ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΕΡΑΚΗΣ: Η ΣΧΟΛΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΚΑΙ Η ΑΛΛΑΓΗ ΤΗΣ ΣΥΜΠΕΙΡΙΦΟΡΑΣ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ;

Η σχολική θεολογική διδασκαλία και η αλλαγή της συμπειριφοράς των μαθητών;

Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Παιδαγωγικής –Χριστιανικής Παιδαγωγικής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ

Το θέμα αυτό συνδυάζεται και με το γενικότερο ενδιαφέρον, που υπάρχει στο σχολείο, σχετικά με την επίδραση που ασκεί η σχολική μάθηση τόσο στις γνωστικές δομές όσο και στην αλλαγή της συμπεριφοράς των μαθητών στο πλαίσιο της σχολικής της μικροκοινωνίας, αλλά, κυρίως, της μετασχολικής μακροκοινωνίας στην οποία εισέρχονται.

Η επιρροή, όμως, που δέχονται οι μαθητές από τις θεολογικές γνώσεις, ενδιαφέρει γενικότερα και τον χώρο της Εκκλησίας, διότι και αυτή προσφέρει παρόμοιο διδακτικό έργο στους κόλπους της.

Το θέμα, μάλιστα, σχετίζεται και με την όλο και πιο έντονα διαπιστούμενη ανάγκη επανευαγγελισμού των Χριστιανών και, κατά συνέπεια, της ουσιαστικότερης σύνδεσης χριστιανικής πίστης και ζωής, γεγονός που μπορεί να σηματοδοτήσει θετικές προοπτικές για την ανανέωση τόσο της διδασκαλίας της Εκκλησίας και της συναφούς πα­ρε­χόμενης σχολικής θεολογικής αγωγής όσο και της μέσω αυτής βελτίωσης της ποιότητας της ηθικοκοινωνικής ζωής.

Η σχολική θεολογική αγωγή έχει ως αντικείμενο δι­δασκαλίας την ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης, μέσα από χριστιανικές γνώσεις που προσφέρονται μεθοδικά στους μαθητές.

Η θρησκευτική συνείδηση θα μπορούσε να θεωρηθεί ως η θεολο­γι­κή ταυτότητα του ανθρώπου, καθώς είναι αυτή, που επηρεάζει τη σκέψη, τις αποφάσεις, την ηθική και κοινωνική ζωή και συμπερι­φο­ρά του.

Η γνώση της επίδρασης που ασκείται στον μαθητή με την καλλιέργεια της συνείδησής του βοηθά να κατανοήσει κανείς την πρακτική διάσταση της θεο­λο­γικής διδασκαλίας που έχει καταγραφεί στους εκπαιδευ­τικούς Νόμους, από το 1976.

Ειδικό­τερα παρατηρείται ότι:

α) Ο Εκπαιδευτικός Νόμος (309) του 1976, στα σημεία που αναφέρεται στους στόχους της θεολογικής διδασκα­λίας, κάνει λόγο για «αφύπνιση της ηθικής συνείδησης», «όξυνση της ηθικής κρίσης», «ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης» και «τόνωση του θρησκευτικού φρονήματος».

β) Ο ισχύων Εκπαιδευτικός Νόμος (1566) του 1985, ορί­ζοντας το έργο και τις υποχρεώσεις του σχολείου έναντι των μαθητών, τονίζει ότι το σχολείο βοηθά τους μαθητές να εξοικειώνονται «με τις ηθικές, θρησκευτικές, εθνικές, αν­θρωπιστικές και άλλες αξίες», να τις οργανώνουν και να τις διευρύνουν «σε σύστημα αξιών», «ώστε να ρυθμίζουν τη συμπεριφορά τους, να ελέγχουν και να κατευ­θύ­νουν το συναισθηματικό τους κόσμο σε στόχους δημιουρ­γικούς και πράξεις ανθρωπιστικές» και, τέλος, να συνειδη­το­ποιούν «τη βαθύτερη σημασία του ορθόδοξου χριστιανικού ήθους και της σταθερής προσήλωσης στις πανανθρώπινες αξίες».

γ) Το «Ενιαίο Πλαίσιο Προγράμματος Σπουδών στα Θρησκευ­τικά» του 1998 στοχεύει με σαφήνεια «στην καλ­λιέργεια του ορθόδοξου εκκλησιαστικού χριστιανικού φρο­νήματος και την πορεία της ζωής των μαθητών σύμφωνα με αυτό». Το θεολογικό μάθημα, σύμφωνα με το πρόγραμμα αυτό, μπορεί να «δίνει τη δυνατότητα στον πιστό μαθητή να αυξή­σει την πίστη του και να γνωρίσει καλύτερα το πρόσωπο του Χρι­στού, στον αδιάφορο την ευκαιρία να συγκινηθεί από την αγά­πη του Θεού και σ’ εκείνον που εναντιώνεται να κατα­λά­βει το λάθος του, αφού δεν είναι υποχρεωτική η αποδοχή του».

Αναφέρει ακόμη ότι το μάθημα των Θρησκευτικών έχει ως αποστολή «να καθοδηγεί τον μαθητή στη σωστή κοινωνικοποίησή του. Η ζωή της κοινότητας, της Ενορίας, με την κοινή λα­τρεία, αποτελούν τις πιο ουσιαστικές συντεταγμένες σωστού προσανατολισμού για ολοκλήρωση των ανθρώπων και εξαν­θρωπισμό της κοινωνίας».

Με βάση τα παραπάνω, οι σχολικές γνώσεις, μέρος των οποίων αποτελεί και η θεολογική μάθηση, είναι το μέσο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί, σύμφωνα με τις θεωρίες της συ­μπε­ριφοράς, για να αποκτηθεί να διορθωθεί ή να επεκταθεί μια επι­­θυ­μητή συμπεριφορά ή, ακόμη, για να αντιμετωπιστούν προ­βληματικές συμπεριφορές.

Με τη διδασκαλία των διαφόρων γνωστικών αντικειμένων στο σχολείο, μορφώνονται οι μα­θητές, με καθορισμένες δομές, που τους καθιστούν ικανούς να συμμετέχουν και να δραστηριοποιούνται στο κοινωνικό τους περιβάλλον καθώς και να προλαμβάνουν ή να αντι­με­τωπίζουν προβληματικές καταστάσεις.

Ένα παράδειγμα προσπάθειας αλλαγής συγκεκρι­μέ­νης συμπεριφοράς, μέσα από τις διδακτικές διαδικασίες της θεολογικής μόρφωσης, μπορεί να μας δείξει τον τρόπο που χρησιμοποιούνται οι γνωστικές και συναισθηματικές δομές καθώς και η ανάλογη επιχειρηματολογία για να προκύψει ένα αποτέλεσμα στην αλλαγή της συμπεριφοράς.

Αν, δηλαδή, για παράδειγμα, οι στάσεις κάποιων παιδιών έχουν επηρεαστεί από το πε­ρι­βάλλον τους, μέσα από κάποια αρνητικά στερεότυπα ή προ­καταλήψεις έναντι των ξένων, τότε, με κατάλληλους χει­ρισμούς των θεολόγων - παιδαγωγών, μπορούν να αλλάξουν τόσο οι στά­σεις όσο και οι συμπεριφορές τους.

Μια σειρά από περιεκτικές ενότητες, που διδάσκονται στην Πρωτοβάθμια και τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, προ­σφέρουν ευκαιρίες για διάλογο, προβληματισμό και ανα­συγκρό­τηση των προτύπων και των δομών της σκέψης.

Η διδακτική ενότητα των Θρησκευτικών της Γ’ Τάξης Δημοτικού, με τον τίτλο: «Όλα τα παιδιά του κόσμου είναι αδέλφια», είναι αφιερωμένη στην καλλιέργεια της αποδο­χής της διαφορετικότητας, συνδέοντας τη στάση αυτή με την πίστη στον Θεό.

Ως συνέπεια συνδέσεως της συμπεριφοράς με την πίστη στον Θεό, προβάλλεται στο συ­γκεκριμένο βιβλίο και στηρίζεται και από τον εκπαι­δευ­τικό, η θέση ότι «ο Θεός είναι πατέρας όλων και όλοι είναι αδέρφια, παιδιά της ίδιας οικογένειας».

Ανα­φέρεται, επίσης, αυτό που είπε ο Απ. Παύλος ότι «για τους χριστιανούς δεν υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στους αν­θρώπους: “Δεν υπάρχει Ιουδαίος και ειδωλολάτρης, δεν υπάρ­χει δούλος και ελεύθερος, δεν υπάρχει άντρας και γυναίκα, όλοι είμαστε ένας χάρη στον Ιησού Χριστό”».

Ακόμη, με αναφορά στην ορθόδοξη Ιεραποστολή, δίνεται η ευ­καιρία να συνδεθεί η συμπεριφορά με την η ενότητα και την οικουμενικότητα της Εκκλησίας, στην οποία ο μαθητής ανήκει ως μέλος.

Έτσι, αναφέρεται ότι η Εκκλησία «προσπαθεί να αγκα­λιάσει όλους τους ανθρώπους, χωρίς να κάνει δια­κρί­σεις, αν είναι πλούσιοι ή φτωχοί, άσπροι ή μαύροι, άνδρες ή γυναίκες, μορφωμένοι ή αμόρφωτοι. Αυτό είναι το όραμα της Εκκλησίας: να γίνουν κάποτε όλοι οι άνθρωποι και οι λαοί ένα σώμα, μια μεγάλη οικογένεια, που τα μέλη της θα ζουν με αγάπη, σεβασμό και αλληλοκατανόηση, όπως οι πρώτες χρι­στιανικές κοινότητες αγάπης».

 Κατευθυντήριος άξονας της χριστιανικής ζωής, όπως αυτή παρουσιάζεται στα σχολικά βιβλία, που ίσχυαν έως το 2016, είναι η προσφορά  χριστιανικής αγάπης στους συναν­θρώ­πους. Η αγάπη αυτή παρουσιάζεται χωρίς χρώμα και σύνορα, ως μία, μοναδική και ίδια για όλους.

Μετά το 2016, δυστυχώς, η σχολική διαθρησκειακή ή πολυθρησκειακή αγωγή, που επιβλήθηκε στα ελληνικά σχολεία και ισχύει έως σήμερα, επιχειρεί -παράνομα, αντισυνταγματικά και ενάντια σε κάθε μορφή παιδαγωγικής δεοντολογίας- την αλλοίωση  της ορθόδοξης χριστιανικής παραδόσεως, την οποία παιδιόθεν έχουν οι μαθητές.

Ωστόσο, η ορθόδοξη παράδοση έχει δικές της κοινωνικές δομές, προεκτάσεις και εφαρμογές και δεν έχει ανάγκη θρησκειακών δανείων.

