ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ:«ΜΕΡΑ ΜΕ ΤΗ ΜΕΡΑ ΕΞΟΒΕΛΙΖΕΤΑΙ Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ ΑΠΟ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΚΙ’ ΕΜΕΙΣ ΡΕΓΧΟΥΜΕ»

Στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου του Νέου του εν Βουνένοις στο χωρίο Ανθήλη, χοροστάτησε και ωμίλησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φθιώτιδος, Νικόλαος την Τρίτη 8 Αυγούστου 2017, το απόγευμα κατά τον τελέσθεντα Μέγα Παρακλητικό Κανόνα προς τιμήν της Υπεραγίας Θεοτόκου.

          Στο κήρυγμά του αναφερόμενος στο Υπεράγιο πρόσωπο της Παναγίας, ανέλυσε τον στίχο: «χαῖρε τῶν παρθένων δόξα καὶ μητέρων, ὡράϊσμα καὶ κλέος» και χαρακτηριστικά ανέφερε:

          « Η Παναγία, αγαπητοί μου αδελφοί είναι η τέλεια μάνα και  το ιδανικό πρότυπο της μάνας. Η κάθε ορθόδοξη μητέρα πρέπει να έχει πνευματικότητα, να πιστεύει σε αξίες και ιδανικά και να τα μεταλαμπαδεύει στα παιδιά της.

          Στις μέρες μας δύο τάσεις κυριαρχούν, η αθεΐα και η πίστη. Οι νέοι σήμερα κυνδινεύουν και δυστυχώς μόνο στο σπίτι πλέον τα παιδιά διδάσκονται τις χριστιανικές αξίες.

          Μέρα με τη μέρα εξοβελίζεται  η χριστιανική αγωγή από τα σχολεία κι’ εμείς ρέγχουμε. Είναι καιρός η Ιερά Σύνοδος να αναλάβει τις ευθύνες της έναντι του λαού».

          Κατακλύοντας το κήρυγμά του ευχήθηκε σε όλους η Παναγία μας να  δίδει δύναμη, υγεία και πλουσία την ευλογία της.

http://aktines.blogspot.gr

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΙΛΙΠΠΩΝ ΠΡΟΚΟΠΙΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ

Ο μακαριστός Μητροπολίτης Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου κυρός Προκόπιος υπήρξε ένας από τους λίγους Μητροπολίτες που με ουσιαστικές παρεμβάσεις υπερασπίστηκε τον ορθόδοξο πατερικό χαρακτήρα του μαθήματος των Θρησκευτικών. Μεταφέρουμε εδώ τους ηλεκτρονικούς συνδέσμους που περιέχουν μερικές από τις σχετικές θέσεις του Μητροπολίτου.

Τοποθέτηση του Μητροπολίτου Φιλίππων Προκοπίου σε συνεδρία της Ιεράς Συνόδου για το μάθημα των Θρησκευτικών

Δηλώσεις Μητροπολίτου Φιλίππων Προκοπίου και απλών πολιτών για τις αλλαγές στα Θρησκευτικά

Νέες δηλώσεις του Μητροπολίτου Φιλίππων Προκοπίου για το μάθημα των Θρησκευτικών

Δήλωση Μητροπολίτου Φιλίππων Προκοπίου για το νέο μάθημα των Θρησκευτικών

Επιστολή Μητροπολίτου Φιλίππων Προκοπίου προς τον Πρόεδρο του Τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας

ΜΗΤΡΟΠ. ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ: «ΓΑΜΟΣ ΚΑΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΙ»

Ο Μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος εξηγεί με απλό τρόπο γιατί η Ορθοδοξία δε συμβαδίζει και δεν μπορεί να συμβαδίσει με την ομοφυλοφιλία.

ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΥ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ (27.06.2017)

Τά νέα προγράμματα τῶν Θρησκευτικῶν

Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

Παρέμβαση στήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος,

τήν 27-6-2017

Ἔχω γράψει πάρα πολλά γύρω ἀπό τό θέμα τῶν Θρησκευτικῶν καί δέν θά ἤθελα νάἐπαναλάβω τά ἴδια. Ἐπίσης, θά μποροῦσα νά ἀναφέρω πολλά γύρω ἀπό τό Πρόγραμμα Σπουδῶν, σύμφωνα μέ τήν Ὑπουργική Ἀπόφαση πού δημοσιεύθηκε στήν Ἐφημερίδα τῆς Κυβερνήσεως καί ὅπως ἀναρτήθηκαν οἱ φάκελλοι τῶν μαθητῶν στό διαδίκτυο, διότι τά μελέτησα διεξοδικά.

Ὅμως θά ἀρκεσθῶ στήν διατύπωση μερικῶν συντόμων βασικῶν ἀπόψεών μου καί ἄν ἐρωτηθῶ, τότε θά κάνω εὐρύτερες ἀναλύσεις καί ἐπιχειρήματα.

1. Τό Πρόγραμμα Σπουδῶν δέν εἶναι οὔτε τοῦ Ὑπουργοῦ Φίλη οὔτε τοῦ Ὑπουργοῦ Γαβρόγλου, ἀλλά οὔτε καί τῆς Ὑπουργοῦ Ἄννας Διαμαντοπούλου τοῦ ἔτους 2010. Εἶναι ἕνα πρόγραμμα τό ὁποῖο ἑτοιμάσθηκε ἀπό μιά ὁμάδα θεολόγων, πού εἶναι γνωστοί στούς ἐκκλησιαστικούς κύκλους καί δέν χρειάζεται νά ἀναφερθοῦν ὀνόματα, ἡ ὁποία ἔχει μιά μεταπατερική κατεύθυνση.

Ὅταν διαβάση κανείς ἔστω καί πρόχειρα τούς φακέλλους τοῦ μαθητῆ καί ὅταν δῆ ἀπό ποῦ ἐπιλέγεται τό ὑλικό, θά τό διαπιστώση εὐχερῶς. Μνημονεύονται χωρία ἀπό κείμενα συγκεκριμένων ἀνθρώπων πού ἔχουν συγκεκριμένη θεολογική σκέψη. Αὐτό γιά μένα εἶναι πάρα πολύ ἐπικίνδυνο.

Πρέπει νά σταθοῦμε μέ μεγάλη εὐθύνη ἀπέναντι στήν Παράδοση αὐτοῦ τοῦ τόπου καί ἀπέναντι στά 1.200.000 παιδιά, πού θά διδαχθοῦν αὐτό τό ἐπικίνδυνο μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν.

2. Τό πρόγραμμα αὐτό ἀπό τήν βάση του εἶναι προβληματικό, θά μποροῦσα δέ νά πῶ ἐκθεμελιωτικό, διότι ἀποδομεῖ τά πάντα. Παρουσιάζει τίς θρησκεῖες μέσα ἀπό τήν κοινωνιολογική τους προοπτική καί μέ τόν τρόπο αὐτόν ἀποδομεῖ ὄχι μόνον τήν Ὀρθόδοξη θεολογία, ἀλλά καί τήν διδασκαλία καί τῶν ἄλλων θρησκειῶν.

Αὐτή ἡ ἀποδόμηση δέν γίνεται μόνον στά θρησκευτικά, ἀλλά καί στήν ἱστορία. Διότι καί γιά τό μάθημα τῆς ἱστορίας εἰσάγεται ἡ θεματική μέθοδος Σπουδῶν. Ἔχουν δημοσιευθῆ στόν τύπο ἀπόψεις τῶν ὑπευθύνων γιά τήν ἀναμόρφωση τοῦ μαθήματος τῆς ἱστορίας, ὅπου ὑποστηρίζονται τά Δεκεμβριανά, πού θεωροῦνται ὅτι εἶναι «ἐπανάσταση πού χάσαμε», τά Σκόπια νά μετονομασθοῦν σέ Μακεδονία, γίνεται λόγος γιά τούς μύθους τοῦ 1821, γιά τήν Πηνελόπη Δέλτα ὡς ἐθνικίστριας κ.ἄ., καθώς ἐπίσης ἔχουν δημοσιευθῆ ἄλλες ἀπόψεις ἱστορικῶν πού ἀντιδροῦν σέ αὐτόν τόν τρόπο καταγραφῆς τῆς ἱστορίας.

Ἐπίσης, εἶναι πολύ σημαντικές οἱ παρατηρήσεις καί τά συμπεράσματα τῆς Πανελλήνιας Ἕνωσης Φιλολόγων γιά τό προτεινόμενο πρόγραμμα σπουδῶν στήν ἱστορία.

Ὅταν, λοιπόν, θά γίνη ἐντονώτερη ἡ συζήτηση γιά τήν θεματική συγγραφή τῆς ἱστορίας, μέ ὅλα αὐτά πού ἀνέφερα, τότε τί θά κάναμε ἐμεῖς ὡς Ἐκκλησία,ὅταν ἔχουμε ἀποδεχθῆ τό πρόγραμμα Σπουδῶν στά Θρησκευτικά, ὅπου ἐπιχειρεῖται ἡ ἴδια ἀποδόμηση; Θά μιλήσουμε γιά τήν ἀποδόμηση τῆς ἱστορίας, ὅταν συμφωνήσαμε στήν ἀποδόμηση τῶν Θρησκευτικῶν;

3. Θεωρῶ ἀνεπίτρεπτο, ὅπως τό ἔχω γράψει καί σέ κείμενό μου, τό ὅτι ὁ διάλογος ἔγινε μεταξύ τοῦ Ἰνστιτούτου Ἐκπαιδευτικῆς Πολιτικῆς καί τῶν ἐκπροσώπων τῆς Ἐκκλησίας καί ὄχι καί μέ τήν Πανελλήνια Ἕνωση τῶν Θεολόγων. Παραγνωρίσθηκαν τελείως οἱ θεολόγοι πού ἐργάζονται τό μάθημα στήν τάξη καί δέν τούς δόθηκε ἡ δυνατότητα νά ἐκφράσουν τίς ἀπόψεις τους, ὅπως δόθηκε ἡ δυνατότητα νά ἐκφράσουν τίς ἀπόψεις τους ὁ Θεολογικός Σύνδεσμος ΚΑΙΡΟΣ.

