ΕΜΦΥΤΕΥΣΗ ΤΣΙΠ: ΜΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ 12 ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΘΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΝΑ ΤΟ ΔΕΧΤΟΥΝ

Είμαστε η τελευταία γενιά που έχουμε φωνή και ελεύθερη βούληση και που μπορούμε να αλλάξουμε την πορεία της ιστορίας. Σήμερα όλοι συνδέονται παντού – τα ‘έξυπνα τηλέφωνα’ (smart phones) θα γίνουν τα εργαλεία της Έξυπνης Παγκόσμιας Τάξης, θέτοντας τέρμα στα μετρητά, στα κλειδιά, στις άδειες οδήγησης, κλπ. Ο σκοπός τους είναι επίσης να χρησιμοποιούνται καθημερινά ως ταυτότητα στη νέα «αξιόπιστη» διαδικτυακή κοινότητα.

Τότε το τηλέφωνο ή το chip που συνδέεται με την ID του χρήστη του τηλεφώνου, γίνεται ένα αντικείμενο πολύ πολύτιμο για να χαθεί και το μόνο ασφαλές μέρος πλέον, είναι κάτω από το δέρμα…

Το πράγμα πάει κάπως έτσι :

1. Δημιουργήστε ένα κλίμα φόβου.
2. Κάντε τους όλους να είναι online.
3. Κάντε ώστε και ο κάθε φτωχός να έχει πάνω του ένα κινητό τηλέφωνο.4. Κάντε όλοι να μιλούν για RFID και βιομετρικά στοιχεία: το πρώτο στάδιο για την αποδοχή κάποιου πράγματος είναι η προσδοκία του.
5. Βάλτε chip σε τόσα περισσότερα πράγματα και ανθρώπους μπορείτε (τηλέφωνα, κατοικίδια ζώα, ρούχα, κλπ.) ώστε να φαίνεται ότι είναι κάτι «φυσιολογικό».
6. Προωθείστε ένα σύστημα παγκόσμιας ταυτότητας, αλλά κάντε το σιγά σιγά.
7. Προωθήστε εμφυτεύματα για την υγεία και την ασφάλεια, ώστε να πιστεύουν όλοι ότι είναι κάτι καλό.
8. Κάντε έτσι ώστε να μπορούν να χρησιμοποιούν το τηλέφωνό τους για τα πάντα, ειδικά ως μέσο πληρωμής και ως απόδειξη ταυτότητας.
9. Πώς ξέρουμε ότι είσαι εσύ στα αλήθεια; Τα βιομετρικά σας στοιχεία παρακαλώ!
10. Κυβερνο-επίθεση! Επανάσταση! Σας παρακαλούμε, προστατεύστε μας!
11. Η οικονομία καταρρέει… το μετρητό χρήμα έχει φύγει και όλες οι πληρωμές γίνονται πλέον ψηφιακά.
12. Τα τηλέφωνα χάνονται και κλέβονται. Τα βιομετρικά στοιχεία πλαστογραφούνται. Το να κουβαλάς ένα κινητό τηλέφωνο είναι μεγάλος μπελάς – και τα Verichips είναι απλά η πιο εύκολη λύση…

Δείτε το βίντεο της Master Card για την «επανάσταση» της πληρωμής μέσω κινητών τηλεφώνων σε ολόκληρο τον κόσμο! Όπως δείχνει το βίντεο, σε όλο τον κόσμο το χρήμα έχει καταργηθεί και οι άνθρωποι «χαρούμενοι και απελευθερωμένοι» πληρώνουν πλέον, με τα κινητά τους, ακόμα και στη λαϊκή. «Ποιο είναι το επόμενο βήμα;», ρωτάει στο τέλος, ο αφηγητής του βίντεο. «Μείνετε συνδεδεμένοι γιατί μόλις τώρα αρχίσαμε…».

http://evaggelismostheotokou.gr 

"Η ΑΘΗΝΑ ΑΠΟ ΚΑΤΩ" ΤΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΤΩΝ ΝΕΟΠΤΩΧΩΝ

Το φιλμ του Τάκη Μπαρδάκου που καταγράφει την Ελλάδα των νεόπτωχων και των ανέργων, παρουσιάστηκε στο 18ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Η Ελλάδα των νεόπτωχων, των ανέργων που ανεβαίνουν τον δικό τους Γολγοθά, κατά τη διάρκεια της άνευ προηγουμένου οικονομικής κρίσης. Ιστορίες πολιτών που βιώνουν την κοινωνική ανισότητα και την αδικία, το φαινόμενο των αστέγων, τα συσσίτια, τα συγκλονιστικά ποσοστά ανεργίας και η κατάπτωση μεγάλων κοινωνικών στρωμάτων στην κατηγορία των νεόπτωχων, έχουν μετατρέψει το όνειρο της ευημερίας σε έναν κοινωνικό-οικονομικό εφιάλτη. Το ντοκιμαντέρ αυτό ως καλλιτεχνικό έργο, δεν ακολουθεί τους κανόνες της διαφημιστικής αισθητικής και της τουριστικής απεικόνισης, αλλά είναι σκληρό και αποδομημένο - όσο σκληρή και αδιέξοδη είναι πολλές φορές η ίδια η ζωή - επίκαιρο όμως και αναγκαίο για την κοινωνική αλληλεγγύη, την πολιτισμική συνείδηση ​​και την ανάγκη για διάλογο. 

Μια ταινία από τους κάτω για τους κάτω

Η ταινία χρηματοδοτήθηκε εξ ολοκλήρου από τους πολίτες και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, αφού η ομάδα των βασικών συντελεστών είναι άνεργοι, όπως και το μεγαλύτερο ποσοστό των εργαζομένων στον οπτικοακουστικό χώρο, που βιώνουν μια μακροχρόνια ανεργία, σε εξωπραγματικά ποσοστά. 

"Ξεκινήσαμε την καμπάνια οικονομικής εξόρμησης για να γυρίσουμε αυτό το ντοκιμαντέρ, μέσω των κοινωνικών δικτύων με την δημιουργία Crowd funding - έρανο όπως  λέγαμε παλιά -μέσω της ιστοσελίδας της ταινίας. Η καμπάνια μας για  οικονομική στήριξη εστιάστηκε τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό κι αμέσως   είδαμε αρκετό κόσμο να ευαισθητοποιείται, με  δωρεές που ξεκινούσαν από τα 2 ευρώ. Η μ.κ.ο ΠΡΑΚΣΙΣ  μας βοήθησε εντάσσοντας την ταινία στην νεοσύστατη πλατφόρμα Crowd funding One Up, μέσα από ένα πρόγραμμα στήριξης  ανέργων που  δημιουργούν μέσα στην κρίση".

https://ellasnafs.blogspot.gr

ΚΗΔΕΙΑ Η ΑΠΟΚΑΪΔΙΑ; ΠΕΡΙΦΡΟΝΤΙΣ ΤΑΧΤΟΠΟΙΗΣΗ Ή ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΤΙΚΗ «ΣΤΑΧΤΟΠΟΙΗΣΗ»;

Κηδεία ή αποκαΐδια;

Περίφροντις ταχτοποίηση ή περιφρονητική «σταχτοποίηση»;

Σάββας Ηλιάδης, δάσκαλος

Η ελληνική λέξη «κηδεία» ερμηνεύεται στα έγκυρα λεξικά ως «εκφορά νεκρού, ταφή, ξόδι», όπου «ξόδι» σημαίνει έξοδος, (εξ – οδεύω) δηλαδή, αναχώρηση από αυτήν τη ζωή για την άλλη. Λέξη του γλωσσοπλάστη λαού, η οποία ταυτίζεται νοηματικά με την ονομασία:«Εξόδιος Ακολουθία», όπως την ονομάζει η Εκκλησία. Το δε ρήμα «κηδεύω» σημαίνει στην πρώτη του έννοια φροντίζω, κατόπινενταφιάζω και επίσης δίνω σε γάμο. Ακόμη και το ρήμα «κήδω, κήδομαι» έχει την έννοια τουφροντίζω. Ούτως ή άλλως όμως και τα δυο ρήματα ετυμολογικά παράγονται από τη λέξη«κήδος», που σημαίνει «φροντίδα».

Από τις λίγες αυτές λεξιλογικές αναλύσεις φαίνεται ξεκάθαρα πως η λέξη κηδεία δεν είναι και δεν σημαίνει απλώς μια τυπική θρησκευτική τελετουργία, αλλά έχει βαθύτερη φιλάνθρωπη πνευματική διάσταση, που απορρέει από τη φυσική κλήση του ανθρώπου αλλά θεμελιώνεται και από τη διδασκαλία της Αγίας μας Εκκλησίας.  

Η φροντίδα και η ταφή των νεκρών είναι πανάρχαιο έθιμο των πολιτισμένων λαών. Στηρίζεται στην Αγία Γραφή και απορρέει από την πίστη ότι ο άνθρωπος είναι πλασμένος από γη «και εις γην απελεύσεται». Η Ορθόδοξη Εκκλησία, φροντίζει με ακρίβεια τα της ταφής, δίνοντας βαρύτητα στην ιερότητα της ψυχής και του σώματος, κατά την χριστιανική δογματική διδασκαλία. Η ταφή αποτελεί «μακροχρόνιον ιερόν έθος», το οποίο ο ίδιος ο Κύριος τήρησε.

Η Εκκλησία έχει την δική της Παράδοση. Είναι γνωστή η ιδιαίτερη φροντίδα για την τακτοποίηση του νεκρού. Με σεβασμό στο νεκρό σώμα αποδίδονται όλες οι τιμές, μέχρι να γίνει η ταφή και να κλειστεί ο τάφος. Φροντίδα με απόλυτη σχολαστικότητα πολλές φορές, με όλες τις προπεμπτήριες υποχρεώσεις για το τελευταίο ταξίδι.

