ΑΝ ΒΙΑΖΕΣΑΙ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ, ΑΡΧΙΣΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ. ΕΙΝΑΙ Ο ΣΥΝΤΟΜΟΤΕΡΟΣ ΔΡΟΜΟΣ.
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Δευτέρα 12 Ιουνίου 2017
Σάββατο 10 Ιουνίου 2017
Τετάρτη 7 Ιουνίου 2017
Τρίτη 6 Ιουνίου 2017
Κυριακή 4 Ιουνίου 2017
Πέμπτη 1 Ιουνίου 2017
Τρίτη 30 Μαΐου 2017
Κυριακή 28 Μαΐου 2017
Σάββατο 27 Μαΐου 2017
Πέμπτη 25 Μαΐου 2017
Η ΑΝΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Ο Κύριός μας Ιησούς
Χριστός μετά την λαμπροφόρο Ανάστασή Του από τους νεκρούς, δεν εγκατέλειψε
αμέσως τον κόσμο, αλλά συνέχισε για σαράντα ημέρες να εμφανίζεται στους μαθητές
Του (Πράξ.1,3). Αυτές οι μεταναστάσιμες εμφανίσεις Του προς αυτούς είχαν πολύ
μεγάλη σημασία. Έπρεπε οι πρώην δύσπιστοι και φοβισμένοι μαθητές να βιώσουν το
γεγονός της Αναστάσεως του Διδασκάλου τους και να αποβάλλουν κάθε δισταγμό και
ψήγμα απιστίας για Εκείνον.
Την τεσσαρακοστή
λοιπόν ημέρα, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο του Λουκά, ο Κύριος τους μαθητές του
«εξήγαγε έξω έως τη Βηθανία», στο όρος των Έλαιών όπου συνήθως προσηύχετο. «Και
αφού σήκωσε τα χέρια του, τους ευλόγησε». (Λουκά 24,50) και «ευλογώντας τους,
εχωρίσθηκε απ' αυτούς και εφέρετο πρός τα πάνω, στον ουρανό» μέχρι που τον
έχασαν από τα μάτια τους. Και μετά αφού Τον προσκύνησαν επέστρεψαν στην
Ιερουσαλήμ με χαρά μεγάλη και έμεναν συνεχώς στο ναό υμνολογώντας και
δοξολογώντας το Θεό.
Ο ευαγγελιστής
Μάρκος, περιγράφοντας πιο λακωνικά το θαυμαστό και συνάμα συγκινητικό γεγονός,
αναφέρει πως μετά από την ρητή αποστολή των μαθητών σε ολόκληρο τον κόσμο
κηρύττοντας και βαπτίζοντας τα έθνη, «ανελήφθη εις τον ουρανόν και εκάθισεν εκ
δεξιών του Θεού. Εκείνοι δε εξελθόντες εκήρυξαν πανταχού, του Κυρίου
συνεργούντος και τον λόγον βεβαιούντος δια των επακολουθούντων σημείων»
(Μαρκ.16,19-20).
Αυτή η ευλογία είναι
πια η αρχή της Πεντηκοστής. Ο Κύριος ανέρχεται για να μας στείλει το παράκλητο
Πνεύμα, όπως λέγει το τροπάριο της εορτής: «Ανυψώθηκες στη δόξα, Χριστέ Θεέ
μας, αφού χαροποίησες τους μαθητές σου με την επαγγελία του Αγίου Πνεύματος και
βεβαιώθηκαν από την ευλογία σου».
Η Ανάληψη του Κυρίου
μας Ιησού Χριστού αποτελεί αναμφίβολα το θριαμβευτικό πέρας της επί γης
παρουσίας Του και του απολυτρωτικού έργου Του. «Ανελήφθη εν δόξη» για να
επιβεβαιώσει την θεία ιδιότητά Του στους παριστάμενους μαθητές Του. Για να τους
στηρίξει περισσότερο στον τιτάνιο πραγματικά αγώνα, που Εκείνος τους ανάθεσε,
δηλαδή τη συνέχιση του σωτηριώδους έργου Του για το ανθρώπινο γένος.