4. Θεωρῶ ὅτι ἡ ἀπόφαση τῆς Ἱεραρχίας τῆς 9ης Μαρτίου 2017, στήν ὁποία καταλήξαμε κατόπιν ψηφοφορίας, πού ἦταν σαφέστατη πρόταση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, δέν ἐφαρμόσθηκε καί στά τρία σκέλη της, ἤτοι νά συνεχισθῆ ὁ διάλογος μέ νομικό παραστάτη, νά γίνη προσπάθεια ἀποδόμησης τοῦ νέου προγράμματος καί νά ἔλθη ἡ συμφωνία στήν Ἱεραρχία γιά ἀποδοχή τῆς ἀποφάσεως τῶν δύο Ἐπιτροπῶν, προφανῶς πρίν δημοσιευθοῦν στήν Ἐφημερίδα τῆς Κυβερνήσεως καί πρίν οἱ φάκελλοι τῶν μαθημάτων ἀναρτηθοῦν στό διαδίκτυο. Αὐτό εἶναι σοβαρή ἔλλειψη.

Θεωρῶ ὅτι δέν ἄλλαξε τίποτε ὡς πρός τήν θεματολογία, ἐκτός ἀπό τήν Γ΄καί Δ΄Τάξη τοῦ Δημοτικοῦ Σχολείου πού βγῆκαν τά σχετικά μέ τίς Ἀνατολικές Θρησκεῖες καί παρέμειναν οἱ λεγόμενες «Ἀβρααμικές Θρησκεῖες», ἔγιναν μερικές ἀλλαγές στό ὑλικό καί στόν φάκελλο τοῦ μαθητῆ, ἀλλά τό πρόβλημα τό οὐσιαστικό παραμένει, ὅτι πρόκειται γιά ἕνα διαθρησκειακό ὑλικό.

Μέ τήν εὐκαιρία αὐτή θέλω νά τονίσω γιατί γίνεται λόγος καί πῶς νοεῖται ὁ ὅρος «Ἀβρααμικές θρησκεῖες»; Γνωρίζω ὅτι ἀποτελεῖ κεντρικό πρόσωπο ὁ Ἀβραάμ. Ὅμως, οἱ συντάξαντες τά προγράμματα γνωρίζουν πολύ καλά ὅτι ὁ Χριστιανισμός εἶναι Ἐκκλησία καί ὄχι θρησκεία καί ἐπίσης στήν Παλαιά Διαθήκη ἐμφανίζεται ὁ Ἄσαρκος Λόγος καί στήν Καινή Διαθήκη ὁΣεσαρκωμένος Λόγος. Ἔτσι, οἱ Χριστιανοί πιστεύουμε στόν ἐνανθρωπήσαντα Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ καί τήν Ἐκκλησία Του, πού εἶναι τό Σῶμα Του. Ἄλλωστε, κατά τόν Εὐαγγελιστή Ἰωάννη: «εἶπον οὖν οἱ Ἰουδαῖοι πρός αὐτόν (τόν Χριστό)· πεντήκοντα ἔτη οὔπω ἔχεις καὶ Ἀβραὰμ ἑώρακας; εἶπεν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, πρὶν Ἀβραὰμ γενέσθαι ἐγώ εἰμι» (Ἰω. η΄, 57-58).

Ἕνα παράδειγμα εἶναι ἐκφραστικό. Στήν Β΄ Γυμνασίου καί τήν ἑνότητα «Ποιός εἶναι ὁ Θεός τῶν χριστιανῶν;», ὕστερα ἀπό τά βιβλικά κείμενα πού ἀναφέρουν τί εἶπε ὁ Χριστός στόν Πιλάτο, παρατίθενται μαρτυρίες ἀπό τόν Ἰώσηπο, τόν Τάκιτο, τόν Κέλσο, τόν Πασκάλ Μπρυκνέρ, Μάρτιν Μπούμπερ, τόν Γκάντι, τόν Καζαντζάκη καί τόν Λειβαδίτη, ἀπό τό Κοράνιο. Ὑπάρχουν περικοπές τῆς Καινῆς Διαθήκης καί ἑρμηνεία τῶν περικοπῶν ἀπ' ὅλους αὐτούς πού ἀναφέρθησαν, χωρίς νά ὑπάρχουν ἑρμηνεῖες τῶν Ἁγίων γιά τόν Χριστό (Φάκελλος Β΄ Γυμνασίου, σελ. 32-38).

Ἐπίσης νά ἀναφέρω ἕνα προσωπικό παράδειγμα. Πῆγα στό Ἡράκλειο τῆς Κρήτης καί ὁμίλησα γιά τόν Ντοστογιέφσκι. Μετά ἀπό τήν ὁμιλία κάποιος ἀκροατής μοῦ εἶπε νά πῶ ποιά εἶναι ἡ ἄποψή μου καί γιά τόν Καζαντζάκη. Ὁ διευθύνων τήν συζήτηση μέ προέτρεψε νά μήν ἀπαντήσω. Ὅμως ἐγώ ἀπάντησα, ἀναφέροντας τήν ἄποψή μου γιά τόν Καζαντζάκη διότι ἔχω διαβάσει ὅλα τά κείμενά του ἐκτός ἀπό τόν «Τελευταῖο πειρασμό», τοῦ ὁποίου τήν ἀνάγνωση ἀπό τίς πρῶτες σελίδες δέν ἄντεξα νά συνεχίσω. Ἐπί  τρία τέταρτα τῆς ὥρας ὁμιλοῦσα γιά τόν Καζαντζάκη, λέγοντας τά θετικά καί τά ἀρνητικά του καί στό τέλος μέ χειροκρότησαν.  Καί ὅμως στόν φάκελλο τῶν μαθητῶν ὑπάρχει ἀπόσπασμα ἀπό τό χειρότερο ἔργο τοῦ Καζαντζάκη «Ὁ τελευταῖος πειρασμός» (Φάκελλος Β΄Γυμνασίου, σελ. 37-38).  

5. Γιά ὅλους αὐτούς τούς λόγους πού ἀνέφερα προηγουμένως μέ συντομία νομίζω ὅτι ἡ Ἱεραρχία δέν πρέπει νά ἀναλάβη τήν εὐθύνη ἀποδοχῆς αὐτοῦ τοῦ προγράμματος, διότι πέρα ἀπό τήν μεθοδολογία ὑπάρχουν καί προβλήματα πού σχετίζονται μέ τό ὑλικό πού χρησιμοποιεῖται. Γενικά, τό πρόγραμμα αὐτό παραπέμπει στήν ἀρχή τῶν «πολλαπλῶν ταυτοτήτων».

Ἡ πρότασή μου εἶναι: Ἐπειδή ἡ ὅλη δομή καί ἡ διάρθρωση τοῦ προγράμματος αὐτοῦ δέν θεραπεύεται, γι' αὐτό ἡ Ἱεραρχία, ἄν δέν μπορῆ, γιά διαφόρους λόγους, νά τό ἀπορρίψη ὁλοσχερῶς, τοὐλάχιστον θά πρέπει νά ἐπιφυλαχθῆ, γιά νά μήν ἀναλάβη τίς εὐθύνες ἑνός τέτοιου προγράμματος, τό ὁποῖο θά διδαχθοῦν περίπου 1.200.000 μαθητές στά σχολεῖα μας.

Παρέμβασις

http://thriskeftika.blogspot.gr

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ ΠΑΥΛΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ: ΣΑΣ ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ ΝΕΟ ΔΙΧΑΣΜΟ

Θέλουν τα παιδιά σας αμόρφωτα άρα αναγκαστικά χαμηλόμισθα – Τι είπε για τις έ(κ)μφυλες ταυτότητες (Vid 10 min)

Ο πόνος που θα νιώσουμε αύριο θα είναι μεγαλύτερος, γιατί δεν θα αφορά τις περιουσίες που χάσαμε αλλά τα παιδιά μας που θα χάσουμε» είπε μεταξύ άλλων στο κήρυγμά του στον Άγιο Γεώργιο Ναυπλίου ο Μητροπολίτης Σισανίου Παύλος.

Επέκρινε δε το υπ. Παιδείας για την «παγίδα που έχει στήσει» όπως είπε με τη δυνατότητα που δίνει στους μαθητές να περνούν την τάξη και με κάτω από τη βάση βαθμούς. «Οι γονείς θα χαίρονται που τα παιδιά περνούν την τάξη αλλά τα παιδιά σας θα είναι αμόρφωτα άρα αναγκαστικά χαμηλόμισθα για αυτό και εξαρτώμενα από μια ελίτ που θα ξέρει γράμματα»

Ξιφούλκησε δε και για το θέμα της δήλωσης του φύλλου των παιδιών και την θεματική εβδομάδα και τις «έμφυλες ταυτότητες» που σχεδίασε το υπουργείο λέγοντας: «Δεν απευθύνεται στα μεγάλα παιδιά του Λυκείου που καταλαβαίνουν αλλά στα 12αρικα και 13αρικα του Γυμνασίου γιατί αυτά ακόμη δεν έχουν γνώμη και αυτά είναι που θέλουν να χαλάσουν».

Σε άλλο σημείο διατράνωσε πως «την πατρίδα μας κατέστρεψαν εκείνοι που είχαν την γνώση αλλά δεν είχαν την αρετή, Αυτοί που σας είχαν όλους εσάς σαν ιδιοκτησία τους. Αυτοί που σας βοήθησαν στην φτώχεια αλλά κανείς από δαύτους δεν πεινάει. Χειροκροτήστε τους για την εκμετάλλευση που σας κάνουν».

Συνέχισε μάλιστα λέγοντας πως αλλάξαμε το σπίτι μας: «Κάποιοι βγάλαμε τις εικόνες από τα σπίτια μας. κάποιοι δεν εκκλησιάζονται(…) Απομακρυνθήκαμε από τον Θεό» είπε και ζήτησε μετάνοια.

