ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΕΡΑΚΗΣ: ΙΔΕΟΛΗΠΤΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΛΟΥ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ, ΜΕ ΠΡΟΣΧΗΜΑ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Ιδεοληπτικός πόλεμος εναντίον του Συμβόλου του Σταυρού, 

με πρόσχημα τους μετανάστες

Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Παιδαγωγικής – Χριστιανικής Παιδαγωγικής 

της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ

Τον τελευταίο καιρό παρατηρούμε ότι ορισμένοι πολιτικοί έχουν ξεκινήσει έναν αδυσώπητο θρησκευτικό πόλεμο, όχι, φυσικά, κατά των θρησκειών και των χριστιανικών ομολογιών,

αλλά μόνον και αποκλειστικά, κατά της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Στόχος τους είναι τα ορθόδοξα -και μόνον αυτά- θρησκευτικά, ο Ιερός Κλήρος,  η θέση της Εκκλησίας στη Δημόσια ζωή της χώρας, τα ορθόδοξα Σύμβολα, με πρώτο, τον Τίμιο Σταυρό.

Επειδή, μάλιστα, έχουν δοκιμάσει και διαπιστώσει ότι με το παρόν Σύνταγμα δεν μπορούν να πετύχουν τα αντιχριστιανικά τους σχέδια, επιχειρούν, με συγκεκριμένες προτάσεις, που έχουν καταθέσει στη διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος, να αλλάξουν ορισμένα άρθρα του, με βασικό προσανατολισμό τη θέσπιση της θρησκευτικής ουδετερότητας της χώρας.

Λόγω της μη δημοκρατικής νοοτροπίας τους, ούτε καν λαμβάνουν υπόψη, αλλά, αντίθετα, περιφρονούν το γεγονός ότι οι Έλληνες, στη μεγάλη τους πλειονότητα, είναι ορθόδοξοι, διότι, στη δική τους μαρξιστονεοταξική ιδεολογία, δεν φαίνεται να ισχύει η αρχή της πλειοψηφίας.

 Δεν θα εξετάσουμε στο παρόν άρθρο, τα παραπάνω θέματα, διότι έχουμε ήδη ασχοληθεί παλαιότερα. Θα μείνουμε μόνο σε ένα από αυτά, εκείνο που αφορά στο μέτωπο που έχουν ανοίξει οι ως άνω πολέμιοι, κατά των Συμβόλων της Εκκλησίας και, ιδιαίτερα, κατά του Σταυρού.

Είναι εμφανές ότι δεν σέβονται τον Σταυρό, διότι, καταρχάς, δεν σέβονται τους Χριστιανούς, που τον τιμούν και τον προσκυνούν, προπαντός, όμως, διότι, ίσως, δεν ξέρουν ή δεν ενδιαφέρθηκαν να μάθουν, γιατί τον τιμούν οι Χριστιανοί.

Η ύψωση του Σταυρού σε διάφορα σημεία της χώρας, που ξενίζει τους ανιστόρητους πολέμιους του Σταυρού, αποτελεί διαχρονικά μια τιμητική ενέργεια, με την οποία οι Χριστιανοί δείχνουν την πίστη, την ευσέβεια και την ευχαριστία τους προς τον Χριστό που ανέβηκε σε αυτό το ξύλο και έχυσε το λυτρωτικό Του αίμα υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας.

Η ύψωση Σταυρού στη Μυτιλήνη θεωρήθηκε, ως εσκεμμένη ενέργεια, ασέβεια, πρόκληση και επίδειξη ισχύος έναντι των μεταναστών, από την πλευρά μιας μερίδας εντοπίων Χριστιανών.

Την ερμηνεία αυτή, βέβαια, δεν την έδωσαν οι ίδιοι οι μετανάστες, αλλά οι αυτόκλητοι υποστηρικτές τους στο νησί καθώς και κάποιες ΜΚΟ που έχουν συγκεκριμένα συμφέροντα στο χώρο των μεταναστών.

Αυτοί, κατά πάσα πιθανότητα, χρησιμοποιούν τους μετανάστες, ως πρόσχημα, για να προβάλουν ή να επιβάλουν τις δικές τους θέσεις και, πιο πολύ, επειδή οι ίδιοι δεν θέλουν ούτε ανέχονται να βλέπουν τον Σταυρό!!! 

Τα επιχειρήματα που θέτουν οι πολέμιοι κατά του Σταυρού δείχνουν ότι δεν γνωρίζουν την Ορθόδοξη πίστη και διδασκαλία ούτε τη θέση και την αξιακή σημασία των ορθόδοξων Συμβόλων στη ζωή των Χριστιανών.

Για τους Ορθόδοξους Χριστιανούς, το Σύμβολο της πίστεώς τους, ο Τίμιος και Ζωοποιός Σταυρός του Χριστού, που τιμούν και θέλουν να υψώνουν και να δοξάζουν, σημαδεύ­ει τα πάντα στη ζωή τους και στη ζωή της Εκκλησίας τους. Όλα όσα γίνονται στην Εκκλησία και στη ζωή των ευσεβών Χριστιανών, αρχίζουν, προχωρούν και σφραγίζονται  με τον Σταυρό.

Όπως έγραφε ο Μακαριστός Γέροντας Αρχιμ. Γεώργιος Καψάνης, Προηγούμενος της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου του Αγίου Όρους († 2014), «ο Σταυρός είναι ο αναφαί­ρετος σύντροφος της ζωής του Χριστιανού και της ζωής της Εκκλησίας και η ουσία της Ορθοδόξου πίστεως και της χριστιανικής ζωής». Γι αυτό, κατά τον Γέροντα, «δύο τρόποι ζωής υπάρχουν, ο τρόπος ο μη σταυρικός και ο τρόπος ο σταυρικός. Και ο μη σταυρικός είναι ο τρόπος του εγωισμού, ο κοσμικός, ο τρόπος του ανθρωποκεντρισμού, ο τρό­πος, κατά τον οποίο ο άνθρωπος ζει με τον εαυτό του και όχι με τον Θεό και τον αδελφό του».

Ο Σταυρός αποτελεί το προσφιλέστερο σύμβολο της Ορθόδοξης Χριστιανικής πίστεως, λατρείας και ζωής. Σταυρός υπάρχει στα σπίτια, στα αυτοκίνητα, στους τόπους εργασίας. Σταυρό κάνουμε, όταν φεύγουμε από το σπίτι μας, όταν τρώμε, όταν κοιμόμαστε, όταν ξυπνούμε, σε κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής μας, όταν παρακαλούμε ή ευχαριστούμε τον Θεό, όταν τον ευλογούμε στους ναούς. Ο Σταυρός αποτελεί οντολογικό στοιχείο της ζωής του ανθρώπου και γι’ αυτό, για κανένα λόγο δεν μπορεί, ούτε θα μπορέσει κανείς, να τον αφαιρέσει, ως σύμβολο που είναι, από τη ζωή τις δράσεις και τις πράξεις λατρείας, τιμής και ευσέβειας του ορθόδοξου ελληνικού λαού.

Ο Χριστιανός, κατά τον Απόστολο Παύλο, καυχάται μόνον για ένα λόγο, για τον Σταυρό του Κυρίου. Η χριστιανική πίστη και διδασκαλία είναι σταυρική και, συνεπώς, ο Χριστιανός δεν μπορεί να την αρνηθεί, διότι είναι σαν να αρνείται την ίδια τη ζωή και την ύπαρξή του. Ο θεολογικός συμβολισμός του Σταυρού αγγίζει την οντολογία του ανθρώπου.

 Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς σημειώνει για τον Τίμιο Σταυρό: «Ο Σταυρός καταστρέφει τη φθορά και τον θάνατο. Περιέχει την αιώνια ζωή και ευλογία, είναι το θείο τρόπαιο κατά των ορατών και αοράτων εχθρών του Χριστιανού. Με τον Σταυρό του Χριστού αποκτάται η ελευθερία του ανθρώπου. Ο Σταυρός φυγαδεύει, διαπομπεύει και ντροπιάζει τον αρχέκακο διάβολο, διακηρύσσει την ήττα και τη συντριβή του».

Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, επίσης, αναφέρει για τον Σταυρό: «Κάθε πράξη και κάθε θαυματουργία του Χριστού είναι πολύ μεγάλη και θεία και αξιοθαύμαστος, αλλά, πιο αξιοθαύμαστο από όλα, είναι ο Τίμιος Σταυρός Του. Διότι, με τίποτα άλλο δεν έχει καταργηθεί ο θάνατος και δεν έχει χαρισθεί ως δώρο η Ανάσταση, δεν ανοίχθηκαν οι πύλες του παραδείσου, παρά μόνον με τον Σταυρό του Κυρίου. Με αυτόν αναγνωρίζονται και ξεχωρίζουν οι πιστοί από τους απίστους. Αυτός είναι η ασπίδα, το όπλο, το σύμβολο της νίκης κατά του Διαβόλου, η σφραγίδα, το στήριγμα, η βακτηρία, το ραβδί των ασθενών, η απόκρουση όλων των κακιών, ο πρόξενος όλων των αγαθών, το ξύλο της αιωνίου ζωής».

Ο μακαριστός π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ (†1979), επίσης, σημειώνει: «Ο Χριστιανισμός είναι η θρησκεία του Σταυρού. Κάνουμε το σημείο του Σταυρού, για να δείξουμε την υποταγή μας στον Κύριο. Ανήκουμε στον Εσταυρωμένο. Με τον σταυρικό του Θάνατο, κατέστρεψε τον θάνατο. Υμνούμε και δοξάζομε το μακάριο ξύλο, το ξύλο της ζωής το καινό, που επάνω σ’ αυτό απέθανε ο βασιλεύς της δόξης, για να σκορπίσει αιώνια ζωή σ’ ολόκληρη την κτίση».