Αλλά και πάλι ο τάφος συνεχίζει να είναι για πολύν καιρό το κέντρο του ενδιαφέροντος των αγαπητών προσώπων του νεκρού. Είναι τόπος προσκυνήματος και επικοινωνίας με αυτόν. Προσφέρει  παρηγοριά, ανάπαυση και ελπίδα στις ψυχές των συγγενών και φίλων. Όλα αυτά γίνονταν και συνεχίζουν να γίνονται κατά τη φυσική κλίση και επιθυμία της ψυχής του ανθρώπου. Δεν είναι τύπος. Είναι βαθιά ανθρώπινη ανάγκη, καθιερωμένη από αιώνων.

Εκτός αυτού οι επισκέψεις στους τάφους και τα κοιμητήρια γενικά δε μένουν στο επίπεδο  ενός απλού περιπάτου για ψυχική ανακούφιση. Η παρουσία του Ορθοδόξου Χριστιανού στον τάφο και στο κοιμητήριο είναι προσευχητική. Συνηθίζουμε στον τάφο να κάνουμε προσευχή για την ανάπαυση των κεκοιμημένων μας. Μάλιστα όχι μόνο των δικών μας αλλά και όλων όσοι είναι ενταφιασμένοι εκεί και «πάντων των απ` αιώνων τω Θεώ ευαρεστησάντων».

Όταν η επίσκεψη στα κοιμητήρια συνοδεύεται από τη μνήμη της τελευταίας εικόνας, εκείνης που ο νεκρός τοποθετούνταν στον τάφο, γεννιέται μέσα στην ψυχή η αίσθηση της παρουσίας του και η παρηγοριά είναι μεγάλη. Γι` αυτό βλέπουμε πολλές φορές, κυρίως γυναίκες, λόγω του ευαίσθητου συμπαθητικού, να κλαίνε αλλά και να  «συνομιλούν» πάνω από τον τάφο. Ναι, γι` αυτές η «συνομιλία» είναι πραγματική. Αυτό το φαινόμενο είναι μια ζώσα κατάσταση, που καταπραΰνει  τις πληγές, δίνει ανακούφιση στον πόνο και στέλνει αχτίδες παρηγοριάς στην καρδιά. Δεν είναι λοιπόν τυχαία όλα αυτά ούτε κατάλοιπα καθυστερημένων μυαλών άλλων εποχών. Είναι πολύ ανθρώπινα και διαχρονικά.

Πάντως ο ελληνικός λαός περιποιείται τους τάφους των κεκοιμημένων του και προσπαθεί τακτικά να τους επισκέπτεται. Αυτή η εξοικείωση με τους τάφους και τα κοιμητήρια δείχνει την αγάπη των Ορθοδόξων προς τους κεκοιμημένους τους κι ακόμη την ελπίδα για την μέλλουσα ζωή και τη συνάντηση με αυτούς. Ακούμε πολλές φορές στις κηδείες από στόματα απλών ανθρώπων  αυθόρμητους θρηνητικούς «διαλόγους» με  επικλήσεις, παρακλήσεις για συγχώρεση, για συγγνώμη, για παραλήψεις και αθετήσεις στη σχέση τους με τον νεκρό, υπενθυμίσεις περιστατικών που βίωσαν αντάμα στην εδώ ζωή, που επιβεβαιώνουν την πίστη στην αθανασία και στην αιώνια ζωή, αλλά πως συνεχίζεται και πέρα από τον τάφο η ζωντανή σχέση και επικοινωνία.

Πολύ όμορφα μας θυμίζει ο Γεώργιος Δροσίνης το κομμάτι αυτό της πίστης μας και με ένα πραγματικό καλλιτέχνημα εκφράζει την αλήθεια της Εκκλησίας μας, δίνοντας κουράγιο και ελπίδα σ` αυτούς που στερούνται αγαπημένα πρόσωπα:

               Τι λοιπόν;

Τι λοιπόν; Της ζωής μας το σύνορο
θα το δείχνει ένα ορθό κυπαρίσσι;
 Κι απ' ό,τι είδαμε, ακούσαμε, αγγίξαμε

τάφου γη θα μας έχει χωρίσει;

Ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε,
τούτο μόνο Ζωή μας το λέμε;
Κι αυτό τρέμουμε μήπως το χάσουμε
και χαμένο στους τάφους το κλαίμε;

Σ' ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε
της ζωής μας ο κόσμος τελειώνει;
Τίποτε άλλο; Στερνό μας απόρριμμα
το κορμί που σκορπιέται και λιώνει;

Κάτι ανέγγιχτο, ανάκουστο, αθώρητο
μήπως κάτω απ' τους τάφους ανθίζει
κι ό,τι μέσα μας κρύβεται αγνώριστο
μήπως πέρ' απ' το θάνατο αρχίζει;

Μήπως ό,τι θαρρούμε βασίλεμα
γλυκοχάραμα αυγής είναι πέρα
κι αντί να 'ρθει μια νύχτα αξημέρωτη
ξημερώνει μια αβράδιαστη μέρα;

Μήπως είν' η αλήθεια στο θάνατο
κι η ζωή μήπως κρύβει την πλάνη;
¨Ο,τι λέμε πως ζει μήπως πέθανε
κι είν' αθάνατο ό,τι έχει πεθάνει;

Κηδεία λοιπόν ή αποκαΐδια; Φροντίδα ή περιφρόνηση στο δημιούργημα του Θεού;Σήμερα, η αποστασία του ανθρώπου από τον ευαγγελικό νόμο, ανάμεσα στα τόσα αναφυόμενα «μοδάτα» τραγικά και αφύσικα και παρά φύση φαινόμενα,  τείνει να καταστήσει ως μόδα και το κάψιμο του νεκρού. Να γίνει ανίερη παράδοση η καύση στο υλικό μεν, αλλά ένα από τα υποστατικά μέρη του όντος που λέγεται άνθρωπος, στο σώμα. Στο ιερό αυτό μέρος «της αρμονικής συμφυίας με την ψυχή», που τον υπηρέτησε στο διάβα της ζωής με απόλυτη υπακοή. Του έδωσε όλες τις δυνάμεις του, για να ικανοποιήσει τα θελήματά του. Ή τον διακόνησε, για να προκόψει στη ζωή, να πετύχει στα όνειρά του. Να υπηρετήσει τον συνάνθρωπο και  το Θεό του. Του προσφέρθηκε, τέλος πάντων, για να ζήσει όπως εκείνος θέλει. Και που υπέστη εντέλει το αποτέλεσμα της φθαρτότητας και ακολούθησε τη φυσική του κατάληξη, το θάνατο. Αξίζει πραγματικά τέτοια μεταχείριση στο «δοχείο» της υπάρξεώς μας;

Αν πιστεύουμε πως τα λείψανα των αγίων είναι αγιασμένα και προσφέρουν τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, σ` όσους προσέρχονται με πίστη για προσκύνηση, αν το πιστεύουμε, τότε αποκλείεται παντελώς το δικαίωμα της καύσης, διότι θα στερηθούμε από μόνοι μας αυτό το δώρο του Θεού. Παράλληλα θα αμφισβητήσουμε τη δυνατότητα του αγιασμού διά της «καθόλου» μεθέξεως στη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Αυτό θα είναι ύβρις και αυτοπροαίρετος αποκλεισμός από τη σωτηρία.

  Όχι. Όχι με τον κόσμο και την απιστία. Όχι με το δαιμονικό και αλυσιδωτό γκρέμισμα των παραδόσεων, οι οποίες στηρίζουν το Γένος μας αιώνες τώρα και του δίνουν αυτήν την ιδιαίτερη δυναμική της ύπαρξής  του και τη λεβέντική και αξιοπρεπή στάση του απέναντι στα θεμελιώδη γεγονότα της ζωής. Όχι με την άρνηση και την απαξίωση του αγαπημένου πλάσματος του Θεού. Όχι στην ανυπακοή του θελήματος του Θεού, αλλά σεβασμός στην ευλογημένη  κληροδοσιά των Πατέρων μας.

Σάββας Ηλιάδης

Δάσκαλος
Κιλκίς, 5-7-2017

http://aktines.blogspot.gr

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ: ΓΙΑΤΙ ΕΝΟΧΛΕΙ Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ;

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Στη δημόσια διαβούλευση για τη Συνταγματική Αναθεώρηση η κυβέρνηση θέτει ως ερώτημα αν πρέπει να παραμείνει εν ισχύι η πρόβλεψη του άρθρου 16, παράγραφος 2, που ορίζει ως ένα εκ των σκοπών της παιδείας την ανάπτυξη θρησκευτικής συνειδήσεως. Το άρθρο αναφέρει και την ανάπτυξη εθνικής συνειδήσεως, αλλά προς το παρόν η κυβέρνηση ενοχλείται μόνον από τη θρησκευτική συνείδηση.

Η μελέτη της Ιστορίας καταδεικνύει ότι η θρησκευτικότητα και ο σεβασμός προς το θείον είναι στοιχεία άρρηκτα δεμένα με την εθνική μας ταυτότητα. Ο Ηρόδοτος ορίζει την κοινή θρησκευτική πίστη ως ένα εκ των τεσσάρων στοιχείων που συνδέουν όλους τους Έλληνες του 5^ου αιώνος π.Χ. Στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας όποιος παρέμενε Ορθόδοξος διατηρούσε και την εθνική ταυτότητα, ενώ όποιος εξισλαμιζόταν «τούρκευε», χανόταν για τον Ελληνισμό. Ο Θ. Κολοκοτρώνης λέγει προς τους μαθητές του πρώτου αθηναϊκού Γυμνασίου ότι «όταν επιάσαμε τα όπλα πρώτα είπαμε υπέρ Πίστεως και ύστερα υπέρ Πατρίδος»!