Διότι, όπως προκύπτει από τη θεολογική γνώση, ευθύνη για την προσφορά της αγάπης έχουν όλοι οι χρι­στιανοί, οι οποίοι, μάλιστα, καλούνται, με βάση την πίστη τους, να μοιραστούν τα αγα­θά τους με όσους δεν έχουν, αφού πρώτα νικήσουν το μεγάλο εμπόδιο, που είναι ο εγωισμός, που γεννά τον ατο­μικισμό και δεν επιτρέπει την ανιδιοτελή προσφορά  στους άλλους.

 Σε διδα­κτική ενότητα των προηγούμενων Θρησκευττικών, μάλιστα, για τον Μ. Βασίλειο, αναφέρεται ότι το όραμά του «ήταν μια κοινωνία, όπου θα ζουν ενωμένοι μεταξύ τους οι άνθρω­ποι, ανεξάρτητα από την πατρίδα, την κατα­γωγή και την κοινωνική τάξη του καθενός... Κανέναν δεν άφη­σε αβοήθητο. Ούτε τους ειδωλολάτρες, ούτε τους Εβραίους της πόλης!».

Δεν έχει επομένως ανάγκη η σχολική χριστιανική θεολογική διδασκαλία από τα ηθικοκοινωνικά διδάγματα των θρησκειών, όπως αυτά με αυταρχισμό επιβλήθηκαν να διδάσκονται στα παιδιά από το 2016 και εντεύθεν. Διότι στην ορθόδοξη θεολογία, η αγάπη και η προσφορά προς τους άλλους συνδέεται με την αγάπη και την πίστη προς τον Χριστό, αφού κάθε φορά που ο άνθρωπος προσφέρει αγάπη στους συνανθρώπους έρχεται πιο κοντά στο Χριστό.

Η αλληλεγγύη αποτελεί συνέπεια της αγάπης και της αγαθοσύνης, που καλλιεργούνται και κυριαρχούν, ως αρετές, στις καρδιές των ανθρώπων, μέσα από την προσωπική σχέση τους με τον Τριαδικό Θεό.

Τα διαθρησκειακά και  θεοσοφικά κοκτέϊλ και αφηγήματα, που εφηύραν κάποιοι από το 2016 για να τα εισάγουν αντισυνταγματικά στα σχολεία για να προσηλυτίσουν και  να διαβρώσουν την ελληνική ορθόδοξη κοινωνία και κοινωνικότητα των νέων μας, δεν έχουν τη δυναμική να υποκαταστήσουν την οικεία πίστη των μαθητών προς τον μόνο Αληθινό Τριαδικό Θεό και την θετική επίδραση που αυτή ενέχει στην αλλαγή της συμπεριφοράς των μαθητών. Για όλους τους παραπάνω λόγους, αναμένεται από την νέα ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας η τήρηση των υποσχέσεών της για εφαρμογή των αποφάσεων του ΣτΕ που ακυρώνει τα νέα αντορθόδοξα Προγράμματα των Θρησκευτικών και η επιστροφή του μαθήματος στην ορθόδοξη πολιτισμική κανονικότητα.

Ορθόδοξη Αλήθεια, 31.07.2019

http://thriskeftika.blogspot.com

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΠΕΘ ΣΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ

Αθήνα 22 Ιουλίου 2019

Αριθμ. Πρωτ.  47

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Αντίλογος της ΠΕΘ στον Μητροπολίτη Μεσσηνίας

για το μάθημα των Θρησκευτικών

Ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος κατά καιρούς έχει προβεί σε διάφορες δηλώσεις για το μάθημα των Θρησκευτικών, με τις οποίες η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων (ΠΕΘ) διαφωνεί. Η ΠΕΘ απέφυγε, έως σήμερα, να σχολιάσει τέτοιου είδους παρεμβάσεις. Ο Μητροπολίτης, όμως, συνεχίζει τις δηλώσεις του για το σοβαρό ζήτημα του μαθήματος των Θρησκευτικών.

Πρόσφατα, απαντώντας σε δημοσιογραφικό ερώτημα (ΣΚΑΪ, εκπομπή «Σήμερα», 17/7/2019) είπε ότι: «Για το θέμα των Θρησκευτικών δεν μπορεί να ξεκινήσει καμία μορφή συζήτησης, εάν πρώτα δεν δημοσιευτούν και δεν δούμε ποιες είναι οι αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας απέναντι στις προσφυγές, οι οποίες κατετέθησαν κατά των Υπουργικών Αποφάσεων του κ. Γαβρόγλου»!

Η συγκεκριμένη δήλωση εκτιμούμε ότι βρίσκεται στη γνωστή γραμμή στήριξης των ακυρωμένων από το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) «Προγραμμάτων Φίλη – Γαβρόγλου», που ακολουθεί συστηματικά ο Μητροπολίτης. Η γραμμή αυτή συνηγορεί στη μεθοδευμένη  φθοροποιό αλλοίωση του ορθόδοξου χριστιανικού χαρακτήρα του μαθήματος των Θρησκευτικών για τους παρακάτω πολύ συγκεκριμένους λόγους:

1. Όταν το ΣτΕ, με δύο συνεχόμενες αποφάσεις του (Άνοιξη του 2018), καταδίκασε και ακύρωσε τα πολυθρησκειακά Προγράμματα Φίλη, ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας, ως μέλος της Τριμελούς εξ Αρχιερέων Επιτροπής διαλόγου Εκκλησίας – Πολιτείας για τα Θρησκευτικά, έσπευσε, τότε, να δηλώσει ότι «το ΣτΕ κατήργησε αυτά που είχε καταργήσει ήδη το υπουργείο Παιδείας» (1), ταυτιζόμενος έτσι με την επιχειρηματολογία του τέως Υπουργού Παιδείας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, κ. Γαβρόγλου, αλλά και των εκπροσώπων του Θεολογικού Συνδέσμου «ΚΑΙΡΟΣ», οι οποίοι προέβησαν σε παρόμοιες δηλώσεις(2). Προφανώς, τότε, ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας αγνόησε ή περιφρόνησε -διότι δεν εντοπίσαμε κάποια δημόσια δήλωσή του στην οποία να αναφέρει το αντίθετο- την κείμενη νομολογία και πρακτική, σύμφωνα με την οποία το Υπουργείο Παιδείας είναι υποχρεωμένο, μετά τις προειρημένες αποφάσεις του ΣτΕ, να επαναφέρει τα προηγούμενα Προγράμματα Σπουδών.

Άραγε ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας συνεχίζει ακόμα και σήμερα να αγνοεί ή να περιφρονεί τη Νομολογία του ΣτΕ η οποία λέει ότι: «Η διοίκηση μετά την έκδοση της ανωτέρω δικαστικής αποφάσεως, είχε υποχρέωση συμμορφουμένη με το περιεχόμενο αυτής, όχι μόνο να θεωρήσει ως ανύπαρκτες τις ακυρωθείσες με την απόφαση αυτή διοικητικές πράξεις, αλλά και με θετικές ενέργειές της να χωρήσει στην αναμόρφωση της δημιουργηθείσας, βάσει των εν λόγω πράξεων, καταστάσεως, ώστε να περιέλθουν τα πράγματα στη θέση που θα βρίσκονταν, αν οι πράξεις αυτές δεν είχαν εκδοθεί» (ΣτΕ 276/2016, 7/2010,  347/1997);

Εκ των πραγμάτων ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας φάνηκε να ακολουθεί τις αντισυνταγματικές επιλογές του τέως Υπουργού Παιδείας κ. Γαβρόγλου και να παρουσιάζει ως νέα, τα «Προγράμματα Φίλη», που εν τω μεταξύ είχε επανεκδώσει, με απόφασή του ο κ. Γαβρόγλου, νομίζοντας ο κ. Υπουργός ότι, έτσι, παρακάμπτει νομιμοφανώς τον σκόπελο των αποφάσεων του ΣτΕ, χωρίς αυτό να γίνεται αντιληπτό! Θυμίζουμε, ότι τα «Προγράμματα Γαβρόγλου» είναι πανομοιότυπα  με αυτά του Φίλη, όπως έχει αποδείξει η επιστημονική και εμπεριστατωμένη μελέτη του Εργαστηρίου Χριστιανικής Παιδαγωγικής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ (2018), που δεν αμφισβητήθηκε από κανέναν.

Εν προκειμένω, είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε, αν έλαβε υπόψη ή αν τελικά αγνόησε η Τριμελής εξ Αρχιερέων Επιτροπή της Ιεραρχίας  της Εκκλησίας της Ελλάδος, που διεξήγαγε το διάλογο για το μάθημα των Θρησκευτικών με το Υπουργείο Παιδείας, αλλά και ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας ως μέλος της, την απόφαση-προτροπή των Συνιεραρχών τους της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, για «συνεκτίμηση των κρίσεων της 660/2018 αποφάσεως του Συμβουλίου της Επικρατείας»(3).

2. Ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας φαίνεται να διατηρεί, έως σήμερα, την ίδια γραμμή και την ίδια στάση έναντι του ΣτΕ. Αυτό διαπιστώνεται με τη συνέντευξη που έδωσε στις (17/07/2019), εκφράζοντας την πεποίθηση ότι δεν πρέπει να γίνει καμία αλλαγή στο μάθημα των Θρησκευτικών, εάν δεν υπάρξει νέα απόφαση του ΣτΕ. Διαβάζοντας την παραπάνω πρόταση, εύλογα προκύπτει το ερώτημα, αν θα πρέπει να αναμένεται το ΣτΕ να αυτοακυρωθεί και να εκδώσει μια απόφαση, που να είναι θετική για τα «Προγράμματα Γαβρόγλου», τα οποία, όμως, είναι ολόϊδια με τα «Προγράμματα Φίλη» που πέρυσι το ΣτΕ, εν Συντάγματι φρονόν, καταδίκασε και ακύρωσε.

Βρίσκεται επίσης, στη δικαιοδοσία αλλά και είναι υποχρέωση της νέας Υπουργού, σύμφωνα και με τις προγραμματικές δηλώσεις της ιδίας, αλλά και της νέας κυβέρνησης, να εφαρμόσει πιστά τις αποφάσεις του ΣτΕ, που ο κ. Γαβρόγλου με ασέβεια και περιφρόνηση προς τους Θεσμούς της Δημοκρατίας δεν εφάρμοσε, συνεπικουρούμενος όχι από συνοδικές αποφάσεις αλλά από προσωπικές τοποθετήσεις μεμονωμένων Ιεραρχών, όπως αυτές του Μητροπολίτη Μεσσηνίας. Αναμένουμε από την κ. Υπουργό, να αποσύρει με νέο δικό της ΦΕΚ τα αντισυνταγματικά, αντιπαιδαγωγικά και αντορθόδοξα «Προγράμματα Φίλη – Γαβρόγλου» και να δρομολογήσει την έκδοση νέων Προγραμμάτων, αποκαθιστώντας έτσι τη συνταγματική νομιμότητα και κανονικότητα στο συγκεκριμένο θέμα.

