«ΑΝΟΙΧΤΗ ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ» ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ Ο Κ.ΝΑΘΑΝΑΗΛ ΣΤΟ ΣΙΚΑΓΟ!

Δεν μας έφταναν οι λοιποί νεωτερισμοί που απειλούν την εθνική μας ταυτότητα έχουμε και τους νεωτεριστές και Οικουμενιστές της Ορθοδοξίας να επιχειρούν να αλλάξουν τα ιερά και τα όσια… 

Μαθαίνουμε από την θρησκευτική ιστοσελίδα www.protectingorthodoxchurch.blogspot.com ότι o κ.Ναθαναήλ την Δευτέρα 18 Νοεμβρίου σε συνάντηση των ιερέων της Μητρόπολης Σικάγου, επέβαλλε σε όλους τους ιερείς να μην εμποδίζουν την θεία κοινωνία σε κανένα και να την προσφέρουν χωρίς να ανακοινώνουν κανένα περιορισμό.

Και ειδικά να μην αναφέρουν τίποτα περί «αμαρτιών» και «αμαρτωλών» που όπως όλοι γνωρίζουν είναι αναπόσπαστο τμήμα της θείας κοινωνίας.  Αλλιώς τι νόημα θα είχε η διδασκαλία της Εκκλησίας μας ότι η εξομολόγηση των αμαρτιών πρέπει να προηγείται της Θείας κοινωνίας; Ασχετο εάν πολλοί προσέρχονται χωρίς εξομολόγηση κάτι που άλλωστε δεν μπορεί να γνωρίζει ο ιερέας… Τι κακό κάνει η υπενθύμιση περί αμαρτιών;  Και τι σημαίνει «καμία απαγόρευση»;  Δηλαδή όλοι όσοι τυχόν βρίσκονται στην εκκλησία, οποιουδήποτε θρησκευτικού δόγματος, θα κοινωνούν;

Αλλά φοβόμαστε ότι προφανής στόχος της «ντιρεκτίβας» του Ναθαναήλ που φαίνεται να έρχεται από το Φανάρι, είναι η ισοπέδωση των όποιων εμποδίων ώστε να επιτευχθεί η πολυπόθητη προσέγγιση με τον Πάπα και τον Καθολικισμό.  Προσπαθούν και πάλι να γκρεμίσουν την Ορθοδοξία, αλλά ας έχουν στο μυαλό τους ότι η πίστη αυτή στάθηκε όρθια για δύο χιλιάδες χρόνια και δεν θα την ισοπεδώσουν με τους νεωτερισμούς και τις απαράδεκτες διδαχές τους!

22 Νοεμβρίου 2019, n.stamatakis@aol.com

helleniscope.com,

http://aktines.blogspot.com

Π. ΑΓΓΕΛΟΣ ΑΓΓΕΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ : ΟΙ ΤΡΑΓΙΚΟΤΑΤΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ

ΟΙ ΤΡΑΓΙΚΟΤΑΤΕΣ ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ

Πρωτοπρεσβ. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος

Ἡ πλήρης ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ τούς σχισματικούς τῆς Οὐκρανίας μέσῳ τῶν συλλείτουργων καί τῆς μνημονεύσεως ἔχει τραγικότατες πρακτικές συνέπειες.    

Θίγεται πλέον βάναυσα ἡ περί μυστηρίων διδασκαλία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, διότι οἱ ἀπαρτίζοντες τήν νέα ψευδοεκκλησία τῆς Οὐκρανίας σχισματικοί, ἀχειροτόνητοι, αὐτοχειροτόνητοι, καθηρημένοι καί ἀφορισμένοι δέν ἔχουν Χάρι, ἱερωσύνη καί ἀποστολική διαδοχή καί δέν τελοῦν ἔγκυρα μυστήρια.

Εἰδικότερα, ὅταν Ἱεράρχες ἐπιτρέπουν στούς σχισματικούς ψευδοκληρικούς νά προΐστανται καί νά προεξάρχουν στήν τέλεση τῆς Θείας Λειτουργίας στίς Μητροπόλεις τους, ἐγείρονται μεγάλα ζητήματα, ὅπως, ἄν ὄντως ἔχει τελεσθεῖ ἔγκυρη Θεία Λειτουργία, ἄν ὄντως ἔχουν μεταβληθεῖ ὁ ἄρτος καί ὁ οἴνος σέ Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ καί ἄν οἱ πιστοί μεταλαμβάνουν ὄντως Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ. Δυστυχῶς, ἡ ἀπάντηση εἶναι ἀρνητική, διότι οἱ σχισματικοί, ὄντες ἐκτός Ἐκκλησίας, δέν εἶναι κανονικοί κληρικοί, δέν κατέχουν τήν Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δέν ἔχουν ἱερωσύνη καί ἀποστολική διαδοχή καί δέν τελοῦν ἔγκυρα μυστήρια. Ἑπομένως, ἡ Θεία Λειτουργία, πού τελοῦν, εἶναι ἄκυρη. Ὁ ἄρτος καί ὁ οἴνος δέν μεταβάλλονται σέ Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ, ὅσες φορές κι ἄν ποῦν τά λόγια τῆς ἐπικλήσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γιά τήν μεταβολή τῶν Τιμίων Δώρων σέ Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ. Οἱ πιστοί κοινωνοῦν μόνο ἄρτο καί οἴνο, καί ὄχι Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ. Ἡ Θεία Λειτουργία τελεῖται μόνον ἐξωτερικῶς καί φαινομενικῶς καί ὄχι κατά τήν οὐσία, διότι δέν κατέρχεται ἡ τελειωτική Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Στίς παραπάνω περιπτώσεις φυσικά ἰσχύουν οἱ Ἱεροί Κανόνες, ὅπως ὁ 10ος τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, πού λέγει : «Εἴ τις ἀκοινωνήτῳ, κἄν ἐν οἴκῳ συνεύξηται, οὗτος ἀφοριζέσθω»[1][1], ὁ 11ος τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, πού λέγει : «Εἴ τις καθηρημένῳ, Κληρικός ὤν, Κληρικῷ συνεύξηται, καθαιρείσθω καί αὐτός»[1][2], ὁ 45ος τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, τόν ὁποῖο ἑρμηνεύοντας ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, λέγει : «…ὅποιος μέ τούς ἀφορισμένους συμπροσεύχηται (καθώς τοιοῦτοι εἶναι οἱ αἱρετικοί), πρέπει νά συναφορίζεται καί αὐτός κατά τόν Ι΄ των αὐτῶν Ἀποστόλων. Εἰ δέ καί ἐσυγχώρησεν εἰς τούς αἱρετικούς αὐτούς νά ἐνεργήσουν κανένα λειτούργημα, ὡσάν Κληρικοί, ἄς καθαίρηται, ἐπειδή ὅποιος Κληρικός συλλειτουργήσει μέ καθηρημένους (καθώς τοιοῦτοι εἶναι οἱ αἱρετικοί κατά τόν Β΄ καί Δ΄ Κανόνα τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου) συγκαθαιρεῖται καί αὐτός κατά τόν ΙΑ΄ των Ἀποστόλων»[1][3], ὁ 2ος τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Τοπικῆς Συνόδου, ἀναγνωρισμένης ἀπο Οἰκουμενικές, πού λέγει : «ὁ κοινωνών ἀκοινωνήτῳ ἀκοινώνητος ἔσται»[1][4] καί ἄλλοι συμφωνοῦντες Κανόνες.  

Τέτοια περιστατικά δυστυχῶς συνέβησαν πρόσφατα καί πολύ φοβόμαστε ὅτι θά ἐνταθοῦν ἀκόμη περισσότερο στό μέλλον μετά τήν ἀναγνώριση τῆς νέας σχισματικῆς Οὐκρανικῆς ψευδοεκκλησίας καί τοῦ ἐπικεφαλῆς της σχισματικοῦ ψευδομητροπολίτου Ἐπιφανίου ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καί τό Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας. Ἄς ἀναφέρουμε μερικά.

α) Τό πρωΐ τῆς Κυριακῆς, 20-10-2019, στόν Ἑλληνορθόδοξο Καθεδρικό Ναό τῆς Ἁγίας Τριάδος Νέας Ὑόρκης, τελέστηκε ἀρχιερατικό συλλείτουργο, προεξάρχοντος τοῦ σχισματικοῦ ψευδομητροπολίτου Κιέβου καί πάσης Οὐκρανίας Ἐπιφανίου καί συλλειτουργούντων τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς Ἐλπιδοφόρου καί Μητροπολιτῶν τῆς Ἀμερικῆς. Ἐπιπλέον ἔγινε καί μία χειροτονία εἰς διάκονον[1][5].

β) Τό Σάββατο, 26-10-2019, ὁ σχισματικός ψευδεπίσκοπος Ὀλβίας Ἐπιφάνιος τῆς νέας ψευδοεκκλησίας τῆς Οὐκρανίας, ἱερούργησε στόν Ἱ. Ν. Ἁγίου Δημητρίου Βόλου, κατόπιν ἀδείας τοῦ οἰκείου Μητροπολίτου Δημητριάδος Ἰγνατίου[1][6].

γ) Δύο Οὐκρανοί ψευδεπίσκοποι, ὁ Περεγιασλάβ Ἀλέξανδρος καί ὁ Βίννιτσα Συμεών τῆς νέας ψευδοεκκλησίας τῆς Οὐκρανίας μαζί μέ ψευδοϊερεῖς καί λαϊκούς, πραγματοποίησαν τό πρῶτο μεγάλο προσκύνημα στόν Ἑλλαδικό χῶρο ἀπό τίς 9 ἕως τίς 15 Νοεμβρίου 2019. Στίς 11 Νοεμβρίου λειτούργησαν μόνοι τους στό Προσκύνημα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Ρώσου Εὐβοίας, κατόπιν ἀδείας τοῦ οἰκείου Μητροπολίτου Χαλκίδος Χρυσοστόμου[1][7]. Στίς 12 Νοεμβρίου λειτούργησαν στό Μοναστήρι τοῦ Τρικόρφου Φωκίδος, συλλειτουργούντων τοῦ οἰκείου Μητροπολίτου Φωκίδος Θεοκτίστου καί τοῦ Πρωτοσυγκέλλου - Ἡγουμένου Ἀρχιμ. Νεκταρίου Μουλατσιώτη[1][8]. Στίς 15 Νοεμβρίου λειτούργησαν στόν Ἱερό Ναό Ἁγίας Μαρίνης Ἠλιουπόλεως, προσκεκλημένοι τοῦ ἐφημερίου Ἀρχιμ. Σεραφείμ Δημητρίου, συλλειτουργοῦντος τοῦ βοηθοῦ Ἐπισκόπου τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν Ἀνδρούσης Κωνστάντιου[1][9].

Στίς παραπάνω περιπτώσεις ἡ Θεία Λειτουργία, πού τελέστηκε ἀπό τούς σχισματικούς, εἶναι ἄκυρη, χωρίς μεταβολή τοῦ ἄρτου καί τοῦ οἴνου σέ Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ.