«Σας ετοιμάζουνε για νέο διχασμό. Μην κάνετε το λάθος να πάτε σε νέο διχασμό» τόνισε και συμπλήρωσε «Ξυπνήστε, γιατί τότε θα μένει να πάτε να πνιγείτε και τίποτε άλλο».

http://kaini-ktisis.blogspot.gr

ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ: ΕΡΧΕΤΑΙ «ΔΙΩΓΜΟΣ!» ΚΑΙ ΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΙΕΡΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΘΑ ΕΞΑΛΕΙΨΟΥΝ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ, ΓΙΑ ΝΑ ΚΗΡΥΧΘΕΙ ΝΕΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ».

Εγώ δεν θα ζω πλέον, θα βρίσκομαι υπό τον τάφο, θα βρίσκομαι στην άλλη ζωή. Εσείς θ” ακούσετε να φωνάζουν, απ’ άκρου εις άκρου, «διωγμός». 

Γέρος πλέον επίσκοπος, που βρίσκομαι στο τέλος της επιγείου ζωής μου ύστερα από πολύπλαγκτον και περιπετειώδη δράσιν σαράντα ετών στην πατρίδα μας, σας συνιστώ, παιδιά μου.

Αν έρθει εποχή που θα ακούσουμε και εμείς όχι στο θέατρο αλλά στην πραγματικότητα, «διωγμός!» και ακουστεί η λέξη «διωγμός» εναντίον των πιστών Χριστιανών· μη φοβηθείτε, μη δειλιάσετε.

Εγώ δεν θα ζω πλέον, θα βρίσκομαι υπό τον τάφο, θα βρίσκομαι στην άλλη ζωή.
Εσείς θ” ακούσετε να φωνάζουν, απ’ άκρου εις άκρου, «διωγμός».

Και οι εκκλησίες και οι ιερείς και οι επίσκοποι θα εξαλείψουν το Ευαγγέλιο, για να κηρυχθεί νέον «ευαγγέλιο».
Και ότι γίνεται στην Αλβανία και ότι γίνεται σε χώρες μακριά, θα γίνει και στην Ελλάδα – προφητεύω.

Αλλά ένα πράγμα να ξέρετε πολύ καλά ότι δε θα νικήσουν οι άθεοι, αλλά οι πιστοί. Προσευχή λοιπόν. Στα όπλα και στα γόνατα. Γιατί θα έρθει η ώρα που θα γίνει ερείπωσις. Τότε εσείς, που θα μαζεύεστε για να ακούτε λόγον χριστιανικόν; Είναι και αυτό ένα χάρισμα. Ερώτηση: Τι πρέπει να κάνουμε γέροντα, για να μη μας πιάσει ο φόβος και πανικός, εκείνες τις δύσκολες ημέρες;

Όχι , όχι, δεν θα μας πιάσει πανικός. Να έχουμε θάρρος, όμως να μην το επιδεικνύουμε, αλλά να περιμένουμε την κατάλληλη στιγμή για να το δείξουμε. Γιατί όταν εκδηλώνει κανείς το θάρρος του την κατάλληλη στιγμή, έχει μεγάλη σημασία. Αγωνίζεσθε λοιπόν τον καλόν αγώνα και μια μέρα θα συναντηθούμε στους ουρανούς. Εκεί θα γίνει η συνάντηση όλων των πιστών. Πάτε στο καλό και να προσεύχεστε.

ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΤΕ Η Εκκλησία ζει και θα ζήσει εις τους αιώνας των αιώνων.

Διότι ιδρυτής της είναι ο Χριστός, παιδιά. Είθε να κρατήσετε μέσα σας αναμμένη την λαμπάδα της πίστεως. Φως να είστε εν τω κόσμω τούτω. Μέσα στο σκοτάδι που υπάρχει (άλλοι είναι προτεστάνται, άλλοι καθολικοί, άλλοι διαφόρων άλλων ονομάτων και καταστάσεων άλλοι βλάσφημοι κ.τ.λ.), εσείς παιδιά μου, όσο λίγοι και αν μείνετε με το Χριστό μη φοβηθείτε, θα νικήσετε. Και αν ακόμα, παιδί μου, παιδί του κατηχητικού σχολείου, παιδί της Ελλάδος, της Μικρά Ασίας, του Πόντου και της Μακεδονίας και αν σε αρνηθεί η μάνα σου και ο πατέρας σου και μείνεις ένας μέσα στην πόλη σου ή στο χωριό σου, να μη δειλιάσεις.

Και αν όλη η κοινωνία γονατίσει μπροστά στο διάβολο, εσύ μη γονατίσεις και εσύ ο ένας θα νικήσεις.
Το λέω και το τονίζω. Μπορεί να γονατίσουν άλλες πολιτείες· αλλά η πόλη αυτή, που είναι βαμμένη με το αίμα των μαρτύρων και των ηρώων, δεν θα γονατίσει ποτέ.
Στις φλέβες μικρών και μεγάλων ρέει αίμα μαρτύρων της Νικομήδειας, της Μικρά Ασίας και του Πόντου.

Θα μείνουμε κάστρο του Χριστού και θα αποδείξουμε για μία ακόμη φορά προς πείσμα των δαιμόνων, ότι ο Χριστός δεν απέθανε αλλά ζει εις αιώνας αιώνων.

π. Αυγουστίνου Καντιώτη

ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΟΝΙΤΣΗΣ ΑΝΔΡΕΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΔΡYΪΝΟΥΠΟΛΕΩΣ , ΠΩΓΩΝΙΑΝΗΣ & ΚΟΝΙΤΣΗΣ

Ἐν Δελβινακίῳ τῇ 6ῃ Ἰουνίου 2017

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης κύριος ΑΝΔΡΕΑΣ ἔκανε τίς ἀκόλουθες δηλώσεις :

«Θλίψη καὶ ἀγανάκτηση δοκιμάζει κανεὶς ἀπὸ τὴν ἐξοργιστικὴ ἀδιαφορία τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως, γιὰ τὰ συνεχιζόμενα δεινὰ τῆς Βορείου Ἠπείρου, ποὺ εἶναι «σάρξ ἐκ τῆς σαρκὸς καὶ ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων» τῆς Ἑλληνικῆς μας Πατρίδος.

Γιατί, πῶς ἀλλοιῶς νὰ χαρακτηρισθῇ τὸ γεγονός, ὅτι ἡ ἀντιπροσωπεία τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων, ἡ ὁποία, τελευταῖα, ἀνελάμβανε στὰ Τίρανα τὴν ὑποχρέωση νὰ ὀργανώσῃ «ἐργαστήρια προετοιμασίας», προκειμένου νὰ διευκολυνθῇ ἡ ἐνταξιακὴ πορεία τῆς Ἀλβανίας στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση ; Κι’ αὐτό, ὅταν ἡ ἀντιπροσωπεία αὐτὴ δὲν βρῆκε νὰ πῇ οὔτε μιὰ λέξη γιὰ τοὺς Ἕλληνες Βορειοηπειρῶτες ἀδελφούς. Καὶ οὔτε τόνισε τὴν ὑποχρέωση τῆς ἀλβανικῆς κυβερνήσεως νὰ σεβασθῇ τοὺς νόμους καὶ τὶς συνθῆκες, ποὺ θεσμοθετοῦν τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματά τους ! Κι’ ἀκόμη, ποῦ εἶναι ἡ ἐκ μέρους της ἄσκηση πιέσεως πρὸς τὰ Τίρανα ἐν ὄψει τῆς ἐπιθυμίας καὶ τῆς προσπάθειά τους νὰ ἐνταχθοῦν στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση ;

Ὅμως, τὰ γεγονότα, ποὺ συμβαίνουν στὴν Βόρειο Ἤπειρο, φωνάζουν ὅτι τέτοιες κινήσεις ρίχνουν νερὸ στὸν μύλο τῶν Ἀλβανῶν. Οἱ ὁποῖοι ἁρπάζουν μὲ δῆθεν σουλτανικὰ φιρμάνια περιουσίες τῶν Βορειοηπειρωτῶν, ἀσεβοῦν σὲ Ἐκκλησίες καὶ πολεμοῦν συστηματικὰ τὴν «ΟΜΟΝΟΙΑ» ἐπειδὴ καταγγέλλει τὶς ἀλβανικὲς αὐθαιρεσίες σὲ βάρος τῶν Βορειοηπειρωτῶν.

Ἀκόμη, οἱ Ἀλβανοὶ δὲν κρύβουν τὰ ὄνειρά τους γιὰ τὴν ... «Μεγάλη Ἀλβανία», ποὺ θὰ περιλαμβάνῃ τὴν Φλώρινα, τὴν Καστοριά, τὰ Ἰωάννινα καὶ ὅλη τὴν Ἤπειρο μέχρι τὴν Ἄρτα καὶ τὴν Πρέβεζα ! Καί, παράλληλα, ἐξωθοῦν τοὺς ἐγκληματίες «Τσάμηδες» στὸ νὰ προβάλλουν ἐξωφρενικὲς ἀπαιτήσεις ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, ξεχνῶντας ὅτι στὰ χρόνια τῆς Κατοχῆς (1941 – 44), συνεργαζόμενοι πρῶτα μὲ τοὺς Ἰταλοὺς κι’ ὕστερα μὲ τοὺς Γερμανούς, διέπραξαν ἀνήκουστα ἐγκλήματα στὴν Θεσπρωτία, μὲ κορυφαῖο τὴν ἐκτέλεση – δολοφονία τῶν 49 Προκρίτων τῆς Παραμυθιᾶς ...

