυτότητα και συνείδηση των πολιτών της χώρας. Ήδη, με τα αντισυνταγματικά νέα Προγράμματα Σπουδών και τα νέα βιβλία (Φακέλους) των Θρησκευτικών, έδειξε την περιφρόνησή της στη διαχρονική πίστη της χώρας, την Ορθοδοξία, αλλά ταυτόχρονα και στις άλλες θρησκείες, ρίχνοντάς τις όλες σε μια χοάνη συγχώνευσης και ομογενοποίησης των πάντων. Και πάλι, όμως, φαίνεται ότι δεν της αρκεί αυτή η καταπάτηση της θρησκευτικής συνείδησης των Ελλήνων πολιτών. Πρόθεσή της είναι να ανοίξει διάπλατα τις πύλες, ακόμα και για την καθύβριση με κάθε είδος βλασφημίας,των θρησκευτικών βιωμάτων και συμβόλων των Ελλήνων.Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα παραπάνω, είναι ανάγκη να ενεργοποιήσουμε όλες μας τις πνευματικές δυνάμεις και αντιστάσεις, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε αυτές τις διαθέσεις των κυβερνώντων, «να προστατεύσουμε τις διαχρονικές αξίες του Λαού μας και να διασφαλίσουμε, με κάθε νόμιμο τρόπο, τα ιερά και τα όσια των Πατέρων μας», σύμφωνα με το γενικό μήνυμα, που απευθύνει,ως καθήκον, ευθύνη και αποστολή προς όλους τους Ορθόδοξους Χριστιανούς η Εκκλησία της Κρήτης.

Το ΔΣ της ΠΕΘ

http://thriskeftika.blogspot.com

ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΕΡΑΚΗΣ: «ΤΙ ΜΕ ΔΙΩΚΕΙΣ; ΣΚΛΗΡΟΝ ΣΟΙ ΠΡΟΣ ΚΕΝΤΡΑ ΛΑΚΤΙΖΕΙΝ»

«Τι με διώκεις; σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίζειν»

Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Παιδαγωγικής –Χριστιανικής Παιδαγωγικής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ

Η απαξίωση και αλλοίωση των προτύπων, των αρετών των αρχών, των αξιών και των νοημάτων των Ελλήνων, που γίνεται ιδιαίτερα αισθητή κατά τα τελευταία χρόνια, με πρωταγωνιστές εκείνους

που, εκ της θέσεως ή του ρόλου τους, είναι ταγμένοι για να τα διαφυλάττουν, να τα υπερασπίζουν και να τα καλλιεργούν ως πολιτισμικούς θησαυρούς της πατρίδας μας, δημιουργεί δικαιολογημένες ανησυχίες στο μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού, που κρατάει σταθερά τις πατροπαράδοτες Θερμοπύλες του γένους.

Αυτή η αλλοίωση και παραμόρφωση, στην ουσία, στοχεύει στη φθορά και στον αφανισμό των ηθικοκοινωνικών πνευματικών και χριστιανικών χαρακτηριστικών του ελληνικού πολιτισμού, ο οποίος είναι εκείνος, που στεγάζει στους κόλπους του όλα τα διδακτικά στοιχεία της κληρονομιάς του γένους, που αξίζει και μπορούν να μετατραπούν σε ζωή και συμπεριφορά από τη σύγχρονη γενιά.

Δυστυχώς, οι εχθροί της παραδόσεως είναι τρεις: Από τη μια πλευρά, είναι η Νέα Τάξη, που εισβάλλει, με τα γνωστά ομογενοποιητικά της σχέδια, στη χώρα μας έχοντας ως αποδομητικούς στόχους, κάποιες δήθεν προοδευτικές και εκσυγχρονιστικές ιδέες και φιλοσοφίες, όπως είναι εκείνες της νεωτερικότητας και της μετανεωτερικότητας. 

Από την άλλη, είναι η αλλόκοτη βούληση της πολιτικής ηγεσίας και των κυβερνώντων, που κατευθύνεται ή πιέζεται, συνήθως, για πολιτικούς, ιδεολογικούς  ή οικονομικούς λόγους, από εξωτερικούς ή εσωτερικούς παράγοντες. 

Η τρίτη κατηγορία είναι η μερίδα εκείνων, που, όχι μόνον δεν αντιδρούν και δεν υπερασπίζονται τα πολιτισμικά μας πρότυπα, αλλά, αντίθετα, συνδράμουν, είτε με την αδράνειά και την ανοχή τους είτε με την συνδρομή τους, στην κατασκευή της κατάλληλης αφηγηματικής νομιμοποιητικής βάσης που να μπορεί να υπερασπίζεται, προπαγανδιστικά, την πολιτισμική αλλοίωση και να μετατρέπει το ψέμα σε αλήθεια και το σκότος σε φως.

Ως παράδειγμα, μνημονεύουμε την δήθεν επιστημονική - ιστορική επιχειρηματολογία, που πρόθυμα προσφέρθηκε, ως αφήγημα, στη εξουσία τον τελευταίο καιρό, από κάποιους, για να στηρίξει εκείνη, με τη σειρά της, το εθνικό, κατά τη γνώμη μας, έγκλημα παραχωρήσεως στους βόρειους γείτονές μας, της  Μακεδονικής εθνότητας, γλώσσας και φυσικά του ονόματος της Μακεδονίας και των Μακεδόνων και ό, τι άλλο πρόκειται να ακολουθήσει, με βάση τη συμφωνία –κόλαφος- σε βάρος της Ελλάδος και των κατοίκων της Μακεδονίας μας.

Ένα δεύτερο παράδειγμα είναι η περίεργη δράση ορισμένων κληρικών και λαϊκών, που ανήκουν στην κατηγορία των θεωρούμενων «πνευματικών» ανθρώπων, οι οποίοι, όμως, με την «πνευματική» τους αυθεντία προσφέρουν στους αποδομητές της εξουσίας, αφενός στήριξη και, αφετέρου, το απαιτούμενο «θεολογικό» οπλοστάσιο. 

Πώς αλλιώς, άλλωστε, μπορεί να ερμηνεύσει κάποιος το γεγονός ότι, για το πολύ σημαντικό και πρώτιστο σε σπουδαιότητα θέμα της χριστιανικής παιδείας, που σχετίζεται, άμεσα, με την πολιτισμική συνέχεια του τόπου μας, η ως άνω ομάδα στηρίζει το κυβερνόν κόμμα και το Υπουργείο Παιδείας στην παράνομη, αντισυνταγματική και αντορθόδοξη επιβολή ενός νέου Προγράμματος και βιβλίων θρησκευτικών, που επιβάλλουν ένα μάθημα πολυθρησκειακό, που, αποδεδειγμένα, με τη σύγχυση και τον συγκρητισμό που επιφέρει, επιδιώκει την αλλαξοπιστία των ορθοδόξων μαθητών του ελληνικού σχολείου;

Όμως τόσο οι προσπάθειες όσο και οι συμμαχίες που κάνουν όλοι οι προηγούμενοι, δεν μπόρεσαν, δεν μπορούν, ούτε θα μπορέσουν, να πετύχουν τη συντριβή της εκκλησιαστικής αλήθειας, που είναι μία και μοναδική, δηλαδή, ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός.