Η ανάπτυξη θρησκευτικής συνειδήσεως με ορθόδοξο χριστιανικό περιεχόμενο υπήρξε από τα πρώτα χρόνια της ιδρύσεως του ελληνικού κράτους θεμελιώδης σκοπός της Παιδείας. Ο Κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας ζήτησε από τον Ανδρέα Μουστοξύδη να συγκεντρώσει Ορθόδοξα κείμενα, ύμνους και προσευχές σε ένα βιβλίο, το οποίο προοριζόταν για τους μαθητές. Ακόμη και η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1964 με πρωταγωνιστή τον Ευάγγελο Παπανούτσο δεν αμφισβήτησε την ανάγκη διδασκαλίας των Ορθοδόξων Θρησκευτικών στο σχολείο. Θυμίζω επίσης ότι ο ισχύων Νόμος 1566/1985 (κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου) ορίζει ότι η παιδεία πρέπει να οδηγεί τους μαθητές «να διακατέχονται από πίστη προς την πατρίδα και τα γνήσια στοιχεία της ορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης». Όλα αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να τα κατεδαφίσει;

Και αν διαγράψουμε την ανάπτυξη θρησκευτικής συνειδήσεως από τους σκοπούς της παιδείας με τί θα την αντικαταστήσουμε; Είδαμε τί συνέβη στον 20ό αιώνα. Ο Χιτλερισμός και ο Σταλινισμός αμφισβήτησαν τη Χριστιανική διδασκαλία και προσπάθησαν να την αντικαταστήσουν. Οι μεν Χιτλερικοί με τον Υπεράνθρωπο του Νίτσε και τον παγανισμό, οι δε Σταλινικοί με την υποχρεωτική διδασκαλία του αθεϊσμού. Πού οδήγησαν όλα αυτά; Σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως, σε εκτελέσεις αντιφρονούντων, σε πολέμους, σε Ολοκαυτώματα. Η Ορθόδοξη Χριστιανική διδασκαλία συνυπάρχει αρμονικά με τον σεβασμό στη δημοκρατία και τις ανθρωπιστικές αξίες. Καλλιεργεί τον σεβασμό στην ετερότητα χωρίς να καταργεί την εθνική ταυτότητα.

Όσοι ενοχλούνται από την ανάπτυξη της θρησκευτικής συνειδήσεως ας απαντήσουν: Ποιους στόχους και ποια ιδανικά θα βάλουν στη θέση της; Ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, μιλώντας τον Σεπτέμβριο 2005 στη Φλώρινα, προειδοποίησε ότι ενδεχόμενη κατάργηση της θρησκευτικής αγωγής στα σχολεία θα φέρει αύξηση των αντικοινωνικών και παραβατικών συμπεριφορών.

Το άρθρο 16, παρ. 2, του Συντάγματος δεν πρέπει να αλλάξει.

Άρθρο στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 2/7/2017 

Η ΕΛΛΑΔΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ: ΠΕΡΙΠΟΥ 4 ΕΚΑΤ. ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΟ ΟΡΙΟ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ

Δύο στους πέντε Έλληνες ηλικίας 18-64 ετών διατρέχουν κίνδυνο φτώχειας - Πάνω από το 1/4 των ανηλίκων διατρέχει τον ίδιο κίνδυνο - Χειρότερη κατάσταση μόνο σε Βουλγαρία και Ρουμανία.

Τα στοιχεία που δημοσιεύει η Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία, σχετικά με τη φτώχεια στη χώρα μας, αποτυπώνουν το μέγεθος του προβλήματος. Χωρίς να υπάρχουν εικόνες, μερικές φορές οι αριθμοί αρκούν, καθώς το 35,6% του πληθυσμού της Ελλάδας (3.789.300 άτομα) βρίσκονταν σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού το 2016. 

Αν και η κατάσταση δεν άλλαξε και πολύ, οι αριθμοί δείχνουν μια πενιχρή μείωση, καθώς το 2015, το ποσοστό είχε διαμορφωθεί στο 35,7 (3.828.500 άτομα ). 

Σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, ο κίνδυνος φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού είναι υψηλότερος στην περίπτωση των ατόμων ηλικίας 18-64 ετών (39,7%) και εκτιμάται για τους Έλληνες σε 38% και για τους αλλοδαπούς που διαμένουν στην Ελλάδα σε 59,7%.

Τα νοικοκυριά που βρίσκονται σε κίνδυνο φτώχειας εκτιµώνται σε 832.065 σε σύνολο 4.168.784 νοικοκυριών και τα µέλη τους σε 2.262.808 στο σύνολο των 10.651.929 ατόµων του πληθυσμού της χώρας.

Ο κίνδυνος φτώχειας για παιδιά ηλικίας 0-17 ετών (παιδική φτώχεια) ανέρχεται σε 26,3%, σημειώνοντας μείωση κατά 0,3 ποσοστιαίες μονάδες σε σχέση µε το 2015. Ο κίνδυνος φτώχειας για άτοµα ηλικίας άνω των 65 ετών ανέρχεται σε 12,4% παρουσιάζοντας μείωση κατά 1,3 ποσοστιαίες μονάδες σε σχέση µε το 2015.

Αύξηση σε σχέση µε το 2015 σημείωσε το ποσοστό του πληθυσμού που απειλείται από τη φτώχεια ως προς το σύνολο του πληθυσμού, στη περίπτωση των:

*Εργαζομένων γυναικών κατά 1,3 ποσοστιαίες μονάδες (12,3%)

*Ανέργων κατά 2,3 ποσοστιαίες μονάδες (47,1%). Η αύξηση αφορά και τα δύο φύλα, µε μεγαλύτερη αυτή των γυναικών

*Νοικοκυριών µε δύο ενήλικες και τρία ή περισσότερα εξαρτώμενα παιδιά κατά 2,4 ποσοστιαίες μονάδες (32%)

*Νοικοκυριών µε δύο ενήλικες κάτω των 65 ετών κατά 2,3 ποσοστιαίες μονάδες (20,1%)

Το ποσοστό κινδύνου φτώχειας πριν από όλες τις κοινωνικές μεταβιβάσεις (δηλαδή µη συμπεριλαμβανομένων των κοινωνικών επιδομάτων και των συντάξεων στο συνολικό διαθέσιµο εισόδημα των νοικοκυριών) ανέρχεται σε 52,9%, ενώ όταν περιλαμβάνονται μόνον οι συντάξεις και όχι τα κοινωνικά επιδόματα μειώνεται στο 25,2%. Αναφορικά µε τα κοινωνικά επιδόματα, επισημαίνεται ότι αυτά περιλαμβάνουν παροχές κοινωνικής βοήθειας (όπως το ΕΚΑΣ, το επίδοµα μακροχρόνια ανέργων κ.λπ.), οικογενειακά επιδόματα (όπως επιδόματα τέκνων), καθώς και επιδόματα ή βοηθήματα ανεργίας, ασθένειας, αναπηρίας ή ανικανότητας, ή και εκπαιδευτικές παροχές.

Τα κοινωνικά επιδόματα συμβάλλουν στη μείωση του ποσοστού του κινδύνου φτώχειας κατά 4,0 ποσοστιαίες μονάδες, ενώ εν συνεχεία, οι συντάξεις κατά 27,7 ποσοστιαίες μονάδες. Το σύνολο των κοινωνικών μεταβιβάσεων μειώνει το ποσοστό του κινδύνου φτώχειας κατά 31,7 ποσοστιαίες μονάδες.

Οι κοινωνικές μεταβιβάσεις (συμπεριλαμβανομένων των συντάξεων) αποτελούν το 34,1% του συνολικού διαθέσιµου εισοδήματος των νοικοκυριών της χώρας, εκ του οποίου οι συντάξεις αναλογούν στο 86,9%, ενώ τα κοινωνικά επιδόματα στο 13,1%.

Οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν χαμηλότερο κίνδυνο φτώχειας σε σύγκριση µε τους ανέργους και τους οικονοµικά µη ενεργούς (νοικοκυρές κ.λπ.). Το ποσοστό κινδύνου φτώχειας για τους εργαζομένους ανέρχεται σε 14,1% και σε σχέση µε το 2015 εµφανίζεται στα ίδια επίπεδα στην περίπτωση των ανδρών, ενώ είναι αυξημένο στην περίπτωση των γυναικών (15,3% και 12,3% αντίστοιχα). Για τους ανέργους, , ο κίνδυνος φτώχειας ανέρχεται σε 47,1%, παρουσιάζοντας σηµαντική διαφορά μεταξύ ανδρών και γυναικών (51,9% και 42,4% αντίστοιχα). Ο κίνδυνος φτώχειας για όσους είναι οικονοµικά µη ενεργοί (µη συμπεριλαμβανομένων των συνταξιούχων) έχει μειωθεί κατά 0,8 ποσοστιαίες μονάδες και ανέρχεται σε 25,4%. Ο κίνδυνος φτώχειας για τους εργαζομένους µε πλήρη απασχόληση ανέρχεται σε 12,2%, ενώ για τους εργαζομένους µε μερική απασχόληση ανέρχεται σε 30,3%.

Σε σύγκριση με άλλες χώρες που υπάρχουν διαθέσιμα στοιχεία για το 2016, η Ελλάδα βρίσκεται στην 3η χειρότερη θέση (35,6%) για τον κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικό αποκλεισμό, μετά από τη Βουλγαρία (40,4%) και τη Ρουμανία (38,8%). 

Ακολουθούν, η Λετονία (28,5%), η Ισπανία (27,9%), η Ουγγαρία (26,3%), το Βέλγιο (20,7%), η Αυστρία (18%) και η Φινλανδία (16,6%).

Το κατώφλι της φτώχειας ανέρχεται στο ποσό των 4.500 ευρώ ετησίως ανά άτομο και σε 9.450 ευρώ για νοικοκυριά µε δύο ενήλικες και δύο εξαρτώμενα παιδιά ηλικίας κάτω των 14 ετών, ενώ το μέσο ετήσιο διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών της εκτιμάται σε 14.932 ευρώ.

http://www.protothema.gr

ΜΗΤΡΟΠ. ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ: «ΓΑΜΟΣ ΚΑΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΙ»

Ο Μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος εξηγεί με απλό τρόπο γιατί η Ορθοδοξία δε συμβαδίζει και δεν μπορεί να συμβαδίσει με την ομοφυλοφιλία.

ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΤΟ ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΟ ΒΙΝΤΕΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛ.ΑΣ. ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥΣ ΤΟΥ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΣΤΟΥΣ ΕΦΗΒΟΥΣ

Ένα πραγματικά σοκαριστικό βίντεο που δείχνει σε όσους δεν μπορούν να το υποψιαστούν ποιοι κίνδυνοι μπορεί να κρύβονται πίσω από τον οποιοδήποτε στο Διαδίκτυο, ανέβασε η Ελληνική Αστυνομία στους λογαριασμούς της στα social media.