Ὅλα αὐτὰ καὶ ἄλλα ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμὸς δὲν τὰ γνωρίζει ἡ Ἑλληνικὴ Κυβέρνηση καὶ ἡ ἀντιπροσωπεία της στὴν Ἀλβανία ; Ἔπρεπε ἤ, μᾶλλον, πρέπει νὰ τὰ γνωρίζῃ. Ἐμεῖς, πάντως, λέμε ξεκάθαρα, ὅτι ἄν μὲ τέτοιου εἴδους ἐνέργειες θέλουν νὰ προετοιμάσουν τὴν ἔνταξη τῆς γείτονος στὴν Ε.Ε. , νὰ ξεύρουν ὅτι ἀπεμπολοῦν τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα τῶν Βορειοηπειρωτῶν. Τὸ παράδειγμα τῆς ἐντάξεως τῆς Ἀλβανίας στὴν ΔΑΣΕ, πρὸ ἐτῶν, μὲ τὸ ἐπιχείρημα ὅτι δῆθεν θὰ σεβόταν τὶς ὑποχρεώσεις της ἀπέναντι στὴν Ἑλληνικὴ Μειονότητα, ἐπιβεβαιώνει τοὺς φόβους μας. Γιατὶ ἡ Ἀλβανία, ὅπως συνηθίζει, ἔγραψε τὶς ὑποχρεώσεις της στὰ παλαιότερα τῶν ὑποδημάτων της !

Γι’ αὐτό, ἐμεῖς στὴν ἐκδήλωση ποὺ ἔγινε στὸ Δελβινάκι, στὶς 14 Μαΐου ἐ.ἔ., διακηρύξαμε ὅτι ἡ μόνη λύση γιὰ τὴν σωτηρία τῶν Ἑλλήνων ποὺ ζοῦν στὴν Ἀλβανία, ἐξ αἰτίας τῶν δολοπλοκιῶν τῶν τότε «Μεγάλων Δυνάμεων», εἶναι ἡ Ἕνωση τῆς Βορείου Ἠπείρου μὲ τὴν Ἑλλάδα. Διαφορετικά, «οὐκ ἔσται παῦλα τῶν δεινῶν».

Ἀκουέτω ταῦτα Κυβέρνηση καὶ ὁλόκληρος ὁ πολιτικὸς κόσμος τῆς Πατρίδας μας. Κι’ ἄς ξυπνήσουν ἀπὸ τὸν ὕπνο τῆς ἀπάθειας καὶ τῆς ἀδιαφορίας. Γιατὶ οἱ καιροὶ εἶναι ἰδιαίτερως κρίσιμοι στὰ βόρεια σύνορά μας ».

(Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως)

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ ΠΑΥΛΟΣ: "Η ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΖΩΩΝ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ, Η ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΑΓΕΝΝΗΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΕΤΑΙ ΚΑΙ ΕΠΑΙΝΕΙΤΑΙ ΔΗΜΟΣΙΩΣ."

Πριν αρκετά χρόνια μετά από μια μεγάλη γιορτή ένα νέο ζευγάρι με κάλεσαν στο σπίτι τους για καφέ. Το ζευγάρι είχε τότε δυο παιδιά. Καθισμένοι στο όμορφο μπαλκόνι του σπιτιού η νεαρή σύζυγος με ερωτά, για λογαριασμό κάποιας φίλης της, όπως μου είπε, ποιά είναι η θέση της Εκκλησίας για τις εκτρώσεις.

Τής είπα ότι για να καταλάβει την θέση της Εκκλησίας πρέπει να απαντήσει σ᾽ ένα ερώτημα. Το έμβρυο που έχει συλληφθεί στην μήτρα μιας γυναίκας τι ανθρωπολογική ταυτότητα έχει; Είναι πλήρης άνθρωπος που εξελίσσεται, ή είναι ένα ανθρωποειδές που περιμένει τον ήλιο ή τον αέρα για να λάβει υπόσταση, να γίνει πλήρης άνθρωπος;

Της εξήγησα ότι η Εκκλησία λέγει ότι είναι πλήρης άνθρωπος εξ άκρας συλλήψεως. Γι᾽ αυτό θεωρεί ότι η έκτρωση είναι καταστροφή της ζωής. Είναι έγκλημα και μάλιστα ειδεχθές, γιατί στρέφεται εναντίον του πιο αθώου και του πιο ανυπεράσπιστου πλάσματος στον κόσμο. Η συζήτηση μας τελείωσε εκεί.

Πέρασαν δύο χρόνια από τότε και την ίδια μέρα και γιορτή δέχθηκα πάλι την ίδια πρόσκληση από τα ίδια πρόσωπα και την αποδέχθηκα. Καθώς ετοιμαζόταν ο καφές, για να μην είναι μόνη η σύζυγος καθίσαμε στην αρχή στην κουζίνα. Αλλά εκεί κυκλοφορούσε και ένας μπόμπιρας, ένα μικρό παιδάκι που προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια του. Επεχείρησα να χαϊδέψω το κεφαλάκι του, όταν ακούω την μητέρα του να μου λέγει: «Αν αυτός ζει το οφείλει σε σάς» και μου αποκάλυψε ότι το πρό δύο ετών ερώτημα αφορούσε την ίδια.

Επάνω στο τραπέζι βρισκόταν ένα μεγάλο μαχαίρι του ψωμιού. Είπα λοιπόν στην μητέρα δείχνοντάς το: «πάρτο και σφάχτο». Η μητέρα αντέδρασε σαν να την χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα. Τι κουβέντα μου λέγει είναι αυτή που είπατε; Γιατί, σου φαίνεται φρικτή, της απάντησα. Μα σοβαρολογείτε, πάτερ! Ναι, της είπα, σοβαρολογώ, γιατί θέλω τώρα να καταλάβεις καλά αυτό που θα έκανες τότε. Βλέπεις τώρα μπροστά σου αυτό που θα έκανες τότε; Βλέπεις ποιό παιδί θα κατέστρεφες; Τώρα σου φαίνεται φρικτό, τότε δεν θα ήταν;

Πριν λίγο καιρό μια φωτογραφία έκανε το γύρο του κόσμου. Το μικρό παιδάκι που ξεβράσθηκε στις ακτές. Το μικρό προσφυγόπουλο που πέθανε στο δρόμο προς την ελευθερία. Δικαιολογημένος ο αποτροπιασμός. Το μέγεθος του όμως ανάλογο προς την υποκρισία του πολιτισμένου κόσμου, καθώς και πολλών δικών μας. Όλοι αυτοί που χρησιμοποιούσαν την εικόνα του μικρού παιδιού για να κατηγορήσουν τους άλλους σαν ενόχους αρνούνται να κοιτάξουν μια ακόμη φωτογραφία, για την ακρίβεια ένα βίντεο με τον τίτλο «σιωπηλή κραυγή».

Το βίντεο αυτό είναι η κινηματογράφηση μιας έκτρωσης από ένα γιατρό. Η εικόνα του πνιγμένου προσφυγόπουλου ωχριά μπροστά στο βίντεο αυτό. Το ταλαίπωρο πλάσμα τουλάχιστον ήταν αρτιμελές. Εκεί ένα άλλο παιδάκι κομματιάζεται κυριολεκτικά και δολοφονείται αδίστακτα, γιατί είναι ανεπιθύμητο. Το προσφυγόπουλο πνίγηκε, γιατί κάποιοι δεν μπόρεσαν να το σώσουν. Εδώ, στις εκτρώσεις κάποιοι συνειδητά δολοφονούν.

Μια κοινωνία, μια δημοσιογραφία, επίσημοι άρχοντες, αγανακτούν δήθεν στην θέα του πνιγμένου παιδιού και σιωπούν στην εξόντωση χιλιάδων παιδιών από τους ίδιους τους ψευτοαγανακτισμένους. Σκεφθήκατε ποτέ, πόσες Ελλάδες έχουμε αφανίσει.

Είναι εντυπωσιακή μια κοινωνία, που χύνει κροκοδείλια δάκρυα για τα παιδιά που πνίγονται ή που πεθαίνουν από την πείνα, αλλά διεκδικεί το δικαίωμα να τα σκοτώνει πριν έλθουν στον κόσμο. Είναι απάνθρωπη μια κοινωνία, που στο βωμό της ανεύθυνης απόλαυσης θυσιάζει ανθρώπινες ζωές και απαιτεί το δικαίωμα αυτό να το έχει ανενόχλητη και από την άλλη πλευρά καταδικάζει σε βαρύτατες ποινές (καλά κάνει) αυτούς που κακοποιούν ένα ζώο.

Η κακοποίηση ζώων απαγορεύεται, η κακοποίηση και η δολοφονία ανθρώπων βρεφικής ηλικίας επιβραβεύεται και επαινείται δημοσίως. Η κυρία ή η δεσποινίς που δολοφόνησε το αθώο παιδί μέσα της, μπορεί να διαμαρτύρεται γιατί κακοποιήθηκε το σκυλάκι της; Μια εξουσία και μια Βουλή, που νομοθετεί και καταδικάζει την κακοποίηση των ζώων, με ποιό ηθικό ανάστημα επικροτεί την δολοφονία αθώων υπάρξεων, την νομιμοποιεί και την πληρώνει;

Ποιός πολιτισμός μπορεί να επικροτεί την δολοφονία χιλιάδων αθώων υπάρξεων, των πιο ανυπεράσπιστων ανθρωπίνων πλασμάτων και να μην είναι αυτός, ο πολιτισμός της βαρβαρότητας; Η παράνοια μιας εξουσίας και μιας κοινωνίας συνίσταται στο να αυστηροποιούν τη νομοθεσία που προστατεύει τα ζώα και να χαλαρώνουν αυτήν που αφορά την αξία της ανθρώπινης ζωής. Μια τέτοια εξουσία είναι ανήθικη και μια τέτοια κοινωνία είναι βρώμικη. Από πότε το να σκοτώσεις ένα παιδί έξω από την μήτρα της μητέρας του είναι έγκλημα και το να το σκοτώνεις μέσα σε αυτήν είναι πράξη προόδου και πολιτισμού;

Είναι υποκρισία μεγατόνων, όταν βλέπεις ένα παιδικό πτώμα στην ακρογιαλιά πνιγμένο όχι μόνο από τη θάλασσα, αλλά και από την αδιαφορία ανθρώπων εγκληματιών με γραβάτα και κοστούμι, αλλά να επιδοκιμάζεις τον θρυμματισμό της κεφαλής και των οστών αθώων υπάρξεων [τακτική που εφαρμόζεται κατά την έκτρωση η οποία εκτελείται και στο παραπάνω βίντεο] στο βωμό της απόλαυσης και του δολοφονικού εγωκεντρισμού. Μια τέτοια κοινωνία δικαιούται να ευτυχήσει και να προοδεύσει; Ένας τέτοιος λαός μπορεί και δικαιούται να περιμένει καλύτερες ημέρες;

Πού είναι οι υποκριτές της υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Τα αγέννητα, αλλά ζωντανά παιδιά, δεν έχουν δικαιώματα και έχουν δικαιώματα τα σκυλιά και τα γατιά; Και όλοι αυτοί είναι προοδευτικοί ή άθλιοι; Ποιός πατέρας και ποιά μάννα δικαιούνται να απαιτούν το σεβασμό και την αγάπη των παιδιών τους, όταν αυτά μαθαίνουν ότι ζουν όχι από την αγάπη των γονιών τους αλλά από την τύχη, γιατί γεννήθηκαν πρώτα ή δεύτερα..;

Μια κοινωνία που στηρίζεται στην αδικία και στην απανθρωπιά, μια κοινωνία και μια έννομη τάξη που δεν σέβεται τα δικαιώματα των υπαρκτών, αλλά αγέννητων παιδιών, είναι κοινωνία παρακμής. Τούτη την ώρα το υπ᾽ αριθμ. 1 πρόβλημα της Πατρίδας μας, η βόμβα στα θεμέλια της είναι η υπογεννητικότητα ή αλλιώς το δημογραφικό πρόβλημα.