Ο Κύριος Ιησούς
Χριστός ανήλθε στους ουρανούς, αλλά δεν εγκατέλειψε το ανθρώπινο γένος, για το
οποίο έχυσε το τίμιο Αίμα Του. Μπορεί να κάθισε στα δεξιά του Θεού στους
ένδοξους ουρανούς, όμως η παρουσία Του εκτείνεται ως τη γη και ως τα έσχατα της
δημιουργίας. Άφησε στη γη την Εκκλησία Του, η οποία είναι το ίδιο το
αναστημένο, αφθαρτοποιημένο και θεωμένο σώμα Του, για να είναι το μέσον της
σωτηρίας όλων των ανθρωπίνων προσώπων, που θέλουν να σωθούν. Νοητή ψυχή του
σώματός Του είναι ο Θεός Παράκλητος, «το Πνεύμα της αλήθείας» (Ιωάν. 15,26), ο
Οποίος επεδήμησε κατά την αγία ημέρα της Πεντηκοστής σε αυτό, για να παραμείνει
ως τη συντέλεια του κόσμου.
Η σωτηρία συντελείται
με την οργανική συσσωμάτωση των πιστών στο θεανδρικό Σώμα του Χριστού. Αυτό
εννοούσε, όταν υποσχόταν στους μαθητές Του: «ιδού εγώ μεθ’ υμών ειμί πάσας τας
ημέρας έως της συντελείας του αιώνος» (Ματθ.28,20).
Τετάρτη 24 Μαΐου 2017
ΑΠΟΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ
Απόδοση της εορτής του
Πάσχα
Η Ανάσταση συνεχίζεται! Αυτό δείχνει και η γιορτή της Αποδόσεως του Πάσχα. Τα
ιδία γράμματα (δηλ. η ίδια ακολουθία)της νύχτας της Αναστάσεως, ακούγονται και
κατά την Απόδοση του Πάσχα. Τελείται μια μέρα πριν απ’ τη γιορτή της Αναλήψεως.
Κάθε μεγάλη γιορτή στην Ορθόδοξη λατρεία έχει την «απόδοσή» της. Κάθε γιορτή είναι ζωντανό γεγονός, που επαναλαμβάνεται στη ζωή του πιστού.
Κάθε μεγάλη γιορτή στην Ορθόδοξη λατρεία έχει την «απόδοσή» της. Κάθε γιορτή είναι ζωντανό γεγονός, που επαναλαμβάνεται στη ζωή του πιστού.
Αλλά και για άλλο λόγο γίνεται ο επανεορτασμός μιας
εορτής, δηλαδή η απόδοσή της. Για ν’ απολαύσουμε ακόμα μια φορά την ομορφιά της
γιορτής.
Όταν ένα θέαμα είναι ωραίο, ποθούμε να το ξαναδούμε. Όταν
ένα φαγητό είναι νόστιμο, θέλουμε να το ξαναγευτούμε. Ο εορτασμός κάποιου
γεγονότος της ζωής του Χριστού ή της Θεοτόκου, προξενεί γλυκύτητα στη ψυχή, που
θέλει να το ξαναγιορτάσει.
Τη γλυκύτητα περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο γεγονός, την
αισθανόμαστε για τη γιορτή του Πάσχα. Γιορτή ευφροσύνης. «Πανήγυρις έστι πανηγύρεων».
Ποτέ άλλοτε δεν σκιρτά η ψυχή τόσο πολύ, όσο τη νύχτα της Αναστάσεως.
Χαιρόμαστε για το θρίαμβο του Αναστάντος Κυρίου.
Θρίαμβος της ζωής κατά του θανάτου. Του Χριστού κατά του
Άδη. Της χαράς κατά της λύπης. Της αλήθειας κατά του ψεύδους. Αυτή η ευφροσύνη
για την Ανάσταση του Χριστού είναι καθολική και αιώνια. Ουρανός και γη
συγχορεύουν. Όχι μια φορά. Πάντοτε, αιώνια. «Ουρανοί μεν επαξίως
ευφραινέσθωσαν, γη δε αγαλλιάσθω· εορταζέτω δε κόσμος, ορατός τε άπας και
αόρατος. Χριστός γαρ εγήγερται, ευφροσύνη αιώνιος» (κανόνας Πάσχα).