Για τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, «το ξύλον του Σταυρού είναι ένα παντοτινά δοξασμένο ξύλο, το ίδιο το ξύλο της Ζωής, που κατέστρεψε τη φθορά και κατάργησε τον θρήνο του θανάτου. Ο Σταυρός είναι η σφραγίδα της σωτηρίας, σημείο δυνάμεως και νίκης. Όχι ένα απλό σύμβολο, αλλά αυτή η δύναμη, το θεμέλιο της σωτηρίας».

Και ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς σημειώνει: «Όταν ο άνθρωπος, στ’ αλήθεια, αγωνίζεται να απαρνηθεί τον εαυτό του, να ακο­λουθεί τον Χριστό,  να σηκώνει τον Σταυρό Του, τότε, αληθινά, λαμβάνει, από τον Κύριο Ιησού Χριστό, τη θεία δύναμη. Διότι, όπως έχει λεχθεί, ο Σταυρός «ημίν τοις σωζομένοις δύναμις Θεού εστί» (Α΄ Κορ. 1, 18)».

Καλό θα ήταν, επομένως, να γνωρίζουν οι πολέμιοι τον στόχο που πολεμούν και τη δύναμη και δυναμική των αντιπάλων τους.

Διότι, αν ήξεραν τι σημαίνει «Σταυρός» για τους Χριστιανούς και αν διέθεταν ελάχιστο δημοκρατικό σεβασμό στους διαφορετικούς, σε σχέση με τους εαυτούς τους, τα πράγματα στην Ελλάδα θα ήταν αλλιώς. 

Ορθόδοξη Αλήθεια, 13.03.2019

http://thriskeftika.blogspot.com 

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ: ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΠΟΛΕΜΕΙ ΤΗ ΘΕΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. ΑΠΟΔΕΙΞΗ Η ΑΛΛΟΙΩΣΗ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ.

«Κράτει ο έχεις, ίνα μηδείς λάβη τον στέφανόν σου…» (Αποκ. Γ 11)

Η προτροπή αυτή, είναι προτροπή του Αγίου Πνεύματος προς τον Επίσκοπο της Φιλαδελφείας και περιέχεται στο τρίτο (Γ ) κεφάλαιο του Ιερού βιβλίου της Αποκαλύψεως. Προτρέπει, το Πανάγιο Πνεύμα, τον Επίσκοπο να διαφυλάξη θερμή, ακεραία και αμόλυντη την πίστι του. Κράτα καλά την πίστι που έχεις, για να μην πάρη κανείς το στεφάνι σου και την ανταμοιβή των αγώνων σου.

Σήμερα, Κυριακή της Ορθοδοξίας, η προτροπή αυτή είναι κατ’εξοχήν επίκαιρη, αξιοπρόσεκτη και σωτήρια για όλους μας, κληρικούς και λαϊκούς. Μιλάει και στον καθένα μας το Πανάγιο Πνεύμα: Χριστιανέ της συγχρόνου εποχής, «κράτει ο έχεις…». Μένε στις επάλξεις του ορθοδόξου αγώνος σου. Κράτησε καλά, δυναμικά στο νου και την καρδιά σου, την ορθόδοξη αλήθεια και πίστι, κράτησέ την καθαρή, αμόλυντη, ακαινοτόμητη και ζέουσα. Φύλαξέ την ως κόρη οφθαλμού, γιατί υπάρχει κίνδυνος μεγάλος, να σου την μολύνουν, να την αλλοιώσουν, να την παραχαράξουν και συ να χάσης τη σωστή πορεία για τη σωτηρία σου.

Η ορθόδοξη άλήθεια, η ορθοδοξία μας, αγαπητοί, είναι μοναδικός θησαυρός, ουράνιος, θείος. Δεν την εφεύρε ούτε άνθρωπος, ούτε άγγελος. Την απεκάλυψε Αυτός ο Σαρκωθείς Κύριος και Θεός μας Ιησούς Χριστός, ο Ένας της Αγ. Τριάδος, την εδίδαξε στον κόσμο και την επικύρωσε με το Πανάγιο Αίμα της σταυρικής Του θυσίας, για να έχει αιώνιο, απρόσβλητο και ακατάλυτο κύρος. Αυτή την αλήθεια, όπως την προσέφερε ο Κύριος, την εκήρυξαν οι θεοκήρυκες Απόστολοι, την κατηγλάϊσαν οι Άγιοι Πατέρες και οι Ομολογητές με τη μαρτυρική τους ομολογία, την εστερέωσαν οι μάρτυρες και νεομάρτυρες με το αγιασμένο αίμα τους.

Όλοι τους, με την υπακοή, το σεβασμό και την πιστότητα στο λόγο της Αγ. Γραφής, χωρίς εγωισμούς και παρεμβάσεις, διετήρησαν μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας και παρέδωσαν σε μας, την αποκαλυφθείσα, την σώζουσα αλήθεια, ακριβή, τελεία, καθαρή, αγνή, ανόθευτη, ακαινοτόμητη, απηλλαγμένη από πλάνες και αιρετικές δοξασίες. Οι Άγιοι Πατέρες της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας με πολύ φόβο, ταπείνωσι και προσευχή, και όχι με τις πυγολαμπίδες της εγωιστικής φιλοσοφικής και κοσμικής σκέψεως, διαχειρίστηκαν την αλήθεια του θεοπνεύστου Ευαγγελίου. Απόδειξις η ομολογία της Ζ  Οἰκουμενικῆς Συνόδου: «Ημείς κατά πάντα των θεοφόρων Πατέρων ημών τα δόγματα και πράγματα κρατούντες, κηρύσσομεν εν ενί στόματι και μια καρδία, μηδέν προστιθέντες, μηδέν αφαιρούντες των εξ αυτών παραδοθέντων ημίν». Αυτό έγινε και γίνεται πάντοτε στην μόνη εν κόσμω Εκκλησία, την ορθόδοξο Εκκλησία μας.

Ο Αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος ομολογεί: «Η πίστις μου είναι αυτή την οποία ήκουσα από τα θεία λόγια, την οποία εδιδάχθην παρά των αγίων Πατέρων… την πίστι αυτή δεν θα παύσω να διδάσκω. Μαζί της εγεννήθηκα και με αυτήν “συναπέρχομαι” της παρούσης ζωής…».

Και ο π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ υπογραμμίζει: «Η Ορθόδοξος Εκκλησία είναι αυτή με την Εκκλησία όλων των εποχών και μάλιστα με την πρώτην Εκκλησίαν…».

Κάθε θησαυρός, όμως, έχει εχθρούς φοβερούς, διατρέχει κινδύνους μεγάλους από άρπαγες, κλέπτες, ληστές.

Μελετώντας την αιματοβαμμένη πορεία της ορθοδόξου Εκκλησίας μας, βλέπουμε τους εκάστοτε «λύκους βαρείς», τους ασπόνδους εχθρούς της ορθοδόξου αληθείας, δια της οποίας ο άρχων του κόσμου θέλει να ματαιώσει τη σωτηρία μας.

Ιουδαίοι, Αρειανοί, Πνευματομάχοι, Μονοφυσίτες, Εικονομάχοι, Μάρτυρες του Ιεχωβά, Χιλιαστές, Παπικοί, Ουνίτες, Προτεστάντες, Πεντηκοστιανοί, Ευαγγελικοί, και τόσοι άλλοι, «ως λέοντες ωρυόμενοι», πάντοτε και σήμερα, διακονούντες τον αρχέκακο δράκοντα, ροκανίζουν νύκτα και ημέρα το άγιο δένδρο της Ορθοδοξίας μας. Σ’ αυτούς όλους να προσθέσουμε τον νεοεποχίτικο εχθρό της ορθοδόξου αληθείας και πίστεως, την παναίρεσι του Οικουμενισμού. Με κάθε τρόπο ο Οικουμενισμός σήμερα, με σκοτεινές δυνάμεις, ύπουλα και φανερά, με αλλοίωσι των θεσμών, των αιωνίων αληθειών, αλλά και με διωγμούς ακόμη, πολεμεί τη θεότητα του Χριστού μας και θέλει να θέση το όνομα του Αναστάντος Κυρίου και Θεού μας ανάμεσα στα ονόματα των ψευτοθεών του κόσμου. Απόδειξι η αλλοίωσι του μαθήματος των θρησκευτικών στα σχολεία της Ορθοδόξου Ελλάδος μας.

Άγαπητοί αδελφοί, τη φωνή του αγίου Πνεύματος ας την ακούσουμε καλά σήμερα, που γιορτάζει η μεγάλη μας μητέρα, η Ορθόδοξος Εκκλησία μας.«Κράτει ο έχεις, ίνα μηδείς λάβη τον στέφανόν σου…».

Ο Απ. Παύλος γράφοντας στον μαθητή του Απόστολο Τιμόθεο, που ήταν Επίσκοπος Εφέσσου, τον προτρέπει: «Ω Τιμόθεε την παρακαταθήκην φύλαξον…». «Παιδί μου Τιμόθεε, φύλαξε καλά την αλήθεια του Ευαγγελίου, που μας εμπιστεύθηκε ο Κύριος ως πολύτιμο θησαυρό και απόφευγε τους κούφιους και ματαίους λόγους, που βεβηλώνουν και νοθεύουν την αλήθεια» (Α  Τιμ. στ 20).

Τη φωνή της μητέρας μας ορθοδόξου Εκκλησίας ας ακούσουμε σήμερα και μεις.