Η πατρίδα μας δεν κινδυνεύει από εξωτερικούς εχθρούς. Οι εχθροί είναι εντός των τειχών. Βρίσκονται σε πολλά από τα σπίτια μας, στα υπουργικά γραφεία και στα βουλευτικά έδρανα, στα νοσοκομεία και στα μαιευτήριά μας. Αυτή είναι η ωμή, η ωμότατη αλήθεια. Δεν υπάρχουν καλύτεροι συνεργάτες των όποιων εχθρών της πατρίδας από εμάς τους Έλληνες.

Δεν υπάρχουν πιο επικίνδυνοι υπονομευτές και του ασφαλιστικού και του εργατικού και του συνταξιοδοτικού προβλήματος της χώρας, από τους ανθρώπους της εξουσίας, που έχουν στοχοποιήσει την πολύτεκνη οικογένεια και τους πολίτες αυτής της χώρας, που αυτοοδηγούνται στην χρεοκοπία και «αυτοκτονούν» την πατρίδα.

Αυτοί που κατοχυρώνουν νομικά το δικαίωμα δολοφονίας των αγέννητων παιδιών και αυτοί που χρησιμοποιούν ένα τέτοιο ανήθικο δικαίωμα, αυτοί που δεν βλέπουν τα παιδιά σαν καρπούς της αγάπης τους, αλλά σαν απλά κομφόρ της αρρωστημένης νοοτροπίας τους, αυτοί που θεωρούν πολυτιμότερα τα σκυλιά, από τα παιδιά και προσφέρουν στα σκυλιά παιδική θαλπωρή και στα παιδιά σκυλίσιο πέταγμα, κάτι για το οποίο θα διαμαρτύρονταν ακόμη και τα σκυλιά, αυτοί είναι οι πραγματικοί εχθροί της πατρίδας, αυτοί είναι οι αληθινά απάνθρωποι.

Η πιο απεχθής διαφθορά είναι το να θεωρείς την αρετή ως βλακεία, να σαρκάζεις την τιμιότητα, το να ειρωνεύεσαι τους έντιμους ανθρώπους, το να πολεμάς την αληθινή φύση των όντων και να ονομάζεις την διαστροφή, ως εναλλακτικό τρόπο ζωής.

Πρέπει να πούμε ξεκάθαρα στα παιδιά μας ότι, ποτέ δεν θα γίνουν και δεν θα είναι ευτυχισμένα αν τα χέρια και προ παντός οι καρδιές τους είναι σφραγισμένα από το θάνατο αθώων υπάρξεων που τους τον πρόσφεραν, σαν άλλοι Ηρώδες, στο βωμό της διασκέδασής τους. Πρέπει να τους πούμε ότι αυτοί ζουν, γιατί κάποιοι δεν τους μιμήθηκαν και τους χάρισαν την ζωή και όχι το θάνατο.

Αν δεν σέβονται τα παιδιά, που χάρις σε εκείνους και μέσα από τις σχέσεις τους απέκτησαν ύπαρξη, με ποιό δικαίωμα μπορούν να απαιτήσουν σεβασμό στην δική τους την ζωή; Μόνοι μας και με τις πράξεις μας σχετικοποιούμε την αξία της ανθρώπινης ζωής.

Με ποιά φόντα λοιπόν θα παραστήσουμε τους προοδευτικούς και θα κατηγορήσουμε αυτούς, που με τα όπλα του θανάτου σκοτώνουν νέα παιδιά, όταν αυτοί οι ίδιοι σκοτώνουν τα δικά τους τα παιδιά; Αυτή δεν είναι και η βασικότερη αιτία της αθεΐας των πολλών; Επειδή ο Θεός μας λέγει ξεκάθαρα ότι «ουκ έξεστί σοι», δηλαδή δεν σου επιτρέπεται να καταστρέφεις την ανθρώπινη ζωή, γι᾽ αυτό τόσο άνετα και τόσο επιπόλαια κάποιοι λένε «δεν υπάρχει Θεός», για να μπορούν άνετα να σκοτώνουν αθώα βρέφη κάνοντας το κέφι τους.

Ίσως κάποιοι θεωρήσουν σκληρά και προκλητικά αυτά τα λόγια. Ναι, λοιπόν, αυτό θέλω, να προκαλέσω την σκληροκαρδία όλων όσων είναι υπεύθυνοι για την σύγχρονη γενοκτονία των εκτρώσεων. Να υπερασπιστώ αυτά τα παιδιά, που όπως γράφει η Ιωάννα Σκαρλάτου, στο εξαιρετικό πόνημά της, «Τα Μωρά της Λίμνης» κλαίνε ασταμάτητα, γιατί δεν έχουν μάτια για να δουν, δεν έχουν χείλη και στόμα να χαμογελάσουν. Τα κατέστρεψαν οι γιατροί με την εντολή των γονιών τους.

Πολύ σκληρές οι σκηνές στην παραπάνω 25λεπτη ταινία Silent Scream.

Παρακαλούμε να ΜΗΝ την παρακολουθήσετε εάν δεν είστε προετοιμασμένοι

να δείτε την διαδικασία και το αποτέλεσμα των αμβλώσεων!

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΟΡΦΟΥ Κ. ΝΕΟΦΥΤΟΣ: Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΕ ΟΛΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΓΙΝΕΙ ΤΩΡΑ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μόρφου Κύπρου κ. Νεόφυτος περιγράφει την εμπειρία που είχε με τον Μακαριστό Γέροντα Ευμένιο τον Σαριδάκη όταν ταξίδεψαν μαζί στην Ρωσία και στην Ουκρανία. Όταν έφτασαν στο Κίεβο ο Μακαριστός Γέροντας είπε στον Πανιερώτατο, ότι είχε ξαναέρθει μαζί με τον Άγιο Πορφύριο, τον Άγιο Παΐσιο και τον γέροντα Ιάκωβο τον Τσαλίκη, για να κάνουν προσευχή, όπως τους είχε πει η Παναγία. Χαρακτηριστικά τους είχε πει η Παναγία: «Κάντε προσευχή για να μη γίνει τώρα ο μεγάλος ο πόλεμος, να δώσουμε χρόνο μετανοίας στους ανθρώπους».

Μήνυμα από την Κυρία Θεοτόκο το οποίο δεν έχει χρόνο, εποχή, τόπο, καιρούς και συγκεκριμένους παραλήπτες. Είναι πάντοτε επίκαιρο και απευθύνεται σε όλο τον κόσμο. Στη σημερινή εποχή της παγκόσμιας ανησυχίας και τον «ακουσμάτων» των πολέμων όπως έχει ήδη αναφέρει ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, το μήνυμα της Υπεραγίας Θεοτόκου είναι: «Κάντε πονεμένη προσευχή για να δοθεί χρόνος μετανοίας».

Το παρόν ηχητικό είναι απόσπασμα από ομιλία του Σεβασμιωτάτου για τον Άγιο Άνθιμο της Χίου πνευματικό πατέρα του Οσίου Νικηφόρου του Λεπρού και τον Γέροντα Ευμένιο τον Λεπρό πνευματικό τέκνο του Οσίου Νικηφόρου.

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΙΣΑΝΙΟΥ ΚΑΙ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ ΠΑΥΛΟΣ: ''ΣΗΜΕΡΑ ΦΤΙΑΞΑΜΕ ΠΑΙΔΙΑ ΑΝΑΠΗΡΑ, ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΓΑΠΑΝΕ, ΠΑΙΔΙΑ ΕΓΩΪΣΤΕΣ''

Καταιγιστικός και αποκαλυπτικός, ως συνήθως, μέσα από την λαγαρή περιγραφή του και τις ιστορίες που διανθίζουν τον λόγο του ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλος έκλεισε την εφετινή Σχολή Γονέων και Νέων Ζευγαριών προσκεκλημένος της Ιεράς Μητροπόλεως Γρεβενών, όπου και ανέπτυξε το πολυσύνθετο και δύσκολο θέμα: "Πόσο καλά γνωρίζεις το παιδί σου;", θέτοντας "...τον δάκτυλον επί των τύπων των ήλων".