Οἱ σχισματικοί Οὐκρανοί ἐπισκέφθηκαν, ἐπίσης, τήν Ἰερά Μονή τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Ἐφραίμ στή Νέα Μάκρη[1][10], τήν Ἱερά Μονή Παντοκράτορος Νταοῦ Πεντέλης[1][11], τόν Καθεδρικό Ναό τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου Πατρῶν[1][12], τήν Ἱερά Μονή τοῦ Μεγάλου Σπηλαίου Καλαβρύτων[1][13], τόν Ὅσιο Δαβίδ Εὐβοίας, τό Καστράκι Καλαμπάκας, καί τό Μεγάλο Μετέωρο.

Ἐδῶ θά θέλαμε νά τονίσουμε ὅτι δέν θά ἔπρεπε νά ἐπιτρέψουν στούς σχισματικούς Οὐκρανούς νά προσκυνήσουν σέ Ναούς καί Μοναστήρια, γιά τόν λόγο ὅτι δὲν ἐπρόκειτο γιὰ ἀπλούς προσκυνητὲς, ἀλλὰ γιά ἀνθρώπους σὲ διατεταγμένη ὑπηρεσία, με δόλο καί μέ σκοπό νά δείξουν ὅτι σύμπας ὁ κλῆρος καί ὁ λαός τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας τούς ἀποδέχεται κανονικά, ὥστε νὰ τοὺς συνηθίσουμε, χωρίς ἀντιδράσεις.  

Πρός ἀντιμετώπιση, λοιπόν, τῆς ἀνωτέρω κρισίμου καταστάσεως συνιστᾶται στούς μέν κληρικούς νά ἀποφεύγεται ἡ συμπροσευχή καί τό συλλείτουργο μέ τούς σχισματικούς καί ὅσους τούς ἀναγνωρίζουν, στούς δέ πιστούς νά ἀποφεύγεται ὀ ἐκκλησιασμός σέ Ναούς, ὅπου λειτουργοῦν σχισματικοί καί ὅσοι τούς ἀποδέχονται.

---

[1][1] ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, ἐκδ. Β. Ρηγόπουλος, Θεσ/κη 2003, σ. 13.

[1][2] Ὅ. π., σσ. 13-14.

[1][3] Ὅ. π., σσ. 50-51.

[1][4] Ὅ. π., σσ. 407-408.

[1][5] Συλλείτουργο Ἐπιφανίου Κιέβου καί Ἐλπιδοφόρου Ἀμερικῆς στή Νέα Ὑόρκη (video - photos),  20-10-2019, http://fanarion.blogspot.com/2019/10/video-photos.html, https://katanixi.gr/2019/10/21/συλλείτουργο-του-σχισματικού-επιφαν/

[1][6] Ὁ σχισματικός ψευδεπίσκοπος Ὀλβίας Ἐπιφάνιος στόν Βόλο, 26-10-2019, https://katanixi.gr/2019/10/28/ο-σχισματικός-ψευδεπίσκοπος-ολβίας-ε/

[1][7] Οἱ σχισματικοί Οὐκρανοί λειτούργησαν στόν Ἅγ. Ἰωάννη τόν Ρῶσσο καί πῆγαν Μετέωρα καί Ὅσιο Δαυίδ Εὐβοίας, 12-11-2019, https://tasthyras.wordpress.com/2019/11/12/οι-σχισματικοί-ουκρανοί-λειτούργησα/

[1][8] Θερμή ὑποδοχή ἀπό τόν Φωκίδος Θεόκτιστο σέ Οὐκρανούς Ἱεράρχες, 12-11-2019, https://www.romfea.gr/ieres-mitropoleis/33035-thermi-upodoxi-apo-ton-fokidos-theoktisto-se-oukranous-ierarxes, Ὁ Φωκίδος συλλειτούργησε μέ τούς σχισματικούς Οὐκρανούς, 12-11-2019, http://aktines.blogspot.com/2019/11/blog-post_276.html, Νέα πρόκληση Φωκίδος Θεόκτιστου. Καλεῖ τόν Μόσχας νά μήν ἐναντιώνεται στούς σχισματικούς (φωτο - βίντεο), 15-11-2019, https://katanixi.gr/2019/11/15/νέα-πρόκληση-φωκίδος-θεόκτιστου-καλε/, Πρωτοσύγκελος τῆς Μητρόπολης Φωκίδος στό ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ : Γιατί δεχτήκαμε τούς Οὐκρανούς Ἐπισκόπους, 15-11-2019, https://www.vimaorthodoxias.gr/eipan/protosygkelos-tis-mitropolis-fokidos-sto-vima-orthodoxias-giati-dechtikame-tous-oukranous-episkopous/

[1][9] Οἱ σχισματικοί Οὐκρανοί στήν Ἁγ. Μαρίνα Ἠλιούπολης, 15-11-2019,  https://tasthyras.wordpress.com/2019/11/16/οι-σχισματικοί-ουκρανοί-στην-αγ-μαρίν/

[1][10] Οἱ σχισματικοί Οὐκρανοί ψεύδονται ὅτι ἦσαν παρόντες στή μνήμη τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου καί στή Μονή τοῦ Ἁγίου Μηνᾶ Αἴγινας, 09-11-2019, https://katanixi.gr/2019/11/09/οι-σχισματικοί-ουκρανοί-ψεύδονται-ότ/

[1][11] ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ!!! Οἱ Οὐκρανοί σχισματικοί, πού ἐπισκέπτονται τήν Ἑλλάδα, ἐξαφανίστηκαν, 11-11-2019, https://katanixi.gr/2019/11/11/συναγερμοσ-οι-ουκρανοί-σχισματικοί-π/

[1][12] Δραματικές εξελίξεις στην Πάτρα…, 13-11-2019, https://katanixi.gr/2019/11/13/δραματικές-εξελίξεις-στην-πάτρα/

[1][13]

[1] Οἱ σχισματικοί Οὐκρανοί «ἐπίσκοποι» πλησιάζουν στόν Ἅγιο Ἀνδρέα Πατρῶν, 13-11-2019, https://katanixi.gr/2019/11/13/οι-σχισματικοί-ουκρανοί-επίσκοποι-πλ/

http://aktines.blogspot.com

ΑΝΑΚΗΡΥΞΗ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΘΥΑΤΕΙΡΩΝ ΣΕ ΣΥΜΠΡΟΕΔΡΟ ΤΟΥ AECA

Δεξίωση στην Αίθουσα των Ιεροσολύμων

Ο αρχαιότερος Διαχριστιανικός Οργανισμός στην Αγγλία, ο Σύνδεσμος Αγγλικανικής Κοινωνίας και Ανατολικών Εκκλησιών (AECA), οργάνωσε χθές βράδυ μια υπέροχη διπλή ή μικτή εκδήλωση.

Κατ΄αρχάς τελέσθηκε Αγγλικανικός Εσπερινός, στον υπέροχο βασιλικό και μοναστηριακό Ναό Westminster Abbey, στον οποίο έψαλλαν -με εξαιρετική καλλιφωνία- παιδική και νεανική χορωδία.

Ακολούθησε Δεξίωση Ορθοδόξων Κληρικών, από την Ανατολική Εκκλησία και τις Προχαλκηδόνιες Ομολογίες, που προσέφερε γενναιόδωρα το Αγγλικανικό τμήμα του Συνδέσμου.

Η Δεξίωση έλαβε χώρα στην Αίθουσα των Ιεροσολύμων, εκεί όπου εκοιμήθη -μπροστά στο τζάκι- ο βασιλιάς της Αγγλίας Ερρίκος Δ’.

Στη διάρκεια της Δεξίωσης έγινε επίσημη υποδοχή του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Θυατείρων και Μ.Β. κ. Νικήτα σε Συμπρόεδρο του Συνδέσμου.

Τον Άγιο Θυατείρων προσφώνησε και καλωσόρισε ο Αγγλικανός Συμπρόεδρος, Επίσκοπος του Southwark Χριστόφορος, καθώς και ο Πρόεδρος του ΔΣ του Συνδέσμου Αιδεσ. Δρ. William Taylor.

Αντιφώνησε, αποδεχόμενος, ο Σεβασμιώτατος, ο οποίος αναφέρθηκε στην ανάγκη για επικοινωνία και διάλογο μεταξύ των χριστιανών από τις διάφορες Ομολογίες και στο γεγονός ότι υπάρχουν περισσότερα στοιχεία που μας ενώνουν από εκείνα που μας χωρίζουν.

Πρότεινε να μελετούμε ο ένας τη Θεολογία και τις Παραδόσεις του άλλου, για να γνωριστούμε μεταξύ μας καλύτερα και να γεφυρώσουμε σιγά – σιγά τα χάσματα.

Ανέφερε χαρακτηριστικά πως «έχουμε 1000 χρόνια ενωμένης Εκκλησίας, 1000 χρόνια χωρισμού και η Τρίτη χιλιετία είναι ο καιρός της ελπίδας»!

Ανέφερε δε με έμφαση πως χρειάζεται να αφαιρέσουμε από το λεξιλόγιό μας τον όρο «ο άλλος», γιατί στην Εκκλησία του Χριστού δεν υπάρχει «ο άλλος» και «ο ξένος»!

Στη συνέχεια, οι καλεσμένοι συνομίλησαν για πολλή ώρα μεταξύ τους σε πνεύμα χριστιανικής αγάπης και συναδέλφωσης.

http://aktines.blogspot.com

ΑΧΕΙΡΟΤΟΝΗΤΟΙ ΚΟΙΝΩΝΟΥΝ ΚΑΙ ΠΑΠΙΚΟὶ ΔΙΑΝΕΜΟΥΝ ΑΡΤΟΥΣ ΣΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΝΑΟ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Εἶναι ἀπίστευτον αὐτὸ ποὺ συνέβη εἰς τὸν Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου εις το Άαχεν της Γερμανίας. Συμφώνως πρὸς βίντεο ποὺ ἐκυκλοφορήθη, εἰς τὸ τέλος ἀκολουθίας παπικὸς «Ἐπίσκοπος» καί Λουθηρανός διένειμαν εἰς τοὺς Ὀρθοδόξους πιστοὺς τὰ τεμάχια τῆς ἀρτοκλασίας! Καμία ἀνακοίνωσις μέχρι στιγμῆς ἀπὸ τὴν Ἱ. Μ. Γερμανίας! Προφανῶς, τὸ θεωροῦν ἀπολύτως φυσιολογικόν. Καὶ πῶς νὰ μὴ τὸ θεωροῦν; Ὅταν ἀναγνωρίζουν καθηρημένους, κληρικοὺς ποὺ ἔχουν λάβει ἀπὸ αὐτοὺς «χειροτονία», ἀλλὰ καὶ κληρικοὺς ποὺ δὲν ἔχουν ἱερωσύνην ὡς κανονικοὺς εἰς Οὐκρανίαν, διατὶ νὰ μὴ δεχθοῦν καὶ τοὺς παπικούς;

Αὐτὸ εἶναι τὸ ἐπίπεδον τοῦ Μητροπολίτου Γερμανίας. Αὐτὸ εἶναι τὸ ἐπίπεδον τῶν Ἱεραρχῶν τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως. Αὐτὸ εἶναι τὸ ἐπίπεδον τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου καὶ τῶν πέριξ αὐτοῦ ποὺ ἀποφασίζουν μόνοι τους διὰ τὴν πορείαν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὡς αὐτὴ νὰ εἶναι ἰδιοκτησία των. Μέχρι πρότινος ὁ ἴδιος ὁ Πατριάρχης ἔδιδεν ἀντίδωρον εἰς παπικούς. Τώρα ἡ κατάστασις προχώρησε καὶ δύνανται καὶ οἱ παπικοὶ νὰ διανέμουν τὸν εὐλογημένον ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν ἄρτον! Σήμερον λέγουν ὅτι ἐπενέβησαν εἰς τὴν Οὐκρανίαν, διὰ νὰ φέρουν τὴν ἑνότητα, συντόμως θὰ ἐπικαλεσθοῦν τὸν ἴδιον λόγον διὰ τὴν «ἕνωσιν» μὲ τὸν παπισμόν.