Είναι πολύ σημαντικό να κατανοηθεί η φράση που είπε ο Ιησούς Χριστός στον Απ. Παύλο, λίγο πριν τη μεταστροφή του στη Χριστιανική πίστη: «Σαούλ, Σαούλ, τι με διώκεις; σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίζειν» (Σαούλ, Τι με καταδιώκεις; Είναι σκληρό για σένα να κλωτσάς στα καρφιά) (Πράξ 26, 14). Οι προσπάθειες που γίνονται, από ορισμένους, να πολεμηθεί ο Χριστός, η μοναδική Αλήθεια του κόσμου, είτε με ιδεοληψίες είτε με νομικές παρεμβάσεις και αλλαγές, είτε με συμμαχίες που πραγματοποιούνται με τις δυνάμεις και τις εξουσίες του κόσμου τούτου, αποτελούν διωκτικούς αγώνες του σκότους εναντίον του φωτός, των δαιμονικών δυνάμεων και εξουσιών εναντίον του Θεανθρώπου, που, μέσω της έσχατης και μέχρι Σταυρού ταπεινώσεως και Θυσίας Του, νίκησε και νικά το σκότος το οποίο προσπαθεί, αν και μάταια, να σβήσει το αιώνιο Φως της Αλήθειας, που έλαμψε και φωτίζει τον κόσμο διά της Αγίας Αναστάσεώς Του.

Στην εποχή μας, Συνέδρια, Ημερίδες,  Συμπόσια, ψευτοδιδάσκαλοι, ακαδημαϊκά ιδρύματα, «σπουδαία» ονόματα, με τίτλους  ιερατικούς, αρχιερατικούς ή ακαδημαϊκούς, δυνάμεις και εξουσίες, «επιστήμονες»  με περγαμηνές, στρατευμένοι συγγραφείς, με επιστημονικοφανή ή θεολογικοφανή επιχειρήματα, έχουν επιστρατευθεί για να νικήσουν ή να αλλοιώσουν το Φως και την Αλήθεια, που έφερε ο Ιησούς στον κόσμο, αλλά ουδείς και τίποτα, έως τώρα, μπόρεσε να νικήσει.

Στο παρελθόν, επίσης,  πολλοί επιχείρησαν και πειραματίστηκαν να στήσουν, διά της κρατικής βίας και αυθαιρεσίας και μέσα από ψεύτικες ιδεοληψίες, πολιτισμούς μακράν και εναντίον του Θεανθρώπου! Όμως, όλοι απέτυχαν οικτρά, είτε στη φιλελεύθερη Δύση είτε στην (κομμουνιστική) Ανατολή.

Ιστορικό παράδειγμα αποτελεί, στα τέλη του 20ού αιώνα, η μαρτυρία του τότε αρχηγού του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ρωσίας Γ. Ζιουγκάνωφ. Σε μια, παρόμοια με εκείνη του Ιουλιανού του Παραβάτη παραδοχή ότι η Θεία Δύναμη δεν νικιέται από την ανθρώπινη,  ο Ζιουγκάνωφ καταδίκασε, απερίφραστα, τους διωγμούς κατά της Ορθοδοξίας, επί των ημερών της παντοδυναμίας του «υπαρκτού σοσιαλισμού», λέγοντας ότι «Ήταν μεγάλο λάθος των προκατόχων μου, επί ΕΣΣΔ, όταν ήρθαν σε αντίθεση με τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία και εδίωκαν τους πιστούς της». Ομολόγησε, επίσης ότι: «Το κόμμα μας πιστεύει στις αρχές της Ορθοδοξίας και έχει ιδεολογικό αρχηγό του τον Ιησού Χριστό» (Εφημ. “ΤΑ ΝΕΑ" 11/12/98).

Όσο για τους σύμμαχους και συνοδοιπόρους της σύγχρονης Χριστομάχου εξουσίας, κυρίως εκείνους, με τις θεολογικές περγαμηνές και τους θεολογικούς συλλόγους, που, προσχηματικά, συνασπίσθηκαν για να αναμορφώσουν το μάθημα των θρησκευτικών, τελικά τι κατάφεραν; Να το παραμορφώσουν και να το εκτρέψουν από τον σκοπό και τον προσανατολισμό του, με αποτέλεσμα να δηλητηριάζουν, με τα πολυθεϊστικά τους Προγράμματα και Βιβλία, από το 2016 και μετά, τις αθώες ψυχές των ορθοδόξων μαθητών.

Να θυμίσουμε αυτά που έγραφε ο Φώτης Κόντογλου γι’ αυτές τις περιπτώσεις: «Αυτοί οι επιστημονικοί θεολόγοι και νεορθόδοξοι καταξεράνανε με την άπιστη σοφία τους το δροσόφυλλο δέντρο της πίστεως του Χριστού… Αφήσανε τα ηφαίστεια της Ορθοδοξίας, που πυρπολήσανε τις ψυχές των ανθρώπων και πήγανε στα παγόβουνα του ορθολογισμού και της απιστίας, για να φέρουνε σ’ εμάς, που μας έθρεψε επί αιώνες το μάνα της παράδοσης, την ψύχρα της πονηρής γνώσης… Τόσο αφιονισθήκανε, που διαφημίζουνε πως φέρνουνε μια ευρωπαϊκή Ορθοδοξία, μαζί με τα ευρωπαϊκά σπίτια και τα ευρωπαϊκά προϊόντα… Η πίστη του Χριστού, που μας έφερε την αλήθεια απλή και καθαρή  και που γλύτωσε την ανθρώπινη ψυχή από την πολύπλοκη και μπερδεμένη ψευτιά της γνώσης, έπεσε πάλι στα πονηρά συστήματα εκείνων, για τους οποίους είπε ο Χριστός πως είναι κλέφτες και ληστές, που ληστεύουνε τις ψυχές. Αυτοί δεν μπαίνουνε στην αυλή των προβάτων από τη θύρα, δηλαδή από το Ευαγγέλιο, όπως είπε ο Χριστός, αλλά πηδάνε απάνω από τη μάντρα και παρουσιάζονται, σαν ποιμένες, ενώ είναι ληστές και κλέφτες… Είναι τούτοι οι λαοπλάνοι, που έρχονται από τα Πανεπιστήμια της απιστίας, βαστώντας στα χέρια τους διπλώματα και πιστοποιητικά της θεολογίας… και χαλάνε, με την πονηρή διδασκαλία τους, τα απλοϊκά πρόβατα του Χριστού, λέγοντάς τους πως η ιερή παράδοση της Εκκλησίας μας την εμποδίζει να συγχρονισθεί… Και θέλουνε να ξεγελάσουνε τα αθώα πρόβατα που ζούνε την πατροπαράδοτη ευσέβεια και που γνωρίζουνε καλά τον Χριστό και Εκείνος τα γνωρίζει».