"Το ερώτημα είναι το είναι το παιδί...; Αλλά επίσης και τι είναι η ψυχή, Πιστεύουμε ότι το παιδί μας έχει ψυχή; Τα παιδιά ρωτούν σήμερα με αγωνία: "αν υπάρχει ζωή πριν το θάνατο. Γιατί η ζωή που μας προσφέρετε δεν είναι ζωή. Σήμερα στην ζωή μας ζούμε πλήξη και ανία...". Αυτό σημαίνει πως ότι προσφέραμε ως κοινωνία, οικογένεια και σχολείο ήταν σκουπίδια και με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί τα παιδιά στα ναρκωτικά... Δυστυχώς σήμερα φτιάξαμε παιδιά ανάπηρα, παιδιά που δεν αγαπάνε, που δεν ερωτεύονται... γιατί κάναμε τα παιδιά μας εγωιστές... Μήπως τελικά αφήνουμε τα παιδιά μας ανοχύρωτα; Ο Χριστός μας είπε να αφήσουμε τα παιδιά να έρθουν κοντά του. Είναι ο πιο καλός τους φίλος. Εμείς τα αφήνουμε να πάνε κοντά του; ...Μας ενδιαφέρει να έχουν πνευματικό, ώστε να μάθουν τα της Εκκλησίας; ...Από το σημερινό σχολείο δεν περιμένω τίποτα εκτός από μερικούς δασκάλους που λειτουργούν ιεραποστολικά.

Αλλά και οι γονείς δεν αντιδράτε, όπως για παράδειγμα στο ζήτημα της θεματικής εβδομάδας με την ενότητα των έμφυλων ταυτοτήτων... Τα παιδιά που από μικρά δεν πηγαίνουν στην Εκκλησία, όταν μεγαλώσουν πηγαίνουν στον ψυχίατρο... Τα πιο σημαντικά είναι τα έξι πρώτα χρόνια, γιατί τότε είναι μέσα στο σπίτι και τότε μπορούμε να τους μάθουμε για τον Χριστό. Δεν αγνοούμε την ψυχολογία των παιδιών, αλλά την οντολογία. Όταν η οντολογία απουσιάζει τότε και η ψυχολογία παραπαίει. Βοηθείστε τα παιδιά σας να προοδεύσουν σοφία, χάριτι και ηλικία. Γι’ αυτό χρειάζονται αγάπη και αλήθεια. Οι δυσκολίες υπήρχαν πάντοτε. Όμως αυτός που εμπιστεύεται την ζωή του στον Χριστό δεν λυγίζει και δεν παραδίδεται.

http://www.romfea.gr

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ: Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ

ΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ ΟΤΑΝ ΣΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ ΔΕΧΤΗΚΑΝ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ

Ὁ Μιχαὴλ Η΄ Παλαιολόγος (1259-1282) ἐλευθέρωσε τὴν Κωνσταντινούπολη ἀπὸ τοὺς σταυροφόρους καὶ κατέλυσε τὴν Λατινοκρατία στὴν Ἀνατολή. Ὁ ἐκδιωχθείς ὅμως λατίνος αὐτοκράτορας ποὺ εἶχε καταφύγει στὴ Δύση προσπάθησε νὰ συνεννοηθεῖ καὶ νὰ πείσει τοὺς ἡγεμόνες τῆς Δύσεως γιὰ νὰ ἀνακαταλάβουν τὴν Κωνσταντινούπολη. Ὁ Μιχαὴλ βλέποντας τὴν κίνηση αὐτὴ καὶ γνωρίζοντας τὰ κατακτητικὰ σχέδια τοῦ βασιλείου τῆς Σικελίας, θεώρησε ὅτι θὰ ἀποσοβοῦσε τὸν κίνδυνο αὐτὸ καὶ θὰ ὠφελοῦνταν στὴν προσπάθειά του γιὰ βελτίωση τῆς βυζαντινῆς κυριαρχίας στὰ Βαλκάνια, μὲ τὴν ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν. Ἦλθε, λοιπόν, σὲ συνεννόηση καταρχὴν μὲ τὸν Πάπα Οὐρβανὸ (Κλήμεντα Δ΄) καὶ κατόπιν μὲ τὸν Πάπα Γρηγόριο Ι΄.
Συνέταξε ἱστορικοδογματικὸ τόμο τὸ 1273 ἀναφερόμενο στὴν ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν, τὸν ὁποῖο ἀπέστειλε σὲ ὅλους τούς ἐπισκόπους καθὼς καὶ στοὺς ἁγιορεῖτες. Σ΄ αὐτὸν ἀνέλυε τοὺς λόγους οἱ ὁποῖοι ἐπέβαλαν τὴν ἕνωση.
Τὸ ἑπόμενο ἔτος 1274 συνῆλθε ἡ σύνοδος στὴν Λυὼν κατὰ τὴν ὁποία ἔγινε ἡ ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν· ἡ Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία εἰσήγαγε τὸ Filioque καὶ παραδέχθηκε τὸ πρωτεῖο καὶ τὴν ἐξουσία τοῦ Πάπα, δηλαδὴ ὑποδουλώθηκε στὸν Πάπα.
Ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ἰωσὴφ στὶς 2 Σεπτεμβρίου 1275 παραιτεῖται ἀπὸ τὸν θρόνο, ἐνῶ ὁ Μιχαὴλ ἀνεβάζει σὲ αὐτὸν τὸν Ἰωάννη Βέκκο, μορφωμένο ἀλλὰ παλίμβουλο...ἄνδρα, πρώην ἄσπονδο ἐχθρό τῆς ἑνώσεως, ἐνῶ τώρα ὑπέρμαχο ὑποστηρικτή της.

Οἱ ἁγιορεῖτες ἀπέστειλαν στὸν αὐτοκράτορα δογματικὴ ἐπιστολὴ στὴν ὁποία μὲ σεβασμὸ ἀλλὰ καὶ μαχητικότητα ἀπάντησαν ὅτι ἡ ἕνωση δὲν μπορεῖ νὰ πραγματοποιηθεῖ ἐφόσον οἱ λατίνοι παραμένουν στὶς αἱρετικὲς δοξασίες τους.
Ὁ λαὸς ἀκολούθησε τοὺς ἁγιορεῖτες καὶ δὲν δέχθηκε τὴν ἕνωση. Ὁ αὐτοκράτορας ποὺ πειζόταν ἀπὸ τὸν Πάπα τῆς Ρώμης γιὰ νὰ ἐφαρμόσει τοὺς ὅρους τῆς ἑνώσεως μεταχειρίστηκε βία γιὰ νὰ τὴν ἐπιβάλει. Ἐξορίες, δημεύσεις περιουσιῶν, φυλακίσεις καὶ κάθε εἶδος βασανιστηρίων τέθηκαν σὲ ἐνέργεια.

Οἱ ἑνωτικοί, δηλαδὴ οἱ ὑποστηρικτὲς καὶ ἀποδεχόμενοι τὴν ἕνωση, ἦλθαν στὸ Ἅγιον Ὅρος (1278-1282) καὶ προσπάθησαν νὰ ἐπιβάλουν διὰ τῆς βίας τὴν ἀπόφαση τῆς Λυῶνος. Οἱ ἁγιορεῖτες ἀντιστάθηκαν μὴ δεχόμενοι νὰ ἑνωθοῦν μὲ τοὺς Λατίνους καὶ νὰ προδώσουν τὴν Ὀρθοδοξία.

Ὁ χρονογράφος ἀναφέρει ὅτι τότε πολλοὶ «βασανίσθηκαν καὶ ἐτελειώθησαν διὰ μαρτυρικοῦ θανάτου». Εἰκοσιέξι μοναχοί τῆς Ἱ. Μονῆς Ζωγράφου κάηκαν ἀπὸ τοὺς ἑνωτικοὺς μέσα στὸν πύργο τῆς Μονῆς ὅπου εἶχαν καταφύγει.
Ὁ Πρῶτος του Ἁγίου Ὅρους Κοσμᾶς ἐπικεφαλῆς λαϊκῶν καὶ Μοναχῶν τῶν Καρυῶν ποὺ δὲν δέχθηκαν τὴν ἕνωση, ἀλλὰ ἀντίθετα ἔλεγχαν τοὺς ἑνωτικούς, μαρτύρησε.
Στὴν Μονὴ τῶν Ἰβήρων ἐπιβίβασαν πατέρες τῆς Μονῆς ἐπάνω σ΄ ἕνα πλοῖο τὸ ὁποῖο, ἀφοῦ τὸ ὁδήγησαν ἀνοικτά τῆς Μονῆς, τὸ βύθισαν αὔτανδρο. Στὸ Βατοπαίδι ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλα μοναστήρια βασάνισαν καὶ σκότωσαν μοναχοὺς καὶ λαϊκούς.

Μόνο ἡ Μ. Λαύρα καὶ ἡ Ξηροποτάμου δέχθηκαν τὴν ἕνωση καὶ τοὺς ἑνωτικούς. Ὁ συναξαριστὴς ἀναφέρει ὅτι κατὰ τὴν ὥρα τῆς Θ. Λειτουργίας στὴν Μονὴ Ξηροποτάμου ὅταν συλλειτουργοῦσαν μὲ τοὺς ἑνωτικοὺς ἔγινε ἰσχυρὸς σεισμὸς καὶ γκρεμίστηκε τὸ μοναστήρι. Τὰ δὲ σαράντα μανιτάρια ποὺ φύτρωναν κατὰ τὴν πανήγυρη τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα κάθε χρόνο κάτω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα δὲν ξαναβγῆκαν.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Ἄθως, ὅρος τὸ Ἅγιον»,
τοῦ Μητροπολίτου Κεντρώας Ἀφρικῆς Νικηφόρου

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ: ΤΑΦΗ Ή ΚΑΥΣΗ; ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΗ ΛΗΘΗ Ή ΑΙΩΝΙΑ ΜΝΗΜΗ;

του Μητροπολίτη Μεσογαίας Νικολάου

Υπάρχουν δυό βασικές αλήθειες για την Ορθόδοξη χριστιανική πίστη σχετικά με τον άνθρωπο. Η πρώτη είναι ότι ο άνθρωπος έχει ψυχοσωματική οντότητα και η δεύτερη ότι η ψυχή του είναι αιώνια στη φύση της. Το σώμα του είναι αδιάρρηκτα συνδεδεμένο με την ψυχή του και η ψυχή με την θεική πραγματικότητα.