Δι’ αὐτὴν τὴν πορείαν κατὰ κρημνῶν εὐθύνονται ὅμως ὅλοι οἱ Ἱεράρχαι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τῆς Κύπρου καὶ τῶν Πατριαρχείων Ἀλεξανδρείας καὶ Ἱεροσολύμων, διότι ὄχι μόνον δὲν θέτουν ὅριον, ἀλλὰ δέχονται ἀσμένως νὰ γίνωνται ἀντιπρόσωποι τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου, ὅταν τοὺς καλῆ εἰς τὸ τηλέφωνον καὶ ζητῆ νὰ παραστοῦν εἰς κάποιαν ἐκδήλωσιν ἀντ’ αὐτοῦ.

Φαίνεται βλέπουν ὅλοι εἰς τοὺς παπικοὺς τὸ εἴδωλον τοῦ καθρέπτου των… δὲν διαφέρουν…

orthodoxostypos

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΠΕΙΡΑΙΩΣ: ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΓΙΟΙ ΕΚΤΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ;

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 18η Οκτωβρίου 2019

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΓΙΟΙ ΕΚΤΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ;

Ο οικουμενιστικός συγκρητισμός, ιδίως μετά την νομιμοποίησή του από την «Σύνοδο» της Κρήτης, (2016), καλπάζει κυριολεκτικά.

Δεν είμαστε σε θέση να παρακολουθήσουμε μια πληθώρα πράξεων, λόγων, διακηρύξεων και δημοσιεύσεων από κληρικούς όλων των βαθμίδων, καθηγητές θεολογικών Σχολών, κ.α. οι οποίοι συναγωνίζονται ο ένας τον άλλον, ποιος θα πάρει τα πρωτεία σε οικουμενιστικές «επιδόσεις». Διαβρωμένοι από το δηλητήριο του Οικουμενισμού, δεν είναι πλέον σε θέση να κατηχήσουν τον λαό του Θεού με τα νάματα της Ορθοδόξου πίστεως, ζωής και Παραδόσεως. Αντίθετα τον ποτίζουν με το δηλητήριο της αιρέσεως, γενόμενοι αίτιοι απωλείας πολλών ψυχών. Με τις παράνομες συμπροσευχές, τις κοινές εμφανίσεις, τα κοινά ανακοινωθέντα, τους «εγκάρδιους» εναγκαλισμούς και τις ανούσιες «αγαπολογίες», όχι μόνο τον σκανδαλίζουν, αλλά κάνουν κάτι πολύ χειρότερο: του αμβλύνουν σιγά σιγά και προοδευτικά την Ορθόδοξη αυτοσυνειδησία του και παγιώνουν σ’ αυτόν την αντίληψη, ότι οι ετερόδοξοι αιρετικοί είναι «Ορθόδοξοι» μεν, αλλά με «διαφορετική παράδοση»! Ότι δήθεν οι μικρές διαφορές που μας χωρίζουν από αυτούς δεν θα πρέπει να σταθούν εμπόδιο στην διαμυστηριακή ένωσή μας μ’ αυτούς, με βάση τον λόγο του Κυρίου «ίνα εν ώσιν» (Ιωάν.17,11), κατά στρέβλωση των χωρίων. Άλλωστε η «Σύνοδος» της Κρήτης, βαδίζοντας πάνω στα χνάρια της Β΄ Βατικανής Συνόδου, αναγνώρισε σ’ αυτούς εκκλησιαστική υπόσταση, πράγμα που σημαίνει ότι αναγνώρισε σ’ αυτούς αποστολική διαδοχή, έγκυρα μυστήρια, δυνατότητα σωτηρίας, αγιασμού και θεώσεως. Αυτές οι λίαν τραγικές διαπιστώσεις δεν είναι προϊόν «αχαλίνωτης φαντασίας» κάποιων ακραίων φανατικών, όπως θέλουν κάποιοι να μας βάζουν ετικέτες, αλλά στηρίζονται σε πραγματικά γεγονότα της καθημερινότητας. Μια ματιά στο διαδίκτυο αρκεί για να μας πείσει για του λόγου το αληθές.

Πρόσφατα έπεσε στην αντίληψή μας ένα ακόμη, οικουμενιστικής υφής, περιστατικό, το οποίο έλαβε χώρα στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά στη Θεσσαλονίκη. Όπως αποκάλυψε το αγωνιστικό ιστολόγιο «Κατάνυξη», σε ομιλία εντός του ιερού Ναού στις 3.10.2109, πάνω στο ιερό βιβλίο της Αποκαλύψεως, μεταξύ άλλων αναφέρθηκε ότι ο θεωρούμενος από τους παπικούς «άγιος» Φραγκίσκος της Ασίζης δήθεν έχει επιτελέσει θαύματα. (https://katanixi.gr/2019/10/03). Σύμφωνα με τον σχολιασμό του ιστολογίου: «Σε ποιό χώρο βρήκε την ευκαιρία να επαινέσει «άγιο» της αίρεσης! Στο Ι. Ναό του καταστροφέα της παπικής αντίχριστης Πίστης. Ένας ευλαβής ακροατής δεν άντεξε μπροστά στην οικουμενιστική ασχήμια και διαμαρτυρήθηκε στον ιερέα δημόσια, λέγοντας πως πλανάται και πως κάνει οικουμενιστική κατήχηση στους παρευρισκόμενους. Ο ιερέας τότε σηκώθηκε από τη θέση του και ειρωνικά πρότεινε στο διαμαρτυρόμενο πιστό να έρθει αυτός να κάνει την Ομιλία, αφού τα γνωρίζει καλύτερα… Το θλιβερό ήταν η στάση των υπολοίπων πιστών. Όλοι τους σχεδόν μάλωσαν τον ομολογητή αδελφό, που βρήκε το θάρρος να πει τα αυτονόητα. Λυπούμαστε για την κατάντια αυτών που του ζήτησαν να βγει από το Ναό, δικαιολογώντας τη συνείδησή τους με την ψευδοϋπακοή στο ράσο, λέγοντας πως είναι ιερέας ο ομιλητής και κάτι περισσότερο θα γνωρίζει…»! Λυπούμεθα πολύ για την απόπειρα να παρουσιαστεί ο Φραγκίσκος της Ασίζης όχι μόνον ώς «άγιος» της παπικής παρασυναγωγής, αλλά και ως άγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Θυμίζουμε ότι κάτι ανάλογο συνέβη πριν από καιρό, όταν κάποιος τιτουλάριος Επίσκοπος της ελλαδικής Εκκλησίας προσέφερε, σε επίσκεψη του στο Βατικανό, ως δώρο στον «Πάπα» Φραγκίσκο εικόνα βυζαντινής τεχνοτροπίας, του παπικού «αγίου» Φραγκίσκου της Ασίζης! Τα δύο αυτά περιστατικά μας δίνουν την αφορμή να παραθέσουμε με άκρα συντομία μερικά βασικά στοιχεία, γύρω από το τι είναι και πώς θεωρείται η αγιότητα στην Ορθόδοξη Παράδοσή μας. Στη συνέχεια να αναφερθούμε στο βίο του «αγίου» και να εξετάσουμε, αν η «αγιότητά» του έχει κάποια ομοιότητα με την εγνωσμένη και εμπειρικώς βιούμενη αγιότητα της Εκκλησίας μας.

Σύμφωνα με τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας η αγιότητα είναι η κατάσταση εκείνη, στην οποία ο άνθρωπος έχει φθάσει διά μέσου της τηρήσεως των θείων εντολών, της ασκητικής θεραπευτικής αγωγής που υποδεικνύει η Εκκλησία μας και με την δύναμη της ακτίστου θείας Χάριτος, στον φωτισμό και την θέωση, στην πλήρη δηλαδή και τελεία ένωσή τους με τον άγιο Τριαδικό Θεό. Κατά τον άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό, τιμούμε τους άγιους «ως ενωθέντας Θεώ κατά προαίρεσιν και τούτον δεξαμένους ένοικον και τη τούτου μεθέξει γεγονότας Χάριτι, όπερ αυτός εστί φύσει». (Έκθεσις ακριβής της Ορθοδόξου πίστεως, PG. 94,1164). Κατά τον άγιο Μάξιμο τον ομολογητή «η υπερώνυμος θέωσις», καθιστά τους μετέχοντας σ’ αυτήν ακτίστους, ανάρχους και απεριγράπτους…καίτι διά την οικείαν φύσιν εξ’ ουκ όντων γεγονότας», (PG. 91,1144). Δηλαδή δεν παύει ο άγιος να είναι άνθρωπος και κτίσμα, αλλά «κατά Χάριν Θεού», γίνεται άκτιστος και όλα τα άλλα, μεταμορφούμενος μέσα στο φως του Θεού. Συνεπώς η θέωση δεν είναι μια κατάσταση, στην οποία έχουμε απλά μια βελτίωση του χαρακτήρα. Και κατ’ επέκταση η αγιότητα δεν μπορεί να ταυτιστεί με την ηθικολογία και την ουμανιστική αρετολογία, όπως συμβαίνει με τους παπικούς οι οποίοι υποβιβάζοντες την θεία Χάρη σε κτιστό επίπεδο, κατ’ ανάγκην υποβιβάζουν και την αγιότητα στο επίπεδο της ηθικής βελτιώσεως και της οικειώσεως των αρετών.

Επί πλέον, όπως παρατηρεί σύγχρονος κορυφαίος Ορθόδοξος θεολόγος, «σύμφωνα με την μακραίωνη ορθοδοξοεκκλησιαστική πράξη οι άγιοι δεν ‘αναγνωρίζονται’, ή ‘διακηρύσσονται’ με ηθικολογικά, κοινωνικά και ενδοκοσμικά κριτήρια, αλλά μετά από την φανέρωση της αγιότητός τους από τον ίδιο τον Θεό με σημεία αδιαμφισβήτητα, που αντέχουν σε κάθε κριτική και αποσείουν κάθε αμφιβολία. Και τέτοια σημεία είναι: η κατάσταση του λειψάνου, (άφθαρτο, ή οστά που υπερβαίνουν την συνέπεια της φθοράς/σήψεως και γι’ αυτό εκπέμπουν ευωδία υπερκόσμια και όχι δυσοσμία και κυρίως θαύματα)». Γι’ αυτό και η Ορθόδοξη Εκκλησία έχοντας υπ’ όψη της αυτή την αλήθεια, ποτέ δεν βιαζόταν να κατατάξει κάποιο μέλος της Εκκλησίας στη χορεία των αγίων, αλλά περίμενε να βεβαιώσει πρώτα ο Θεός την αγιότητα- θέωση του συγκεκριμένου προσώπου με σημεία και θαυμαστά γεγονότα και στη συνέχεια να προχωρήσει στην αγιοκατάταξη, λαμβάνοντας βεβαίως υπ’ όψη της και την συνείδηση του εκκλησιαστικού πληρώματος σχετικά με το πρόσωπο αυτό.