Όμως, όπως επιβεβαιώνει και ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: «Έτσι συνέβαινε πάντα στην Ιστορία: Πάντοτε οι προσπάθειες του ενός ή του άλλου χριστιανομάχου εκμηδενίζονται, διαλύονται σαν καπνός. Σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίζειν. Ω, πόσο μάταιη και χαμένη είναι κάθε μάχη εναντίον του Χριστού!».

"Ορθόδοξη Αλήθεια", 10-04-2019

http://thriskeftika.blogspot.com 

ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΕΡΑΚΗΣ: Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΟΥ ΤΟΥ «ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΥ»

Η περιπέτεια του σεβασμού του «διαφορετικού»

Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Παιδαγωγικής –Χριστιανικής Παιδαγωγικής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ

Σε αντίθεση προς την παιδαγωγική δεοντολογία, τα τελευταία χρόνια βλέπουμε να εφαρμόζεται στην ελληνική παιδεία μια περίεργη πολιτική, ως προς τον σεβασμό του διαφορετικού, που έχει ως ιδεολογική της αφετηρία την επιβολή του διεθνισμού στην παιδεία, μέσω της ομογενοποίησης των μαθητών σε όλα τα σχετικά γνωστικά τους αντικείμενα.

Η πολιτική αυτή είναι προβληματική και δεν προσφέρει θετικά πρότυπα, καθώς απευθύνεται και εφαρμόζεται μόνον σε μια κατηγορία «άλλων» και όχι σε όλους τους «άλλους». Η σχολική αγωγή είναι δικαίωμα όλων των πολιτών και απευθύνεται σε όλους αδιακρίτως τους Έλληνες και όχι μόνον προς κάποιες μερίδες Ελλήνων.

Αυτό που κάνει η σημερινή πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, να συμπεριφέρεται διαφορετικά στις μειονότητες των Ελλήνων και διαφορετικά στην πλειοψηφία των Ελλήνων είναι ένα δείγμα ρατσιστικής πολιτικής διακρίσεων.

Δεν είναι δυνατόν, για παράδειγμα, να εφαρμόζονται τα σχετικά άρθρα (13) και (16) του Συντάγματος, με απόλυτο σεβασμό μόνον προς τους Έλληνες Εβραίους, Μουσουλμάνους και Ρωμαιοκαθολικούς μαθητές και να μην εφαρμόζονται, με τον ίδιο τρόπο, και για τους Ορθόδοξους Χριστιανούς μαθητές, με αποτέλεσμα να διδάσκονται οι μαθητές των θρησκευτικών μειονοτήτων, αμιγώς, τη δική τους πίστη οι δε ορθόδοξοι μαθητές μια απαράδεκτη και αντορθόδοξη πολυθρησκειακή αγωγή.

Δεν είναι δίκαιο να έχουν μόνον ορισμένοι συνταγματική κατοχύρωση των δικαιωμάτων τους και να καταπατούνται τα δικαιώματα όλων των άλλων. Τέτοιας μορφής διακρίσεις δείχνουν την έκνομη και άδικη στάση των υπευθύνων, που έχει ως αφετηρία αλλά και ως πρακτικό αποτέλεσμα να δέχονται ρατσιστική μεταχείριση τα μέλη της ορθόδοξης χριστιανικής Εκκλησίας, από μια πολιτική ηγεσία, που, με το φαρισαϊκό, καθώς αποδεικνύεται, αφήγημά της, σε καθημερινή βάση, δεν χάνει ευκαιρία για να εξαπολύει τα βέλη της εναντίον των ρατσιστών και των διακρίσεων!

Η στρατηγική αυτής της αλλόκοτης πολιτικής θεωρείται απαράδεκτη και για τον πρόσθετο λόγο ότι είναι αντιδημοκρατική, δηλαδή αντισυνταγματική και παράνομη. Σε μια δημοκρατική χώρα, όπου η άσκηση της όποιας πολιτικής θα πρέπει να είναι σύμφωνη με το Σύνταγμα και τους Νόμους, δεν είναι δυνατόν να παίρνονται και να επιβάλλονται αποφάσεις παράνομες, με σαφή χαρακτηριστικά θρησκευτικού ρατσισμού και θρησκευτικών διακρίσεων.

Δεν μπορεί να υπάρχει το άρθρο (3) του Συντάγματος που αναφέρει ότι η ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος είναι η επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα και η σημερινή πολιτεία να περιφρονεί επιδεικτικά τη θέληση της μεγάλης πλειονότητας του Ελληνικού λαού, που ανήκουν ως μέλη στην ορθόδοξη Εκκλησία.

Όλη αυτή όμως η αλλόκοτη και απαράδεκτη, για μια δημοκρατική χώρα, πολιτική συμπεριφορά πηγάζει από ρατσιστικές ιδέες, που φαίνεται ότι ενυπάρχουν μέσα στην ιδεολογία των κυβερνώντων, που οι ίδιοι, βέβαια, τις θεωρούν δημοκρατικές, με βάση τις οποίες δημιουργείται το πολιτικό τους αφήγημα και η πολιτική τους στρατηγική και συμπεριφορά για την παιδεία.

Εκεί, ακριβώς, στη δομή της ιδεολογίας τους, βρίσκεται η αιτία αυτής της εμφανούς απέχθειας και έχθρας, που έχουν, ξεχωριστά και διακριτικά, μόνον προς την Ορθόδοξη Εκκλησία και τα μέλη της.

Οι άνθρωποι αυτοί φαίνεται ότι έχουν δυσκολίες να πολιτεύονται, στο πλαίσιο μιας δημοκρατίας, διότι είναι φανερό ότι έχουν προβλήματα και δυσκολίες στην επικοινωνία τους, με όσους ανήκουν σε διαφορετικούς χώρους και κύκλους, από τους δικούς τους και έχουν διαφορετικές απόψεις και διαφορετικό πνεύμα, από το δικό τους. Δεν έχουν μάθει να λειτουργούν δημοκρατικά και να βρίσκουν τρόπους να διαλέγονται με τους διαφορετικούς. Αυτό τους δημιουργεί αισθήματα ρατσισμού, υποτίμησης και περιφρόνησης για τους «άλλους».

Το αποτέλεσμα είναι να έχουμε δυστυχώς ρατσιστικές κυβερνητικές αποφάσεις, που επιστρέφουν τη χώρα πολλά χρόνια πίσω, που καταργούν συνταγματικά δικαιώματα και επιβάλλουν βίαια αποφάσεις που αδικούν φορείς και πολίτες, που δεν έχουν τις ίδιες ιδεολογικές συντεταγμένες με τους κυβερνώντες.