3. Να θυμίσουμε ακόμη, ότι όλα τα σημεία  των «Προγραμμάτων Φίλη», στα οποία βασίστηκε το ΣτΕ για να τα ακυρώσει, εντοπίζονται αυτολεξεί στα «Προγράμματα Γαβρόγλου». Επιπλέον,  τα Προγράμματα αυτά, εκτός από αντισυνταγματικά, αντιπαιδαγωγικά και αντορθόδοξα, κρίθηκαν από το ΣτΕ ως προσηλυτιστικά, με τη λογική ότι προσανατολίζουν τους μαθητές σε αλλότριους πνευματικούς και γνωσιακούς στόχους. Θυμίζουμε επίσης στον κάθε ενδιαφερόμενο ότι τα Προγράμματα αυτά καταδικάστηκαν με επίσημη απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος (Μάρτιος 2016) και αποδομήθηκαν λεπτομερώς και ολοσχερώς, με εμπεριστατωμένη πολυσέλιδη μελέτη του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερωνύμου, που εστάλη τον Σεπτέμβριο του 2016 στον τότε Πρωθυπουργό της χώρας και στους τότε αρχηγούς των πολιτικών κοινοβουλευτικών κομμάτων. Θυμίζουμε, ακόμη, ότι τα Προγράμματα αυτά, λόγω της ακαταλληλότητάς τους για τους/τις μαθητές/τριες, κρίθηκαν αρνητικά από το Άγιο Όρος, από πλείστους Αρχιερείς, από το σύνολο σχεδόν των Θεολόγων, από πλήθος Συνεδρίων, Ημερίδων και δημοσιευμάτων πλείστων Επιστημόνων και από τη μεγάλη πλειονότητα του Ελληνικού λαού.

Όλα αυτά και άλλα πολλά «ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός», παρακαλούμε να λάβουν υπόψη τους ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας αλλά και οι «Καιροφυλακτούντες» ομοφρονούντες του και ευελπιστούμε ότι έτσι, ίσως, γίνει αντιληπτό και κατανοητό από εκείνους, το μέγεθος του προβλήματος που δημιουργούν τα «Προγράμματα Φίλη – Γαβρόγλου» στο μάθημα των Θρησκευτικών και κατ΄ επέκταση τα εμπόδια που θέτουν στην καλλιέργεια της πνευματικής προόδου των μαθητών και στην οικοδόμηση των ορθόδοξων χριστιανικών πνευματικών τους ερεισμάτων.

Κατόπιν των ανωτέρω, η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων (ΠΕΘ) προβληματίζεται με τις δηλώσεις του Μητροπολίτη Μεσσηνίας. Διότι, αν όντως ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας, είναι υπέρμαχος των Προγραμμάτων που έχουν ακυρωθεί από το ΣτΕ και από τη μεγάλη πλειονότητα των Ελλήνων γονέων, θεολόγων, εκκλησιατικών παραγόντων, αγιορειτών κ.ά., τότε ποια άραγε, είναι τα εχέγγυα της αμεροληψίας στην κρίση του, ως μέλους της  Τριμελούς εξ Αρχιερέων Επιτροπής ή οποιασδήποτε άλλης μελλοντικής Επιτροπής, που θα κληθεί για να διαχειριστεί το διάλογο της Εκκλησίας - πολιτείας για το μάθημα των Θρησκευτικών;

Όλα τα παραπάνω τα αναφέρουμε καθηκόντως, σεβόμενοι ανθρωπίνως την τιμή και την υπόληψη του συγκεκριμένου Μητροπολίτη.

Το ΔΣ της ΠΕΘ

Υποσημειώσεις:

1. Χρυσόστομος: Το ΣτΕ κατήργησε αυτά που είχε καταργήσει ήδη το υπουργείο Παιδείας, 22/03/2018, Ηλ. πηγή:https://www.newsbeast.gr/greece/arthro/3433547/chrisostomos-to-ste-katirgise-afta-pou-iche-katargisi-idi-to-ipourgio-pedias

2. Διαμορφώνεται περιβάλλον θρησκευτικού σκοταδισμού, 21/03/2018,https://www.efsyn.gr/ellada/koinonia/144414_diamorfonetai-periballon-thriskeytikoy-skotadismoy και πρόσφατα ακόμη, «Καιρός» για εφαρμογή των αποφάσεων του ΣτΕ για τα Θρησκευτικά, 20/07/2019, Ηλ. πηγή:http://www.newsnowgr.com/article/1277636/kairos-gia-efarmogi-ton-apofaseon-tou-ste-gia-ta-thriskeftika.html

3. Ολοκληρώθηκαν οι εργασίες της Δ.Ι.Σ. για το μήνα Απρίλιο, 19/04/2018, Ηλ. πηγή:http://iaath.gr/content/oloklirothikan-oi-ergasies-tis-dis-gia-mina-aprilio

http://aktines.blogspot.com

ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΓΑΒΡΟΓΛΟΥ ΚΑΙ Η ΝΕΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Τα Θρησκευτικά Γαβρόγλου και η νέα κυβέρνηση

του Ιωάννη Τάτση, Θεολόγου

Η κυβερνητική αλλαγή που ακολούθησε τις εθνικές εκλογές έφερε και το τέλος της θητείας του Κώστα Γαβρόγλου στην ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας.

Παραμένουν όμως σε ισχύ πολλές προβληματικές αποφάσεις του απελθόντος Υπουργού. Η νέα Υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως αλλά και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός ήδη εξήγγειλαν σημαντικές αλλαγές στο χώρο της παιδείας όπως την κατάργηση του ασύλου στα πανεπιστήμια και την ακύρωση των σχεδίων ίδρυσης τέταρτης Νομικής Σχολής.

Κατά την τελετή παράδοσης – παραλαβής του Υπουργείου Παιδείας η νέα Υπουργός έκανε μία δήλωση με νόημα, συνδέοντας τα θέματα του χαρτοφυλακίου «Θρησκευμάτων» με τις επιταγές του Συντάγματος. Είπε μεταξύ άλλων ότι «ο Συνταγματικός νομοθέτης προβλέπει, μεταξύ των βασικών αποστολών του Κράτους, την ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης». Και πρόσθεσε με νόημα ότι «σκοπεύουμε να υπηρετήσουμε όλες αυτές τις επιταγές». Κατά την προηγούμενη περίοδο ως επικεφαλής του Τομέα Παιδείας της Ν.Δ. η Νίκη Κεραμέως είχε δηλώσει ότι οι αποφάσεις του ΣτΕ που ακυρώνουν τα «νέα Θρησκευτικά» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να εφαρμοστούν. Συνδυαζόμενες οι παραπάνω δηλώσεις και εν αναμονή των προγραμματικών δηλώσεων της νέας κυβέρνησης, έχει δημιουργηθεί μία νέα δυναμική επίλυσης του ζητήματος των Θρησκευτικών στη βάση των επιταγών του Συντάγματος, όπως αυτές ερμηνεύθηκαν με τις αποφάσεις 660/2018 και 926/2018 της Ολομέλειας του ΣτΕ. Ως γνωστόν αναμένεται και νέα απόφαση του ΣτΕ για την οποία υπήρξε από την πλευρά του Υπουργείου διαρροή ότι θα δημοσιοποιούνταν τον περασμένο Μάιο, ωστόσο ακόμη δεν έχει ανακοινωθεί. Σε κάθε περίπτωση οι ήδη υπάρχουσες δύο τελεσίδικες αποφάσεις δεσμεύουν τη Διοίκηση και εν προκειμένω το Υπουργείο Παιδείας και η νέα Υπουργός, η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, είναι δικηγόρος, φαίνεται να το αντιλαμβάνεται πλήρως.

Τα Θρησκευτικά αποτελούν για τη νέα κυβέρνηση ένα ακόμη ζήτημα στο οποίο ο απελθών Υπουργός κ. Γαβρόγλου επέδειξε αδιαλλαξία παρακάμπτοντας τεχνηέντως τις δικαστικές αποφάσεις και πετυχαίνοντας η Διοικούσα Εκκλησία να συρθεί σε έναν ανούσιο διάλογο για πράγματα που ήδη είχαν αποσαφηνιστεί από τη Δικαιοσύνη. Στην πρόθεσή της να επιλύσει το όλο ζήτημα η νέα κυβέρνηση θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Διοικούσα Εκκλησία, όταν αυτή εκφράζεται μέσω της αρχιεπισκοπικής αυλής, δεν είναι με το μέρος της συνταγματικής νομιμότητας και της ορθόδοξης θεολογίας αλλά υιοθετεί μάλλον την «αριστερίστικη» νεο-θεολογία αυτών που σχεδίασαν τα «νέα Θρησκευτικά» και πέτυχαν τη γενικευμένη εφαρμογή τους μέσω της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, η οποία πρόθυμα υπηρέτησε το στόχο της μετατροπής του μαθήματος των Θρησκευτικών σε πολυθρησκειακό και συγκρητιστικό για ευνόητους λόγους.

Ως γνωστόν, το περιεχόμενο του μαθήματος των Θρησκευτικών όπως και των άλλων μαθημάτων καθορίζεται με Υπουργικές Αποφάσεις. Επομένως η εφαρμογή στην πράξη των αποφάσεων του ΣτΕ δεν απαιτεί κανενός είδους νομοθετική εργασία στη Βουλή αλλά μία νέα Υπουργική Απόφαση με την οποία θα ακυρώνεται η Υ.Α. Γαβρόγλου, λόγω και των όσων αναφέρονται στις αποφάσεις του ΣτΕ και θα επανέρχεται το μάθημα στην προ Φίλη και Γαβρόγλου κατάσταση. Πρακτικά οι «Φάκελοι Μαθήματος» θα πρέπει να τεθούν εκτός της εκπαιδευτικής διαδικασίας, παρόλο που ο Κώστας Γαβρόλγου έσπευσε να τους αποστείλει στα σχολεία για να προκαταλάβει τις εξελίξεις. Στους διδάσκοντες μπορεί να δοθεί εντολή χρήσης των βιβλίων που υπήρχαν πριν τους Φακέλους και τα οποία είναι αναρτημένα στο Ψηφιακό Σχολείο. Σε εύλογο χρόνο, μετά την εκτύπωσή τους, τα βιβλία αυτά μπορούν να αποσταλούν στα σχολεία για χρήση από εκπαιδευτικούς και μαθητές.