Την μεταφέρουν σε μας οι Άγιοι Απόστολοι, οι Πατέρες, οι ομολογητές, οι μάρτυρες, οι νεομάρτυρες.

Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί, σταθήτε άγρυπνοι στις επάλξεις. Κρατάτε, φυλάξτε αυτό που έχετε, το θησαυρό της ορθοδόξου αληθείας. Μόνο με την αδαμαντίνη ορθόδοξο αλήθεια, θα επιτύχουμε τη σωτηρία μας.

Εφρύαξαν οι πολέμιοι του Χριστού μας. Εφρύαξαν τα χωρίς Χριστό έθνη. Θέλουν να ξεριζώσουν την ορθοδοξία από τις καρδιές μας. Θέλουν να κάνουν άθρησκη την Ελλάδα μας. Την Ελλάδα των Πατέρων, των οσίων, των μαρτύρων, των νεομαρτύρων, των ηρώων των θαυμάτων.

Κρατείστε την ορθοδοξία ζωντανή και καθαρή, άμεμπτη στην ψυχή σας και τη ζωή σας. Μην προδώσετε το Χριστό μας. «Αν δεν Τον αρνηθούμε δεν μπορούν να μας Τον πάρουν», λέει ο Αγ. Κοσμάς ο Αιτωλός.

Να ευχηθούμε, αγαπητοί όλοι μας, κληρικοί και λαϊκοί, να κρατήσουμε σφικτά την ορθόδοξη αλήθεια στη ζωή μας, για να λάβουμε και μεις τον αμαράντινο της ουρανίου δόξης στέφανο. Αμήν.

Μετά πατρικῶν ἑορτίων εὐχῶν

+ Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ

http://thriskeftika.blogspot.com 

ΠΕΘ: ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΕΚΤΥΠΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΤΩΝ ΑΚΥΡΩΜΕΝΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΕ ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ

Αθήνα, 20 Φεβρουαρίου 2019

Αριθμ. Πρωτ. 10

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

της Πανελλήνιας Ενώσεως Θεολόγων (ΠΕΘ)

Διαμαρτυρία για την επανεκτύπωση από το Υπουργείο Παιδείας 

των ακυρωμένων από το ΣτΕ σχολικών βιβλίων των Θρησκευτικών

Η ΠΕΘ διαμαρτύρεται και καταγγέλλει στον ελληνικό λαό τα τεχνάσματα του Υπουργείου Παιδείας, το οποίο επιχειρεί, για μια ακόμη χρονιά, να επιβάλει αυταρχικά στα Ελληνόπουλα, ως διδακτέα ύλη, τα ακυρωμένα από το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ), ως αντισυνταγματικά, αντιπαιδαγωγικά και αντιεκκλησιαστικά, Νέα Πολυθρησκειακά Προγράμματα και βιβλία-«φακέλους» του μαθήματος των Θρησκευτικών.

Στην προσπάθειά του αυτή, έστειλε πρόσφατα Εγκύκλιο για να επανεκτυπωθούν και για το επόμενο σχολικό έτος 2019-2020 τα βιβλία ή «φάκελοι» του μαθήματος των Θρησκευτικών και να μοιραστούν τον ερχόμενο Σεπτέμβριο στους μαθητές των σχολείων.

Ο ισχυρισμός που χρησιμοποιεί το Υπουργείο, για να ξεφύγει από τον σκόπελο του ΣτΕ, ότι άλλαξε τα Προγράμματα και τα βιβλία είναι ολοφάνεραψευδής και παραπλανητικός, διότι αυτά παραμένουν ακριβώς τα ίδια, με αυτά που ακυρώθηκαν από το ΣτΕ. Το Υπουργείο άλλαξε μόνον τον αριθμό του Φύλου Εφημερίδας της Κυβέρνησης, τη χρονολογία και την υπογραφή και, με αυτά τα τεχνουργήματα, προσπαθεί να κοροϊδέψει και να εξαπατήσει τον ελληνικό λαό και κυρίως τους γονείς των μαθητών.

Ένα απλό παράδειγμα για να κατανοηθεί η απάτη του Υπουργείου Παιδείας είναι το ακόλουθο: Είναι ξεκάθαρο ότι, εάν ένα φάρμακο  κριθεί, από την αρμόδια υπηρεσία, επικίνδυνο για τη δημόσια υγεία και απαγορευτεί η κυκλοφορία και η χρήση του, τότε δεν μπορεί το κράτος να αναγράφει νέο αριθμό κυκλοφορίας στο ίδιο απαγορευμένο φάρμακο και να διατάσσει την διακίνησή του, με το πρόσχημα ότι δήθεν το άλλαξε και το εξυγίανε, εξαπατώντας έτσι τους ασθενείς με κίνδυνο τη δηλητηρίασή τους.

Στην προκειμένη περίπτωση, δεν είναι δυνατό, τα ακυρωμένα από το ΣτΕ Πολυθρησκειακά Προγράμματα και βιβλία, που κρίθηκαν, ως επικίνδυνα και ακατάλληλα για την πνευματική υγεία των παιδιών και, ειδικότερα, ως βλαβερά για την ανάπτυξη της συνείδησής τους, να έρχεται το Υπουργείο Παιδείας, ενεργώντας αυθαίρετα και αντισυνταγματικά, να δίνει εντολή να επανεκδίδονται και να ξαναμοιράζονται στα παιδιά μας.

Με τέτοιες μεθοδεύσεις, το Υπουργείο  διατήρησε τα παράνομα βιβλία στο σχολείο κατά το σχολικό έτος 2018-2019 και στοχεύει να τα διατηρήσει και για το σχολικό έτος 2019-2020.

Ως Θεολόγοι Καθηγητές και υπεύθυνοι παιδαγωγοί, αισθανόμαστε ότι εκβιαζόμαστε να διδάσκουμε στα παιδιά του ελληνικού λαού στο μάθημα των Θρησκευτικών ύλη αντισυνταγματική, μη ορθόδοξη, μη εκκλησιαστική και με μη παιδαγωγικές μεθόδους, τα οποία αποσκοπούν στην πνευματική δηλητηρίασή τους.

Προς τούτο, διαμαρτυρόμαστε εντονότατα και καταγγέλλουμε το Υπουργείο Παιδείας στον Ελληνικό λαό γι΄ αυτό που επιχειρεί σε βάρος της χριστιανικής συνείδησης και της δικής μας, ως Θεολόγων – Παιδαγωγών και των μαθητών μας.

 Οι αυταρχικές και παράνομες αυτές ενέργειες του Υπουργείου Παιδείας αποδεικνύουν, για μια ακόμη φορά, ότι συμπεριφέρεται με αντιδημοκρατική νοοτροπία,  με απείθεια έναντι των αποφάσεων του ΣτΕ και με παραβίαση των αρχών του Συντάγματος, των νόμων της Ελληνικής Δημοκρατίας και των προτάσεων της Ευρωπαϊκής Συμβάσεως για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και ειδικότερα των Ελλήνων γονέων και μαθητών.

Καλούμε το Υπουργείο Παιδείας να συμμορφωθεί τόσο με το Συναγματικό μας Χάρτη, που στηρίζει τη Δημοκρατία στον τόπο μας,  όσο και με τους νόμους και τις διεθνείς συμβάσεις, κυρίως, όμως, να σεβασθεί τα παιδιά του ελληνικού λαού και τους καθηγητές Θεολόγους και να ανακαλέσει την παράνομη Εγκύκλιο.

Για θεραπεία των αντισυνταγματικών του ενεργειών, το Υπουργείο όφειλε και οφείλει, μετά τις ακυρωτικές αποφάσεις του ΣτΕ, ως διοικητική αρχή που είναι,

α) να σταματήσει πάραυτα να παρανομεί και να δηλητηριάζει τα Ελληνόπουλα με τις επικίνδυνες κατηχήσεις του στην πολυθρησκεία και κατ΄ επέκταση στην ατομική θρησκεία και την αθεϊα,

 β) να συμμορφωθεί πλήρως με τις αποφάσεις του ΣτΕ, το Σύνταγμα και τους νόμους και

γ) να επιστρέψει άμεσα στην προηγούμενη νόμιμη κατάσταση, όπως ορίζεται από το ΣτΕ, εκτυπώνοντας και διανέμοντας στους μαθητές τα αμέσως προηγούμενα βιβλία του 2006, μέχρι να συγγραφούν άλλα, που να είναι σύμφωνα με το Σύνταγμα και τους νόμους και με ύλη, όπως ορίζεται με τις δύο αμετάκλητες αποφάσεις του ΣτΕ, που δημοσιεύτηκαν την Άνοιξη του 2018.

Το Δ.Σ. της ΠΕΘ

http://thriskeftika.blogspot.com

ΠΕΘ: ΟΙ ΠΟΛΥ ΑΥΣΤΗΡΕΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΤΙΘΕΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΆΡΘΡΟΥ 3

Αθήνα, 8 Φεβρουαρίου 2019

Αριθμ. Πρωτ. 7

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

Οι θέσεις της Πανελλήνιας Ενώσεως Θεολόγων, όπως προκύπτουν από τη νομική επεξεργασία του Θέματος του νομικού μας Συμβούλου κ. Γ. Κρίππα

ΟΙ ΠΟΛΥ ΑΥΣΤΗΡΕΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΤΙΘΕΝΤΑΙ  ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ (3)

Όπως προκύπτει από το άρθρο (110) του Συντάγματος, οι προϋποθέσεις αναθεωρήσεώς του είναι πολύ αυστηρές και πολύ περιοριστικές, επιβάλλουν δε τη στενή ερμηνεία τους απαραιτήτως, όπως διδάσκεται σε όλες τις νομικές σχολές του κόσμου και, μάλιστα, από το πρώτο (1^ο) έτος, όπου υπάρχουν τέτοιες διατάξεις, με τόσο αυστηρές προϋποθέσεις, ήτοι:

1)   Δεν επιτρέπεται αναθεώρηση οποτεδήποτε, αλλά μόνον για περιορισμένο χρόνο.