Το βίντεο έχει διάρκεια 10 λεπτών και 35 δευτερολέπτων και είναι εξαιρετικά καλογυρισμένο και προσεγμένο στο μοντάζ. Δείχνει εφήβους που συνομιλούν με κάποιους υποτίθεται συνομηλίκους τους στο Διαδίκτυο και βήμα-βήμα οδηγεί στην σοκαριστική αποκάλυψη: Ποτέ δεν ξέρεις ποιος κρύβεται πίσω από το προφίλ του οποιοδήποτε σου πιάνει την συζήτηση. Στο βίντεο εξετάζονται κατά κύριο λόγο δύο περιπτώσεις. Στην πρώτη είναι θύμα ένα αγόρι, που παρασύρεται από μια υποτιθέμενη κοπέλα στην οποία αρέσει και η οποία του ζητά να βγάλει πρώτος τα ρούχα του στην κάμερα του υπολογιστή του. Στο επόμενο μήνυμα, του λέει πως τον έχει καταγράψει σε βίντεο και πως αν δεν στείλει 100 ευρώ θα το στείλει στους φίλους του. Στην άλλη περίπτωση, μια κοπέλα πιεσμένη και στενοχωρημένη, παρασύρεται από έναν υποτίθεται νεαρό που της ζητά φωτογραφίες για να της κάνει επαγγελματική φωτογράφιση. Της λέει πόσο όμορφη είναι και της ζητά όλο και περισσότερα. Η κοπέλα στέλνει μια φωτογραφία της που είναι μόνο με το σουτιέν και τότε αρχίζει ο εκβιασμός: Αν δεν στείλει και γυμνές της φωτογραφίες, εκείνη με το εσώρουχο θα κυκλοφορήσει σε όλο το σχολείο… Η αποκάλυψη έρχεται όταν το βίντεο δείχνει ποιος είναι πίσω από όλα αυτά τα μηνύματα: Ένα καλοστημένο δίκτυο, μια σειρά ανθρώπων που εργάζονται στην απάτη και ένας «εγκέφαλος» που μαζεύει τα κέρδη. 

http://titogian54.blogspot.gr

ΚΡΙΣΙΜΟ ΕΡΩΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗΣ ΑΣΧΕΤΟΣΥΝΗΣ ΓΙΑ ΚΟΡΥΦΑΙΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ!

Ένα επικίνδυνο επίσημο έκτρωμα κυκλοφόρησε χτες από την κυβέρνηση που αφορά στο Πολίτευμα της χώρας, τις αρμοδιότητες του Προέδρου, τις βασικές Αρχές της Οικονομίας, τον Όρκο και την Εκκλησία. Πρόκειται για το ερωτηματολόγιο Διαβούλευσης (με ποιους;) της κατ ευφημισμόν Επιτροπής Διαλόγου για την αναθεώρηση του Συντάγματος με ερωτήματα προς τους πολίτες, που τους κρύβουν τις πολιτικές και ατομικές επιπτώσεις που έχει κάθε απάντηση που καλούνται να δώσουν! Εξαπάτηση ή βλακεία;

Η κυβέρνηση, στην προσπάθειά της να ξεφύγει από τη μέγγενη της Οικονομίας που βουλιάζει αποφάσισε να πετάξει τη μπάλα στην εξέδρα της Αναθεώρησης του Συντάγματος. Χωρίς να έχει συναίσθηση ότι το Σύνταγμα δεν είναι παιχνίδι, αλλά είναι σημαντικότερο από την οικονομία. Γιατί ΑΥΤΟ βάζει τους κανόνες του παιχνιδιού.

Σ αυτό το πλαίσιο η λεγόμενη Επιτροπή Διαλόγου, που έχει για δουλειά της να βάλει συνταγματικά θέματα για συζήτηση στο λαό και απ αυτή τη συζήτηση να φέρει προτάσεις αλλαγής κρίσιμων άρθρων του Συντάγματος, εκπόνησε ένα ερωτηματολόγιο προς όποιον θέλει να απαντήσει από το λαό.

Αφού κάνει μια θεωρητικούρα δήθεν δημοκρατικότητας η Επιτροπή βάζει σε δημόσια διαβούλευση(!) μια σειρά από ερωτήματα, που συμπέρανε ότι είναι άξια λόγου από «αναρτήσεις στο διαδίκτυο για την αναθεώρηση και από κοινωνικούς και επιστημονικούς φορείς».

Από την καταγραφή των ερωτημάτων και τη σοβαρότητά τους συμπεραίνει κανείς αβίαστα ότι αυτοί οι φορείς και οι …διαδικτυακοί πολίτες είναι συγγενείς, φίλοι, συνοδοιπόροι και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ!

Πριν ξεσκεπάσουμε την επικίνδυνη αντιδημοκρατική αρπακόλα των ερωτημάτων να πούμε ότι όταν μιλάμε για το Σύνταγμα μιλάμε για τον νόμο που καθορίζει τις ζωές μας. Τη σχέση μας με την εξουσία, με τους άλλους πολίτες, με τους νόμους.

Η εκπόνηση Συντάγματος απαιτεί βαθειά γνώση κάθε επίπτωσης που έχει κάθε λέξη που το απαρτίζει. Επειδή μια λέξη μπορεί να μετατρέπει τη Δημοκρατία σε δικτατορία και το δικαίωμα σε υποχρέωση. Το Σύνταγμα δεν είναι καταστατικός χάρτης καφενείου και συζήτησης μεταξύ τυρού και αχλαδιού. Θέλει γνώση.

Για να έχει γνώμη ο πολίτης για κάθε άρθρο του Συντάγματος απαιτείται προηγουμένως να ξέρει τι λέει, τι σημαίνει και τι εξυπηρετεί το κάθε άρθρο. Η κάθε λέξη. Το Σύνταγμα έπρεπε να διδάσκεται πριν από ο,τιδήποτε στα σχολεία. Δε συμφέρει, όμως, τις εξουσίες που δήθεν το υπηρετούν παραβιάζοντάς το.

Η κυβέρνηση με την ίδια επιπολαιότητα που ήρθε στην εξουσία, που εκπόνησε τα προγράμματα Θεσσαλονίκης, που έκανε δημοψήφισμα, που έφτιαξε το παράλληλο πρόγραμμα, που δεν ήξερε ποια ήταν η δύναμη των δανειστών και που διαπραγματεύεται και κυβερνά, με την ίδια φέρνει σε διαβούλευση (με ποιους;) κορυφαία άρθρα του Συντάγματος, χωρίς να έχει επίγνωση της ασόβαρης σχέσης μεταξύ της σημασίας των άρθρων και της ασχετοσύνης των ερωτώμενων!

Μα, δεν έχει ο λαός λόγο για το Σύνταγμα που τον αφορά; Φυσικά. Πρώτιστο. Αφού πρώτα του μάθεις ότι όταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκλέγεται από τη Βουλή έχει προεδρευόμενη Δημοκρατία και όταν εκλέγεται από το λαό έχει προεδρική. Κάνει διαφορά; Τεράστια! Στην πρώτη περίπτωση ο Πρόεδρος είναι σχεδόν διακοσμητικός και ισχυρός είναι ο πρωθυπουργός. Στη δεύτερη, ο Πρόεδρος είναι ο ισχυρός και διορίζει και παύει τον πρωθυπουργό!

Πόσοι πολίτες ξέρουν αυτή τη θεμελιώδη διαφορά; Ελάχιστοι. Στο ερωτηματολόγιο της Επιτροπής Διαλόγου, λοιπόν, χωρίς να εξηγείται στους πολίτες αυτό το απλό και σημαντικό, τους ζητιέται να απαντήσουν πώς θέλουν να εκλέγεται ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας!!! Ποιος αφελής και άμαθος πολίτης δεν θα απαντήσει «από το λαό»; Κανείς !! Πόσοι θα θέλουν «από το λαό» άμα τους εξηγήσεις ότι η Βουλή (οι εκπρόσωποι του λαού) είναι πιο αδύναμη όταν ο πρόεδρος είναι πιο ισχυρός; Έλα ντε!!!

Το ερωτηματολόγιο, λοιπόν, της Επιτροπής Διαλόγου της κυβέρνησης για το Σύνταγμα καλεί το λαό να απαντήσει σε μια σειρά από κρίσιμα τέτοια ερωτήματα χωρίς να εξηγεί στους ερωτώμενους τι σημαίνει κάθε απάντησή τους! Κι αυτό δεν θα ήταν σημαντικό αν οι απαντήσεις όλων των αφελών και πρόθυμων πολιτών δεν καταχωρούνταν για να κατατεθούν με βαρύνουσα σημασία στη συζήτηση για την αναθεώρηση!

Μ αυτή την προοπτική, της βαρύνουσας σημασίας των απαντήσεων των απληροφόρητων και χωρίς γνώση πολιτών, η συζήτηση για την αναθεώρηση του Συντάγματος ωθείται με μαθηματική ακρίβεια σε συζήτησεις επιπέδου καφενείου. Κι αυτό δεν είναι το επικίνδυνο. Το επικίνδυνο είναι που η κυβέρνηση με υποκριτικές ιαχές για «το δικαίωμα του λαού να έχει λόγο για το Σύνταγμά του» θα περάσει ο,τιδήποτε τη συμφέρει κομματικά και ιδεοληπτικά!

Παραθέτω δειγματοληπτικά μερικά από τα ερωτήματα της Επιτροπής και ο αναγνώστης μπορεί να βγάλει αβίαστα τα συμπεράσματά του. Όταν ρωτάς κάποιον υπεύθυνα για τον θεμελιώδη νόμο της χώρας πρέπει να του πεις και ποιες είναι οι επιπτώσεις από κάθε απάντηση. Τι αλλαγές επιφέρει και τι σημαίνει στην πράξη. Αλλιώς τον παγιδεύεις για να περάσεις τις θέσεις σου. Λίγο δικτατορία ακούγεται. Και μάλιστα δειλή. Καλυμμένη. Πάμε:

Η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας θα πρέπει να γίνεται: άρθρο 32

Με αυξημένη πλειοψηφία από τη Βουλή (όπως προβλέπει το Σύνταγμα)

-Απευθείας από το λαό

-Από το λαό, αν δεν επιτευχθεί η αυξημένη πλειοψηφία στη Βουλή, χωρίς τη διάλυσή της

-Από ειδικό σώμα εκλεκτόρων που θα απαρτίζεται από βουλευτές, περιφερειάρχες και δημάρχους.