Είναι σαφές ότι η νέα κυβέρνηση δεν μπορεί να συνεχίσει να «υπηρετεί» τα Θρησκευτικά Φίλη-Γαβρόγλου που φέρουν την υπογραφή Γιαγκάζογλου και της ομάδας του. Εάν δεν προχωρήσει άμεσα η απαραίτητη αλλαγή, μέσα σε λίγο χρόνο τα στελέχη της νέας κυβέρνησης θα ακούσουν το Νίκο Φίλη να καυχιέται ότι μπορεί ο ίδιος να απομακρύνθηκε από το Υπουργείο, μπορεί το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ να έφυγε από την κυβέρνηση, όμως τα «νέα Θρησκευτικά» που εκείνοι έφεραν, έμειναν για πάντα στα ελληνικά σχολεία!

Ορθόδοξος Τύπος, 19.07.2019

http://thriskeftika.blogspot.com

ΨΗΦΙΣΜΑ ΤΟΥ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΙΕΡΟΔΙΔΑΣΚΑΛΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ, ΤΗ ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΩΝ ΠΡΕΣΠΩΝ Κ.Α

Ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Ιεροδιδασκάλων «Κωνσταντίνος ο εξ Οικονόμων» στην 37η Γ.Σ. που πραγματοποιήθηκε στα Γρεβενά της Ένδοξης Μακεδονίας μας προχώρησε ομόφωνα στην έκδοση του παρακάτω ψηφίσματος.

Ένας ολόκληρος χρόνος συμπληρώθηκε από την αποφράδα εκείνη ημέρα της υπογραφής της «Συνθήκης των Πρεσπών» και μετά την κατάθεση ψηφίσματος στην Κατερίνη πέρυσι, ερχόμεθα στα Γρεβενά να υψώσουμε για ακόμη μια φορά φωνή διαμαρτυρίας για την παραχώρηση του ονόματος, της ταυτότητας, της εθνότητας, της γλώσσας της Μιας Ελληνικής Μακεδονίας στη γείτονα χώρα. Όλοι μας όμως γνωρίζουμε και εμείς πρώτοι ότι τίποτα δεν χάνεται ούτε σβήνεται όσο το διατηρούμε στο μυαλό μας και στην καρδιά μας…

Καταθέτουμε την αγωνία μας και την στήριξή μας μα και συνάμα την προσευχή μας για τους αδελφούς μας Βορειοηπειρώτες που βιώνουν καθημερινά σωματική και ψυχολογική πίεση, απώλεια περιουσιακών στοιχείων καθώς και τον κίνδυνο εξαιτίας της εμφυλιακής σύγκρουσης που ζει η Αλβανία.

Καταγγέλλουμε την προσπάθεια εκ μέρους των ιθυνόντων για την λεγόμενη Συνταγματική αναθεώρηση των άρθρων 3 και 21.

Η εισαγωγή του όρου «ουδετεροθρησκεία» στο άρθρο 3 σκοπό έχει:

 1ο Την αποκοπή της Μητέρας Εκκλησίας απ’ το Ελληνικό κράτος. Αυτό βάζει νάρκη στα θεμέλια της σχέσεως του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου αλλά και των άλλων Ορθόδοξων Εκκλησιών εντός Επικρατείας όπως η Ημιαυτόνομος Εκκλησία της Κρήτης με τραγικές συνέπειες για ολόκληρο τον Ελληνισμό.

2. Η κατάργηση του Ορθόδοξου χαρακτήρα του μαθήματος των θρησκευτικών μεταβάλλοντάς το σε θρησκειολογικό, ξένο προς την Ελληνορθόδοξη παράδοσή μας.

3. Κατάργηση θρησκευτικών αργιών και ορθοδόξων συμβόλων.

Στο άρθρο 21 θέλοντας να εξαλείψουν την έννοια της οικογένειας της Ελληνικής Οικογένειας αντικαθιστούν την φράση «θεμέλιο της συντήρησης και της προαγωγής του Έθνους».

Αποτελεί ύψιστη υποκρισία ότι ενδιαφέρονται για την στήριξη της υπογεννητικότητας και του τεράστιου δημογραφικού προβλήματος και αντί να ψηφίζουν γενναία μέτρα για την οικονομική ανακούφιση των οικογενειών και των παιδιών τους, προσπαθούν να διαλύσουν το πρώτο κύτταρο της κοινωνίας μας.

Εμείς οι 50 Παπαδάσκαλοι που σμίξαμε στην όμορφη πόλη των Γρεβενών θα υπενθυμίζουμε μαζί με τους αδελφούς που λόγοι υγείας και απόστασης τους εμπόδισαν να είναι κοντά μας – ότι ο Αγώνας και η Αντίσταση κόντρα στο ρεύμα θα γίνεται πάντα απ’ τους λίγους για να ακολουθήσουν οι πολλοί.

«Η μικρά ζύμη όλον το φύραμα ζυμοί».

Ήρθε η στιγμή να υψώσουμε φωνή και ανάστημα σε όλα αυτά που κάνουν μικρότερη την Πατρίδα μας και περιθωριοποιούν την Ορθόδοξη πίστη μας και την Εκκλησία του Χριστού μας.

Ο Πανάγαθος Τριαδικός Θεός να ευλογεί το λαό μας, να μας ενδυναμώνει στη δύσκολη καθημερινότητά μας και η Παναγία Μάνα μας, η Υπέρμαχος Στρατηγός, να φυλάει την Πατρίδα μας εκ παντοίων κινδύνων.

Γρεβενά 2 Ιουλίου 2019

ΤΟ Δ.Σ. ΤΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ
π. ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΞΕΝΙΚΑΚΗΣ 

ΤΑ ΜΕΛΗ
π. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΣΙΡΩΝΗΣ Αντιπρόεδρος
π. ΘΩΜΑΣ ΓΑΚΗΣ Ταμίας
π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΚΟΛΙΑΣ Γραμματέας
π. ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Μέλος

http://aktines.blogspot.com

ΠΕΘ: Ο ΝΕΚΡΟΦΟΡΟΣ ΚΑΙ Η ΠΕΡΙ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΜΥΘΑΛΗΘΕΙΑ

Αθήνα 20 Μαΐου 2019

Αριθμ. Πρωτ. 30 

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Ο Νεκροφόρος και η περί Παιδείας μυθαλήθεια

Μια φορά κι έναν Καιρό ζούσε στην Πόλη η οικογένεια του Νεκροφόρου.

Ο Νεκροφόρος ήταν παιδί από καλούς γονείς της Πόλης, όμως ήταν τέτοιας άτακτης φύσης, που, όταν  βρισκόταν στην Εκκλησία,  χλεύαζε τους Αγίους καί μουντζούρωνε τις εικόνες τους. «Ε, παιδί, είναι», έλεγαν στην Εκκλησιά, «θα μεγαλώσει»...

Μεγαλώνοντας, ο Νεκροφόρος, όλο καί πιο πολύ αρέσκονταν στη μουντζουρική μάθηση και κατάφερε να περάσει στην Ανώτατη Σχολή ψευδολογίας στην κατεκτημένη Πόλη. Ήταν από τους πρώτους, μάλιστα, που σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή ψευδολογίας του Mastag. Έκανε ειδίκευση στο θέμα: «Ιστορία της ψευδολογίας και εφαρμογή της στον χώρο της εκπαίδευσης». Αναγορεύθηκε επίτιμος διδάκτορας Σχολών (στις Σχολές αυτές μπερδεύουν πολύ τα γράμματα της λέξης διδάκτορας) που επιδοτούνταν από «Οργανώσεις Ψευδολογίας και Πολέμου» (ΟΨΠ).

Ήξερε, λοιπόν, καλά ότι, μιλώντας για την ειρήνη, μπορούσε εύκολα να κάνει τον λαθροπόλεμο και, μιλώντας για αγάπη μπορούσε να  πειράζει με κόκκινα μαρκαδοράκια, χωρίς να τον βλέπουν, τις εικόνες των αγίων του πολιτισμού της πραγματικής Αγάπης.

Σε μια εποχή μεγάλης κατάπτωσης, όπου κυριαρχούσε στη χώρα που οι γονείς του κατέφυγαν -αφού στη χώρα που γεννήθηκαν καταδιώχθηκε η πραγματική Αγάπη και προσφύγεψαν- αναζητούσαν υπουργούς διακεκριμένους στην ψευδαπάτη. Την εποχή αυτή η ψευδαπάτη θεωρούνταν το μεγαλύτερο προσόν, διότι, μέσω αυτής, θα γινόταν η ταφή του πολιτισμού της πραγματικής Αγάπης χωρίς τιμές.

Ο  Αυτοκράτορας της χώρας, που έδειχνε εσχάτως να ενδιαφέρεται για τη χριστολογία (!), είχε διαλέξει τον Νεκροφόρο, ανάμεσα σε άλλους πολλούς καθαιρετικούς, για να κουμαντάρει την καθαίρεση της πραγματικής μόρφωσης. Αυτή, πλέον, έπρεπε να  φυλακισθεί από την εκπαίδευση στην απνεύματη γνώση, δια της συγγραφής φακέλων αντί Βίβλου, που θα αναδείκνυαν, μέσω της προβολής νεκρών ειδήσεων και της προπαγάνδας, όλους τους νεκρότοπους και τις πτωματικές επιστήμες. Ο Νεκροφόρος ήταν, σύμφωνα με τα πνευματοκτόνα μέτρα μετρήσεως του «Καιρού», ο καλύτερος φίλος του αδηφάγου παραπολιτισμού.

Τώρα, λοιπόν, είχε έλθει η ώρα που έπρεπε να αποσυρθούν όλες οι εικόνες αγίων από τα σχολεία, να προκριθούν μόνο εκείνοι οι καθηγητές που βεβήλωναν τις  αγιογραφίες καί τις κλωτσούσαν με φτυσιές στα προαύλια, στρώνοντας τα παγγάρια της αγοροπωλησίας των «προοδευτικών» τους κατορθωμάτων.

Έπρεπε τάχιστα, σαν ήταν η τελευταία εξουσία του κόσμου, να προαχθούν όσοι παραχάραζαν το νόημα του πολιτισμού της πραγματικής Αγάπης. Έτσι, θα γινόταν πράξη το όνειρο για τη δημιουργία της Νεκρόπολης στη χώρα της Ακρόπολης!