Ας έρθουμε τώρα στον «άγιο» Φραγκίσκο της Ασίζης, (1182-1226). Σύμφωνα με την βιογραφία του: «Γεννήθηκε στην Ασίζη της Ιταλίας, από πλούσια οικογένεια. Πήρε μέρος σε εμφύλιους πολέμους. Κατά τη διάρκεια μιας αρρώστιας του είδε δύο όνειρα τόσο συγκλονιστικά, που τον οδήγησαν στην αμετάκλητη απόφαση να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στο έργο της φιλανθρωπίας. Στόχος της φροντίδας του ήταν οι φτωχοί και σε αυτούς έδειχνε έμπρακτα την αγάπη του. Κάποτε μάλιστα ενώθηκε μαζί τους σε μια εξέγερση κατά των ευγενών και αυτό του στοίχισε ένα χρόνο φυλάκιση. Διωγμένος και αποκληρωμένος από τον πατέρα του, έγινε ερμηνευτής των αισθημάτων που ήταν διαδεδομένα στην εποχή του: κήρυξε την ισότητα, την ειρήνη, την περιφρόνηση του πλούτου και την υπεροχή της φτώχειας, την αγάπη προς όλα τα δημιουργήματα του Θεού, έμψυχα και άψυχα, τη στοργή στους λεπρούς. Ο ίδιος κυκλοφορούσε ντυμένος με ένα χιτώνα, δεμένο στη μέση με ένα σκοινί (αυτό το είδος ενδυμασίας έχουν και σήμερα οι μοναχοί του τάγματός του). Για τρία χρόνια αποσύρθηκε στην ησυχία της ασκητικής ζωής, ώσπου το 1209 ίδρυσε χωριστό μοναχικό τάγμα. Οι οπαδοί του ολοένα πλήθαιναν και αποτέλεσαν το τάγμα των Φραγκισκανών, που είχε την έγκριση και του Πάπα Ιννοκέντιου Γ΄. Ο Φραγκίσκος της Ασίζης επισκέφθηκε τη Γαλλία, την Ισπανία, την Παλαιστίνη, την Αίγυπτο. Επιστρέφοντας στην Ιταλία έθεσε κανονισμούς για την καλύτερη λειτουργία του τάγματος, του οποίου η οργάνωση έγινε αρτιότερη. Το 1224, ύστερα από σαράντα ημέρες προσευχής και νηστείας, είδε να αποτυπώνονται πάνω στο σώμα του τα στίγματα των πληγών του Ιησού. Όταν πέθανε, τον έθαψαν σε ναό που μόλις είχε χτιστεί. Ανακηρύχτηκε άγιος το 1228 από τον Πάπα Γρηγόριο Θ΄. Η μνήμη του τιμάται στις 4 Οκτωβρίου» (https://el.wikipedia.org/wiki).

Κατ’ αρχήν, όπως φαίνεται από το βιογραφικό του ο «άγιος» έζησε στην Ιταλία, σε εποχή που ο παπικός θρόνος είχε καταληφθεί και καταλυθεί από τους αιρετικούς Φράγκους και είχε πλέον αποβάλει και τα τελευταία ίχνη της εκκλησιαστικότητός του. Οι πρώτες βασικές αιρετικές διδασκαλίες του Παπισμού, όπως το φιλιόκβε και το πρωτείο, είχαν πλέον παγιωθεί ανεπανόρθωτα στη Δύση, έτσι ώστε ο Παπισμός να έχει εκφυλισθεί σε μια θρησκευτική κοινότητα, στερούμενη αποστολικής διαδοχής και εγκύρων μυστηρίων, μεταδοτικών της θείας Χάριτος, άνευ της οποίας, ως γνωστόν, είναι αδύνατη η επίτευξη της αγιότητος. Το γεγονός ότι ο «άγιος» ασκούσε έμπρακτα την εντολή της αγάπης προς τον πλησίον, όπως επίσης και το γεγονός ότι «για τρία χρόνια αποσύρθηκε στην ησυχία της ασκητικής ζωής», δεν μπορούν από μόνα τους να στοιχειοθετήσουν τεκμήρια αγιότητος, δεδομένου ότι στην Ορθόδοξη Παράδοσή μας έχουμε πάμπολλα παραδείγματα ασκητών, που ενώ έφτασαν σε υψηλά μέτρα ασκήσεως, στη συνέχεια υπερηφανεύτηκαν και πλανήθηκαν από τον διάβολο. Το «Γεροντικό» και ο «Ευεργετινός» είναι γεμάτα από τέτοια περιστατικά. Γενικά ο ασκητικός μυστικισμός του Παπισμού και του Προτεσταντισμού είναι νοσηρός, προέρχεται από τον νεοπλατωνικό μυστικισμό, τον οποίο εισήγαγε ο Αυγουστίνος. Ο μακαριστός π. Ιωάννης Ρωμανίδης, ένας από τους μεγίστους Ορθοδόξους θεολόγους του περασμένου αιώνα, αποκαλεί τον δυτικό μυστικισμό δαιμονικής προέλευσης και υφής!

Επίσης το γεγονός ότι ο «άγιος» επισκέφτηκε την Παλαιστίνη και την Αίγυπτο, έχει ιδιαίτερη σημασία. Και τούτο διότι κατά την διάρκεια της επισκέψεως αυτής του δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσει από κοντά την Ορθόδοξη πίστη και την Ορθόδοξη μοναστική Παράδοση. Να έρθει σε επαφή με αληθινά αγίους ασκητές και να συνειδητοποιήσει τις χαώδεις δογματικές διαφορές που χωρίζουν την Ορθοδοξία από τον Παπισμό. Του δόθηκε η μοναδική ευκαιρία να διαπιστώσει τις παπικές πλάνες, να απαρνηθεί τον Παπισμό και να ασπασθεί την Ορθοδοξία, την μόνη αληθινή Εκκλησία του Χριστού και να γίνει ζωντανό μέλος της. Όμως τίποτε από όλα αυτά δεν έπραξε. Κάτι τέτοιο τουλάχιστον δεν φαίνεται από το βιογραφικό του.

Πέραν αυτών πουθενά δεν γίνεται λόγος για θαύματα του «αγίου» σε άλλα πρόσωπα, ούτε εν ζωή, ούτε μετά θάνατον, μέσω του λειψάνου του, για το οποίο μάλιστα δεν υπάρχει καμιά μαρτυρία, ότι είναι άφθαρτο, ή ευωδιάζει. Το μόνο που αναφέρεται είναι ότι «ύστερα από σαράντα ημέρες προσευχής και νηστείας, είδε να αποτυπώνονται πάνω στο σώμα του τα στίγματα των πληγών του Ιησού». Σχετικά με τα πολυδιαφημισμένα στίγματα στο σώμα του η επιστημονική έρευνα απέδειξε ότι πρόκειται για σπάνια δερματοπάθεια. Σύμφωνα με δημοσίευμα στην εφημερίδα TIME του Λονδίνου, (11 Μαρτίου του 1935): «αναφέρθηκε για πρώτη φορά η επιστημονική εξήγηση για αυτό το φαινόμενο, ότι δηλαδή, [τα στίγματα], ήταν σαρκώματα από κακοήθη ελονοσία που καμιά φορά προκαλεί αιμορραγίες κάτω από το δέρμα, από τον Δρ. E. F. Hartung. Οι σημερινοί επιστήμονες έχουν διατυπώσει την άποψη ότι πρόκειται για φαινόμενο που συναντάται σε ορισμένο τύπο «υστερικών» και «ψυχαναγκαστικών» προσωπικοτήτων. Daniel Fessler (2002). "Starvation, serotonin, and symbolism. A psychobiocultural perspective on stigmata". Mind and Society: Cognitive Studies in Economics and Social Sciences» (Όπου ανωτ.).

Και κάτι άλλο σημαντικό. Ο γνωστός αρνητής και υβριστής του θεανδρικού προσώπου του Κυρίου μας, Ν. Καζαντζάκης, μεταξύ των άλλων συγγραμμάτων του, συνέγραψε και το βίο του παπικού ψευδοαγίου Φραγκίσκου. Πρόκειται για το γνωστό σύγγραμμά του «Ο Φτωχούλης του Θεού». Τυχαίο; Μάλλον όχι! Ο ορκισμένος χριστιανομάχος δεν βρήκε άλλον άγιο, από τους μυριάδες της Εκκλησίας μας να προβάλλει και προτίμησε τον παπικό «άγιο», διότι, απλούστατα, αυτός εξέφραζε τον δικό του νοσηρό θεοσοφικό μυστικισμό!

Το συμπέρασμα λοιπόν από όλα τα παρά πάνω είναι ότι ο «άγιος» Φραγκίσκος, κρινόμενος με Ορθόδοξα κριτήρια, είναι αδύνατο να υπήρξε αληθινός άγιος, δοχείο της Χάριτος του αγίου Πνεύματος. Καλός και ηθικός άνθρωπος ήταν, όχι όμως άγιος. Η προσπάθεια κάποιων «Ορθοδόξων» κληρικών να τον παρουσιάσουν ως αληθινό άγιο της Εκκλησίας μας είναι απαράδεκτη, και επικίνδυνη, όχι μόνο διότι προκαλούν σύγχυση στον πιστό λαό του Θεού, αλλά και διότι καλλιεργούν σ’ αυτόν την οικουμενιστική αντίληψη ότι ο Παπισμός είναι αληθινή Εκκλησία και εργαστήριο αγιότητος και ότι δήθεν

έχουν να παρουσιάσουν αγίους στο αγιολόγιό τους. Όσους «αγίους» και αν προβάλλουν οι οικουμενιστές, δεν θα μπορέσουν να μας πείσουν ότι οι ετερόδοξοι είναι «Εκκλησίες», διότι η Εκκλησία είναι μία και αδιαίρετη, η Ορθόδοξη. Εμείς δεν έχουμε ανάγκη να διδαχθούμε και να παραδειγματιστούμε από ψεύτικους αγίους, από ενάρετους ανθρώπους, ή από «θαυματοποιούς» του εκτός της Εκκλησίας μας χώρου. Έχουμε τους γνησίους αγίους μας, οι οποίοι αποδεδειγμένα υπήρξαν σκεύη εκλογής του Θεού, χριστοφόροι και θεοφόροι, για να μας καθοδηγούν, να μας διδάσκουν και να μας δείχνουν το δρόμο της σωτηρίας, η οποία συντελείται αποκλειστικά μόνο στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας! Μακάρι να μπορούσαν, να συνειδητοποιήσουν όλα τα παρά πάνω όλοι εκείνοι που, είτε εν επιγνώσει, είτε ανεπιγνώστως, προωθούν σε λαϊκό επίπεδο την παναίρεση του Οικουμενισμού με τέτοιου είδους μεθοδεύσεις και να αλλάξουν πορεία πλεύσεως, πριν είναι πολύ αργά γι’ αυτούς. Διότι και αν ακόμη η επίσημη εκκλησιαστική ηγεσία αδυνατεί να τους ελέγξει και να τους επαναφέρει στην τάξη, θα τους ελέγξει ο δικαιοκρίτης Θεός την ημέρα της Κρίσεως. Και τότε αλλοίμονο!