Η ΑΝΟΔΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
Η ΑΝΟΔΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
π. Δημητρίου Μπόκου
π. Δημητρίου Μπόκου
Χίλια χρόνια πρὸ Χριστοῦ ὁ βασιλιὰς Δαυῒδ καὶ ὀχτακόσια ὁ προφήτης
Ἡσαΐας, μὲ τὴν ἔλλαμψη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος προφητεύουν τὸ συγκλονιστικὸ
γεγονός, ποὺ ἡ ἐκκλησιαστική μας παράδοση ταυτίζει μὲ τὴν Ἀνάληψη
τοῦ Κυρίου. Βλέπουν τὸν Μεσσία-Χριστὸ μὲ τὴ μορφὴ ἰσχυροῦ πολεμιστῆ,
νὰ ἐπιστρέφει μὲ γρήγορο καὶ στιβαρὸ βάδισμα - ἔνδοξος νικητὴς - ἀπὸ
τὸ πεδίο τῆς μάχης, ντυμένος μὲ κόκκινη πολεμικὴ στολή. Ἔρχεται ἀπὸ
τὴν Ἐδώμ, τὴν Ἰδουμαία (συμβολικὸ τόπο τῶν ἐχθρῶν τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ)
καὶ εἰδικώτερα ἀπὸ τὴν πρωτεύουσά της, τὴ Βοσόρ.
Ἡ ἐπιστροφὴ τοῦ νικητῆ Χριστοῦ στὸν τόπο του, τὸν οὐρανό, μετὰ τὴ
συντριβὴ τῶν ἐχθρῶν του, περιγράφεται πληθωρικὰ στὴν ὑμνολογία τῆς
ἑορτῆς. Οἱ οὐράνιοι ἄγγελοι ἐκπλήττονται σὲ ὑπέρτατο βαθμὸ βλέποντας
ἄνθρωπο νὰ ἀνεβαίνει πάνω ἀπὸ αὐτοὺς καὶ διερωτῶνται μὲ τὰ λόγια τῶν
προφητῶν: «Ποιὸς εἶναι αὐτὸς ποὺ ἔρχεται ἀπὸ τὴν Ἐδώμ; “Τίς ἐστιν οὗτος
ὁ ὡραῖος ἀνήρ;” Καὶ δὲν εἶναι ἄνθρωπος μόνο, ἀλλὰ Θεὸς καὶ ἄνθρωπος».
Τὴν ἀπάντηση ἀναλαμβάνει νὰ δώσει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός: «Ἐγὼ εἶμαι ἐκεῖνος,
ποὺ ὁμιλῶ γιὰ δικαιοσύνη καὶ ἔχω τὴ δύναμη νὰ φέρω τὴ σωτηρία».
Οἱ ἄγγελοι ξαναρωτοῦν: «Γιατί τὰ ἱμάτιά σου εἶναι ἐρυθρὰ καὶ τὰ ἐνδύματά
σου σὰν νὰ ἐξῆλθες ἀπὸ πατητήρι σταφυλιῶν;» Καὶ ὁ Χριστὸς ἀπαντᾶ: «Ἔρχομαι
“ἐκ Βοσόρ, ὅπερ ἐστὶ τῆς σαρκός”, (ἀπὸ τὴ σάρκα, ἀπὸ τὸν τόπο ὅπου ἔδρασα
ὡς ἄνθρωπος). Εἶναι ἐρυθρὰ τὰ ἱμάτιά μου, διότι “ληνὸν ἐπάτησα μονώτατος”.
Τὸ πατητήρι ἦταν γεμάτο καὶ κανένας ἄλλος δὲν μὲ βοήθησε νὰ πατήσω
τὰ σταφύλια. Κοίταξα γύρω μου μὲ πολλὴ προσοχή, ἀλλὰ δὲν βρῆκα βοηθό,
κανένας δὲν μοῦ ἔδωκε ἕνα χέρι βοήθειας. Τὸ παντοδύναμο χέρι μου
μόνο του ἔσωσε τὸν λαό μου. Καταπάτησα στὸν θυμό μου τοὺς ἐχθρούς
μου, τοὺς συνέτριψα σὰν χῶμα, ἔκαμα τὸ αἷμα τους νὰ τρέξει στὴ γῆ» (Ἡσ.
63, 1-6 καὶ ὑμνολογία τῆς ἑορτῆς). Μὲ τὸ πάτημα τῶν σταφυλιῶν ὑποδηλώνεται
ἡ συντριβὴ τῶν ἐχθρῶν τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ λαοῦ του, τῶν δαιμονικῶν δηλαδὴ
δυνάμεων.