Οι υπεύθυνοι για τον «θανατισμό» της χώρας χαίρονταν με τον Νεκροφόρο, προπάντων οι Μεγάλοι Αρχιερείς των παλιών καί νέων ειδώλων και του θρησκειοπολιτισμού.., όσοι, δηλαδή, απολάμβαναν τον βίο τους μέσα σταθρησκειοσάβανα και θεωρούσαν, οι δυστυχείς, τα δισκοπότηρα ως νεκροπότηρα!

Ο Νεκροφόρος έφερνε με ζήλο σε πέρας το πειρασμικό πάρεργό του, μιλώντας γαυριών σε Συνέδρια ψευδολογίας και νεκροπολιτισμού, που προκρίνουν τα «dead news». Κι αφού ευχαριστιὀταν τόσο πολύ, σκοτώνοντας τις λέξεις, άρχισε να καταπιάνεται και με τους αριθμούς. Ακόμα κι αυτή η αρτιότητα του δυο και δυο ίσον τέσσερα, άρχισε να τον ενοχλεί κι αυτή. Για τον κατάφορο βιασμό των επιστημών της Ιστορίας, της Γεωγραφίας, και της Γλωσσολογίας, εκατοντάδες χιλιάδες βγήκαν στους δρόμους. Αυτός κι όμοιοί του, όμως, τους μέτρησαν  με χοντρά μυωπικά γυαλιά και φόβο, κάτω από το μουστάκι. Κατ’ αντιστοιχίαν, τους χιλιάδες Θεολόγους, που αντιδρούν στις νεκροφόρες αποφάσεις και τις παραθρησκευτικές οσμές, τους μετρούσε στα κομμένα δάχτυλα. Έτσι, στην  εκβιαζόμενη χώρα διδάσκονται, πλέον, άλλα μαθηματικά, που υπηρετούν την προπαγάνδα του φθονόφιλου εξουσιασμού!

Ο Νεκροφόρος πίστευε στην εξουσία, την οποία έχτιζε πάνω στη βεβήλωση της αγιότητας και ουδέποτε ένιωσε ότι οι βεβηλωμένοι Άγιοι, ναι αυτοί, εύχονται υπέρ της επιστήμης του αληθούς και της Παιδείας  στον τόπο όπου μαρτύρησαν και μαρτυρούν ακόμη την Αλήθεια, η οποία αναζωγραφεί αχειροποίητα τις βεβηλωμένες εικόνες τους...

Εκ του ΔΣ της ΠΕΘ

https://thriskeftika.blogspot.com

Ο ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ Η ΦΑΝΤΑΣΙΟΠΛΗΞΙΑ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ

Ὁ ρεαλισμός τῆς Οἰκουμενικότητος
καί ἡ φαντασιοπληξία τῆς παγκοσμιοποίησης

Ἡ θρησκεία, σύμφωνα μέ τόν Γερμανό φιλόσοφο Λουδοβίκο Φόϊερμπαχ (1804-1872), ἕναν ἐκ τῶν θεμελιωτῶν τῆς ἀθεΐας, ἀποτελεῖ φαντασίωση τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Θεός καί ἡ θρησκεία εἶναι τό προϊόν τῶν ἀνθρώπινων ἐπιθυμιῶν. Αὐτό, πού ἔχει ὁ ἄνθρωπος σέ σχετικό βαθμό, τή σοφία, τή δύναμη, τήν ἀγάπη κ.λ.π., ἐπιθυμεῖ νά τό ἔχει σέ ἀπόλυτο βαθμό. Ἐφ’ ὅσον ὅμως αὐτή ἡ ἐπιθυμία του δέν μπορεῖ νά ἱκανοποιηθεῖ στόν κόσμο αὐτό, στήν ζωή αὐτή, ἀποδίδει αὐτές τίς ἰδιότητες σέ ἀπόλυτο βαθμό στόν Θεό. Ἔτσι δημιουργεῖται, κατά τόν Φόϊερμπαχ, ὁ πάνσοφος, παντοδύναμος, πανάγαθος κ.λ.π. Θεός. Ὁ ἄνθρωπος, κατασκευάζοντας μέ τόν τρόπο αὐτό τόν Θεό του σύμφωνα μέ τίς δικές του προδιαγραφές, καταφεύγει σέ ἕναν φανταστικό κόσμο, στόν ὁποῖο μποροῦν νά βροῦν ἐκπλήρωση οἱ ἐπιθυμίες του, μέ ἀποτέλεσμα, ὡστόσο, τήν ἀλλοίωση ὅλης τῆς ζωῆς του καί τήν ἀλλοτρίωση τοῦ ἐαυτοῦ του. Διότι ὁ θεῖος αὐτός κόσμος, τό προϊόν τῆς φαντασίας του, γίνεται γι’ αὐτόν πραγματικός καί ὁ πραγματικός κόσμος τῆς ζωῆς ἀπαξιώνεται.

Σίγουρα, ὡς πρός τίς διάφορες θρησκεῖες, πού ὑπάρχουν στόν κόσμο, εἶχε δίκαιο ὁ Γερμανός φιλόσοφος. Ἀλλά στόν ἕναν ἀληθινό Θεό μπορεῖ νά ἀντιστοιχεῖ μόνο μιά Ἀληθινή Θρησκεία. Ὅλες οἱ ἄλλες πρέπει νά εἶναι ἐπινοήσεις ἀνθρώπων! Πράγματι, ἐάν μελετήσει κανείς τίς θρησκεῖες θά διαπιστώσει εὔκολα, ὅτι πρόκειται γιά προϊόντα ἀνθρώπινης φαντασίωσης. Μιά μόνο θρησκεία διδάσκει ὅλα ἐκεῖνα, πού εἶναι ἀδύνατο νά τά ἐπινοήσει διάνοια ἀνθρώπου: ὁ Χριστιανισμός. Ἀλλά καί πάλι, ὄχι ὁ Χριστιανισμός σέ ὅλες τίς ἐκδοχές του. Τόσο στόν Παπισμό ὅσο καί στίς ποικίλες ἐκδοχές τοῦ Προτεσταντισμοῦ, ὁ Θεός, μέ τίς ἰδιότητες πού Τόν διακρίνουν, ἔχει μοιάσει πολύ στόν ἄνθρωπο, ἔχει μετατραπεῖ ὄντως σέ δημιούργημα, ἔστω μέ τελειότατες προδιαγραφές, τοῦ ἀνθρώπινου νοῦ. Προβάλλεται ἕνας Θεός κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν τῆς ἀρρωστημένης ἀνθρώπινης ψυχολογίας. Στή δέ συνέχεια αὐτοῦ τοῦ ἀλλοιωμένου Χριστιανισμοῦ τῆς Δύσης παρουσιάζεται ἡ ἀθεΐα τοῦ Φόϊερμπαχ καί ἄλλες ποικίλες ἐκδοχές της, ὡς ἕνα ἐπί πλέον βῆμα πρός τή διαστροφή τοῦ ψυχικοῦ κόσμου τοῦ ἀνθρώπου, ἀφοῦ φανερά πιά προβάλλει τόν ἑαυτό του ὡς Θεό.

Μέ βάση τίς παραπάνω κεντρικές θέσεις τοῦ Φόϊερμπαχ θά μποροῦσε νά συμπεράνει κανείς, ὅτι κατ’ ἐξοχήν ἡ ἀθεΐα εἶναι ἐκείνη πού κάνει τόν ἄνθρωπο νά στερεώνεται γερά στή πραγματικότητα τῆς ζωῆς. Ἀκριβῶς τό ἀντίθετο ὅμως συμβαίνει. Ἐκεῖνοι πού εἶναι χωρίς Θεό, ἐνστερνίζονται κατ’ ἐξοχήν μιά φανταστική πραγματικότητα, ἐπειδή ἁπλούστατα ἡ ζωή χωρίς Θεό δέν ἀντέχεται, ὅπως ὑπογραμμίζει πολύ χαρακτηριστικά ὁ Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς. Χωρίς Θεό οἱ ἄνθρωποι ὅλο καί περισσότερο ἐκφυλίζονται, χάνουν τή λογική τους, ἀποκτηνώνονται καί μάλιστα φαντάζονται καί προβάλλουν στή συνέχεια αὐτή τήν ἀποκτήνωση ὡς φυσική κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου. Ἰδιαίτερα χαρακτηριστική εἶναι ἡ ἐπιχειρηματολογία αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων. Πολύ συχνά προβάλλουν τό ἐπιχείρημα: Μά αὐτό παρατηρεῖται καί στά ζῶα. Καί δέν συνειδητοποιοῦν ὅτι μέ τήν ἐπιχειρηματολογία αὐτή ὁμολογοῦν τήν ἀποκτήνωσή τους, ὅτι ἔχουν ξεφύγει πλέον ἀπό τό ἀνθρώπινο εἶδος.

Ἀφοῦ ἀρνοῦνται ἀκόμα καί τήν ψυχή, οἱ πεπεισμένοι ἄθεοι, μετατρέπονται σέ καθαρά κρεάτινες ὑπάρξεις καί ζοῦνε μόνο γιά τή ἱκανοποίηση τῆς σάρκας τους. Αὐτή τήν ἐκτροπή τῆς ζωῆς τους φροντίζουν βέβαια νά τήν διακοσμοῦν καί νά τήν ἐπενδύουν μέ φανταχτερά ἰδεολογικά χρώματα. Ἔτσι μέ αὐτόν τόν ἐντυπωσιακό ἐξωτερικό διάκοσμο δέν εἶναι πλέον σέ θέση νά ἀντιλαμβάνονται τή κενότητα καί τήν γύμνια τῆς ζωῆς τους. Γι’ αὐτό ὅλες οἱ προσπάθειές τους τείνουν στό νά προβάλλουν τή διαστροφή ὡς ὑγεία καί ἰδανική κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου.

Αὐτή σέ γενικές γραμμές εἶναι ἡ εἰκόνα τοῦ παγκοσμιοποιημένου ἀνθρώπου τῆς ἐποχῆς μας, γιά τήν προβολή τοῦ ὁποίου ξοδεύονται δισεκατομμύρια, στήνονται ἀμέτρητες καμπάνιες καί δημιουργοῦνται νέα νομοθετήματα. Αὐτός ὁ νέος παγκοσμιοποιημένος ἄνθρωπος προβάλλεται ὡς πρότυπο ἀνθρώπου στά νέα προγράμματα σπουδῶν τῶν ἐκπαιδευτικῶν συστημάτων. Εἶναι ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος, πού ξεπερνάει ἀκόμα καί τούς προσδιορισμούς τοῦ φύλου. Πῶς; Ἰσχυρίζεται ὅτι τό βιολογικό φῦλο εἶναι κάτι τό φανταστικό ἐνῶ τό κοινωνικό φῦλο, ἐκεῖνο πού ἐπιθυμεῖ καί ἐπιλέγει, εἶναι τό πραγματικό καί, ἄρα, τό φυσικό. Μέ τήν πεποίθηση αὐτή τοῦ δημιουργεῖται ἡ αἴσθηση ὅτι ἀνάγεται σέ πρωτόγνωρα ὕψη ἀνθρώπινης “ἐλευθερίας”, ἀφοῦ προσδιορίζει πλέον “ἐλεύθερα” τό φῦλο του, καταστρατηγῶντας κάθε ἔννοια βιολογικῆς ἀναγκαιότητας.