2) Δεν επιτρέπεται αναθεώρηση από την Βουλή που την απεφάσισε, αλλά από την επόμενη.

3)  Δεν επιτρέπεται αναθεώρηση με απλή, αλλά  με αυξημένη πλειοψηφία.

4)  Δεν επιτρέπεται κατάργηση διατάξεων του Συντάγματος, αλλά μόνον αναθεώρηση.

5)  Δεν επιτρέπεται κατάργηση υπό μορφή αναθεώρησης.

6)  Επιτρέπεται αναθεώρηση ορισμένων μόνον διατάξεων του Συντάγματος -και όχι όλων-ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΤΟΥ ΠΡΟΟΙΜΙΟΥ ΤΟΥ.

Το άρθρο(3) του Συντάγματος (περί Θρησκείας και Εκκλησίας) αποτελεί ΠΑΡΕΚΤΑΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΟΙΜΙΟΥ ΤΟΥ ΚΑΙ, ΣΥΝΕΠΩΣ, ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ Η ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ.

Όλα τα ανωτέρω προκύπτουν εκ της ερμηνείας του άρθρου (110) του Συντάγματος και, προς τούτο, επικαλούμεθα τις σπουδαιότερες πηγές τις αναφερόμενες στην ερμηνεία του Νόμου και του Συντάγματος. Π.χ.:

1) Ο Γ. Μπαλής, Καθηγητής Πανεπιστημίου, στο έργο του: Γενικαί αρχαί του Αστικού Δικαίου, 5^η έκδοση, στη σελίδα (16), αναφέρει ότι κάθε διάταξη νόμου απαιτεί ειδική και προσωποποιημένη ερμηνεία. Στη σελίδα (17), αναφέρει ότι το argumentum a silentio  (δηλαδή το επιχείρημα που συνίσταται στη σιγή του νόμου), ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΚΑΤΑΓΩΝΙΣΤΟΝ, ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΑΛΛΑ ΠΑΡΕΧΕΙ ΑΠΛΩΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΕΣ. Στη σελίδα (18), αναλύει την ιστορική ερμηνεία του νόμου, η οποία στην περίπτωσή μας είναι μια και μόνη (λόγω του προοιμίου του Συντάγματος και της παρέκτασής του, του άρθρου (3) του Συντάγματος). Στη ίδια σελίδα, αναφέρεται στην τελεολογική ερμηνεία του Νόμου (σκοπιμότητα του Νόμου, καθόσον ο Νόμος δεν θεσπίζεται αυθαιρέτως, αλλά για κάποιο σκοπό). Επομένως και το προοίμιο του Συντάγματος και η παρέκτασή του, δηλαδή το άρθρο (3) του Συντάγματος, έχουν θεσπιστεί για ορισμένο σκοπό, ήτοι για την συναλληλία Κράτους – Εκκλησίας, γεγονός το οποίο προκύπτει και εκ της ως άνω ιστορικής ερμηνείας του Νόμου. Τέλος, στη σελίδα (19), αναφέρεται στη λογική ερμηνεία του Νόμου, η οποία καταλήγει στο ίδιο σημείο.

2) Ο Ιωάννης Σπυριδάκης (ομοίως Καθηγητής Πανεπιστημίου και Ακαδημαϊκός), στο σύγγραμμά του: Βασικοί θεσμοί του ιδιωτικού δικαίου, στη σελίδα (34) αναλύει την ιστορική ερμηνεία του Νόμου, κατά ταυτόσημο τρόπο, όπως και ο Γ. Μπαλής. Στην ίδια σελίδα, αναφέρεται στην εννοιοκρατική ερμηνεία, ήτοι, στην εξέταση των συμφερόντων του Νόμου, τα οποία είχε υπόψη του ο νομοθέτης, συμφωνώντας -και εδώ- με τον Γ. Μπαλή. Τέλος, στην σελίδα (35), αναφέρεται στη διορθωτική ερμηνεία του Νόμου, ήτοι στην αναζήτηση του πνεύματος του νομοθέτου (στο τι ακριβώς ήθελε να θεσπίσει).

3) Ο Εμμανουήλ Μιχελάκης, Καθηγητής Πανεπιστημίου, στο έργο του,Εισαγωγή εις το δίκαιον και εις την Επιστήμη του δικαίου, στη σελίδα (67), αναφέρει ότι η γραμματική ερμηνεία του Νόμου (δηλαδή η απλή ανάγνωση του Νόμου) είναι μη αποδεκτή. Στη σελίδα (59), αναφέρει ότι ο Νόμος εφαρμόζεται αφ’ ής συντρέξουν πάντες οι κατά το Σύνταγμα όροι γενέσεως αυτού. Στη σελίδα (56) αναφέρει ότι οι κανόνες του δικαίου είναι αναγκαστικού δικαίου, και ότι στην κατηγορία αυτή ανήκει και το Σύνταγμα. Στη σελίδα (68), αναφέρεται στο argumentum a silentio, καθ’ όμοιο τρόπο, όπως και ο Γ. Μπαλής. Παραθέτουμε, μάλιστα, επί λέξει το σχετικό κείμενο: «Το επιχείρημα εκ της σιγής του Νόμου σημαίνει ότι του Νόμου μη διακρίνοντος, ούτε και υμείς δυνάμεθα να διακρίνωμε. Νόμος λ.χ., ρυθμίζων τα των δημοσίων υπαλλήλων, δεν διακρίνει μεταξύ τακτικών και εκτάκτων υπαλλήλων. Οι διατάξεις τούτου είναι εφαρμοστέες και επί των εκτάκτων υπαλλήλων».

Όπως βλέπουμε ο τρόπος αυτός της ερμηνείας (argumentum a silentio) πρέπει, κατ’ανάγκη, να εφαρμοστεί στο Προοίμιο του Συντάγματος και στην παρέκτασή του (άρθρο (3) του Συντάγματος). Επομένως, αν θεωρηθεί  ότι το άρθρο (3) του Συντάγματος δεν αποτελεί παρέκταση του Προοιμίου, ερμηνεύεται το Σύνταγμα κατά τρόπον μη αποδεκτό, εν όψει των κανόνων της ερμηνείας του Νόμου.

Άλλωστε, όποιος υποστηρίξει το αντίθετο, θα πρέπει να επικαλεστεί και ανάλογα επιχειρήματα, και τέτοια επιχειρήματα δεν υπάρχουν πουθενά, σε κανένα έγκυρο σύγγραμμα γενικών αρχών του δικαίου, είτε Έλληνα είτε αλλοδαπού συγγραφέα. Ο Εμμανουήλ Μιχελάκης, επίσης, στη σελίδα (70), αναφερόμενος στην τελεολογική ερμηνεία του Νόμου (δηλαδή ποιος ήταν ο σκοπός του νομοθέτου), αναφέρει ότι το είδος αυτό της ερμηνείας του Νόμου το έχουν πρώτοι επισημάνει ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης, προσθέτοντας ότι ο σκοπός του Νομοθέτου αφορά σε ένα συγκεκριμένο σημείο και τίποτε άλλο, όπως, ακριβώς, ο σκοπός ενός τοξότη, που είναι να πετύχει ορισμένο μόνο στόχο και τίποτε άλλο.

Αν, επομένως, καταλήγαμε στη γνώμη ότι η αναθεώρηση του Συντάγματος επιτρέπει τον χωρισμό Κράτους – Εκκλησίας, αυτό πρέπει να εξάγεται από συγκεκριμένη διάταξη, πράγμα το οποίο δεν προκύπτει από πουθενά, διότι, άλλως, ο συνταγματικός νομοθέτης δεν θα τοποθετούσε στην κορυφή του Συντάγματος την επίκληση της Αγίας Τριάδας.

Υπ’ όψη ότι και σε άλλα κράτη της Ευρώπης υπάρχει στο προοίμιο του Συντάγματος επίκληση της Αγίας Τριάδος (π.χ. Γερμανία, Ιρλανδία, κ.λπ.), με αποκορύφωση το προοίμιο του Ιρλανδικού Συντάγματος, το οποίο επικαλείται την Αγία Τριάδα με ένα κείμενο, λίαν εκτεταμένο (στο οποίο αναλύει λεπτομερώς και για ποιον λόγο έγινε αυτή η επίκληση, ήτοι, διότι η Αγία Τριάδα ίδρυσε το Ιρλανδικό κράτος και απελευθέρωσε τους Ιρλανδούς).

Επομένως, αν κάποια Βουλή προχωρήσει στην αναθεώρηση του εν προκειμένω άρθρου (3), τι δέον γενέσθαι;  Έχουμε κάποιου είδους «αντισυνταγματικότητα» του Συντάγματος; Στο εν λόγω ερώτημα, πρέπει να απαντήσουμε θετικά.

Και εξηγούμαστε: Είναι γνωστό στους Συνταγματολόγους ότι, ήδη από του έτους 1951, ο Γερμανός καθηγητής Otto Bachof, στο έργον τουVerfassungswidrige Verfassuνgsnormen, υπογράμμισε, κατά τρόπον πειστικό, ότι πράγματι, μπορεί να υπάρξει περίπτωση μια διάταξη ενός Συντάγματος να είναι αντισυνταγματική.