-Από την Βουλή με αυξημένη πλειοψηφία 2/3 στις δύο πρώτες ψηφοφορίες και εφόσον δεν επιτευχθεί η εκλογή με απλή πλειοψηφία στην τρίτη ψηφοφορία για να αποφευχθεί η διάλυση της Βουλής.

-Δεν γνωρίζω/Δεν απαντώ

Ποιες από τις παρακάτω αρμοδιότητες θα πρέπει να διαθέτει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας; άρθρο 35

-Να συγκαλεί το Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών

-Να προκηρύσσει δημοψήφισμα για κρίσιμα εθνικά θέματα κατά την κρίση του

-Να απευθύνει διαγγέλματα προς το λαό

-Να αναπέμπει στη Βουλή ψηφισμένο νομοσχέδιο.

-Να παραπέμπει ψηφισμένο νομοσχέδιο για έλεγχο συνταγματικότητας σε Ανώτατο Δικαστήριο.

Στην περίπτωση που θεωρείτε ότι το Σύνταγμα θα πρέπει να επεκτείνει τα ασυμβίβαστα με τη βουλευτική ιδιότητα, ποια από τα παρακάτω, κατά τη γνώμη σας, θα πρέπει να συμπεριλάβει: άρθρο 57

-Το ασυμβίβαστο βουλευτικής και υπουργικής ιδιότητας

-Το ασυμβίβαστο βουλευτικής και οποιασδήποτε επαγγελματικής -δραστηριότητας

-Τα δύο παραπάνω

- Δεν γνωρίζω/Δεν απαντώ

«Οικονομικό Σύνταγμα»

Ποια από τις παρακάτω αρχές θεωρείτε ότι θα πρέπει να κατοχυρωθούν συνταγματικά; άρθρο 106

-η αρχή της ανταγωνιστικότητας

-η αρχή της επιχειρηματικότητας

-η αρχή του ελεύθερου ανταγωνισμού

-η αρχή της ιδιωτικής οικονομικής πρωτοβουλίας

-η προστασία των επενδύσεων

-όλες οι παραπάνω

-καμία από τις παραπάνω

-Δεν γνωρίζω/Δεν απαντώ

Ποιοι από του παρακάτω δημοσιονομικούς κανόνες θεωρείτε ότι πρέπει να κατοχυρωθούν συνταγματικά;

-ο ισοσκελισμένος προϋπολογισμός (χρυσός κανόνας)

-η θέσπιση ανώτατου ορίου ως προς τα ελλείμματα

-ο καθορισμός ανώτατου ορίου δανεισμού σε καθορισμένο ποσοστό του ΑΕΠ

-όλοι οι παραπάνω

-κανένας από τους παραπάνω

-Δεν γνωρίζω/Δεν απαντώ

Θεωρείτε ότι η διάταξη του Συντάγματος που προβλέπει αποκλειστικά θρησκευτικό όρκο για τον εκλεγέντα ΠτΔ πρέπει να: άρθρο 33

-Καταργηθεί

Διατηρηθεί

-Δεν γνωρίζω/Δεν απαντώ     

Το Σύνταγμά μας προβλέπει ότι μεταξύ άλλων βασικός σκοπός της παιδείας είναι και η ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης. Θεωρείτε ότι η διάταξη αυτή θα πρέπει: άρθρο 16

-Καταργηθεί

-Να παραμείνει ως έχει

-Δεν γνωρίζω/Δεν απαντώ 

                

Θεωρείτε ότι το Σύνταγμα πρέπει να εξακολουθεί να ρυθμίζει το καταρχήν καθεστώς διοίκησης της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Ιησού: άρθρο 3

-Ναι

-Όχι

-Δεν γνωρίζω/Δεν απαντώ

Και το ερώτημα που βγαίνει αβίαστα από το ερωτηματολόγιο της Επιτροπής Διαλόγου είναι «βαλτοί ή βλάκες;»

Δεν γνωρίζω/ δεν απαντώ.

Γ. Παπαδόπουλός - Τετράδης

Πηγή Liberal & kostasxan

http://aktines.blogspot.gr

Θ. ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ: «Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΟΥΔΕΤΕΡΟ ΚΡΑΤΟΣ»

Του Θεοδ. Παπαγεωργίου, Νομικού Συμβούλου

της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Η πρόταση για εισαγωγή ρήτρας περί ουδετερόθρησκου κράτους περιέχεται τόσο στην «Πρόταση για μια προοδευτική αναθεώρηση του Συντάγματος» (27.3.2017)[1] όσο και στο «Καινοτόμο Σύνταγμα» (5.6.2016)[2] και αναφέρομαι σε αυτές για λόγους ρεαλισμού, ώστε να μιλούμε επί εδάφους υπαρκτών επιστημονικών – πολιτικών προτάσεων.

Το νομικό δεδομένο είναι ότι λόγω της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ), όλα τα κράτη, που έχουν υπογράψει και κυρώσει την ΕΣΔΑ, υποχρεούνται να τηρούν την «αρχή της θρησκευτικής ουδετερότητας», όπως την εννοεί η ΕΣΔΑ.
Πρόκειται για αυτόνομη έννοια, και δεσμεύει τα κράτη – μέρη της ΕΣΔΑ με το περιεχόμενο που αποδίδει σε αυτήν το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Επομένως, η ελληνική έννομη τάξη περιέχει στο αξιακό της σύστημα ήδη την αρχή της «θρησκευτικής ουδετερότητας» ως ισχύουσα νομική υποχρέωση του Κράτους, πέραν των υπαρκτών δεσμεύσεων των άρθρων 4 και 13 του Συντάγματος να σέβεται την θρησκευτική ελευθερία όλων των ατόμων και θρησκευτικών κοινοτήτων.

Ειδικότερα : κατά την σταθερή άποψη του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου τα Κράτη μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης έχουν ένα μεγάλο «περιθώριο εκτίμησης» («margin of appreciation») κατά την νομοθετική ρύθμιση των σχέσεών τους με τις Εκκλησίες, που βρίσκονται στο έδαφός τους, ανάλογα με τις εθνικές και ιστορικές τους ιδιαιτερότητες. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο τονίζει όμως ότι τα κράτη, παρά τις εθνικές και θρησκευτικές τους ιδιαιτερότητες, οφείλουν να παραμένουν ουδέτερα και μη παρεμβατικά κατά την άσκηση της δημόσιας εξουσίας τους για την ρύθμιση της σφαίρας της θρησκευτικής ελευθερίας και των σχέσεων του κράτους με τις διάφορες θρησκείες, δόγματα και θρησκευτικούς οργανισμούς[3]. Επίσης, πλην εντελώς εξαιρετικών περιπτώσεων, τα κράτη δεν δικαιούνται να προβαίνουν σε έλεγχο νομιμότητας των θρησκευτικών πεποιθήσεων (όχι των πράξεων) μιας θρησκευτικής κοινότητας ή των μέσων έκφρασης των θρησκευτικών δοξασιών της[4]. Αυτή είναι το περιεχόμενο της θρησκευτικής ουδετερότητας του κράτους κατά την ΕΣΔΑ.

Θυμίζω εδώ την περίπτωση του πολύπαθου τροπαρίου «Σώσον Κύριε τον λαόν σου», το οποίο περιέχει την ανήκουστη φράση «νίκας τοις βασιλεύσι κατά βαρβάρων». Μετά από σφοδρές αντιδράσεις ευαίσθητων πολιτικών αρχόντων η Ιερά Σύνοδος αναγκάσθηκε να εκδώσει Εγκύκλιο στις 4.11.1998[5], προτρέποντας τις Μητροπόλεις ώστε, κατ΄ οικονομίαν, όταν ψάλλεται το τροπάριο εκτός Ιερών Ναών η παραπάνω φράση να αντικαθίσταται από το «νίκας τοις ευσεβέσι κατ’ εναντίων», προκειμένου να αποσοβηθούν οι αδικαιολόγητες (και αθεολόγητες) πολιτικές αντιδράσεις. Υπέβαλε δηλαδή η Εκκλησία, κάτω από την πίεση της Πολιτείας, το τροπάριο σε μια διαδικασία οιονεί αναδρομικού εκδημοκρατισμού. Σε ένα ουδετερόθρησκο κράτος όμως η Πολιτεία δεν μπορεί να ασκεί έλεγχο νομιμότητας στα τροπάρια και στους ύμνους της Εκκλησίας.

Εάν οι μέχρι σήμερα η πρόταση του «Καινοτόμου Συντάγματος» και η «Πρόταση για μια προοδευτική αναθεώρηση του Συντάγματος» εννοούν την θρησκευτική ουδετερότητα, όπως την αντιλαμβάνεται η ΕΣΔΑ, υπό την έννοια της μη ανάμειξης του Κράτους στα εσωτερικά των θρησκευτικών κοινοτήτων, η προσθήκη αυτή μπορεί να θεωρηθεί ως περιττή. Οφείλουν όμως να διευκρινίσουν ποιο μοντέλο θρησκευτικής ουδετερότητας υπονοούν, διότι εκτός από την θρησκευτική ουδετερότητα ως αυτόνομη έννοια της νομολογίας του Ευρ.Δ.Δ.Α., υπάρχουν διεθνώς τόσα μοντέλα θρησκευτικής ουδετερότητας, όσα και τα κράτη που δηλώνουν θρησκευτικώς ουδέτερα.