Τοποθέτησα αὐτές τίς σκέψεις στήν ἀρχή τοῦ κειμένου, γιά νά συνειδητοποιήσουμε τίς ἔννοιες τοῦ πραγματικοῦ καί τοῦ φανταστικοῦ, ὅπως γίνονται ἀντιληπτές στό νέο ἀνθρωποείδωλο τῆς παγκοσμιοποιημένης ἀνθρωπότητας. Στόν ἀντίποδα αὐτῆς τῆς καθαρά φανταστικῆς ἔννοιας τοῦ “πραγματικοῦ”, πού βασίζεται ἀποκλειστικά στήν ἄνευ ὁρίων ἐπιθυμία τοῦ ἀνθρώπου, βρίσκεται τό ὄντως πραγματικό, πού ταυτίζεται μέ τήν οἰκουμενικότητα καί βιώνεται σέ κορυφαῖο βαθμό στό γεγονός τῆς Πεντηκοστῆς.

Ἄς ἔρθουμε ὅμως στήν οἰκουμενικότητα τοῦ γεγονότος τῆς Πεντηκοστῆς. Βλέπουμε 11 ψαράδες, τή στενή ὁμάδα τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ. Μέχρι τήν ἡμέρα τῆς ἔλευσης τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κρύβονταν, ἦταν φοβισμένοι, περικυκλωμένοι ἀπό ἕναν, πρός αὐτούς, ἐχθρικό κόσμο. Εἶχαν λάβει, βέβαια, ἀπό τό Πάσχα, τήν βεβαιότητα τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ. Τούς εἶχε ἐμφανιστεῖ τόσες φορές. Ἀλλά μέ τήν Ἀνάληψή Του εἶχαν μείνει χωρίς τή σωματική παρουσία τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ τους. Εἶχαν λάβει ὡστόσο τήν ὑπόσχεση γιά «τήν δύναμιν ἐξ ὕψους». Καί ὄντως, τούς βλέπουμε τελικά νά θεμελιώνουν τήν μόνη ἀληθινή θρησκεία! Ποιοί; Ψαράδες! Καί τί θρησκεία; Μιά θρησκεία μέ ἕναν ἀσύλληπτο δυναμισμό! Ὄχι μόνο ἄντεξε σέ τρεῖς αἰῶνες διωγμῶν, ἀλλά παρά τό τεράστιο πλῆθος τῶν μαρτύρων, ἑκατομμυρίων μαρτύρων, κατέγραψε ἡ θρησκεία αὐτή καί μιά συνεχῶς αὐξητική τάση πιστῶν. Αὐτός εἶναι ρεαλισμός σέ ὕψιστο βαθμό, αὐτή εἶναι ἡ ἱστορική πραγματικότητα τοῦ Χριστιανισμοῦ.

Στή συνέχεια παραθέτουμε ἕνα παράδειγμα δημιουργίας ἄλλης θρησκείας, ὥστε νά ἔχουμε ἕνα σημεῖο σύγκρισης: «Τό 1792 μέσα στήν παραζάλη τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης, πού κατήργησε μέ διάταγμα τόν Θεό καί τόν Χριστό, καί ἀποφάσισε νά φτιάξει δική της θρησκεία, ἕνας La Reveillere Lepeaux (Λά Ρεβεγιέρ Λεπῶ) ἔφτιαξε μιά δικῆς του ἔμπνευσης θρησκεία: τήν θρησκεία τῶν θεοφιλανθρώπων.

Εἶχε ἀπό πίσω του ὅλον τόν παντοδύναμο μηχανισμό τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης. Μιλᾶμε γιά ἄριστες συνθῆκες, ἀφοῦ ὁ λαός ἦταν ἀγανακτισμένος κατά τῆς φράγκικης φεουδαρχικῆς ἱεραρχίας τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας καί τό ἔδαφος ἦταν προετοιμασμένο ἀπό τό ἔργο τῶν Διαφωτιστῶν! Καί ποιό τό ἀποτέλεσμα; Παρ’ ὅτι ἡ θρησκεία πού ἐπινοήθηκε ἦταν λογοκρατική, γελοῦσαν οἱ πάντες μέ τά καμώματα τοῦ Λά Ρεβεγιέρ Λεπῶ! Ἀκόμη καί οἱ ἡγέτες τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης! Καί ἐκεῖνος διαμαρτυρόταν!

–Δέν μέ βοηθᾶτε, ὅσο πρέπει! Τό θέμα δέν πάει μπροστά! Μά γιατί ὁ Χριστός τά κατάφερε καί ἐμεῖς δέν κάνουμε τίποτε; Τότε ἕνας ἡγέτης τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης τοῦ εἶπε:

–Εἶναι πολύ ἁπλό. Ἄν καί σύ θέλεις νά πετύχει τό ἔργο σου, διάλεξε μιά Παρασκευή. Καί σταυρώσου. Καί πέθανε στόν σταυρό. Καί ἐμεῖς θά σέ θάψουμε. Μόνο πρόσεξε, νά ἀναστηθεῖς τήν Κυριακή! Τότε, ὅλα θά πᾶνε καλά!... Μετά ἀπό λίγο οἱ ἐμπνεύσεις τοῦ Λά Ρεβεγιέρ Λεπῶ διαλύθηκαν»¹.

Ἀλλά καί αὐτές οἱ προϋποθέσεις πού ἀνέφερε ὁ ἡγέτης τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης δέν ἀρκοῦν. Χρειάζεται, ὅπως βλέπουμε στούς μαθητές τοῦ Χριστοῦ, ἡ δύναμις ἐξ ὕψους.

Τί κάνει αὐτή ἡ δύναμις ἐξ ὕψους, τί κατορθώνει αὐτή ἡ ἔλευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σ’ αὐτούς τούς ψαράδες; Σύμφωνα μέ τό κείμενο τῶν Πράξεων, σύμφωνα μέ τήν ἱστορική πραγματικότητα τῆς πρώτης Ἐκκλησίας καί σύμφωνα μέ τήν ὑμνογραφία, πού ἀποδίδει αὐτή τήν πραγματικότητα, οἱ μαθητές, «οἱ τοῦ Σωτῆρος ἐρασταί χαρᾶς ἐπλήσθησαν, καί θάρσος ἔλαβον οἱ πρώην δειλιῶντες». Ἐκεῖ πού πρίν φάνηκαν δειλοί, τώρα ἐμφανίζονται θαρραλέοι, στερεωμένοι μέσῳ τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτούς τούς ἁπλούς μαθητές ὁ Χριστός τούς ἀναδεικνύει «πανσόφους», τούς χαρίζει τή συμμετοχή στή δική Του σοφία, στήν ὁποία κανένας δέν μπορεῖ νά ἀντισταθεῖ. Ἔχει κεντρική σημασία ἐδῶ τό γεγονός τοῦ ἔρωτος πρός τόν Σωτῆρα, ἡ ὁλοκληρωτική στροφή πρός τόν Θεάνθρωπο Χριστό, τό νά ἐπιθυμεῖ κανείς μέ ὅλη τήν ὕπαρξή του τή σχέση καί τήν ἐπικοινωνία μέ τόν Κύριο. Μόνο ἔτσι μπορεῖ νά γίνει ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι αὐτή ἡ στερέωση, νά κατορθώνεται ἡ σταθερότητα καί τό ἀκλόνητο στή βίωση τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ καί ἡ συμμετοχή στή σοφία Του.

Τήν ἱστορική πραγματικότητα τοῦ γεγονότος τῆς Πεντηκοστῆς, μᾶς δίνουν τά ἐξωτερικά αἰσθητά σημεῖα, ἀντιληπτά ἀπό ὅλους: ἡ βιαία πνοή καί οἱ πύρινες γλῶσσες, πού κατά τόν ὑμνογράφο δροσίζουν τούς μαθητές. Ἐδῶ προφανῶς γίνεται ἡ σύνδεση μέ τούς τρεῖς νεανίσκους στήν κάμινο τοῦ Ναβουχοδονόσωρα, οἱ ὁποῖοι ἐπίσης αἰσθάνθηκαν τή δρόσο μέσα στή φωτιά τῆς καμίνου. Καί ἔπειτα ἀκολουθεῖ τό ἔκτακτο φαινόμενο, οἱ μαθητές νά μιλοῦν ξένες γλῶσσες καί ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ μέσῳ τοῦ λόγου τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ νά μεταδίδεται μέ τούς αἰσθητούς ἤχους τῶν γλωσσῶν ὅλων ἐκείνων πού ἦσαν ἐκεῖ. Ὁ ἐκτός τοῦ Θεοῦ κόσμος, ὁ ἐχθρικός πρός τόν Θεό κόσμος, ὅπως συμβαίνει σέ ὅλες τίς ἐποχές, χλευάζει τό θαυμαστό αὐτό γεγονός, κατηγορῶντας τούς μαθητές γιά μέθη. Καί ὅμως οἱ μαθητές καί οἱ ὑπόλοιποι πιστοί ἐκεῖ, τόσο μέ τό κοινό βίωμα ὅσο καί μέ τήν ἐκπληκτική ἔκφραση τῆς κατάργησης τοῦ γλωσσικοῦ ἐμποδίου, μαρτυροῦν τή συμφωνία ὅλων, ὅτι μέ τήν Ἔλευση τοῦ Παναγίου Πνεύματος στίς καρδιές ὅλων τῶν πιστῶν, ὅλοι κληθήκαμε σέ ἑνότητα, σέ θεία ἁρμονία, ὅπως τονίζει ἡ ὑμνογραφία. Αὐτό εἶναι καί τό κύριο γνώρισμα τῆς οἰκουμενικότητας. Μέσα στή θεία αὐτή ἁρμονία βιώνονται καί ὅλα τά ἄλλα χαρακτηριστικά τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πού καί αὐτά εἶναι ἀναγνωριστικά καί ἐκφραστικά στοιχεῖα τῆς οἰκουμενικότητας, ἡ σοφία, ἡ εὐθύτητα, ἡ σύνεση, ἡ ἀγαθότητα, τό νοερό καί τό ὁδηγητικό στοιχεῖο, ἐκεῖνο τῆς κάθαρσης καί τῆς θεοποίησης κ.ἄ. Ὅλα αὐτά φανερώνουν τήν ἀνθρώπινη ποιότητα τῆς οἰκουμενικότητας τοῦ χριστιανισμοῦ, δίνουν τίς ἀληθινές ἀνθρώπινες διαστάσεις στήν πληρότητά τους. Ἤ μᾶλλον δέν πρέπει νά γίνει λόγος ἁπλῶς γιά ἀνθρώπινες διαστάσεις. Πρόκειται τελικά γιά θεανθρώπινες μέσα ἀπό τή Θεία Χάρη, πού δίνεται στόν ἄνθρωπο.