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

http://thriskeftika.blogspot.com

ΠΡΩΤΟΠΡ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ ΓΙΑ ΟΥΚΡΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΙΑ: ΣΦΑΛΜΑ Η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Την απόφαση της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος σχολίασε στο Sputnik, ο Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης, ομότιμος καθηγητής Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ).

Αρνητικά σχολιάζει την απόφαση που έλαβε η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας, αναφορικά με την αυτοκεφαλία της σχισματικής ουκρανικής εκκλησίας ο Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης, ομότιμος καθηγητής Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης:

«Κακώς έγινε η αναγνώριση και ήταν πολύ μεγάλο συνοδικό σφάλμα. Όπως έγινε μάλιστα η διαδικασία, δια βοής στη συνέλευση της Ιεραρχίας, χωρίς ψηφοφορία, ήταν λάθος. Την ίδια στιγμή τα επιχειρήματα που αναπτύχθηκαν από τον Αρχιεπίσκοπο στην εισήγηση του είναι εσφαλμένα, τόσο από θεολογικής, όσο και από ιστορικής άποψης. Στη βάση ψευδών επιχειρημάτων, κακώς έγινε αυτή η αναγνώριση της αυτοκεφαλίας από την Εκκλησία της Ελλάδος. Η εκτίμηση μου είναι ότι δημιουργείται μια αναστάτωση στο σύνολο της Οικουμενικής Ορθοδοξίας, η οποία θα έπρεπε να αποφευχθεί».

Ο ιερέας, καθηγητής και ιστορικός, που μίλησε στο Sputnik, έχει γράψει βιβλίο («Το Ουκρανικό Αυτοκέφαλο») του οποίου υπότιτλος είναι «αντικανονική και διαιρετική εισπήδηση της Κωνσταντινούπολης» και έχει μάλιστα μεταφραστεί και στη ρωσική γλώσσα.

Την ίδια στιγμή, επισημαίνει ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με πρωτοφανείς καταστάσεις:

«Δεν ξέρω πως θα αντιδράσουν οι άλλες αυτοκέφαλες εκκλησίες. Πιστεύω ότι αρκετές θα παραμείνουν σταθερά στην υποστήριξη του Μητροπολίτη Ονούφριου. Κάποιες άλλες θα πιεστούν να ακολουθήσουν το παράδειγμα της Εκκλησίας της Ελλάδος».

Παράλληλα όπως σημειώνει, η κανονική εκκλησία της Ουκρανίας θα έχει πρόβλημα κοινωνίας με την ελληνική εκκλησία, ενώ το Πατριαρχείο της Μόσχας θα αποστασιοποιηθεί από την Ελλάδα:

«Θα έχουν πρόβλημα κοινωνίας με εμάς. Αφού εμείς κοινωνήσαμε με τους ακοινώνητους σχισματικούς, καθιστάμεθα και εμείς ακοινώνητοι. Εκτίμησή μου είναι ότι η Εκκλησία της Ρωσίας θα διακόψει τους δεσμούς με την Εκκλησία της Ελλάδος όπως έκανε και με το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Αυτό θα έχει αντίκτυπο στον θρησκευτικό τουρισμό που πραγματοποιούν οι Ρώσοι στην Ελλάδα. Ήδη η Μόσχα δεν συμμετέχει στους διαθρησκευτικούς διαλόγους. Τα πράγματα δυσκολεύουν.

Ως καθηγητής και ιστορικός εξέθεσα τις απόψεις μου για τους λόγους που δεν έπρεπε να αναγνωριστεί το αυτοκέφαλο. Δεν το έκανα εθνοφυλετικά, καθώς πρέπει να βάζουμε την πίστη μας πάνω από το έθνος. Έλληνες, Ρώσοι, Ρουμάνοι, Γεωργιανοί, είμαστε ένα σώμα, αυτό της Ορθοδοξίας. Δυστυχώς η εκκλησία της Ελλάδος ενήργησε εθνοφυλετικά, εθνικιστικά και όχι ορθόδοξα, κανονικά και εκκλησιολογικά».

Ερωτηθείς αν το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης μπορεί να συμφωνήσει έστω και την ύστατη στιγμή, με το Πατριαρχείο Μόσχας απαντά ότι και οι δύο παραμένουν αμετακίνητοι στις θέσεις τους:

«Ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου προσπάθησε να κάνει μια μεσολαβητική προσπάθεια ώστε να βρεθεί κάποια λύση, ο Οικουμενικός τον επέπληξε. Μόνο αν τα πράγματα χειροτερέψουν αν οδηγηθούμε σε σχισματικές διαιρετικές καταστάσεις, μετά από την εξέλιξη αυτή ίσως τότε σκεφθούν ότι πρέπει να υπάρξει κάποιος τρόπος ώστε να επιλυθούν τέτοιες διαφορές».

Τέλος επισημαίνει ότι: «Αν η Εκκλησία της Ελλάδος δεν είχε προβεί σε αυτήν την αναγνώριση, τότε ο Οικουμενικός Πατριάρχης θα είχε απομονωθεί και ίσως τον φώτιζε ο Θεός να καταλάβει ότι έκανε λάθος. Τώρα η Εκκλησία της Ελλάδος του δίνει το δικαίωμα να αρχίσει να πιέζει και άλλες αυτοκέφαλες εκκλησίες αναγνωρίζουν.

Το ίδιο είχε γίνει και με την υπόθεση του παλαιού και νέου ημερολογίου όπου πιέστηκε πάλι η εκκλησία από πολιτικές δυνάμεις. Έτσι έχουμε σχίσμα εορτολογικό, άλλοτε γιορτάζουμε εμείς, σε άλλη ημερομηνία τα Ιεροσόλυμα και το Άγιο Όρος».

Η απόφαση της Εκκλησίας της Ελλάδος

Το Σάββατο, η Εκκλησία της Ελλάδος αναγνώρισε το δικαίωμα του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου να χορηγήσει αυτοκεφαλία καθώς και το προνόμιο του αρχιεπίσκοπου Ιερώνυμου να χειρισθεί περαιτέρω το ζήτημα, σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση της Ιεραρχίας.

Κατά την έκτακτη συνεδρίαση, κάποιοι μητροπολίτες ζήτησαν αναβολή για το συγκεριμένο ζήτημα.

Η ρωσική εκκλησία επισήμανε ότι η απάντησή της θα δοθεί από την Ιερά Σύνοδο του Πατριαρχείου Μόσχας.

Το χρονικό της αυτοκεφαλίας

Τον Ιανουάριο του 2019, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος εκχώρησε αυτοκεφαλία στην αποκαλούμενη Εκκλησία της Ουκρανίας. Είχε προηγηθεί η λεγόμενη «ενωτική σύνοδος» στο Κίεβο για τη συγκρότηση της αυτοαποκαλούμενης «νέας εκκλησίας» της Ουκρανίας, με επικεφαλής τον Επιφάνιο.

Τόσο η Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία του Πατριαρχείου Μόσχας όσο και η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία δεν αναγνώρισαν την ίδρυση της νέας δομής όπως και την απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου να χορηγήσει αυτοκεφαλία, με το Πατριαρχείο Μόσχας να μιλάει για «νομιμοποίηση του σχίσματος» που θα έχει σοβαρές και καταστροφικές συνέπειες για εκατομμύρια ορθόδοξους χριστιανούς.

Λάμπρος Ζαχαρής sputniknews.gr

https://aktines.blogspot.com 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ: ΣΤΟ ΧΑΟΣ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Στο χάος η Εκκλησία της Ελλάδος

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Σε χαοτική κατάσταση, ως προς την θέση της στην Ορθόδοξη Εκκλησία, εισήλθε η Εκκλησία της Ελλάδος μετά την απόφαση της πλειοψηφίας των μελών Της, του περασμένου Σαββάτου, 12 Οκτωβρίου ε.ε., να αναγνωρίσουν τους σχισματικούς της Ουκρανίας. Η απόφαση θα έχει επιπτώσεις και στο εσωτερικό Της. Σε πολλούς κληρικούς και λαϊκούς, που γνωρίζουν το Ουκρανικό θέμα και υποστηρίζουν την κανονικότητα στην Ορθοδοξία, προκαλείται έντονο συνειδησιακό ζήτημα.

Η κατάσταση μπορεί να προχωρήσει σε σχίσμα εντός των κόλπων της Εκκλησίας της Ελλάδος αν η Εκκλησία της Ρωσίας προχωρήσει σε διακοπή της κοινωνίας με Αυτήν, όπως έχει πράξει με το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Αυτό, αν συμβεί, θα είναι χειρότερο του παλαιοημερολογητικού προβλήματος, που ακόμη κατατρύχει την Εκκλησία της Ελλάδος. Μόλις κοινοποιηθεί επισήμως στα Πατριαρχεία και στις άλλες Αυτοκέφαλες Εκκλησίες η απόφαση της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος για το Ουκρανικό αναμένεται να συνεδριάσει η Σύνοδος του Πατριαρχείου της Μόσχας , να εξετάσει την κατάσταση και να λάβει αποφάσεις.

Η απόφαση της Ιεραρχίας για το Ουκρανικό ελήφθη δια βοής. Η πρόταση να είναι φανερή η ψηφοφορία, για να πάρει ο καθένας Μητροπολίτης μέλος της Ιεραρχίας προς το ποίμνιο του ευθαρσώς την ευθύνη της πράξεώς του, απερρίφθη. Οι περισσότεροι Μητροπολίτες που μίλησαν έδειξαν άγνοια του σημαντικότατου για την ενότητα της Ορθοδοξίας ζητήματος και μίλησαν ως φανατικοί οπαδοί του Φαναρίου. Οι περισσότερες παρεμβάσεις ήσαν χωρίς καμία εκκλησιολογική βάση. Λιγόλεπτες και λαϊκίστικες, με εθνικιστικές κορόνες. Ως οι ομιλούντες να έδιναν εξετάσεις πειθαρχίας και κολακείας προς τον Αυθέντη και Κύριό τους. Ως να εκζητούσαν την έκφραση της ικανοποίησής του.

Ο Αρχιεπίσκοπος στην παρελθούσα Ιεραρχία πέτυχε, όπως προβλέψαμε, να υλοποιηθούν όλα όσα είχε προγραμματίσει, ως προς τις εκλογές Μητροπολιτών και Επισκόπων και ως προς την θετική πρότασή του για την αναγνώριση των σχισματικών της Ουκρανίας. Πέτυχε ακόμη με τις ενέργειές του να κάνει να σιωπήσουν οι κατά τα λοιπά ομιλητικότατοι και κήνσορες των πάντων Μητροπολίτες, πρώην και νυν. Πέτυχε ακόμη στην πρόγνωση πόσοι Μητροπολίτες θα ομιλήσουν κατά της αναγνωρίσεως της σχισματικής Ουκρανικής Εκκλησίας...