Η Εκκλησία δεν έχει μόνο διδασκαλία περί της ψυχής, αλλά βαθιά εμπειρία της. Δεν έχει απλά άποψη επί του θέματος έχει βίωση αληθείας. Η αποκάλυψή της δεν της προσφέρεται μόνον διδακτικά, αλλά της επαληθεύεται βιωματικά. Δεν λέει αυτό που ξέρει αλλά μεταγγίζει αυτό που ζεί. Όταν βλέπει τον άνθρωπο, τον κάθε άνθρωπο, δεν αντικρίζει σ᾿ αυτόν μόνο το σώμα του η τη χρονική παρουσία του, αλλά βλέπει την εικόνα του Θεού να αντικατοπτρίζεται στην ψυχή του και διακρίνει την αιώνια διάστασή του. Αυτό πως να το αρνηθεί η Εκκλησία;

Άνθρωπος δεν είναι το σώμα, η υγεία, αυτό που βλέπουμε. Ούτε πάλι η ψυχή ως διάθεση, ως ψυχισμός, ως έκφραση των εγκεφαλικών λειτουργιών, ως φυσικό στοιχείο συμπεριφοράς – αυτό που αντιλαμβανόμαστε. Ο θησαυρός της ανθρώπινης υπόστασης είναι η ψυχή ως πρόσωπο, ως εικόνα της θεικής δόξης, ως αυτεξούσιο, ως δυνατότητα μετοχής στην αιωνιότητα, ως χάρις αυθυπέρβασης. Κάθε τι που σχετίζεται με την ψυχή αποτελεί ιερό γεγονός η στοιχείο έχει να κάνει με την σωτηρία, τον εξαγιασμό, την ένωση με τον Θεό, την βίωση της αιώνιας προοπτικής του ανθρώπου. Αυτό είναι το στοιχείο που, επειδή είναι υπαρκτό καθιστά τον άνθρωπο ιερό.

Η ψυχή μ᾿ αυτήν την έννοια, περιφρουρείται μέσα στο σώμα που το μεταμορφώνει σε ναό. Το σώμα που διαφυλάσσει το θησαυρό της ψυχής δεν είναι φυλακή. Ένα σώμα όμως που εν ζωή δεν το σεβαστήκαμε, ούτε καν φιλόζωα το διατηρήσαμε, που βιολογικά μεν το περιποιηθήκαμε στα εργαστήρια, ουσιαστικά όμως το καταστρέψαμε στην πρακτική της ζωής ένα σώμα στο οποίο η ιατρική δεν καλείται να θεραπεύσει μόνο τις συνέπειες της φυσιολογικής φθοράς επάνω του, αλλά και του ανορθόδοξου τρόπου και της αντίληψης ζωής μέσα του, ένα σώμα που η ίδια η ψυχή μας το αγνόησε, και αντί μαζί του να επιτελέσει τον ιερουργικό σκοπό της, ικανοποίησε τις φιλήδονες τάσεις και τις αμαρτωλές διαθέσεις της -και μάλιστα με την αποδοχή και νομική κάλυψη της κοινωνίας-, αυτό το σώμα είναι εύκολο αυτή η κοινωνία και ψυχή να θέλουν να το κάψουν για να ολοκληρώσουν το έργο τους και να εξαφανίσουν την ασέβειά τους.

Για την Εκκλησία τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Το σώμα, όσο ο άνθρωπος είναι εν ζωή, το βλέπει ως θυσιαστήριο. Γι᾿ αυτό και η βάναυση επέμβαση επάνω του και η υποταγή του στις ορμές, που δουλώνουν το αυτεξούσιο, δηλώνουν ασέβεια και αποτελούν βεβήλωση και αμαρτία. Η συντήρηση και τροφοδοσία του γίνεται πάντοτε με προσευχή -προσευχές της τραπέζης- η φροντίδα της υγείας του που συνδυάζεται με μυστήριο – το ευχέλαιο-, η αναπαραγωγή του με άλλο μυστήριο – το γάμο- και τέλος ο εξαγιασμός του επιτυγχάνεται με την μετάληψη του σώματος και του αίματος του Χριστού.

Μόλις ο άνθρωπος πεθάνει, το σώμα του γίνεται λείψανο. Τότε αυξάνει και ο σεβασμός μας σ᾿ αυτό. Το λείψανο αποτελεί την ανάμνηση μίας ιερουργίας που μέσα του επιτελείτο – της σωτηρίας της ψυχής- και την υπόμνηση μίας άλλης που τώρα «αγνώστως» συνεχίζεται έξω από αυτό- της δόξης της ψυχής. Το σώμα δεν περιμένει την καταστροφή του, αλλά την «ετέρα μορφή του» (Μαρκ. ιστ´ 12), την αναμόρφωσή του «εις το αρχαίον κάλλος». Αυτή είναι η αιτία που η Εκκλησία προσεγγίζει το σώμα με ιδιαίτερο σεβασμό και αισθήματα ιερά. Δεν καίμε τους ναούς, πολλώ δε μάλλον τους έμψυχους ναούς.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι το σώμα είναι κάτι που δεν εγγίζεται και στο οποίο αρνούμεθα κάθε παρέμβαση. Το σώμα είναι το υποκείμενο στη φθορά στοιχείο του ανθρώπου. Η φυσική φθορά είναι η ισχυρότερη ίσως υπόμνηση της πτωτικής μας φύσεως. Κάθε βίαιη κίνηση που συνηγορεί στη συρρίκνωσή του, προσβάλλει και την ψυχή. Για τον λόγο αυτό, στο σώμα παρεμβαίνουμε μόνο θεραπευτικά, αναστέλλοντας την εξέλιξη της φθοράς, όταν και όσο μπορούμε. Η διαδικασία της πρέπει να είναι εντελώς φυσική και ποτέ εξαναγκασμένη. Την αναλαμβάνει μόνον ο Θεός μέσα από τις συνθήκες που ο ίδιος προνοεί η η φύση μέσα από την ευθύνη που της έχει ανατεθεί. Αυτός είναι ένας άλλος λόγος που η Εκκλησία μας αρνείται την καύση των νεκρών. Αφήνει στη φύση να αναλάβει την ευθύνη της φθοράς του σώματος. Δεν το καίει, αλλά το αφήνει να σβήσει. Αυτό σημαίνει ότι από τη στιγμή που η φύση επιτρέπει να μείνει κάποιο υπόλειμμα, αυτό έχει το λόγο του. Όταν και η φύση αρνείται την ολοσχερή διάλυσή του ανθρωπίνου σώματος, τότε η νομοθετημένη καύση του δεν είναι πράξη επιλήψιμης βίας;

Τα οστά υπαινίσσονται ότι τα σώματα έχουν μεν όλα μία ομοιότητα, αλλά έχουν και διαφορές. Άλλα είναι τα κοκαλάκια ενός μικρού παιδιού στη θέα τους και άλλα ενός ενήλικα. Άλλα ενός ανθρώπου και άλλα κάποιου ζώου. Όταν όμως καούν, η στάχτη εξομοιώνει τα πάντα. Και στην περίπτωση αυτή που διατηρείται και δεν σκορπίζεται, δεν διακρίνονται οι διαφορές, έχουν εξαλειφθεί για πάντα. Μαζί με τα χαρακτηριστικά του προσώπου, έχει εξαφανιστεί και η εικόνα του ανθρώπου μόλις δε σκορπιστούν και τα υπολείμματα της στάχτης,μαζί με τα ψήγματα του κοινωνικού σεβασμού, οριστικοποιείται και η διαγραφή κάθε ίχνους παρουσίας του. Ο υπαρκτικός θάνατος έχει προσυπογράψει τον φυσιολογικό.

Το υπόλειμμα του ανθρώπου δεν είναι η ισοπέδωση και η απουσία, αλλά η ταυτότητα και του είδους και του προσώπου και η παρουσία. Ο αγώνας να διατηρήσουμε τα οστά, τα λείψανα, ο,τι περισσότερο από τον άνθρωπο μπορούμε σ᾿ αυτόν τον κόσμο, ισοδυναμεί με την ανάγκη μας να διατηρηθεί όσο περισσότερο γίνεται το πρόσωπό του στον άλλο. Ο σεβασμός μας στα νεκρά λείψανα πιστοποιεί την πίστη μας στην αθάνατη ψυχή.

Οι νεκροί δεν είναι «πεθαμένοι» αλλά κεκοιμημένοι. Τοποθετούνται με σεβασμό στον τάφο, στραμμένοι προς ανατολάς με την προσδοκία της αναστάσεώς τους. Η Εκκλησία συνειδητά αρνείται τον όρο «νεκροταφεία» και επιμένει στον όρο «κοιμητήρια». Και το κάνει αυτό όχι για λόγους ψυχολογικού -για να μην αγριεύουμε- αλλά για λόγους καθαρά πνευματικούς: νεκρός δεν σημαίνει τελειωμένος (που έχει τελειώσει) αλλά τετελειωμένος (που έχει τελειωθεί). Τέλος δεν σημαίνει λήξη, αλλά τελείωση. Τα οστά των νεκρών αποτελούν ανάμνηση της παρελθούσης ζωής τους, ενθύμηση της παρούσης καταστάσεώς τους, αλλά και υπόμνηση της μελλούσης προοπτικής μας. Αυτά με κανένα νόμο δεν καίγονται.

Η Εκκλησία δεν τιμά το σώμα και χωριστά την ψυχή, αλλά τον σύνδεσμο των δυό, τον άνθρωπο ως όλον. Στον κίνδυνο να ξεχαστεί ο άνθρωπος, επειδή δεν φαίνεται η ψυχή του, διατηρούμε το σώμα, που δεν μας την θυμίζει μόνο όταν λειτουργεί αλλά και όταν απλά υπάρχει. Η οριστική καταστροφή του σώματος, η καύση του, δεν είναι καύση νεκρού ανθρώπου -κάτι που καίγεται – αλλά προσπάθεια καύσης της ζωντανής ψυχής του, κάτι που δεν καταστρέφεται.