Αυτό, για παράδειγμα, μπορεί να συμβεί, στην περίπτωση, που, όπως προαναφέραμε, αναθεωρηθεί το άρθρο (3). Η άποψη αυτή έχει γίνει ευρύτερα αποδεκτή (μια περιήγηση δε στο ΙΝΤΕΡΝΕΤ προσφέρει, εν προκειμένω, πλήρη θεωρητικά και βιβλιογραφικά στοιχεία).

Με βάση τα ανωτέρω, προκύπτει ότι η τυχόν αναθεώρηση του άρθρου (3), αποτελεί συνταγματική παρέκκλιση και ότι είναι  δυνατόν να ελεγχθεί από τα δικαστήρια, τα οποία και υποχρεούνται, να αποφανθούν για την περίπτωση «αντισυνταγματικότητας» και να μην  αδιαφορήσουν ή να υπεκφύγουν. Και τούτο, εν όψει των  προαναφερομένων και, ιδιαιτέρως, των λίαν αυστηρών και επιτακτικών διατάξεων του Συντάγματος, που αναφέρονται στην αναθεώρησή του, προς την οποίαν δυσπιστούν, περιορίζοντάς την σε πολύ αυστηρά όρια και υπό πολλούς και αυστηρούς όρους και προϋποθέσεις.

Το ΔΣ της ΠΕΘ

Η ΠΕΘ ΓΙΑ ΤΗ "ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΩΝ ΠΡΕΣΠΩΝ" ΚΑΙ ΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

τῆς Πανελλήνιας Ἕνωσης Θεολόγων 

“Ἡ ΠΕΘ οὐδέποτε ἀφωνεῖ,
μιλᾶ ποιητικῇ φωνῇ”

Ἡ Πανελλήνιος Ἕνωσις Θεολόγων (ΠΕΘ), λαμβάνοντας ὑπόψη τήν ἀνάγκη τῶν μελῶν της νά ἐκφραστοῦν γιά τό θέμα τῆς κύρωσης τῆς «Συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν» (της κύρτωσης, δηλαδή, τῆς «Ἑλλάδος»),

θυμίζει ὅτι στόν χῶρο τῶν θεολογικῶν πραγμάτων, γιά τά ὁποῖα ἡ ΠΕΘ ἀγωνίζεται, οἱ τέτοιου εἴδους «Συμφωνίες» δέν εἶναι, κατά τά ἔσχατα χρόνια, πρωτότυπο φαινόμενο.

 Θυμίζει, λοιπόν, ἐνδεικτικότατα ἡ ΠΕΘ, ἐκ προηγηθέντων γεγονότων, ὁπωσδήποτε λυπούμενη γι’ αὐτά, ὅτι στό Τμῆμα Θεολογίας τοῦ ΑΠΘ ἱδρύθηκε Τμῆμα Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν, κάτι πού, ἐκ συστήματος, ἀποδομεῖ τήν ὀρθόδοξη θεολογική προοπτική καί τήν ἐπιστημονική κατάρτιση τῶν νέων πτυχιούχων τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς, ἐνῶ δέν παρέχει καί ἔγκυρη γνώση τοῦ περί ἰσλαμισμοῦ ἀντικειμένου, οὔτε, βέβαια, ὑπόκειται σέ διοικητική καί, προπαντός, ἐπιστημονική ὀρθότητα.

Ἡ κίνηση αὐτή ἀποχρωμάτισε τό εἰδικό βάρος ἑνός ἱστορικοῦ θεολογικοῦ χώρου, πρός τόν ὁποῖο θά ἐστρέφοντο ἐξ ὅλου τοῦ κόσμου ἐνδιαφερόμενοι πρός εἰδίκευση γιά τή σπουδή τῆς ὀρθόδοξης θεολογίας. Ἀποικοδομεῖται, ἔτσι ἐμμέσως, τό κύρος, τό ὕφος καί ἡ φήμη μιᾶς Σχολῆς, πού, διά τῆς ἔγκριτης εἰδίκευσης στήν ὀρθόδοξη θεολογία, συνέβαλλε πρός τόν ἀναγκαῖο ἐνδορθόδοξο διάλογο στόν χῶρο τῆς Οἰκουμενικῆς Ὀρθοδοξίας. Αὐτός ὁ διάλογος, ἄλλωστε, παντοῦ καί πάντοτε, ἱστορικά καί οἰκουμενικά, στηρίζεται ἀπό τήν ἑλληνική παιδεία.

Ἡ ΠΕΘ θυμίζει, ἀκόμη, ὅτι ἀπαξιώθηκε ἀπό καιροῦ ὁ σκοπός, ὁ προσανατολισμός καί τό διδακτικό περιεχόμενο (ἡ ὕλη) τοῦ Μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, μέ παράτυπες πολιτικές ἐνέργειες καί ἀντιεπιστημονικά τεχνολογήματα, πού προσέβαλαν (καί ἀνατυπωνόμενα προσβάλλουν ἔτι καί νῦν), ἐκ βάθους, τή δημοκρατικότητα καί τό αἴσθημα εὐθύνης γιά προσφορά ἔγκριτης Παιδείας στούς Ἕλληνες μαθητές.

Ἡ ΠΕΘ, ὡς ἄμεσα ἁρμόδια, ἔχει καταναλώσει, μιά θάλασσα μελάνι, μέ τά κείμενά της (καί τά κείμενα μελῶν της), γιά αὐτά τα θέματα. Τό ἴδιο θά συνεχίσει νά πράττει, σεβόμενη, ὄχι μόνο τούς ἔμπρακτους κόπους τῶν μελῶν της ἀλλά καί τόν ὀνολογικό σκοπό τῆς παρουσίας της, ἐξαιτίας τοῦ ἐγγενοῦς χαρακτήρα της, ὁ ὁποῖος, διαπνεόμενος ἀπό  Ὀρθόδοξο ἦθος, δέ μπορεῖ παρά νά εἶναι πάντοτε ὑπέρ τῆς δικαιοσύνης καί τῆς δημοκρατικῆς ἀνάγκης.

 Ἔτσι καί τώρα, γιά τήν περίπτωση τῆς προκρινόμενης «Ἐσχάτης Συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν», ἡ ΠΕΘ δηλώνει, ἐν ἀνδρείᾳ φωνῇ,  τή συνεχή παρουσία της καί, ἐν προκειμένῳ, ἔχοντας ἀντλήσει τήν πεζογραφική μεθοδολογία, ζητᾶ τήν ποιητική ἄδεια. Πράγματι, ἀπέναντι, στήν αὐθαιρεσία καί τίς ὁλοκληρωτικές πρακτικές, ἡ ΠΕΘ, ἀντιστεκόμενη στήν ἀπελπισία πού δημιουργεῖ μία ἐξουσία πού κώφευσε στίς εὔλογες ἐκκλήσεις γιά τόν σεβασμό τῆς λαϊκῆς βούλησης, τί ἄλλα ἐπιχειρήματα ἔχει νά παραθέσει; Κατά τήν Ἑλληνική παράδοση, λοιπόν, καί ἡ ΠΕΘ, ὅπως πολλοί ἁρτιόκαρδοι στήν ἐποχή μας Ἕλληνες, βρίσκει καταφυγή στούς ἐνυπάρχοντες στήν ποιητική γλώσσα τῶν μελῶν της τραγωδοῦντες στίχους: 

Μακεδονία

Ἐν νεφέλῃ «Συμφωνία»

Γένηκες Πρεσπῶν πενία...

Ἄλλη τώρα τυραννία...

Στάσου ὀρθή, Μακεδονία...

Ὤ, τί ὄνομα,

Ὤ τί τόπος,

Οὔ νικώμενων ὁ κόπος...

Θέσ’ τήν περικεφαλαία,

Πάντα σύ ‘σουνα ὡραία...

Μέ σημαία ἐμεῖς στούς ὤμους,

Περπατοῦμε σου τούς δρόμους...

Ἐν σταυρῷ καυσοκαρδίτες,

Στέκουμε μπροστά στούς θύτες.

Γι’ ἀγαθό τούτοι πουλᾶνε

τό κακό, καί μᾶς γελᾶνε...

....

Τῶν Ἑλλήνων ὄντας μία,

Ζεῖς παντοῦ, Μακεδονία!

Ἐκ τοῦ ΔΣ

https://thriskeftika.blogspot.com

Η ΠΕΘ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ ΤΟΥ ΕΟΡΤΑΣΜΟΥ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ

Ανοιχτή επιστολή διαμαρτυρίας της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων προς τον Υπουργό Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων, κ. Κ. Γαβρόγλου. 

Η ΠΕΘ διαμαρτύρεται για την μετάλλαξη

του εορτασμού των  Τριών Ιεραρχών από το Υπουργείο Παιδείας

Η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων (ΠΕΘ) διαμαρτύρεται έντονα για τη διαρκή και έντεχνα μεθοδευμένη αντιχριστιανική στάση

του Υπουργείου Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων, με την οποία επιχειρείται συνειδητά η διαστρέβλωση ή ακόμα και η ολική αποσύνθεση της θρησκευτικής συνείδησης των ορθοδόξων  μαθητών του ελληνικού σχολείου.

Σε μια εποχή πνευματικής κρίσης και έλλειψης πνευματικών προτύπων, η τάση αυτή του Υπουργείου Παιδείας να αποψιλώνει την παιδεία μας από τις πνευματικές της αξίες πτωχαίνει το πνευματικό επίπεδο των μαθητών της χώρας μας. Στο πλαίσιο αυτό, θεωρείται απαράδεκτη και άγονη η απόφαση του Υπουργείου Παιδείας να καταργηθεί η διαχρονική εκπαιδευτική παράδοση του εκκλησιασμού των μαθητών κατά την ημέρα μνήμης και τιμής των Τριών Ιεραρχών και να μετατραπεί από επίσημη χριστιανική σχολική εορτή που ήταν σε ημέρα αργίας και ραστώνης (!).