Μένει η απορία τι συνέβη και υπήρξε αυτή η μεταστροφή του Αρχιεπισκόπου ως προς τις σχέσεις του με τον Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο. Από εχθρικές να καταστούν θερμότατες. Στοιχεία αυτής της αλλαγής είναι η επίσκεψη τον περασμένο Απρίλιο στο Φανάρι του τότε πρωτοσυγκέλλου της Αρχιεπισκοπής και τώρα Μητροπολίτου Φθιώτιδος Συμεών και η επίδοση από αυτόν πρόσκλησης του Αρχιεπισκόπου στον Πατριάρχη να παραβρεθεί στα εγκαίνια ευαγούς ιδρύματος στο Δήλεσι της Βοιωτίας και η επακολουθήσασα συνάντησή τους, τον περασμένο Μάϊο, στην Αθήνα. Προφανώς μετά την αποκατάσταση των σχέσεων του με τον Πατριάρχη είναι άγνωστη η τύχη του φακέλου που είχε θέσει στο απόρρητο ερμάριό του στη Σύνοδο ο Αρχιεπίσκοπος για τα όσα αρνητικά είχαν συμβεί σε βάρος του από τον Οικουμενικό Πατριάρχη και τα οποία θα κοινοποιούσε στην Ιεραρχία εν ευθέτω χρόνω. Η επίσκεψη του πρέσβεως των ΗΠΑ δύο φορές στην Αρχιεπισκοπή πιθανόν να συνετέλεσε στην στροφή του.

Ως προς την ίδια τη συνεδρίαση της Ιεραρχίας για το Ουκρανικό. Υπήρξε η από διφθέρας εισήγηση του Αρχιεπισκόπου και οι παρεμβάσεις Μητροπολιτών. Η εισήγηση με λάθη πραγματικά και τυπικά. Δεν είναι δυνατόν σοβαρά να λέγεται ότι η Εκκλησία της Ουκρανίας «παρέμενε πάντοτε υπό την εκκλησιαστική δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου» και φυσικά η η Ουκρανία επισήμως δεν αναφέρεται ως «Δημοκρατία της Ουκρανίας».

Όσοι ήσαν αρνητικοί στην εισήγηση του κ. Ιερωνύμου επιχειρηματολόγησαν, οι περισσότεροι από τους άλλους συνθηματολόγησαν. Σημειώνεται ότι δεν ακούστηκε τίποτε για τη στάση των άλλων Εκκλησιών, που ΟΛΩΝ είναι αρνητική και δεν δικαιολογήθηκε καθόλου το γιατί η Εκκλησία της Ελλάδος προτρέχει και δεν ακολουθεί κατά τα πρεσβεία τις άλλες Εκκλησίες να αποφανθούν.

  Από τους 75 παρόντες Μητροπολίτες κατά της αναγνώρισης ήσαν οι Μητροπολίτες Καρυστίας, Ηλείας, Δρυινουπόλεως, Πειραιώς, Καισαριανής, Κυθήρων, Αιτωλίας και Ακαρνανίας. Εναντίον ήσαν επίσης δι’ επιστολών τους, επειδή δι’ ευλόγους αιτίες  απουσίασαν της συνεδρίασης, οι Μητροπολίτες  Νέας Σμύρνης και Κερκύρας. Η στάση του Μητροπολίτου Μεσογαίας ασαφής. Πέτυχε να θεωρείται από κάποιους ότι ήταν υπέρ της αναγνώρισης και από άλλους κατά.

Για την Ιστορία να λεχθεί ότι από τους εννέα Μητροπολίτες, που ήσαν αρνητικοί στην αναγνώριση και μίλησαν ή έγραψαν σχετικά, οι οκτώ είναι της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας. Από τις «Νέες Χώρες» μόνον ένας εκφράστηκε εναντίον της αρχιεπισκοπικής πρότασης, ο Δρυινουπόλεως και Κονίτσης Ανδρέας. Οι περισσότεροι Μητροπολίτες ΔΕΝ ΜΙΛΗΣΑΝ στην Ιεραρχία. Τήρησαν αιδήμονα σιγή. Ως Πόντιοι Πιλάτοι άφησαν να αποφανθεί το Σώμα χωρίς τη συμμετοχή τους. Πιο συγκεκριμένα από τους Μητροπολίτες της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος μίλησαν μόνον οι έντεκα υπέρ .. Αυτοί που δεν μίλησαν ήσαν 22, οι Μητροπολίτες Σπάρτης, Μαντινείας, Νικαίας, Σύρου (Σημ. Δεν μίλησε εντός της Ιεραρχίας. Ως εκπρόσωπος Τύπου συνθηματολόγησε ότι η Εκκλησία της Ελλάδος «ούτε δέχεται εντολές, ούτε χειραγωγείται, ούτε απειλείται. Εννοούσε από το Πατριαρχείο της Μόσχας. Άλλο είναι το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης...), Χαλκίδος, Θήρας, Τριφυλίας, Λευκάδος, Θηβών, Φωκίδος, Άρτης, Ιλίου, Ζακύνθου, Κηφισίας, Αργολίδος, Θεσσαλιώτιδος, Μεγάρων, Τρίκκης, Καρπενησίου, Σταγών, Μάνης και Γλυφάδας. Μίλησαν θετικά για την αναγνώριση οι εξής έντεκα Μητροπολίτες: Ναυπάκτου, Δημητριάδος, Ύδρας, Πατρών, Γόρτυνος, Κορίνθου, Μεσσηνίας, Νέας Ιωνίας, Κεφαλληνίας, Λαρίσης και Περιστερίου.

Από τις «Νέες Χώρες» και από τους 33 παρόντες Μητροπολίτες μίλησαν θετικά οι ακόλουθοι δέκα τρεις: Γουμενίσσης, Βεροίας, Διδυμοτείχου, Ξάνθης, Καστορίας, Σερρών, Δράμας, Λαγκαδά, Ιερισσού, Μαρωνείας, Ιωαννίνων, Νέας Κρήνης και Φιλίππων. ΔΕΝ ΜΙΛΗΣΑΝ οι εξής δέκα επτά Μητροπολίτες: Παραμυθίας, Μυτιλήνης, Σάμου, Φλωρίνης, Κασσανδρείας, Σιδηροκάστρου, Εδέσσης, Ζιχνών, Ελευθερουπόλεως, Κοζάνης, Αλεξανδρουπόλεως, Νεαπόλεως, Κιλκισίου, Χίου, Νικοπόλεως, Κίτρους και Ελασσώνος. Απόντες ήσαν οι Μητροπολίτες Θεσσαλονίκης, Μηθύμνης και από την Αυτοκέφαλη Εκκλησία ο Παροναξίας.

 Οι εργασίες της Ιεραρχίας, τόσο ως προς τα θέματα, όσο και ως προς τις αρχιερατικές εκλογές και ως προς την έκτακτη συνεδρία της για το Ουκρανικό αποτελούν συμπτώματα ελλείψεως εκκλησιαστικής και συνοδικής συνειδήσεως, καθώς και οποιασδήποτε δεοντολογίας. Θέματα προς συζήτηση τύπου εκθέσεως ιδεών, εκλογές που ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος, ως Μητροπολίτης Θηβών, έχει καταγγείλει τον τρόπο διεξαγωγής τους ως παρακμιακό και μία έκτακτη σύγκληση για το Ουκρανικό με ενημέρωση μιας ή δύο ημερών για ένα θέμα, που αφορά στην ενότητα της Ορθοδοξίας και είναι από τα πιο κρίσιμα των τελευταίων δεκαετιών.

Η συζήτηση που διεξήχθη με ελάχιστες εξαιρέσεις, ήταν χωρίς εμβάθυνση στο πρόβλημα, χωρίς προβολή επιχειρημάτων, χωρίς μελέτη των επιπτώσεων που έχει η μία ή η άλλη απόφαση και κυρίως χωρίς ενημέρωση για την στάση των άλλων Πατριαρχείων και Αυτοκεφάλων Εκκλησιών και επομένως χωρίς κατάλληλη προετοιμασία των Μητροπολιτών μελών της. Η απόφαση ελήφθη με εθνοφυλετικά και με συναισθηματικά κριτήρια. Προφανώς η Εκκλησία της Ελλάδος, χωρίς να έχει ερωτηθεί και χωρίς να έχει λάβει μέρος στην ενέργεια του κ. Βαρθολομαίου εμπλέκεται επικίνδυνα στα γεωπολιτικά παιχνίδια μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας που παίζονται στην Ουκρανία και επεκτείνονται στη Μέση Ανατολή και στη Μεσόγειο. Και επί πλέον, με την απόφασή της, γίνεται συμμέτοχος και συνεργός στο εξελισσόμενο σχίσμα στην Ορθόδοξη Εκκλησία.

http://thriskeftika.blogspot.com

ΣΥΝΤΟΜΟ ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΤΥΣΤΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΩΣ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΚΗΣ ΨΕΥΔΟΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΣΥΝΤΟΜΟ ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΤΥΣΤΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΩΣ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΚΗΣ ΨΕΥΔΟΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Λυκούργος Νάνης, ιατρός

Πρόκειται για πράξη παραφροσύνης και αυτοκτονίας της πλειοψηφίας της Ιεραρχίας, ενδεικτική της καταπτώσεως του αρχιερατικού ήθους.

Οι ένοχοι μητροπολίτες, αγνόησαν τους φρικτούς όρκους που έδωσαν κατά την ιερή στιγμή της χειροτονίας τους, περί σεβασμού των ιερών κανόνων, την έμπονη και αγωνιώδη κραυγή των  σωφρόνων συνεπισκόπων τους και του πιστού κλήρου και λαού, τη στάση της συντριπτικής πλειοψηφίας των υπολοίπων πατριαρχείων και των  τοπικών, αυτοκεφάλων Εκκλησιών καθώς και τις ενδεχόμενες συνέπειες των πράξεών τους και προχώρησαν στη βδελυκτή αυτή πράξη.

Ευτέλισαν το αρχιερατικό ήθος και την προσωπική τους αξιοπρέπεια, ρυμουλκούμενοι από τον πάπα της Ανατολής και καθιστάμενοι "πιόνια" των ΗΠΑ.

Εννοείται, πως η σημερινή, κατάπτυστη απόφαση της πλειοψηφίας των Ελλαδιτών ιεραρχών, κάθε άλλο παρά δεσμευτική τυγχάνει, τόσο για τους συνεπισκόπους τους, όσο και για το λοιπό κλήρο και τον πιστό λαό. Επί ζητημάτων μείζονος και υψίστης σπουδαιότητος (δογματικών, ηθικών και κανονικών), απαιτείται ομοφωνία. Άλλωστε η συνείδησή μας, δεν μας επιτρέπει εκπτώσεις εν προκειμένω.

Είναι πολύ θλιβερό το γεγονός, ότι μετά τον ολετήρα της οικουμενικής Ορθοδοξίας, τον και αναστατώσαντα όσον ολίγοι την Εκκλησία του Χριστού, πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίο, τη σκυτάλη της διασαλεύσεως και του τορπιλισμού της πανορθοδόξου ενότητος, ανέλαβε η Ελλαδική Εκκλησία! Θα δώσουν φρικτό λόγο εν ημέρα κρίσεως όσοι έλαβαν αυτήν την απόφαση καθώς και οι "συνευδοκούντες τοις πράσσουσιν"...

Επιπροσθέτως, θα πρέπει να στιγματισθεί και η στάση ενίων ιεραρχών και πανεπιστημιακών παραγόντων, που δάνεισαν τη γραφίδα τους, προκειμένου να οδηγηθούν τα πράγματα, στο απευκταίο σημείο στο οποίο και οδηγήθηκαν. Τυγχάνουν και αυτοί ηθικοί αυτουργοί, για ό,τι θα επακολουθήσει από δω και μπρος...