Ἴσως μέ τό πιό μοναδικό τρόπο ἡ οἰκουμενικότητα τοῦ χριστιανισμοῦ περιγράφεται στίς παρακάτω προτάσεις μέ τίς ὁποῖες ξεκινάει κάθε Ἀκολουθία στήν Ἐκκλησία μας: «Βασιλεῦ οὐράνιε, Παράκλητε, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁ πανταχοῦ παρών, καί τά πάντα πληρῶν, ὁ θησαυρός τῶν ἀγαθῶν, καί ζωῆς χορηγός, ἐλθέ, καί σκήνωσον ἐν ἡμῖν, καί καθάρισον ἡμᾶς ἀπό πάσης κηλίδος, καί σῶσον Ἀγαθέ τάς ψυχάς ἡμῶν.»Ἔχουμε ἐδῶ ὡς βασικά στοιχεῖα τῆς οἰκουμενικότητας τήν ἀνάγκη τῆς ἄμεσης σύνδεσής μας μέ τόν οὐρανό, μέ τόν Βασιλέα τῶν οὐρανῶν, πού εἶναι καί ἡ πηγή τῆς προέλευσής μας, πού ὡς πρόσωπο ταὐτίζεται μέ τήν ἀλήθεια, πού διαπερνάει καί πληρεῖ τά πάντα, πού γι’ αὐτό εἶναι πέρα ἀπό τόπο καί χρόνο ἀλλά ταὐτόχρονα καί ἀπόλυτα αὐτονόητα σέ κάθε τόπο καί χρόνο, πού παρέχει ὅλα τά ἀγαθά καί τήν ἴδια τή ζωή, ἐξασφαλίζοντας ἔτσι καί τήν ποιότητα τῆς ζωῆς τοῦ καθενός μας, πού δέχεται νά ἔλθει μέσα μας, μέσα στό πλάσμα του, νά τό καθαρίσει καί νά τό ἀποκαταστήσει στήν ἀρχική του λαμπρότητα καί ἔτσι καί νά τό σώσει, δίνοντας στή ζωή του αἰώνιες διαστάσεις. Ἔτσι ἡ οἰκουμενικότητα πέρα ἀπό τήν ὁριζόντια διάσταση, σέ κάθε ἐποχή λαμβάνει καί μιά διαχρονική καί μιά αἰώνια διάσταση, μέ τήν ἔννοια τῆς συμφωνίας, τῆς θείας ἁρμονίας ὅλων τῶν ἁγίων, ὅλων τῶν αἰώνων.

Ὅλοι μας ἔχουμε ζήσει τή δική μας Πεντηκοστή μέ τό Βάπτισμα καί τό Χρῖσμα, πού δεχθήκαμε. Ἐκεῖ ἀποκτήσαμε μιά ὁλοκαίνουργια ὕπαρξη, τή φύση τοῦ πρώτου Ἀδάμ πρίν ἀπό τήν πτώση. Τό ἐρώτημα πού πρέπει νά θέσουμε ὁ καθένας στόν ἑαυτό του εἶναι: Ποῦ πῆγε ἡ ἁγία αὐτή κατάσταση τοῦ ἑαυτοῦ μας; Τί τήν κάναμε; Ἀλλά καί μόνο τό γεγονός, ὅτι καί σήμερα γιορτάζουμε τήν Πεντηκοστή, δίνει σέ ὅλους μας τή δυνατότητα τῆς πραγμάτωσης τῆς Ἔλευσης τοῦ Παναγίου Πνεύματος στή ζωή μας. Μᾶς δίνει τή δυνατότητα γιά τήν προοδευτική μεταβολή της σέ ζωή μέσα στήν ἁγιότητα, στήν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ μας. Μέ τόν τρόπο αὐτό θά συμμετέχουμε καί στήν οἰκουμενικότητα, στή θεία ζωή μέσα στήν ἱστορία, ἀλλά μέ τήν αἰώνια διάστασή της. Ἱστορική πραγματικότητα, ἤ καλύτερα κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα, ἔστω κατά προσέγγιση, ἔγινε αὐτή ἡ οἰκουμενικότητα μέ τό διά τοῦ Σταυροῦ Πολίτευμα τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου.

Σήμερα φαίνεται νά ἀπέχουμε ἀπό αὐτό, ἴσως ὅσο ποτέ ἄλλοτε. Σύμφωνα μέ τήν παγκοσμιοποίηση δυτικοῦ τύπου πού ζοῦμε ὅλοι μας στήν καθημερινότητά μας, δέν ὑπάρχει ἀλήθεια. Τό ἰδανικό κοινωνικοπολιτικό σχῆμα συμβίωσης εἶναι τό οὐδετερόθρησκο, ἤ καλύτερα ἄθεο κράτος, ἐπειδή τό κράτος αὐτό καθιερώνει ἕνα πλαίσιο ζωῆς χωρίς Θεό, χωρίς ἀναφορά στόν Θεό. Αὐτό δέν ὑπῆρξε ποτέ στήν Ἱστορία. Πάντοτε ὑπῆρξε ἀναφορά σέ Θεό. Καί φθάσαμε στό σημεῖο, αὐτό τό εἶδος συμβίωσης νά ἐκθειάζεται ἀκόμα καί στά βιβλία θρησκευτικῶν ὡς ἰδανική μορφή κοινωνικῆς ὀργάνωσης τῶν ἀνθρώπων. Ὁ ἐκθειασμός αὐτός γίνεται ἀπροκάλυπτα στόν Φάκελο Μαθήματος(Φ.Μ.) τῆς Τρίτης Γυμνασίου στήν ἑνότητα γιά τήν Ε.Ε., στή σ. 37 καί ἑξῆς. Τονίζεται ἀρχικά ὡς ἰδανικό, οἱ θρησκεῖες νά ἀποτελοῦν καθαρά ἰδιωτική ὑπόθεση μέ δυνατότητα συλλογικῆς ἐπέμβασης στόν κοινωνικό χῶρο, ὁ ὁποῖος ὀφείλει νά εἶναι ἀπόλυτα οὐδέτερος. Ὀφείλει ὡς δημόσιος χῶρος –διαβάζω ἀπό τόν ΦΜ– νά «διακρίνεται γιά τήν πολυεπίπεδη […] οὐδετερότητά του καί γιά τήν δυνατότητα πού δίνεται σέ κάθε ἰδεολογία, θρησκευτική πίστη κλπ. νά συμβάλλει ἰσότιμα μέ θεωρήσεις οἱ ὁποῖες προβάλλουν ἐπιμέρους μοντέλα ἑρμηνείας τοῦ κόσμου, στό βαθμό πού κάθε μιά ἀπό αὐτές ἐπιδεικνύει σεβασμό ἔναντι τῆς ἐλευθερίας τοῦ κάθε διαφορετικοῦ».

Μέ ἄλλα λόγια αὐτή ἡ προβολή τοῦ οὐδετερόθρησκου κράτους θεωρεῖ ἀνεπίτρεπτο, μιά σχεδόν ὁμοιογενής κοινότητα ἀνθρώπων, σύμφωνα μέ τίς ἀρχές τῆς δημοκρατίας, νά ὁρίσει τόν δικό της δημόσιο χῶρο μέ βάση τίς μεταφυσικές της πεποιθήσεις. Τό οὐδετερόθρησκο, δηλ. τό ἄθεο, πρέπει κατά τήν παραπάνω ἀντίληψη νά ἀποτελεῖ ἀπαραίτητα τήν ταὐτότητα ἑνός κράτους, ἐπειδή διαφορετικά μπορεῖ νά παραβιάζονται τά δικαιώματα κάποιας μειονότητας. Τό ὅτι παραβιάζονται τά δικαιώματα τῆς πλειοψηφίας εἶναι προφανῶς ἀσήμαντο. Αὐτή πρέπει νά ὑποτάσσεται μέ δογματικό τρόπο στήν ἄθεη ἰδεολογία καί ἰδεοληψία. Τό ὅτι παραβιάζονται τά δικαιώματα τοῦ Θεοῦ, φαίνεται ἐπίσης νά εἶναι ἀσήμαντο. Μιλᾶμε στή συνάφεια αὐτή γιά τά δικαιώματα τοῦ Θεοῦ, ἐπειδή ὁ Θεός διαχρονικά, στήν Παλαιά Διαθήκη, καί ἰδίως στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Θεανθρώπου, ἀποδεικνύει ὅτι εἶναι ὁ Δημιουργός τοῦ κόσμου καί τοῦ ἀνθρώπου. Ὡς Δημιουργός προφανῶς ἔχει κάθε δικαίωμα νά ὁρίζει τό πῶς ὀφείλει νά λειτουργεῖ ὁ ἄνθρωπος καί ἡ ἀνθρώπινη κοινωνία προκειμένου νά μπορέσει νά ἐκπληρώσει τόν σκοπό της, τήν ὁμοίωση τῶν μελῶν της μέ τόν Χριστό. Καί προφανῶς καί οἱ χριστιανοί ὡς σχεδόν ὁμογενεῖς κοινότητες ἔχουν κάθε δικαίωμα νά ὁρίσουν τόν δημόσιο χῶρο τους, ἔτσι ὥστε νά διαμορφώνεται σύμφωνα μέ τίς ὁδηγίες τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, τοῦ Δημιουργοῦ τοῦ ἀνθρώπου.