Το Υπουργείο Παιδείας, λειτουργώντας με μη παιδαγωγικά κριτήρια και με εμφανή στόχο την απόσπαση των επευφημιών από τους ομοϊδεάτες της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου, καθιστά τον εορτασμό άνευ παιδαγωγικής ουσίας, αξίας και σημασίας για τους ορθόδοξους Χριστιανούς μαθητές.

Η ΠΕΘ αντίκειται σε αυτού του τύπου την επιχειρούμενη θρησκευτική και εκπαιδευτική παραχάραξη από την πλευρά του Υπουργείου Παιδείας, υπενθυμίζοντας τη μεγάλη μορφωτική αξία και σημασία των Τριών Αγίων Φωστήρων, Διδασκάλων και Εμπνευστών της Οικουμένης  για κάθε μαθητή, κάθε εκπαιδευτικό αλλά και κάθε μέτοχο του διαχρονικού πνεύματος της ελληνικής κοινωνίας.

http://thriskeftika.blogspot.com

ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΕΡΑΚΗΣ: ΤΑ ΝΕΑ ΠΟΛΥΘΡΗΣΚΕΙΑΚΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΚΑΙ Η ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΤΗΤΑΣ

Τα νέα πολυθρησκειακά Θρησκευτικά

και η αποδόμηση της ορθόδοξης κοινωνικότητας

Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Παιδαγωγικής – Χριστιανικής Παιδαγωγικής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ

Οι νέες αλλαγές που φέρνουν τα ακυρωμένα ήδη από το Συμβούλιο της Επικρατείας μη ορθόδοξα Προγράμματα των Θρησκευτικών είναι, μεταξύ άλλων, η κατάργηση του μονοθρησκειακού χαρακτήρα του μαθήματος των Θρησκευτικών και η μετατροπή του σε ένα μάθημα με πολυθρησκειακό σκοπό, χαρακτήρα και προσανατολισμό.

Έτσι, σύμφωνα με το περιεχόμενό τους, μεταβάλλουν τα Θρησκευτικά σε ένα πολιτικοκοινωνικό μάθημα για να διδάσκονται με αυτό στο σχολείο όλες οι θρησκείες και να τις παρακολουθούν, υποχρεωτικά, όλοι οι μαθητές, ανεξάρτητα από τη θρησκευτική τους προέλευση, με βάση το σκεπτικό ότι οι θρησκείες συμβάλλουν  στην  αντιμετώπιση των συγκρούσεων και στη δημιουργία μιας σύγχρονης πολυπολιτισμικής κοινωνίας.

Στην ουσία, δηλαδή, αφανίζεται ο Θεολογικός σκοπός των Θρησκευτικών, όπως τον γνωρίζαμε διαχρονικά εδώ και 180 χρόνια και μετατρέπεται σε κοινωνικοπολιτικό.

Το μάθημα των  Θρησκευτικών, επομένως, αποσυνδέεται από  τη σχέση που είχε με την Ορθόδοξη Εκκλησία -σχέση που διατηρείται σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, στις οποίες επιδιώκεται η προσέγγιση, κατανόηση και γνώση της οικείας πίστεως των μαθητών- και μετατρέπεται σε ένα μάθημα σχολικού διαθρησκειακού διαλόγου και πολυθρησκειακής κατήχησης των μαθητών.

Οι μαθητές όλων των θρησκειών, που θα παρακολουθούν το υποχρεωτικό αυτό μάθημα, όπως περιγράφεται σε αυτά τα Προγράμματα, θα νοηματοδοτούν τη ζωή τους μέσα από τη γνώση των θρησκειών και των κοσμοθεωριών και θα στοχάζονται ή θα αναστοχάζονται πάνω σε πολλαπλές διαφορετικές θρησκευτικές και φιλοσοφικές θεωρήσεις.

Όλες οι αρχές των νέων αυτών Προγραμμάτων εναντιώνονται στο ελληνικό δικαιϊκό σύστημα, αφού αποφασίστηκαν και λειτουργούν αυθαίρετα, μη στηριζόμενες στις συνταγματικές, επιστημονικές, χριστιανικές και κοινωνικές δομές της ελληνικής παιδείας.

Αυτή η εκ βάθρων μετατροπή του μαθήματος των Θρησκευτικών, επίσης, δεν στοιχειοθετείται με επιστημονικά, ερευνητικά ή εμπειρικά δεδομένα. Δεν δικαιολογείται, επίσης επιστημονικά, η θέση που διατυπώνεται, ότι μόνη της η ορθόδοξη πίστη δεν μπορεί να επιδράσει, ηθικοκοινωνικά, στους μαθητές και χρειάζεται τη σύμπραξη και βοήθεια των θρησκειών.

Πολύ σημαντικό είναι το γεγονός ότι οι αλλαγές που έγιναν με αυτά τα νέα Θρησκευτικά είναι παράνομες και μη επιστημονικές. Εντός των Προγραμμάτων παραθέτονται αυθαίρετες διαπιστώσεις και ισχυρισμοί για την ελληνική κοινωνία χωρίς να υπάρχουν πριν κάποιες επιστημονικές και εμπειρικές έρευνες, που να καταλήγουν σε αντικειμενικά στοιχεία που θα αναδείκνυαν ως αναγκαίες, από επιστημονικής, θεολογικής και παιδαγωγικής πλευράς, αυτές τις μεταβολές.  Το μη επιστημονικά τεκμηριωμένο επιχείρημα, επομένως, ότι η ταυτόχρονη διδασκαλία όλων των θρησκειών ασκεί καλύτερη και ισχυρότερη επίδραση στην πνευματική ανάπτυξη του μαθητή, απ’ ό, τι η διδασκαλία της οικείας ορθόδοξης πίστεως είναι αίολο. Αντίθετα, υπάρχουν μελέτες και έρευνες που αποδεικνύουν το ακριβώς αντίθετο.

Δεν υπάρχουν επίσης μελέτες, που να υιοθετούν τη θέση ότι είναι επιστημονικά έγκυρη και αξιόπιστη η αντιγραφή και εφαρμογή στο ελληνικό σχολείο Προγραμμάτων, που εφαρμόστηκαν στη θρησκευτική αγωγή κάποιας άλλης χώρας, με διαφορετική πίστη, διαφορετικές θρησκευτικές παραδόσεις και άλλο πολιτισμικό και ηθικοκοινωνικό υπόβαθρο.

Και τούτο, διότι, όπως επισημαίνουν και οι ακυρωτικές των Προγραμμάτων αυτών αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας, δεν είναι νομικά, επιστημονικά και θεολογικά ορθό, ένα πολυθρησκειακό κατασκεύασμα, που εγκρίθηκε, με τα κριτήρια που εγκρίθηκε, για να διδάσκεται στο σχολείο, να αντικαταστήσει ή να υποκατασταστήσει την εσωτερική πνευματική και κοινωνική επενέργεια, που έχει η πριν από τη σχολική ζωή, χριστιανική ανατροφή των μαθητών.

Αν, μάλιστα, το πολυθρησκειακό μοντέλο καλλιεργεί μια πιο θετική κοινωνικότητα από ό, τι το μονοθρησκειακό, όπως ισχυρίζονται οι δημιουργοί των πολυθρησκειακών Προγραμμάτων, γιατί δεν εφαρμόζεται και στις θρησκευτικές μειονότητες των μαθητών που ζουν στην Ελλάδα, οι οποίες συνεχίζουν να διδάσκονται ακωλύτως και αμιγώς τη δική τους μονοθρησκειακή πίστη; 

Είναι βέβαιο το πολυθρησκειακό μοντέλο, που επιβάλλεται με τα νέα Θρησκευτικά  στους μαθητές, καταργεί την προσωπική θρησκευτική τους ταυτότητα -είτε είναι χριστιανοί είτε όχι- που θεωρείται το βασικότερο στοιχείο της πολιτισμικής τους ταυτότητας.

Διότι, όντως, η επιβολή αυτού του μοντέλου, εκτός από την ταυτότητα και ετερότητα των ορθόδοξων μαθητών, καταπνίγει θανάσιμα και την ετερότητα ή τη διαφορετικότητα των αλλόθρησκων ή ετερόδοξων μαθητών, που δεν ανήκουν και δεν διδάσκονται, λόγω διασποράς τους σε όλη τη χώρα, μαζί με τα παιδιά των θρησκευτικών μειονοτήτων στην Ελλάδα που είναι μαζεμένα σε κάποιες περιοχές της χώρας.

Αυτό που παρατηρεί κανείς, με βάση την παιδαγωγική διάσταση του θέματος, είναι ότι, στην ουσία, αυτή η πολυθρησκειακή θρησκευτική αγωγή «στοχεύει σ’ ένα συγκρητισμικό μωσαϊκό» και σ’ ένα «πολιτισμικό σχετικισμό», με άλλα λόγια, στη «δημιουργία αισθημάτων ανεστιότητας».

Το νέο αυτό μοντέλο θρησκευτικής διαπαιδαγώγησης των μαθητών εξέρχεται των παιδαγωγικών ορίων αντιμετώπισης των ξένων μαθητών στο ελληνικό σχολείο και επιχειρεί να θέσει σε ισχύ, για όλους γενικά τους μαθητές, αυταρχικά και αυθαίρετα κριτήρια προσέγγισης, ως βάσεις της σχολικής θρησκευτικής αγωγής και της πνευματικής ανάπτυξης των παιδιών.