«Βλέπουσαι δὲ τὸν οἰκεῖον δεσπότην» οἱ τάξεις τῶν ἀγγέλων, ὅταν ἀντιλήφθηκαν,
ὅτι αὐτὸς ποὺ ἐρχόταν ἀπὸ τὴ Βοσὸρ ὡς ἄνθρωπος ἦταν ὁ ἴδιος ὁ οὐράνιος
βασιλιάς τους, ἄρχισαν νὰ κραυγάζουν ἔξαλλες πρὸς τὶς ἀνώτερες ἀγγελικὲς
ταξιαρχίες νὰ ἀνοίξουν διάπλατα τὶς οὐράνιες
πύλες, γιὰ νὰ εἰσέλθει ὁ νικητὴς Κύριος: «Ἄρατε πύλας οἱ ἄρχοντες ἡμῶν
καὶ ἐπάρθητε πύλαι αἰώνιοι καὶ εἰσελεύσεται ὁ Βασιλεὺς τῆς δόξης».
Στὴν ἐρώτηση δὲ τῶν ἀνωτέρων ἀγγελικῶν δυνάμεων: «Τίς ἐστιν οὗτος
ὁ Βασιλεὺς τῆς δόξης;» οἱ κατώτεροι ἄγγελοι ἀπαντοῦσαν: «Κύριος κραταιὸς
καὶ δυνατός, Κύριος δυνατὸς ἐν πολέμῳ, …Κύριος τῶν δυνάμεων, αὐτός ἐστιν
ὁ Βασιλεὺς τῆς δόξης» (Ψαλμ. 23, 7-10).
Ἡ παραστατικὴ αὐτὴ περιγραφὴ θέλει νὰ τονίσει ὅτι κανένας ἄλλος,
οὔτε κάποιος ἄνθρωπος μεσολαβητής, οὔτε ἄγγελος ἐκ τοῦ οὐρανοῦ («οὐ
πρέσβυς, οὐκ ἄγγελος), ἀλλ’ αὐτὸς ὁ Κύριος», ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, «ἔσωσεν
ἡμᾶς», λόγῳ τῆς ὑπερβολικῆς του ἀγάπης πρὸς ἐμᾶς. Αὐτὸς λοιπὸν κατέβηκε
στὰ κατώτερα μέρη τῆς γῆς, στὸν ἴδιο τὸν Ἅδη, ἀναζητώντας τὸ πλάσμα
του, τὸν Ἀδάμ. Ἦρθε καὶ βρῆκε τὴν πεσμένη ἀνθρώπινη φύση, τὴν πῆρε
στοὺς ὤμους του, τὴν ἔκαμε δηλαδὴ φύση δική του, τὴν ἀνύψωσε πάνω ἀπὸ
τοὺς ἀγγέλους, «ὑπεράνω πάσης ἀρχῆς καὶ ἐξουσίας», καὶ τελικὰ τὴν ἐκάθισε
στὰ δεξιὰ τοῦ Πατρός, τὴν ἔκαμε αἰώνιο συγκάθεδρο τῆς Ἁγίας Τριάδας.
«Ἐπὶ τῶν ὤμων Χριστέ, τὴν πλανηθεῖσαν ἄρας φύσιν, ἀναληφθείς, τῷ Θεῷ
καὶ Πατρὶ προσήγαγες»,ψάλλουμε χαρακτηριστικά. Γιὰ πρώτη φορὰ ἀνθρώπινη
φύση ἔφτασε στὸν ἀρχικό της προορισμό.
«Κοινωνοὶ θείας φύσεως» εἴμαστε καλεσμένοι νὰ γίνουμε καὶ μεῖς,
μέτοχοι δηλαδὴ τῆς φύσεως αὐτῆς ποὺ στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ἀνῆλθε
καὶ συνεκάθισε στὰ δεξιὰ τῆς μεγαλωσύνης τοῦ Θεοῦ. Αὐτὴ θὰ εἶναι ἡ
μέγιστη καταξίωσή μας. Γένοιτο!
(ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, ἀρ. φ. 395, Ἰούν. 2016)
Ἀ ν τ ι ύ λ
η
Ἱ.
Ναὸς Ἁγ. Βασιλείου, 481 00 Πρέβεζα
Τηλ.
26820 25861/23075/6980 898 504
e-mail:
antiyli.gr@gmail.comΔευτέρα 22 Μαΐου 2017
Κυριακή 21 Μαΐου 2017
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)