Τα βασικά πρότυπα είναι το γαλλικό (κράτος που δεν αναγνωρίζει καθεστώς δημοσίου δικαίου στις θρησκείες, δεν υιοθετεί καμία θρησκευτικότητα στην εθιμοτυπία του, δεν ενισχύει τις θρησκείες), γερμανικό (το κράτος δεν παρεμβαίνει, αναγνωρίζει ωρισμένες θρησκείες ως Ν.Π.Δ.Δ., ενισχύει τις θρησκευτικές κοινότητες) και το αμερικανικό (κράτος που δεν παρεμβαίνει στις θρησκευτικές κοινότητες, δεν θεσπίζεται καθεστώς δημοσίου δικαίου για τις κοινότητες, δεν απαγορεύεται η θρησκευτική εθιμοτυπία π.χ. θρησκευτικός όρκος του Προέδρου). Συνεπώς, θα πρέπει να διευκρινίζεται, από όποιον προτείνεται, η ρήτρα του θρησκευτικά ουδέτερου κράτους με στόχο τη διασάφηση, εάν πρόκειται για μια δυσμενή ουδετερότητα (θρησκευτικά αδιάφορο κράτος) ή για μια ευμενή ουδετερότητα (μη παρεμβατικό κράτος το οποίο ενισχύει τα θρησκεύματα και αναγνωρίζει ιδιαίτερο καθεστώς για τη διευκόλυνση της αποστολής τους). Σε καμία από τις παραπάνω δύο προτάσεις δεν υπάρχουν ενδείξεις για την νοηματοδότηση του θρησκευτικά ουδέτερου κράτους και είναι νομοτεχνικά προβληματική η εισαγωγή μιας ρήτρας συνθηματικής συντομίας, η οποία διεθνώς έχει πολύσημο περιεχόμενο. Δεν είναι τυχαίο εξ άλλου ότι κράτη, θρησκευτικώς ουδέτερα, έχουν επιλέξει στα Συντάγματά τους περιφραστική περιγραφή του είδους της ουδετερότητας, που υιοθετούν (π.χ. «δεν υπάρχει επίσημη θρησκεία», «το κράτος δεν παρεμβαίνει στις θρησκευτικές κοινότητες» κ.λπ.), ώστε να είναι σαφές το περιεχόμενο της ουδετερότητας, που εννοούν.

Περαιτέρω, πρέπει να επισημανθεί ότι το Σύνταγμά μας περιέχει ήδη τρεις ισχυρές ρήτρες υπέρ του χαρακτήρα του ελληνικού κράτους ως κοσμικού. Κατά το άρθρο 1 παρ. 2-3 : «2. Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία. 3. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα», κατά το άρθρο 87 παρ. 2 : «2. Οι δικαστές κατά την άσκηση των καθηκόντων τους υπόκεινται μόνο στο Σύνταγμα και στους νόμους, και σε καμία περίπτωση δεν υποχρεούνται να συμμορφώνονται με διατάξεις που έχουν τεθεί κατά κατάλυση του Συντάγματος» και κατά το άρθρο 13 παρ. 4 : «4. Κανένας δεν μπορεί, εξαιτίας των θρησκευτικών του πεποιθήσεων, να απαλλαγεί από την εκπλήρωση των υποχρεώσεων προς το Κράτος ή να αρνηθεί να συμμορφωθεί προς τους νόμους» (εδώ αληθώς πρέπει να θεωρούμε ότι θεμελιώνεται η αρχή της «νόμω κρατούσης Πολιτείας», όπως περιορίζεται από την θρησκευτική ουδετερότητα). Ειδικά η τελευταία διάταξη του άρθρου 13 παρ. 4 του Συντάγματος είναι καίρια για τον χαρακτήρα του κράτους, γιατί δεν επιτρέπει την άρνηση εκτέλεσης νομοθετημένων υποχρεώσεων λόγω θρησκευτικών πεποιθήσεων (π.χ. την πληρωμή φόρων, επειδή οι φόροι προορίζονται για εξοπλιστικά προγράμματα και η θρησκεία του φορολογούμενου είναι φιλειρηνική). Σε άλλα κράτη, η έλλειψη ρήτρας αντίστοιχης με το άρθρο 13 παρ. 4 Συντ. έχει οδηγήσει σε αδιανόητες για την κουλτούρα του ευρωπαϊκού – ηπειρωτικού δικαίου δικαστικές αποφάσεις π.χ. στην αμερικανική υπόθεση Burwell v. Hobby Lobby Stores Inc.[6], όπου τοSupreme Court έκρινε ότι μπορεί εμπορική εταιρεία να αρνηθεί να πληρώσει ποσοστό εργοδοτικών εισφορών, επειδή αυτό το ποσοστό προορίζεται για φάρμακα πρόωσης διακοπής κύησης και τα μέλη Δ.Σ. της εταιρείας είναι πιστοί ρωμαιοκαθολικοί και αντιτίθενται για λόγους θρησκευτικής συνείδησης στις αμβλώσεις. Αποτελεί αξιοπρόσεκτο ζήτημα ότι η «Πρόταση για ένα καινοτόμο Σύνταγμα» προτείνει, πλην άλλων, και απαλοιφή της (κατ’ εξοχήν κοσμικού χαρακτήρα) παραγράφου 4 του άρθρου 13 του Συντάγματος, χωρίς να είναι σαφές εάν, η αξιακή μεταβολή που έτσι προκαλείται, αντισταθμίζεται από την ασαφή και αόριστη ρήτρα περί θρησκευτικά ουδέτερου κράτους.

Δίνω ένα ακόμα παράδειγμα από την αμερικανική νομολογία : στην υπόθεση Hosanna-TaborEvangelical Lutheran Church and School v. EEOC[7] το Supreme Court νομολόγησε ότι το δικαίωμα ελεύθερης επιλογής θρησκευτικού λειτουργού για μια ενορία χωρίς παρέμβαση του κράτους, επομένως και το δικαίωμα απόλυσής του, είναι ισχυρότερο από το δικαίωμα του λειτουργού αυτού να μην απωλέσει την θέση εργασίας του, παρότι είναι εργαζόμενος ΑΜΕΑ και κατά την εργατική νομοθεσία ως ΑΜΕΑ εργαζόμενος πρέπει να προστατεύεται από την απόλυση.

Εδώ πρέπει να προσεχθεί ότι η αρχή της θρησκευτικής ουδετερότητας είναι και δικονομική αρχή : αφού δεσμεύει συνολικά τις κρατικές εξουσίες, αφορά και τον δικαστή και τον περιορίζει, ώστε να μην αναμειγνύεται σε εσωτερικές υποθέσεις των θρησκευτικών κοινοτήτων. Μπορεί, κατ’ επέκταση, η υιοθέτηση μιας απεριόριστης ρήτρας περί θρησκευτικά ουδετέρου κράτους να οδηγήσει σε νησίδες θεοκρατίας μέσα στην ελληνική κοινωνία και έννομη τάξη, όπου δεν επιτρέπεται η παρέμβαση του δικαστή και η παροχή δικαστικής προστασίας σε όσους θίγονται ως προς τα δικαιώματά τους.

Αποτελεί επίσης ερώτημα γιατί η «Πρόταση για μια προοδευτική αναθεώρηση του Συντάγματος» εισηγείται την εισαγωγή της ρήτρας περί θρησκευτικά ουδέτερου κράτους στο άρθρο 3 του Συντάγματος, που αφορά ειδικά την ορθόδοξη Εκκλησία, και όχι στο άρθρο 13 που αφορά όλα τα θρησκεύματα και την θρησκευτική ελευθερία (θετική και αρνητική). Ωστόσο, η θρησκευτική ουδετερότητα αποτελεί αρχή που δεν μπορεί να εστιάζεται στην σχέση του Κράτους μόνο με ωρισμένη θρησκευτική κοινότητα, εν προκειμένω την πλειοψηφούσα Εκκλησία της χώρας.

Εν κατακλείδι, η αόριστη ρήτρα του θρησκευτικά ουδέτερου κράτους πρέπει να διευκρινισθεί στις παραπάνω προτάσεις, ώστε να μπορεί κανείς να τοποθετηθεί θετικά ή αρνητικά απέναντι σε αυτήν, ειδάλλως είναι εξ ίσου ασαφής με την πρόταση εισαγωγής στο Σύνταγμα μιας ρήτρας ότι η Ελληνική Δημοκρατία θα είναι ένα «σύγχρονο κράτος». Εάν πάντως με την προτεινόμενη ρήτρα στις παραπάνω δύο προτάσεις σκοπείται η υιοθέτηση από το Σύνταγμα θρησκευτικής ουδετερότητας διαφορετικής από αυτή που εννοεί η ΕΣΔΑ, και μάλιστα αυστηρής, δυσμενούς για τα θρησκεύματα, τότε ίσως κακώς το Δημόσιο κτίζει Ισλαμικό Τέμενος με κρατικούς πόρους.

https://paraklisi.blogspot.gr

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΝΩΝΥΜΙΑΣ: ΠΩΣ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΣΑΣ

Στις μέρες μας η επιδίωξη και η αρχή της ανωνυμίας είναι ένα κοινωνικοπολιτισμικό φαινόμενο, το οποίο εκτός του ότι προσφέρει ιδιωτικότητα και ελευθερία, αναδύεται ως μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της εποχής.

Πώς μπορούμε να διασφαλίσουμε την προσωπική αλλά και συλλογική ασφάλεια και να διεκδικήσουμε καλύτερη ζωή αξιοποιώντας την τεχνολογία, διατηρώντας ταυτόχρονα το δικαίωμα στην ιδιωτικότητα, δικαίωμα που υπάρχει από την αρχή της ανθρώπινης ιστορίας;

Η ανωνυμία, η οποία είναι λέξη ελληνική, είναι μια μοναδική ανθρώπινη ψυχοκοινωνική εμπειρία: μπορεί όλοι να έχουμε ταυτότητες να παρουσιάσουμε στον κόσμο, αλλά κάτω από ορισμένες συνθήκες, είτε θέλουμε είτε πρέπει, μπορούμε να αλλάξουμε την ταυτότητα και να λειτουργήσουμε με απόλυτη ιδιωτικότητα και μυστικά.