 Από παιδαγωγικής πλευράς, αυτό το πολυθρησκειακό μείγμα καλλιεργεί την πνευματική σύγχυση σε όλους ανεξαιρέτως τους μαθητές και, επομένως, δεν αποτελεί έγκυρη παιδαγωγική πράξη. Αντίθετα, είναι βέβαιο ότι θα επενεργήσει αρνητικά, από θρησκευτικής, πολιτισμικής και κοινωνικής πλευράς και για τους ορθόδοξους και για τους αλλόθρησκους και για τους ετερόδοξους μαθητές.

Η επιβολή ενός τέτοιου πολυθρησκειακού μωσαϊκού δεν υπονομεύει μόνον την ετερότητα και την ταυτότητα όλων των μαθητών, αλλά υιοθετεί, ταυτόχρονα, την επιβολή και κατίσχυση μίας ομογενοποιημένης πολυθρησκειακής θρησκευτικότητας.

Η απροκάλυπτη υποτίμηση και περιθωριοποίηση του θρησκευτικού και πνευματικού υπόβαθρου του πολιτισμού, τόσο της πλειοψηφίας των ορθοδόξων μαθητών όσο και της μειοψηφίας των ανηκόντων σε άλλη θρησκεία, που επιχειρεί το νέο ΠΣ, πληγώνει και μειώνει τον σεβασμό  της προσωπικότητας των μαθητών, με αποτέλεσμα να υπονομεύεται ταυτόχρονα και η πολιτισμική διαφορετικότητα και ο υγιής πλουραλισμός.

Για να υπάρξει σεβασμός στην πολιτισμική ή θρησκευτική ταυτότητα και ετερότητα, είναι αναγκαίο, καταρχάς, να υπάρχουν και να διατηρούνται οι θρησκευτικές διαφορές μέσα στο σχολείο και όχι να επιχειρείται, μέσω της πολυθρησκείας, η πολτοποίησή τους, με τη δραστική χρήση του εργαλείου της συγχύσεως των διαφορών και των ετεροτήτων.

Ειδικά, για την πλειονότητα των Ελλήνων μαθητών, που είναι οι ορθόδοξοι, ένας από τους λόγους, που το πολυθρησκειακό μοντέλο διδασκαλίας τους απομακρύνει και τους αποξενώνει από το πνεύμα της Ορθόδοξης παραδόσεως, είναι ότι τους αλλάζει τα αγιογραφικά αλλά και πατερικά πρότυπα, που αφορούν στον τρόπο που πολιτεύονται έναντι του ξένου και του διαφορετικού.

Και τούτο, διότι, δεν μαρτυρούνται στην αγιογραφική, πατερική και ιστορική διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, παρόμοιες θέσεις, όπως αυτές που εμφανίζονται στα νέα Θρησκευτικά, όπου, αφενός, αποδομείται -και μάλστα από  ορθόδοξους Θεολόγους- η αδυναμία της ορθόδοξης πίστεως και παραδόσεως να επηρεάζει από μόνη της θετικά και ευεργετικά  την ηθική και κοινωνική συμπεριφορά των πιστών της και, αφετέρου, επιλέγεται, ως λύση αυτής της κατασκευασμένης αδυναμίας, η κάλυψη του εμφανώς πλασματικού αυτού κενού, με την αναζήτηση της ηθικοκοινωνικής και πνευματικής συνδρομής και στήριξης των άλλων θρησκειών.

Αυτές οι θέσεις πλήττουν βαθύτατα, με έναν αιρετικό μάλιστα τρόπο, την οντολογία της Ορθόδοξης Εκκλησιαστικής πίστεως, την οποία πιστεύουν οι πλείστοι μαθητές, ως μέλη της Εκκλησίας, για τους οποίους ο Ιησούς Χριστός είναι, εκτός από τέλειος Θεός, και τέλειος Άνθρωπος και, φυσικά, από κοινωνικής πλευράς, αποτελεί την αλήθεια, τη ζωή και την οδό.

Αυτές οι μη επιστημονικές και αλλόκοτες θέσεις των νέων Θρησκευτικών, οδηγούν σε θεολογική οπισθοδρόμηση, θεολογική μειονεξία και θεολογική αλλοτρίωση. Στην ορθόδοξη χριστιανική διδασκαλία, διαχρονικά, δεν μαρτυρούνται προηγούμενα τέτοιων μη χριστιανικών επιλογών, όπου ένα μωσαϊκό διδασκαλίας, πολυθρησκειακού περιεχομένου, να θεωρείται ότι  έχει τη δύναμη και τη δυνατότητα, ως πρότυπο διδασκαλίας, να καλλιεργεί ηθικοκοινωνικές πεποιθήσεις σε ορθόδοξους μαθητές και, μάλιστα, να επιδρά θετικότερα στη μάθηση, την μόρφωση και τη συμπεριφορά από ό, τι η αμιγής ορθόδοξη διδαχή.

Ορθόδοξη Αλήθεια, 16-01-2019

http://thriskeftika.blogspot.com

ΕΥΧΕΣ ΤΗΣ ΠΕΘ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ 2019

Ευχές της Π.Ε.Θ. για το Νέο Έτος 2019

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΥΘΗΡΩΝ ΣΕΡΑΦΕΙΜ: ΠΡΟΩΘΕΙΤΑΙ Η ΠΟΛΥΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Ο ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΜΑΣ, ΣΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ

Ἐν Κυθήροις τῇ 19ῃ Δεκεμβρίου 2018

Ἀριθ. Πρωτ.: 677

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΗ ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ

(ὑπ’ ἀριθ. 173/2018)

Πρός

Τόν Ἱερόν Κλῆρον καί

τόν Χριστώνυμον Λαόν

τῆς καθ΄ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Κυθήρων καί Ἀντικυθήρων

«Ὁ τῶν αἰώνων ποιητής καί Δεσπότης, Θεέ τῶν ὅλων ὑπερούσιε ὄντως, τήν ἐνιαύσιον εὐλόγησον περίοδον … Λυτρωτά, εὔφορον πᾶσι, τό ἔτος χορήγησον»

(Κοντάκιον τῆς Ἰνδίκτου)

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί καί Συλλειτουργοί,

Ἀδελφοί μου Χριστιανοί, Τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά.

Εἰρηνικό, εὐλογημένο καί πολύκαρπο τό νέο σωτήριο ἔτος 2019!

Τόν νέο χρόνο ὁ πολύς κόσμος, ἐπηρεασμένος ἀπό τό κοσμικό φρόνημα, τόν ἀναμένει διά νά τούς φέρῃ χαρά, ὑγεία, πρόοδο, εὐτυχία, εὐημερία καί ὅλα τά καλά. Οἱ ἄνθρωποι, ὅμως, πού ἔχουν πνευματικό – χριστιανικό φρόνημα, χωρίς νά εἶναι ἀδιάφοροι καί διά τά ἐφήμερα καί βιοτικά ἀγαθά, παρακαλοῦν καί ἱκετεύουν τόν «τῶν αἰώνων Ποιητήν καί Δεσπότην» νά τούς χαρίζῃ, μαζί μέ τά ὑλικά καί πρόσκαιρα ἀγαθά, τά ὁποῖα μᾶς χρειάζονται εἰς τήν ζωήν, τά πνευματικά καί οὐράνια θεῖα δῶρα : τήν ἀγάπη καί τήν εἰρήνη τοῦ Θεοῦ, τήν εὐλογία καί τήν εὐδοκία Του, τήν Χάριν καί τούς καρπούς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό θεῖο ἔλεος καί τήν εὐσπλαγχνία Του, τήν συγχώρησι τῶν ἁμαρτιῶν καί τό πολυτιμότατο δῶρο τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας μας, καθώς ἐπίσης καί τά θεῖα καί ὑπερκόσμια ἀγαθά τῆς Ἐπουρανίου Βασιλείας Του. Μέ ἄλλα λόγια, τήν εἴσοδό μας εἰς τό νέον ἔτος νά τήν βλέπουμε καί νά τήν μετρᾶμε ὑπό τό πρῖσμα τῆς αἰωνιότητος, τῆς αἰωνίου χαρᾶς καί μακαριότητος ἐν τῇ Βασιλείᾳ τῶν Οὐρανῶν.

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος παρατηρεῖ σχετικά τά ἑξῆς : «Δύο αἰῶνας ἔκαμε ὁ Θεός, τόν παρόντα καί τόν μέλλοντα. Τόν μέν αἰσθητόν, τόν δέ νοητόν. Τόν ἕνα σύντομον, τόν δέ ἀγέραστον καί ἀθάνατον» (Ε.Π.Ε. 31,238).

Σέ ἄλλο σημεῖο συμβουλεύει ὁ ἱερός πατήρ: «Παρακαλῶ, τά ἀμετάβλητα καί ἀθάνατα νά ἀναζητήσωμε ἀγαθά, καί τήν ζωή, ἡ ὁποία ποτέ δέν γερνάει, δέν τελειώνει» (Ε.Π.Ε. 11,238).