Να αναφέρω μόνον ότι η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων (ΠΕΘ), αν και το έχει ζητήσει επανειλημμένως, γραπτώς και προφορικώς, δεν έχει περάσει την πόρτα του Υπουργείου εδώ και (4) χρόνια, από το 2015, διότι δεν έχει γίνει δεκτή σε ακρόαση από τους δύο τελευταίους Υπουργούς Παιδείας και, ενώ, ως γνωστό, υπάρχουν μεγάλα προβλήματα με το νέο πολυθρησκειακό μάθημα που τους επιβάλλεται να διδάσκουν, θέμα που απασχολεί, ως γνωστό, όλους σχεδόν τους Έλληνες.

Αντίθετα, οι δύο Υπουργοί δέχονται επιλεκτικά και τα (4) αυτά χρόνια που κυβερνούν να συνομιλούν και να συνεργάζονται με μια μικρή μερίδα θεολόγων, αποκομμένων από την (ΠΕΘ), επειδή οι θεολόγοι αυτοί συμφωνούν μαζί τους και συμβάλλουν, με προθυμία, στο αποδομητικό εναντίον της ορθόδοξης πίστεως έργο τους.

Πολιτικοί παράγοντες, όμως, που δεν έχουν τις προϋποθέσεις της επικοινωνίας, με όλους, αδιακρίτως, τους φορείς και τους πολίτες, δεν είναι ικανοί να πολιτεύονται σε δημοκρατικά πολιτεύματα, τα οποία έχουν Σύνταγμα, νόμους, κανόνες, συμβάσεις και ηθική δεοντολογία και απαιτούν διακυβέρνηση δίκαιη, δημοκρατική, διαλογική, προς όλους και όχι διακυβέρνηση με διακρίσεις, ρατσισμό, με ευνοϊκή, επομένως, μεταχείριση έναντι μόνον των ιδεολογικά προσκείμενων και των ημέτερων.

Και δεν φτάνει μόνον ότι δεν γίνεται δεκτή η (ΠΕΘ) για διάλογο, αλλά, επιπλέον, είναι γνωστοί πανελληνίως οι υβριστικοί, συκοφαντικοί και υποτιμητικοί χαρακτηρισμοί που έχουν εκτοξευθεί, κατά καιρούς, εναντίον της, από τους δύο Υπουργούς Παιδείας, επειδή δεν συμφωνεί στην θρησκευτική τους πολιτική, κατά παρόμοιο τρόπο, μάλιστα, όπως υβρίζονται, γενικά, τον τελευταίο καιρό, όλοι όσοι δεν συμφωνούν με τις απαράδεκτες αποφάσεις των Πρεσπών για το Μακεδονικό.

Ο στόχος αυτής της πολιτικής ηγεσίας είναι πρωτόγνωρος, όπως πρωτόγνωρη είναι η ολιγαρχικού τύπου επιβολή του διεθνισμού, που επιχειρούν σε όλα τα επίπεδα. Η ουσία της ετερότητας, ως τρόπου σκέψης, ζωής και συμπεριφοράς, φαίνεται ότι απουσιάζει από την εργαλειοθήκη της ιδεολογικής τους στρατηγικής. Και τούτο, διότι, από τις πράξεις και τη συμπεριφορά τους, δείχνουν ότι δεν πληρούν τις βασικές δημοκρατικές προϋποθέσεις που απαιτούνται, προκειμένου να διακατέχονται από αισθήματα ευαισθησίας και ετερότητας προς τους «άλλους», τους διαφορετικούς.

Με όλα αυτά, είναι σαφές ότι επιδιώκουν, φανερά ή κρυφά, με όλα τα μέσα, να κάνουν τους «διαφορετικούς» ίδιους με αυτούς, να τους υποτάξουν, να τους αφομοιώσουν ή, αν δεν γίνεται αυτό, να τους μειώσουν και να τους εξοντώσουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η ορθόδοξη σχολική χριστιανική αγωγή.

Την βρήκαν, όταν ανέλαβαν το Υπουργείο Παιδείας οι δύο τελευταίοι Υπουργοί Παιδείας να διδάσκεται στα σχολεία. Δεν ήταν η θρησκευτική αγωγή που πίστευαν ιδεολογικά και ήθελαν, αλλά, ήταν, όμως, η αγωγή, που ήθελαν διαχρονικά και θέλουν και δικαιούνται να παρέχεται στα παιδιά τους οι Ορθόδοξοι, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, Έλληνες γονείς.

Παρά ταύτα, οι δύο Υπουργοί δεν σεβάστηκαν τη θέληση ούτε την πίστη των «διαφορετικών» γονέων, αλλά, με απύθμενο πείσμα και θράσος και με συκοφαντίες και λασπολογίες εναντίον των αντιδρώντων, την περιφρόνησαν, την αλλοίωσαν και, παρά τις πάνδημες, σε πανελλήνιο επίπεδο, διαμαρτυρίες και τις ακυρωτικές αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας, επέβαλαν, αυταρχικά, τις δικές τους υπουργικές αποφάσεις στα σχολεία, δηλαδή, να θεσμοθετήσουν, στη θέση του ορθόδοξου μαθήματος, την πολυθρησκειακή ή διαθρησκειακή διδασκαλία, που πλήττει, οντολογικά, την πίστη των μαθητών.

Η πολυθρησκειακή σχολική αγωγή είναι εκείνη που προωθεί το αφήγημα της διεθνιστικής ιδεολογίας. Όσοι αντέδρασαν ή αντιδρούν, είτε είναι γονείς είτε εκπαιδευτικοί, είτε, ακόμη και οι δικαστικοί λειτουργοί, απειλήθηκαν έμμεσα ή άμεσα, υβρίστηκαν, υβρίζονται και συκοφαντούνται, για να αποδειχθεί, για μια ακόμη φορά, από όσα συμβαίνουν, ότι η δημοκρατία δεν είναι το κοστούμι που βολεύει τη σημερινή πολιτική ηγεσία.

Βρισκόμαστε, συνεπώς, σε αναμονή της επόμενης διακυβέρνησης, για να δούμε αν θα επανέλθει η υπέρ του ελληνικού λαού και σύμφωνα με τη δική του θέληση συνταγματική τάξη και δημοκρατική νομιμότητα σε όλες τις εκφάνσεις του βίου.

Ορθόδοξη Αλήθεια, 27.03.2019

http://thriskeftika.blogspot.com

ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΕΡΑΚΗΣ: ΙΔΕΟΛΗΠΤΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΛΟΥ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ, ΜΕ ΠΡΟΣΧΗΜΑ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Ιδεοληπτικός πόλεμος εναντίον του Συμβόλου του Σταυρού, 

με πρόσχημα τους μετανάστες

Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Παιδαγωγικής – Χριστιανικής Παιδαγωγικής 

της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ

Τον τελευταίο καιρό παρατηρούμε ότι ορισμένοι πολιτικοί έχουν ξεκινήσει έναν αδυσώπητο θρησκευτικό πόλεμο, όχι, φυσικά, κατά των θρησκειών και των χριστιανικών ομολογιών,

αλλά μόνον και αποκλειστικά, κατά της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Στόχος τους είναι τα ορθόδοξα -και μόνον αυτά- θρησκευτικά, ο Ιερός Κλήρος,  η θέση της Εκκλησίας στη Δημόσια ζωή της χώρας, τα ορθόδοξα Σύμβολα, με πρώτο, τον Τίμιο Σταυρό.