«Χρειαζόμαστε έναν εαυτό για να περιηγηθούμε στον κόσμο της οικογένειας, των φίλων, των συνομηλίκων, των συναδέλφων», λέει ο John Suler, καθηγητής Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Rider στο New Jersey και συγγραφέας της ψυχολογίας του κυβερνοχώρου. «Αλλά χρειαζόμαστε επίσης έναν ιδιωτικό εαυτό – έναν εσωτερικό χώρο όπου μπορούμε να αναλογιστούμε τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας χωρίς την εξωτερική επιρροή, όπου μπορούμε απλώς να είμαστε μόνοι με τη δική μας ψυχή. Η ταυτότητά μας σχηματίζεται και από τους δύο εαυτούς. Χωρίς τον ένα ή τον άλλο, η ευημερία μας μπορεί εύκολα να διαταραχθεί».

Η ανωνυμία μάς επιτρέπει να δοκιμάζουμε νέα πράγματα ή να εκφράζουμε ιδέες χωρίς να κρίνουμε και να κρινόμαστε. Επιπλέον, η ανωνυμία σε περιβάλλον όπως το διαδίκτυο μπορεί να βοηθήσει στην προστασία της προσωπικής ασφάλειας.

Ανωνυμία στον κυβερνοχώρο: Το «παράδοξο ιδιωτικότητας»

Όπως αναλύεται σε θέμα του bbc, τα αποτελέσματα πλήθους ερευνών μας δείχνουν ότι άνθρωποι από όλα τα κοινωνικά στρώματα είχαν λόγο, κάποια στιγμή, να αναζητήσουν ή να επιδιώξουν την ανωνυμία, ωστόσο, ενώ οι περισσότεροι χρήστες του διαδικτύου θα ήθελαν να παραμείνουν ανώνυμοι, οι περισσότεροι δεν πιστεύουν ότι είναι εφικτό.

Και ενώ πολλοί άνθρωποι ακολουθούν τα βασικά βήματα για να διατηρήσουν την ανωνυμία τους, όπως η διαγραφή του ιστορικού περιήγησής τους, πολλοί χρήστες που λένε ότι επιθυμούν την ανωνυμία, δεν ακολουθούν τις προϋποθέσεις της.

Μια ανάλυση που δημοσιεύτηκε σχετικά πρόσφατα στην «Journal of Communication» διερεύνησε κάτι που ονομάζεται «παράδοξο ιδιωτικότητας»: η ιδέα ότι, ενώ οι άνθρωποι επιθυμούν την ιδιωτικότητα, κάνουν στην πράξη ελάχιστα για να τη διαφυλάξουν. Σκεφτείτε το: πότε διαβάσατε την τελευταία φορά μία από αυτές τις πολλές, εκτενείς ενημερώσεις πολιτικής απορρήτου πριν κάνετε κλικ στο κουμπί «Συμφωνώ»; Η στάση μας απέναντι στην ιδιωτικότητα έχει γίνει ολοένα και πιο blasé.

Συχνά, οι πάροχοι υπηρεσιών διαδικτύου επιχείρησαν να αποθαρρύνουν τους χρήστες να αποκαλύπτουν ακόμη και βασικά tidbits στα δημόσια προφίλ τους, όπως το όνομα, η πόλη, ακόμα και το φύλο.

Σήμερα οι προσωπικές πληροφορίες διακινούνται ελεύθερα και ανοικτά ​​σε ολόκληρο τον ιστό, συχνά με τη βούλησή μας: φωτογραφίες και selfies των εαυτών μας και των αγαπημένων μας, οι τοποθεσίες που βρισκόμαστε, το επάγγελμα μας κ.λπ. είναι προς θέαση και γνώση όλων.

«Οι άνθρωποι τείνουν να σκέφτονται τον κυβερνοχώρο ως ένα είδος φανταστικού χώρου χωρίς πραγματικά όρια, έναν χώρο που δεν πρέπει να ληφθεί πολύ σοβαρά και δεν υπόκειται στους ίδιους κανόνες και πρότυπα όπως ο πραγματικός κόσμος», λέει ο John Suler. Μέσα σε λίγα μόνο χρόνια, το επίπεδο άνεσης των ανθρώπων με το διαδίκτυο έχει φτάσει στο σημείο όπου η ανταλλαγή πληροφοριών μπορεί να είναι επιεικώς απρόσεκτη ή απερίσκεπτη.

Αλλά τι γίνεται αν είστε ένας από εκείνους τους ανθρώπους που αποφεύγουν το facebook, που δεν έχoυν παρουσία στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης και δεν αφήνουν εύκολα ψηφιακό αποτύπωμα; Η ανωνυμία σας κινδυνεύει επίσης.

Σε άρθρο του, που προκάλεσε αίσθηση παγκοσμίως ο Paul Ohm, καθηγητής στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Κολοράντο στην Ουάσιγκτον υποστήριξε ότι ειδικοί επιστήμονες με τη χρήση διάφορων συσχετισμένων δεδομένων μπορούν να επαναπροσδιορίζουν με μεγάλη ακρίβεια δεδομένα που έχουν ανωνυμοποιηθεί.

Έτσι, π.χ οι πληροφορίες που σχετίζονται με την υγεία είναι εύκολο να χρησιμοποιηθούν για τον εντοπισμό και τη δημιουργία προφίλ του ασθενούς. Αυτό θολώνει τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στα προσωπικά και μη προσωπικά δεδομένα, καθώς επιτρέπει τη σύνδεση τμημάτων δεδομένων στην πραγματική ταυτότητα ενός προσώπου. Υποστηρίζεται ότι ερευνώντας μια βάση δεδομένων συχνά και θέτοντας διαφορετικές ερωτήσεις είναι δυνατόν να ανακαλύψεις που κατοικεί κάποιος, ή να βρεις τον ιατρικό φάκελο ενός συναδέλφου ή φίλου.

Πως οι εταιρίες μαθαίνουν τα μυστικά σας

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αποκάλυψαν και οι New York Times. Είναι συνηθισμένο πια όταν ένα ζευγάρι αποκτήσει ένα νέο μωρό, να κατακλύζεται με προσφορές, κίνητρα και διαφημίσεις για κάθε είδους σχετικά με το μωρό προϊόντα. Αυτό βέβαια είναι εύκολο γιατί τα αρχεία γεννήσεων είναι συνήθως δημόσια. Αυτό που πραγματικά θα ενδιέφερε όμως τους κατασκευαστές και πωλητές των προϊόντων αυτών θα ήταν να γνωρίζουν πριν τη γέννηση ότι ένα μωρό έρχεται.

Συγκεκριμένα, η εταιρία Target η οποία ειδικεύεται στις πωλήσεις ειδών για μωρά αλλά στα καταστήματα της πουλά και μια σειρά από άλλα προϊόντα ήθελε να στείλει ειδικά σχεδιασμένες διαφημίσεις για τις γυναίκες στο δεύτερο τρίμηνο της εγκυμοσύνης τους, που είναι το τρίμηνο που οι περισσότερες μέλλουσες μητέρες αρχίσουν να αγοράζουν όλα τα είδη των νέων πραγμάτων.

Για δεκαετίες η Target συνέλεγε τεράστιες ποσότητες δεδομένων για κάθε πελάτη της, δίνοντας σε κάθε αγοραστή έναν μοναδικό κωδικό που τον συνέδεε με τις αγοραστικές συνήθειες και συμπεριφορές του (π.χ. εάν χρησιμοποίησε πιστωτική κάρτα ή ένα κουπόνι, ή συμπλήρωσε μια έρευνα, εάν κάλεσε τη γραμμή εξυπηρέτησης πελατών, τα email που αντάλλαξε με την εταιρία, οι επισκέψεις στην ιστοσελίδα κ.λπ.).

Δεν της αρκούσε όμως μόνο αυτό. Ήθελε να γνωρίσει τα πάντα για τους πελάτες της, όπως ηλικία, οικογενειακή κατάσταση, σε ποια περιοχή της πόλης ζούνε το μισθό τους, τις ιστοσελίδες που επισκέπτονται, στοιχεία για την εθνικότητα, την εργασία, εάν έχουν δηλώσει ποτέ πτώχευση εάν χώρισαν πρόσφατα, πολιτικές πεποιθήσεις και κάθε είδους καταναλωτικές συνήθειες. Όλα, στοιχεία που μπορεί να βρει κάποιος και να αγοράσει. Το θέμα είναι πια η αξία αυτής της πληθώρας πληροφοριών. Πως μπορούν να αξιοποιηθούν.

Οι αναλυτές, λοιπόν, από το τμήμα μάρκετινγκ της εταιρίας δημιούργησαν ένα μοντέλο ανάλυσης με το οποίο πίστευαν ότι θα μπορούσαν να εντοπίσουν έγκυες γυναίκες και έτσι να προσφέρουν πρώτοι τα προϊόντα που θα τις ενδιέφεραν.

Μετά από ένα χρόνο ένας πατέρας διαμαρτυρήθηκε έντονα στο διευθυντή ενός καταστήματος ότι η κόρη του μαθήτρια λυκείου έλαβε προσφορές με προϊόντα εγκυμοσύνης και ότι η πρακτική αυτή της εταιρίας ήταν σαν να την ενθάρρυνε να μείνει έγκυος. Ο διευθυντής φυσικά ζήτησε συγγνώμη χωρίς και ο ίδιος να μπορεί να καταλάβει τι συνέβη. Μετά από λίγες μέρες ο πατέρας της κοπέλας πήρε αυτός τηλέφωνο και ζήτησε συγγνώμη γιατί έμαθε τελικά ότι πράγματι η κόρη του ήταν έγκυος και το αγνοούσε.

Τι ακριβώς είχε γίνει; Συνδυάζοντας τις αγοραστικές συνήθειες και στη συγκεκριμένη περίπτωση αγορές συγκεκριμένων προϊόντων υγιεινής αλλά και ρουχισμού με άλλες συνήθειες κατέληξαν στην ταυτοποίηση εγκύων γυναικών μέσα από μια τεράστια βάση δεδομένων. Αναμφίβολα, μιλάμε για προσβολή του δικαιώματος στην προσωπική ζωή αλλά και το κυριότερο είναι ότι αυτές οι ικανότητες πρόβλεψης μπορούν να προκαλέσουν πραγματικά κοινωνικά προβλήματα.