Διά τά αἰώνια ἀγαθά μᾶς διαβεβαιώνει ὁ Θεῖος Λυτρωτής μας Ἰησοῦς Χριστός, κατά τόν Χρυσορρήμονα ἅγιο πατέρα : «Ποιός ἀπό ἐκείνους πού ἀπεβίωσαν ἦλθε ἀπό τήν ἄλλη ζωή καί μᾶς ἀνήγγειλε τά ἐκεῖ; Λέγε εἰς αὐτόν: Ἀπό τούς ἀνθρώπους μέν κανένας (δέν ἐγύρισε ἀπό τόν ἄλλο κόσμο διά νά διηγηθῇ ὅσα εἶδε ἐκεῖ). Ὅμως, ὁ τῶν Ἀγγέλων Δεσπότης, ὁ Χριστός, ὅλα ἐκεῖνα μέ ἀκρίβεια τά ἀνήγγειλε» (Ε.Π.Ε.9, 434) «Παρακαλῶ, ἐκεῖνα νά ζητᾶμε τά παντοτεινά καί αἰώνια, πού δέν ἐπιδέχονται μεταβολή» (Ε.Π.Ε. 30, 510). «Αὐτός εἶναι ὁ καιρός τῆς μετανοίας, ἐκεῖνος (τῆς μελλούσης) κρίσεως. Αὐτός ὁ καιρός τῶν ἀγώνων, ἐκεῖνος τῶν στεφάνων. Αὐτός κόπου, ἐκεῖνος ἀνέσεως. Αὐτός καμάτου, ἐκεῖνος ἀνταποδόσεως» (Ε.Π.Ε. 30, 318).

Ἅγιοι Πατέρες, Ἀδελφοί μου Χριστιανοί,

Δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία, ἀντίθετα πρός τήν ἐπικρατοῦσα λαϊκή ἀντίληψι, ὅτι ὁ χρόνος, ὁ νέος χρόνος, πού δέν εἶναι πρόσωπο, ἀλλά ἔννοια, δέν φέρει ἀφ’ ἑαυτοῦ του οὔτε τό καλό, οὔτε τό κακό. Μόνον ὁ Παντοκράτωρ καί Παντοδύναμος Κύριος καί Θεός μας, ἡ πηγή παντός ἀγαθοῦ, Αὐτός, πού ὑποτάσσει τόν ἀρχέκακο διάβολο καί ἀποτρέπει τό κακό, «ὁ καιρούς καί χρόνους ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ θέμενος καί τήν ζωήν ἡμῶν εἰς χεῖρας αὐτοῦ διακρατῶν», συνεργαζόμενος ἑκάστοτε μέ τήν ἀνθρώπινη βούλησι, ὅταν οἱ ἄνθρωποι ὑπακούουν καί ἐφαρμόζουν τό Πανάγιο θέλημά Του, μόνο ἡ πανσθενουργός δύναμίς Του, συμπράττουσα μέ τήν θέλησι τοῦ ἀγωνιζομένου ἀνθρώπου, ἠμπορεῖ νά ἀλλάξῃ καί νά μεταμορφώσῃ ἀνθρώπους καί κοινωνίες ὁλόκληρες καί μέ τόν τρόπο αὐτό νά φέρῃ ὅλα τά καλά καί νά ἀπομακρύνῃ τά κακά καί δυσάρεστα ἀπό ἕνα τόπο, μία οἰκογένεια, μιά πολιτεία. «Ἀρκεῖ εἷς ἄνθρωπος ζήλῳ πεπυρωμένος ὅλον ἀνορθώσασθαι δῆμον» ἔλεγε ὁ Ἱερός Χρυσόστομος.

Εἶναι ἀνάγκη, ἀδελφοί μου, ἀδήριτος ἀνάγκη εἰς τούς χαλεπούς καιρούς καί χρόνους μας νά πρυτανεύῃ εἰς τόν νοῦν καί τήν καρδίαν μας τό ὅραμα καί ἡ νοσταλγία τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. «Ζητεῖτε πρῶτον τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνην αὐτοῦ καί ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν» μᾶς ἐδίδαξεν ὁ Κύριος.

Δυστυχῶς, οἱ σκοτεινές δυνάμεις ἐργάζονται ἀνύστακτα, ὑποκινούμενες ἀπό τά πονηρά πνεύματα καί τόν ἀλάστορα διάβολο, καί ὑπάρχει στόχευσις καί σοβαρός κίνδυνος ἀποξενώσεως καί ἀποκοπῆς τοῦ Ὀρθοδόξου γένους μας ἀπό τίς ἐκκλησιαστικές καί ἐθνικές ρίζες καί παραδόσεις μας. Ἀπό τίς πηγές τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί κληρονομίας μας, καθώς εὐνοεῖται καί προωθεῖται ἡ πολυθρησκευτικότητα καί ὁ συγκρητισμός εἰς τά Σχολεῖα μας, εἰς τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, μέ κίνδυνο πνευματικοῦ ἀποπροσανατολισμοῦ καί συγχύσεως τῆς μαθητιώσης νεολαίας μας, ὅταν μάλιστα δέν ἔχουν ἀκόμη στερεωθῇ βιωματικά εἰς τά θέματα τῆς Ὀρθοδόξου ζωῆς καί Παραδόσεως. Καί ἀπό τίς αὐθεντικές πηγές τῆς Ἱστορίας τοῦ Ἔθνους μας, ἀφοῦ βασικά καί καίρια θέματα τῆς Ἑλληνικῆς μας Ἱστορίας ἐτέθησαν εἰς τήν «προκρούστειον κλίνην» καί ἔχουν ἀφαιρεθῆ ἀπό τήν διδακτέα ὑλη.

Εἰς τό στόχαστρο τῆς «νέας ἐποχῆς» καί τῆς «νέας τάξης πραγμάτων» εἶναι καί ἡ προσευχή εἰς τά Σχολεῖα τῆς πατρίδος μας, τά ἱερά σύμβολα τῆς Ἐκκλησίας μας (ὁ Τίμιος Σταυρός, οἱ ἱερές εἰκόνες κ.ἄ.) καί τά ἐθνικά μας σύμβολα (σημαία, παρελάσεις, ἐθνικές ἑορτές). Ἀποδόμησις πνευματικῶν καί ἠθικῶν ἀξιῶν, ἀποϊεροποίησις ἱερῶν καί ὁσίων τῆς φυλῆς μας καί ἐνίοτε ἔλλειψις εὐαισθητοποιήσεως τῶν ἁρμοδίων, ὅταν σέ δημόσιους χώρους καί ἐνώπιον χιλιάδων θεατῶν ἐξευτελίζονται ἱερώτατα σύμβολα τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας (ὅπως ὁ Τίμιος Σταυρός) καί τῆς Πατρίδος μας (ὅπως εἶναι ἡ σημαία μας), γεγονός, τό ὁποῖο προκαλεῖ βάναυσα τό αἴσθημα τοῦ Ἑλληνορθοδόξου λαοῦ μας.

Ἀλλά καί ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος, πού ἐπλάσθη κατ’ εἰκόνα Θεοῦ καί καθ’ ὁμοίωσιν δέν ἐξαθλιώνεται καί δέν ἐξαχρειώνεται, ὅταν διάγει ἔκφυλη ζωή καί κυλίεται εἰς τόν βόρβορον τῆς ἀσωτίας καί τῆς ἀνηθικότητος, ζώντας ζωή ἀσύδοτη καί κτηνώδη, βίο ἀβίωτο;

Γιατί τίς ἀναφέρουμε, ἀδελφοί μου, αὐτές τίς θλιβερές πτυχές καί καταστάσεις τῆς σύγχρονης ζωῆς;Γιά νά ἀναξέσωμε πληγές ἤ γιά νά μοιρολογήσωμε; Ὄχι, ἀλλά γιά νά ἀφυπνισθοῦμε ὡς πρόσωπα, οἰκογένειες καί κοινωνία καί νά ἀγωνισθοῦμε ὡς Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί γιά τήν ἀναχαίτισι τῆς ἠθικῆς καί πνευματικῆς σήψεως καί καταστροφῆς. Νά ἀναλάβωμε τίς πνευματικές δυνάμεις καί τίς εὐθύνες μας. «Οἱ καιροί οὐ μενετοί».

Αὐτά καί τά ἄλλα γνωστά σοβαρά ἐκκλησιαστικά καί ἐθνικά ζητήματα, ὅπως τό Οὐκρανικό, τό Μακεδονικό καί τό μεταναστευτικό, ἄς μᾶς ἀπασχολήσουν σοβαρά μέσα εἰς τό νέο σωτήριο ἔτος τοῦ 2019. Τό ἀπαιτεῖ ἐπίμονα τό ἐπιτακτικό χρέος μας καί ἡ ἀληθινή ἀγάπη μας πρός τήν Ἁγιωτάτη Μητέρα μας Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί πρός τήν φιλτάτη Ἑλληνορθόδοξη Πατρίδα μας.

Τό ὅραμά μας, λοιπόν, μέσα εἰς τόν καινούργιο χρόνο ἄς εἶναι πρωτίστως ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, γιά τήν ὁποία προετοιμαζόμαστε ἀπό τόν παρόντα κόσμο καί παραλλήλως ἡ πνευματική ἀναστήλωσις τῆς Ἑλληνορθοδόξου Παραδόσεως καί Κληρονομιᾶς τῆς ἀγαπημένης Πατρίδος μας, καθώς ἐπίσης καί ἡ ἀναβίωσις τῆς πνευματικῆς αἴγλης τῆς λαμπρᾶς ἱστορικῆς της διαδρομῆς.

Καί ἐπί τούτοις, εὐχόμενος ἀπό καρδίας εἰς ὅλους τούς ἀγαπητούς μου Κυθηρίους καί Ἀντικυθηρίους, καί ἰδιαίτερα εἰς τούς προσφιλεῖς μας ναυτικούς, οἱ ὁποῖοι διασχίζουν τίς θέλασσες τοῦ κόσμου, τήν κατ’ ἄμφω ὑγιεία καί πλούσιες τίς βιοτικές καί πνευματικές ἀπό τόν Κύριο εὐλογίες, διατελῶ,

Μετ’ ἐγκαρδίων εὐχῶν καί ἀγάπης

Ὁ Μητροπολίτης

†Ὁ Κυθήρων Σεραφείμ

http://thriskeftika.blogspot.com