Τέλος, εκφράζουμε τη βαθειά μας θλίψη και το πικρό μας παράπονο , για την, εν προκειμένω, στάση ολίγων, ευτυχώς, αγιορείτικων μονών καθώς και ενίων ιεραποστολικών αδελφοτήτων. Έτσι θα φερόντουσαν, σε ανάλογη περίπτωση ,οι  μακαριστοί άγιοι ηγούμενοι και γεροντάδες του Αγίου Όρους  καθώς και ο μακαριστός γενάρχης των αδελφοτήτων π.Ευσέβιος Ματθόπουλος;

http://aktines.blogspot.com

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΠΕΙΡΑΙΩΣ: ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ ΠΑΠΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 9η Σεπτεμβρίου 2019

ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ ΠΑΠΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Όπως έχουμε αναλύσει σε παλιότερες ανακοινώσεις μας, οι βορειοευρωπαϊκές φυλές των φράγκων, από τον 6ο μ. Χ. αιώνα και μετά, άφησαν τις παγωμένες χώρες τους και κατέλαβαν την πολιτισμένη Ευρώπη δια πυρός και σιδήρου, με βανδαλισμούς, καταστροφές και γενοκτονίες, αφανίζοντας στο πέρασμά τους κάθε πολιτισμικό στοιχείο που είχε δημιουργήσει ο ελληνορωμαϊκός κόσμος και εγκαθιδρύοντας τη δική τους βαρβαρότητα. Κύρια στοιχεία αυτής της βαρβαρότητας ήταν η ανελευθερία, η απολυταρχία και το απάνθρωπο φεουδαρχικό σύστημα. Η «μέθη» της εξουσίας είχε καταλάβει τους πανίσχυρους Φράγκους ηγεμόνες, ώστε να οραματίζονται την επέκταση της κυριαρχίας τους σε παγκόσμιο επίπεδο. Ας θυμηθούμε την απόλυτα εχθρική στάση τους κατά του Ανατολικού Ρωμαϊκού Κράτους, και την απαίτησή τους να θεωρηθούν εκείνοι ως οι «νόμιμοι» διάδοχοι της ελληνορωμαϊκής κληρονομιάς, η οποία εξέφραζε για αιώνες το γνήσιο οικουμενικό πνεύμα.

Για να διευκολύνουν τον βάρβαρο αυτό οραματισμό τους φρόντισαν να τον «ντύσουν»  με «θεολογικό» μανδύα. Οι εκχριστιανισμένες φραγκικές φυλές, από φλογερούς ιεραποστόλους της ενωμένης τότε Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας, δεν μπόρεσαν να συμμορφωθούν με την ιδέα ότι θα μπορούσαν να έχουν την  ίδια πίστη με την ενιαία τότε Ορθόδοξη πίστη Ανατολής και Δύσεως. Θεώρησαν οι ηγήτορές τους την χριστιανική πίστη και την Εκκλησία ως «φέουδό» τους, ως «εργαλείο» για να ικανοποιήσουν τα ιμπεριαλιστικά τους σχέδια. Γι’ αυτό άρχισαν να διαφοροποιούνται, να υιοθετούν αιρετικές και κακόδοξες θεωρίες αρχαίων αιρετικών και λατίνων εκκλησιαστικών συγγραφέων, όπως τις περί εγκόσμιας «Πολιτείας του Θεού» του ιερού Αυγουστίνου. Οι Φράγκοι επίσκοποι, οι οποίοι αναδεικνύονταν από τις τάξεις των «ευγενών», αποτελούσαν ιδιαίτερη κοινωνική τάξη και πλαισίωναν τους φεουδάρχες αφέντες τους. Η Εκκλησία έπαψε να είναι η «καινή κτίση» (Β΄Κορ.5,17), το «Σώμα του Χριστού»  (Κολ.1,7. Α΄Κορ.12,27), το ιατρείο των ψυχών και έγινε «θρησκεία», εξυπηρετώντας πλέον θρησκευτικές ανάγκες και το χειρότερο: μέσον εξουσίας. Για του λόγου το αληθές ας θυμηθούμε τις φραγκικές «Συνόδους», (794, 796, 809 κλπ), οι οποίες στράφηκαν κατά της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου!

Απώτερος στόχος των Φράγκων υπήρξε η κατάληψη του πατριαρχικού Θρόνου της Δύσεως, ο οποίος, για ιστορικούς λόγους λειτουργούσε ως η μόνη συνεκτική δύναμη προστασίας των Ορθοδόξων της Δύσεως, αφότου καταλύθηκε το Δυτικό Ρωμαϊκό κράτος, (479). Ύστερα από μια μακροχρόνια επέλαση, το σεβάσμιο Πατριαρχείο της Ρώμης καταλήφτηκε το 1009 και αφού εκφραγκεύτηκε πλήρως, αποκόπηκε από τον κορμό της Εκκλησίας και αποτέλεσε ιδία θρησκευτική κοινότητα, σφετεριζόμενη την καθολικότητα και γνήσια παγκοσμιότητα της Εκκλησίας. Ο Φράγκος ηγεμόνας εγκατέλειψε την κεντρική Ευρώπη, (Άαχεν της Γερμανίας) και εγκαταστάθηκε στο Βατικανό ως απόλυτος πολιτικοθρησκευτικός ηγέτης, ως «Πάπας». Έτσι ο Φραγκισμός μετεξελίχτηκε σε Παπισμό και ως τέτοιος παραμένει μέχρι σήμερα. Στην μετέπειτα πορεία των αιώνων οι εκάστοτε Φράγκοι Πάπες θα επιδοθούν σε έναν αδιάκοπο αγώνα να περιβληθούν απεριόριστες εξουσίες, εκκλησιαστικές και πολιτικές, τις οποίες δήθεν «έλαβαν» από τον Θεό και θα επιδιώξουν, (στον γνωστό «περί Περιβολής Αγώνα»), να θεωρηθούν και να αναγνωριστούν ως οι αντιπρόσωποι του Θεού στη γη και διαχειριστές όλων των επί γης εξουσιών. Θα χρησιμοποιήσουν τα ίδια φρικτά μέσα των προκατόχων τους για να επιβάλουν τις αξιώσεις τους με  απάτες, πλαστογραφίες, σφαγές, γενοκτονίες, βασανιστήρια, την Ιερή Εξέταση, κ.λ.π. Η ιστορία είναι ο αψευδής μάρτυρας αυτής της τραγωδίας. Δυστυχώς όμως γι’ αυτούς, τα σχέδιά τους δεν μπόρεσαν να υλοποιηθούν, λόγω των σφοδρών αντιδράσεων της Μεταρρυθμίσεως και του άθεου Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού.

Από τα μέσα του 20ου αιώνος ο Παπισμός εισέρχεται επίσημα πλέον μέσα στον χώρο της φοβερότερης αιρέσεως όλων των αιώνων, του Οικουμενισμού, ο οποίος νομιμοποιείται συνοδικά μέσω της Β΄ Βατικανής Συνόδου, (1962-1965), και ειδικότερα μέσω του γνωστού «Διατάγματος περί Οικουμενισμού», (Unitatis Redintegratio).       

Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από πρόσφατο άρθρο του παπικού «κληρικού» κ. Ιωάννη Μαραγκού στην εφημερίδα των εν Ελλάδι παπικών «Καθολική», (17 Ιουλίου 2019), με τίτλο: «Πιστεύω εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν». Σ’ αυτό ο εν λόγω «κληρικός», ομιλώντας περί διαλόγου και ενότητος όλων των χριστιανών, παραθέτει μεταξύ άλλων τις αρχές της «Καθολικής Εκκλησίας» για τον Οικουμενισμό. Γράφει: «Να ενεργούμε με Σεβασμό και να στοχεύουμε στο να “παραμερισθούν τα λόγια, οι κρίσεις και τα έργα εκείνα που δεν παρουσιάζουν την αντικειμενική αλήθεια των χωρισμένων αδελφών” (UR. 4.9)». Ποια όμως πλευρά εμποδίζει την αντικειμενική παρουσίαση της αλήθειας; Μήπως η Ορθόδοξη Εκκλησία; Ασφαλώς όχι! Διότι η Εκκλησία μας όχι μόνο δεν παρέκλινε από την Αποστολική και Πατερική πίστη και Παράδοση και από τις αποφάσεις των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων, αλλά όρθωσε εξ’ αρχής λόγο υπεύθυνο και ομολογητικό, λόγο αγάπης και ελέγχου κατά των συγκεκριμένων παπικών πλανών. Λόγο παραπλανητικό έχει να παρουσιάσει ο Παπισμός, ο οποίος εδώ και δέκα αιώνες όχι μόνον αλλοιώνει και νοθεύει σώζουσες αλήθειες της Εκκλησίας μας, αλλά και κατασυκοφαντεί την Ορθοδοξία μας ως «αιρετική», επειδή αυτή αρνείται να υιοθετήσει τις δικές του κακοδοξίες! Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι στους εδώ και σαράντα χρόνια αναποτελεσματικούς διαλόγους οι αιρετικοί παπικοί δεν έχουν να καταλογίσουν καμία κακοδοξία στην Ορθοδοξία, ενώ προσπαθούν να παρουσιάσουν τις δικές τους κακοδοξίες ως «Ορθοδόξες»! Δεν έχουν την παραμικρή διάθεση να απεμπολήσουν καμιά πλάνη τους, αλλά πασχίζουν να μας τις παρουσιάσουν ως δήθεν σώζουσες αλήθειες της Εκκλησίας! Προσπαθούν να μας κάμουν να δείξουμε κατανόηση γι’ αυτές! Εδώ «παίζεται» δυστυχώς το κωμικοτραγικό «παιχνίδι» των εξοφλημένων διαλόγων!

Παρά κάτω γράφει: «Να καλλιεργούμε το διάλογο και τη συνδιαλλαγή, ώστε όλοι να αποκτήσουμε “μια πιο αντικειμενική γνώση και πιο σωστή εκτίμηση για τη διδασκαλία και τη ζωή κάθε Ομολογίας” (UR.4.10.11)». Η «αντικειμενική γνώση» δεν επιτυγχάνεται με ανθρώπινες μεθοδεύσεις, με  συνεχείς και ατέρμονες διαλόγους, όπως νομίζει ο αρθρογράφος, αλλά μόνον με την Χάρη και τον θείο φωτισμό του αγίου Πνεύματος. Επειδή δε οι άγιοι και θεοφόροι Πατέρες μας, διέθεταν αυτό τον θείο φωτισμό, απέκτησαν πλήρη και «αντικειμενική γνώση» των ποικίλλων κακοδοξιών και πλανών όλων των ετεροδόξων, Παπικών, Προτεσταντών και Μονοφυσιτών. Γι’ αυτό και τους κατεδίκασαν σε πολλές Συνόδους Οικουμενικές, Τοπικές και Ενδημούσες, από τον 5ον αιώνα και εντεύθεν. Οι σήμερα διαλεγόμενοι διαθέτουν μήπως περισσότερο φωτισμό από τους άγιους Πατέρες μας, ώστε να έχουν την αξίωση να τους υπερβούν, ή να τους διορθώσουν; Όχι βέβαια! Είναι φανερό ότι η παρά πάνω «Αρχή» του «Διατάγματος περί Οικουμενισμού», εισάγει στο χώρο της Ορθοδόξου Εκκλησίας την Μεταπατερική αίρεση. Η τραγική πραγματικότητα των μέχρι σήμερα διεξαχθέντων διαλόγων αποδέδειξε  ότι ο πραγματικός (και ανομολόγητος) στόχος των δεν ήταν η «αντικειμενική γνώση», αλλά η αποδοχή της ετεροδοξίας, της ποικίλης κακοδοξίας και πλάνης, ως «νόμιμης διαφορετικότητας» και εν τέλει  ο συγκερασμός της πλάνης με την αλήθεια!