Ἀλλά κατά τούς συγγραφεῖς τοῦ ΦΜ, ὁ Θεός δέν ἔχει τέτοια δικαιώματα καί οὔτε φυσικά οἱ χριστιανοί πού ἀκολουθοῦν τίς ὁδηγίες Του. Γιατί ὅμως; Ἡ ἀπάντηση ἐδῶ, μάλιστα ἀπό χείλη ἀρχιερέα, εἶναι ὄντως ἐκπληκτική: ἐπειδή ὁ ἴδιος ὁ Χριστός θεωρεῖ τό οὐδετερόθρησκο κράτος ὡς ἰδανική μορφή κοινωνικῆς συμβίωσης τῶν ἀνθρώπων. Θεωρεῖ, ὅτι ἡ κοινωνία, πού διοργανώνει τό δημόσιο χῶρο της σάν νά μήν ὑπάρχει Θεός, πετυχαίνει τή μαγική συνταγή γιά τήν εὐτυχισμένη συμβίωση τῶν ἀνθρώπων! Διαβάζω ἀπό τό ΦΜ στή σ. 38: «Ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ὡς ἄνθρωπος, δέν ἀπευθύνθηκε στήν ἰδιωτική σφαῖρα τῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων [...] ἀλλά ἀντίθετα τόλμησε νά μαρτυρήσει δημόσια τό μήνυμα τοῦ Πατέρα Του, νά κηρύξει τό Εὐαγγέλιό Του, ὡς μία μεταξύ πολλῶν σωτηριολογική πρόταση στό πλαίσιο τοῦ Ἑλληνορωμαϊκοῦ κόσμου, μέ τέτοια μάλιστα παρρησία, ὥστε νά ὑποστεῖ ὁ ἴδιος τήν μῆνιν καί τήν καταδίκη τῆς θρησκευτικῆς ἐξουσίας μέ τήν ἀρωγή τοῦ κρατικοῦ βραχίονα. Ἡ ἴδια ἡ βιοτή τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ προβάλλει ἑπομένως, ὡς τό πλέον κατάλληλο παράδειγμα δημόσιας μαρτυρίας τῆς πίστης, μέ ἀπόλυτο σεβασμό στήν διαφορετικότητα καί συνύπαρξη τῶν ποικίλων ἐπιμέρους κοσμοθεωρήσεων»!

Νομίζουμε, ὅτι δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία, ὅτι μέ βάση τό παραπάνω κείμενο, ὁ ἴδιος ὁ Χριστός ἀσπάζεται ἀπόλυτα τό ἰδεολόγημα τοῦ οὐδετερόθρησκου, ἤ καλύτερα ἄθεου κράτους. Τί νά πεῖ κανείς, πῶς νά χαρακτηρίσει αὐτόν τόν ἄμεσα ἀπό τήν ἀθεΐα κατευθυνόμενο παραλογισμό, ὁ ὁποῖος διαγράφει μέ μιά μονοκονδυλιά ὅλο τόν πολιτισμό τῆς Ὀρθόδοξης Ἀνατολῆς καί στιγματίζει ἐμμέσως πλήν σαφῶς τό διά τοῦ Σταυροῦ πολίτευμα τοῦ ὄντως μεγάλου Ἁγίου Κωνσταντίνου ὡς προϊόν φασιστικῆς ἐπιβολῆς;

Λέων Μπράνγκ, Δρ. Θεολογίας

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» agnikolaos.gr Ἀρ. Τεύχους 201 Μάϊος 2019

https://aktines.blogspot.com

ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ ΝΑΝΗΣ: ΣΥΝΤΟΜΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΗΝ ΚΩΜΙΚΟΤΡΑΓΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΓΑΒΡΟΓΛΟΥ

ΣΥΝΤΟΜΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΗΝ ΚΩΜΙΚΟΤΡΑΓΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΓΑΒΡΟΓΛΟΥ

Λυκούργος Νάνης, ιατρός

Τραγική, αναντιλέκτως, η συνέντευξη( Κ. Γαβρόγλου : «Οι μόνες αντιδράσεις για τα θρησκευτικά είναι από την Ένωση Θεολόγων και κάποιους Μητροπολίτες”.) του ολετήρα της πάλαι ποτέ εθνικής μας Παιδείας, υπουργού Κ.Γαβρόγλου, και αποκαλυπτική της "ποιότητας" του "ήθους" των κυβερνώντων αντιχρίστων πολιτικών εξουσιαστών. Συνάμα, όμως, φαιδρή και κωμική, ειδικά στη μέση και στο τέλος της.

Από πού να αρχίση και πού να τελειώση κανείς σχολιάζοντας την εν λόγω συνέντευξη;
Από το γεγονός ότι επιχειρεί τεχνηέντως να υποβαθμίση την πληθώρα των αντιδράσεων απέναντι στα "νέα Θρησκευτικά", υποστηρίζοντας αναποδείκτως ότι " Οι μόνες αντιδράσεις για τα θρησκευτικά είναι από την Ένωση Θεολόγων και κάποιους Μητροπολίτες”;

Μήπως γνωρίζει πόσες χιλιάδες θεολόγων εκπροσωπεί η ΠΕΘ, εν αντιθέσει με τη θλιβερή δράκα- μειοψηφία των φίλων και συνεργατών του "ΚΑΙΡΙΤΩΝ";

"Άκουσε" μήπως για τις σφοδρές και δίκαιες διαμαρτυρίες και αντιδράσεις των γονέων απέναντι στο αγνώριστο πολυθρησκειακό έκτρωμα που με πρωταγωνιστές τους "θεολόγους" του κακό-ΚΑΙΡΟΥ εισήχθη προς διδασκαλία στα ταλαίπωρα σχολεία μας;

Έχει, μήπως, υπ όψιν τα ανακοινωθέντα της Ιεραρχίας, τα οποία και εκφράζουν τη συντριπτική πλειοψηφία των μητροπολιτών, με τα οποία επικρίνονται τα μεταλλαγμένα και αφύσικα Θρησκευτικά που χωρίς ίχνος ντροπής προώθησε η ηγεσία του υπουργείου α-παιδείας προκειμένου να "διαφωτίση", γράφε δια-σκοτίση, τους νεαρούς βλαστούς του Έθνους;

Μήπως "ενεθυμήθη" την πορεία διαμαρτυρίας στην πρωτεύουσα με τη συμμετοχή χιλιάδων πολιτών με αφορμή τη μετάλλαξη του πολύπαθου μαθήματος;

Μήπως "πήρε χαμπάρι" το σχετικό επικριτικό ανακοινωθέν του Αγίου Όρους; Τα καταιγιστικά και καταλυτικά, κριτικά δημοσιεύματα εφημερίδων και ιστολογίων; Τις γνωμοδοτήσεις εγκρίτων νομικών για την αντισυνταγματικότητα του νέου μαθήματος αλλά και τον κόλαφο από τη μεριά του ΣΤΕ, την ιστορική απόφαση του οποίου χωρίς ίχνος ντροπής και δημοκρατικής  ευαισθησίας καταφρόνησε το υπουργείο του παραδίδοντας χείριστο μάθημα αναρχίας στον ελληνικό λαό;

Και από πού και ως πού ενώ ποικολοτρόπως αντέδρασε η πλειοψηφία των μητροπολιτών, έστω και αν κάποιοι από τους  τελευταίους δεν διαθέτουν την απαιτούμενη αγωνιστικότητα και συνέπεια συμβιβασθέντες ανεπιτρέπτως, γίνεται λόγος από τον υπουργό για "κάποιους μητροπολίτες που αντέδρασαν";

Δεν συνιστά ο εν λόγω ισχυρισμός παραχάραξη της αλήθειας, προς προφανή εξυπηρέτηση σκοπιμοτήτων;

Θα πρέπει να γνωρίζη ο "ηγήτωρ" της παιδείας ότι πάρα πολλοί συμπατριώτες μας, τολμώ να πω η πλειοψηφία τους, που δεν έχουν στενούς δεσμούς με την Εκκλησία επικρίνουν δριμέως τα ελεεινά πολυθρησκειακά μορφώματα επειδή ευκόλως διαβλέπουν πίσω από αυτά τη στοχοθεσία των  νεοταξιτών παγκοσμιοποιητών που απεργάζονται τη θρησκευτική, εθνική και πολιτιστική μας ομογενοποίηση.

Επομένως ανακριβώς επεχείρησε να μειώση το μέγεθος των αντιδράσεων απέναντι στο νέο  μάθημα.

«Είναι δύσκολο να κάνεις πολιτική με μηδέν χρήματα” τονίζει ο υπουργός Παιδείας, αναφερόμενος στις μεταρρυθμίσεις σε Μέση και Ανώτατη Εκπαίδευση.
Χρήματα, όμως, υπάρχουν και μάλιστα πακτωλός για κάποιες άλλες "μεταρρυθμίσεις" όπως τις "έκφυλες ταυτότητες" και τις "εμετικές εβδομάδες" που διοργάνωσε το θλιβερό υπουργείο με τη συνεργασία κάποιων προθύμων, διεστραμμένων ιδεολογικά εκπαιδευτικών διασκοτιστών της Νέας Γενιάς...

Δεν νομίζω ότι υπάρχει κανείς αφελής που να δυσκολεύεται να κατανοήση ότι όλο και κάποιος Σόρος φροντίζει και θα φροντίζει για τον διά της παιδείας υλοποιούμενο διαστροφικό μετασχηματισμό της νεοελληνικής κοινωνίας...

Αναφορικά με τη συμφωνία Τσίπρα-Ιερωνύμου την οποία χαρακτήρισε "ιστορική" ο υπουργός δεν νομίζω ότι αξίζει κανείς ούτε καν να μπει στον κόπο του σχολιασμού της αλλά και του προμνημονευθέντος χαρακτηρισμού της λόγω της καταφανούς προβληματικότητός της και της μετά πατάγου απορρίψεώς της από τους αμέσως ενδιαφερομένους. Ίσως οι μοναδικοί άνθρωποι στην Ελλάδα που θεωρούν την εν λόγω συμφωνία "ιστορική" είναι ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, ο πρωθυπουργός και ο κ.Γαβρόγλου κατ αρχήν και πιθανώς και ελάχιστοι μητροπολίτες και υπουργοί που δορυφορούν τον κ.Ιερώνυμο και τον κ.Τσίπρα αντιστοίχως και ο νοών νοείτω...

Τέλος ο Κωνσταντινουπολίτης κ.Γαβρόγλου αποκάλεσε "φωτισμένο" τον πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίο. Ο ένας "φωτισμένος" εγκωμίασε τον άλλο "φωτισμένο"!

Και μεν πρώτος "άλλαξε τα φώτα" στην παιδεία μας, ο δε δεύτερος "άλλαξε τα φώτα" στην Ορθόδοξη Εκκλησιολογία, Θεολογία και Ιεροκανονικό Δίκαιο με τον αχαλίνωτο οικουμενισμό και ηγεμονισμό του, τόσο σε θεωρητικό όσο και σε πρακτικό επίπεδο!

Γεμίσαμε "φωτισμένους" σε όλους τους τομείς του δημοσίου βίου! Γι αυτό και "προοδεύουμε"! Να μη βασκαθούμε!

http://aktines.blogspot.com