Επειδή, μάλιστα, έχουν δοκιμάσει και διαπιστώσει ότι με το παρόν Σύνταγμα δεν μπορούν να πετύχουν τα αντιχριστιανικά τους σχέδια, επιχειρούν, με συγκεκριμένες προτάσεις, που έχουν καταθέσει στη διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος, να αλλάξουν ορισμένα άρθρα του, με βασικό προσανατολισμό τη θέσπιση της θρησκευτικής ουδετερότητας της χώρας.

Λόγω της μη δημοκρατικής νοοτροπίας τους, ούτε καν λαμβάνουν υπόψη, αλλά, αντίθετα, περιφρονούν το γεγονός ότι οι Έλληνες, στη μεγάλη τους πλειονότητα, είναι ορθόδοξοι, διότι, στη δική τους μαρξιστονεοταξική ιδεολογία, δεν φαίνεται να ισχύει η αρχή της πλειοψηφίας.

 Δεν θα εξετάσουμε στο παρόν άρθρο, τα παραπάνω θέματα, διότι έχουμε ήδη ασχοληθεί παλαιότερα. Θα μείνουμε μόνο σε ένα από αυτά, εκείνο που αφορά στο μέτωπο που έχουν ανοίξει οι ως άνω πολέμιοι, κατά των Συμβόλων της Εκκλησίας και, ιδιαίτερα, κατά του Σταυρού.

Είναι εμφανές ότι δεν σέβονται τον Σταυρό, διότι, καταρχάς, δεν σέβονται τους Χριστιανούς, που τον τιμούν και τον προσκυνούν, προπαντός, όμως, διότι, ίσως, δεν ξέρουν ή δεν ενδιαφέρθηκαν να μάθουν, γιατί τον τιμούν οι Χριστιανοί.

Η ύψωση του Σταυρού σε διάφορα σημεία της χώρας, που ξενίζει τους ανιστόρητους πολέμιους του Σταυρού, αποτελεί διαχρονικά μια τιμητική ενέργεια, με την οποία οι Χριστιανοί δείχνουν την πίστη, την ευσέβεια και την ευχαριστία τους προς τον Χριστό που ανέβηκε σε αυτό το ξύλο και έχυσε το λυτρωτικό Του αίμα υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας.

Η ύψωση Σταυρού στη Μυτιλήνη θεωρήθηκε, ως εσκεμμένη ενέργεια, ασέβεια, πρόκληση και επίδειξη ισχύος έναντι των μεταναστών, από την πλευρά μιας μερίδας εντοπίων Χριστιανών.

Την ερμηνεία αυτή, βέβαια, δεν την έδωσαν οι ίδιοι οι μετανάστες, αλλά οι αυτόκλητοι υποστηρικτές τους στο νησί καθώς και κάποιες ΜΚΟ που έχουν συγκεκριμένα συμφέροντα στο χώρο των μεταναστών.

Αυτοί, κατά πάσα πιθανότητα, χρησιμοποιούν τους μετανάστες, ως πρόσχημα, για να προβάλουν ή να επιβάλουν τις δικές τους θέσεις και, πιο πολύ, επειδή οι ίδιοι δεν θέλουν ούτε ανέχονται να βλέπουν τον Σταυρό!!! 

Τα επιχειρήματα που θέτουν οι πολέμιοι κατά του Σταυρού δείχνουν ότι δεν γνωρίζουν την Ορθόδοξη πίστη και διδασκαλία ούτε τη θέση και την αξιακή σημασία των ορθόδοξων Συμβόλων στη ζωή των Χριστιανών.

Για τους Ορθόδοξους Χριστιανούς, το Σύμβολο της πίστεώς τους, ο Τίμιος και Ζωοποιός Σταυρός του Χριστού, που τιμούν και θέλουν να υψώνουν και να δοξάζουν, σημαδεύ­ει τα πάντα στη ζωή τους και στη ζωή της Εκκλησίας τους. Όλα όσα γίνονται στην Εκκλησία και στη ζωή των ευσεβών Χριστιανών, αρχίζουν, προχωρούν και σφραγίζονται  με τον Σταυρό.

Όπως έγραφε ο Μακαριστός Γέροντας Αρχιμ. Γεώργιος Καψάνης, Προηγούμενος της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου του Αγίου Όρους († 2014), «ο Σταυρός είναι ο αναφαί­ρετος σύντροφος της ζωής του Χριστιανού και της ζωής της Εκκλησίας και η ουσία της Ορθοδόξου πίστεως και της χριστιανικής ζωής». Γι αυτό, κατά τον Γέροντα, «δύο τρόποι ζωής υπάρχουν, ο τρόπος ο μη σταυρικός και ο τρόπος ο σταυρικός. Και ο μη σταυρικός είναι ο τρόπος του εγωισμού, ο κοσμικός, ο τρόπος του ανθρωποκεντρισμού, ο τρό­πος, κατά τον οποίο ο άνθρωπος ζει με τον εαυτό του και όχι με τον Θεό και τον αδελφό του».

Ο Σταυρός αποτελεί το προσφιλέστερο σύμβολο της Ορθόδοξης Χριστιανικής πίστεως, λατρείας και ζωής. Σταυρός υπάρχει στα σπίτια, στα αυτοκίνητα, στους τόπους εργασίας. Σταυρό κάνουμε, όταν φεύγουμε από το σπίτι μας, όταν τρώμε, όταν κοιμόμαστε, όταν ξυπνούμε, σε κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής μας, όταν παρακαλούμε ή ευχαριστούμε τον Θεό, όταν τον ευλογούμε στους ναούς. Ο Σταυρός αποτελεί οντολογικό στοιχείο της ζωής του ανθρώπου και γι’ αυτό, για κανένα λόγο δεν μπορεί, ούτε θα μπορέσει κανείς, να τον αφαιρέσει, ως σύμβολο που είναι, από τη ζωή τις δράσεις και τις πράξεις λατρείας, τιμής και ευσέβειας του ορθόδοξου ελληνικού λαού.

Ο Χριστιανός, κατά τον Απόστολο Παύλο, καυχάται μόνον για ένα λόγο, για τον Σταυρό του Κυρίου. Η χριστιανική πίστη και διδασκαλία είναι σταυρική και, συνεπώς, ο Χριστιανός δεν μπορεί να την αρνηθεί, διότι είναι σαν να αρνείται την ίδια τη ζωή και την ύπαρξή του. Ο θεολογικός συμβολισμός του Σταυρού αγγίζει την οντολογία του ανθρώπου.

 Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς σημειώνει για τον Τίμιο Σταυρό: «Ο Σταυρός καταστρέφει τη φθορά και τον θάνατο. Περιέχει την αιώνια ζωή και ευλογία, είναι το θείο τρόπαιο κατά των ορατών και αοράτων εχθρών του Χριστιανού. Με τον Σταυρό του Χριστού αποκτάται η ελευθερία του ανθρώπου. Ο Σταυρός φυγαδεύει, διαπομπεύει και ντροπιάζει τον αρχέκακο διάβολο, διακηρύσσει την ήττα και τη συντριβή του».

Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, επίσης, αναφέρει για τον Σταυρό: «Κάθε πράξη και κάθε θαυματουργία του Χριστού είναι πολύ μεγάλη και θεία και αξιοθαύμαστος, αλλά, πιο αξιοθαύμαστο από όλα, είναι ο Τίμιος Σταυρός Του. Διότι, με τίποτα άλλο δεν έχει καταργηθεί ο θάνατος και δεν έχει χαρισθεί ως δώρο η Ανάσταση, δεν ανοίχθηκαν οι πύλες του παραδείσου, παρά μόνον με τον Σταυρό του Κυρίου. Με αυτόν αναγνωρίζονται και ξεχωρίζουν οι πιστοί από τους απίστους. Αυτός είναι η ασπίδα, το όπλο, το σύμβολο της νίκης κατά του Διαβόλου, η σφραγίδα, το στήριγμα, η βακτηρία, το ραβδί των ασθενών, η απόκρουση όλων των κακιών, ο πρόξενος όλων των αγαθών, το ξύλο της αιωνίου ζωής».

Ο μακαριστός π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ (†1979), επίσης, σημειώνει: «Ο Χριστιανισμός είναι η θρησκεία του Σταυρού. Κάνουμε το σημείο του Σταυρού, για να δείξουμε την υποταγή μας στον Κύριο. Ανήκουμε στον Εσταυρωμένο. Με τον σταυρικό του Θάνατο, κατέστρεψε τον θάνατο. Υμνούμε και δοξάζομε το μακάριο ξύλο, το ξύλο της ζωής το καινό, που επάνω σ’ αυτό απέθανε ο βασιλεύς της δόξης, για να σκορπίσει αιώνια ζωή σ’ ολόκληρη την κτίση».

Για τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, «το ξύλον του Σταυρού είναι ένα παντοτινά δοξασμένο ξύλο, το ίδιο το ξύλο της Ζωής, που κατέστρεψε τη φθορά και κατάργησε τον θρήνο του θανάτου. Ο Σταυρός είναι η σφραγίδα της σωτηρίας, σημείο δυνάμεως και νίκης. Όχι ένα απλό σύμβολο, αλλά αυτή η δύναμη, το θεμέλιο της σωτηρίας».

Και ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς σημειώνει: «Όταν ο άνθρωπος, στ’ αλήθεια, αγωνίζεται να απαρνηθεί τον εαυτό του, να ακο­λουθεί τον Χριστό,  να σηκώνει τον Σταυρό Του, τότε, αληθινά, λαμβάνει, από τον Κύριο Ιησού Χριστό, τη θεία δύναμη. Διότι, όπως έχει λεχθεί, ο Σταυρός «ημίν τοις σωζομένοις δύναμις Θεού εστί» (Α΄ Κορ. 1, 18)».

Καλό θα ήταν, επομένως, να γνωρίζουν οι πολέμιοι τον στόχο που πολεμούν και τη δύναμη και δυναμική των αντιπάλων τους.

Διότι, αν ήξεραν τι σημαίνει «Σταυρός» για τους Χριστιανούς και αν διέθεταν ελάχιστο δημοκρατικό σεβασμό στους διαφορετικούς, σε σχέση με τους εαυτούς τους, τα πράγματα στην Ελλάδα θα ήταν αλλιώς. 

Ορθόδοξη Αλήθεια, 13.03.2019

http://thriskeftika.blogspot.com 

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ: ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΠΟΛΕΜΕΙ ΤΗ ΘΕΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. ΑΠΟΔΕΙΞΗ Η ΑΛΛΟΙΩΣΗ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ.

«Κράτει ο έχεις, ίνα μηδείς λάβη τον στέφανόν σου…» (Αποκ. Γ 11)

Η προτροπή αυτή, είναι προτροπή του Αγίου Πνεύματος προς τον Επίσκοπο της Φιλαδελφείας και περιέχεται στο τρίτο (Γ ) κεφάλαιο του Ιερού βιβλίου της Αποκαλύψεως. Προτρέπει, το Πανάγιο Πνεύμα, τον Επίσκοπο να διαφυλάξη θερμή, ακεραία και αμόλυντη την πίστι του. Κράτα καλά την πίστι που έχεις, για να μην πάρη κανείς το στεφάνι σου και την ανταμοιβή των αγώνων σου.

Σήμερα, Κυριακή της Ορθοδοξίας, η προτροπή αυτή είναι κατ’εξοχήν επίκαιρη, αξιοπρόσεκτη και σωτήρια για όλους μας, κληρικούς και λαϊκούς. Μιλάει και στον καθένα μας το Πανάγιο Πνεύμα: Χριστιανέ της συγχρόνου εποχής, «κράτει ο έχεις…». Μένε στις επάλξεις του ορθοδόξου αγώνος σου. Κράτησε καλά, δυναμικά στο νου και την καρδιά σου, την ορθόδοξη αλήθεια και πίστι, κράτησέ την καθαρή, αμόλυντη, ακαινοτόμητη και ζέουσα. Φύλαξέ την ως κόρη οφθαλμού, γιατί υπάρχει κίνδυνος μεγάλος, να σου την μολύνουν, να την αλλοιώσουν, να την παραχαράξουν και συ να χάσης τη σωστή πορεία για τη σωτηρία σου.

Η ορθόδοξη άλήθεια, η ορθοδοξία μας, αγαπητοί, είναι μοναδικός θησαυρός, ουράνιος, θείος. Δεν την εφεύρε ούτε άνθρωπος, ούτε άγγελος. Την απεκάλυψε Αυτός ο Σαρκωθείς Κύριος και Θεός μας Ιησούς Χριστός, ο Ένας της Αγ. Τριάδος, την εδίδαξε στον κόσμο και την επικύρωσε με το Πανάγιο Αίμα της σταυρικής Του θυσίας, για να έχει αιώνιο, απρόσβλητο και ακατάλυτο κύρος. Αυτή την αλήθεια, όπως την προσέφερε ο Κύριος, την εκήρυξαν οι θεοκήρυκες Απόστολοι, την κατηγλάϊσαν οι Άγιοι Πατέρες και οι Ομολογητές με τη μαρτυρική τους ομολογία, την εστερέωσαν οι μάρτυρες και νεομάρτυρες με το αγιασμένο αίμα τους.