Παρά κάτω γράφει: «Να αναπτύσσουμε τη Συνεργασία με κάθε είδους πρωτοβουλίες, οι οποίες, σύμφωνα με τις απαιτήσεις της χριστιανικής συνείδησης, συμβάλλουν  στο κοινό καλό (UR.4.12)». Η μέθοδος της «Συνεργασίας» σε ποικίλους τομείς, κοινωνικούς, πολιτιστικούς, φιλανθρωπικούς κ.λ.π. είναι μια παλιά και καλά δοκιμασμένη μέθοδος των παπικών, αλλά και των «Ορθοδόξων» οικουμενιστών, προκειμένου να αμβλυνθούν οι αγεφύρωτες δογματικές διαφορές που μας χωρίζουν και να δημιουργήσουν στα ευρύτερα λαϊκά στρώματα την ψευδαίσθηση της ενότητος, προωθώντας έτσι τον λεγόμενο «λαϊκό οικουμενισμό». Ιδιαίτερα αποδοτική και καρποφόρος αποδείχθηκε η «Συνεργασία» στον τομέα των υποτροφιών. Κυρίως χορηγούνται υποτροφίες σε Ορθοδόξους φοιτητές, να σπουδάσουν δωρεάν στα παπικά και προτεσταντικά πανεπιστήμια, ώστε να μυούνται στις πλάνες τους και να γίνονται κατόπιν φορείς των στον Ορθόδοξο χώρο. Σήμερα οι πλέον ένθερμοι υποστηρικτές της «Οικουμενισμού» είναι ως επί το πλείστον απόφοιτοι αιρετικών πανεπιστημίων! Πρόκειται για μια από τις πλέον πανούργες πρακτικές των αιρετικών.

Παρά κάτω γράφει: «Να προσπαθούμε ο διάλογος και η συνεργασία “όταν είναι δυνατό, να καταλήγουν σε κοινή προσευχή” (UR.4.8)». Και αυτή η επιδίωξη έγινε πράξη. Ενώ οι συμπροσευχές με τους αιρετικούς απαγορεύονται από τους Ιερούς Κανόνες, οι συμμετέχοντες Ορθόδοξοι, τόσο στους διαχριστιανικούς διαλόγους, όσο και στα διάφορα διαθρησκειακά φόρα, συμπροσεύχονται με αιρετικούς και αλλόθρησκους! Η καταπάτηση των Ιερών Κανόνων από τους σημερινούς οικουμενιστές, που μετέχουν στους διαλόγους είναι άλλη μιά κλασική περίπτωση προσπάθειας υπερβάσεως και διορθώσεως των αγίων Πατέρων, οι οποίοι θέσπισαν τους εν λόγω Ιερούς Κανόνες. Όπως έχουμε ήδη αναφερθεί σε παλαιότερη ανακοίνωση μας ο Θεός δεν εισακούει τις προσευχές εκείνων που συμπροσεύχονται με αιρετικούς για δύο κυρίως λόγους. Πρώτον διότι οι συμμετέχοντες προσεύχονται σ’ έναν ανύπαρκτο Θεό, αφού σύμφωνα με τον άγιο Γρηγόριο Παλαμά, η αίρεση είναι ένα δεύτερο είδος αθεΐας: «Δεύτερον δε γένος αθεΐας εστίν η πολυσχιδής και πολύμορφος απάτη των αιρετικών».[1] Δεύτερον, διότι αυτοί που συμμετέχουν σ’ αυτές επιζητούν να επιτύχουν μια ενότητα, που δεν είναι σύμφωνη με το θέλημα του Θεού. Επιζητούν την ενότητα όχι εν τη αληθεία της Ορθοδόξου πίστεως, αλλά μέσα στην «ποικιλομορφία» μιάς σωρείας διαφορετικών δογματικών πεποιθήσεων, πολλές φορές εκ διαμέτρου αντιθέτων μεταξύ τους.

Παρά κάτω γράφει: «Να δημιουργηθεί τελικά εκείνο το πνεύμα με τη Μετάνοια – μεταρρύθμιση που  “όλοι να εξετάζουν την πιστότητά τους στο θέλημα του Χριστού για την Εκκλησία, και όπως αρμόζει, να αναλαμβάνουν γενναίες προσπάθειες για ανανέωση και αναπροσαρμογή” (UR.4.7)». Ποιος όμως χρειάζεται να μετανοήσει; Η Ορθοδοξία, ή ο Παπισμός; Η Ορθοδοξία για ποιο «παράπτωμά» της χρειάζεται να μετανοήσει, αφού δεν παρέκκλινε στο ελάχιστο από την πίστη της αρχαίας Εκκλησίας; Αυτός που χρειάζεται να μετανοήσει είναι ο Παπισμός, του οποίου η μέχρι τώρα χιλιετής πορεία είναι ολότελα γεμάτη από πλάνες και φρικώδη εγκλήματα κατά της Εκκλησίας, του λοιπού χριστιανικού  κόσμου και της ανθρωπότητας! Αυτός πρέπει να εξετάσει «την πιστότητα στο θέλημα του Χριστού», το οποίο διέστρεψε και το χρησιμοποιεί για να επιτύχει τα κοσμοκρατορικά του σχέδια. Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας όχι μόνο δεν χρειάζεται «ανανεώσεις» και «αναπροσαρμογές» στην δογματική και ηθική της διδασκαλία, αλλά καλείται να πράξει το ακριβώς αντίθετο. Καλείται να διαφυλάξει ως κόρην οφθαλμού, αλώβητο και απαραχάρακτο τον θησαυρό της πίστεως και της ηθικής της διδασκαλίας, όπως αυτός αποκαλύφθηκε από τον ίδιο τον Κύριό μας και αποθησαυρίστηκε στα ιερά κείμενα της αγίας Γραφής, στα θεοφώτιστα κείμενα των αγίων Πατέρων και των Ιερών Κανόνων της Εκκλησίας μας. Όπως ο Χριστός ως Αλήθεια και ως Κεφαλή της Εκκλησίας παραμένει «χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας» (Εβρ.13,8), αιώνιος και αναλλοίωτος, έτσι και η Αποκάλυψή Του οφείλει να παραμείνει «χθες και σήμερον η αυτή και εις τους αιώνας». Κάθε μορφή «αναπροσαρμογής» στην ηθική και δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας αποτελεί αθέτηση των λόγων του Κυρίου: «ος εάν ουν λύση μίαν των εντολών τούτων των ελαχίστων και διδάξη ούτω τους ανθρώπους, ελάχιστος κληθήσεται εν τη βασιλεία των ουρανών», (Ματθ.5,19).

Τέλος ο κ. Ι. Μαραγκός, προτείνει να καλλιεργείται «ό,τι μας ενώνει, να αυξάνεται η αμοιβαία γνωριμία και εμπιστοσύνη, ώστε με απλότητα καρδιάς να αντιμετωπίσουμε τα σημεία εκείνα που μας φαίνονται δυσεπίλυτα». Εδώ ο αρθρογράφος προτείνει την καλλιέργεια αυτών που μας ενώνουν, έχοντας προφανώς υπ’ όψη του τους μέχρι σήμερα γενομένους διμερείς Διαχριστιανικούς Διαλόγους, μεταξύ Ορθοδοξίας και Παπισμού, οι οποίοι όμως, ενώ ξεκίνησαν ακριβώς με την εξέταση εκείνων που μας ενώνουν, κατέληξαν δυστυχώς σε τραγική αποτυχία και αδιέξοδο. Τα «σημεία εκείνα που μας φαίνονται δυσεπίλυτα», δεν «αντιμετωπίζονται» με τον τονισμό εκείνων που μας ενώνουν, όπως αφελώς νομίζει ο αρθρογράφος, απλούστατα διότι δεν πρόκειται για απλά επουσιώδη «σημεία», αλλά για ουσιώδεις δογματικές πλάνες των Παπικών, οι οποίες καθιερώθηκαν ως δόγματα πίστεως σε «Οικουμενικές Συνόδους» των και έχουν εμποτίσει όλη την ζωή και τη λατρεία της παπικής παρασυναγωγής. Οι τεράστιες δογματικές διαφορές που μας χωρίζουν ως πελώρια «σινικά τείχη», δεν αντιμετωπίζονται ακόμη ούτε με «αμοιβαία γνωριμία και εμπιστοσύνη», ούτε με  «απλότητα καρδιάς», (η οποία είναι ανύπαρκτη στους παπικούς, αφού εκεί όπου υπάρχει η αίρεση, εκεί υπάρχει διαστροφή καρδίας), αλλά μόνο με την ειλικρινή μετάνοια των παπικών και την επιστροφή τους στην Ορθοδοξία. Το μόνο που επετεύχθη με τις ανθρώπινες αυτές μεθοδεύσεις στους Διαχριστιανικούς Διαλόγους είναι η δημιουργία, (μέσω της οικουμενιστικής θεωρίας του δογματικού μινιμαλισμού), μιάς συγκρητιστικού τύπου ενώσεως, όπου η αλήθεια της Ορθοδοξίας αναμιγνύεται και συναρμόζεται με το ψεύδος των αιρετικών διδασκαλιών του Παπισμού. Όμως ένας τέτοιου είδους συγκερασμός αποτελεί την μεγαλύτερη αμαρτία, διότι έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τον θεόπνευστο λόγο του Παύλου: «τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος; Τις δε συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαλ; Ή τις μερίς πιστώ μετά απίστου;» (Β΄Κορ.6,14).     

Κλείνοντας θα θέλαμε να τονίσουμε για πολλοστή φορά την πραγματική μας οδύνη για το κατάντημα του Παπισμού, ο οποίος αντί να μετανοήσει διαπιστώνοντας το απύθμενο βάθος της καταπτώσεώς του, με τις χιλιάδες θύματα παιδεραστίας παγκοσμίως, δίνει συμβουλές και προτείνει τρόπους «ενώσεως», οι οποίοι κρινόμενοι Ορθοδόξως είναι απαράδεκτοι. Ο πραγματικός στόχος του Παπισμού δεν είναι η εν τη αληθεία της πίστεως ένωση με την Ορθοδοξία, αλλά να παίξει ένα ηγεμονικό ρόλο στο συγκερασμό όλων των χριστιανικών ομολογιών και εν συνεχεία όλων των θρησκειών για την επίτευξη του οράματος της πανθρησκείας, έτσι ώστε ο πάπας να καταστεί τελικά ο θρησκευτικός πλανητάρχης όλης της οικουμένης.     

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

---

[1] Επιστολή προς Σεραπίωνα 30. PG 26,597 C

http://thriskeftika.blogspot.com