Η ψυχή ζεί. Αυτό φαίνεται από το ότι τα λείψανα έχουν ζωή όχι βιολογική βέβαια αλλά κάποιας μορφής πνευματική, που όμως διαπιστώνεται. Όταν έχουμε άτομα που η βίωσή τους της πνευματικής πραγματικότητος ήταν τόσο έντονη ώστε και από τότε που ζούσαν εν χρόνω την παχύτητα αυτού του κόσμου, αυτά να λειτουργούν στις συχνότητες του άλλου, τότε ο θάνατός τους είναι κοίμηση που αποτυπώνεται στα λείψανά τους. Είναι πολύτιμη εμπειρία της Εκκλησίας, διαρκώς επαληθευόμενη, ότι πλείστα όσα εξ αυτών εμφανίζουν ιδιάζουσα χάρι. Είναι γνωστό ότι συχνά τα λείψανα των αγιορειτών μοναχών αλλά και των άλλων εξαγιασμένων ανθρώπων που η ζωή τους τίμησε το σώμα και η ψυχή τους φανέρωσε μεγαλύτερη ευρωστία και ζωτικότητα από αυτό, διατηρούν μία εντυπωσιακή ευκαμψία για ώρες μετά θάνατον. Δεν κοκαλώνουν!

Αλλά και η αποδεδειγμένη ευωδία, το κέρινο χρώμα τους, η θαυματουργική χάρι τους η η φυσική αφθαρσία ολόσωμων αγίων, στοιχεία ασυνήθη και φυσικώς ανεξήγυτα, είναι αναμενόμενα φαινόμενα της πνευματικής πραγματικότητος. Αυτά τα λείψανα, για την ορθόδοξη εκκλησιαστική παράδοση και συνείδηση, αποτελούν περιουσία πολυτιμότερη και από τη διδασκαλία της θησαυρούς αναγκαιότερους και από τα σκεύη της. Στα λείψανα των μαρτύρων της εδράζονται οι άγιες τράπεζές της. Αν αυτά κάψει, θα έχει ήδη θυσιάσει τα ιερά θυσιαστήριά της θα έχει καταστρέψει τα ζωτικά σπλάχνα της.

Η ψυχή υπάρχει, ζεί και αναγνωρίζει το σώμα της και μετά θάνατον. Βλέπει και μπορεί να αντικρύσει την καύση του. Άραγε θα την εγκρίνει; Η ίδια στην κατάσταση που είναι δεν βλάπτεται από τις δικές μας ενέργειες ούτε και όταν της καταστρέφουν το δικό της σώμα.

Η ασέβεια επάνω της όμως φθείρει εμάς. Το ηθικό κριτήριο σε μία τόσο καίρια απόφαση για την Εκκλησία είναι πνευματικό δεν έχει να κάνει με τις επιλογές μίας πεθαμένης κοινωνίας, μίας κοινωνίας που αρνείται την αθανασία της, αλλά με τις προτιμήσεις της αθάνατης ψυχής, της ψυχής που επιβεβαιώνει την αιωνιότητά της.

Αν μας ρωτούσαν πως θα προτιμούσαμε να φύγει απ᾿ αυτόν τον κόσμο κάποιος δικός μας: από εγκεφαλική αποπληξία, από καρδιακή ανακοπή, με παραμορφωτικά εγκαύματα, η να αποτεφρωθεί από ανάφλεξη και πυρκαγιά, έχω την εντύπωση πως ο τραγικότερος τρόπος θα ομολογούσαμε πως είναι ο τελευταίος.Είναι φυσικό στον άνθρωπο, όταν αποχαιρετά τον άνθρωπό του, να θέλει να αντικρύσει για τελευταία φορά την οικεία σ᾿ αυτόν όψη και όχι το αποτρόπαιο κατάντημά του σε απάνθρωπη, ανοίκεια και απρόσωπη στάχτη. Η λεπτή αγάπη των στιγμών εκείνων εκφράζεται ως ανάγκη να αγκαλιάσει κανείς, να φιλήσει, να χορτάσει το βλέμμα του, να εκδηλωθεί τρυφερά πάνω στο άψυχο σώμα. Αν μας πληγώνει η βία της φύσεως, πως εμείς επιλέγουμε τη βία του αυτεξουσίου μας; Όταν κάτι είναι πολύτιμο και το χάνουμε, προσπαθούμε να κρατήσουμε όσο περισσότερο απ᾿ αυτό μπορούμε. Ποτέ δεν νομοθετούμε τη βίαιη μείωση του τελευταίου ανεκτίμητου υπολείμματός του.

Η απόφαση ότι δεν έχουμε χώρο στα κοιμητήριά μας ισοδυναμεί με προσβολή. Αν δεν έχουμε, να δημιουργήσουμε χώρο. Η αγάπη δημιουργεί και χώρο και προϋποθέσεις. Η χρηστική ανάγκη ποτέ δεν είναι ουσιαστική και πάντα πιστοποιεί τη στενότητα του καρδιακού χώρου. Η ανάγκη του σεβασμού είναι πολύ μεγαλύτερη γι᾿ αυτόν που τον εκχωρεί παρά γι᾿ αυτόν που αποδέχεται.

Έτσι που βαδίζει η κοινωνία μας δεν θα έχει μόνον έλλειψη χώρου, αλλά και ανθρώπους δεν θα βρίσκει για να θάψουν, ίσως και να κάψουν, τους νεκρούς της. Στο απέραντο γηροκομείο του «πολιτισμένου» κόσμου μας, όπου οι νέοι τείνουν να γίνουν πολύ λιγότεροι από τους ηλικιωμένους και οι γεννήσεις πολύ πιο σπάνιες από τους θανάτους, θα υπάρχουν νεκροί και όχι νεκροθάφτες. Αντί να ενδιαφέρεται η κοινωνία μας για την αρχή της ζωής, π.χ. το δημογραφικό πρόβλημα, υπερ-απασχολείται με το τέλος, την καύση. Η ίδια νοοτροπία που αποφεύγει, τη γέννηση, δηλαδή τη ζωή, αυτή που απορρίπτει και τους γέρους, αυτή που προτείνει την ευθανασία, αυτή που η ίδια δεν αντέχει και τους νεκρούς αρνείται τη δημιουργία και επιλέγει την καύση. Αυτή υπογράφει το οριστικό τέλος του τέλους το τέλος του σκοπού το τέλος του ανθρώπου.

Αυτοί που αγνόησαν το δικαίωμα του ανθρώπου για το Θεό και πρόσβαλαν τα απαράγραπτα δικαιώματα του Θεού για τον άνθρωπο, αυτοί και μόνον μπορούν να επικαλούνται τα λεγόμενα ανθρώπινα δικαιώματα για να νομιμοποιήσουν την ασέβειά τους στον άνθρωπο.

Η καύση των νεκρών δεν είναι ατομικό δικαίωμα του νεκρού πλέον ανθρώπου. Η διατήρηση του σώματός τους αποτελεί κοινωνική υποχρέωση σεβασμού και επιβιώσεως του προσώπου του. Είναι αδύνατο το θέλημα του ενός -και ας αποκαλείται αυτό δικαίωμα- να προσκρούει στην ανάγκη για σεβασμό του συνόλου. Δεν μπορεί να είναι δικαίωμα κάποιου να τον … κάψουμε εμείς! Το θέμα δεν είναι αν κάποιος επιθυμεί να καεί. Είναι αν η κοινωνία θα δεχθεί να τον κάψει.

Η κοινωνία με την καύση των νεκρών προσυπογράφει το δικό της τέλος: τον μηδενισμό της. Μία κοινωνία που δεν αντέχει τον άνθρωπο ούτε στην ασθένειά του, ούτε στην αδυναμία του, ούτε στον θάνατό του, μία κοινωνία που καίει τους νεκρούς της, μία κοινωνία που καταστρέφει και την ανάμνηση της ζωής και την ενθύμηση των μελών της -αυτό είναι τα λείψανα- μία κοινωνία που κάνει την αρχή του ανθρώπου τεχνητή και μηχανική και το τέλος του οριστικό και αμετάκλητο, μία κοινωνία που αρνείται την πνοή του αιώνιου και εγκλωβίζεται στην ασφυξία του εφήμερου, τι σχέση μπορεί να έχει αυτή η κοινωνία με τη ζωή; Ακόμη και οι άθεοι υπογράμμιζαν την ανάμνηση των επίγειων θεών τους με ταριχεύσεις των σωμάτων τους (περίπτωση Λένιν), η όπου αυτό δεν ήταν δυνατόν, με κατασκευές αγαλμάτων και ψεύτικων ομοιωμάτων.Φαίνεται πως το αποτέλεσμα του ανθρωπισμού χωρίς Θεό, του πολιτισμού χωρίς αξίες και του μηδενισμού χωρίς σκοπό, το αποτέλεσμα της σύγχυσης της αθείας, είναι η εξαφάνιση του ανθρώπου, η καύση και του τελευταίου υπολείμματός του. Η καύση των νεκρών οδηγεί στην καύση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Κατόπιν τούτων, δεν είναι ότι δεν της επιτρέπεται, αλλά η Εκκλησία αδυνατεί και αρνείται να δεχθεί μία απλώς χρηστική και καθόλου πειστική λύση ελάσσονος πρακτικής βαρύτητος και να θυσιάσει το βίωμα του σεβασμού της στη θεικότητα του προσώπου του κάθε ανθρώπου, πολλώ μάλλον του ανθρώπου που αυτή βάφτισε στη κολυμβήθρα της, τιμώντας ταυτόχρονα και την ψυχή και το σώμα του. Το μείζον δεν μπορεί να υποταχθεί στο έλασσον. Είναι αδύνατον όποιος πιστεύει στην Εκκλησία και αποδέχεται την πρόταση ζωής της, όποιος ζεί την πραγματικότητα της ψυχής, όποιος σέβεται τον άνθρωπο να μην τιμά και το σώμα. Το σώμα χρήζει μεγαλύτερης τιμής και σεβασμού από την κοινωνία μετά θάνατον απ᾿ όση περιποίηση και προστασία δέχθηκε από τον ίδιο τον άνθρωπο κατά τη διάρκεια της ζωής του.