Οι διαφημιζόμενοι παρακολουθούν τις διαδικτυακές σας συνήθειες στις συσκευές σας – τηλέφωνο, tablet, φορητό υπολογιστή – για να μάθουν πού πηγαίνετε συνήθως, να ψωνίζετε και για ποιους ιστότοπους επισκέπτεστε και υπάρχει αυξανόμενη διαμάχη σχετικά με το τι θα πρέπει να επιτρέπεται στις εταιρείες διαδικτύου να εντοπίζουν και να πωλούν τρίτους.

Αναμφισβήτητα, βρισκόμαστε πια σε μια νέα πραγματικότητα όπου η έννοια της ανωνυμίας όπως και της έννοιας της συγκατάθεσης μιας επεξεργασίας χάνει την έννοια της. Νομικό πλαίσιο που να προστατεύει όλες τις χρήσεις δεδομένων και να δημιουργεί υποχρεώσεις σε όλα τα μέρη που εμπλέκονται σε αυτή τη διαδικασία, δεν υπάρχει, τουλάχιστον ακόμη.

«Είναι ολοένα και πιο σαφές ότι πρόκειται για ένα χαμένο παιχνίδι», λέει ο ακαδημαϊκός και γκουρού Paul Ohm, για την ανωνυμία εν έτει 2017. «Όσο κάποιος ξέρει κάτι για εσάς, έστω και μια πληροφορία, μπορεί πιθανότατα να βρει κι άλλα πράγματα για εσάς και να το κάνει πραγματικά με επιτυχία – περισσότερο από ό, τι μπορούσε στο πρόσφατο παρελθόν».

«Είναι πολύ πιο δύσκολο να είσαι ανώνυμος από ό, τι ήταν πριν από 20 χρόνια, τουλάχιστον όσον αφορά τις μεγάλες εταιρείες και το κράτος», λέει ο Peter Swire, καθηγητής Δικαίου, ο οποίος εργάστηκε στην Ομάδα για την τεχνολογία πληροφοριών και επικοινωνιών, του πρώην προέδρου των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα.

Τον Μάρτιο, δυο μήνες πριν δηλαδή, η αμερικάνικη Γερουσία και στη συνέχεια η Βουλή των Αντιπροσώπων, στις οποίες την πλειοψηφία έχουν οι Ρεπουμπλικάνοι, ψήφισαν υπέρ της ανάκλησης των κανονισμών που είχε εγκρίνει η Ομοσπονδιακή Επιτροπή Επικοινωνιών τον Οκτώβριο και οι οποίοι δεν είχαν ακόμη τεθεί σε εφαρμογή.

Βάσει των κανονισμών αυτών οι πάροχοι ίντερνετ θα έπρεπε να λαμβάνουν την έγκριση των πελατών τους προτού χρησιμοποιήσουν την ακριβή τοποθεσία τους, πληροφορίες για την οικονομική τους κατάσταση, την κατάσταση της υγείας τους, πληροφορίες για τα παιδιά τους, τον θρησκευτικό τους και σεξουαλικό τους προσανατολισμό, ή ακόμη και το ιστορικό των αναζητήσεών τους στο διαδίκτυο για εμπορικούς και διαφημιστικούς σκοπούς.

Έτσι, οι πάροχοι υπηρεσιών διαδικτύου στις ΗΠΑ θα μπορούν να συνεχίσουν να πωλούν τα προσωπικά δεδομένα των πελατών τους σε τρίτους χωρίς να λαμβάνουν πρώτα άδεια, μετά την ανάκληση από το Κογκρέσο του νομοσχεδίου που είχε ψηφιστεί επί προεδρίας Μπαράκ Ομπάμα.

Ζούμε λοιπόν σε μια «χρυσή εποχή επιτήρησης». Ο Ohm λέει ότι προσεγγίζουμε με τα «επόμενα μεγάλα σύνορα στη διαφήμιση» τη θέση σας.

Σίγουρα, οι ιστότοποι μπορούν να βρουν τις διαφημίσεις που σας ενδιαφέρουν ή καλύτερα σας ταιριάζουν, βάσει των αναζητήσεων σας στο Web ή τους ιστότοπους που επισκεφτήκατε. Ωστόσο, οι εταιρείες και οι διαφημιστές κυνηγούν την τεχνολογία και τις επιχειρηματικές συμφωνίες, μέσω των οποίων σας εντοπίζουν γεωγραφικά και χαρακτηρολογικά σε πραγματικό χρόνο για«εξατομικευμένη» διαφήμιση. Για παράδειγμα, μια ένδειξη θα μπορούσε να αναβοσβήνει στην οθόνη του κινητού σας τηλεφώνου, προσφέροντάς σας ένα κουπόνι για ένα κατάστημα που απέχει μισό μίλι από εκεί που βρίκεστε.

Αν δεν είστε διατεθειμένοι να ζήσετε χωρίς το διαδίκτυο ή χωρίς κάποια έξυπνη συσκευή, είναι πρακτικά αδύνατο να βγείτε εντελώς από αυτό το δίκτυο.

Είναι καλός ο θάνατος της ανωνυμίας;

Ο Peter Swire λέει ότι η ανωνυμία είναι μια σχετικά νέα κατασκευή και οφείλεται κυρίως στην άνοδο των πόλεων.«Η ανωνυμία δεν υπήρχε στις μικρές πόλεις στο παρελθόν», λέει. «Σε κάποιο βαθμό, η αστική ζωή δημιούργησε την ανάγκη της ανωνυμίας. Η σημερινή διαφορά είναι ότι ακόμη και σε μια μεγάλη πόλη, ο καθένας από μας αφήνει ψίχουλα που μπορεί να ακολουθήσει ένας ερευνητής».

Η ανωνυμία έχει επίσης μια σκοτεινή πλευρά. Τη δυνατότητα της συμμετοχής σε κακόβουλες δραστηριότητες, όπως το hacking ή η παρενόχληση άλλων χρηστών του διαδικτύου, ή συμμετοχή σε «κοινωνικά ανεπιθύμητες δραστηριότητες», όπως επισκέψεις σε ιστοσελίδες που απεικονίζουν βία ή πορνογραφία.

Κάποιοι ισχυρίζονται ότι μπορεί να θέλουμε να κρατήσουμε μυστικές τις ευαίσθητες προσωπικές πληροφορίες όπως οι τραπεζικοί λογαριασμοί και τα ιατρικά αρχεία, όμως ίσως είναι χρησιμότερο να τις θυσιάσουμε για ένα μεγαλύτερο αγαθό. Την ασφάλεια όλων.

Σε μια μεγάλη έρευνα στις ΗΠΑ, οι Αμερικανοί που συμμετείχαν διχάστηκαν μεταξύ της διατήρησης της ιδιωτικότητάς τους και της διασφάλισης της εθνικής ασφάλειας: το 56% των ερωτηθέντων δήλωσε ότι ανησυχούν περισσότερο ότι οι κυβερνητικές αντιτρομοκρατικές πολιτικές δεν φτάνανε για να προστατεύσουν τους πολίτες, που σημαίνει ότι ήταν έτοιμοι να θυσιάσουν κάποιες πολιτικές ελευθερίες τους, όπως η ιδιωτικότητα στο διαδίκτυο.

Εν τω μεταξύ, η YouGov, μια εταιρεία έρευνας αγοράς στο διαδίκτυο, διαπίστωσε πέρυσι ότι περίπου οι μισοί Βρετανοί που ήρθαν σε επαφή με το θέμα δήλωσαν ότι «πρέπει να γίνουν περισσότερα για να βοηθήσουν τις δυνάμεις ασφαλείας να καταπολεμήσουν την τρομοκρατία, ακόμη και αν αυτό σημαίνει ότι η ιδιωτικότητα των απλών ανθρώπων θα υποφέρει».

Ίσως, οι προσπάθειες για πλήρη ανωνυμία των δραστηριοτήτων μας είναι περισσότερο ή λιγότερο μάταιες.

Βέλτιστες πρακτικές που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε

Ποιες είναι μερικές από αυτές τις βέλτιστες πρακτικές; Κρατείστε τους κωδικούς πρόσβασης μυστικούς και χρησιμοποιείται διαφορετικό για κάθε υπηρεσία, έτσι τους δυσκολεύετε να μαντέψουν.

«Ακολουθήστε τη δοκιμή της πρώτης σελίδας», προτείνει ο Swire. «Μη βάζετε σχόλια σε κείμενα ή μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου που θα σας ενοχλούσαν αν ήταν στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας. Δίνω τη συμβουλή αυτή στις υπηρεσίες πληροφοριών και δίνω αυτές τις συμβουλές στους απλούς ανθρώπους». Η χρήση κρυπτογραφημένων εφαρμογών ανταλλαγής μηνυμάτων όπως το Signal και το WhatsApp κάνουν τα μηνύματά σας πιο ιδιωτικά και πιο δύσκολο να εντοπιστούν.

Αλλά αν πρόκειται να επαναπροσδιορίσουμε την πραγματική πολιτιστική αξία στην ανωνυμία και να την εξασφαλίσουμε ως ένα βασικό δικαίωμα δεν αρκούν σίγουρα οι απλές μεμονωμένες ενέργειες , ούτε οι εφαρμογές κρυπτογράφησης που μπορείτε να φορτώσετε με το τηλέφωνό σας.

Θα χρειαστεί σαρωτική κοινωνική αλλαγή. Καταρχήν θα πρέπει κυβερνήσεις, διαφημιστές και εταιρείες τεχνολογίας παγκοσμίως να συμφωνήσουν σε ένα βασικό σύστημα δεοντολογίας.

«Όλοι μας πρέπει να διατηρήσουμε έναν ιδιωτικό χώρο όπου τα βαθύτερα όνειρα και οι πιο σκοτεινές φαντασιώσεις μας κρύβονται μακριά από άλλους ανθρώπους, έναν χώρο που μας δίνει το περιθώριο να εξελιχθούμε ως άνθρωποι, να δοκιμάσουμε διαφορετικές σκέψεις και διαφορετικές πλευρές του εαυτού μας», λέει ο Swire. «Αυτό δεν πρέπει να αλλάξει εξαιτίας του διαδικτύου».

https://ellasnafs.blogspot.gr