Όλοι τους, με την υπακοή, το σεβασμό και την πιστότητα στο λόγο της Αγ. Γραφής, χωρίς εγωισμούς και παρεμβάσεις, διετήρησαν μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας και παρέδωσαν σε μας, την αποκαλυφθείσα, την σώζουσα αλήθεια, ακριβή, τελεία, καθαρή, αγνή, ανόθευτη, ακαινοτόμητη, απηλλαγμένη από πλάνες και αιρετικές δοξασίες. Οι Άγιοι Πατέρες της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας με πολύ φόβο, ταπείνωσι και προσευχή, και όχι με τις πυγολαμπίδες της εγωιστικής φιλοσοφικής και κοσμικής σκέψεως, διαχειρίστηκαν την αλήθεια του θεοπνεύστου Ευαγγελίου. Απόδειξις η ομολογία της Ζ  Οἰκουμενικῆς Συνόδου: «Ημείς κατά πάντα των θεοφόρων Πατέρων ημών τα δόγματα και πράγματα κρατούντες, κηρύσσομεν εν ενί στόματι και μια καρδία, μηδέν προστιθέντες, μηδέν αφαιρούντες των εξ αυτών παραδοθέντων ημίν». Αυτό έγινε και γίνεται πάντοτε στην μόνη εν κόσμω Εκκλησία, την ορθόδοξο Εκκλησία μας.

Ο Αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος ομολογεί: «Η πίστις μου είναι αυτή την οποία ήκουσα από τα θεία λόγια, την οποία εδιδάχθην παρά των αγίων Πατέρων… την πίστι αυτή δεν θα παύσω να διδάσκω. Μαζί της εγεννήθηκα και με αυτήν “συναπέρχομαι” της παρούσης ζωής…».

Και ο π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ υπογραμμίζει: «Η Ορθόδοξος Εκκλησία είναι αυτή με την Εκκλησία όλων των εποχών και μάλιστα με την πρώτην Εκκλησίαν…».

Κάθε θησαυρός, όμως, έχει εχθρούς φοβερούς, διατρέχει κινδύνους μεγάλους από άρπαγες, κλέπτες, ληστές.

Μελετώντας την αιματοβαμμένη πορεία της ορθοδόξου Εκκλησίας μας, βλέπουμε τους εκάστοτε «λύκους βαρείς», τους ασπόνδους εχθρούς της ορθοδόξου αληθείας, δια της οποίας ο άρχων του κόσμου θέλει να ματαιώσει τη σωτηρία μας.

Ιουδαίοι, Αρειανοί, Πνευματομάχοι, Μονοφυσίτες, Εικονομάχοι, Μάρτυρες του Ιεχωβά, Χιλιαστές, Παπικοί, Ουνίτες, Προτεστάντες, Πεντηκοστιανοί, Ευαγγελικοί, και τόσοι άλλοι, «ως λέοντες ωρυόμενοι», πάντοτε και σήμερα, διακονούντες τον αρχέκακο δράκοντα, ροκανίζουν νύκτα και ημέρα το άγιο δένδρο της Ορθοδοξίας μας. Σ’ αυτούς όλους να προσθέσουμε τον νεοεποχίτικο εχθρό της ορθοδόξου αληθείας και πίστεως, την παναίρεσι του Οικουμενισμού. Με κάθε τρόπο ο Οικουμενισμός σήμερα, με σκοτεινές δυνάμεις, ύπουλα και φανερά, με αλλοίωσι των θεσμών, των αιωνίων αληθειών, αλλά και με διωγμούς ακόμη, πολεμεί τη θεότητα του Χριστού μας και θέλει να θέση το όνομα του Αναστάντος Κυρίου και Θεού μας ανάμεσα στα ονόματα των ψευτοθεών του κόσμου. Απόδειξι η αλλοίωσι του μαθήματος των θρησκευτικών στα σχολεία της Ορθοδόξου Ελλάδος μας.

Άγαπητοί αδελφοί, τη φωνή του αγίου Πνεύματος ας την ακούσουμε καλά σήμερα, που γιορτάζει η μεγάλη μας μητέρα, η Ορθόδοξος Εκκλησία μας.«Κράτει ο έχεις, ίνα μηδείς λάβη τον στέφανόν σου…».

Ο Απ. Παύλος γράφοντας στον μαθητή του Απόστολο Τιμόθεο, που ήταν Επίσκοπος Εφέσσου, τον προτρέπει: «Ω Τιμόθεε την παρακαταθήκην φύλαξον…». «Παιδί μου Τιμόθεε, φύλαξε καλά την αλήθεια του Ευαγγελίου, που μας εμπιστεύθηκε ο Κύριος ως πολύτιμο θησαυρό και απόφευγε τους κούφιους και ματαίους λόγους, που βεβηλώνουν και νοθεύουν την αλήθεια» (Α  Τιμ. στ 20).

Τη φωνή της μητέρας μας ορθοδόξου Εκκλησίας ας ακούσουμε σήμερα και μεις.

Την μεταφέρουν σε μας οι Άγιοι Απόστολοι, οι Πατέρες, οι ομολογητές, οι μάρτυρες, οι νεομάρτυρες.

Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί, σταθήτε άγρυπνοι στις επάλξεις. Κρατάτε, φυλάξτε αυτό που έχετε, το θησαυρό της ορθοδόξου αληθείας. Μόνο με την αδαμαντίνη ορθόδοξο αλήθεια, θα επιτύχουμε τη σωτηρία μας.

Εφρύαξαν οι πολέμιοι του Χριστού μας. Εφρύαξαν τα χωρίς Χριστό έθνη. Θέλουν να ξεριζώσουν την ορθοδοξία από τις καρδιές μας. Θέλουν να κάνουν άθρησκη την Ελλάδα μας. Την Ελλάδα των Πατέρων, των οσίων, των μαρτύρων, των νεομαρτύρων, των ηρώων των θαυμάτων.

Κρατείστε την ορθοδοξία ζωντανή και καθαρή, άμεμπτη στην ψυχή σας και τη ζωή σας. Μην προδώσετε το Χριστό μας. «Αν δεν Τον αρνηθούμε δεν μπορούν να μας Τον πάρουν», λέει ο Αγ. Κοσμάς ο Αιτωλός.

Να ευχηθούμε, αγαπητοί όλοι μας, κληρικοί και λαϊκοί, να κρατήσουμε σφικτά την ορθόδοξη αλήθεια στη ζωή μας, για να λάβουμε και μεις τον αμαράντινο της ουρανίου δόξης στέφανο. Αμήν.

Μετά πατρικῶν ἑορτίων εὐχῶν

+ Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ

http://thriskeftika.blogspot.com 

ΠΕΘ: ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΕΚΤΥΠΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΤΩΝ ΑΚΥΡΩΜΕΝΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΕ ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ

Αθήνα, 20 Φεβρουαρίου 2019

Αριθμ. Πρωτ. 10

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

της Πανελλήνιας Ενώσεως Θεολόγων (ΠΕΘ)

Διαμαρτυρία για την επανεκτύπωση από το Υπουργείο Παιδείας 

των ακυρωμένων από το ΣτΕ σχολικών βιβλίων των Θρησκευτικών

Η ΠΕΘ διαμαρτύρεται και καταγγέλλει στον ελληνικό λαό τα τεχνάσματα του Υπουργείου Παιδείας, το οποίο επιχειρεί, για μια ακόμη χρονιά, να επιβάλει αυταρχικά στα Ελληνόπουλα, ως διδακτέα ύλη, τα ακυρωμένα από το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ), ως αντισυνταγματικά, αντιπαιδαγωγικά και αντιεκκλησιαστικά, Νέα Πολυθρησκειακά Προγράμματα και βιβλία-«φακέλους» του μαθήματος των Θρησκευτικών.

Στην προσπάθειά του αυτή, έστειλε πρόσφατα Εγκύκλιο για να επανεκτυπωθούν και για το επόμενο σχολικό έτος 2019-2020 τα βιβλία ή «φάκελοι» του μαθήματος των Θρησκευτικών και να μοιραστούν τον ερχόμενο Σεπτέμβριο στους μαθητές των σχολείων.

Ο ισχυρισμός που χρησιμοποιεί το Υπουργείο, για να ξεφύγει από τον σκόπελο του ΣτΕ, ότι άλλαξε τα Προγράμματα και τα βιβλία είναι ολοφάνεραψευδής και παραπλανητικός, διότι αυτά παραμένουν ακριβώς τα ίδια, με αυτά που ακυρώθηκαν από το ΣτΕ. Το Υπουργείο άλλαξε μόνον τον αριθμό του Φύλου Εφημερίδας της Κυβέρνησης, τη χρονολογία και την υπογραφή και, με αυτά τα τεχνουργήματα, προσπαθεί να κοροϊδέψει και να εξαπατήσει τον ελληνικό λαό και κυρίως τους γονείς των μαθητών.

Ένα απλό παράδειγμα για να κατανοηθεί η απάτη του Υπουργείου Παιδείας είναι το ακόλουθο: Είναι ξεκάθαρο ότι, εάν ένα φάρμακο  κριθεί, από την αρμόδια υπηρεσία, επικίνδυνο για τη δημόσια υγεία και απαγορευτεί η κυκλοφορία και η χρήση του, τότε δεν μπορεί το κράτος να αναγράφει νέο αριθμό κυκλοφορίας στο ίδιο απαγορευμένο φάρμακο και να διατάσσει την διακίνησή του, με το πρόσχημα ότι δήθεν το άλλαξε και το εξυγίανε, εξαπατώντας έτσι τους ασθενείς με κίνδυνο τη δηλητηρίασή τους.

Στην προκειμένη περίπτωση, δεν είναι δυνατό, τα ακυρωμένα από το ΣτΕ Πολυθρησκειακά Προγράμματα και βιβλία, που κρίθηκαν, ως επικίνδυνα και ακατάλληλα για την πνευματική υγεία των παιδιών και, ειδικότερα, ως βλαβερά για την ανάπτυξη της συνείδησής τους, να έρχεται το Υπουργείο Παιδείας, ενεργώντας αυθαίρετα και αντισυνταγματικά, να δίνει εντολή να επανεκδίδονται και να ξαναμοιράζονται στα παιδιά μας.

Με τέτοιες μεθοδεύσεις, το Υπουργείο  διατήρησε τα παράνομα βιβλία στο σχολείο κατά το σχολικό έτος 2018-2019 και στοχεύει να τα διατηρήσει και για το σχολικό έτος 2019-2020.

Ως Θεολόγοι Καθηγητές και υπεύθυνοι παιδαγωγοί, αισθανόμαστε ότι εκβιαζόμαστε να διδάσκουμε στα παιδιά του ελληνικού λαού στο μάθημα των Θρησκευτικών ύλη αντισυνταγματική, μη ορθόδοξη, μη εκκλησιαστική και με μη παιδαγωγικές μεθόδους, τα οποία αποσκοπούν στην πνευματική δηλητηρίασή τους.

Προς τούτο, διαμαρτυρόμαστε εντονότατα και καταγγέλλουμε το Υπουργείο Παιδείας στον Ελληνικό λαό γι΄ αυτό που επιχειρεί σε βάρος της χριστιανικής συνείδησης και της δικής μας, ως Θεολόγων – Παιδαγωγών και των μαθητών μας.

 Οι αυταρχικές και παράνομες αυτές ενέργειες του Υπουργείου Παιδείας αποδεικνύουν, για μια ακόμη φορά, ότι συμπεριφέρεται με αντιδημοκρατική νοοτροπία,  με απείθεια έναντι των αποφάσεων του ΣτΕ και με παραβίαση των αρχών του Συντάγματος, των νόμων της Ελληνικής Δημοκρατίας και των προτάσεων της Ευρωπαϊκής Συμβάσεως για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και ειδικότερα των Ελλήνων γονέων και μαθητών.

Καλούμε το Υπουργείο Παιδείας να συμμορφωθεί τόσο με το Συναγματικό μας Χάρτη, που στηρίζει τη Δημοκρατία στον τόπο μας,  όσο και με τους νόμους και τις διεθνείς συμβάσεις, κυρίως, όμως, να σεβασθεί τα παιδιά του ελληνικού λαού και τους καθηγητές Θεολόγους και να ανακαλέσει την παράνομη Εγκύκλιο.

Για θεραπεία των αντισυνταγματικών του ενεργειών, το Υπουργείο όφειλε και οφείλει, μετά τις ακυρωτικές αποφάσεις του ΣτΕ, ως διοικητική αρχή που είναι,

α) να σταματήσει πάραυτα να παρανομεί και να δηλητηριάζει τα Ελληνόπουλα με τις επικίνδυνες κατηχήσεις του στην πολυθρησκεία και κατ΄ επέκταση στην ατομική θρησκεία και την αθεϊα,

 β) να συμμορφωθεί πλήρως με τις αποφάσεις του ΣτΕ, το Σύνταγμα και τους νόμους και

γ) να επιστρέψει άμεσα στην προηγούμενη νόμιμη κατάσταση, όπως ορίζεται από το ΣτΕ, εκτυπώνοντας και διανέμοντας στους μαθητές τα αμέσως προηγούμενα βιβλία του 2006, μέχρι να συγγραφούν άλλα, που να είναι σύμφωνα με το Σύνταγμα και τους νόμους και με ύλη, όπως ορίζεται με τις δύο αμετάκλητες αποφάσεις του ΣτΕ, που δημοσιεύτηκαν την Άνοιξη του 2018.

Το Δ.Σ. της ΠΕΘ

http://thriskeftika.blogspot.com